India is arm en corrupt. Maar ook rijk en een democratie. Wat moeten we ons daar bij voorstellen ?Veel kleine jobkes voor een hongerloon,in handen van kleine en grote maffias. Iedereen kent ons,van politie tot de onoverkomelijk lijkende administratie. Een treinticket kopen ? Er zijn geen treintickets meer, maar als je betaalt kan er iets geregeld worden.
Hampi is een klein dorp in centraal Karnataka.Nog 77 huizen die midden wonderbare ruines staan van det 16de eeuwse hoofdstad Vijayanagor. Een immense stad met hindoutempels die door buitenlandse aggressors bedreigd en ten onder ging. Hier was het grootste Hindou rijk met de Ramaya-legende uit de geschiedenis. Je ziet flitsen van Mexicaanse tempels en Egyptische piramiden in een archeologisch India.
Een reisagent,French travels kan ons een treintikket bezorgen. Hij praat graag en legt ons raadseltjes voor :
- Wat is dunner dan water ?
+ Uw opvoeding uw cultuur. Water kan door je handen glippen, je opvoeding,je cultuur kan je steeds houden
- Wat is zwaarder dan water ?
+ Uw geweten,uw zelfbewustzijn- Als je iets slechts hebt gedaan,dan zal het niet eenvoudig zijn om dat weer goed te maken
- Wat is sneller dan vuur ?
+ Agressie,kwaad worden
- Wat is zwarter dan kolen ?
+ Verraad: het bestelen of iets slechts doen aan vrienden of familie. Zo was er een hippie die te gast was bij een Indische familie. Hij mocht mee-eten,mee-feesten em was als een lid van de familie. Op een nacht roofde hij de kostbaarheden uit het huis en vertrok. Hij vertelde dit nog aan companen, die het huis binnendrongen en alles meenamen. De man werd gevat en op zijn voorhoofd kerfden ze DIEF.
Kappers zijn een goede graadmeter voor de toestand van een land.Wanneer ik mij op de oude en typische kappersstoel neerzet,zie ik dat Indiërs hun haar graag ros kleuren,ook mannen en zo in plukjes. Ik zeg onmiddellijk snijden,niet kleuren. Dit is meteen de enige conversatie, niet alle Indiërs spreken vlot Engels. Toch zie ik er jonger en minder artistiek uit.Kostprijs: geen halve euro. In een badstad : Benaulim.
De badstad lijkt een beetje op een luxueus bejaardentehuis van Britten en Duitsers die hier komen overwinteren.Spotgoedkoop, gezond eten en veel mensen die naar je levensverhaal willen luisteren in ruil voor de aankoop van hun prullaria. Die vakantiegangers worden aangevuld met nog bejaardere hippies en Russische families op vakantie.De Russische families vormen een aaneengesloten clan, de hippies zijn een onderdeel van het Goa-decor.
Goa werd verovert door de Portugezen op zoek naar een weg om de kruiden naar Europa te brengen. Eerst pikten ze een kleine heuvel in een moeras en bouwden er kloosters, kerken, een kruitfabriek en een fort op. Zeer ongezond,er stierven regelmatig kolonisten ondermeer door malaria.Goa was geen plek om lang te blijven.De meeste gouverneurs bleven amper twee jaar om snel hun zakken te vullen. Vasco da Gama werd op 55-jarige leeftijd naar Goa gestuurd om orde op zaken te stellen.Toen hij de corruptie zag,kreeg hij stress en overleed nog geen twee maanden later.
Goa bleef gekoloniseerd tot in 1961,toen trok het Indische leger Goa binnen. Vijfhonderd jaar bezetting liet zijn sporen na:kerken, woordenschat en feesten zoals in Portugal.Aan de zee worden sardienen gedroogd en de wijn is zoals porto.
De NV-a is er mee begonnen: het tonen van een gele kabouter die het V-teken maakt en daarmee perfect het Calimero-gevoel dat de hubris in de partij moet verbergen ondersteunt. Niet lang daarna sierde een rode kabouter met fuck you vinger het bureau van de Spa voorzitter Bruno Tobback om via de sociale media een tegenzet te geven aan de NV-a strategie. Het is nu nog wachten op een blauwe kabouter met de handen in zijn zakken, een oranje kabouter met een kruiwagen, een groene kabouter in de aapjesversie van horen,zien en zwijgen, een rode kabouter met opgeheven vuist en een bruine kabouter met gestrekte arm in de lucht.
Ik vind dit kaboutergedoe de verkleutering van het kiezerspubliek: politieke ideeen vermomd als sympathieke kabouter om de kiezer te verleiden en onze voortuintjes heimelijk vol te planten met die onnatuurlijke kabouters.Waar halen ze het ? De kabouter staat voor een sprookjeswereld waar niemand moet werken en iedereen lief en vriendelijk tegen elkaar is.Maar dit is toch de uitdaging niet voor deze verkiezingen: het gaat om het verkiezen van drie parlementen: europees,federaal en regionaal.En dat in tijden van crisis.
De echte kabouterbeweging met Roel Van Duijn was de opvolger van Provo en ronduit revolutionnair en visionnair in Amsterdam. Hij gebruikte de kabouter als strijder tegen de vooruitgang van de technologie die de natuur verwoest. Een voorloper van groen,waar hij later bij zou belanden. Roel Van Duijn kende veel persoonlijke relatieproblemen toen zijn vrouw kanker had en weigerde zichte laten behandelen waardoor ze stierf. Hij had een website over liefdesverdriet en gaf raad om er door te komen. Een mooie toekomst voor politici die de kaboutersymboliek misbruiken !
Magda werd op 28 mei 1939 geboren in een gezin van negen kinderen te Kortrijk. Kort voor de tweede wereldoorlog. Nog geen jaar later overleed haar vader in een verkeersongeval met de fiets en bleef moeder moederziel alleen achter met 9 kinderen. Zonder veel commentaar…. De dramatiek van de eerste levensjaren is meteen duidelijk.
Magda liep school bij de zusters Paulienen. De Zusters van Sint-Vincentius a Paulo kwamen naar Kortrijk om het lager en het middelbaar onderwijs te organiseren. In stad en regio waren zij alom bekend als de Zusters Paulinen, kortweg de 'Paulientjes'. In die jaren was er schoolplicht tot 12 jaar. Magda liep school bij de Paulientjes tot 12 jaar. daarna ging zij tot haar 14 jaar naar de Rijksmiddelbare meisjesschool.
Toen ging ze werken in het labo van de bloemmolens te Harelbeke, om daarna een plaats te krijgen in de keuken van de toenmalige Grand Bazaar op de markt te Kortrijk. Na de opvoeding van de kinderen zou Magda tot aan haar pensioen in de keuken van de Post werken, de toenmalige sociale dienst.
Alhoewel Magda een echte Kortrijkzaan was ging ze het toch in Waregem zoeken en vond in de vele cafeetjes van toen in 1965 haar man Eric Adams. Eric had ze leren kennen toen ze werkte als stikster bij de petten Seynave. Een jaar later werd Mia geboren, in 1969 Guy en daarna kwam Tony. Het was de periode van de politieke bloei van Armand Derore met adjundanten als Gerard Demeulemeester en Gilbert Derijcke.
Het politiek luik van Magda begon. De vrouwen van de heren politici verzamelden zich in hun eigen beweging : de Socialistische Vooruitziende vrouwen met Myriam Vanuffel werden een hechte vriendenkring . In Waregem was dat een sterke vereniging met veel en drukke activiteiten. Zo was er de weeging van de kinderen met Emilienne Ghekiere, de koffienamiddagen in de Bierhalle, het toenmalige textielhuis kookcursussen en de turnlessen. Voor die kooklessen werd zelfs beroep gedaan op haar broer Koen en neef Noel van Magda. Zij was bestuurlid en loste veel problemen in alle stilte en discretie op. Jammer,maar ook het toenmalige bestuur en de vele activiteiten vielen na een lange periode weg.
Maar Magda bleef actief in het bestuur van de Vlaamse Federatie voor Gehandicapten en was steeds actief bij de koffietafels van de socialistische gepensioneerden. Om volledig te zijn moeten we de organisatie van de kaarting voor de Waregemse vrijzinnige gemeenschap en het ontmoetingscentrum Poincaré niet vergeten. Er is geen zondag dat zij daar niet “naar de mis gaat”, om het lachend uit te drukken.
Ook individuele dienstverlening is een groot deel van Magda’s vrijwillig engagement. Zij bracht iedere dag een bezoek aan haar schoonvader toen die na een beroerte in het rusthuis werd opgenomen. Om hem te helpen met eten. Toen hij overleed bleef ze een naar De Meers gaan,om er vrijwilligerswerk te doen en bardienst te verrichten in de Varent. In de buurt waar ze woont kunnen mensen die niet zo goed meer te been zijn rekenen op de boodschappendienst van Magda.
Magda blijft eeuwig jong en een vat vol activiteiten. Haar dag telt iedere dag te weinig uren, iedere week te weinig dagen. Er is een week die daarop een uitzondering is : haar jaarlijks verblijf in de Barkentijn in Nieuwpoort waar ze zo kan van genieten. Ik sprak van een uitzondering omdat het wellicht een van de enige activiteiten van Magda is waar ze zichzelf de luxe geeft om eens aan zichzelf te denken.
Want de rest van haar leven staat in het teken van “geven”, zonder een ogenblik te denken aan wat ze terug kan krijgen. Maar we hebben het hier niet over een heilige engel,die alleen in de verbeelding bestaat. Nee, we hebben het over een eerlijke en eenvoudige moeder. Magda krijgt van veel vriendinnen zoals Bernadette, Mia en Paulette van de varent warmte. Ze krijgt ook veel liefde en kussen van Woody,Arne en Dries,haar kleinkinderen.
En wij zijn dolblij daar vandaag een beetje bewondering en liefde te kunnen aan toevoegen. Magda,van harte bedankt voor alles wat je doet voor de kleine man en vrouw in Waregem !
Wil je nog over de actualiteit kunnen meepraten, dan moet je regelmatig een Engels woordenboek raadplegen.En dan nog ! Het staat er nog niet in dus zal ik het maar zelf vertalen: een beetjecenten. Het is virtueel geld,afgekort BTC. Het is geld dat je kan kopen op internet en daarna kan gebruiken om iets mee te kopen. Het voordeel zou zijn dat de overheid, in concreto de Nationale Bank dit geld niet kan controleren of manipuleren. Vandaar dat deze gisteren een stevige waarschuwing de wereld instuurden waarbij ze opmerkten dat de waarde van deze bitcoins zeer volatiel is,en in mensentaal zeer veel kan veranderen van waarde. Een bitcoin is ongeveer 620 euro waard,maar kan er morgen 680 waard zijn,afhankelijk van de beurs.
Geld is een ruilmiddel en eigenlijk een vervangmiddel van goederen en diensten die je ruilt. Ruilen en handelaars hebben altijd iets met bedriegen of zich bedrogen voelen te maken.Daarom is het scheppen van vertrouwen en het zoeken naar een standaard altijd een queeste van de mens geweest.Het goud is reeds lang vervangen door papieren geld. Vandaag betalen we meer en meer met plastiek geld, waarbij er op onze bank echt geld zou moeten staan. We weten reeds lang dat de overheid zijn burgers bedriegt door geld bij te drukken zonder dat er bijkomend goud in de nationale bank opgeslagen ligt. Ik wisselde onlangs 1000 oude Belgische franken uit in de NB en kreeg er 24,79 euro voor.Als ik omreken had ik er minimum iets meer dan 25 euro moeten voor krijgen. Wie ging er lopen met mijn geld ?
Gisteren ruilde ik een zak van 2,5 kg muntstukken voor twee flessen wijn. Het was de rest van twintig jaar reizen en in een vlaag van opruimingsdrift wou ik die weg.Een verzamelaar vertelde me dat de zak ongeveer 10 euro waard zou zijn,ongeveer vijf euro de kilo.Twee flessen wijn en een leuke babbel met een verzamelaar leek me een eerlijke prijs. Toch blijft er het gevoel dat ik wellicht niet goed handelde. Ik zal maar niet aan die bitcoins beginnen, de oplichterij lijkt me nog erger.
Het woord van het jaar is selfies geworden. Iedereen die een beetje mee is met zijn tijd weet meteen dat dit een foto is die je zelf van jezelf genomen hebt en die je dan ergens op internet zet.Waarop meteen enkele tientallen vind-ik -leuks volgen van verre vrienden die zich wellicht verplicht voelen die foto leuk te vinden. Je zou wel kunnen denken dat die vrienden jou helemaal niet meer leuk vinden.
Maar ik ben helemaal geen fotogenieke kerel. Als ik dan nog zelf die foto van mijzelf moet nemen verkramp ik.Liever foto's met anderen. Meestal staat die ander er dan zo flatterend op dat mijn selfie ook opfleurt en ik er toch wel ook leuk uitzie.Wellicht is mijn karakter van mijn gezicht af te lezen,en als ik er alleen op sta, dan krijg je niet de mooiste kant van de wereld te zien.Natuurlijk ben ik niet meer jong en hip en zie er wel uit als een wat oudere bompa.
De portretten die Andy Warhol schilderde van de beroemdheden zoals Marylyn Monroe, Mao en veel andere beroemdheden doen sterk aan selfies denken. Ze zijn natuurlijk niet door de mensen zelf,maar door Warhol gemaakt. Maar ze waren enerzijds een hint naar het religieuze, zoals bij de iconen, en anderzijds legden ze de nadruk op de onzekerheid en de angst voor onvolkomenheden. De angst voor schoonheidsfoutjes.
En dit is een beetje parallel met de selfies:in deze tijden moet iedereen er jong, hip en aantrekkelijk uitzien. Om positieve reacties te krijgen en de twijfels over ons zelfbeeld met duimpjes weg te nemen.En als we niet genoeg reacties krijgen,een nieuw laagje smink en een nieuwe outfit en zie we zijn zelf een nieuwe selfie !
De GPS zegt: "U volgt de route niet meer". Twee seconden later begeeft de batterij het. Ik sta midden een verloren landweg,zonder praatpaal,zonder GSM, zonder communicatie. Niemand heeft me gewaarschuwd dat de grote stad zo ver weg is. Waarom heb ik me laten overtuigen om deze keer op avontuur te gaan met de wagen ?
Gewoonlijk vlieg ik met Ryanair. Het is goedkoop,snel en je hoeft bijna geen bagage mee te nemen.Als je aankomt wekt een haan je met triomfantelijk trompetgeschal en besef je dat het vliegtuig twee minuten voor aankomsttijd is geland. Niks dan voordelen met Ryanair. Ja,mijn geweten knaagt wel een beetje over het gebrek aan goede arbeidsvoorwaarden voor de piloten en de hostessen. Maar je kan toch niet in alles even consequent zijn. Ik drink iedere morgen Fair Trade koffie en iedere avond een fles Wereldwinkelwijn. Wanneer er een ramp gebeurt schrijf ik een behoorlijk bedrag over, dat ik daarna van mijn belastingen af kantrekken. Komt er een club of vereniging langs, dan koop ik steevast de wafels of de porto. Laatst kwam een jong meisje van 111111 langs." Ik kook van woede", zei ze, en daarom sta ik aan uw deur met soep. "Vijf euro per liter. We hebben prei en, pompoen."
Ik kocht om de honger de wereld uit te helpen twee liter.
Mijn GPS doet het weer.Ik kan opnieuw op weg naar de grote stad. Stillaan valt de schemer,gelukkig ben ik ongeveer in de buurt waar ik zijn moet. De vuilnisbakken staan klaar voor ophaling. Ik vind het huis vlug. Vier deurbellen,vier hoog moet ik zijn. Met de handen vol cado's, puf ik de steile trap op. Mijn adem stokt en doet me herinneren aan mijn verbroken start-to-run-relatie met Evy. Er is geen licht op de trap,waardoor mijn looptempo automatisch vertraagt.Er hangt een kaartje aan de deurbel dat ik nauwelijks kan lezen. Jezus,wat is het hier koud. Zitten ze zonder chauffage? Ik klop nogmaals, de deur piept open. Het kleine appartementje is echt wel klein.Een vrolijke man met rasta-haar opent de deur. He,wie we daar hebben, kom binnen.Ondertussen zijn reeds een paar pakjes de trap afgedonderd,die haal ik straks wel. In de kleine kamer staat een vintage wiegje met een slapende baby van zes maand.
Tja,het duurde even voor ik er toe kwam om mijn "godsgeschenk" te komen opzoeken. Ik ben voor het eerst opa geworden ! Al is het woord opa een beetje passé of oud-aandoend, er blijft toch een gevoel van fierheid hangen. De directe bloedband en het idee dat dat je hoe dan ook ergens zal overleven overstijgt het onomkeerbaar doodgaan.Hier ligt mijn levensverzekering waarvoo ik niet maandelijks moet afdokken,wellicht wordt het een jaarlijkse investering bij kerst of nieuwjaar.
Bij de eerste aanblik stamel ik een beetje emotionneel: het is een mooi kindje hé. De beide ouders knikken goedkeurend. Ze hebben dit de laatse weken van iedereen gehoord.En in hun ogen is het pasgeboren kindje de mooiste baby van de wereld. Wetenschappelijk klopt dit niet. Pasgeboren baby's zijn meestal aartslelijk na hun wroetende tocht vanuit de ware moederbuik naar de vijandige buitenwereld. Toch zijn we verblind door de aanblik van zo veel teders.
In een tweede, meer nuchtere blik gaan we op zoek naar de spiegel.Op wie lijkt dat nieuwgeboren wondertje ? Op mijn familie of op die andere,aangespoelde familie vol met vreemden ? De conclusie bevoordeelt de eigen clan. Maar ook hier is subjectiviteit troef.
Ik kom opnieuw tot de realiteit en ik hoor mezelf zeggen dat Zoe een prachtige naam is. Een naam met een griekse oorsprong die "leven" betekent. Het aanhoudend geschrei bevestigt dit en doet er me aan denken dat Zoe wellicht honger heeft.De fiere mama voedt haar Zoetje zelf,alvast een eerste besparing die de weerslag van het bijkomend gezinslid op het budget voor een paar maanden uit stelt. De fiere papa bekijkt de vele cadootjes en zegt dat ik weer overdreven heb. Je kocht een volledig uitzet, dat was niet nodig. Wij willen ons kindje niet meteen als een luxepop opvoeden! Ik mompel dat het opa-gevoel nu eenmaal leidt tot dergelijk koopgedrag omdat de consumptiemaatschappij met handige reclametrucs de opa's tot willoze slachtoffers maakt die graag hun portemonnee open trekken. Wij willen bewijzen dat we ons kleinkind graag zien ! En ja, gevoelens wordengematerialiseerd in cado's ,stortingen op spaarekeningen en overvloed in deze crisistijden.
Zoe heeft ondertussen haar bijdrage aan deze wereld geleverd met drie volle pampers. Voor ze zindelijk is zal deze baby nog meer dan 5000 pampers aan de afvalberg toevoegen. Het ziet er niet alleen mooi,maar ook slim uit. Door haar wetenschappelijk onderzoekzal Zoe bijdragen aan de oplossing van de grote wereldproblemen. Een deel van de afvalberg zal ze zelf oplossen, later, niet nu.
Straks is het kerstmis. Toen werd er ook zo een kindje geboren. Ik bedenk dat de halve wereld daar een feest van maakt. De kerk ontketende godsdienstoorlogen,hield jarenlang de vooruitgang van de wetenschap tegen en heeft veel kinderleed op zijn geweten. Weinig redenen om daar zo een feest van te maken. Toch ?
Wanneer Ariel Sharon de Tempelberg en de Al-Aqsa moskee op 28 september 2000 in Jeruzalem bezoekt, breken onmiddellijk relletjes uit als antwoord op deze provocatie. Voor de Palestijnen en de Israëlieten is de tempelberg één van de betwiste heilige plaatsen. De opstand is meteen religieus van aard en gekoppeld aan de ontgoocheling over de resultaten van Oslo.
De opstand is ook minder een zaak van de burgerbevolking maar zeer gemilitariseerd: de opstanden spelen zich vooral af aan de militaire checkpoints die rond de steden opgericht werden, de wegen naar de joodse nederzettingen of de controles aan de godsdienstige plaatsen. Het Israëlische leger kan de opstand beperken en maakt nu gebruik van scherpschutters. De scherpschutters zijn getraind in het observeren van massa's demonstranten, een doelwit te kiezen en het hoofd of het bovenlichaam te raken. Het grootste deel van de Palestijnse slachtoffers is zo tijdens de tweede Intifada. Het sterke beeld van de Intifada was dan ook een jongetje Mohammed-al Dura dat zich achter zijn vader verborg in Rammallah om aan de sluipschutters te ontsnappen.
Het Palestijnse middenveld was ongeorganiseerd,links uitsluiting bij de Oslo-akkoorden nooit te boven. Het opende de denkpiste om naar een een-statenoplossing te gaan en te strijden voor een volwaardig Israëlisch burgerschap.
De Palestijnse Autoriteit organiseerde de tweede intifada niet, maar gedoogde de betogingen. Alhoewel Arafat flink onder druk werd gezet door Israël en de Verenigde Staten om een eind te maken aan het geweld, weigerde hij in te grijpen of de Intifada openlijk te veroordelen. Integendeel zijn getaand prestige werd bij de Arabische landen weer groter.
Israel had meteen het militaire belang van de nederzettingen ontdekt om Palestina in kleine stukjes op te delen en te controleren en dit in samenwerking met de kolonisten-burgers.
De Noorse vakbond LO wou de ontwikkeling van democratische vakbonden bevorderen. De PGFTU- algemeen secretaris Shaher Saed had zich handig geprofileerd tussen de vele andere vakbonden om Internationaal aanvaard te worden en ook de onderhandelingspartner van Histadrut- de Israëlische staatsvakbond te worden. Met Noorse vakbondssubsidies kon een maandelijkse uitgave The Labors Voice opgestart worden. Atef werd hoofdredacteur,maar mocht uiteindelijk gedurende 10 jaar,alles zelf beredderen. Hij was hoofdredacteur,correspondent,fotograaf,layouter en verbindingsman met de drukkerij. De maandelijkse uitgave van 8 pagina's kreeg een extra nummer bij 1 mei, de dag voor de veiligheid en de gezondheid en de Internationale vrouwendag. De helft van de pagina's was zwart/wit, de andere helft werd in kleur gedrukt. Het blad groeide van 2000 exemplaren tot 10.000 stuks. Maar Atef had van het blad graag meer gemaakt dan een blad met publiciteit voor vakbondsbonzen. Er was volgens Atef jammer genoeg geen ruimte voor een vakbondsmagazine dat de arbeidersproblemen bestudeerde en in kaart bracht. In 2005 werd het blad vervangen door een website.
In 1993 begonnen geheime onderhandelingen in Oslo tussen Israëli's en Palestijnen. Het resultaat leek spectaculair,maar werd opnieuw aan uitstel en bijkomende akkoorden gekoppeld. Israël erkende de PLO, de PLO erkende Israël. De Westbank en Gaza, uitgezonderd Hebron zouden op termijn onafhankelijk worden. Nu werd het gebied opgedeeld in drie zones: Zone A waar de Palestijnse Autoriteit zowel administratief als militair bevoegd werd, Zone B waar de Palestijnse autoriteit enkel administratief bevoegd is en Zone C waar Israël zowel administratief als militair bevoegd is. In Oslo II werd 3 procent van het Palestijnse gebied autonoom met ongeveer 550.000 inwoners vooral steden , terwijl de Israëli 97 % militair blijven controleren. Dit om het toenemend aantal nederzettingen te beveiligen.
Ook het thema Jeruzalem, het probleem van de grenzen en de terugkeer van de vluchtelingen stonden niet aan de agenda.
Het concretiseren van deze akkoorden zal aanslepen van 1994 tot 2013. Het eindresultaat staat mijlenver van de doelstelling om een Palestijnse staat te stichten. Wat overschiet is de illusie van autonomie,waarbij Israël het vuile werk van de verantwoordelijkheid voor de veiligheid in de schoenen van de Palestijnse Autoriteit wordt geschoven. Die Palestijnse Autoriteit heeft geen nationale legitimiteit of aanhang: corruptie, verdeeldheid en het uitstellen van de verkiezingen zijn een paar symptomen. De Verenigde Naties hebben hun rol in het vredesproces reeds geruime tijd tot een symbolische rol beperkt. Zij geven voedselhulp en organiseren onderwijs in Palestina,maar ze slagen er niet in de VN-resoluties op de internationale politieke agenda te zetten.
In deze context worden Ngo's steeds belangrijker in de organisatie van de middenveldorganisaties zoals vakbonden en boerenorganisaties. Oslo zorgt voor een ganse rits organisaties die projecten financieren om de “civil society” bij het vredesproces en de uitvoering van de akkoorden te betrekken. Het leidt tot eigenaardige en onaanvaardbare toestanden zoals de “equidistance “politiek. In de praktijk leidt deze politiek er toe dat een organisatie indien ze met de Palestijnen wil werken,ook iets met de Israeli's moet opzetten om beide partijen gelijk te behandelen. De Israeli's vertellen de Palestijnen doodleuk dat het dank zij hen is dat de Palestijnen projecten en buitenlandse donors hebben.
De eerste golfoorlog maakte de USA supersterk op het internationale vlak, de USSR werden tot knecht van de buitenlandse politieke strategie gereduceerd. Toen Israël een waarborg voor nieuwe lening van 10 biljoen dollar vroeg aan de USA en daarmee onder het mom van humanitaire wederkeer voor Joden uit andere landen een nieuwe nederzettingenpolitiek wou financieren rook Bush zijn kans om Israël te verplichten om aan de onderhandelingstafel te verschijnen. Op 30 oktober 1191 werd onder het toezicht van de USA en de USSR, en zonder de Verenigde Naties, de eerste vredesconferentie met Egypte, Syrië, Jordanië,Libanon en Israël georganiseerd. De Palestijnen hadden geen recht op een eigen delegatie,maar waren een onderdeel van de Jordaanse delegatie.
Atef werd als journalist in de Jordaanse groep van journalisten ondergebracht voor de krant Al Atiliah en de Westelijke Jordaanoever. De avond voor het vertrek werden pasfoto's genomen in het Plaza hotel in Amman en s'morgens werden de nieuwe paspoorten en de visa overhandigd op een kleine militaire luchthaven. Koning Houssein kwam de delegatie persoonlijk uitwuiven. Veel concreets bracht de Madrid conferentie voor de Palestijnen niet op: het was de voorbode voor de Oslo-agenda waar de PLO wel als onderhandelingspartner aan deelnam. Alhoewel de Palestijnen zelfs geen symbolische uiterlijkheden mochten tonen ( Palestijnse vlag, Keffiyes) stelden zijn zich “onredelijk redelijk” op. Wat de weg naar Washington en het Witte huis voor hen opende. Maar de Palestijnen verkeerden niet in de krachtsverhouding om eisen te stellen en zij moesten een overgangsperiode naar een einde van de bezetting en het stichten van een eigen staat als feit aanvaarden. Dit zou de basis leggen voor jarenlange frustraties en politieke verdeeldheid bij de Palestijnse bevolking.
Atef begon aan de bouw van een nieuw huis naast het Askarvuchtelingenkamp.
Bouwen aan de Palestijnse staat, dat was wat er moest gebeuren !
Op 8 december 1987 rijdt een Israëlische legertruck in op een groep arbeiders in het Jalabia vluchtelingenkamp in Gaza. Dit is een Hamas bolwerk. Onmiddellijk antwoordt de verontwaardigde Palestijnse bevolking uit Gaza en de Westbank met protesten,stakingen en betogingen deze Israëlische agressie. Nieuw is dat jongeren en kinderen massaal aan het protest deelnemen en met stenen naar de soldaten gooien. De internationale pers toont aan de wereld de kinderen die het opnemen tegen het oppermatige Israëlische militair apparaat. Imagoschade en veel verlies van geloofwaardigheid zet de politieke wereld toch even in beweging. Atef organiseert met zijn groep de hulpverlening. Hij zorgt voor dokters die de gewonden verzorgen,advocaten die de duizenden opgepakte Palestijnen in de gevangenis opzoeken, geld voor families die het moeilijk hebben. Maar hij wil niet dat zijn naam valt, ook niet bij Fatah. De schrik voor arrestatie en een nieuw verblijf in de Negevgevangenis zit er goed in.
Na 9 maand houdt Atef het voor bekeken. Het bugerprotest wordt meer en meer gemilitariseerd. Overal duiken gewapende milities op. Vanuit Tunis worden de milities meer en meer georganiseerd. Net waarop het super-Israelische leger zit te wachten . Abu Jihad, de commandant die vanuit Tunis de milities leidt wordt door een Israëlisch commando in 1988 vermoord.. Die lichtbewapende rebellenmilities zijn geen partij voor het beste leger ter wereld. Met plezier achtervolgen ze de rebellen in de vluchtelingenkampen. De milities paraderen iets te graag voor camera’s, kidnappen verdachten van collaboratie, ondervragen hen en berechten hen. Maar zij hebben hiervoor geen wettelijk kader, geen rechters. Meer dan 1000 Palestijnen worden voor collaboratie gedood. Atef ziet met lede ogen gebeuren hoe het nationaal begeleidingscomitee langzaam de greep op het burgerprotest verliest. Door de vele arrestaties van de burgemeesters. Door de belangen van de omringende Arabische landen. Door de groeiende erkenning en invloed van de PLO op het internationale vlak bloedde de Intifada dood.
Als je Stoke-on-trent (GB) binnenrijdt zie je een groot reclamebord: Mandate for change. Er zijn plannen om deze stad met 250.000 inwoners grondig te renoveren. De stad bestaat uit zes gefusioneerde dorpen en heeft niet echt een centrum. Om de stad tot attractiepool van de regio te maken wil men de meest verpauperde buurt met winkelcentra, winkel-wandelstraten en flats herinrichten. In deze buurt organiseert Sevie Tsampalla een tentoonstelling Small Change in de Airspacegallery (www.airspacegallery.org/2007) De tentoonstelling is een reactie op het boek van de architect Nabeel Hamdi, die aantoont hoe kleine ingrepen een stad leefbaar kunnen maken.
De tentoonstelling doet meteen denken aan de mislukte renovaties in Brussel waar ganse wijken werden platgewalst om plaats te maken voor torenhoge kantoorruimtes. S avonds zie je er niemand meer. Of aan het centrum van Athene waar kleine handelaars, bloemenverkopers en souvenierslijters verdreven worden.
Een levende stad kan niet zonder kleine volkstuintjes, ontmoetingsruimtes of speelruimte voor de kinderen. Plannenmakers, investeerders en banken meten hoeveel een vierkante meter kan opbrengen, hoeveel winst er kan gemaximaliseerd worden. De opeenvolgende bankencrisissen zouden ons anders moeten doen rekenen, blijkbaar niet dus.
Creatief denken staat los van de grote plannenmakers, maar heeft met kleinschalige inspraak van de toekomstige bewoners te maken. Maar het resultaat is het herstel van het gemeenschapsgevoel in een levendige stad. Een kleine ingreep die grote veranderingen kan maken.
Ik ben op de campus voor een reportage. Het was herfst. De tijd in Palestina om de olijven te oogsten. Een jong en erg mooi meisjes komt naast me lopen. Ze vraagt me over het marxismeleninisme, mijn onafhankelijke studentenvereniging, de laatste artikelen van mij in Al Talia. Ik voel me belangrijk. Ze heet Nadia, is eerstejaars in de aardrijkskunde faculteit. Ze komt uit een dorp in de buurt Beit Furik en haar vader is gemeentesecretaris. Haar familie Hanani is een grote en belangrijke clan. Maar misschien kunnen we samen een koffie drinken in de cafetaria vraag ik wat bedeesd. Nadia is onmiddellijk enthousiast en kletst honderduit verder. Ik voel me zo ingenomen worden,ik ben verliefd. Ik ben gewoon het artikel dat ik moest schrijven vergeten en verdrink in die grote vragende ogen. Hoe kon ik zo verstrooid zijn: ik vergat een nieuwe afspraak te maken. Maar op de volgende vergadering van de studentenvereniging het onafhankelijke blok,waar ik nog steeds voorzitter ben, mag ik Nadia als nieuw lid inschrijven. Nu hebben we geen drogredenen meer nodig om elkaar regelmatig te zien.
Amper een jaar later trek ik mijn stoute schoenen aan en ga ik haar ten huwelijk vragen bij haar vader thuis. Ik had geluk: hij kende mij vanuit de communistische partij. Hij stemde toe met de glimlach: ik weet dat je een eerlijke man bent en een man van uw woord. Mijn dochter is in goede handen en wordt met jouw gelukkig. Ik hoop dat jullie huwelijk met vele kinderen zal gezegend worden Wanneer ik aan die periode terug denk zie ik hoe onze Palestijnse samenleving veranderd is. Wij zijn allemaal conservatiever geworden. Meisjes kunnen niet alleen meer uitgaan, ze hebben steeds een jongere broertje of zusje mee om hen te bewaken. Als chaperon. Feestjes kunnen alleen tijdens de dag en zijn savonds voor jongeren verboden. De bezetting; het gebrek aan goede leiders, de armoede heeft onze maatschappij verstard en gefrustreerd. Mijn ouders waren veel moderner, nu is iedereen wantrouwig en in zichzelf gekeerd.
De huwelijksplechtigheid is gewoon. Maar mijn beste vriend Bassam Al-Salhi organiseert een verrassingsfeest. Hij zorgt voor een auto en in een hotel in Jeruzalem is er een feest met genodigden, hapjes, dans en muziek. The godfather heeft alles in het geheim voorbereid, het is dan ook een onvergetelijke dag. Een jaar later wordt mijn eerste zoon Jamal geboren, net als de eerste intifada uitbreekt.
Al Talia is de wekelijkse krant van de PPP. Hij wordt verdeeld in Oost-Jeruzalem. Maar ook op de Westelijke jordaanoever wordt hij verspreid. Zestien paginas Palestijns nieuws en politieke commentaar. Ik verdeel de krant en schrijf artikelen over de gebeurtenissen op de campus van de universiteit van Nablus. Ik krijg daar geen echt loon voor,maar mijn verplaatsingsonkosten en een beetje zakgeld. Dat houd ik niet voor mezelf, maar ik financier daar de kas van de progressieve studentenvereniging mee. We hebben 75 leden, maar ik slijt wel 200 kranten. Al Talia staat onder leiding van Bashir Barghoutti, Algemeen secretaris van de PPP. Zijn columns en analyses zijn excellent, ik leer veel van hem. Bashir werd door de Israëlis uitgewezen, maar met succes verdedigd door de joodse advocate Felicia Langer.
De meeste kranten staan onder de controle van Fatah of de PLO. Een krant wordt niet alleen gebruikt om de Israëlische bezetting aan te klagen,maar ook om onderlinge politieke meningsverschillen uit te discussiëren. Toch blijft de interne discussie beperkt.Al Talia was geen onafhankelijke krant, maar verdedigde militant de partijstandpunten. Ik ben partijlid en communist en verdedig de partijstandpunten met hard en ziel, toch houd ik in mijn publicaties een zekere afstand. Ik leer het wankele evenwicht te vinden tussen de observatie van de feiten en het stellen van de juiste vragen. Een krant mag geen simpele weergave van de realiteit zijn, geen spiegel van de samenleving.Maar het is eenvoudiger als je vertrekt van de dagelijkse belevenissen van de mensen. Zo kom je sneller bij de verborgen kanten van de samenleving. Een goede journalist schrijft niet over wat iedereen al weet,maar doet de lezers nadenken over wat ze meemaken. Ik kreeg toch wel internationale erkenning voor mijn benadering. Zo werd ik in 2003 genomineerd in Brussel voor mijn verhaal over de leraars die er alles aan deden om de klas te laten doorgaan ondanks de problemen aan de checkpoints.
Op een dag werd ik opgebeld door het internationale persagentschap Reuters met de vraag om free-lance correspondent te worden. Na het gesprek breng ik het nieuwsje op de redactievergadering van Al Talia. Beshir vindt het goed nieuws. Ja zegt hij, je zal hiermee iets meer kunnen verdienen. Je loon is laag,maar wij kunnen je niet meer betalen. Je verdient het. En het is ook goed nieuws voor ons allemaal: het is een erkenning voor ons journalistiek werk en je kennis in het algemeen. Ik werkte 22 jaar voor Reuters, tot we plotseling onverwacht een conflict hadden. Ik had het gevoel dat we steeds meer van mening over de inhoud van de artikels van mening verschilden. Maar dit was slechts de aanleiding: de ergste en spectaculairste gebeurtenissen in Nablus waren voorbij. Zij hadden geen correspondent meer nodig,ik werd weggesaneerd.
Een journalist in oorlogsgebied heeft het niet gemakkelijk. Je mag niet vrij rondreizen. Met mijn Reutersperskaart kon dat wel tot in 2000. Daarna werden alle persaccreditaties ingetrokken. Ik kon toen ook Oost-Jeruzalem niet meer in. Daar waren Reuters en de meeste krantenredacties gevestigd. Er was immers tot na Oslo een verschil in de censuur. Toen Israël de Westbank en Jeruzalem bezette grepen zij terug naar het Britse militaire wettelijke kader om de pers aan banden te leggen. Een krant voor de Westbank of Gaza viel onder de militaire censuur, een krant voor Oost-Jeruzalem viel onder het Ministerie van Binnenlandse Zaken. Ik moest regelmatig naar het grote gebouw met de teksten. Zij wilden immers alle teksten, zelfs in het Arabisch, vooraf zien. Zij hadden twee dagen nodig om de teksten door te nemen. De goedgekeurde teksten werden met geel aangestipt, de verboden teksten werden met rood gekleurd. Bij de publicatie mochten we geen witte delen tonen, omdat de lezers dan zouden beseffen welke delen van de tekst weggelaten werden en verboden. Soms werden alineas gecensureerd,soms paragrafen,soms volledige artikels. In september 1991 werd een volledige artikelenreeks weggecensureerd.Al Talia schreef toen een reeks over martelingen in de Israëlische gevangenissen onder de titel: ken je rechten. Wij tekenden beroep aan bij het hoge gerechtshof dat de censors gelijk gaf.
Al Talia verdween na de Oslo-akkoorden. De Palestijnse Autoriteit werd bevoegd voor de media, voor een kritische krant waren er geen subsidies.
Toen moest ik naar de An-Najah universiteit van Nablus. Een opdracht van de Communistische partij. Nablus is van een progressieve stad en universiteit veranderd in een conservatieve stad. Ik kom er terecht bij leraars en professoren, waarmee ik vroeger bevriend was. Terwijl ik in de gevangenis verbleef waren zij gaan studeren in het buitenland: de Verenigde staten, Europa of Arabische landen. Maar ik voel geen spijt en geen afgunst. Dit is voor mij een kans.Zij staan moreel bij mij in het krijt.
Mijn echte prioriteit is de oprichting van een progressieve studentenvakbond aan de universiteit. Bij de studentenverkiezingen in 1979 zijn er drie verschillende strekkingen aan de universiteit actief: de jeugdafdeling van Fatah, de jongerenafdeling van de PLO en de moslimbroeders.
Ik overtuig de partij dat we met een onafhankelijke lijst en een programma gericht op de noden van de studenten aan de verkiezingen moeten deelnemen. Het verkiezingsprogramma is niet ideologisch maar spreekt over een universiteit voor iedereen met aandacht voor de studentenhuisvesting en inspraak voor de studenten. Het Moslimbroederschap behaalt 10 zetels, onze onafhankelijke lijst 1 zetel, Fatah en de PLO behalen geen enkele zetel.Ik leerde uit deze verkiezingen dat je in deze context niet met godsdienst of ideologie maar met antwoorden op de concrete problemen van de mensen moet af komen.
Ik kies Engels ( Engelse taal en litteratuur) als hoofdvak, Journalistiek en politiek als bijvak. Ik dacht een goede kennis van Engels te hebben.In de gevangenis had ik voor mijn medegevangenen heel wat vertaald in het Arabisch, ook wanneer er een delegatie van het Rode kruis op bezoek kwam. Dat is natuurlijk geen ervaring die me in staat stelt een vak als Engelse litteratuur zonder grote inspanningen te kunnen bijbenen. Shakespaere en Milton staan o zo ver van mijn leefwereld. Ik haal de schouders op: dit zou me toch niet erg helpen in mijn toekomstige job. Dit is een vals excuus, het activisme, de partijwerking, de organisatie van de studenten bepaalden mijn dagelijkse leven, niet het volgen van colleges . Toch ben ik er niet gerust in en ga op het studentensecretariaat informeren over mijn eerste studieresultaten. Eigenlijk mogen ze geen resultaten aan de studenten geven. Na enig aandringen krijg ik toch cijfers. De eerste resultaten zijn niet briljant:ik hen 61%. Dit is niet voor een uitmuntende maar voor een middelmatige student. Ik ben ongerust en roep een vergadering bijeen met andere studenten-activisten. Mijn andere collegas hadden nog slechtere resultaten. Sommigen haalden geen 50%. Zij lachten dit weg. Ach Atef, wij zijn politieke activisten. Wij moeten niet veel studeren, wij moeten in de eerste plaats de studenten organiseren. Daar kon ik geen vrede mee nemen. Indien de moslimbroeders onze slechte studieresultaten zouden kennen zouden zij ons hier op aanvallen en kritiek geven. Hoe kon je nu een goede leider zijn als je geen goede studieresultaten behaalt ?
Ik besloot me drie maanden uit het politieke campusleven terug te trekken en mij af te zonderen in de bibliotheek. De resultaten lieten niet lang op zich wachten: ik behaalde het volgende semester 76% en op mijn einddiploma prijkt 86%. Ik toon dit diploma graag aan mijn studerende kinderen om een voorbeeld te stellen. Trouwens mijn politieke activiteiten leden niet echt onder mijn studie-ijver: in de volgende verkiezingen voor de studentenraad werd ik verkozen tot voorzitter van de studentenraad. Een resultaat waar de moslimbroeders het moeilijk mee hadden.
De situatie in Palestina werd politiek zeer gespannen. De Israelische kolonistenbeweging begint met het oprichten van nieuwe kolonies op de Westelijke Jordaanoever. In de buurt van Nablus bij Elon Moreh. betogen wij onder leiding van de burgemeester Bassam Shaka. De betogingen waren geweldloos. Aanvankelijk konden we 3 km betogen, zonder tussenkomst van het leger. Maar toen we bij de kolonie aankwamen draaide de betoging opnieuw uit op een confrontatie met stenen, traangas en aanhoudingen. Ik word regelmatig opnieuw in de gevangenis opgesloten.De ene keer een viertal dagen,een andere maal voor 18 dagen. Het Camp David akkoord werd in de ganse West-Bank erg negatief ontvangen, en de studenten deden volop mee aan de acties. Als studentenleider ben ik volop in die acties en de mobilisatie betrokken.
Op 31 augustus 1978 gaan de deuren van de gevangenis open. Ik ben vrij. Vooraf krijg ik mijn spullen terug die 10 jaar geleden in beslag werden genomen: een uurwerk en enkele Jordaanse dinars. De gevangenisdirecteur spreekt met mij kort voor mijn vrijlating. Hij bekeek mijn foto en zei: je was erg jong toen je gearresteerd werd. Hoe voel je je nu? Je bent nu een Palestijn die vrijkomt uit onze gevangenis ? Ik keek naar mijn Jordaans wisselgeld en zei: mijn munten hebben twee zijden: een kant heeft een versleten afbeelding van Hussein, de hasmenitische koning. De andere zijde is een getal. Het metaal is oud: Hussein is vernietigd, maar het metaal is door je gevangenis aangetast. Misschien is dit geld ondertussen in waarde verminderd, maar mijn overtuiging is ook in je gevangenis overeind gebleven. Mijn wil is niet gebroken,jouw gevangenisregime kreeg mij niet kapot. De directeur mompelde wat voor zich uit: je bent een indrukwekkende persoon. Ik hoop dat je ooit de gevangenis nog eens bezoekt..;
Aan de ramen van de gevangenis zitten honderden ogen toe te kijken hoe ik fier de grote poort uitwandel. Mijn moeder en zes ex-gevangenen staan me vrolijk en met open armen op te wachten met een auto.Er wordt gekust, gezongen en gedanst. In de auto schuift men mij onmiddellijk een inschrijvingsformulier voor de Bierzeit universiteit toe. Ik protesteer: hier ben ik nog niet aan toe,laat me eerst wat genieten van het leven,van mijn familie,van mijn vrijheid. Mijn kameraden lieten echter geen spaander van mijn redenering heel: nee j e moet nu naar de universiteit: we verwachten dat je daar de studenten organiseert. Maar wat zal ik dan studeren en wie zal dat betalen ? Opnieuw worden mijn bezwaren vakkundig langs de kant geschoven: er bestaat aan de universiteit een fonds voor ex-gevangenen. Zij betalen minimaal twee jaar jouw studies.Tegen dan ben je best in staat je studies zelf gedeeltelijk te betalen en je studies af te maken met een diploma. Ik kan kiezen tussen handelswetenschappen of Engelse literatuur. Na twee maand slaagde ik voor het ingangsexamen.
Toen moest ik naar de An-Najah universiteit van Nablus. Een opdracht van de Communistische partij. Nablus is van een progressieve stad en universiteit veranderd in een conservatieve stad. Ik kom er terecht bij leraars en professoren, waarmee ik vroeger bevriend was. Terwijl ik in de gevangenis verbleef waren zij gaan studeren in het buitenland: de Verenigde staten, Europa of Arabische landen. Maar ik voel geen spijt en geen afgunst. Dit is voor mij een kans.Zij staan moreel bij mij in het krijt.
Mijn echte prioriteit is de oprichting van een progressieve studentenvakbond aan de universiteit. Bij de studentenverkiezingen zijn er drie verschillende strekkingen aan de universiteit actief: de jeugdafdeling van Fatah, de jongerenafdeling van de PLO en de moslimbroeders.
Ik overtuig de partij dat we met een onafhankelijke lijst en een programma gericht op de noden van de studenten aan de verkiezingen moeten deelnemen. Het verkiezingsprogramma is niet ideologisch maar spreekt over een universiteit voor iedereen met aandacht voor de studentenhuisvesting en inspraak voor de studenten. Het Moslimbroederschap behaalt 10 zetels, onze onafhankelijke lijst 1 zetel, Fatah en de PLO behalen geen enkele zetel.Ik leerde uit deze verkiezingen dat je in deze context niet met godsdienst of ideologie maar met antwoorden op de concrete problemen van de mensen moet af komen.
Ik kwam wakker met een glimlach. Links had de Europese verkiezingen overtuigend gewonnen. Rechts verloor zijn meerderheid in het Europees parlement. Het bestuur van Europa zou eindelijk plaats maken voor een sociaal beleid. Met een Europees minimumloon, een Europees pensioen, Europese diplomas. De Europese concurrentie tussen de lidstaten zou omgezet worden in samenwerking. De macht van de Europese administratie zou beperkt worden tot het noodzakelijke. Politiek zou opnieuw over de mensen gaan, niet over de papieren.
Niemand had dit verwacht. De jarenlange crisis had de armen armer gemaakt, de rijken rijker. Jongeren werden steeds langer werkloos. Een vaste job was voor steeds minder werknemers de dagelijkse realiteit. Slechter nog :steeds meer werknemers moesten er noodgedwongen een tweede job bij doen om het eind van de maand te halen. Het waren harde tijd voor de solidariteit: het gevecht om te overleven maakt andere werknemers tot concurrenten.
Rechts in Europa zette de traditionele recepten op de Europese tafel: minder werknemers in openbare diensten, besparingen in de sociale uitkeringen, een rem op openbare investeringen, privatiseringen, snoeien in onderwijs en cultuur, duurdere gezondheidszorg, meer flexibiliteit, minimale inflatie.
Links wou flinks zijn om de kool en de geit te sparen. Meedoen aan het beleid om de essentie van de sociale welvaartstaat te redden en een sociale ramp te vermijden. Een duidelijke boodschap ontbrak; de achterban werd verscheurd tussen protest en consensus. De media leven van zeepbellen, links tuimelt in de opiniepeilingen naar beneden.
Dit is het beeld dat ons voorgeschoteld wordt. Maar klopt het? Was links overal knock-out?
In Europese betogingen zie ik al jarenlang de Belgische havenarbeiders hunnen boek verdedigen. Zelfs Ferdinand Duts wou de rechten van de dokkers afpakken, zolang zij betogen en Links aan hun kant staat komt hier niks van in huis. Hoe zit het met de strijdkreet gelijk loon voor gelijk werk? Ook hier is Europa stilaan werk aan het maken van het opheffen van de discriminatie zodat mannen en vrouwen elkaar niet alleen in de ogen, maar ook in de portemonnee kunnen kijken. En de valse concurrentie die via detachering oneerlijke concurrentie en sociale dumping in de bouw laat binnensluipen, moet van onze werven via de sociale inspectie. Gedumpte reizigers hebben eindelijk recht op schadevergoeding van luchtvaartmaatschappijen en consumenten worden beter beschermd.
Dit zijn een paar flitsen, een paar voorbeelden. Natuurlijk te weinig, natuurlijk dikwijls achter de realiteit aanhollend. ( To little-to late)
Wat ontbreekt? Samenwerking tussen links in alle landen, enge partijgrenzen doorbreken, coördinatie, mobilisatie en een wervend verhaal.
Voor we het verhaal vertellen eerst enige duidelijkheid: er moet meer Europa komen, niet minder. Maar meer Europa is geen synoniem van een meer Amerikaans Europa. Wij willen geen copy en paste doen van het Amerikaanse model. Met meer flexibiliteit,meer hamburgerjobs, meer armoede, meer vervuiling en meer bewapening.
Europa moet op basis van zijn diversiteit, eigenheid en cultuur een nieuw model zoeken. De zwakte van Europa, haar diversiteit, is tevens haar sterkte.
En het verhaal?
Laten we een Europese tafel dekken met lekker en gezond eten, dat we samen klaar maken. Met Belgische frietjes,Nederlandse kaas, Duits bier, Franse bourgogne, Bulgaarse Burek, Ierse Boxty , Griekse retsina, Italiaanse spaghetti, Oostenrijkse taart, Hongaarse Goulash,Zweedse forel, Noors schapenvlees, Cyprische meze, Deens smeurebrood, Estse paling,Finse stoofschotel,Kroatische olijfolie,Letse kefir,Littouwse pannenkoeken, Luxemburgse kneudels,Maltees konijn, Poolse pirogi, Portugese kabeljauw, Roemeense sarmale, Sloveense brandewijn, Slovaakse schnitzel,Spaanse tapas,Britse cake. We maken er dus geen potpourri van: iedereen behoudt zijn eigenheid: dat wordt echt gezellig.
Wellicht denk je: dit is onbetaalbaar. We zullen het aantal gasten moeten beperken. Ik geloof het niet: het Europese budget is nog steeds grotendeels een landbouwbudget. En de zeer rijke rijken mogen hun eten en drinken natuurlijk zelf betalen. Iedereen heeft recht op een dagschotel! Europa is een feest.
Een groot multiculti orkest speelt muziek. Grensdoorbrekende muziek van Theodorakis, The Beatles, Mozart,Bregovic, Llach, en vele namen die ik niet zo goed ken. Op dit concert komt een massa jongeren af , het lijkt wel een grote betoging. Niet tegen, maar voor. Ik zie veel rode en groene vlaggen. Een grote regenboog kleurt de hemel.
Maar een gratis eetmaal is niet van deze tijd. Links moet werken, wroeten en mobiliseren. Om iedereen te overtuigen dat samen betere resultaten geeft dan alleen. Om iedereen te overtuigen dat de strategie van ieder voor zich geen leefbare wereld brengt, maar dood en vernieling.
We hebben onze toekomst en die van Europa zelf in handen.
