Waarom lees ik zo graag mijn krant? Wel iedere dag lees ik er een klein of groot item waar ik nog altijd verbaasd van kan zijn. De vindingrijkheid van het menselijke ras is bijna onnavolgbaar, al zijn er sommige dieren die er ook verstand van hebben. Maar zij hebben niet het brein, het vernuft, de kennis om elkaar den duvel aan te doen of elkaar in de luren te leggen. Akkoord, als twee honden vechten om een been loopt de derde er mee heen, maar dat is niet de slimmigheid en de sluwheid die ik bedoel. Als ik spreek over kopiëren, nep, frauduleuze producten, na-aperij, spionage van goederen diensten en artikelen, denkt men in de eerste plaats altijd aan de Aziatische mens. Weinig origineel in iets nieuws te bedenken maar fantastische krakken en namakers van allerhande goederen die goed in de markt liggen. Meestal wel met minderwaardige grondstoffen. Maar dat deert de consumptie gerichte mens van het Westen niet. Een goedkoop hebbedingetje is wat telt. Ik zag mooie bloemen in de krant staan, 2 gelijke potten rode chrysanten. Ik ben geen fan van die bloemen omdat ze voor mij teveel geassocieerd zijn met herdenken, verdriet en het bezoek op 1 november. Maar ik wilde wel weten waarom die foto's van die planten nu al in de krant stonden. Vergeet onze Gele mens, maar ga eens richting Noorden. Een Nederlandse florist heeft stiekem de stekjes en zaadjes van de mooiste Vlaamse chrysanten opgekweekt. Zonder de bedenker van die kleur en dat bloemblaadje, ervoor te erkennen. De uitleg: dat moet per toeval en per ongeluk gebeurd zijn dat die stekjes zoveel dezelfde bloemen gaven. Met weinig inspanning proberen stiekem de vruchten van de andere plukken en er veel lof en geld proberen voor te krijgen. In Nederland noemt deze soort, Thompson. De originelen in Vlaanderen, Mefisto. Niet zo vlug meer richting Oosten wijzen, Men wil in onze wereld ook robotten introduceren voor alles. Maar die bloemen, dat zou een robot niet kunnen bewerkstelligen. Geen verbeelding genoeg om situaties naar hun hand te zetten of nieuwe producten te kopiëren of te creëeren. Ik ben van die zijde nog lang niet met de ondergang bedreigd.
Maar ik las ook een groot verdriet in zwanenland. Niet voor niets gebruikt men deze sierlijke dieren voor huwelijkse trouw. Ze blijven, zolang ze leven, hun partner trouw. Maar nu was het graag zien zo heftig, de drang zo groot, dat vrouwtje zwaan haar leven ervoor heeft gelaten. Hij hield iets te lang haar zwanenhals onder water om zijn liefdesdaad te kunnen beëindigen. Dat is ook graag zien, het met de dood bekopen. Geen eieren, geen zwaantjes, jammer, jammer!
Dit weekend was het nog alle hens aan dek om het grote verlies dat ik geleden heb wat te verzachten. Vandaag ben ik al terug in een beetje rustiger vaarwater. Een plastiek speeltje van 10cm heeft een crash en een val niet doorstaan. Foetsie alle foto's, video's, adressen, telefoons, afspraken,verjaardagen.... Mijn trots, dat ik alles zo efficiënt geordend had en zo overzichtelijk. Een aanraakschermpje was alles wat ik nodig had tot het in fruut vaneen lag en ik niet meer wist wat te beginnen. Een echt debacle! Maar om Piet Huysentruyt te parafraseren: wat heb ik vandaag geleerd? Ten eerste, alles ook op papier noteren wat belangrijk is.Ten tweede, alles ook op papier noteren wat belangrijk is. Ten derde, alles ook op papier noteren wat belangrijk is. Ik heb er een punthoofd van gekregen! Ik heb dat liedje van Armand dan maar opgezet, die heeft daar een belachelijke song over gezongen.
Terwijl het coronavirus maar wild om zich heen slaat zijn er in Engeland andere belangrijke dingen die de aandacht vragen. De laatste dagen van de geliefde prins in "die heimat". Nochtans is het niet de eerste die vrouwlief alles beloofde en dan maar stilletjes moest afdruipen omdat de wensen niet konden vervuld worden. Het is een apart volkje, the Royals, de adel en alles dat errond hangt. Het is ook een moeilijke levensstijl die ze moeten handhaven. Ik benijd hen niet, behalve voor hun stamboom. Zij moeten hun portretgalerij maar betreden om al hun voorvaderen te leren kennen. De archieven, de historie, de anekdotes in de familie, alles is genoteerd en in bibliotheken bewaard. Dat moet een zaligheid zijn om daar af en toe te snuisteren en de geur van de oude boeken kunnen op te snuiven. Beschrijvingen van het leven dat ze leefden. Maar ik moet niet wanhopen. Onze alom ge-eerde Kul, wil ons aanzetten om een stamboom te beginnen. Niet gewoon zomaar met een boompje en je voorouders eraan hangen. Nee, nee ze willen dat via de"voormoeder" doen. Afwijken van de gangbare paden voor familieonderzoek. Via de moeder naar mitochondriaal DNA zoeken en zo de herkomst en verwantschappen vastleggen. Duik in je eigen stamboom en zoek de moeders op die zorgden dat je er was. Want het is een eigenaardig stukje DNA dat enkel op de dochters overgaat. De onderzoekers helpen ons, maar willen via het DNA onderzoek er ook een studie aan vasthangen. Hoe snel verandert dat Mito DNA? Kloppen die papieren stambomen ook biologisch? Welke genetische variatie op dit Mito DNA is aanwezig in Vlaanderen? Ik wil er alles over weten en probeer mee te doen om zoveel mogelijk te weten te komen over alle betovergrootmoeders die ik heb. Als jullie ook interesse hebben, bekijk de site: MamaMito. Heel interessant en toch leuk om iets meer te weten over mijn eigen geschiedenis!
Na het malheur van de dag, ga ik weer over tot de normale werkzaamheden, zijnde schrijven. Ik drink nooit "tee", gij/jij/je drinkt altijd "tee", hij/zij/ie drinkt alleen "tee" als hij tegenwoordig is. Een les van Nederlandse spraakunst die er, men kan bijna zeggen, ingeklopt en gedramd is gedurende 12 jaar schoolgaan. Ik kan dat allemaal perfect opzeggen of schrijven wat er vereist is en toch slaag ik er niet al te best in mijn taal foutloos te schrijven. Wel is het zo, eens gedaan met schoolgaan, ik geen pen, potlood of papier meer ter hand heb genomen. Alleen een nieuwjaars- of verjaardagskaartje verzenden. Dat kan ik moeilijk als een goede toepassing zien voor een correct taalgebruik. Van oefenen in spellen en schrijven is er pas de laatste maanden wat in huis gekomen. Ik ben een neofiet in het schriftelijk taalgebruik, al is het dan in mijn eigen Vlaams of Nederlands. Voor een tweede maal vraag ik absolutie voor de fouten en missers die ik maak. Ik weet ook wel dat jullie me die galant vergeven als ik een mooi verhaaltje vertel. En dat zal ik nu maar doen, zeker om mijn twee vrienden te plezieren. Zij willen smeuïge verhalen uit mijn jeugd horen. Zij hengelen ernaar of ik toen geen bengeltje was, in plaats van een engeltje zoals nu. Wel de schoolreizen spreken tot de verbeelding. Dat is nog een van de weinige dingen die ook nu nog voor de schoolgaande jeugd zo is. Om mijn opleiding te vervolledigen was er kennismaking met andere culturen, gewoontes en zeden nodig. Een van die langere uitstappen was richting Groot Britannië. Naast een paar lessen die we 's ochtends kregen, was er ook het toeristische gedeelte dat voor de meeste ambiance zorgde. Stratford upon Avon, de home town van de schrijver Shakespeare. Iedereen moet in zijn leven, als hij Engeland bezoekt, daar toch wel eens langs gaan of een kijkje nemen. Nu mag ik wel bekennen dat ik daar mijn enige, althans mij bekende, misdrijf heb gepleegd. Great Britain hoort niet meer tot de E.U. dus ze gaan me zeker niet meer uitleveren voor een misstap van meer dan 50j geleden. Samen met collega leerlingen was het elkaar uitdagen wie uit de etalage een boekje, agenda of een ander memorabilia durfde te nemen. Zot van boeken en allerhande papierwaren hebben ze niet lang op mij moeten inspreken om een agenda van eigenaar te doen veranderen zonder te betalen. Straf nietwaar!! Ik heb dat bewijsstuk nog altijd op een prominente plaats in mijn schuif liggen met de namen van al mijn complices van die dag!!
Vandaag 8 maart Internationale Vrouwendag. Wat begon in de U.S.A als protestmars van de naaisters in 1908 voor erkenning en meer geld, kreeg navolging op 28/02/1909. Toen stierf het helaas een stille dood. In 1917 namen de Russische vrouwen het voortouw en kregen ze gehoor bij Lenin. Het protest was de start van de Februari Revolutie in Rusland. Als erkenning kregen de vrouwen hun speciale dag toegewezen op 8 maart. Sinds 1977 is de dag erkent door de Verenigde Naties als Vrouwendag. In België is er ook nog een vrouwendag op 11/11. Die kwam er omdat ze op de vrouwendag Simonne De Beauvoir wilden als spreekster. Deze mevrouw, schrijfster,filosofe, feministe was enkel vrij op 11/11. Vandaar onze dubbele feestdag. Naar mijn mening kan men de vrouw, moeder, vriendin, nooit genoeg vieren en niet alleen op moederdag.
Op verzoek van mijn twee goede vrienden moet ik ook eens een verhaaltje uit de oude doos vertellen. De tweede droom van mijn leven. Met dank aan mijn moeder, een grote fan van de taal van Molière, mocht ik op mijn 18e een zomercursus Frans volgen. Samen met een vriendin werden we in het mondaine Nice gedropt. Wel een beetje vrijheid kregen we, maar niet teveel. We werden in een kostschool ondergebracht met nonnekes aan het roer, gedurende de weken dat we de lessen volgden. Aan de Université des Vacances zouden we echt wel onze tweede landstaal bijspijkeren. We hadden daar een fantastische leraar, die ons niet alleen leerde spreken maar ons ook de omgeving van Nice leerde kennen o.a. La Grande Corniche, Antibes, Saint-Paul-De-Vence, Grasse..... Maar niet alleen het Département des Alpes Martime, maar we zagen ook de stad zelf, met de bloemenmarkt en de Oude Haven. Boeken lezen en dan bespreken. Het werk dat me bijgebleven is "Le rouge et le noir" van Stendhal (1783-1842) en zijn tweede boek, "La Chartreuse de Parme". Beide boekjes nog in mijn bezit, als relikwieën gehouden. Het zijn klassiekers van de Franse literatuur. We zijn toen ook 's avonds eens naar de cinema geweest om dé sensatie in filmland te bekijken: Un homme et une femme. Van Claude Lelouch met Anouk Aimée en Jean Louis Trintignant. "Faire l'amour" heb ik daar als uitdrukking geleerd. Met prachtige filmmuziek. De deuren van ons verblijf sloten om 21u en de film zorgde ervoor dat we over het hekken moesten kruipen om ons bed te vinden. Niemand reageerde op het belletje aan de poort. De school bevond (bevindt) zich in een zijstraat van de Promenade Des Anglais. De universiteit, gelegen buiten het centrum van Nice, noopte ons iedere dag tot wandelen en we gaven onze ogen de kost. De vele gereserveerde stukken keienstrand van de hotels aan de overkant. Zo kon de beau monde, via een tunnel onder de baan, direct hun stoel en zetel vinden om er zich in neer te vleien. Het hotel dat we passeerden was het zeer luxueuze Negresco. Nog altijd beroemd, nog altijd in volle glorie. Dat sprak onze verbeelding aan en onze wens en hoop daar zelf ooit eens een paar nachten door te brengen. Ik hoop daar nog altijd op en droom daar nog altijd van. Maar Nice is niet meer de romantische stad van mijn dromen, spijtig.
Vandaag staat mijn koksmuts op. Ik heb die muts niet omdat ik zo'n schitterende kok ben. Maar vandaag is het kookdag en hygiëne is belangrijk heden ten dage. Ik heb wel een paar gerechten waarin ik onnavolgbaar goed in ben!!! Dat wil zeggen, ik twijfel niet aan mezelf om dat klaar te maken voor een hele hoop mensen. Ik ben geen Italiaanse van oorsprong maar het zijn wel twee italiaanse gerechten die ik uitmuntend kan bereiden. Een spaghetti bolognaise en een minestrone soep. Vandaag dus soep en morgen pasta. Tussenin koffie met versnaperingen zoals ik het zal noemen. Een bodding (gemaakt door my son-in-law) en de cakejes waar niemand kan afblijven. Ze mogen niet meer genoemd worden bij hun bekendste naam en ik wil geen merknaam gebruiken: een koekje met daarop een schuimpje en overgoten met heerlijke chocolade. Iedereen maar watertanden bij het lezen van zoveel goede dingen.
Maar er zijn andere voedselbereiders die ook pluimen verdienen. Het meest frappante verhaal vind ik wel dat van de boerenzoon, telg uit een familie die al 9 generaties de boerenstiel uitoefenen. Kweken en slachten van runderen en varkens was hunnen dada. Ook akkerbouw maakte deel uit van het bedrijf. Jaap Korteweg, is zijn naam, en volgde agrarische school in Goes. Hij gaat op het bedrijf van zijn ouders werken. Geen probleem met eten van de beesten tot de varkenspest uitbreekt in 1997. Hij wordt vegetariër en met behulp van een Wageningse Hoogleraar en koks, ontwikkelen ze nieuwe vleesvervangers. Slager van beroep, noemt men hem nu dus de "vegetarische slager". Zijn producten zijn succesvol en zijn bedrijf is in 2018, door een grote multinational overgenomen. Onze boer kan op zijn lauweren rusten, maar dat is niet aan hem besteed. Nooit moe om nieuwe paden te bewandelen. Ondertussen te broeden op nieuwe ideeën en misschien de realisatie daarvan. Hij heeft nu de ambitie om de eerste "veganistische melkboer" te worden. Doel: de koe vervangen door een machine waar je aan de ene kant gras insteekt en aan de andere kant grasmelk krijgt! Jaap geeft zichzelf een kans van 1 op 100 om daadwerkelijk dergelijke koemachine te kunnen ontwikkelen. Blijven dromen denk ik dan! Hetgeen vandaag niet is kan morgen er wel zijn. Het maakt me altijd gelukkig als er mensen zijn die hun fantasie naar werkelijkheid proberen om te buigen. Smakelijk en schol, melk is gezond voor elk.
Een deugddoende zon en een knipbeurt. Mijn witte haren moeten af en toe eens getemd worden en kortwieken is de ideale manier. Mijn vleugels moet ik toch niet meer uitslaan, ik heb een goed nest gevonden. Vóór de volgende plens water komt, kan alles wat drogen en de kilte wat verdrijven. Maar door dat vochtige weer en geen vriesweer in de winter, zijn de muggen al op het appel. Geen nood. Aan de Universiteit van Turku, hebben de Finse intelligentia, met de hulp van Zweedse en Canadese wetenschappers, een studie gedaan. Waarom blijft de populatie van de muggen altijd op peil? En welke roofdieren zorgen ervoor om dat onder controle te houden? De vragen waar de bollebozen op komen om toch maar onderzoek te kunnen doen, zijn onvoorstelbaar. Aan een vijvertje in Finland, hebben de studaxen eerst een viertal libellen gevangen, gewogen en gemerkt aan de vleugels. De libellen zijn zeer belangrijke jagers op allerlei insecten en vooral muggen. Ze verorberen een 700.000 ambetante beestjes per seizoen, dat is ongeveer 1% van de muggenbevolking. Dat komt overeen met een 900 gram voedsel per libel en per zomer. Vóór je aan import van waterjuffers doet en in de slaapkamer loslaat, moet je wel weten welke soort muggen op hun menu staat. Dat zijn jammer genoeg niet de muggen die je 's nachts met hun gezoem en prikjes wakker houden. Nee, het zijn de brave dans- en vedermuggen en die doen geen mens kwaad. Hoe weten de knapperds dat? Wel door DNA onderzoek van de uitwerpselen van de elegantste luciferstokjes. Weeral een weetje dat kan tellen.
Een paar dagen geleden is in Raversijde, niet ver van Oostende, een Portugees Oorlogsschip gestrand. Meegevoerd door de stormen en hier aan land gegaan. En neen, het is geen schip maar een dier dat in warmere zeeën leeft. Op drift geraakt door de woeste baren en de stormen. Een vroege wandelaar vond dit vreemde creatuur en het bezorgde hem de schrik van zijn leven. Het is geen kwal, maar het bestaat uit een 4 soorten poliepen. Wel een honderdtal in totaal. De tentakels kunnen tot 40m lang worden. Ze vangen er hun prooien mee en verlammen ze door gif te injecteren. Het lijf ziet eruit zoals een helm, indertijd op het hoofd van de Portugese zeevaarders en ontdekkingsreizigers uit de 16e eeuw. Vandaar deze poëtische naam voor dat giftige en dreigende beest. Het was meer dan 100j geleden dat er hier een dergelijk schip, schipbreuk leed. Gaan zoeken naar een ander exemplaar zal dus alleen maar een goede strandwandeling opleveren. Maar dat is gezond en schelpjes zoeken is ook plezant.
Ik hoorde om 5u30 de krantenman al aankomen om me de gazet van de dag te bezorgen (ik slaap met open venster). Water dat in dikke druppels kletterde op mijn venster was de voorbode van een natte dag. Dat deed me vliegensvlug uit mijn bed stappen. Wie wil er nu een nat dagblad lezen? Ik in ieder geval niet! Een beetje heel veel vroeger uit de veren is dan geen opgave. Voor het goede doel kan ik me 's morgens al eens haasten. Een prop onleesbaar papier dat dan een dagblad moet voorstellen, is een van de triestigste zaken die ik me op mijn nuchtere maag kan voorstellen. Dus hup met de beentjes om 5u30. Mijn dag begint dan niet al te slecht.
Het lentegevoel van gisteren is vandaag in het water gevallen. Hoelang gaan de weermannen nog zeggen dat het grondwater onvoldoende is aangevuld? We zullen waarschijnlijk een warme en fantastische zomer tegemoet gaan zonder veel water tekort. Dat is dan het hoopvolle voor deze regendag. Ik heb met de auto rondgereden, en het enige wat ik zag waren verzopen weilanden en velden. Het zaaien en planten zal niet voor direct zijn. Binnenkort gaan de boeren niet voor ons dagelijks brood, frieten en groenten kunnen zorgen. Of swingen de prijzen van onze Belgische kost de pan uit. Alles invoeren zal omwille van het klimaat ook wat moeten verminderen. En zeg nu zelf, hongerlijden in deze tijden van overvloed is toch ondenkbaar? Ik zal er eens aan denken om binnenshuis een mini serre te installeren om toch een paar keer groenten te kunnen eten. Iets gemakkelijks kweken of telen, zoals een slaatje en wat kruiden om de blikken voedingswaren wat meer smaak te geven. Zo geven we onszelf weer een nuttige bezigheid.
Ik moet deze grijze dag ook doorkomen. Met zo maar dromerig naar buiten zitten te kijken zal dat niet veranderen en blijft het wel pijpestelen regenen. Ik heb ook niet zo'n zin in lezen, film kijken of een wandeling te doen. Maar dit weekend komt er bezoek en moet ik de magen van mijn gasten vullen. Ik moet mijn beste voetje als kok voorzetten. Ik ga boodschappen doen en mezelf eens verwennen met wat ik anders moet laten liggen, zoete lekkernijen. Altijd een goede troost bij een droef gevoel.
,Met een licht lentegevoel zet ik mijn dag verder. De paasbloemen staan bijna in volle bloei, de blauwe druifjes beginnen ook en de struiken vertonen al dikke knoppen om binnenkort hun kleurenpracht te tonen. Maar het onkruid is met veel minder content dan al het moois dat ik opnoemde: 8°C, 1 zonnestraal en 1 regendruppel. Het werk van de tuinier kan beginnen!
Ik bekeek mijn hond vandaag eens op een andere manier nadat me was opgevallen hoe hij mijn handelingen nauwkeurig in het oog hield. Stak ik de sleutel langs de binnenkant in de deur, niks speciaals, met de staart tussen zijn poten droop hij af. Stak ik de sleutel langs de buitenkant in het sleutelgat en deed ik mijn croc's aan, kwam hij met zijn bal aangelopen voor te spelen. De Pavlov reflex zoals vroeger beschreven. Een beetje verbaasd zegde ik toch: jongen, ge zijt genen uil en genen aap!. Ik ben eens gaan kijken welke dieren ik voor hem nog kon gebruiken. Hij ziet eruit als een schaap en is zo tam als een lam. Hij kan zijn snoepjes hamsteren als de beste. Stelen doet hij zoals een ekster of een meeuw Hij zwemt zoals een vis in het water. En springt zoals een konijn over de baren. Hij kan soms grommen als een beer. Maar hij likkebaardt of spint meestal van voldoening, zoals een kat, naast mij in de zetel.
Iedereen kent wel het liedje van Louis Neefs: Aan het strand van Oostende, op een zomerse dag, aan het strand van Oostende, was de hemel zo blauw.........Daar staat de triptiek van Het Lam Gods in staal, "Altar" genoemd. Een drieluik van Kris Martin als eerbetoon aan Jan Hoet. Als toerist kan je van al je geliefden mooie foto's nemen in dat decor met de zee of de gaanderijen als achtergrond. Een kunstwerk dat je zelf van foto's kan maken en het even bewonderenswaardig en lovenswaardig doen ogen als dat van Van Eyck. Maar dat is camera werk. Leren schilderen kan je ook! Toen ik de eerste maanden kabel tv had, was zappen een van mijn hobby's. Regelmatig kwam ik "The Joy of Painting" tegen. Een programma van Robert'Bob'Ross (1942-95), die je op een-twee-drie leerde schilderen. Met een enorme haardos en een zachte vriendelijke stem, bekoorde hij veel mensen om deze "fastfoodschilderijtjes" aan te leren. Het programma was een enorm succes en werd opgenomen tussen 1982 en 1993 . Zijn uitspraken zijn ook oneliners geworden. Fouten bestonden niet, dat waren "just happy little accidents", juist prettige ongelukjes. Of als hij een boompje geschilderd had, "happy little tree" was het niet echt happy als er geen tweede kwam, "even a tree should have a friend". Hetzelfde principe hanteerde hij voor de wolkjes. Hij werd een soort cultfiguur en zijn schilderijen vinden nog veel navolging, bij alle would be kunstenaars. Regelmatig zijn er heruitzendingen van die schildersreeks, nu op een Nederlandse zender. Veel plezier!
Meeuwen en de vuilkar/ vuilzak. Ik kijk naar een schouwspel op de eerste rang van het toneel. Met hun loerende ogen zoeken ze een strategische uitvalsbasis voor hun aanval op de afvalzakken. Ditmaal hadden ze evenwel geen oog gehad voor de kauwen, eksters en merels die de nokken van de daken bevolken. Een gevecht in regel was het resultaat en ocharme de zwarte vogels, nochthans in de meerderheid, moesten afdruipen tegen 4 geblokte, arrogante, pikkende en krijsende meeuwen. Maar ik blijf wel op post want ik wil geen gescheurde zakken voor mijn deur.
Kunst met grote K. Gedurende drie zondagen heb ik kunnen kijken naar de restauratie van verschillende panelen van "Het Lam Gods". Het werk van de grote opkuis begon in 2012 en voorziene einddatum is 2022. Maar als gewone sterveling kunnen we al een blik werpen op het werk van al de specialisten, conservisten en restaurateurs. Weliswaar achter glas. De afleveringen waren vooral gefocust op de opknapbeurt en het herstellen in de oorspronkelijke staat, zoals de gebroeders Van Eyck en co het geschilderd hadden. Wat er nu te zien is, laat ons terug een kleurenpalet zien dat al jaren verdwenen was door overschilderingen, stof, aanpassingen aan de zeden van de vervlogen eeuwen. Er is terug mooi gras te zien, blauwe lucht, torens die weg waren en terug tevoorschijn komen, een duif met stralen alom naar de wereld. De grootste verrassing kwam van het "Lam Gods" zelf: 2 oren in plaats van 4, een andere mond/snuit/snoet, en werkelijk priemende ogen die de kijker aanstaren en proberen te doorgronden. Toch blijf ik een beetje op mijn honger zitten over dit wereldberoemde werk en zijn meesters. Ik kan niet zeggen wat ik miste in het programma. Ik ga zelf maar een beetje zoeken. Over de broers zelf is er nog altijd een waas van geheimzinnigheid. Bijna niets terug te vinden over hen, ook niet over een nageslacht. Wereldberoemd om gigantische mooie panelen, schilderijen, triptiek en diptiek. Met accuratesse en gedetailleerdheid geschilderd en dan als mens verdwenen in de annalen van de kunstgeschiedenis. "Het Lam" is het meest gestolen meesterwerk. Liefst 13 misdaden zijn er gepleegd in de 6 eeuwen van zijn bestaan. Twintig Baltische eikenhouten panelen die regelmatig uit elkaar gehaald werden, van eigenaar en land wisselden. Het wonder van het overleven is niet te onderschatten en bijna zonder noemenswaardige beschadigingen. De grootste misdaad dat het werk kende, gebeurde in 1934. Het paneel van "Johannes De Doper" was vrij vlug terug, maar het paneel van "De Rechtvaardige Rechters" is nog altijd zoek. Een zeer goede replica* geschilderd door Jozef van der Veken, is de remplaçant van het gestolen onderdeel.
Sinds decennia is er één vraag op ieders lippen: waar is dat verdwenen, gestolen paneel? Mijn antwoord: bij iemand thuis, aan de binnenkant van een kast! Des avonds zal de familie, als ze eens knus bijeen zitten, vragen: wat doen we vanavond? rechtertje kijken?
*Filips de II van Spanje wilde dergelijk werk ook in zijn paleis, kerk, kapel en sprak Michiel Coxcie aan om een copy te maken van het meesterwerk. Dit gebeurde vrij accuraat in 1559. De meestervervalser, restaurateur en schilder Jef van der Veken, gebruikte deze copy om het paneel van "De Rechtvaardige Rechters" te schilderen. Een van de rechters heeft het gelaat van Leopold III om het van het originele te onderscheiden mocht het ooit gevonden worden.
Oef, het coronavirus is eindelijk in het land!! Ik mag niet cynisch zijn als het om ziekte en besmettingen gaat. Maar al wekenlang zitten de ministers, media, virologen, ziekenhuizen te wachten op de eerste patiënt. Met spanning, want alle landen rondom ons hadden al aangetoond hoe efficiënt ze met een pandemie konden omgaan en de Belgen bleven maar buiten schot. Dikwijls kwam bij mij het Sinterklaasliedje, "zie ginds komt de stoomboot" voor de geest en dan vooral de zin "rij ons huisje niet voorbij". Gelukkig kan ik die tekst nu even opbergen. Het kan zijn tijd afwachten om dan wel door kinderen uit volle borst en met verlangen, gezongen te worden op 06/12. Genoeg daarover, ik wil terug de lekkere corona cakejes eten zonder aan een besmetting te moeten denken.
Gisteren was er nog iets interessant te vertellen, maar het ontglipte mij terwijl ik aan het typen was. Men zegt wel eens, als je het vergeet is het niet waar, maar ik vertel en schrijf alles naar waarheid, tenzij ik fantaseer. Aan jullie om uit te maken wat mijn sprookjes zijn of wat waar gebeurde voorvallen en verhalen zijn. Ik probeer correct te zijn in het weergeven van feiten maar jullie moeten me een misser, een schrijffout, een dt-fout af en toe wel pardonneren. Missen is menselijk en zolang ik niet tot stof en as of een geest ben weergekeerd, ben ik dat nog altijd.
Mijn ontbrekende verhaal van gisteren, gaat over een vogel welbekend aan zee: de meeuw. Er zijn verschillende soorten, maar de zilvermeeuw vertoeft het vaakst aan de Noordzee. Iedereen weet dat het dieven zijn. Je kan het al raden, er is weer een onderzoek gebeurd hoe dat nu toch zou komen! Deze keer een studie van Madeleine Goumas, een biowetenschapper van de University of Exeter. Waarom willen de meeuwen ons voedsel afnemen, bv bij een picknick op het strand? Daar geef je nu toch wel geld voor om dat te weten, nietwaar? Allez, ik toch, want ik woon niet ver van the beach. De vragen die Mevr Goumas stelde: 1) is het enkel de aanblik van voedsel in de buurt van mensen dat hen lokt? of 2) is het wat mensen met een voorwerp doen dat hen lokt? De meeuwen leggen al jaren de link tussen mensen, voedsel, de verpakkingen en wat we er mee doen. Als we niet willen dat ze ons eten afnemen moeten we ook de verpakkingen veilig opbergen, in gesloten vuilnisbakken. Door observatie weten ze waar de voedselrestanten te vinden zijn. Geen nood, het gezellige en smakelijke tafelen zal niet meer verstoord worden als je eens diep en heel dreigend in hun ogen kijkt. Blijven staren, dan vliegen ze vanzelf weg. Ik doe dat ook bij mijn hond als hij mijn boterham van tafel wil nemen, héél boos en dreigend kijken en mijn vinger opsteken, maar veel helpt dat niet. Eens mijn rug gekeerd, is mijn boke terug weg.
Hoera, hoera, hoera, driewerf hoera, het is lente! Althans volgens Frank. Zolang ik schoolliep, moest ik leren dat de lente op 21 maart begon. Maar al menigmaal en met zovele dingen is gebleken, dat niet alles wat ik verplicht moest leren en kennen, juist was. Ik kijk nu eens eventjes naar buiten en denk dat 21 maart een realistischer datum voor de lente en het betere weer is dan de 1e maart. Het mooie getal van 2020 is daarmee al aan zijn derde maand toe, en de tijd gaat weer enorm snel.
Alhoewel ik zelf geen groot eter of drinker ben, boeien de verhalen die errond hangen me enorm. Ook de personen die ervoor zorgen dat mijn maag gevuld geraakt en mijn dorst gelest word, zijn fascinerende mensen. Soms zijn ze ronduit interessant en soms vind ik ze een beetje belachelijk aandoen. Vandaag staat een brouwerij in de belangstelling, die van Affligem. Niet omwille van de drank die ze brouwen, wel omdat ze een van de oudste bedrijven ter wereld zijn. Wereldwijd zijn er maar 7 bedrijven die langer bestaan dan 946 jaar. De monniken leveren al jarenlang goed werk. Er zit nog geen sleet op hun product. Integendeel, ze vernieuwen regelmatig met een nieuw biertje, blond, met of zonder alcohol. Ze hebben dan ook de hoede en de hoge bescherming van het Heinekenconcern sinds 2000. Meteen is ook de Nederlandse afzetmarkt gegearandeerd. Maar het begon allemaal in 1074. Enkele ridders, die 12j eerder monnik werden, moesten in hun levensonderhoud voorzien. Zelf bier brouwen was voor hen de oplossing. Vele kloosters en abdijen hebben heel wat rampen, branden en oorlogen moeten trotseren, zo ook de abdij van Affligem. Monniken die verjaagd werden, verkoop tijdens de Franse Revolutie, smelten van de koperen ketels door de Duitsers in W.O. I en II. Maar altijd zijn ze herrezen als een feniks uit zijn as. Door traditie en authenticiteit smaakt hun bier nog altijd even goed, maar ik ga vandaag toch geen abdijbier meer drinken. Te hoge gisting en te hoog alcoholgehalte om er in de voormiddag aan te beginnen.
Iedere morgen kijk ik de dag nieuwsgierig tegemoet. Zeker op een schrikkeldag. Om de vier jaar is er een dag dat ik me extra moet bezighouden. Maar vandaag geen nood, het wielerseizoen begint! Ik kijk daar echt naar uit. Ik heb niet bepaald een grote favoriet in het peloton, maar er zijn wel renners die me kunnen bekoren, zoals Peter Sagan. Een beetje rebels, af en toe tegendraads, maar een steengoede coureur. En dan uitkijken naar de tv-uitzending! De namiddag kan niet meer stuk. Kijken naar de "pedaleurs de flandres" in het landschap dat in een flits voorbij is. Sightseeing vanuit mijn canapé. Natuurlijk de twee stemmen niet vergeten die de saus van het programma zijn. Zij zorgen voor de rust door hun stemmen, soms een beetje monotoon. Zij zijn de wiegeliedjes, die me even naar de 7e hemel brengen, mijn middagdutje. Hopelijk ben ik dan op tijd terug op aarde om den arrivée live mee te maken en te horen. Want onvermijdelijk zijn er dan de interviews met de geklopten. Stereotype antwoorden: waarom ik had kunnen winnen en het niet gedaan heb. De ander was rapper en beter is zelden het antwoord dat ik hoor. De twee vrienden die de toegevoegde waarde van elke koers zijn brengen ook de roddels uit het circuit mee. Honderd maal beter dan hetgeen er in de boekskes te lezen is. Het nieuwe seizoen begint en het enige dat ik hoop is, dat alle renners de wedstrijden heelhuids kunnen rijden en beëindigen. Geen ongelukken, geen revalidaties voor jaren, maar een gezonde sportbeoefening en rivaliteit.
Al een paar maanden is er bij "Iedereen Beroemd", na "Het Nieuws" van 19u, een item over de kotstudenten. Een paar maal per week laten ze toe dat ik hun leven als student kan bekijken. Hoe zwaar het leven is om op eigen benen te staan, uit te gaan, lessen te volgen en, en plus, vragen de profs om examens te doen en stage te lopen. Vandaag las ik een protest van de studenten. Volgens hen, mag en kan men niet eisen dat ze examens doen van de cursussen die ze dat jaar gevolgd hebben en erdoor zijn. De universitaire psychologen krijgen een massa leerlingen over de vloer om aan stress beheersing te doen omwille van de prestatiedruk. Ik heb dat relaas van de studenten op tv met stijgende belangstelling en verbazing gevolgd. Uitgaan, feestjes brouwen, vrienden ontvangen, reizen, schoonheidsbehandelingen na de stress van een proef.... en nog zoveel meer. Er zijn teveel nevenactiviteiten die voorrang hebben. Maar van een beetje ernst en discipline is er nergens sprake. Alleen maar verontwaardiging dat de maatschappij, de Hogescholen en Universiteiten hun studentenleven met jaren wil beknotten. Vandaar zoveel stress! Wel wel wel, je zou van minder een serieuze dip krijgen!
Dennis Van Goethem schreef vandaag: Popmuziek is steeds triestiger. Veel meer liedjes over "hate", veel minder over "love". Einde titel. Ondertussen kennen jullie mij al een beetje en weten jullie dat mijn leven aaneenhangt van de deuntjes, muziekjes en liedjesteksten. Velen hebben mijn leven begeleid bij blije en droevige momenten, gebeurtenissen, voorvallen, ontmoetingen. Ieder liedje is niet zomaar eentje uit een dozijn, de lyrics waren very important. De eerste keer dat ik mocht uitgaan was heel belangrijk. Vergezeld van de onvergetelijke song van Scott McKenzie, "San Francisco", met de beruchte zin, ".....be sure to wear some flowers in your hair...." Wat ik prompt gedaan heb voor mijn zeer belangrijk uitje. Weliswaar waren het plastieken bloemen maar ik waande me toch in San Francisco. Het zou spijtig zijn dat de teksten en de melodieën niet meer de joie de vivre uitstralen en vertolken. Als je dan als oudere, want ook zij worden eens een jagger, alleen maar triestige liedjes kan zingen, hoe erg moet dat niet zijn? Mijn uitgaansleven was niet te vergelijken met de disco van de Zillion, maar iedere tijd heeft zijn muzikale charme. Ik ben een product van de emancipatie, de flower power, love and peace.
Vanaf vandaag is het kriekensap drinken. De bovennatuurlijke goede eigenschappen mag ik niet aan mij laten voorbij gaan. Zoals zovele sappen die ik probeerde te drinken om me superwoman te voelen. Allereerst was er het appelssap, dan dat van appelsienen, wortelsap en bietensap. Ik zal er wel een paar honderd vergeten zijn die mij weldadig waren. Ik vroeg mij ondertussen af hoeveel diëten er pakweg de laatste 50jaar een hype waren. Ik heb er 19 gevonden, zonder al die speciale kookboeken van de B.V.'s zijnde de Vlaamse en plaatselijke beroemdheden. Om er een paar te noemen: Atkins dieet, Montignac, dr Cohen dieet,Detox dieet, Hollywood-Beverly Hills, Karl Lagerfeld, Weight Watchers en de man die ons allemaal ging overleven, Dr Lecompte. Ik heb ooit les gehad van een zeer verstandig man die mij een heel eenvoudig principe leerde; overal waar een "te" voorstaat is slecht. De rest allemaal gezond te noemen. Tenzij ik door ziekte een astronautenvoeding zou moeten nuttigen. Vandaar dat ik ook Jeroen Meus een zeer goede kok vind, maar iets minder zout en wat minder boter is meer spek naar mijnen bek.
Drie woorden zijn teruggekeerd vandaag: rust-orde-stilte. Ondanks dat iedereen roept: "bewegen" en "10.000 stappen per dag zetten", hou ik me vandaag aan mijn pyjamadag. Als het dan een regenachtige dag is, geniet ik er des temeer van. In alle gemak terug in mijn cocon kruipen. Maar, zoals een rups uit zijn zijden jasje komt, moet ik dat ook regelmatig doen. Het is goed dat mijn huis af en toe op stelten staat.
Ik heb oren en ogen naar alle kleine voorvallen, kleine wetenswaardigheden. Dan kan ik uitpluizen hoe en wat ervan aan is. Al dagen is er een Frans dorpje in Bretagne dat me bezig houd: Plougastel-Daoulas. Een gemeente met een 14.000 inwoners. Niet ver van Brest, in het département Finistère. Enkele jaren geleden werd er een geheimzinnig stuk rots met inscriptie gevonden. Het is enkel te zien bij laagtij. Het enige goed leesbaar en herkenbaar zijn de jaartallen 1786 en 1787. Verder ziet men een 20tal lijnen tekst, een hart, een kruis, een zeilboot. Men neemt aan dat het een gedenksteen is. De burgemeester en de notabelen schreven een wedstrijd uit om te weten wat er te lezen was. De prijs voor de oplossing zou 2.000€ bedragen. Van wijd en zijd kwamen puzzelaars af om het mysterie te vertalen naar hedendaagse woorden. 61 inzendingen kwamen binnen en 2 vond men goed genoeg om een prijs te geven, elk 1.000€.
1) Een vertaling van Noël René Toudic, leraar Engels en expert in Keltische talen.:"Serge stierf toen zijn boot kapseisde door de wind, en hij niet kon roeien". De man zou een 18e eeuws Bretoens dialect gesproken hebben.
2)Historicus Roger Faligot en artiest Alain Robert, zeggen dat het Bretoens dialect is met een aantal Welshe woorden: "Hij was de verpersoonlijking van moed en levensvreugde. Ergens op dit eiland werd hij getroffen en hij is dood".
Meteen heb ik de toeristische gegevens en wetenswaardigheden van die gemeenschap bekeken. Vele kruisbeelden en kapelletjes zijn er te zien. Er is de abdij van Daoulas, ooit bevolkt door de kanunniken van de Orde van Saint Justin. Tussen de kloostermuren is er een schitterend park te bewonderen en binnen zijn er nog vele getuigenissen van de Middeleeuwen. In de 15e-16e eeuw was er vooral de handel in vlas, hennep en schilderijen. In de 18e eeuw bracht een zekere Monsieur Amédée-François Frézier uit Latijns-Amerika (Chili), de aardbei mee (vandaar de fraise). De Bretons gaven zich snel gewonnen om deze vrucht te kweken op de vruchtbare gronden i.p.v. de hennep en het vlas. Vanaf de 19e eeuw exporteerden ze al de zoete vrucht. De aarbeien van Plougastel zijn ondertussen wereldberoemd. Het microklimaat en de vruchtbare grond maken van dit schiereiland dus "le Jardin de Brest". Bij iedere hap van deze lekkere rode bees zal ik aan het Franse dorp denken.
Soms zijn er woorden die ineens tevoorschijn komen: leutig! Maar dat was het alleszins niet deze nacht. Waarom dat woordje "plezant" dan in mijn gedachten gekropen is zal ik al schrijvende wel uitzoeken.
De krant maakte weer indruk op mij. Ik heb grandioze bewondering voor de schrijvers van de titels boven de tekst. Meestal bezorgt me dat een curiositeit voor hetgeen eronder geschreven is. Vandaar de glimlach om zoveel vernuft. Een korte inhoud van een artikel in een paar woorden weergeven. Dat is regelrechte kunst. "Boeken lenen vanuit je luie zetel" "virusremmers" "we moeten het uitzweten""Vlaamse jeugd ligt niet wakker van voldoende slaap""de Rolls Royce van de Belgische wetenschap".
Carnaval is weer een stille dood gestorven met de "popverbranding". Weer een jaartje geduld en dan zal er weer een nieuw isomo beeld of feestkledij voor de nodige heisa zorgen. De wereld draait door: af en toe hoort daar een woordenschermutseling bij die de gemoederen verhit. Na de stoet worden alle plooien glad gestreken en kleine brandjes geblust. Het is weer wachten op de thema's voor volgend jaar. De echte vasten kan op Aswoensdag beginnen. Velen wijzen nu op het deugddoende effect om 40 dagen eens iets te laten, zoals gematigdheid bij voedsel en drank, of smartphone af en toe aan de kant leggen, niet on-line shoppen(???). Het is nog niet zo lang geleden dat deze christelijke tradities belachelijk klonken. Maar tijden veranderen en alles keert weer, onder andere woorden, in een andere context. Om toch niet te moeten zeggen dat het katholieke geplogenheden waren of goede dingen van vroeger.
Cynisch vond en vind ik het item dat er zoveel lammeren, lammetjes geboren zijn . De blijdschap en de euforie voor 1150 nieuwe wezentjes staat in schril contrast waar ze voor moeten dienen: opgepeuzeld worden!! Slechts enkelen zullen de dans ontspringen om de populatie voor volgend jaar op punt te kunnen houden.
Al weken houd de ster Betelgeuze me in de ban: gaat ze ontploffen of niet. De ster is blijkbaar aan het dimmen, dat is de voorbode om een supernova te worden met licht, vergelijkbaar met de maan. Overdag ook zichtbaar. Maar vandaag is er van die wens geen spoor meer, want ze schittert weer als voorheen. Grote vraag voor de sterrenkundigen: waarom ze eerst dimde en nu terug schittert? Een amusantje; Betelgeuze is tot het Arabisch te herleiden. In die taal betekent de naam: hand van de reus. Bij de vertaling, misschien een slechte tolk of een woord verkeerd gelezen werd het: oksel van de reus. Leutig nietwaar?
Een nieuwe dag, een nieuw geluid. Een ijzig windje komt me tegemoet als ik naar buiten ga. Toch heeft de zon voor een paar uurtjes geschenen. De kids en mezelf dan maar buiten gelaten omdat de hond aan zijn wandeling toe was. Strandwandeling en in het water springen hoort er voor de hond altijd bij. Nog wat van het zonnetje genoten tot zijn krullen een beetje gedroogd waren en het zand er kon uitvallen. Maar dat was niet voldoende om me een warm gevoel te geven. Voor de rest van de dag kou geleden. Verandering van weersgesteldheid, zo voelt het aan. Niet in de richting van vrolijk lenteweer. De vermaledijde straalstroom die al weken ter plaatse blijft liggen en winderig en wisselvallig weer brengt. Ik moet me binnen bezig houden. Niet door voor de beeldbuis te zitten, die hebben de kids geclaimd. Een boek lezen was dan toch geen optie. Ik heb dan zelf voor ander lawaai gezorgd. Via you tube alle liedjes en songs waar ik aan dacht eens op te zoeken. Meezingen, luisteren en video bekijken. Best wel amusant om "retro"en "antiek" te zijn. Aan de eerste lieven, liefdes, vlammen gedacht via al die songs, alles de revue laten passeren. Verbazingwekkend dat er een halve eeuw geleden meestal Franse liedjes de hitlijsten aanvoerden, samen met de Duitse. Françoise Hardy met "tous les garçons et les filles", Jacques Dutronc met "il est cinq heures, Paris s'éveille", Michel Delpech met "pour un flirt", Christophe met "Aline", Hervé Villard met "Capri", Joe Dassin met "l'été indien", Michel Polnareff met "la poupée qui fait non" en nog vele anderen. Voor het Duitse lied herinner ik me vooral Freddy Quinn met "Junge komm bald wieder","die Gitarre und das Meer".Vroeger was er dan ook Conny Froboess met "Zwei kleine Italiener". Peter Kraus, Peter Alexander, die men dan ook terugzag in al die "Duitse gemütliche Filme". Het Angelsaksische repertoire van die tijd opnoemen is onbegonnen werk. Ik hoor die nog regelmatig op Radio 1, dat is mijn geliefkoosde zender. Zij brengen soft beat en that's my favourite music.
Ik heb een grijze dag op een luidruchtige manier gevierd en ben daar heel tevreden over. Nu maar hopen dat ik zachtjes naar de lente kan glijden, ze voorspellen gladde plekken op de weg.
Een vakantieweek en andere klap aan tafel. Nu heb ik luisteraars die al dan niet luisteren naar hetgeen ik zeg. Het is een serieuze inspanning om een onderwerp te vinden dat hen uit slaapmodus haalt. Zoals altijd probeer ik via de krant iets te vinden dat zowel mijn interesse als hun nieuwsgierigheid opwekt. Niettegenstaande het in feite oud nieuws is, schrijft "Het Nieuwsblad" toch over de dood van een ontwerper: de legomannekes man. Ene Jens Knygaard Knudesn ontwierp in 1970 het gekende manneke met de gele kop. Hoofd, armen, handen, romp, heup, benen konden oefeningen uitvoeren. Vanaf 2003 kregen ze een huidkleur, ander kapsel of een hoofddeksel. Dat allemaal tot grote vreugde van de miljoenen legobouwers. 8 miljard van deze plastiek poppetjes zijn er op aarde, om kleine kinderen, kinderen en grote kinderen tot fantasie te verleiden. Grote bouwers en architecten te zijn of te worden in plastiek land. Het maakte me wel curieus hoeveel echte mensen er dan wel op onze aarde rondlopen. 7,6 miljard was het antwoord. Niet te geloven dat er meer pvc mensjes, meestal verborgen in dozen, de wereldbol bevolken. We staan zelden stil bij iets kleins, dat dagdagelijks door vele handen gaat, ooit uit het brein van een mens is gekomen. Jens werd 78j.
Het gesprek kwam zo een beetje uit op het gezegde: wat, wie was er eerst? De kip of het ei? Interessant om die vraag eens op te werpen en dan samen naar antwoorden zoeken. We vonden iets als een deel van een oplossing: in de samenstelling van de eierschaal is een proteïne gevonden die enkel in de eierstokken van de kip voorkomt. Dus, de kip was eerst! Maar het kip-ei probleem blijft bestaan. Bijvoorbeeld als bij 2 fenomenen onduidelijk is welke "de oorzaak" en welke "het gevolg" is. Eigenlijk een retorische vraag omdat het moeilijk te zeggen is waar het beginpunt van een keten is. Het zijn dilemma's die gesteld worden. Wie was eerst? Man of vrouw, Adam of Eva? Het wordt een "kringverhouding genoemd, zonder "A" kan "B" niet tot stand komen, maar zonder "B" ontstaat "A" niet.
Twee definieties van : 1) Een kippenei is, een "ei" waaruit een kip geboren wordt. In dat geval was het "ei" er eerst!! 2) Een kippenei is, een "ei" dat gelegd is door een kip. In dat geval was de kip er eerst!! Dat zijn echt leuke vraagstukken en behoren een beetje tot de kern van ons ontstaan, onze genese. Plezante puzzels die iedereen kan gelijk geven of ongelijk!
De laatste weken is er op zondag telkens bezoek van een wildebras. Ciara, Dennis en Ellen vallen met wild gedruis binnen aan de kust. Gelukkig komen er ook bekenden op bezoek. Die moeten zich dan wel aan de takken van de bomen vasthouden willen ze niet ergens anders dan aan mijn voordeur terechtkomen. Het liedje van Bart Kaëll is helemaal van toepassing deze dagen. De zinnen allemaal juist. Maar Bart en Luc zullen het zeeweer ook wel goed kennen. Met plezier op de grond zitten en de Marie-Louise nadoen die vaart op de woeste orkaan kan ik niet meer. Ik zou niet meer rechtkomen en ik heb geen stoere zeebonk in mijn omgeving om me overeind te helpen. Maar vandaag weer heel gezond weer. De lichte stormwind blaast de energie naar me toe. Ik heb het nodig. Ik werk als iedereen van verlof geniet, ik rust als iedereen terug op pad moet. Nu is mijn huis vol leven. Maar ik heb nu ook een hondje dat beteuterd kijkt. Hij kan niet overal mee naartoe. Hij moet ook een stukje van de belangrijkste plaats aan mijn zijde afstaan. Ik organiseer aangepaste activiteiten voor de kids en de hond. Hij mag zich niet teveel achtergesteld voelen. Voor hem ook aangepaste wandelingen die een beetje uitdagend zijn, speciale spelletjes en speciale snoepjes. Zo blijft iedereen tevreden.
Vandaag is het een belangrijke dag voor het Bisdom Gent. Van het verre Orval, is abt Lode Van Hecke, benoemd tot bisschop van Gent. Vandaag is de wijding. Het is een absolute primeur voor ons land dat er een "monnik" bisschop wordt en, en plus, een "trappistenabt". Onze Lode komt van een cisterciënzerabdij, een contemplatieve orde. Monniken die daar intreden hebben een zogenaamde "radicale" roeping. Bidden en werken vullen hun leven. Zij hebben geen pastorale werken, geen parochies, scholen of ziekenhuizen opgericht. Sinds 45j in Orval, van 2007 is hij er abt. De manager van de brouwerij met het lekkere gerstennat. Vanaf nu zal hij veel meer in de schijnwerpers staan, moet hij coachen, motiveren, ideeën lanceren, luisteren, praten, praten en praten. Het was leerzaam voor mij hoe een keuze gemaakt is voor deze benoeming. Daarin speelt de pauselijke nuntius, afgezant van het Vatikaan, een belangrijke rol. Hij maakt een shortlist van kandidaten. De top 3, de "terna", gaat richting paus, die de uiteindelijke keuze maakt. Daarna mag de gekozene zijn bisschopsschild en leuze kenbaar maken. Voor Mgr Van Hecke: cum gaudio spiritus sancti, in de vreugde van de Heilige Geest. Een beschrijving van zijn schild is interessant om de delen te leren kennen en de betekenis. Het bevat: een duif (Heilige Geest), een kruis, de kleuren zwart-wit (kleuren van geboortestad Roeselare en bisschopsstad Gent), wit-blauw in gouden ring (verwijst naar Orval). Krijgt een mijter (weigerde dit als abt) en een bisschopsstaf. Een weetje: een staf van de abt, met de krul naar binnen, als symbool van naar de gemeenschap gekeerd zijn. De staf van een bisschop is de krul naar buiten, naar de mensen en de wereld gekeerd. Veel symboliek en toch blij dat ik dat weeral weet. Het beste voor de nieuwe Bisschop van Gent. Hij zal in Gent wel een ander biertje vinden dan een trappist van Orval, dat zal ook wel smaken.
Niets zo leutig als op zaterdagmorgen een dik pak papier uit de brievenbus halen. Ik ben geen kat, maar toch is het likkebaarden als ik die teksten zie. Een vurig verlangen om dat alles binnen een tijdsbestek van 2 dagen te lezen. Ik ben zelden teleurgesteld. Altijd is er iets dat me gretig doet zoeken waar ik dat woord, zin, verhaal, ooit ben tegengekomen. Het leuke aan de moderne technologie is ook, dat je mits een paar kloppen op de knoppen, veel, zoniet alles kan terugvinden. Vandaag was er het verhaal van de borduursters in Assenede. Naar analogie van het tapijt van Bayeux, zijn ze sinds enkele jaren het verhaal aan het vertellen op linnen van "Joris ende Blancefloer". Het is een sprookje dat vandaag evengoed zijn waarde zou hebben. Diederik van Assenede (ongeveer 1230-1293) was een hoveling, klerk, schrijver aan het hof van de Graaf Van Vlaanderen, dat toen nog een Leenheerlijkheid van Frankrijk was. Frans was de voertaal in die tijd. Robert d'Orbigny, had in +/-1100 een ridderroman geschreven zonder ridder: "Floire et Blanceflor". Onze Diederik vond dat de volkstaal ook recht van bestaan had, vertaalde voor hen "die geen walsch en konnen"( geen frans kenden) de 3793 verzen naar het middelnederlands en zo was onze "Floris ende Blancefloer" hier ook gekend.
Het verhaal: een jonge moslim, Floris, zoon van een islamitische koning in Spanje, is sinds zijn prille jeugd verliefd op een mooie christelijke deerne, Blancefloer, van lagere sociale stand. Wanneer de koning en koningin merken dat hun vriendschap overslaat in liefde, grijpen ze in. Prins Floris sturen ze naar het buitenland om te studeren en Blancefloer verkopen ze aan rondtrekkende kooplieden. Uiteindelijk, compassie hebbend met het grote verdriet van hun zoon, vertellen ze de waarheid. Hij moet helemaal tot in Mesopotanië reizen om zijn geliefde terug te vinden. Ons meisje was samen met 140 andere vrouwen opgesloten in de "vrouwentoren" van de emir van Babylon. Ieder jaar kiest de emir een nieuwe echtgenote en laat de vorige doden. Floris had vernomen dat zijn geliefde de volgende vrouw zou worden en door allerlei listen weet hij bij zijn Blancefloer te komen. De emir betrapt hen samen in bed en wil hen kopje kleiner maken. Maar toen hij de grote liefde van de twee opmerkte, verleende hij hun genade. Zij keerden terug naar Spanje. Floris volgt zijn vader op en laat zichzelf en zijn onderdanen dopen. Pittig detail: zij krijgen een dochter "Bertha met de grote voet", de moeder van Karel de Grote.
Vele handen van vrijwilligers borduren, om het 750 jarig verhaal in beeld te brengen. Het doek zal een 100 meter lengte hebben. Een hele klus ! De dames in Assenede hebben wel een belangrijk onderdeel van het verhaal te naaien, nl de bedscene. Een volgend artikel zal wel melden wanneer men deze vlijt, kunde en huzarenstuk van velen kan bewonderen.
Gisteren heb ik niet over een al te speciale datum willen schrijven. Ik kon hem trouwens ook niet achterstevoren (achterste voor?) lezen. Tenslotte kon ik het niet een Tweede keer over Nullen hebben die altijd juist zijn, hoe ik het ook las.
Maar vandaag, een nieuwe dag, met muziek in de oren!. Onze politici zijn de muzikale toer opgegaan. Ik kan niet ontkennen dat onze parlementairen een gebrek aan culturele bagage en fantasie hebben. Een toekomstige regering hebben ze de naam van "Vivaldi" gegeven. Van deze Italiaanse, Priester, Violist, Componist proberen ze de "Vier Jaargetijden"(1723) tot voltooiing te brengen. De Zomer, de Herfst, de Winter, hebben ze al ten gehore gebracht. Nu moeten ze proberen " de Lente" nog te beëindigen. Of het een perfecte uitvoering zal worden is nog af te wachten. Antonio zag het levenslicht tijdens een aardbeving. Ik hoop van ganser harte dat zoiets hier niet voorvalt bij de beëindiging van de concertreeks. Ik ben nogal op mijn rust gesteld.
Vandaag 21 februari, heeft de Unesco (organisatie van de V.N.,voor onderwijs, cultuur en wetenschap) ingesteld als dag om aandacht te geven aan de moedertaal. Er zijn ongeveer een 6000 talen gekend waarvan er zeker 2500 zich in een kwetsbare positie bevinden, onder druk staan. Taal is een instrument om het culturele erfgoed levend te houden. Dus heel belangrijk. Moedertaal moet niet persé de taal van ons moeke zijn. Het is de taal die je bij de geboorte hoorde en aanleerde. Dat kan ook van ons vake zijn. Voorlopig bestaat er geen woord voor. Vadertaal of vaketaal klinkt nogal banaal en lachwekkend. Maar je kan ook verschillende talen van kleins af leren, spreken, gebruiken. Meertaligheid is een goede hersentraining, zegt men. Ik spreek verschillende talen, ik ben een polyglot. Ik spreek vloeiend Oost-Vlaams, Antwerps en een ietsiepietsie West-Vlaams. Een wereldburger ben ik, iedereen verstaat mij.
Zondag, nadat de verschillende stoeten overal te lande zijn uitgegaan, zal er weer gebakkeleid worden over kwestende isomo beelden. Spijtig. Iedere dag staat er in de krant een karikatuur van een persoon, een figuur, een nieuwsfeit. De Karikaturist is een groot kunstenaar. Met enkele rake pennentrekken, potlood of penseelstrepen tekent hij duidelijk wat er uren voordien gebeurde. Zonder vaagheid, zonder flou artistique.
