this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
09-09-2008
Mijn 'Geordie' accent....
een 'Geordie' vertelt een verhaaltje
vergeet niet eerst de muziek rechts in mijn blog af te zetten!
Vorige vrijdag heb ik weer enorm genoten van onze maandelijkse blogbijeenkomst.
Natoken kon er spijtig genoeg niet bij zijn, maar we hopen allemaal dat ze volgende maand van de partij zal zijn.
We hebben deze maand kennisgemaakt met Nestje van Hotlips en hij viel bij ons allemaal zeer in de smaak, weer een aanwinst voor ons groepje!
Wat hij over ons denkt daar hebben we nog het raden naar, want sinds ons aller Hotlips haar Nestje heeft, begint ze haar blogje wat te verwaarlozen!
Dat gaan we zo maar niet toelaten hoor, want elke ochtend is haar blogje degene die ik onmiddellijk aanklik.
Ik probeer eerst te zijn om mijn eventueel antwoord op het kwisje te geven, maar elke dag zijn anderen me toch altijd voor.
Hotlips heeft kinderen in Amerika en is gefasicineerd door mijn Engels accent.
Ik ben geboren in het hoge Noord Oosten van Engeland, heel dicht tegen de Schotse grens.
Wij spreken daar een dialect dat zelfs een eigen naam heeft : Geordie.
Omdat we, nadat we naar België zijn gekomen, thuis altijd bleven Engels spreken, ben ik dat accent nooit kwijtgeraakt en zelfs nu nog hoort een andere Engelsman onmiddellijk dat ik een Geordie ben.
Vrijdag vroeg Hotlips me om een demonstratie van dit accent te geven voor Nestje.
t Is moeilijk om zo direct iets te zeggen, maar speciaal voor haar heb ik nu een video clipje gevonden waarop een Geordie een verhaal vertelt.
Misschien kunnen de prentjes wat helpen voor diegenen die dit Engels niet begrijpen.
Als ik straks even tijd heb zal ik het verhaaltje opschrijven en morgen hierbij zetten, dan kunnen jullie zien hoeveel je ervan begrepen hebt. Wij werden thuis natuurlijk wel geleerd om een gekuiste versie ervan te gebruiken, zodat anderen ons zouden kunnen verstaan.
Dat doen we nu ook met ons Antwerps dialect - we spreken in gezelschap ook een 'gekuiste versie' ervan, maar niettemin hoort men toch nog steeds die specifieke Antwerpse klanken, net zoals bij mijn moeder de Mechelse a klank nooit verdween.
Wanneer ik Engels spreek zal dus ook nooit mijn 'Geordie' accent helemaal verdwijnen vrees ik. Ik zal ermee moeten leren leven.
Elk jaar in september, bij het begin van een nieuw schooljaar, wil ik even aandacht vragen voor normaalbegaafde kinderen met leerproblemen.
Nog niet zo heel lang geleden vielen deze kinderen uit de boot en werden ze tot hun grote frustratie meestal aanzien als té dom of té lui.
Velen van ons herinneren zich waarschijnlijk nog de hopeloze kindjes in de klas waar niets mee aan te vangen was, die achteraan in de klas werden gezet omdat ze het lezen en/of schrijven ondanks alle moeite niet onder de knie kregen.
Leerkrachten van toen waren niet opgeleid om leerproblemen zoals dyslexie/dysorthografie/dyscalculie te herkennen.
Samen met nog enkele andere ouders en deskundigen werkte ik mee aan de oprichting van de vereniging "Sprankel". Hoewel ik al geruime tijd niet meer actief ben bij de vereniging, probeer ik nog steeds op deze manier mijn mini steentje bij te dragen.
Bij de oprichting dacht ik dat wij slechts een tijdelijk zweepgroepje zouden zijn en daarna niet meer nodig. Ik hield er toen geen rekening mee dat elk schooljaar steeds weer andere kindjes geconfronteerd worden met deze leermoeilijkheden.
Dyslexie/dysorthografie of dyscalculie : allemaal moeilijke, geleerde woorden om te zeggen dat normaal begaafde kindjes soms heel veel moeilijkheden ondervinden bij het leren lezen, schrijven of rekenen.
Mits een vroege herkenning van het probleem en een goede opvang en begeleiding in de school, kunnen deze kinderen nu verder studeren en hoeven ze niet in het waterval systeem te belanden om uiteindelijk totaal gedemotiveerd hun studies op te geven.
Als ouder (of grootouder) weet je waarschijnlijk instinctief of je kind normaal begaafd is of niet.
Bij twijfel kan je dit altijd laten onderzoeken. De school of uw huisarts zullen u zeker zeggen waar uw kind kan getest worden.
Indien nodig zal uw kind 'waarschijnlijk' hulp krijgen van de taakleerkracht op school, maar spijtig genoeg hebben niet alle scholen een taakleerkracht. Het CLB (vroegere PMS) zal u ook meer uitleg kunnen geven over deze specifieke leerproblemen.
Wilt u echter in contact komen met andere ouders die ofwel in dezelfde situatie zitten, of het allemaal al meegemaakt hebben en u veel goede raad kunnen geven, neem dan contact op met Sprankel. http://www.sprankel.be/
het verhaal van onze zoon kan u HIER terugvinden. (of u klikt rechts in mijn blog eind augustus of begin september 2006 aan - daar vindt u het hele verhaal terug.)
SPRANKEL http://www.sprankel.be/ Sinds 1989: De drukkingsgroep van ouders van normaalbegaafde kinderen met leerproblemen, opgericht onder impuls van koningin Fabiola.
SPRANKEL nodigt u uit op de volgende activiteit in de provincie Antwerpen (de activiteiten van de andere provincies vindt u terug op de website.)
17/09/2008
Praatavond: 'Leerproblemen hoe pakken we het aan.'
Twee dagen is Mr. Silver thuis geweest dat was weer eventjes wennen een man in huis.
Dinsdag zijn we samen op stap geweest even naar het toekomstige huis der kinderen gaan kijken, nadien met broer 2 en schoonzus iets gaan drinken en vervolgens hebben we onze maandelijkse grote inkopen gedaan.
De kasten zijn gevuld iedereen kan komen, er is terug eten in huis.
t Is alsof het per tamtam al rondgegaan is, want vanmiddag komt zoon 2 nog eens een boke mee eten.
Gisteren zijn de twee zilveren Bompas met hem nog wat verder gaan werken in het huis en ik heb mezelf een hele middag suf zitten staren op Excel.
Ik ben bijzonder trots op mijn zelf ontworpen boekhoud programma, ( pas véél later zag ik dat ik er een had kunnen maken via de wizard) maar ach, door het zelf helemaal te doen heb ik het programma waarschijnlijk beter leren begrijpen.
Hier en daar zit nog een foutje dat ik niet weg krijg, dat wordt even wachten op de hulp van een zoon.
Ik zal dringend een boek over het programma Excel moeten kopen om de fijnere knepen te leren.
Wat ik nu weet is dankzij een kwartierke uitleg van zoon 1, vijf minuten hulp van zoon 2 en de helpfunctie.
Verder heb ik gisteren heel wat tijd versleten aan de telefoon met een vriendin.
We kwamen na een lange babbel tot de slotsom dat de mening van ons oudere vrouwenhoe langer hoe minder telt.
Ik denk dat we allebei last hadden van het slecht weer, we kunnen het geen van beiden meer op de menopauze steken, die vervelende periode is godzijdank voorbij.
Maar toch ik herinner me iets wat mijn moeder lang geleden tegen me zei.
Wij waren allemaal jonggehuwd met kinderen en elke keer we thuis bij onze ouders waren babbelden we honderduit.
Moeder zat zoals gewoonlijk stil te luisteren. Toen ik daar een opmerking over maakte zei ze: kindje, wanneer je mijn leeftijd bereikt heb, dan is er niemand nog geïnteresseerd in wat je te vertellen hebt.
Ik was van die zin ferm geschrokken, want mijn moeder was een wijze en zeker geen negatief ingestelde vrouw en het was ook geen klaagzang, maar een heel nuchtere vaststelling.
Op een volgend familiefeest waren we weer rond de tafel allemaal door en met elkaar aan het praten.
Ik merkte plots op dat moeder haar mening over het gespreksonderwerp gaf en dat inderdaad, net zoals ze gezegd had, niemand er enige aandacht aan schonk. Ik denk zelfs dat niemand buiten mezelf had gehoord dat ze sprak.
Dat is me altijd bijgebleven.Daarna heb ik altijd mijn best gedaan om er speciaal op te letten dat zij bij een gesprek ook de nodige aandacht kreeg.
Nu hadden mijn vriendin en ikzelf blijkbaar identiek hetzelfde gevoel als moeder toen.
Niemand leek nog geïnteresseerdin wat wij te vertellen hadden en het voelde écht niet goed aan.
Noch mijn vriendin, noch ikzelf,willen enkel nog als een stuk van het meubilair aanzien worden.
Gelukkig heb ik hier mijn dagboek blogje waar ik mijn opinie over alles en nog wat kwijt kan. Daarom vind ik ook de reacties zo fijn, het geeft een goed gevoel te weten dat mensen lezen wat je schrijft en naar je luisteren.
Enkele dagen geleden las ik trouwens bij NATOKENdat goed kunnen luisteren ook heel belangrijk is, en ik ben het daar helemaal mee eens, maar het mag niet enkel bij luisteren blijven ik wil ook nog graag af en toe gehoord worden. Zestig of niet, ik wil mijn mening ook nog af en toe graag kwijt!
Voor Hillary Clinton was dit de laatste kans om president te worden, want bij de volgende verkiezingen zal ze te oud zijn. (nota : ze is geboren in 1947 ) in 2016zal ze dan negenenzestig zijn!
Onmiddellijk dacht ik aan de andere huidige president kandidaat :John McCain geboren in 1936.
Hij is nu 72 en iedereen vindt dat nog een geschikte leeftijd voor een man om president te worden.
Kan iemand me misschien uitleggen waarom een vrouw van 69 te oud is en een man van 72 niet ?
Ongelooflijk toch hoe snel een jaar voorbij vliegt. Nog even en ik moet aan de voorbereidingen voor de feestdagen beginnen denken.
Ik ken mijn pappenheimers eens de vakantie voorbij beginnen ze te vragen wat de plannen zijn voor Kerstmis!
Na een hels werkweekend is het oude huis van zoon 2 dan toch leeggemaakt en zijn ze nu voorlopig bij de schoonouders ingetrokken tot het nieuwe huis bewoonbaar is.
Ik vraag me wel nog altijd af wat onze kinderen onder bewoonbaar verstaan.
Ik herinner me het krakershuisje van mijn ouders in Engeland een kleine houten barak, van buiten bedekt met een laag teer om de regen buiten te houden. De WC buiten, één kraantje met koud water en waarschijnlijkwas er elektriciteit, één eenzaam peertje dat kan ik me niet meer herinneren. Warm was het er wel, want vader werkte in de koolmijn en iedereen had een open kolenvuur.
Toen we naar België kwamen was het aan onze ouders beloofde winkel/huis er ook niet en moesten we een half jaar met zn zessen in een kelderverdieping wonen. Onze bedden waren omgekeerde kratten met een oude matras erop.Oude jassen dienden als dekens.
Verder hadden we een kreupele keukentafel en wat stoelen en wat huisgerief van onze familie gekregen. Zaken die te versleten waren om op hun verhuurappartementen te zetten. In Engeland hadden mijn ouders alles verkocht.We hadden enkel onze kleding bij en wat herinneringen.
Toen vader in Antwerpen eindelijk werk vond, woonden we in een huis dat zo lek was als een zeef en zo koud als een ijskast, maar we hadden een voor onze ouders betaalbaar dak boven ons hoofd.
De paar povere meubeltjes kochten ze op de Vrijdagse markt.
Daarom heb ik het waarschijnlijk zo moeilijk met het begrip bewoonbaar
Toen we veel later naar een appartement in een sociale woning verhuisden, was het alsof ik in een droompaleis binnenstapte.
Er was een aparte badkamer stel je voor wat een luxe - we hoefden niet langer het zinken bad uit de tuin in de keuken te sleuren en water te koken op het gasvuur!
Er was een aparte WC met waterspoeling 'binnen en warm', een kleine maar funcitoneel ingerichte keuken, en ....er was centrale verwarming op alle kamers!
Met open mond liepen we bewonderend van kamer naar kamer.
Zo zie je maar hoe het woord bewoonbaar voor iedereen een heel verschillende betekenis kan hebben hé.
Onze huidige kleine rij woning is in mijn ogen ook mijn klein paleisje, maar andere mensen zouden er waarschijnlijk voor geen geld willen wonen.
Maar soit we leven nu en niet vroeger en nu is alles anders en het blijft ook steeds meer veranderen.
Ik moet me steeds weer aanpassen aan al die luxe!
"And now for something completely different" zou Monty Python zeggen:
Zo was er dit weekend ook ons straatfeest.
Wij, (de oude garde) hadden het al opgegeven wegens te weinig belangstelling, maar de jongere generatie wou het nog eens proberen.
Om de integratie van onze nieuwe Belgen in de straat te helpen,hadden ze zelfs alle vlees voor de BBQ besteld in de Marokkaanse winkel, zodat het zeker Halal was.Het stond zo ook duidelijk vermeld op de uitnodigingen.
Meermaals is men persoonlijk gaan aanbellen om hen ook nog persoonlijk uit te nodigen.
We hadden het weer ook mee: eindelijk een heerlijk zonnetje en de kinderen konden, net zoals wij vroeger, eens onbekommerd op straat spelen hoewel er toch nog altijd mensen waren die hun auto de afgesloten straat in reden om vóór hun deur te parkeren.
Stel je voor dat je tien stappen te voet moet doen!
Nog zo iets ongehoord tegenwoordig .te voet gaan! Als ze naar de bank op de hoek gaan om geld af te halen, parkeren ze op het voetpad ervoor.
Maar ik dwaal af ...
Al onze pogingen tot integratie ten spijt, hadden er weer geen nieuwe Belgen ingeschreven voor het straatfeest.
Enkele kindjes speelden wel na de middag buiten met die van ons, maar geen mamas of papas te bekennen.
Twee vaders (zonder vrouw of kinderen)toonden even hun goede wil en kwamen een Cola drinken.
Er was zelfs rekening gehouden met de datum we wisten dat de Ramadam nog moest beginnen, dus dat kon ook geen excuus zijn.
t Ja Integratie moet van twee kanten komen hé lieve mensen.
Wij kunnen niet meer doen dan onze wees welkom hand uitreiken, maar jullie moeten ons wel halverwege tegemoet komen!
Twee keer heb ik naar de Olympische spelen gekeken.
Ik was onder de indruk van de spectaculaire openingsceremonie en zaterdag installeerde ik me voor de tweede keer voor de TV om Tia Hellebaut te zien hoogspringen.
Ik kan er niet onmiddellijk mijn vinger op leggen, maar die jonge vrouw lijkt me buitengewoon sympathiek. Haar onhandig acteren in de reclame spotjes voor een pizza doen me altijd glimlachen. "Je kan het maar hebben lieverd, je verdient het", denk ik dan.
Dat we steeds flarden te zien kregen van het hoogspringen stoorde me wel enorm, maar ach, het triomf moment kregen we dan toch te zien.
Ik kreeg er begot een krop van in mijn keel en tranen in mijn ogen.
Mijn krant "De Frut" (GVA) was vandaag één en al eerbetoon aan Tia, maar het was te mooi om waar te zijn. Ik verslikte me vanmorgen bijna in mijn tasje koffie toen ik op blz. 10 de column van Marc Vermeiren getiteld 'Sportland op de dool?' las.
Quote : ..Kim Clijsters, Kim Gevaert, Justine Henin, Tia Hellebaut en de aflossingsploeg:het is onze vrouwenafdeling die het afgelopen decennium voor de atletische pieken zorgde.Dat is geen toeval.Het is internationaal bekeken veel makkelijker om succes te boeken bij de vrouwen.De helft van de vrouwelijke wereldbevolking wordt door religieuze, economische en sociale hinderpalen verhinderd om aan sport te doen.Plat gesteld:het is moeilijk sprinten in een boerka.Helaas is de tennishelftvan dat kwartet al met een vroege midlifecrises afgedropen en haalt het atletiekduo in geen geval Londen .
Unquote
Voor zon reactie bestaat er een uitstekend engels gezegde : Sour Grapes! Mr. Vermeiren. Spijtig genoeg kan ik niet onmiddellijk een gelijkwaardige nederlandse gezegde hiervoor bedenken. Misschien kan iemand me helpen.
Sour Grapes : ( Disparaging what one cannot obtain, as in The losers' scorn for the award is pure sour grapes. This expression alludes to the Greek writer Aesop's famous fable about a fox that cannot reach some grapes on a high vine and announces that they are sour. In English the fable was first recorded in William Caxton's 1484 translation, "The fox said these raisins be sour.)
Heel summier en heel vrij vertaald : ge zijt stikjaloers omdat gij het niet kunt.
Ik concludeer dat het dus enkel aan de boerka te danken is dat onze dames atleten zo hoog scoren en onze tennis duo zit ocharme, och Heere toch met een vroege midlife crisis.
Laat me even kort en honend lachen Mr. Vermeiren.Ha!
Als hij het dan toch zo goed weet dan kan Mr. Vermeiren ons misschien ook eens uitleggen waarom onze heren niet scoren?
De helft van de mannelijke wereldbevolking wordt hoogstwaarschijnlijk ook omwille van religieuze, economische en sociale hinderpalen verhinderd om aan sport te doen.
Ach man, geef toch gewoon toe : vrouwen zijn doorzetters, ijverig en vlijtig. Ze zijn het al jarenlang gewoon om twee keer zo hard te moeten werken om slechts de helft te kunnen bekomen.
Onze dames doen het op alle gebieden uitstekend,niet enkel in de sport, maar ook op universitair vlak en in de medische wereld
Alle beroepen vervrouwelijken hoor je veel mannen mopperen, en het is omwille van die vervrouwelijking dat zij statusverlies lijden en status blijkt voor veel heren uitermate belangrijk te zijn.
Indien Mr. Vermeiren niets zinniger kan schrijven in zijn column dan is het misschien hoog tijd dat ze hem ook door een vrouw vervangen al of niet met een boerka.
Ondanks het miezerig weer voel ik me stukken beter.
Mijn grijze wolk wordt elke dag wat lichter van kleur en ik krijg mijn gevoel voor humor weer terug, oef
Gisteren was het weer kleindochter dag en zodra ze binnenkwam moest de video van de Drie Biggetjes weer op, ze kan er maar niet genoeg van krijgen.
U vraagt- wij draaien, waarvoor heb je anders een verwen-nana hé?
Wat later trokken we samen naar de supermarkt, want de muizen vielen dood in mijn kasten en ons prinsesje moet eten.
Ze nam het mini winkelkarretje met vlaggestok en manoeuvreerde gezwind tussen de mensen.
Let op dat je niet tegen de mensen hun benen rijdt lieveke moest ik voortdurend zeggen, want ze keek steeds achterom en praatte tegen mij terwijl ze verder liep.
Bij het brood (alle bakkers in Antwerpen zijn nu op vakantie denk ik) vroeg ik of ze een koffiekoek of een broodje wou.
Voor mij vijf pistoleekes zei ze met een ernstig gezicht.
Laat ons het op twee houden antwoordde ik even ernstig.
Wat verder kwam ik een buurvrouw tegen van wie onlangs de man is overleden.
Je kan dan niet anders dan even vragen of alles goed gaat.
Nu moet je weten dat sinds ik die mevrouw ken en dat is héél lang ze elke keer vitte en foeterde op die echtgenoot: hij was (en dit zijn haar woorden) knettergek, maniakaal, te lui om dood te doen, en de figuurlijke nagel van haar doodskist.
Je zou dan denken dat het overlijden van zon man een verlossing voor die dame zou zijn.
Nee hoor mis poes!
Ze stond daar naast de afdeling charcuterie haar ogen uit te bleiten en zei dat ze hem zo vreselijk mistte.
Ik wist werkelijk niet hoe ik moest reageren.Ik begon te denken dat ze misschien samen een soort sadomasochiste relatie hadden gehad, en dat ze de kwellingen van vroeger mistte.
Maar ik ben Freud niet, dus ik beperkte mijn antwoorden en troost tot de gebruikelijke nietszeggende : hmmms en haaas op de gepaste ogenblikken.
Kleindochtertje werd uiteindelijk mijn redding, want ik moest haar achterna hollen voor ze haar karretje helemaal had volgeladen met choco mousse.
Terug thuis, na het middageten, installeerde ons prinsesje zich op de vloer.Ze legde zoals de vorige keer de speelmat op de grond en installeerde daarop haar poppen familie en terwijl ik aan tafel verder met Excel zat te zwoegen, hoorde ik glimlachend haar met de poppen babbelen.
Blijkbaar was de mat plots de kribbe geworden en zij was de kinderverzorgster die de babys verzorgde. Met een zacht, lief stemmetje susteze stilletjes een van haar babys: shhhh ge moet zo niet wenen, uw mama komt strakjes hoor, ik blijf hier bij u .
Toen rinkelde mijn telefoon en ik hoorde tot mijn verbazing de stem van Zus Engeland.
Nu wist ik dat ze op vakantie kwamen bij broer Ardennen, maar broer had me gezegd dat ze pas die avond zouden arriveren.
Dag zusje ben je thuis? vroeg ze.
Euh watte, wat bedoel je? stamelde ik, Waar ben je dan?
We zijn nu in Zaventem en we zouden graag eerst naar Antwerpen komen, want broer Ardennen moet daar nog verder werken aan de auto van uw zoon 2.Er is een misverstand geweest over ons aankomst uur.
t Is hier niet voor niets de zoete inval en ik zei natuurlijk dat ze welkom waren.
Ik keek beteuterd rond overal lag er speelgoed ik had al enkele dagen niet meer gepoetst het gras in de tuin stond hoog, de Wisteria achter in de tuin was door de stormwind naar beneden gekomen en lag op een hoop.De wind had de meeste appels van de boom geblazen.
Mijn keukentafel lag vol met mijn paperassen rond mijn laptop
Ik stond even voor een moeilijke keuze : oftewel als een gekke witte tornado rondknotsen om alles toonbaar te maken, ofwel gewoon foert zeggen en alles te laten zoals het was.
Ik koos voor het laatste.
Zus Engeland woont in een prachtig huis, heeft geen kleinkinderen en nooit ligt er rommel.
Maar ik bleef toch standvastig bij mijn foert.
Een half uurtje later arriveerden ze.Vermits broer Ardennen niet wist hoelang hij nog moest werken om de auto van zoon 2 terug aan de praat te krijgen, vroeg ik of ze die avond allemaal bleven eten vooraleer naar de Ardennen te vertrekken.
Ik piekerde wel of de frikadellenkoek die klaar stond om gebakken te worden wel voldoende zou zijn voor zoveel personen, maar ach met een beetje goede wil, het vlees wat dunner gesneden en voldoende aardappelen, groenten en saus zou het wel lukken.
Schoonbroer geen kleine kleuters gewoon moest even wennen aan de aandacht die ons klein madammeke van hem opeiste, maar hij gaf het shhhhhten vrij snel op.Kleindochter in een volhoudertje.
Ik vertelde schoonbroer dat ze grootvaders gewoon is die op de grond willen liggen voor haar en die haar toelaten om hun rug als trampoline te gebruiken.
Ze is het niet gewoon om geshuuusht te worden.
Toen ze uiteindelijk een gezelschapsspelletje - niveau driejarige kleutertjes - op de salontafel legde en hem ook een kaart in zijn handen duwde om mee te spelen, gaf hij de strijd op.
Met één oog op de TV gericht om toch de Olympische spelen te kunnen volgen, deed hij zijn best om actief deel te nemen aan ons lotto spel.
Om vijf uur werd kleindochter afgehaald door haar oom en tegen alle opvoedkundige wetten in, kocht ik haar om met de belofte dat ze een centje voor haar spaarpot kreeg, indien ze alles mooi opruimde.
Ze ging aan de slag en ik overhandigde haar met plezier een blinkend twee euro stuk dat zij met evenveel plezier in haar glitter handtasje stak.
Tch tch tch zei zus zonder kleinkinderen dat zou je toch niet mogen doen hoor!
Best mogelijk maar de rommel was wegen ik kon nu onze eettafel helemaal uittrekken en dekken.
Ik begon te koken en alles was klaar toen ventje en broer Ardennen thuiskwamen.
Het eten bleek uiteindelijk meer dan voldoende en ik zei dat ze maar een dessert moesten vragen aan schoonzus Ardennen wanneer ze daar aankwamen.
Ventje en ik wuifden ze uit en met een vermoeide zucht zei ventje dat hij zich ging klaarmaken voor zijn wekelijks bezoekje aan zijn moeder.
Hij zag er doodvermoeid uit na zijn lange dag werken als Bob de Bouwer en ik zei dat hij beter zijn bezoekje zou uitstellen.
Een goede moeder begrijpt dat een zoon soms te moe kan zijn om op bezoek te komen verzekerde ik hem.
Na een kort telefoontje bleek schoonma dat inderdaad te begrijpen! Zo zie je maar.
Met een glimlach dacht ik even terug aan het gedicht dat bij HUISMUSJE op haar blog staat :
De zon schijnt af en toe letterlijk maar ook figuurlijk, want ik zie terug een beetje zon doorheen mijn melancholieke grijze wolken piepen.
Ge kunt het u als vrouw ook niet permitteren om heel lang melancholisch te zijn, er is veel te veel te doen en een mens moet vooruit hé.
k Heb mijn figuurlijke sokken dus flink opgetrokken en me voorgenomen om zo weinig mogelijk nog te piekeren héél moeilijk zal dat worden, want ik las gisteren in de krant (komkommertijd, weet ge nog?) dat piekeren genetisch aangeboren zou zijn.
Het zal mij dan maar weer overkomen zijn om net die genen te erven.
Gisteren zei ik nog heel filosofisch tegen een hele lieve vriendin, die me opbelde omdat ze zo bezorgd was: ik heb besloten dat er aan het verleden niets kan gewijzigd worden, maar wat er in de toekomst gebeurt, dat hebben we zelf in de hand .
Voilà!Mijn spreuk van de week : wat er vanaf nu gebeurt, ik spreek nu natuurlijk niet over ziekte of dood, maar het gewone dagdagelijkse leven, daar beslis ik zelf over, dat heb ik zelf in de hand!Nèh.
Vooral die verdraaide Hikikomori schrikte me af: jezelf helemaal terugtrekken en opsluiten en op de lange duur eenzaam rondzwalpen in je meertje vol zelfmedelijden:nee hoor, ik wil eruit!
Ik ben een sociaal beest en niet gemaakt om alleen te zitten. Ik heb mensen nodig om me heen.
Gisteren kwam kleindochtertje.
Ik moet altijd wennen aan die kleine vrouwtjes (zoals onze geniale Prins ze noemt).
Ik heb er zo weinig ervaring mee.t Is bij ons hier altijd een echt mannen bastion geweest.
Ik begin al te glimlachen als ik haar zie binnenkomen, ons klein (bijna vierjarig) madammeke. Als een echte mannequin zwiept ze haar dikke blonde lokken met haar vingers voortdurend achteruit.
Over haar jas hing schuin gedrapeerd, haar kleine purperen glitterhandtas met gouden ketting,volgepropt met zaken die een kleine dame niet kan missen : -haar tot op de draad versleten knuffelpopje, een groen plastieken fluitje aan een koordje, een muntstukje van vijf cent, en een fluo multicolor zonnebril, die ze bij het binnenkomen onmiddellijk opzette.
Mooi hé nana? vroeg ze glunderend en ik kon niet anders dan het glimlachend beamen.
Zelfs met een snotneus is mijn kleindochter mooi!
Zodra ze comfortabel heel dicht naast me op de zetel zat,wou ze de video van de Drie Biggetjes zien (met de bangelijke grote boze wolf) en Het lelijke eendje en nog andere klassiekers van Walt Disney.
Net zoals de vorige keer zat ze met wijdopen mond en grote ogen de hele tijd sprakeloos te kijken.
Ik kijk dan niet naar de film, maar naar haar en geniet van het zien van haar gezichtje waarop je de hele film kan volgen via haar uitdrukkingen.
Zulke tekenfilms maken ze toch niet meer! Het zijn allemaal kleine meesterwerken en het is gelukkig dankzij onze kleinkindjes dat wij er ook nog eens van kunnen genieten.
Terwijl ze daarna op de grond met haar poppen speelde, zat ik aan de keukentafel en probeerde ik het programma Excel onder de knie te krijgen, want ik wil mijn huishoud boekhouding op een database invoeren.
Vroeger schreef ik alles op, maar een mens moet met zijn tijd mee niewaar?
Ik moet het wel eerst zelf leren, vervolgens helemaal op punt zetten en dan pas zal ik ventje aan het werk kunnen zetten. Het was al wat gemakkelijker nu hij zijn 'kartonnen dozen' klassement bijgewerkt had.
Ik laat hem momenteel nog wat genieten van zijn Bob de Bouwer periode, maar zachtjesaan probeer ik hem binnen te loodsen in het cybertijdperk.
Op onze kalender stond gisteren in grote letters : afspraak bank om 14 uur.
Ik belde Mr.Silver op om te vragen of hij die afspraak niet vergeten was en hij verzekerde me dat hij even zou stoppen met werken.
Om 13 uur kwam hij thuis, nam snel een douche en kleedde zich om en wij allen in superspeed naar de bank.
De bankdirecteur keek heel verwonderd in zijn agenda : hij had die dag geen afspraak met ons genoteerd.
Ventje en ik keken naar elkaar, kleindochter keek naar ons allen, en toen viel met een luid geklingel de eurocent van mijne zilveren en zei hij met gepaste schaapachtigheid euh . ik denk dat ik me vergist heb, t is pas volgende maand, ik heb het op de verkeerde maand ingeschreven! en met de nodige excuses dropen we terug huiswaarts afdoor de gietende regen.
Ventje deed zijn werkplunje weer aan en vertrok vliegensvlug terug naar de bouwwerf.
Ik troostte hem wuivend vanop onze dorpel en zei dat ze al heel goede vorderingen maken bij het onderzoek naar Alzheimer.
Om vandaag verder de strijd aan te binden tegen Old melancholische Hikkidinges heb ik een afspraak met een andere lieve vriendin.
We gaan na de middag samen een pintje pakken en een klapke doen, das veel goedkoper dan een bezoek aan een psychiater.
Zij, die zichzelf uit de put naar omhoog aant wroeten is, groet u!
Mijn dagboek dient weer dringend bijgewerkt zie ik.
De week is weer in een ongelooflijk tempo voorbijgeraasd, ik kan niet geloven dat het vandaag al zaterdag is.
Donderdag werd de vriend van ventje begraven. Dertig jaar lang waren ze collegas en sinds hun pensioen gingen ze bijna elke dinsdag samen met enkele andere collegas van vroeger, trouw een pint pakken in hun oude stamkroeg.
Hij zal heel erg gemist worden.
We moesten ons haasten om terug thuis te zijn, want er was ons gevraagd om op kleindochter te babysitten.
Vermits ventje na de middag bij zoon 2ging helpen, was Seppe naar de kribbe.
Herniaretta laat me niet meer toe om in ijltempo achter het turbo ventje aan te hollen.
Hun mama moet nu 'super dringend' alle huisraad inpakken, want hun huis moet leeg zijn tegen het einde van de maand.
Of het nieuwe huis af zal zijn tegen volgend weekend blijft een groot vraagteken, bewoonbaar zal het zeker zijn - maar bewoonbaar kan heel ruim gezien worden hé?
Schoondochter wil echter dat het ook veilig zal zijn voor de twee kleintjes en dat blijft te betwijfelen. In de voor- en achtertuin ligt nog veel afbraakmateriaal.
Haar ouders hebben al gezegd dat ze twee maanden bij hen kunnen logeren tot het huis helemaal in orde is.
s Avonds bleef iedereen bij ons eten, gewone kost hoor : spinaziestoemp met frikadellekes en als dessert: warme appelcake met warme vanillepudding.
Vrijdag had zoon 1 gevraagd of ik op de twee oudste kleinzonen kon passen, want ook hij had nog veel werk thuis en zijn vrouwtje moest werken.
Het was net zoals de weken ervoor, beide kleinzonen waren uitgeteld na een week speelplein en wilden gewoon rustig binnen spelen. De tuin oefende helemaal geen aantrekkingskracht uit.
Vermits het moederkesdag was in Antwerpen stelde ik voor om dan maar een mooi schilderij te maken voor hun mama.
Kleinzoon 1 was onmiddellijk akkoord, maar hij wou het dan wel doen zoals nana, en hij wees naar mijn aquarels.
Ik haalde mijn hobby valies boven en gaf hen elk een (niet al te duur) blad om op te schilderen.
Wat moeten we schilderen? was de volgende te verwachten vraag. Een heel mooie schilderij voor uw mama voor moederkesdag zei ik.
Kleinzoon 2 besloot om al zijn monsters en dinausarussen te tekenen, maar kleinzoon 1 stond erop om een echte aquarel te maken.
Hij kreeg dus zijn eerste les : ik zette een vaas met bloemen voor hem neer als voorbeeld en zei dat hij dat eerst op zijn blad moest schetsen en dat ik hem vervolgens één aquarel techniek zou aanleren.
Hij ging er helemaal in op. Ik leerde hem eerst goed het onderwerp bestuderen, de vorm, de kleuren, de details op de vaas en de kleurschakeringen van de bloemen en het groen.
Het grote ogenblik was er eindelijk toen zijn schets naar behoren getekend was.
Ik gaf hem een schoteltje met de basiskleuren erop, potjes om te mengen, een potje met proper water, enkele goede penselen, een blad om de kleuren op uit te testen en een doekje.
Toen ik hem de techniek liet zien was hij in de wolken.
Uren was hij stil, zijn tong verbeten tussen zijn tanden geklemd en hij die anders nooit kan wachten en geen greintje geduld heeft begreep dat hij soms toch moest wachten tot een kleur opgedroogd was om daarna verder te kunnen schilderen.
Ik zei hem ook dat het heel belangrijk was om op het juiste tijdstip te stoppen. Je kan een schilderij naar de verdoemenis helpen door er nog een laatste (onnodige) finishing touch op aan te brengen.
Hij keek me heel begrijpend aan en toen ik hem zei dat het een handtekening en een datum waard was, zette hij met zwier zijn kribbel eronder en ook de tekst : voor mama voor moedertjesdag 15.8.2008.
Is mijn handtekening wel mooi genoeg of zal ik een andere proberen? vroeg hij bezorgd.
Ik verzekerde hem dat zijn mama het een pracht handtekening zou vinden.
De schilderij werd aan de frigo opgehangen om te drogen.
Keer op keer liep hij vol bewondering voorbij zijn kunstwerk. Zou ik er geld voor krijgen indien ik het verkoop? vroeg onze kleine materialist.
Ik vertelde hem dat zelfs grote schilders soms hun schilderijen niet verkocht krijgen en dat hij daar best nog niet op moest rekenen.
Wat later op de middag kwam ons buurmeisje, die samen in de klas zit met kleinzoon 2, ook spelen.
Toen schoondochter later op de middag kwam, leek het alsof er een orkaan door ons huis gewaaid had.
Zoon 1 arriveerde ook en beiden wilden ze me voor moederdag trakteren door Chinees te halen, maar de kinderen scheurden van de honger en ik wist niet wanneer ventje zou stoppen met werken bij zoon 2. Ik bedankte hen en zei dat hun mooi boeket al voldoende was geweest, en dat ik het etentje tegoed zou houden.
Ik had na hun vertrek zelfs geen fut meer om op te ruimen en liet alles voor wat het was.
Zoonlief 2 belde me deze ochtend heel vroeg wakker om babysit afspraken te maken voor volgende week.
Ik mompelde vanonder mijn lakens dat hij best wat later moest terugbellen omdat ik wou uitslapen.
Toen ik dan eindelijk beneden kwam, klaar voor de opruim strijd, zag ik dat vannacht een goede fee was langs geweest verkleed als mijne zilveren want alle speelgoed was netjes opgeruimd.
De koffie stond klaar te pruttelen en hij was alweer vertrokken nog slechts één week te gaan voor de verhuis!
Nu ik mijn melancholische aanval eens goed onder de loep bestudeerd en ontleed heb weet ik dus wat ik heb,dat helpt me al een pak vooruit. Je zal er maar mee zitten hé verdomme die Hikikomori en Weltschmerz. Kwestie nu natuurlijk, is er zo snel mogelijk vanaf geraken en terug mijn eigen vrolijke zichzelve worden.
Al jullie reacties vol begrip en medeleven en jullie wijze raad vormden het eerste trapje omhoog.
Ik merk ook dat ik niet alleen ben, het lijkt alsof er een algemene melancholie malaise woedt in seniorenland.
Zou dat nu echt te wijten zijn aan het bar slechte weer of is het gewoon omdat we allemaal op een keerpunt in ons leven zijn beland dat voor de zoveelste keer weer grote aanpassingen van ons vereist?
Het slecht nieuws dat een goede vriend van ventje vorige week overleden was,bleek de spreekwoordelijke druppel te zijn die mijn al vrij volle emmer deed overlopen.
Ik voelde weer ontzettend sterk het gemis van de warme, troostende opvang van mijn ouders.
Moeder zou me een lekker tasje koffie voorgeschoteld hebben en zou zoals altijd stil naar me geluisterd hebben en vader, altijd met beide voeten stevig op de grond, zou van ver geroepen hebben dat uiteindelijk iedereen ooit moet sterven, de ene spijtig genoeg soms wat jonger dan de andere. When the grim reaper knocks at your door, theres nothing you can do about it.
Maar elke keer er iemand dierbaar overlijdt, ontstaat er weer een leemte in wat vroeger ons leven was.
Mijn leven begint nu stilaan op een grote bol Gruyère kaas te lijken.
Op zon ogenblikken word ik dan overspoeld door een vreselijke golf van zelfmedelijden en eenzaamheid.
Maar zoals gezegd ik besliste gisteren dat het dringend moest veranderen.
Ik stond voor de spiegel in de badkamer en ik weet niet of jullie nog steeds jullie ouders in gedachten kunnen horen praten, maar ik hoor het soms zo duidelijk dat het lijkt alsof ze naast me staan.
Zij zijn nog altijd mijn geweten en mijn raadgevers, dood of niet.
Pull your bloody socks up woman and stop feeling sorry for yourself hoorde ikvader lachend tegen mijn spiegelbeeld zeggen.
(Bij het schrijven werd ik hier onderbroken door het rinkelen van de telefoon)
Noem het 'spooky', noem het wat je wil, maar mijn Australische nicht was aan de telefoon.
Nu moet je weten dat die nicht de oudste dochter is van de oudste zus van mijn vader die in de jaren 30 naar Australië is geëmigreerd.
Ze zou dus mijn moeder kunnen zijn en bovendien lijkt ze,raar maar waar, veel meer op mijn moeder dan op mijn vader.Een gril van moeder natuur.
Het was daar avond en ze vertelde me dat ze vol weemoed zat terug te denken aan mijn moeder en aan mij en plots ontzettend behoefte had om mijn stem nog eens te horen en om te horen of alles wel goed met me was.
Jawadde .zelfs mijn kiekenvlees kreeg kiekenvlees! Het was alsof moeder een manier had gevonden om me toch te troosten.
Of om het met de woorden van Bill Schudspeer te zeggen:
Zo heel af en toe kan ik vrij melancholisch worden depressief kan ik het niet noemen, maareen beter woord vinden om het gevoel exact te beschrijven is héél moeilijk.
Even surfen en kijken of er ergens een zinvolle uitleg te vinden is over melancholie waar ik mijn gevoelens in herken.
Het leuke van het Internet is dat we nu zelf thuis doktoorke kunnen spelen en onszelf analyseren, dit hoogstwaarschijnlijk tot grote ergernis van de echte dokters, maar kom, laat ons een kat een kat noemen, psychiaters zijn voor Jan met de pet ( of Bo met de muts) gewoon niet te betalen!
Al die Amerikanen op de sofa bij hun analyst moeten schatrijk zijn.De analysten nog rijker natuurlijk.
Met mijn beperkte financiën beperk ik me dus tot zelfanalyse en ik ga ervan uit dat indien ik weet wat er scheelt, er dan vervolgens aan kan gewerkt worden om het terug goed te maken.
Ik begin via Google mijn zoektocht .
Melancholie : wel eens geassocieerd met de Fado, het droevige levenslied, de cafard van een eenzame dronkelap op een terras, een dromerige blik op een midzomer zonsondergang kortom romantische sentimenten.
Hmmm, nope dat ist niet, ik heb geen zin om dronken op een terras met een dromerige blik een droevig lied te zingen terwijl ik naar een zonsondergang kijk, dus ik zoek verder.
Melancholie heeft sinds de antieke tijd een hele tocht afgelegd. In de loop der tijd heeft melancholie verschillende benamingen gekregen waaronder speel, ennui, saudade, walging, zwaarmoedigheid, Weltschmerz, etc.etc.
Jawadde: de helft van de woorden versta ik niet, verdorie nu moet ik weer verder zoeken.
Ennui : als ik goed heb opgelet in de Franse les betekent dit verveling
Saudade: heimwee of weemoed
Voor walging en zwaarmoedigheid heb ik geen woordenboek nodig.
Ik klik het woord Werltschmerz aan:
Weltschmerz: letterlijk wereldpijn, is een uit de Duitse afkomstig woord.Het verwoordt het gevoel van diepe droefheid en als pijnlijk ervaren melancholie ten gevolge van hun verdriet ontstaan door de onvolmaaktheid van de wereld. Een persoon met Weltschmerz heeft het gevoel dat de fysieke realiteit nooit de verlangens van de geest kan bevredigen.
Yep . dat begint er wat meer op te lijken, dus ik lees verder :
Een aan hikikomori lijdend persoon trekt zich sociaal volledig terug van zijn familie, vrienden en andere contacten doordat hij de grote prestatiedruk van zijn omgeving, zoals op school en in de Japanse maatschappij, niet of nauwelijks meer aankan.
De meest voorkomende manier van terugtrekken bij hikikomori is het zichzelf opsluiten in de eigen kamer om hier voor langere tijd niet meer uit te komen. De patiënt brengt hier de dagen door achter zijn computer waar hij bijvoorbeeld eindeloos spelletjes op speelt of op het internet surft. De patiënt kan ook andere (eenzelvige) hobby's hebben waar hij zijn dag mee vult.
Oei ik ben geen Japanse jonge student maar een oude bomma, maar het beschrijft, net zoals het woord Weltschmerz wel vrij goed hoe ik me voel.
Ja lap ziedet :ik lijd aan Hikikomori en Weltschmertz, en ik hier maar denken dat ik gewoon wat melancholisch was.
Ge zult er maar mee zitten nondepippel. t Is een mondvol hé. Wacht tot ik dat straks aan mijne zilveren vertel, die gaat serieus verschieten.
Ach het raar gevoel is vanzelf komen aanzetten dus ik hoop dat het vanzelf ook weer verdwijnt, want ik kan me niet indenken dat ze daar al een pilleke voor hebben uitgevonden.
Mrs.Bo met Kikimori (pardon Hikikomori)en Weltschmertz gaat zich nu dus even terugtrekken in haar computerkamerke en nog wat spelletjes spelen het surfen heb ik al achter de rug.
Without emotion, man would be nothing but a biological computer. Love, joy, sorrow, fear, apprehension, anger, satisfaction, and discontent provide the meaning of human existence. Arnold M. Ludwig---1980
Daarnet even mijn blogronde gedaan en toevallig las ik bij Amor Fati een leuk gedicht dat me met een glimlach deed terugdenken aan een kinderliedje uit mijn jeugd, dat ik toen ontzettend grappig vond.
Ik moet wel zeggen dat de versie van dit liedje bij hem een ietsie pietsie anders is
I know an old lady who swallowed a fly, I don't know why she swallowed the fly, I guess she'll die.
I know an old lady who swallowed a spider, That wriggled and jiggled and tickled inside her. She swallowed the spider to catch the fly, I don't know why she swallowed the fly, I guess she'll die.
I know an old lady who swallowed a bird, How absurd to swallow a bird! She swallowed the bird to catch the spider, That wriggled and jiggled and tickled inside her, She swallowed the spider to catch the fly, I don't know why she swallowed the fly, I guess she'll die.
I know an old lady who swallowed a cat, Imagine that, to swallow a cat! She swallowed the cat to catch the bird, She swallowed the bird to catch the spider, That wriggled and jiggled and tickled inside her, She swallowed the spider to catch the fly, I don't know why she swallowed the fly, I guess she'll die.
I know an old lady who swallowed a dog, My, what a hog, to swallow a dog! She swallowed the dog to catch the cat, She swallowed the cat to catch the bird, She swallowed the bird to catch the spider, That wriggled and jiggled and tickled inside her, She swallowed the spider to catch the fly, I don't know why she swallowed the fly, I guess she'll die.
I know an old lady who swallowed a goat, Just opened her throat and swallowed a goat! She swallowed the goat to catch the dog, She swallowed the dog to catch the cat, She swallowed the cat to catch the bird, She swallowed the bird to catch the spider, That wriggled and jiggled and tickled inside her, She swallowed the spider to catch the fly, I don't know why she swallowed the fly, I guess she'll die.
I know an old lady who swallowed a cow, I wonder how she swallowed a cow?! She swallowed the cow to catch the goat, She swallowed the goat to catch the dog, She swallowed the dog to catch the cat, She swallowed the cat to catch the bird, She swallowed the bird to catch the spider, That wriggled and jiggled and tickled inside her, She swallowed the spider to catch the fly, I don't know why she swallowed the fly, I guess she'll die.
I know an old lady who swallowed a horse, She's dead, of course!!
MET DANK AAN AMOR FATI KAN JE HET LIEDJE BELUISTEREN OP DE LINK HIERONDER. VERGEET NIET MIJN BLOGMUZIEK EERST AF TE ZETTEN
Lap, plots valt me op dat ik al enkele dagen mijn dagboek niet heb bijgehouden.
Meer dan waarschijnlijk omdat het komkommertijd is en dan gebeurt er niet veel,maar vooral omdat ik weer een heel goed boek aan het lezen ben.
Eens ik lees vergeet ik gewoon de wereld rond me en het is verbazend hoe snel de tijd dan vliegt.
Vandaag is het prachtig weer en ik moet seffens nog snel van de gelegenheid gebruik maken om even te zwemmen, want het zalniet blijven duren hoorde ik.
Ventje had gisteren een dagje vrijaf genomen (dinsdag is zijn vaste middag om samen met zijn ex-collegas een pintje te pakken).
Toen hij nadien thuiskwam reden we samen even naar de bouw zodat ik de vorderingen kon bekijken.
Ik had mijn camera bij, maar het zag er nog erger uit dan de vorige keer, dus ik heb het maar even zo gelaten.
De beelden staan op mijn netvlies gebrand.Ik zou van minder depressief worden.
Het grote werk al wat je niet ziet in een bouw is voor het grootste gedeelte gedaan.
De nieuw gelegde elektriciteit moet nog gekeurd worden, een ongelooflijk aantal buizen en kabels liggen allemaal netjes verstopt onder de chappe en in de muur, alles is klaar om aangesloten te worden.
Vandaag wordt het plafond gestoken in het nieuw aangebouwd gedeelte en dan kan de keuken geplaatst worden dit staat nu, naast de ook nog te installeren badkamer, tussen alle mogelijke gereedschap int midden van de living.
Morgen komt de loodgieter om de verwarmingsketel te plaatsen en om alle andere buizen die zoon gelegd heeft te controleren.
Je moet wel een enorme optimist zijn om te geloven dat dit huis binnen drie weken bewoonbaar zal zijn, maar mijn zoon en zijn vader zijn dus twee ongelooflijke optimisten.
Schoondochter en haar moeder zijn veel realistischer en er is al afgesproken dat ze eventueel daar een tijdje kunnen wonen tot alles af is.
Maar ach de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Bewoonbaar zal het zeker zijn, maar alles zal nog afgewerkt moeten worden en dat kan best nog een tijdje duren.
Ik betwijfel of zoon ooit nog een derde huis zelf volledig zal verbouwen.
Mr. Silver heeft hem in elk geval duidelijk gemaakt dat hij dan toch forfait zal geven.
Voilà mijn dagboek is bijgewerkt, nu snel mijn badpak aan en nog wat genieten van het mooie weer.
Zondag, rustdag !Alhoewel . tenhuize Bojako is dat nooit een zekerheid.
Voor ventje is het weer geen rustdag, want die is nog altijd volop aan het werk bij zoon 2.
t Begint daar serieus te nijpen schoondochter 2 schrok zich een hoedje toen ze bij haar terugkeer van zee zag hoeveel werk er nog te doen was.
Zoon 2 blijft er (uiterlijk toch) stoïcijns kalm bij. Komt allemaal dik in orde stelt hij ons allemaal gerust.
Donderdag namiddag kwam schoondochter 1 wat verfrissing zoeken met de twee kleinzoontjes in ons zwembad.
Broer Ardennen kwam ook even op bezoek.
Tegen etenstijd hingen we er allemaal bij als slappe waskoorden ik kon van de warmte geen pap meer zeggen, laat staan pap koken.
Het was zo één van die dagen dat ge snakt naar het onvermijdelijk onweer dat altijd volgt.
Ge kunt allemaal blijven eten maar dan zijn het fritten van de frituur want bij zon temperatuur ga ik niet koken ! zei ik.
Iedereen was akkoord en toen ventje en zoon 2 terug thuis waren van de bouw hebben we allemaal buiten de lekkere Belgische traditionele kostnaar binnen gewerkt met een frisse pint.
Het onweer s nachts maakte de temperatuur weer wat draaglijk.
Vrijdag was het gezellig genieten en bijpraten met de blogvrienden op een terrasje.De namiddag vloog voorbij zoals altijd. t Was ook niet meer zo snikheet als de dag ervoor.
Klagen over het weer wil ik echt niet doen nu het eindelijk zomer is maar het gaat hier altijd zo van het ene uiterste naar het ander en je lichaam moet zich telkens weer aan die uitersten aanpassen.
Gisteren zijn de twee kleinzoontjes een hele dag bij mij geweest omdat hun papa dan zijn broer kon helpen in de bouw. Mama moest slapen want zij had de nacht gedaan.
Ze hadden een DVD film bij van de videotheek en kleinzoon 2 had zijn draken en zijn monsters in zijn rugzakje.
Ik had op een rommelmarkt ( waar ventje me steeds naartoe sleurt ) een groot fort gekocht en wat ridders een tijdje zijn ze daar mee zoet geweest.
Daarna keken we samen naar de film en toen die uit was, was het tijd voor boterhammetjes.
Kleinzoon 1 zei me vervolgens dat er een goede site was waar je één miljoen Labyrinten kunt kiezen en uitprinten. (zie foto hierboven)
Ik liet er geen gras over groeien, we trokken naar boven, hij gaf mij de nodige instructies en ik drukte voor allebei een aantal labyrinten af.
Ik zet hier even de website voor andere ouders en grootouders : http://www.onebillionmazes.com/ - je klikt op het eerste 1 tot 1.000.000,- dan klik je het op 1 to 1000 en vervolgens op Maze 1 of moeilijker de labyrint die je aanklikte komt dan op je scherm in een pdf bestand en je print het gewoon af.Keuze zat van héél gemakkelijk voor kleuters tot héél moeilijk voor de oudere kindjes !
Let op : het zijn altijd twee blz., de tweede met de oplossing!
De kinderen waren bekaf, ze vroegen zelfs niet om buiten te spelen.Ze waren een hele week naar de speelplein geweest en hun fut was op.
Door rustig binnen te blijven en rustige spelletjes te spelen, hebben ze hun batterijtjes weer watopgeladen.
Kleinzoon 2 lag later op de zetel, sabbelend op zijn duimpje, te vechten tegen het zandmannetje.
Toen hun mama hen rond vier uur kwam halen lukte het niet meer om wakker te blijven en viel hij op haar schoot in slaap.
Vandaag heb ik dan weer even tijd om mijn blogje bij te werken en ga ik bijlezen bij mijn favorieten.
Vanavond zijn we uitgenodigd bij schoonzus en broer 2 om mosselen te eten en lachend zei schoonzus erbij : én nee ge moet niet ongerust zijn, het zijn geen Belgische.
Ik had geen flauw idee waar ze het over had tot ik s avonds het nieuws zag.
Wat een tegenslag voor onze Belgische mossel!
Bedankt allemaal voor jullie adviezen over al of niet Belgacom. Telenet geeft nu net een maand gratis BBC Prime - zo kan ik het vergelijken met de gewone BBC's. Zo te zien lijkt het op een samenraapsel van allerlei BBC programma's die steeds weer worden uitgezonden, een beetje zoals op Vitaya. Dat ik geen BBC of andere Britse zenders zoals bv. ITV kan ontvangen zal voor mij toch doorslaggevend zijn. Het pakket van Belgacom TV lijkt me vooral geschikt voor mensen die graag sport kijken.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
heb zal ik het verhaaltje opschrijven en morgen hierbij zetten, dan kunnen jullie zien hoeveel je ervan begrepen hebt.
