cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
07-05-2014
Woensdag - 07/05/2014 - Het sprookje van het wonder van vorige week is doorprikt. Mijn nuchtere kinesiste, Lieve, weet de plotselinge verbetering aan mijn koortsige toestand van vorige week. Dat geeft gemakkelijk meer spierspanning (of spasmen). "Gebruik dat om vooruit te gaan", zei ze nog. De heerlijke lichtheid is niet verdwenen maar ik ben ze al gewoon want ze is niet meer zo opvallend. Ik ben ermee aan de slag gegaan en loop weer iets stabieler. Morgen moet ik op controle bij de arts van FOD Sociale Zekerheid. Ik heb een aanvraag gedaan voor een Persoonlijke Assistentie Budget (PAB) en dan wordt je eerst opgeroepen om te zien wat je noden zijn.
Over mijn sportieve exploten zal ik daar maar niet teveel zeggen. Dat staat daar trouwens los van. Ik heb er wel mijn kine voor moeten laten verplaatsen. Nu is Jozefien eindelijk terug uit verlof en dan komt dat er tussen.
Afgelopen zondag zijn we met Join2Bike gaan meedoen aan de Mon Ventoux dag in Tervuren. Daar hebben we 35 km afgelegd door bos en veld in die streek. Het was gelukkig mooi weer (niet te warm en droog). In onze groep rijdt nu ook het diensthoofd Neurologie van Pellenberg mee. Toen ze hoorde van mijn ervaring van vorige week, raadde ze aan om het goed op te volgen en voorzichtig te zijn. Die epilepsie symptomen zijn een beetje verontrustend, blijkbaar. Ik vind het eerder geruststellend dat ik geen aanval gekregen heb. Die pillen doen blijkbaar hun werk !
Ondanks het wisselvallige weer zijn we de vorige dagen toch gaan fietsen. Gisteren hadden we veel geluk : we waren amper binnen toen het fameus begon te regenen. Had ik die mannen hun gang laten gaan, waren we flink nat geworden.
Maandag was Mattias jarig (28 al !). Marcel en Robbe zijn hem 's avonds gaan opzoeken. Ik had hem in de namiddag al gezien toen hij even langs kwam. Hij is weer werk aan het zoeken. In de horeca is werk genoeg te vinden maar de uren zijn dikwijls nogal moeilijk. Hij laat zich gelukkig niet gauw ontmoedigen en zoekt dapper verder.
Volgend weekend hopen we op een droge zaterdag. Dan gaan we met Join2Bike meedoen aan de buurthuis Classic in Korbeek-Lo (25 km). We zullen goed voorbereid zijn op de 20 km van Brussel van de week nadien.
Zaterdag - 03/05/2014 - Ik voel me al weer veel beter. De rust heeft me deugd gedaan. Ik heb zelfs mijn spelletje op de laptop gelaten om wat meer te kunnen rusten. Zo zat ik ook niet in de weg van de poetshulp, vriendelijke man, maar de heisa van de stofzuiger ontliep ik toch liever.
Mijn werk, de Alma, restaurants en catering van de universiteit van Leuven, waren op de regionale televisie met positieve cijfers. Ik heb daar blijkbaar de 10 moeilijkste jaren meegemaakt. Toen ging het slecht. Ik heb met mijn collega's heel hard gewerkt om de administratie van de boekhouding bij te werken en op punt te houden. De vruchten daarvan komen nu te voorschijn. Dat is typisch voor boekhouding. Achteraf kan je pas zien waar het naartoe gaat. Ik moet mijn collega's dringend feliciteren voor hun inzet. Op de receptie voor 60 jaar Alma liet de directeur al verstaan dat het beter ging. Dat was een leuke bedoening, waar wij met de rolstoel goed werden opgevangen. We konden met een lift naar boven om mee een glas te drinken op die 60 jaar. Buiten, op het binnenplein van het kasteel van Arenberg, was er animatie door groep van de Leuvense circusschool. Een collega heeft daar connecties mee. Met zuiders sambaslagwerk brachten ze heel wat leven in de brouwerij. Na hun optreden kwam iedereen naar boven, in de salons van het kasteel. Daar werden lekkere drankjes en hapjes opgediend voor de speeches begonnen. Er werd gespeeched door de directeur, de voorzitter van de raad van Bestuur en de enige medeoprichter die nog terug te vinden was. Een man van 84 jaar. Die vertelde over zijn studententijd en hoe de gesprekken verliepen met monseigneur Van Waeyenberg, de universiteit was toen nog heel erg katholiek. Geen leken aan het bestuur. Dat is nu al lang verleden tijd.
Over een week rust valt uiteraard niet veel te vertellen, maar wat me gisteren overkwam, is toch heel wonderlijk. Ik kreeg mijn zus op bezoek. Zij bracht me de partituur van een nieuw stuk dat we gaan leren in het koor. Zo kan ik me voorbereiden om de gemiste repetitie van vorige woensdag in te halen. We hadden een gezellige babbel en hebben samen nog wat gezongen. Na haar bezoek aten we een boterham en daarna zette ik mij aan de pedalo voor mijn dagelijkse kwartiertje armoefeningen. Terwijl ik daarmee bezig was, kreeg ik tintelingen in mijn linkerwang en de linkerkant van mijn tong. Dat zijn eerder symptomen van een aanval van epilepsie. Marcel was direct op zijn hoede en haalde mij van de pedalo af. Daarna ging ik rusten om op tijd klaar te zijn voor de kine met Anouk. De tintelingen zetten gelukkig niet door, mijn medicatie werkt dus goed. Mijn zoon Mattias kwam langs om te zeggen dat hij volgende week een contract mag gaan tekenen bij zijn nieuwe werkgever. Hij wordt demi chef de partie in een hotel aan de luchthaven. Zo werken onze 3 zonen binnenkort in het Brusselse.
Na dat goede nieuws werd het tijd om naar de kine te vertrekken. Bij het instappen in de auto merkte ik dat mijn lamme been veel minder zwaar aanvoelde en dat gemakkelijker koninstappen. Anouk hoorde wat ik voelde en raadde aan om vooral rustig te blijven en contact op te nemen met de huisarts. Verder testte ze mijn voet en mijn been en merkte ook een lichte verbetering op. Is dit het begin van een nieuwe episode ? Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn !!! Toen ik na afloop mijn jas wou aantrekken kon ik mijn linkerarm veel hoger heffen dan anders. Door dit alles begin ik toch weer wat hoop te krijgen op verder herstel. Dat leek de laatste tijd een utopie te worden. Nu durf ik weer, heel voorzichtig, te hopen. Mijn lamme kant was vanmorgen nog even licht. Het aankleden ging wat vlotter. Ik ben benieuwd wat de andere kinesisten er volgende week van gaan zeggen. Nu zal ik voorzichtig moeten zijn, denk ik. Mijn spieren zijn 3 jaar buiten werking geweest en zijn alle kracht verloren. Mijn been is met het fietsen al veel sterker geworden. Nu die arm nog. Het lijkt alsof er een waakvlammetje is gaan branden en ik moet zorgen dat het niet uitwaait. Ik kon er vannacht bijna niet van slapen : mag ik hopen ? De huisarts vond niet direct iets alarmerends in mijn verhaal en ik heb een rustige avond en nacht gehad. De tintelingen zijn weg maar de zwaarte van de verlamming ook !!! Waar gaat dit naartoe ?
Woensdag - 30/04/2014 - Mijn inzet van vorige week eist zijn tol. Voor het eerst sedert mijn thuiskomst uit Pellenberg ben ik zwaar verkouden. Dat is mijn straf voor het stoefen van vorige week. Toen mijn huisarts hier op zijn maandelijkse visite kwam, vroeg hij hoe het met Marcel ging. Die was toen zwaar verkouden. Ik was daar niet bang van want ik had nog geen enkele virus van hem of Robbe overgenomen sedert mijn thuiskomst. Ik meende dat te danken te hebben aan mijn dagelijkse lepeltje honing. Dat zal er wel voor iets tussen zitten maar de vermoeienissen van vorige week (trainingen, repetities, optreden) waren er nu waarschijnlijk teveel aan. Mijn conditie is er wel op vooruit gegaan, dat staat vast. Met mijn medicatie kan ik niet zomaar wat anders erbij innemen. Ik rust zoveel mogelijk en dat lijkt te helpen. Deze week geen training of repetitie voor mij. Het weer is nu toch niet zo best, dus niet getreurd. Ik hoop er zondag weer bovenop te zijn.
Het concert van zaterdag viel goed in de smaak van het publiek. Ik heb het zelden zo stil en aandachtig geweten tot op het eind. Volgens Marcel was ons openingsnummer erg geslaagd. Op You Tube vind ik het niet terug. Daar kan ik dus niet naar verwijzen : Titel : 100 man. Componist is Henk Alkema. Het gaat over de oorlog, uiteraard. Meestal is het Nederlands niet zo goed verstaanbaar. Maar deze keer wel, zelfs heel goed ! Daar kunnen we alleen maar heel blij om zijn. De muziek van de Harmonie was een mooie aanvulling bij dit thema. Met muziek uit die periode, die nu nog bekend in de oren klinkt, maakten zij het plaatje compleet.
De 'finishing Touch' kwam van het Vlaams filmarchief met beelden van de bezetting van Leuven en de grote brand. De Duitsers dachten dat ze door burgers beschoten werden en staken de stad in brand. De bibliotheek van de universiteit moest er ook aan geloven. Daarmee zijn schatten verloren gegaan. Het geheel werd aaneen gepraat met getuigenissen van die tijd. Hoe een bruid haar trouwkleed en uitzet in de brand verloor. Heel pakkend soms. Achteraf konden we nog wat napraten en iets drinken maar ik was al heel moe, daarom zijn we maar gauw naar huis gegaan.
Zondag zijn we nog gaan fietsen, het was mooi weer en dan is het te gek om binnen te blijven. Maandag kwamen dan de eerste symptomen van de verkoudheid : lopende neus, niezen, hoofdpijn en lichte koorts. Ik doe het nu enkele dagen rustig aan in de hoop om zondag weer buiten te kunnen. We zien wel...
Vrijdag - 25/04/2014 - Exact 33 jaar geleden, 25/04/1981, stond ik met Marcel voor het altaar om te trouwen. We waren al een paar jaar een koppel en vonden het tijd om dat ook officieel te zijn. De kerk zat vol met familie en vrienden (vooral van de Chiro van Blauwput). Het was mooi weer en niet te koud 'voor eind april'. Na de mis stond de muziekkapel van de Chiro klaar om ons naar de zaal van De Kring te begeleiden. Dat deden ze bij alle oud-leiding. Marcel heeft zelf leren trompetteren in die muziekkapel en dat zie je op de foto's bij het slotnummer voor de zaal. Met een trompet in de handen moest hij alleen nog blazen. Zijn mond stond in de juiste stand ! Dat was een zalige dag en een geslaagd feest. Het begin van een mooi sprookje, dat nu al zolang duurt en waar, ondanks mijn handicap, nog geen eind aan gekomen is. We gaan dat vanavond uiteraard vieren met een tête à tête in Heverlee. Voor het aperitief gaan we naar het personeelsfeest van mijn werk. Daar wordt 60 jaar Alma gevierd in het kasteel van Arenberg. Daar wil ik graag een glas op drinken met mijn collega's !
Deze week hebben we weer veel gefietst. Ik op de trike en Marcel, als een echte coach, op de fiets in mijn buurt. Dinsdag ben ik nog eens naar de conditietraining geweest omdat het weer zo wisselvallig was. Geef mij maar de fiets, buiten in de frisse lucht. Daar kikker ik van op en werk ik me pas echt in het zweet. Woensdag zouden we een klein tochtje maken in de buurt. We zijn meer dan een uur weg geweest en toen we thuis kwamen, stond ik nat in het zweet. Wat wil je na een rondje Hoog Linden !
Donderdag waren mijn fietsmaatjes van Join2Bike weer paraat. Die voormiddag regende het en hadden ze niet kunnen fietsen. Dat hebben ze in de namiddag ruimschoots ingehaald : 2,5 uren zijn we onderweg geweest ! Van Pellenberg naar het kasteel van Horst en terug. Ik heb vannacht weer heel goed geslapen !
Dit weekend wordt weer heel druk : zaterdag concert in de Minnepoort, daar mogen we niet te lang blijven plakken want zondagmorgen is er weer fietstraining. Nog een kleine maand voor de 20km van Brussel. Zoals mijn linkerbeen nu draait, zal dat wel lukken. Het vraagt al veel minder concentratie om het aan te sturen, dus dat zit goed. Ik hoop nu dat dat op het stappen ook een gunstige invloed krijgt. Ik ben benieuwd wat Jozefien ervan gaat zeggen als ze terugkomt van haar vakantie in Brazilië !
Voor wie die al eerder ontving, er staat niets nieuws in te lezen, alleen de getuigenissen van mijn lotgenoten laten zien hoe verschillend de gevolgen van Niet Aangeboren Hersenletsel kunnen zijn. Interessant !
Woensdag - 16/04/2014 - Ik beleef gloriemomenten de laatste dagen : sinds ik weer zelfstandig fiets, krijg ik zoveel positieve reacties van iedereen dat het mij een enorme boost geeft ! Ik voel me weer goed in mijn vel en dat was lang geleden.
Zondag waren we met de trike in de auto de hoogste helling op weg naar Pellenberg gereden. Daar heeft Marcel mij op de fiets geholpen en ben ik verder doorgereden op de fiets naar de fietstraining van Join2Bike. Niemand wist hier iets van dus iedereen was verrast. Marcel was mij gevolgd met de auto tot ik in Pellenberg boven aan de parking kwam. Daar reed hij mij voorbij en parkeerde vlak voor het ziekenhuis, waar de groep zijn startplaats heeft. Er stond tamelijk wat volk (de snelle groep was nog niet vertrokken). Ik maakte nogal een entree ! Applaus en bewondering van alle kanten, dat deed enorm deugd. Terwijl ik nog gauw naar het toilet ging, werd mijn fiets gekoppeld aan die van mijn vaste compagnon, Greet. Al gauw was iedereen startklaar en we gingen op pad. Ik kreeg de hele voormiddag complimentjes voor mijn prestatie. Niemand had dit verwacht. Ik had die fiets nog maar 4 dagen thuis ter beschikking. We zijn er uiteraard elke dag mee gaan oefenen. Het was een hele klus om die elektrische motor te leren hanteren. Eigenlijk lukte dat pas echt sedert de fietstocht die ik met de nestor van onze groep deed, Louis (79), enkele dagen voordien.
Dat hebben we gisteren nog eens over gedaan. We reden weer over de hoogvlakte van Pellenberg, waar Louis woont, tot in Lubbeek. Daar woont Ann, een oud-koorlid waarmee ik nog in kwartet gezongen heb. (Zij zong de laagste stem, ik de hoogste). We troffen het want ze was thuis in haar tuin aan het werken toen we er langs kwamen. We hadden gelukkig nog wat tijd om even met haar, en haar man, te praten. Dat was een heel blij weerzien. Volgende zomer gaan we zeker met de tandem nog eens langs. Zij hebben er dan ook één en dan kunnen we samen op pad ! Ik heb nu zoveel mogelijk zonder motor gefietst en ik voel dat mijn linkerbeen actiever wordt. Daar had ik op gehoopt maar dat is zo onvoorspelbaar heerlijk als het dan ook echt gebeurt ! Qua voorbereiding op de 20km lijkt me dit ideaal. Daar moet ik het ook zonder motor doen, hoewel niet alleen. Ik begin er echt naar uit te kijken !!!
Woensdag - 16/04/2014 - Ik beleef gloriemomenten de laatste dagen : sinds ik weer zelfstandig fiets, krijg ik zoveel positieve reacties van iedereen dat het mij een enorme boost geeft ! Ik voel me weer goed in mijn vel en dat was lang geleden.
Zondag waren we met de trike in de auto de hoogste helling op weg naar Pellenberg gereden. Daar heeft Marcel mij op de fiets geholpen en ben ik verder doorgereden op de fiets naar de fietstraining van Join2Bike. Niemand wist hier iets van dus iedereen was verrast. Marcel was mij gevolgd met de auto tot ik in Pellenberg boven aan de parking kwam. Daar reed hij mij voorbij en parkeerde vlak voor het ziekenhuis, waar de groep zijn startplaats heeft. Er stond tamelijk wat volk (de snelle groep was nog niet vertrokken). Ik maakte nogal een entree ! Applaus en bewondering van alle kanten, dat deed enorm deugd. Terwijl ik nog gauw naar het toilet ging, werd mijn fiets gekoppeld aan die van mijn vaste compagnon, Greet. Al gauw was iedereen startklaar en we gingen op pad. Ik kreeg de hele voormiddag complimentjes voor mijn prestatie. Niemand had dit verwacht. Ik had die fiets nog maar 4 dagen thuis ter beschikking. We zijn er uiteraard elke dag mee gaan oefenen. Het was een hele klus om die elektrische motor te leren hanteren. Eigenlijk lukte dat pas echt sedert de fietstocht die ik met de nestor van onze groep deed, Louis (79), enkele dagen voordien.
Dat hebben we gisteren nog eens over gedaan. We reden weer over de hoogvlakte van Pellenberg, waar Louis woont, tot in Lubbeek. Daar woont Ann, een oud-koorlid waarmee ik nog in kwartet gezongen heb. (Zij zong de laagste stem, ik de hoogste). We troffen het want ze was thuis in haar tuin aan het werken toen we er langs kwamen. We hadden gelukkig nog wat tijd om even met haar, en haar man, te praten. Dat was een heel blij weerzien. Volgende zomer gaan we zeker met de tandem nog eens langs. Zij hebben er dan ook één en dan kunnen we samen op pad ! Ik heb nu zoveel mogelijk zonder motor gefietst en ik voel dat mijn linkerbeen actiever wordt. Daar had ik op gehoopt maar dat is zo onvoorspelbaar heerlijk als het dan ook echt gebeurt ! Qua voorbereiding op de 20km lijkt me dit ideaal. Daar moet ik het ook zonder motor doen, hoewel niet alleen. Ik begin er echt naar uit te kijken !!!
Woensdag - 16/04/2014 - Ik beleef gloriemomenten de laatste dagen : sinds ik weer zelfstandig fiets, krijg ik zoveel positieve reacties van iedereen dat het mij een enorme boost geeft ! Ik voel me weer goed in mijn vel en dat was lang geleden.
Zondag waren we met de trike in de auto de hoogste helling op weg naar Pellenberg gereden. Daar heeft Marcel mij op de fiets geholpen en ben ik verder doorgereden op de fiets naar de fietstraining van Join2Bike. Niemand wist hier iets van dus iedereen was verrast. Marcel was mij gevolgd met de auto tot ik in Pellenberg boven aan de parking kwam. Daar reed hij mij voorbij en parkeerde vlak voor het ziekenhuis, waar de groep zijn startplaats heeft. Er stond tamelijk wat volk (de snelle groep was nog niet vertrokken). Ik maakte nogal een entree ! Applaus en bewondering van alle kanten, dat deed enorm deugd. Terwijl ik nog gauw naar het toilet ging, werd mijn fiets gekoppeld aan die van mijn vaste compagnon, Greet. Al gauw was iedereen startklaar en we gingen op pad. Ik kreeg de hele voormiddag complimentjes voor mijn prestatie. Niemand had dit verwacht. Ik had die fiets nog maar 4 dagen thuis ter beschikking. We zijn er uiteraard elke dag mee gaan oefenen. Het was een hele klus om die elektrische motor te leren hanteren. Eigenlijk lukte dat pas echt sedert de fietstocht die ik met de nestor van onze groep deed, Louis (79), enkele dagen voordien.
Dat hebben we gisteren nog eens over gedaan. We reden weer over de hoogvlakte van Pellenberg, waar Louis woont, tot in Lubbeek. Daar woont Ann, een oud-koorlid waarmee ik nog in kwartet gezongen heb. (Zij zong de laagste stem, ik de hoogste). We troffen het want ze was thuis in haar tuin aan het werken toen we er langs kwamen. We hadden gelukkig nog wat tijd om even met haar, en haar man, te praten. Dat was een heel blij weerzien. Volgende zomer gaan we zeker met de tandem nog eens langs. Zij hebben er dan ook één en dan kunnen we samen op pad ! Ik heb nu zoveel mogelijk zonder motor gefietst en ik voel dat mijn linkerbeen actiever wordt. Daar had ik op gehoopt maar dat is zo onvoorspelbaar heerlijk als het dan ook echt gebeurt ! Qua voorbereiding op de 20km lijkt me dit ideaal. Daar moet ik het ook zonder motor doen, hoewel niet alleen. Ik begin er echt naar uit te kijken !!!
Vrijdag - 11/04/2014 - Deze week was weer goed gevuld !
Maandag kreeg ik een paar vriendinnen op bezoek (niet tezamen, ze kennen elkaar niet). Die dag vloog dus om.
Dinsdag was er weer conditietraining. Het was minder warm dan de vorige week, dus was het minder zweten. Het is altijd een beetje druk in het begin bij de opwarming omdat we dan meestal door mekaar door de zaal lopen. Er waren nog enkele studenten aan het basketten toen onze groep toekwam. Als je die mannen bezig ziet, lijkt het allemaal zo gemakkelijk. Vorige week moesten we zelf proberen in het doel te gooien. Ik raakte met de bal (gewone volletbal) toch 1 maal de ring en vond dat al heel wat !
Woensdag werd mijn trike thuis gebracht. Er was mooi weer voorspeld en daar wilden we van profiteren om er thuis eens mee te oefenen. Dat zou de eerste maal zijn dat ik alleen zou fietsen. Marcel heeft het gefilmd maar ik ben niet zo'n kei in downloaden. Dat hebben jullie nog te goed. Het was even wennen want nu kon ik voor de eerste maal de elektrische motor gebruiken. Die zit in het voorwiel. Als we trainen op zondag wordt mijn fiets gekoppeld achter een andere trike en daarvoor moet dat voorwiel er af zodat we die motor niet kunnen gebruiken. In de nieuwe wijk hier vlak bij de onze zijn nieuwe fietspaden aangelegd waarlangs we zijn vertrokken. Na wat zoeken en proberen, lukte het al vrij goed. Heel eigenaardig om weer zelf te sturen na 2,5 jaar achteraan te zitten. Via de parking van de nabijgelegen Delhaize konden we de steenweg oversteken naar het rustigere fietspad aan de overkant. Daar loopt een fietspad achter en langs het nieuwe kerkhof door met een heuse tunnel onder het wandelpad van het kerkhof. Dat was mijn eerste confrontatie met een helling in de verkeerde versnelling. Met wat hulp van Marcel geraakte ik toch boven. Die helling hebben we nog een paar keer over gedaan en dan lukte het mij zonder hulp (zelfs zonder motor !). Die avond ging Marcel nog langs bij een oudere Join2Biker, Louis. Die oefent veel zelfstandig op de hoogvlakte van Pellenberg - Lubbeek.
Donderdag viel mijn kinebeurt weg, Jozefien is nu echt vertrokken naar Brazilië ! Daardoor had ik nu een vrije avond en kon ik met Louis gaan fietsen. Deze keer heb ik de mogelijkheden van de motor onder de knie gekregen. Vanuit stilstand (zelfs in bergop) kan ik op een knopje drukken waarmee die motor mij op gang trekt. Spijtig dat ik die niet heb voor de 20km van Brussel om de tunnels van de kleine ring uit te rijden. We zullen onze 'girlpower' moeten laten zien. Marcel heeft er een goed oog in. Ik kon Louis goed bijhouden. Op vlakke weg moest ik de motor zelfs uitschakelen om niet te ver voorop te geraken. We hebben een goed uur rondgereden tussen Pellenberg en Lubbeek. Dat is zeker voor herhaling vatbaar !
Vrijdag - 11/04/2014 - Deze week was weer goed gevuld !
Maandag kreeg ik een paar vriendinnen op bezoek (niet tezamen, ze kennen elkaar niet). Die dag vloog dus om.
Dinsdag was er weer conditietraining. Het was minder warm dan de vorige week, dus was het minder zweten. Het is altijd een beetje druk in het begin bij de opwarming omdat we dan meestal door mekaar door de zaal lopen. Er waren nog enkele studenten aan het basketten toen onze groep toekwam. Als je die mannen bezig ziet, lijkt het allemaal zo gemakkelijk. Vorige week moesten we zelf proberen in het doel te gooien. Ik raakte met de bal (gewone volletbal) toch 1 maal de ring en vond dat al heel wat !
Woensdag werd mijn trike thuis gebracht. Er was mooi weer voorspeld en daar wilden we van profiteren om er thuis eens mee te oefenen. Dat zou de eerste maal zijn dat ik alleen zou fietsen. Marcel heeft het gefilmd maar ik ben niet zo'n kei in downloaden. Dat hebben jullie nog te goed. Het was even wennen want nu kon ik voor de eerste maal de elektrische motor gebruiken. Die zit in het voorwiel. Als we trainen op zondag wordt mijn fiets gekoppeld achter een andere trike en daarvoor moet dat voorwiel er af zodat we die motor niet kunnen gebruiken. In de nieuwe wijk hier vlak bij de onze zijn nieuwe fietspaden aangelegd waarlangs we zijn vertrokken. Na wat zoeken en proberen, lukte het al vrij goed. Heel eigenaardig om weer zelf te sturen na 2,5 jaar achteraan te zitten. Via de parking van de nabijgelegen Delhaize konden we de steenweg oversteken naar het rustigere fietspad aan de overkant. Daar loopt een fietspad achter en langs het nieuwe kerkhof door met een heuse tunnel onder het wandelpad van het kerkhof. Dat was mijn eerste confrontatie met een helling in de verkeerde versnelling. Met wat hulp van Marcel geraakte ik toch boven. Die helling hebben we nog een paar keer over gedaan en dan lukte het mij zonder hulp (zelfs zonder motor !). Die avond ging Marcel nog langs bij een oudere Join2Biker, Louis. Die oefent veel zelfstandig op de hoogvlakte van Pellenberg - Lubbeek.
Donderdag viel mijn kinebeurt weg, Jozefien is nu echt vertrokken naar Brazilië ! Daardoor had ik nu een vrije avond en kon ik met Louis gaan fietsen. Deze keer heb ik de mogelijkheden van de motor onder de knie gekregen. Vanuit stilstand (zelfs in bergop) kan ik op een knopje drukken waarmee die motor mij op gang trekt. Spijtig dat ik die niet heb voor de 20km van Brussel om de tunnels van de kleine ring uit te rijden. We zullen onze 'girlpower' moeten laten zien. Marcel heeft er een goed oog in. Ik kon Louis goed bijhouden. Op vlakke weg moest ik de motor zelfs uitschakelen om niet te ver voorop te geraken. We hebben een goed uur rondgereden tussen Pellenberg en Lubbeek. Dat is zeker voor herhaling vatbaar !
Zaterdag - 05/04/2014 - Vervolg van mijn verhaal van gisteren : dankzij het onverwacht late bezoek van de thuisbegeleiding heb ik mijn aanvraag voor een PAB (Persoonlijke Assistentie Budget) kunnen vervolledigen. Dat is een budget voor gehandicapten waarmee ik persoonlijke assistenten kan betalen die mij komen helpen in het huishouden (boodschappen, poetsen, koken, e.d.). Marcel doet dat nu grotendeels, naast zijn voltijdse job. We hebben alleen poetshulp van buitenaf. Als ik dat budget zou krijgen, de wachtlijst is lang en het voorafgaand onderzoek van onze situatie ook, zou ik Marcel kunnen aanwerven als mijn Persoonlijke Assistent naast Eddy, onze poetshulp. Marcel zou dan zijn job kunnen terugschroeven tot 80 % en 20 % voor mij werken, tot zolang het kan (in combinatie met zijn pensioen ?). Dat zou zijn dagtaak serieus kunnen verlichten. De poetshulp zouden we dan nog kunnen uitbreiden, maar dat moeten we nog bekijken. Het vooruitzicht dat Marcel zijn job tot 80 % zal kunnen terugschroeven, is al een goed vooruitzicht !
Op maandag kregen we bezoek van een ergotherapeut van de mutualiteit. Zij kwam eens kijken welke aanpassingen we nog kunnen doen aan ons huis (badkamer, lift) en welke diensten hiervoor kunnen aangesproken worden. Omwille van mijn handicap en mijn leeftijd (-65j) moeten we hiervoor bij het VAPH zijn (Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap). Vanaf 65j helpt de mutualiteit bij woningaanpassing zodat oudere mensen langer in hun eigen huis kunnen blijven wonen als ze dat willen. Zij maakt hier nu een verslag van op en doet de aanvraag. Na de toezegging van het VAPH kunnen we dan aan de slag om ons bad te vervangen door een inloopdouche en de lavabo te vervangen. Nu zit die ingebouwd in een meubel waardoor ik er met de rolstoel niet goed bij kan en het voor de thuisverpleging ook krap is om er te werken. Die verbouwing zouden we graag dit jaar nog doen (na de zomer). Zij gaf ons veel uitleg en besprak ook de mogelijkheden van een lift. Nu kan ik de trappen nog tamelijk goed aan, als ik niet te moe ben. We ondervinden nu al dat vermoeidheid het trappen doen serieus bemoeilijkt. Dat lamme been weegt dan veel zwaarder en is minder stabiel, meer risico op vallen !
Woensdagavond was er een info avond van de mutualiteit over woningaanpassing. Daar hadden we beter onze oudste buren naartoe laten gaan in onze plaats. Met de uitleg van maandag wisten we eigenlijk alles al. Nu heb ik een koorrepetitie gemist voor niks. We zijn in volle voorbereiding voor Pasen (20/04) en het concert (26/04). Dat komt allemaal heel dichtbij en we zijn nog niet klaar.
Donderdag heb ik me serieus vergist met de kine. Vorige week had Jozefien me verteld dat ze in verlof ging. Ik had dat ook netjes in mijn agenda genoteerd, maar een week te vroeg. Ze vertrekt pas volgende week. Ik dacht dus vrij te zijn en we profiteerden van het mooie, warme weer om een fietstochtje te maken met de tandem. In voorbereiding op de 20 km van Brussel (18/05) kunnen we nog wat training gebruiken. We trokken over de omringende heuvels (Trolieberg, Meesberg en gingen nog even langs bij een schoonbroer (die met de oogproblemen). Daar keek even op mijn gsm om te zien hoe laat het was en zag ik dat ik een bericht had gekregen. Dat kwam van Jozefien, om te vragen waar ik bleef. Ik verwittig altijd als ik niet kom en zij zat op mij te wachten ! Gelukkig kon ik om 17u30 nog bij haar terecht. We waren in de buurt, dus dat haalden we nog net. Vermits ik net gefietst had, gaf ze me geen zware oefeningen maar kreeg ik een goede massage van de kuit en behandelde ze mijn voet om daar wat meer activiteit in te krijgen. Dat is vrij pijnlijk maar het had effect : ik kon mijn kleinste tenen wat beter heffen en daar was ze heel opgetogen over. Bij een andere patiënt, die wij ook goed kennen, lukt dat minder goed en daar is ze al langer op die manier (zelfs nog harder maar met minder resultaat) mee bezig. Haar enthousiasme is buitengewoon op zo'n momenten en ik vergeef haar de pijn die ze me doet.
Vrijdag was er een bijkomende repetitie van het koor, samen met de harmonie Volharding voor ons gezamenlijk concert op 26/04. Daar ben ik dan toch nog naartoe kunnen gaan om de gemiste repetitie van woensdag enigszins goed te maken. Daar werden gelukkig eerst de gezamenlijke stukken doorgenomen zodat het koor om 21u30 al weg kon. Daarmee was de afgelopen week weer goed gevuld.
Vrijdag - 04/04/2014 - Het lijkt alsof dit jaar onze puzzel af raakt. Alles begint zo'n beetje in een goede plooi te vallen : de kinderen doen het goed, wij beginnen onze draai te vinden in dit nieuwe leven en alles begint weer een beetje mee te zitten. Hopen dat het zo mag verder blijven gaan.
Vorige zaterdag deed het koor mee aan de flashmob (verrassingsact) in het centrum van Leuven. Normaal gezien moet dit overkomen als een spontaan gebeuren waarbij 'toevallig' enkele mensen beginnen te zingen of dansen, muziek maken of een show opvoeren voor de voorbijgangers. In Leuven hebben ze het spontane volledig verknoeid door voor het stadhuis nadarhekken te plaatsen. Op deze manier werd de vrije doorgang van de bussen verzekerd maar wisten de voorbijgangers ook dat er iets zou gebeuren. Het publiek stelde zich op achter de hekken (aan de verkeerde kant). Er was een cameraploeg van de regionale televisie ROB. Helaas vind ik er niets over terug op het internet. Het kwam heel even in het regionale nieuws in het weekendoverzicht met o.a. een heel mooi beeld van 2 enthousiaste koorleden (moeder en dochter) die opgingen in hun rol door een raam van het stadhuis. Samen met het Leuvens Meisjeskoor en enkele leden van de Koninklijke Harmonie Volharding Kessel-Lo zongen ze : "Ik hou van u" van Stijn Meuris.
Het publiek reageerde enthousiast en gelukkig was de lentezon van de partij waardoor wij er een terrasje aan konden knopen. Door het mooie weer zaten die natuurlijk goed vol. Na wat rondlopen en zoeken vonden we toch een plekje waar we nog bij konden, met de rolstoel. Zo'n uitstap is zonder rolstoel te zwaar voor mij, vandaar.
Zondag leek aanvankelijk een vrije en zonnige dag. We genoten van een droge fietstraining met Join2Bike en in de namiddag kwamen de 2 jongste zonen op bezoek. Ze hadden allebei wat te vieren en daarom gingen we een terrasje doen dicht bij huis. (Een vast contract voor de ene, een verhuis en een nieuwe vriendin voor de andere) zijn redenen genoeg om wat te vieren ! De versluierde zon had in de voormiddag genoeg haar best gedaan voor een aangename terrastemperatuur. We hebben ervan genoten en kennis kunnen maken met de nieuwe vriendin. Een mooi, spontaan, lief meisje met een Chileense moeder. Het internationaal karakter van ons gezin breidt nog meer uit : de vriendin van de oudste heeft roots in Japan, die van de tweede in Chili ! Die van de jongste is volbloed Vlaams-Brabants. Daar hoeven we geen vliegtuig voor te nemen om haar familie te zien.
De rest van het verhaal breng ik later nog wel. Ik krijg zo dadelijk de thuisbegeleiding op bezoek (later dan voorzien maar ik ben blij dat ze nog komt). Dat leg ik later ook nog wel uit.
