De grootse feestelijkheden rond 200 jaar onafhankelijkheid zetten hier alle politieke bewegingen in actie. Officieel wordt er in iedere stad en gemeente feest gevierd: eerst een mis,dan enkele toespraken over de betekenis van het bicentenario, een militaire parade en dan optredens in alle vormen en kleuren. Van popconcerten tot fanfares en volksdansen. Dit is zowat het officiele Colombia. De sociale bewegingen, de vakbonden en de indegenas-organisaties roepen op tot betogingen in alle steden op 18, 19 en 20 juli om een rechtvaardige maatschappij te eisen. De Indianen zijn de voorbije dagen reeds duidelijk te zien in parken en pleinen met spandoeken en traditionele kledij. De guerilla kon niet ontbreken.De voorbije dagen is een guerillakamp door het leger gebombardeerd en daarbij werden "bewijzen" gevonden ( een pc of een stick) waarbij een guerillacommandant oproept om zich tussen de betogers te mengen. De commandant overleed uiteraard bij de legeraanval, de waarheid kan dus moeilijk gecontroleerd worden. Maar de regering maakt van de berichten gebruik om tegen de deelname aan de betogingen op te roepen, op sommige plaatsen de betogingen te verbieden,of m iedereen in de betogingen te fouilleren of te identificeren. Als je in Colombia je stem verheft beland je zeer snel aan de kant van de guerilla,of je dat nu wil of niet. Op de achtergrond van dit alles is een crisis in de relaties losgebarsten tussen Colombia en Venezuela of tussen Uribe en Chavez. Inzet: de aanwezigheid van enkele commandanten van de Farc en de ELN op Venezolaans grondgebied. Of zoals Uribe zegt: Chavez steunt de terroristen. Ondertussen liet Chavez de vader des vaderlands Simon Bolivar opgraven en onderzoeken. De vader van het vaderland stierf niet- zoals tot op vaandaag steeds gezegd werd aan tuberculose- maar werd koudweg vermoord. Tussen de regels moet je lezen dat Simon Bolivar door de Colombianen werd vermoord- hij stierf immers in Colombia Santa Martha. Hoog spel dus tussen Chavez en Uribe,want deze regio is snel ontvlambaar.....
Op 7 juni stierf een zeer bekende Colombiaanse schilder op 82 jarige leeftijd aan een hartaanval: Omar Rayo.Hij werd begraven in Roldanillo,een klein dorpje tussen Cali en Pereira. Hij heeft zijn geboortedorp nooit vergeten en richtte er een museum op waar zijn kunstwerken en andere artiesten konden geexposeerd worden. Zijn madam was een dichteres en richtte ieder jaar een festival van vrouwelijke dichters in.Tijdens zijn leven pendelde Rayo tussen New York en Roldanillo Voor zijn geboortedorp deed hij zeer veel en hij mobiliseerde tal van bekende internationale kunstenaars ( De Soto, Botero...) om via een kunstwerk het dorp nog meer uitstraling te geven. Het werk van Rayo doet meteen denken aan Esscher. Lijnen in zwart/wit en rood contrast waar de schaduwen voor het effect moeten zorgen. Zeer abstract, of in de stijl van Malevich: de werkelijkheid tot zijn essentie, zijn eenvoudigste vorm herleid.Over de kleuren zegt Ray dat ROOD de belangrijkste kleur is, omdat rood alle andere kleuren verenigt. Zwart doet alle kleuren verdwijnen, wit is de tegenstelling van zwart.Nacht en dag, zwart en wit. Roldanillo ligt tussen de bergen van de koffiestreek Het licht heeft een speciale invalshoek en maakt alles helder en duidelijker.Een streep licht ( Rayo) in een vergeten landschap...
In Pereira staat een prachtige kathedraal met een volledige dakstruktuur in hout: de kathedraal van de armoede. Op straat zien we de armoede. Veel gehandicapten, bedelaars,straatverkopers,oudere mensen die uit de boot gevallen zijn. De gaten van het vangnet zijn zo groot: dat de straten van Pereira er gewoon mee kunnen gevuld worden.Wij zien hoe twee mannen met behulp van zelfgemaakte instrumenten ringen slaan uit koperen geldstukjes. Pereira zou volgens statistieken de grootste armoede en werkloosheid uit Colombia kennen. De taxichauffeur twijfelt aan de statistieken.De werkloosheid heeft volgens hem twee oorzaken: het geweld- die de desplacidos naar de stad drijft- en diegenen die gewoon niet willen werken en in de straten rondhangen. Hij neemt zichzelf als voorbeeld : kijk wie wil werken, vindt werk. Hij werkt als pseudozelfstandige voor een baas. Zijn loon is de helft van wat hij per dag verdient. Wel betaalt zijn baas sociale zekerheid. Maar hij moest zelf de taxi aankopen en hem onderhouden.Hij geeft cijfers: op een dag verdient hij normaal zo'n 62.000 Colombiaanse Pesos. Hij mag daarvan de helft houden of 31.000 Pesos, omgezet in euro: 10 euro per dag.Vandaag is het zondag, dan verdient hij iets meer omdat hij per rit 1000 pesos meer mag aanrekenen, globaal een 4 euro meer dan op een normale dag. Juan runt de hostal waar we verblijven. Hij wil dolgraag een project beginnen om kinderen tussen 5 en 12 jaar die geen school lopen te helpen. Zij volgen geen school, omdat ze het schoolgeld niet kunnen betalen,of de bus niet kunnen betalen of gewoon geen eten krijgen. Zij werken of hangen rond op straat. Niet meteen een goede leerschool om een mooie toekomst uit te bouwen. Juan vroeg aan de gemeentelijke administratie statistieken op om een idee te hebben wat een dergelijk project zou kunnen kosten. Het antwoord was kort: geen statistieken over de Colombiaanse problemen...
In het Antioquia muzeum van Medellin hangt een schilderij van Francisco o Canjo uit 1913. De tijd van de honderdjarige onafhankelijkheid van de regio van de Spanjaarden. De tijd dat er een grote ideologische campagne opgezet wordt om de vooruitgang te symboliseren door de nieuwe colonisatie van de gronden. Er staat op het schilderij een jonge boer met de hakbijl op de schoot,klaar om het land vruchtbaar te maken en de bomen om te hakken. In werkelijkheid werden de kleine boeren in een nietsonziende oorlog door de grootgrondbezitters verdreven van hun gronden die ze vruchtbaar gemaakt hadden. Voor de bevolking veel miserie en armoede, voor de grootgrondbezitters het begin van een nieuwe colonisatieperiode, nu van de eigen bevolking. Colombia heeft de "falsos positivos" tot een nieuwe kunst verheven. In het museum vinden we dan ook maar in de 21 eeuw de kritische benadering van de Colombiaanse werkelijkheid door kunstenaars als Botero (wilde een nieuwe wereld scheppen uit de bestaande realiteit) Deborah Arrango ( die via spot haar maatschappijkritiek neorealistisch maakte) en een paar andere namen. Samengevat is Colombia in handen van de multinationals en heerst er honger, geweld,moorden. Wellicht vind je dit overdreven ? We praten met een paar jongeren over Belgie. Hun vragen zijn veel betekend. Is er dan geen oorlog in Belgie ? Zijn er geen guererillo's in Belgie ? Moet je echt niet extra betalen voor bewezen diensten? We hebben veel geleerd in het museum,maar niet alleen van de kunst.....
Colombia heeft net als de USA en praktisch gans Latijns-Amerika 200 jaar geleden de bezetters zijnde de spanjolen aan de deur gezet. Na 200 jaar inquisitie mocht dat wel, maar dat was vooral omdat de Spanjaarden zelf interne politieke problemen hadden. Napoleon had namelijk zijn broertje op de troon in Madrid gezet en alle colonieen, maar ook de colonisten waren graag van hun moederland verlost geraakt. Zo een beetje een puber die nu eindelijk zijn eigen leven wil leiden. Eerst nog even over de geimporteerde inquisitie. Deze Spaanse rechtbanken waren in de eerste plaats bedoeld om zowel de godsdienstige als de politieke heerschappij van de Spanjaarden in Europa te bevestigen- in Latijns-Amerika was dat in de eerste plaats een zaak voor de ingeweken kolonisators- om de ontrouwe mannen van hun heksen te verlossen natuurlijk- maar toen de" indegenas " wat rebelleerden werden ze voor dezelfde rechtbanken veroordeeld. De inquisitie werd sterker naarmate de Spanjaarden langer bleven,het was dus tijd voor een nationale held een echte bevrijder Simon Bolivar. Een beetje een tragisch figuur, zoals alle echte helden. Hij droomde van een groot Latijns-Amerikaans rijk met Colombia, Bolivia, Panama en Venezuela..En hij won bijna alle veldslagen tegen de Spanjaarden, maar zijn vice-president was een regionalist, een tweede Bart Dewever. Het gevolg was dat niettegenstaande alle overwinningen, Latijns-Amerika uiteen viel in allerhande kleine rijkjes, die door de USA gemakkelijk kunnen gecontroleerd en gedomineerd worden. Simon Bolivar stierf eenzaam en ontgoocheld, als dictator, in de Quinta de San Pedri in Santa Marta. Een wat groots opgezette nationalistisch megalomaan- nazistisch-aandoend mauzoleum, waarvan alleen nog het sterfbed en de toiletten herinneren aan de menselijkheid en de kwetsbaarheid van de Liberador...
In Colombia is syndicalist zijn een extreem beroep: je loopt de kans op vermoord te worden,bedreigd te worden,van de ene op de andere dag te moeten verhuizen naar het buitenland, dit overkwam honderden syndicalisten de voorbije jaren. Nochtans zijn die syndicalisten gewone burgers, ze zijn gehuwd, hebben ze kinderen en leven ze in een buurt. Zij leven niet ondergedoken in de bossen maar doen gewoon hun werk in het bedrijf of als ze een functie bekleden gewoon in de burelen van de vakbond. Ze hebben vakantie, gaan op weekend, kortom ze leven een gewoon leven. Maar je zal maar met een syndicalist gehuwd zijn: hoe ga je dan om met de risico's wat is de invloed van de job van je man op je eigen persoonlijk leven ? Yamilla heeft veel van haar ouders geleerd. Het waren ook syndicalisten, ze leerde onbewust de regels waaraan ze zich moest houden. In de eerste plaats heeft ze haar vader geleerd dat er ergens bij de familie een compleet pakket klaar staat om naar het buitenland te kunnen vertrekken: valies, paspoort,copies van diploma's... Daarnaast vergezelt ze nooit haar man bij zijn werk of bij vakbondsaangelegenheden.Als ze uitgaan is het privé of in familiekring.Gaan ze op café of dansen, dan veranderen ze dikwijls en mijden een vaste stek.Voor de rest denkt ze als vrouw niet al te veel aan de toekomst.... De kinderen zitten op school en praten niet zo veel over het beroep van hun vader. Soms hebben ze wel eens last als ze bij een opstel iets te duidelijk positie kiezen,maar dan beroepen ze zich op het kritische en vrije denken dat het onderwijs moet stimuleren.Voor de rest mondje toe. De buren weten best welk beroep de man uitvoert. Ze praten er weinig over. Maar liever over handwerk, voetbal en andere algemene zaken.Alleen als er iets moet geregeld worden op sociaal vlak, dan weten ze de syndicalist wel wonen. Het geeft zo wat het gevoel van het verzet tijdens WOII. Maar dat was een oorlog tegen een buitenlandse bezetter. In Colombia doen syndicalisten hun job: de werknemers verdedigen. In een 3-tal sectoren het onderwijs, de banken en de energiesector zijn sterke en goed georganiseerde vakbonden.In andere bedrijven is het vakbondswerk per bedrijf georganiseerd en nog moeilijker, nog gevaarlijker. Men kan moeilijk spreken van democratie in een land waar syndicalisten bedreigd worden...
Erika wil voor geneesheer studeren. Vrijdag wordt ze 18 jaar. Maar ze weet best waar ze naar toe wil en babbelt vol enthousiasme over hoe een infuus geplaatst wordt.Ze mag geneeskunde studeren in Villavicencio, de stad waar ze woont. De universiteit heeft in vergelijking met andere universiteiten niet zo'n goede naam. De oorzaak is dat er veel praktijk in de achtjarige opleiding voorzien is, wat blijkbaar geen mode is. In het eerste trimester moeten ze een dag per week stage lopen in het ziekenhuis.Na de opleiding wil Erika zich specialiseren,want een gewone dokter vangt in Colombia zo ongeveer het minimumloon wat neerkomt op ongeveer 350 euro per maand. Zij zegt zowat stil en daar kan je niet van leven. Maar Erika weet ook veel meer over de organisatie van de geneeskunde en de gezondheidszorg in Colombia. Er zijn vier systemen afhankelijk van waar en of je werkt. Iedereen heeft zo wat recht op de basisgezondheidszorgen. Maar daar moeten we ons niet zo veel over voorstellen. Zonder het nog te hebben over de vele "desplacidos" of "thuislozen" die in de straten ronddwalen.Er zouden zo een vier miljoen mensen ronddwalen vooral in de steden. Op het tweede nivo heb je recht op de noodhulp in een ziekenhuis, de urgentia. Op het derde nivo heb je recht op terug betaling van de medicijnen en bijvoorbeeld een kamer in het ziekenhuis. Het vierde nivo is voor de uitverkoren werknemers van de petroleumsector, de banken en de leerkrachten, zij krijgen alles terugbetaald ook de meest ingewikkelde en moeilijke behandelingen. Bij deze verschillende nivo's moet je dan ook nog een soort remgeldsysteem rekenen, zoals wij dat kennen. In het beste geval betaal je voor sommige geneesmiddelen een remgeld van 20 %, maar dat is uiteraard niet voor de laagste nivo's weggelegd. Erika kijkt op TV vooral naar het wekelijkse programma " Corazon abierto" - " Open hart"waar dokters en verpleegsters de hoofdrol spelen en de echte helden zijn.Maar toch droomt ze niet; ze zegt: ja mijnheer er is veel ongelijkheid in mijn land. Geneeskunde en onderwijs zijn geen prioriteit...
De overwinningsmeting van de nieuwe president Santos voorspelt niet veel goeds voor de burgers in Colombia. Eerst de setting; een immens podium met een kinderfanfare en een dansgroep. De vrouw en de twee zonen, de dochter en Santos zelf, duidelijk een beetje op de achtergrond: een generaal met kepi.Na het volklied en kussen tussen de familie treed Santos naar voor, de kepimilitair brengt en legt de speech op het spreekgestoelte.Duidelijker kan de boodschap niet: het leger waakt, de familie als hoeksteen van de samenleving en het nationalistische Colombia als klankkleur. De speech van Santos is zeer duidelijk: ik ben nu de president van alle Colombianen. Ook van die Colombianen die niet stemden of tegen mij zijn. De andere politieke partijen die mij ondersteunden zoals de Conservatieve partij en de Liberale partij zullen een deel van hun programma in mijn beleid terugvinden en mogen ministers leveren voor de regering. Met de groene partij willen wij samen werken om de transparantie van het beleid te verbeteren. Over de linkerzijde geen woord. Een oproep aan de werknemers en de werkgevers om jobs te creeeren en de doelstelling van 1 volwaardige job in iedere familie te realiseren. Over de vakbonden opnieuw geen woord. Het leger en de politie worden geprezen en het is tijd om de "terroristen" krachtdadig aan te pakken. De Farc moet alle gijzelaars onvoorwaardelijk vrijlaten en zal zonder enige vrees aangepakt worden. De internationale gemeenschap wordt verwittigd dat de Colombianen zeer gehecht zijn aan hun democratie en dat de drugshandel en het terrorisme zal bestreden worden. Het woord democratie valt zo veel dat alles duidelijk is: woorden, woorden woorden, maar er zal met harde hand geregeerd worden. Oppositie kan alleen maar constructief zijn en iedere krititsche stem is subversief of terroristisch.....
Wegens Belgische verkiezingskater naar Colombia in vakantie. Maar ook hier zijn er verkiezingen. Alleen verkopen ze op verkiezingsdag geen alcohol.De eerste ronde op 30 mei verkreeg Santos geen volstrekte meerderheid, zodat een tweede ronde noodzakelijk is. Santos, de voormalige minister van defensie en de poulain, (Higo) van Uribe had 47 procent van de uitgebrachte stemmen. Ik zag hem gisterenavond nog op tv waar hij beloofde dat onder zijn leiding de armoede drastisch zou verminderen. Zijn belangrijkste tegenstander is professor Mockus. Hij veroverde op korte termijn de partitdo verde om er zijn stemmachine van te maken. Hij strandde op 27%. Polo, de alliantie van de linkerzijde had 10% en mag dus niet meedoen aan de tweede ronde met Gustavo Petro, oudburgemeester van Bogota en voormalig minister. Santos nam vorige week een opmerkelijk initiatief en vroeg aan alle politieke partijen een burgermanifest te ondertekenen.Alle politieke partijen en zelfs de christelijke vakbond onderschreven dit manifest. Meteen is de oppositie feitelijk gereduceerd tot het Polo en de overigens zeer zwakke vakbonden. Hector zucht wanneer ik over de politieke toestand begin: de oppositie en de vakbonden moeten nog even afwachten hoe ze deze nederlaag zullen verwerken. Maar meteen daarna begint hij enthousiast te vertellen hoe ze met de vakbondsopleiding en het AC-project er in slagen om nieuwe vakbondsmilitanten en animatoren op te leiden die aan de basis een echt antwoord op de actuele economische crisis kunnen formuleren. Ik ben op vakantie,maar in Colombia krijg er er gratis een pak ideologische discussies bij...
Het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika en een artikel van Atef brengen de apartheid en de boycotbeweging bij elkaar. In Zuid-Afrika was een erg sterk actie-instrument de internationale economische boycot van Zuid-Afrikaanse producten zoals Outspan. De apartheidspolitiek leidde tot het internationaal isolement van Zuid-Afrika en het land stortte economisch ineen. De gelijkenis tussen de Israelische bezetting van Palestina en de Zuid-Afrikaanse apartsheidspolitiek doet de Palestijnen ook teruggrijpen naar het opzetten van een wereldwijde economische en politieke boycot beweging. Vooral de intellectuele boycot vanuit de Universiteiten kent succes.Zo worden Israelische studenten aan veel Europese Universiteiten of ontwikkeling van gemeenschappelijke onderzoeksprogramma's geweigerd. Ook veel bekende artiesten weigeren nog in Israel te gaan optreden. Maar dit is natuurlijk peanuts in vergelijking met de economische producten die Israel overal in de wereld verkoopt. Zo is de veiligheids en wapen-industrie nummer twee in de wereld. De economie financiert natuurlijk de bezetting. Maar doen de Palestijnen zelf wel mee met een boycot. Zij bouwen toch de muur, zij werken toch voor de illegale kolonies ? De Palestijnse autoriteit is zich van het probleem bewust en riep de arbeiders op om niet meer in de Israelische kolonies te gaan werken.En zij voorzag na lang aandringen door de vakbond in een vergoeding die een deel van het inkomensverlies zou compenseren. Een 7000 arbeiders verlieten hun werk in de kolonies en moesten een oplossing zoeken voor het inkomensverlies.Moedig, maar wellicht niet echt efficient om Israel economisch op de knieen te krijgen. Maar vragen we niet te veel aan dit volk ? Wie van de Belgen heeft al dan niet familie dat ooit voor de Duitse bezetter werkte, ja soms zelfs vrijwillig ? De humanitaire boottochten naar Gaza hebben immers aangetoond waarom het Palestijnse probleem niet opgelost geraakt: de regeringen en de internationale organisaties steunen Israel. Zuid-Afrika geraakt verlost van zijn apartheidsregime toen de regeringen ook op binnenlands vlak discriminatie op basis van de huidskleur niet meer konden maken. In de Verenigde Staten en in Europa werd de Apartheid uiteindelijk politiek onmogelijk door binnenlandse druk. De boycotbeweging was het stukje van de ijsberg dat boven dreef. De verantwoordelijkheid ligt meteen bij ons....
Er moet vandaag al niet veel gebeuren om je integriteit in twijfel te trekken, zeker als je een publieke figuur bent. De mentaliteit is er eentje van verdachtmaking, eentje van twijfel zaaien. Begrijpelijk als je ziet hoe de media surfen op het verdacht maken van iedereen die ook maar iets voor het zeggen heeft. De sportlui zijn reeds jaren een mikpunt. je kan maar liever geen titel winnen, want de verdachtmaking dat je eigenlijk dit met bovennatuurlijke middelen en niet met talent of harde training verworven hebt loert zo om de hoek. Het ganse reclame-circus speelt daar meteen op in, een sportvedette is zo snel mogelijk versleten, maar ook vergeten. Ook de film en schoonheidsmissen moeten via kunstingrepen grotere lippen en borsten krijgen, naturel is buiten competitie. Rest alleen nog het foute antwoord op de juiste vraag om het onderscheid te maken voor een steeds ouder wordende jury. Ignace Crombez moet het geweten hebben: een scheve schaats rijden met een winnares oogt erg onprofessionneel. Politici zijn sinds de uitspraak " wie gelooft die mensen nog" ieder greintje geloofwaardigheid kwijt. Uitgezonderd tijdens de zitdagen waar ze aan dienstbetoon doen. Maar in de media is de eerste de beste journalist een succesnummer die al wat ze komen vertellen in twijfel trekt of afdoet als verkiezingspraat. Journalisten en media met de scalpel op de geloofwaardigheid, alsof iedereen die op het scherm verschijnt bij voorbaat een "Pietje de leugenaar" speelt. De bankcrisis en de beurzen winnen veel geld op de vertrouwen/geloofwaardigheid. Zij zetten dit meteen om in klinkende winst door verkopen/kopen bewegingen te organiseren. Dit is het resultaat van een virtuele geldmachine die steeds minder en minder met de reele economie te maken heeft. Een aandeel heeft niks meer te maken met de echte productie of de winst van een bedrijf, maar alles met het imago van het bedrijf. De Hollywood sage grijpt steeds meer om zich heen als echte waarde. En daarvan zijn ook de delegees en de vakbonden het slachtoffer...
Opa en oma worden natuurlijk een jaartje ouder. Het te grote huis en de prachtige tuin werden meer en meer last, minder en minder lust. Ze moesten op zoek naar een kleinere woongelegenheid,en ze moesten hun mooie huis verkopen. Met pijn en spijt in het hart.Tja Brel zong het reeds: sterven is niet moeilijk, maar ouder worden... Wij poogden hen in het kader alles zelf te laten beslissen,mits wat goede raad. Dit vertraagt en verhindert efficiente besluitvorming, maar het loont de moeite. Ze kunnen er alleen gelukkig mee zijn. Zo begeleidde ik opa enkele dagen in de keuze van zijn vele werkmateriaal. opa bezit niet minder dan tien hamers, hij zou er drie meenemen. Een maand later had hij alles opnieuw bijeen gesmeten. Hij kon het achteraf toch nog allemaal weg doen. Uitstel,in de hoop dat het afstel wordt.En zo kan het verhaal telkens opnieuw verteld worden over ieder voorwerp dat zich in het ruime huis tot op zolder opgestapeld had. De week voor de verhuis hadden de kleinkinderen een afscheidsfeest van het oude huis georganiseerd. Ieder kleinkind had wel een of ander gerecht gemaakt. Het werd een heerlijke dag, besloten met een kwis waar we ons te pletter amuzeerden met de anekdotes die aan het huis verbonden waren. De verhuis zelf verliep geolied en eindigde in een chaos in het nieuwe appartement, waar de nieuwe bewoners een maand later nog niet helemaal uit zijn. Opa poogt het afscheid uit te stellen, de herinnering te koesteren. Hun nieuwe leven zou er eentje met meer confort en minder muizenissen moeten worden. Maar een oude boom verplanten blijft een moeilijke en delicate zaak. Het zal mij niet overkomen..
Vandaag een workshop gevolgd in het kader van de week van de amateurkunstenaars met Herman Brusselmans. Hij schreef reeds 23 boeken, een wekelijkse columm in Humo, Woef en het Laatste Nieuws. Hij zou dus wel een paar raadgevingen kunnen geven over hoe je het best aanpakt dat schrijven. Misschien zou hij zelfs reageren op het ontwerptekstje dat iedereen instuurde voor de workshop. Helaas dat viel tegen, misschien omdat zijn eerste reactie taal en dt-fouten betrof van een jongeman die publiekelijk vertelde dat hij vorig jaar zijn tweede mislukte zelfmoordpoging achter de rug had. Brusselmans die zelf medicatie nodig heeft om zijn angsten te bedwingen werd er meteen stil van.De rest van het verhaal reageerde hij dan enkel nog algemeen op de teksten en vol lovende en aanmoedigende woorden. Maar wat heeft een schrijver dan nodig voor een goed boek ? Poepsimpel: een titel, een schema en de eerste zin. Brusselmans zelf gebruikt zijn eigen belevenissen niet om de pagina's te vullen: daar gebruikt hij zijn fantasie voor. Hij gaf trouwens toe dat er in zijn eigen leven niet zo veel gebeurde.Trouwens als je een maal sex hebt gehad moet dat als inspiratie volstaan om vijftig boeken te schrijven. Als je boeken schrijft moet je die uitgeven. En dat kan vooral via een uitgever. Maar dat brengt niet veel op: een boek van Brusselmans brengt hem 2 euro bruto per verkocht exemplaar op. Brusselmans verkoopt er ongeveer 18.000. Dus geen echte vetpot, je word er in ieder geval niet rijk van. Piet Huysentruit en Goedele Liekens wel,maar de vraag is natuurlijk of dat boeken zijn die goed geschreven zijn. Volgens Brusselmans niet.Uitgevers lezen geen boeken,maar kijken of iets verkoopt. De logica van het boekenbedrijf. Een blog ontsnapt een beetje aan die economische wetmatigheid, maar een boek schrijven blijft toch de droom.
Benno Barnard, de Nederlandse-Antwerpse dichter deed veel stof opwaaien met zijn aangekondigd speech over "leve god,weg met allah", vooral toen hij erin slaagde met filmpje en al de media te halen,de Antwerpse burgemeester een kortgeding kon doen aanspannen met als resultaat een dwangsom tegen eenieder die ooit nog een toespraak van Barnard zou komen verstoren. Een geslaagde stunt ? Een paar bedenkingen mogen wel. Eerst de organisatoren. Blijkbaar het Centrum voor Morele dienstverlening uit Antwerpen. Wat hun bedoeling ook moge geweest zijn: zij hebben de vrijzinnigen niet positief in beeld gebracht, maar de klemtoon gelegd op de vrijheid, niet op de verdraagzaamheid.Zij zijn door een paar slimme liberales in het ootje genomen. Hun agenda bestaat immers uit een volgehouden campagne tegen de Islam, in de hoop daar ooit electoraal garen uit te spinnen en de Dedeckers de wind uit de zeilen te nemen. Dan de spreker Benno Barnard. Is een rechtse rakker die een zich een kritisch imago aan meet.Enig gegoogel levert een rabiate pro-Israelist zonder enige nuance op. Zijn discours ligt dan ook in het verlengde van de haat die hij reeds jarenlang verspreidt tegen de Palestijnen. Hij verengt het Palestijnse probleem tot Hamas en Islam. Dat hij zich de bewuste avond liet omringen door "lijfwachten" met een Vlaams Belang signatuur doet mij niet alleen mijn wenkbrauwen fronsen,maar gewoonweg walgen. De tegenbetogers. Blijkbaar een aantal jongeren vergezeld van een Iman die ook publiciteit zocht.Zij wilden vooral Benno Barnard het spreken beletten en de avond niet laten door gaan.Waarop de organisatoren prompt vroegen om de zaal te ontruimen. De ganse Islamitische gemeenschap haastte zich om afstand te nemen van deze groupuscule. Maar meteen werden zij ook bekend en wereldberoemd in hun moskee.Er zitten toch kwalijke kantjes aan een godsdienst die talloze maagden en het perfecte geluk koppelt aan pseudo- heldendaden. De toeschouwers. In de aula van de universiteit konden we niet spreken van een "talrijk opgekomen publiek". Ik telde op de video hooguit 15 aanwezigen.Het feit van uitgebreid de media te halen vergroot natuurlijk dit publiek. Maar het leidt tot weinig diepgang en kritische analyse, eerder tot platte vooroordelen. En dat kan toch de bedoeling niet zijn van vrijdenkers.....
Tijdens onderhandelingen belandt men snel in een opbod van voorwaarden die een kluwen van "als, als "indien, indien" tot een onontwarbaar geheel samen breien. Dit heeft natuurlijk met veel verschillende oorzaken te maken. Zo is iedereen aan de onderhandelingstafel bang gezichtverlies te lijden bui de verre buitenwereld eenmaal men de onderhandelingstafel verlaten heeft.Maar ook die achterban buiten de deur doet aan opbod, om opnieuw de bekomen toegevingen in vraag te kunnen stellen en de agenda te verschuiven. Een ideologisch praatje helpt natuurlijk om de echte bedoeling fijntjes te maskeren. Het is niet moeilijk om zo iedereen in zijn bunker te krijgen en er voor te zorgen dat een oplossing bijna onmogelijk geworden is. Iedereen kampeert dan op zijn groot gelijk. Denk aan het probleem van Brussel- Halle-Vilvoorde waar na jarenlange onderhandelingen de bekomen posities zo ingenomen zijn, dat niemand nog veel kan praten zonder de hete adem van verrader in de nek te voelen. Maar dit is slechts een voorbeeld van hoe een symbooldossier kan verrotten. We belandden dan bij immobilisme, het behouden van de eigen posities. Het recente jeugdonderzoek gaf als resultaat dat de jongeren een vrij klassiek verlanglijstje hebben: een job, een huis, een lief en een carriere. Woodstock, mei 68,de betogingen tegen onderwijshervormingen en besparingen, de vredesbetogingen, deze gebeurtenissen hebben mijn leven richting gegeven. Het is de basis van mijn engagement geweest, de basis van mijn motivatie om met ups en downs mij in te zetten voor maatschappijverandering. Soms naief, soms met bewuste kennis van de af te leggen weg. Ik was niet alleen verre van. Een ganse generatie liep storm. De vraag rijst: wat zal de volgende generaties doen bewegen ? Of blijven ze in welvaartszetel zitten ?
Ik moest al eens diep nadenken over de titel. Ik aarzelde wordt het symbool, hoofddoek,godsdienst of debat ? Ik kies er twee samen te voegen die vandaag eigenlijk niet zo goed passen: want rondom de of het hoofddoek kun je moeilijk debatteren. Want je kan nu al naar de rechtbank om te laten onderzoeken of een hoofddoekenverbod wel wettelijk is in het gemeenschapsonderwijs. Ajan Hirsi zei gisteren dat de school geen plaats voor godsdienst maar voor onderwijs is. In theorie heeft ze natuurlijk gelijk, in de praktijk verwacht de samenleving, maar ook de ouders dat de school niet allen onderwijst maar tegelijk ook opvoedt. Of laten we het moderner zeggen begeleidt. Trouwens in het gemeenschapsonderwijs kun je christelijke godsdienst, Islam of moraal volgen. Het zit wel in het lessenpakket. Maar hoe zit het nu met symbolen of uitingen van overtuigingen ? Waar ligt de grens binnen hetgeen wij de publieke ruimte noemen ? Het is binnenkort weer Pasen: de kruisen staan weer overal langs onze wegen om ons eraan te herinneren dat wij slechts stof en as zijn en tot stof en as gaan wederkeren. Of dat er ergens iemand zijn leven geofferd heeft voor ons en dat we onze zonden moeten gaan zeggen ergens in een kerk. Die kruisen hangen ook in het gemeentehuis en de raadszaal van de stad. Er zijn dus symbolen te over die ons aan het dogma van een of andere godsdienst herinneren. Waarvoor is die hoofddoek dan symbool ? Wel je zou er van omver vallen. Die hoofddoek is symbool voor het feit dat de mannen blijkbaar hun sexuele driften niet kunnen beteugelen en geneigd zijn iedere vrouw zonder hoofddoek te bespringen. Over die gegevens valt niet te praten, voor een groot deel zijn dit gegevens. Dus waarom zou je dan geen hoofddoek aan doen, het beschermt je in ieder geval voor mannen die het niet dragen van een hoofddoek als een uitnodiging interpreteren van gewenste sexuele intimiteiten. Ik had het symbool hoofddoek dragen niet zo begrepen. Zoals ik het symbool kruis ook niet begrijp. Voor mensen die geloven moet de wereld er erg boosaardig en bedreigend uit zien, zij zoeken symbolen om zich te beschermen. Misschien moeten we hen vooral tegen zichzelf beschermen,want het moment dat zij hun waarden en normen aan anderen willen opdringen bedreigen ze wel onze en mijn vrijheid...
Heel wat mensen kijken verschrikt op als ze het woord filosofie horen. Ze denken meteen aan dikke boeken, moeilijke redeneringen, een onbegrijpbare woordenschat. Toch is het allemaal iets eenvoudiger. Je moet eigenlijk vooral je " gezond" verstand gebruiken om de belangrijkste filosofische vragen op te lossen. Die vragen zijn voor de hand liggend: wie ben ik ? waar kom ik vandaan? hoe moet ik leven om een goed mens te zijn ?... In de eerste plaats moet je kritisch durven nadenken en je een oordeel vormen op basis van argumenten. Om zo veel mogelijk argumenten te kennen moet je argumenten zoeken en veel lezen. De kennis die je op die manier verwerkt moet je toetsen. Dat kan ondermeer door te discussieren, te analyseren en mindmapping.Het resultaat van de oefening is het steeds opnieuw in vraag stellen van het bekomen, tijdelijke resultaat. Dit resultaat moet je omzetten in doen, in practische gevolgen voor je eigen leven. Dit is practische filosofie en vrij onderzoek. Zo moeilijk is het allemaal niet. Dus laat je niet afschrikken en durf te denken en geniet van het leven !
Vandaag is het soccerday. Iedere vrijdag wordt gevraagd aan de bevolking zich in het voetbaltruitje van Bafana, de Zuid-Afrikaanse voetbalploeg, te kleden. En we zijn nog meer dan drie maanden van het eigenlijke gebeuren. Het is duidelijk : dit wordt een mega-gebeurtenis waar iedereen stilaan gek van aan het worden is. Scholen worden gesloten, universiteiten passen hun examenprogramma's aan, bedrijven zullen noodgedwongen op een lager pitje draaien. Iemand zei me vandaag; de 90 minuten voetbal zijn een volstrekt irrationeel gebeuren. Het is opium voor het volk. Je kunt er niet over praten, het heeft geen zin. Iedereen wordt gewoon gek de komende maanden. Het doet me hard denken aan de technieken van de reclame om om het even wat te verkopen: je spiegelt de bevolking een mooi beeld voor en ze vergeten de armoede waar ze in leven. Armoede is reel in Zuid-Afrika en de ongelijkheid en onrechtvaardigheid is zeer groot. Een familie, met gewoonlijk zeer veel kinderen, moet het rooien met 2000 euro per jaar. Wordt er dan niemand beter dan dit Wereldkampioenschap voetbal ? Er zijn toch enorme overheidsbedragen uitgegeven om de voetbalstadia en de ganse wegeninfrastructuur in orde te krijgen. Er wordt over 17 miljoen euro gesproken. Het zou een van de redenen zijn waarom de wereldwijde crisis in Zuid-Afrika milder is. Achteraf zou de begrotingskater en de crisis wel eens dubbel zo hard kunnen toeslaan. Door de staking in juni 2009 hebben de bouwarbeiders alvast 12 procent loonopslag gekregen en de arbeiders die 18 maand in een bouwbedrijf werken krijgen een contract van onbepaalde duur. De vakbond sleepte ook een overeenkomst voor opleiding uit de staking om de kans op werk na de bouw van de stadia te minimaliseren. Ze krijgen na hun opleiding een premie van 25 rand of ongeveer 2 euro...niet dat het veel is. Meer nog alle bouwvakkers die aan de stadia werkten krijgen voor het wereldkampioenschap krijgen een gratis toegangstikket. Huilen met de pet op als je weet hoeveel bonzen een gratis tikket zullen krijgen terwijl zij het gemakkelijk kunnen betalen.
In Johannesburg-airport is er reeds een speciale uitgang voorzien voor de komende bezoekers van het wereldkampioenschap voetbal. Zij krijgen een vip-behandeling. Alles wordt voetbal; een hoge toren die boven Johannesburg uitsteekt, is een met grote voetbal aangekleed en versierd. Deze voetbal klimt iedere dag een stukje hoger en zal op de opening helemaal boven de toren zijn. In de krant staan lange artikelen dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en dat het Zuid-Afrikaanse team op zijn minst de kwartfinales moet halen. Spijtig genoeg zijn er op sociaal vlak minder mirakels mogelijk. Op zondag zie je grote groepen uit de townships en de hostels naar de kerkdienst trekken. Of groepen mannen die de was doen. De migrantenproblematiek is nog reeel. Mannen werken nog steeds maanden ver van huis en zijn in grote woonkazernes gelogeerd. Bongi, de vrouw die in de Thulanilodge werkt, ziet nog steeds haar kinderen 1 week per jaar tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Zij verdient amper 400 euro per maand, genoeg om te overleven. Afrikaners zijn nog steeds niet volledige uit de eeuwenlange slavernij ontsnapt. Of ze nu in Joburg of New York wonen, zij leven nog steeds in onaanvaardbare sloppenwijken. In het vakbondsseminarie dat we volgen kregen we vandaag een golf powerpoints en uiteenzettingen over ons heen. De vakbond organiseert de bouwsector. Duidelijk: enkel in de afdeling van de openbare werken slagen ze erin te onderhandelen en akkoorden af te dwingen. In andere sectoren werken vooral ongeschoolde en ongeorganiseerde bouwarbeiders. Slechts 10% van de bouwvakkers is bij een vakbond aangesloten. Er werken drie categorieen in de bouw: de vaste werknemers van het bedrijf, de tijdelijke werknemers en die arbeiders die ze ophalen om de werf te kuisen en het tekort aan personeel voor één dag op te lossen. Meestal als dagloner of zelfs betaald per opdracht. S' morgens staan die arbeiders langs de weg, hebben ze geluk dan stopt er een camionette en verdienen ze iets. De best betaalde lonen zijn dus in de openbare werken: we hebben het dan over maximaal 200 euro voor een 47-urenweek per maand. De staking van de maand juli leverde hen een loonsverhoging van 12 procent op, alle andere eisen zijn naar werkgroepen verwezen en zijn in de frigo gestopt tot na het Wereldkampioenschap voetbal. Hoog tijd om de vakbondstruktuur te versterken en de delegees op te leiden...
Filosoferen over armoede is confronterend: je stelt jezelf,de maatschappij maar ook de wereldorde in vraag.Maar hoe omschrijven we armoede , Wanneer je onvoldoende middelen hebt om in je levensonderhoud te voorzien. Een vage en moeilijke definitie. Want wat zijn voldoende middelen en welk niveau van levensstandaard vinden we leefbaar ? Gezien we in een economie leven waar alles geld kost, hebben we geld nodig om te kunnen over-leven. Dus een inkomen. Deze definitie van armoede geeft meteen de oplossing aan: zorg voor een vervangingsinkomen bij werkloosheid, ziekte, arbeidsongeval of een andere tegenslag en je beschikt over een verdedigingsmuur tegen de armoede in je samenleving. We kunnen daar een getal op plakken zoals de 1 of 2 dollargrens per dag.Of 60% van het mediale inkomen in een land.En het gaat,onafgezien van de definitie, niet goed in onze wereld: de armoede neemt toe. Meer en meer mensen worden afhankelijk van liefdadigheid,want de sociale bescherming wordt vervangen door armoedebestrijding. De basis van het OCMW-beleid in ons land werd gelegd door Keizer Karel:om de macht van de gilden te breken, die een bescherming van de wieg tot het graf verzekerden, werd een zeer klein bedrag aan de armen gegeven. Zoals de wereldbank vandaag voorwaarden oplegt aan de arme landen om een lening te verkrijgen. Zoals Europa 17 miljoen Euro voorziet voor het Europees jaar tegen de armoede, terwijl er 100 miljoen noodzakelijk is. Europa betaalt vooral campagnes en conferenties,de armen blijven in de kou. Efficiente armoedebestrijding verhoogt de uitkeringen, bestrijdt de ongelijkheid en zorgt voor ontwikkeling en economische groei. Een kleine taks van 0,1% brengt 700 miljard dollar op,meteen een stevige basis voor een echte armoedebestrijding. Leuk als uitsmijter: de terroristen die aanslagen plegen zijn geen arme drommels, maar hoog opgeleidde en goed getrainde burgers. Armen hebben geen tijd voor dergelijke acties, zij proberen te overleven....
Benno Barnard, de Nederlandse-Antwerpse dichter deed veel stof opwaaien met zijn aangekondigd speech over "leve god,weg met allah", vooral toen hij erin slaagde met filmpje en al de media te halen,de Antwerpse burgemeester een kortgeding kon doen aanspannen met als resultaat een dwangsom tegen eenieder die ooit nog een toespraak van Barnard zou komen verstoren. Een geslaagde stunt ?
