De akkoorden van Oslo deelden Hebron in in een H1 en een H2 zone: een deel onder de Palestijnse Autoriteit en een deel onder Israelisch bestuur.Een 400 fanatieke joodse kolonisten van de Kahana terreurbeweging wonen midden tussen de Palestijnen. Om deze kolonisten te beschermen zijn niet minder dan 1500 militairen present. De kolonisten lopen zelf met wapens rond, ook al zijn ze geen militair.Kinderen schoppen voor de fun ongegeneerd op Palestijnen.Hebron ruikt naar racistische haat.
Hebron is eveneens berucht omwille van de koelbloedige moord in de grot der patriarchen in 1994 door de Amerikaanse joodse dokter Baruch Goldstein op 29 moslims.De man werd gek verklaart, de Palestijnen leven nu in een bezette en afgesloten stad vol met checkpoints. Ganse delen van de stad zijn niet meer toegankelijk en afgesloten, meer dan 1600 winkeltjes werden gesloten met de bedoeling van Hebron een spoorstad te maken. Na de vele incidenten installeerde men in Hebron een soort internationaal toezicht. Een zestigtal burgers uit vier verschillende Europese landen lopen met een fototoestel rondjes en schrijven rapporten over Hebron.
Wij wandelen over de opgebroken straat naar de grot der patriarchen. Op vrijdag-avond en zaterdag stormen de joodse kolonisten hier in groep naar de Synagoge.Deze weg is dan verboden voor Palestijnen. De mooiste historische gebouwen van Hebron moeten er aan om hier een grote weg naar de Synagoge aan te leggen, een kwestie van een paar maanden om het vernietigingswerk af te maken.
We bezoeken een paar Palestijnse huizen. De mensen hebben beschermende draad boven hun binnenkoer gespannen. De Israelische buren werpen immers hun vuilnis zo maar op de Palestijnen. Het moet erg leven zijn met dergelijke buren....
Een vakbond moet breder zien dan de strikte belangenverdediging van de aangesloten leden. Omdat een vakbond de ambitie heeft de samenleving te veranderen, omdat een vakbond zich moeit met de wereld waarin we leven.
In Israel en Palestina waren wij dus erg nieuwsgierig naar de houding van de Palestijnse vakbond Histadrut over de Palestijnse kwestie.Want er zijn zo veel Palestijnse werknemers die zij zouden moeten verdedigen: de Palestijnse werknemers in de settlements of de Israelische industriezones in Palestijns gebeid, of de Palestijnse werknemers in Israel, of de Palestijnse werknemers die in het niemandsland tussen Israel en Palestina werken....
Tja zegt de Belgische ambasadrice in Tel Aviv: de Israelisch liggen niet echt wakker van het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan, uitgezonderd een paar kleine actiegroepen zoals Kavla Oved of Labarors Voice. Het grootste deel van de Israelisch ziet zelfs het onrecht niet en denkt aan veiligheid, zijn veiligheid...
Histadrut bevestigt deze officiele perceptie. Het land wordt weg en weer gewiegd tussen haviken en duiven. Of ze nu Palestijn of Israelier zijn. Les extremes se touchent... Ondertussen hebben zij wel een alibi om het niet op te nemen voor de Palestijnse arbeiders. Niettegenstaande een akkoord met de PGFTU dat wel ondertekend maar nooit uitgevoerd werd. Palestijnse arbeiders in Israel betalen een deel van hun loon als vakbondsbijdrage aan Histadrut, zonder dat ze iets terugkrijgen of verdedigd worden.
Histadrut is een onderdeel van de staat, bye bye aan de vrije en onafhankelijke vakbond. Maar wellicht heeft een vrije vakbond enkel een plaats in een democratisch staatsbestel....
Deze middag stond ik aan te schuiven aan het checkpoint om Nablus uit te geraken. Midden tussen de Palestijnen, die allemaal er door moeten. Er is een kleine uitgang voor dringende passages. Een dokter roept zwaaiend met zijn paspoort. Ik ben Amerikaan, ik ben een dokter en ik moet dringend naar het hospitaal. De soldaat roept terug; het zijn hier allemaal dokters. De Amerikaan roept terug; ik wil uw officier zien. Als blijkt dat er een aantal andere Amerikanen van de organisatie Paecebrigades staan, koelt de soldaat wel snel. Een andere man zwaait wenend met een medisch attest, pas nadat een advocaat het voor hem opneemt mag hij door. Na een half uur is het mijn beurt geen probleem. Zo zijn er meer dan 500 checkpoints in hun eigen bezet land.. een schande in een beschaafde wereld..
Ons bezoek aan Palestina is geen plezier- maar een werkreis. Sinds twee jaar ondersteunt de Algemene Centrale ABVV via het Fos een project met de PGFTU, petrochemie. De bedoeling is via een beperkt budget de democratische uitbouw van de vakbond in Palestina te bevorderen. In een land waar de economie herleidt is tot een overlevingseconomie geen makkelijke opdracht.
Petrochemie laat zich omschrijven als wat cosmetica, benzinestations, kleine vervuilende plastiekbedrijfjes en Israëlische industriezones waar de vakbond niet meteen met open armen ontvangen wordt.
Een kleine vakbondsploeg bracht alle bedrijfjes in kaart, deed bedrijfsbezoeken, organiseerde opleiding en vorming, organiseerde verkiezingen van hoog tot laag en probeerde de juridische hulp beter te organiseren.
Ze werkten keihard en haalden resultaten. In de context enorme resultaten, van op iets meer afstand kleine stapjes vooruit, iedere dag.
Wij wandelen rond in Nablus: zij kennen iedereen. Handen schudden, praatjes en vooral welkom. De mensen zijn blij ons te zien. Zij zijn blij niet in de steek gelaten te worden. Zij zijn blij dat de wereld hen niet in een vergeetput dropt.
Deze morgen is het als de kers op de taart de verkiezing van alle functies in de vakbond. Zij doen er ruim een uur over, met de nodige discussies over democratie. Een afgevaardigde van Betlehem discussieert hard en stemt meermaals tegen. Mohammed zegt verzoenend jij hoort bij mijn ploeg....
Een baby is geboren, nu nog opgroeien tot een volwassen project en er zal een sterke vakbond zijn in Palestina.
Waar gevochten wordt zijn vluchtelingenkampen. De opeenvolgende oorlogen van Israël in het Midden-Oosten zorgden voor een tapijt van vluchtelingenkampen.Zo zijn er 19 op de West-bank,10 in Jordanië, 12 in Libanon en 27 in Israël.
Deze vluchtelingenkampen staan onder toezicht van de Uno-organisatie voor vluchtelingen. In het begin verbleven de vluchtelingen in tenten, daarna in kleine betonnen constructies en nu meer en meer in eigen huizen. Maar de grond is niet van hen, dit is immer gehuurde grond.
Vluchtelingen denken aan terugkeer naar hun dorp.Zij willen geen bedelaarsbestaan leiden afhankelijk van humanitaire hulp.Dikwijls bewaren zij nog de roeste sleutels van het huis waaruit ze vluchtten. Maar kunnen ze nog terug ?Alhoewel er in 1948 138 dorpen vernietigd werden door Israël, staat 80 % van de dorpen nog steeds leeg.
Wij bezochten het vluchtelingenkamp Aida,in Betlehem. 5000 inwoners, afkomstig uit 41 dorpen.Afgesloten door de muur, omringd door kolonies. Een poort.Huizen in het zicht van de scherpschutters in torens, de gaten in de muur zijn als schampschoten. Weinig bomen, ze verhinderen de visuele bewaking van het Israëlisch leger.
Het verkozen volkscomité poogt aan de dagelijkse problemen te verhelpen, wat de oorspronkelijke politieke doelstellingen naar de achtergrond verdingt. Elektriciteit en water zijn kostelijk, Suez maakt met deze miserie waarschijnlijk winst. Cultuur en animatie, buitenlandse bezoekers rondleiden, het zijn de kleine sprankeltjes hoop die het leven in een kamp draaglijk maken. Op de muren kinderschilderijen: een beetje surrealistisch. Kinderen schilderen de zee die ze nooit zagen, herten en bambis, een wereld om over te dromen
Gisteren werden we aan een kruispunt door een indrukwekkende politiemacht opgehouden: Condoleeza scheurt even later in een limousine voorbij, gevolgd door een 30-tal wagens. Blijkbaar wordt de Palestina-conferentie tussen Amerika, Israël en de Palestijnen druk voorbereid.
Jonathan Cook, een Britse journalist uit Nazareth zet de Israëlische militaire strategie in een globaal wereldbeeld.
Israël wil een zuivere joodse staat.Hoe groot die staat wel moet zijn is niet duidelijk,maar alle verschillende politieke krachten denken alvast aan het gebied dat we het Historische Palestina kunnen noemen.
De Palestijnen zitten in de weg, zij moeten op lange termijn dus weg. Uit Israel.
Om de strategie van Israel te analyseren moet je ervan uitgaan dat de Israelische staat een militaristische staat is en niet denkt in termen van vrede, maar in termen van oorlog.
Neem nu de Gaza. Dit is een grote gevangenis met een deurtje naar Egypte. Op termijn zal Egypte wellicht bereidt zijn het deurtje naar de Sinaai open te zetten en als de Internationale gemeenschap betaalt wordt dit het gebied waar de inwoners van Gaza vluchten. Het scenario voor de Westbank is niet anders. Momenteel worden de Palestijnen in Jeruzalem meer en meer onder druk gezet om Jeruzalem te verlaten. De muur en de nederzettingen zorgen er voor de de Palestijnen hun land niet meer kunnen bereiken en bewerken. Zij vluchten naar de steden. Israël richt meer en meer industriële zones op in de West-bank, goedkope arbeidskrachten gegarandeerd. De Palestijnen kunnen nu niet meer naar Israel, maar naar Jordanie.
Israel is ook op militair gebied een wereldmacht geworden en test scenarios inzake bewaking en oorlogvoering uit. De manier waarop Bagdad in zones opgedeeld wordt is zo gecopieerd van de Israelische werkwijze in Palestina. Israel staat aan de wereldtop van de veiligheids- en bewakingsbusiness: een groeimarkt door de angst.
Maar ook heb je alle militaire middelen ter beschikking, dit is geen garantie op de overwinning. De ogen van de Internationale gemeenschap zullen misschien plots klaar en duidelijk zien dat Israel een staat is gebaseerd op etnische grondslag ..
Een deel van het Palestijnse lijden bestaat uit uit een verblijf in een Israelischegevangenis. Je hoeft daarvoor nog helemaal niet uitgespookt te hebben, men kan je ook preventief en zonder enig bewijs arresteren. 750.000 Palstijnen, of ongeveer 1 op vier Palestijnen zat ooit in de gevangenis. Zijn dit allemaal terroristen, stenengooiers of rebellen ? Nu zitten 11700 Palestijen gevangen, waarvan 800 op basis van administratieve aanhouding. Onder de gevangenen zitten ook 45 parlementsleden.. De rechtbanken die over de gevangenen oordelen zijn militaire rechtbanken, niet meteen een waarborg voor een eerlijk proces. Ook 337 kinderen zitten in de gevangenis.Het gaat om kinderen tot 12 jaar.Zij worden dikwijls het slachtoffer van sexueel misbruik wanneer zij in gevangenissen terechtkomen waar ook Israelische criminelen verblijven. In de gevangenissen wordt er gemarteld om bekentenissen af te dwingen, om informatie te verkrijgen. De technieken zijn meestal technieken die geen directe sporen nalaten, maar niet minder efficient zijn.. 220 Palestijnen stierven in de gevangenissen. Mag dit allemaal ? De Isreali's pasten hun wetten aan om een legale basis te hebben voor deze praktijken. Maar internationaal wordt de bestaande wetgeving en de internationale conventies van Geneve met de voeten getreden. Dit verhaal hoorden we bij een actiecomité voor de vrijlating van de Polotieke vluchtelingen.Zij voeren campagne voor de vrijlatingen van de parlementair Marawan Barghouti, die ook reeds geruime tijd in de gevangenis zit. Zijn vrouw getuigde. Kan zij hem bezoeken ? Het bezoek wordt georganiseerd via het Rode kruis en 2 maal per maand kan zij haar man 45 minuten bezoeken, afhankelijk van de Israelische toelating. Een bezoek zoals inde film afgescheiden door glas, praten door een telefoon, geen kans voor enige tederheid en dat sinds vijf jaar....
De confrontatie met de holocaust in het Yad Vashemmuseum roept veel vragen op: wat is ons Europees aandeel in de tragedie waarbij opnieuw een volk in getto's opgesloten wordt door muren ? Is de holocaust het monopolie van een volk of waren er veel meer slachtoffers die geen enkele binding hadden met dit joodse volk ? Hoe komt men er toe dezelfde methodes nogmaals aan te wenden om een volk te slachtofferen en uit te sluiten ? Jeruzalem zelf is een heilige plaats voor vele godsdiensten. Elk vond zijn eigen plaats. In de kerk van het graf van Jesu vonden alle gosdiensten hun plaats in een kerk en verdeelden de belanrijke plaatsen onder elkaar. De kruisweg doet aan Lourdes denken: een en al commercie. Op naar de nederzettingen die Jeruzalem omcirkelen en de westbank in twee snijden. Nederzettingen of kolonies zijn grote illegale steden die de Israelisch bouwden.Het is een feitelijke veroveringsstrategie en er komen er steeds meer bij. Het kadaster werd immers veel ruimer ingekleurd dan de eigenlijke nederzetting zelf. Nu zijn er geen nieuwe nederzettingen meer, maar wijken die gebouwd worden. De kolonisten bestaan uit twee soorten : de ideologische en de economische kolonisten. De economische kolonisten zijn het "jonge koppeltje" dat een goedkoop e betaalbaar huis zoekt. Makkelijk en alle infrastructuur wordt netjes door de overheid aangelegd. De ideologische kolonisten zijn zionisten. Zij gaan ervan uit dat dit hun land is, alles en volledig. En ditmaal zullen zij niet wijken, zij zijn vastberaden het land dat hen door de Internationale gemeenschap, door hun God en door hun eigen politieke partijen van links tot rechts beloofd is,als rechtmatig eigendom te houden en te veroveren. Ten koste van alles, ook van de Palestijnen. Zolang deze logica stand houdt wordt iedere oplossing zeer moeilijk...
Na een hartig gesprek met de Algemeen secretaris Shaher van de PGFTU wordt het snel donker. Vlug de taxi in tot aan het checkpoint. Wij schuiven aan in de rij van de oude mannen en de vrouwen. De andere rij is voor de jonge mannen. Jongeren tot 25 jaar mogen omwille van veiligheidsredenen helemaal Nablus niet uit. Wij worden door iedereen aangesproken: wat doe je haar, vanwaar kom je, je zult wel beter dan ons behandeld worden bij de controle... De jonge Israelische soldaat die onze pas bekijkt en vraagt van welk land we zijn; hij is in verwarring wanneer ik hem in het Arabisch zeg "Belgici". Meteen moeten we een eind verderop met onze bagage door een scanner. Een officier kwam meteen aan de jonge soldaat vragen of er iets was. De jonge man moest ons vriendelijk goede reis wensen. In de volgende taxi krijgen we opnieuw een eigenaardig verhaal: een man uit Tulkarem beweert dat zijn dochter Nuram Karmi ontvoerd werd en toont haar foto. Niet alleen zijn dochter, er zijn vele kinderen ontvoerd, zegt hij. Zoek de naam op internet met google en je zult het verhaal vinden. Als we vragen waarom zijn dochter ontvoerd werd zegt hij " vraag het hen". Bij het afscheid geeft hij zijn telefoonnummer, voor als ik iets meer wil weten... In de bus naar Jeruzalem praat Mohammed, een werknemer uit het privé-hospitaal honderduit op ons in. Hij heeft graag contact met vreemdelingen. Op de bus zitten nog Engelse en een Spaans meisjes Patricia. Mohammed is op slag verkocht. Wanneer we uiteindelijk op de berg van olijven in Jeruzalem belanden snakken we naar een beetje stilte na zo veel intense contacten.
Deze morgen wandelde ik rond in een stad met 120.000 inwoners, die stilaan tot leven kwam. Ik wipte snel binnen bij de kapper,een echte artiest die me met zijn zorgende handen 10 jaar jonger maakte. De Syrische zangeres Fayroz zingt vele Palestijnen wakker met eenvoudige liedjes."Ooit zal je terugkeren naar het huis en het dorp waar je geboren werd,ooit zul je opnieuw rustig kunnen genieten en praten met de familie en de buren..." Iedere Palestijn is vluchteling in eigen land. De Oslo-akkoorden deelden het land op in drie zones : A,B en C. A-zones zijn meestal de stedelijke gebieden waar de Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk is voor het bestuur en de ordehandhaving. B-zones vallen onder de Palestijnse politieke autoriteit, maar de Israelisch zijn verantwoordelijk voor de veiligheid C- zones vallen volledig onder de bevoegdheid van de Israelische regering. De zon die opkomt weigert een onderscheid te maken tussen A,B en C-zones. De dagelijkse briefing van Atef over de situatie, doorbreekt mijn dagdromerij. Vroeg deze morgen was er een Israelische raid in Nablous. In een vluchtelingenkamp werd een arrestatie verricht, preventief. In een studentenflat was het andere koek. Via de inlichtingendiensten wisten de Israelisch blijkbaar dat een belangrijk Hamaslid zich daar schuilhield. Met een bulldozer werd de omheiningsmuur meteen gesloopt. Een megafoon meldde de eigenaar van het huis dat hij tien minuten had om de Hamas-aanhanger uit te leveren of dat het huis zou worden opgeblazen. De eigenaar smeekte de Hamas-man om zich over te geven. Waarop de man met trillende benen zich aan de militairen overgaf, hij werd niet meteen doodgeschoten. In Nablus gebeurt dit dagelijks. Toch is de bevolking niet onverschillig, zij hopen dat het morgen beter wordt.
Wij zijn hier om het project met de PGFTU-petrochemische sector te evalueren. Uren vergaderen, discussieren en rapporteren. Plots weerklinken geweerschoten en kreten. Deze morgen werd het reeds duidelijk dat er vandaag een begrafenisstoet door de straten van Nablus zou trekken. Het werd luid aangekondigd vanuit de moskee,de winkels waren dicht, de straten verlaten. Ik vraag of ik de begrafenisstoet kan zien. Mijn gesprekpartners twijfelen eerst, zeggen dat ik dat wel vanuit het raam kan zien. Maar als ik aandring gaan we toch kijken op straat. Het slachtoffer is Abderahir Rahmen, 28 jaar en twee weken geleden neergeschoten bij een clash met de Israelische soldaten. Gisteren is hij aan zijn verwondingen in het ziekenhuis overleden.Hij is niet de enige: honderden affiches in Nablus eren de martelaren meestal jonge mannen.Op vele hoeken van de straat staan gedenktekens waar iemand neergeschoten werd. De stoet nadert: een 150-tal mannen, de kern gevormd door 20 tot 25 gewapende militanten. Geen grote groep, het slachtoffer behoorde tot een militie, geen officiele instelling zoals de politie. Dan is er meer volk op de been. Ze schieten in de lucht, mijn hart klopt meteen wat sneller. Via megafoons roept de menigte slogans." Je bent niet tevergeefs gestorven, wij zullen je werk verder zetten, je was een moedig strijder." Veel jongeren, met een stevige pas, de groep is zo voorbij. De groep trekt nog naar het huis van de overledene,daarna naar de begrafenisplaats. De ganse dag zullen ze nog door de wijken en de straten van Nablus schietend bewijzen dat zij hier nu, op dit moment de baas zien. Alhoewel,alles is relatief, want in de omringende bergen van Nablus ligt een Israelisch militaire kazerne. Zij kunnen zo ingrijpen... Ondertussen wordt er druk onderhandeld en een paar dagen later staan de straten vol met Palestijnse soldaten. Zij zijn nu verantwoordelijk voor het ontwapenen en het controleren van de gewapende groepen in Nablus.
Na een ochtendlanding in Tel Aviv,een grenscontrole die vrij gewoon verloopt, de taxi in naar Ramallah. Het landschap schiet als een film met bekende plaatjes aan mijn ogen voorbij: de nederzettingen van de Israelis, de vele afrasteringen die wachten op de koude hoge muur, de afgesloten wegen naar de Palestijnse dorpen, de checkpoints.
We rijden voorbij de gevangenis waar de Palestijnse Ministers opgesloten zitten. De taxichauffeur gidst en vertelt. Nu zijn we binnen, dan weer buiten. Onvoorstelbaar hoe Palestijns en Israelisch gebied door elkaar lopen. Palestijnse arbeiders die in Israel werken komen met hun schaftdoos in een plastiek zak vanuit het checkpoint de weg afgelopen. Met Amerikaanse hulp werden de checkpoints vermenselijkt en voorzien van afdaken die de wachtenden tegen de felle zon beschermen.
In Nablus weerklinken oproepen om morgen massaal te staken en te protesteren. Drie dagen geleden schoten Israelische militairen een populaire leider dood bij een raid. De zoveelste raid, het zoveelste slachtoffer.
Nablus zou een toeristische plek moeten zijn. Een fiere Romeinse stad met een historisch verleden om U tegen te zeggen. Alleen staan er heel wat winkels leeg.
Vanuit de moskeeën weerklinkt gezang en toespraken. Ik begrijp het natuurlijk niet, maar de machteloze woede klinkt door tegen zo veel onrecht dat een volk wordt aangedaan .
Gisteren miste ik mijn vlucht, vandaag heeft mijn vlucht vier uur vertraging. Niet meteen het bewijs dat er zoiets bestaat dat je voor onheil behoedt. Het was wel druk vandaag: blijlbaar had onze Fos-man reeds problemen met een zeer ondervragende persoon. Waar ga je naar toe, waarom en met wie denk je te babbelen. Een goede waarschuwing van : bereid je maar goed voor, het wordt niet simpel om aan het beloofde land een bezoekje te brengen.De militaire Israelisch zijn op hun hoede. Met Brussels Airlaines vlieg je ook met El AL; De spanning zit er meteen helemaal in. Tot ik op de luchthaven vaststel dat de vlucht vier uren vertraging heeft. Ondertussen zit ik wat te kijken naar de luchthaven-tv; een mooi programma: de religie heeft mijn kind afgepakt ( la religion m'a vole mon enfant). En ga juist naar Jeruzelem, waar de twist tussen de verschillende godsdiensten tot een strijd voor land, volk en leven heeft geleid tussen oorspronklijke bewoners en nieuwe kruisvaarders. Tot een clash tussen twee wereldbeelden... zien hoe we nu overleven
Argelio Quevedo, de Algemeen secretaris van de Cubaanse bouwvakbond is voor een weekje op werkbezoek. Omdat er in ons land tijdens het weekend weinig gewerkt wordt, begeleid ik hem zo een beetje. Eerst naar Ieper, waar ik hem het verhaal van Lernout en Hauspie vertel op de ondertussen verlaten site van dit spraakmakend mislukt technologieavontuur.Zijn vraag: hoe is zoiets mogelijk, waarom greep de overheid niet in voor al die mensen hun zuurverdiende geld in beursspeculatie zagen opgaan. Daarna naar het museum van WO 1 en het bezoek aan een Engels kerkhof. Zijn reactie: hier zie je meteen waarom een derde wereldoorlog moet vermeden worden. Hij staat verbaasd te kijken dat er toen reeds zo veel miljoenen slachtoffers vielen bij de eerste geindustrialiseerde oorlog. Daarna bezochten we Brugge. Je kon er op de koppen lopen. Verbaasd vroeg hij zich af of er ook in Brussel zoveel mensen op straat liepen . S'avonds moest hij een korte speech houden op het solidariteitsfeest van het ABVV.Er was ook een Nicaraguaanse en een Peruaanse delegatie. Al snel zaten de Latino's samen en kon er meer dan een grapje af. Toen we s'avonds terug langs de helverlichte autostrade terugreden zuchtte Argelio Quevedo: prachtige signalisatie, maar die verlichting : welk een verspilling ....
Communicatie vraagt moeite, veel moeite. Zeker in een andere taal. Zo zit ik hier op een cursus Engels. Bedoeling is de transnationale contacten te bevorderen. Je moet dus veel leren zoals aandachtig luisteren, durven spreken, kunnen spreken, taal beheersen en expressief zijn. Een professionele aanpak kan veel helpen.Zo kan je een taal leren op een klassieke manier. Lijstjes en grammatika van buiten blokken. Maar het kan ook anders via mindmapping en groepswerk Tony Buzan, de bedenker van mindmapping ondertussen stinkend rijk via zijn wereldwijde patenten, legt het ons allemaal uit. Na de industriële revolutie komt de revolutie van de ideeën , de visies. Tony Buzan denkt zelfs dat hij hier mee de wereld kan veranderen. Tja je moet wel echt slim zijn om de zaken zo voor te stellen. De uitvinder van het aardappelmesje dacht ook niet dat zijn uitvinding anders zou gebruikt kunnen worden. Om maar een voorbeeld te geven: je kan met een aardappelmesje ook een moord plegen.
We kregen bezoek van Wei Wei, een chinese Ngo-man uit Peking.Zijn verhaal geeft een aparte kijk op het Chinese economisch wonder. Wei Wei zocht zoals 200 millioen Chinezen werk in de grootsstad. Dit lukte niet zo goed en hij besloot zijn eigen NGO op te richten om de migranten-arbeiders in China te helpen. Daarvoor gebruikte hij als startkapitaal geld van zijn familie, zonder dat ze echt wisten wat hij van plan was. Arbeiders die werken in privé-bedrijven worden door een vakbond niet verdedigd, daarvoor moet je bij een officieel staatsbedrijf werken. Maar je mag in China ook geen vakbond oprichten, daarom richtte Wei Wei zijn eigen NGO op. Dat mag blijkbaar wel. Zijn eerste activiteiten bestonden uit het organiseren van bloeddonatie en het opruimen van papier. Hij kreeg veel aandacht in de media. Nu ligt de nadruk op het informeren van de migrantenarbeiders, het bemiddelen met werkgevers bij loongeschillen en het organiseren van onderwijs voor de kinderen van de migranten-arbeiders.Zijn mediaandacht blijft vooral op de radio gefocust, meestal hebben migrantenarbeiders geen TV of lezen zij geen krant, zij luisteren wel naar de radio. Daar heeft hij een rubriek waar iedere week een migrant zijn levensverhaal doet. Wei Wei zoekt sponsors. Hij wil in alle Chinese grootsteden een kantoor van zijn organisatie openen.In het verleden kreeg hij steun van Canadezen,Duitsers enz. Een mooie brochure en een sympathieke naar moeten het geld binnen doen rollen. Het is duidelijk: daar waar de vakbonden de arbeiders niet willen of kunnen organiseren komen NGO's in hun plaats.
Op de plaats waar de moren een halt toegeroepen werden bij hun verovering van het Christelijke Europa door Pelonga, verrees amper 100 jaar geleden een basiliek. Deze basiliek werd in een romantisch en idyllisch kader het symbool tegen de "negatieve rationaliteit" en voor " de fundamentele waarden van het volk zoals vaderland, geloof en christendom" Het bedevaartsoord was een attractie voor rechts en katholiek Spanje, de bakermat van het Franquisme. Amper 50 jaar later greep Franco de macht tegen het goddoloze anarchisme dat de republiek uitriep. Maar dit is niet het enige symbool van Franco in de regio. Franco zette ook grote universiteiten en internaten waar de wezen van arbeidsongevallen in een spartaanse omgeving gebrainwashd werden. Gijon maakt nu komaf met het franquistische verleden en dit rechts ideologisch verleden door het inrichten van Laboral als kunstencentrum. Economische ontwikkeling verdraagt geen rigiede ideologische structuren. Dit centrum voor theater,de plaatselijke tv, opleiding en bijscholing opent de poort naar de toekomst....
Oviedo is de administratieve hoofdstad van Asturias. Een verplichtte tussenstop op de bedevaartsweg naar Santiago de Compostella. In de kathedraal kan je lezen dat deze halte overslaan, zo veel is als godslastering ( Quien va a Santiago y no al Salvador, visita al Ciudado y dja al Senor). Voor de kathedraal staat een bronzen beeld " La regenta", naar het beroemde boek van Clarin. Ana was gehuwd met een oudere man en werd verliefd op de bisschop en wandelde zeer veel de kathedraal in en uit. Uiteindelijk ontbrandde de relatie, en dit groeide uit tot een duel om het fysiek bezit van Ana tussen de twee protagonisten. Symbool van een strijd tussen de behoudende kerk en de liberale burgerij. In de katedraal kan je mits 1 euro ook een retabel bewonderen. In 16 scenes wordt het leven van jesus kernachtig uitgebeeld via de sleutelmomenten van de bijbelse versie. Van de aankondiging aan Maria tot de geboorte, van de aanbidding van de herders tot de voorstelling aan de geleerden, van de intrede in Jeruzalem tot de kruisiging en van de kruisafname tot aan de hemelvaart. Deze versie staat wel erg ver van de interpretatie van de historische Christus. Niet de zoon van God, maar Davids opvolger, die na de dood van Johannes de Doper, de onaangekondigdigde koning van Judea werd, een rebel. Met 12 stamhoofden drie jaar op de vlucht voor de Romeinse bezetter, uiteindelijk gevangen genomen en terechtgesteld. In de kathedraal kan je in de schatkamer het enige echte doek bewonderen, waarmee het gelaat van Christus ooit na de kruisafneming werd gereinigd. Een van de vele reliquies, die als buit en trofee terugkeerden bij de verovering van Jeruzalem...
Gijon is een oude industriele stad in Asturia, Spanje: De stad ontwaakte door de verlichtte filosoof, industrieeel en ontwikkelaar van de staal en kolen- industrie Jovellanos. Alles noemt hier nu zo zelfs de hotels en de parkings. Het resultaat is een verouderde industriele ontwikkeling waar Europa met de grote middelen het mes in zet: Er zijn nog vijfduizend actieve mijnwekers, niettegenstaande alle retoriek over langer werken , is het de moeite niet meer om ze om te scholen, ze krijgen hun pensioen vanaf 45 jaar.Toch is Europa voor Spanje een motor van economische ontwikkeling geweest. Veel Spanjaarden die in Belgie werkten keerden terug naar hun regio. Ze hebben werk, misschien niet zo veel als met hun overuren in het zwart in belgie, maar ze zijn thuis. Het zijn dus details, in hun warme familie. Ik ben hier voor een snoepreisje als partner. Voor het eerst sinds lang ben ik "partner" en volg een begeleidend en aangepast programma voor de partners van de officiele delegatie. Ik, samen met negen vrouwen. Eigenaardig genoeg maak ik onmiddelijk deel uit van hun kransje. Ik betrap me erop dat ik mijn vrouw al even snel bij de mannen klasseer. Zij praten honderuit over hun mannen, hun kinderen. Ik doe mee en voel me goed bij de warme , lachende en zorgende bende.Alleen het shoppen is er te veel aan en dan voel ik me opnieuw man. Dit is een brug te ver...
Belgie splitsen betekent voor sommigen een stap in de richting van een onafhankelijk Vlaanderen.Hoe vullen we dat dan inhoudelijk in ? Onafhankelijk Vlaanderen is meteen een rechts en onverdraagzaam Vlaanderen. Dat is het thema dat op de onderhandelingstafels ligt bij Oranje-Blauw. Rechts in Vlaanderen staat op zijn achterste poten wanneer het woordje solidariteit opduikt. Een voorbeeldje van onverdraagzaamheid. Of is het bashen van Kim Gevaerts omdat zij een petitie ondertekent een voorbeeld van verdraagzaamheid ? Deze bekrompenheid in een globaliserende wereld toont hoe hoog de frustratie van iemand kan reiken. Frustratie over babylonische taalverwarring, over wij en zij, over zogenaamd profiteren en geldstromen, frustratie over alles wat vreemd is aan een volkseigen cultuurtje. Wij leven in een rijk land, een voorschoot groot ( net New York) en we munten uit in het opvoeren van middeleeuwse discussies en veldslagen via de politici en de kranten. Vandaag staat in de krant dat talenkennis de belangrijkste voorwaarde is om aan een job te geraken. En in de eerste plaats moet je Frans spreken.Wij zagen dus de tak waarop we zitten met veel genoegen af en gaan in de Brusselse rand provocerend een shop binnen om na te gaan of men ons niet afsnauwt ( echt waar een reportage op Radio 1- in navolging van het boekje van Marc Platel). Alleen daarom al, is het initiatief om een petitie over de solidariteit te organiseren belangrijk. Zijn dat allemaal ondertekenaars die terug willen naar de Belgique à papa ? Wellicht niet, maar onder de ondertekenaars zie ik heel wat progressieve kunstenaars, vakbonders en burgers. Daar wil ik best bij horen...
