cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
08-11-2016
Dinsdag - 08/11/2016 - Vrijdag is het fietsen in het water gevallen. Hoewel het toch droog gebleven is heb ik forfait gegeven omdat de kinesist uitzonderlijk na de middag langs zou komen. Ze was er echter al op de middag maar dat was te kort dag om nog iedereen op te trommelen.
Zaterdag was ik in de voormiddag weer van dienst in de spelotheek. Deze keer was het iets drukker dan vorige keer. Alsof het einde van de herfstvakantie om wat afleiding vroeg. Die avond kwamen onze 2 oudste zonen langs. De ene kwam gezellig met ons mee eten. De andere was uitgenodigd door een vriend, uit zijn Chiro tijd, die hier in de buurt een feestje gaf. Na het eten keken we samen nog naar 'De slimste mens', een kwis op televisie die wij opnemen omdat die in de week vrij laat wordt uitgezonden. Marcel moet er 's morgens altijd heel vroeg uit en moet dan ook op tijd gaan slapen. Ik slaap de laatste tijd ook weer minder goed door zodat ik ook liever wat vroeger ga slapen.
Wat mijn medicatie betreft : ik zit nu op de maximale dosis Vimpat. Dat blijkt een andere naam te zijn voor Lamictal (mensen met epilepsie zijn daar meer mee vertrouwd). Volgende week kan ik dan een nieuwe poging wagen om de Valproate af te bouwen, hoewel mijn hand nog steeds tintelt. Het zwaarte gevoel in mijn linker arm en been is tenminste weg en daar was het om te doen. De omschakeling naar het winteruur is moeiteloos gegaan. Ik ben er niet vroeger voor opgestaan of heb er mijn wekker niet voor gezet om mijn medicatie op zomertijd te kunnen blijven nemen.
Zondag was het droog en zelfs zonnig in Leuven. Wij zijn dan hier in de buurt gaan fietsen. Het was wel koud maar met warme handschoenen en een warme joggingbroek en ski vest was dat geen probleem. Als het nog kouder wordt moet ik wel een muts opzetten want die miste ik nu wel in de afdalingen. We waren richting Lubbeek gereden, dat is erg heuvelachtig. Op de terugweg maakten we dan nog een ommetje langs de Tempelstraat in Linden. Daar hebben we 6 jaar gewoond (1987-1993). In onze tijd waren daar nog heel wat stukken open veld achter de tuinen. Nu zijn die allemaal bebouwd. http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20140919_01276988Met 3 kinderen hadden we daar te weinig plaats en zijn we een ander huis gaan zoeken. Toen was ik al heel actief in Kessel-Lo waardoor ik liever hier kwam wonen. We vonden hier het huis waar we nu al 26 jaar wonen. We wonen hier nog altijd graag ondanks mijn handicap van de afgelopen 5 jaar. Het huis is nu grotendeels aangepast en we hebben geen nood meer aan verhuizen.
Gisteravond keken we naar een programma over het reilen en zeilen in de spoedafdeling van Gasthuisberg. Daar werd een man binnengebracht met de symptomen van een beroerte. Het bleek om een hersenbloeding te gaan. Dat riep heel wat herinneringen bij mij op. Bij hem waren de symptomen veel duidelijker dan bij mij 5 jaar geleden. Ik had veel minder verlammingsverschijnselen toen ik er toekwam. Ik kon nog gaan en staan en het krachtverlies in de linkerarm was minder duidelijk. Misschien daardoor dat het bij mij langer duurde eer er een scan genomen werd. Uiteindelijk bleek het ook bij mij reeds om een bloeding te gaan. Later die dag kreeg ik een tweede hevige bloeding waardoor ik dringend geopereerd moest worden. Onlangs stond in de krant dat de opnameprocedure voor beroertes veranderd is. Dat was duidelijk te zien. Bij mij was er duidelijk geen haast om die eerste scan te nemen, waarschijnlijk omdat ik zo weinig symptomen had. Ik kon alleen maar vertellen wat had ondervonden op weg naar het werk maar dat viel niet vast te stellen bij mijn opname.
Donderdag - 03/11/2016 -Vorig weekend was vooral droog en zonnig en daar hebben we maximaal van genoten : op vrijdag een fietstochtje met Dominique waarbij ik even de weg verloor in Hoog-Linden. Zo reden we door de straten waar de vriendjes van mijn 2 oudste zonen woonden. Wij hebben 6 jaar in het dorp van Linden gewoond. Daar gingen onze kinderen naar de dorpsschool en hadden ze ook vriendjes die in Hoog-Linden woonden. Dat riep veel herinneringen op aan de tijd toen zij nog klein waren en ik nog heel mobiel was. Ik had toen zelden onze auto ter beschikking waardoor we vaak met de fiets de steile straten moesten op rijden.
Zaterdag brachten we een bezoek aan het kerkhof. Het oude kerkhof van de Abdij van Vlierbeek wordt gesaneerd en omgevormd tot park omdat het vlakbij een waterwinningsgebied ligt. Enkele perken zijn al ontruimd, waaronder dat van mijn schoonmoeder. Het graf van mijn zus is er nog hoewel al lang aangekondigd is dat het zou opgeruimd worden. We hebben er nog een bloemetje opgezet maar het buxushaagje dat er op staat zag helemaal ros. Dat zal het waarschijnlijk niet lang meer trekken. Net lang genoeg dus, als het binnenkort dan toch wordt opgeruimd. Dat verklaart misschien ook waarom de stekken die we er deze zomer van namen het niet gehaald hebben.
Zondag gingen we nog eens op pad met Join2Bike voor een tocht van nog eens 30 km. Ook deze keer was er een fiets met pech. Ditmaal een band die vaak plat ging. Zij namen een kortere weg en herstelden de band bij de bevoorrading. Daar werd aangekondigd dat we binnenkort een grotere tocht gaan maken naar Mechelen, laat ons hopen op droog weer !
Dinsdag zong het koor voor Allerheiligen waardoor ik niet kon bloggen. Ook de namiddag was goed gevuld met in de late namiddag een optreden van Esther en Fatou in het kader van Reveil 16 : https://nl.fievent.com/e/reveil-leuven-esther-fatou-carl-durant-nick-rosseel/4851506. Marcel had ook nog afgesproken met een paar zussen en broers om samen te komen in een café hier in de buurt. In zijn familie is dat een gewoonte. Toen mijn schoonmoeder nog leefde maakte zij pannenkoeken of konijn klaar en nodigde haar kinderen en kleinkinderen uit voor het middagmaal. Dat was een drukte van belang want haar huis was niet zo groot. Iedereen hielp haar een beetje om dat mogelijk te maken. Na het eten werd er samen afgewassen en met de kaarten gespeeld. De vele kleinkinderen maakten de drukte nog groter en zij speelden waar ze plaats vonden. Na haar dood, reeds vele jaren geleden, neemt elk jaar wel iemand initiatief om toch nog samen te komen met Allerheiligen.
Op dat vlak benijd ik ze wel want in mijn familie is dat niet het geval. Mijn zus en ik zien elkaar vooral in het koor. Zolang mijn vader nog leefde kwamen wij na de maandelijkse mis, waarbij het koor zong, bij onze ouders samen met onze kinderen. Zij kookten voor ons en wij maakten er een gezellige middag van. Onze kinderen hadden ongeveer dezelfde leeftijd, waren vriendjes en speelden leuk samen. Zo zaten we toch elke maand een zondagmiddag allemaal samen bij onze ouders. Nu onze moeder in een serviceflat woont kan dat niet meer, onze kinderen zijn het huis uit en hebben hun eigen leven. Ik vrees ook dat dat met onze kinderen niet mogelijk zal zijn. Zij hebben geen gezamenlijke activiteit en met mijn verlamming wil ik mijn echtgenoot niet nog meer belasten. Wij zien hen elk apart en dat heeft ook iets intiems waar ik heel blij om ben.
Voor de volgende weken wordt de eerste winterprik verwacht. Hoe koud het dan wordt is nog af te wachten. Op de fiets heb ik daar niet zo veel last van. Te voet is dat wat anders ! Onder de 10° verstijft mijn been en is het stappen heel moeilijk. Ik hoop dat het niet veel kouder wordt. We zien wel wat voor winter het wordt. Veel kunnen we daar toch niet aan doen !
Dinsdag - 25/10/2016 - Ik heb net besloten om de conditietraining vandaag over te slaan. Ik ben licht verkouden en heb een pijnlijke schouder.
Donderdag hebben we deelgenomen aan een workshop in Gasthuisberg over 'wachten'. Dit was in het kader van een doctoraatsstudie van de afdeling Architectuur. Het eerste uur was een soort rollenspel waarin iedereen een andere opdracht kreeg. Gelukkig was Marcel erbij, dat maakte het voor mij een stuk aangenamer. We moesten naar een spreekkamer gaan en wachten op Dr. Peeters. Dat wachten duurde nogal lang en Marcel vond het leuk om er een spelletje van te maken en zelf voor dokter te spelen. Na een half uurtje kwam iemand ons halen en mochten we deelnemen aan de vragenronde. Daar maakten we kennis met de andere deelnemers. Er werden vragen gesteld over : hoe het wachten aangenamer gemaakt kan worden. In het rollenspel werd een bord gebruikt waarop je wachttijd werd aangeduid. Zo wist ik dat de mijne met 5 minuten was ingekort. Een ander had de pech dat zijn afspraak werd geannuleerd of uitgesteld. Dat bord werd als pluspunt beschouwd want meestal zit je te wachten en weet je van niets. Ik deed de suggestie om op de schermen in de wachtzalen een voorstelling weer te geven van de stafleden. Nu weet je amper met wie je gesproken hebt omdat er zo weinig tijd is en de kennismaking meestal heel kort gehouden wordt. De workshop ging door op de bestralingseenheid. Daar hebben ze een mooie, ruime wachtzaal met speelgoed voor de kinderen. Het contrast met deze van Neurologie en Gynaecologie kon niet groter zijn ! Dat zijn lange, smalle gangen waar je amper met een rolstoel tussen de stoelen door kan.
Vrijdag ben ik met Marcel gaan fietsen. De anderen waren niet vrij maar het was droog en zonnig. Er was dus geen reden om thuis te blijven. Het was ook de 33ste verjaardag van onze oudste zoon. Hij had op zaterdag iets gepland met zijn broers zodat we ons cadeautje met hen konden meegeven. Ik heb hem uiteraard wel berichtjes gestuurd om hem te feliciteren maar wou hem 's avonds niet storen bij zijn etentje met zijn vriendin.
Zondag was er geen fietstraining en het was koud en donker weer. Daardoor hadden we de gelegenheid om nog eens naar de markt in Heverlee te gaan. Daar staan een paar interessante kramen met kleding die mij goed past. Ik kan namelijk geen broeken meer dragen met een gewone sluiting. Daar hebben ze broeken met een elastiek in de taille en ze zijn zelfs lang genoeg ! Met mijn lange benen is dat altijd een probleem geweest.
Dinsdag - 18/10/2016 - Vorige maandag heb ik met de hulp van de kinesist en Marcel een poging gedaan om op mijn linkerknie te gaan zitten. Dat was niet simpel en het werd al gauw duidelijk dat het zonder hun hulp niet te doen is. Zij moeten er voor zorgen dat ik in evenwicht blijf en ik moet alle kracht in mijn rechterbeen gebruiken om weer rechtop te gaan staan. Zo is het wel duidelijk dat ik dit niet alleen kan doen en dat ik 2 assistenten nodig heb om weer te gaan staan als ik zou vallen.
Zoals ik al vermoedde hebben we dinsdag enkele uren zonder internet, tv en vaste telefoonlijn gezeten. De conditietraining in de namiddag was een succes deze keer. Ik kon alles meedoen tot aan het einde en voelde nadien wel wat een inspanning ik geleverd had. Daarvoor moet ik bijna een halve dag fietsen ! Het gaf wel een fameus gevoel van voldoening en ik heb goed geslapen de volgende nachten...
De bursitis : ontsteking van de slijmbeurzen in mijn linkerbeen is nog niet helemaal genezen. Ik blijf dus 3 maal per dag ijs leggen en vraag aan de kinesisten om het te behandelen. Gelukkig heb ik er niet te veel last van en blijft de pijn toch al weg.
Zaterdag was mijn dag goed gevuld : in de voormiddag was ik van dienst in de spelotheek. Het was er deze keer niet zo druk als gewoonlijk zodat we eens tijd hadden voor een babbel. Dat lukt niet altijd. 's Avonds werden we verwacht op een etentje van CAS (Centrum Aangepast Sporten). Daar zaten we aan tafel met enkele mensen van de conditietraining. Tijdens de training is er meestal geen tijd om wat te praten. Nu konden we dat inhalen. Het pastabuffet was heel lekker en de sfeer was goed, meer moest dat niet zijn.
We genoten het hele weekend van mooi, droog weer en zijn een paar keer kunnen gaan fietsen. Vrijdag op eigen houtje met Dominique, Marcel en Chris. Zondag met Join2Bike. De frequentie van de trainingen is nu wel gehalveerd maar de ritten zijn langer en meer gevarieerd. We reden weer in treintjes en hebben zeker 10 km meer gereden (nu 30 km i.p.v. 20 km vroeger), door het Brabantse, heuvelachtige landschap langs bos en veld. We maakten ook een tussenstop in Bierbeek maar dan waren we al langs Boutersem, door Opvelp en Neervelp gereden. Als die nieuwe trend voortgezet wordt mogen we niet klagen. Gelukkig heb ik nu mijn eigen fiets om thuis wat extra te kunnen trainen. Zo zit ik wat minder binnen.
Gisteren ben ik met de gezinshulp wat kunnen gaan wandelen. Marcel had de boodschappen gedaan waardoor wij tijd hadden voor een wandeling. Een toertje rond de blok is toch heel wat anders dan enkele rondjes binnen in huis.
Maandag - 10/10/2016 - Morgen komt Telenet langs. Het is mogelijk dat we dan even zonder internet zitten. Voor alle zekerheid kan ik dan maar beter vandaag al wat bloggen.
De conditietraining van vorige dinsdag is zwaar tegen gevallen. Ik had in de voormiddag al wat last van mijn rug en de oefeningen in de rolstoel kon ik niet op volle kracht meedoen door fameuze pijnscheuten in mijn rechter flank. Het had weinig zin om verder door te zetten en om aan de kant te blijven zitten kijken daar had ik geen zin in. Ik wist dat Marcel nog in de buurt was dus liet ik hem weten dat hij mij vroeger mocht komen halen. Hij had zich net geïnstalleerd met een frisse pint om zijn krant te lezen. Maar hij vond het niet zo erg omdat hij het die avond dan wat rustiger aan kon doen. Mijn kinesisten wisten de volgende dagen wat te doen ! Jorien en Marike hebben er elk een half uur aan gewerkt en me veel goede raad en wat extra tips en oefeningen gegeven om dit in de toekomst te vermijden.
Mijn rugoperatie van 32 jaar geleden speelt mij blijkbaar parten. Ik had toen 5 maanden na mijn eerste bevalling veel last van mijn rug. Ik kreeg op korte tijd de ene lumbago na de andere. Mijn huisarts verwees mij door naar een orthopedist. Die stelde een discus hernia vast. Ik was toen 25 jaar jong en wou nog meer kinderen krijgen. Daarom besloot hij, nogal snel, om mij te opereren. Hij vond het niet raadzaam om zo jong al een korset te gaan dragen, gelukkig maar. Dat hij bovendien ook chirurg was zat daar waarschijnlijk ook voor iets tussen. Hij raadde mij aan om zeker 2 jaar te wachten met een volgende zwangerschap. Dat hebben we dan ook gedaan. Na de tweede bevalling herhaalde de miserie met mijn rug zich opnieuw. Een tweede operatie zag ik niet zitten ook al was de eerste goed verlopen en herstelde ik er snel van. Via via kwam ik bij een homeopaat terecht. Die heeft mij heel goed geholpen. Het eerste middel heeft 5 weken gewerkt. Het volgende 10 weken en zo verdubbelde de periode dat ik voort kon zich steeds tot uiteindelijk 4 jaar. Ondertussen deed ik ook buikspieroefeningen en vond ik een osteopaat. Die heeft mij jarenlang op de been gehouden door de blokkades in mijn rug weg te werken. Met de nodige rug hygiëne : manier van staan en zitten, lasten en zware belasting vermijden, kon ik lange tijd blijven meedraaien zonder al te veel last. De kinderen leerden van jongs af zoveel mogelijk hun plan te trekken en plukken er nu nog steeds de vruchten van.
Ik probeer er nu op te letten om niet te lang stil te blijven zitten en vaak wat te bewegen. Wat extra oefeningen voor de lage buikspieren zijn er ook bij. Vanuit mijn ervaring van 30 jaar ruglast weet ik dat die kleine dingen een groot verschil maken !
Vorige donderdag ben ik naar een uitvaart geweest. Het was geen kerkdienst maar een heel persoonlijk afscheid door de kinderen van de overledene. Hij was de ex van mijn oudste zus. Hun zoon heeft heel mooi en ontroerend gesproken.
De opbouw van de nieuwe medicatie Vimpat verloopt goed. Ik merk er nog steeds weinig van. Ik hoop dat er gauw verandering in komt, zodat ik de Valproate kan verminderen, want het is niet de bedoeling om zoveel medicatie te blijven nemen.
Vrijdag was het droog weer en kon er gefietst worden. Met Dominique maakte ik er weer een flinke tocht van via Wilsele en Wijgmaal. Deze keer zonder onverwachte obstakels, gelukkig.
Dinsdag - 04/10/2016 - We hebben een rustig weekend gehad. Het fijne ervan was dat we onze 3 zonen gesproken hebben. De ene telefonisch, de andere 2 kwamen langs. Daar hebben we uiteraard van genoten !
Donderdag kwam mijn huisarts langs. Op het vlak van medicatie moest ik haar nog op de hoogte brengen van de laatste wijzigingen want ze had nog geen verslagen ontvangen van Gasthuisberg. Dat gebeurt wel meer, zegt ze. In het begin van vorige week had ik pijn aan de buitenkant van mijn linker bovenbeen. Zij stelde vast dat de slijmbeurzen daar ontstoken zijn. Door mijn medicatie mag ik echter geen ontstekingsremmers nemen en dus moet dat behandeld worden met ijs en kine. Mijn kinesisten doen dat op verschillende manieren : de ene kneedt de slijmbeurzen direct, de andere mobiliseert de heup en zo ook de onrechtstreeks de ontsteking. Gelukkig moet ik niet rusten ! Dat zou pas een straf zijn.
Vrijdagnamiddag konden we gaan fietsen. Het was droog en dat was het belangrijkste. We waren met 3 deze keer. Dominique was er ook bij in Tervuren. Nu we de Klimax hier nog hebben liet Marcel haar ermee rijden. Hij begeleidde ons met zijn gewone fiets. Ik stelde voor om nog eens naar Holsbeek te rijden. Ze waren beide meteen akkoord, ook met de beklimming van de Chartreuzenberg gingen ze allebei akkoord. http://www.climbbybike.com/nl/beklimming.asp?Col=Chartreuzenberg&qryMountainID=157 Ik deed het met elektrische ondersteuning, zij deden het zonder (op karakter, zeg maar). Volgende keer wil ik dat ook eens proberen maar eerst moet ik nog wat trainen met die zware Lepus. Wat extra kracht in mijn benen kan geen kwaad !
Join2Bike zette een filmpje op YouTube van onze beklimming van de Stelvio. Dat is echt nagenieten. De beelden op de fiets werden gemaakt door een camera gemonteerd op een selfiestick vooraan op het langste treintje, waar ik in zat : https://www.youtube.com/watch?v=N4Mx6XjxTbc&feature=youtu.be Puur nagenieten is dat ! Mijn fietshelm heeft een gesloten hoes in lichtblauwe jeansstof. Niet echt opvallend maar hij ziet er wel wat anders uit dan de klassieke helmen.
Straks ga ik naar de eerste conditietraining van het nieuwe werkjaar. De studenten zijn terug uit vakantie en dan kunnen we weer aan de slag. Dan zien we ook wie er nog meedoet. Altijd iets om naar uit te kijken ! Eens zien of mijn conditie op dat vlak nog op peil is.
Dinsdag - 27/09/2016 - Het schrijven blijft me helpen om vooruit te kijken en niet te beginnen piekeren. Vorige vrijdag dreigde mijn wekelijks fietstochtje met enkele Join2Bikers in het water te vallen omdat ik hen niet tijdig kon oproepen. Daar heb ik nu iets op gevonden : ik heb voorgesteld om ervan uit te gaan dat we elke vrijdag gaan fietsen, als het weer het toelaat. Ik verwittig alleen nog als ik zelf niet kan, dat is veel handiger dan elke week een oproep doen. Gelukkig zag Marcel het zitten om met mij te gaan fietsen. We hebben nog steeds 2 trikes in huis (de Klimax van Join2Bike en mijn eigen Lepus). Marcel heeft de Klimax op zijn maat aangepast en de besturing weer tweehandig gemaakt. We gaan die huur opzeggen tegen het einde van deze maand zodat Join2Bike weer over deze fiets kan beschikken voor anderen.
Op zijn verzoek reden we naar de vaart (kanaal Leuven-Mechelen). Daar kom je langs de start van de fietssnelweg naar Brussel http://www.routeyou.com/nl-be/route/view/402117/fietsroute/hst-fietsroute-leuven-brussel . Daar hebben we een stukje van verkend tot Herent. Die route volgt de HST-spoorlijn, qua omgeving zie je niet zoveel en zeker als je op een ligfiets zit : je zit dan veel lager dan op een gewone fiets. Daarom ook dat we in Herent besloten om terug te draaien. Ik wou nog doorrijden naar Wijgmaal en daar via een mooi fietspad terugkeren naar huis. Dat fietspad kan je bereiken aan het station van Wijgmaal maar het was afgesloten voor wegenwerken. Dat viel mij serieus tegen want nu waren we verplicht om langs een drukke weg terug te rijden. Uiteindelijk hebben we 2 uur gefietst bij stralend weer. Het kon niet beter !
Vorige donderdag zijn we dan nog mijn schoenen gaan laten herstellen en heb ik meteen het volgende paar besteld. Het worden sandalen tot boven de enkel in mooi bordeaux ! Het zal weer een tijd duren eer die klaar gaan zijn. We kennen dat zo stilletjes aan : niet op zitten wachten, dat wordt weer iets voor het begin van het nieuwe jaar. Mijn oude zullen het nog even moeten uithouden.
Met de nieuwe medicatie tegen epilepsie (Vimpat) ben ik vrijdag begonnen. Voorlopig gaat alles goed. Ik moet de dosis nu wekelijks met 50 mg verhogen, tot 150 mg per keer. Dat is een lichte dosering : de andere medicatie gaat met 500 mg per keer omhoog of omlaag (Keppra en Valproate). Zo gauw ik verbetering voel in mijn lamme arm mag ik de Valproate beginnen afbouwen. Het zwaartegevoel is al weg, nu de tintelingen nog als het even kan !
Van Join2Bike kregen we bericht dat de trainingen herbeginnen op 16 oktober en dan om de 2 weken zullen doorgaan. Ze gaan uitgebreider zijn en meer op verplaatsing. Dat maakt het geheel wat gevarieerder. Weer iets om naar uit te kijken.
Dinsdag - 20/09/2016 - De instructies voor de omschakeling van de medicatie tegen epilepsie zijn binnen gekomen. Deze week ga ik nog even verder op het oude ritme : combinatie Keppra (2x1500mg) en Valproate (2x500mg). Nu moet ik eerst beginnen met het opbouwen van Vimpat aan 50 mg per dag, wekelijks te verhogen met 50 mg per dag. Dat vind ik al veel beter ! De andere medicatie was altijd in veel een hogere dosering. Zo gauw ik merk dat er verbetering is in mijn arm mag ik de opbouw stoppen en Valproate beginnen afbouwen. Zo voorkomen we hopelijk wat ik de voorbije weken ondervond. Als de tintelingen in mijn hand dan ook nog verdwijnen is dat mooi meegenomen ! Duim met mij mee voor een vlotte omschakeling en zo weinig mogelijk nevenwerkingen...
Mijn schoenen beginnen weer te verslijten. De Velcro die de ondersteunende enkelriem moet sluiten lost heel gemakkelijk. Ik heb een afspraak voor donderdag om die te laten vervangen. Dan kan ik meteen ook de andere voorschriften binnen brengen voor de beugel en de spalk en de zomerschoenen bestellen. Het zal wel weer lang wachten zijn eer die gemaakt kunnen worden omdat het ziekenfonds eerst zijn toestemming moet geven en dat duurt gewoonlijk wat langer dan mij lief is.
Bij de gynaecoloog kreeg ik te horen dat ik nog steeds niet in menopauze ben !!! Dat zagen ze op de echo van mijn baarmoeder. Het slijmvlies is nog te dik. Ik ben zo eentje die uitzonderlijk lang (ik ben al 58!) hormonaal actief blijft. Buiten wat lichte buikpijn af en toe merk ik daar gelukkig niets van. Het beschermt mij ook langer tegen haaruitval en osteoporose. Ze willen dat nu wel wat beter opvolgen : over 6 maanden wordt ik weer verwacht voor een echo.
Zondag kwamen we met een groepje Join2Bikers samen voor een fietstocht in de buurt van Tervuren. We vertrokken van bij iemand die in Sint-Stevens-Woluwe woont bij Brussel. Het was niet gemakkelijk om daar te geraken met de auto omdat het in heel het Brussels gewest autoloze zondag was. We moesten dus omrijden via Kraainem. Onze gps gaf dat gelukkig feilloos aan, de borden langs de snelweg gaven aan dat we via de E40 moesten maar dan kwam je in files terecht vanwege wegenwerken. Zo waren wij bij de eersten op de plaats van afspraak en was het even wachten op de rest. Met een half uurtje vertraging konden we dan toch vertrekken voor een leuke tocht van 30 km via enkele fietsknooppunten kwamen we door Sterrebeek naar het park van Tervuren waar we bij wijze van bevoorrading een terrasje deden : https://www.natuurenbos.be/parktervuren. Daar konden we iets eten en drinken, een sanitaire stop maken en even uitrusten. Het weer en de sfeer waren goed, dit zeker voor herhaling vatbaar.
Volgende maand starten de trainingen weer : aangepaste conditietraining op dinsdag, fietstraining met Join2Bike om de 2 weken op zondag. De activiteiten met het koor vallen daar mooi tussenin : repetities op woensdagavonden. De misvieringen beperken zich dit jaar grotendeels tot de feestdagen : Allerheiligen, Kerstmis, Pasen en Pinksteren. De concerten zijn gepland voor maart. Weer een werkjaar dat goed gevuld is en snel voorbij zal zijn !
Donderdag - 15/09/2016 - Twee dagen later dan gewoonlijk maar toch even tijd om te bloggen deze week. Dinsdag zijn we de hitte ontvlucht om een boswandeling te gaan maken. Om de warmte buiten te houden ben ik verplicht de rolluiken zo ver mogelijk af te laten waardoor ik heel de voormiddag in het halfduister zit. Aangenaam is dat niet ! Het voorstel van Marcel om er even op uit te trekken was onweerstaanbaar. De koelte van het bos trok mij wel aan. We reden naar Oud-Heverlee om aan de Zoete Waters te gaan wandelen met de rolstoel. http://www.toerismevlaamsbrabant.be/bezoeken/bezienswaardigheden/zoete-waters/index.jsp
Een vlakke wandeling rond de vijvers leek mij wel haalbaar. We zagen op het plan van het infobord dat er een wandelpad was voor rolstoelen dat door het bos liep. Om dat te bereiken moesten we echter een heel stuk over minder goed berijdbare paden. Marcel nam het sportief op en duwde mij het bospad op, dat was helemaal niet vlak ! Het was er heerlijk koel en we zagen een stuk van Meerdaalwoud dat we nog niet kenden. Met ons lunchpakket en een terrasje om af te ronden erbij kon deze uitstap niet stuk !
Vorige week ben ik nog eens opgeroepen voor een EEG. De afbouw van Valproate gaf nevenwerkingen die misschien meetbaar zouden zijn. Dat was, zoals gewoonlijk, niet het geval maar ze stelden voor om nog eens een ander middel te proberen, de instructies en voorschriften worden mij toegestuurd. In afwachting moet ik die Valproate weer nemen als voorheen. Zo'n omschakeling verloopt meestal niet van een leien dakje. Vorig jaar heeft het 3 maanden geduurd eer ik me weer goed voelde. Laat ons hopen dat het deze keer vlotter gaat en dat het resultaat goed is. Andere mensen met epilepsie klagen er ook over dat het zo zoeken is naar de juiste medicatie en dosering. Ik ben dus geen uitzondering. Ondertussen sta ik toch weer steviger op mijn benen en loop ik weer mijn rondjes. De revalidatiearts was gisteren zeer tevreden over de kracht van mijn lam been. Die jaarlijkse consultatie heb ik ook weer gehad. Deze keer moest er heel wat voorgeschreven worden. Elke 5 jaar heb ik recht op nieuwe orthesen (beugel en spalk voor mijn voet). Daarnaast ook het jaarlijks vernieuwen van mijn orthopedische schoenen. Nu ik ook een nieuwe beugel krijg kan ik eindelijk zomerschoenen bestellen. Dan heb ik 2 paar schoenen om af te wisselen : de oude, gesloten schoenen voor buiten en in de winter. De nieuwe, open schoenen voor binnen en in de zomer. Daar zit ik al die jaren al op te wachten !!!
Op mijn vraag wat ik aan vooruitgang nog kan verwachten werd mij bevestigd wat ik al vermoedde : zo lang ik actief en intensief blijf oefenen zal ik niet achteruit gaan. Het beste heb ik dus gehad maar het resultaat mag er zijn : ik stap min of meer zelfstandig, het fietsen op een aangepaste trike gaat zeer goed. Mijn Hase Lepus bestuur ik rechtshandig : http://www.revalidatiefietsen.nl/fietsen/ligfietsen/hase-lepus Dankzij de motor haal ik een goede snelheid om met een groep gewone fietsers mee te rijden, als de fietspaden breed genoeg zijn voor een driewieler.
Mijn linker arm en hand blijven slap en onbruikbaar. Daar moet ik niet meer op hopen dat die weer actief gaan worden. Hoewel, bij het oefenen met de kinesist gisteren, kwam ze op het idee om een oefening, waar ik meestal niet in slaag, anders aan te pakken. Het resultaat was miniem maar beter dan niks. Mits wat creativiteit valt er misschien toch nog wat te bereiken. Ik hoop dat het haar aanzet om op dat spoor verder te werken !
Dinsdag - 6/09/2016 - Vorige woensdag moest ik op controle bij de raadpleging epilepsie. Daar kaartte ik het probleem aan van mijn afgevlakte emoties. Vermits de medicatie geen effect heeft op de tintelingen in mijn hand en de laatste onderzoeken geen uitsluitsel geven kreeg ik toestemming om de Depakine (Valproate) af te bouwen. Halveren om te beginnen in week 1 en stoppen in week 2. Na 3 dagen op halve dosis voel ik weer waar die Valproate goed voor was. Mijn verlamde helft voelt weer heel zwaar aan waardoor ik moeilijker stap. Ik heb contact opgenomen met de dienst neurologie. Zo gauw zij mij terugbellen kan ik dit bespreken met de assistent. Waarschijnlijk moet de dosis weer omhoog en moet ik de afgevlakte emoties accepteren. Spijtig want weten dat je blij bent maar het niet voelen is niet prettig en je verdriet niet kunnen uiten evenmin. Ik had gehoopt mijn gevoelens weer terug te krijgen maar mijn mobiliteit erbij verliezen is teveel gevraagd. Dat zwaartegevoel maakt mij onzeker bij het stappen. Gisteren heb ik mijn rondjes niet durven lopen. Zo de hele dag aan je stoel gekluisterd zitten is niks voor mij. Ik zal die pillen voor lief moeten nemen, niks aan te doen blijkbaar, jammer maar helaas.
Afgelopen weekend begon ik last te krijgen van een stijve nek. Dat was vervelend op de startvergadering van Join2Bike zondag namiddag. Ik kan niet zo lang staan en als ik ging zitten was het lastig met de mensen rondom mij te praten. We kregen een voorstelling te zien van ons exploot in de Alpen van deze zomer. Bij die beelden kregen we meteen zin om het nog eens over te doen. Het nieuwe werkjaar start pas half oktober en zal minder intensief zijn dan de vorige jaren. De trainingen gaan dan niet meer wekelijks maar tweewekelijks door. Onze stichtende voorzitter is nachtverpleger en heeft in dat ritme dienst. De vorige jaren nam hij de training er gewoon bovenop maar dat is niet langer haalbaar. Dat geeft ons ook een vrije zondag op de twee. Niets houdt ons tegen om op eigen initiatief te gaan fietsen ! We vinden elkaar wel om samen op pad te gaan op zon- of weekdagen, naargelang het weer.
Als het lukt gaan we vrijdag weer fietsen met enkelen die overdag vrij zijn maar dat hangt van mijn rug af deze keer want het weer is goed deze week.
Sinds gisteren heb ik naast die stijve nek ook nog last van mijn rug. Ik ben in 1984 geopereerd van een discushernia aan de vijfde lendenwervel. Die plek blokkeert nog gemakkelijk. Vooral als ik lang moet zitten op een stoel zonder armleuningen zoals zondag. Mijn kinesist heeft er gisteren een half uur stevig aan gewerkt maar vandaag voelt het nog niet beter aan. In mijn rolstoel heb ik dat probleem helemaal niet, met de armleuningen kan ik mijn romp zonder moeite rechtop houden en forceer ik niks. Dat was zondag niet zo met dit gevolg. Ik hoop dat het snel betert om weer actief te kunnen zijn.
Volgende zondag is er in onze wijk een buurtfeest met barbecue. Wij hebben dat wijkcomité mee opgestart met nog enkele buren uit de wijk. Mee helpen lukt mij niet meer maar het weer gaat goed zijn dus ga ik er zeker naartoe ! Ik zie mijn buren niet zo veel meer, deze gelegenheid mag ik niet laten voorbij gaan. Met mijn scooter is de verplaatsing al geen probleem. Het zal me deugd doen om eens wat bij te praten met enkelen.
Dinsdag - 30/08/2016 - Na een druk, bewogen, deugddoend, warm (zeg maar : te warm) koorweekend in Schleiden (Eifel - Duitsland) is het weer even bekomen. We hebben weer kennis gemaakt met nieuwe muziek, enkele oude stukken worden hernomen om te komen tot een mooi geheel in het thema van het nieuwe concert : 'Hart en Ziel'.
We zijn er gretig aan begonnen en ondanks de tropische temperaturen werd er hard gewerkt : 7 repetities van vrijdag avond tot zondag namiddag. We logeerden dit maal in een vakantiehuis in de Eifel, zeer mooie streek : http://www.landhaus-hohenfried.de/
Het huis op zich was ruim genoeg maar voor mij niet gemakkelijk toegankelijk. Je kon alleen met een moeilijke trap naar de slaapkamers boven. Goed dat ik dat blijf oefenen of we hadden een groot probleem. Op het gelijkvloers waren de keuken, sanitair, eetzaal en nog een ruim lokaal waar wij repeteerden. De zalen waren voor ons aan de krappe kant. Om met 42 volwassenen samen te eten en te zingen mochten die wat ruimer zijn. Ik neem aan dat jeugdgroepen zich daar beter thuis voelen omdat ze ook activiteiten buiten hebben. Op de eerste verdieping was er, in de oude vleugel, het salon met grote zetels waar ik kon gaan rusten, als daar tijd voor was, en de toegang naar de nieuwe vleugel met ruime slaapkamers voor 6 tot 8 personen. In de oude vleugel, boven het salon, waren nog enkele kleinere slaapkamers. Daar sliepen wij, de kookploeg en het bestuur.
We hebben uiteraard veel gezongen maar ook veel gelachen en plezier gemaakt. Tijdens de koffiepauzes kon ik dan wat rondlopen en nam ik graag iemand bij de arm om even te praten. Ik heb nog steeds wat moeite met drukte, wat eigen is aan activiteiten in groep. Als ik de drukte wat kan vermijden doe ik dat. Na de maaltijden was er ook altijd wat tijd om even op adem te komen en een rustig plekje op te zoeken.
Onze kookploeg heeft weer haar beste beentje voorgezet en ons van gezonde, lekkere kost voorzien. Geen feestmenu dit jaar, we hebben niet elk jaar wat te vieren, maar lekker en gevarieerd met veel groenten en fruit. Met die warmte was het niet gemakkelijk om alles koel te houden maar het is toch gelukt.
Ik stel vast dat mijn conditie dit jaar beter is dan vorig jaar. Toen moest ik vroeger gaan slapen omdat ik sneller moe was. Nu had ik daar opvallend minder last van en mijn stem is ook wat krachtiger naar het schijnt. Als dat het effect is van die fietsweek in het begin van de maand dan moet ik zeker blijven fietsen !
Zondag is er een startvergadering van Join2Bike in de namiddag. Wat zou daar op het programma staan voor het volgende werkjaar ?
Dinsdag - 23/08/2016 - Deze blog begint meer op een dagboek te lijken. Ik denk erover om deze stop te zetten en een nieuwe te beginnen waar ik minder aandacht voor ga vragen. Die noem ik dan : "Wat na revalidatie ?" of zo iets. Ik verwacht nu niet veel evolutie meer maar moet wel volhouden met oefenen om te behouden wat ik bereikt heb. Om zo lang mogelijk te kunnen genieten van de volgende jaren is dat een must, dat ben ik aan Marcel wel verplicht : hij heeft me hier doorheen geholpen en blijft zich nog steeds voor mij inzetten. Ik plaats hier nog een verwijzing als het zo ver is, want het schrijven blijft even belangrijk als het oefenen.
Er is zowel binnen als buiten veel te zien : beelden, schilderijen van allerlei artiesten waaronder een uitgebreid aantal werken van Vincent Van Gogh ! Je moet er echt wel de tijd voor nemen om dat allemaal te bekijken. Ik begon in de rolstoel maar heb ook een deel door het museum gestapt. Zelfs op vakantie moet ik dat onderhouden (liefst een uur per dag). Gelukkig was het in ons logeeradres mogelijk om echte rondjes te lopen. Ze waren waarschijnlijk niet even lang als thuis maar mijn reisgenoten hebben goed gesupporterd en dat was prettiger dan thuis, waar ik meestal alleen ben. Onze fietstochten door de bossen en hei van de Veluwe waren heel aangenaam en met de mooie fietspaden konden we heel wat kilometers afleggen zonder al te veel last te hebben van het verkeer. De sfeer was opperbest en gemoedelijk zodat we geen behoefte hadden aan televisie. Zo zijn de Olympische Spelen deze keer een beetje aan ons voorbij gegaan. We volgden via het internet wel de medailles van de Belgen wat op maar we hebben geen tijd gemaakt om er naar te kijken.
We hebben zelf wat competities verzonnen ter compensatie : vissen, armworstelen, darts, puzzels, behendigheidsspellen, en dergelijke. Om je een idee te geven hoe ik aan die spellen meedoe moet je je voorstellen dat je een pak aanhebt dat aan de linkerkant even zwaar weegt als de helft van je lichaamsgewicht (met 10 kg aan je linkerbeen en een linker schoen van 1,5 kg).
Bij thuiskomst heb ik mijn achterstand van Olympische beelden een beetje proberen goed te maken. Ik hoop dat er nog wat samenvattingen komen achteraf, als het weer wat minder goed is, want voor de televisie binnen blijven bij mooi weer vind ik te gek.
Deze week zie ik mijn kinesisten terug. Spijtig dat ik hen moet missen als ik op vakantie ga maar nu pikken we de draad weer op en gaan er met frisse moed tegenaan. Zolang ik uit de voeten kan moet ik dit wel volhouden. Als ik opgeef beland ik permanent in een rolstoel en dat spookbeeld stel ik liever nog zo lang mogelijk uit !
Dinsdag - 02/08/2016 - Ik krijg meer en meer het gevoel dat het eindresultaat van mijn revalidatie in zicht komt. Dat wil niet zeggen dat ik op mijn lauweren kan gaan rusten. Zo lang ik mobiel wil zijn zal ik moeten blijven oefenen : veel stappen, romp soepel houden, kine, fietsen, conditietraining zo lang mogelijk volhouden. Als ik niet in beweging blijf zal het snel achteruit gaan. Dat ondervond ik deze zomer tijdens uitstappen waarbij minder beweging nodig was. Het lijkt stilaan meer op levenslange dwangarbeid om nog mee te kunnen ! Ik kan me nog niet verzoenen met het idee van me niet meer zonder rolstoel te kunnen verplaatsen. Daar zou ik compleet moedeloos van worden, denk ik.
Sinds we terug zijn uit Tirol is er van fietsen niet zoveel meer in huis gekomen. In de zomer zijn er geen trainingen en is er minder volk beschikbaar om er samen op uit te trekken. Iedereen is al eens aan vakantie toe natuurlijk. Van Join2Bike kregen we al een uitnodiging voor een startvergadering op de eerste zondag van september. Dan zullen we de meesten weerzien en te horen krijgen wat er op het programma staat voor het volgende werkjaar.
Het laatste weekend van augustus ga ik met het koor op weekend. Ook daar worden de plannen voor het nieuwe concert onthuld. Tijdens de repetities van midzomer van deze en vorige week werd al een tipje van de sluier gelicht. Er wordt wat hernomen van vroeger, wat voor mij en nog enkele hoge alten volledig nieuw is omdat we toen nog sopranen waren. Dat wordt een eerste kennismaking met de hoge altpartij, in het geheel van de muziek valt die minder op omdat ze zelden de melodie heeft maar ze vult wel mooi aan. We zullen ons beste beentje mogen voorzetten. Dit jaar heeft het koor geen plaats gevonden in eigen land maar wel in de Eifel in Duitsland. Op de website ziet het er heel mooi uit : http://www.landhaus-hohenfried.de/
De omgeving is alleszins prachtig, het is weer iets om naar uit te kijken !
Vorige vrijdag ben ik 58 geworden : zoveel als mijn geboortejaar. Dat hebben we gezellig onder ons gevierd, hoewel, de eerste wensen kwamen al op dinsdag via Facebook. Woensdag heb ik in het koor getrakteerd, donderdag had Marcel een taart gebakken voor de vergadering met ons fietsclubje. Sindsdien is het niet meer gestopt met felicitaties. Een 100tal via Facebook, daarnaast nog wat sms'en van vrienden en familie en nog wat mailtjes. Deze verjaardag is dus wel een topper op dat vlak !
De vorige dagen ben ik met Marcel wat gaan fietsen. Telkens scheen de zon als we vertrokken maar kwamen er wat later donkere wolken dreigen. We zijn er toch iedere keer in geslaagd om een terrasje te doen en toch nog droog thuis te komen. Laat ons hopen dat dat volgende week ook lukt tijdens onze fietsvakantie in Nederland.
We werden elk telefonisch kort geïnterviewd. Het is dus maar een beknopte weergave van ons gesprekje met de journalist. Het artikel in de krant verschilt dan nog een beetje van dat op het internet maar het komt op hetzelfde neer. We vinden het allebei wel een goed artikel. Ik ken Vic van in Pellenberg, wij verbleven er enkele maanden tezamen.
Ik heb al wat leuke reacties gekregen op het krantenartikel. Dat maakt toch wat los bij de mensen! Zo'n initiatieven verdienen ook wat meer aandacht. Al de energie die erin gestopt wordt door zoveel mensen, op vrijwillige basis dan nog, dat verdient een dikke pluim. Zonder dat fietsen zou mijn leven veel eentoniger zijn en zou ik minder buiten komen. Niet alleen de groep geeft nieuwe energie en afleiding. Het concept met de aangepaste fietsen leert je wat er bestaat en mogelijk is zodat je een goede keuze kan maken voor je investeert in dat dure materiaal. De tussenkomst die je daarvoor kan krijgen is uiterst beperkt en heel klein.
Het is eindelijk beginnen zomeren. Alsof we de zon moesten gaan halen in Oostenrijk. In de buurt van Leuven zijn we gelukkig gespaard gebleven van zwaar onweer.
Ik merk wel dat ik vaak van huis ben geweest en minder kans had om te stappen als gewoonlijk. Dat gaat nu wat moeilijker maar daar kan ik iets aan doen natuurlijk. Wanneer ik thuis ben probeer ik nu zeker 3 x 20 min. te stappen en dat lijkt te helpen. Ik moet er ook aan denken om voor een uitstap even de tijd te nemen om nog wat te stappen want buitenshuis lukt dat niet zo goed. Ik heb een vlakke tegelvloer nodig om vlot te kunnen oefenen. Op straat is er al gauw een hindernis waardoor het moeilijker gaat om alleen te stappen, zelfs met mijn stok !
Het koor houdt deze en volgende week haar midzomer repetities. We krijgen dan een kijkje op het concertprogramma van volgend jaar. Daar beginnen we volop aan op het koorweekend van eind augustus. Dan worden onze stemmen gesmeerd en zien we elkaar nog eens terug na al die weken zonder repetitie.
Over 2 weken staat er een fietsvakantie op ons programma, met vrienden deze keer. We huren samen een huisje in de Veluwe (Nederland) en gaan dan dagelijks fietsen, als het weer het toelaat. Daar moet ik dan ook weer mijn rondjes lopen binnenshuis om niet achteruit te gaan op dat vlak, maar dat zal wel lukken. Ik kijk er naar uit !
Dinsdag - 19/07/2016 - Een week na onze terugkeer uit Tirol is het hoog tijd om verslag uit te brengen! We hebben het enorm getroffen met het weer : overdag meestal zon, niet te warm, slechts 2 avonden regen na 17u. Dat viel dus al supergoed mee. Het transport heen en terug op 1 dag is uiteraard zwaar maar deze keer waren er weinig files en konden we de 900 km in 12 u afronden. Nog een serieuze meevaller ! Het blijft toch wel een lange rit waardoor velen onder ons het die avond niet laat maakten.
De groep was dit jaar wat kleiner : ong. 50 personen waaronder een 10tal mensen met een beperking. De omkadering was dus weer super. De volgende dag stond er een opwarmertje op het programma : klimmen in kleine groepen van het hotel naar het stuwmeer. Er waren 2 vrouwenteams, 1 team met de familie Geens (vader, zoon en 2 dochters) en 1 mannenteam. Daarnaast reden er nog enkelen apart naar boven waaronder een drietal met handbikes. Mijn team, met Martine en Dominique, waar ik het hele voorjaar mee getraind heb, begon vol goede moed aan deze eerste test in de bergen. Al gauw bleek mijn nieuwe fiets toch niet echt geschikt. Het tandwiel vooraan was nog te groot waardoor ik heel zwaar op kracht moest trappen. Gelukkig heb ik me daar in het voorjaar goed op voorbereid en kon ik dat ook aan. We vorderden op ons eigen tempo, langzaam maar zeker, tot op een ruime plek met wat schaduw. Daar namen we een ruime pauze om wat te eten, drinken en even op adem te komen. Daarna hielp Marcel mij weer om mijn voeten vast te riemen op de pedalen en merkte daarbij dat de trapas van mijn fiets los kwam. We konden zo niet verder rijden. Na een vergeefse poging om dit ter plekke te herstellen werd besloten mijn fiets op sleeptouw te nemen en zo verder te rijden naar het stuwmeer. Greet kwam mijn ploegje versterken om deze klus te klaren en ik moest door materiaalpech afhaken en reed met de volgwagen naar boven om ze daar op te wachten. Te zeggen dat ik die klim vorig jaar in mijn eentje gedaan heb !!!
De volgende dag stond de grote klim naar de top op het programma. Iedereen vertrok aan het stuwmeer en begon van daaruit, weer in korte treintjes zoals de vorige dag. Wij werden nu van in het begin versterkt door Greet. Nu bleek er aan haar fiets iets te schorten waardoor zij ook zo zwaar moest trappen. Na enkele vergeefse pogingen om dit euvel te verhelpen werd deze fiets vervangen door een andere. Het andere vrouwenteam was niet meer compleet door een zieke. Daardoor kon Greet bij ons team komen. Met die andere fiets ging het veel beter maar we lagen ver achter op de anderen. We waren zeker niet van plan om op te geven en deden ons best om zo ver mogelijk te geraken. Toen we na 4 u fietsen de Weissee bereikten betrok de lucht en stak er een koude wind op. We hadden nog wel zin om door te gaan maar omdat het zwaarste stuk nog moest komen en dat nog een paar uur in beslag zou nemen besloten we het hierbij te laten en zo de wijze raad van de begeleiders op te volgen. Het grootste deel hadden we dan toch gedaan ! Ons opzet om het op pure 'girlpower' te doen is dus niet helemaal geslaagd maar we mogen toch tevreden zijn over deze prestatie.
Na een rustdag op zaterdag genoten we op zondag van een bergwandeling. Zoals vorig jaar met aangepast materiaal : met buggy's, ligfietsen of de Swiss trac : https://www.youtube.com/watch?v=Q-x7qOlNh_Q
Ik wou die Swiss trac nog wel eens proberen maar dat viel wat tegen. Blijkbaar stond deze niet zo goed afgesteld als die van vorig jaar. Nu moest ik het stuur omhoog houden en sturen tegelijk anders kwamen de kleine voorwielen van de rolstoel niet van de grond. Dat was heel zwaar waardoor ik 's avonds wat last had van mijn schouder.
Op maandag was het dan eindelijk het moment om naar Zwitserland te gaan om van daar uit de Stelvio aan te pakken. Dat was dit jaar het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van onze reis. Deze is 10 meter hoger dan de Kaunertaler Gletsjerstrasse. Wat ons onmiddellijk opviel was dat er veel minder verkeer was en dat de andere weggebruikers daar vriendelijker waren. Onze hotelbaas reed mee om ons de weg te wijzen naar een hoger gelegen parking die groot genoeg was voor onze karavaan (7 minibussen, 1 aanhangwagen en 1 kleine vrachtwagen) en waar we dan nog ruimte genoeg hadden voor onze fietsen. Er werden 2 treintjes gevormd : 1 met 8 en 1 met 10 ligfietsen. Daarnaast waren er weer de begeleiders op gewone fietsen om het verkeer attent te maken op ons uitzonderlijk konvooi. Zij merkten vooral het verschil in de houding van de andere weggebruikers. Zo legden we de laatste 12 km af naar de Umbrailpas, de grens met Italië hoog in de bergen. Tijdens onze tocht werden we vaak voorbijgestoken door fietsers en motorrijders. Zo'n trein is een zwaar geval. Per deelnemer mag je rekenen op 100 kg.
Het mooiste was de aankomst boven op de Stelvio. Daar stond veel volk ons op te wachten : misschien wel die passanten die benieuwd waren of we het wel zouden halen. Aan het eind deden we voor de vorm nog een spurtje tussen de 2 treinen. De langste trein heeft gewonnen. Het was een echt hoogtepunt van deze editie : FENOMENAAL !!! De organisatie liep gesmeerd, niets op aan te merken. Join2Bike kent er wat van : een plezier om met hen mee te gaan ! Op hun website zie je al wat beeldmateriaal : http://j2b.join2bike.be/
Dinsdag - 05/07/2016 - Een kort bericht want morgen vertrekken we weer voor 6 dagen naar Tirol met Join2Bike. We hebben ons zo goed mogelijk voorbereid om in treintjes voor de 4de maal de Kaunerberg aan te vallen http://www.gletscherpark.com/en/gletscherpark/glacier-road. Dit jaar zijn er 2 vrouwenteams en 1 mannenteam. We maken ons sterk dat iedereen in eigen tempo boven geraakt. Tijd speelt geen rol, de begeleiding is op alles voorzien.
Dan fietsen we van Zwitserland naar Italië met de Join2bike expres : een triketrain van minstens 12 trikes, daarnaast nog enkele individuele handbikers, tandems en begeleiders op de fiets. Zie meer uitleg en links op de website van Join2Bike : http://j2b.join2bike.be/ Het wordt zeker weer een heel avontuur waarna we weer moe maar voldaan huiswaarts zullen keren.
De laatste dagen hebben we individueel getraind op de hellingen van Kessel-Lo, Holsbeek en Linden. Hellingen van 10 tot 15 % ! Met de Hase Lepus en Klimax gekoppeld (Marcel aan het stuur vooraan, ik achteraan). Ik betrap mezelf erop dat ik vergeet rond te kijken en te genieten van het landschap. De laatste jaren stuurde ik zelf en was dat niet mogelijk. Hoe het deze keer in de bergen gaat zijn weet ik nog niet. Het maakt ook niet veel uit. Het enige vervelende aan achteraan zitten zijn de modderspatten als je op onverharde wegen rijdt.
In mijn volgend bericht breng ik uiteraard verslag uit.
Dinsdag - 28/06/2016 - De hitte van vorige donderdag (29°) heeft me goed parten gespeeld. Met die mooie zon reden we liever met de fiets naar de kinesist dan met de auto. Daar heb ik 15 min. op de loopband gestapt. Na de cruise en nu de conditietraining in zomerstop is gegaan vond ik dat geen slecht idee. Daarna met de fiets weer naar huis waar het zweet mij uitbrak en ik met knikkende knieën toekwam. Na een korte begroeting van onze buren moest ik dringend wat verkoeling gaan zoeken. Koud water bracht al gauw wat verlichting aan binnen- en buitenkant. Na een frisse koude schotel knapte ik snel weer op.
Voor ons wekelijks fietstochtje op vrijdag waren we maar met 3. Het bleef droog en het was merkbaar frisser (gelukkig). Het zware onweer van donderdagavond had ook sporen nagelaten : op onze tocht lag er een omgewaaide boom over het fietspad. We konden er niet langs en moesten omkeren. Enkele jonge kinderen kropen er met fiets en al onderdoor. De boom had ook een kabel van de elektriciteit afgebroken. Nadat we zeker waren dat ze er veilig langs gekomen waren reden we terug in de andere richting. Onze lift stond in veiligheidsmodus (hij ging nog naar beneden maar kwam niet meer naar boven). Daardoor moest mijn moeder toch met de trap naar boven komen. De volgende keer weet ik hoe dat te verhelpen is. Marcel had het die avond snel opgelost !
Op zaterdag kregen we bezoek van mijn broer met vrouw, zoon en dochter. Zij wonen in het verre Brest (Bretagne). We zien ze dus heel weinig. Ze waren slechts voor 1 dag in Leuven om onze moeder te bezoeken en kwamen bij ons overnachten. Wij waren heel blij dat ze in de late namiddag al toekwamen. Zo konden we rustig bijpraten bij aperitief en avondmaal. De zon scheen nog ruim een uur zodat het aperitief op ons terras kon genoten worden. Door de dreigende donderwolken moesten we dan toch wel naar binnen. Nu kon ik mijn schoonzus eindelijk een lift geven met de lift. Het is lang geleden dat ze nog eens bij ons was.
We reden in 2 treintjes van 8 gekoppelde trikes. Bij de stop aan het beeld van Eddy Merckx werd 1 trein gevormd. Die bestond uit 15 trikes en was 25 m lang. We gingen vlot door de bochten en onze begeleiders hielden, waar nodig, het verkeer tegen zodat we veilig verder konden.
Het bleef gelukkig heel de voormiddag droog en het was een mooie tocht. Het was de laatste training voor we naar Tirol vertrekken op 6 juli, daar moest ik dus wel bij zijn ! Toen wij thuis kwamen was mijn broer gaan lunchen met mijn moeder. Het had haar veel deugd gedaan hoorde ik aan de telefoon. Die morgen zong het koor voor de laatste keer voor de zomer een viering in Blauwput. Daar heb ik voor moeten passen deze keer. In de namiddag stond er nog een barbecue met het koor op het programma. Daar heb ik ze dan allemaal nog eens gezien voor het koor ook in verlof gaat. We zien elkaar weer voor de midzomerrepetities van eind juli en begin augustus. Daarna is het weer vakantie tot aan het koorweekend van eind augustus. De zomer zal weer snel voorbij zijn. nu nog hopen dat het weer wat beter wordt !
Dinsdag - 21/06/2016 - Onze vakantie heeft ons deugd gedaan. Even weg van de routine is een echte aanrader ! Voor ons 35-jarig huwelijk hebben we ons getrakteerd op een 11-daagse cruise rond de Britse eilanden. Deze werd aangeboden door Plus Magazine. Een Nederlands maandblad dat ook in België verspreid wordt (er is hier zelfs een Franstalige versie). Voor die verjaardag kregen we een kleine korting. We werden in Leuven opgehaald met de bus en zo via Brussel naar Zeebrugge gebracht. Daar kregen we te horen dat er 400 passagiers waren waarvan 3/4 Nederlanders. Vermits het blad zich richt op 50 plussers waren wij zelfs bij de jongsten en ik was niet de enige die niet goed te been was maar wel de enige met een merkbare handicap. Daar kwam gelukkig slechts 1 negatieve reactie op. Ik heb me daar niet aan gestoord en die persoon heeft mij verder ook niet lastig gevallen dus, zand erover.
Het inschepen ging heel vlot. Ik moest wel op eigen kracht aan boord geraken maar daar had ik niet veel moeite mee. Eens aan boord werden we naar onze kajuit begeleid. Daar bleek het eerste obstakel de smalle deur te zijn. De rolstoel kon er niet door zonder hem te demonteren maar dat zijn we gewoon, ook dat was snel opgelost. Eens iedereen ingescheept was konden we al gaan aanschuiven voor een lichte lunch. Daarna was er een evacuatieoefening. Het schip kon pas daarna vertrekken. Dus iedereen met zwemvest aan naar het verzamelpunt en van daar naar de sloepen. Dat laatste hoefden de minder mobiele mensen niet mee te doen, we waren met 5 in onze groep.
Dan kon de reis pas echt beginnen. Het varen gebeurde vooral 's nachts. Overdag meerden we aan zodat we op excursie konden gaan. Zo ging het van Zeebrugge naar Southampton (Engeland) - Dublin (Ierland) - Glasgow (Schotland) - Belfast (Noord-Ierland) - de Hebriden en de Shetlandeilanden - Invergordon (Schotland Highlands). We deden 4 excursies mee waarbij vooral de voornaamste bezienswaardigheden via een rondrit per bus gedaan werden. Daarbij werd geregeld halt gehouden om even uit te stappen en een en ander van dichtbij te gaan bekijken. Na enkele dagen kreeg ik zelfs al wat bemoedigende commentaren omdat ik dit allemaal meedeed.
Op de dagen dat we niet op excursie gingen maakten we wandelingen. Aan boord is er steeds het geluid van de motoren (niet al te storend maar daar ontsnap je toch wel graag eens aan). Tijdens deze reis waren er ook 2 zeedagen : dan werd er niet aangemeerd maar waren er activiteiten aan boord. We hebben ons niet verveeld ! Er was een meet & greet met de kapitein met fotoshoot en aansluitend een galadiner (6 gangen). Op de laatste zeedag konden we de brug gaan bekijken, helemaal boven op het schip : prachtig zicht op zee maar ook meer deining. Die dag eindigde met het afscheidsdiner (ook weer 6 gangen).
Het eten was voortreffelijk : heel lekker en mooi gepresenteerd. Ontbijt en lunch waren in buffetvorm. Daarbij kon je gaan zitten bij wie je maar wilde en daar profiteerde ik van om de mensen uit te leggen wat mij 5 jaar geleden overkomen was. Bij het diner (5 gangen) was er bediening aan tafel en kregen we vaste plaatsen. Onze tafelgenoten waren een ouder koppel uit Amsterdam (hij 95 en zij 78 !). Hun hoorapparaatjes hielpen niet veel door de drukte in het restaurant. Hun geheugen was ook niet meer wat het geweest was want ze vroegen twee dagen na elkaar net hetzelfde. Ze kwamen duidelijk om te genieten zo lang het nog kon en dat was mooi om te zien.
Over het weer mogen we niet klagen : het was meestal droog met af en toe wat zon ! We zaten eens op het zonnedek toen er ineens dichte mist opkwam. Die dag zijn we zelfs vroeger weer gaan varen dan voorzien omdat de kapitein dat beter vond.
De cruise eindigde in Amsterdam. Iedereen kreeg vervoer met bussen naar de vertrekpunten in Vlaanderen en Nederland. Eens thuis hoorden we van de vele regen en wateroverlast hier.
Marcel had nog een paar vrije dagen en dook meteen de garage in om de fietsen in orde te brengen. Zo konden we vrijdag toch even de benen losrijden met de 2 ligfietsen. Zondag zijn we zo samen naar de training van Join2Bike geweest. Daar koppelen ze nu zoveel mogelijk trikes aan mekaar. Er waren 2 treintjes van een zestal trikes en enkele begeleiders op de fiets.
In Tirol worden 2 dagen voorzien om te klimmen : 1 voor de Kaunerberg en 1 voor de Stelvio (waar ik in een eerder bericht al naar verwees). Nu nog hopen op goed weer want we zijn maar 4 dagen in Oostenrijk.
Dinsdag - 31 mei 2016 - De 20 km door Brussel waren weer een hele belevenis. Met 2 bussen vertrokken we rond 07.30u vanuit Pellenberg. Met de trikes in een aanhangwagen er achteraan. De sombere lucht volgde de voorspellingen. Na de obligate groepsfoto van ons team 'We go for it' van UZ Leuven konden we ons richting start begeven. Het was daar weer heel druk maar we geraakten toch vlot in de box van de handisporters (de verscheidenheid is daar altijd groot en wekt steeds veel belangstelling). Dat geeft wel een kick ! De premier (hij gaf mij bijna een schouderklopje en glimlachte heel vriendelijk toen hij langs mij doorging) en Eddy Merckx kwamen ons ook begroeten, dat zie je onder meer in deze reportage van Bruzz : http://www.bruzz.be/nl/video/het-beste-van-de-20-km-door-brussel-videospecial
Op 6.20 min zie je mij binnenrijden. Aan het einde zijn er enkele interviews met waaronder onze jongste Join2Biker, 16 jaar. Hij traint nog maar enkele maanden en kwam als derde handbiker binnen. De eerste handbiker was iemand van buiten onze groep die, ondanks problemen met zijn versnellingen, toch nog als eerste finishte. Ik heb mijn tijd van vorig jaar niet kunnen verbeteren, ik heb er zelfs iets langer over gedaan. Ik ging er deze keer van bij de start voluit tegenaan en heb het gevoeld op de Tervurenlaan : deze helling was een pak zwaarder dan vorig jaar De tijden van onze handbikers zie je via deze link : http://prod.chronorace.be/Classements/Classement20km2016.aspx?eventId=1187476853185720&lng=NL
Mijn tijd is 1:24:05 : toch maar 18 seconden meer dan vorig jaar ! Dat valt nog mee eigenlijk. Ik was wel compleet op en had dringend versterking nodig.Gelukkig krijg je na aankomst onmiddellijk een banaan toegestopt en ik had sportdrank bij in mijn camelbak om op krachten te komen. Dat was nodig want ik begon weer sterretjes te zien. Als je op het cameraatje klikt aan de rechterkant van de lijn van mijn tijd zie je beelden van mijn aankomst. Er begon dan toch wat fijne regen te vallen en we verzamelden weer bij de bussen waar er nog wafels en peperkoek voorzien was. Met ons eigen lunchpakket erbij was mijn flauwte snel voorbij. Zo gauw de laatste lopers binnen waren konden de bussen weer richting Pellenberg vertrekken. Net zoals de vorige jaren was alles weer prima georganiseerd. Het was de eerste keer dat ik een Camelbak gebruikte : https://www.google.be/search?q=camelbak&client=firefox-b&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwiv9on--oPNAhWoK8AKHf_VAYIQ_AUIBygB&biw=1366&bih=635
De regenkap was er niet bij, zo blits ziet hij er dus niet uit ! Ik ben Join2Bike wel heel dankbaar dat ik hem zolang heb kunnen gebruiken en op deze manier weer zelfstandig heb leren fietsen.
Na de inspanning volgt de ontspanning : wij gaan er even tussenuit voor een korte vakantie. Volgende week dus geen blog. Ik maak er werk van als we terug zijn !!!
