Een belangrijke dag in doggies life: naar de trimster gaan!. Natuurlijk moet ik hem erheen brengen want hij is absoluut geen voorstander van hem te laten kortwieken. Hij zal er dus nooit spontaan naar toegaan, al is het de liefste kapster ter wereld. Maar het is natuurlijk wel een heel gedoe voor hem. Een paar uur in de riemen hangen omdat hij langs alle kanten mooi kan gecoiffeerd worden. Jullie kunnen jullie wel voorstellen dat hij geen voorstander is van een coupe brosse, liever de sixties look met lange haren en dreadlocks. Het is hier aan zee en ook door de aarde in de tuin, aangeraden dat hij niet met lange lokken rondhuppelt want daar kruipt te veel zand in. Ik heb nu weer een beige hond en straks, toch voor heel eventjes, een spierwitte. Voor mij staan die uren weer gelijk aan onbekommerd rondhangen in de boekenwinkel want ik heb nog wat boekenbons te verzilveren. En verder eens een hartig woordje in het postkantoor spreken want mijn post komt overal toe behalve in mijn brievenbus. Zoiets is vervelend voor iedereen. Wellicht is het omwille van de vakantie en de vervanging van mijn gewone postbode (die natuurlijk ook een vakantie nodig heeft) door een student die het niet zo nauw neemt met de huisnummers en de kleine straatjes.
Nr 41 van Breughel is weer zoiets dat nu bij de acrobatische gymnastiek gerekend wordt: koprol. Vanuit een gehurkkte beweging, handen op de grond, het hoofd 'in kas', een afduw aan het lichaam geven om terug in een gewone houding te komen, na een rolletje over de grond te hebben gemaakt. De oefening is nu te vinden bij het turnen, gevechtssporten, breakdance. De zweefrol is een variant voor gevorderde turners waarbij de grond niet wordt aangeraakt. Men noemt dat ook wel eens 'salto's. Daarin is mijn hond een specialist in, om zijn zwarte gummibal te pakken. Maar vandaag staat ook een andere schilder weer in de belangstelling: de herdenking van het overlijden van Vincent van Gogh (1853-1890). Deze kunstenaar komt nog regelmatig in het nieuws met bv nieuwe inzichten over zijn schotwonden die tot zijn dood zouden leiden. Waarschijnlijk is dat toegebracht door een kogel afgevuurd door jongeren die een pistool hadden bemachtigd en Van Gogh al een paar keren op de korrel hadden genomen tijdens zijn wandelingen. Twee weken geleden werd er een nieuw werk voorgesteld, een zelfportret, dat onder een gekend schilderij zat. Het is geweten dat omwille van zijn armoede hij werken overschilderde om geen nieuw doek te moeten kopen. Vaak schilderde hij ook zichzelf omdat een model te duur was voor hem. Zelfs zovele jaren na zijn dood blijft hij iedereen biologeren. Er is zelfs een liedje voor en over hem gemaakt. Over zijn "Sterrennacht". "Vincent" van Don MacLean uit 1971: Starry starry night, paint your palette blue and grey, look out on a summer's day, with eyes that knows the darkness in my soul.....Tot zover vandaag. Tot morgen
Hoe begin ik met schrijven? Ofwel begin ik zonder inspiratie. Op goed geluk, zoals men dat pleegt te noemen. Ofwel heb ik een té veel aan gegevens en feiten en moet ik een keuze maken en dus inbinden. En dan maar hopen dat ik er het beste heb uitgehaald. Want; eens geschreven, blijft geschreven. Vandaag komt daar geen herkansing voor en morgen is het een andere dag met nieuwe feiten en gegevens. Mijn keuze is in eerste instantie het vervolg op de 'spelen' van Breughel. Nr 40: handstand, perenboom staan, hille billen. Handstand en de rest: de mens staat ondersteboven op zijn handen en waarbij de armen gestrekt langs het hoofd zijn en de benen recht in de lucht. 'Handstand' is geen kinderspelletje zoals ten tijde van onze schilder Pieter den Oude, maar een onderdeel bij het turnen, sommige gevechtssporten, staat op de lijst van asana's of yogahoudingen, acrobatiek, handstand bij dansen vooral bij 'breakdansen', en de capoeira zijnde een Braziliaanse gevechtsdans zonder winnaars of verliezers. Ik heb dat nooit goed gekund en ga ook niet meer proberen. Handen op de grond plaatsen en hoofd tussen mijn armen steken dat lukt nog wel, benen in de lucht zwieren is van een andere orde. Maar belangrijker: het is de 'Internationale Dag van de Natuurbescherming' en er valt wat te vertellen op deze dag. Eerst en vooral is het vandaag ook "Earth Overshoot Day". Een dag vroeger dan in 2021 hebben de mensen alles al opgebruikt wat de aarde op één jaar kan produceren. Ik vind dat alarmerend want er zijn nog 5 maanden te gaan. Dan is er ook het griezelige bericht van de 'hoornaar' die aan zijn opmars bezig is en een bedreiging vormt voor onze honingbijtjes. Blijkbaar is uitroeien onmogelijk geworden maar is het aan ons om alert te blijven als we dergelijk beest zien verschijnen of een nest vinden: contacteer "Vespa-Watch" die geven alle nodige tips en info. De aandacht voor de natuur en haar bescherming valt samen met de geboortedag vab Beatrix Potter (1866-1943): schrijfster, illustratrice, onderneemster, mycologe (schimmelonderzoek), en natuurbeschermster van het eerste uur. Door haar boeken "The Tale of Peter the Rabbit" verwierf ze fortuin ( geld, landerijen, boerderijen...) dat ze allemaal naliet aan 'The National Trust' van het Verenigd Koninkrijk.
En de 'woke people' slaan op alle fronten toe. Het racismeprobleem, de bewustwording van sociaal onrecht van minderheden en andere toestanden die volgens hen niet door de beugel kunnen, vinden ze overal. Nu moet er zelfs een familieprogramma van 30 jaar geleden aan geloven: De Kampioenen. Ze hebben waarschijnlijk nooit gehoord dat Zwarte Piet, zwart is omdat hij via de schoorsteen en besmeurd met roet dus, de pakjes van Sinterklaas bij de kindjes in hun schoen moet deponeren. Volgens mij zijn dat mensen die toch gespeend zijn van enige vorm van humor en relativeringen en het verschil niet kennen tussen comedy en realiteit. Het is weer tijd voor een compromis te zoeken zoals gedaan werd bij het rookverbod: wel inhaleren niet uitblazen. Tot morgen
Ik wil de zomerdrukte aan de kust ontlopen en toch iedere dag eens de zee gaan bekijken. De rustige momenten zijn voor mij en de hond dan tussen 06u en 08u. Alles is opgekuisd en nog netjes, nog niet te veel lawaai van de vogels op zoek naar restjes en vuilniszakken, en maar enkele wandelaars. Ik heb nog een ongestoord zicht op de zee en het strand want de badgasten zijn nog niet gearriveerd. Het is nog lekker fris en de lucht ruikt nog niet naar smeermiddelen, wafels of frieten. De tijd van de dag om nog van de schoonheid van de zee, ongestoord te kunnen genieten. Ik zag niet het azuurblauwe van La mer Méditerranée maar het nog mooiere staalblauw eigen aan onze Noordzee. Het water was ook rustig, met een kabbeltje hier, een baartje daar en een golfje wat verderop. En een babbeltje slaan met een andere vroege wandelaar, die ook in het bezit is van een Italiaanse waterhond en hem de passende naam 'Luigi' gaf. Onverwachte ontmoetingen, onverwachte gesprekken, die zijn zo vroeg op de dag ook mogelijk en zeer aangenaam om de dag te beginnen. Voor de rest is er vandaag alleen een conversatie met de hond voorzien en dat zal niet veel soeps zijn. Het zal ook eens triestig kijken zijn naar bomen, struiken en planten want die zien echt wel af van de droogte die er nu toch al lange tijd is. Met sproeien en met mijn gieterke rondgaan, daar krijgen zeker en vast de bomen, onvoldoende vocht van. Ze hebben neiging om naar een vervroegde winterslaap te gaan. Ik las dat zoiets 'droogtestress' noemt en voor mij is dat 'zomerherfst'. De bladeren van bomen en struiken verschrompelen en verkleuren naar de herfsttinten. Die droogte en die warmte geeft een dubbel gevoel. Het is aangenaam zomerweer, ik kan veel buiten zijn en in de lommerte zitten zonder het koud te hebben of winterkleren bij de hand te moeten hebben, noch een paraplu binnen handbereik. Maar dan is er de natuur die niet kan leven zonder dat hemelwater en niet tevreden kan zijn met de druppeltjes die ik hen dan geef. Moesten de regenwolken nu eens doen wat de mensen het liefst zouden hebben: hun vocht 's nachts lossen! Wat een wereld van verschil zou dat niet zijn en iedereen gelukkig maken. Maar ja we gebruiken de canonnen niet die Peking voorhanden had tijdens hun Olympische Spelen in 2008 om regen op commando te krijgen. De wolken worden op bepaalde tijdstippen bekogeld met zilverjodide zodat het op een voorziene plek kan gaan regenen. Het is wel een omstreden en vervuilende techniek. Zilver is op zich niet giftig maar met een verbinding kan het net zo nefast zijn als een loodvergiftiging. Tot zover de droogte en de gevolgen.
Nr 39 dan van de gewone spelen sinds de 16e eeuw: zichzelf in een knoop leggen, tabak of in een tapijt rollen, kopje duikelen zomaar of aan de ringen of aan een touw. Tot morgen
Ik heb gisteren mijn stem genoeg kunnen smeren aan de telefoon en heb vandaag niet echt behoefte voor een lang gesprek te houden met gelijk wie. Natuurlijk moet ik wel met de vrienden regelmatig een klapke doen en een woordje wisselen. Hun verlof is begonnen en mijn gesprekspartners voor alles en nog wat, heb ik voor een maandje aan de overkant van de straat en dus dichtbij. De krant geeft zoals gewoonlijk de aanzet voor wat opzoekwerk of wat vaststellingen of wat vragen. Een interessant artikel was er over 'taal' te vinden. All over the world gebruikt men, als men de aandacht van een baby wil trekken of ermee poogt te converseren of wat daar moet voor doorgaan, dezelfde klanken, dezelfde intonatie, dezelfde 'brabbeltaal'. Volgens een uitgebreide studie, verschenen in het gerespecteerde 'Nature Human Behaviour' een wereldtijdschtrift, is deze 'baby-taal' universeel. De universele baby-klanken, het gebrabbel en het hoge stemmetje dat volwassenen bij babies gebruiken, wordt overal ter wereld door de kleine mens, Europeaan, Afrikaan, Aziaat of Amerikaan, als rustgevend en sussend bevonden en ervaren. Die kleintjes zullen niet gerustgesteld worden door woorden als 'klimaattirannie' en 'pintenpopulist', de nieuwe woorden vandaag. De tekst van Arthur De Meyer, deed bij mij direct de vraag rijzen en ook een belletje rinkelen: zou de Toren van Babel uit de Hebreeuwse Bijbel, waar alle mensen dezelfde taal spraken, een grond van waarheid bevatten? Zijn de restanten van dat verhaal te vinden bij een brabbeltaaltje dat volwassenen gebruiken bij een pril leven? Ook Pieter Breughel de Oude (1525-1569) liet zijn fantasie de vrije loop toen hij zijn visie op de Toren van Babel gaf. Hij heeft er 2 schilderijen aan gewijd: "De bouw van de Toren van Babel" (1563) en de "Toren van Babel" (1568). Trouwens na veel studiewerk werd deze Bijbelse Toren gesitueerd in Mesopotamië, Het Tweestromenland tussen Eufraat en Tigris, nu het huidige Irak. En de restanten van het verhaal van een grote stad reikend tot aan de hemel en waar eenieder gedurende korte tijd dezelfde taal sprak, blijven bestaan in de uitdrukking, een 'babylonische spraakverwarring'. Oftewel het onbegrip tussen mensen, wat de één zegt is abracadabra voor de andere. En zoals geweten heeft deze schilder ook speeltjes aan het canvas toevertrouwd. Vandaag ben ik beland bij nr 38: rijschenkelen, door schoppende benen lopen, spitsroeden lopen. Het begon als lijfstraffen, een militaire straf voor soldaten, die met ontblote rug, tussen schoppende en met stokken stekende medebroeders, moesten lopen als straf voor slecht uitvoeren van orders. Nu een spelletje dat een kind tussen benen van de anderen moet lopen en proberen geen schup onder zijn kont te krijgen. Het meest is het nu gebruikt in figuurlijke zin: een heikel parcours afleggen om een openbare vernedering te kunnen ontlopen. Voilà, ik heb gesproken vandaag en dus......Tot morgen
Mens wat gaat het leven toch vlug. Er is weeral een nieuwe werkweek gestart en ik dacht dat ik dat gisteren nog maar vernoemd had van vorige week. Ik heb me deze morgen al in het zweet gewerkt wat bij deze hemelse temperaturen niet moeilijk is. Bij een inspectie van de tuin zag ik een paar planten die getooid zjn met verpulverde, gekrulde en rosse bladeren en zag tot mijn afgrijzen dat ze bezaaid waren met de 'witte vlieg'. Ik zie het voorlopig alleen bij de hortensia's maar ik moest dus dringend om wat afremproduct van die schadelijke beestjes. Met azijn is niet echt alles op te lossen, want de mieren houden ook nog altijd lelijk huis. Die beestjes heb ik met kokend water proberen een halt toe te roepen, maar dat is ook maar ten dele gelukt. Dus hop naar het grootwarenhuis waar al die bestrijdingsmiddelen te vinden zijn, en daar is dan een zoektocht welk product het minst schadelijke is voor plant en andere nuttige insecten. Voor mezelf en doggie moest ik ook wat voedsel meebrengen, dat tripje was nuttig. Hopelijk werkt het nu allemaal en kan de hydrangea weer herstellen en nog wat fraaie bloemen geven. Verder is er niet veel te vermelden. De prachtige 'Tour Homme' is afgelopen en de 'Tour Femme' zal ik wel 's avonds bekijken in 'Vive Le Vélo'. Ik begin meteen met speeltje nr 37 van Breughel: touwtrekken, trekken over de lijn of de steen, ook riemtrekken te paard. Het bestaat uit twee teams , een aan ieder uiteinde van een dik, sterk, stevig touw. Het midden van het koord is gemarkeerd met lintjes dat over een steen of balk is gelegd. En dan maar trekken wie het eerst in de andere zone komt, over het lijntje. Het is op school en bij jeugdverenigingen nog altijd een populair spel. Als je het officieel wil doen, want het is een sport gebleven met een Belgische (Belgische Touwtrekkers Bond, BTB) en Internationale federatie (TWF, Tug of War Federation), dan zijn hier de regels: voorgeschreven officiële benodigdheden: 8 mannen/vrouwen/men en die kunnen elkaar bestrijden in 4 gewichtscategoriën 560kg- 640kg- 680kg- 720kg (eerst wordt eenieder per ploeg droog aan de haak gewogen). Er zijn minimaal 2 trekbeurten met telkens een wisseling van kant. Een amateurploeg kan bestaan uit 6. De geschiedeniis begint in de Aziatische landen, waar het al van 4000 vC gekend is. De oudste echte bewijzen van dit spel waren te vinden in een Egyptische graftombe van 2500 vC. Het spel werd in een reliëfvoorstelling uitgebeeld. Sinds het jaar 1000 komt men het ook in West Europa tegen, vooral in de Scandinavische landen. Sinds de 15e eeeuw werd het een populair tijdverdrijf op de Franse en Engelse kastelen. Het heeft enkele jaren nog een Olympische sport geweest als een onderdeel van de atletiek, van 1900-1920. Ik doe dat spel soms ook met een koord met de hond, elk aan een kant en spierballen laten rollen wie de meeste kracht in zijn armen/muil heeft: ik niet. Tot morgen
Op speciale dagen, zoals een verjaardag, komt er terug eens een levensepisode tevoorschijn die absoluut verleden tijd is, maar een enorme impact heeft gehad op mijn leven. Niet alleen door hetgeen ik in die periode leerde maar meer nog de mensen die ik leerde kennen en die me doorheen een moeilijke periode in mijn leven hebben geloodst. Kledij in al zijn vormen, van fabrikaat tot afgewerkt product, heeft altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld tot ik een aangespoelde werd in 2003. Omdat ik op een feestje in de jaren 70 hetzelfde aanhad al een medegenodigde besliste ik om zelf mijn kledij te maken, zowel de stoffen kledij als de breiwerken. Daarvoor moest ik wel avondschool volgen: snit en naad in eerste instantie, later de machinebreischool. Daar ontmoette ik de vrienden die ik op dat moment echt wel nodig had. Samen creatief bezig zijn met mode, materialen, machinevaardigheden en vooral veel geklets, gezever en veel plezier met een lach en een traan, een natje en een droogje. Vandaag verjaart er van ons trio van toen eentje, het is ondertussen met veel pijn, een duo geworden. We wonen ver van elkaar nu, maar de vriendschap blijft ons binden.
Eigenaardig dat men in de grote vakantie geen behoefte heeft om speciale dagen te vieren of onder de aandacht te brengen. In de loop van het jaar zijn er soms dagen met massa's 'Internationale Dag van ...'. Nu al dagenlang niks dat aandacht vraagt om te gedenken. En de dag die om aandacht vroeg voor een dier, was ik niet zinnens te vieren. De 'Internationale Dag van de Slang' op 16 juli heb ik bewust niet gevierd. Dat beest heeft gezorgd dat we uit het Aards Paradijs verdreven werden, door Eva te verleiden met een appel die dat stomme wicht ook heeft aangenomen en haar tanden erin heeft gezet. Welke slang ooit die euvele daad heeft gesteld, is nog nooit uitgemaakt. Het is ook moeilijk te kiezen uit de meer dan 3000 soorten die er zijn en in Genesis vermeld men veel, maar dat niet.
Dan is het nu tijd om het speeltje nr 36 van Breughel te benoemen: haasje-over of bokspringen. Waarschijnlijk heeft men, vooraleer over de rug van gebogen mensen te springen, het gevaarlijk gevonden om over een echte bok te springen. Er werd een andere oplossing bedacht die minder pijnlijke gevolgen zou kunnen hebben bij een foute sprong. Het is nog altijd een populair kinderspel op school en in de jeugdverenigingen, over elkaars gebogen rug springen. Ook soms nog eens in een zotte bui door volwassenen gedaan. Die willen dan aantonen hoe lenig en soepel ze nog zijn. Soms tot grote hilariteit van de omstaanders. Maar 'bokspringen', oefeningen aan het paard/bok is een volwaardige discipline bij de gymanstiekoefeningen. Bij het turnen, niet alleen op school of in verenigingen, zijn er concours op Europees en Wereldniveau en een spannend onderdeel bij de Olympische Spelen. Zo, dat zal het zowat zijn voor deze prachtige zondag in juli. Tot morgen
Goede morgen, hier ben ik weer met mijn dagelijkse peptalkberichtjes. Het was eigenlijk eenvoudig want ik wilde een tweede maal over komkommertijd schrijven. Maar sinds een paar minuten is dat veranderd. Ik kreeg een goed berichtje van een blogster van het eerste uur (01-07-2008) die melde dat ze weer alles overwonnen heeft wat moest overwonnen worden en dat ze terug haar "mijmeringen" aan het 'net' kan toevertrouwen. Ik spreek graag in raadseltjes maar iedereen zal wel weten dat ik 'Ani' bedoel. Zo'n houding, veranderen van ideeën, gedachten, herziening van mening is in het schoon Vlaams 'uwen kazak' draaien. Niet zo erg en zonder gevolgen als ik dat doe, maar met politici die hun kazakken draaien, komen er wat straffere veranderingen naar boven. De 'Groenen' zijn daar specialist in geworden. Ze moeten mee beslissen om de bevolking elentriek en warmte te geven. Volgens hun peptalkverkiezingspropaganda, moeten we de fossiele brandstoffen vaarwel zeggen, de gas niet meer van Rusland laten komen alsook de kernenergie vaarwel zeggen en ontbolsteren. Het is iedereen weer veroordelen om houtskool of kolen tout court (als er nog te vinden zijn) te gebruiken om niet te bevriezen en de kaars te branden om licht letterlijk en figuurlijk te zien schijnen. Wat ze ook beslissen en besluiten, feit is nu eenmaal dat warmte en licht ons de volgende jaren een aardige duit zal kosten. En het ergste is dat alle communicatie met de overheid, met de handel en de wandel op electriciteit is overgeschakeld. Cash bestaat bijna niet meer, het is home banking geworden, met elentriek natuurlijk. Aanvragen allerhande bij gemeente, overheid, dokters enz moet 'on line' gebeuren. Want een telefoon, een bezoek of een papieren uitnodiging of verslag zijn uit den boze geworden. Als we dan met z'n allen zonder energie zitten, omdat er te weinig windmolenparken zijn en een tekort aan zonnepanelen, zullen we in de 'vijfde wereld' belanden. Dat wil zeggen, alle mogelijkheden voor de bevolking zijn aanwezig en voorhanden maar ze kosten té veel geld voor de inwoners om ze te gebruiken, ze zijn onbetaalbaar geworden. Eén cynisch lichtpuntje: de aarde warmt op en we zullen wat minder moeten verbruiken om ons warm te houden. Leve de vooruitgang, leve de moderne wereld, leve het milieu. Genoeg over dat Vlaamse woord 'kazkkendraaier' want Van Dale spuit in zijn ijver woorden gewoon om aan bladvulling te doen. Een greep uit de laatste weken: blobwezen, schurftfluencers, keerwalwoning, rolkoffertirannie, opruiboer, tweestreppjesmens, gokonomie en vandaag, dolfijnklimmer. Allemaal woorden die in een of ander Nederlands dagblad verschenen zijn en die de directie en redactie van 'Den Dikke' de moeite van het publiceren waard vonden. Enfin, ben ik blij in Vlaanderen te wonen waar we het bij eenvoudige en eeuwenoude woorden houden net zoals de "kinderspelen" van Breughel. Nr 35 : heven, mannetje tillen, het blindemannetje ronddragen. Heven is een driehoekig scheepsnetje, ik denk zoiets als de kleine of grote kinderen gebruiken om garnalen op te vissen in de branding. Blindemannetje is een spelletje zoals tikkertje spelen. Tot morgen
Het weer is gekalmeerd: niet té warm, niet té koud, niet té veel wind. Alleen een zalig briesje. De zon laat zich sporadisch zien en het is nog een beetje een grijsgetinte hemel. Een doodgewone doordeweekse zomerdag. Het moeten niet altijd topdagen zijn. Gisteren heb ik volop genoten van de Pyreneeënrit met een landgenoot in een glansrol op onze Nationale Feestdag. Een mooi Militair Défilé, een groot Volksfeest in het Warandepark en een grandioos Concert in het Jubelpark met Adamo als belangrijkste Belgische artiest. Op het strand was er, zoals in Brussel en overal elders in het land, vuurwerk. En het is nog niet gedaan met de feestelijkheden want vanavond is er de opname van "10 om te zien" dat ook weeral volop lawaai en ambiance zal brengen. Het zijn dagen dat de TV mijn beste bondgenoot is, ik kan naar mijn opnames en beelden kijken en maak dan gebruik van teletekst. Ik zie alles en hoor niks en dat is eigenlijk ideaal voor mij.
Nr 34 van de kinderspelen van Breughel: Duivekater. Soms neemt de schilder een loopje met hetgeen er onder 'kinderspelen' moet verstaan worden. Zoals vandaag: 'Duivenkater' is geen spel maar 'brood'. Het is een traditioneel feestbrood (Pasen, Pinksteren, Kerst..) en vooral bekend en gebakken in Noord-Holland. Het is een ovaal zoet witbrood, ook een vloerbrood dwz op de plaat gebakken en niet in een broodvorm. Het bestaat uit de traditionele broodingrediënten in: bloem, melk, gist, boter, zout en aangevuld met suiker, citroensap en kaneel. Recepten zijn er genoeg te vinden op het internet voor de curieuzeneuzen die dat brood eens willen klaarmaken en proeven. Voilà, c'est tout pour aujourd'hui. Ik ga de etappe naar Cahors volgen, 188 km in een golvend landschap.Tot morgen
Een hele reeks gouwe ouwe op radio 1 te horen op deze 'drache nationale'feestdag. Gaande van Georges Baker Selection, over Leonard Cohen naar de nationale zangers zoals Toots Tielemans en Arno met zijn laatste "Vérité". Al mijn geliefde songs staan wel op mijn 'spotify' playlist, maar als iemand ze uitkiest om op de radio te draaien vind ik dat toch ook plezant. Wel beste mensen, stel jullie nu even voor dat in 1831, Léopold van Saksen-Coburg en Gotha (1790-1865) geen eedaflegging had gedaan in het Parlement om Leopold I te zijn, we zouden tot ons afgrijzen Fransen of Hollanders geweest zijn. Zijn eerzucht en ambitie, zijnde koning-gemaal van Engeland worden, had hij verloren bij het overlijden van zijn geliefde 'kroonprinses Charlotta'in het kraambed. Enigszins berooid, zonder serieuze toekomst in het vooruitzicht, mocht hij op een bepaald moment, van de grote mogendheden van toen, kiezen om koning te worden van een klein, fijn en nieuw koninkrijkje of naar het zuiden afzakken om een bekend maar turbulent grondgebied te leiden. Beiden boden een constitutionele monarchie aan. Hij koos dus voor ons, Belgen, volgens Caesar de dappersten aller Galliêrs. Sindsdien zijn er al 6 koningen en 1 regent gepasseerd en vertegenwoordigt nr 7 nu alle Belgen. Na W.O. I, vond de eerste Albert, dat de link met Duitsland moest verbroken worden en voerde met goedkeuring van het parlement, een naamsverandering door. Sedert 1920 dragen de leden van het koninklijk huis, met respect voor de drie landstalen, de familienaam Van België /De Belgique/ Von Belgien. Had dat allemaal niet plaatsgevonden, dan zouden we vandaag geen congé payé hebben, geen militair defilé, geen nationale gerechten zoals biefsteak friet in de winter en mosselen friet in de zomer en vooral de 'drache national' niet kennen. Tot zover de Vaderlandse Geschiedenis van de laatste 191 jaar. En vanavond is er dan traditioneel het 'feu d'artifice' op het strand. Ons mooi landje viert feest. Ik heb deze morgen niet alleen over Filip en co gelezen maar ook over Ernest Hemmingway (1899-1961). De schrijver van "The Old Man and the Sea", de winnaar van de Pulitzerprijs (1953) en de Nobelprijs voor Literatuur (1954) Een boeiend man met een boeiend levensverhaal. Hij geeft ook raad aan schrijvers en auteurs. Voor die raad maakt hij gebruik van de 'stijlgids' die journalisten kregen/krijgen als ze voor de krant 'The Kansas City Star' gingen/gaan schrijven en waar hij enkele maanden werkte in 1917: gebruik korte zinnen, gebruik een korte eerste alinea, gebruik krachtig Engels (voor mij dus Vlaams/Nederlands), wees positief niet negatief. Ik probeer dat allemaal wel maar of het echt lukt weet ik niet, ik bestempel mezelf niet als een schrijver of auteur van novellen of boeken. Natuurlijk heeft deze man ook een paar citaten die to the point zijn. Zoals: je mag niet iemand beoordelen naar zijn vrienden, vergeet niet dat Judas onbesproken vrienden had!. Ook nog: je hoeft niet alle fouten zelf te maken, gun de anderen ook een kans.
Nr 33 is niks speciaals: torren vangen, vliegen slaan. Dat doen we vandaag ook nog. Tot morgen
Mijn kleine vriend heeft me gisteren een rustdag bezorgd. Met nieuwe moed en ijver begin ik aan mijn relaas en bedenkingen. Een loden zon heb ik gisteren overleefd. En net zoals de meeste Belgen heb ik dat gedaan door binnen te blijven achter gesloten blinden, blaffeturen of hoe je ook de luiken wil noemen en toegetrokken gordijnen. Geen licht, geen lucht op de warmste dag van het jaar. Zonder kleerscheuren heb ik die +38°C doorstaan. Werkelijk bezorgd was ik om al het lover, bloemen, struiken en andere planten want die zagen er gisterenavond werkelijk belabberd uit. Maar deze morgen zag ik dat ze herstellende waren en dat de kooktemperaturen hen niet 'gaar' hadden gemaakt of uitgedroogd. Fauna en flora is even veerkrachtig als de mens, gelukkig maar. Sinds een paar uur krijgen ze zachtjes regenwater om te bekomen. Zo zit de natuur in elkaar: 'slaan' en daarna 'zalven'. En toch zal ik niet te vurig naar hemelwater verlangen. Want de spreuk zegt: heeft Margriet geen zonneschijn, dan zal het een natte zomer zijn. Maar het is vandaag het begin van de 'hondsdagen' waar ik vorig jaar al over schreef. Tot 20 augustus mag men rekenen op het beleven van de warmste 30 dagen van het jaar en daar hebben we maandag en dinsdag al een serieus proevertje van gehad. Voor de rest schermen de weermannen weer met moeilijke begrippen om de wisseling van droogte en nattigheid te verklaren: er is een hoogte trog en een thermische vore. Kort gezegd, buien en onweer zijn op komst en die hebben geen wetenschappelijke begeleiding nodig want dat is een fenomeen dat iedere rechtgeaarde Belg wel weet: donder en bliksem volgt op zwoel en warm weer. Ik zal maar een Apolinaris drinken, die heilige vieren we ook vandaag. En een goudgeel 'reine claude' tot mij nemen. Een pruimpje dat zijn naam kreeg door de Franse koningin Claude (1499-1524). Een schoolvoorbeeld van het trieste lot dat uitgehuwelijkte prinsessen te wachten stond. Na rijp overleg werd haar hand geschonken aan de Franse Graaf van Angoulême (1494-1547) in 1514. De graaf werd koning Frans I. Reine Claude stond amper 10 jaar aan zijn zijde en haar jonge lichaam schonk hem in die tijd, 8 kinderen. Ze stierf aan, ofwel uitputting of in het kraambed of aan de gevolgen van syphilis, een ziekte die haar man haar ook bezorgde. De pruimen werden omstreeks die tijd, de 16e eeuw, geïntroduceerd. Vermoedelijk kwamen de vruchten uit Armenië. Ze vonden ook goede grond in La Douce France waar ze de naam kregen van een zeer vruchtbare koningin wat ook een eigenschap is van die pruimenbomen.
Er is deze namiddag weer een stukje Franfrijk te bekijken, nl de Pyreneeën. Sir Edmund Hilary (1919-2008) en sherpa Tenzing Norgay (1914-1986) beklommen dan wel de 'berg der bergen' in Nepal, onze fietshelden beklimmen en bedwingen de Col d'Aspin, Hourquette d'Anzican, Col du Val Louron-Azet, de Peyragudes en maken miscchien ook geschiedenis met hun kunde en durf.
Nr 32: haartje pluk, aan de haren trekken. Dat hoeft volgens mij geen uitleg. Tot morgen
Ik ben Gabriel en ik ben bij oma zee. En vandaag schrijf ik het verhaaltje. Al ben ik maar 8 jaar ik doe mijn best om een tekst van 500 woorden te schrijven. We zijn gisteren op stap gegaan naar het strand en de zee en iedereen ging mee. Behalve oma zee. Die geen strandspelen meer doet. Gepakt en gezakt. Met emmer en schup. En koeken en water. voor als we honger en dorst kregen. We hebben zandkastelen, kuilen en een fort gebouwd. We waren te ver van zee om water in onze grachten te krijgen. En nu moet ik van oma zee schrijven dat we het spel nr31 van Breughel speelden:metselen en waterputten maken. Daarna gingen we in de strandbar tussen de palmbomen iets anders dan water drinken . Het was reuze goed. Na de lekkere spaghetti, die we thuis aten, zijn we allemaal, ook oma zee, ons dessertje gaan halen op den dijk. Dan nog snel op den octopus en dan was het tijd om ons bedje op te zoeken. Dat was een leuke dag.
Nu zit ik te denken wat ik nog kan zeggen op deze super super warme dag. Het is nu om 11u28 al 32°C. Ik heb samen met woeffie al met de bal gespeeld. Ondanks de warmte is bewegen nodig. Het leuke aan onze namen is dat mijn broer ons heeft gered met zijn ark, ik ben een aartsengel en de hond gewoon een engel. Ik ben niet aan de 500 woorden geraakt maar 256 woorden is ook heel veel op een vakantiedag. Tot morgen
De warmte en het treffelijke uur, 23u19, hebben me gisterenavond het IIS nog eens doen gadeslaan. De andere twee passages, 0u55 en 2u32, heb ik aan mijn oog laten voorbijgaan. Mijn platte rust wilde ik niet langer verstoren door mijn kijkers open te houden om naar de provocerende Russische astronauten te zien. Zelfs tot in de ruimte wil de ongekroonde tsaar zijn invloed laten gelden en zijn mannen verplichten deel te nemen aan het machtsspelletje van die autocraat. En we beginnen aan de 'hittepiek'. In 1964 was er ook al een voorproefje tot 34°C in de schaduw. Ik heb geen idee meer hoe ik die warme dagen toen heb doorgebracht. Het was deze ochtend nog redelijk fris, maar je voelt aan alles dat er uitzonderlijke temperaturen op komst zijn. Geen wolkje in de lucht, geen zuchtje wind, geen vogels die lawaai maken, en een drukkend gevoel bij iedere beweging. Heel toepasselijk zongen The Beach Boys wat er vandaag te doen staat. Niet hun song was de aanwijzing, "Sloop John B "maar hun naam zelf: The Beach. Mijn 2e kind, een zoon van nu 48 lentes, zal het strand, samen met zijn kroost wel bezoeken om enige verfrissing in de zee te kunnen nemen en speelpret voor de kids te bezorgen. De kinderen kunnen gewoon zandkastelen bouwen en grachten recht naar zee graven en niet het geweldadige spel van Breughel spelen. Nr 30, mesje-steek, het mes slaan, zandhappertje (de verliezer moet het mes met zijn tanden uittrekken). En over de warmtepiek zeg ik dan, wel niet in dezelfde context, zoals detijds in de 12e eeuw Godfried van Bouillon (1060-1100): Dieu le veut. En als die meer dan 100 renners de hitte al zwoegend kunnen doorstaan en trotseren, waarom wij dan niet in onze zetel?.
Ik zal deze namiddag eens bekijken en de proef op de som nemen, als mijn zoon hier is, of het gezegde van Guillaume Hernandez wel waar is: Als we ons eindelijk realiseren dat onze ouders gelijk hadden, hebben we zelf kinderen die vinden dat we ongelijk hebben. Tot morgen
, Wereldemojidag en daarom moet ik wel met deze liefelijke tekentjes beginnen. Dat doe ik ook met de spelen van Breughel. Een vergetelheid gisteren, ik word al wat ouder nietwaar. Vandaar dat er 2 genoteerd staan zonder veel uitleg want ik heb mijn woorden voor wat anders nodig. Nr 28: Bok, bok, sta vast. Scheer, hamer en mes. Bok hoeveel horens. Geen bekende spelletjes meer. Nr 29, winkeltje spelen, pigmentverkoopster, baksteen fijnschrapen. Voilà, plicht mezelf opgelegd, voldaan. Ge gelooft het misschien niet, maar om 6u deze ochtend heb ik buiten gezeten met een sjaal rond mijn keel. M.a.w. het was zalig fris en daar moet ik nu van genieten, vooraleer de grote hitte uit het zuiden hier gearriveerd is. Wat moet ik me daar nu bij voorstellen? Allerlei onheilspellende berichten zijn vooruit gestuurd wat de gevolgen van zo'n warmte kunnen zijn. Veel overlijdens in Spanje, bosbranden in alle regio's in het Zuiden en weermannen die nog onheilspellender voor de dag komen dan gewoonlijk. Ik zou zeggen 'fingers cross' dat we deze speciale warmte overleven. Geen onderkoelde toestanden voor mens noch dier in aantocht, wel voor de dranken. En binnen zal ik vertoeven. Ik heb heel veel films en series opgenomen en daarenboven is er, zeker vandaag, nog een etappe te bekijken van den Tour. En het mag eens gezegd worden, de commentatoren van dit Grootste Wielercircus hebben een nieuw elan gekregen sedert de pensionering van Michel. De speelsheid is er terug in te bespeuren, er wordt weer eens met dubbelzinnige woordjes gespeeld, meer dan eens is er een slappe lach te horen, er blaast een plezante wind in de veslaggeving en dat wil zeggen dat ik niet meer in slaap val tijdens hun gebabbel en exposé van weetjes. Het is weer een reportage à la Mark van Lombeek (1950-2018), Marc Uytterhoeven en André Meganck (194-2020) uit de jaren 80. Bijwijlen was het toen, hilarisch te noemen. Zowel Renaat, José, Maarten, Carl, Karl, Sammy en de onzichtbare medewerkers genieten van de nieuwe aanpak of is het de afwezigheid van? Al dacht Michel onmisbaar te zijn, het tegendeel is gebleken. En zoals zovelen op het kerkhof dachten, 'ik ben onmisbaar' moeten sommige levenden dat ook uit hun vocabularium schrappen. Kort gezegd, de Tour is op alle vlakken een fantastische beleving dit jaar: steengoede renners, prachtig parcours, fantastische reportages en plezante, levendige, to the point doende commentaren en beschouwingen. I love it, zelfs Renaat en José zijn een fantastisch duo geworden. Ja, een fantastische zomer, zowel binnen als buiten te beleven.
Vandaag een paar speciale jarigen. Angela Merkel, die jarenlang de Duitse politieke scene vertegenwoordigde en gerespecteerd werd in heel de wereld om haar kunde en doorzicht. Ze geniet terecht van haar pensionering en hopelijke komen er voor haar, nog vele gezonde jaren na deze 68e verjaardag. Een andere veel besproken vrouw, de bekendste minnares ter wereld, viert vandaag en nu al voor de het 17 jaar op rij als wettige gade van de Prins of Wales, haar 75e verjaardag: de onverstoorbare Camilla Rosemary Shand/Parker Bowles/hertogin van Cornwall. Tot morgen
De voormiddag is een heel eind gevorderd en een stralende blauwe hemel is present. Nochtans werd ik wakker en zag een 'geel gekleurd' firmament. Ik moet zeggen dat het een verontrustend gevoel gaf, een gevoel van naderend onheil of een onweer dat op komst was. Ik ben blij dat er nu een azuur blauwe hemel te zien is en dat de kleine wolkjes verdwenen zijn. Ocharme mijn plantjes!. Die worden deze zomer wel byzonder fel gegeseld, niet door de regen maar door de zonnestralen. Hoe goed ik ook probeer ze van voeding en water te voorzien, niets weegt op tegen een malse regenbui. Geloof me gerust, ik ben enorm blij met dit prachtige zomerse weer, maar de bloemekes hebben het niet gemakkelijk. Met mijn gieterke een wandeling langs mijn bloempotten maken en wat besproeien is soms een pleister op een open wonde. Ik doe dat in alle vroegte zodat de stralen het water niet direct verdampen en ze het maximum uit het vocht kunnen halen dat ik hen schenk. Ondertussen heb ik ook weer 'de kip' kunnen opmerken. Tot mijn grote blijdschap is ze nog nergens in de soeppot beland en kan ze vrolijk paraderen in de straat tot jolijt van alle buren. Ze wandelt parmantig langs alle hekjes, bijna zo statig en fier als een pauw, niettegenstaande het een gewone bruine hen is. Nog niemand heeft een eitje gevonden. Dat zal ze blijven doneren aan de mensen van haar thuisadres waar de graantjes liggen, dat is achter het hoekje. Zoals Creedence Clear Water Revival deze morgen zong op Radio 1: Down on the Corner. The lyrics zijn niet van toepassing op 'my chick' maar het is een leuke deun met de juiste titel. Voor de rest gebruik ik het liedje van Elbow, ook deze morgen te horen: One day like this. Vooral dan de refreinzin "...oh, anyway, it's looking like a beautiful day....". Het zijn dagen van binnenzitten in de namiddag. Ik vind dat niet zo erg behalve dan dat ik rolluiken ten dele moet laten zakken en gordijnen dichtschuiven. Ik vind het niet plezant in het duister zitten op de momenten dat ik volop een voorraad vitammines voor de winter moet opslaan. Niet aan te doen, de zon is ons welgezind en dan is het van de aangename temperaturen genieten in de vroege morgen en na 20u. Ook de krant heeft zijn best gedaan om mij wat hints te geven om de eerstvolgende hittegolf te kunnen doorstaan en overleven. Op iedere pagina is er een tip in een getekend ijsblokje gestoken. Het beste advies staat op de frontpagina en ga ik proberen waarmaken: negéér dat het heet is. Voor de heetste uren is er natuurlijk koersplezier op teevee. Ik vraag me af hoe die renners dergelijke fysieke inspanningen kunnen leveren in die zuiderse snikhete warmte, met geen enkele koude bries rondom hen. Alleen tempert de hoogte waarin ze fietsen een beetje de temperatuur. De suggestie van veel te drinken, daar ga ik nu aan beginnen. Tot morgen
Het is weeral vrijdag en de week is met andere woorden weeral zo goed als voorbij. De meeuwen waren vroeg op strooptocht deze morgen en ik was er dus vroeg bij. Niet voor 't een of 't ander, maar ik heb vroeger nog nooit bij die vogel aan Anton Tsjechov (1860-1904) gedacht, maar deze morgen dacht ik aan deze Russische schrijver die een toneelstuk "De Meeuw" heeft geschreven. Niet over vogels maar over relaties in de begoede maatschappij van de 19-20e eeuw. Mijn verbazing was wel groot toen ik zag dat ik aan deze schrijver dacht op zijn sterfdag. Ik heb nochtans geen telepathische gaven tenzij ik er op mijn oude dag wat ga ontwikkelen. Deze vrij jong gestorven man heeft ook een paar gezegdes nagelaten waarvan ik de volgende zin wel goed vind: Je vraagt wat het leven is? Dat is net zoiets als vragen wat worteltjes zijn!!. Maar tegen een uur of acht waren die vliegende pluimen gekalmeerd en was het weer stil in de lucht. Ik ben mondvoorraad gaan inslaan, in alle vroegte, want ze voorspellen toch heet weer en ik doe mijn commissies liefst in de frisse morgenstond. Omdat ik iets nieuws ontdekt heb dat wel handig is om in de zomermaanden in huis te hebben (nog thuis af te bakken stokbrood, pistolets...) stond ik toch wat langer aan het schap van dat brood. Meteen waren er de priemende blikken en gezucht van andere jongere klanten, waarvan ik kon raden wat de betekenis was: weeral een senior die de gangen versperd op een uur dat vakantiegangers boodschappen willen doen nl 8u30. Zelfs op dit openingsuur zijn we niet meer welkom om iets uit te zoeken. Maar ik ben onverstoorbaar en leg mijn gewicht in de schaal, en hoeveel zuchten en hmhmhm's dat ik ook hoor, ik neem mijn tijd om uit te zoeken wat me het beste en lekkerste lijkt. Al met al wordt het voor een jagger moeilijker om nog een gepaste tijd te vinden die iedereen uitkomt, om naar een grootwarenhuis te gaan. Wat me dan altijd kalmeert is de aanblik van onze Noordzee. Vandaag was ze de rust zelve, staalblauw, bijna niet te horen en ijzig kalm. Ik heb haar houding maar overgenomen en rustig naar huis gereden.
Spelletje nr 27 van Breughel: bofkonten, wiegewagen, jonassen, kontje dossen . Allemaal andere woorden voor mensen die schommel spelen voor een ander. Twee jongens of meisjes of gelijk wie, die een derde met armen en benen opnemen en zachtjes laten wiegen of zachtjes op zijn achterst laten neerploffen op de grond. Dat is het dan voor vandaag. Ik maak me op om een gezellig uurtje te kletsen, koffie te drinken met versnaperingen à la Hyacinth Bucket, Bouquet uitgesproken, met de buurvrouw. We kijken daar alle twee erg naar uit. Tot morgen
Een plezier om de krant te lezen na de heldenrit en machtsgreep van een Deense fietser. Wie heeft er niet graag gekeken naar de sportieve prestaties van deze jonge man? Niet te vergeten het collectieve werk van zijn ploegmaats, die de gele trui mogelijk maakte voor de coureur, door hun labeurwerk. Het was een sportieve prestatie van de bovenste plank: mooie fietsers, mooi ploegenwerk, mooie sport en dat alles in een adembenemend mooi landschap. En van zulke prestatie is het dan nagenieten met een verslag en commentaar in "Vive le Vélo" en in de gazet. Het was een bijna Shakespeariaans Koningsdrama te noemen. de 'onoverwinnelijke' die de duimen moest leggen en zijn meerdere moest erkennen in de kopman van een andere ploeg. Dat door een sluw plannetje van de tegenstanders met een onuitgegeven tactiek. Niet alleen bij besprekingen en op papier uitgeschreven maar nóg kunnen waarmaken en afwerken bovendien. Feest bij de winnaars van de dag en vandaag 'fête' bij het gastland van deze wedstrijden. Frankrijk viert feest en wel om de bestorming van de Bastille te gedenken die het begin aangaf van de Franse Republiek terwijl Lodewijk XVI (1754-1793) en zijn Marie-Antoinette (1755-1793) het hazenpad probeerden te nemen. Hij belandde als Louis Capet onder de guillotine, ook zijn Marie-Antoinette enkele maanden later, heel sereen ondanks de vernederingen die ze moest ondergaan tijdens de tocht naar het schavot. In tegenstelling daarmee was Madame du Barry (1743-1793), maîtresse van Louis, volslagen in paniek toen ze enkele maanden later ook haar hoofd zou kwijtspelen. Haar beroemde laatste woorden: jullie gaan me pijn doen, doe me aub geen pijn. De herinneringen aan 'le quatorze juillet 1789' en de gevolgen voor de heersers in 1793.
Speeltje nr 26 van de "Kinderspelen" van Breughel: varkensblaas opblazen. Vroeger was dit een zeer gegeerd bijproduct van de huisslacht in de maand november. Een varken moest eraan geloven. Toen werd alles van een dier dat men slachtofferde, gebruikt. Niet alleen als voeding van de mensen maar ook al eens tot gebruiksvoorwerpen omgevormd. Na meermaals spoelen en drogen, gebruikte men de blaas voor allerlei vleesbereidingen in klaar te maken zoals salami, worst, maar soms stak men er ook volledige kippen in. Men noemde dat dan 'en vessie' koken. Maar een zeugenblaas was niet alleen nuttig in de keuken. Men gebruikte ook een opgblazen blaas als voetbal, zeer gewild speelgoed voor de kinderen. Men kon er ook lampekapjes van maken en die ziet men nog regelmatig eens in de winkels liggen. Tot morgen
Eerst en vooral, ik heb een zalige nacht gehad. Gisterenavond een koude douche genomen. En zonder me af te drogen ben ik tussen de lakens gekropen en heb hemelse uren geslapen, zelfs een 6 tal. En the kid heb ik dezelfde behandeling gegeven en die heeft het wijzertje rond in de hemel geweest. Het beloofd weer warm te worden en dus heeft mijn klein grut om 10u al op de billenkar gezeten. Ik zag zo dat het strand al stillekensaan begon vol te lopen met zonnekloppers en zonaanbidders. De zee was niet zo rimpelloos als gisteren en had de onsmakelijke bruine kleur. En dan zijn we huiswaarts gekeerd, in de schaduw wel te verstaan. Straks een lichte lunch en dan is het schermtijd voor mijn bezoeker en ook voor mij. Vandaag is er weer een interessante rit in de Tour, een echte alpenrit. Er is weer eens een aanleiding om de dood van Tom Simpson (1937-1967) aan te halen. Vandaag precies 55 jaar geleden en toen was het ook zo warm en ook een zware bergrit. De voorzieningen voor de renners zijn er gigantisch op vooruitgegaan en het gebruik van stimulerende middelen zijn toch grotendeels uit de wielrennerij verdwenen. Veel meer heb ik vandaag niet te melden alleen nog het speeltje van de dag: nr 25. Schommelen, wippen op een ton, kistje weergaard doen. Laat ons zeggen, als ik hier voor een keer mijn geboortedialect mag gebruiken (sinnekloases): biezabeizen. Maar ik heb genen tauter, beis, ballesoore, kort gezegd, ik heb geen schommel. Het is ook te 'warem' om enige lichaamlijke inspanning te doen, hoe plezant dat in de lucht zweven ook mag zijn. Tot morgen
Gisterennacht, vannacht en alle eerstvolgende nachten zal ik dezelfde vraag aan mezelf stellen: ga ik gewoon in bed liggen en afwachten wat er komen gaat of ga ik gewoon wat rusten met mijn ogen toe? Het is zalig weer, niks gaat er boven die zomerse temperaturen, alleen geeft dat 's nachts soms wat problemen. Er blijft dan ook nog de vraag over de nachtbedekking van mijn lichaam: enkel een laken, een t-shirt, een lichte pyjama, of helemaal niks en mijn lichaam eens bloot laten zoals god het geschapen heeft en ik het gemodelleerd heb? Waarschijnlijk zal er iedere avond wel een andere beslissing vallen al is het misschien mogelijk dat zoiets iedere nachtelijke vijf minuten kan veranderen. Overdag zijn het prachtige tijden maar 's nachts een beetje moeilijker. Maar ik ben tevreden en neem die vragen er met plezier bij. Het andere soort nachtrust heeft me niet belet om voor een primeur te zorgen bij mijn dagelijkse taal-en bijbeloefeningen, mijn woordle 5-6, mijn raadseltjes in de krant: alles correct, alles juist!. Mijn hersenen zijn in de hitte nog niet gesmolten!. Maar ik voorzie mijn lichaam van voldoende non-alcoholische dranken en blijf samen met mijn kid binnen of in de schaduw zitten. Voorzichtigheid is toch aan te raden en braden en bakken uit den boze. Dat is iets wat de 'performance kunstenaar' in Watou aan zijn laarzen lapt. Wel gewapend met een strooien hoed, sleept hij uit naam van de kunst, een kopie van de "Stervende Slaaf" van Michelangelo voort over een circuit, uitgetekend in de velden, in een teken van de oneindigheid "∞". Dat alles 8u lang, wekelijkse rustdag op dinsdag, voor het alziend oog van een publiek gezeten op strobalen. Zijn "kunstwerk", dat hij zelf is, kreeg de naam: En de Boer hij ploegde voort. Een regel uit het gedicht "Ballade van van den Boer" van J.W.F. Werumeus Buning (1891-1958). De kunstenaar, Mikes Poppe, omschreef zijn werk als volgt: mijn dagtaak moet een poëtisch beeld creeëren in het lanschap, en ik neem er mijn tijd voor. Te bekijken tot 4 september, evenals de kunsteninstallatie, die verkeerdelijk gesignaleerd werd als 'wietplantage': bloemen, lampen en zilverpapier in bloempotten. Alles wat men kan bekijken is artistiek verantwoord zoals alles wat er te zien valt in het zomerse artistieke dorp. Ik zou kunnen zeggen, maar niet iedereen zal het daar mee eens zijn, dat er in Watou toch meer te genieten valt dan gisteren naar de jeugd van de sixties en de sexties te luisteren en te kijken. Maar ondanks de leeftijden van de 4 groepsleden, gezamelijk enkele eeuwen, springen, dansen, huppelen en spartelen ze nog altijd als duivels in een wijwatervat. En vandaag heb ik geleerd dat het gezegde in het Frans 'comme un diable dans un bénitier' is. Iedere dag iets leren zelfs van in onbruik gegane voorwerpen.
Spel nr 24, nog hedendaags: door een boomgat roepen. Een holle pijp, van plastiek, papier, ijzer, hout of een ander materiaal gebruiken als luidspreker om elkaar lieve woordjes toe te roepen. Tot morgen
Na een emotionele week en een rollercoaster in wielerwereld is er vandaag een rustdag voor de deelnemers aan de Tour. Zowel voor de renners, begeleiders, de reklammekaravaan als voor les chers téléspectateurs. Dat geeft me de tijd om te wennen aan mijn logé. De komende 3 dagen is de oudste van de familie, ik dus met mijn 74 jaar, geklonken aan de jongste van het stel, 9 jaar. Jullie kunnen zich wel voorstellen dat dàt eventjes een aanpassing is op alle vlakken: slapen, eten, ontspanning enz. Ik spaarde in de loop van de voorbije maanden het 'gewicht'geld op om te spenderen aan lekkere happen die zo goed smaken met zeezicht en wat amusement dat nergens anders bestaat. Deze voormiddag was er de billenkar, die me deed verschieten van de gestegen prijs: 6€ voor een 1/2 uur rijden en een lekstok als troost. Het is dus inderdaad waar dat de 'kust' duur is als je met een gezin moet komen en iedereen een extraatje gunt. Vandaag nog te spenderen: een ijsje en friet met curryworst. Dat zijn de verlangens en wensen voor dag 1 van dit jonge familielid. Ondertussen houdt hij me hier thuis bezig met moppen en raadseltjes die hij vindt in Jommeke's Groot Vakantieboek. Maar het was op den dijk al een gewemel van mensen, allemaal klaar om de boodchappen te doen in de voormiddag om dan in de namiddag liggen bakken en braden op het zand en om daarna verkoeling te zoeken in het zeer kalme water. Gelukkig is mijn bezoekende kid niet tuk op graven, kastelen bouwen en springen over de baren en kunnen we thuis blijven om de grootste hitte te vermijden.
Spel nr 23 is nog altijd een populair spel: rinkelhoep. Geliefd om de lenden en heupen juist te leren draaien en lenig ta worden. Nu noemen we het een 'hoelahoep" en is deels een fitnesstoestel geworden. De bedoeling is om de hoepel rond de middel te plaatsen en met draaibewegingen van de heupen de hoepel in beweging te houden. Het is ook een spel en de kunde wordt graag door groot en klein gedemonstreerd.
Een waar gezegde dat ik tegenkwam deze morgen: het leven dat we tè kort vinden, bestaat vaak uit dagen die we tè lang vinden. Tot morgen
Alleen vogels te horen bij het krieken van de dag. De mensheid slaapt nog. De kamerplanten hebben naar zondagse gewoonte hun voeding en water gekregen. Dat kregen ook mijn zomerbloeiers in pot die buiten geduldig op vocht en eten staan te wachten. Ze kunnen nu in alle rust van het frisse water genieten vooraleer de zon het doet verdampen. Ik heb mijn zondagse plicht gedaan voor al wat voor zijn leven afhankelijk is van mij en kan dus met een gerust gemoed voor mezelf gaan zorgen. En dan blik ik terug op de 'Vive le Vélo' van gisteren. Hoe het mogelijk is, als grote fan van Queen en zeker van Freddie, niet aan hun fietslied te denken, dat ze speciaal schreven voor de Tour zovele jaren geleden, is me een kompleet raadsel. Chance dat er programma's en journalisten zijn die de renners met een oorworm wilden opzadelen tijdens hun etappe in een glooiend Zwitsers landschap. Natuurlijk wel een beetje ingegeven door de nabijheid van Montreux waar het standbeeld van Freddie te bewonderen valt met zijn herkenbare en typische houding maar met een face die er niet op trekt. Enfin, niet alleen de coureurs zaten opgescheept met een lied, ik hoor het, zovele uren later ook nog altijd: Bicycle, bicycle, I want to ride my bicycle, I want to rid my bike....Ik doe dat niet, gelukkig onze Belgen wel!. Iedereen is weer blij een coureur te kunnen omarmen die veel fietstalenten heeft, een aardig gezicht heeft, vlot spreekt en geen al te dikke nek krijgt van al die overwinningen en daarmee gepaard gaande loftuigingen. Dus ja, ik kijk weer uit naar de volgende ritten en hoop dat er een 'groene trui' richting Herentals gaat, waar nog altijd een 'keizer' woont, Rik II.
Spel nr 21: brij roeren, in een drol poken. Ware het niet dat ik een leuk en leerrijk artikel vond over dat poken, ik zou het gewoon links laten liggen en schrijven dat de drol een plastieken of rubber gadget en fopartikel is geworden. In 1997 verscheen er van de unief van Bristol, de Bristol Stoelgangschaal, met 7 types. Karola Olaerts, gekend van Karola's Kitchen Kookboek en Njam, noemt er een drietal in haar 'post' van 2016. Type 1: losse harde keutels zoals noten en moeilijk uit te scheiden, obstipatie?. Type 4: de perfecte drol als een worst of slang, glad en zacht met een tintje bruin maar ook soms afhankelijk van het voedsel. Rood en zwart zijn uit den boze. Type 7: waterig en vloeibaar wijst op diarree. Ze geeft, naast al haar kookkunstjes ook tips voor een gezonde 'drol' op tijd en stond omdat het nu eenmaal des mensen is dat er een ontlasting gebeurt. Tip 1: aje moe kakn, moe je kakn. Om het in haar woorden te zeggen: geef toe aan de 'defecatiereflex'. Natuurlijk binnen de normen en voorgeschreven wetten van de samenleving. Tip 2: doe het op zi'n Frans = gehurkt. Tip 3; ademhalingsoefeningen. Tip 4: vezels eten en vocht drinken. Tip 5: veel beweging. Dat komt er aan als de jongste van de clan zijn entree maakt. Tot morgen
. Het was reuze goed. Na de lekkere spaghetti, die we thuis aten, zijn we allemaal, ook oma zee, ons dessertje gaan halen op den dijk. Dan nog snel op den octopus en dan was het tijd om ons bedje op te zoeken. Dat was een leuke dag.
, Wereldemojidag en daarom moet ik wel met deze liefelijke tekentjes beginnen. Dat doe ik ook met de spelen van Breughel. Een vergetelheid gisteren, ik word al wat ouder nietwaar. Vandaar dat er 2 genoteerd staan zonder veel uitleg want ik heb mijn woorden voor wat anders nodig. Nr 28: Bok, bok, sta vast. Scheer, hamer en mes. Bok hoeveel horens. Geen bekende spelletjes meer. Nr 29, winkeltje spelen, pigmentverkoopster, baksteen fijnschrapen. Voilà, plicht mezelf opgelegd, voldaan. Ge gelooft het misschien niet, maar om 6u deze ochtend heb ik buiten gezeten met een sjaal rond mijn keel. M.a.w. het was zalig fris en daar moet ik nu van genieten, vooraleer de grote hitte uit het zuiden hier gearriveerd is. Wat moet ik me daar nu bij voorstellen? Allerlei onheilspellende berichten zijn vooruit gestuurd wat de gevolgen van zo'n warmte kunnen zijn. Veel overlijdens in Spanje, bosbranden in alle regio's in het Zuiden en weermannen die nog onheilspellender voor de dag komen dan gewoonlijk. Ik zou zeggen 'fingers cross' dat we deze speciale warmte overleven. Geen onderkoelde toestanden voor mens noch dier in aantocht, wel voor de dranken. En binnen zal ik vertoeven. Ik heb heel veel films en series opgenomen en daarenboven is er, zeker vandaag, nog een etappe te bekijken van den Tour. En het mag eens gezegd worden, de commentatoren van dit Grootste Wielercircus hebben een nieuw elan gekregen sedert de pensionering van Michel. De speelsheid is er terug in te bespeuren, er wordt weer eens met dubbelzinnige woordjes gespeeld, meer dan eens is er een slappe lach te horen, er blaast een plezante wind in de veslaggeving en dat wil zeggen dat ik niet meer in slaap val tijdens hun gebabbel en exposé van weetjes. Het is weer een reportage à la Mark van Lombeek (1950-2018), Marc Uytterhoeven en André Meganck (194-2020) uit de jaren 80. Bijwijlen was het toen, hilarisch te noemen. Zowel Renaat, José, Maarten, Carl, Karl, Sammy en de onzichtbare medewerkers genieten van de nieuwe aanpak of is het de afwezigheid van? Al dacht Michel onmisbaar te zijn, het tegendeel is gebleken. En zoals zovelen op het kerkhof dachten, 'ik ben onmisbaar' moeten sommige levenden dat ook uit hun vocabularium schrappen. Kort gezegd, de Tour is op alle vlakken een fantastische beleving dit jaar: steengoede renners, prachtig parcours, fantastische reportages en plezante, levendige, to the point doende commentaren en beschouwingen. I love it, zelfs Renaat en José zijn een fantastisch duo geworden. Ja, een fantastische zomer, zowel binnen als buiten te beleven. 
