Iedereen lijkt hier wel familie van elkaar, patrilineair. Neven, kozijns, ooms er is de plicht elkaar te helpen en elkaar bij ter staan. Het verschil tussen een veilig familiegevoel of een maffieuze clan is voor buitenstaanders niet merkbaar. Netwerking is een manier om te concureren. Concurrentie gebeurt niet door prijzen, produkten of service, maar door netwerking. Politici worden in een dergelijk systeem meteen gezien als profiteurs en zakkenvullers. Moebarak en zijn familie werken voor hun eigen clan, niet voor het volk zegt een grafbewaker me. In Luxor heeft de stad een specifiek statuut en de burgemeester wordt rechtstreeks door de minister van toerisme benoemd.Deze burgemeester is onbereikbaar en wordt door de politie beschermd. In de toeristensoek lopen controleurs rond die er voor zorgen dat de handelaars niet onder de afgesproken prijzen duiken. In die context speelt iedereen zijn kleine rol, achter de schermen verdelen grote families de winst, desnoods samen met de buitenlandse multis en investeerders. Egypte heeft een roemrijk verleden met Faraos en een rijke beschaving. Europese grootmachten vochten hier op het terrein een strijd uit om de Egyptologie en de hype naar zich toe te trekken. De Fransen, de Italianen, de Britten en zelfs de Polen wilden allen een deel van de Egyptische droom. In de grootste wereldsteden Parijs, London, Rome en New York getuigen obelisken van de geschiedenis. Alleen, over de toekomst van Egypte lijkt iedereen zich veel minder te bekommeren...
PS: Net thuis hoor ik dat Sarko naar Luxor is en logeert in de Winter Palace. Een tip voor hem: je kan er zo veel gebakjes eten als je wilt voor ongeveer 3 euro. Heel wat backpakkers doen dat....
Hoe zien de lokals al die toeristen ? Meestal als een potentiele bron van inkomsten. Zo worden de landen hier ook gerangschikt.Europese nationaliteiten die hoog scoren zijn Denemarken, Noorwegen,Zwitserland. Vlamingen en Nederlanders behoren tot de middenmoot,Frankrijk bengelt onderaan. Misschien heeft toeristengedrag ook iets met koopkracht te maken. Maar het is wel moeilijk om voor andere dan pecunaire redenen contact te leggen met de lokals die voor hun levensonderhoud van de toeristenstroom afhankelijk zijn. In Egypte is God en godsdienst overal. Oud en nieuw. Oud bipolair op de tempels en graven. Nieuw via moskeeen en het offerfeest.Saed legt me geduldig de betekenis van het offerfeest uit. Het is het verhaal van Ibrahim en Ismael. God vroeg Ismael zijn zoon om te brengen. Let op dit was slechts een test om te zien of Ismael wel de normen en waarden geintegreerd had. Op het moment dat hij zijn zoon de keel wou oversnijden verscheen God om hem te melden dat de zoon gerust kon vervangen worden door een schaap.Vandaar uiteraard het offerfeest. Wanneer ik Saed bestook met een paar ( voor hem ongepaste) kritische vragen stokt de verdraagzame conversatie meteen.De oude Egyptische godsdienst heeft het hernieuwde sufisme niet overleefd. Het sufisme ondersteunde de heropleving van de Islam wereldwijd in zijn herovering van de publieke ruimte en de staat. Waarmee ondermeer het moderne Egypte eens te meer naar zijn niet zo verre verleden werd gekatapulteerd...
Alhamdullah-fijn om God te eren-weerklinkt het om 5 uur s"morgens- recht onze prachtige slaapkamer in op de West-Bank van Luxor.Op de fiets door de vallei der koningen is de armoede nog niet verdwenen, ondanks de horden toeristen die hier gedurende vijftien jaar onafgebroken blijven toestromen. Na de bomaanslagen bij de tempel van Hatjsepsoet door het moslimbroederschap om het hart van de economie- het toerisme- te treffen, zie je overal het leger bij de toeristische monumenten. Blijkbaar kan je sommige plaatsen zoals Komobo en Edfoe niet meer bezoeken zonder begeleiding van een legerkolonne.Een trieste prijs voor het soort terrorisme dat iedere vrijheid te westers vindt. Maar Luxor heeft zijn aantrekkingskracht op eenzame vrouwen niet verloren. Ongeveer 40 procent van de mannen uit Luxor huwt een buitenlandse touriste.Fluisterend wordt er gezegd voor de business, voor een Europees visum, voor het geld. Een Noors meisje zit in ons gezelschap en vertelt hoe ze haar Ahmed ontmoette. Haar Noorse vriend had ruzie met een felukkaboy omdat hij steeds aandrong om een felukka te nemen. Na heel wat discussie en drie maanden later nam de felukkaboy haar hand en daalde een ster neer in haar en zijn hoofd. Het esoterisme is nooit ver weg bij deze verhalen. Gevoelens, trillende benen, het lot, evenveel begrippen die de Westerse vrouwen in Luxor in de armen van de mannen drijven. En zij zijn er zich wel van bewust hoe ze dit aan boord moeten leggen, het woord dat daarbij het best past is draguer.... (omfloersd flirten ?)
Gisteren was het zo veel jaar geleden dat John Lennon omvergeknald werd door een gek die beroemd wou worden. Valt meer te lezen in de krant, dezer dagen.Maar Lennon blijft me inspireren, niet alleen via " Give Paece a chance" of " Revolution". Een bed-in lijkt me nog altijd een inspirerend actiemiddel. Toch blijft de regeringsknoop een triestige soap.Ieder voorstel en elke piste om ook maar iets op te lossen blijkt niet te kunnen. En de Barts, de Yves, de Joelles komen steeds maar aandraven met eisen en non(sens) om hun programma waarmee ze denken verkozen te zijn terug te vinden in een minitieus uitgeschreven notariele regeringsverklaring. Moesten ze in de privé werken, dan waren ze op basis van hun resultaten al gedegradeerd tot loopjongen van een of andere directeur. Iedereen zou nu wel willen dat er eens gewerkt wordt aan de echte problemen van de bevolking. De stijgende levensduurte om maar een voorbeeld te noemen. Als ge nu zonder maaltijdcheques, wedstrijden en allerhande kortingsbonnen een winkel durft binnenstappen dan word je gepluimd. Omdat we met een gezonde index zitten, omdat de energieprijzen de pan uitswingen. Daarom: lonen en uitkeringen opnieuw kordaat verrekenen met de stijgende levensduurte. Daar moet de nieuwe regering voor gaan;;;
Gisteren was de voorpagina van het Nieuwsblad boerenbedrog. Met grote letters en een tekening werd aangekondigd dat Belgie van de vierde plaats van welvarende naties zakt naar de zevetiende plaats in de wereld. Met als suggestie dat we achteruit boeren omdat er maar geen regering komt. De cijfers waarop men zich baseert komen van de UNDP ( de ontwikkelingsorganisatie van de VN) en zijn een lijstje waar op basis van de Human developpement Index een rangschikking tussen de landen gemaakt wordt. Wat er niet wordt bijgezegd is dat naast de inkomens ook de levensverwachting en de opleidingsgraad in deze gemiddelden wordt opgenomen. Op 1 staat Ijsland, meteen goed voor 10 minuten avondsniewus. In de Standaard werd dan weer op basis van dezelfde cijfers bewezen dat de klimaatsverandering vooral de armen treft. ( een echo van de Oxfamstelling dit weekend en een copietje van het persbericht) Dit plaatje vergelijk je volgens mij best met een andere index:: de Gini-index. Deze index meet de gelijkheid/ongelijkheid in de landen. En plots staat ons landje aan de top ! ( 25) In dit land, en men mag dan zo veel als men wil spreken over transferten tuseen regio's en deelgebieden, is er minst ongelijkheid dan waar ook ter weld. We doen het even goed als Noorwegen en Zweden. Veel beter dan Frankrijk ( 32), China ( 44) Groot-Brittanie ( 36) en de VS ( 44) Met andere woorden: de toename van de wereldwijde ongelijkheid valt in België nog best mee en dat is hoofdzakelijk door de hoge inkomstenbelasting en de erfenisbelasting in de Westerse landen. Want hoe on-populair belastingen ook zijn, ze zorgen wel voor de herverdeling van de rijkdommen.... .
Dertig jaar geleden kreeg ik de opdracht om een brochure te schrijven over het patronaat in Belgie voor het vakbondsvormingswerk. In die tijd was Walter De Bock reeds erg bekend omwille van zijn minitieus onderzoekswerk bij de krant De Morgen. Een telefoontje volstond om bij hem langs te komen om zijn "befaamde" fichier te raadplegen. Hij haalde copies boven,want de echte fiches bevonden zich veilig in een bankkluis. De Morgen hield immers, en Walter zeker, rekening met een inval waarbij alle dokumenten in beslag genomen konden worden. Hij knipoogde dat het bankgeheim toch ergens goed voor was. Walter De Bock bezat een schat: een rij fiches waarbij alle beheersmandaten van politieke en publieke figuren geinventariseerd stonden. Een monikkenwerk, waar Walter met de hem gekende ernst voor gepassionneerd was. Zo legde hij mij haarfijn uit dat de belangstelling voor het onderwijs van de Vereniging voor Christelijke werkgevers en zijn voorzitter Baron Bekaert, verbonden was met een Kortrijks netwerk van vzw's in de onderwijs. Dat was pas interessant om aan te tonen hoe de werkgevers in de praktijk tot hun politieke stellingnamen kwamen. Helaas, bij de eindredactie van de brochure sneuvelde, onder druk van de toenmalige ABVV-voorzitter, het té gepersonaliseerde onderdeel van de brochure... toch bedankt Walter !
De akkoorden van Oslo deelden Hebron in in een H1 en een H2 zone: een deel onder de Palestijnse Autoriteit en een deel onder Israelisch bestuur.Een 400 fanatieke joodse kolonisten van de Kahana terreurbeweging wonen midden tussen de Palestijnen. Om deze kolonisten te beschermen zijn niet minder dan 1500 militairen present. De kolonisten lopen zelf met wapens rond, ook al zijn ze geen militair.Kinderen schoppen voor de fun ongegeneerd op Palestijnen.Hebron ruikt naar racistische haat.
Hebron is eveneens berucht omwille van de koelbloedige moord in de grot der patriarchen in 1994 door de Amerikaanse joodse dokter Baruch Goldstein op 29 moslims.De man werd gek verklaart, de Palestijnen leven nu in een bezette en afgesloten stad vol met checkpoints. Ganse delen van de stad zijn niet meer toegankelijk en afgesloten, meer dan 1600 winkeltjes werden gesloten met de bedoeling van Hebron een spoorstad te maken. Na de vele incidenten installeerde men in Hebron een soort internationaal toezicht. Een zestigtal burgers uit vier verschillende Europese landen lopen met een fototoestel rondjes en schrijven rapporten over Hebron.
Wij wandelen over de opgebroken straat naar de grot der patriarchen. Op vrijdag-avond en zaterdag stormen de joodse kolonisten hier in groep naar de Synagoge.Deze weg is dan verboden voor Palestijnen. De mooiste historische gebouwen van Hebron moeten er aan om hier een grote weg naar de Synagoge aan te leggen, een kwestie van een paar maanden om het vernietigingswerk af te maken.
We bezoeken een paar Palestijnse huizen. De mensen hebben beschermende draad boven hun binnenkoer gespannen. De Israelische buren werpen immers hun vuilnis zo maar op de Palestijnen. Het moet erg leven zijn met dergelijke buren....
Een vakbond moet breder zien dan de strikte belangenverdediging van de aangesloten leden. Omdat een vakbond de ambitie heeft de samenleving te veranderen, omdat een vakbond zich moeit met de wereld waarin we leven.
In Israel en Palestina waren wij dus erg nieuwsgierig naar de houding van de Palestijnse vakbond Histadrut over de Palestijnse kwestie.Want er zijn zo veel Palestijnse werknemers die zij zouden moeten verdedigen: de Palestijnse werknemers in de settlements of de Israelische industriezones in Palestijns gebeid, of de Palestijnse werknemers in Israel, of de Palestijnse werknemers die in het niemandsland tussen Israel en Palestina werken....
Tja zegt de Belgische ambasadrice in Tel Aviv: de Israelisch liggen niet echt wakker van het onrecht dat de Palestijnen wordt aangedaan, uitgezonderd een paar kleine actiegroepen zoals Kavla Oved of Labarors Voice. Het grootste deel van de Israelisch ziet zelfs het onrecht niet en denkt aan veiligheid, zijn veiligheid...
Histadrut bevestigt deze officiele perceptie. Het land wordt weg en weer gewiegd tussen haviken en duiven. Of ze nu Palestijn of Israelier zijn. Les extremes se touchent... Ondertussen hebben zij wel een alibi om het niet op te nemen voor de Palestijnse arbeiders. Niettegenstaande een akkoord met de PGFTU dat wel ondertekend maar nooit uitgevoerd werd. Palestijnse arbeiders in Israel betalen een deel van hun loon als vakbondsbijdrage aan Histadrut, zonder dat ze iets terugkrijgen of verdedigd worden.
Histadrut is een onderdeel van de staat, bye bye aan de vrije en onafhankelijke vakbond. Maar wellicht heeft een vrije vakbond enkel een plaats in een democratisch staatsbestel....
Deze middag stond ik aan te schuiven aan het checkpoint om Nablus uit te geraken. Midden tussen de Palestijnen, die allemaal er door moeten. Er is een kleine uitgang voor dringende passages. Een dokter roept zwaaiend met zijn paspoort. Ik ben Amerikaan, ik ben een dokter en ik moet dringend naar het hospitaal. De soldaat roept terug; het zijn hier allemaal dokters. De Amerikaan roept terug; ik wil uw officier zien. Als blijkt dat er een aantal andere Amerikanen van de organisatie Paecebrigades staan, koelt de soldaat wel snel. Een andere man zwaait wenend met een medisch attest, pas nadat een advocaat het voor hem opneemt mag hij door. Na een half uur is het mijn beurt geen probleem. Zo zijn er meer dan 500 checkpoints in hun eigen bezet land.. een schande in een beschaafde wereld..
Ons bezoek aan Palestina is geen plezier- maar een werkreis. Sinds twee jaar ondersteunt de Algemene Centrale ABVV via het Fos een project met de PGFTU, petrochemie. De bedoeling is via een beperkt budget de democratische uitbouw van de vakbond in Palestina te bevorderen. In een land waar de economie herleidt is tot een overlevingseconomie geen makkelijke opdracht.
Petrochemie laat zich omschrijven als wat cosmetica, benzinestations, kleine vervuilende plastiekbedrijfjes en Israëlische industriezones waar de vakbond niet meteen met open armen ontvangen wordt.
Een kleine vakbondsploeg bracht alle bedrijfjes in kaart, deed bedrijfsbezoeken, organiseerde opleiding en vorming, organiseerde verkiezingen van hoog tot laag en probeerde de juridische hulp beter te organiseren.
Ze werkten keihard en haalden resultaten. In de context enorme resultaten, van op iets meer afstand kleine stapjes vooruit, iedere dag.
Wij wandelen rond in Nablus: zij kennen iedereen. Handen schudden, praatjes en vooral welkom. De mensen zijn blij ons te zien. Zij zijn blij niet in de steek gelaten te worden. Zij zijn blij dat de wereld hen niet in een vergeetput dropt.
Deze morgen is het als de kers op de taart de verkiezing van alle functies in de vakbond. Zij doen er ruim een uur over, met de nodige discussies over democratie. Een afgevaardigde van Betlehem discussieert hard en stemt meermaals tegen. Mohammed zegt verzoenend jij hoort bij mijn ploeg....
Een baby is geboren, nu nog opgroeien tot een volwassen project en er zal een sterke vakbond zijn in Palestina.
Waar gevochten wordt zijn vluchtelingenkampen. De opeenvolgende oorlogen van Israël in het Midden-Oosten zorgden voor een tapijt van vluchtelingenkampen.Zo zijn er 19 op de West-bank,10 in Jordanië, 12 in Libanon en 27 in Israël.
Deze vluchtelingenkampen staan onder toezicht van de Uno-organisatie voor vluchtelingen. In het begin verbleven de vluchtelingen in tenten, daarna in kleine betonnen constructies en nu meer en meer in eigen huizen. Maar de grond is niet van hen, dit is immer gehuurde grond.
Vluchtelingen denken aan terugkeer naar hun dorp.Zij willen geen bedelaarsbestaan leiden afhankelijk van humanitaire hulp.Dikwijls bewaren zij nog de roeste sleutels van het huis waaruit ze vluchtten. Maar kunnen ze nog terug ?Alhoewel er in 1948 138 dorpen vernietigd werden door Israël, staat 80 % van de dorpen nog steeds leeg.
Wij bezochten het vluchtelingenkamp Aida,in Betlehem. 5000 inwoners, afkomstig uit 41 dorpen.Afgesloten door de muur, omringd door kolonies. Een poort.Huizen in het zicht van de scherpschutters in torens, de gaten in de muur zijn als schampschoten. Weinig bomen, ze verhinderen de visuele bewaking van het Israëlisch leger.
Het verkozen volkscomité poogt aan de dagelijkse problemen te verhelpen, wat de oorspronkelijke politieke doelstellingen naar de achtergrond verdingt. Elektriciteit en water zijn kostelijk, Suez maakt met deze miserie waarschijnlijk winst. Cultuur en animatie, buitenlandse bezoekers rondleiden, het zijn de kleine sprankeltjes hoop die het leven in een kamp draaglijk maken. Op de muren kinderschilderijen: een beetje surrealistisch. Kinderen schilderen de zee die ze nooit zagen, herten en bambis, een wereld om over te dromen
Gisteren werden we aan een kruispunt door een indrukwekkende politiemacht opgehouden: Condoleeza scheurt even later in een limousine voorbij, gevolgd door een 30-tal wagens. Blijkbaar wordt de Palestina-conferentie tussen Amerika, Israël en de Palestijnen druk voorbereid.
Jonathan Cook, een Britse journalist uit Nazareth zet de Israëlische militaire strategie in een globaal wereldbeeld.
Israël wil een zuivere joodse staat.Hoe groot die staat wel moet zijn is niet duidelijk,maar alle verschillende politieke krachten denken alvast aan het gebied dat we het Historische Palestina kunnen noemen.
De Palestijnen zitten in de weg, zij moeten op lange termijn dus weg. Uit Israel.
Om de strategie van Israel te analyseren moet je ervan uitgaan dat de Israelische staat een militaristische staat is en niet denkt in termen van vrede, maar in termen van oorlog.
Neem nu de Gaza. Dit is een grote gevangenis met een deurtje naar Egypte. Op termijn zal Egypte wellicht bereidt zijn het deurtje naar de Sinaai open te zetten en als de Internationale gemeenschap betaalt wordt dit het gebied waar de inwoners van Gaza vluchten. Het scenario voor de Westbank is niet anders. Momenteel worden de Palestijnen in Jeruzalem meer en meer onder druk gezet om Jeruzalem te verlaten. De muur en de nederzettingen zorgen er voor de de Palestijnen hun land niet meer kunnen bereiken en bewerken. Zij vluchten naar de steden. Israël richt meer en meer industriële zones op in de West-bank, goedkope arbeidskrachten gegarandeerd. De Palestijnen kunnen nu niet meer naar Israel, maar naar Jordanie.
Israel is ook op militair gebied een wereldmacht geworden en test scenarios inzake bewaking en oorlogvoering uit. De manier waarop Bagdad in zones opgedeeld wordt is zo gecopieerd van de Israelische werkwijze in Palestina. Israel staat aan de wereldtop van de veiligheids- en bewakingsbusiness: een groeimarkt door de angst.
Maar ook heb je alle militaire middelen ter beschikking, dit is geen garantie op de overwinning. De ogen van de Internationale gemeenschap zullen misschien plots klaar en duidelijk zien dat Israel een staat is gebaseerd op etnische grondslag ..
Een deel van het Palestijnse lijden bestaat uit uit een verblijf in een Israelischegevangenis. Je hoeft daarvoor nog helemaal niet uitgespookt te hebben, men kan je ook preventief en zonder enig bewijs arresteren. 750.000 Palstijnen, of ongeveer 1 op vier Palestijnen zat ooit in de gevangenis. Zijn dit allemaal terroristen, stenengooiers of rebellen ? Nu zitten 11700 Palestijen gevangen, waarvan 800 op basis van administratieve aanhouding. Onder de gevangenen zitten ook 45 parlementsleden.. De rechtbanken die over de gevangenen oordelen zijn militaire rechtbanken, niet meteen een waarborg voor een eerlijk proces. Ook 337 kinderen zitten in de gevangenis.Het gaat om kinderen tot 12 jaar.Zij worden dikwijls het slachtoffer van sexueel misbruik wanneer zij in gevangenissen terechtkomen waar ook Israelische criminelen verblijven. In de gevangenissen wordt er gemarteld om bekentenissen af te dwingen, om informatie te verkrijgen. De technieken zijn meestal technieken die geen directe sporen nalaten, maar niet minder efficient zijn.. 220 Palestijnen stierven in de gevangenissen. Mag dit allemaal ? De Isreali's pasten hun wetten aan om een legale basis te hebben voor deze praktijken. Maar internationaal wordt de bestaande wetgeving en de internationale conventies van Geneve met de voeten getreden. Dit verhaal hoorden we bij een actiecomité voor de vrijlating van de Polotieke vluchtelingen.Zij voeren campagne voor de vrijlatingen van de parlementair Marawan Barghouti, die ook reeds geruime tijd in de gevangenis zit. Zijn vrouw getuigde. Kan zij hem bezoeken ? Het bezoek wordt georganiseerd via het Rode kruis en 2 maal per maand kan zij haar man 45 minuten bezoeken, afhankelijk van de Israelische toelating. Een bezoek zoals inde film afgescheiden door glas, praten door een telefoon, geen kans voor enige tederheid en dat sinds vijf jaar....
De confrontatie met de holocaust in het Yad Vashemmuseum roept veel vragen op: wat is ons Europees aandeel in de tragedie waarbij opnieuw een volk in getto's opgesloten wordt door muren ? Is de holocaust het monopolie van een volk of waren er veel meer slachtoffers die geen enkele binding hadden met dit joodse volk ? Hoe komt men er toe dezelfde methodes nogmaals aan te wenden om een volk te slachtofferen en uit te sluiten ? Jeruzalem zelf is een heilige plaats voor vele godsdiensten. Elk vond zijn eigen plaats. In de kerk van het graf van Jesu vonden alle gosdiensten hun plaats in een kerk en verdeelden de belanrijke plaatsen onder elkaar. De kruisweg doet aan Lourdes denken: een en al commercie. Op naar de nederzettingen die Jeruzalem omcirkelen en de westbank in twee snijden. Nederzettingen of kolonies zijn grote illegale steden die de Israelisch bouwden.Het is een feitelijke veroveringsstrategie en er komen er steeds meer bij. Het kadaster werd immers veel ruimer ingekleurd dan de eigenlijke nederzetting zelf. Nu zijn er geen nieuwe nederzettingen meer, maar wijken die gebouwd worden. De kolonisten bestaan uit twee soorten : de ideologische en de economische kolonisten. De economische kolonisten zijn het "jonge koppeltje" dat een goedkoop e betaalbaar huis zoekt. Makkelijk en alle infrastructuur wordt netjes door de overheid aangelegd. De ideologische kolonisten zijn zionisten. Zij gaan ervan uit dat dit hun land is, alles en volledig. En ditmaal zullen zij niet wijken, zij zijn vastberaden het land dat hen door de Internationale gemeenschap, door hun God en door hun eigen politieke partijen van links tot rechts beloofd is,als rechtmatig eigendom te houden en te veroveren. Ten koste van alles, ook van de Palestijnen. Zolang deze logica stand houdt wordt iedere oplossing zeer moeilijk...
Na een hartig gesprek met de Algemeen secretaris Shaher van de PGFTU wordt het snel donker. Vlug de taxi in tot aan het checkpoint. Wij schuiven aan in de rij van de oude mannen en de vrouwen. De andere rij is voor de jonge mannen. Jongeren tot 25 jaar mogen omwille van veiligheidsredenen helemaal Nablus niet uit. Wij worden door iedereen aangesproken: wat doe je haar, vanwaar kom je, je zult wel beter dan ons behandeld worden bij de controle... De jonge Israelische soldaat die onze pas bekijkt en vraagt van welk land we zijn; hij is in verwarring wanneer ik hem in het Arabisch zeg "Belgici". Meteen moeten we een eind verderop met onze bagage door een scanner. Een officier kwam meteen aan de jonge soldaat vragen of er iets was. De jonge man moest ons vriendelijk goede reis wensen. In de volgende taxi krijgen we opnieuw een eigenaardig verhaal: een man uit Tulkarem beweert dat zijn dochter Nuram Karmi ontvoerd werd en toont haar foto. Niet alleen zijn dochter, er zijn vele kinderen ontvoerd, zegt hij. Zoek de naam op internet met google en je zult het verhaal vinden. Als we vragen waarom zijn dochter ontvoerd werd zegt hij " vraag het hen". Bij het afscheid geeft hij zijn telefoonnummer, voor als ik iets meer wil weten... In de bus naar Jeruzalem praat Mohammed, een werknemer uit het privé-hospitaal honderduit op ons in. Hij heeft graag contact met vreemdelingen. Op de bus zitten nog Engelse en een Spaans meisjes Patricia. Mohammed is op slag verkocht. Wanneer we uiteindelijk op de berg van olijven in Jeruzalem belanden snakken we naar een beetje stilte na zo veel intense contacten.
Deze morgen wandelde ik rond in een stad met 120.000 inwoners, die stilaan tot leven kwam. Ik wipte snel binnen bij de kapper,een echte artiest die me met zijn zorgende handen 10 jaar jonger maakte. De Syrische zangeres Fayroz zingt vele Palestijnen wakker met eenvoudige liedjes."Ooit zal je terugkeren naar het huis en het dorp waar je geboren werd,ooit zul je opnieuw rustig kunnen genieten en praten met de familie en de buren..." Iedere Palestijn is vluchteling in eigen land. De Oslo-akkoorden deelden het land op in drie zones : A,B en C. A-zones zijn meestal de stedelijke gebieden waar de Palestijnse Autoriteit verantwoordelijk is voor het bestuur en de ordehandhaving. B-zones vallen onder de Palestijnse politieke autoriteit, maar de Israelisch zijn verantwoordelijk voor de veiligheid C- zones vallen volledig onder de bevoegdheid van de Israelische regering. De zon die opkomt weigert een onderscheid te maken tussen A,B en C-zones. De dagelijkse briefing van Atef over de situatie, doorbreekt mijn dagdromerij. Vroeg deze morgen was er een Israelische raid in Nablous. In een vluchtelingenkamp werd een arrestatie verricht, preventief. In een studentenflat was het andere koek. Via de inlichtingendiensten wisten de Israelisch blijkbaar dat een belangrijk Hamaslid zich daar schuilhield. Met een bulldozer werd de omheiningsmuur meteen gesloopt. Een megafoon meldde de eigenaar van het huis dat hij tien minuten had om de Hamas-aanhanger uit te leveren of dat het huis zou worden opgeblazen. De eigenaar smeekte de Hamas-man om zich over te geven. Waarop de man met trillende benen zich aan de militairen overgaf, hij werd niet meteen doodgeschoten. In Nablus gebeurt dit dagelijks. Toch is de bevolking niet onverschillig, zij hopen dat het morgen beter wordt.
Wij zijn hier om het project met de PGFTU-petrochemische sector te evalueren. Uren vergaderen, discussieren en rapporteren. Plots weerklinken geweerschoten en kreten. Deze morgen werd het reeds duidelijk dat er vandaag een begrafenisstoet door de straten van Nablus zou trekken. Het werd luid aangekondigd vanuit de moskee,de winkels waren dicht, de straten verlaten. Ik vraag of ik de begrafenisstoet kan zien. Mijn gesprekpartners twijfelen eerst, zeggen dat ik dat wel vanuit het raam kan zien. Maar als ik aandring gaan we toch kijken op straat. Het slachtoffer is Abderahir Rahmen, 28 jaar en twee weken geleden neergeschoten bij een clash met de Israelische soldaten. Gisteren is hij aan zijn verwondingen in het ziekenhuis overleden.Hij is niet de enige: honderden affiches in Nablus eren de martelaren meestal jonge mannen.Op vele hoeken van de straat staan gedenktekens waar iemand neergeschoten werd. De stoet nadert: een 150-tal mannen, de kern gevormd door 20 tot 25 gewapende militanten. Geen grote groep, het slachtoffer behoorde tot een militie, geen officiele instelling zoals de politie. Dan is er meer volk op de been. Ze schieten in de lucht, mijn hart klopt meteen wat sneller. Via megafoons roept de menigte slogans." Je bent niet tevergeefs gestorven, wij zullen je werk verder zetten, je was een moedig strijder." Veel jongeren, met een stevige pas, de groep is zo voorbij. De groep trekt nog naar het huis van de overledene,daarna naar de begrafenisplaats. De ganse dag zullen ze nog door de wijken en de straten van Nablus schietend bewijzen dat zij hier nu, op dit moment de baas zien. Alhoewel,alles is relatief, want in de omringende bergen van Nablus ligt een Israelisch militaire kazerne. Zij kunnen zo ingrijpen... Ondertussen wordt er druk onderhandeld en een paar dagen later staan de straten vol met Palestijnse soldaten. Zij zijn nu verantwoordelijk voor het ontwapenen en het controleren van de gewapende groepen in Nablus.
Na een ochtendlanding in Tel Aviv,een grenscontrole die vrij gewoon verloopt, de taxi in naar Ramallah. Het landschap schiet als een film met bekende plaatjes aan mijn ogen voorbij: de nederzettingen van de Israelis, de vele afrasteringen die wachten op de koude hoge muur, de afgesloten wegen naar de Palestijnse dorpen, de checkpoints.
We rijden voorbij de gevangenis waar de Palestijnse Ministers opgesloten zitten. De taxichauffeur gidst en vertelt. Nu zijn we binnen, dan weer buiten. Onvoorstelbaar hoe Palestijns en Israelisch gebied door elkaar lopen. Palestijnse arbeiders die in Israel werken komen met hun schaftdoos in een plastiek zak vanuit het checkpoint de weg afgelopen. Met Amerikaanse hulp werden de checkpoints vermenselijkt en voorzien van afdaken die de wachtenden tegen de felle zon beschermen.
In Nablus weerklinken oproepen om morgen massaal te staken en te protesteren. Drie dagen geleden schoten Israelische militairen een populaire leider dood bij een raid. De zoveelste raid, het zoveelste slachtoffer.
Nablus zou een toeristische plek moeten zijn. Een fiere Romeinse stad met een historisch verleden om U tegen te zeggen. Alleen staan er heel wat winkels leeg.
Vanuit de moskeeën weerklinkt gezang en toespraken. Ik begrijp het natuurlijk niet, maar de machteloze woede klinkt door tegen zo veel onrecht dat een volk wordt aangedaan .
Gisteren miste ik mijn vlucht, vandaag heeft mijn vlucht vier uur vertraging. Niet meteen het bewijs dat er zoiets bestaat dat je voor onheil behoedt. Het was wel druk vandaag: blijlbaar had onze Fos-man reeds problemen met een zeer ondervragende persoon. Waar ga je naar toe, waarom en met wie denk je te babbelen. Een goede waarschuwing van : bereid je maar goed voor, het wordt niet simpel om aan het beloofde land een bezoekje te brengen.De militaire Israelisch zijn op hun hoede. Met Brussels Airlaines vlieg je ook met El AL; De spanning zit er meteen helemaal in. Tot ik op de luchthaven vaststel dat de vlucht vier uren vertraging heeft. Ondertussen zit ik wat te kijken naar de luchthaven-tv; een mooi programma: de religie heeft mijn kind afgepakt ( la religion m'a vole mon enfant). En ga juist naar Jeruzelem, waar de twist tussen de verschillende godsdiensten tot een strijd voor land, volk en leven heeft geleid tussen oorspronklijke bewoners en nieuwe kruisvaarders. Tot een clash tussen twee wereldbeelden... zien hoe we nu overleven
Argelio Quevedo, de Algemeen secretaris van de Cubaanse bouwvakbond is voor een weekje op werkbezoek. Omdat er in ons land tijdens het weekend weinig gewerkt wordt, begeleid ik hem zo een beetje. Eerst naar Ieper, waar ik hem het verhaal van Lernout en Hauspie vertel op de ondertussen verlaten site van dit spraakmakend mislukt technologieavontuur.Zijn vraag: hoe is zoiets mogelijk, waarom greep de overheid niet in voor al die mensen hun zuurverdiende geld in beursspeculatie zagen opgaan. Daarna naar het museum van WO 1 en het bezoek aan een Engels kerkhof. Zijn reactie: hier zie je meteen waarom een derde wereldoorlog moet vermeden worden. Hij staat verbaasd te kijken dat er toen reeds zo veel miljoenen slachtoffers vielen bij de eerste geindustrialiseerde oorlog. Daarna bezochten we Brugge. Je kon er op de koppen lopen. Verbaasd vroeg hij zich af of er ook in Brussel zoveel mensen op straat liepen . S'avonds moest hij een korte speech houden op het solidariteitsfeest van het ABVV.Er was ook een Nicaraguaanse en een Peruaanse delegatie. Al snel zaten de Latino's samen en kon er meer dan een grapje af. Toen we s'avonds terug langs de helverlichte autostrade terugreden zuchtte Argelio Quevedo: prachtige signalisatie, maar die verlichting : welk een verspilling ....
