18 november … niet te geloven, het jaar is weer bijna om.

Ik sta ongelooflijk, hopeloos achter.   

Word ik gewoon trager met het ouder worden?
Gaan de dagen sneller, of worden ze korter?  
Ik weet het ècht niet!

Enfin, vooraleer ik met iets anders begin – en geloof me als ik zeg dat ik nog heel veel moet doen – ga ik toch eerst mijn blogje bijwerken.

Vorige week vrijdag heb ik een hele leuke babbelnamiddag gehad met Pazke.  
Natoken had lekkere zelfgekweekte tomaten meegegeven die heel goed gesmaakt hebben. Bedankt hoor Natoken !

Bovendien heeft Paz twee oude video’s van me meegenomen  om ze op DVD te zetten.

In 1997 had ik mijn moeder haar levensverhaal laten vertellen terwijl ik haar filmde en ik vond het zó goed dat ik daarna ook schoonma geïnterviewd heb.

Paz en ik bekeken even samen de tape en het was de eerste keer dat ik mijn moeder terugzag sinds haar overlijden in 2002.  
Ik werd er niet verdrietig om, integendeel, het deed me ongelooflijk deugd om haar weer te horen en te zien.
Ik heb nu wel ongelooflijk spijt dat ik mijn vader ook niet geïnterviewd heb?

Nu de video’s door Paz op DVD gezet zijn, kan ik kopijen maken voor onze kinderen.   Het zal later toch fascinerend zijn voor onze kleinkinderen om hun overgrootmoeders zelf te horen vertellen hoe het vroeger was.

Vorige zaterdag is ventje weer gaan werken bij zoon 2 .   Later op de middag kwamen de twee kleintjes, ze bleven slapen,  want mama en papa moesten naar een huwelijksfeest.

Grootvader had geluk – hij sliep op de kamer met Seppe en Seppe sliep braafjes de hele nacht door tot 8.30 uur. 

Ik had wat minder geluk,  om 5 uur maakte kleindochter me wakker en zei me héél lief dat het tijd was om op te staan. 

Ik verzekerde haar dat dit niet het geval was en zei dat ze best nog enkele uren mocht slapen.

Een kwartier later werd ik terug gewekt en ze vroeg of de TV aan mocht, waarop ik haar zei dat er om 5.15 ’s morgens nog geen kinderprogramma’s uitgezonden werden.

Gelukkig gaf ze het op en sliep ze toch nog één uurtje.

Papa kwam hen ‘ zelf lekker uitgeslapen ‘ terughalen rond de middag.

Ik heb nadien twee biscuits gebakken voor het verjaardagsfeest van zoon 1 en kleinzoon 1 en heb na de middag een dutje gedaan, iets wat ik normaal nooit doe.  
Mijn pijp was uit!

Gisteren is ventje met de andere Bompa weer in het huis gaan werken – de tijd begint te dringen, het huis moet klaar zijn tegen het einde van de maand.  

Ik heb terwijl hij weg was de biscuits verder afgewerkt en  Mr. Silver was net op tijd thuis om te douchen en zich om te kleden want om vijf uur begon het verjaardagsfeest.  
De twee jarigen van de maand november werden deze keer samen gevierd.

De oudste zus van schoondochter kon er deze keer niet bij zijn.   Zij is enkele dagen geleden thuis van de keldertrap naar beneden geduikeld en heeft nu een pijnlijke, complexe beenbreuk.  

Toch heeft ze zichzelf nog de trap opgesleept om te telefoneren om hulp. 

Zij wordt nu thuis verzorgd bij haar ouders en haar zoontje wordt opgevangen door haar zus.

Schoondochter 2 is ook nog altijd ziek, de longontsteking geneest traag maar zeker. 

Vandaag moest ze wel terug naar de dokter want er was nog een extra bloedonderzoek nodig.

Ventje is nu naar zijn wekelijkse 'Duveltjes' bijeenkomst met zijn ex-collega’s en hij moet nadien naar schoonma die ook ziek is…

Morgen ben ik met twee vriendinnen afgesproken om eens lekker bij te kletsen en vrijdag gaan we naar het theater...zo blijven we bezig hé !  

Ik mag er niet aan denken dat het nog maar één maand is vooraleer de eindejaarsfeesten beginnen.  

Zalig zijn de gepensioneerden

want zij hebben geen tijd om zich te vervelen….

Ik had me voorgenomen om eerst en vooral mijn boekhouding te doen, daarna wat op te rommelen en te kuisen,  want straks komt Pazke op bezoek.

Toen dacht ik ‘Foert’ – ik weet dat zij het helemaal niet erg vindt als het hier wat overhoop staat.   Een gezellig babbeltje heeft voorrang.

Ik merkte ook dat ik al enkele dagen achterstond met mijn dagboek en op mijn leeftijd kan ik niet meer zeker zijn of ik morgen nog weet wat er enkele dagen geleden gebeurd is.

Dinsdag was een ongelooflijke dag, eentje die ik voor geen geld ter wereld had willen missen.

Zoon 2 was een tijdje terug gefilmd en geïnterviewd voor de Europese school en dinsdag was hij gevraagd om te komen spreken voor de leerkrachten in diezelfde school.

Ik vind het erg dat ik de video hier niet op mijn blog kan plaatsen, maar ik moet tenslotte discreet omgaan met zijn persoonlijk leven.  Het is tenslotte niet zijn dagboek.

In feite moet ik bekennen dat ik niet weet hoe ik een video moet uploaden zodat ik het op mijn Facebook kan zetten, dan kan het wel door vrienden en familie bekeken worden – indien er iemand mij raad kan geven hoe het moet, dan zou ik dit zeer op prijs stellen.

Het onderwerp dyslexie me blijft nog steeds boeien, ik volg de evolutie omdat ik besef dat misschien ooit één van mijn kleinkinderen het zou kunnen overgeërfd hebben en dan wil ik weten hoe het tegenwoordig op school aangepakt wordt.

Daarom had ik aan zoon 2 gevraagd of ik mee mocht om te luisteren.   Ik beloofde om héél braaf en stil achteraan in de zaal te zitten en mijn mond te houden.

De video met het interview met zoon werd eerst afgespeeld en de zaal werd muisstil.

Daarna mochten de leerkrachten aan zoon vragen stellen.

Alles was in het Engels omdat het voor de Europese school was.  
Ik zat stomverbaasd te luisteren hoe goed zoon 2 nog Engels sprak,  want onderling spreken wij nu altijd Nederlands en er wordt nog bitter weinig Engels gesproken nu mijn beide ouders overleden zijn.

Van alle kanten werden vragen op zoon afgevuurd en ik keek vol bewondering naar de vrucht van mijn schoot.

Hij antwoordde zo ongelooflijk zelfzeker en straalde zoveel zelfvertrouwen uit dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg.  

Voor me zat een jonge vrouw en toen zij het woord kreeg stond ze recht en zei dat ze geen vraag had,  maar dat ze ontzettend blij was dat ze het verhaal van zoon had mogen horen en dat ze er heel veel uit geleerd had.

Nadien werd hij nog door heel veel mensen gefeliciteerd.  

Ik was ongelooflijk blij en trots dat ik het had mogen meemaken.

Nadien kregen we door de school een diner aangeboden en veel mensen hadden hem nog vragen willen stellen,  maar zoon wou zo snel mogelijk vertrekken om verder in hun nieuw huis te werken – de verhuis is gepland voor 29 november.

Gisteren hebben we de hele dag op Seppe gepast – hij was voor één keer gelukkig  eens niet ziek.  De kribbe was gesloten voor een pedagogische studiedag.

Een zieke Seppe is een handvol – een niet zieke Seppe zijn vierenveertig handen vol.   De deugnieterij droop gewoon uit zijn pretoogjes.

Mr. Silver en ik waren gisterenavond doodop.   Indien men de energie van zo’n tweejarige zou kunnen bottelen en verkopen dan waren we op slag schatrijk.

Om half vier hebben we dan kleindochter van school gehaald en hen beiden naar hun nog steeds zieke mama gevoerd.

Kleindochter keek maar sipjes omdat zij niet was mogen meekomen.   Ik stelde haar meteen gerust – ze moest nog maar twee keer slapen,  want zaterdag komen ze allebei naar ons en ze blijven overnachten.

Gisteren kwam broer Ardennen, op de terugweg van een bezoek bij zus Engeland, even langs om naar onze auto te kijken die al een tijdje een raar geluid maakte.

Ik weigerde om er nog grote ritten mee te maken tot ik wist wat het gekletter was.

Broer suste me en zei dat er waarschijnlijk een klepje van de uitlaat doorgeroest was. 

Toen hij echter wat later terug binnenkwam was hij toch geschrokken.

Twee van de vijf bouten in het wiel waren helemaal gelost en kletterden rond onder de hubcap.

Nu herinner ik me dat er ooit op de snelweg een wiel van de auto van Paz is gevlogen en ik ben blij dat ik zo voorzichtig ben geweest om geen lange afstanden te rijden.   

Vandaag las ik in de krant een artikel over een heel moedige man die een kindje uit het water heeft gered.  

Een buggy was de helling afgerold met een kindje erin en was in een diepe vijver gerold.

De man is zonder aarzelen in het koude water gesprongen en heeft het kindje gered.   Nadien heeft zijn vrouw nog heel wat werk gehad om hem en de grootmoeder van het kindje (die even later ook in de vijver was gesprongen), uit het water te sleuren.

Waarom ik dit nu belangrijk genoeg vind om dit hier te schrijven : wel ten eerste omdat ik het heel moedig van de man vind en ook omdat ik heel toevallig vorige zaterdag op een feest naast deze zeer moedige mensen aan tafel zat.

Lees meer hier : (GVA)

Seppeke wordt vandaag voor de elfendertigste  keer ontslagen uit het ziekenhuis.

Vorige vrijdag, (de dag van de tandarts ) was Seppeke weer eens ziek en vroeg zoon 2 of hij naar ons mocht komen.

Volgens de huisarts had hij een flinke keel- en oorontsteking.  

Ik kon mijn afspraak bij de tandarts niet afzeggen en hij ging dus eerst even naar schoondochter 1, waar ik hem wat later ging ophalen.

Medicijnen onderdrukten de koorts en Seppe kwam me tijdens het spelen regelmatig eens knuffelen.

Verschillende keren zei hij : “mondje pijn nana” waarop ik hem een troostkusje gaf en eens over zijn bolleke streek.

Ik gaf hem een ijsje omdat dat zo wat het enige is dat je bij erge keelpijn kan slikken, maar na één  likje wou hij al niet meer en zei hij weer eens “mondje pijn”.  

Nana, die nooit eten weggooit, likte de rest van het ijsje dan maar op!

De woorden “mondje pijn” bleven echter knagen, zelfs in mijn bed lag ik er nog over te piekeren.

Tweejarigen kunnen meestal niet zo specifiek zeggen waar het pijn doet..  

Bij oorpijn grijpen ze naar hun oortjes, maar andere pijntjes wordt meestal omschreven als pijn of buikpijn.

Hij nam ook antibiotica en ik weet dat schoonma daar elke keer een ontstoken tong van krijgt en ik vroeg me af of dat bij hem ook zo was.

Ik belde de volgende ochtend zoon 2 op en vroeg of ze bij Seppe gekeken hadden of zijn tongetje  niet rood of ontstoken was.

Zoon 2 vertelde me dat het nog veel erger was, het tongetje was flink gezwollen en Seppe had de hele nacht gehuild van de pijn, ze gingen met hem naar de kinderarts.

Die zei dat het mond-en-klauwzeer was, er waren al twee heel grote aften te zien op de tong. 
Normaal zwelt de tong echter niet op, er was dus twijfel of het ook bij hem een allergische reactie zou kunnen zijn.

Er is geen behandeling tegen die ziekte – enkel pijnstillers, maar omdat het ventje zo vreselijk afzag en al drie dagen niets meer had kunnen eten,  werd hij eergisteren opgenomen in het ziekenhuis.

Daar kreeg hij via een infuus doorlopend medicatie tegen de pijn en konden hij en zijn papa toch één nachtje ononderbroken slapen.

Die opname in het ziekenhuis gooide natuurlijk de weekplanning van iedereen weer flink overhoop.  

Mond en klauwzeer schijnt ook zeer besmettelijk te zijn

Ik hoop van niet, want ik zou héél graag morgen naar onze maandelijkse blogmeeting gaan en zaterdag is’t groot feest omdat een goede vriend met pensioen gaat.

Maar dat verdomde ijsje hé ….

VERENIGING VAN OUDERS VAN NORMAALBEGAAFDE KINDEREN MET LEERPROBLEMEN

‘De Cluyse’
Kerkhofblommestraat 1
2170 Merksem

Toegang :

Leden: 2,5 euro op vertoon van lidkaart
niet leden: 5 euro
studenten: 1 euro

Info Tel.
03 289 38 17  03 645 76 39

www.sprankel.be

Woensdag avond lag ik (mijn dieet weer volledig negerend ) chips te knabbelen terwijl ik TV keek.  

Ik voelde plots iets heel hard op mijn tong tussen de chips die gemaald werden in mijn aangezichts orifice.

“Tiens tiens…een steentje tussen de chips, in Amerika kunt ge daar voor procederen”; dacht ik,  terwijl ik de boosdoener uit mijn mond viste.

Ik bekeek het steentje en dacht toen: “hèhè - gelukkig dat ik er niet op gebeten heb anders was er weer misschien een tand gesneuveld zoals vorig jaar”.

Plots viel mijne vierkante eurocent en ik liet mijn tong behoedzaam de veelgeplaagde kies achteraan rechts verkennen.

Shit!  Merde!  et Zut alors !  …. Het was verdomme geen steentje, het was de beruchte vulling die me een klein fortuin en onnoemelijk veel pijn heeft gekost.

Mijn tong deelde aan mijn hersenen mede dat er nu enkel nog de wortels van de kies in mijn tandvlees restte,  met daar rond een schelpje met bijzonder venijnige, scherpe kantjes:   de restanten van wat ooit een prachtige kies was.

Ik kan in mijn blog nakijken hoelang de reparatie is meegegaan en hoeveel het me gekost heeft, maar de kosten/baten analyse zal nihil zijn of nog erger : te vergelijken met aandelen van Fortis.

Met de moed in mijn Crockskes heb ik de volgende dag de tandarts opgebeld om een dringende afspraak. 

Donderdag was er niemand maar ik mocht  vrijdag voormiddag komen.

Niet zo vreselijk erg,  vermits de zenuw destijds met enorm veel moeite morsdood werd gemaakt, maar de vlijmscherpe randjes voelden wel aan alsof ik met een scheermesje in mijn mond rondliep.

“Dat wordt nu beslist trekken”, dacht ik bij mijn eigen zichzelve.
 “Al die verdomde moeite en pijn voor niets….”

Tot ik me plots herinnerde dat ons aller Pazke ook geplaagd zit met een dergelijk probleem en als oplossing voor een implantaat heeft geopteerd.

Ik werd zowaar wit rond mijn neus toen ik me de prijs van een dergelijke ingreep herinnerde.

Omdat ik ervan overtuigd was dat mijn tandarts me misschien ook richting tandchirurgie zou doorverwijzen,  belde ik Pazke op om te horen of ik toch geen nulleke teveel had gehoord.

Nee hoor, mijn lange termijn geheugen had me niet in de steek gelaten … zo’n implantaat tand kost wel degelijk een arm en een been.

Moest het vooraan mijn ‘charmante glimlach’ bezoedelen,  dan zou ik ervoor opteren, maar zoveel geld besteden om iets beter te kunnen kauwen zag ik toch niet zitten.

Nog altijd met de moed op een uitermate laag pitje – nu in mijn schoenen en niet in mijn Crockskes,  want het was koud buiten – vertrok ik vrijdag naar de tandarts, benieuwd hoe mijn hyperkinetische tandarts Juffrouw Hyperspraak, me deze keer zou folteren.

Ik moest gelukkig niet lang wachten, de deur ging open en een knappe man keek me lachend aan: “Kom maar binnen madammeke”…
Jawadde - mijn dag zal er al veel rooskleuriger uit.

“Zeg het eens”: zei hij, waarop ik hem het hele gruwelverhaal in geuren en kleuren vertelde,  ’t was tenslotte Halloween.

“Doe uw mond eens open en laat me eens kijken” zei Mr. KNAP en hij boog diep over me heen en keek naar de tand ruïne.   (Gelukkig had ik na het douchen eraan gedacht om mezelf met een wolkje parfum te besproeien! )

Bij een tandarts met een opengesperde mond vol zuigers, toeters en bellen liggen,  is naar mijn mening nog oneleganter dan een onderzoek bij een gynaecoloog.

Wanneer je probeert te antwoorden op vragen,  dan klinkt het alsof je een erge spraakafwijking hebt.

Hij verstond mijn gewauwel niet en viste alle attributen uit mijn mond en ik vroeg hem wat er nog kon gedaan/gered worden.

“Hmmm…..ik ga die scherpe randen gewoon afslijpen tot aan het tandvlees en ik laat het verder zo, met de tijd zal de wortel zich omhoog werken en dan zien we wel verder!” zei hij heel bedaard.

De tandartsassistente hoorde ik het woord : “ stifttand” tussen haar tanden sissen, maar  Mr. KNAP zei tot mijn grote verbazing : “Nee hoor – gewoon zo laten”.  

“Die heeft zijn geld zeker niet belegd in Fortis aandelen” dacht ik terloops.

“Heu … kan ik dan nog kauwen en als die wortel daar zo bloot ligt te liggen, kan dat dan geen ontstekingen in het tandvlees veroorzaken?” vroeg ik hem voorzichtig.

Nog altijd even zeker van zijn stuk zei hij dat een ontsteking heel onwaarschijnlijk was en dat ik nog probleemloos zou kunnen kauwen, desnoods met mijn andere bieterkes.

Ik werd voorzien van een kwijl bavetje (slabbetje Thea)- zuiger, spiegel, licht en vijl/boor machine gingen in mijn mond en ik bespaar u het vreselijk geluid van het afvijlen, maar het was deze keer wel pijnloos!

Ik wou al gezwind van de stoel springen toen hij zei dat hij nog even mijn gebit wou nakijken.

“Ahaaaaaa…..ik zie hier een klein gaatje van boven, wil ik dat ineens vullen?” vroeg hij.

Hij schrok van mijn luide, formele, heel duidelijk gearticuleerde “NEEJE BEGOT” en vroeg me perplex waarom niet.

“Omdat ik niet hetzelfde wil meemaken zoals met die vorige kies”:  antwoordde ik. 

“Dat is ook begonnen met een pieteklein gaatje en één jaar later zit ik met een afgevijlde wortel in mijn tandvlees. “

“Maar allez allez madammeke, ’t is een piepklein gaatje, ’t is direct geflikt, geen pijn, ik garandeer het u !”

Ik keek naar zijn geruststellende, knappe, betrouwbare ogen en liet me natuurlijk verleiden, wat had je gedacht!

“Bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz….. “ een kwartierke later vertrok ik, met één  afgevijlde, pijnloze kies-wortel en één gevuld pijnloos gaatje en mijne portemonnee weer maar eens vijftig euro lichter.

Toch was ik gelukkig,  want Mr. KNAP is naar verluidt geen vervanger, hij blijft !

Juffrouw Hyperspraak is niet langer in de praktijk  en mijn bieterkes worden van nu af aan door hem verzorgd.

Mijn tong is nu op zoek naar minuscule gaatjes ….

Waddenweek waddenweek… ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke om te schrijven, ‘k had amper tijd om blogjes te lezen.

Maar nu ( hèhè ….heimelijk lachje ) zit ik moederziel alleen in ons huizeke en er is niemand om me tegen te houden.

Ventje is net vertrokken naar zijn wekelijkse samenkomst met zijn ex-collega’s.
Zo te zien zijn er even geen zieke kleinkindjes – ik verwacht niemand – mijn telefoontjes zijn gedaan, ik kan dus eindelijk mijn dagboek bijschrijven.

Ik dacht het gisteren te doen,  maar ventje kwam me om de vijf minuten iets vragen en dan heb ik het uiteindelijk maar opgegeven.

Een goede huisvrouw – ikke niet dus  – zou nu van de gelegenheid gebruik maken om haar achterstallig huishoudwerk te doen, maar kom zeg - dat gaat toch niet lopen en de kuiskabouterkes hebben spijtig genoeg ons adres nog altijd niet gevonden.

Ik ben ervan overtuigd wanneer ik straks naar beneden ga, dat het werk er nog zal liggen.

Doemmedoemme – ik besef nu dat ik nog geen vlees uitgehaald heb voor vanavond, ‘k zal seffens toch nog snel even naar beneden moeten.   Sakkerdesakker….

Ventje moet strakjes wel kleindochter van school halen want haar mama heeft vergadering en haar papa heeft te veel werk. 
Ik heb Mr.Silver gevraagd om het deze keer bij een Lait Russe of twee ( koffie verkeerd Thea) te houden omdat hij daarna met de auto moet rijden. 
Hij beloofde het plechtig, maar het vlees is zoooo zwak hé, enfin dat van hem toch.

Gisteren is ons klein mamselleke  vier jaar oud geworden, maar het feest is pas zaterdag.

De andere grootouders zijn nog op reis en vermits zoon 2 en z’n vrouwtje nog bij de ouders van schoondochter inwonen omdat hun ander huis nog niet af is, hebben ze gevraagd of ze het feestje hier bij ons mogen doen. 

Begrijpt ge nu waarom ik me zit af te vragen of ik wel zou poetsen?  
Opruimen tot daar toe, maar ik moet de biscuits morgen nog bakken en dan later op de week met zoonlief het eten voorbereiden.
Nu grondig poetsen lijkt me dus onzinnig,  want er zal na het feestje met zoveel kleine kindjes toch terug moeten gepoetst worden.

Jullie voelen toch wel aan hoop ik,  dat ik mezelf hier voldoende redenen aan het geven ben om niet aan de slag te gaan hé?

Ik heb eindelijk een afspraak gemaakt met de dermatoloog om eens uit te zoeken waar ik allergisch aan ben.  
Het briefje van de huisdokter hangt al een jaar aan mijn prikbord.

Ik krab me bijwijlen bijna kapot van de jeuk en krijg op de meest onverwachte ogenblikken op de meest onverwachte plaatsen rode vlekken.

Gisteren jeukte mijn hoofd verschrikkelijk – even vreesde ik dat ik de ‘onuitsprekelijke beestjes’ had overgekregen van het dochtertje van mijn nichtje die hier vorige zaterdag was, en in wiens haar deze kriebelbeestjes bij nader controle, welig bleken te tieren. 

Ik spreek het woord niet uit omdat ik al ondervonden heb dat ik daarvan al jeuk krijg.

Gisteren liet ik Mr. Silver mijn hoofdhuid grondig inspecteren op ongewenste inwoners, maar hij zag niets bewegen.

De speciale L….kam ligt nog bij schoondochter 1 – want ook in de school van kleinzoontjes heerst er momenteel een plaag.

We moesten gisteren na de middag weg en geef toe dat het geen zicht is als je als een gek voortdurend in je haar ligt te krabben.   Da’s al bijna even erg als een man die voortdurend aan zijn kruis staat te krabben.  
( ‘k heb trouwens ooit met zo iemand gewerkt, maar ik heb hem nooit durven zeggen dat het niet bijster elegant was.)

Ik nam dus een anti allergie pilleke en na een tijdje was de jeuk gelukkig weg.  

Ventje en ik gingen nadien bij een andere bank dan de onze een rekening openen – kwestie van onze spaarcentjes wat te spreiden voor’t geval de één of andere bank het toch begeeft.

Nee hoor, we hadden al heel lang beslist om een zichtrekening te openen bij deze bepaalde bank omdat men daar geen bankkosten aanrekent  - enfin zo heeft men ons toch gezegd.

Normaal gezien zou ik voor eeuwig en altijd trouw gebleven zijn aan onze bank, maar de huidige crisis heeft me doen beseffen dat wij – de kleine consument – toch ook wat aan bank-shopping moeten doen. 

“Wie ’t kleine niet begeert is het grote nie weerd”, zei ons moeder altijd – en elke eurocent gewonnen is meegenomen in deze barre tijden.

Daarna gingen we de gewonnen centen maar snel terug uitgeven  - kwestie van de economie draaiende te houden – we moesten voor kleindochter nog een verjaardagsgeschenk kopen.

Ze heeft (of zal het nog krijgen) een groot poppenhuis en dat moet bemeubeld en bevolkt worden.  

Wij hebben voor wat meubeltjes, volk en attributen gezorgd.

Daarna gingen ventje en ik even uitrusten in ons parochiecentrum café – we moeten ervan profiteren,  want eind dit jaar sluit het de deuren bij gebrek aan drinkende parochianen (cfr meneer den bisschop).   
Dat hij een fortuin krijgt van een projectmakelaar voor dat enorm gebouw in een drukke winkelstraat wordt waarschijnlijk niet vermeld in Kerk en Leven.

Wat later ging ik thuis in de keuken creatief aan de slag met de wok – ‘ k ben wel een beetje te creatief geweest met de pili pili, want mijn ogen tranen nog en de stoom komt nog altijd uit mijn oren !

Seffens ga ik mijn boekhouding bijwerken.  

Ventje wou dat ik gisterenavond nog de online banking van onze nieuwe bank uittestte, maar ik heb er feestelijk voor bedankt.
(ik was mijn nieuwe bankkaart al kwijt en durfde het niet te zeggen).

Ik heb het natuurlijk vanmorgen teruggevonden, het zat tussen al de andere paperassen.

Toen Mr. Silver doorhad dat ik gisteren niet ging zwichten, ging hij naar beneden TV kijken.

Twee seconden later hoorde ik hem luid snurken vanop de zetel.
Hij noemt dat : zijn ogen even laten rusten!
Ik besloot dan maar om vanuit mijn bed,  lekker warm en knus ingeduffeld, TV te kijken.

Mijn oogleden wilden echter ook niet meer meewerken.  
Om de zoveel tijd werd ik met een schok wakker en was er een hele hap uit de film weg.  

Ik heb het toen ook maar opgegeven,  TV afgezet, lampje uitgedaan en ….. de rest herinner ik me niet meer.

Puf….puf ….Ik heb van donderdag namiddag tot daarnet een huis vol bezoekers gehad – iedereen is nu vertrokken en ik maak nu snel van de gelegenheid gebruik om mijn blogje wat bij te werken.

Ventje is gisteren bij zoon 1 gaan helpen om een plafond te steken en ik denk dat hij vandaag bij zoon 2 een badkamer helpt installeren.

Waar ik absoluut over wou schrijven is de ongelooflijke maar ontzettende documentaire die vorige week uitgezonden werd op Canvas,  een documentaire waar ik echt niet goed van was : ‘Deliver us from Evil”.

De rooms katholieke priester Oliver O'Grady (zie foto) met zijn zeemzachte stem en ‘betrouwbare’ voorkomen misbruikte en verkrachtte in Californië twintig jaar lang  baby’s, kinderen en hun moeders.

De documentairemaakster Amy Berg zocht de ex-pastoor op in Ierland, waar hij sinds 2000 na een gevangenisstraf weer als een vrij man rondloopt.

Ongehinderd en naar mijn mening vreselijk ‘nagenietend’ praat O’Grady over zijn verleden in deze verbijsterende film over een van de meest ontstellende pedofiliezaken binnen de katholieke kerk.
En dat is precies waar Deliver Us From Evil  over gaat.

Het enorme taboe dat rust op misbruik door een vertegenwoordiger van de kerk,

Amy Berg volgt in haar documentaire vier slachtoffers van pastoor O’Grady.

We leren hen en hun familie kennen en uiteindelijk besluiten enkelen om naar het Vaticaan af te reizen om serieus te worden genomen vermits ze in Amerika geen gehoor krijgen.

Op het einde van de documentaire zien we dat het Vaticaan hen niet wil ontvangen en zelfs hun brief weigert te aanvaarden. 

Schokkend!

O’Grady praat met pretoogjes  heel open over wat er allemaal is gebeurd.

Hij geeft openlijk toe dat hij zich seksueel voelt aangetrokken tot kinderen, hoe jonger hoe liever, maar dat hij daar sinds zijn arrestatie niets meer mee doet. (sic)

O’Grady, de minzame man met de zeemzoete stem en de glinstering in zijn pretogen, heeft naar schatting minstens honderd kinderen en volwassenen verkracht en misbruikt vanaf de leeftijd van negen maanden. (!)

Hoe kon deze misbruik blijven duren?

Wel, we zien in de documentaire dat de leidinggevenden van O’Grady hem na iedere aangifte gewoon van parochie naar parochie versasten, elke keer naar een dorp dat ongeveer tachtig KM verder lag en waar hij met een schone lei lekker weer opnieuw kon beginnen met zijn monsterlijke activiteiten.

Uiteindelijk wordt O’Grady toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertien jaar, maar hij komt na zeven jaar weer vrij en  woont (bij de opname van de documentaire) terug  in Ierland.

Wanneer hij vijfenzestig wordt, ontvangt hij een maandelijkse bijdrage van zeshonderd euro van de katholieke kerk omdat hij vroegtijdig uit zijn ambt is gestapt.

Zwijggeld !

Wat me nog het ergste aangreep in de film is de getuigenis van de vader van één van de meisjes die op vijfjarige leeftijd verkracht werd: Bob Jyono.

Dat stukje van de documentaire zie je in de video die ik hieronder zet.

O’Grady vertelt in de documentaire dat hij bij zijn aankomst in California in 1976 reeds begonnen was met het aanranden van kinderen,  waar hij veel tijd doorbracht in het huis van zijn liefhebbende en bewonderende doch ‘onwetende’ parochianen, de familie Jyono, met hun vijf jaar oude dochtertje Ann.

In de video vertelt  de vader van Ann,  Bob Jyono,  hoe hij zich voelde wanneer zijn dochter hem slechts vele  jaren later vertelde dat zij ook vanaf haar vijf jaar door O’Grady werd misbruikt.

Hij voelt zich ontzettend schuldig omdat zijn dochter hem daarvoor nooit iets heeft durven vertellen omdat :

“hij altijd gezegd had dat hij de man zou doden die haar ooit zou durven aanranden”.  

Zijn dochtertje had van een vriendinnetje gehoord dat je voor moord naar de gevangenis moest en had daarom alles verzwegen uit liefde voor haar vader.   Zij was er van overtuigd dat hij O’Grady zou vermoorden en een levenslange gevangenisstraf zou krijgen.

Men staat er inderdaad niet bij stil wanneer men in de aanwezigheid van kinderen deze zin uitspreekt.

Veel vaders – en moeders- zeggen het zo,  ik weet het, ik spreek uit ondervinding, want mijn vader zei me ooit als klein meisje bijna letterlijk hetzelfde.

Net zoals Ann werd ik ook door een toenmalige vriend van vader sexueel benaderd toen ik acht jaar oud was,  en net om dezelfde reden als Ann heb ik dit nooit aan mijn ouders durven vertellen.

Ik kon niet leven met de gedachte dat mijn lieve vader naar de gevangenis zou moeten gaan en daarom zweeg ik als vermoord en ik heb het mijn hele leven meegedragen.

Nu mijn ouders allebei dood zijn durf ik er pas over schrijven.

Misschien is dit ook iets om toch even bij stil te staan.   

Eén ‘welgemeende’  zin maakt het je kinderen onmogelijk om je hun weerzinwekkende ervaringen te vertellen, gewoon omdat ze je jou zo liefhebben.

Ik zou ook iemand die mijn kinderen of kleinkindjes aanrandt of molesteert,  koelbloedig kunnen vermoorden, en er zelfs met plezier enkele jaren voor gaan zitten, maar ik besef nu dat we héél voorzichtig moeten zijn dat onze kinderen of kleinkinderen ons deze ene zin nooit horen uiten.

Die zin, die uitspraak,  heeft ertoe geleid  dat noch Ann Jyono – noch ikzelf – ooit tegen onze vaders of moeders de waarheid hebben durven vertellen, net omdat we hen zo liefhadden en vreselijk bang waren dat zij door onze schuld,  de rest van hun leven in de gevangenis zouden opgesloten worden.

De vraag is nu wel : hoe verwittig je wel best je kind dat er weerzinwekkende pedofielen op deze aardkloot rondlopen?

Nog een grote fout is, vind ik toch,  dat we meestal kinderen bang maken voor vreemden,  mensen die ze niet kennen! 

“Ga nooit mee met iemand die je niet kent” –  deze waarschuwing gebruiken we wellicht allemaal.

Nochtans worden de meeste zedenfeiten gepleegd door mensen in de onmiddellijke omgeving van het kind, mensen die de ouders én het kind wel vertrouwen.

Ook daar moeten we onze kinderen op attent maken!

Ik had na het zien van de documentaire ongelooflijk medelijden met Bob Jyono, de vader van Amy.

De arme man voelt zich zo ongelooflijk schuldig en ik zou willen dat ik hem kon troosten.

Toen hij, net zoals mijn vader, destijds  die bewuste zin uitsprak was het met de allerbeste, lievedevolle bedoeling.

Ik zou hem willen zeggen dat niet hij zich hoeft schuldig te voelen,  maar de ziekelijke pedofielen.

Toch is het misschien best om jonge ouders te verwittigen om de zin:

 “ik vermoord eigenhandig de pervert die ooit mijn dochter molesteert”   NOOIT  te gebruiken in het bijzijn van hun kinderen….

Lieve nana,

We hoorden dat je een beetje ziek was en mama stelde voor om een tekening te maken en die zachtjes in je brievenbus te steken om je te laten rusten.

Eigenlijk ben je dus zelf de dame op de tekening : in bed met bloemetjes om je heen, want daar word je beter van.

Dikke knuffel van

Het schooljaar is goed en wel gestart en het onvermijdelijke is al gebeurd  … twee kleinkindjes ziek, dat begint al goed!

Ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke of het zal ’s nachts moeten zijn.

Ventje zit nu beneden met kleindochter (hij kon ocharme niet naar zijn wekelijkse Duvel afspraak met zijn kameraden) en ik wacht hierboven tot Seppe wil inslapen.

Zo te horen zal het nog even duren – hoewel … hij is nu 2 ½ jaar oud  … het zou best kunnen dat hij zijn middagdutje begint over te slaan.