Iedere morgen is er de vraag: wat brengt de nieuwe dag vandaag? Niet het nieuws op de radio of in de krant, maakt een specialleke van deze dag, gewoon de 21e december 2020 zelf. Eerst en vooral voel ik me goed bij het liedje van Adamo, die over de meisjes aan zee zingt en ik hoop dat het voor mij is: Les Filles du Bord de Mer. Ik moet een beetje eerbiedig zijn en zeggen 'Salvatore, ridder Adamo' (°1943). Profiteren moet ik doen van alle seconden licht want het is de kortste dag van het jaar. Het begin van de astronomische winter, een regendag op de koop toe met zachte temperaturen. Toch is het een dag die in de boeken zal verschijnen als een opmerkelijke dag. Het laatst verscheen de Ster van Bethlehem op 05/03/1226 en de volgende zichtbaarheid is voor augustus 2417. Vandaag kunnen we, bij helder weer, de ster aan het firmament bewonderen in de vooravond tussen 17u15 en 18u15: de conjunctie van de 2 grootste planeten van ons zonnestelsel. Saturnus en Jupiter die heel dicht bijeen komen te staan in één lijn met de aarde, zodat vanop onze planeet één grote ster te zien zal zijn. Al in het Nieuwe Testament beschreven in het evangelie volgens Matteüs. In die tijd vond men het normaal dat er iets speciaals gebeurde op aarde bij een bijzonder verschijnsel aan de hemel, zoals de geboorte van Jezus Christus.De staartster die boven alle kerststalletjes schittert is bij manier van spreken ontstaan uit een optische illusie. De ster blijft een symbool van hoop in de donkere dagen. Hoop heeft men ook nodig in deze coronatijden.
Lang geleden op deze winterzonnewendedag, verscheen in 1913 het eerste kruiswoordraadsel. De krant 'The New York World' uitgegeven van 1860- 1931, vroeg aan Arthur Wynne (1862-1945), redacteur, een nieuw spelletje te bedenken om in de krant te publiceren. Hij dacht aan het spelletje Magic Squares uit zijn kindertijd en vormde het om naar Word-Cross Puzzle. De verslaving van miljoenen mensen om woordjes in te vullen in een vierkant met witte en zwarte vakjes, is toen geboren.
Wat is er nog zo bijzonder aan deze 21e december? Mijn leven! Dank zij de uitvinding van het echtpaar Marie Sklodowska (1867-1934) en Pierre Curie (1859-1906). Zij ontdekte de elementen Polonium en Radium en kreeg tweemaal de Nobelprijs. Eentje voor natuurkunde en eentje voor scheikunde. Bij mijn geboorte is een gezwel op mijn arm behandeld met radium. Niet in de juiste dosering, die was men nog aan het ontdekken. Het gezwel was weg samen met veel opperhuid. Voor de rest is er geen mankement te constateren bij mij. Hij kreeg ook een Nobelprijs voor Natuurkunde samen met Becquerel voor het onderzoek naar stralingsverschijnselen. De becquerel is de eenheid van radioactiviteit geworden.
In 1937 zorgde Walt Disney voor de eerste tekenfilm met speelfilmlengte: Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Ik zou hier ook graag zeven mannekes zien rondlopen die alles voor mij zouden doen. Dat is ook maar een illusie die ik heb, spijtig. Maar toch een bijzondere dag, bij het begin van de winter.
Een verhaal en geschiedenis uit de oudheid. Mijn oudheid, want die is vandaag al even vreemd als pakweg de geschiedenis van Grieken en Romeinen. Op internaat was er geen radio, geen tv, geen krant, eigenlijk niks waardoor we iets wijzer zouden worden dan door de lessen die ons gegeven werden in de klaslokalen. Thuis hoorde ik op de radio, de muziek van de toen populaire Vlaamse zangers en zangeressen.Franse en Duitse schlagers waren ook al eens te beluisteren. Het horen van de Engelse taal of een Engels lied, buiten Bing Crosby en Fred Astaire, waren nog niet aanwezig. Onze leerkracht Engels, vanaf het 2e middelbaar, had er iets op gevonden om haar 2 lesuren Engels interessant, nuttig en aangenaam te maken. Ze had adressen verzameld van engelstalige jongemannen om ons, tienermeisjes, mee te laten corresponderen. Een aangename vorm om de lessen te oefenen, een woordenschat aan te leren en meteen leren brieven schrijven in een andere taal. Ik kreeg ook een pennenvriend. Hij kwam uit Maleisië, meer bepaald uit de hoofdstad Kuala Lumpur. Het was ook een aardrijkskundeles om het land in de atlas te vinden. Héél ver weg was het te vinden in Zuid-Oost Azië. Op het blauwe flinterdunne luchtpostpapier moest een briefje geschreven worden en 'par avion' naar het andere eind van de wereld gestuurd. Ik was trots, fier en gelukkig, het moment dat ik zelf mijn eerste blauwe enveloppe kreeg. Een brief van een jongen die ginds een naam had zoals de Janssens en Smets hier: Wong. Op zijn minst heb ik drie jaar gecorrespondeerd met de Maleisiër. Tot het voor mijn moeder te gortig werd. Ze kreeg het schrikbeeld dat ik verliefd zou worden en naar het verre land zou trekken op zoek naar mijn Wong. Haar oplossing: een jongen dichterbij zoeken met wie ik ook talen kon leren en de brieven van de Maleisiër achterhouden. Ze vond een Duitse jongen, via via, enen Hartmut uit de buurt van Koblenz of Wiesbaden. Zo creëerde mijn moeder een dubbele slag: weg met de gevreesde schrijver en een gelegenheid om eens een weekenduitstap naar die regio te doen. Ik had op school nog geen Duits gehad, mijn broer noch mijn moeder konden een gebenedijd woord in die taal en mijn vader alleen 'schweinepoepefleish' om een kotelet aan te duiden. Zo gingen we kennismaken met de familie van de jongeman. De uitstap naar de Lorelei hoorde daar ook bij. Want die rots, aan de oevers van de Rijn wilde mijn moeder wel horen zingen. Natuurlijk zong ze niet en ik heb 'gebroken' met de Duitser, dat was mijn genre niet. Nadien moest ik geen speciale Engelse oefeningen meer doen. De tv kwam met engelstalige films en series, The Beatles en The Rolling Stones beheersten 'the music scene'. Sindsdien Engels te horen in overvloed, zoals deze morgen, voor het licht werd: "Here comes the night" van Them ft Van Morrison. Marvellous
Op deze donkere dagen zou het eens plezant zijn wat langer in bed te blijven. maar dat lukt me niet. Anderzijds is het wel goed dat ik alle klare minuten en uren in deze donkerste periode van het jaar voor meer dan 100% gebruik. Had ik in bed blijven liggen dan zou ik het mooie lied "La Mer" van Charles Trenet (1913-2001) gemist hebben. Ook "In de hemel is geen Dylan" van 'De Nieuwe Snaar' dat toepasselijk is vandaag. Noch Dylan zal te horen zijn, noch deze Vlaamse folk- cabaretgroep, in de streamingsdienst. De eerste maal dat ik op deze wijze een afscheid meemaak. Ik heb daardoor wel de heiligen en engelen van onze aarde leren kennen. Anders had ik nooit geweten wie dat waren. Een verloning (Vlaams woord van de dag) is in dit geval niet verkeerd besteed. Maar ik wil mezelf tot de orde roepen met een citaat van de dag van Linda Kohanov. Een mooi citaat van een equicoach, equitherapeut. Dat is een specialisatie van een ergotherapeut, pedagoog of psychotherapeut om aan traumaverwerking te doen via paarden: ware wijsheid is de moed om te voelen, de wil om kwetsbaar te zijn, de nederigheid om de wijsheid van alle levende wezens te aanvaarden.
Andere regel, ander hoofdstuk, ander en leuker nieuws. De Twee Vrienden hebben wat tijd opgeofferd om eens naar een klaagzang te luisteren en met de hond te spelen. Dat is een groot werk dat me vandaag uit handen is genomen. Vervolgens kijk ik richting papierberg, die de krant op zaterdag is. Ik geef geen commentaar meer op alle afgezaagde onderwerpen die mijn en jullie leven bepalen de volgende maanden. Ik kijk dan weer richting de tekeningen van Marec, die een fantastische parodie op Macron's positieve test heeft. De tekening kan ik jullie niet bezorgen, wel de tekst: liberté, égalité, infecté! Tekenaar en woordkunstenaar is die man. Iedere dag met enkele pennestreken en weinig woorden een situatie weergeven, il faut le faire, om in Frankrijk te blijven. Daarnaast is er een glimlach voor de vondsten van Philippe Geubels. Zijn eigen gerstennat brouwen, bottelen in café-brouwerij "De Hoogmis" geïnstalleerd in een oude pastorie in Edegem. Dat kan niet anders dan een merkwaardige naam voor een straf biertje opleveren: Zieke Geest. Het is te vergelijken met een trippel van Westmalle met een alcoholpercentage van 8%, met een verzachtend bananensmaakje. Een aangepaste versie is er voor de feestdagen met de ronkende naam: Ambtenaar op Rust, geïnspireerd op een personage van 'In de Gloria'. Ik apprecieer ook zijn kijk op de Hollanders. Een beetje uitvergroot maar dat maakt het ook leuk. Genoeg gelachen vandaag.
Op een ontiegelijk vroeg uur was ik al op pad met de hond. Alles was nog stil en rustig, geen auto, tram of andere wandelaar die dat doorbrak. Ik kan het niet opbrengen om iedere morgen zo vroeg op stap te gaan ondanks het feit dat het zulke zalige momenten zijn. De kaartjes met kerst-en nieuwjaarswensen voor mijn lieve mensen, moesten naar de post gebracht worden. Alzo komen ze hopelijk spoedig bij de geadresseerden terecht. Het zou geen enkele zin hebben iedereen een goede gezondheid te wensen voor 2021 als die wens pas in juli volgend jaar arriveerde. Ik ben niet de enige die aan kaartjes schrijven doet. Ik denk dat veel mensen terug hebben leren schrijven en het plezier daarvan ontdekt hebben tijdens de lockdown. Ik heb wel 4 winkels moeten frequenteren (niet in de betekenis van vrijen of verkering hebbend, maar bezoeken) om kaarten met winterse taferelen en bijhorende enveloppes te vinden. Postzegels waren geen probleem. De fruittekeningen die erop staan verkopen ze aan de meter. Maar in de buurt wil ik ook iedereen een kaartje met mijn beste wensen bezorgen. Ik ben dan de kerstvrouw van dienst, met de speciale kledij tot kaboutermuts met pompon, toe. Ik ga dan ook liever in het donker rond. Eens die taak volbracht is het tijd om de lectuur onder ogen te nemen en een waar gebeurd verhaal lezen. Een lid van de vereniging 'Propere Strand Lopers', die het zwerfvuil van strand en duinen verzamelen, vond een vreemd glazen potje met etiket van de onbekende confituurfabriek Lamby uit Luik. Na een tijdje zoeken, kwam ze in contact met een kleinzoon van de stichter van de fabriek. Een triest verhaal uit W.O. II volgde. Op het einde van de oorlog eisten de aftrekkende (geen seksgedachten hebben) Duitse soldaten alle voertuigen van de fabriek. De baas had ze allemaal onklaar gemaakt als verzetsdaad. Uit woede werd de fabriek in brand gestoken. De brave man werd opgepakt en naar een concentratiekamp gestuurd. Hij overleed daar enige tijd later. Na de oorlog probeerde de weduwe de fabriek terug op te starten maar dat mislukte. De vindster van het 'potje met verhaal' en de kleinzoon van de ongelukkige verzetsheld hebben nu contact met elkaar. Nog één op te lossen vraag: hoe is dat potje als zwerfvuil op het strand van Oostende gekomen? Er komt zeker en vast nog een vervolg. En ik blijf bij verhalen uit de Westhoek. De wederopbouw van deze regio na de vernietiging in W.O. I, geeft zovele jaren later, tentoonstellingen, wandelingen, fietsroutes onder de naam van de mythische vogel 'Feniks'. Een gans programma is uitgestippeld in Nieuwpoort, Diksmuide...en.... verschoven naar 2021. Een betere vogel hadden ze niet kunnen vinden om de wederopbouw, na zware bombardementen, te zinnebeelden. De vogel, lijkend op een reiger, kreeg zijn naam van de Assyriërs, is zowel bij de Grieken, Romeinen, Japanners als Chinezen beschreven. Vernietiging, altijd van nul herbeginnen, verrijzen uit zijn asse, maar zijn oude ziel verdwijnt nooit. Zo is het ook voor deze Westhoek.
Soms denkt een mens dat hij goed bezig is, maar ondanks mijn leeftijd heb ik de wijsheid niet in pacht en moet ik buigen voor een groter doel. Ik begin maar opnieuw en probeer weer mijn parlé en als vanouds mijn joie de vivre, terug te vinden. Dat was voor een paar uur verdwenen. Geen speciale heiligen vandaag, tenzij ik Yolanda van Vianden (1220-1283) zou vernoemen, een priorin van een dominicanessen klooster in Marienthal, Luxemburg. Zij bracht kostbare boeken naar de bibliotheek van de abdij alsook kostbare relieken. Voor de rest valt er over dat mens weinig te vertellen. Het woord van de dag is ook al niks speciaals: valoriseren. Ik heb niks om te herwaarderen, te gelde te maken, te benutten of enig ander werkwoord dat met dit woord te maken heeft. Dan de spreuk of citaat van de dag; Waarom al dat gehannes over geld? Goed beschouwd is deze planeet een draaimolen waar wij gratis en voor niks op mogen meedraaien. Opgetekend door Fons Jansen (1925-1991) Nederlands cabaretier. Ik wil ook nog een zegje schrijven van Jean-Benjamin de Laborde (1734-1794) historicus en componist: geld is een goede dienaar maar een slechte meester. Tot zover deze wel heel speciale dag die tal van emoties bij mij heeft opgeroepen. Een herdenkingsdag als geen andere, een roetsjbaan waar ik nooit meer wil opzitten. Verdriet en frustraties namen de overhand voor een paar uren. Ik heb ze gelukkig met de hulp van mijn kroost op het achterplan kunnen duwen. Daar moeten ze nu ten eeuwigen dagen blijven. Vanaf nu is het weer door een roze bril kijken, alhoewel het een blauwe montuur is waarin mijn roze glazen zitten.
Ondanks de mooie woorden van weerman/vrouw, dat het zacht is voor de tijd van het jaar, word ik van mijn stokken geblazen door een gure wind. Mijn neus blijft nog net aan mijn gezicht plakken als ik mijn hoofd buiten de deur steek. Het is ronduit koud. Maar ik denk aan iets goeds, plezants, of lekkers. Vandaag aan de restanten van een vroege ijskerststronk en het verhaal van de chokotoff. Een snoepje van de Olifantenchocolade, in productie sinds 1934, harde donkere chokoladelaag en binnenin caramel die goed aan de tanden blijft kleven. De zwarte wikkel bevat soms een gouden streepje. Dàt papiertje mag opgestuurd worden naar de fabriek en in ruil voor dat lijntje, krijg je een zak vol lekkers. Zo'n lijn werd er niet speciaal op aangebracht, wat men soms dacht, maar is gewoon een merkteken van het einde van de rol verpakkingspapier. Toch leuk om een streepje te zoeken om het verorberen van suiker te rechtvaardigen. De volgende keer, bij mijn gehate winkelbezoek, zal ik een zak vol chokoladecaramels mee brengen. Maar dat is 'entre parenthèses'. Op deze grijze dag sta ik liever eens stil bij 2 verjaardagen. Ludwig van Beethoven ( 1770-1827) zou vandaag 250 kaarsjes mogen uitblazen. Dat zijn er wel heel veel en ik ga dat niet voor deze mooie man doen. Wat ik wel zal doen is vandaag zijn 'Negende Symphonie' opnieuw beluisteren, dat is al ettelijke jaren geleden. Het blijft een lust voor het oor te luisteren naar deze tijdloze muziek. Ondertussen denk ik dan aan vrouwen die belangrijk waren voor onze vrouwelijke bewustwording. Zij deden baanbrekend werk waar nu de hedendaagse meisjes en vrouwen de vruchten van plukken. Isabelle Gatti de Gamond (1839-1905) stichtte scholen voor meisjes, omdat ze onderwijs belangrijk vond voor de emancipatie van de vrouw. Isala van Diest (1842-1916) één van de 1e vrouwelijke artsen in ons land. Voor de uitoefening van haar beroep als vrouw, was het Koninklijk Besluit van 24/11/1884 nodig. En vandaag herdenken we de verjaardag van Marie Popelin (1846-1913) bij leven goed om 174 kaarsjes uit te blazen. Als leerkracht begonnen aan de meisjesshool van Gatti, start ze op 37 jarige leeftijd haar rechtenstudie. In 1888 krijgt ze als eerste Belgische vrouw toegang tot de Balie van Brussel, maar geen toestemming om het beroep van advokaat uit te oefenen. Daarvoor moest er eerst een K.B. komen om de Vrije Beroepen van vrouwen te regelen. Men wilde geen 'Femmes Savantes' die door hun 'studie' dreigden hun 'vrouwelijkheid' te verliezen!. Maar haar zaak kwam voor in Cassatie. Dat proces kreeg enorm veel aandacht in binnen-en buitenland. De aanzet voor het feminisme in België. Ze stichtte in 1892 de Belgische Liga voor Vrouwenrechten en in 1905 de Internationale Raad voor Vrouwen, voorloper van de nog altijd bestaande Nationale Vrouwenraad. De beeltenis van Isala en Marie prijken op de muntstukken van 2€. Het zijn allen vrouwen uit de begoede burgerij die de financiële middelen hadden en ouders, die niet enkel hun zonen stimuleerden om studies aan te vatten maar ook hun dochters. God zij dank dat er dergelijke ouders geweest zijn!!!
Voor wie jong en hip wil zijn, begin alvast de nieuwe kinder-en tienerwoorden te oefenen. Simpel zijn ze niet. De tienermeisjes gebruiken 'simp' om een jongen aan te duiden die interesse voor een meid heeft, haar leuk vindt en daar héél veel moeite voor doet om dat te laten merken aan het onderwerp van zijn interesse, aan het geviseerde meisje. De Ketnetters kozen massaal voor 'Ewa Drerrie' als je iemand wil roepen zonder zijn naam te zeggen. Vroeger was dat 'héla' of 'hey gast'of 'hey girl'. 'Jeet' staat op nr 2 en was het gekozen woord van 2019. Het betekent zoveel als 'joepie'. Nr 3 is 'idk' oftewel 'I don't know' en dat is een afkorting die ik nog wel kan gebruiken. Voor de andere leeftijdsgroepen was het 'knuffelcontact' dat met de eer ging lopen. Een persoon met wie men een nauw contact mag hebben en niet tot het gezin of de gezinsleden behoord. Dit woord werd internationaal opgepikt en is tot in China vertaald. Een nieuw woord to the point, duidelijkheid en een idee dat het geen nieuw woord is, maakt het zo interessant. Misschien wel een blijver, al is het maar in een zekere historische context. Op nr 2 en 3 zijn 'covidioot' en 'hoestschaamte'. Mijn voorkeur is niet weerhouden: mensen luisteren voor geen meter, laat staan voor 'anderhalvemeter'! In de grensstreken is er dan weer de schrik voor de 'lockdowndrukte' die zeker en vast op gang zal komen. Eerst waren het de Belgen die de grens overstaken voor het kapperstoerisme en de pintjes flauw bier, nu komen de Nederlanders met hun virussen naar hier. Het is precies 'poets wederom poets'. Ik blijf dus gewoon zitten waar ik al een jaar zit, vastgekluisterd aan mijn thuis! Eigenlijk is dat niet erg, ik kan mijn gangetje gaan, en zeggen hoe prachtig het toch is om helemaal niets te hoeven doen en daarvan dan uit te rusten! Ik ben niet lui hoor, ik ben alleen ontzettend gemotiveerd om niets te doen. En als ik dan al een gevoel zou hebben dat mijn huisje een schoonmaakbeurt nodig zou hebben, ga ik even een dutje doen tot dat gevoel over is. Maar een dutje doen klinkt zo 'oubollig', ik noem het liever een horizontale levenservaring. Daarna moet ik de 'hersenmist' of 'hersennevel' doen verdwijnen. Soms zijn dat ook bijverschijnselen van covid 19. Concentratieproblemen, een algeheel gebrek aan mentale helderheid, moeite om gedachten onder woorden te brengen of de juiste woorden niet kunnen vinden. Ik schrijf heel veel om dat euvel niet te hebben, oefenen en alle gevoel, gedachten en ideeën onder woorden brengen, is de remedie. Want hoe werken hersenen? Zelfs de knapste koppen hebben er nauwelijks verstand van! Dat allemaal gevonden op het internet, mijn grote vriend die alles weet en alles kent en waar ik gretig gebruik van maak. Zo probeer ik aan de 10.000 woorden lezen per dag te komen. Hersengymnastiek!
Een nieuwe werkweek is deze nacht om 00.00 uur van start gegaan. In de Europese Unie is dat vastgesteld op maximaal 48u werken per week, in België is dat 38u per week. Als er méér uren aan arbeid gespendeerd worden, zijn dat overuren. Die worden gecompenseerd met geld of vrije dagen. Wat mijn 'werk' deze week is, moet ik nog uitmaken en ook het aantal uren dat ik zal pezen, noesten, ploeteren of arbeiden. Compensatie van overuren is bij mij niet meer aan de orde. Maar wat is arbeid? Vooraleer een exposé daarover te geven is de definitie van dat woord toch belangrijk. Dat gaat als volgt: arbeid is het verrichten van bezigheden die nut hebben voor degene die de arbeid verricht, voor zijn of haar omgeving of voor de maatschappij in zijn geheel. In de natuurkunde wordt dat met een formule omschreven. Helaas kan ik die op mijn pc niet weergeven, ik ben niet zo vlot met het toetsenbord om speciale tekens te tikken, maar Nm (Newton-meter) en 'joule' zijn voor arbeid gangbare begrippen. Tot daar mijn les fysica. Zware arbeid voor mij is bijvoorbeeld boodschappen doen. De omschrijving 'werk' toepassen: winkelen is nuttig om mijn dagelijkse kost aan te schaffen, nuttig voor mijn omgeving want de winkels hebben een klant, nuttig voor de maatschappij want de werknemers van de shops hebben werk en generen alzo inkomsten. Wel heel erg tegen mijn zin moet ik dat werk doen, maar er zijn reden om een kar vol te laden: vooral geen honger lijden. Oesters en avocado's zal je nooit in mijn mandje vinden. Ten eerste, ik lust het niet en ten tweede wil ik geen avocado- of oesterletsel krijgen door een koksmes dat bij gebruik uitschuift in de weke delen van mijn handje. Ik zorg er ook voor dat ik niet teveel voorverpakte etenswaren meebreng. Ik wil bewust meewerken aan een propere wereld door afval te vermijden en een goed sorteergedrag te tonen. Vuilnis, afval, wegwerpproducten zijn woorden met een geurtje aan en negatieve bijsmaak. Daarentegen als je het liefelijke Franse 'poubelle' zegt, klinkt dat als muziek in de oren. Het zijn de Parijzenaars die de vuilnisbakken de naam gaven van de man die ze introduceerde, Eugène Poubelle (1831-1907). Een Préfet de la Seine, een prefect van Parijs, vond de stank en de vuiligheid van de inwoners van de hoofdstad maar niks. Hij verplichtte de huiseigenaars de huurders 3 afvalbakken te geven. Deze bakken werden op geregelde tijdstippen geledigd door een stadsdienst. Een bak voor bederfelijke afval, een voor papier en vodden, een voor glas, aardewerk en oesterschelpen. Hij was het 'alles-in-de-goot' beginsel genegen en verplichtte de huiseigenaren hun huizen aan te sluiten op het rioolnetwerk voor de opvang van het afvalwater. Poubelle werd in 1890, met kleine 'p' opgenomen als erkend woord in 'Le Grand Dictionnaire Universel du XIXe siècle. Het duurde tot na W.O. II vooraleeer de ophaling algemeen werd. Soms zijn aan doodgewone dingen prachtige histories verbonden. Nu zeg en zing ik samen met Clouseau: Daar gaat ze.......naar de supermarkt!
Mijn dagelijkse portie lichaamsbeweging zit er op: opgestaan, trappen lopen, ballen smijten en de hond wandelen gestuurd met de buurvrouw. De start kan gegeven worden voor de intellectuele beweging. Dat is ook iedere dag nodig om fit te blijven. Misschien wel 10.000 woorden lezen als oefening en welbevinden van mijn hersenen. Het is zondag, er mag dan eens iets ingetogener en ernstiger geschreven worden. Het vinden van het paleis van Herodus I de Grote (73vC-4vC), vazalkoning van het Romeinse Rijk in Judea. Het is de tijd van het jaar om bijbelse figuren en taferelen van onder het stof te halen. Het is ook de tijd van mijn leven om alles wat kritischer te bekijken en in een juistere historische context proberen te plaatsen. Ik ga hier geen godsdienstles geven, ik ben daar trouwens niet voor bevoegd. Maar mijn leven is doordrengt van christelijke verhalen en evangeliën, en alles eens op een andere manier bekijken is nu de gelegenheid. Deze koning liet een paleizencomplex bouwen even buiten Jeruzalem, dat na zijn dood bedekt moest worden met woestijnzand om zijn herinnering intact te houden tot in der eeuwigheid. In 1967 is begonnen met de opgravingen en in 2007 vond men het graf met geschonden en geplunderde sarcofaag van deze wrede heerser. Nu heeft men het paleizencomplex volledig blootgelegd en kunnen toeristen het bezoeken. In onze christelijke historie en geschiedenis, is dit de man die de kindermoorden op zijn geweten heeft. Door het bezoek van De Wijzen uit het Oosten dacht hij dat er een 'nieuwe koning' geboren was. Beducht als hij was om zijn heerschappij te verliezen, hij had er al zovele rivalen voor uit de weg geruimd, kon hij niet toelaten dat een baby hem van de troon zou stoten. Hij liet alle jongetjes van 0-2j vermoorden. Jozef, Maria en Jezus ontsnapten naar Egypte door de boodschap van een engel. Ze keerden terug naar Nazareth, na de dood van Herodus I. Het evangelie van Matteüs vermeld als enige de moordpartij. Daarom wordt aangenomen dat Jezus kort vóór 4vC geboren is, waarschijnlijk 6vC. Pas 400 jaar later is er over deze gruwel nog eens iets te lezen bij Macrobius in zijn boek: Saturnalia. Na Herodus de Wrede komt zijn zoon, Herodes Antipas als Tetrarch (20vC-39nC) op zijn troon. Hij speelt een rol bij de terechtstelling van Johannes de Doper en Jezus van Nazareth, opgetekend door evangelist Lucas. Ik dacht altijd dat het dezelfde Herodes was die zovele bijbelse moorden op zijn geweten had, maar het is vader en zoon. Het spreekwoord zegt, de appel valt niet ver van de boom. Het zou me te ver brengen om uit te weiden over al de evangelisten en apostelen. Het zijn interessante figuren alsook de oorsprong van de evangeliën en pseudepigrafische evangeliën. Ik ben er een paar uren mee zoet geweest om van het ene figuur naar het andere te gaan via Wikipedia. Ik heb mijn plicht op een zondagmorgen zeker gedaan: een godsdienstoefening.
Omdat ik nog geen vers nieuws van gisteren gelezen heb, begin ik alvast met mijn relaas op hetgeen er deze week aan de zijkant is geschoven. Een opmerkelijk bericht over de nieuwste telg van de Coburgen, prinses Delphine van Saksen-Coburg (°1968). Als Jonkvrouw kon ze bogen op verschillende achternamen van moeder en surplus-papa, maar niets is belangrijker dan als een prinses gefêteerd te worden. Het UZ Gent besloot het "Fonds prinses Delphine van Saksen-Coburg" op te richten. Doel: kunst en cultuur bij personeel en patiënt brengen, een digitale culturele jukebox creeëren en met een soort roomservice, een portie kunst en cultuur aan bed brengen, want 'kunst' kan therapeutisch werken. Als meest kunstzinnige lid van de 'royal family' en zelf kunstenares was ze de aangwezen persoon om ere-voorzitter en ambassadrice van het project te worden. Ze moet er geen cent insteken alleen af en toe eens opdraven. Hopelijk spreekt ze ondertussen al een woordje Nederlands en laat ze het Engels achterwege. Een grote retrospectieve van haar werken behoort nu ook tot de mogelijkheden. Bij het zien van de kunstwerkjes in een traumatische omgeving, zal het misschien veel kindjes aanzetten om artistiek bezig te zijn met nat papier.
Anatole France (1844-1924) alias Jacques A.F. Thibault is interessant voor zijn citaten. Hij was lid van de prestigieuze Académie Française en won de Nobelprijs litératuur in 1921. Het juryrapport: 'als erkenning voor zijn briljante literaire verwezenlijkingen, nobele stijl, diepgewortelde menselijke sympathie en echt Gallische temperament'. Ondanks het lovende rapport van het Nobelprijscomité, werden zijn werken op de 'index' (afgeschaft in 1966) van de Katholieke Kerk gezet als 'verfoeilijke lectuur'. Hij vond het ontzeggen van plezier, een zonde. Zoals blijkt uit volgende uitspraken: het Christendom heeft veel voor de liefde gedaan door er een zonde van te maken, of, van alle seksuele afwijkingen is kuisheid de grootste zonde, of, Heilige Moeder van God, jij die zwanger werd zonder zonde, schenk mij de genade om te zondigen zonder zwanger te worden. To the point zijn ook volgende gezegdes: het ligt in de menselijke natuur om verstandig te denken en idioot te handelen, of, wanneer de wetten rechtvaardig zijn zullen de mensen rechtvaardig zijn, of, de boeken die iedereen bewondert zijn de boeken die niemand leest.
Als een dierbaar persoon overlijdt, is het soms moeilijk woorden te vinden. Een overlijdensbericht van decoratrice Frida Burssens Tatu, reikte me de hand. Voor haar in memoriam stond er:" ik bied je Blauwe Rozen aan, rozen van december". Een blauwe roos staat symbool voor de hemelse liefde, de goddelijke liefde, een gevoel van in vervoering te zijn, een intense spirituele beleving, wat de dood toch is. Ik wil mijn herdenking uitspreken met woorden van Anatole France: "niet meer in staat om langer te leven, was ze bereidt te gaan kijken of God het verdient te worden gekend". Een requiem van Mozart horen, dat ze ontelbare malen zelf gezongen heeft, zou hier op zijn plaats zijn.
Voor alles is er een 'eerste keer' in het leven. Leren zitten, leren stappen, leren spreken en preken, leren lezen en schrijven. Lieve woorden leren gebruiken en woorden die niet door de beugel kunnen liefst vermijden. Het woord van de dag heb ik van mijn hele leven noch gezegd noch geschreven alleen gehoord en eens gelezen bij Herman Brusselmans: kloot, iemand een kloot aftrekken. Ik weet dat er in bepaalde chique restaurants stierenkloten geserveerd worden, maar daar ga ik nooit dineren. Ik hoop dat men bij de castratie van de stier dat beest toch wat waardigheid geeft, een lichte verdoving bijvoorbeeld, vooraleer men hem verandert in een os. Het is natuurlijk de figuurlijke betekenis dat men eens in the picture wil zetten. Het is iemand in de luren leggen, dwarsbomen, in een lastig parket brengen zoals de Gentse student met een paar BV's heeft gedaan. Die mannen zullen misschien gezegd hebben: 'kust' mijn kloten en naar de zee getrokken zijn. En daar begint dan mijn volgende bedenking. Een grote warenhuisketen heeft de rechten en vergunningen verworven om een zeeboerderij te starten vóór de kust van Nieuwpoort. Dit om mosselen, platte oesters en zeewier te kweken. Een totaal verkeerd gekozen woord. Wat is een boerderij en wat hoort daar thuis? Een boerderij is een landbouwbedrijf dat het volgende omvat: een boer, een woonhuis, een erf, weiland, akkerland, stallen voor de beesten, en schuren voor de machines. Op de hoeve fokt de agrariër beesten, meestal zijn dat kippen, varkens, koeien, schapen, geiten, paarden soms al iets exotischer zoals struisvogels en lama's. Het doel is om vlees, melk, eieren, vacht of pluimen voort te brengen en te verhandelen. Al hetgeen ik nu heb opgesomd is onmogelijk te realiseren op een woeste koude Noordzee. Mijn voorstel van naam zou een oud woord van een keuterij, heerd, zaethe, of van een hofstee zijn, een woord dat direct weergeeft wáár er gekweekt wordt: uithof, dus uit den hof. Is dat niet mooi? En het heeft zelfs een goede betekenis. Het was het 'voorwerk' (de historische benaming voor uithof) van een abdijhoeve, een tuin die voor het klooster lag en waar 'conversen' het werk deden. Dat zijn monniken die niet de klerikale wijdingen hadden maar voor de rest alle geloften van de orde gedaan hadden om kloosterling te worden. Nu zijn dat de lekenbroeders. De bekendste convers is Willem van Saeftinghe, was verbonden aan de cisterciënzerabdij Ter Doest in Lissewege bij Brugge, alwaar er zich een standbeeld bevindt van dit heerschap. Hij speelde een belangrijke rol in de Guldensporenslag van 1302. De geschriften vermelden dat hij een beresterke vent was die tijdens die beroemde veldslag Robert II van Artesië van zijn paard sloeg en alzo de dood injoeg. Er werd ook verteld dat hij zijn paard ruilde voor een 'goedendag' en een speer en/of zwaard. Een bijkomend probleem is de naam voor degenen die er gaan werken, vissers zullen het niet zijn en boeren evenmin. Laat me zeggen dat het uithofwerkers of voorwerkwerkers zullen zijn!
Vandaag schrijf ik speciaal voor bloggeres 'Ani' die zich niet goed voelde. Nochtans bezorgde ze me de glimlach van mijn leven door me 'jonkie' te noemen. Ik heb er wel het raden naar welke betekenis ik er aan moet geven: een jong dier? een jong van een dier? een jong mens? of ben ik een jonkie omdat ik in 1948 geboren ben? Nee, het zal wel een glas jonge genever betekenen! Alle gekheid op een stokje ik heb ook vandaag weer mijn bedenkingen en vragen bij bepaalde elementen van de mensheid. Onze Donald 'zien' met zijn fantastische coupe des cheveux, daar kijkt geen mens meer van op. Hij is wel van geel overgestapt op grijs dat een beetje gedistingeerder is dan stroblond. Een beetje de Joe nabootsen omdat ie succes had op election day. Komt hij terug als bijna tachtigjarige? Maar zie, daar verschijnt Boris, met een even bizarre haardracht. Dat ontlokte mij de vraag: hoelang staat deze premier voor de spiegel om ieder haartje nonchalant te dresseren? Of stapt die recht uit bed op de pers en de wereld toe? Of heeft die een kapper die ieder haartje minutieus in stekels zet? Waarschijnlijk een fotootje genomen en op het badkamermeubel gezet om elke dag dezelfde spriet in de juiste richting te krijgen. Als den Boris verschijnt, en het is weer iedere dag, zie ik telkens 'Jommeke' van tekenaar Jef Nijs (1927-2009) voor mijn ogen komen. Het is wel coupe à la jatte bij dat manneke, maar Johnson heeft er wel wat trekjes van. Dezer dagen is er aan tekenaar Jef Nijs, een hommage gebracht door een herwerking en heruitgave van het album: Haaienrots. Getekend door Conz oftewel Constantijn Van Cauwenberge((°1977), een striptekenaar. Eigenlijk verdient Jommeke beter dan de vergelijking met de would-be hippie van Groot-Brittanië. En ik blijf in het Verenigd Koninkrijk met de spreuk van de dag: Sparen is prachtig, vooral als je ouders het gedaan hebben. Dixit Winston Churchill (1874-1965) evenals Boris Johnson, een Brits politicus behorend tot de Conservatieve Partij.
Het 'woord van de dag'. Leuk om op een eigenaardigheidje te botsen. Al is 'strooikruid' of 'echte kamille' niet spectaculair te noemen, wel het gebruik door de eeuwen heen. De zoete geur verdreef de slechte geuren. Inventief als de mens is werd er een juweel in bolvorm, zoals een appel, gemaakt. Men kon het vullen met dit kruid of soms ook met 'amber' en de 'pomander of pomme d'ambre' was geboren. Vooral edellieden en adelijke dames pronken op schilderijen met dit juweel. Mannen deden er soms een afrodisiacum in. Vrouwen gebruikten het om de schaamluchtjes te verdrijven en luizen te weren! Om al die stankgeuren weer naar de hedendaagse mens te brengen richt men 'Odeuropa' op. Deze instelling moet een geurdatabase maken en krijgt daarvoor 2,8 milj € Europese subsidie. Reden: het is belangrijk te weten hoe een varkenslucht in het jaar 1700 rook, hoe Napoleon zijn zweet rook en hoe erotisch zweet riekt! Tijdens de coronacrisis ontdekte men hoe belangrijk 'reuk' is. Waar een virus al niet goed voor is.
Niet iedere dag heb ik evenveel goesting om te bewegen. Een regendag is van harte welkom en een goed excuus om veel op mijn stoel te blijven zitten. Met mijn hond is er toch al beweging genoeg in mijn leven. Die staat er op om regelmatig zijn poten te strekken, om op de wei zijn geliefkoosde salto's en andere sprongen uit te voeren. Ik heb de spannende job van 'ballensmijter' om mijnheer van dienst te zijn. Daarmee heb ik genoeg beweging van armen en benen, om te kunnen zeggen dat ik de bewegingsdriehoek volg: regelmatig rechtstaan en oefeningen doen met mijn ledematen. Hetzelfde meetkundig lichaam gebruikt men om de noodzakelijke, belangrijke, verboden of te mijden voeding weer te geven. Ik volg het schema punctueel alleen hebben ze vergeten er 'koekje of snoepje' bij te vermelden als noodzakelijk ingrediënt om een klein hongertje te bestrijden gedurende de dag. Brood (daarover straks meer) en melkproducten zijn echt onontbeerlijk in mijn dieet en sinds een jaar ben ik ook een overtuigd gebruiker van kiwi's als fruit. Nu kom ik aan de nieuwste triangel: die van het geluk. Moest ik nu nog niet weten wat me gelukkig maakt en hoe gelukkig te zijn, dan zou die driehoek rijkelijk laat in mijn leven komen. Ik heb het zelf allemaal uitgedokterd wat mij tevreden en happy maakt. Wat blijkt, alles staat vermeld in de piramide van happiness. Verdeeld over drie hoekstenen, staan er 9 vaardigheden vermeld en er zijn er zeven waaraan ik voldoe. Ik heb afgaande op de driehoek, een gelukkige oude dag. Ik noem de twee afwezige competenties niet. Er is niets aan te verhelpen en staan mijn 'gelukkig zijn en voelen' niet in de weg. Ik heb mezelf aangeleerd om iedere dag minstens vijf goede dingen in mijn leven op te sommen: ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb het warm, ik heb eten, ik heb kleren, ik en mijn familie zijn gezond en als toemaatje, ik heb een hond. Dat is toch veel! Nu over naar 'brood', mijn dagelijkse onmisbare kost. Wat een kruiswoordraadsel me niet allemaal kan leren, maar de makers van die puzzels zijn soms echte krakken. Het thema was: broodvariëteiten. Als fervente broodeetster waren er verschillende soorten die ik niet kende. Zoals een 'kersttimp': een lekker tarwebroodje gevuld met rozijnen en bigareaux (geconfijte kersen). Een 'vloerbrood' wordt niet in een vorm gebakken maar op de stenen van de oven. Een 'wijbrood' of 'gewijdbrood', in religieuze kringen zegent men het brood. Een 'stoet' of 'roggemik': in linnenzakjes gekookt ongezift roggemeel. Wel bij mij gekend: een 'pompernikkel',een Duits brood uit Westfalen, zwart of donkerbruin roggebrood met bitterzoete smaak. De 'croutons', geroosterde 1cm³ gesneden stukjes brood en vooral lekker bij snert of erwtensoep. Tot slot de lekkere 'stol', een luxebrood met rozijnen en amandelspijs. Mjammie.
Eventjes toch een verjaardag vermelden. Onze Alma Mater, de Universiteit van Leuven, de KUL, voorziet ons op deze dag, al bijna 600jaar, van alle wijsheid. Gesticht op 9 december 1425 door paus Martinus V en de burgelijke autoriteiten van Brabant. Prosit
Ik wil hip en jong zijn. Welke jagger wil dat nu niet? Wel, dat vergt een hele studie, want houding en uitzicht alleen is niet voldoende. Fysiek is er natuurlijk 'no return to the youth' maar mentaal is het echt ook wel een zware inspanning om op gelijk niveau te komen en zeker in conversaties. Ik las de voorstelling waaruit de Ketnetters, Karrewieters en nws.nws.nws.'ers 'hun' woord van het jaar kunnen kiezen. Kinderwoorden: 1) rip 2) idk 3) ewa drerrie 4) yeet 5) viben. Tienerwoorden: 1) simp 2) sus 3) periodt 4) no cap 5) kaas. Om de betekenis van al deze woorden te kennen verwijs ik iedereen door naar de tienersites, hierboven genoemd. Misschien probeer ik ze eens uit om ze vlot te kunnen gebruiken. Waarschijnlijk in een gesprek met mijn hond die zal me niet uitlachen bij gebruik van al die vreemde aaneengeplakte klinkers en medeklinkers. Welk woord zal de eerste prijs behalen in deze prijskamp?Vroeger werd 'prijskamp' gebruikt voor 'examens', want aan elke toets was er voor de 1e, een prijs, meestal een boek, waar niks mee aan te vangen viel.
Overal ter wereld wordt vandaag de sterfdag van een popicoon herdacht. John Lennon (1940-1980) werd vermoord voor de ingang van zijn flatgebouw in New York. Hij was een van de grondleggers van een nieuw muziekgenre, de beat met teksten van weinig woorden en veel yé yé yé. Het was en is nog altijd steengoede muziek. Zijn groep, The Beatles (1960-1970), introduceerden ook een nieuw kapsel voor de mannen en een nieuwe mode. Na de split in 1970 van de groep en samen met zijn vrouw Yoko Ono, werd hij vertegenwoordiger van de hippiebeweging met alle uitwassen vandien. Er kwam een keerpunt in hun leven en het paar engageerde zich maatschappelijk, sociaal en politiek en werden vredesactivisten. Dat leverde prachtige songs: Give peace a chance, Power to the people, Happy Xmas war is over.....Op deze dag overleed ook Golda Meïr (1898-1978), een Israëlische politica. De eerste vrouwelijke premier van 1969-1974 in Israël. Tijdens haar regeerperiode brak er, omwille van haar vele uitspraken, een ware terreur van de PLO uit. Met vliegtuigkapingen, bomaanslagen en als trieste hoogtepunt de gijzeling van de Israëlische atleten op de Olympische Spelen in München van 1972. In 1973 was er ook nog de Jom Kipoeroorlog met Jordanië. Werd gedwongen ontslag te nemen door de ruzies binnen haar partij. Een frivolere vrouw aanschouwde op deze dag ook de laatste keer het zonlicht, Madame du Barry(1743-1793) maîtresse van Louis XV. Een ingénue, een argeloos, onbedorven, onschuldig, naïef meisje van eenvoudige komaf dat opgemerkt werd door rijke heren in de salons van die tijd. Graaf du Barry huwde haar en zo verkreeg ze haar adelijke titel. Die was nodig als passepartout voor de deur van het paleis en het hart van de koning. Zij werd tijdens de Franse Revolutie, na een schijnproces, onthoofd. Haar laatste woorden werden genoteerd: jullie gaan me pijn doen, aub doe me geen pijn! Dat zou ik ook zeggen als ik op een schavotje stond met een beul naast mij.
Ik heb mijn fantasie genoeg laten werken dit weekend en ze is net niet op hol geslagen, gelukkig. Back to business as usual. Daarvoor dient een maandag. Als ik uit bed stap en een eerste blik op de spiegel werp, zie ik precies 'Het spook van de Opera ' staan. Geen schrik hebben lieve mensen, het spook was Erik, een jonge gast en al zeker geen vrouw uit de naoorlogse periode. Hij is het hoofdpersonage van de roman "Le Fantôme de l'Opéra" van Gaston Leroux (1868-1927). Het klinkt bekend in de oren van iedereen omdat er theater, films en een musical van te vinden zijn met de mooie naam 'The Phantom of the Opera'. Ik moest me echt wel fatsoeneren vooraleer de buitenwereld in te stappen. Zelfs al was het maar om de hond zijn pleziertje te geven. Dan naar de keuken waar ik de tafel al gedekt vind, niet door de service die kant-en klare maaltijden aan huis levert, noch uit het sprookje van de Gebroeders Grimm* "tafeltje dek je, ezeltje strek je en de knuppel in de zak". Nee, iedere avond zet ik mijn ontbijttafel klaar zoals het hoort: onderbord (een erfenis van chinese borden van mijn moeder, die voor niets anders kunnen dienen en te goed zijn om weg te smijten), bord, ondertas, tas, mes en een kleurrijk papieren servietje. Radio aanzetten en de eerste ergernis van de dag is er ook. Tegenwoordig moet de "goede morgen luisteraars" gezongen worden zoals een toonladder van de 'do naar de sol'. Nog net niet zoals het lied "Do-Re-Mi" uit de musicalfilm "The Sound of Music" van Robert Wise (1914-2005) met muziek van Richard Rodgers (1902-1979). En, wat krijg ik te horen nu corona wat milder is geworden? Brexit is back in town. De laatste rechte lijn naar de scheiding van de Britten en de Vastelandbewoners. Een fel bevochten echtscheiding waar er alleen maar veel slachtoffers zullen zijn en bovenop veel geld zal kosten. Gelukkig kwam good old Paul Anka (°1941) redding brengen met een forse stem: I am just a lonely boy, lonely and blue, I am all alone, with nothing to do...zingen. Ik heb mijn keel eens goed opengezet bij dit lied en de hond zong mee. Hij is een reu daarom kon ik het lied laten zoals het is en moest ik, omdat hij mee de karaoke deed, 'boy' niet vervangen door 'girl'. Ik heb weeral met veel bravoure, lef en zwier kunnen zeveren deze morgen, dat doet soms deugd. En ja, "Bravoure" is in de vorige zin niet een biertje van hoge gisting, maar mijn manmoedigheid. Verwijt men mij deze zelfzekerheid, die panache, die houding? Dan zegt Jean Cocteau (1889-1963): Cultiveer wat men u verwijt, want dat is uw eigenheid!.
*Jacob (1785-1863) en Wilhelm (1786-1859) noteerden de vertellingen en sprookjes van overal in Duitsland. Zijn nu vooral bekend door het boek "De Sprookjes van Grimm".
Deze morgen ben ik op een ontiegelijk vroeg uur vliegensvlug naar beneden gesukkeld. Ik ben van 1948, ik mag zelfs als ik 'razendsnel' probeer te zijn, een beetje traag vorderen, een beetje kramakkelen, een beetje sjokken. Dat is eigen aan de leeftijd en het zijn schone woorden om te zeggen dat huppelen en gratieus van de trap komen, niet meer tot mijn mogelijkheden behoord. Niet uit nieuwsgierigheid was ik er zo vroeg bij, maar de hond was ziek. Waar hij zich gisterenavond weer te goed aan gedaan heeft bij zijn laatste uitje, weet ik niet. Het is hem in ieder geval niet goed bevallen en ik was er de dupe van. Ik kon heel vroeg zien of er iets in mijn schoentje lag. En voilà sè, niets. Ik dacht dat de Goedheiligman, Sint Nikolaas, bisschop van Myra (ong 280nC-ong 350nC) het oneerbiedig had gevonden van mijnentwege, dat ik die raap en wortel in 'crocs' gepresenteerd had in plaats van in een mooie lederen mocassins. Maar hij is ook niet meer van de jongsten en de Roetpieten kan men niet verplichten, de daken op en neer te gaan. Ik had voorzien dat 'Hij mijn huisje ' zou voorbijrijden. Samen met de raap en wortel heb ik zelf mijn mokskes gekocht of niknakskes of letterkoekskes als dat verstaanbaarder is. Tot jolijt, als ik dat zo mag noemen, van mijn hond heb ik er ook een paar rondgestrooid. Ik heb mezelf nog op andere sneukelarijen getrakteerd: een roze marsepeinen varkentje, een speculozen of speculazen klaas, een chocoladen sint, en als toetje marsepeinen patatjes. Zowaar een snoepdag voor mens en dier!
Ik ben fan van het programma 'Alleen Elvis blijft bestaan' met Thomas Vanderveken als gastheer. Gaste was Sachli Ghalamalizad, theatermaker. Een vrouw met problemen omtrent haar identiteit, een algemene ontevredenheid met de wereld, met onderwijs, ophemeling van de cultuur van Iran waar haar roots zijn en liggen. Ik luisterde naar een zoektocht naar haar utopia, dat ze zelf niet kon definiëren. Ik heb 45 minuten mijn best gedaan om haar te begrijpen. Ik kon begrip opbrengen voor haar standpunten over vluchtelingen en hun moeilijke integratie en assimilatie in een andere cultuur, levenswijze, schoolsysteem enz. Maar ik heb moeten afhaken. Teveel negativiteit kan ik vóór het slapengaan niet aan. Ik heb de verdere filmpkes niet gezien en het gesprek niet meer willen volgen. Spijtig.
Een klein item vandaag: in de Baltische Zee, bij het opruimen van spooknetten, heeft een duikersteam een 'Enigma-machine' gevonden. Het werd uitgevonden en gebruikt door het Naziregime in WO II, om berichten te coderen. De Duitse geheime dienst heeft nooit geweten dat er een Britse wiskundige hun codering gekraakt had, nl Alan Turing (1912-1954). Dramatisch is wel het leven van de man geweest, die kort na de oorlog met alle onderscheidingen en égards werd overladen. Tot....hij in 1952 gearresteerd werd voor homoseksuele handelingen, in die tijd strafbaar in het Verenigd Koninkrijk (tot 1967). Chemische castratie werd er uitgevoerd. In 1954 werd hij dood gevonden met een appel gedrenkt in cyanide. Moord door de Britse Geheime Dienst? Zelfmoord? In 2009 werd hij postuum in ere hersteld. Van een ware held gesproken!
Wakker worden na een vriesnacht is weer eens wat anders. De daken hebben een zweem van witte ijskristallen en het gras (wat er van overblijft) krijgt een stijf wit tapijtje dat een beetje kraakt onder mijn voeten. Aan alles zie ik dat er wat winters weer is. De mezenbollen worden al van 's morgens druk bezocht door de kleinste vogeltjes, de pluimgewichtjes, zeg maar: mussen, mezen, kwikstaartjes en roodborstjes. Alle weertypes heeft zo zijn eigen charme waar ik als mens van kan genieten. Tijd dus voor de haard aan te steken en het gezellig warm te maken in huis. Vandaag moet ik dat zeker en vast doen. Want Zwarte Piet mag niet meer langskomen, het moet 'Roetpiet'zijn. Ik moet in mijn schouw voldoende roet hebben en zwarte asse zodat ik geen witte man op bezoek krijg die de raap en de wortel voor het paard of de ezel van de Sint komt halen. Mijn schoentje zet ik alvast klaar vanavond, want vandaag is er mijn kinderhartje, mijn meisjeshartje, mijn kinderzieleke, dat vol verlangen uitkijkt naar het lekkers dat morgen in mijn laarsje zal liggen. Want echt waar, ik ben een gans jaar een héél braaf meisje geweest. Ik heb gehoorzaam gedaan wat de wetgever besliste, mijn belastingen, verzekeringen en alle taksen met mijn schaars pensioentje betaald, de maximumsnelheid gerespecteerd om geen boete te krijgen en 's avonds niet meer met de buren gepraat omdat ik de avondklok respecteerde. Verder heb ik geluisterd naar de noden en klachten van Jan en Klein Peerke, koffie of soep uit een pakske gegeven aan iedereen die dorst had met koekje , chocolaatje of toastje erbij. Dorstigen laven en hongerigen spijzen is mijn motto. Ik hoop dat de Goede Sint mijn huisje niet zal voorbij gaan zonder me op wat lekkers te trakteren. Ik zet voor hem alvast een goeie trappist klaar.
Vrouwen zijn goed in 'kletspraat', mannen in 'gezwets'. Auteur onbekend, het kan evengoed uit mijn mond komen, zeker als ik de vorige paragraaf nog eens lees. Die woorden vragen om meer duidelijkheid. Tegenwoordig kan ik niet voorzichtig genoeg zijn en een foute interpretatie is vlug gebeurd. Kletsen en zwetsen zijn echt wel fantastische woorden tot ik de verklaring vind bij een Nederlands/Hollands boek. Dan heb ik nóg een verklarend woordenboek nodig. Onze Noorderburen houden van alle woorden behalve van de eigen termen. Zwetsen bv omschrijven ze als 'inergatief zwammen' en 'kletsen' is dan weer 'causeren, converseren, meieren'. Bij kletsen zou ik als eerste zeggen: dat is niet 'slaan' hé, maar babbelen, onbelangrijke nieuwtjes uitwisselen. De kids noemen dat chatten, wat chillen. Zwetsen heeft dan weer een zweem van onzin uitkramen, niet weten waarover men spreekt. In feite is het dan beter dat men zwijgt. Dat waren de 'zw' woorden vandaag. Maar om af te sluiten nog 1 kletspraatje: Hein, niet de 'magere' maar de 'dikke' heeft ondekt dat het 'gras niet altijd groener is aan de andere kant van de heuvels'. Een andere zin dan Ramses Shaffy (1933-2009) zong, "niet" zingt hij niet.
Veel lawaai, veel gedruis, veel striemende druppels, dat is de weersgesteldheid op deze vroege vrijdagmorgen. Aan de koffietafel luister ik naar een gouwe ouwe van Dean Martin (1946-1995) 'Everybody loves Somebody'. Heel toepasselijk voor de 21e huwelijksverjaardag van ons koninklijk paar. In 1999 huwde de freule Mathilde d'Udekem d'Acoz met onze kroonprins Philippe/Filip/toen Flupke in de volksmond. Ze zal toen wel blij geweest zijn dat haar achternaam/ familienaam veranderde in de veel kortere naam 'Van België/ De Belgique/Von Belgien. Nu heeft ze keuze van gebruik, afhankelijk van de taal die ze moet spreken als echte Belgische koningin. Haar geboortenaam moest telkens volledig uitgesproken of geschreven worden wat als kind toch een hele opgave zal geweest zijn. Maar ze hadden als koppel geluk, niet alleen in de liefde maar ook voor de samenstelling van hun gezin. De periodieke onthouding, als anticonceptiemiddel, was op die dag al bijna 70 jaar goedgekeurd door Het Vaticaan. Heel belangrijk voor deze christelijke en katholieke familie. Geboortebeperking en huwelijkse seks, is in de meeste gezinnen een belangrijk thema: hoeveel kinderen, welke pil en wie moet ze nemen, welke sterilisatie en wie laat het doen. Essentiële en levensbelangrijke thema's. Vandaag zijn er nog mensen die een verjaardag vieren, zoals Jean-Marie Pfaff, naar eigen zeggen de beste keeper van België aller tijden. Dat zal ik maar geloven want van keeperen heb ik geen verstand. Hij blaast in kleine kring 67 kaarsjes uit. Een troubadour, kleinkunstenaar, viert ook zijn verjaardag. Roel van Bambost (°1942). Samen met Miek brachten ze als duo onvergetelijke liedjes zoals, Jij en Ik, Jantje's hoofd dat is ontploft, Het verdronken Land van Saeftinge, De grote Revolutie, Jan met de Pet.....En de patroonheilige van de dag is Sinte Barbara, die door de smeden, metalurgisten, brandweer gevierd wordt met een etentje.
Gisteren kwam er dan heuglijk nieuws over de vaccins. Meteen werd ook duidelijk in welke groep ik zal zitten om een prik te krijgen: 1b. Ik vorm en behoor bij een risicogroep te weten 'de 65 plussers'. Het vooruitzicht om toch weer mijn kinderen en kids onbevangen te kunnen ontmoeten doet me goed. Maar eerst moet ik, en iedereen, door de 'blokjeskerst'. Feestvieren op verschillende dagen met verschillende groepen. Het zal niet één dag feestvieren zijn, maar een wekenlange schranspartij. Je kan het ene familielid niet minder geven omdat er al een uitgebreid etentje is geweest voor een ander. De consumptie van alcohol zal navenant zijn en misschien zelfs erger dan tijdens de grootste braspartij. Ze zal dagenlang of wekenlang aanhouden. Gelukkig is dat niet mijnen dada, ik wil ten alle prijze een nuchter hoofd houden. Je zal wel een verslag krijgen en mijn bedenkingen van al mijn mini-feesten in één van mijn volgende 'memorialen', mijn aantekenboek oftewel mijn blog. Ciao.
Motregen gisteren en daar word ik ook nat van. Ik besloot wijselijk om droog te blijven en zoals Maggie het zo dikwijls uitriep, blijf in uw kot!, heb ik dat ook wijselijk gedaan. Televisiedag maakte ik ervan. Altijd nuttig om op die manier de rest van de wereld eens te verkennen en te zien wat ik zou moeten weten. De eerste halte was Villa Politica, in het Vlaamse Parlement. Er is plaats voorzien voor 124 verkozen parlementsleden die met belastingsgeld van iedereen betaald worden. Tien man en een paardenkop was aanwezig. Een die keuvelde over de woorden van een federaal minister en de tien anderen waren aan het spelen op hun smartphone. Corona en de anderhalvemetersamenleving zijn vanzelfsprekend de verontschuldigingen om niet aanwezig te moeten zijn. Dat virus is de reden dat ze met niet meer mensen in de koepelzaal kunnen zitten. Een uitleg als een ander. Verder gezapt naar 'Say yes to the dress'. De meest onmogelijke figuren worden in een strapless jurk geregen. Dat is het juiste woord, geen rits of knoopjes die een trouwkleed sluiten maar veters, zoals ik in mijn sneakers heb. Een paar mensen eromheen geven de nodige ooooh's en aaaah's bij het verschijnen van de bruid in spe. Toch weeral goed dat ik de trouwmode in ogenschouw heb genomen. Je weet maar nooit of ik 'The love of my life' op mijn ouwe dag nog eens tegenkom en in het huwelijksbootje wil stappen. Dan zal het wel met bovenstaand liedje van Queen zijn, een hele mooie song trouwens. Het volgende evenement dat ik tegenkwam was de zender 'F' fashiontelevisie arround the clock. Ik keek mijn ogen uit, niet naar de ontwerpers, designers, couturiers, de kleding of de accessoires maar naar de skeletten die mannequins genoemd worden. Een orthopedist kan leren hoe de beenderstructuur eruit ziet en hoeveel beentjes het menselijk lichaam bevat als hij die levende paspoppen ziet passeren. Bij geen van allen kon er een glimlachje af. Het zal waarschijnlijk pijnlijk zijn om zonder enige vetbuffer aan voeten en benen rond te lopen en te paraderen op stiletto's. De volgende zender die ik de moeite vond om eens bij stil te staan was een Vlaamse muziekzender. Daar waren juist drie mannen aan het kwelen. Waarom ze de liefelijke naam uit één van Shakespeare's beroemdste werk hebben gekozen, gaat mijn petje te boven. Een Romeo zoals die voor mijn geest staat, zie en hoor ik in geen van de drie heren. En natuurlijk kom je ook de The Kardashians tegen. Die hebben van het opvullen van ogen, wangen, lippen, boezem en achterwerk hun levenswerk gemaakt. Ze verdienen er wel veel geld mee en laten iedereen ervan genieten door hun show. Een boeiende namiddag. Ik sluit met de speciale woorden van deze week. De 'vaccinado' (welgestelde gepensioneerde die zich laat vaccineren)) wandelt niet met de 'kinderwagen' maar met een 'hondenvoiture' op de dijk. Af en toe eens neervallend op een half 'vermolmde' bank omdat het hondje af en toe de pootjes moet strekken. Tot morgen.
Ik had het moeilijk om op te staan. Maar met een hond in huis, is blijven liggen geen optie. Dus maar uit mijn veren gestapt om buiten naar het grijs van de beginnende dag te kijken. Mijn manneke kent geen genade en wil van bij het krieken van deze woensdagochtend zijn balspelletje doen. Gelukkig is dat iets waar ik niet bij moet nadenken want mijn geest is nog aan het ontwaken. Eens ik weer kan denken en wakker, ben ik in staat om het nieuws van de dag te lezen, dat eigenlijk van gisteren was. Ik zeg dan telkens: je pense donc je suis, je suis donc je pense, n'es-ce pas? Mijn geliefde uitdrukkingen van René Descartes (1596-1650) en Jean-Paul Sartre (1905-1980). De krant brengt verslag van de vaccins, de winkelende medeburger, de diplomaat die zich bezondigde aan een wild feestje, de terreur van een automobilist, misschien nog een prinses op komst, en nog wat nieuwe woorden voor het woordenboek van corona. Want Van Dale doet een enquête over het woord dat mag blijven van dit speciale jaar. Ik stemde voor de 'anderhalvemetersamenleving' Het is het langste woord maar ik heb daar het meeste last van. Dat gezegd en geschreven zijnde, beginnen de andere werkzaamheden van mijn dag. Internet, Wifi in gang zetten, wat deden we vroeger? Ik heb er tot mijn scha en schande geen idee meer van. Wat maakt het ook uit, ik leef vandaag met alle gemakken vandien. Die zorgen ook dat ik iets kan oprakelen over lessen Nederlands, nog wel Middelnederlands. Dat zat ook in het lessenpakket van toendertijd. Ik kwam ertoe door de heilige van de dag: Jan Van Ruusbroeck (1293-1381) mysticus. Een augustijnermonnik die als enige zijn ideeën in het Nederlands noteerde en nadien vertaalde men het naar Latijn. Er kan gezegd worden dat zijn werk, na dat van Anne Frank (1929-1945), het meest vertaalde Nederlandstalige werk is. Dit om het belang van deze auteur ' De Wondebare', een geestelijke leidsman, te onderlijnen. Hij ervoer op een uitzonderlijke manier Gods tegenwoordigheid. Maar ons laat hij in zijn geschriften kennis maken met onze taal in de Middeleeuwen. Ik denk dat het daarom was dat ik me deze naam herinnerde: de kenismaking met het Nederlands van zovele eeuwen terug. De titels van zijn werken zijn juweeltjes en de inhoud diende als richtlijnen voor zijn medebroeders, de begijnen en gewone gelovigen: dat rijcke der ghelieven, de gheestelike brulocht, vanden blinckende steen, vanden vier becoringhen,vanden kerstenghelove, vanden seven sloten, vanden seven trappen, vanden twaelf beghinen, boecsken der verclaringhe.... Als je de titels bekijkt denk je meteen aan de albums van Suske en Wiske. Kennismaken met deze Jan? Doe dan de 'Ruusbroec' wandeling in Vlaams-Brabant. Met het Zoniënwoud als centraal punt, het arboretum van Groenendaal met zijn 400 soorten bomen, allemaal dichtbij Hoeilaart. Dat is de streek van onze heilige van de dag, die daar in het bos en klooster zijn gedachten neerpende. Een gezonde omgeving, toen en nu. Voor al mijn lezers een gezonde wandeling die misschien een inspiratiebron kan zijn.
