Het is al een tijdje geleden maar vandaag ga ik er nog eens een pyjama-dag van maken. Ik heb nood om eens een dag in slaapmodus ttz met zéééér ruime kledij, te blijven rondlopen en zitten. Eigenlijk moet ik dat eens een 'cosy' day noemen. Dat klinkt minder 'lui' dan nachtkledij aanhouden, en duid ook meer op een 'gezelligheid' dan op lui-zijn. Het is nog goed weer om op het gemakske buiten de gazet te lezen, wat rond te kijken naar al die vreemde vliegende en kruipende insecten en de hond aan mijn voeten te zien liggen. Het intrigeert me wel wat daar in de herfst allemaal rondvliegt, want buiten 'vliegen en muggen' ken ik niet veel van al wat beweegt, kruipt en vliegt rondom mij. Daarom heb ik, zoals ieder jaar weer eens de app 'obsidentify' geïnstalleerd. Een fotootje maken en de app zegt me welk beest van Gods schepping, ik in het vizier had. Eigenlijk een best leuke passeerderij, moet ik zeggen en ik word er niet moe van. Op Wereld Dierendag ontdekte ik ook nog zo'n plezante app, ditmaal niet voor mij maar voor mijn viervoeter: Muziek voor honden!. Muziek waar ze rustig van worden, waar ze van in slaap vallen. Klassieke muziek blijkt hun voorkeur te hebben, vooral de pianomuziek van Mozart (1756-1791) op Richard Clayderman's wijze. Verder houden honden van 'soft rock' en 'reggæ' die allebei overvloedig op mijn playlist te horen zijn. Ik heb al een paar keer wat specifieke hondenmuziek laten horen aan mijn schatje, en ik moet zeggen: het helpt!.
Vanmorgen werd de persoon bekend gemaakt, die de 'Nobelprijs voor de Vrede 2023' verdient volgens het Nobelprijscomité: de Iraanse activiste Narges Mohamaddi. Haar strijd voor gendergelijkheid en tegen de onderdrukking van de vrouw in Iran en haar propaganda tegen de staat, bezorgden haar een totale gevangenisstraf van 31 jaar en ook lijfstraffen, met name 156 zweepslagen. In Teheran, in de Evin-gevangenis heeft ze hopelijk gehoord dat haar strijd internationaal gedragen wordt en dat vele mensen haar daarbij steunen. Ze is geen buitenlandse in Iran en dus kan een buitenlandse regering of buitenlands staatshoofd niet voor haar opkomen bij de ayatollah's om haar vrijlating te verdedigen zoals bij humanitaire hulpverlener Olivier Vandecasteele, wel gebeurde. Hopelijk kan deze prijs toch wel een beetje bedenkingen bij het gevangeniswezen, rechters, bewindslieden in Iraan oproepen voor hun behandeling van mensen die er een andere mening dan zij op nahouden en al zeker een herziening bewerken voor hun behandeling van de Iraanse meisjes en vrouwen in het bijzonder. Haar persoon zal Internationaal geen enkele controverse opwekken wat bij sommige 'Nobelprijzen voor de Vrede' wel gebeurde. Daarbij denk ik dan Kissinger, Simon Peres, Yitzhak Rabin, Yasser Arafat. Tot morgen
"Hey", het eerste woordje van Jacotte Brokken als ze met het weerbericht begint. Ik begin er ook mijn blog maar mee want ik vind dat nog niet zo'n slechte begroeting. In onze weerberichtwoordenschat zal men dat woord terugvinden als 'haar' nalatenschap net zoals de 'straalstroom' een woord van Armand Pien (1920-2003) ons werd nagelaten en het 'ochtendgrijs' door Frank Deboosere. De straalstroom is wat in het verdomhoekje terecht gekomen en het ochtendgrijs maken we in deze tijd van het jaar wel meer mee. De zon schijnt wel voldoende maar heeft het moeilijk om door de nevel en de mist te priemen. Ze heeft in de herfst niet meer de kracht om alles binnen het uur te doen oplossen. Maar toch geeft ze overdag nog een aangename warmte, kunnen we nog voldoende buiten zitten en ons koesteren aan die warmtestralen. Al de tweede herfstmaand op rij dat het zomert, en voor mij, op een aangename manier dus niet te warm. Met zo'n weer komen de mensen ook nog veel buiten en heb ik gegarandeerd mijn klapke nog aan mijn poortje met de passanten. Maar gisterennamiddag was het weer eens een broodnodige sneukeldag, en begot dat doet deugd om het hartje te ledigen en de maag te vullen.
Deze morgen is dan bekend gemaakt wie de 'Nobelprijs Literatuur 2023' gekregen heeft. De Noor Jon Fosse. Ik heb rap de bibliotheek van mijn e-reader eens geraadpleegd, maar hij was er niet in te vinden. In mijn papieren bibliotheek staat hij niet tussen mijn boeken. Dat is weeral iets voor naar uit te kijken want ik verplicht mezelf toch een werk te lezen of proberen te lezen van de laureaten van deze prestigieuze prijs zowel in 'geld' uitgedrukt als in 'eer, naam en faam'. Ik heb wel geleerd dat hij Nynorsk (nieuw Noors) schrijft. Eén van de twee standaardschrijftalen van het Noors. De meest gebruikte is evenwel Bokmål (boek en schrijftaal) en leunt zeer dicht aan bij het Deens. Wat me verbaasde was dat het Noors geen gestandardiseerde spreektaal heeft en vertoont grote regionale verschillen. In Vlaanderen en Nederland hebben we wel een taal voor Noord en Zuid, het ABN, en verder ook het Antwaarps, Limburgs, West-Vlaams enz maar ook het Fries, Amsterdams enz. Dat was dan de les die ik vandaag kreeg.
Het is tijd voor een beetje rust en ontspanning want deze morgen is mijn huis weer spic en span gemaakt. Ik heb een beetje geholpen en ben dus klaar, in eerste instantie om mijn inwendige mens wat te versterken en dan buiten te genieten van deze herfstige lente. Tot morgen
Het zal wel niemand verbazen dat het voor mij een dag is die ik best wel wil vieren en herinneren. Mijn hond krijgt een extra bot en snoepje want ik wil hem wel 'héél belangrijk noemen'in mijn leven. Ik heb dit jaar wel een serieuze dip gehad en het volgende gezegde was van toepassing: ik zocht een hand, maar ik vond een poot!. Ook mag ik wel zeggen: de beste therapeut heeft een vacht en vier poten!. Eenieder die met een dier leeft, zeker met een hond, weet wat ik daarmee bedoel, die dieren zijn trouw, loyaal, toegewijd en geven liefde en affectie. Wat ik hiermee wil zeggen is dat ze dàt alles geven in ruil voor wat eten en drinken, een warme nest en op tijd en stond een knuffel, een balspelletje en een kleine of grote wandeling. Rudy Carell (1934-2006) zingt daar zo een mooi liedje over, "Samen een straatje om" met als laatste zin van de stofe: "samen een straatje om, het laatste uurtje van vanavond, en ik vraag me af, terwijl ik naar hem fluit, wie laat wie nu uit".
En in Knokke (Knocke) Le Zoute is er weer vanaf morgen tot zondag, een grandioze tentoonstelling van geld, ditmaal niet in metaal of briefjes maar in de luxueuze sector van de auto's. De jaarlijkse veiling, sinds 2010, van auto's waar je amper mee buiten durft komen. Blikvangers dit jaar zijn 8 'Aston Martin' in de exclusieve kleur oranje zowel de binnenkant als de buitenkant, die aangeboden worden. Misschien hoopt men daarmee de Nederlanders over de grens te trekken en hun vroegere guldens nu dus euro's hier te spenderen. Niet alleen voor de veiling per opbod maar eventueel ook om met hun porches of andere snelle bolides aan de rally van Knokke mee te doen. Dat is ook al een prijzig evenement: per deelnemer is er 3000€ op te hoesten en er mogen 'maar' 225 deelnemers zijn. Natuurlijk zullen de 'zwaantjes' wel zorgen dat de snelheidsduivels onder volledige en veilige vrije banen hun wedstrijd kunnen strijden. Om nog meer geld in het laadje van de gemeentekas te brengen is er de plaatselijke Gault&Millau uitgebracht. Een culinaire dictionnaire van al de eetetablissementen, meestal met Franstalige namen, die 'Knock Le Soute', rijk is. De taalwetgeving, beschreven in het Vlaamse Canon, is hier ver te zoeken. En de reputatie van deze kustgemeente is stilaan aan flarden geschoten en is bijna onbestuurbaar geworden met het ene politieke schandaal na het andere dat geopperd wordt. Sinds de familie Lippens treurt om het overlijden van Leopold Raymond Maurice François Ghislain, graaf Lippens (1941-2021) heeft de gemeente nog géén dag beleefd zonder negatief in de kranten te komen. Stilaan komen ook al die belangenvermeldingen naar boven waar vroeger niemand een woord over te reppen. De Canon is voor morgen, ik zit bijna aan mijn 500 woorden. Deze namiddag moet ik mijn koffie niet alleen uitslurpen, maar zijn we met twee terwijl de hond aan zijn bot knauwt. Tot morgen
Ja, vandaag de verjaardag van mijn petekind, 22 jaar!. Hij heeft ook de naam van een aartsengel gekregen van zijn ouders: Michiel. De oorsprong van de naam is Hebreeuws en betekent zoveel als 'wie is als God/ die is als God'. De aartsengel Michiel is een 'engel' die een biezondere plaats inneemt bij God maar zeker in het hart van zijn 'meter'. Het is een 'schooldag', dus zal hij waarschijnlijk in de aula zitten of stage aan het doen zijn. Het feestje zal in het weekend wel volgen. Iedereen viert graag zijn verjaardag, zeker de jongelui. En dankzij de 2 Nobelprijswinnaars Geneeskunde 2023, een man en een vrouw, een Amerikaan en een Hongaarse, kan er weer gevierd worden met alle vrienden en familie erbij want zij brachten met een ongeziene snelheid een efficiënt vaccins om Covid-19 te bestrijden op de markt en gecommercialiseerd door verschillende farmaceutische reuzen. Deze collega's van de Universiteit van Pennsylvania mogen tercht de eer en de prijs in ontvangst nemen. Ik krijg mijn vaccin binnenkort, want ondanks alle voorzorgen die men soms neemt, woedt corona nog altijd rond en is een besmetting zo gebeurd. Deze mensen mogen terecht met complimenten overladen worden en een Arabisch spreekwoord zegt daarover het volgende: "beledigingen moeten in zand geschreven worden, complimenten in steen gegraveerd".
Volgende item van onze Vlaamse Canon: de euro. Dat is eigenlijk niet door Vlaanderen beslist maar door de Europese Gemeenschap waartoe meer dan de helft van de Europese landen behoren. Sinds één januari 2002 spreken we niet meer van 'onze frank is gevallen' maar van 'den euro valt nog niet te rap'. Ik doe nog geregeld de vermenigvuldiging met '40' en verschiet dan meestal van de prijs met de bedenking erbij, dat zou ik in franken nooit betaald hebben.
Nog een mooi gezegde van Franciscus van Assisi (1182-1226), minderbroeder, dat ik vandaag ga proberen toe te passen: "begin door te doen wat nodig is, daarna wat mogelijk is, en plotseling doe je het onmogelijke". Tot morgen
Op deze feestdag van de 'Engelbewaarders' mag er in geen geval een klassiek versje ontbreken over deze schutsgeesten: Engelbewaarder sta me bij, en maak deze winter rap voorbij. Voorgaande jaren staan er andere versjes. In ieder geval is het de feestdag van Raziel, mijn hond en huisgenoot en die krijgt vandaag een exta snoepje. En wat de zomer ons niet bracht, heeft de herfst in petto: mooi, aangenaam en zonnig weer. In ieder geval kom ik op die manier toch aan voldoende zonnevitaminen om de winter gezond en veilig door te komen. Alleen zijn er, zoals ze dat noemen, hoge wolkensluiers. Waar die dan vandaan komen weet ik niet. Is dat misschien een uitgerafelde wolk? Niks om me zorgen om te maken want de zon doet die toch binnen een paar uur wegsmelten. Verder nieuws heb ik niet. Ik schrijf dan maar meteen het volgende item uit onze zó belangrijke 50 punten tellende Vlaamse Canon. "Rock Werchter", dat als voorbeeld moet gelden voor onze Vlaamse Festivalcultuur. Sinds 1975 teistert het muziekfestival de weiden in de Vlaams-Brabantse gemeente Werchter. Tot 1999 was het een tweedaagse samen met het West Vlaamse 'Torhout'. Maar de gebieden lagen ietwat, naar Belgische normen, te ver van elkaar verwijderd om iedereen (80.000 mensen/dag) de verhuis te doen maken 's avonds naar de volgende gemeente. Het is nu geen tweedaagse meer maar enkele dagen, waar er niet alleen tentjes staan, maar ook glampings om in luxe te overnachten, waar chefkoks hun opwachting maken in trucks en stilletjes aan prijzen hanteren waar de doelgroep een jaar voor moet werken en sparen nl de jeugd. Festivals en hun lawaai zijn nooit aan mij besteed geweest en is dus dat een item van de 'canon' dat ik niet moet kennen. Ik wil nog wel een mooie quote van Harry Mulisch (1927-2010) schrijven, omdat het weergeeft wat onze 'Canon' eigenlijk is: "Politiek is vloeibare geschiedenis en geschiedenis is gestolde politiek". Dat is het zo wat voor deze eerste maandag van oktober.Tot morgen
Op zo'n zonnige zondagmorgen moet er niet al té veel nieuws te vermelden zijn. Tenzij het goed nieuws is natuurlijk en dat heb ik in "De Zondag", die 'de vrienden' in de bus staken, nog niet kunnen ontdekken. Leesvoer heb ik dus al gekregen, nu nog een beetje voor mijn inwendige mens te versterken. Omdat het 'Wereld Koffiedag' is, zal ik wel energie krijgen van de caffeïne die er in het zwarte goud aanwezig is. De rijke geur bij het malen van de bonen, de aroma's die vrij komen bij het maken van een tas dampende koffie 's morgens. Bijna niks kan zo'n moment overtreffen, daarbij naar buiten kijkend en een grote zon zien aan de blauwe hemel. Een zondag uit de duizend en het is nu al 18°C en windstil. Ik moet buiten vocht op deze heerlijke dag, ook wat vast voedsel binnen krijgen al zal het geen gerecht zijn dat ik tegenkwam bij mijn zoektocht naar nieuwigheden. Bij het Vlaams woord van de dag werd ik naar mijn jeugd op het internaat gecatapulteerd met 'pilchards in tomatensaus'en brood! Goedkope internaatskost die ik niet meer eet sinds ik zelf kan kiezen wat er op mijn bord komt. Geen witte bonen meer in tomatensaus, geen bloedende fijngesneden plakjes rosbief, en dus ook geen 'sardinas pulchardus' Dat zijn volwassen sardinen die enkel klaargemaakt verkocht worden in blik. Ik zal eens eentje meebrengen en proeven en dan doorspoelen met een 'lambik'. Dat is een Brussels bier van natuurlijke gisting door de bacteriën die rond de Zenne in de lucht zweven en vertoeven. Tot zover eten en drinken dat niet in de smaak zal vallen van de 'veganisten' die vandaag ook hun 'werelddag' hebben. Het is ook 'Wereldwandeldag', dat is dan om alle té veel aan caloriën van brood, vette vis en alcohol weg te werken.
De 'Canon' vandaag gaat over een 'stad', steden en gemeenten in Vlaanderen. Er zijn er een 300 tal en men kan van niemand verlangen dat men die van buiten zou kennen. Vooral omdat er nog woonkernen kunnen verdwijnen door opslorping of 'fusie' genaamd, van het dorp met een ander gehucht en dan weer een andere naam krijgt. Er kan natuurlijk ook nog een 'centrumstad' bijkomen als Jean Marie zijn zin krijgt.
Ziezo, dat is mijn schrijven op deze uiterst zonnige en warme herfstdag. Tot morgen
Swipen, swipen, swipen...ik kan dat woord ook eens gebruiken zonder dat ik op datingsites moet zitten te klungelen. Die sites zijn aan mij niet besteed en zullen ook nooit mijn interesse hebben. Maar sinds ik mijn e-reader heb, gebruik ik dat woord regelmatig. De nieuwste woorden die ik weer geleerd heb en gebruik zijn dus 'tappen', wat zoveel wil zeggen als 'aantikken' van een website, een woord, in mijn geval dus een boek uit mijn virtuele bib, enz om wat meer uitleg te krijgen of te openen, te lezen of wat dan ook te doen. 'Scrollen' komt van het gebruik van het 'wieltje' van de muis van de pc en is eigenlijk 'omhoog of omlaag' vegen. 'Swipen' is ook vegen maar dan van links naar rechts of omgekeerd. Natuurlijk als je een gewoon papieren boek leest sla je al eens pagina's over of ga je direct naar het laatste hoofdstuk als de schrijver het niet interessant maakt of als de plot wordt gesuggereerd, Ik lees nu "Simpele Leugens" van David Baldacci. Ik denk dat ik al lang geleden eens een boek uit zijn omvangrijk œuvre gelezen heb. Dus zoals een ontdekkingsreiziger was ik nieuwsgierig naar die hernieuwde kennismaking, van zijn zinnen en woordgebruik. Het was veelbelovend in het eerste hoofdstuk, ook nr 2 was interessant tot de laatste zin van dat hoofstuk op p.18, alles verkorfde: toen ging de telefoon en zou het leven van alleenstaande moeder Mickey Gibson veranderen in een hel. Voilà, dan weet ik al dat elk woord een drama is, is de spanning weggenomen en ben alleen nog nieuwsgierig naar het laatste hoofdstuk dat een uitleg geeft over de 382 vorige pagina's. Maar ik ben een vrouw die honger heeft naar woorden en lees dus maar van ieder hoofdstuk de eerste en laatste paragraaf om mijn teleurstelling in te slikken. Kennismaking met deze nog niet zo oude Amerikaanse schrijver valt in de verhaallijn niet mee, wel zijn woorden, althans de vertaling. En met recht en reden mogen die op deze 'Internationale Dag van de Tolk' niet vergeten worden: tekstbureau 'Jolanda te Lindert' nam dit werk voor haar rekening.
Canon Vlaanderen: de vastlegging van de taalgrens in 1962 en van kracht op 1 september 1963. Begot wat waren dat toen toch nog al toestanden zoals bv in Komen en Moeskroen. Er werden 4 taalgebieden vastgelegd, 3 eentalige gebieden Vlaanderen (Germaanse Noorden), Wallonië (Romaanse Zuiden) en Duitstalig landsgedeelte grenzend aan Duitsland door verdeling na de Wereldoorlogen en één tweetalig gebied, het Hoofdstedelijke Gewest met 19 faciliteitsgemeenten. Genoeg gepalaver over deze opdeling die soms nog speelt bij de verkiezingen in dit land. Gevolg voor mij was dat ik vanaf 1963 geen Frans meer moest spreken op de speelplaats of in de klas en dat er geen doosje meer moest doorgegeven worden, waar je je naam moest op noteren als je betrapt werd als je tijdens de Franse week Nederlands sprak of Nederlands in de Franse week.
Bon, nu ga ik nog wat buiten zitten en wat lezen en swipen in "Simpele Leugens". Tot morgen
Altijd op 'negenentwintig'september (samen met 27 september de datum met de meeste letters als men ze uitschrijft) is het de 'Internationale Dag van het Hart'. Ondanks vele campagnes en de straffe geneeskunde, blijft hart-en vaatziekten nog altijd 'doodsoorzaak nr één' bij de mensen. En wie hart zegt, denkt aan 'rood'. Vandaar dat ze er meteen een 'kleed je rooddag' aan koppelen, om ons 'hart' zeker niet op het achterplan te zetten maar op de eerste plaats om het goed te verzorgen. Tenslotte hebben we maar 'een' hart en dat moeten we echt wel goed koesteren. Vandaar dat ik hieer in mijn 'rood giletke' zit te typen.
Natuurlijk is er veel gedoe rond de getuigenissen in de tv-reeks "Godvergeten". In vier afleveringen konden de slachtoffers eindelijk hun verhaal doen: 1) Zwijgen is goud, 2) In naam van de Vader, 3) Operatie Kelk, 4)Tot in de eeuwigheid. Het is goed dat de misbruiken besproken worden en nog beter zou zijn dat de daders aan de kaak gesteld en gestrafd worden. 'Macht' corrumpeert, erotiseert, maakt misbruik in alle geledingen van de maatschappij en in alle leeftijdscategoriën waarbij het ergste is bij kinderen. In feite heeft religie en godsdienst met deze mensonterende praktijken niets te maken. Nergens staat er geschreven of is er vermeld in het Evangelie, De Bijbel, De Koran, Thora of enig ander religieuze geschriften dat seksueel misbruik tot de taak behoord van een beoefenaar van de godsdienst. Zoals er nergens vermeld staat dat een bedrijfsleider of een leraar of een castingdirector of enig ander lid van selectieproeven de kandidaten moeten onderwerpen aan seksueel vernederende proeven of pesterijen. Maar in België kan men deze onrechten in de openbaarheid brengen en de kans van berechtiging is bestaande voor al deze zware vergrijpen, vooral op kinderen die deze vernederingen een gans leven moeten dragen. Natuurlijk komen er nu polemieken op gang en controversen en vragen over alles wat met 'Kerk-kerk' te maken heeft. Men leeft in een seculiere maatschappij waar godsdienst nog weinig impact heeft op het leven van alle dag, waar de kerktoren niet meer in het midden van het leven staat, waar een priester een ambtenaar is geworden en voor zijn gedrag verantwoording moet afleggen aan het burgerlijk gezag. Nochtans is er de scheiding van Kerk en Staat in onze grondwet voorzien, waarbij de kerkelijke en staatkundige macht niet in dezelfde handen zijn. Zodat ieder zijn eigen regels kan opmaken en zijn zaken kan beheren. Ik heb niet gekeken naar de reeks. Ik wilde niet kijken want voor mij is 'godsdienst-religie' iets anders dan het Instituut Kerk en zijn bedienaars van de erediensten. De 'bedienaars van de erediensten' zijn mensen zoals iedereen waar er goede en overtuigde katholieken zijn, die de mensen helpen met hun zieleleven, filosofie, levensopvatting, levenswijze. Maar bij de bedienaars van de erediensten zou men geen misdadigers of seksueel geobsedeerden mogen verwachten noch in al die andere hogere echelons van de maatschappij. Het 'Canon' wacht. Tot morgen
Ongeloofelijk hoe snel de dagen en uren weer passeren. Even een beetje dromerig zijn en ik ben weeral 2 uur verder op de dag. En om het met de woorden van Raymond van het Groenewoud te zeggen uit zijn lied "Liefde voor de muziek"....."het ging vooruit (x3), het ging verbazend goed vooruit (x3)....De tijd gaat ontzettend snel, gebruik hem wel, is een spreekwoord dat men altijd indachtig zou moeten zijn. Maar wat is 'gebruik hem wel'? Dat wordt nergens bepaald en mag men dus zelf invullen. Men kan dan zeggen dat de uren met 'dromen' goed besteed zijn voor mij en iemand anders zal zeggen dat is puur tijdverlies. Met wat of voor wat, moet ik dan vragen. Voor mij kan dromen een zéér nuttige bezigheid zijn, zoals bv eens een reis ondernemen naar plaatsen waar de heiligen van de dag vandaan komen. Zo vond ik een plekje waar ik nog niet van gehoord heb en blijkbaar toch een byzondere plaats is: de kloostereilanden 'les Lérins'. Verschillende lapjes grond in de Méditerranée op 1,5 km van Cannes zee-inwaarts. Een viertal stukjes grond in het zoute water.Twee zijn onbewoond: Îlot Saint-Ferréol en Îlot de la Tradelière. Het grootste eilandje is Île Sainte-Marguerite met een 20-tal inwoners. Het behoorde tot de cisterciënzerabdij op het tweede grootste eilandje, tot Armand Jean du Plessis, Cardinal-Duc de Richelieu et de Fronsac (1585-1642), kortweg Richelieu (met plezier schrijf ik die namen eens op want zo maken ze die niet meer) het claimde en er het 'Fort Royal' liet bouwen. Daar zou volgens de overlevering, legende of werkelijkheid "de man met het ijzeren masker" zijn opgesloten van 1687-1698. Ontelbare films en boeken met gissingen, bestaan er om de identiteit van deze figuur te achterhalen. Tot op heden nog altijd een raadsel. In Île-Saint-Honorat bevindt zich een zeer grote prachtige, nog altijd te bezoeken, abdij. Er verblijven nog een 30-tal monniken. Men geraakt er met een overzetboot binnen de 10'. Einde van de toeristische uitstap en dromerij. Want de 'Canon' roept. Ditmaal toch met een item dat me de wenkbrouwen deed fronsen. Wil Vlaanderen internationaal gaan of tot de Franstalige gemeenschap behoren? Men zou het kunnen denken als men in onze kennis van Vlaanderen ook het lied "Le Plat Pays" van Jacques Brel (1929-1978) moet kunnen zingen. De man die Vlaanderen en zijn inwoners verafschuwde. Daar bovenop, zeer scherp was voor de Vlamingen in zijn songs "Les Bourgeois" en "Les Flamandes", liever in Brussel was en dan maar naar de exotische Markiezenarchipel vertrok om zijn laatste adem uit te blazen. De enigen die zich er goed bij voelen, zijn zijn familieleden waar hij al jaren van vervreemd was en die nu zijn nalatenschap beheren. Tot morgen
De namiddag is ver gevorderd als ik me aan mijn pupiter installeer. Ik neem wel geen lei en griffel meer ter hand maar een bicske en papier. Ik heb dat nodig om alle kleinigheden te noteren die ik in mijn blog wil vermelden en niet te vergeten, wat ik op dit moment wil vertellen. Eerst en vooral ben ik zo laat begonnen omdat ik lang geslapen heb, de krant terug in de brievenbus zat en ik een hele resem winkels moest frequenteren om al de boodschappen te kunnen doen die nodig waren. De winkels liggen wel niet ver uit elkaar maar het is altijd naar binnen gaan, zoeken, aanschuiven en betalen en hup weer een herhaling bij de volgende shop. Ik ben altijd blij als ik zoveel mogelijk commissies kan doen met één autorit. Dan moet mijn hond niet té lang alleen zitten want die heeft wel een beetje verlatingsangst. Ik heb wel een routine moeten ontwikkelen om mijn huis te verlaten zonder dat hij mee mag en daar moet ik me dus strikt aan houden zodat hij rustig blijft terwijl ik weg ben. En deze periode verjaren er 5 mensen die ik allemaal een e-card stuur. Iedereen krijgt een aangepast woordje voor zijn/haar verjaardag. Dat kost toch ook weeral wat tijd. Maar zo ben ik zeker dat ieder op de juiste tijd een 'gelukwens' van mij krijgt. Leve de e-cards! Ik vind dat een reuze vinding en maak er veel gebruik van voor allerlei gelegenheden. Ook nuttig om de 'post' te omzeilen, die niet meer tot de rapsten van de maatschappij behoord, behalve als het om aanslagbiljetten en rekeningen gaat. Dan vergeten ze de brievenbus niet. Gelukkig moet ik daar bij zetten, anders heb ik nog een boete van 'te laat' betalen. En wat voor zinnen gebruiken onze meteorologen Sabine, Bram en Jacotte? "We leven boven onze stand...". "Normaal gesproken hebben we recht op...". "De temperatuur voor deze tijd van het jaar...". In de zomer leefden we van de 'openbare onderstand' en nu doet het in de herfst werkelijk deugd om in de 'openbare bovenstand' te leven. Het is goed nog buiten te kunnen zitten en wat te lezen in mijn e-reader terwijl dat de hond profiteert van buiten te zitten en alles in zich op te nemen. De e-reader was een van de betere verjaardagsgeschenken die ik ooit kreeg, samen met de versiering van mijn hekje/poortje met ballonnen en vlagjes. Tot slot, nog een woordje van de 'canon van Vlaanderen': de pil. Dat was inderdaad een revolutionair gezegend middel voor de vrouwen en ook de mannen. Het betekende in ieder geval een maatschappelijke emancipatie van de vrouw, men kon aan gezinsplanning doen, men kon op aanvaardbare en veilige manier zwangerschappen voorkomen. Dat is werkelijk iets dat wie in Vlaanderen woont en komt wonen moet omarmen. Ik ga nog eventjes buiten zitten. Tot morgen
Geen nieuws, geen roddel, geen wereldgebeuren, geen columns met besprekingen van onze actualiteit door de wetstraatjournalisten, geen financiële mededelingen, geen spellekes, geen weerbericht en bovenal geen tv-programma's. Ik blijf verstoken info en weetjes. Dat is nu het geval. Geen 'dagblad', 'gazet' noch 'krant' te bespeuren. Het is wel goed voor mijn conditie want om de 5' ga ik toch maar eens de brievenbus controleren of de postbode nog niet is langsgekomen. Ik wacht even met melding te maken aan de uitgeverij tot de reguliere post is gepasseerd. Misschien heeft de man door ziekte het laten afweten en brengt de facteur alsnog mijn dagelijkse lectuur. Laat ons hopen, want ik loop hier rond zoals een kip zonder kop, dat wil evenveel zeggen als 'doelloos'!. En zoals ik me gisteren voornam om de "60 vensters" van onze Vlaamse Canon eens te bekijken, begin ik er nu aan. Tom Waes begon bij de oertijd in zijn programma "Het verhaal van Vlaanderen", dat ga ik niet doen. Ik bekijk niet doen. De 'Canon' is bedoeld voor hetgeen de inwoners en de nieuwkomers moeten kennen en weten over deze speldeprik grote veldje in de wereld. Ik kom als eerste tegen, "De Oostakkerse Gedichten" van Hugo Claus (1929-2008). Wel, dat is al een gebrek in mijn kennis om als Vlaming door het leven te kunnen gaan, ik ken ze niet. Ik weet wel Oostakker liggen en ben dikwijls op bedevaart geweest met de school en mijn ouders naar de 'O.L.Vrouw van Lourdes grot', maar over de gedichten die Hugo daar geschreven heeft had ik nooit gehoord. Ik ben trouwens geen fan van zijn werken al heb ik wel, als must, "Het Verdriet van Belgïe" gelezen. De samenstellers van de "Canon" noemen dat dus een 'gat in mijn culturele opvoeding, vorming en Vlaming zijn'. Morgen een ander vensterke eens bekijken want ondertussen heb ik wel iets interessanter gevonden op deze "Europese Dag van de Talen". Natuurlijk kunnen we als continent niet tippen aan de 2000 talen die in Azië gekend zijn. In Europa houden we het bij 24 officiële talen. En omdat Europa geen Toren van Babel mag worden, zijn deze allemaal vertegenwoordigd in het Europese parlement met tolken die er voor zorgen dat iedereen begrijpt wat de andere zegt en bedoeld. Een hele klus. Ik heb me dan laten verleiden om klikipedia te doen en kwam zo te weten dat Adam en Eva (?-? vC) waarschijnlijk Hebreeuws maar zeker Soemerisch spraken. Dat is een oude taal die bewaard gebleven is op kleitabletten van zeker 3.200 vC. In Europa gaat men ervan uit dat het Baskisch de oudste taal is, dat in België er 3 oficiële talen zijn, in Zwitserland 4. De meest gesproken taal is het Engels, dan het Duits en Frans dat al veel van zijn pluimen verloren is. Voilà. Door het gemis aan gazet, kan ik wel gebruik maken van het volgende gezegde van Arnold Glagow (1905-1998) "Lachen: kalmeermiddel zonder nevenwerking". Tot morgen
Ieder jaar mag ik zo eens luidop dromen. Het ene jaar kan ik mijn dromen eens bekend maken, het andere jaar wil ik er niet over spreken. Maar er zijn dromen die ik altijd voor mezelf hou, al vele vele jaren en ik denk dat het wensen en dromen zullen blijven. Toch wil ik ze niet voor 'onmogelijk' houden, want een droom moet volgens mij realiseerbaar zijn, anders is het een utopie. In verband met mijn blog droom ik er van, eens 500 woorden te typen die een onvergetelijke indruk op mijn lezers nalaat, een onvergetelijke tekst schrijven, mooie woorden en mooie zinnen neer te zetten, enfin een meesterwerk schrijven dat bij de volgende invulling van de 'Canon van Vlaanderen' zijn plaatsje krijgt als een belangrijke Vlaams schrijfsel van een doordeweeks meisje van 1948 en met haar dagboek en bedenkingen bij de voorvallen van iedere dag. Vandaag staan de kranten en de nieuwsitems vol met lachende gezichten van de ministers van de Vlaamse Regering. Ze hebben eens op een normaal tijdstip en uur hun septemberverklaring kunnen afwerken over het geld en de uitgaven die de Vlaamse Ministers de volgende maanden mogen doen. Voor mij een opluchting dat de dienstencheques, als enige consumentenartikel niet duurder zal worden. Ook goed nieuws vandaag, de melk zakt wat in prijs. Toch al twee dingen die mijn leven en boodschappen niet duurder maken. Want binnenkort beginnen weer de palavers en interne discussies in de partijen over de lijsttrekkers en de kopstemmen en is er voor regeren geen tijd en plaats meer. Ideaal zou natuurlijk zijn dat ze als beleidsmensen in de laatste maanden van hun regering, iedereen zou dwingen de prijzen weer op het niveau van vóór covid te brengen. Mits natuurlijk de gewone indexering toe te pasen. Ik denk dat té veel bedrijven de prijsverhogingen als extra winst blijven zien waar ze niks speciaals voor moeten doen omdat de consumenten ondertussen de prijsaanpassingen en de duurdere producten gewoon zijn. En over het beruchte 'canon' gesproken, vanaf morgen neem 'ik' dat eens onder de loupe om te zien of ik wel een goede Vlaming. Iemand die alles kent en weet wat 'ik' 'verplicht' en ook alle andere 'nieuwe' en 'oude' burgers 'moeten kennen' om in dit landsgedeelte te mogen wonen en genieten van de vele voordelen die dit stukje van de wereldbol ons geeft. Het is een lange zin maar hij kon niet korter. Tot morgen
Eerlijk gezegd, regen is nodig om alles gezond te houden en de zon is nodig om alles te doen groeien en bloeien. Dat laatste is natuurlijk veel plezanter en bezorgt ons de nodige vitamines om gezond en veilig de komende winter te doorstaan. Dat bedoelt het nieuwe woord van Van Daele: leefdieet. Vertaling van 'life diet', een gezonde leefregel op gebied van eten en drinken. Een leefdieet is een leefregel om in leven te blijven op een manier die de aarde zo min mogelijk belast, want ieder organisme dat leeft, heeft voedingstoffen nodig. Vanaf vandaag ga ik dat proberen toepassen, een gezonde voedingsgewoonte er op nahouden. Daarom heb ik gisteren mijn crème glaces dozen leeg gemaakt. Niet weggesmeten natuurlijk, maar de laatste restjes van die calorierijke lekkernij aan mijn lichaam toevertrouwd. Hopelijk moet ik na een volgende bloedcontole geen 'ozempic' innemen omdat mijn bloedsuiker te hoge waarde kent en er gevaar bestaat voor diabetes type 2, de suikerziekte van de overdaad. Ik ga zeker tot volgende zomer wachten om nog ijsjes mee te brengen van het grootwarenhuis, het is toch te koud aan het worden om er veel inwendig plezier aan te beleven. Vanaf nu weer proberen gezonde winterkost tot mij te nemen, die zit meestal boordevol vitaminen en hoef ik geen supplementen in te nemen. Maar het weer van vandaag is uitnodigend genoeg om buiten een boek te lezen in plaats van binnen in de zetel. Ik kan ondertussen kijken of er nog een aardbeitje rijp wordt. Ik heb een ras met rode bloemekes en dat levert me al sinds de maand mei, aardbeitjes. Weliswaar kleintjes, maar met vast vlees en heerlijke smaak. En met dit heldere weer zal ik deze avond ook het ISS zien overvliegen rond 21u39 vanuit het westen naar het oosten. Fascinerend!. Meer is er vandaag niet te beleven, alleen is het de laatste dag van kusttram gekend als de 'BN' en rijdt er vanaf nu alleen nog de nieuwe 'Zeelijner' op de sporen van Knokke naar de Panne en vice versa. Misschien worden die oude stellen bij zware drukte in de zomer nog eens uit de remise gehaald. Ik ga mijn middagmaal nuttigen en dan buiten zitten en lezen. Nog 100 blz in "Oog om Oog" van Alridge. Dat zal vandaag wel moeten lukken om de laatste pagina om te slaan. Tot morgen
Het is herfstweekend en tegelijkertijd vandaag 'burendag'. Goed ingeduffeld om geen sneuvering op te doen bij dit gure weer, heb ik mijn burenklapke al gedaan. Iedereen komt buiten om de gazet uit de brievenbus te halen, of is naar de bakker geweest om vers brood en koffiekoeken, of heeft zijn auto moeten verplaatsen. Gasboetes voor fout parkeren wordt hier met de radarauto gedaan. Een flexi-jobber, die voor het parkeerbedrijf een ganse dag rondrijdt in het electrische autootje, om mensen op de bon te zwieren als ze al durven hun niet geregistreerde karretje in onze woonwijk achter te laten. Stilaan weet iedereen dat en zorgt voor serieus minder parkeerdruk en overlast van rondrijdende ééndagstoeristen. Het is gelukkig geen shortjes of korte broeken weer meer. Ook mijn dochter is tegen de vlakte gegaan, maar met haar fiets. Ook zonder kleerscheuren noch gebroken of verstuikte botten. Wel, juist zoals haar moeder, met een gekleurde lichaamshelft als gevolg. Door de friste buiten kunnen we al dat blauw bloed bedekt laten, we zijn toch niet van adel.
Ik wil mijn ogen niet sluiten voor de miserie en ellende of al het negatieve dat de mensen elkaar of onze planeet aandoen, maar ik ben iemand die toch probeert iets te vinden dat de 'zeden verzacht'.Ik lees graag een gedichtje op tijd en stond. 'Loftoejoe' op instagram, schrijft regelmatig wat poëzie op dat platform. Korte gedichtjes met een emotie van de dag. Of ik neem het boekje van Stijn De Paepe (1979-2022) even ter hand. Vandaag vond ik iets nieuws, weliswaar in onze Franse taal, maar met woorden die iedereen wel ooit geleerd heeft, getekend met 'viedesmots': j'aime les personnes simples, celles qui sont heureuses avec peu, qui ne vous demandent pas la lune, mais qui vous offrent des étoiles sans le savoir. Tot morgen
Nog 100 dagen en 2023 is passé. En wie 100 dagen zegt aan de studenten, krijgen als antwoord van al de leerlingen, 'dat vieren we'. Ik ben ook nog een student, gezien mijn voornemen, plicht én daad bij het woord voegend, iedere dag een nieuwigheid te leren of terug op te frissen. Vandaag begon ik bij de bestudering van de kledij van de moslim gemeenschap, omdat Eddy me een foto toestuurde met de veranderende kledij voor vrouwen in sommige landen, voornamelijk daar waar de ayatollah's en imams het hoge woord voeren en heersen over de burgers. Nergens noch in de koran of andere godsdienstige geschriften wordt er melding gemaakt van het verpakken van vrouwenlichamen om het onzichtbaar te maken. Alles is gestoeld op interpretaties van de woorden 'sieraad', 'stampen' in de Koran of de geschriften van de Profeet en overleveringen. Al schrijf ik dat vrij simplistisch want ik ben geen specialist van de Islam, noch van de Koran, noch van de Hadith of overleveringen van de woorden, daden en leven van de profeet Mohammed (571-632). Het aantal overleveringen bedroeg ± 600.000 waar Al Bukhari (810-870), imam en schriftgeleerde, bracht er orde in, door er maar 7000 in zijn verzameling op te nemen. Dit zijn richtlijnen die door de jaren heen altijd maar strenger en strenger worden vooral voor de moslima en haar kledij. Dat gaat van djellabah (lang gewaad voor man en vrouw), hidjab (hoofddoek die haar en nek bedekt), chador (alleen gezicht te zien), khimar (laat het gezicht vrij), nikab (bedekt het lichaam en enkel spleet voor de ogen), boerka (alles bedekken en gaas voor de ogen om door te kijken). Hopelijk ben ik een beetje correct in dit moeilijke godsdiensthoofdstuk. Maar de foto is een werkelijkheid voor vele vrouwen die achterblijven in landen die hen niet alleen beknot in kledij, maar hen ook verbied uit werken te gaan, te studeren en kennis te vergaren. Iedereen weet wat er gaande is, maar die landen zijn rechtsstaten waar buitenlandse mogendheden zich niet mogen mengen in het binnenlandse bestuur. Hopelijk keren de kansen voor deze vrouwen eens terug naar de betere tijden die ze jaren geleden kenden. Misschien kunnen ze dan meewerken aan de universiteit van Tokio, die Artificiële Intelligentie inzet om de 'spraak van de kippen' te verstaan. Aan uniefs worden altijd onderwerpen gezocht die echt een nuttig gebruik maken van de onderzoeksgelden die men toebedeeld krijgt. Aha, dachten Japanse bollebozen, kippen kakelen, tokken en klokken. Wat willen die beesten daar allmaal mee uiten en kunnen we een manier vinden om dat te verstaan? Natuurlijk onze Oosterse vrienden zijn vindingrijk genoeg en gebruiken de computer niet voor blogs te schrijven zoals ik, maar om de taal van het hennetje te verstaan. En waarempel, ze vonden een 30-tal verschillende klanken die de haan en de kip gebruiken om hun wedervaren en emoties aan elkaar mede te delen. Ze vonden zelfs 6 emotionele toestanden waar de 'pok pok' taal voor gebruikt wordt: honger, woede, tevredenheid, opwinding en natuurlijk angst en stress vooraleer ze een kopke kleiner worden gemaakt en gepluimd. Nu ga ik mijn 100 dagen vieren. Tot morgen
Volgens de lessen aardrijkskunde, die ik kreeg in het lager en middelbaar onderwijs, begint vandaag de herfst op het Noordelijk Halfrond. Ik volhard in de boosheid en erken noch 1 septemeber, noch 22 of 23 september als de start van dit voorlaatste seizoen van het jaar. En weet ge wat? Het weer geeft me meteen gelijk: wind, regen, de bladeren die van de bomen vallen en de temperatuur die amper 12°C is. Ik zit hier dus met sokken aan, een pull met lange mouwen en heb een sjaal bij de hand voor als ik buiten ga. Met of zonder paraplu, de hond heeft zijn wandelingske in de tuin nodig en daarbij ben ik van dienst voor het opruimwerk. Er zijn 2 weerspreuken die vandaag gelden. 1) op Matthëus storm en wind, bestaat de kans dat men volgende Pasen (31/03/2024) nog de winter vindt. 2) is Matthëus helder en klaar, vele stormen verwacht u maar. Een verwittigt mens is er velen waard. Ik heb een dak boven mijn hoofd en zit bij manier van spreken, warm en droog. Dit in tegenstelling met een jonge vrouw van 20 jaar, die een protestactie voert tegen de komst van een asielcentrum, dat direct voedsel en onderdak verleent aan migranten. Zij blijft buiten in de kou staan, vindt geen onderdak, geen vast adres en dus ook geen job. Soms is de administratieve mallemolen té streng voor de eigen bevolking. Hopelijk zet haar optreden toch een paar politiekers aan het denken. Mensen uit oorlogsgebieden hier een toekomst bezorgen is mooi, maar de eigen bevolking geraakt soms ook in de modder en hebben echt hulp nodig om eruit getrokken te worden.
Op 21 september is het niet alleen de "Vredesdag" ingesteld door de VN in 2001, maar ook de "Internationale Dag tegen Alzheimer". Het zwarte beest van de gepensioneerde mens. Deze ziekte, een soort dementie, is de schrik van allen die wat ouder aan het worden zijn. Naarstig zijn vele onderzoekscentra en universiteiten op zoek naar medicatie voor deze 'vergeetziekte'. Hopelijk vinden ze voor de mensen die geplaagd zijn met dergelijk ziektebeeld, een behandeling. Maar belangrijk voor de 'gezonde mens', is dat er een middel gevonden wordt ter voorkoming van de 'plakken' in ons brein. Er is een onderzoek aan de gang om de positieve effecten, die het gebruik van 'gingko biloba' zou hebben op de 'memorie' zowel bij studenten als bij ouderen. Ik heb dan maar besloten dit toe te voegen aan mijn dagelijks inname van supplementen. Tot morgen
"Gekken haasten zich, slimmen wachten, wijzen gaan de tuin in", een Chinees gezegde dat ik wil gebruiken bij de opening van de 'Gedenktuin voor de slachtoffers van de kindermoordenaars' in Marcinelle, een buitenwijk van Charleroi. Op de ruines van het huis waar de meisjes, Julie, Melissa, Laetitia, Sabine, An, Eefje, werden opgesloten, vernederd, verminkt, gevangen gehouden, seksueel misbruikt, vermoord, werd, bijna 30 jaar na datum van de feiten, omgetoverd tot een mooie hoektuin met mooie fresco's op de muren van de huizen die het omringd. En toch blijven die gruwelijkheden gebeuren, zelfs gefilmd en verspreid op sommige platformen van het internet. Het is niet alleen gruwelijk dat dergelijke mishandelingen, sadistische zedenfeiten (vooral bij kinderen en jeugd) blijven gebeuren en gefilmd worden maar dat er dan nog mensen zijn die 'kicken/kikken' op het bekijken van de beelden van dergelijke barbariën, ze aanschaffen om ze dikwijls nog door te geven aan ander 'geïnteresseerden'. Zijn deze mensen zogezegd te 'genezen'? Laat het me hopen, al heb ik daar wel sterke twijfels over. Niettegenstaande het vandaag toch een herdenking is van de sprookjesschrijver bij uitstek, Jacob Grimm (1785-1863) die samen metzijn broer Wilhelm zoveel mooie sprookjes schreef die eindigden met "ze leefden nog lang en gelukkig" en waar het "goede" altijd overwon, spreken de recente gebeurtenissen door een resem BV, de sprookjes en de genezing van sommige delinkwenten dat tegen. In de nasleep van de gruwel in 1995, werd door Jean-Denis Lejeune, Child Focus opgericht in 1997. Een Stichting die tot doel heeft 'Vermiste en Seksueel uitgebuite Kinderen' te zoeken en bij te staan. Tel 116.000 zou in ons geheugen en dat van onze kinderen moeten gegrifd staan. Tot morgen
Nee, niet panikeren, ik ben niet kinds geworden noch een fan van K3 sinds vandaag. Het is alleen dat de titel van dat kinderliedje goed beschrijft hoe mijn armen en benen ogen, enkele dagen na mijn aanbidding van het zand op het strand. Het was geen gewilde knieval, dat heb ik al geschreven, het was een forse plof op het harde gedeelte van het strand. Ondanks het zonnige weer kan ik me niet echt in shorts vertonen noch met korte mouwkes rondlopen. Alles is aan het genezen en ziet dus bont en blauw, gaande van paars, geel, groen, geel, rood en nog een streep wit en blauw. Alle kleuren van een wondermooie regenboog, die er vandaag aan de hemelkoepel niet zal op te merken zijn. 'Haast en spoed, zijn zelden goed', is een spreekwoord dat ik meer indachtig moet zijn en zo leer ik zelfs op een gezegende leeftijd dat gezegdes een waarheid kunnen bevatten. Dus ja, ik voel aan mijn botten en knoken dat ze tegen iets hards gebotst zijn en dat zoiets ook goed te zien is. Rondlopen is voor het moment alleen geschikt in de tuin. Voor de hond is dat toch voldoende, als die maar kan springen en zoeken naar zijn bal, speelt de plaats waar dat gebeurt geen rol. Deze middag zal ik wel kijken naar de Nederlandse modeshow van hun koningshuis, althans wat de dames betreft. de heren komen sowieso in zwarte pitteleer of pandjesjas. Die mode bestaat al eeuwen. Naar Maxima, Amalia, Alexia en Laurentien ga ik kijken. Ariane studeert in Italië kunstgeschiedenis, dat is toch de bedoeling. De miljoenennota van Rutte wordt er gepresenteerd door de koning in vol ornaat. Of hij met de Gouden Koets komt aangereden of met een ander vehikel zich verplaatst naar de Koninklijke Schouwburg in Den Haag, zal ik straks wel merken. Enfin, ik zal in ieder geval vier haute couture jurken kunnen bekijken. Daarna ga ik wat naar opgenomen programma's kijken, vooral dan de thrillers en de detectieves, die te laat op de avond uitgezonden worden. Van al hetgeen er zogezegd als 'nieuw' op tv wordt getoond, is er niks naar mijn gading bij. Ik kijk regelmatig naar de duidingsprogramma's op Canvas, maar té veel ernst, gezaag en gezever, rampenverslaggeving en ongelukkenn, is ook niet goed voor de nachtrust. Ik heb even gekeken naar de afkooksels van de goede buitenlandse topics zoals 'Married at First Sight' en 'Masterchef', maar dat is droefheid op een hoopje. Eergisteren ontdekte ik dan de Amerikaanse remake van "The Office", maar ik moet het nog verder bekijken of ik dat even grappig ga vinden als de oorspronkelijke Britse reeks met Ricky Gervais. Ik kijk wel met gemengde gevoelens naar 'Interview met de Geschiedenis" gepresenteerd door Arnout Hauben, omdat er op dat moment niks beters te bekijken valt. Enfin, een boek lezen is nog altijd het beste om zonder ergernis aan de slaap te beginnen. Tot morgen
Ik ben wakker geworden met een lied van Luk Bral (1949-2020): "Hallo hier ben ik dan, dag mensen op het plein, .....dag dorp van mij, dag mensen allemaal....". Het is een mooie Vlaamse song die nogal dikwijls over het hoofd gezien worden. Zoals steeds te beluisteren op het internet. En ik ben wakker geworden met minder stijfheid, in armen, benen, knieën, schouders enz. Vandaar dat het vrolijke deuntje door mijn hoofd galmde dat over 'een blonde varkenshoeder' gaat, een 'dronken kastelein' en een 'pierlala'. En er is weer een nieuwe week van start gegaan. Hoe ik dat als op 'rust gestelde' weet? Gisteren zat er een gazetje in mijn brievenbus dat er door een buur was gedeponeerd, en daar stond in koeien van letters op dat het "Zondag" was. En van hetgeen ik nog geleerd heb, komt na mijn nachtrust van die dag, een volgende week, die begint met een maandag. En zo weet ik wat ik iedere dag na de nacht, moet doen op de volgende dag. Vandaag bv moet ik papier, karton en plastiek buitenzetten . Maandag is ook kliekjesdag en andere restanten als ze bijna vervallen zijn, uit de de koelkast halen en opeten of anders op dinsdag met de groene camion meegeven. Na een verkwikkend slaapje komt dan de woensdag, dikwijls voorbehouden voor boodschappen te doen of een klapke links of rechts. Op donderdag is het dan poetsdag, op vrijdag om de veertien dagen naar de kapper, op zaterdag komt er dan een heel dikke gazet en is het veel lezen en spellekes oplossen en op zondag is het rustdag van al mijn drukke weekactiviteiten en zit er weer een nieuw gazetje van "De zondag" in de brievenbus en is er terug 'rust' voor de 'op rust gestelde' mens. Ik draag ook geen uurwerk meer, dan voel ik me teveel gekluisterd en "I want to break free" zoals Queen zingt. Ik leer de zon te lezen, waar ze zich bevindt aan het hemelfirmament. Ik luister naar het af en aan rijden van de buren, omdat die meestal op een bepaald uur vertrekken voor hun werkzaamheden te beginnen of te beëindigen. De tram passeert om 5' vóór het uur, 15' na en 35'na het uur. Het nieuws op tv is er om 13u, 18u05, 19u en rond 22u. Als mijn maag knort ga ik eten en de hond doet hetzelfde. En 's morgens is er om 6u de krant die de facteur dan in de brievenbus steekt en op zaterdag om 7u. Ik heb al zeker om mijn pols geen horloge meer nodig. Toch niet voor mijn dagdagelijkse leven. Ik zing dan maar vol overtuiging het lied van Bram Vermeulen (1949-2004), "Rode Wijn", "Wat een bestaan, wat een luizenleven, het kan niet stuk, wat een geluk......". Tot morgen
Ik sta dan wel bij de categorie dagboek/bedenkingen maar deze week is het meer 'journal' (zie 12/09) dan bedenkingen. Er zijn wel een paar grote rampen geweest in Marokko (aardbeving) en in Libië (watersnood) maar wat voor conclusies en bedenkingen kan ik daar over maken? Dat er door de plaats van de rampen een chaotische communicatie is, dat er geen verslaggeving kan komen en er geen hulpverlening onderweg is. Maar ook dat de hulp die de gewone mensen moeten krijgen veel afhangt van de heersers van het land. Een koning die te koppig is om veel buitenlandse hulp te vragen tenzij het afkomstig is van het Midden Oosten (met de oliedollars). En Libië dat een verdeeld land is sinds 2011 en waar twee rivaliserende overheden aanspraak maken op de macht: in het Westen is er in Tripoli een ander bevelhebber dan in het Oosten, Derna, waar de ramp plaatsgevonden heeft. Er is in dat land geen eensgezindheid om elkaar bij te staan, en geen vraag voor hulp aan het buitenland. Mijn gevolgtrekking is: een gewone mens heeft maar baat bij een eensgezind bestuur, een stabiele regering en een staatshoofd dat zijn bevolking wil steunen, helpen, en durft andere landen om bijstand te vragen. Wie gaat in beide landen de bevolking aan voedsel, onderdak helpen? Wie gaat om hygiënische redenen de doden bergen en begraven? Bij een bevolking die aan zijn lot overgelaten is, zal het lang duren vooraleer alles weer genormaliseerd is. Deze zomer zijn er al verschillende natuurfenomenen geweest die een enorme impact hadden op landen zoals Griekenland met verzengende hitte, bosbranden en storm met watersnood. Warmte heeft een alom bepalende weerfactor geweest in het zuiden van Europa. De Belgen hebben gelukkig een normale zomer gehad. Met in september een serieuze nazomer met ongekende temperaturen voor deze tijd van het jaar. En nu is het de laatste dag van l'été Indien. De temperatuur met 19°C is nog wel oké, maar het is buiten toch een grijze bedoening. Dat neemt niet weg dat alle ongewenste insecten aanwezig zijn om de mensen te ambeteren. Ik ben deze morgen al gebeten door een spin en dat doet verrekte zeer. Voor de rest beweeg ik me voort zoals een plank, of zoals mijn sterrenbeeld kreeft, stokstijf en schuin ga weg. Tot morgen
