Warm is het aan onze Belgische kust. Warmer is het in het centrum van ons landje. Warmste plekjes zijn vandaag te vinden in Limburg en de Ardennen. Gelukkig woon ik aan zee waar de zeebries voor de nodige verkoeling zorgt zonder electriciteit te moeten verbruiken. Een weertje naar mijn hart om het zo te zeggen, warm genoeg om in de schaduw te kunnen lopen of zitten. Maar daar kan ook een ander gevaar schuilen als men niet voorzichtig is. Spinnen en mieren die tuk zijn op mensenbloed. En gebeten ben ik!! Volgens de ene zijn het spinnenbeten, volgens de andere mierenbeten wiens nest ik vernietigde. Feit is, wie het ook gedaan heeft, me heel veel jeuk bezorgde en een joekel van een boebel op mijn handen. Dat heb ik dan ook weer eens meegemaakt in mijn jonge leven. Nooit te oud om kennis te vergaren en sommige weetjes kom je pas te weten als je er mee geconfronteerd wordt. Het was kuisdag vandaag, tegen de natuurlijke gang van zaken in, want dat gebeurt normaal op een donderdag. Maar deze week had ik op die dag belangrijker afspraken dan met een dweil en stofdoek rond te lopen. Dat is de reden dat ik mijn krant nog niet niet gelezen en uitgeplozen heb. Van alle nieuwsberichten die ik op een andere manier kreeg (horen of zien) is naast de prinselijke en koninklijke modeshow in het koninklijke paleis van Noorwegen, het overlijden van Jean-Louis Trintignant (1930-2022) dat me opviel. Weliswaar was deze Franse acteur de 90 al lang gepasseerd, maar ik associeer hem met mijn jeugd. Zijn hoofdrol in "Un Homme et une Femme" samen met Anouk Aimée in een film van Claude Lelouch gedraaid in 1966, maakte een onuitwisbare indruk. Ook de muziek van Francis Lai heb ik nog jarenlang gedraaid om me terug te wanen in de cinema waar ik de film zag, in Nice. Toen een mooie stad en nu een stad met heel veel problemen, allerhande. Maar toch met veel minder gevaarlijke omstandigheden dan in de Oekraïne, waar een 'russofascistisch' bewind probeert te zegevieren. Zo omschrijft mijn vriend 'Van Dale' de Russische variant die op gevoelens van nationalisme en mythevorming rond het Groot-Russische verleden wil inspelen, door een revanchisme te rechtvaardigen als gevolg van recent verlies van geopolitieke invloed. Een betere en andere omschrijving dan de uitleg die 'den dikke' voor zijn nieuw samengesteld woord geeft, is er voor die term niet te vinden. Vandaar dat ik zijn exposé hier heb overgenomen. Tot morgen
Geen malse frisse regen dit jaar om de struiken, bloemen en gras van water te voorzien. Ik zal vanavond met mijn gieterke mogen rondlopen om in ieder geval mijn geraniums, vlijtig liesjes en rhodondendrons in pot, van het nodige vocht te voorzien. Het gras kan een stootje verdragen en hoeft er voor mij niet grasgroen en spic en span, uit te zien. Eén regenbui en de rosse en verbrande kleur is verdwenen. Gras krijg je niet kapot ook al ziet het er versleten en verwaarloosd uit. Vandaag zal ik niet veel met de bal moeten spelen, zelfs de hond weet dat het geen temperaturen zijn om een inspanning te leveren. Hij ligt roerloos aan mijn voeten. Voor mij is dit weer ideaal om op blote voeten rond te lopen en af en toe met mijn shorts te paraderen in de tuin. Het is de 'Dag van het Werkplezier' en dat 'werken'zal met plezier en met mate binnenshuis gebeuren want zelfs aan zee is de thermometer de hoogte ingeschoten. Ik lees dan maar alles in de krant. En één artikel in de gazet bezorgde me wel een dubbel gevoel: eerste 'welzijnskippen' in de winkelrekken. Ik ben hoe dan ook een dierenliefhebber en ik gebruik met mate het vlees dat de dieren, met geschikt vlees voor mensenconsumptie, aan mij afstaan na een 'geweldig' leven te hebben geleid. En dat 'geweldige leven' voor de kippen doet me mijn wenkbrouwen fronsen. Want hoe dan ook, is slachten een 'geweldadige dood'. Zò geweldig is dat leven niet te noemen en voor mij is dat een cynisme van de bovenste top. De 'welzijnskippen' voldoen aan de criteria van het 'Better Chicken Commitment' en krijgen dan het zeer gegeerde label 'Beter Belgisch Leven' en toch zijn ze allemaal ondanks dat etiket, zo dood als een pier. Hoe moeten deze geslachte kippen geleefd hebben? Een hele resem voorwaarden moeten er voldaan zijn en dat gaan we zeker proeven als we een mals kippetje op ons bord hebben! Eerst en vooral gaan de kwekers een 'trager groeiend ras' introduceren, of dat iets aan de levenskwaliteit van de kip gaat verhelpen weet ik niet want ze wordt gekweekt voor de slacht. Ons kakelend beestje zal 50 dagen mogen leven in plaats van 42. Niet de gewone kip van vandaag maar het 'traaggroeiende kieken. Gejuich alom, ze krijgt bij leven en welzijn 40% meer ruimte om haar poten te strekken en daarna uit te rusten op zitstokken die ter hunner beschikking worden gesteld. Verder worden er piksubstraten in strobalen gestoken om hun natuurlijk gedrag van wormen zoeken in de aarde (dat natuurlijk niet meer mag), te stimuleren. Gelukkig wordt er tijdens haar kortstondige leven ook véééél minder antibiotica toegediend alleen als het noodzakelijk zou zijn. En natuurlijk worden de kippenkwekers in dit proces om 'welzijnskippen' te bekomen, deskundig begeleidt door ambtenaren van het ministerie van landbouw, consumentenzaken en gezondheid. Dat zijn mijn bedenkingen bij het leven van een welzijnskippetje. Tot morgen
Ik gebruik mijn blogtitel van exact een jaar geleden.Toen was het hier 28°C en was het ook puffen blazen. Enfin, met zo'n weer is het tot een uur of 6 in de namiddag binnen blijven. En dan een heerlijk koel plekje opzoeken waar de zon haar stralen niet heeft heen gestuurd. De dagen zijn lang. Ik kan dus tot in de late uurtjes van het warme weer genieten want "er is geen bal op teevee" zoals de Nederlandse groep 'Doe Maar' zong. Deze morgen ben ik al op pad geweest om de beoordeling van de scans van mijn inoxplaat, te aanhoren. Ze zit nog op haar plaats, de kooi doet goed haar werk en zorgt ervoor dat mijn zenuwen beschermd worden. De afqpraak voor volgend jaar is al vastgelegd wat toch wel zeer handig is om dat al te weten. Triest kijk ik naar het artikel in de krant met als 'kop': Finis lectionun Latinarium = gedaan met de lessen Latijn in het hoger niet universitaire onderwijs. Spijtig want nu kan ik mijn tekort aan Latijnse kennis, de taal van Cicero, nooit meer inhalen. Zeker de enkele proffen aan de universiteiten vinden dat een ongelukkige beslissing. Volgens hen leer je beter analytisch te denken door de vele ontledingen van ingewikkelde zinnen. Ik zal het moeten stellen met overschrijven van uitdrukkingen en gezegdes, er zijn er meer dan 170, die in boekjes gebundeld zijn. Door af en toe wat Latijnse woorden te gebruiken krijg ik misschien ook een aura van geleerdheid zoals sommige politici deden om iedereen te imponeren. Maar met dit citaat wil ik niet imponeren maar gebruiken om een overlijden van een vriendin van mijn moeder, die me ook dierbaar was, te melden: vriendschap vergroot het geluk en vermindert ellende, door onze vreugden te verdubbelen en ons verdriet te delen. Voilà, ik heb gezegd en geschreven en weet niet goed wat nu te zeggen, dada voor iedereen of dodo voor iedereen. Tot morgen
Zoals al meermaals is gebeurd begin ik met een vaag plan over wat ik ga schrijven. En dan komt er dikwijls, door een stom toeval iets anders op mijn pad. Zoals vandaag: ik constateer dat ik nr 888 aan het schrijven ben. En dat is wel een heel speciaal getal. Mocht ik een Chinees wezen, dat zou dan het summum van geluk zijn. Acht is namelijk het geluksgetal bij uitstek voor onze verre Oosterse buren en wel omdat het lijkt op het symbool van 'oneindigheid' = ∞. Het lijkt ook op een knoop die een succesvolle unie symboliseert. Het opperste geluk in de Chineze numerologie is 3× een 8. Samen met de kleur geel, die me niet genoeg flattert, is het een symbool van rijkdom en voorspoed voor duizenden jaren. Zo lang zit iedereen nog opgescheept met een blog van 'pijltje'. Dat is dus een 'tripel eight', zoals wordt gezegd. Maar wat blijkt? Een 'Tripel Eight' is toch wel een Belgisch biertje zeker en onvermijdelijk met 8 geassocieerd. Een biertje van 8,8% alcohol, met een kruidige smaak, licht fruitig, niet droog en niet zoet. Dat is niet mijn vaststelling maar het promo-praatje dat er bijhoort en gegeven door een biersommelier, een kenner dus. Het belangrijkste vermeld ik nu omdat ik daar iets over wilde zeggen: het is een 'blond' bier. En 'blond' was gisterenavond het thema bij 'klikipedia' in 'Iedereen Beroemd' op TV 1. De kandidaten moesten een zoektocht doen met 'klik, klik, klik', gaande van 'Blondi', de hond van de dictator die oorlog en vernieling in Europa teweegbracht, naar 'Blond' als haarkleur. Het werd een redelijk lange zoektocht vooraleer men het veel geprezen 'dom blondje' had gevonden. En deze morgen was er, om het compleet te maken om 07u 32, een song van de Amerikaanse popgroep 'Blondie' die een van hun nummers ten gehore bracht "Sunday Girl" dat me aanspoorde om verder te doen met de zin "hury up, hurry up" en daaraan toevoegde "and wait". Dat heb ik dan maar gedaan want ik had mijn krant nog niet uitgelezen. Om verder te gaan in de numerologie, in het Westen is het cijfer '7' dat geluk brengt. Denken we maar aan, te beginnen met God schiep de wereld in 6 dagen en 1 rustdag = 7 dagen van de week. De oud Griekse stad Thebe had 7 poorten, Rome werd gebouwd op 7 heuvels, de 7 wereldwonderen in de Oudheid enz. Als inspiratiebron voor ons maatschappelijk en geëngageerd sociaal werk, houden we nog altijd de '7 Werken van Barmhartigheid' in ere: de hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de naakten kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken verzorgen, gevangen bezoeken en de doden begraven. Verder zijn er in de Christelijke religie, zeven 'hoofdzonden' en 7 'sacramenten' die er voor zorgen dat onze zonden vergeven worden zodat we naar de hemel kunnen rijden in een hemelse wagen, voortgetrokken door 7 witte schimmels zoals bezongen door The Pebbles in "Seven Horses in the Sky". Genoeg voor vandaag. Tot morgen
Een reactie van een lezer heeft me van 'mijnen à propos gebracht'. Met als gevolg dat ik een extra studie-uur heb moeten inlassen om een antwoord te kunnen geven op de opmerking die gedaan werd. Kort en bondig gezegd, wat natuurlijk als ge mij kent niet lang bondig zal blijven: polemiek is een pennenstrijd en geen afgeleide van polemologie, dat de 'wetenschap van oorlog en vrede' is. Een polemiek is een openlijk gevoerde schriftelijke bestrijding van verschillende standpunten tussen vakgenoten, in dit geval zou ik zeggen 2 gepensioneerden die van mening verschillen over de betekenis en inhoud van een woord. Na zéér grondige studie van een dik halfuur kom ik tot het besluit dat 'polemiek' van het woord 'polemica' komt. 'Twistleer' zijnde een leer die leert hoe schriftelijke ruzies te beslechten en/of controverses uit te lokken. Het is zelfs een literair genre geworden en dikwijls opgevoerd in de kranten of tijdschriften. Meningsverschillen en standpunten over godsdienst, onderwijs, wetenschap, kortom al wat de mensen betreft kan onderwerp zijn van een 'polemiek'. Vandaar waarschijnlijk de verwarring voor deze 'oorlog van woorden' die geen vrede kent en jarenlang het papier kunnen teisteren. Dat kan wel boeiend zijn voor de lezer die dan weer eens voor het standpunt van de ene partij valt en dan weer eens het andere verguisd en vice versa. En politiek en politici zijn dikwijls de issues die in polemieken aan bod komen om allerlei redenen. Zoals de vraag waarom er zoveel verkozenen de kap over de haag smijten na luttele tijd. Een goed betaalde job vaarwel zeggen, meestal is dat omdat er een nog betere betaalde job in het verschiet ligt of om de teleurstelling dat er geen betere betaalde job in het verschiet is en middelmatigheid voor de rest van de dagen in het vooruitzicht zijn. Voor een ambitieuze man of vrouw is dat een doemscenario waar dan een andere weg wordt ingeslagen. Excuses té over om zijn/haar besluit te rechtvaardigen: 1) de regering beslist alles: dat is in mijn ogen een evidentie, fronderen is voor de oppositie weggelegd, niet 'regeren'. 2) iedereen moet in de pas lopen: normaal dat partijleden, na interne discussie, eensgezind moet naar moeten buiten treden. 3) het gaat veel te traag: iedereen wil solo slim spelen en gunt de ander geen succes, afremmen wat moet beslist worden door opmerkingen en obstructie te voeren. 4) de bagger op sociale media: mijn antwoord, onze politici waren de eerste die geld noch moeite spaarden om bekendheid te verwerven bij iedereen via facebook, instagram, twitter, whatsapp en ga zo maar door, om stemmen te ronselen om verkozen te geraken. De inspanningen verzilveren noemt men deze uitstap, maar soms vergeet men al eens dat toekomstige werkgevers soms een beetje weigerachtig kunnen staan om al te fanatieke en dominante werknemers in een bedrijf op te nemen. Voilà, ik heb gezegd en gesproken en nu ga ik me verheugen op het bezoek van deze namiddag, wat sjouwelen, wat nieuwtjes uitwisselen en vooral wat koffie en veel koekjes. Tot morgen
Dat werkwoord verdient eens een titel te krijgen en vervoegd te worden. Schrijven is mijn lange lust en leven. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dat nog heel vele jaren kan doen en dat ik niet moet schrijven: ik heb ooit geschreven in mijn leven. Schrijven is plezant om eens woorden te gebruiken die niet meer zo goed in de mond liggen, woorden die ik ken maar in de spreektaal nooit gebruikt worden maar wel op papier, synoniemen zoeken, op mijn gemakske de kronkels in mijn brein te kunnen uitwerken. Nieuwe woorden leren kennen zoals ik daarjuist nog leerde: polemologie. Dat is een wetenschap die oorzaken van oorlog onderzoekt en daarbij een bijdrage levert tot de 'totstandkoming' van een duurzame vrede. Een tijdje heeft men het als 'leervak' aan de universiteiten gedoceerd, zowel in Nederland als in België. Die richting is evenwel een stille dood gestorven. Nieuwe elan aan dat vraagstuk werd er gegeven toen in 2003 de wapenhandel geregionaliseerd werd. Men beschikt nu in Vlaanderen over het 'Vredesinstituut', een paraparlementaire instelling die beleidsadviezen geeft inzake wapenhandel en vredesvraagstukken. Het zijn geen academici, maar beroepspolitici die zich buigen over 'Oorlog en Vrede' en niet door het boek van Leo Tolstoj (1828-1910) te lezen. Schrijven schrijven schrijven. Het is nog wat frisjes buiten en ideaal om me binnen nog wat rustig bezig te houden. Want de 'stilte' buiten is hier al enige maanden zoek sinds er bij de buren gevelrenovatie bezig is. Zoals iedereen wel weet, kunnen metsers en schilders en nog vele andere beroepen niet zonder radio hun werkzaamheden verrichten. Liefst natuurlijk met een volumeknop op maximum ingesteld. Ik ben al gelukkig dat hun gekozen zender 'Radio Nostalgie' is. Ik kan veel ouwe gouwe liedjes meezingen en dat tempert de irritatie van het voortdurende lawaai. Ik zou bv de Heilige Antonius van Padua (1195-1231), minderbroeder, kerkleraar, theoloog, kunnen aanroepen om de verloren stilte terug te vinden. Zoals ieder jaar is zijn sterfdag zijn naamdag geworden en blijven we deze Sint aanroepen om een verloren gewaand 'iets' of wat dan ook, terug naar zijn eigenaar te brengen. Maar de Limburgse band 'Rowwen Hèze' gebruikt in zijn lied "Sint Antonius" zijn volgende woorden, weliswaar niet in het Italiaans of Latijn, maar in het Horsterse dialect (Horst aan de Maas, Nederland): "...soms is 't baeter iets moëis te verliezen, baeter iets verliezen dan daat ge 't noëit het gehad.....". Met die levenswijsheid sluit ik mijn discours vandaag af. Tot morgen
Zelf op een zonovergoten zondag zijn er de alledaagse karweitjes te doen. Te beginnen met persoonlijke hygiëne en opsmuk. Vroeger was het uit het bed springen, met een nat washandje alles eens verfrissen en klaar was kees. Nu vraagt dat al wat meer tijd en bezie ik het soms als een echte klus om deftig en proper voor de pinnen te komen. Niks is nog vanzelfsprekend en vraagt aandacht en tijd. Zelfs uit bed springen is er niet meer bij. Nu is het eerst voorzichtig de benen uit het bed laten zwieren en eventjes wachten tot de bloedstroom volop aan de gang is vooraleer op mijn voetjes en benen mijn volle gewicht te plaatsen. En zo ben ik al vlug wat tijd kwijt vooraleer ik met de hond buiten kan. Vandaar dat ik ook al eens een pyjamadag kan appreciëren, het bed nog altijd wel voorzichtig uitstappen maar voor de rest alles laten waaien zonder problemen. Het bed moet ook opgemaakt worden, eten moet ik klaar maken en ga zo maar door. Er is toch altijd wat te doen zonder dat het ooit als werk bestempeld wordt. Wie zou er nu nooit eens niks moeten doen? Als ik zo naga, denk ik alleen The Queen. Ze heeft voor het simpelste dat er moet gebeuren wel een personeelslid ter beschikking. Prive is misschien nog alleen het kleinste kamertje in dat gigantische paleis met op ieder hoekje wel iemand die haar op haar wenken bediend. Het was niet de bedoeling om daar mijn toegestane 500 woorden aan te spenderen maar soms verdringt al eens een gedachte de andere. Eigenlijk vond ik het belangrijk genoeg vandaag om nog eens Anne Frank (1929-1945) te vermelden. Op haar 13e verjaardag, luttele weken vooraleer zij en haar familie verdoken gingen leven, kreeg ze 'een dagboek' cadeau. Ze was gelukkig om al haar besognes en bezigheden te kunnen vermelden terwijl ze als tiener meer dan 2 jaar ondergedoken moest leven. En ondanks die verdoken jeugd had ze bijna dezelfde emoties als iedereen van 13, 14, 15 jaar. "Het Achterhuis", dat werd de titel toen het na de oorlog werd uitgegeven. Eerst nog gecensureerd door haar vader die de openhartigheid van zijn dochter over haar frivole momenten niet kon appreciëren. Ze was een kind met een volwassen inzicht over zichzelf en de wereld. Ze schreef: ondanks alles geloof ik in de innerlijke goedheid van de mensen. Maar ze schreef ook woorden die ik zelf kan zeggen: Ik weet dat ik kan schrijven. Een paar verhaaltjes zijn goed, m'n Achterhuisbeschrijvingen humoristisch, veel uit mijn dagboek spreekt, maar.....of ik werkelijk talent heb, dat staat nog te bezien!. Tot morgen
Vóór dag en dauw opgestaan omdat de hond wat ziekjes was. Dat kan natuurlijk ook gebeuren als hij weer alles wat hij tegenkwam in zijn muil gestopt heeft. En dat hoeft niet persé op straat te gebeuren. Binnenshuis en in de tuin, vindt hij ook altijd wat dat in zijn maag kan belanden naast zijn 'eten'. Vroeg opstaan is niet zo erg. Ik hou van van die frisse ochtendgeuren. De lucht is nog niet bezwangerd met mensenluchtjes, benzinedampen verpesten de lucht ook nog niet. Alles is nog eventjes 'ongerept'. Er is wel goed nieuws van het heiligenfront. De vloek van Medaar zal gebroken worden want het spreekwoord zegt: Sint Medardus heeft zijn straal op ons gericht (08/06), Sint Barnabas maakt zijn broek weer dicht. Vanaf nu is het gewoon Belgisch weer, met af en toe een buitje maar ook met veel zonneschijn en blauwe luchten, zoals vandaag. En zoals bijna elke dag begin ik mijn blog met de bedenking: ik zie wel waar ik uitkom met de woorden of zinnen die voor mijn ogen verschijnen. Zeker als ik nog geen krant heb gekregen die soms voor de nodige inspiratie zorgt. Daarom vink ik bij het begin van mijn tekst iedere keer 'kladversie' aan. Het is al meermaals voorgevallen dat alles verdween door een kruisje té veel aan te klikken of een knop op het toetsenbord 'per ongeluk' aan te tikken. Dit is mijn kladversie en omdat er geen belangrijke gebeurtenissen voorzien zijn, is het wat ongegeneerd geplaver dat ik niet kwijt wil door op een verkeerde toets te kloppen. Ik kijk dan in eerste instantie eens naar de productiviteit van Van Dale. En ja hoor, weer bijna onuitspreekbare woorden en samenstellingen hebben ze gevonden: heksenpoezen, spreidstandsburger, verzonkenkosteneffect en vandaag 'godsdiensteuforie'. Maar zoals we allemaal wel weten iets dat aan 'euforie' gekoppeld wordt is nooit goed noch gezond. Het is best dat een 'extatische' roes niet te veel in ons leven voorkomt. Hoeveel van die nieuwe woorden hebben kans om in de volgende papieren uitgave te verschijnen? Nul, denk ik. Mijn vragen en woordspelletjes heb ik ook al gedaan: woordle 5, niet gevonden, woordle 6 wel. Ik kijk dan eens of er een speciaal feest is vandaag. En ja, in Nederland hebben hebben ze vandaag een drietal dagen uitgevonden om te vieren: dag van de muziek, dag van het schaap, dag van de minibieb. Wereldwijd viert men, sinds 1986, Wereldpoppendag. Meer info over deze United Federation of Dolls Club Day is er te vinden op: www.worlddolliday.com. Daar zijn er mooie poppenverhalen te vinden. Vandaag denk ik dan maar eens aan mijn eigen poppen, die allemaal verdwenen zijn bij de opruim van mijn ouderlijk huis. Eens ik vastgesteld had, weliswaar na maanden, dat ik over geen enkele pop meer beschikte, heb ik me er een aangeschaft in de Oxfamwinkel. Die siert nu mijn dressoirkast. De gazet is gearriveerd, ik ga nu mijn koffietje, boterhammeke met choclat erbij nuttigen en alles met mijn ogen verslinden wat er in de weekendkrant staat. Tot morgen
Het belangrijkste van de dag heb ik al gedaan: een RX en een scan laten nemen van het inoxen plaatje in mijn nek. Regelmatig eens checken of het nog op de goede plaats zit en een hernia kan voorkomen, want dat was echt geen plezante periode te noemen. Volgende week is er de evaluatie door een neurochirurg. En dan nu wat anders. Als de blokweken er zijn, komen er in de krant ook weer de resultaten te voorschijn van de testen over de werkzaamheid van allerhande hulpmiddeltjes die het studeren zouden verbeteren en bevorderen. Een student wil per jaar, een maandje zijn hersenen een extra boost geven om aan 150% te werken. Als oudere wil ik dat iedere dag doen. Ik lees aandachtig wat al die pillekes en drankjes voor effect hebben op het brein. Al bestaan er misschien honderden middeltjes, de jounaliste, Nina Bernaerts, bespreekt er maar een viertal. Er is wel een opmerkelijk verschil tussen de doelstellingen van de supplementen: concentratie vergroten, stress verminderen, vermoeidheid tegengaan en je dus alerter maken. Slimmer maken doen ze in geen geval, het zijn nog altijd inspanningen die de hersenen moeten leveren om alles te assimileren. Bij een student dient zoiets echter maar korte tijd ingenomen te worden, om beter en geconcentreerder te kunnen leren, om stress bestendiger te zijn, om fitter te blijven zonder extra slaap. Bij een 65+ zou het dus bijna permanent ingenomen moeten worden. Het zal ook bij iedereen een ander effect hebben. Het duurt op zijn minst 3 maand om van ieder middeltje een stand van zaken op te kunnen maken. Eigenlijk zou ik voor een jaar zoet zijn als ik die pilletjes en drankjes wil uitproberen en hun effect op mijn brein. Ik zal eens op onderzoek gaan in één van die pharma-ketens en eens kijken wat er op dat gebied weer allemaal wordt aangeboden en of er iets tussen zit dat dienstig is voor een 70+. En degenen die er niet op uit zijn om met de hulp van pilletjes slimmer te worden kunnen zich eens goed laten gaan in het gloednieuwe smaak en belevingsfestival rond trappistenbier. 'The Beer Pilgrims' houden dit weekend een 'Tournée Trappiste' in Sceure/Vleteren, in de achtertuin van de Sixtus abdij van Westfleteren waar de 'oppertrappist gebrouwen wordt. De inrichters hebben het gedaan gekregen om in de tent, alle echte trappisten, de vertegenwoordigers en hun producten, bijeen te brengen. De bezoeker kan (mits betaling natuuurlijk) in een gepersonalisseerd glas, proeven en drinken van dat lekkere vocht samen met de andere lekkernijen die de monnikken op hun domeinen maken zoals , kaas, brood, mosterd, confituren, chocolade en andere gerechten. Er zijn ook nog foodstands die ander hemels eten serveren. Tot morgen
Niks biezonders vandaag en dus is het een allegaartje van feiten en feitjes. Onze koning is op bezoek in de Democratische Republiek du Congo en dat zal nog wel eventjes het nieuws domineren. Vooral dan de woorden die hij publiekelijk zal uitspreken. Ik ben geen deskundige, noch van taal noch van geschiedenis. Ik laat het aan de prominenten ter zake over om commentaar te geven op zijn woorden, de betekenis, de achterliggende gronden en de bedoelingen. Ik kijk alleen naar de kledij van de koningin. Meestal is de garderobe van de vorstin gekozen in functie van het te bezoeken land. Meestal vraagt ze ook een plaatselijke couturier om een stofje of modelleke te voorzien om haar Brussels modehuis wat te ontlasten. Zo draagt ze ook haar steentje bij om op andere vlakken het gastland in the picture te zetten en erkenning en appreciatie te geven aan de creativiteit en kunde van zijn volk. Tot daar royalty. Leuk nieuws las ik eens over de blauwe brigade. De politie begeleidde eens geen VIP's maar een gezin 'zwaantjes', vader, moeder en zes kuikens, om veilig een rotonde te nemen om de afslag richting vijver niet te missen. Ze blijven de 'zwaantjes' hoog in het vaandel dragen ondanks dat ze nu 'motards' genoemd worden. Leuk vond ik ook dat de mensen uren in de rij gingen staan aan de ingang van een pop-up store, waar er niks te kopen viel. Ik had zelfs van die Chinese winkelketen nog nooit gehoord, maar ik begeef me dan ook niet in de shoppingwereld 'on line'. Nog een groot magazijn dat België en zijn portemonnee wil veroveren is een Deense interieurwwinkel, genre de Zweedse waar altijd vijzen ofwel teveel, te weinig of niet passen, zijn bij het ineenschroeven van stoelen, tafels of kasten. Natuurlijk is er ook altijd het weerkerend item over het tekort aan leraars en de achteruitgang van het hedendaagse onderwijs. Net zoals vroeger, kan de school over een tweetal lesuren beschikken, die geen verplichte vakken zoals, Nederlands, wiskunde...bevatten en de mogelijkheid aan de leerlingen biedt kennis te maken met een reeks proevertjes waar de school dan een leerkracht voor gevonden heeft. Vroeger was er geen keuze, die 2 vrije lesuren waren sowieso voorzien voor turnen en muziek. Nu is de keuze gigantisch te noemen gaande van Spaans, over Skandinavistiek, over anatomie tot financiële geletterdheid! Tot daar aan toe, het is goed dat kinderen daar ook een woordje over kunnen meespreken. Soms kunnen ze ook kiezen om meditatietechnieken te volgen zoals yoga en mindfulness en dat is goed voor hun mentale gezondheid. Maar wat te denken over lessenreeksen van 'bierbrouwen'? Men probeert met alle middelen het alcoholisme uit de maatschappij te krijgen. Dan moeten de scholen niet afkomen met te zeggen dat bierbrouwen de kinderen warm kan maken voor het beroep biochemicus!. En verder: wie kon ongezien meters hoog kon klimmen om Lol-smurf en Grote-smurf op een sokkeltje te plaatsen boven het portaal van de Sint Gertrudiskerk in Ternat? Ik niet. Tot morgen
Het is onmogelijk de heilige van de dag te negeren: de H. Medardus of Madart of Mards of Mathard of Miard van Noyon, een plek in Frankrijk waar de duiven gelost worden in het sportseizoen van onze gevleugelde vrienden. Hij leefde in de 6-7e eeuw en heeft ons een hele resem spreuken gegeven: op Sint Medardus voor onze zonden, regent het dikwijls katten en honden. Maar een waarheid als een koe: wat Sint Medardus geeft, droog of nat, zes weken duurt het, dit of dat. Ik heb even de kalender nagekeken. Le grand pissard zou ons in de nattigheid houden tot pakweg 20 juli. Ter controle heb ik die dag al gemarkeerd in mijn agenda. Want volksgezegdes zijn volgens onze slimme meteorologen niet meer van toepassing in onze huidige wereld. Vandaag ga ik het lied van Nancy Sinatra "these boots are made for walkin', and thats just what they do..." niet zingen en al zeker niet toepassen. Het is echt wel een beetje veel te nat buiten om zelfs caoutchou botten aan te doen. Het is een binnenshuis-amusements-dag voor mij et mon petit chien. Er is nu plaats om wat weetjes van gisteren te bekijken. Angela Merkel liet zich na 6 maanden nog eens eventjes zien en horen. Tijdens haar babbel met de pers verdedigde ze haar beleid van Bondskanselier, in de periode 2005-2021, van praten en onderhandelen met de Russische president. Ze merkte wel op dat hij steeds agressiever werd en zelf probeerde ze de escalatie tussen het Westen en Rusland met gesprekken te vermijden. In 2014 had men vanuit Europa krachtdadiger moeten optreden bij de annexatie van de Krim. Ze merkte wel op dat de expansiedrang van de Rus zijn oorsprong vindt in het ontbinden van de USSR, in de nadagen van het neerhalen van de Berlijnse Muur. Geen onlogische conclusies van 'die Mutti' want onze Vladimir heeft in zijn jeugd niets anders gekend dan potentaten en hun manier van regeren: een schrikbewind uitvoeren voor allen die het niet eens waren met visies en/of beleid van de sovjet-dictators. Een ander item bezorgde me verbazing toen ik even de app van Blauw Bloed consulteerde. Een Nederlands programma dat gaat over het reilen en zeilen van royalty overal ter wereld. De presentators zijn idolaat en fans van Amalia. Elke stap die deze 18 jarige meid zet is een wereldwonder, wordt bezien als een wonderbaarlijke prestatie. Fier als geen ander, blokletterden ze dat de kroonprinses haar eerste officiële buitenlandse reis ging ondernemen samen met haar ouders. Nieuwsgierig was ik wel naar waar de uitstap zou gaan want tenslotte krijgt dat meisje niet minder dan 1,6 miljoen euro als representatrice van het Koninkrijk der Nederlanden. Is het voor te lachen of te schreien? Ze gaan naar het feestje dat de Noorse royals geven naar aanleiding van de 18e verjaardag van hun dochter. Akkoord, het is een buitenlandse reis, maar zonder enige toegevoegde waarde voor de Nederlandse regering en nog minder voor zijn bevolking. Poetin is een incasseerder van gelden, deze 'zuinige' royals, ook. Tot morgen
Het is dinsdag en het voelt aan als een maandag. Bij een verlengd weekend is er altijd wat onzekerheid over de dag van de week. Maar ja, we gaan gewoon verder zoals ik elke dag doe. Een dag of datum is voor mij maar belangrijk als er een afspraak is gemaakt en moet nagekomen worden of een verjaardag. Ook de sluitingsdagen van de speciaalzaken hou ik wat in het oog, vooral winkels die snacks en snoepjes voor de hond verkopen. Ik was al vroeg uit de veren omdat ik deze middag hongerigen moet spijzen en dorstigen moet laven. Na een verlengd weekend is er niet veel meer op het schapraai waarmee ik dat zou kunnen doen. Ik ben zo vroeg als mogelijk richting winkel gegaan om al het nodige in huis te halen om een Italiaanse maaltijd aan mijn gasten voor te zetten. En nu ben ik nog eventjes aan het schrijven om al mijn gedachten weer eens mee te geven aan mijn lezers van altijd. Vandaag zijn er vele Coburgs op stap. Astrid en Laurenz zitten met al het belangrijke volk van België, wel 300 man, in de USA. En familiebaas Filip en gade Mathilda zijn op uitstap naar Afrika, meer bepaald naar Congo, officieel DRC of République Démocratique du Congo. Vergezelt natuurlijk van de politieke baas, onze Eerste Minister. Het is een belangrijk bezoek, wordt er gezegd. Alle oren zullen gespits zijn om de speech van de vorst te horen tijdens het copieuze galadiner van deze avond. Niet om te horen hoe mooi zijn Frans of Vlaams is, maar wel omwille van de inhoud. Gaat hij zijn verontschuldigingen aanbieden voor het leed dat één van zijn voorvaderen aan de bevolking van Congo-Vrijstaat heeft aangedaan tussen 1885-1908 en dan de Belgische Staat tot 1960? Of gaat het een vrijblijvende amicale causerie zijn? Hier zal de tafel niet gedekt zijn met kristallen glazen,porseleinen borden en gouden lepeltjes, maar de gesprekken zullen zeker en vast aangenamer en spontaner zijn en niet worden afgelezen van een blaadje na goedkeuring door de regering. En mijn eten? Wel dat zal om duimen en vingers af te likken zijn en opgediend worden in wit hotelporselein met een inoxen bestek erbij en servettekes met hartjes. Tot morgen
Nog geen krant vandaag en op de radio is er hetzelfde nieuws als gisteren te horen. Ook op het internet valt er niet veel nieuws te rapen. Ik zal dan maar de weerspreuk van de dag geven, die niet gelogen is: de baden die Sint Norbert geniet, zorgen dat het op aarde giet. En hier aan toegevoegd voor de rest van mijn tekst: je kunt me verantwoordelijk houden voor wat ik zeg/schrijf, niet voor wat jij verstaat/leest. Wat is er wel te beleven, te herdenken of te leren op deze vrije maandag? Het is de Dag van het Kasteel. Er zijn er genoeg in ons land die eens een bezichtiging waard zijn en om er eens naar toe te trekken "ter leeringe ende vermaack". Het is de Dag van de Russische Taal ingesteld door de Unesco. Naast Frans, Engels, Spaans, Arabisch en Chinees is Russisch een belangrijke wereldtaal die men op de geboortedag van Aleksandr Poesjkin (1799-1837) eens wil benadrukken. Hij was schrijver van gedichten die tot de wereldliteratuur behoren. Geen onbesproken figuur in zijn tijd. Hij huwde zijn 113e liefde Natalja, die hij zijn Madonna noemde. Was ontzettend jaloers voor alle blikken en aandacht van andere mannen voor zijn geliefde, moeder van zijn 4 kinderen. De jaloersheid was aanleiding voor een echt duel, dat tot zijn dood leidde. Men beweert dat het opgezet spel was van de regering om hem uit de weg te ruimen, wegens zjn anti-tsaristische gedichten en epigrammen. Omdat de andere duellist geen 10 stappen zette vooraleer te vuren kwam er een dramatisch romantisch einde aan deze belangrijke vertegenwoordiger van de Russische taal. Hij is de Molière van de Franse taal en de Shakespeare van het Engels. Wie ik voor het Vlaams-Nederlands moet vernoemen? Zou dat Bredero of Gezelle zijn? Of toch maar kiezen voor Hendrik Conscience en zijn "Leeuw van Vlaanderen"? Verder is het 'World Pest Day' vertaald naar 'Plaagdierendag'. Dit om de mensen eens bewust te maken van de gevaren voor de gezondheid van mens en dier, ziektes en risico's die verbonden zijn aan de 'plaagdieren' zoals daar zijn; kakkerlakken, muizen, ratten, muggen en vliegen. Vandaag is er natuurlijk in Frankrijk de herdenking van de landing van de geallieerde troepen op de Normandische Kust in 1944. Operatie Overlord luidde het einde van de Tweede Wereldoorlog in, niet zonder ontzettend veel gevechten en doden in dat gedeelte van het toen niet zo 'Douce France'. Maar we moeten onze vrijheid blijven koesteren en herdenken want oorlog kan door een onbenulligheid weer opflakkeren, zoals we nu wel allemaal weten en met desastreuze gevolgen voor bijna iedereen. Voor de rest is het een tweede pinksterdag zoals ieder jaar en dus een 'vrije dag'. Tot morgen
Ik hoop maar dat de H. Geest over mij moge neerdalen zodat ik een tekst kan schrijven, verstaanbaar voor alle Vlaams- en Nederlands sprekende bewoners van de aarde. Dat moet binnenshuis gebeuren want door het onweerachtige weer was ik verplicht mijn vensters te sluiten. En de geest, onder de vorm van een wind, gaat toch dwars door alles heen, zoals Ingeborg zo mooi kon zingen? Dat gebeurde bij de apostelen op deze dag, meer dan 2 eeuwen geleden, ook binnen : door de vurige tongen werden ze verstaanbaar voor iedereen. Elkaar en mekaar, altijd en overal verstaan is een reden voor te feesten en te vieren en dat gebeurt uitgebreid in Antwerpen op de Sinksenfoor. Maar gisteren kwam er een einde aan elkaar vinden via de muziek in een alom gerespecteerde wedstrijd. De laatste kandidaten hadden een erg verschillend niveau van spelen. Dat was zelfs voor een leek als ik, klaar en duidelijk. Een Zuid-Koreaanse van 26 jaar, Sul Yoon, die na het verplichte werk nog eens Dvoràk speelde. Op een vrij jong instrument, amper 100 jaar oud, was ze echt niet imponerend. Ik heb tijdens haar spel dikwijls gedacht, "maar meiske, ge moet nie bleiten". Dat was haar gezichtsuitdrukking oftewel het schreeuwen stond haar nader dan het lachen bij het spelen van de klassieke werken. Na het concerto viel ze uitgeput in de armen van de fantastische dirigent Stéphane Denève, die haar handig richting uitgang loodste . Vervolgens kwam er het Chinese broekventje op het toneel, 20 jaar is Yibai Chen. Met een prachtige uitvoering van "5 bladen" en een echt fantastische Shostakovitch. Na een week luisteren leer je het verschil wel kennen tussen een getalenteerde cellist en een super natuurtalent. Tussen de bedrijven door naar de commentaar geluisterd van 2 betweters-kenners. Pieter Wispelwey, een cellist, die zelden iets goeds vond en Dirk Brossé, die zich afvroeg waarom hij nog niet was aangesproken om het verplichte werk te componeren. Allebei een beetje 'vol' van zichzelf, een zelfvoldaanheid als het ware. En in die zin zag ik 'François Glorieux' voor mijn ogen verschijnen. Die vond ook dat hij op Belgische bodem een miskend genie is/was. Het bleiterke werd dus door de 2 deskundige heren, zonder consideratie, vakkundig afgemaakt. En de winnares was de celliste 'dressed voor succes' bij haar optreden op 02/06, de Zuid-Koreaanse, 24 jarige Hayoun Choi, met de verbazende uitvoering van het werk van Lutoslawski. Nummer twee werd het jonge gastje van zaterdagavond, de 20jarige Ybai Chen. Hij speelde net als de nr 3 op het concours, de 27 jarige Est Marcel Johannes Kits, Shostakovitch. Meteen het einde van deze prachtige muziekweek. Volgend jaar: veel noten op de zang. Nu nog leren hoe ik een 'hacek' op de 'r' kan krijgen. Tot morgen
Juniregen is Gods zegen, komt de zon erbij dan maakt het boer en stadslui blij!. En deze nacht zijn er heel wat plensbuien geweest. 'Stormschade Vlaanderen' verwittigt mij dat het komende nacht ook zo zal zijn. Ik ben gewaarschuwd voor onweerachtig weer. Het zal me hopelijk niet deren, tenslotte heb ik een nieuw dak dat me moet beschermen voor alle calamiteiten. Terwijl ik dan het onweer afwacht kan ik luisteren naar de laatste 2 finalisten en het resultaat horen van het concours. Maar gisteren waren er terug 2 competitors die hun opwachting maakten om te spelen alsof hun leven ervan af hing. De Zuid-Koreaan Woochan Jeong, 23 lentes, speelde nog eens Prokofiev. De 24 jarige Zwitser Samuel Niederhauser hield het wat korter door Shostakovitch te herhalen. Er was de vaststelling dat, zowel bij deze twee concurrenten net zoals bij de vorige, hun handen en meer bepaald ook hun vingers, klein te noemen zijn. Dat is iets dat ik niet had verwacht bij mensen die dagdagelijks hun handen gebruiken en er zware oefeningen mee uitvoeren. Met een half oor heb ik geluisterd naar de mededingers en met de andere helft eens goed geluisterd naar het orkest, het Brussels Philharmonic. Het concours is voor hen evenzeer een opgave en wel om er voor te zorgen dat de finalisten op de best mogelijke manier begeleid worden. Het opgelegde werk "5 Albumblätter" van Jörg Widmann, hebben ze talloze keren moeten spelen. Zelfs vóór de aanvang van het concours om er een zogenaamde karaoke-versie van te maken. Het orkest speelt het volledige werk met een ghost-cellist (zijn interpretatie verdwijnt van de cd), om de kandidaten te helpen bij hun oefenstonden van de '5 bladen'. Dat heb ik dan ook weer geleerd. De dirigent had gisterenavond zijn wilde manen in bedwang gekregen door een beetje veel 'Brylcreem' ( een haarpommade voor mannen sinds 1928) in de eerste 5 cm van zijn gekrulde haardos te smeren. Ik dacht eerst dat hij een diadeempje in zijn haar had gedaan, niet dus. Zijn haardos doet me aan Beethoven denken en aan veel andere dirigenten die graag een kapsel hebben dat al de muzikale bewegingen volgt. Verder was er de vaststelling dat zijn armen in geen geval moe mogen worden om de juiste instructies aan zijn muzikanten door te geven. Niet alleen de nota's die de componist op het muziekblad noteerde maar zeker de wensen van de cellist voor bepaalde passages van het concerto. Het Brussels Philharmonic is een middengroot orkest dwz dat alle instrumenten vertegenwoordigd zijn en een massa volk op het podium staat en zit. Wat viel me op? De 4 slagwerkers die om het kwartier eens een slag mogen uitvoeren, die ik dan om de beste wil van de wereld nog niet hoorde. Enfin, toch zijn het onmisbare medewerkers in een orkest. Hierboven heb ik geen 'sufkokerij' neergeschreven. Dat is het nieuwste woord van 'onzen dikke' en betekent zoveel als, 'kletspraat die maar doorgaat en nergens toe leidt'. Hopelijk is mijn blog geen prikkelarme omgeving anders zou je nog 'omgevingsverveling' kunnen krijgen. Tot morgen
Op n'en ik en ne gij werd ik omringd door aanvalslustige kauwen. Er is een jong vogeltje in de tuin beland en dat heeft niet genoeg kracht om over de haag te vliegen. Het blijft daar maar stilletjes zitten, verscholen onder een struik. Van het moment dat de hond of ik mijn neus durf buiten te steken komen op commando van een chef, een horde vogels aangevlogen. Daarjuist zette ik waarschijnlijk een stap richting 'jong' en werd aangevallen door een groot zwart beest. Het zal uitkijken zijn om me in de tuin te wagen en heelhuids terug binnen te komen. De hond heeft gelukkig zijn 10 km al gestapt met de buurvrouw, die ligt voor de rest van de dag met zijn poten omhoog. Het balspelletje is uitgesteld tot morgen en hopelijk is de vogel dan gaan vliegen. Natuurlijk heb ik gisteren ook gekeken naar de start van de festiviteiten rondom het zeventig-jarige bewind van de 96 jarige vorstin. Het is dan ook geen alledaags feit dat iemand een job méér dan 70 jaar doet en nooit het vooruitzicht krijgt op een pensioen. Maar gisteren had ik compassie met de 3 'heirs to the trone'. Medelijden had ik met dat kleine ventje dat zoals een grote meneer werd uitgedost in een piekfijn kostuumke. Al voorbereid, en dat sprak ook uit zijn houding, op een grootse toekomst. Een leven zoals dat van zijn opa en vader: wachten, hopen en nietsdoen. En gisterenavond was er de 4e dag van het fameuze en wereldberoemde concours. Ditmaal met een Canadees en een Oekraïner. Ik moet nog eventjes zoeken hoe ik de 'hacek' op de 'r' kan krijgen van componist Antonin Dvoràk, maar dat was de muziek die de 25 jarige Bryan Cheng voor de goegemeente speelde. En wat had ons showmanneke aan voor zijn optreden? Een blauw damasten veston met zwarte revers, een næud papillon en prachtige blauwe sokken met wit dessin. Het prentje was compleet. Ook de gezichtsuitdrukkingen gingen over van blij, gelukkig, triest, boos, woedend en uiteindelijk vrolijk dat alles goed gelukt was. Ben ik nogal cru in de beschrijvingen van de muzikant? Ja, omdat dàt het enige is dat ik echt kan zien en beoordelen. Het muzikale aspect hoor ik van de deskundigen en lees ik in de kranten. Ik schaar me dus sowieso achter het commentaar van de genodigden van Katelijne en het verdict van de jury op zaterdagavond. Mijn ongeoefend oor heeft geen valse noot vastgesteld van deze deelnemer, die in 2017 de eerste ronde niet had overleefd en nu een herkansing krijgt. De 29 jarige Oleskiy Shadrin, zit op het randje van de toelaatbare leeftijd voor deze wedstrijd. Misschien had men een beetje consederatie met deze man die echt wel moeite heeft moeten doen om hier in België te geraken. Hij bracht het zeer lange stuk, "Sinfonia Concertante" van Sergey Prokofiev (1891-1953). Zeer weinig emotie van deze Oekraïner, die wellicht voor een deel met zijn gedachten bij geliefden in zijn thuisland zat. Tot morgen
Here we go again, verslag 3e dag van de recitals in de 'Henry Le Boeuf' zaal in Bozar in Brussel. Weeral een bewogen avond. Nog een lilliputter die the stage opkwam met dat indrukwekkende strijkinstrument, Oostenrijker Jeremias Fliedl, 23j. Bij het opgelegde werk heb ik al eens tijd om alles wat meer te bekijken, zoals houding, uitzicht enz. van de solist. In ieder geval had hij zijn lang haar strak naar achter gekamd, het zogenaamde louvrekapsel en in een keurig dotje gedraaid. Deze muzikant had een ongeloofelijke mimiek waar ik met verbazing naar keek. Of zijn gezichtsoefeningen het juiste verhaal vertelden of van de pijn van het spelen een uitdrukking was, weet ik niet. Verder vielen me de handen op. De vingers moeten in perfecte conditie zijn evenals de polsen, de armen en alles wat nodig is om die feilloos te doen werken. Zoals bij de meesten was er ook bij hem, na het opgelegde werk een 'oef, oef, oef, wir haben es geschafft' te zien en te horen. 1-2-3-4-5 zegde de dirigent en vertrokken was de cellist om de compositie van Robert Schumann, zijn vrij gekozen uit te voeren concert, te spelen. Wat anders viel er te horen bij de Koreaanse Hayoung Choi, 24 jaar. Dat frêle poppemieke speelde in een 'dress for succes' (een gouden lamé kleed), een concert van een, voor mij onbekende componist, Witold Lutoslawski (1913-1994). Zéér imponerend, omdat het ook nog eens met groot orkest, alle instrumenten, werd uitgevoerd. Ze etaleerde alle mogelijkheden waartoe de cello, als instrument, in staat was. Men noemde haar een virtuoze en wellicht is dat zo, maar dat "Concerto" van de Pool, moet ik niet meer horen. En zo gaan we naar dag vier al deze avond. Gelukkig is er de mogelijkheid om, al de programma's die ik, omwille van muziek moet missen, op te nemen. Dat is een reserve die ik kan gebruiken bij slecht weer of een avond van 'niets' op teevee. Veel meer heb ik op deze kuisdag niet te melden. Tot morgen
Juni, een maand die alle beloftes van de zomer in zich draagt. En vandaag begint ze alvast met goede voornemens, een zomerzon krijg ik in ieder geval. Ik heb veel verslavingen en de Koningin Elisabeth wedstrijd is er één van. Tot laat in de avond, tot de laatste noot en het laatste woord van de dag, gespeeld en gezegd zijn, volg ik dit concours. Niet alleen luister en kijk ik naar de cellisten en het orkest, maar ik heb nood aan alle gesprekken die er rond zo'n wedstrijd gegeven worden. Voor mij zijn alle solisten al geniën, die stuk voor stuk kunnen wat ik niet kan, een partituur tot leven brengen zoals ze denken dat de componist het bedoelde. Ik kan geen commentaar geven op hun muzikaal optreden, daarom moet ik luisteren naar de deskundigen terzake. Zo krijg ik stillekesaan een idee, waaraan de beste van de groep moet voldoen om de 'premier prix concours Reine Elisabeth' in de wacht te slepen. En gisteren zag ik een 'Klein Duimpje' met een gigantisch instrument het strijdtoneel betreden met naast zich een Reus in Zevenmijlslaarzen = de Belgische celliste en Franse dirigent. Ik heb genoten van Antonin Dvoràk (1841-1904) en van de Estlander, die een zucht van opluchting slaakte dat hij het opgelegde werk tot een goed einde had gebracht. Daarna was er nog een concerto van Sjostakovitsj (1906-1975) te horen. De Est vond dit voor hem een logische keuze, gezien de jarenlange verbondenheid van zijn land met de Sovjet Unie, werd deze muziek met de paplepel ingegeven. Ik vond hem een sympatiek manneke. Merkwaardig is wel dat voor deze prijskamp ze beiden beroep konden doen op gerenomeerde oude instrumenten: Stephanie Huang, 26j, bespeelde een Frederich Stradivarius-cello ( 1671-1743) en Marcel Kits, 27j, toverde de noten uit een Francesco Rugieri (1628-1698). Toch wel curieus en verbijsterend: wat houten planken, vier dikke snaren en wat paardenhaar en dat alles goed bespeeld, doen me genieten van een avondje prachtige muziek beluisteren. Vanavond weer een muziekale avond en laat in bed. Mijn tweede verslaving krijgt zelfs een internationale dag toegewezen. Het is vandaag Wereld Melkdag. Een glas melk drinken doe ik wel niet zo gauw maar ik ben een groot gebruiker van vaste kazen, kwark, platte kaas, alle soorten yoghurt en puddingskes allerhande. En de slogan blijft nog altijd: melk is goed voor elk. Tot morgen
Een blaadje hier, een blaadje daar, een blaadje overal in mijn huis. Samen met een pen ligt dat klaar om mijn lunineuze invallen te noteren, waar ik me ook in mijn huis bevind. De laatste uren is er geen superieure inval geweest en dus hou ik me bij de realiteit en het wedervaren van de wereld de laatste 24u. Niks spectaculairs te melden op de globe, buiten het algemene gekende geweld. Ik doe dan maar verslag van mijn avondprogramma van gisteren, dat vandaag, morgen, overmorgen en zaterdag hetzelfde zal zijn met andere uitvoerders: de Koningin Elisabethwedstrijd voor cello, bekijken en beluisteren. Gisteren waren de eerste twee van de 12 finalisten aan de beurt. Het was ook uitkijken naar de nieuwe compositie als uitdaging voor de cellisten. Ik vond "5 Albumblätter" van Jörg Wildmann een best aangenaam muziekstuk om te horen. Een bont gezelschap zal proberen telkens de andere te overtroeven in de uitvoering van dit werk en zijn zelf gekozen klassiek muziek. En dit om zijn virtuositeit en muzikaliteit aan te tonen. Er spelen 4 Koreanen, een Serviër, een Canadees, een Est, een Oostenrijker, een Zwitser, een Chinees, een Oekraïner en natuurlijk onze Belgische deelneemster die vanavond de spits afbijt. Gisteren was de aftrap voor een Koreaan, Taeguk Mun, van 28 jaar. Daarna kwam de 20 jarige Serviër, Petar Pejcic aan de beurt. Die deed me door zijn houding en voorstelling, direct denken aan Pierre Volondat die in 1983 het pianoconcours won. Evenals zijn voorganger-finalist en winnaar, is deze muzikant overtuigd van zijn eigen kunnen en is afgezakt naar Brussel om te winnen. Als vurige Serviër speelde hij muziek van Sjostakovitj (1906-1975), volgens hem een nationale held. En omdat het als afsluiter van de avond nogal sombere muziek was heb ik nog even naar "Allo Allo" gekeken, altijd goed voor een lach bij de hilarische toestanden van het Franse Verzet in W.O.II. En een smile heb ik nodig want, aldus Charles Gordy, "een glimlach is een goedkope manier om er beter uit te zien".
Zo is de laatste dag van mei weer begonnen en die heeft een massa weerspreuken gekregen. Omwille van de Heilige Petronilla van Rome. Hier volgt een kleine verzameling en voor elk wat wils: 1) Is het klaar met Petronel, dan meet men vlas met een el. 2) Is Sinte Petronil doorweekt, de druiven zijn voor niks gekweekt. 3) Als het met Petronilla regent, wordt je met weinig koren gezegend. 4) Als Petronilla's hemd drijfnat wordt overdag, dan zijn 6 weken bestemd waarin het drogen mag. 5) Als Petronella regen heeft gehad, dan blijft haar kloffie veertig dagen nat. Dat waren de resultaten van de jarenlange observaties van onze voorouders om aan weervoorspellingen te kunnen doen. Volgens weerman Frank, zijn ze door de veranderende klimatologische omstandigheden, van nul en generlei waarde meer. Maar volgens mij zijn ze niet slechter en dikwijls beter, dan al die uitspraken van die universitaire meteorologen. Tot morgen
Een schoonheid mag men het 'Ros Beiaard' wel noemen. Een reuzenpaard dat de Deiremonneneiren weer begeesteerde na 12 jaar afwezigheid in de straten van de stad. Want het mag de stadsmuren niet verlaten, en zo geschiedde ook gisteren en al de vorige eeuwen. Dank zij de hedendaagse technologiën kon ik afstemmen op TV Oost en zo live vanuit mijn zetel gans het spektakel volgen. Ik zag wel 4 afgepeigerde heemskinderen op dat paard zitten en ik denk dat die jongens vandaag niet meer kunnen bougeren en de volgende dagen nog moeite met stappen zullen hebben. Die lichaamlijke klachten zullen ze er wel bijnemen, want ze hebben eeuwige roem verworven door 8u in een onnatuurlijke houding het paard de juiste richting aan te wijzen. Het blijft een emotionele bedoening waar vele tranen geplensd werden bij het zien van dit paard. En zoals 'de knaptanders'of 'de kopvleesfretters' of 'de scheepstrekkers' of 'de makeleters' of 'de polidoorkes' (bijnamen voor de inwoners van die Scheldestad) zeggen: ons peird is eeuwig, de mens niet. Dat was de schoonheid van gisteren en in 2030 terug te bewonderen. Maar ook vandaag zijn er herinneringen aan, geen heroïsche daden, maar aan bijzondere kunstwerken van grootmeesters op vele vlakken. Zoals de schilderijen van Pieter Paul Rubens (1577-1640). Of de boeken, teksten, citaten van de schrijver, essayist, filosoof Voltaire (1694-1778). Maar ook de kleinoden die meester goudsmid en juweelontwerper Peter Carl Fabergé (1846-1920) ontwierp voor de groten der aarde. Vooral zijn prachtige eieren die hij ontwierp en maakte voor de tsaristische familie. Meer dan 69 ovalen porseleinen eieren, met juwelen bezet, in goud en platina vervatte sierlijke houders, zijn door de smid/juwelier en zijn medewerkers gecreëerd. Op bestelling van de tsaren, dienende als cadeaukes voor hun tsarina's of als relatiegeschenk voor een andere koning of keizer. Er zouden nog 57 van die uitzonderlijke kleine kunstwerkjes bestaan. Ze zijn nog altijd in trek bij kapitaalkrachtige mensen, als er eentje van eigenaar kan/wil/moet veranderen.The Queen zal vast niet rap haar 5 kostbare eitjes verkopen. Sarah, de achterkleindochter van Carl, doet de naam 'Fabergé' alle eer aan. Zij heeft een eigen juwelencollectie waaronder natuurlijk ook een 'ei'. Haar kunstwerk "Neva Egg" is permanent tentoongesteld in het City Museum in Sint Petersburg, stad waar het voor haar familie allemaal begon. Vandaag passen hier een paar citaten van Voltaire, die nog altijd een waarheid bevatten. 1) In alle oorlogen gaat het alleen om roof. 2) Laten we lezen, laten we dansen, deze 2 vormen van vertier zullen de wereld nooit kwaad doen. 3) Het paradijs op aarde is, waar ik ben. En vandaag luister ik naar Marie Fredrikson (1948-2019), die wat minder geluk had dan ik, maar in de groep Roxette zong en vele mooie liedjes naliet: Sleeping in my car.Tot morgen
