India is arm en corrupt. Maar ook rijk en een democratie. Wat moeten we ons daar bij voorstellen ?Veel kleine jobkes voor een hongerloon,in handen van kleine en grote maffias. Iedereen kent ons,van politie tot de onoverkomelijk lijkende administratie. Een treinticket kopen ? Er zijn geen treintickets meer, maar als je betaalt kan er iets geregeld worden.
Hampi is een klein dorp in centraal Karnataka.Nog 77 huizen die midden wonderbare ruines staan van det 16de eeuwse hoofdstad Vijayanagor. Een immense stad met hindoutempels die door buitenlandse aggressors bedreigd en ten onder ging. Hier was het grootste Hindou rijk met de Ramaya-legende uit de geschiedenis. Je ziet flitsen van Mexicaanse tempels en Egyptische piramiden in een archeologisch India.
Een reisagent,French travels kan ons een treintikket bezorgen. Hij praat graag en legt ons raadseltjes voor :
- Wat is dunner dan water ?
+ Uw opvoeding uw cultuur. Water kan door je handen glippen, je opvoeding,je cultuur kan je steeds houden
- Wat is zwaarder dan water ?
+ Uw geweten,uw zelfbewustzijn- Als je iets slechts hebt gedaan,dan zal het niet eenvoudig zijn om dat weer goed te maken
- Wat is sneller dan vuur ?
+ Agressie,kwaad worden
- Wat is zwarter dan kolen ?
+ Verraad: het bestelen of iets slechts doen aan vrienden of familie. Zo was er een hippie die te gast was bij een Indische familie. Hij mocht mee-eten,mee-feesten em was als een lid van de familie. Op een nacht roofde hij de kostbaarheden uit het huis en vertrok. Hij vertelde dit nog aan companen, die het huis binnendrongen en alles meenamen. De man werd gevat en op zijn voorhoofd kerfden ze DIEF.
Kappers zijn een goede graadmeter voor de toestand van een land.Wanneer ik mij op de oude en typische kappersstoel neerzet,zie ik dat Indiërs hun haar graag ros kleuren,ook mannen en zo in plukjes. Ik zeg onmiddellijk snijden,niet kleuren. Dit is meteen de enige conversatie, niet alle Indiërs spreken vlot Engels. Toch zie ik er jonger en minder artistiek uit.Kostprijs: geen halve euro. In een badstad : Benaulim.
De badstad lijkt een beetje op een luxueus bejaardentehuis van Britten en Duitsers die hier komen overwinteren.Spotgoedkoop, gezond eten en veel mensen die naar je levensverhaal willen luisteren in ruil voor de aankoop van hun prullaria. Die vakantiegangers worden aangevuld met nog bejaardere hippies en Russische families op vakantie.De Russische families vormen een aaneengesloten clan, de hippies zijn een onderdeel van het Goa-decor.
Goa werd verovert door de Portugezen op zoek naar een weg om de kruiden naar Europa te brengen. Eerst pikten ze een kleine heuvel in een moeras en bouwden er kloosters, kerken, een kruitfabriek en een fort op. Zeer ongezond,er stierven regelmatig kolonisten ondermeer door malaria.Goa was geen plek om lang te blijven.De meeste gouverneurs bleven amper twee jaar om snel hun zakken te vullen. Vasco da Gama werd op 55-jarige leeftijd naar Goa gestuurd om orde op zaken te stellen.Toen hij de corruptie zag,kreeg hij stress en overleed nog geen twee maanden later.
Goa bleef gekoloniseerd tot in 1961,toen trok het Indische leger Goa binnen. Vijfhonderd jaar bezetting liet zijn sporen na:kerken, woordenschat en feesten zoals in Portugal.Aan de zee worden sardienen gedroogd en de wijn is zoals porto.
De NV-a is er mee begonnen: het tonen van een gele kabouter die het V-teken maakt en daarmee perfect het Calimero-gevoel dat de hubris in de partij moet verbergen ondersteunt. Niet lang daarna sierde een rode kabouter met fuck you vinger het bureau van de Spa voorzitter Bruno Tobback om via de sociale media een tegenzet te geven aan de NV-a strategie. Het is nu nog wachten op een blauwe kabouter met de handen in zijn zakken, een oranje kabouter met een kruiwagen, een groene kabouter in de aapjesversie van horen,zien en zwijgen, een rode kabouter met opgeheven vuist en een bruine kabouter met gestrekte arm in de lucht.
Ik vind dit kaboutergedoe de verkleutering van het kiezerspubliek: politieke ideeen vermomd als sympathieke kabouter om de kiezer te verleiden en onze voortuintjes heimelijk vol te planten met die onnatuurlijke kabouters.Waar halen ze het ? De kabouter staat voor een sprookjeswereld waar niemand moet werken en iedereen lief en vriendelijk tegen elkaar is.Maar dit is toch de uitdaging niet voor deze verkiezingen: het gaat om het verkiezen van drie parlementen: europees,federaal en regionaal.En dat in tijden van crisis.
De echte kabouterbeweging met Roel Van Duijn was de opvolger van Provo en ronduit revolutionnair en visionnair in Amsterdam. Hij gebruikte de kabouter als strijder tegen de vooruitgang van de technologie die de natuur verwoest. Een voorloper van groen,waar hij later bij zou belanden. Roel Van Duijn kende veel persoonlijke relatieproblemen toen zijn vrouw kanker had en weigerde zichte laten behandelen waardoor ze stierf. Hij had een website over liefdesverdriet en gaf raad om er door te komen. Een mooie toekomst voor politici die de kaboutersymboliek misbruiken !
Magda werd op 28 mei 1939 geboren in een gezin van negen kinderen te Kortrijk. Kort voor de tweede wereldoorlog. Nog geen jaar later overleed haar vader in een verkeersongeval met de fiets en bleef moeder moederziel alleen achter met 9 kinderen. Zonder veel commentaar…. De dramatiek van de eerste levensjaren is meteen duidelijk.
Magda liep school bij de zusters Paulienen. De Zusters van Sint-Vincentius a Paulo kwamen naar Kortrijk om het lager en het middelbaar onderwijs te organiseren. In stad en regio waren zij alom bekend als de Zusters Paulinen, kortweg de 'Paulientjes'. In die jaren was er schoolplicht tot 12 jaar. Magda liep school bij de Paulientjes tot 12 jaar. daarna ging zij tot haar 14 jaar naar de Rijksmiddelbare meisjesschool.
Toen ging ze werken in het labo van de bloemmolens te Harelbeke, om daarna een plaats te krijgen in de keuken van de toenmalige Grand Bazaar op de markt te Kortrijk. Na de opvoeding van de kinderen zou Magda tot aan haar pensioen in de keuken van de Post werken, de toenmalige sociale dienst.
Alhoewel Magda een echte Kortrijkzaan was ging ze het toch in Waregem zoeken en vond in de vele cafeetjes van toen in 1965 haar man Eric Adams. Eric had ze leren kennen toen ze werkte als stikster bij de petten Seynave. Een jaar later werd Mia geboren, in 1969 Guy en daarna kwam Tony. Het was de periode van de politieke bloei van Armand Derore met adjundanten als Gerard Demeulemeester en Gilbert Derijcke.
Het politiek luik van Magda begon. De vrouwen van de heren politici verzamelden zich in hun eigen beweging : de Socialistische Vooruitziende vrouwen met Myriam Vanuffel werden een hechte vriendenkring . In Waregem was dat een sterke vereniging met veel en drukke activiteiten. Zo was er de weeging van de kinderen met Emilienne Ghekiere, de koffienamiddagen in de Bierhalle, het toenmalige textielhuis kookcursussen en de turnlessen. Voor die kooklessen werd zelfs beroep gedaan op haar broer Koen en neef Noel van Magda. Zij was bestuurlid en loste veel problemen in alle stilte en discretie op. Jammer,maar ook het toenmalige bestuur en de vele activiteiten vielen na een lange periode weg.
Maar Magda bleef actief in het bestuur van de Vlaamse Federatie voor Gehandicapten en was steeds actief bij de koffietafels van de socialistische gepensioneerden. Om volledig te zijn moeten we de organisatie van de kaarting voor de Waregemse vrijzinnige gemeenschap en het ontmoetingscentrum Poincaré niet vergeten. Er is geen zondag dat zij daar niet “naar de mis gaat”, om het lachend uit te drukken.
Ook individuele dienstverlening is een groot deel van Magda’s vrijwillig engagement. Zij bracht iedere dag een bezoek aan haar schoonvader toen die na een beroerte in het rusthuis werd opgenomen. Om hem te helpen met eten. Toen hij overleed bleef ze een naar De Meers gaan,om er vrijwilligerswerk te doen en bardienst te verrichten in de Varent. In de buurt waar ze woont kunnen mensen die niet zo goed meer te been zijn rekenen op de boodschappendienst van Magda.
Magda blijft eeuwig jong en een vat vol activiteiten. Haar dag telt iedere dag te weinig uren, iedere week te weinig dagen. Er is een week die daarop een uitzondering is : haar jaarlijks verblijf in de Barkentijn in Nieuwpoort waar ze zo kan van genieten. Ik sprak van een uitzondering omdat het wellicht een van de enige activiteiten van Magda is waar ze zichzelf de luxe geeft om eens aan zichzelf te denken.
Want de rest van haar leven staat in het teken van “geven”, zonder een ogenblik te denken aan wat ze terug kan krijgen. Maar we hebben het hier niet over een heilige engel,die alleen in de verbeelding bestaat. Nee, we hebben het over een eerlijke en eenvoudige moeder. Magda krijgt van veel vriendinnen zoals Bernadette, Mia en Paulette van de varent warmte. Ze krijgt ook veel liefde en kussen van Woody,Arne en Dries,haar kleinkinderen.
En wij zijn dolblij daar vandaag een beetje bewondering en liefde te kunnen aan toevoegen. Magda,van harte bedankt voor alles wat je doet voor de kleine man en vrouw in Waregem !
Wil je nog over de actualiteit kunnen meepraten, dan moet je regelmatig een Engels woordenboek raadplegen.En dan nog ! Het staat er nog niet in dus zal ik het maar zelf vertalen: een beetjecenten. Het is virtueel geld,afgekort BTC. Het is geld dat je kan kopen op internet en daarna kan gebruiken om iets mee te kopen. Het voordeel zou zijn dat de overheid, in concreto de Nationale Bank dit geld niet kan controleren of manipuleren. Vandaar dat deze gisteren een stevige waarschuwing de wereld instuurden waarbij ze opmerkten dat de waarde van deze bitcoins zeer volatiel is,en in mensentaal zeer veel kan veranderen van waarde. Een bitcoin is ongeveer 620 euro waard,maar kan er morgen 680 waard zijn,afhankelijk van de beurs.
Geld is een ruilmiddel en eigenlijk een vervangmiddel van goederen en diensten die je ruilt. Ruilen en handelaars hebben altijd iets met bedriegen of zich bedrogen voelen te maken.Daarom is het scheppen van vertrouwen en het zoeken naar een standaard altijd een queeste van de mens geweest.Het goud is reeds lang vervangen door papieren geld. Vandaag betalen we meer en meer met plastiek geld, waarbij er op onze bank echt geld zou moeten staan. We weten reeds lang dat de overheid zijn burgers bedriegt door geld bij te drukken zonder dat er bijkomend goud in de nationale bank opgeslagen ligt. Ik wisselde onlangs 1000 oude Belgische franken uit in de NB en kreeg er 24,79 euro voor.Als ik omreken had ik er minimum iets meer dan 25 euro moeten voor krijgen. Wie ging er lopen met mijn geld ?
Gisteren ruilde ik een zak van 2,5 kg muntstukken voor twee flessen wijn. Het was de rest van twintig jaar reizen en in een vlaag van opruimingsdrift wou ik die weg.Een verzamelaar vertelde me dat de zak ongeveer 10 euro waard zou zijn,ongeveer vijf euro de kilo.Twee flessen wijn en een leuke babbel met een verzamelaar leek me een eerlijke prijs. Toch blijft er het gevoel dat ik wellicht niet goed handelde. Ik zal maar niet aan die bitcoins beginnen, de oplichterij lijkt me nog erger.
Het woord van het jaar is selfies geworden. Iedereen die een beetje mee is met zijn tijd weet meteen dat dit een foto is die je zelf van jezelf genomen hebt en die je dan ergens op internet zet.Waarop meteen enkele tientallen vind-ik -leuks volgen van verre vrienden die zich wellicht verplicht voelen die foto leuk te vinden. Je zou wel kunnen denken dat die vrienden jou helemaal niet meer leuk vinden.
Maar ik ben helemaal geen fotogenieke kerel. Als ik dan nog zelf die foto van mijzelf moet nemen verkramp ik.Liever foto's met anderen. Meestal staat die ander er dan zo flatterend op dat mijn selfie ook opfleurt en ik er toch wel ook leuk uitzie.Wellicht is mijn karakter van mijn gezicht af te lezen,en als ik er alleen op sta, dan krijg je niet de mooiste kant van de wereld te zien.Natuurlijk ben ik niet meer jong en hip en zie er wel uit als een wat oudere bompa.
De portretten die Andy Warhol schilderde van de beroemdheden zoals Marylyn Monroe, Mao en veel andere beroemdheden doen sterk aan selfies denken. Ze zijn natuurlijk niet door de mensen zelf,maar door Warhol gemaakt. Maar ze waren enerzijds een hint naar het religieuze, zoals bij de iconen, en anderzijds legden ze de nadruk op de onzekerheid en de angst voor onvolkomenheden. De angst voor schoonheidsfoutjes.
En dit is een beetje parallel met de selfies:in deze tijden moet iedereen er jong, hip en aantrekkelijk uitzien. Om positieve reacties te krijgen en de twijfels over ons zelfbeeld met duimpjes weg te nemen.En als we niet genoeg reacties krijgen,een nieuw laagje smink en een nieuwe outfit en zie we zijn zelf een nieuwe selfie !
De GPS zegt: "U volgt de route niet meer". Twee seconden later begeeft de batterij het. Ik sta midden een verloren landweg,zonder praatpaal,zonder GSM, zonder communicatie. Niemand heeft me gewaarschuwd dat de grote stad zo ver weg is. Waarom heb ik me laten overtuigen om deze keer op avontuur te gaan met de wagen ?
Gewoonlijk vlieg ik met Ryanair. Het is goedkoop,snel en je hoeft bijna geen bagage mee te nemen.Als je aankomt wekt een haan je met triomfantelijk trompetgeschal en besef je dat het vliegtuig twee minuten voor aankomsttijd is geland. Niks dan voordelen met Ryanair. Ja,mijn geweten knaagt wel een beetje over het gebrek aan goede arbeidsvoorwaarden voor de piloten en de hostessen. Maar je kan toch niet in alles even consequent zijn. Ik drink iedere morgen Fair Trade koffie en iedere avond een fles Wereldwinkelwijn. Wanneer er een ramp gebeurt schrijf ik een behoorlijk bedrag over, dat ik daarna van mijn belastingen af kantrekken. Komt er een club of vereniging langs, dan koop ik steevast de wafels of de porto. Laatst kwam een jong meisje van 111111 langs." Ik kook van woede", zei ze, en daarom sta ik aan uw deur met soep. "Vijf euro per liter. We hebben prei en, pompoen."
Ik kocht om de honger de wereld uit te helpen twee liter.
Mijn GPS doet het weer.Ik kan opnieuw op weg naar de grote stad. Stillaan valt de schemer,gelukkig ben ik ongeveer in de buurt waar ik zijn moet. De vuilnisbakken staan klaar voor ophaling. Ik vind het huis vlug. Vier deurbellen,vier hoog moet ik zijn. Met de handen vol cado's, puf ik de steile trap op. Mijn adem stokt en doet me herinneren aan mijn verbroken start-to-run-relatie met Evy. Er is geen licht op de trap,waardoor mijn looptempo automatisch vertraagt.Er hangt een kaartje aan de deurbel dat ik nauwelijks kan lezen. Jezus,wat is het hier koud. Zitten ze zonder chauffage? Ik klop nogmaals, de deur piept open. Het kleine appartementje is echt wel klein.Een vrolijke man met rasta-haar opent de deur. He,wie we daar hebben, kom binnen.Ondertussen zijn reeds een paar pakjes de trap afgedonderd,die haal ik straks wel. In de kleine kamer staat een vintage wiegje met een slapende baby van zes maand.
Tja,het duurde even voor ik er toe kwam om mijn "godsgeschenk" te komen opzoeken. Ik ben voor het eerst opa geworden ! Al is het woord opa een beetje passé of oud-aandoend, er blijft toch een gevoel van fierheid hangen. De directe bloedband en het idee dat dat je hoe dan ook ergens zal overleven overstijgt het onomkeerbaar doodgaan.Hier ligt mijn levensverzekering waarvoo ik niet maandelijks moet afdokken,wellicht wordt het een jaarlijkse investering bij kerst of nieuwjaar.
Bij de eerste aanblik stamel ik een beetje emotionneel: het is een mooi kindje hé. De beide ouders knikken goedkeurend. Ze hebben dit de laatse weken van iedereen gehoord.En in hun ogen is het pasgeboren kindje de mooiste baby van de wereld. Wetenschappelijk klopt dit niet. Pasgeboren baby's zijn meestal aartslelijk na hun wroetende tocht vanuit de ware moederbuik naar de vijandige buitenwereld. Toch zijn we verblind door de aanblik van zo veel teders.
In een tweede, meer nuchtere blik gaan we op zoek naar de spiegel.Op wie lijkt dat nieuwgeboren wondertje ? Op mijn familie of op die andere,aangespoelde familie vol met vreemden ? De conclusie bevoordeelt de eigen clan. Maar ook hier is subjectiviteit troef.
Ik kom opnieuw tot de realiteit en ik hoor mezelf zeggen dat Zoe een prachtige naam is. Een naam met een griekse oorsprong die "leven" betekent. Het aanhoudend geschrei bevestigt dit en doet er me aan denken dat Zoe wellicht honger heeft.De fiere mama voedt haar Zoetje zelf,alvast een eerste besparing die de weerslag van het bijkomend gezinslid op het budget voor een paar maanden uit stelt. De fiere papa bekijkt de vele cadootjes en zegt dat ik weer overdreven heb. Je kocht een volledig uitzet, dat was niet nodig. Wij willen ons kindje niet meteen als een luxepop opvoeden! Ik mompel dat het opa-gevoel nu eenmaal leidt tot dergelijk koopgedrag omdat de consumptiemaatschappij met handige reclametrucs de opa's tot willoze slachtoffers maakt die graag hun portemonnee open trekken. Wij willen bewijzen dat we ons kleinkind graag zien ! En ja, gevoelens wordengematerialiseerd in cado's ,stortingen op spaarekeningen en overvloed in deze crisistijden.
Zoe heeft ondertussen haar bijdrage aan deze wereld geleverd met drie volle pampers. Voor ze zindelijk is zal deze baby nog meer dan 5000 pampers aan de afvalberg toevoegen. Het ziet er niet alleen mooi,maar ook slim uit. Door haar wetenschappelijk onderzoekzal Zoe bijdragen aan de oplossing van de grote wereldproblemen. Een deel van de afvalberg zal ze zelf oplossen, later, niet nu.
Straks is het kerstmis. Toen werd er ook zo een kindje geboren. Ik bedenk dat de halve wereld daar een feest van maakt. De kerk ontketende godsdienstoorlogen,hield jarenlang de vooruitgang van de wetenschap tegen en heeft veel kinderleed op zijn geweten. Weinig redenen om daar zo een feest van te maken. Toch ?
Wanneer Ariel Sharon de Tempelberg en de Al-Aqsa moskee op 28 september 2000 in Jeruzalem bezoekt, breken onmiddellijk relletjes uit als antwoord op deze provocatie. Voor de Palestijnen en de Israëlieten is de tempelberg één van de betwiste heilige plaatsen. De opstand is meteen religieus van aard en gekoppeld aan de ontgoocheling over de resultaten van Oslo.
De opstand is ook minder een zaak van de burgerbevolking maar zeer gemilitariseerd: de opstanden spelen zich vooral af aan de militaire checkpoints die rond de steden opgericht werden, de wegen naar de joodse nederzettingen of de controles aan de godsdienstige plaatsen. Het Israëlische leger kan de opstand beperken en maakt nu gebruik van scherpschutters. De scherpschutters zijn getraind in het observeren van massa's demonstranten, een doelwit te kiezen en het hoofd of het bovenlichaam te raken. Het grootste deel van de Palestijnse slachtoffers is zo tijdens de tweede Intifada. Het sterke beeld van de Intifada was dan ook een jongetje Mohammed-al Dura dat zich achter zijn vader verborg in Rammallah om aan de sluipschutters te ontsnappen.
Het Palestijnse middenveld was ongeorganiseerd,links uitsluiting bij de Oslo-akkoorden nooit te boven. Het opende de denkpiste om naar een een-statenoplossing te gaan en te strijden voor een volwaardig Israëlisch burgerschap.
De Palestijnse Autoriteit organiseerde de tweede intifada niet, maar gedoogde de betogingen. Alhoewel Arafat flink onder druk werd gezet door Israël en de Verenigde Staten om een eind te maken aan het geweld, weigerde hij in te grijpen of de Intifada openlijk te veroordelen. Integendeel zijn getaand prestige werd bij de Arabische landen weer groter.
Israel had meteen het militaire belang van de nederzettingen ontdekt om Palestina in kleine stukjes op te delen en te controleren en dit in samenwerking met de kolonisten-burgers.
De Noorse vakbond LO wou de ontwikkeling van democratische vakbonden bevorderen. De PGFTU- algemeen secretaris Shaher Saed had zich handig geprofileerd tussen de vele andere vakbonden om Internationaal aanvaard te worden en ook de onderhandelingspartner van Histadrut- de Israëlische staatsvakbond te worden. Met Noorse vakbondssubsidies kon een maandelijkse uitgave The Labors Voice opgestart worden. Atef werd hoofdredacteur,maar mocht uiteindelijk gedurende 10 jaar,alles zelf beredderen. Hij was hoofdredacteur,correspondent,fotograaf,layouter en verbindingsman met de drukkerij. De maandelijkse uitgave van 8 pagina's kreeg een extra nummer bij 1 mei, de dag voor de veiligheid en de gezondheid en de Internationale vrouwendag. De helft van de pagina's was zwart/wit, de andere helft werd in kleur gedrukt. Het blad groeide van 2000 exemplaren tot 10.000 stuks. Maar Atef had van het blad graag meer gemaakt dan een blad met publiciteit voor vakbondsbonzen. Er was volgens Atef jammer genoeg geen ruimte voor een vakbondsmagazine dat de arbeidersproblemen bestudeerde en in kaart bracht. In 2005 werd het blad vervangen door een website.
In 1993 begonnen geheime onderhandelingen in Oslo tussen Israëli's en Palestijnen. Het resultaat leek spectaculair,maar werd opnieuw aan uitstel en bijkomende akkoorden gekoppeld. Israël erkende de PLO, de PLO erkende Israël. De Westbank en Gaza, uitgezonderd Hebron zouden op termijn onafhankelijk worden. Nu werd het gebied opgedeeld in drie zones: Zone A waar de Palestijnse Autoriteit zowel administratief als militair bevoegd werd, Zone B waar de Palestijnse autoriteit enkel administratief bevoegd is en Zone C waar Israël zowel administratief als militair bevoegd is. In Oslo II werd 3 procent van het Palestijnse gebied autonoom met ongeveer 550.000 inwoners vooral steden , terwijl de Israëli 97 % militair blijven controleren. Dit om het toenemend aantal nederzettingen te beveiligen.
Ook het thema Jeruzalem, het probleem van de grenzen en de terugkeer van de vluchtelingen stonden niet aan de agenda.
Het concretiseren van deze akkoorden zal aanslepen van 1994 tot 2013. Het eindresultaat staat mijlenver van de doelstelling om een Palestijnse staat te stichten. Wat overschiet is de illusie van autonomie,waarbij Israël het vuile werk van de verantwoordelijkheid voor de veiligheid in de schoenen van de Palestijnse Autoriteit wordt geschoven. Die Palestijnse Autoriteit heeft geen nationale legitimiteit of aanhang: corruptie, verdeeldheid en het uitstellen van de verkiezingen zijn een paar symptomen. De Verenigde Naties hebben hun rol in het vredesproces reeds geruime tijd tot een symbolische rol beperkt. Zij geven voedselhulp en organiseren onderwijs in Palestina,maar ze slagen er niet in de VN-resoluties op de internationale politieke agenda te zetten.
In deze context worden Ngo's steeds belangrijker in de organisatie van de middenveldorganisaties zoals vakbonden en boerenorganisaties. Oslo zorgt voor een ganse rits organisaties die projecten financieren om de “civil society” bij het vredesproces en de uitvoering van de akkoorden te betrekken. Het leidt tot eigenaardige en onaanvaardbare toestanden zoals de “equidistance “politiek. In de praktijk leidt deze politiek er toe dat een organisatie indien ze met de Palestijnen wil werken,ook iets met de Israeli's moet opzetten om beide partijen gelijk te behandelen. De Israeli's vertellen de Palestijnen doodleuk dat het dank zij hen is dat de Palestijnen projecten en buitenlandse donors hebben.
De eerste golfoorlog maakte de USA supersterk op het internationale vlak, de USSR werden tot knecht van de buitenlandse politieke strategie gereduceerd. Toen Israël een waarborg voor nieuwe lening van 10 biljoen dollar vroeg aan de USA en daarmee onder het mom van humanitaire wederkeer voor Joden uit andere landen een nieuwe nederzettingenpolitiek wou financieren rook Bush zijn kans om Israël te verplichten om aan de onderhandelingstafel te verschijnen. Op 30 oktober 1191 werd onder het toezicht van de USA en de USSR, en zonder de Verenigde Naties, de eerste vredesconferentie met Egypte, Syrië, Jordanië,Libanon en Israël georganiseerd. De Palestijnen hadden geen recht op een eigen delegatie,maar waren een onderdeel van de Jordaanse delegatie.
Atef werd als journalist in de Jordaanse groep van journalisten ondergebracht voor de krant Al Atiliah en de Westelijke Jordaanoever. De avond voor het vertrek werden pasfoto's genomen in het Plaza hotel in Amman en s'morgens werden de nieuwe paspoorten en de visa overhandigd op een kleine militaire luchthaven. Koning Houssein kwam de delegatie persoonlijk uitwuiven. Veel concreets bracht de Madrid conferentie voor de Palestijnen niet op: het was de voorbode voor de Oslo-agenda waar de PLO wel als onderhandelingspartner aan deelnam. Alhoewel de Palestijnen zelfs geen symbolische uiterlijkheden mochten tonen ( Palestijnse vlag, Keffiyes) stelden zijn zich “onredelijk redelijk” op. Wat de weg naar Washington en het Witte huis voor hen opende. Maar de Palestijnen verkeerden niet in de krachtsverhouding om eisen te stellen en zij moesten een overgangsperiode naar een einde van de bezetting en het stichten van een eigen staat als feit aanvaarden. Dit zou de basis leggen voor jarenlange frustraties en politieke verdeeldheid bij de Palestijnse bevolking.
Atef begon aan de bouw van een nieuw huis naast het Askarvuchtelingenkamp.
Bouwen aan de Palestijnse staat, dat was wat er moest gebeuren !
