Mijn neus jeukte aan de linkerkant op een 13e. Het spreekwoord zegt dan: hoe linker hoe flinker, hoe rechter hoe slechter. Dat wil zeggen dat het een geluksdag zal zijn! Moet ik eens op euromillions spelen of niet? Dat is nu altijd de vraag als je bijgelovig bent. Kan ik dat volksgeloof vertrouwen of is het toch maar een fabeltje om me goed te doen voelen. Als ik àl zou spelen, en als ik àl zou winnen zijn jullie allemaal de eersten om dat morgen te vernemen in een nieuw schrijfsel. Maar blijkt nu dat ik dat al gans mijn leven verkeerd begrepen heb en dat het geen spreekwoord over goed en slecht nieuws gaat maar over een roddelcampagne over mij. En evenmin is mijn neus daar een barometer van, maar mijn oren. Als ik in mijn linker oor een pieptoon hoor is er positieve roddel. Rechtse pieptoon dan zijn er geen lovende berichten over mij verspreid. Enfin, ik zou geen goede waarzegster, kaartenlegster, pendelaarster (vb pendelen met een ring) zijn. Ik zou het willen leren maar de subsidies voor dergelijke opleidingen worden afgeschaft. Ook om voor sjamanka te leren die de communicatie met de geestenwereld verzekert of astrologie en sterrenwichelarij te volgen. Als ik mezelf zo zou willen presenteren moet ik een natuurtalent zijn, een helderziende die voorspellingen over de toekomst kan uiten op grond van intuïtie of bovennatuurlijke interventie, een profetes die boodschappen van God/goden kan doorgeven, een visionair zijn zoals Nostradamus, aan divinatie doen wat zoveel is als bij ingeving raden of aan mantiek doen en dus de kunst bezitten om voorspellingen te doen door middel van rechtstreekse inspiratie of voortekenen. Ik heb dus geen enkele van deze eigenschappen of talenten van God, mijn vader of moeder gekregen, ze zitten niet in mijn genen. Simpel gezegd, of mijn neus nu links of rechts jeukt op een 13e meedoen met de lotto is simpelweg gokken.
Ik kan terug naar de etappes van de Tour de France kijken. Ik heb een paar ritten op mijn pc kunnen volgen maar dat is niet zo aangenaam als op een groter scherm. Ik heb geluk want de Pyreneeënritten zijn in aantocht. In 1967 op de 13/07 overleed Tom Simpson (1937-1967) op de flanken van de Mont Ventoux. Zijn dood tijdens die wegrit staat nog op mijn netvlies getekend. Een stervende man die door de sportdirecteur tot 3 keer toe terug op de fiets werd gezet. Het blijven akelige beelden die regelmatig nog eens uitgezonden worden. Zijn dood, te wijten aan een combinatie van grote hitte, uitdroging, nooit opgeven, alcohol en gebruik van amfetamines, betekenden wel een ommekeer en verscherpte de dopingcontroles in de wielrennerij. Het duurde nog jaren vooraleer al die malafide praktijken grotendeels verdwenen zijn uit die sport. Dit jaar was er een dubbele beklimming van deze legendarische kale berg. Grandioos gewonnen door Wout.
"Meningeen vindt zijn hart pas als hij zijn hart verloren heeft". Aldus Friederich Nietzsche (1844-1900). Dat geldt ook voor 'haar' al werd daar toen geen rekening mee gehouden.
Er zijn liedjes en stemmen die blijven beklijven. Nochtans zijn het dikwijls songs die ik nooit zou opnoemen als ik mijn 10 favoriete muziekjes zou moeten zeggen. Dat is een eigenaardige vaststelling. Vanmorgen hoorde ik zo'n song van Blanche, "City Lights". Onze vertegenwoordigster bij Eurosong 2017, en opgetreden op het feest van de 18 jarige kroonprinses. Een speciale stem met een speciaal liedje dat ik toch wel mooi vind en blij was dat op een morgen te horen.
Vanmorgen is alles in orde gemaakt wat moest in orde komen. Eerst kwam de technieker voor de tv. Sinds woensdagavond was er geen klank noch beeld te zien. De modem had het begeven. Ik heb dat overleefd omdat ik niet werkelijk verhangen ben aan beeldbuis kijken. Ik miste dat alleen om gemakkelijk in te dutten als ik een siësta wilde hebben. Het geroezemoes van stemmen die me slaperig maken en mijn oogkleppen doen dichtvallen. Voor de rest heb ik me beziggehouden zoals 'in de tijd van toen' met spelletjes weliswaar op pc en tijdschriften bekijken die een vriendin gebracht heeft. Deze morgen heb ik ook de buurvrouw gezien, een babbeltje geslagen en de hond mee op wandel gestuurd. Toen kwam de makelaar mijn verzekeringen in orde brengen. Ik kan weer met een gerust gemoed mijn dagen doorkomen. Een hele geruststelling na alle commotie die er geweest is de laatste maanden. Met een propere lei beginnen, noemt men dat. Vandaar dat ik dus op een ontiegelijk laat uur aan mijn blog verder kan werken. En niet met het eerste het beste nieuwe woord dat Van Dale in petto heeft vandaag: reliseks. Jullie lezen het goed, religieuze seks. Ik heb er een ganse boterham aan gehad om na te gaan waar het eigenlijk om draait. Het woord is er gekomen naar aanleiding van de film van Paul Verhoeven, "Benedetta" en binnenkort in de cinemazalen te zien. Het is een NRC Handelsblad reporter die het woord gebruikte met een korte commentaar: "verlekkerd spektakel vol reliseks en geweld" en "religieuze extase als seksuele uitlaatklep". Korte inhoud: 17e eeuw, een non die in een Italiaans klooster een relatie krijgt met een vrouw. De film is gebaseerd op een non fictieboek van historica Judith C Brown, gespecialisserd in seksualiteit in de renaissance en met name de vroegst geregistreerde voorbeelden van lesbische relaties: The life of a lesbian non in Renaissance Italy. Voilà dat is ook weeral geweten en zo een 'luik' van de literatuur kenbaar maakt waar ik niet van wist dat daar ook onderzoek naar gedaan werd. Zo zal ik nog wel af en toe onderwerpen tegenkomen waar mensen allemaal studies over doen. Interesses van mensen zijn heel breed en gaan over alles die onze planeet zo uniek maakt en al wie er deel van uitmaakt. Ik vond niet alleen het speciale woord vandaag maar ook een waar citaat van P. Murphy, "hoe ouder je wordt hoe meer je op jezelf gaat lijken".
Deze nacht het bezoek gehad van een vampier, een bloedzuigend monster. Een beest niet met de tanden van graaf Dracula* maar met een angel die diep in mijn vel prikte. Nu staat op die plek een serieuze boebel die ontzettend jeukt. Dat bevordert mijn humeur niet en nog minder mijn geduld. Zoals in alle goede huishoudens is het ook hier soms kop tegen kei en moeten de regels van de interne keuken eens gereset worden. Ik en de hond zijn allebei alfa-wezentjes en de volgorde moest weer eens terug bepaald worden. Dat wil zeggen: mijn wil is wet en de hond heeft er zich aan te houden en niet omgekeerd. Dat heeft een halfuur in beslag genomen vooraleer hondje lief wilde luisteren. Ondertussen was er wel goede muziek op de radio te horen, zodat zijn geblaf en mijn geschreeuw toch kon overstemt worden met leuke melodietjes: "Toverdrank" van Guido Belcanto, "Ik weet wel mijn lief" van Zjef Vanuytsel (1945-2015), "Marcellino" van Wim De Craene (1950-1990) en "Seven Horses in the Sky" van the Pebbles. Zo is de zondagmorgen met veel lawaai, luidop en goed hoorbaar voor de buren (venster stond open), ingezet. Een mens moet soms zijn teveel aan energie eens kwijt geraken, al is het maar verbaal. Ik krijg dan wel geen weerwoord alleen een blaf en een snauw, maar dat kan genoeg zijn om mijn geduld te verliezen na de pesterijen van vliegende vampieren die mijn nachtrust vergalden. Zo, alles weer peis en vree in mijn menage en ieder op zijn plaats gezet, hondje aan het venster en ik aan tafel.
Het is 'Wereldbevolkingsdag' vandaag. Ondertussen lopen we hier op 'The Pale Blue Dot' al met 7 miljard mensen rond, om van de dieren nog te zwijgen die ook hun plaats hebben op onze fameuze planeet. Vandaag zou ik ook de overwinning van de Vlaamse steden op de Franse Koning in 1302 moeten gedenken. Ik doe het niet. Er is de laatste tijd niets om te vieren op ons Vlaamse grondgebied. De hoeveelheid VIP's die tegenwoordig nodig zijn om de 6 miljoen Vlamingen te besturen is ongezien. Buiten Vlaanderen denkt men dat we miserabele misbaksels van een volk zijn, dat zoveel ministers, kabinetten, parlementariërs nodig heeft om die in goede banen te leiden. Voor alles stelt men voor de Vlamingen een wet op, bovenop de wetten voor de Belgen, de KB's, politieregelmenten enz. Nee, ik vier vandaag niet. Ik zal mijn oude herontdekte verslavende spelletje spelen: Hexagon Fall. Of misschien wat een 'Dalai Lama' liet optekenen: ga één keer per jaar naar een plek waar je nooit eerder bent geweest. Ik moet nog uitmaken of dat vandaag zal zijn. Als ik dat zou doen, is dat een nieuwe straat bewandelen in mijn dorp.
*Graaf Dracula is een fictief aristocratische vampier gebaseerd op de Vorst van Walachije, Vlad III alias Vlad de Spietser alias Vlad Dracula. Geboren in Sighisoara 1431, overleden in Boekarest 1476. Dat was een vervaarlijke en aartslelijke figuur, zoon van de dracul of duivel. Vandaar Dracula.
Ik deed mijn ene lodderig oog open en dan mijn andere en samen zagen ze een rode hemelgloed aan het firmament. Regen in de ton! Gelukkig brengt de weekendkrant soelaas in deze natte tijden. Sinds gisterenavond moet ik niet meer zo zuinig zijn als de andere weken op de spelletjes in de krant. Door de schermvrije avond ben ik gaan surfen, niet op het water maar op het internet. Ik moest mijn avond vol krijgen met amusante bezigheden nu er niets of niemand was die dat allemaal voor mij oploste. Niemand die zorgde dat ik me kon bezighouden met niets doen en dat ik alleen maar naar een verlicht vierkant hoefde te staren. Eigenaardig genoeg, de pc gebruiken voor mails, blogs, een rubriekje lezen of wat gamen, lukt allemaal heel goed. Teevee kijken op een klein scherm is een uitermate vermoeiende en onaangename bezigheid. Het journaal en weerbericht lukte nog net. Daarna moest ik op zoek gaan naar andere avondvullende besognes. Ik heb al gezegd dat ik puzzels op mijn pc gezet heb, maar een hele avond puzzeltjes maken is nogal eentonig. Ik vond dan Mahjong, Solitaire, en vooral het woordspel Filippine. Dat is zelfs uitermate leerzaam te noemen. De woorden die men moet zoeken, gebeuren via een omschrijving. De meest uitdagende en onbekend voor mij was het volgende; gedroogde penis van een stier die in vroegere tijden als een soort zweep werd gebruikt voor het straffen van slaven en weeskinderen!!!!. Al ooit gehoord van dergelijke 'roede' en 'gesel' bij de wreedheden die men mensen aandeed? Ik niet. Het antwoord is wel een mooi woord: een bullenpees.
Dan gaan we nu over tot de geplogenheden van iedere dag nl de krant lezen met name het sportkatern. Over voetballers lees ik niet zo vaak; vallen, opstaan en doen afsof ze zwaar gekwetst zijn. De bal rolt en bolt nu eenmaal omdat hij rond is, zeker als men er tegen sjot. In koerstijden lees ik liever over de wielerhelden en hun 'waarom niet gewonnen'. De meest verbazende uitspraken komen dan naar voren. Gisteren won de 'Cav' zijn 34e rit in de Tour, wat voor één van de ouderdomsdeken (36j) in het peloton, toch enorme bewondering opleverde van medestanders en tegenstanders. Maar het zijn niet allemaal sprintetappes, er zijn ook de bergen en cols die moeten overwonnen worden al stampende op het ijzeren ros. Normaal zijn het de zgn berggeiten, kleine ventjes en pluimgewichtjes, die zwierig over de flanken van de Ventoux pedaleren. Niet zo dit jaar, een crosser, tijdrijder, soms ook wel een sprinter overklast deze mannekes van amper 55kg en 1,65 m, onze Wout. Waarom won dan een klasse bergbeklimmer niet? Het antwoord van pluimgewicht Elisonde: ...het was een zware rit en nog vóór de tweede klim was ik al "bien cuit". Is dat geen mooi antwoord om verlies te omschrijven?
Vandaag ga ik luisteren naar de "Carmina Burana" van Carl Orff (1895-1982) en terwijl vraag ik me af; is een zebra 'wit met zwarte strepen' of 'zwart met witte strepen'?
Ik vergeet natuurlijk iedere dag een papiertje van 'De Druivelaar' te trekken. De moppen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Dom blondje, echtgenotes, dronkaards enz vind ik overal en ben al die anekdotes al moe gelezen. De onderliggende reden kan natuurlijk ook zijn dat ik op die manier symbolisch de 'tijd' wil doen stilstaan. Maar een blaadje er min of meer af trekken verandert niks aan het feit dat de tijd ongenadig blijft voort tikken. Het gevolg is dat ik af en toe een hele pak dagen moet verwijderen van dat almanakske en wat extra lectuur heb op een mistige morgen. Ik heb er geen enkel gelezen dat me een schaterlach bezorgde en die zou ik wel kunnen gebruiken. Sinds gisteren zit ik op 'schermhonger'. Technische mankementen aan de provider om de teeveebeelden draadloos door te sturen (ik wil niet over stoffige kabels struikelen). Het ergste is dat ik de Tour niet live kan volgen, mijn grootste amusement in die eerste zomermaand. Het is weer zoals vroeger naar de radio luisteren om verslag te krijgen en de koersontwikkelingen te horen, niet te zien. Dat kan ook leuk zijn met af en toe nog een prettig muziekje tussendoor. Als het niet vanzelf terug in gang schiet, hebben ze gezegd (wat zoveel is als om een mirakel te vragen) komen ze pas op maandag tussen 8u en 13u, de herstelling doen. Om niet helemaal schermvrij door het leven te moeten gaan, heb ik mijn laptop. Ik kan altijd een puzzeltje van 200 stukken oplossen, ik heb daar een goede gratis site voor gevonden. Ik kan ook in mijn kast eens zien of er DVD's liggen die ik nog niet bekeken heb of anders nog eens naar Sissi kijken. Een boek lezen, is ook een goed alternatief. En natuurlijk met de hond gaan wandelen en spelen.
De nieuwe woorden van Van Dale. De Nederlandse samenleving hunkert naar lange woorden waarbij een uitleg hoort, vooraleer ik, als simpele Vlaming, het kan verstaan. Identiteitsdiversiteit: diversiteit als kenmerk van een groepsidentiteit zoals aan de unief. Het volgende woord is lekkerder: hagelslagsamenleving. Een plek waar alles in overvloed te krijgen is, zoals muizenstrontjes nooit met de juiste hoeveelheid op een boke plakken. Daar tegenover staat dan het nuchtere Vlaamse woord van de dag: septische put of beerput. Geen mens die daar uitleg over moet krijgen, iedereen moet af en toe de gierkar laten komen.
De meisjes zijn op kamp vertrokken. Richting de Ardennen. Waar zouden de scouts en gidsen anders dan in bossen te zitten, naar toe gaan? Beekjes, bergjes en boompjes zijn nodig om voluit alle knepen van scouting, buitenspelletjes en camaraderie te leren. Een campement is een plaats waar alle elegantie en modebewustzijn moeten wijken voor het fier gedragen uniform voorzien van de nodige schildjes die de haken en scheuren in de stof kunnen maskeren. Een plaats waar alle eten lekker smaakt en verwelkomt wordt met de slogan: bikke bikke bik, hap hap hap......eerst de soep en dan de pap! Smakelijk, tot morgen.
"Had ik geweten dat ik zò oud zou worden, dan zou ik mezelf beter verzorgd hebben" aldus Eubie Blake (1887-1983) een jazzpianist. Zijn wijze raad moeten we goed opvolgen en vandaag doen we dat door te reizen om te leren. Want leren is zichzelf ook verzorgen, tenminste het brein en dat is niet onbelangrijk. Wie van de lezers/essen heeft vandaag goesting om me te vervoegen om een alternatieve reis op het internet te maken? Door al het besmettingsgevaar is naar het buitenland gaan 'not done' en is een virtueel reisje nodig om toch een vakantiegevoel te krijgen. Iedereen mag me vergezellen, ik heb geen voorkeur, de wereld is van iedereen. Leidraad zoals zo dikwijls bij mij het geval is, zijn weerom de mensen die een speciaal kroontje rond hun schedel krijgen, een krans van heiligheid. De te bezoeken streken en steden zet ik tussen haakjes en net zals ik zullen jullie verwonderd zijn waar in godsnaam die voornamen vandaan komen en hoe mooi de regio's zijn waar ze verbleven. Het moeten niet altijd toeristische trekpleisters zijn à la Tour De France. Beginnen doe ik in de 1e eeuw met Aquila van 'Pontus', dat is een regio in het oostelijke deel van de Zwarte Zeekust. Met Landreda gaan we naar 'Munsterbilzen', daar zijn nog veel kloosters en abdijen te bezichtigen en dat ligt in de fruit-en vlaaien provincie Limburg. Kilian van 'Würtzburg', een stadje in Beieren aan de rivier de Main. Je kan er de romaanse Sint-Kiliansdom bezoeken. Nog een eigenaardige naam is Procopius van 'Caesarea', gelegen tussen Tel Aviv en Haïfa in Israël aan de Middellandse Zee. De stad werd verwoest door de Mammelukken en is nu een archeologische attractie. Een Duitser mag niet ontbreken nl Auspicius van 'Trier'. Een stadje aan de Moezel met vele bezienswaardigheden. Naar Engeland gaan we ook met de maagd en kluizenares Morwenna van 'Cornwall'. Dat is gelegen in het Z-W van Engeland. Het is zowel een district, graafschap als hertogdom met Charles en Camilla als huidige heersers. Het heeft een subtropische klimaat en men vindt er al palmbomen. Sunniva van 'Selje'. Een Noors dorp gelegen op een schiereiland met woeste natuur. De heilige siert er het wapenschild van de gemeente. Ze werd aldaar vermoord tijdens de periode van kerstening van de Noren. Als laatste pleisterplaats is er met de heilige Itherius 'Nevers', een Franse stad in midden Frankrijk. Naast deze heilige zijn er ook nog de stoffelijke resten van Bernadette Soubirous (1844-1879) in een glazen kist te zien in de kathedraal. Het was het meisje dat O.L.Vrouw gezien had in de grot in Lourdes. Dit kan men nu een wonderbaarlijke en miraculeuze reis noemen, met veel wetenswaardigheden en belangrijke monumenten om te bekijken op een scherm. Men kan door de technologie van Google Maps door al deze straten van de steden en regio's verdwalen. Ik wil dat overdag doen, Wannes Van De Velde (1937-2008) deed dat in 1973 liever 's nachts. Toen kon dat nog zonder schrik te moeten hebben.
Goede morgen allemaal. Ik heb niet echt goed geslapen maar het gaat de betere kant uit. Ik heb al terug meer uren slaap per nacht, dan het laatste jaar het geval was. Stilaan verdwijnen de spinnenwebben uit mijn hoofd, met hier en daar nog een klein draadje dat moet verwijderd worden. Ik kan ook zingen in plaats van aan spinnen te denken: ...als de rook om mijn hoofd is verdwenen... uit 1968 van Boudewijn De Groot. Dan kan ik weer zeggen: ik heb zorgeloze inslaapmomenten. Want dat is het, moe en uitgeput naar bed gaan en eens ik goed ingeduffeld neerlig komt er een film van allerhande zorgen die mijn onschuldige geest in beslag nemen. Op deze 'Internationale Dag van Vergiffenis' zal ik de conflicten met die mensen, die er geweest zijn en nog niet helemaal van de baan zijn, eens eventjes opzij zetten en in sprookjes geloven dat alles 'vanzelf' in orde komt. Dat zal wel niet gebeuren maar eens in sprookjes geloven, op een zonnige morgen en op de 'Dag van de Sprookjes' moet toch kunnen. Want, op 07/07/07, zeker en vast een sprookjesgetal, riep het pretpark De Efteling, deze dag uit tot 'sprookjesdag'. Het initiatief had de eerste jaren veel succes, maar het feestvieren en het geloof in sprookjes, is wat tanende. Het magische cijfer '7' is in veel verhaaltjes een belangrijk getal, zie maar naar de 'zeven geitjes', 'de zeven dwergen', 'de zeven mijlslaarzen' enz. Vandaar dat 07/07 een feestdag voor prinsen en prinsessen zal blijven. De kleuters en peuters zullen nog lang de zin, "toen kwam het varkentje met de lange snuit en het vertelseltje is uit" en "ze leefden nog lang en gelukkig" horen. Het priemgetal '7' staat voor 'compleetheid' en dat wordt gebruikt in alle domeinen. In religies, "God schiep de aarde in 7 dagen". In de natuurkunde: de regenboog heeft 7 kleuren. In de geschiedenis "Rome is gebouwd op 7 heuvels". Maar in 2007, ook op de zevende dag van de zevende maand, werd er een nieuwe lijst van de 'zeven wereldwonderen' opgemaakt. Zijn verkozen als '7' exceptionele en wonderbaarlijke werken: 'Chichén Itzà' Mexico, 'Colosseum', Italië, 'Cristo Redentor' Brazilië, 'Chinese Muur' China, 'Machu Picchu' Peru, 'Petra' Jordanië en tot slot 'Taj Mahal' uit India dat met zijn bankje voor het bouwwerk al gezorgd heeft voor wereldberoemde foto's. Meer uit toeristisch oogpunt en door het felle protest van de Egyptische politieke leiders, krijgt de 'Piramide van Cheops', een speciale vermelding: enige unieke wereldwonder uit de Antieke Oudheid. Natuurlijk zijn er velen die dat begerenswaardig lijstje niet hebben gehaald en alzo extra reclame hebben misgelopen. Belangrijke afwezigen zijn o.a. 'Akropolis' Griekenland, 'Stonehenge' U.K., 'Vrijheidsbeeld' U.S.A., 'Eiffeltoren' Frankrijk. In totaal zijn er 13 monumenten die als een wonder kunnen beschouwd worden en niet in het fameuze register zijn opgenomen. Wanneer het nog eens zal herzien worden is in 2007 niet medegedeeld. Er zal eerst terug een 'magisch' getal moeten benoemd worden want wachten tot 07/07 in 3007, is onbegonnen werk. Ik moet ouder worden dan Methusalem en die werd 969 jaar. Dan ben ik zelfs een wereldwonder!!!
"Natte neusjes, vieze pootjes, een knuffel zo speciaal. Wie zijn leven met een hondje deelt, is het rijkste van allemaal". Iedereen weet ondertussen wel dat mijn hond, mijn compagnon de route is. Niet alleen geldt dat voor mij, maar ook voor hem. We klitten aan elkaar en zijn elkaars welzijn en leven. Hij piept, kraakt en jankt als ik hem even aan een ander wil toevertrouwen. Dat heb ik vorige week ondervonden toen ik een toilet moest bezoeken en hem even aan de meisjes toevertrouwde. Ontroerend vond ik dat wel, maar ook pijnlijk. Dat wil zeggen dat ik echt wel 100% fit en gezond moet blijven want ik wil mijn beestje geen verdriet doen door afwezig te zijn door ziekte.
Op 18 juni vernoemde ik nog Raffaella Carrà (1943-2021). Gisteren is haar stem verdwenen maar toch luister ik vandaag nog eens naar haar hit: "A far l'amore comincia tu".
Zowel het woord van Van Dale als het Vlaamse Woord, kan ik gebruiken voor mijn volgende personage. De heilige Godelieve van Gistel, wiens naamdag het vandaag is. Godelieve (1045-1070) afkomstig van het slot Londefort-lez-Boulogne, kortweg Londesvoorde nabij Wierre-Effroy werd door haar vader Hemfried uitgehuwelijkt aan heer Bertolf van Snipgaten bij Gistel. Voor haar is het Van Dale-woord, 'gast-aan-tafel-syndroom' van toepassing: het ongemakkelijke gevoel krijgen er niet welkom te zijn als gast, omdat de opgelegde regels van 'netjes gedragen' niet duidelijk zijn voor de bezoeker. Vooral haar schoonmoeder, vrouwe Iselinde, had een pik op de jonge echtgenote van haar zoon. Godelieve wendde zich met haar klachten tot haar vader, die Bertolf een reprimande gaf en wilde aangeven voor geweldplegingen bij het bestuur in Brugge. Als brave dochter keerde ze terug naar een brave zogezegd tot inkeer gekomen echtgenoot, waarin ze zich duidelijk 'vergiste' ( Vlaams Woord =vergissen). De volgende dag werd ze door 2 handlangers van de heer van Snipgaten, Lantbert en Hacca, gewurgd en in de waterput gegooid. Er gebeurden vrij vlug wonderen en mirakels in haar naam zoals het zien van de blinde Edith, dochtertje van Bertolf en zijn 2e vrouw, na het reinigen van de ogen met water uit de put. Na enkele jaren van wroeging, besloot de Gistelse kasteelheer in te treden in de benedictijnerabdij van Sint-Winoksbergen alwaar hij het verhaal van Godelieve liet optekenen door hagiograaf Drogo. Zij is de patrones van de naaisters omdat ze hemden zonder naad kon maken. Zij wordt ook als hulp aanroepen bij echtelijke ruzies en lastige schoonmoeders. Zij wordt nog alltijd aanbeden bij keel-en oogklachten. Om die redenen ga ik af en toe eens een kaarsje aansteken in de Abdij Ten Putte, waar ze ooit woonde. Er is ook een spreuk: als het op Sint Godelieve regent, vult ze haar putje voor veertig dagen. Hopen maar dat het droog blijft vandaag!!. Onze heilige heeft waarschijnlijk nooit een kusje gehad op deze Wereldkusdag. Het op elkaar brengen van de monden, is in alle culturen een toonbeeld van liefde. Nog een goede raad: maak je geen zorgen om morgen, leef vandaag en doe het traag.
Een zeer gewichtige levensvraag vandaag: ga ik er een pyjamadag van maken of ga ik me toch maar naar boven hijsen om mijn trainingspak aan te doen? Niet dat ik ga trainen maar enkel om comfortabele kledij aan te hebben. Ik sta dus gewoon in dubio. Alles is weer stil na de invasie en de drukte die dat met zich meebrengt. Ook de bezigheden met de kleindochters eisen z'n tol als alles weer stil is en iedereen huiswaarts gekeerd is. De vermoeidheid slaat dan toe. In wezen leid ik toch wel een zeer kalm en rustig leven dat het ritme van een gepensioneerde toch is. Dat wil zeggen, leven zonder uurwerk, leven zonder werkdruk, leven zonder sociale geplogenheden en vereisten, leven zonder vast stramien van maaltijden, geen activiteiten bedenken en doen. We zijn dus met twee aan een rustpauze toe, want de hond overtreft ook zichzelf als er speelmakkers in de buurt zijn. Hij ligt nu ook uitgestrekt, met poten omhoog aan mijn voeten. Het is de 'werkverslaafdendag' vandaag. Dat is niet op mij van toepassing tenzij ik 'rust' ook als een werkverslaving aanzie. Rust kan ook een vorm van werken zijn die verslavend kan genoemd worden; van stoel naar zetel bewegen en omgekeerd, een goede houding zoeken om te rusten, zelfs een boek 'vasthouden' kan al als werk ervaren worden. Als ik dat dan een paar uur doe, lezen dus', is dat een werkverslaving en uitermate vermoeiend. Dat noopt dan tot regelmatig een rustpauze te nemen met een koffietje en biscuitje en daarna een beetje knikkebollen in de chaise longue. Wat zegde Pallieter ook alweer? Pluk de dag! Vandaag denk ik aan dat personage van Felix Timmermans (1886-1947). Geboren in 1916 als titel van een streekroman in de regio Lier. Pallieter is ook zo'n beetje zoals ik vandaag, een klein luierikske. Hij genoot van het paradijselijke landschap rond de Netevallei, ik geniet van de regen die ook vandaag weer op het appel is, van een minieme zonnestraal en een streep blauwe lucht, het zalige 'niets' hoeft, 'niets' moet. De hond is er ook tevreden mee. Wat doe ik vandaag? Als ik alles uitstel tot morgen, heb ik vandaag niets te doen!!. Dat is een aangename bezigheid. Tot morgen
Vroeg begonnen is half gewonnen, zeker op een zondag. Ik was even vergeten hoe het leven van een puber in elkaar zit en al zeker dat van bakvissen. Andere taal, andere eetgewoontes, andere leefpatronen. Ik maakte gisteren dankbaar gebruik van de vermoeidheid van de hittepetitten om zelf vroeg tussen de lakens te kruipen. Er zit immers een drukke zondag aan te komen. De familie Klepkens, 6 personen rijk, arriveren nog vóór de middag. Het is dus alle hens aan dek om een volwaardige maaltijd aan alle leden te kunnen aanbieden. Een beetje improvisatie zal daarbij handig zijn want Chateaubriands (1768-1848) met tomaten en frietjes ga ik niet klaarmaken voor een ganse bende. Het is dus noodzakelijk dat een uitgeruste kokkin in de keuken boven haar potten hangt. Al bij al ben ik dik tevreden dat mijn jeugdige familieleden, variërend in leeftijd van 8-20 jaar, regelmatig een paar dagen slijten bij oma. Dan blijf ik 'bij' met de nieuwste ontwikkelingen in de virtuele en technologische wereld van vandaag. Ik moet het niet allemaal kunnen en kennen maar enige notie van dat alles hebben, is toch wel handig. Moeilijk is het allemaal niet, want peuters en kleuters zijn al met hun duimen bezig vanaf dat ze een paar maanden zijn. Niet om op te zuigen of ermee te draaien zoals volwassen dat doen, maar om op een minuscul toetsenbord spelletjes te spelen, te swipen of te typen. Het zal een feestdag zijn met veel volk, maar net iets anders dan Independence Day in de U.S.A. Voor de Amerikanen een zeer belangrijke feestdag, gevierd on The Fourth of July sinds 1776. Dag dat de Onafhankelijksverklaring van Groot Brittannië werd ondertekend en bevestigd. Ik ga na al de mededelingen beginnen met patatten jassen. Een eerlijke patat van eigen bodem is nog altijd goed en gezond voedsel, nog wat groenten erbij en pfos-vrije kippetjes. Het buikje dik en rond eten, een wandeling op de dijk als de regen het tenminste laat afweten. Om mezelf eens een complement te geven schrijf ik het volgende: een familie die een grijsaard in haar schoot heeft, bezit een juweel.
Van 1-7 juli is het de 'plezierweek'. Ik doe wat die week moet gebeuren: plezier maken. En ik heb daar met pubers, het juiste gezelschap voor. Gisteren maakten we een overheerlijke zomerse dag mee aan zee. Met z'n drietjes en de hond eens een onvervalste stranddag gehad. Maar oh wee, een beetje buiten de felheid van de zon gerekend die ons velletje een andere kleur heeft gegeven. Mijn kleindochter verwoordde het zo: 's morgens een tomaatje, 's avonds een chocolaatje. Water, zon en zee, deden dat wonder voltrekken. We zitten nog net niet op de blaren!. Vandaag een andere dag en een andere invulling. Het weer is niet meer zo schitterend en dan komt er een binnenactiviteit aan te pas. Eerst is er een versterking van de maag nodig. Er is een restaurantbezoek voorzien bij een van mijn buren. Ik ga alleen naar een eethuis als de kleinkinderen er zijn. Alleen aan een tafeltje zitten, is niet zo leuk en voelt eerder zielig aan. Alleen eten doe ik liever thuis. Maar ik heb gezelschap en dan is zo'n uitje echt wel plezant zowel voor de meisjes als voor het oudere meisje. Dan is het met de jeugd richting cinema om de film met Johan Heldenbergh te bekijken: "Mijn vader is een saucisse". Ik doe ondertussen wel een wandeling. Aangezien er nog vakantiegangers komen die ik niet alleen in de zaal kan laten zitten, sla ik deze beurt van filmkijken over. Ik hoor dan wel het relaas als ze uit de zaal buitengestormd komen. Met de tram is het dan richting naar huis, moe maar voldaan, zeggen we dan met z'n allen. Maar eerst nog een gigantische ijs afhalen als afsluiter.
De zon schijnt al vroeg, de wind is gaan liggen. Het zal een onvervalste ouderwetse vakantiedag worden aan de Belgische kust. Met alles d'erop en d'eraan. Met de billenkar rijden, strandspelen, putten graven en kastelen bouwen, over de golfjes en de baren springen. De hond mag mee want er zijn een paar zones vooezien waar ik met de viervoeter ook op het strand kan komen. Die kan dan ook pootje baden. Hij is niet voor niets een waterhond. Daarna een lekkere crème glace. Het dessert komt vóór de wortelpuree met ballekes in tomatensaus. Ik heb tenslotte wat tijd nodig om dat klaar te maken. Ik zal wel naar de samenvatting van de tourrit moeten kijken. Die mis ik dan wel deze namiddag. Daarna met z"n allen voor de buis om dé voetbalwedstrijd van het jaar te volgen: Italië- Rode Duivels of omgekeerd. Ik doe geen pronostiek, dat is de goden verzoeken.
Ieder jaar zal ik op deze dag wel extra aan mijn vader denken. Zijn verjaardag. Ondanks het feit dat hij al meer dan 40 jaar niet meer lijfelijk aanwezig is, gaat er geen dag voorbij dat ik hem niet in mijn gedachten heb. Hij was een pracht van een mens. Zolang de familie en nog enkele vrienden over hem spreken heeft hij het eeuwige leven. Misschien komt hij op deze UFO-dag me een goedendag zeggen. Dat zou ik dan dé verrassing van mijn leven noemen. Toch zijn er veel mensen die geloven in het buitenaardse leven en van wezens van een andere planeet die eens 'hallo' komen zeggen in hun speciale en onherkenbare machines. Vandaag geloof ik in de groene mannekes. Maar dat terzijde, omdat mijn vader een duivenliefhebber was, meer bepaald een duivenmelker, moet zijn lijflied ook eens vernoemd worden. Naast het lied van Bobbejaan Schoepen (1925-2010), "Ik zie zo gere m'n duivenkot, dat is mijn grootst genot, want daar kun je alles vergeten, en zul je van zorgen nooit weten...." is er ook het lied dat nu gezongen wordt door Kapitein Winokio maar ook door Guy Mortier. Amusant om naar te luisteren. Ik schrijf nu het eerste couplet zodat iedereen direct kan meezingen als je de muziek opzet: "Er zat een duifke op het dak, en dat beestje kon niet kakken. Er was een pluimke aan zijn poepke blijven plakken. Hij zei verdie, hij zei verda, hij zei verdomme. Hoe is dat pluimke aan mijn poepke toch gekomme.....". Zijn favoriete krantje was "Duifke Lacht" dat nog altijd bestaat en 12x per jaar verschijnt. Met duivennieuws en duivenhumor als voornaamste ingrediënten.
De meisjes zijn wakker en voor mij is het nu tijd om te stoppen. Tot de volgende
Een tevreden mens kan reizen door zijn eigen huis. Ik wilde ooit wel de wereld zien. Nu niet meer en kocht me dan maar een atlas. Een heel stuk goedkoper en leuk om in te bladeren. Ik lees dan over de landen, steden, dorpen, kloosters van al de heiligen die de kerk rijk is, want iedere dag bekijk ik dat lijstje en vind zo mijn bestemming, vandaag bv naar Angoulême. Iedere dag komt er ook wel eentje van een of ander exotisch oord zoals Perzië. Meestal zeer kleurrijke en cultureel hoogstaande locaties. Die verrre reizen naar die vreemde landen met al hun bezienswaardigheden, gebeurt nu in mijn hoofd en op het internet. Verder is het de dag dat ik met mijn 'handborsteltje en blek' of 'veger en blik' door het huis dwaal. Het moet hier krakende proper zijn. Hoog bezoek komt er vandaag aan: twee kleindochters die mijn leven komen opvrolijken met veel sappige verhalen. Juli en augustus zijn de komkommermaanden van de nieuwsgaring en dan zijn de puberverhalen meer dan welkom. De huis aan huiskranten zijn ook aan vakantie toe en er is dus ook een gebrek aan instroom van plaatselijk nieuws. Ik moet zelf op pad om alle nieuwtjes te rapen en daarvoor zijn een paar compagnons niet te versmaden.
Het is al de helft van dit speciale jaar 2021, 182dagen al veel meegemaakt. Nu komt het beste deel, 2 maanden zijn voorzien voor een rustige tijd met familie en vrienden. Eindelijk! Gisteren al bezoek gehad van vrienden die 9 maanden de roddelboekskes hadden gespaard en me die bezorgden. Aan lectuur van de koningen, prinsen en beau monde geen gebrek de volgende dagen. Maar eerst de gewone verjaardagen te beginnen met de Diana story en die van haar zoons. De people's princess zou vandaag 60 worden. Dat zal op de BBC wel uitgebreid becommentarieerd worden. Ik dacht ook eens aan Little Joe, de jongste zoon van de familie Cartwright van de tv reeks "Bonanza". Iedereen van mijn leeftijd had toen wel een dikke boon voor de knapste en vriendelijkste zoon van de boeren. Michael Landon (1936-1991) was dat personnage gedurende 388 episodes. Hij speelde nog een hoofdrol in "Little House on the Prairi" en "Highway to Heaven". Een echt enfant terrible was Marlon brando (1924-2004) met films die in het geheugen blijven nazinderen al zijn ze allen gemaakt in een andere eeuw. "A Streetcar named Desire", "On the Waterfront", "Viva Zapata", "The Godfather", "Last Tango in Paris". Overladen met beeldjes voor al zijn filmprestaties en alom tegenwoordig in de toenmalige roddelblaadjes omwille van zijn levensstijl. Het past hier een citaat te noteren van 'The Larger than Life Hollywood Actor': "Ik heb dieren altijd gemakkelijk gevonden om van te houden, omdat hun liefde onvoorwaardelijk is". Van deze zeer corpulente mens de laatste jaren van zijn leven zijn er meer dan 100 gezegdes genoteerd. Nu ga ik mijn meisjes verwennen.
Een mug verpestte mijn nachtrust. Eén van die 2 die Noah redde van de verdrinkingsdood en onderdak en beschutting gaf op zijn ark. Daarmee voorkwam hij het ellendige einde van die beestjes en verdwenen ze niet van de aardbol zoals de dino's. Ik vraag me nog altijd af wat het nut van deze diertjes is. Zo zijn er wel meer ongewenste bezoekers op onze globe blijven rondzweven en voor overlast zorgen. Zoals corona bijvoorbeeld. Er zijn sinds de uitbraak van dat virus al vele varianten geweest. Namen van landen, werelddelen en gebieden zijn al gegeven. Nu is het Griekse alfabet aan de beurt als naam: alfa, beta, gamma, delta, klassieke deltavariant en nu de deltaplusvariant. Deze zou dodelijker zijn dan al de vorige en is het gevolg van een mutatie in het 'spike-eiwit' wat dat dan ook mag wezen. Feit is dat de mensen er ziek van worden en de aarde verlaten naar onbekende bestemmingen. Beter nieuws is er van het koebeest. We kunnen weer wat beter ademen als we door de velden stappen en de prachtige koeien op de weide zien staan, zien liggen of zien grazen. Door een betere voeding, lees gezondere voeding en minder gebruik van herbiciden voor de teelt van koeienvoer, hebben onze koeien een gezondere wind. De scheten van deze dieren, die ons melk-boter-yoghurt en kaas bezorgen, bevatten een stuk minder CO2 en maken het ons aangenamer om te wandelen tussen de beesten. Op die manier is het gat in de ozonlaag ook een stuk kleiner geworden en kan de zon ons niet meer verbranden. De eerste natte koude zomermaand is er het bewijs van. En waarom toch content zijn met dit weertype? "Wat elke zomer is gebleken, is dat het warm was, met de winter vergeleken". De koeienvlaaien van Kaatjes tralalaatjes blijven wel even groot en even onaangenaam om in te trappen. Niet alles kan verdwijnen, nietwaar? Deze keer is er niks slechts te zeggen over deze weidedieren. Met de regelmaat van een klok zijn wel de eieren/kippen weer het slachtoffer van chemische producten. Dioxine, afval van benzine, fibronyl, vogelgriep, bloedluizen en nu weer pfos vinden we in onze lekkere tikkeneikes, omeletjes, paardenogen en al de andere lekkere bereidingen met eieren: mayonnaise, sauzen, koeken, taarten. De zwarte piet wordt weer naar iedereen doorgespeeld want zoals gewoonlijk treft niemand schuld bij dergelijke voedselbesmettingen. Noch het bedrijf noch de overheid steekt de hand in eigen boezem. Alleen zij die er van eten en ziek worden en bij niemand een luisterend oor vinden, zijn slachtoffer van deze onverkwikkelijke affaire. In Antwerpen kunnen ze er niet om lachen. Stel je voor dat de Oosterweel moet stoppen! Een blijvende gigantische open put met onnoemelijk veel files, ongelukken en ambras. Dat mag men onze sinjoren niet aandoen. Daarom eindig ik maar met een mooi gezegde en oh zo waar: Het leven is als een regenboog. Buien en zonneschijn zijn allebei nodig om het 'kleur' te geven. Tot morgen
Weet ge, na zo'n fikse regenbuien is alles weldadig groen. De temperatuur is goed. De planten krijgen voldoende licht, en die schieten van blijdschap 20cm omhoog! Dat is veel extra snoeiwerk van de hagen en struiken. Dat gebeurt niet in een plensbui. Té nat is onaangenaam om te werken, té droog en té heet is slecht voor de planten om geknipt te worden. Naar het belangrijkste tv-programma kijken om de tuinactiviteiten vast te laggen: het weerbericht. Toch zijn er andere manieren om te weten wat er op meteorologisch vlak, komende is. De 'beestenboel' gadeslaan!. Gaande van koeien, geiten, kikkers, vogels enzomeer. Die vertellen correct wat weertype er ons te wachten staat. Natuurlijk kan je opperen dat je daarvoor op den boerenbuiten moet leven maar niets is minder waar voor de kampioen van de voorspellers: de spin. Observeer wat de spin doet en je weet gelijk welk weer er op je afkomt. Een paar rijmpjes ter illustratie: "Maakt de spin in het web een grote scheur, de stormwind klopt spoedig aan de deur. Als de spinnen vlijtig buiten weven, zullen wij mooi weer beleven. Zitten spinnen rustig in hun web, dan blijft het mooi weer. Is 's avonds laat de spin ter been, zal het gaan regenen tien tegen één". Dus lieve mensen, in plaats van haar te vertrappen of in de stofzuiger laten belanden, kijk eens naar haar werken. Dierenspreuken zijn er door jarenlange observaties van hun gedrag bij een weerfenomeen en juist gebleken zelfs voor de hedendaagse computergestuurde mens.
De kakelkiekens, mijn buurvrouw en ik, hebben tijdens onze telefoongesprekken beschouwingen over alle dingen des levens. Nu, met het einde van het schooljaar in zicht, gaan onze gedachten over de lessen en de hoeveelheid aan keuzemogelijkheden van de jeugd van tegenwoordig. Eerst bespreken we natuurlijk de vakken waar er nu al lang geen sprake meer van is. Kort na de oorlog, waren de juffrouwen nog niet vergeten wat een gemis er was aan sokken, onderbroeken, hemdjes. Ieder meisje moest leren dergelijke onmisbare attributen maken in de handwerkles. IJverig en noest leren die items breien en ook een badpak dat een luxeproduct was. Nadeel: dat mocht geen water raken, want het zuivere katoen van toen slorpte al het water op, werd loodzwaar en zakte van het lichaamsdeel dat het moest beschermen. Heel genant was dat in het zwembad. Handschoenen haken of breien was nodig om naar de zondagse mis te gaan. Ook hoeden maken, want een kerk betreden zonder hoofddeksel kon niet. Dat bracht ons naadloos naar The Royal Ascot en bij uitbreiding Waregem Koerse waar al de dames verplicht met een grote of kleine hoed moeten verschijnen om op paarden te kunnen wedden. Modiste is een echte mode-opleiding. Nu met toevoeging, oh hilarisch, een specialisatie 'hoe een pluim op een hoed te steken' of bloemen of vruchten. Dat was ons punt: aangeven dat vroeger alle opleidingen 'algemeen' waren en dat nu specialisaties ten top gedreven worden voor alles waar een mens nood aan heeft, te beginnen met ons lichaam. Ieder knookje en adertje heeft nu zijn specialist gekregen. Tot morgen
Een ding is zeker, met mijn gieterke zal ik niet moeten rondgaan. Alle bloemen en planten zijn ruimschoots van water voorzien. Alle stof, vuil en modder is van mijn nieuwe dak, paadjes en oprit weggespoeld. Weerom veel water van het kraantje uitgespaard door de overvloedige regenval. Want dat is wel een dure vloeistof en daarop moet bespaard worden. Geen verspilling van drinkwater indien het niet nodig is, dat is mijn motto. Daarom ben ik toch dikwijls blij met een stevige regenbui. Na regen komt de zon, zegt het spreekwoord en daar zit ik nu op te wachten. Ondertussen kijk ik in de gazet en leer dat de 48 nieuwe kusttramstellen een nieuwe naam hebben gekregen: Zeelijner. Ik ben curieus wie dat ooit zal gebruiken. Een tram is een tram daar valt niets aan te veranderen hoe modern hij ook oogt, hoe mooi die nieuwe naam ook mag klinken, een 'lijner' bestaat niet, een 'kusttram' wel. Het is niet omdat een 'schoener' bestaat dat men achter elk zelfstandig naamwoord zomaar 'er' kan zetten om een nieuw woord en een andere betekenis te geven.Tenzij je iemand die 'lijnt' (door te vasten) een 'lijner' voor ogen hebt. Die zou ik dan eerder zo noemen dan een tram. Weeral kosten voor 'De Lijn' om dat op al die stellen te printen. Verder bij de 'verjaardagen van de dag' vind ik veel liefhebbers 'van'... te beginnen met P.P. Rubens (1577-1649), liefhebber van rondborstige vrouwen. J. J. Rousseau (1712-1778) liefhebber van opvoeden en planten. Luc Steeno (°1964) liefhebber van accordeons. Kevin De Bruyne (°1991) liefhebber van grasvelden en ballen. Dat waren de meest spraakmakende heren want dames vond ik niet. Een paar lijntjes verder kom ik dan de 'Internationale Dagen' tegen. Vandaag twee stuks. Eerst is er 'De Capslockdag'. Wie toetsenbord zegt weet waarover ik het heb. De hoofdlettertoets, kan ook gebruikt worden om ERGERNIS te tonen, verduidelijken van een woord of een feit. Een tweede internationale dag is volledig misplaatst in coronatijden: Handenschuddendag. Daar zal hopelijk volgend jaar veel aandacht aan besteed worden, want nu is dat uit den boze. Ik heb natuurlijk ook de heiligenstand eens bekeken en daar zag ik mijn 2e naam in mannelijke versie pronken: de Heilige Ireneus (130-202). Afgebeeld met een 'zwaard' maar belangrijker nog met een 'boek'. Men bekijkt hem als de grondlegger van de Christelijke Theologie. Hij bedacht ook dat de dierensymbolen uit het Oude testament beter geënd werden op de evangelisten. Vandaar dat Matteus met een gevleugelde mens wordt afgebeeld, Markus met gevleugelde leeuw, Lukas met gevleugeld rund, Johannes met gevleugelde arend of adelaar. Tot slot heb ik wel iets geleerd vandaag. Het is de enige dag van het jaar dat de dag (28) en de maand (6), twee verschillende en volmaakte of perfecte getallen zijn. Wat is dat? Dat is een positief natuurlijk getal dat gelijk is aan de som van zijn echte delers. Zie getal is '6', delers zijn 1, 2, 3: tel ze op 1+2+3= 6. Hetzelfde met 28, delers zijn 1, 2, 4, 7, 14: tel ze op 1+ 2+ 4+ 7+ 14= 28. Toch plezant nietwaar? Een stoeferig weetje, noem ik dat, met een lachje zonder meer.
Blijkbaar is supplement een echt Vlaams woord en staat vandaag in de picture. Ik kan jullie niet voorzien van een extra portie frieten, vlees of vis. Waarschijnlijk en hopelijk met iets beters, 'een extra glimlach' op deze regenachtige morgen. Het is een beetje cynisch dat het deze dag de 'Internationale dag van de Zonnebril' is. De zon heeft zich weggestoken achter de wolken, daardoor kan ik vandaag geen vit. D opslaan in mijn gestel en moet ik mijn toevlucht nemen tot een pilleke. Want mijn peil van deze beschermende vitamine is beneden alle peil. Dit is volgens deskundigen te wijten aan het veelvuldig gebruik van een mondmasker en de koude, waardoor ik met bedekte armen en benen blijf rondlopen en de zon niet door mijn vel kan priemen. Dit allemaal zijdelings van de zonnebril. Een Amerikaans brillen bedrijf legt de nadruk op het beschermen van de ogen met gekleurde glazen. We smeren onze huid in om de schadelijke UV stralen niet te voelen en onze huid niet te kwetsen en te verbranden, maar met de ogen is dat niet mogelijk. En die moeten ook beschermd worden voor die hevige stralen. Vandaar het belang van een zonnenbril. Niets beter om je doelpubliek te bereiken dan een internationale dag uit te roepen, dacht het bedrijf Vision Monday. Het heeft wel een commerciële achtergrond maar het nut van dergelijke glazen is niet te ontkennen. Vele opticiens, overal ter wereld, volgen de oproep en zetten een sierlijke bril in het zonnetje. Dat was geen hulpmiddel dat de dame waar ik vandaag over las, nodig had. Helen Keller (1880-1968). Doofblind geworden na een ziekte op de leeftijd van 19 maanden. Een vrouw die wat op de achtergrond is geraakt nadat ze langdurig in de belangstelling stond door haar vaardigheden, tomeloze inzet, leven en succesvol zijn met een zware handicap. Eventjes terug bekend omwille van een boek, toneelstuk of film. En dan weer verdwenen in de anonimiteit, omdat hetgeen waar zij voor stond, door de moderne technologie achterhaald lijkt te zijn.Toch zal ze voor een grote groep mensen een voorbeeld zijn, een blijvende inspiratiebron wat moed, kracht en doorzettingsvermogen kan teweegbrengen. Door haar lerares Anne Sullivan (1866-1936) leerde Helen het 'vingeralfabet, tactiele gebarentaal, spraak-afzien met haar vingers. Ze leerde zelfs spreken al was dat voor buitenstaanders soms moeilijk te begrijpen. Maar ze voltooide, als eerste doofblinde, haar middelbare school en behaalde uiteindelijk ook een universitair diploma. Ze schreef verschillende boeken waaronder haar autobiografie: The Story of my Life. Het toneelstuk " The Miracle Worker" (1959), die de periode met Anne Sullivan beschrijft, is 3x verfilmd, 1962, 1979, 2000. Ontroerend mooi, vooral het beeld als ze met vingerspellen het woord 'water' in de handen van Anne spelde. Het past wel dat ik een citaat van haar hier neerschrijf: "het enige dat erger is dan blind zijn is, dat je wel 'zicht' hebt maar geen visie". Ze zegde ook," wat we ooit hebben genoten kunnen we nooit verliezen" en dat moet ik bij het ouder worden in gedachten houden.
Plechtstatig kan ik me weer nestelen voor mijn scherm. Hier is 'tik tik, tok tok' speaking. Gelukkig maar, want stom door het leven gaan is niet prettig. Daarmee bedoel ik niet van 'enige intelligentie gespeend zijnde' maar niet kunnen 'praten', het zwijgen opgelegd door technische fouten. Jullie kunnen dus aannemen dat ik echt uitkeek naar een normale schrijfdag. Weerom moest die wat later beginnen want zoonlief stapt de kustlijn af met enkele vrienden. Die moest ik op het zand van het strand toch wel een hartelijk welkom geven en een goede wandeling toewensen. Onze kust is 65 km en die oefening gebruiken ze als voorbereiding op de Dodentocht van Bornem, als die kan doorgaan. Waarschijnlijk zitten jullie allemaal te wachten op het verslag van mijn date op mijn verjaardag. Wel dat geef ik niet, want dat is oud nieuws. Ik wil alleen kwijt dat het een zééér aangename dag was met lekker gezond eten, een fikse wandeling en een goede babbel. Allemaal geduld hebben tot mijn volgende verjaardag, binnen 361 dagen! Zó lang is dat nu ook weer niet want de tijd vliegt voorbij. Ik kijk dan weer naar de nieuwigheden dat deze dag me brengt. Van Dale deed me de wenkbrauwen fronsen met het woord dat 'zij' als nieuw introduceren: lettersoepmens. Voor mij is dat iemand die verzot is op de alfabet letters van Soubry in de juliennesoep of kippensoep. Iedereen in België zal het daar mee eens zijn. In Nederland niet, want voor hen is het een nieuw woord dat ze gebruiken voor een lid van de LHBTIQ- gemeenschap aan te duiden. Ik heb voor jullie en ook voor mezelf, opgezocht waar al die hoofdletters voor staan: lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender, intersekse, queer (meerdere woorden kunnen daar onder vallen zoals homo/travestie, beperkt zich niet tot 1 omschrijving van seksuele identiteit). Viktor Orbán, de tegendraadse president van Hongarije, zal dat woord zeker niet laten vertalen. Dan vind ik het Vlaamse woord van de dag een beter woord: superette. Een kleine zelfbediening kruidenierswinkel waar je rustig een doos Soubry-alfabetpasta kan vinden en desnoods nog een 'stukske' kunt zagen tegen de winkeluitbater over al de vaccinatie perikelen en over de start van 'La Grande Boucle' oftewel 'Tour de France' oftewel 'de Ronde van Frankrijk' waar ik een groot liefhebber en supporter van ben. Een mooie naam zit al in een eerste ontsnapping: Bonnamour.
Geert Van Bruaene (1891-1964), gewezen filosoof, dadaïst, acteur, galeriehouder en cafébaas van het bekende café "het Goudblommeke in Papier" in Brussel zegde: "Ieder mens heeft recht op 24 uur vrijheid per dag". Daar ben ik het volkomen mee eens en van die vrijheid geniet ik met volle teugen iedere dag. Geen agenda die me roept om de zoveelste verplichting na te komen, wel "God schiep de dag, de nacht, de maan, de sterren en de zon, en dan het leven zoals God in Frankrijk.
Iedereen in mijn leven heeft een naam gekregen. Te beginnen met mezelf natuurlijk, kroost en familie, vrienden en kennissen en ook mijn buren. Zeker en vast mijn hond, die een naam van een cherubijntje verdiende. Maar ik heb de laatste dagen ondervonden hoe belangrijk de computer voor mij was. Die verdient een naam te krijgen. Niet dopen met wijwater, champi of cava, want dat zou werkelijk niet slim zijn. Nee, de woorden die ik mijn pc als naam wil geven moeten weergeven wat dat technisch vernuft voor mij betekent. Ik noem en doop hem : Tik Tik, Tok Tok. Ik vind dat een heel doordachte keuze. Tik tik staat voor hetgeen ik op dat instrument doe: tikken, schrijven op de schrijfmachine of moderner gezegd, het toetsenbord zacht beroeren om er mooie woorden uit te krijgen. Tok tok: kloppen op de deur van mijn lezers om te zeggen dat ik niet meer gekortwiekt ben, dat ik mijn gedachten terug de vrije loop kan laten gaan om jullie iedere dag aangenaam te onderhouden met mijn 500 woordjes. Je zou dat niet zeggen maar dat was een vrij moeilijke oefening om een correcte naam te vinden. Eerst dacht ik 'TikTok' maar dat bestaat al en is een filmpjes programma met zang en dans op het internet, een social media affaire. Dan dacht ik aan Tik Tak, maar dat is een kleuterkwartiertje op de VRT. De aparte woorden kunnen ook voor een kiekengeluid dienen, of het geluid van een staande klok. Maar Tik Tik, Tok Tok, is niet zomaar gewoontjes, geen dertien in een dozijn naam. Door het dubbele gebruik van de kleine woordjes, straalt het klasse uit. Net zoals mijn personal computer met verlicht toetsenbord in een zilveren omhulsel. Ondanks het late uur moest ik toch nog even wat schrijven vooraleer het licht uit te doen. Eens een vingeroefening doen, en gelukkig zijn dat ik weer kan tikken. Ik kan weer zeggen tot morgen, en slaap lekker, zoals een roosje.
mijn verjaardag eindigde in mineur.Crash van computer en bijgevolg moet ik een paar dagen zwaar gehandicapt door mijn beginnende nieuwe jaar. Spijtig natuurlijk dat jullie het relaas van die belangrijke dag moeten missen. Ik probeer dit berichtje via mijn gsm te schrijven maar mijn vingers zijn werkelijk te dik om een ganse tekst te schrijven op dat piepkleine scherm. Nog enkele dagen geduld en ik vertel weer de smeuïge verhalen vvan mijn leven en de bedenkingen bij de voorvallen in de wereld. Tot binnenkort
