Zoeken in blog

BBrutal
OOrderly
JJoyful
AAccurate
KKeen
OOld

Name / Username:

Name Acronym Generator
From Go-Quiz.com
Laatste commentaren
  • grootmoeders apotheek (Gilbert Van Oost)
        op grootmoeders apotheek....
  • Dubai Escorts (alisha jonwal)
        op foto trouw
  • he he (Lieve)
        op Olà
  • altijd leuk (Thea)
        op Olà
  • even terug ? (ani)
        op Olà
  • Goedemiddag (Dirk)
        op Olà
  • 5QShDGKPEe (3JbCKahvYd)
        op foto trouw
  • YlKU5OJqPq4E (Ybq7EG66pRZ)
        op FOTO LOGO ANTWERPEN
  • HTAyCDQA (XYwLsi9VV8)
        op Het loopt niet altijd zoals gepland ....
  • qI9mM8WJ (ZCVhBY2eB)
        op Het loopt niet altijd zoals gepland ....
  • hello hello hello - nice to see you, please visit again!
    hallo, olà, doei, bonjour, bedankt voor je bezoekje!
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    NABORAM
  • Hier vind je informatie over borstkanker : website Antwerpen
  • een moeder aan de computer
  • dear son...
  • The good old days.

    Foto
    New Page 1

     

    this picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of ocean waves.
    Alone they might be washed away, but together they stand strong.
    Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing a wave of my own.
    I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.

     All of us girls,

    Old and young,
    Near and far,
    Hold special memories of good times we've shared.
    We've had our share of hard times when our friends were there to make us feel better.
    We've shared...
    our hearts,
    our time,
    our secrets ,
    our fears,
    our hopes

    and our dreams.
    Let us never break the chain of friends!


    Mrs.Bo and Mr. Silver

    22-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.schoonzus Ardennen wordt 60 ...



    We trotseerden
    sneeuw, hagel en ijzel
    om vandaag schoonzus Ardennen te vieren...
    Welkom op Tram zes !




    Daarna toch even wat sneeuwpret ...




    en dan .... héél moe,  maar voldaan naar huis...




    22-11-2008 om 22:58 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (13)
    20-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vriendinnen voor het leven ...


      enkele foto's uit de oude doos van lieve vriendinnen die nu nog altijd vriendinnen zijn...we zijn wel wat ouder, maar zelf vinden we dat we nog niets veranderd zijn en onze ventjes ook niet!

    't was in elk geval weer heel plezant om gisteren samen te zijn!




     



     








    20-11-2008 om 14:44 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (17)
    18-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.verdorie ... 't is al dinsdag !
    .


     
    verjaardagscake voor zoon 1


     
    verjaardagscake voor kleinzoon 1



     

    18 november … niet te geloven, het jaar is weer bijna om.

    Ik sta ongelooflijk, hopeloos achter.   

    Word ik gewoon trager met het ouder worden?
    Gaan de dagen sneller, of worden ze korter?  
    Ik weet het ècht niet!

     

    Enfin, vooraleer ik met iets anders begin – en geloof me als ik zeg dat ik nog heel veel moet doen – ga ik toch eerst mijn blogje bijwerken.

     

    Vorige week vrijdag heb ik een hele leuke babbelnamiddag gehad met Pazke.  
    Natoken had lekkere zelfgekweekte tomaten meegegeven die heel goed gesmaakt hebben. Bedankt hoor Natoken !

    Bovendien heeft Paz twee oude video’s van me meegenomen  om ze op DVD te zetten.

    In 1997 had ik mijn moeder haar levensverhaal laten vertellen terwijl ik haar filmde en ik vond het zó goed dat ik daarna ook schoonma geïnterviewd heb.


    Paz en ik bekeken even samen de tape en het was de eerste keer dat ik mijn moeder terugzag sinds haar overlijden in 2002.  
    Ik werd er niet verdrietig om, integendeel, het deed me ongelooflijk deugd om haar weer te horen en te zien.
    Ik heb nu wel ongelooflijk spijt dat ik mijn vader ook niet geïnterviewd heb?


    Nu de video’s door Paz op DVD gezet zijn, kan ik kopijen maken voor onze kinderen.   Het zal later toch fascinerend zijn voor onze kleinkinderen om hun overgrootmoeders zelf te horen vertellen hoe het vroeger was.

     

    Vorige zaterdag is ventje weer gaan werken bij zoon 2 .   Later op de middag kwamen de twee kleintjes, ze bleven slapen,  want mama en papa moesten naar een huwelijksfeest.

    Grootvader had geluk – hij sliep op de kamer met Seppe en Seppe sliep braafjes de hele nacht door tot 8.30 uur. 

    Ik had wat minder geluk,  om 5 uur maakte kleindochter me wakker en zei me héél lief dat het tijd was om op te staan. 

    Ik verzekerde haar dat dit niet het geval was en zei dat ze best nog enkele uren mocht slapen.

    Een kwartier later werd ik terug gewekt en ze vroeg of de TV aan mocht, waarop ik haar zei dat er om 5.15 ’s morgens nog geen kinderprogramma’s uitgezonden werden.

    Gelukkig gaf ze het op en sliep ze toch nog één uurtje.

     

    Papa kwam hen ‘ zelf lekker uitgeslapen ‘ terughalen rond de middag.

    Ik heb nadien twee biscuits gebakken voor het verjaardagsfeest van zoon 1 en kleinzoon 1 en heb na de middag een dutje gedaan, iets wat ik normaal nooit doe.  
    Mijn pijp was uit!

     

    Gisteren is ventje met de andere Bompa weer in het huis gaan werken – de tijd begint te dringen, het huis moet klaar zijn tegen het einde van de maand.  

     

    Ik heb terwijl hij weg was de biscuits verder afgewerkt en  Mr. Silver was net op tijd thuis om te douchen en zich om te kleden want om vijf uur begon het verjaardagsfeest.  
    De twee jarigen van de maand november werden deze keer samen gevierd.

     

    De oudste zus van schoondochter kon er deze keer niet bij zijn.   Zij is enkele dagen geleden thuis van de keldertrap naar beneden geduikeld en heeft nu een pijnlijke, complexe beenbreuk.  

    Toch heeft ze zichzelf nog de trap opgesleept om te telefoneren om hulp. 

    Zij wordt nu thuis verzorgd bij haar ouders en haar zoontje wordt opgevangen door haar zus.

     

    Schoondochter 2 is ook nog altijd ziek, de longontsteking geneest traag maar zeker. 

    Vandaag moest ze wel terug naar de dokter want er was nog een extra bloedonderzoek nodig.

     

    Ventje is nu naar zijn wekelijkse 'Duveltjes' bijeenkomst met zijn ex-collega’s en hij moet nadien naar schoonma die ook ziek is…

    Morgen ben ik met twee vriendinnen afgesproken om eens lekker bij te kletsen en vrijdag gaan we naar het theater...zo blijven we bezig hé !  

     

    Ik mag er niet aan denken dat het nog maar één maand is vooraleer de eindejaarsfeesten beginnen.  

     

    Zalig zijn de gepensioneerden

    want zij hebben geen tijd om zich te vervelen….


     

     

     

     

    18-11-2008 om 13:00 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (12)
    14-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een fiere mama ....
    .


     



    Ik had me voorgenomen om eerst en vooral mijn boekhouding te doen, daarna wat op te rommelen en te kuisen,  want straks komt Pazke op bezoek.

    Toen dacht ik ‘Foert’ – ik weet dat zij het helemaal niet erg vindt als het hier wat overhoop staat.   Een gezellig babbeltje heeft voorrang.


    Ik merkte ook dat ik al enkele dagen achterstond met mijn dagboek en op mijn leeftijd kan ik niet meer zeker zijn of ik morgen nog weet wat er enkele dagen geleden gebeurd is.

     

    Dinsdag was een ongelooflijke dag, eentje die ik voor geen geld ter wereld had willen missen.


    Zoon 2 was een tijdje terug gefilmd en geïnterviewd voor de Europese school en dinsdag was hij gevraagd om te komen spreken voor de leerkrachten in diezelfde school.


    Ik vind het erg dat ik de video hier niet op mijn blog kan plaatsen, maar ik moet tenslotte discreet omgaan met zijn persoonlijk leven.  Het is tenslotte niet zijn dagboek.

    In feite moet ik bekennen dat ik niet weet hoe ik een video moet uploaden zodat ik het op mijn Facebook kan zetten, dan kan het wel door vrienden en familie bekeken worden – indien er iemand mij raad kan geven hoe het moet, dan zou ik dit zeer op prijs stellen.

     

    Het onderwerp dyslexie me blijft nog steeds boeien, ik volg de evolutie omdat ik besef dat misschien ooit één van mijn kleinkinderen het zou kunnen overgeërfd hebben en dan wil ik weten hoe het tegenwoordig op school aangepakt wordt.

    Daarom had ik aan zoon 2 gevraagd of ik mee mocht om te luisteren.   Ik beloofde om héél braaf en stil achteraan in de zaal te zitten en mijn mond te houden.


    De video met het interview met zoon werd eerst afgespeeld en de zaal werd muisstil.

    Daarna mochten de leerkrachten aan zoon vragen stellen.

    Alles was in het Engels omdat het voor de Europese school was.  
    Ik zat stomverbaasd te luisteren hoe goed zoon 2 nog Engels sprak,  want onderling spreken wij nu altijd Nederlands en er wordt nog bitter weinig Engels gesproken nu mijn beide ouders overleden zijn.


    Van alle kanten werden vragen op zoon afgevuurd en ik keek vol bewondering naar de vrucht van mijn schoot.

    Hij antwoordde zo ongelooflijk zelfzeker en straalde zoveel zelfvertrouwen uit dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg.  

     

    Voor me zat een jonge vrouw en toen zij het woord kreeg stond ze recht en zei dat ze geen vraag had,  maar dat ze ontzettend blij was dat ze het verhaal van zoon had mogen horen en dat ze er heel veel uit geleerd had.


    Nadien werd hij nog door heel veel mensen gefeliciteerd.  

    Ik was ongelooflijk blij en trots dat ik het had mogen meemaken.

     

    Nadien kregen we door de school een diner aangeboden en veel mensen hadden hem nog vragen willen stellen,  maar zoon wou zo snel mogelijk vertrekken om verder in hun nieuw huis te werken – de verhuis is gepland voor 29 november.

     

    Gisteren hebben we de hele dag op Seppe gepast – hij was voor één keer gelukkig  eens niet ziek.  De kribbe was gesloten voor een pedagogische studiedag.

    Een zieke Seppe is een handvol – een niet zieke Seppe zijn vierenveertig handen vol.   De deugnieterij droop gewoon uit zijn pretoogjes.

    Mr. Silver en ik waren gisterenavond doodop.   Indien men de energie van zo’n tweejarige zou kunnen bottelen en verkopen dan waren we op slag schatrijk.


    Om half vier hebben we dan kleindochter van school gehaald en hen beiden naar hun nog steeds zieke mama gevoerd.

    Kleindochter keek maar sipjes omdat zij niet was mogen meekomen.   Ik stelde haar meteen gerust – ze moest nog maar twee keer slapen,  want zaterdag komen ze allebei naar ons en ze blijven overnachten.

     

    Gisteren kwam broer Ardennen, op de terugweg van een bezoek bij zus Engeland, even langs om naar onze auto te kijken die al een tijdje een raar geluid maakte.

    Ik weigerde om er nog grote ritten mee te maken tot ik wist wat het gekletter was.

    Broer suste me en zei dat er waarschijnlijk een klepje van de uitlaat doorgeroest was. 

    Toen hij echter wat later terug binnenkwam was hij toch geschrokken.

    Twee van de vijf bouten in het wiel waren helemaal gelost en kletterden rond onder de hubcap.

    Nu herinner ik me dat er ooit op de snelweg een wiel van de auto van Paz is gevlogen en ik ben blij dat ik zo voorzichtig ben geweest om geen lange afstanden te rijden.   

     

    Vandaag las ik in de krant een artikel over een heel moedige man die een kindje uit het water heeft gered.  

    Een buggy was de helling afgerold met een kindje erin en was in een diepe vijver gerold.

    De man is zonder aarzelen in het koude water gesprongen en heeft het kindje gered.   Nadien heeft zijn vrouw nog heel wat werk gehad om hem en de grootmoeder van het kindje (die even later ook in de vijver was gesprongen), uit het water te sleuren.

     

    Waarom ik dit nu belangrijk genoeg vind om dit hier te schrijven : wel ten eerste omdat ik het heel moedig van de man vind en ook omdat ik heel toevallig vorige zaterdag op een feest naast deze zeer moedige mensen aan tafel zat.


    Lees meer hier : (GVA)


     


     

     

    14-11-2008 om 13:53 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (7)
    10-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.satire - kunst en jarretelles.....
    .



    jarretelles voor heren



    Op het blog van  Ludovicus las ik daarnet dat hij met weemoed terugblikt op de tijd van de jarretelles.

    Mijn reactie werd zo lang dat ik besloten heb om ze hier neer te zetten.

    Ooit heb ik zelf over de jarretelletijd geschreven: – klik hier

    't Is te merken dat vriend  Ludovicus  die marteltuigen nooit zelf heeft moeten dragen.
    Nochtans zijn er ook jarretelles voor heren. (zie foto)
    Indien
    ik er ooit een paar vind zal ik ze hem als geschenk geven en dan kunnen we daarna nog eens praten.

    Ik herinner me enkel dat mijn twee broers het vreselijk amusant vonden om mijn jarretelles vast te nemen en die vervolgens met een knal tegen mijn billen terug te laten kletsen – gevolg: altijd blauw plekken op mijn billen en ik razend kwaad natuurlijk.
    De uitvinder van de panty verdient naar mijn mening een standbeeld, naast de uitvinder van de tampon en de pamper.

    Liefst loop ik zelf met blote benen, panty’s draag ik enkel in de winter onder een rok en ik ben heel blij dat de dikke collants (kousenbroeken)  nu terug in de mode zijn.

    Verder ben ik ook volledig akkoord met iets anders dat Ludovicus schreef : ik vind zijn nieuwe oprit namelijk ook een groter kunstwerk dan het stinkend kunstwerk van Jan Fabre in de MuHKA.

    Voor diegenen die het niet kennen : aan het plafond hangen ontkiemende aardappelen en uien in condooms te bengelen, te kiemen,  te rotten en te stinken. 
    Er wordt verondersteld dat we regelmatig komen kijken naar de verdere ontwikkeling en verrotting:
    euh...nee dank u Mr. Fabre – ik pas,  zelfs indien u mij daarom kleinburgerlijk vindt of niet.

    Ik vrees dat ik oud word, want ik begrijp blijkbaar niet meer wat ‘kunst’ is en ook niet wat ‘satire’ is (cfr. Humo).

    Deze week lees ik in Humo dat ze verbolgen zijn omdat ze hun vorige editie onder gerechtelijke dwang uit de rekken hebben moeten halen,  omwille van getrukeerde  pornofoto’s van een hooggeplaatste politieman,  tegen wie momenteel een rechtszaak loopt. 
    Foto’s van twee dames die voor hem werk(t)en werden ook verwerkt in die ‘satirische’ pornografische fotomontage.

    ’t Is maar wat je ‘satire’ noemt nietwaar?   

    Publieke figuren zijn voor elk dag- en weekblad nu open wild.    
    Hoewel Humo zichzelf een kwaliteit en kritisch tijdschrift vindt en waarschijnlijk niet bij de roddelpers wil horen, getuigt het van een ongelooflijk slechte smaak om dergelijke foto’s te publiceren onder het mom van 'satire'.  

    Tenslotte worden niet enkel de personen zelf ‘satirisch’ vernederd, maar de kinderen en partners worden ook met de gevolgen geconfronteerd.   
    Je zal maar op school door je mede-studenten zo’n ‘satirische’ foto van je vader of moeder onder je neus geduwd krijgen. 
    Je kan daarna lange tijd voor behandeling naar een psychiater om van je trauma af te geraken.  

    Ik heb al vaker geschreven dat ik de huidige humor in Humo niet begrijp of apprecieer. 

    Het is en blijft een tijdschrift met een zeer goede TV lay-out en regelmatig zijn er goede, kritische interviews te lezen en Dwarskijker kan me ook nog altijd bekoren.   

    Ik weet niet wie er verantwoordelijk is voor de “cringe” humor die ons nu al verschillende jaren door de strot geduwd wordt, maar het wordt hoog tijd dat men ook aan de trouwe lezers denkt die dit soort humor helemaal niet op prijs stellen.

    ‘Satire en kunst moeten onze gemoederen verhitten en moeten ons tot nadenken aanzetten’ las ik onlangs.

    Goed – het stinkend 'kunst'werk van Fabre en de getrukeerde 'satirische' porno foto’s in Humo hebben me inderdaad doen nadenken en hebben mijn gemoederen dermate verhit dat ik mijn mening hier nu ook ongecensureerd neerzet!

    Ik vind het stinkend werk van Jan Fabre géén kunst en ik vind de getrukeerde pornografische foto’s in de Humo géén satire : néh !

     

     

       

    10-11-2008 om 16:54 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (13)
    08-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ouderwerts en gênant ....of niet ?
    .





     

    Mijn afweersysteem werkt gelukkig nog goed, want gisteren kon ik weer een heerlijk namiddagje doorbrengen met mijn lieve vrienden, die inmiddels al veel meer geworden zijn dan ‘blog’vrienden.

    Terwijl ik wacht op de komst van kleinzonen 1 en 2 maak ik snel even tijd voor mijn blogje.

    Bij de tandarts (zie enkele dagen terug) vroeg ik me af - met opengesperde mond ‘met speekselzuiger’  - wat het meest gênant of onelegant was: een bezoek aan de tandarts of een bezoek aan de gynaecoloog.

    Er is geen simpel antwoord hé?

    Nu bleek die nieuwe tandarts een vrij knappe vent, maar dat maakt het in feite nog gênanter.
    Voor een knappe man doe je als vrouw toch een extra efforreke om charmant, elegant en welbespraakt over te komen.
    Dat laatste is vrij moeilijk met een hele ijzerwinkel in je mond.

    Maar ach, mannen zijn net hetzelfde hoor.

    Hou ze maar in’t oog wanneer ze in de buurt van een knappe babe zijn.
    Het horeca buikje wordt ingetrokken, de borstkas stoer vooruit gestoken en ze doen hun best om zich een ‘George Clooney’ look/houding aan te meten.

    Maar ik dwaal af : het ging hier over wat voor een vrouw het meest gênant was.

    Mijn degelijke, katholieke, preutse opvoeding was waarschijnlijk de oorzaak dat ik me ongelooflijk schaamde om met een vreemde man, al of niet een dokter, over mijn onderste lichaamsdelen te spreken, laat staan die te ontbloten in zijn aanwezigheid.

    Dat was dan ook de reden waarom ik op zeventienjarige leeftijd naar een vrouwelijke gynaecoloog ging, ook omdat ik dacht dat zij tenminste zou begrijpen waarover ik sprak.

    Hoe kon een mannelijke dokter nu weten hoe maandelijkse menstruatiepijn mèt migraine aanvoelde?

    Bovendien was ik ervan overtuigd dat een vrouwelijke gynaecologe meer dan waarschijnlijk zelf minstens één kind met pijn en smarten zou gebaard hebben. (dit met het oog op de toekomst).

    Jongens… had ik het even mis....

    Mijn vrouwelijke gynaecologe was, we spreken jaren zestig, een van de weinige vrouwelijke gynaecologen hier ten velde, en toen ik haar wat beter leerde kennen hoorde ik dat ze niet gehuwd was, geen kinderen had of wou èn ze had geen tijd voor flauwe trezebezen.

    Indien je kloeg over pijn of krampen dan antwoordde ze steevast:  “jaja juffra’ke, wemme allemol al ies krampen, ge mut mor oep a taande baaite gelak iederien ..pakt een asperienneke.”

    Haar medische uitrusting bestond uit:  haar handen, latex handschoenen, twee vingers - en elke vrouw weet wat ik hiermee bedoel -  een vreselijke metalen bankschroef om uw heilige der heilige open te spalken.

    Verder heb ik haar (ook veel later) nog een trompetvormig instrument weten gebruiken om naar de hartjes van mijn nog ongeboren kinderen te luisteren.

    Ze was waarschijnlijk een minimaliste avant la lettre.

    Ze sprak in elk geval geen AN.
    Wanneer je binnenkwam dan kreeg je een korte, krachtige handdruk, en voor je de kans had om iets te zeggen zei ze in het Antwerps: “ go mor nor de kliedkamer, doed alles oit, go nor de wc, oe blaas mut leeg zaain en komt dan mor oep de tafel liggen en legdoe voeten mor iniens in de beugels”.

    Ik vond de afstand van de kleedkamer naar de onderzoektafel een ongelooflijk lange afstand om achteloos in je flikkie af te leggen, maar het feit dat ze een vrouw was maakte het toch een ietsiepietsie minder gênant.

    Thuis liepen noch mijn moeder, mijn zus of ikzelf ooit naakt rond.
    Ik had zelfs nog nooit mijn moeder of mijn inmiddels volwassen zus naakt gezien.

    Moeder had ons een Houdini-achtige methode aangeleerd om ons te wassen onder onze nachtjapon, en zelfs volledig aan- en uit te kleden onder diezelfde nachtjapon.

    De enige naakte vrouwen die je toen zag waren die op de prenten in de vitrines van de ‘speciale’ cinema zalen in’t stad, en dan nog werden de belangrijke deeltjes afgeschermd door een zwart vierkantje.

    Seksuele opvoeding op school ging nog over dieren op een boerderij of bloemen, bijtjes en stijfmeel en was zo abstract dat ik er niets van begreep.

    Oeps, weer afgedwaald, dus even terug FF >> naar mijn vrouwelijke gynaecologe.

    Ik klauterde dus zo elegant mogelijk op de onderzoekstafel, legde mijn benen braaf in de beugels en zette mijn blik op oneindig en mijn verstand op nul.

    Op zeventienjarige leeftijd zit je nog vol complexen.
    Je vindt je neus te groot, je borsten te klein, je achterwerk te dik ….

    Hm… bij nader inzien is er nog niet veel veranderd – mijn neus lijkt nog groot, mijn borsten waren klein toen ze groot moesten zijn en nu te groot wanneer ze klein zouden moeten zijn.
    Mijn achterwerk is niet meer buiten proportie dik, want de rest van mijn lichaam heeft zich solidair getoond en is nu helemaal dik.

    Enfin, ik lag daar op die tafel klaar voor de strijd.

    "Hmm’end" en "Haa’end" begon ze dan steeds haar onderzoek op dezelfde manier, beginnend via je borsten, afdalend naar de lager gelegen regionen.
    Elke keer zei ze ook : “ ’k gon oe nie zier doen zenne, ge mut nie verschiete” en dan wist je dat het ogenblik er was waarop ze de koude stalen bankvijs ging inbrengen.
    Als ze goed gehumeurd was en een beetje tijd had,  dan kon er nog een: “Gogget juffrakke, ’t is direct verbaai zenne?” af.

    Tot mijn grote spijt is ze nu al enkele jaren met pensioen: de vertrouwde, vrouwelijke dokter die me hielp om mijn twee kinderen 'zonder verdoving' ( mor allez allez …nie flaa doeng zenne !! ) op de wereld zetten en later nog verschillende andere kleine ingrepen bij me deed.

    Op rijpe middelbare leeftijd werd ik verplicht om een andere gynaecoloog te zoeken en heb ik uiteindelijk de enorme stap gezet naar een mannelijke arts, me aangeraden door een collega.

    Wekenlang heb ik erover gedubd en gepiekerd ….


    maar dat verhaal is voor een andere keer, want binnen enkele minuten komen de kleinzonen en ik heb hen beloofd dat we vandaag weer aquarels gaan schilderen.


     

    08-11-2008 om 15:43 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    » Reageer (11)
    06-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Seppeke is weer ziek ....
    .



    SEPPE



    Seppeke wordt vandaag voor de elfendertigste  keer ontslagen uit het ziekenhuis.

    Vorige vrijdag, (de dag van de tandarts ) was Seppeke weer eens ziek en vroeg zoon 2 of hij naar ons mocht komen.

    Volgens de huisarts had hij een flinke keel- en oorontsteking.  


    Ik kon mijn afspraak bij de tandarts niet afzeggen en hij ging dus eerst even naar schoondochter 1, waar ik hem wat later ging ophalen.


    Medicijnen onderdrukten de koorts en Seppe kwam me tijdens het spelen regelmatig eens knuffelen.

    Verschillende keren zei hij : “mondje pijn nana” waarop ik hem een troostkusje gaf en eens over zijn bolleke streek.


    Ik gaf hem een ijsje omdat dat zo wat het enige is dat je bij erge keelpijn kan slikken, maar na één  likje wou hij al niet meer en zei hij weer eens “mondje pijn”.  

    Nana, die nooit eten weggooit, likte de rest van het ijsje dan maar op!


    De woorden “mondje pijn” bleven echter knagen, zelfs in mijn bed lag ik er nog over te piekeren.

    Tweejarigen kunnen meestal niet zo specifiek zeggen waar het pijn doet..  

    Bij oorpijn grijpen ze naar hun oortjes, maar andere pijntjes wordt meestal omschreven als pijn of buikpijn.


    Hij nam ook antibiotica en ik weet dat schoonma daar elke keer een ontstoken tong van krijgt en ik vroeg me af of dat bij hem ook zo was.


    Ik belde de volgende ochtend zoon 2 op en vroeg of ze bij Seppe gekeken hadden of zijn tongetje  niet rood of ontstoken was.

    Zoon 2 vertelde me dat het nog veel erger was, het tongetje was flink gezwollen en Seppe had de hele nacht gehuild van de pijn, ze gingen met hem naar de kinderarts.


    Die zei dat het mond-en-klauwzeer was, er waren al twee heel grote aften te zien op de tong. 
    Normaal zwelt de tong echter niet op, er was dus twijfel of het ook bij hem een allergische reactie zou kunnen zijn.


    Er is geen behandeling tegen die ziekte – enkel pijnstillers, maar omdat het ventje zo vreselijk afzag en al drie dagen niets meer had kunnen eten,  werd hij eergisteren opgenomen in het ziekenhuis.

    Daar kreeg hij via een infuus doorlopend medicatie tegen de pijn en konden hij en zijn papa toch één nachtje ononderbroken slapen.


    Die opname in het ziekenhuis gooide natuurlijk de weekplanning van iedereen weer flink overhoop.  


    Mond en klauwzeer schijnt ook zeer besmettelijk te zijn


    Ik hoop van niet, want ik zou héél graag morgen naar onze maandelijkse blogmeeting gaan en zaterdag is’t groot feest omdat een goede vriend met pensioen gaat.


    Maar dat verdomde ijsje hé ….


     

    06-11-2008 om 15:05 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (9)
    05-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Amerika kiest voor de juiste man....
    .



    Barack Hussein Obama II


     

    PROFICIAT !

    05-11-2008 om 10:41 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (11)
    03-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen. Sprankel info ...
    .





    VERENIGING VAN OUDERS VAN NORMAALBEGAAFDE KINDEREN MET LEERPROBLEMEN

    Sticordi* maatregelen aanpak bij leerstoornissen op school en thuis

    Lief Nauwelaerts

    12 november 2008
    20 uur
     

    ‘De Cluyse’
    Kerkhofblommestraat 1
    2170 Merksem


    Toegang :

    Leden: 2,5 euro op vertoon van lidkaart
    niet leden: 5 euro
    studenten: 1 euro

    Info Tel.
    03 289 38 17  03 645 76 39

    www.sprankel.be



    *STICORDI: STImuleren, COmpenseren, Remediëren en DIspenseren.

    meer uitleg over de Sticordi maatregelen kan je vinden als je op de link hier net boven klikt.
    (archief Bojako)

    03-11-2008 om 11:37 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (3)
    01-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de tand saga ........
    .





    Woensdag avond lag ik (mijn dieet weer volledig negerend ) chips te knabbelen terwijl ik TV keek.  

    Ik voelde plots iets heel hard op mijn tong tussen de chips die gemaald werden in mijn aangezichts orifice.


    “Tiens tiens…een steentje tussen de chips, in Amerika kunt ge daar voor procederen”; dacht ik,  terwijl ik de boosdoener uit mijn mond viste.

    Ik bekeek het steentje en dacht toen: “hèhè - gelukkig dat ik er niet op gebeten heb anders was er weer misschien een tand gesneuveld zoals vorig jaar”.


    Plots viel mijne vierkante eurocent en ik liet mijn tong behoedzaam de veelgeplaagde kies achteraan rechts verkennen.


    Shit!  Merde!  et Zut alors !  …. Het was verdomme geen steentje, het was de beruchte vulling die me een klein fortuin en onnoemelijk veel pijn heeft gekost.


    Mijn tong deelde aan mijn hersenen mede dat er nu enkel nog de wortels van de kies in mijn tandvlees restte,  met daar rond een schelpje met bijzonder venijnige, scherpe kantjes:   de restanten van wat ooit een prachtige kies was.


    Ik kan in mijn blog nakijken hoelang de reparatie is meegegaan en hoeveel het me gekost heeft, maar de kosten/baten analyse zal nihil zijn of nog erger : te vergelijken met aandelen van Fortis.


    Met de moed in mijn Crockskes heb ik de volgende dag de tandarts opgebeld om een dringende afspraak. 

    Donderdag was er niemand maar ik mocht  vrijdag voormiddag komen.

    Niet zo vreselijk erg,  vermits de zenuw destijds met enorm veel moeite morsdood werd gemaakt, maar de vlijmscherpe randjes voelden wel aan alsof ik met een scheermesje in mijn mond rondliep.


    “Dat wordt nu beslist trekken”, dacht ik bij mijn eigen zichzelve.
     “Al die verdomde moeite en pijn voor niets….”


    Tot ik me plots herinnerde dat ons aller Pazke ook geplaagd zit met een dergelijk probleem en als oplossing voor een implantaat heeft geopteerd.

    Ik werd zowaar wit rond mijn neus toen ik me de prijs van een dergelijke ingreep herinnerde.


    Omdat ik ervan overtuigd was dat mijn tandarts me misschien ook richting tandchirurgie zou doorverwijzen,  belde ik Pazke op om te horen of ik toch geen nulleke teveel had gehoord.


    Nee hoor, mijn lange termijn geheugen had me niet in de steek gelaten … zo’n implantaat tand kost wel degelijk een arm en een been.

    Moest het vooraan mijn ‘charmante glimlach’ bezoedelen,  dan zou ik ervoor opteren, maar zoveel geld besteden om iets beter te kunnen kauwen zag ik toch niet zitten.


    Nog altijd met de moed op een uitermate laag pitje – nu in mijn schoenen en niet in mijn Crockskes,  want het was koud buiten – vertrok ik vrijdag naar de tandarts, benieuwd hoe mijn hyperkinetische tandarts Juffrouw Hyperspraak, me deze keer zou folteren.


    Ik moest gelukkig niet lang wachten, de deur ging open en een knappe man keek me lachend aan: “Kom maar binnen madammeke”…
    Jawadde - mijn dag zal er al veel rooskleuriger uit.


    “Zeg het eens”: zei hij, waarop ik hem het hele gruwelverhaal in geuren en kleuren vertelde, 
    ’t was tenslotte Halloween.


    “Doe uw mond eens open en laat me eens kijken” zei Mr. KNAP en hij boog diep over me heen en keek naar de tand ruïne.   (Gelukkig had ik na het douchen eraan gedacht om mezelf met een wolkje parfum te besproeien! )

    Bij een tandarts met een opengesperde mond vol zuigers, toeters en bellen liggen,  is naar mijn mening nog oneleganter dan een onderzoek bij een gynaecoloog.

    Wanneer je probeert te antwoorden op vragen,  dan klinkt het alsof je een erge spraakafwijking hebt.


    Hij verstond mijn gewauwel niet en viste alle attributen uit mijn mond en ik vroeg hem wat er nog kon gedaan/gered worden.


    “Hmmm…..ik ga die scherpe randen gewoon afslijpen tot aan het tandvlees en ik laat het verder zo, met de tijd zal de wortel zich omhoog werken en dan zien we wel verder!” zei hij heel bedaard.


    De tandartsassistente hoorde ik het woord : “ stifttand” tussen haar tanden sissen, maar  Mr. KNAP zei tot mijn grote verbazing : “Nee hoor – gewoon zo laten”.  

    “Die heeft zijn geld zeker niet belegd in Fortis aandelen” dacht ik terloops.


    “Heu … kan ik dan nog kauwen en als die wortel daar zo bloot ligt te liggen, kan dat dan geen ontstekingen in het tandvlees veroorzaken?” vroeg ik hem voorzichtig.


    Nog altijd even zeker van zijn stuk zei hij dat een ontsteking heel onwaarschijnlijk was en dat ik nog probleemloos zou kunnen kauwen, desnoods met mijn andere bieterkes.


    Ik werd voorzien van een kwijl bavetje (slabbetje Thea)- zuiger, spiegel, licht en vijl/boor machine gingen in mijn mond en ik bespaar u het vreselijk geluid van het afvijlen, maar het was deze keer wel pijnloos!


    Ik wou al gezwind van de stoel springen toen hij zei dat hij nog even mijn gebit wou nakijken.

    “Ahaaaaaa…..ik zie hier een klein gaatje van boven, wil ik dat ineens vullen?” vroeg hij.

    Hij schrok van mijn luide, formele, heel duidelijk gearticuleerde “NEEJE BEGOT” en vroeg me perplex waarom niet.


    “Omdat ik niet hetzelfde wil meemaken zoals met die vorige kies”:  antwoordde ik. 

    “Dat is ook begonnen met een pieteklein gaatje en één jaar later zit ik met een afgevijlde wortel in mijn tandvlees. “


    “Maar allez allez madammeke, ’t is een piepklein gaatje, ’t is direct geflikt, geen pijn, ik garandeer het u !”


    Ik keek naar zijn geruststellende, knappe, betrouwbare ogen en liet me natuurlijk verleiden, wat had je gedacht!

    “Bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz….. “ een kwartierke later vertrok ik, met één  afgevijlde, pijnloze kies-wortel en één gevuld pijnloos gaatje en mijne portemonnee weer maar eens vijftig euro lichter.


    Toch was ik gelukkig,  want Mr. KNAP is naar verluidt geen vervanger, hij blijft !

    Juffrouw Hyperspraak is niet langer in de praktijk  en mijn bieterkes worden van nu af aan door hem verzorgd.

     

    Mijn tong is nu op zoek naar minuscule gaatjes ….


    01-11-2008 om 19:04 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (13)
    30-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de tijd vliegt snel, gebruik het wel ....
    .





     

    Vliegt de tijd voor jullie ook zo snel, of is het bij mij alleen ? 

    Ik vind dat dit filmpje zowel past voor Halloween én voor het leven.

    Ons aller Hotlips zegt ons elke dag trouwens  : 

    " GENIET VAN HET LEVEN,JE HEBT HET MAAR EVEN ! "

    en heeft ze geen gelijk misschien ?




    30-10-2008 om 18:29 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (11)
    27-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een verhaaltje voor Halloween ...
    .



    Wiccan MySpace Comments and Graphics
     

     



     

    Toen:

    Ze woonde in een oud bouwvallig hutje, diep in het woud en ze verkocht kruiden om te overleven.   Mensen uit het dorp waren bang van haar en beweerden dat ze een heks was.  

    Ze lieten haar met rust omdat ze vreesden dat ze haar toverkracht zou gebruiken en hun koeien dan geen melk meer zouden geven,  hun oogst zou mislukken, hun kinderen ziek zouden worden… je wist tenslotte nooit waartoe een heks in staat was.

     

    Niet veel later verdwenen met regelmatige tussenpozen jonge meisjes uit het dorp.   Iedereen ging op zoek, huilende ouders, familieleden, buren en vrienden doorzochten het hele woud. 
    Elk huis, boerderij of stal werd van nok tot kelder grondig doorzocht,  maar men vond geen spoor van de vermiste meisjes.

    Enkele moedige mensen klopten zelfs aan bij de heks, maar door een kier van de deur zei ze bits dat er in haar huis geen jonge meisjes waren.

    Toch viel het iedereen op dat de heks er steeds beter uit zag.   Ze leek jonger, zelfs aantrekkelijk.  

    De mensen waren natuurlijk achterdochtig,  maar ze konden niet bewijzen dat de heks iets te maken had met de verdwijning van hun jonge dochters.

    De dorpelingen die nog jonge dochters hadden waren angstig en waakten.

    Enkele weken later, midden in de nacht, stond de dochter van de molenaar plots op en wezenloos voor zich uitstarend wandelde ze naar buiten.   Een betoverend lied dat voor niemand anders hoorbaar was lokte haar steeds verder.

    Toevallig was de vrouw van de molenaar die nacht wakker geworden met vreselijke tandpijn en ze was in de keuken op zoek naar kruidnagel.   Ze hoorde gestommel en zag tot haar verbazing haar jonge dochter naar buiten gaan.

     

    Luid gillend riep ze haar man en samen liepen ze hun dochter achterna.   De molenaar was nog in zijn nachthemd en samen probeerden ze vruchteloos hun dochter tegen te houden, maar het meisje vocht zich los met een ongelooflijke kracht en liep verder.

    De wanhopige kreten van de molenaar en zijn vrouw wekten de andere dorpelingen en zij snelden de arme mensen ter hulp.

    Plots gilde iemand en wees met de vinger naar een vreemd licht aan de rand van het bos.  Ze volgden allen het meisje tot in een veld vlakbij het bos en zagen daar de heks staan naast een oude eikenboom. In haar uitgestrekte hand hield ze een toverstok dat gericht was op de molenaarsdochter.    Uit de ogen van de heks straalde een griezelig licht en haar blik was priemend op het jong meisje gericht.

    Het hele dorp was nu klaarwakker en iedereen had zich gewapend met geweren, stokken en hooivorken en ze  liepen allen brullend naar de heks. 

    Die ontwaakte als uit een trance en  vluchtte snel het donkere woud terug in.  

    Een boer had zijn geweer geladen met zilveren kogels,  want hij wist dat enkel deze kogels in staat waren om heksen, weerwolven en andere duivels te doden.   

    Hij  richtte en schoot,  de kogel raakte de heks en ze viel gewond neer op de grond.

    De razende menigte vloog op haar af en ze sleurden haar terug naar het veld.   

    Van hout uit het bos maakten ze een enorme brandstapel en ze bonden de heks erop vast en staken het vuur aan.

    Terwijl het vuur aan haar enkels likte vervloekte de heks alle dorpelingen.  
    Met een ijselijke stem riep ze dat iedereen die ooit haar naam zou uitspreken voor een spiegel,  vervloekt zou worden als straf voor haar verschrikkelijke dood.  Hun lichaam zou ze uiteen rijten en  hun ziel zou voor eeuwig verdoemd zijn.  Door vuur zouden ze verteerd worden en dezelfde verschrikkelijke pijn lijden die zij had geleden.   Lichaam en ziel zouden voor altijd branden en gevangen blijven in de spiegel.

    Toen het krijsen ophield en de dorpelingen overtuigd waren dat de heks dood was gingen ze naar haar hut in het woud en daar vonden de graven van alle vermiste meisjes, ze waren door de heks vermoord.  

    Binnen vonden ze het bewijs.  
    Op de tafel stond een beker met een restje gestold bloed.  
    De heks had het bloed van de jonge meisjes gedronken om zelf terug jong en mooi te worden.

    Nadien durfde niemand  in een spiegel kijken, de vloek weerklonk elke nacht in hun dromen.  
    Alle spiegels werden weggestopt  in kelders en op zolders.

    Maar dat was vele, vele jaren geleden.


    Enkele generaties later was iedereen de vloek bijna vergeten.  Het verhaal werd nog af en toe verteld als een spookverhaal om kinderen bang te maken, maar die riepen uitdagend, het lot tartend,  luid lachend de naam voor een spiegel en nooit gebeurde er iets. 

    Uiteindelijk geloofde niemand nog in de vloek.

     

    Nu:

     

    Het is  nu anno 2008 en ik weet wel beter.

    Ik weet dat de vloek wel werkt,  want ik ben een rechtstreekse afstammeling van één van de dorpelingen langs moederskant.   Van generatie op generatie werd het juiste verhaal doorverteld van moeder op dochter en van mijn moeder heb ik ook een antieke spiegel overgeërfd.  

    Wat anderen dus niet weten maar ik wel,  is dat de spiegel er een moet zijn die ooit aan een van de oorspronkelijke dorpelingen heeft toebehoord. 
    Ik weet ook dat  men ‘bij kaarslicht’ voor die spiegel de naam moet zeggen, en de naam moet uitgesproken worden in het oud dorpsdialect van vroeger.


    Ik weet dat het slecht is, en  jullie zullen mij misschien niet begrijpen, maar ik hou het niet langer vol.  
    Ik vecht al zo lang tegen de verleiding om de spiegel te gebruiken.

    Ik haat de vrouw die seffens komt, want ze pest en tart me al bijna heel mijn leven.  

     

    In een gespecialiseerde winkel kocht ik vorige week enkele kaarsen, zwarte kaarsen,  gemaakt van een heel zeldzame bijenwas.

    Ik heb ze daarnet aangestoken, ze branden nu op de lage kast, net onder de antieke spiegel aan de muur.

    Ik heb haar gevraagd om even langs te komen.  

    Ze is ongelooflijk ijdel en ik ben ervan overtuigd dat ze zichzelf in de spiegel zal bewonderen. 


    Hoor…daar gaat de bel …. ik ga haar nu binnenlaten.


    “Hoe intiem” zegt ze smalend zoals steeds – “verwacht je iemand en heb je daarom enkel kaarsen aangestoken zodat hij je lelijk oud gezicht en je rimpels niet kan zien?”


    Ik zwijg verbeten en zonder me een blik waardig te gunnen loopt ze net zoals ik verwachtte recht naar de spiegel, zij buigt iets voorover en kijkt bewonderend naar haar spiegelbeeld.. 

    Ik ga een eindje van haar staan en terwijl ze zichzelf in de spiegel bekijkt zeg ik  luidop de vervloekte naam in het oude dialect van mijn voorouders.

     

    Wat ik zie doet mijn bloed stollen.   In de spiegel zie ik niet langer haar reflectie maar een  ander afschuwelijk, verbrand, boosaardig gezicht. 
    Het is het gezicht van een stokoude afgrijselijk lelijke heks .


    Het gegil doet me vreselijk schrikken, ik hol weg en verberg me achter de zware gordijnen en merk dat zij niet meer in staat is om te bewegen.   Angst heeft haar versteend zoals de vrouw van Lot.

    Van waar ik sta zie ik vlammen uit de spiegel haar richting uitspringen.  
    Ik hoor het geknetter van vet vlees dat verbrandt in vuur en ik ruik de afschuwelijke geur van verschroeid haar.

    Een vreselijke lach weerklinkt en uit de spiegel  komt plots een hand.   De lelijke gekromde vingers strekken zich uit en grijpen haar vast.  
    Ze wordt voor mijn ogen krijsend in de brandende spiegel getrokken.


    Het gekrijs stopt zo plots dat ik weer schrik.   Ik kijk voorzichtig en zie dat de vlammen verdwenen zijn.   
    Ook zij is verdwenen.   Weg ….
    De spiegel lijkt weer een gewone spiegel.

     

    Ik neem dit geheim mee in mijn graf, niemand kent de waarheid, behalve jullie nu, maar ik ben er vast van overtuigd dat jullie zullen zwijgen….


    Maar om zeker te zijn: wees altijd op je hoede … zeg nooit mijn naam wanneer je voor een spiegel staat…..want ……je weet maar nooit!

                             

                          

    27-10-2008 om 23:37 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    » Reageer (12)
    26-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ik verveel me niet snel ....
    .




    “Gij gaat u nogal vervelen wanneer ge niet meer werkt hoor!” : werd me door heel veel mensen gezegd toen ik in 2001 stopte met werken.

    Ze kregen geen gelijk!    Ik heb me nog geen ogenblik verveeld, integendeel.

    Dit weekend  vierden we de vierde verjaardag van ons kleindochtertje.


    “Mama….mogen we astemblieft het feestje bij u thuis komen doen, we zullen zelf wel voor alles zorgen hoor ! “ vroeg mijn teerbeminde zoon 2 enkele weken geleden.


    Maar...het noodlot had weer toegeslagen.

    Na de kindjes werd schoondochter ook heel ziek en zoon 2 deed zijn best om èn te werken, èn zijn ziek vrouwtje te verzorgen, èn de kindjes te verzorgen enz….

    Ze wonen tot eind november nog in bij de ouders van schoondochter omdat hun huisje nog niet af is.


    Hoe kan een moederhart (en vaderhart ook naturellement) dan zo’n verzoek weigeren?


    Tussen het heen en weer rennen door werden afspraken gemaakt.   Die haastig gemaakte afspraken zorgden natuurlijk nadien voor de nodige misverstanden.

    ‘Haast en spoed is zelden goed’.

    Maar kom … uiteindelijk ging zoon 2 vrijdag de nodige boodschappen doen en hij deponeerde wat later op de dag de inhoud van een halve supermarkt in onze gang om vervolgens onmiddellijk weer weg te rennen,  want hij had moest onmiddellijk terug naar zijn werk.


    Ik had terwijl ik wachtte op de inkopen mijn biscuits gebakken en al gedeeltelijk versierd.

    Ventje was even met de stofdoek rond geweest en nadien met de stofzuiger.  
    Zoals ik voordien al zei: kuisen vòòr een feest is onzinnig.


    Tijdens het naar buiten rennen had zoon nog geroepen dat hij die avond ging komen om me te helpen met de voorbereidingen.  

    Ik bekeek de lijst ‘ te maken ‘ die bovenop de inkopen lag.

    -krabsla

    -garnaalsla

    -americain préparé

    -kip met curry

    -kip Hawaï

    -platte kaas met radijsjes en schalullekes

    -gehaktballetjes met warme krieken

    -schotel met verschillende soorten charcuterie

    -kaasschotel

    -snoepjes voor bij de koffie

    -hapjes voor bij het aperitief.

     

    Ik besloot om toch maar alvast te beginnen.

    Een hoop gehakt werd voorbereid, balletjes werden gedraaid en vervolgens gebakken.

    De krieken werden op smaak gebracht en een massa tikkeneikes werden hardgekookt voor de smoskes.


    Ventje die ’s morgens vruchteloos had zitten wachten op zoon om mee boodschappen te doen (misverstand omwille van de haast) ging toen onze boodschappen doen en deed nadien toen hij terugkwam de afwas.


    Toen zoonlief’s avonds rond zeven uur uitgeput binnenkwam zei ik hem dat we de volgende ochtend wel zouden verder werken.  

    Hij zei me dat hij pas rond elf uur zou kunnen komen,  want hij moest nog eerst dringend verf kopen, maandag wordt er in het nieuwe huis geschilderd.


    Om acht uur zaterdag ochtend, de dag van het feestje, stapte Bibieke vol goede moed in haar Crockskes en ging meteen aan de slag.

    Eerst werden de biscuits verder afgewerkt en versierd en koel weggezet.

    Vervolgens begon ik de smoskes te bereiden terwijl ventje ( ook al fris en monter wakker ) de massa hardgekookte eieren pelde.

    De kipfilets had ik de dag voordien al gepocheerd.  Ik hakte ze met mijn goede keukenmesjes van The Fonz fijn en maakte één deel klaar met curry en het ander deel à l’Hawaïenne.

    De garnaalsla volgde, dan de krabsla, dan de préparé.    Radijsjes en schalullekes werden gewassen en fijn gesneden voor de platte kaas.

    Vervolgens moest alles in mooie dienschotels, plastic folie erover en terug fris zetten.


    De benedenverdieping werd volledig heraangepast om elf volwassenen en negen kindjes (leeftijd variërend tussen twaalf en twee)  te ontvangen.

    Meubels werden verschoven, stoelen bijgezet, kindertafels uit de kelder gehaald, mooi servies, bestek en glazen uit de kast genomen en klaar was uiteindelijk de beroemde Kees.


    “Let the feast begin ! ”:  zou Jean Luc waarschijnlijk gezegd hebben moest hij erbij geweest zijn.


    Toen zoon tegen de middag arriveerde met een boeket bloemen om me te bedanken, protesteerde hij en zei dat ik op hem had moeten wachten.

    De gasten werden verwacht tegen half vier en ik liet hem en zijn papa dan maar de rest van het werk doen terwijl ik een uurtje relaxte in een lekker warm bad met een goed boek en een taske koffie.


    De weergoden waren ons ook nu weer gunstig, net zoals op mijn verjaardag in maart.

    ’t Was wel friskes buiten,  maar de zon scheen en het was droog en de negen joelende kinderen konden toch regelmatig de tuin in om hun overtollige energie kwijt te raken.


    Er werd zoals steeds gegeten en gedronken en gezongen op z’n Pallieters.

    Zoon en schoondochter (die zich gelukkig dan al wat beter voelde) zorgden de hele tijd voor de bediening en uiteindelijk waren er om middernacht nog enkel de vier grootouders die hun klok een uur achteruit draaiden.


    De twee bompa’s hadden beiden de gelukzalige Duvel/wijn/pintje/Duvel glimlach en de twee grootmoeders hingen moe maar tevreden uitgezakt in de zetel.


    Toen ik vanmorgen wakker werd was ventje al opgestaan en hoorde ik beneden ook de stem van zoon 2 en het geluid van de stofzuiger. 

    Iets later kwam zoon naar mijn bed met een tasje koffie en hij gaf me nog een dikke kus en een knuffel en bedankte me nog eens voor alles.  Daarvoor alleen al zou je het doen hé!

    ( ‘k heb hem wel gezegd dat hij er geen gewoonte van moet maken!  )

    Toen ik naar beneden kwam stond alles terug netjes op z’n plaats en was alles opgeruimd en proper.


    Daarnet zijn ze beiden vertrokken na het middageten om verder in het huis te gaan werken.

    Zoon heeft nu een week herfstvakantie en er moet nu echt flink doorgewerkt worden om te kunnen verhuizen tegen eind november.     

    Ik geniet momenteel van de zalige rust in huis, ‘k heb zelfs de radio afgezet.  


    Daarnet heb ik als verrassing voor kleinzoon 1 nog enkele Halloween foto’s gemaakt.   Ik zal ze hieronder zetten.

    Op het feest vroeg hij aan iedereen om zo griezelig mogelijk te kijken en hij is er in geslaagd om enkele goed bruikbare foto’s te maken!


    En vanavond eten we …..ge moogt drie keer raden….just!  

    De overschot van gisteren.

     




     




     

     

    26-10-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (12)
    24-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.what's in a name?
    .




    Je zal zo maar heten ...
     

    24-10-2008 om 00:12 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    » Reageer (10)
    21-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vanalles en nog wat ....
    .




    Waddenweek waddenweek… ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke om te schrijven, ‘k had amper tijd om blogjes te lezen.


    Maar nu ( hèhè ….heimelijk lachje ) zit ik moederziel alleen in ons huizeke en er is niemand om me tegen te houden.


    Ventje is net vertrokken naar zijn wekelijkse samenkomst met zijn ex-collega’s.
    Zo te zien zijn er even geen zieke kleinkindjes – ik verwacht niemand – mijn telefoontjes zijn gedaan, ik kan dus eindelijk mijn dagboek bijschrijven.


    Ik dacht het gisteren te doen,  maar ventje kwam me om de vijf minuten iets vragen en dan heb ik het uiteindelijk maar opgegeven.


    Een goede huisvrouw – ikke niet dus  – zou nu van de gelegenheid gebruik maken om haar achterstallig huishoudwerk te doen, maar kom zeg - dat gaat toch niet lopen en de kuiskabouterkes hebben spijtig genoeg ons adres nog altijd niet gevonden.

    Ik ben ervan overtuigd wanneer ik straks naar beneden ga, dat het werk er nog zal liggen.


    Doemmedoemme – ik besef nu dat ik nog geen vlees uitgehaald heb voor vanavond, ‘k zal seffens toch nog snel even naar beneden moeten.   Sakkerdesakker….


    Ventje moet strakjes wel kleindochter van school halen want haar mama heeft vergadering en haar papa heeft te veel werk. 
    Ik heb Mr.Silver gevraagd om het deze keer bij een Lait Russe of twee ( koffie verkeerd Thea) te houden omdat hij daarna met de auto moet rijden. 
    Hij beloofde het plechtig, maar het vlees is zoooo zwak hé, enfin dat van hem toch.


    Gisteren is ons klein mamselleke  vier jaar oud geworden, maar het feest is pas zaterdag.

    De andere grootouders zijn nog op reis en vermits zoon 2 en z’n vrouwtje nog bij de ouders van schoondochter inwonen omdat hun ander huis nog niet af is, hebben ze gevraagd of ze het feestje hier bij ons mogen doen. 


    Begrijpt ge nu waarom ik me zit af te vragen of ik wel zou poetsen?  
    Opruimen tot daar toe, maar ik moet de biscuits morgen nog bakken en dan later op de week met zoonlief het eten voorbereiden.
    Nu grondig poetsen lijkt me dus onzinnig,  want er zal na het feestje met zoveel kleine kindjes toch terug moeten gepoetst worden.

    Jullie voelen toch wel aan hoop ik,  dat ik mezelf hier voldoende redenen aan het geven ben om niet aan de slag te gaan hé?

     

    Ik heb eindelijk een afspraak gemaakt met de dermatoloog om eens uit te zoeken waar ik allergisch aan ben.  
    Het briefje van de huisdokter hangt al een jaar aan mijn prikbord.

    Ik krab me bijwijlen bijna kapot van de jeuk en krijg op de meest onverwachte ogenblikken op de meest onverwachte plaatsen rode vlekken.


    Gisteren jeukte mijn hoofd verschrikkelijk – even vreesde ik dat ik de ‘onuitsprekelijke beestjes’ had overgekregen van het dochtertje van mijn nichtje die hier vorige zaterdag was, en in wiens haar deze kriebelbeestjes bij nader controle, welig bleken te tieren. 

    Ik spreek het woord niet uit omdat ik al ondervonden heb dat ik daarvan al jeuk krijg.


    Gisteren liet ik Mr. Silver mijn hoofdhuid grondig inspecteren op ongewenste inwoners, maar hij zag niets bewegen.

    De speciale L….kam ligt nog bij schoondochter 1 – want ook in de school van kleinzoontjes heerst er momenteel een plaag.


    We moesten gisteren na de middag weg en geef toe dat het geen zicht is als je als een gek voortdurend in je haar ligt te krabben.   Da’s al bijna even erg als een man die voortdurend aan zijn kruis staat te krabben.  
    ( ‘k heb trouwens ooit met zo iemand gewerkt, maar ik heb hem nooit durven zeggen dat het niet bijster elegant was.)


    Ik nam dus een anti allergie pilleke en na een tijdje was de jeuk gelukkig weg.  

    Ventje en ik gingen nadien bij een andere bank dan de onze een rekening openen – kwestie van onze spaarcentjes wat te spreiden voor’t geval de één of andere bank het toch begeeft.


    Nee hoor, we hadden al heel lang beslist om een zichtrekening te openen bij deze bepaalde bank omdat men daar geen bankkosten aanrekent  - enfin zo heeft men ons toch gezegd.

    Normaal gezien zou ik voor eeuwig en altijd trouw gebleven zijn aan onze bank, maar de huidige crisis heeft me doen beseffen dat wij – de kleine consument – toch ook wat aan bank-shopping moeten doen. 

    “Wie ’t kleine niet begeert is het grote nie weerd”, zei ons moeder altijd – en elke eurocent gewonnen is meegenomen in deze barre tijden.


    Daarna gingen we de gewonnen centen maar snel terug uitgeven  - kwestie van de economie draaiende te houden – we moesten voor kleindochter nog een verjaardagsgeschenk kopen.

    Ze heeft (of zal het nog krijgen) een groot poppenhuis en dat moet bemeubeld en bevolkt worden.  

    Wij hebben voor wat meubeltjes, volk en attributen gezorgd.


    Daarna gingen ventje en ik even uitrusten in ons parochiecentrum café – we moeten ervan profiteren,  want eind dit jaar sluit het de deuren bij gebrek aan drinkende parochianen (cfr meneer den bisschop).   
    Dat hij een fortuin krijgt van een projectmakelaar voor dat enorm gebouw in een drukke winkelstraat wordt waarschijnlijk niet vermeld in Kerk en Leven.


    Wat later ging ik thuis in de keuken creatief aan de slag met de wok – ‘ k ben wel een beetje te creatief geweest met de pili pili, want mijn ogen tranen nog en de stoom komt nog altijd uit mijn oren !


    Seffens ga ik mijn boekhouding bijwerken.  

    Ventje wou dat ik gisterenavond nog de online banking van onze nieuwe bank uittestte, maar ik heb er feestelijk voor bedankt.
    (ik was mijn nieuwe bankkaart al kwijt en durfde het niet te zeggen).

    Ik heb het natuurlijk vanmorgen teruggevonden, het zat tussen al de andere paperassen.

     

    Toen Mr. Silver doorhad dat ik gisteren niet ging zwichten, ging hij naar beneden TV kijken.

    Twee seconden later hoorde ik hem luid snurken vanop de zetel.
    Hij noemt dat : zijn ogen even laten rusten!
    Ik besloot dan maar om vanuit mijn bed,  lekker warm en knus ingeduffeld, TV te kijken.

    Mijn oogleden wilden echter ook niet meer meewerken.  
    Om de zoveel tijd werd ik met een schok wakker en was er een hele hap uit de film weg.  

    Ik heb het toen ook maar opgegeven,  TV afgezet, lampje uitgedaan en ….. de rest herinner ik me niet meer.


     

     

     


     

    21-10-2008 om 12:48 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (11)
    18-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.documentaire : Deliver us From Evil ....
    .



    Oliver O'Grady
    PEDOFIELE PRIESTER



     

    Puf….puf ….Ik heb van donderdag namiddag tot daarnet een huis vol bezoekers gehad – iedereen is nu vertrokken en ik maak nu snel van de gelegenheid gebruik om mijn blogje wat bij te werken.

    Ventje is gisteren bij zoon 1 gaan helpen om een plafond te steken en ik denk dat hij vandaag bij zoon 2 een badkamer helpt installeren.

     

    Waar ik absoluut over wou schrijven is de ongelooflijke maar ontzettende documentaire die vorige week uitgezonden werd op Canvas,  een documentaire waar ik echt niet goed van was : ‘Deliver us from Evil”.

     

    De rooms katholieke priester Oliver O'Grady (zie foto) met zijn zeemzachte stem en ‘betrouwbare’ voorkomen misbruikte en verkrachtte in Californië twintig jaar lang  baby’s, kinderen en hun moeders.


    De documentairemaakster Amy Berg zocht de ex-pastoor op in Ierland, waar hij sinds 2000 na een gevangenisstraf weer als een vrij man rondloopt.

    Ongehinderd en naar mijn mening vreselijk ‘nagenietend’ praat O’Grady over zijn verleden in deze verbijsterende film over een van de meest ontstellende pedofiliezaken binnen de katholieke kerk.
    En dat is precies waar Deliver Us From Evil  over gaat.

    Het enorme taboe dat rust op misbruik door een vertegenwoordiger van de kerk,

    Amy Berg volgt in haar documentaire vier slachtoffers van pastoor O’Grady.

    We leren hen en hun familie kennen en uiteindelijk besluiten enkelen om naar het Vaticaan af te reizen om serieus te worden genomen vermits ze in Amerika geen gehoor krijgen.

    Op het einde van de documentaire zien we dat het Vaticaan hen niet wil ontvangen en zelfs hun brief weigert te aanvaarden. 

    Schokkend!

    O’Grady praat met pretoogjes  heel open over wat er allemaal is gebeurd.

    Hij geeft openlijk toe dat hij zich seksueel voelt aangetrokken tot kinderen, hoe jonger hoe liever, maar dat hij daar sinds zijn arrestatie niets meer mee doet. (sic)


    O’Grady, de minzame man met de zeemzoete stem en de glinstering in zijn pretogen, heeft naar schatting minstens honderd kinderen en volwassenen verkracht en misbruikt vanaf de leeftijd van negen maanden. (!)

    Hoe kon deze misbruik blijven duren?

    Wel, we zien in de documentaire dat de leidinggevenden van O’Grady hem na iedere aangifte gewoon van parochie naar parochie versasten, elke keer naar een dorp dat ongeveer tachtig KM verder lag en waar hij met een schone lei lekker weer opnieuw kon beginnen met zijn monsterlijke activiteiten.

    Uiteindelijk wordt O’Grady toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertien jaar, maar hij komt na zeven jaar weer vrij en  woont (bij de opname van de documentaire) terug  in Ierland.

    Wanneer hij vijfenzestig wordt, ontvangt hij een maandelijkse bijdrage van zeshonderd euro van de katholieke kerk omdat hij vroegtijdig uit zijn ambt is gestapt.

    Zwijggeld !

     

    Wat me nog het ergste aangreep in de film is de getuigenis van de vader van één van de meisjes die op vijfjarige leeftijd verkracht werd: Bob Jyono.

    Dat stukje van de documentaire zie je in de video die ik hieronder zet.

     

    O’Grady vertelt in de documentaire dat hij bij zijn aankomst in California in 1976 reeds begonnen was met het aanranden van kinderen,  waar hij veel tijd doorbracht in het huis van zijn liefhebbende en bewonderende doch ‘onwetende’ parochianen, de familie Jyono, met hun vijf jaar oude dochtertje Ann.

    In de video vertelt  de vader van Ann,  Bob Jyono,  hoe hij zich voelde wanneer zijn dochter hem slechts vele  jaren later vertelde dat zij ook vanaf haar vijf jaar door O’Grady werd misbruikt.

    Hij voelt zich ontzettend schuldig omdat zijn dochter hem daarvoor nooit iets heeft durven vertellen omdat :

     

    “hij altijd gezegd had dat hij de man zou doden die haar ooit zou durven aanranden”.  

     

    Zijn dochtertje had van een vriendinnetje gehoord dat je voor moord naar de gevangenis moest en had daarom alles verzwegen uit liefde voor haar vader.   Zij was er van overtuigd dat hij O’Grady zou vermoorden en een levenslange gevangenisstraf zou krijgen.

     

    Men staat er inderdaad niet bij stil wanneer men in de aanwezigheid van kinderen deze zin uitspreekt.

    Veel vaders – en moeders- zeggen het zo,  ik weet het, ik spreek uit ondervinding, want mijn vader zei me ooit als klein meisje bijna letterlijk hetzelfde.

     

    Net zoals Ann werd ik ook door een toenmalige vriend van vader sexueel benaderd toen ik acht jaar oud was,  en net om dezelfde reden als Ann heb ik dit nooit aan mijn ouders durven vertellen.

    Ik kon niet leven met de gedachte dat mijn lieve vader naar de gevangenis zou moeten gaan en daarom zweeg ik als vermoord en ik heb het mijn hele leven meegedragen.

    Nu mijn ouders allebei dood zijn durf ik er pas over schrijven.

     

    Misschien is dit ook iets om toch even bij stil te staan.   

     

    Eén ‘welgemeende’  zin maakt het je kinderen onmogelijk om je hun weerzinwekkende ervaringen te vertellen, gewoon omdat ze je jou zo liefhebben.

     

    Ik zou ook iemand die mijn kinderen of kleinkindjes aanrandt of molesteert,  koelbloedig kunnen vermoorden, en er zelfs met plezier enkele jaren voor gaan zitten, maar ik besef nu dat we héél voorzichtig moeten zijn dat onze kinderen of kleinkinderen ons deze ene zin nooit horen uiten.

     

    Die zin, die uitspraak,  heeft ertoe geleid  dat noch Ann Jyono – noch ikzelf – ooit tegen onze vaders of moeders de waarheid hebben durven vertellen, net omdat we hen zo liefhadden en vreselijk bang waren dat zij door onze schuld,  de rest van hun leven in de gevangenis zouden opgesloten worden.

     

    De vraag is nu wel : hoe verwittig je wel best je kind dat er weerzinwekkende pedofielen op deze aardkloot rondlopen?

    Nog een grote fout is, vind ik toch,  dat we meestal kinderen bang maken voor vreemden,  mensen die ze niet kennen! 

    “Ga nooit mee met iemand die je niet kent” –  deze waarschuwing gebruiken we wellicht allemaal.

    Nochtans worden de meeste zedenfeiten gepleegd door mensen in de onmiddellijke omgeving van het kind, mensen die de ouders én het kind wel vertrouwen.

    Ook daar moeten we onze kinderen op attent maken!

     

    Ik had na het zien van de documentaire ongelooflijk medelijden met Bob Jyono, de vader van Amy.

    De arme man voelt zich zo ongelooflijk schuldig en ik zou willen dat ik hem kon troosten.

    Toen hij, net zoals mijn vader, destijds  die bewuste zin uitsprak was het met de allerbeste, lievedevolle bedoeling.

    Ik zou hem willen zeggen dat niet hij zich hoeft schuldig te voelen,  maar de ziekelijke pedofielen.

     

    Toch is het misschien best om jonge ouders te verwittigen om de zin:

     “ik vermoord eigenhandig de pervert die ooit mijn dochter molesteert”   NOOIT  te gebruiken in het bijzijn van hun kinderen….

     

      


     

    de vader van Amy - Bob Jyono vertelt ....
    NIET VERGETEN OM MUZIEK AF TE ZETTEN
    RECHTS BOVEN

    18-10-2008 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (11)
    15-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een tekening die nu echt 'goud' waard is ....
    .





    Lieve nana,

     

    We hoorden dat je een beetje ziek was en mama stelde voor om een tekening te maken en die zachtjes in je brievenbus te steken om je te laten rusten.

    Eigenlijk ben je dus zelf de dame op de tekening : in bed met bloemetjes om je heen, want daar word je beter van.

    Dikke knuffel van





    15-10-2008 om 12:29 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (15)
    14-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.and the beat goes on ....
    .



    tekening kleinzoon  2




    De rust is eventjes weergekeerd na een vrij drukke babysit en zieke kleinkindjes-opvang-week. 

    Zaterdag namiddag ben ik met mijn petekindje en de twee oudste kleinzoontjes naar de voorstelling van Vrouw Holle in het Dion theater geweest. 

    Dat had ik hen al lang beloofd en belofte maakt schuld hé?

    Ik dacht dat het misschien nog iets te veel zou zijn voor kleinzoon 2,  want hij nestelde zich onmiddellijk op de schoot van zijn mama met zijn duimpje in zijn mond en zijn oogjes vielen al half toe.

    Enkele minuten later zat hij echter klaarwakker, rechtop op zijn stoel en hij bleef tot het einde toe geboeid kijken naar wat er zich op het podium afspeelde.

    Het is zeker voor herhaling vatbaar!  

    Een dikke proficiat ook voor het Dion Theater.

    Gisteren stak er een tekening van kleinzoon 2  in onze brievenbus.  (zie boven)
    Ik heb het hem zelf nog niet kunnen vragen, maar ik ben ervan overtuigd dat de schitterende ‘dame’ in zijn tekening, de lieve stiefdochter is uit het verhaal, die overladen werd met goud omdat ze zo lief en goed was geweest voor Vrouw Holle.

    Waarschijnlijk is het zijn bedoeling dat ik deze tekening bewaar, want bij een volgend optreden kunnen tekeningen worden afgegeven en er zijn prijzen te verdienen!

     

    Omdat ik het verjaardagsfeestje van mijn petekindje had gemist had ik iets goed te maken,   daarom mocht ze bij ons na het toneel ook nog een nachtje blijven slapen.

    Toen ze zondag door haar mama opgehaald werd,  zijn Mr. Silver en ik vertrokken naar schoonma.

    Een namiddag met schoonma is altijd een belevenis en uiterst slecht voor mijn broze zenuwen. 
    Er zijn weinig mensen die me boos kunnen krijgen,  maar zij is er één van.

    Al vierenveertig jaar bijt ik mijn tanden kapot uit respect voor mijn ventje en zijn broer, maar het is soms toch verdomd moeilijk.

    Schoonzus zag en hoorde aan mijn stem dat mijn bloeddruk alarmerend steeg en zij redde de situatie door recht te springen en voor te stellen om onmiddellijk te vertrekken naar het restaurant voor ons gepland etentje.


    Om eventuele verdere frustraties te vermijden zijn we nadien dan maar op een terrasje iets gaan nuttigen.  Het was zondag trouwens een prachtige Indian Summer day zoals de Amerikanen zeggen.


    Mr. Silver vertrok maandag héél vroeg met neef naar Engeland, voorzien van genoeg Britse ponden om de economie nog een tijdje draaiende te houden en het resultaat van zijn uitgaven zijn al te merken aan de positieve invloed op de bibber-beurs.


    Gisteren heb ik een rustdag ingelast en het boek Middelsex van Jeffrey Eugenides in één ruk helemaal verder uitgelezen.   Een echte aanrader !

     

     

    Het boek begint met de zin :

     

    ‘‘Ik ben twee keer geboren; de eerste keer als meisje op een voor Detroit merkwaardige smogloze dag in januari 1960; en daarna nog eens als een jongen van veertien in een eerstehulpspreekkamer in de buurt van Petosky, Michigan, in augustus 1974.’’

     

    …en vanaf die eerste zin heeft het boek over een Griekse familie die naar Amerika uitwijkt u volledig in zijn greep. 

     

    Jeffrey Eugenides kreeg er een verdiende Pulitzer prize voor.

     

    14-10-2008 om 19:08 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (8)
    10-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de week is bijna om ...
    .





     

    Mensenlief:  wat een week, wat een week….pffft….

    Na ons druk babysit weekend had ik zo te zien een tamelijk rustige week voor de boeg, er stond in elk geval niet veel genoteerd in mijn agenda, maar ’t kan verkeren zei Bredero!


    Toen onze kleinkindjes geboren werden hebben we aan de kinderen gezegd dat ze op ons konden rekenen en dat wij altijd ter beschikking zouden zijn in noodgevallen.

    Ik wist nog uit ervaring hoe dikwijls je als werkende ouders soms dringende opvang nodig hebt.


    Maandag waren Seppe en zijn zusje ziek,  niet erg, ze hadden beiden een flinke verkoudheid met wat koorts.


    Woensdag avond waren we uitgenodigd bij vrienden.  Nu we allemaal niet meer werken hoeven we niet altijd in het weekend af te spreken.  

    Toen we dit bezoek maanden geleden gepland hadden had ik er natuurlijk op gerekend dat ik de volgende dag kon uitslapen, maar van uitslapen was geen sprake omdat Seppe kwam.   


    Gelukkig kan hij heel flink spelen en nu hij vrij goed praat wordt het wel allemaal een stuk gemakkelijker en indien mogelijk nog plezanter.


    Vandaag zijn we ‘eventjes’ kindvrij.

    Het was nodig want mijn pijp was helemaal uit.  

    Ik ben gisteren avond héél vroeg mijn bed ingekropen en vandaag ga ik zo weinig mogelijk doen,  want straks komen Seppe en kleindochter slapen en morgen ga ik met de twee oudste kleinzoontjes en mijn petekindje naar een opvoering van Vrouw Holle kijken in het Dion theater. 
    Mijn petekindje blijft daarna bij ons slapen.


    Zondag zijn we uitgenodigd bij schoonma en maandag gaat Mr. Silver met neef 1 naar de Joekee wat shoppen.  
    Ik verwacht mijne shopaholic dinsdag terug, met een volgeladen wagen en waarschijnlijk met een lege portemonnee.  We doen ons best om de economie nog draaiende te houden.

    Tussen alles door probeerde ik nog om af en toe het nieuws te volgen op TV om te kijken of we nog wel spaarcenten hadden of niet.   ’t Is verdorie wreed spannend geweest de laatste tijd hé mannekes? 

    Ik schrok me wel rot toen ik tijdens het tweede debat van Obama en McCain van 6 oktober jl., Obama hoorde vertellen dat de Amerikaanse verzekeringsmaatschappij AIG, die net gered was door een geldinfusie van 85 miljard dollar, hiervan 400.000 dollar gebruikt had voor een ‘ontspannings’weekendje voor de directie !Het zijn zulke excessen die de ‘kleine’ spaarders enorm tegen de borst stuiten.

    Enfin, men is er momenteel toch in geslaagd om even de paniek de kop in te drukken hier in ons klein Belzjiekske, laat ons maar hopen dat het geen stilte voor de grote storm is.


    Toen we vorige vrijdag met ons groepje blogvrienden samen waren hebben we het nog over armoede gehad.

    Enkelen van ons, waaronder ik zelf, weten nog héél goed wat arm zijn is,  en geloof me als ik zeg dat ik niet meer naar die tijd terug wil.  

    Maar ik ben een fatalist, wat moet gebeuren zal gebeuren en ons lot hebben we toch niet in handen.


    Woensdag was het een vreselijke schok om te vernemen dat bij mijn lieve vriendin de levertumor is teruggekeerd. 
    Toen we elkaar omhelsden bij het weggaan zei ze me : “van elk ogenblik in ons leven moeten we genieten en er het beste van maken” en ik kan niet anders dan haar volkomen gelijk geven.

    Je weet immers nooit wat je morgen te wachten staat.


    Het deed me dan ook weer beseffen dat een goede gezondheid meer waard is dan alle geld in de wereld.

     

     

    10-10-2008 om 12:33 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    » Reageer (11)
    07-10-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het schooljaar is begonnen....
    .





     

    Het schooljaar is goed en wel gestart en het onvermijdelijke is al gebeurd  … twee kleinkindjes ziek, dat begint al goed!

    Ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke of het zal ’s nachts moeten zijn.

    Ventje zit nu beneden met kleindochter (hij kon ocharme niet naar zijn wekelijkse Duvel afspraak met zijn kameraden) en ik wacht hierboven tot Seppe wil inslapen.

    Zo te horen zal het nog even duren – hoewel … hij is nu 2 ½ jaar oud  … het zou best kunnen dat hij zijn middagdutje begint over te slaan.


    Enfin hij weent nu toch al niet meer en zingt zijn versie van :
    ...bootjevaare hihihi ovedezee langzalzeleeve inde looria….

    Hopelijk zingt hij zichzelf in slaap, ik zit al te geeuwen!



     

     

     

     

    07-10-2008 om 12:18 geschreven door BOJAKO  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    » Reageer (10)


    Inhoud blog
  • Olà
  • een kat op een hete tinnen dak ...
  • lalalalala....die mooie zomer ....
  • to blog or not to blog ...
  • warm en koud en besparingen ...
  • het moet niet altijd serieus zijn .... :-D
  • een stadje doen ...
  • nooit gedacht dat ik zo iets zou posten ...
  • Op verzoek van veel vrienden hervat ik mijn blog …
  • eventje terug ...

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy
  • Sugar mummy

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    100%
    150%
    200%
    LOEP


    Foto

    kleinzoon 1


    Foto

    kleinzoon 2
    Foto

    kleindochter
    Foto

    kleinzoon 3


    Foto

    kleinzoon 4


    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    eddy_506_easy
    blog.seniorennet.be/eddy_50
    Startpagina !

    Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • HUISMUSJE 1

  • Zoeken met Google




    Archief per maand
  • 01-2017
  • 07-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 04-2013
  • 03-2013
  • 02-2013
  • 01-2013
  • 12-2012
  • 11-2012
  • 10-2012
  • 09-2012
  • 08-2012
  • 07-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 09-2011
  • 08-2011
  • 07-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006
  • 04-2006
  • 03-2006
  • 02-2006
  • 12-2005
  • 11--0001

    ik zou niet nee zeggen indien ze het moesten vragen...
    maar ze vragen het niet......

    I wouldn't say no if they asked me....
    but they don't ask me.....


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • voor info over dyslexie moet je bij sprankel zijn!

  • Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • of voor nederland bij Balans


  • Mijn favorieten
  • SeniorenNet.be
  • kING OF THE CASTLE

  • Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk.
    Before you open this link, turn off my blog music at the top right!
    Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!


    Zoeken in blog



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!