Ondanks mijn voornemen om niet meer naar duidingsprogramma's te kijken werd ik gisteravond toch weer zoals een magneet naar de beeldbuis getrokken. Reden: uitlekken van een werkpapiertje van de veiligheidsmensen, virologen, experten, sociologen, economen en politici. Wie heeft een papiertje laten vallen voor de pers? De verwijten en bezorgdheden die er op volgden zullen er wel voor zorgen dat de schuldige zich nooit kenbaar zal maken. Maar wie was er als de kippen bij om een datum vast te prikken, om te ageren en te reageren op dat kladbladje? Onderwijs! Eindelijk was onze minister terug in beeld, eindelijk had hij weer eens aandacht, eindelijk mocht hij weer zijn zegje doen en eindelijk voelde hij zich weer belangrijk want hij had als eerste een datum mee te delen. Het was nog niet voor zijn grote hervormingen die vroeger aangekondigd werden, maar alles was beter dan niet op tv te komen! Telkens ik onze minister van onderwijs in beeld zie komen denk ik aan een communiekantje dat lichtjes uit zijn schoonste kostuumpje gegroeid is. Strak in het pak, hoe ie erin of eruit geraakt is mij een raadsel. Mischien is zijn broek en vest gemaakt van elastische stof zodat niets hem belemmert te bewegen. Dat terzijde en onbelangrijk. Maar onderwijs bracht ook weer veel woorden mee waarvan ze hopen dat die in Van Daele terechtkomen. Preteaching werd al aanlooplessen, een woord van 3dagen oud. Dan op film gebaseerde woorden, scenario's en draaiboeken. Nieuwe woorden die ik geleerd heb en hun betekenis moest opzoeken, remediëren en differentiëren. Werken in doelgroepen en om de verschillen tussen de leerlingen zo klein mogelijk te houden. Het zal nog juist zijn wat ik in het begin van de coronacrisis dacht: als ik blijf leven ga ik heel veel slimmer uit deze lockdown komen dan dat ik er ben ingegaan! Een intellectuele compensatie voor al de terrasjes en bezoekjes die ik gemist heb.
Jullie kunnen jullie dus voorstellen dat ik 's avonds doodop ben van al hetgeen er overdag gebeurd en waar ik mijn aandacht en verstand moet bij houden. Bekaf ben ik des avonds en verlang ik hevig naar mijn bedje. Na de gebruikelijke passage langs de badkamer hijs ik me in mijn slaaptenue. Geen négligé, geen sexy babydoll, maar een zachte dikke Damart pyjama die me de ganse nacht heel goed warm houd. Dat is nodig voor mijn gewrichten, dat ik ze inpak in flanel of fleece. Dan dat echt zalige moment om tussen de frisse lakens te kruipen. Ik geniet daar iedere avond van. Nog een woord-of rekenspelletje om de schermkleur uit mijn hoofd te krijgen, lichtje uit en denken aan morgen. Iedere avond vooraleer naar slaapland te gaan denk ik aan alle goede dingen die me te beurt vielen en probeer ik een planning voor 's anderendaags op te maken. Hou ik me daaraan? Dat valt te bezien wat er in de ochtend op mijn pad komt!
Een goeie stoel, een goei jatte kaffie en een koekje met chocolat (de test met de zomerkledij was meegevallen) en ik ben begonnen. De hond is op wandel gestuurd. Ik heb weer rustige schrijftijd gekregen. Dat beestje is wel mijn bezigheidstherapie, dat is nodig, maar af en toe heb ik graag wat tijd voor mezelf. Reflecteren over de dingen des levens, eens diep nadenken, zonder gestoord te worden met de vraag om met de bal te spelen. Ze noemen hem soms 'jouw bedorven ventje' maar dan zeg ik altijd, 'mijn verwend hondje'. Ik ben opgestaan en bij de eerste blik in de spiegel, zag ik dat mijn gezicht in de juiste plooi was gevallen. Altijd een goed teken om een dag te beginnen als ik er jong, fris en gezond uitzie. In mijn ogen dan. Dat is niet moeilijk, ik ben rap content en ik zie niet zo goed meer!
De fabeltjes rond wensen doen, ik doe daar ook aan mee. Op een vrijdag de dertiende eens een lotje van de loterij kopen, niet onder ladders doorgaan (maar dat is voorzichtig zijn), liefst geen 3 zwarte poezen tegenkomen, klavertjes van vier zoeken in het gras en de hemel afspeuren om vallende sterren te zien. Bij al deze kleine voorvallen mag er een wens uitgesproken worden. Deze nacht was er weer een kans op geluk dat ik aan mij heb laten voorbij gaan. Ik ben te vroeg in bed gekropen om de meteorietenstroom van de Lyriden te zien neerkomen. De Lyriden zijn afkomstig van de komeet Thatcher, maar ontlenen hun naam aan het sterrenbeeld 'Lier' De Lyriden kruisen elk jaar de baan van de aarde in de 2e helft van april. Het is de oudst bekende meteorenstroom. Weer eens sterretjes gemist en nu moet ik wachten tot augustus, dan komen de Perseïden langs. Maar dan zal ik er wel voor zorgen dat ik wakker blijf, want een wens doen als er een speciaal natuurverschijnsel is, is toch wel leuk. Ik wilde wel echt kijken omdat er naast dat glinsterende gruis, ook het treintje satellieten van Elon Musk te zien zou zijn. Die zouden als kleine bewegende puntjes zichtbaar geweest zijn, zoiets als de passage van het ISS. Het plan van miljardair Musk is om in totaal, 12000 kunstmanen in een baan om de aarde te brengen om alzo een nieuwe generatie netwerk met hoge kwaliteit en lage kosten tot stand te brengen. Wat heb ik gemist: de meteorietenzwerm en SpaceX Starlink, spijtig. Je kan dat treintje als bewegende stippen zien op het internet. Jammer dat ik het niet zag in real time. En mijn wensen? Die vertel ik niet, anders zijn het geen wensen meer!
Een belangrijke dag vandaag, enkele spannende uren zitten er aan te komen. Zoals in een thriller zit ik vol suspense te wachten op de uitkomst. Een heel belangrijke tijd in een vrouwenleven: de zomerkledij moet uit de kast gehaald worden, nagekeken en bovenal gepast worden. Ieder jaar zijn het momenten die aantonen of er grammetjes bijgekomen zijn. Ik durf niet te hopen op kilo's eraf. Ik controleer mijn gewicht niet. Er is nog nooit aanleiding geweest waarom ik dagelijks op een bascule zou moeten staan. Een weegschaal die me iedere dag de lust op een koekje of ijsje zou ontnemen. Dat wil ik me nog niet inbeelden. Voor mij is de maatstaf de kledij die ik in de zomer terug wil aandoen. Dan heb ik maar eens per jaar gewichtsstress. Dat is veel gezonder. Vooral de shorts hebben mijn aandacht. Al zijn het geen jonge frisse billetjes meer, ik loop nog graag in korte broek rond. Na een ganse winter ingepakt te zijn, snakt mijn beenvelletje naar een zonnestraal en frisse lucht. Als zou blijken dat niets past, zal ik alles wel op de verkeerde temperatuur gewassen hebben vooraleer ze veilig op te bergen in mijn kast. Iedere uitleg is goed als blijkt dat alles te klein geworden is. Want zeggen en beweren dat ik verdikt ben is not done. Wel zijn er plots eens veel kilo's bijgekomen toen ik een paar jaar geleden, op een dag, zomaar gestopt ben met sigaretten te roken. Van mijn 18e, een pakje per dag. En dan zonder reden, was het genoeg geweest. Geen afkick verschijnselen, niet meer snoep of koekjes, maar een gezondere eetlust was het gevolg. Toen heb ik mijn kleerkast al eens vernieuwd en daar moet het bij blijven. Geen twee keer in mijn leven alles naar de kringloop doen. Op hoop van zegen en goed resultaat, ga ik er aan beginnen, de spanning is niet meer te harden. Seffens kan ik dan paraderen in mijn hot pants, al zijn de pijpen nu wat langer uitgevallen. Toch een beetje denken aan goed fatsoen!
Het begin van een prachtige dag met azuurblauwe lucht, een grote gele zon en toch....zie ik sneeuw in mij tuin. Ra ra ra....mijn japanse kerselaars verliezen hun blaadjes door de sterke koude noordenwind. Ze dwarrelen als sneeuwvlokjes neer in mijn tuin. Het uitzicht is geen weidelandschap meer. Eerder een sneeuwvlakte met hier en daar een groen stokje gras dat er tussen komt piepen. Het is mooi. Natuur is altijd schoon, onder welke omstandigheden ook.
Vandaag is er nog een nieuw woord tevoorschijn gekomen: huidhonger. Iedere huid snakt naar een aai, een streling, kortweg mekaar eens goed vastpakken of een stevige handdruk geven. Skin to skin. Volgens Wim Slabbinck: Tijdens een knuffel worden onze ademhaling en hartslag rustiger. Het stresshormoon in ons bloed wordt afgebroken en stimuleert de hormonen, oxytocine (knuffelhormoon), dopamine en endorfine. Doen ons beter in ons vel voelen, veiliger ook. Daarom verlaagt een knuffel onze angst en stress. Tot daar Wim. Iedereen is het eens over deze uitleg. Zeker voor babies is dat enorm belangrijk. Verschillende boeken zijn geschreven over het gunstige effect van huid naar huid, lichaamlijke warmte voor onze kleinsten. Maar in alle discussies en beschrijvingen is er ook nu weer geen aandacht voor de noodzaak van strelingen, aaien, elkaar eens vastpakken, aanrakingen, bij de ouderen. Gebrek aan lichaamlijk contact staat nu in the picture. Maar Mensen, in WZC zitten duizenden mensen die men nooit eens vastpakt. En als het dan al eens gebeurt is het nog met plastieken handschoenen, Nu en Altijd zo geweest! Is er nu nog iemand verbaasd dat er zoveel anti-depressiva gebruikt worden in die tehuizen? Ik niet! Het is niet omdat we oud en versleten zijn dat al die inzichten van geen tel zijn op onze groep. Het lichaam oogt niet zo fris meer, we gaan wat scheef en krom, maar de hormonen van welbevinden werken nog in ons lichaam. Niets of niemand neemt de angst en vrees eens weg, die bij sommigen in overvloed aanwezig is. Een echte gemeende warme knuffel zou iedereen van ons helpen. Zeker in een tehuis, de laatste halte, en iedereen is zich daar goed bewust van dat laatste station.
"hoe sterk is de eenzame fietser, die krom gebogen over zijn stuur, tegen de wind, zichzelf een weg baant...." Boudewijn De Groot. Dat is een lied over mij!. Ik ben de eenzame fietser op mijn hometrainer. Ik kijk naar buiten, want ik heb mijn vehikel aan het straatvenster opgesteld. En echt waar, hier passeert dus niets of niemand, zelfs geen straatkat. Ik ben echt de eenzame fietser van het lied al zal Boudewijn De Groot nooit vermoed hebben dat zoiets op pijltje van toepassing zou zijn.
De weekend krant was bijna op volle sterkte. Ik heb gisteren al een enkel commentaar gegeven maar er valt nog genoeg te palaveren over andere onderwerpen. Plots was er het idee dat het vandaag ook Beloken Pasen was. Wat naslagwerk leerde me dat dit ook 'Quasimodo' genoemd wordt, naar de eerste woorden van het introïtus bij de kerkdienst vandaag. De woorden 'quasi modo geniti infantes' 'zoals pasgeboren kinderen zijn' is een tekst toegeschreven aan Petrus in een van zijn brieven. Deze zondag wordt ook Barmhartigheidszondag genoemd sinds 2000. Omdat God, op deze dag, al wie berouw heeft, zijn zonden zal vergeven. Ik heb berouw getoond en ga met een wit zieltje het komende kerkjaar tegemoet. Maar die vreemde naam zal bij jullie ook wel een belletje doen rinkelen: 'De klokkenluider van de Notre Dame' roman van Victor Hugo (1802-1885), werd Quasimodo genoemd. En wel omdat hij op Beloken Pasen te vondeling werd gelegd. Ik heb ook een Salvatore Quasimodo (1901-1968) gevonden. Een Italiaans dichter die de Nobelprijs literatuur gewonnen heeft in 1959. Verder was hij de scenarist van de films 'Romeo e Guilietta'(1959), 'Tarantula' (1962) en 'Questo mondo prohibito'(1963). Bij de Orthodoxe Christenen is het Thomaszondag. Vandaag is het evangelie over Thomas, die zoals de meesten, alleen maar geloofde wat hij zag. Daarmee sluit ik Pasen af.
Ik heb me blauw geërgerd bij het onderwijs. Het onderwijzend personeel (een deel en de vakbonden) protesteert hevig omwille van een week werk in de 2 maanden vakantie. Zij hebben die beide maanden volledig nodig om te recupereren van het stressvolle on-line lesgeven, taken op pc te zetten en het na te kijken en verbeteren!!! Shame on you!!! Duizenden zorgverleners die het beste van zichzelf dag en nacht geven op eigen gezondheidsrisico, een miljoen werklozen met fel verminderde inkomsten, een heleboel grijs geworden, thuiswerkende en telewerkende ouders, die hun kroost uitleg en ontspanning geven. Al deze mensen klagen niet, zagen en zeuren niet over 'een week' verlof. Nee, die willen alleen maar een gewone maatschappij. Dat zijn werkelijk een voorbeelden voor de jeugd. Niet de zogezegde overwerkte en bijna burn-out klagende leerkrachten. Maar ik wil ze niet allemaal over dezelfde kam scheren. Dat zou onfair zijn van mijnentwege.De grote meerderheid is gewetensvol en wil het beste voor de schoolgaande jeugd.
Een klein beetje sport wil ik ook brengen. Een drietal voetbalclubs willen fusioneren. Een goede zaak, dat zal alles wel een beetje leefbaarder en betaalbaar maken. Grote angel in de plannen: de eigenaars. Gemakkelijk en simpel zullen de gesprekken niet verlopen, de een is een Thai, de andere een Maleisiër en de derde een Chinees.
Met muziek eindigen is altijd plezant. Radio 2 heeft het lijstje van de jaren 80 opgemaakt. Terug van niet altijd weg geweest, ABBA, met The Winner Takes Its All. Eervolle tweede, Bryan Adams met Summer of 69. En de bronzen plak voor een geliefde song van mij, David Bowie en Queen: Under Pressure. Wondermooi en luisteren maar om even de druk te vergeten.
Oef, het regent hier. Gelukkig was ik vroeg genoeg opgestaan om geen vochtig vodje papier van een krant te vinden. Ik was bijtijds bij de brievenbus om alles droog binnen te krijgen. Alle plantjes hebben dus hemelwater gekregen en dat is nog altijd 1000x beter dan het kalkrijke kraantjeswater. Ik moet dan ook niet sleuren met de tuinslang, wat toch altijd een heel gedoe is. De hond is net terug van zijn wandeling, klodder en kliedernat! Maar alle zand is eens uit zijn pels gespoeld. Hij zag en ziet er niet uit! Al 4 maanden niet naar de trimster geweest en hij krijgt last van zijn dreadlocks. Ik heb gisteren dan maar een coupe à la jatte geprobeerd, maar dat geeft en heeft niet de beste looks voor mijn hond. Soit, hij is toch van wat krullekes verlost. Hij is niet zo ijdel als ik en kijkt niet in de spiegel om het resultaat te zien. Comfort is het enige dat voor hem telt en dat heb ik een beetje gegeven. Vandaar dat hij me zo graag ziet. Doodmoe is hij van de inspanning. Ik kan beginnen lezen en schrijven zonder dat hij me lastig valt. Want lezen en schrijven vragen van mij de opperste concentratie. De commentaar die ik wil leveren moet toch min of meer correct zijn en de oorsprong vinden in het nieuws van gisteren en vandaag. Deze morgen heb ik eindelijk begrepen waarom er zo'n turbulente coronaweek geweest is. Ik heb bestudeerd hoeveel volk advies moet uitbrengen om deze crisis in goede banen te leiden. Op zijn minst heb ik 29 personen geteld die zichzelf allemaal belangrijk vinden (ook zijn). Wetenschappers, professoren. Naast of behorend tot een tiental organisaties met nog allemaal zetelende leden, die ook nog eens advies moeten geven. En samen met de politiekers een eendrachtig voorstel moeten uitwerken. L'Union Fait La Force, waar blijft dat in godsnaam, de lijfspreuk van ons land dat we nu nodig hebben. Geen klauterende leeuw en geen kraaiende haan. Natuurlijk willen de partijen die zichzelf buiten schot gezet hebben deze regering zo spoedig mogelijk een halt toeroepen. Via social media proberen ze hun blunder nog enigszins te herstellen maar de periode van doortastendheid die ze konden tonen, is voorbij. Als gewone sterveling zit ik weer geduldig te wachten op het volgende besluit van regering, wetenschapper, gouverneur of burgemeester: mondmasker nodig of niet, mogen er mensen naar zee komen of niet, mogen we op een bank zitten of niet. En bovenal, wanneer mag ik een terraske doen met een heerlijk dampende koffie en wafel?
Om af te sluiten, ze hebben in Australië het waarschijnlijk langste dier ter wereld gevonden; een buiskwal met tentakels van een paar kilometer. Vergelijk het een beetje met het Portugees Oorlogsschip dat enkele weken geleden hier aan onze kust gevonden werd. Hou het droog voor de rest van de dag, de regen is gestopt aan zee, binnenkort ook in het binnenland!
Een nieuwe dag is weer gestart, en ik ben weer blij dat mijn ogen opengegaan zijn. Dat is toch wel altijd een beetje afwachten nietwaar? Iedere avond de beddenbak induiken met dezelfde vraag: kom ik er morgen weer wakker, heelhuids en gezond uit? Geen twijfel, ik ben zo fris als een hoentje de dag binnen gestapt want ik wil geen enkele controverse van het coronaverhaal missen! Ondertussen hoor ik dat Christophe zijn "Aline" niet meer in het zand zal tekenen en ook niet meer op haar zal roepen. Die heeft de pijp aan Maarten gegeven maar ons wel van een van de mooiste strandliedjes voorzien.Terwijl ik het liedje "Aline" luidkeels meezing, hoor ik de grote vraag: mogen de Belgen naar zee, strand en duin komen en wie mag daar dan zijn? Al de Belgen die nog niet naar Frankrijk, Spanje of Italië mogen? Ook al degenen die niet op een vliegtuig mogen stappen naar exotische bestemmingen? We hebben na deze slopende periode echt wel nood aan een goed- en deugddoend verlof. Geen uitwijk mogelijkheden naar andere landen? Dan is het met z'n allen richting kust of ardennen. De vaststelling: een drukte van jewelste en hoe de 1,5m maatschappij handhaven. Een vervolg zal er zeker aan gebreid worden!
Gisterenavond ben ik voor de buis blijven zitten om van naald tot draad eens te horen wat er over 'het masker' 'winkels open of toe' 'bezoek' gezegd werd. Het 'Journaal' om 19u, 'Ter Zake' om 20u, 'De Afspraak' om 21u en dan nog 'Vandaag' om 22u. Een overdaad aan adviezen, welles nietes, de zwarte piet naar een ander schuiven, verkeerde en correcte cijfers, de eenzaamheid in WZC...en allemaal meegedeeld door deskundigen. Niemand van alle gesprekspartners weet werkelijk wat eenzaamheid, ouderdom en opgesloten zitten zonder misdrijf, is. Toch spreken ze telkens in naam van degenen die daar door moeten en het meemaken. Ik heb me voorgenomen alleen de krant te bekijken en VRTnws op pc te lezen, dan kies ik tenminste de items die ik wil weten en hoor ik die wisselende adviezen niet meer en gekrakeel van volwassenen wie er nu wel of niet gelijk heeft. Een godganse dag een schabouwelijk en afgrijselijk toneelspel waar de ouderen het middelpunt en onderwerp waren. De dag eindigde toch met een mooi liedje van een nieuw gevormd duo, Tom Dice en Kato oftewel The Starlings. Mooie stemmen en mooie liedjes en songs. Veel succes, dat was tenminste aangenaam voor mijn oren voor het slapengaan.
Iedere morgen bij het ontwaken en opstaan, ben ik zelf nieuwsgierig naar het onderwerp van mijn babbel en koutje van de dag. Meestal is er geen planning waarover ik wil schrijven en laat ik het aan de inval van de dag om te bepalen waarover mijn gesprekjes gaan. Al gezegd en geschreven dat de gazet een enorme bron van inspiratie is. Vandaag ook weer, al moest ik tot pagina 8 wachten vooraleer er iets mijn aandacht trok. Ik heb al dikwijls genoteerd dat ik echt wel een gebrek aan fantasie heb. Ik apprecieer enorm de mensen die bij elke gebeurtenis direct een grapje, woordspeling, omschrijving of met een nieuw woord instant weergeven waar het om gaat. Al die nieuwe woorden zijn eens opgesomd en er zitten verdomd goede bij. Zonder uitleg weet eenieder waarover het gaat en dat is toch wel de sterkte van veel van deze neologismen. De eerste die tevoorschijn kwam, e-peritieven of Whatsaperitieven en skyperitieven of quarantini. Dat om te zeggen dat men dorst heeft en voor een scherm wil toosten met familie, vrienden en collega's. Hoestschaamte en kuchscherm, mondmaskeroorlog, want we zijn niet ziek. Modieus zijn we dan weer met ons coronakapsel, kot-couture en uiteindelijk buitenschaamte voor onze quarantainecalorieën en coronakilo's. De ontmoetingen gebeuren met ellebooggroet in de anderhalvemetersamenleving. Wie er zich niet aan houdt is een covidioot en krijgt te maken met de anderhalvemeterpolitie. Ons amuseren doen we met de Wuhanshake en de lockdownfeestjes. Voor het slapengaan is er dan nog de balkonzanger die een balkonsolidarieteit ten beste geeft, een balconcert en een balconversatie. Dat allemaal om onze hamsterschaamte te verbergen. Al deze woorden bijeengebracht door An Willems. De commentaar van hoogleraar Nederlandse taalkunde UGent, Johan De Caluwé: Laten we vooral hopen dat die nieuwe woorden snel een stille dood sterven.
Een big smile kreeg ik op pagina 12: wanneer een 'zebra' vreemdgaat! Een kruising tussen een zebra en een ezel is geboren in een Keniaans wildreservaat, een "zezel" een "zonkey"met bruine vacht en zwart-wit gestreepte poten. Meteen de gelegenheid voor Silke Remmery om nog een paar vreemdgangers te noemen. Een "lijger", een liefdesbaby tussen leeuw en tijger. Een "walfijn", resultaat van een verhouding van walvis en dolfijn. Maar mijn mooiste glimlach kwam er met de kleintjes van een geit en een schaap: "gaap" of "scheit". Mijn dag kan niet meer stuk bij zo'n vrolijke schrijfsels. En de zon is er ook, het zal een fijne dag worden!
Honderd dagen is alles anders. Gaat het nog terug komen zoals het was? Iedereen heeft er zo zijn twijfels over en ik ook. Veel evenementen die verdwijnen, opgeschort of misschien nooit meer terugkomen. Wat verandert er voor mij? Van levenswijze niet zo heel veel. Maar ik keek ieder jaar wel uit naar alle mooie koersen en rondes. Ze zullen niet doorgaan of zijn verdaagd. Maar hopelijk in het najaar toch nog wat sightseeing op tv. Mooie prentjes van Frankrijk, Spanje en Italië en spannende koersen met mooie helden aan de meet. De kranten kijken rond en proberen nog wat interessants te vinden om de sportkatern vol te krijgen. Gisteren hebben ze toch wel een coureur gevonden waar wel eens over geschreven mocht worden. Ik mag zeggen, bijna een unicum in het peloton, in de sportwereld: een wielosoof. Guillaume Martin, een Frans renner met nog geen al te groot palmares, is ook een afgestudeerde filosoof. Hij heeft een boek gepubliceerd: "Socrates op de fiets. Een filosofische Tour de France". Een Tour waarin Plato, Kant en Nietzsche strijden voor de leidersplaats, het geel. Hij schrijft; "Voor mij is Nietzsche de echte geestelijke vader van de sport. Je hoort vaak : deelnemen is belangrijker dan winnen. Maar daarin herken ik mezelf niet. Ik wil winnen. Dat is Nietzsche". Een boek dat ik wil lezen om mijn filosofie lessen een stukje op te frissen. nadenken en filosoferen in tijden van corona kan geen kwaad.
Maar onze Nationale of Vlaamse Bouwheren mogen wel terug aan het werk gesteld worden. Hun visie op wonen, gemeenschappelijke en grote groene ruimtes zal hertekend worden. Er is nu toch wel gebleken dat de luciferdozen waarin zij mensen willen steken om grote parken te hebben en minimale openbare kosten, niet 'je dat' is als er een pandemie uitbreekt. Kleine behuizing die leidt naar huiselijk geweld en spanningen binnen een gezin? Papier is geduldig en tekent alles mooi en logisch. Maar mensen zijn niet altijd zoals architecten en woondeskundigen het uitdokteren. Mensen leven, hebben gevoelens, hebben noden die bouwheren aan zich laten voorbij gaan om hun projecten en visie door te drukken bij de overheid. Deze ziekte legt veel pijnpunten in onze maatschappij bloot en hopelijk worden ze allemaal eens goed bestudeerd en bekeken en dan is dit virus misschien een zegen.
"O krinkelende winkelende waterding, met 't zwarte kabotseken aan, wat zien ik toch geren uw kopke flink, al schrijvend op 't water gaan!" Het gedicht 'Het Schrijverke' van Guido Gezelle (1830-1899). Wel vandaag staat er te lezen dat het Gezellemuseum een andere invulling zal krijgen wegens gebrek aan belangstelling voor een van onze grote dichters. Al zijn werken staan in boekvorm en het bureau zien waar hij aan schreef, is voor mij nu ook niet direct een meerwaarde voor al de mooie gedichten die hij schreef. Ik treur dus niet om een nieuwe invulling voor dat geboortehuis. Er zal wel een goede bestemming gevonden worden en het meubilair zal nog wel dienstig blijven.
Eindelijk weer vers leesvoer gekregen. Gelukkig want na 3 dagen een dunne krant herkouwen blijft eentonig en blijft uiteindelijk wel op de maag liggen. Er was het gebruikelijke nieuws, de isolatie, de zieken, de gesneuvelden. Ik kan alle overleden op die manier wel een naam geven. Het is een oorlog die hier woed, met vele veldslagen die geleverd moeten worden en met veel menselijke verliezen en leed op de koop toe. Hier worden wel heroïsche gevechten en daden gesteld door een sector die veelal het onderspit moet delven als het op budgetten en financiering aankomt. De laatste jaren meer en meer met bezuinigen heeft leren leven. Toch hebben deze mensen, de individuen en de maatschappij enorme diensten bewezen met inzet van hun eigen gezondheid en leven. Politici vergeet het niet bij de volgende budgetcontrole.
De koning krijgt in deze turbulente tijden ook aandacht. Bij zijn zestigste verjaardag krijgt hij twee dagen een overzicht van zijn leven in de pers. Ondanks het feit dat hij als prins in een paleis woonde en luxe kende, is het toch een heel bewogen parcours geweest. Moeten leven en lezen, van en met criticasters allerhande. Men heeft van alles geschreven; niet slim genoeg, te verlegen, te houterig, zal het nooit kunnen enz. Wel, ik vind dat we een fijne mens als vorst hebben, die zijn land graag ziet en het wil dienen naar best vermogen. Zijn groots opgezet feest met de landgenoten kan niet doorgaan maar misschien komt Philippe Geubels nog eens langs voor taart met koffie en een gezellig onderonsje.
Vandaag was er nog een tweede groot verslag van een lang vervlogen gebeurtenis. "Houston, we've a problem", woorden van Jack Swigert, astronaut van de bijna fatale vlucht van Apollo XIII in april 1970. Samen met Fred Haise en Jim Lovell op missie naar de maan. Het was al de derde keer dat de mensen voet op de maan zouden zetten. De belangstelling was al wat minder maar dat veranderde toen er een horror verhaal dreigde te komen. Vertrokken op 11/04 vanuit Cape Canaveral om 13u13 kwam de catastrofe op 13/04. Zuurstoftank die ontplofte en daarna lekte. Dagen in de maanlander gezeten om zuurstof uit te sparen voor de terugreis naar huis. Uiteindelijk zijn ze veilig geland met de ruimtecapsule op 17/04/1970 in de Stille Oceaan. Meer weten: een mooie film met Tom Hanks in de hoofdrol van dit drama: Apollo 13, the movie. Veel kijkplezier
Mijn hoofd is een grote bib geworden door de ouderdom. Ieder jaar is een fictief schriftje vol met kleine en grote verdrietjes, frustraties, trauma's, pleziertjes, vrolijke momenten eraan toegevoegd. Nu worden de hersenen een harde schijf genoemd met bestanden waar mijn leven in onzichtbare inkt is opgeslagen. Hoe het ook zij, ik open niet graag de deur naar het verleden. Gedaan is gedaan, gebeurd is gebeurd, met goed of slecht resultaat. Toch is er af en toe eens een gelegenheid om een anekdote door te geven aan de volgende generaties. Al is het maar om te laten zien of te laten horen dat ik ook tiener en twen geweest ben en niet geboren ben als zeventiger. Het weekend van de gele kleur is bijna gepasseerd en die gele kleur werkt voor mij zoals een rode lap op een stier. Niet de kleur is lelijk maar de kledij die ik met die kleur heb moeten dragen. Mijn moeder was een heel brave genereuze vrouw. Maar ze dacht van zichzelf ook dat ze een grote ontwerpster van kleding was. Vooral haar dochter heeft met haar modellen moeten rondlopen, zonder protesteren of opmerkingen te mogen maken. Op mijn Plechtige Communiedag was er eerst een schabouwelijk wit kleed dat ik moest dragen en een kroon met grote witte strik op mijn hoofd. En als tweede stuk was er voor het feest een geel-wit pied-de-poul kleed dat ik moest dragen. De stof, van beide kledingstukken, ging naar de naaister die het met een design van mijn moeder maakte. Op geen enkele foto van die gelegenheid heb ik een lach op mijn gezicht. Ik vond het afgrijselijke kleren waar ik een ganse dag mee moest rondlopen. Afschuwelijk zwaar, niet alleen door het soort stof, maar ook door de hoeveelheid meters die erin verwerkt waren. Want na 2 jaar werd er van dat pied-de-poul kleed, een rok en een vest gemaakt, een complaitke, deux pieces, tweestuks, zoals ze in mooi Vlaams zeggen. Weer naar een ontwerp van mama. Terug moest ik er mee rond lopen, het ware mijn zondagse kleren. Maar dat ensemble heeft er wel voor gezorgd dat ik er, zeker langs de achterkant bekeken, nogal oud voor mijn leeftijd uitzag. Op een terugweg naar huis, van een vakantieverblijf bij mijn Bobonne en vergezeld van neef en nicht, moest ik een bus nemen. Een auto stopte, de man vroeg waar ik naartoe moest en ik stapte in. Grote paniek bij mijn twee gezellen die iedereen alarmeerden voor mijn ondoordacht gedrag. Maar ik fier dat ik mocht meerijden het hele eind naar het station om alzo maar 1 bus te moeten nemen i.p.v. twee. De ongerustheid was groot bij mijn ouders die ook nog vrienden opgetrommeld hadden om mij te zoeken. Zo fier als een gieter kwam ik, na verloop van tijd, thuis toe, met de woorden: awel, ik heb nogal wat geld uitgespaard vandaag!. Mijn vader, de zachtmoedigste persoon die er op de aardbol rondliep, heeft mij zo'n lel om mijn oren gegeven en me twee dagen kamerarrest opgelegd. Ik heb van mijn moeder nooit meer het gele gevaarte moeten dragen wegens te oud uitziend. Mijn ervaring met het geel van Pasen.
"Bim bam beieren. De koster lust geen eieren. Wat lust hij dan? Spek in de pan. Oh, wat smult hij dan". Kinderliedje uit de oude doos. Een koster zal iedereen nog wel kennen. Een bewaker van de kerk, al dan niet betaald of op vrijwillige basis. Belast met de dagelijkse zorg van het kerkgebouw, verwarming, verlichting enz. Zet ook alle verschillende voorwerpen voor de erediensten klaar. Een 'suisse' uitgesproken 'swies', wie herinnert zich nog deze persoonlijkheid van de kerk? Meestal een notabele van het dorp, die ervoor in aanmerking kwam. In prachtig zwart tenue, uniform, met een paars 'bandelier', afgebiesd met gouden gallon, waarop in gouden letters stond: eerbied in Gods huis. Een steekhoed met pluimen. Met hellebaard of staf wandelde hij door de kerk. Tikte op de grond als we moesten rechtstaan of zitten. Tikte tegen onze schouders als we teveel babbelden. Waarlijk een man van ontzag tijdens de misviering en waar ik wel een beetje schrik van had als hij mijn stoel passeerde. Het was dan ook muisstil tijdens de viering. De kerkbaljuw was een van de vele lithurgische medewerkers die nu uit het kerkbeeld verdwenen zijn. In Stekene werden ze ook 'hondslagers*' genoemd. In hun archief is er reeds sprake van deze kerkmedewerker sinds 1633.
Pasen is ook op zijn Paasbest voor de pinnen komen. Niet alleen uiterlijk, met nieuwe kleren, maar de innerlijke mens had ook nood aan vernieuwing. Als katholiek is het verplicht om minstens eenmaal per jaar ter communie te gaan en wel op Pasen. Niet zo maar, je moest in staat van genade zijn om de Heilige Hostie te ontvangen. Eerst te biechten gaan bij mijnheer Pastoor. Alles opbiechten; pekelzonden, dagelijkse zonden, doodzonden ( bv als je het jaar voordien niet te communie was geweest op Pasen). Met schrik afwachten hoe de priester je straf zou bepalen, hoeveel Onze Vaders en Weesgegroetjes nodig waren om alle plekjes van je zieltje weg te vegen!
Het Paasei staat symbool voor de steen die het graf van Josef Van Arimatea afsloot nadat Christus er was begraven na de kruisiging. De steen was opzij gerold bij zijn Verrijzenis op Pasen. Tijdens de vasten, die begint op aswoensdag en eindigt op Pasen, was het verboden eieren te eten. Men bewaarde ze en de oudste eieren werden gekleurd en gebruikt als versiering terwijl men zich te goed deed aan de verse eieren. Zo zijn onze paaseieren er gekomen en later naar Rome verhuisd. Marc Van Ranst heeft toestemming gegeven dat ze over onze contreien mogen vliegen en hun lekkers mogen droppen overal waar kinderen wonen. De chocoladen eieren zijn niet alleen een lekkernij voor de jeugd. Iedereen lust wel een eitje gevuld met marsepein, prailiné, puur of met nootjes. Ik ook en daar ga ik nu van smullen!
*Heemkring d'Euzie Stekene. "De kerkbaljuw had een hondenstiel" Mijn roots liggen in Stekene. Vandaar
Paaszaterdag, héél lang geleden dat ik me nog zo bewust geweest ben van een paaszaterdag. Een speciale dag om nooit te vergeten en hopen dat zoiets er nooit meer komt! Het is niet meer zo stil als de vorige weekends. Toch wat mensen zoeken de mazen van het net om minder solidair te zijn met de anderen. Zo zit de Belg nu eenmaal in mekaar. De eerste plicht van een Belg is, zoeken naar het zwakke punt om onder de wetten en regelgevingen onderuit te komen en naar hun hand te zetten. Wat ook de gevolgen voor de anderen zijn is peanuts en verwaarloosbaar bij hetgeen zij willen. Bos, hei, meer, strand, zee daar is men naar op zoek, een straatje om is niet meer voldoende na de 4 weken opsluiting, thuiswerk en kinderoppas. Aan de kust is het een open WZC, bewoners zijn gepensioneerde en ouderen. de groep die het meeste vatbaar is voor corona. Het is ook met die redenen dat er gevraagd is om niet naar het Westen te komen. Maar egoïstisch zijn we allemaal wel een beetje in deze virustijd. Een vijand die niet te zien is. En daarbij, zoveel plaats aan zee, daar kan je elkaar niet besmetten! "Blijf in uw kot" is voor iedereen een beetje moeilijker geworden met dit prachtige weer.. Ik heb, samen met de naasten, ook schrik om buiten te komen, iemand tegen te komen, boodschappen te doen, alles gebeurt met een klein hartje. Of je nu aan zee of ergens anders woont, het asociale leven, een onvrij gevoel en een soort vrijheidsberoving, is moeilijk voor alleman. Ik droom van een terrasje met een lekkere koffie en veel mensen rondom mij. Een babbeltje met iemand naast mij en geen 2m verder. Goed weer, maar de hond en ikzelf leven in de schaduw. Ik heb wit haar en blauwe ogen, de hond een witte vacht, we kunnen ons van nature onvoldoende beschermen tegen deze krachtige zonnestralen. Maar in de schaduw en luwte leven is ook goed, we kunnen buiten. Met zonnebril en hoed loop ik eventjes door de zon en de hond loopt in mijn schaduw. Zo goed en zo kwaad dat het kan zijn we tevreden en omzeilen we alle obstakels in dit paasweekend, in ons kot en tuin!
Iedere keer bij het ontwaken vraag ik me telkens af, welke dag het is. Ik ben detectieve vanaf het moment dat ik mijn ogen open slaag. Deduceren op welke weekdag ik nu uit mijn bed stap. Meestal is dat een oefening in het herinneren wat ik de voorgaande avond gedaan heb. Het is vrijdag en weeral de laatste werkdag, van de weken die veel te vlug voorbij vliegen. Vandaag geen 'vrij'dag maar wel een bijzondere: Goede Vrijdag. Herinnering aan de dood van Jezus. Om 15u zal er een klein momentje van bezinning zijn. De ganse dag zal in het teken van matiging staan.
Maar zoals iedere dag is er op 'radio 1' een muziekje dat me goedgezind maakt. Weliswaar niet de tekst van de song "In The Getto" waarin we nu allemaal vertoeven. Maar wel de zanger met de onnavolgbare stem, Elvis Presley. Eén van mijn vele idolen. Gisterenavond was er nog zo'n idool te horen op tv, Roy Orbison. Allemaal uit mijn tienertijd! En toch blijven al die songs en liederen overeind. Niet dat ik een grote fan van The Beatles was, maar gisteren werd er ook uitgebreid aandacht aan hen besteed. Het is goed af en toe liedjes te horen die wel een verandering brachten in the music scene. Samen met de Rolling Stones hebben ze wel een nieuw genre geïntroduceerd. Als ik ze hoor op radio of tv klinkt hun muziek nooit overjaars. Waarschijnlijk omdat ik hou van softbeat en van niet gepolijste stemmen. Af en toe mag er een krak inzitten. Op vlak van popmuziek moet het niet echt perfect klinken, maar eerder doorleefd. De naturel moet nog te horen zijn. Weinigen doorstaan daarom de live optredens omdat ze nooit de plaatopnames evenaren waar alle onvolmaaktheden weggefilterd zijn. De zogenaamde 'engelenstemmen' zijn niet voor mijn oren bestemd. Ik hoop ze genoeg te horen in het hiernamaals, dus niet op een doordeweekse dag in ons tranendal. Van de 'enkel'stemmen zangers luister ik in de auto veel naar Neil Diamond. Het ritme is niet moeilijk en de teksten makkelijk mee te zingen. Die brengt rust terwijl ik conductrice ben van mijn voertuig. Ik bedien mijn auto alleen, vandaar dat ik dat mag gebruiken i.p.v. chauffeuse, wat ik geen mooi woord vind. Ik heb Queen in de auto geprobeerd maar dat liep niet goed af. Ik gebruikte het ritme teveel op mijn gaspedaal! Ik laat hun cd thuis. Bruce Springsteen is ook een man for the music I like, Leonard Cohen kan ook niet ontbreken. Dusty Springfield en Tina Turner zijn mijn geliefkoosde Engelstalige zangeressen Voor de rest, ik vergeet er op dit moment wel heel veel, die met één of twee liedjes tot mijn favorieten behoren. Ik kan ze niet allemaal opnoemen, ik ben geen muziekblog. Nu en dan schrijf ik er dan wel eens over als ik hun song hoor. Ik moet nog wat reserve hebben voor al de blogs die nog moeten komen!
Met Charles Trenet en La Mer, zijn we op deze morgen weer van start gegaan. Maar ik ben een vooruitziende vrouw, een vrouw met toekomstvisie. Ik weet bijvoorbeeld al waar ik naar toe ga: de hemel. Ik weet dat zeker omdat ik nooit iemand iets heb aangedaan, ik was mijn handen dan ook in volledige onschuld. Jammer dat ik het gezegde, "ik heb geen vlieg kwaad gedaan" niet luidop kan zeggen. Gisterenavond heeft dergelijk vliegend beest met het knisperen, knarsen, knasperen (nieuw woord om de vorige te versterken) van haar vleugels, geprobeerd mij uit mijn slaap te houden. Ik heb haar dan maar naar de bromvliegenhemel gemept. Dan kon ik mooi zeggen: dag sterren, dag maan, ik moet nu slapen gaan, en dat lukte dan ook.
Maar als oudere moet ik ook durven de toekomst onder ogen zien. Het is niet gemakkelijk te weten dat alles eindig is. Moeilijker is nog dat ik in het ongewisse blijf hoe mijn reis naar de hemel zal verlopen. Iedereen, dus ook ik, hoopt dat het gebeurd in de meest comfortabele omstandigheden. Niet met een boemeltrein of een krakkemikkig busje, maar in luxe, wat dat ook mag betekenen op die trip. Ik ben nog in mijn huis, ik kan vrij bewegen mits een paar beperkingen, maar alles lukt. Maar in de homes, de WZC is het geen fraai zicht. Mensen opgesloten, die alleen maar hulpverleners zien die ogen als buitenaardse wezens. Ver weg van familie en medebewoners. De klaagzang van Vlozo in een open brief met de vraag voor extra inspanningen voor residentiële ouderenzorg, is niet goed te praten. Op winstbejag belustte eigenaars en investeerders (veel buitenlandse), die op alles bezuinigden wat er maar kon, spreken nu van een minister(s) die in hun taak tekort schieten. Best mogelijk dat deze man en/of vrouw, niet goed inschatte wat er allemaal dreigde te gebeuren. Maar dividenten, dividenten, was het belangrijkste. Minder verplegend personeel, minder verzorgenden, minder poetsdienst, gaarkeukens, het echte minimum aan gezondheidszorgen, op alles bezuinigen, samen met een hoge maandelijkse kostprijs moeten investeerders tevreden stellen. En nu zitten we als gemeenschap met de gebakken peren, een pijnpunt in onze luxueuze maatschappij. Hoe behandelen we onze ouderen die in de onmogelijkheid verkeren zichzelf te verzorgen, te beschermen? ! In "De Afspraak" van woensdagavond was CEO (regio België) van een internationaal rusthuisnetwerk Orpea, en VZW Vlozo, Geert Uytterschaut aanwezig. Dat het ouderenbeleid hertekend en hervormd moet worden, was ook de mening van de andere panelleden, Prof Geert Meyfroidt en Prof Distelmans. Als ik dan al eens egoïstisch mag zijn, hoop ik dat die hervorming in goede zin er zal zijn, als ik ze nodig heb. Eén minister verantwoordelijk voor de gezondheidszorg, is alles wat ik vraag en wat er nodig is.
Vandaag een zonnige dag met zonnige gedachten. Verplicht leuk te denken en dat doe ik ook. Maar ik heb vandaag ook een grote overwinning op mezelf geboekt. Ik heb de taartjes in de etalage bij de bakker laten liggen. Al zeg ik het zelf, dat is een hele prestatie! Bijna zoveel waard als een gouden medaille op de Olympische Spelen aan de kust. Spijtig dat zulk metaal niet bestaat voor dergelijke opofferingen! Ik had brood nodig en de hond een truuk om hem met de buurvrouw mee te geven voor een wandeling. Hij ziet de buurvrouw doodgraag maar blijkbaar is een aaitje over zijn bolleke en een knuffel genoeg voor hem. De grote militaire marsen is precies zijnen dada niet. Tenzij er natuurlijk water aan te pas komt. Dus wij drieën, twee vrouwmensen en een hond, op stap naar de bakker. Ik binnen gaande, de wandelaaarster en de toch protesterende hond richting zee, strand en duinen. Om hem te belonen voor zijn meer dan 10.000 stappen zet ik zijn plonsbadje klaar. Dat is een plastiek bak met water waarin hij zich kan verfrissen. Hij laat dan een snoet zien die zegt: alleen mijn bazinneke weet hoe ze me moet verwelkomen en verwennen! Dat doe ik met plezier, vooral omdat het hilarische momenten zijn. Zo fier als een gieter in een bak water waar hij amper in past. Daarna moet ik wel buiten blijven want krolletjes hond droogt niet snel. Ondanks de vele regenbuien is alles weeral kurkdroog. Het zal sproeien van mijn bloempotten zijn en dan springt hij graag voor de waterstraal. Vreugdedansjes krijg ik als compensatie voor dat water gesmos. Ons amuseren in deze tijden is belangrijk en met water is dat plezant!
Hoe langer hoe meer besef ik dat mijn leven te kort zal zijn, voor alles te realiseren van wat er nog op mijn bucket list staat. Niet zozeer omwille van de uitdagingen, uitspattingen of de 'durf-al' exploten, maar veeleer de stapel boeken die ik zou willen lezen. Dagelijks komen er nog interessante titels en schrijvers bij die ik niet links (ik ben links) wil en kan laten liggen. Lezen is leven, is willen weten, is willen kennen en bevrediging van de grote nieuwsgierigheid naar alles rondom mij. Ik kreeg van mijn goede vrienden weer een interessante schrijfster voorgeschoteld die ideeën heeft die me 100% liggen. Judith Schalansky, (1980) een Duitse schrijfster en ontwerpster. Recentste boek uit 2018, haar 5e, 'Verzeichnis eniger Verluste', 'Inventaris van enkele verliezen'. Ze werd geïnterviewd door Karen Billiet( DeStandaard), en daar verschenen een paar prachtige quotes uit het gesprek in haar tekst:" Als we niet meer over de woorden beschikken om de natuur te benoemen, dan merken we ook niet wat er verloren gaat. Die kennis moeten we terug veroveren". Ik val ook voor de volgende uitspraak: " Allerlei systemen bedenken om de wereld te ordenen. Maar dat is gedoemd om te mislukken. We zetten dingen op een lijst om ze niet te vergeten. Maar eigenlijk doen we dat om ze te kunnen vergeten".
Maar vandaag stak terug een beetje mijn chagrijnige natuur de kop op bij het lezen en horen van sommige items die geopperd werden. Eerst en vooral de dierbare oude man van Knokke, die zijn tweede verblijvers wil paaien met een tegoedbon van 250 €. Reden: deze inlanders is de dierbare kust ontzegt door een pandemie (misschien zelf binnengebracht na skivakantie) en verdienen ze een financiële tegemoetkoming te krijgen voor hun opgebracht geduld. Rijkelui die met gemeenschapsgeld nog eens een financiële surplus moeten krijgen. De lef om met dergelijk voorstel te komen noem ik wraakroepend voor al degenen die dag en nacht vechten tegen een virus dat iedereen thuis houdt.
'De een zijn dood is de andere zijn brood' zo noem ik de fotoreportage die Lieve Blanckaert wil maken over de intensive care tijdens corona-dagen. Ik heb geen woorden om mijn ergernis daarover duidelijk te maken. Maar zo zijn er wel meer die teren op de ellende van anderen. Het zogezegd nodig achten om de gemeenschap erover in te lichten door te filmen, reportages te maken, gesprekken met vervormde stemmen vast te leggen enz.. Dat om de goegemeente duidelijk te maken wat voor inspanningen en doodsangsten zij allemaal uitstaan om ons, Jan met de pet, in te lichten. Zichzelf in het zonnetje zetten. En zeker niet nalaten te tonen wat voor lef en durf ze er allemaal niet voor over hebben om ons goed en juist in te lichten.
Zoals je kan merken is mijn 'c' nog niet geheel verdwenen. Maar mijn blog mag af en toe ook eens dienen om hetgeen er op mijn lever ligt, uit te spreken of te schrijven. Bij deze dus....
Ik heb vandaag 1 'c' en 3 'd's' in petto. Chagrijnig, depri, down en dip. De omschrijving van mijn humeur en gevoelstoestand! Niets zo ellendig als met dergelijke instelling op te staan en de dag te beginnen. De krant biedt verre van troost. Bladzijden vol met ziekte, isolatie, sterfgevallen, opnames, intensieve care. Het put me ook uit om mezelf steeds in een positieve vibe te brengen. Dat is dan het grote nadeel van 'single' zijn in deze periode. Niemand die mijn aandacht eens afleid, zowel binnen als buiten is het conversatie voeren met mezelf en altijd dezelfde antwoorden horen en krijgen: stilte. Ik vraag me af of het nog mogelijk zal zijn om een gesprek aan te gaan zonder te roepen of denken dat ik doof ben. Zelfs als ik probeer te spreken tegen de buren, moet ik roepen om me verstaanbaar te maken omwille van de 2 meter afstand. Of de mensen denken dat ik doof ben omdat ze moeten roepen omdat ze dezelfde afstand moeten respecteren! Ondertussen zingt in mijn hoofd het liedje 'Chagrin d'amour, La vie en rose', maar dat is het dus niet. Ik heb dat muziekje eens laten spelen, maar dat bracht geen soelaas. Het is een triestig chanson, gebracht door grootheden, Anna Marly, Edith Piaf, en nog honderden anderen, die het allemaal doorproefd zingen en mijn eigen chagrin d'amour in herinnering brengen: plaisir d'amour, ne dure qu'un instant, chagrin d'amour dure toute la vie. Momenteel een vicieuze cirkel en die moet ik wel doorbreken. Opzoekwerk hoe ik mijn chagrijntje wegkrijg, mijn dipje, mijn downtje en mijn deprietje ook. Ik ben niet de enige die soms slechte tijden doormaak, sites vol met adviezen om er een positieve dag van te maken. Er zijn er toch een paar die ik jullie niet wil onthouden. Niet alleen omwille van de absurditeit maar ook enkele zéér goede hulpmiddelen. Mijn voorwaarde: alle raadgevingen moeten gratis zijn! Ik ga niet betalen voor een dip waar ik zelf ingesukkeld ben. 1) Zoeken waarom ik een slecht humeur heb. Probeer alle redenen te noteren: ik schrijf mijn blog om het jullie te vertellen. 2) Ik moet bij mezelf nagaan of ik niet te moe ben want moeheid is funest voor de sprankelende kant van mijn persoonlijkheid: ik ben uitgeslapen. 3) Zet voor elke actie die ik ga ondernemen "lekker": ik ga lekker eten en dan lekker kuisen. 4) Maak een lijst van dingen waar ik zin in heb: moet het nog uitzoeken. 5) Neem tijd voor jezelf. Rust wat uit, een bad nemen, favoriete muziek opzetten een lekkere tas koffie drinken: dat zal niet mankeren. 6) Ga sporten, beweging helpt stress verminderen: ik ga straks met de hond wandelen. altijd een goed gevoel na de wandeling. 7) Als laatste, elk nadeel heeft zijn voordeel (Johan Cruijff): ik moet nog opzoeken naar de voordelen van dergelijke bui. 8) De oplossing: Volgens een eerder geschreven blog, is dat te wijten aan het niet in balans zijn van mijn 4 lichaamssappen. Humor en lachen als remedie brengt alles terug in evenwicht. Mijn eigen oplossing gevonden om terug "yin en yang" te zijn.
Carl Vereecke is een man die mijn leven mooi en aangenaam maakt. Een tuinman die me sinds 11 jaar met woord en daad bijstaat om de grote en kleine rampen in de tuin op te lossen. Ik heb nu een speelvogel van een hond die er echt wel op staat om een deel van den hof als zijn exclusief terrein te beschouwen. Tja, het is mijn huisgenoot en ik moet ook met zijn wensen rekening houden. Ik mag niet egoïstisch zijn wat open ruimte betreft. Niet dat ik een grote tuin heb, maar ik kan hem toch in drie verdelen. Een deel dat mijn kerselaars en bloembollen bevat en de ochtendzon krijgt. Een wei voor de hond waar hier en daar een sprietje gras staat, in het Westen ligt en de avondzon krijgt. En een schone fraaie groene pelouse voor mij, pal in het zuiden. Daar mag de hond ook komen, maar enkel om te passeren, te liggen of te zitten en me gezelschap te houden. Zo hebben we een oplossing gevonden voor de tuin. Er is toch altijd iemand van buiten mijn gezin (ikzelf en de hond) nodig om haalbare en practische zaken te bedenken en ze uit te voeren. Voor elk wat wils!! Op deze zonnige lentedag weeral een tevreden bazinneke. Een spreukje wil ik nog meegeven vandaag. Een Engelse, van Alice Sebold, een Amerikaanse schrijfster: I like gardening, it's a place where I find myself when I need to lose myself.
De krant ontgoochelde me gisteren enorm. Ik had veel verdriet dat ik een onjuist verhaal moest lezen in mijn zeer geliefde krant. Ik denk altijd dat de toegezonden teksten toch wel even gecontroleerd worden op hun nauwkeurigheid, of dat er anders een verwijzing bijkomt naar een andere invalshoek of referentie naar vroegere essays. Niet dus. Een maatschappelijk werkster die in haar vrije tijd genealoge is, riep 'eureka'. Ik weet wie model stond voor Hercule Poirot! Ik heb hem gevonden! Ze vermeld de naam van Jacques Joseph Hamoir, gendarme uit de streek van Herstal, geboren in 1858, niet ver van Bertrix. Zich baserend op de dagboeken van Alice Clapp, bijgehouden door haar kleinzoon Michael Clapp. Deze dame, Mrs Clapp, was een vrijwilligster in W.O. I. Alles wat er voorviel hield ze bij in haar dagboeken. Ze maakte notities van degene die ze ontmoette, vooral vluchtelingen, hun namen en eventueel ook de foto's van genoemde personen. Ze was actief in Torquay.
Maar naar aanleiding van een nieuw Poirot verhaal/boek, geschreven door Sofie Hannah, publiceerde De Morgen een artikel gewijd aan Poirot en zijn herkomst op 14/05/2014, geschreven door Mathias Declercq. Met dezelfde bron als uitgangspunt, Mrs Alice Clapp, is hun gendarme ene Jacques Joseph Hornais, de pedante speurder. Nog straffer is dat in een tijdschrift "Focus on Belgium, people, stories, facts and figures"* reeds vermeld dat Hercule Poirot, Belgiës bekendste grijze cellen, ene Jacques Hornais is. Een Belgisch politieofficier, (gevlucht voor de gruwelen van de oorlog) uit Ellezelles, geboren op 01/04/1850 en overleden op 01/10/1949, in Styles Court, Great Brittain. De data zijn het bekijken waard alsook de genoemde plaatsen. Hoe een Belgische gendarme onze beroemde schrijfster kan ontmoet hebben doen er ook verhalen de ronde. Meest waarschijnlijke: onze Mrs Clapp, organiseerde ook vertier en verstrooiing voor de vluchtelingen, met name muzieknamiddagen. Agatha Mary Clarissa Miller, geboren in Torquay, wilde als jong meisje doorbreken als professionele pianiste en zangeres. Zij kan op een van deze matinees onze Belgische gendarme ontmoet hebben en niet flauwgevallen zijn voor zijn charmes. Integendeel, hem een fat gevonden hebben en hem een beetje pedanterie verweten hebben. En wat is er nu allemaal van aan? Niemand die het weet, want Agatha Christie heeft nooit een woord gezegd, zelf geen hint gegeven, wie model stond voor het kleine mannetje met de Belgische grijze celletjes.
*Focus on Belgium, is een bronnenapparaat bedoeld om info te verstrekken over de Belgische vluchtelingen van W.O.I. Er waren niet minder dan 250.000 landgenoten die in Groot Brittannië hun heil zochten. Weinig is geweten over de aantallen die teruggekomen zijn of verdwenen in het Engelse landschap. Het is een werk in 'progress'.
