Gisteren organiseerde het ABVV een kandidatendag voor de sociale verkiezingen in Turn en Taxis te Brussel. Op de infostand van de Algemene Centrale trakteerden wij met Taybeh, een palestijns biertje en verkochten we zeep uit Nablus. Taybeh is een Palestijnse familie, die in Palestina opnieuw bier brouwt en hier in Belgie het patent verkocht aan de NGO, Intal, dat in Palestina de medische hulp ondersteunt. Wij deelden liefst 475 biertjes uit van 33 cl, sommige militanten waren zeer solidair met Palestina.Dit bier wordt gebrouwen in Ichtegem, door de brouwerij Strubbe en heeft een pilssmaak, maar heeft iets meer alcohol ( 5,2%). Een gesmaakte kennismaking met dit biertje... In de tweede plaats verkochten we zeep uit Nablus in samenwerking met de Parijse organisatie "Les amis de Darna". Nadia bracht een ganse camionette zeep in alle geuren en soorten. Zoals zeep uit olijfolie en citroen, met modder uit de Dode Zee, met amber enz.... Een AC -ploeg moest de aanwezigen overtuigen zeep te kopen. Dit lukte wonderwel en we verkochten voor meer dan 1350 euro aan zeep. Ik schat dat ongeveer de helft van de aanwezigen met een stuk zeep naar huis trok. Om fris gewassen de laatste week van de campagne voor de sociale verkiezingen in te trekken in de hoop zeer goede resultaten in de bedrijven te hebben.
In Colombia werden in de maand maart opnieuw 7 vakbondsleiders vermoord. De schuldigen zijn de paraca's.Die opereren onder de hoge bescherming van president Uribe. Dit is allemaal reeds lang geweten. Ik ontving uit Colombia een muzikale CD en een video die dit probleem plastisch schetst. Het lied heet "Acuso a Mancuso" ( ik beschuldig Mancuso)en wordt gebracht door de rockgroep Furibundo.De leadzanger van de groep is de zoon van Emmanuel Chacon, een vermoordde vakbondsvoorzitter van de Uso. Chacon was een soort hippie en poeet avant la lettre, die ook vakbondsvoorzitter van de petroleumarbeiders was.Op basis van zijn poezie zingt Furibundo. Het lied is een aanklacht tegen president Uribe, die verantwoordelijk geacht wordt voor de ondertussen 2500 vermoordde vakbondsmensen. In de videoclip worden ook de multinationales bedrijven aangeklaagd met vestigingen in Colombia. Dit omdat zij dikwijls beroep doen op para-militairen als privébewakingsdiensten voor hun bedrijven. Klik op het beeldje en je ziet de video....
Het bericht dat de top van Fortis zich een fikse loonsverhoging van 15 % bezorgde, schiet in tijden van loonmatiging, slechte bedrijfsresultaten,tegenvallende beursresultaten van Fortis bij heel wat werknemers in het verkeerde keelgat, en vooral bij de werknemers van Fortis zelf. Want er wordt met twee maten en gewichten gemeten én dat toont pijnlijk aan wat de top van het bedrijf zich goed bediend, terwijl de werknemers anders behandeld worden en moeten inleveren.De loonsverhoging van Votron en zijn kornuiten is een soort compensatie omdat een deel van hun loon in aandelen betaald wordt. Die aandelen kregen flinke klappen, maar zij krijgen daarvoor een mooie compensatie.. Bij Fortis heb je enerzijds de traditionele bankbedienden, anderszijds het IT-personeel. De traditionele bankbedienden hebben slechts een klein deeltje van hun loon dat flexibel is. Het IT-personeel heeft een groter gedeelte van het loon dat flexibel is. Ongeveer 6 %.Deze 6% bestaat uit drie deeltjes van 2%. Een deel dat gebonden is aan de algemene bedrijfsresultaten, een deel dat afhankelijk is van de prestaties van de afdeling en een deel dat afhankelijk is van de beoordeling van de persoonlijke prestaties door de chef. Die beoordeling varieert tussen cijfer 1 en cijfer 7. Cijfer 1 betekent dat je ongeveer met één voet buiten staat en dat alleen een spectaculaire hermotivatie en werkdrift u van ontslag kan redden. Cijfer 7 is super en uitzonderlijk: alleen weggelegd voor supergemotiveerde werknemers, die thuis hun vrouw in de vuilbak kieperen en resoluut aanloggen en verder werken. De traditie was dat iedereen ongeveer een vijf kreeg.Dit jaar was er blijkbaar vanuit de top beslist dat die vijf een vier moest worden. Eén puntje naar beneden betekende een fikse besparing en extra ruimte om de top en de raad van bestuur te bedienen. Men had dezelfde besparing kunnen realiseren via de 2% die op de bedrijfsresultaten stond, maar dan had de top zichzelf niet meer kunnen bedienen. Maar er moest rechtstreeks op de man gespeeld worden. De individuele weerslag voor het werknemersloon varieert tussen 500 en 2000 euro op jaarbasis. Sommigen schieten er zelfs twee maandlonen bij in. De werknemers hadden de volgende dagen slechts een gespreksonderwerp: de negatieve beoordeling van hun prestaties door hun chefs. Een iets fijnere analyse leerde dat jongeren beter beoordeeld werden en dat ouderen automatisch iets minder kregen. Een generatiepakt te ver, want ouderen voelden zich opnieuw gepakt. Deze deining zorgde er ondertussen voor dat de beoordeling van 2008, op bevel van de HRM zou herzien worden met een puntje er bij. Chinese toestanden met een hollands accent ? De vakbonden zouden er goed aan doen de individualisering van de loonvorming via dergelijke beoordelingsystemen definitief uit de wereld te helpen.
Mijn bewust leven begon omstreeks mijn vijfde verjaardag. Voor die datum moet ik graven in het fotoalbum van mijn ouders. Met een flits beland ik op een zolder. In de bewaarklas met juffrouw Lydie. In die tijd was het kleuteronderwijs het monopolie van de meisjesschool. Er was geen onderscheid tussen mannekes en meiskes. Seksueel waren wij nog aan het slapen. Ook de activiteiten in de bewaarklas waren gemeenschappelijk. We leerden matjes vlechten of punniken en figuurtjes prikken, activiteiten die ons moesten voorbereiden op onze latere carrière.
De meisjesschool was getroffen door een brand, zodat het derde bewaarke tijdelijk een onderkomen vond op de zolder van de aanpalende jongensschool. Handig voor meester Dolf, die daardoor de kans kreeg om zijn toekomstige leerlingen van het eerste leerjaar alvast beter te leren kennen. Interessant voor juffrouw Lydie, die zo een betere samenwerking tot stand kon brengen met de meester uit het eerste leerjaar. Een oude paravan moest het koppeltje voor de blikken van de kleuters beschermen.
Toen Lydie en Dolf steeds langer achter de paravan bleven staan, trok een nieuwsgierige kleuter de stof van de paravan opzij en liep hij schaterlachend terug weg. Dolf schoot in zijn beruchte kolere, greep de belhamel vast en hield hem dreigend boven de trap. Meteen verstomde de joelende kleuterklas, korte tijd later trouwden Dolf en Lydie. Die paravan staat nu wellicht ergens nog op een zolder in Desselgem
De eerste grote stap in het leven kwam er met het eerste studiejaar: je moest leren lezen, rekenen en schrijven. In de klas moest er nu orde en stilte zijn. Meester Dolf ( zo wel zijn voor-als achternaam deden iets vermoeden) had als opdracht die kwetterende bende de noodzakelijke basisprincipes van het leerproces bij te brengen, als het moest met harde hand.
Zo moesten linkshandigen leren rechts te schrijven, anders werden alle academische vooruitzichten meteen naar de prullenmand verwezen. Desnoods gaf de meester een tik. Schrijven gebeurde in speciaal gelijnde schriften, met inkt en pen. De uitdaging was dat de ganse klas tegen Nieuwjaar een vlekkeloze nieuwjaarsbrief kon afleveren. Een ambitieuze doelstelling, die ongeveer door de helft van de klas gerealiseerd werd. De rest werd geschreven door de meester himself, of in de praktijk door Lydie.
Dolf had zo zijn methodes om de aandacht en de concentratie van de leerlingen vast te houden. Babbelende leerlingen werden door een vliegende bordveger verrast, zelfs al stond de meester met zijn rug naar de klas op het bord te schrijven.
Toen een medeleerling met zijn ouders naar Canada emigreerde zei Dolf bij wijze van afscheid: Wanneer ge ooit terugkomt, dan zal uw meester al een oud ventje zijn, terwijl hij als een oud ventje met een stok vooraan de klas liep.
Dolf is met pensioen, maar die familie woont nog steeds in Canada .
Het tweede studiejaar werd gegeven door meester Verbauwhede. Zijn aanpak van de leerlingen was niet bepaald zachter. Werd er in de rang na de speeltijd nog gebabbeld? Een paar rondjes rond de speelplaats waren de collectieve straf, waarbij de laatste met een lat op de blote billen tot iets meer spoed werd aangemaand.
Een ander voorbeeldje spookt in mijn herinnering rond. De inktpotjes werden uitgespoeld in een emmer met ijskoud water. Ook de spons waarmee het bord een grote beurt kreeg werd wel eens in diezelfde emmer uitgespoeld. Luidruchtige leerlingen kregen in diezelfde emmer een korte onderdompeling, waarna ze in de koude buitenlucht konden verdampen. Je hield er op zijn minst een verkoudheid aan over. Dergelijke methodes heten vandaag waterboarding en worden in vraag gesteld. Vandaag kan niemand zich dergelijke praktijken nog voorstellen in een pedagogische context. Niet dat het tweede leerjaar alleen maar uit brave engeltjes bestond. Kattenkwaad uithalen van en naar school was schering en inslag. Een variante op belletjetrek was een fluim spuwen op de etalage van een matrassenzaak in de Nieuwstraat. Desmet had de timing ontdekt. Steeds omstreeks hetzelfde uur, juist na schooltijd, sloeg de vervuiling toe. Hij stond op de uitkijk, greep de kwajongen bij zijn nekvel en zei dreigend lekt da nu ne keer op Tot algemene hilariteit van de buurtbewoners, die vanuit hun krotenkot of de aanpalende werkplaats het schouwspel gade sloegen ..
Het derde studiejaar was in handen van meester Vanderjeugd. De eerste tekenen van een meer menselijke aanpak werden zichtbaar. Hoewel. berucht was de uitspraak : Ik zal U ne keer Gent laten zien wat in de praktijk betekende dat je vast geknepen werd in de kaken en zo even de lucht in ging: pijnlijk!
Maar niet alleen fysiek kon het pijn doen. Ik denk met afschuw terug aan een grote vernedering. Om mijn tanden netjes in een rij te krijgen moest ik een appareil hebben. Toen moest je al erg uiteen staande tanden hebben vooraleer je een beugel omkreeg. Door dien appareil praatte ik niet zo vlot, wat mijn gebabbel in de klas niet verhinderde. Meester Vanderjeugd riep me vooraan in de klas en zei: Babbel nu ne keer voor gans de klas, ge hebt precies ne warme patat in uw mond Raar, maar dergelijke situaties vergeet je nooit in je ganse leven .
Het vierde leerjaar was er meester Alois. Hij woonde pal voor de school en kon zich dus de luxe permitteren tot aan de schoolbel bij wijze van spreken in zijn bed te blijven liggen. Meester Alois had er al een flinke carrière opzitten en straalde ervaring uit. Zijn middagdutje in de klas verstoorde geenszins het leerproces. Het vierde leerjaar zat nu bij de grote afdeling. De eerste drie studiejaren zaten apart, zowel met speelplaats als met klaslokalen. Het vierde, vijfde en zesde leerjaar zaten op de grote koer. Op die koer kwam op een dag een kameel of een dromedaris van de Soubry, waarmee de commerciële fotografie in de scholen zijn intrede deed. Maar de speelplaats was het tafereel van veel meer. Er werd geknikkerd, gebikkeld,geklakkebosd en gevoetbald. Daarbij kon wel eens een ruit sneuvelen. Na de speeltijd beschuldigde meester Alois mij van de oorzaak te zijn van een gebroken ruit. Meteen kookte mijn bloed en kwaad om zo veel onrecht snelde ik de klas uit, recht naar huis.
Ik bezwoer mijn ouders dat ik nooit van mijn leven nog naar school zou gaan, zeker niet naar die school en zeker niet bij die meester
Savonds kwam Alois langs en sanderendaags was het incident voorbij en zat ik opnieuw op de bank .
Het vijfde leerjaar werd gegeven door meester Deschilder. Tijdens de oorlog neergeschoten als RAF-vliegenier, verzorgd door een Engelse verpleegster Mary. De zorg was met een huwelijk bezegeld. Maar meester Deschilder hield aan zijn ongeval een houten been en een grote houten voet over. Zijn heen en weer geloop op de houten trede vooraan de klas had iets onheilspellends. Voeg daarbij de Cubacrisis. Vermengd met de oorlogsverhalen van meester Deschilder, dacht ik eraan om bij ieder overvliegend vliegtuig onder mijn bank weg te duiken. De derde wereldoorlog was onafwendbaar op komst en kon ieder ogenblik losbreken. Lagen wij immers niet tussen de Russen en de Amerikanen en waren alle grote wereldconflicten niet in ons landje uitgevochten? Na Nagasaki en Hiroshima leek ontsnappen onmogelijk.
Ik bedenk nu meteen dat in het vijfde leerjaar een einde kwam aan mijn onbezorgde kindertijd en dat de grote wereldproblemen voor het eerst een deel van mijn leven werden .
Het zesde leerjaar was de top. We kregen een nieuwe school. Meester Bossuyt was directeur met klas en stond voor de opdracht de verhuis naar de Pompoenstraat te organiseren. Zijn naoorlogse ervaring met de verdeling van voedselbonnen zou ongetwijfeld van pas komen. Daarnaast was hij huisvader, voorzitter van het plaatselijke Davidsfonds, CVP-voorzitter, bankier, voorlezer in de kerk kortom je vraagt je af waar hij de tijd had om ook nog de gemeenteschool te besturen.
Het schooljaar startte prachtig: de beloofde nieuwe klasmeubels waren niet aangekomen. Met paard en kar verhuisde het zesde leerjaar de oude schoolbanken naar de nieuwe school. Pas geïnstalleerd of de tafeltjes en de stoeltjes kwamen aan en we verhuisden opnieuw de oude schoolbanken van de Pompoenstraat naar de Nieuwstraat. De eerste schoolmaand was zo voorbij gegleden. Maar dit waren niet de enige praktische problemen. Een nieuwe elektrische chauffage ultramodern, spuwde geregeld vuur. Meteen verdween meester Bossuyt voor enkele uren uit de klas. Hij schreef netjes een opdracht op het bord die we tijdens zijn afwezigheid moesten oplossen. Een paar ijverige leerlingen kweten zich nauwgezet van de opgelegde taak, de rest schreef over. We waren zo goed georganiseerd dat er zelfs een beurtrol was in het moppentappen, de klas hield wel van een paar kluchtjes.
Ondanks de zelfdiscipline kon er toch nog iemand tegen de lamp lopen. Meester Bossuyt had dan een originele straf klaar. Zo werd een schuldige naar voor geroepen toen zijn klakkebosse onverwacht schoot. Hij moest zijn klakkebosse binnen een bepaalde tijd een aantal keren doen afgaan. Iedere keer dat hij mankeerde, kreeg hij een muilpeer als beloning.
Maar meester Bossuyt was ook visionair. Zo vertelde hij het verhaal hoe de eerste wereldoorlog ontbrandde door de moord op de Oostenrijkse kroonprins Frans Ferdinand. Een dag later, op 22 november 1963 werd John Kennedy vermoord .
Dit verhaal lijkt soms horror, recht uit Guantanamo.
Maar de functie van de school was in die tijd fundamenteel verschillend van de huidige school. Het dorp Desselgem was een knus dorp, waar iedereen elkaar kende. Buiten de school was er zo veel meer te doen dan in de school. Ravotten, kwajongensstreken uithalen, de jeugdbeweging soms leek de school een gevangenis.
Nu is Desselgem verstedelijkt, heeft zijn eigen industrieterrein. De inwoners werken niet noodzakelijk dicht bij huis, er is het drukke doorgaande verkeer, wegmarkeringen, klaar-overtjes moeten zorgen dat kinderen veilig in school geraken ; nu is de school wellicht een veilige kinderhaven.
Hoe reageer je wanneer je een pamflet van het vlaams belang in je brievenbus vindt waarin ze aankondigen dat ze in je dorp komen aanstormen tegen de pas erkende moskee, wanneer je dan nog vrijzinnig bent ? Eerst even nadenken. Dan meteen: geen grote ideologische discussies, geen urenlange vergaderingen, gewoon de mensen aanspreken en hen te kans geven om hun ongenoegen/afkeuring/of om het even wat te tonen. De campagne " zonder haat straat "lijkt een goed aanknopingspunt. Een beetje mails verstuurd, een beetje mensen pogen te betrekken. Deze morgen met een zevental burgers de straat op, een wijsneus daar gelaten. De ontvangst was zeer positief. Veel jonge mensen begrepen meteen wat de bedoeling was, oudere inwoners hadden een woordje uitleg nodig,maar niet veel meer. Het vlaams belang komt dus betogen, de inwoners weten alvast dat ze van een andere planeet komen. Een planeet waar haat, zoals op mars, planten doet verdorren. Een ding is zeker : onze zonder haat- actie treft doel bij het vlaams belang. Het ontmaskert hen perfect.Vantemsse had West-Vlaamse roots, Dewinter ook. Voor ze in de Nieuwstraat marcheren, geven ze een persconferentie in het café " het gemeentehuis".Ooit een verzamelplaats voor de Desselgemse middenstand. In het vergaderzaaltje van het café hangt nu een fiere foto van Dewinter. Je kan hem live bewonderen aanstaande vrijdag.Hij zal van zijn parlementaire onschendbaarheid profiteren om de boel op stelten te zetten onder politiebegeleiding. Maar niemand moet zich vergissen: bij incidenten is het vlaams belang opnieuw het slachtoffer. Iedereen die reageert is "tuig". Dus laat ze maar een komen, maar dan zo snel mogelijk rechtsom keren en verdwijnen. Op onze tocht kwamen we ook de voorzitter van de moskee tegen.De man was er niet gerust in. Hij weet dat hij een permanente schietschijf is van de haat. Ik had medelijden met de man, en wou hem alvast zeggen dat niet iedereen even onverdraagzaam is. Toen schoot me te binnen dat Filip Dewinter zich uitgeeft voor een vrijzinnige. Totaal onterecht. Vrijzinnigen dragen tolerantie hoog in het vaandel.
Naschrift: Ik telde 150 Vlaams Belang( voor een Nationale manifestatie!) betogers, 200 politieagenten, 100 toeschouwers en 25 journalisten... In de rand van de betoging liep een eigen ordedienst ( 25 man) en een rits Vlaams Belangers om de toeschouwers te overtuigen. Volgens een sympatisant waren er 350 betogers, waren de Islamieten verantwoordelijk voor het feit dat onze politici er niet in slaagden een echte regering te vormen en kreeg de moskee 500 euro subsidie per maand. Van leugens zijn ze precies niet vies..
In Bepart loopt van 23 februari tot 20 april een tentoonstelling van de beloftevolle schilder Helmut Stallaerts, een piepjonge kunstenaar met zeer veel maturiteit. Hij kijkt naar de mens. Prachtig zijn de kijkdozen, waar je letterlijk kijkt. Zes scenes, zes inkijkjes in een cirkel. Een vrouw hangt in Kamasutra-standje aan een boom van een vent Een werksituatie in een administratie waarbij een chef snoepjes uitdeelt Een familie die een gezelschapspel speelt, een nostalgisch tafereel Een vergaderende groep managers,die geen contact hebben met elkaar maar naar de toeschouwer kijken Een inkijkdoos met drie vensters,waardoor men opnieuw kan binnenkijken Een vrouw een man en een kind vormen een driehoeksverhouding... Wellicht allemaal eigen interpretaties, maar een aanrader. In de monumentale hall hangt een groot werk met allemaal mensen met open mond. Het werk noemt K-Sing mit. Zijn de figuren aan het zingen of staan ze vol verwondering in massa naar de wereld te kijken. In de "kelder" kan je ook een kortfilm zien. Van een vrouw die naar zichzelf kijkt. Kijkt of ze er wel ok uit ziet,of ze nog toonbaar is,of ze niet te snel verouderd. Ze lijkt sterk vertwijfeld.Ze kijkt in ieder geval niet naar mij, maar wellicht ben ik met andere dingen bezig...
Jos Geysels neemt wat afstand van de dagelijkse politieke gebeurtenissen en stelt intrigrerende vragen en zoekt antwoorden. Eerste vaststelling : we leven in een wereld van toenemende paradoxen. " Alles moet kunnen,maar blijkbaar zijn er toch grenzen. De roep naar meer snelheid leidt naar traagheid. Voor alles is er een verzekering, maar we hebben alles onder controle. Alles moet veilig zijn, dus is er meer en meer controle.. We chatten met de wereld, maar s'avonds na 7 uur durven we ons eigen straat niet meer in en gaan de rolluiken neer." Hoe reageert de samenleving op deze paradoxen ? Angstig,op zichzelf teruggeplooit,wantrouwen alle symptomen van een collectieve depressie zijn aanwezig. De zoektocht naar antwoorden verloopt moeilijk met tendenzen van restauratie van oude waarden en normen. Hoe reageert de politiek ? Door het verdwijnen van de natiestaat, het territorium komt netwerken op korte termijn in de plaats.De politicus wordt dus belangrijk door de perceptie, het media-evenenement en de persoonlijkheid op het scherm.Geen politieke boodschap, wel persoonlijke emoproblemen. Enkel extreem-rechts houdt halstarrig vast aan zijn gekende dreuntjes over steeds hetzelfde thema criminaliteit. De oplossing ? De staat moet zijn rol in de economie heroveren. Wij moeten een nieuwe taal gebruiken en de onderstroom naar verandering en een kwaliteitsvol leven herkennen. We moeten opnieuw het woord "solidariteit" durven gebruiken... En vooral durven nadenken...
Een avondje met Staf Nimmegeers op zoek naar de raakpunten tussen vrijzinnige humanisten en katholieke humanisten. De kerkelijke macht was volgens Staf te groot. Want een klein beetje macht geeft een klein beetje corruptie, een beetje meer macht een beetje meer corruptie en veel macht wel ja dan veel corruptie. De vrijzinnigen hadden ook zo hun instituten en daar viel dan de beruchte loge onder.Zij waren zo begaan om iedere dag een pastoor tussen hun boterham te leggen, dat zij zelf geen tijd hadden om een visie over de fundamentele levensvragen te stellen. Want gelovigen zijn niet alleen, zij hebben iemand. Vrijzinnigen zijn wellicht zelfstandiger, volwassener maar zij zijn alleen. Nu er volgens Staf niet veel meer over blijft van de Kerk, iedereen materialitisch en individualistisch denkt en nieuwe secten en godsdiensten als kapers op de kust de onzekerheid van de mensen poogt te claimen, is de tijd voor samenwerking tussen de humanisten aangebroken. We moeten samen dingen organiseren, nadenken en doen. Het uitganspunt en het doel tussen katholieken en vrijzinnigen zijn verschillend, maar we kunnen samen een groot deel van de weg afleggen. Voor alle duidelijkheid: de bovenstaande tekst is een samenvatting van Staf Nimmergeers uiteenzetting, ik ben het natuurlijk helemaal niet eens met wat er allemaal geponeerd werd.Maar om ideeen te begrijpen moet je in de eerste plaats luisteren, open staan. Maar ik werd helemaal niet verliefd op Staf Nimmegeers valentijnsfilosofie. Een mooie verpakte boodschap van geloof, maar waar niet-gelovigen nog steeds in de kou gezet worden.Eerst moet je geloven volgens die theorie, anders hoor je er niet echt bij....het is dan wel moeilijk om meer dan een paar zeer algemene maatschappelijke raakpunten te vinden tussen katholieken en vrijzinnigen.
Europa heeft er een nieuw duur woordje bij gevonden: Flexicurity. Het woord suggereert dat er een combinatie is tussen flexibiliteit en security die iedereen goed zal uitkomen. Een win win situatie voor werkgevers (meer flexibiliteit van de werknemers) en de werknemers ( meer zekerheid). Ze zijn voor de inspiratie naar het Deense model gaan kijken. In Denemarken zou het allemaal zo veel beter zijn dan hier. De voordelen op een rijtje: veel kinderopvang, jobhoppen, levenslang leren,hoge werkloosheidsuitkeringen (maar wel beperkt in de tijd), verplichtte opleiding voor werklozen met als resultaat een hogere activiteitsgraad van de werkende bevolking. Maar wat is de realiteit ? Dat de wetgeving om af te danken in Denemarken bijna onbestaand is en dat er weinig bescherming is voor de werknemers. Een baas kan dus gemakkelijker ontslaan als er weinig werk is en gemakkelijker aanwerven als er veel werk is. Het doet me denken aan de situatie waarin de jongeren nu zitten: werk vinden zonder een uitzendkantoor is bijna onmogelijk. Dus iedereen levenlang gaan werken via een interimbaan ? En dan die beroemde hoge Deense werkloosheidsuitkering geldt enkel voor vier jaar en is 90% van het laatst verdiende loon. Maar ook die werkloosheidsuitkering is beperkt tot een plafond, dat wel zeer laag is. Het is duidelijk dat we met het flexicurity model alleen maar voor de afbouw van de sociale bescherming staan van de werknemers. De laatste tijd horen we van Europa steeds minder signalen in de richting van een sociaal Europa, steeds meer wordt een rechts verhaal modieus verpakt om de werknemers steeds meer te pluimen.
Vandaag kwam een Fosgroep op bezoek om de structuur van de vakbonden en het ABVV te kennen. Er zit natuurlijk meer achter. Traditionneel zijn vakbonden op internationaal vlak oudbollig, NGo's progressief, maar jammer genoeg niet representatief.Vakbonden zien internationaal werk als het bijwonen van seminaries en congressen van Internationale federaties en organisaties. Lobbyen dus.Zij verloren het opzetten van projecten uit het oog. Alhoewel NGO's zich de naad uit het lijf werken om de centen te verzamelen, krijgen ze in het Zuiden dikwijls te horen dat ze niet veel moeten piepen want dat ze uiteindelijk vooral zichzelf vertegenwoordigen. Ik vind dit een valse tegenstelling, waarin nogal wat Ngo's, maar ook vakbonden vastlopen. Wij zijn allemaal wel organisaties die graag vertellen dat we de beste, de mooiste en de sympatiekste zijn. Maar dit is helemaal niet erg, sensibilisering moet een beetje emo zijn. TV-stations doen het voor niks minder.Wat is realitiet en wat is perceptie ? Wie is er dan uiteindelijk Pietje- de -Leugenaar ? De zogenaamde tegenstelling tussen vakbonden en NGos is fictief: Ngo's en vakbonden die kiezen voor de werknemers uit het Zuiden moeten samenwerken. Hier noemen tijdelijke werknemers Interims, in het Zuiden is dat Informele arbeid of Maquila's. What's in a name ? Daar waar NGO's actief zijn op het terrein van de vakbonden is het omdat vakbonden hun rol als vakbond onvoldoende waar maken. Vakbonden moeten alle werknemers verdedigen;ongeacht hun statuut. Omdat statuten door werkgevers gebruikt worden om de werknemers te verdelen in kaders, bedienden en arbeiders. Daar heeft alleen de werkgever voordeel bij...
Een groep Afrikanen volgt opleiding bij het ABVV. Ik ga eens kijken om onze Charles uit Zuid-Afrika te begroeten. Ze zijn serieus over de boekhouding aan het discussieren om te leren hoe alles moet geboekt worden om de Belgische overheidssubsidies te verkrijgen. Amakombo van Kenia zit in de groep. Ik vraag hem meteen wat er aan de hand is en wat de houding van de vakbond is bij de incidenten en de problemen die zich vandaag stellen. Na de presidentsverkiezingen betwistte de oppositie de uitslag. Zij konden maar niet geloven dat de regeringspartij, die slechts 42 zetels in het parlement heeft, terwijl de oppositie er 102 heeft, de presidentsverkiezingen zonder fraude of manipulatie had gewonnen. In Kenia zijn er namelijk slechts drie soorten verkiezengen: voor de burgemeester, het parlement en de president. Maar hoe komt het dan tot echte stammentwisten ? Mijn gesprekspartner geeft hier een versie die niet klopt met wat wij in onze kranten lezen. "In Kenia zijn de provincies zowat in handen van verschillende stammen. De Kikuju-stam aanvaardde als eerste de uitslag van de verkiezingen niet en kwam in opstand.Zij weigerden een president te aanvaarden die volgens hen niet democratisch was en ook niet verkozen." Deze versie is een verkeerde voorstelling van zaken, maar weet hij zelf wel hoe de vork juist aan de steel zit of is hij zelf een deel van het etnisch conflict ? Ik krijg er maar geen hoogte van, maar ik heb geen contact genoeg met de man om echt door te hebben waarom hij me deze versie vertelt.Misschien kan hij niet vrij praten ? Hoe kan dat dan opgelost worden ? Momenteel zijn er onder leiding van voormalig Uno-secretaris Koffie Annan onderhandelingen met de drie politieke partijen, maar er zijn nog steeds gevechten tussen de verschillende stammen. Amakombo ziet een typische oplossing: de president mag blijven, maar de oppositie krijgt de post van eerste minister, adjunct-eerste minister en de vice eerste minister. Cash om clash te vermijden...
De eerste erkende moskee in Vlaanderen staat in desselgem, een deelgemeente van Waregem.Jaren geleden was het gebouw een plaats waar kuikentjes werden uitgebroed. Duizenden eieren werden doorgelicht en indien ok uitgebroed.Later werd het gebouw een weverij,nu een moskee.De vrijwilligers timmerden een tiental jaar aan de weg en werden nu plots door de Vlaamse regering geholpen met een officiele erkenning.Zij krijgen 30% van de renovatiewerken terugbetaald en het loon van twee Imans wordt betaald. De Provincie West-Vlaanderen moet de eventuele deficiets bijpassen. Niet iedereen was opgetogen met deze erkenning: In de gemeenteraad stemde Het Vlaams Belang voorspelbaar tegen. Vanuit de bestendige deputatie van de Provincie West-Vlaanderen kwam een negatief advies,omdat zij vreesden een factuur doorgeschoven te krijgen ? De mannen van de Kortrijkse Moskee vonden dat zij meer recht op erkenning hadden dan de moskee van Desselgem, het leek wel een heruitgave van de bekermatch Waregem-Zulte/Kortrijk. Gisteren was het officiele opening van de Moskee en opendeurdag. De buren, de gemeenteraadsleden, de belangstellenden waren welkom.De media waren prominent aanwezig. De Moskee was voor de gelegenheid omkleed, versiert,opgepoetst.Een mannenkoortje zong verzen uit de Koran. Een podium en een micro trokken een ganse rij prominente sprekers aan. Netjes uitgedoste opdieners met witte handschoen aan de rechterhand verzorgden de catering voor een 500-tal aanwezig, al dan niet gelovig. In de toespraken klonk een vredevolle boodschap door, niet de haat die wij al te snel aan de Islam toeschrijven. Respect voor elkaar, geen kweekvijver voor extremisten.Een flinke sneer naar de Moslimexecutieve die weigert zich te ontbinden en een pleidooi voor vertegenwoordigers die dicht bij de basis blijven. Het was eens een ander geluid.....
De Nederlanders hebben een "instrument" ontwikkeld om het toekomstig ziekteverzuim van een werknemer in zijn bedrijf te voorspellen.Wetenschappelijk ! Ijmert Kant, een prof van de Univ van Maasstricht ontwierp een vragenlijst van 39 vragen, testte die uit op een aantal proefpersonen en kan nu aan de hand van die vragen voorspellen of een werknemer een kans heeft om langdurig ziek te worden. Samen met een verzekeringsmaatschappij en ABN-Amro wordt het vragenlijstje nu commercieel aangeboden, want de voorspelling moet nauwkeurig gebeuren. Lulkoek natuurlijk. De Nederlanders lopen reeds lang voorop in het terudringen van het ziekteverzuim. Het woordt zegt genoeg : verzuim. Je werkt niet of niet genoeg en dat kost je baas bergen geld. Hij moet je misschien wel vervangen !!! Hij moet je het gewaarborgd week en maandloon betalen !!! En betalen als je niet werkt is puur verlies voor de werkgever. Wat men er niet bij vertelt is dat door de verplichting om ons steeds langer te doen werken, de kans op ouderdomskwaaltjes groter wordt en dus ook de kans op absenteisme toeneemt. Want langer werken zou begeleid worden door betere arbeidsomstandigheden voor de oudere werknemers. Ik heb er nog niet zo veel over gelezen over die "humanisering" van de arbeidsomstandigheden. Meestal komt dit neer op niet moeten gaan werken door deeltijds te werken en dus een dag of meer gewoon lekker thuisblijven. Ik weet het zo niet maar waar zitten al die doktors die gewillig verklaren dat je ziek bent als je gezond voor hen staat ? Bij mijn huisdokter val je pratisch dood voor je een dagje thuis kan blijven. Mijn remedie is dan ook simpel: dokters moeten gecontoleerd worden op hun voorschrijfgedrag, niet de zieken..;
Ik heb goede herinneringen aan een wandeltocht in Turkije. Toen stelde Junior mij honderduit de meest belangrijke vragen. " Waarom zijn de krekels bruin, hoe weten everzwijnen wanneer zij een kindje kopen of kaka doen, waarom kunnen wij niet tegelijkertijd in- en uit-ademen, hoe wordt speeksel gemaakt, waarom noemt een libelle een libelle..." Ieder antwoord lokte een nieuwe waarom-vraag uit. Aan het eind van de tocht moest ik bekennen dat de papa ook niet alles kon weten over het grote universum. En toch voelde ik mij intens gelukkig, omdat die vragen aan mij werden gesteld.Want vragen stellen heeft met communicatie en vertrouwen te maken.
Senior stelt professionele vragen op in zijn onderzoek naar de politieke intenties van de jeugd. Eentje wil ik U niet onthouden. " Met wie praat je vaak over migranten ?" Het rijtje van mogelijke antwoorden bestaat uit " Thuis, de vrienden, de school, andere. De bedoeling is uiteraard te weten wie de grootste invloed uitoefent op welke leeftijd. Maar dit is naar methodologie iets te streng voor deze blog. De vragen staan echter , na testing bij de bedoelde groepen, als een huis.
De voorbije maanden bleek het steeds moeilijker om evidente vragen te stellen. In de media stelden journalisten steeds meer gesloten vragen. Zij waren immers helemaal niet meer geinteresseerd in de politieke redenering of de reden, zij wilden enkel nog ja of nee horen. De politici antwoorden in dat geval meestal "non", de blik star gericht op het eigen gelijk en de eigen achterban.Deze politici maakten ons landje onsterfelijk belachelijk in de wereld. De LDD deed er vorige week nog een schepje bovenop door uit te rukken met een enquete waarop zijzelf het antwoord reeds wisten. Democratie en vragenstellerij hebben blijkbaar toch verbanden.
Gelukkig houden deze vragen slechts een klein deel van onze bevolking aan de slag. Het grootste deel van de bevolking stelt zich serieuze vragen zoals: "Waar komen wij vandaan, wat is ons lot, wat zal er in de toekomst gebeuren, is er nog een hogere bestaan of een macht, zal ik na mijn dood verder leven,of wordt ik gereincarneerd als mier of olifant ?"0 Ook op deze vragen zijn er mogelijkheden om antwoorden te zoeken in een open of een gesloten kader. Een multiple choise menu waar je kan kiezen tussen God, Jaweh, Boedha of Jesus, Mohammed. Het antwoord geeft sommige mensen troost, oplossingen of gesloten antwoorden.
Maar je kan ook een open antwoord geven. Misschien, wellicht is er filosofie en zingeving buiten gebaande paden en redeneringen. Misschien, wellicht is de redenering op zich een antwoord, een open antwoord... Ik wens iedereen voor 2008 open vragen en open antwoorden om echte en open oplossingen te vinden.
Iedereen lijkt hier wel familie van elkaar, patrilineair. Neven, kozijns, ooms er is de plicht elkaar te helpen en elkaar bij ter staan. Het verschil tussen een veilig familiegevoel of een maffieuze clan is voor buitenstaanders niet merkbaar. Netwerking is een manier om te concureren. Concurrentie gebeurt niet door prijzen, produkten of service, maar door netwerking. Politici worden in een dergelijk systeem meteen gezien als profiteurs en zakkenvullers. Moebarak en zijn familie werken voor hun eigen clan, niet voor het volk zegt een grafbewaker me. In Luxor heeft de stad een specifiek statuut en de burgemeester wordt rechtstreeks door de minister van toerisme benoemd.Deze burgemeester is onbereikbaar en wordt door de politie beschermd. In de toeristensoek lopen controleurs rond die er voor zorgen dat de handelaars niet onder de afgesproken prijzen duiken. In die context speelt iedereen zijn kleine rol, achter de schermen verdelen grote families de winst, desnoods samen met de buitenlandse multis en investeerders. Egypte heeft een roemrijk verleden met Faraos en een rijke beschaving. Europese grootmachten vochten hier op het terrein een strijd uit om de Egyptologie en de hype naar zich toe te trekken. De Fransen, de Italianen, de Britten en zelfs de Polen wilden allen een deel van de Egyptische droom. In de grootste wereldsteden Parijs, London, Rome en New York getuigen obelisken van de geschiedenis. Alleen, over de toekomst van Egypte lijkt iedereen zich veel minder te bekommeren...
PS: Net thuis hoor ik dat Sarko naar Luxor is en logeert in de Winter Palace. Een tip voor hem: je kan er zo veel gebakjes eten als je wilt voor ongeveer 3 euro. Heel wat backpakkers doen dat....
Hoe zien de lokals al die toeristen ? Meestal als een potentiele bron van inkomsten. Zo worden de landen hier ook gerangschikt.Europese nationaliteiten die hoog scoren zijn Denemarken, Noorwegen,Zwitserland. Vlamingen en Nederlanders behoren tot de middenmoot,Frankrijk bengelt onderaan. Misschien heeft toeristengedrag ook iets met koopkracht te maken. Maar het is wel moeilijk om voor andere dan pecunaire redenen contact te leggen met de lokals die voor hun levensonderhoud van de toeristenstroom afhankelijk zijn. In Egypte is God en godsdienst overal. Oud en nieuw. Oud bipolair op de tempels en graven. Nieuw via moskeeen en het offerfeest.Saed legt me geduldig de betekenis van het offerfeest uit. Het is het verhaal van Ibrahim en Ismael. God vroeg Ismael zijn zoon om te brengen. Let op dit was slechts een test om te zien of Ismael wel de normen en waarden geintegreerd had. Op het moment dat hij zijn zoon de keel wou oversnijden verscheen God om hem te melden dat de zoon gerust kon vervangen worden door een schaap.Vandaar uiteraard het offerfeest. Wanneer ik Saed bestook met een paar ( voor hem ongepaste) kritische vragen stokt de verdraagzame conversatie meteen.De oude Egyptische godsdienst heeft het hernieuwde sufisme niet overleefd. Het sufisme ondersteunde de heropleving van de Islam wereldwijd in zijn herovering van de publieke ruimte en de staat. Waarmee ondermeer het moderne Egypte eens te meer naar zijn niet zo verre verleden werd gekatapulteerd...
Alhamdullah-fijn om God te eren-weerklinkt het om 5 uur s"morgens- recht onze prachtige slaapkamer in op de West-Bank van Luxor.Op de fiets door de vallei der koningen is de armoede nog niet verdwenen, ondanks de horden toeristen die hier gedurende vijftien jaar onafgebroken blijven toestromen. Na de bomaanslagen bij de tempel van Hatjsepsoet door het moslimbroederschap om het hart van de economie- het toerisme- te treffen, zie je overal het leger bij de toeristische monumenten. Blijkbaar kan je sommige plaatsen zoals Komobo en Edfoe niet meer bezoeken zonder begeleiding van een legerkolonne.Een trieste prijs voor het soort terrorisme dat iedere vrijheid te westers vindt. Maar Luxor heeft zijn aantrekkingskracht op eenzame vrouwen niet verloren. Ongeveer 40 procent van de mannen uit Luxor huwt een buitenlandse touriste.Fluisterend wordt er gezegd voor de business, voor een Europees visum, voor het geld. Een Noors meisje zit in ons gezelschap en vertelt hoe ze haar Ahmed ontmoette. Haar Noorse vriend had ruzie met een felukkaboy omdat hij steeds aandrong om een felukka te nemen. Na heel wat discussie en drie maanden later nam de felukkaboy haar hand en daalde een ster neer in haar en zijn hoofd. Het esoterisme is nooit ver weg bij deze verhalen. Gevoelens, trillende benen, het lot, evenveel begrippen die de Westerse vrouwen in Luxor in de armen van de mannen drijven. En zij zijn er zich wel van bewust hoe ze dit aan boord moeten leggen, het woord dat daarbij het best past is draguer.... (omfloersd flirten ?)
Gisteren was het zo veel jaar geleden dat John Lennon omvergeknald werd door een gek die beroemd wou worden. Valt meer te lezen in de krant, dezer dagen.Maar Lennon blijft me inspireren, niet alleen via " Give Paece a chance" of " Revolution". Een bed-in lijkt me nog altijd een inspirerend actiemiddel. Toch blijft de regeringsknoop een triestige soap.Ieder voorstel en elke piste om ook maar iets op te lossen blijkt niet te kunnen. En de Barts, de Yves, de Joelles komen steeds maar aandraven met eisen en non(sens) om hun programma waarmee ze denken verkozen te zijn terug te vinden in een minitieus uitgeschreven notariele regeringsverklaring. Moesten ze in de privé werken, dan waren ze op basis van hun resultaten al gedegradeerd tot loopjongen van een of andere directeur. Iedereen zou nu wel willen dat er eens gewerkt wordt aan de echte problemen van de bevolking. De stijgende levensduurte om maar een voorbeeld te noemen. Als ge nu zonder maaltijdcheques, wedstrijden en allerhande kortingsbonnen een winkel durft binnenstappen dan word je gepluimd. Omdat we met een gezonde index zitten, omdat de energieprijzen de pan uitswingen. Daarom: lonen en uitkeringen opnieuw kordaat verrekenen met de stijgende levensduurte. Daar moet de nieuwe regering voor gaan;;;
Gisteren was de voorpagina van het Nieuwsblad boerenbedrog. Met grote letters en een tekening werd aangekondigd dat Belgie van de vierde plaats van welvarende naties zakt naar de zevetiende plaats in de wereld. Met als suggestie dat we achteruit boeren omdat er maar geen regering komt. De cijfers waarop men zich baseert komen van de UNDP ( de ontwikkelingsorganisatie van de VN) en zijn een lijstje waar op basis van de Human developpement Index een rangschikking tussen de landen gemaakt wordt. Wat er niet wordt bijgezegd is dat naast de inkomens ook de levensverwachting en de opleidingsgraad in deze gemiddelden wordt opgenomen. Op 1 staat Ijsland, meteen goed voor 10 minuten avondsniewus. In de Standaard werd dan weer op basis van dezelfde cijfers bewezen dat de klimaatsverandering vooral de armen treft. ( een echo van de Oxfamstelling dit weekend en een copietje van het persbericht) Dit plaatje vergelijk je volgens mij best met een andere index:: de Gini-index. Deze index meet de gelijkheid/ongelijkheid in de landen. En plots staat ons landje aan de top ! ( 25) In dit land, en men mag dan zo veel als men wil spreken over transferten tuseen regio's en deelgebieden, is er minst ongelijkheid dan waar ook ter weld. We doen het even goed als Noorwegen en Zweden. Veel beter dan Frankrijk ( 32), China ( 44) Groot-Brittanie ( 36) en de VS ( 44) Met andere woorden: de toename van de wereldwijde ongelijkheid valt in België nog best mee en dat is hoofdzakelijk door de hoge inkomstenbelasting en de erfenisbelasting in de Westerse landen. Want hoe on-populair belastingen ook zijn, ze zorgen wel voor de herverdeling van de rijkdommen.... .
Dertig jaar geleden kreeg ik de opdracht om een brochure te schrijven over het patronaat in Belgie voor het vakbondsvormingswerk. In die tijd was Walter De Bock reeds erg bekend omwille van zijn minitieus onderzoekswerk bij de krant De Morgen. Een telefoontje volstond om bij hem langs te komen om zijn "befaamde" fichier te raadplegen. Hij haalde copies boven,want de echte fiches bevonden zich veilig in een bankkluis. De Morgen hield immers, en Walter zeker, rekening met een inval waarbij alle dokumenten in beslag genomen konden worden. Hij knipoogde dat het bankgeheim toch ergens goed voor was. Walter De Bock bezat een schat: een rij fiches waarbij alle beheersmandaten van politieke en publieke figuren geinventariseerd stonden. Een monikkenwerk, waar Walter met de hem gekende ernst voor gepassionneerd was. Zo legde hij mij haarfijn uit dat de belangstelling voor het onderwijs van de Vereniging voor Christelijke werkgevers en zijn voorzitter Baron Bekaert, verbonden was met een Kortrijks netwerk van vzw's in de onderwijs. Dat was pas interessant om aan te tonen hoe de werkgevers in de praktijk tot hun politieke stellingnamen kwamen. Helaas, bij de eindredactie van de brochure sneuvelde, onder druk van de toenmalige ABVV-voorzitter, het té gepersonaliseerde onderdeel van de brochure... toch bedankt Walter !
