Eindelijk na 6 weken terug een ander levend wezen in mijn huis. De poetshulp komt helpen alles zandvrij te maken! Tenminste een uurtje zal ik daar kunnen van genieten, want de hond is op wandel. Tijdens dat stappen en lopen kruipt er aarde en zand in zijn krulletjes en dat valt er met tussenpozen uit in mijn huis. Kammen en borstelen van het beest, zeggen ze dan, maar de dreadlocks laten zich zomaar niet ontwarren. Hij ziet er niet uit, precies een verwilderd beestje met happen uit zijn krulletjes die ik veroorzaakt heb. Weliswaar met goede bedoelingen maar je ziet er aan dat er geen kapper aan te pas is gekomen. Een stratier ziet er soms beter uit! Nog 14 dagen en dan zal hij gekortwiekt worden, en dan is hij, werkelijk waar, het mooiste hondje in de omtrek. En dan is het ook mijn beurt om over een prachtig kapsel te kunnen beschikken. Hopelijk gaan de kappers open, altijd met twee woorden spreken.
Vandaag nog eens een bezoek brengen aan de bakker. Zou ik me laten verleiden voor wat zoetigheden? Wie weet, afhakelijk van wat er in de toog tentoongesteld zal zijn.
Ik ben ondertussen de grijze woelige zee gaan bekijken vooraleer de bakker binnen te stappen. Behalve dagelijks brood heb ik ook maar een gezonde versnapering meegebracht. Nooit iets enkel maar dubbel, twee eclairs. Dat is echt wel gezond eten met vanillepudding erin en chocolade erop! Mijn koffie smaakt eens zo goed nu ik er een pateeke bij kan hebben. Ik zal rustig mijn uurtje verwennerij hebben want hondje lief ligt uitgeteld en zal me niet lastig vallen. Een lekkertje verdient alle aandacht bij het smullen. Dat is dan pas genieten. De kleinigheden maken het leven zoet, al vallen de soezen redelijk groot uit.
"Twee tinten grijs", een nieuw programma op TV, die twee, bijna, gepensioneerde mannen helpen om een bucketlist op te maken om bezigheden voor de derde leeftijd te zoeken. Bij hen, Jan Van Eycken en Pascal Braeckman, gebruik ik liever 'jaggers'. Vrijwilligerswerk is het eerste voorstel dat hen gepresenteerd werd. Dat bracht hen dicht bij de Pyreneeën, Lourdes, een gemeente, een stad waar er veel over te vertellen is. Ook door mij. Men is er voor of tegen, men vindt het commerciële uitbuiting of niet, maar niemand blijft onberoerd bij dit bedevaartsoord. Waar de devotie van mijn moeder vandaan kwam weet ik niet, maar mei-juni waren de maanden van de 'beewegen' in de familie. Ik denk dat we ze allemaal afgedaan en bezocht hebben, Puyvelde met St Job, Oostakker met O.L.Vrouw, Gistel met de H. Godelieve, Kontich met de H. Rita, Broeder Isidoor in Vrasene en ga maar door en de processies niet te vergeten. De lentemaanden waren de drukste maanden van allemaal. Mijn vader bracht ons daar overal heen en of dat nu met of tegen zijn goesting was heb ik me nooit afgevraagd. Aan mijn broer en mij is daar nooit iets over gevraagd, we moesten altijd mee. Het ultieme bedevaartsoord voor mijn moeder was dus zeker en vast Lourdes. Een uitgekiende vakantie moest ons daar naar toe brengen. Mijn papa had drie hobby's: in de herfst-winter, voetbal. In de lente -zomer was dat duivensport en in de grote vakantie de Tour de France. Voor de plannen van mijn mama om in Lourdes te gaan bidden moest de Tour (wel een beetje zijn liefhebberij) eens in de buurt komen. Minstens één rit van de Tour wilde hij lijfelijk ervaren en meemaken in zijn vakantie. Het jaar dat het goed uitkwam was er een aankomst in Pau, ik denk 1963 of 64. Een foto met renners Rik Van Looy en Gilbert Desmet zit nog altijd in het foto-album. In Hotel d'Anvers (bestaat nog altijd) hebben we toen de vakantie doorgebracht, want behalve de grot bezoeken en kaarskesprocessie, werd er ook sightseeing gedaan. Overal waar mijn papa over gehoord had de voorgaande jaren van de bergetappes en bekende cols wilde hij met eigen ogen zien en ervaren. Niet op de fiets maar met de auto. De haarspeldbochten, de ravijnen, de steilte, de toppen, de bevroren en eeuwige sneeuw. Mijn fantasie bij al die plaatsen kende een deuk toen we naar de Cirque De Gavernie gingen. Verkeerdelijk dacht ik, dat we eindelijk ontspannng op jeugdmaat kregen, maar we werden op een paard door dat Pyreneeëndal gereden. De eerste en laatste keer dat ik op vier poten een verplaatsing meemaakte. De reis was daarmee niet ten einde want Bernadette Soubirous (1844-1879) die gebalsemd en opgebaard ligt in de kathedraal van Nevers, was ook een bezoek waard in het naar huis gaan. En zoals ieder jaar was er bij het terug de grens passage naar Belgenland de flauwe mop over 'de drache national', die eigenaardig genoeg, nooit ontbrak op weg naar huis.
Hemelwaterdag, een natte dag moet ik plezant voorstellen, dan toont hij niet zo nat, al blijft hij dat natuurlijk wel. Maar iets dat uit de hemel valt, als het geen bom is, kan toch niet slecht zijn? We willen allemaal naar de hemel, als er dan per ongeluk iets uitvalt, zodat we kunnen zien wat er zoal te beleven valt, moeten we er niet boos om zijn! Ik kan van geluk spreken dat er water komt anders woonde ik binnenkort in de woestijn. Ik zou dat absoluut niet graag willen hebben daar zitten ze met andere plagen dan water, nl sprinkhanen. Ik kan nu de danspasjes van Fred Astaire en Ginger Rogers uit "Singing in the rain" in de plasjes doen, zoals voorzien in het script. Soepel verloopt dat niet, al dans ik in mijn hoofd alle steps elegant mee. Plezant dat ik dan kan denken dat ik een prima ballerina ben, die gezwind van het ene eind van het podium zwierig naar het andere eind fladdert op de toppen van mijn tenen. Maar in werkelijkheid zal ik nog veel de oefeningen van Saartje Vandendriessche moeten doen om weerom een zekere souplesse te krijgen in mijn bewegingen en gewrichten. Het zijn goede lessen die ze geeft in "Beweeg in uw kot!". Als ik ze allemaal meedoe ben ik doodmoe en aan een serieuze rustpauze toe en dan is het nog maar 13u.
Ik lees ook dat jongeren het moeilijk hebben deze tijd, en dat neem ik gerust aan. Door te weinig sociaal contact, lijfelijk, brengt deze tijd van afzondering hun wereld in gevaar. Volgens UZ Gent is er veel angst, stress en depressies die de kop opsteken bij de jeugd. Ik hoop dat ze weer vlug mogen feesten, samenhangen en rondhangen. Ook naar school, universiteit of hogeschool mogen gaan. Voor hen wil ik als oudere best nog een poosje in mijn kot blijven
Alle momenten van de dag is er wel een item over mondmaskers waarmee we moeten rondlopen. De krant staat er ook vol van. Terug aan de snit en de naad dat ik al lang afgezworen had! De apotheker had er in voorraad en daar heb ik er al een paar van meegebracht. Maar dat is natuurlijk niet voldoende om ze constant te gebruiken zoals de beleidsmakers het willen. Ik zal me moeten behelpen met een bandana of een dikke sjaal. Maar in "Iedereen Beroemd" was er een voorstelling van een héél origineel masker, zelfs en zelf, gemakkelijk te maken van vrouwelijk ondergoed. Geen BeHa meer wegsmijten als hij té klein, té groot of versleten is. Splits de cups en maakt van ieder cupje een masker!! Goed gezien om met een mooi kantje rond neus en mond rond te lopen. De frivoliteit mag ook een kans krijgen. En past dat altijd? Dat is natuurlijk de vraag van één miljoen en afhankelijk van de boezem die ze normaliter steun zou verlenen. Ik denk dat cupmaat 70-75 miscchien iets te klein zal zijn om neus en mond te bedekken en de maten 100+ nog teveel virussen laten passeren. In ieder geval mag er wat leuks en ludieks te zien zijn als we allemaal bedekt moeten lopen!! Een glimlach is nodig in tijden van corona.
Vannacht in stukken en brokken geslapen! Dat kan ook bij mij gebeuren. Meestal als er de avond voordien iets tegen zat, zoals een wasmachine dat niet wilde wassen en een droogkast dat niet wilde drogen. Mijn eerste taak vandaag was om te zien en kijken of het om onherstelbare schade ging of alleen maar omdat ik, uit bezuinigingen, té veel kilo's in de machines gestoken had. Je kan gerust stellen dat bezuinigen soms een vorm van gierigheid is, zowel van zeep als water. Maar wat wilt ge, water moet weeral bespaard worden door de droogte en met zeep moet men door het hamsteren ook zuing omspringen. Ik gebruik natuurlijk niet dezelfde zeep voor mijn handen, douche , bad als voor de wasmachine. De gemeenschappelijke woorden zijn zeep en water en met beide, moet volgens de experten (weermannen en winkels), zuinig omgesprongen worden. Vandaar mijn verlangen naar regen, naar hemelwater, niet te geloven dat ik dat zeg! De droogkast heeft ondertussen wel zijn werk terug gedaan, goed gedaan en dat is 'drogen', meer verlang ik niet van dat soort electronica. "Goeie morgen, morgen, goeie dag..." van Nicole en Hugo zing ik dus niet, ik hoor het trouwens toch niet graag.
Al weken is er ook veel te doen geweest over het vroegtijdig stopzetten van de soaps op de televisie. Ik snap niet goed de heisa rond die programma's. Ik ben geen fan om dagdagelijkse drama's op de buis te zien. Het leven van iedere dag geeft al spanning en afwisseling genoeg zonder dat ik er 's avonds nog een fictieve aflevering aan moet toevoegen. Ook pagina's vol over "De Mol" in de krant. Zovele jaren terug vond ik dat een leuk en vernieuwend programma, maar men kauwt op hetzelfde been en moet dan ook weer extremer gaan om de spanning op te drijven. Ik ben met de avondtelevisie moeilijk tevreden te stellen. Michäel Portillo met de treinreizen, Simon Reeves met andere benaderingen van continenten, landen, religies, avonturen en Ben Fogle met New Lives in the Wild, zijn momenteel mijn geliefde kijkbuismomenten. Het rustige en gezapige karakter van de reportages zijn een lust voor mijn oren en ogen. Af en toe een goede film en detective smaak ik ook wel als avondamusement. Voor de rest is het verlangen naar mijn bed. Met stokjes tussen mijn oogleden, mijn ogen mogen niet dichtvallen, wacht ik tot het tijd is om de hond buiten te laten voor zijn laatste plasbeurt. Nog eens naar de sterren, de planeten en de maan kijken en de totale rust begint.
Ik betrap me er op dat ik nu veel doe waar ik als kind een hartsgrondige hekel aan had. Op zondag gaf mijn moeder me de gieter om de planten en bloemen water te geven en een stofdoek om de bladeren van de sanseveria's of de vrouwentongen, van stof te ontdoen. Aan stof afdoen heb ik nog altijd een hekel, maar mijn planten blijf ik wel op zondag verzorgen. Zoals elk levend wezen krijgen ook mijn bloemen en planten de nodige aandacht. Ze vragen ook onderhoud, een wasbeurt en een streling. In feite is er niks mis met zo'n gewoonte en door ze goed te verzorgen heb ik een minimum aan sterfgevallen in huis!
De verrassing vandaag was de boekenkeuze van Filip Joos, sportjournalist bij de VRT. Die catapulteerde me meteen terug naar de lectuur van de jaren 70 en 80. Ik ben zelf nooit een rebel geweest maar ik hield wel van tegendraadse mensen, hun schrijfsels, inzichten, verhalen, gedachten en rebellie. Hadden ze gelijk of niet? Evenveel als ik gelijk had met mijn gedachten en inzichten. Een vertegenwoordiger van die stelling, Johan Anthierens (1937-2000). Samen met Louis De Lentdecker en Maurice De Wilde, de grote drie van de Vlaamse kritische beleving van de journalistiek. Filip Joos koos voor 'Leve mij' met als ondertitel 'Niemands Meester, Niemands Knecht'. Geeft meteen een duidelijke omschrijving van Anthierens. Rad van tong en van pen kwam hij een tijd op teevee in allerlei spel-en praatprogramma's, zoals 'De Wies Andersen show' en 'Noord en Zuid' met Mies Bouwman. Maar door het beledigen van de gasten werd hij afgevoerd door de toenmalige BRT. Hij is dan nog enige tijd opgevoerd in het cultuurhuis De Brakke Grond in Amsterdam. Hij werd dan voorgesteld als: de rebelse waarnemer van België. Maar zijn schrijfsels las ik echt wel met belangstelling. Als columnist bij de Knack begonnen onder de naam 'Wounded Knee' tot zijn pennetrekken, woorden en zinnen voldoende sterk waren en hij onder zijn eigen naam kon tekenen. Toen was er in Vlaanderen alleen "'t Pallieterke". Het satirische weekblad vond vooral het binnenland belangrijk en hun motto: wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet. Daar was nog plaats voor een ander opinieblad "De Nieuwe"(1964-1984) waar Johan en zijn broer nog hoofdredacteur van geweest zijn. Maar een groot ego mag ook zijn eigen weekblad krijgen en dat kwam er in 1982: De Zwijger. Naar het voorbeeld van Le Canard Enchaîné en Charlie Hebdo. Cartoonist Gal en schrijfster Brigitte Raskin tekenden present. Maar na twee jaar ging ook dat weekblad failliet. Ik heb het graag gelezen. Hij was erg individualistisch ingesteld en werkte dus veel als freelancer. Had een hekel aan kitsch, onoprechtheid, gezapigheid. Een Vlaming die bovenal hield van het Franse chanson, zoals Brel, Léo Ferré en Georges Brassens.
En dierbare mensen, een quote van Gerd De Ley: echt crisis is het pas als we geen wijn meer hebben om bij het water te doen! Niet vergeten
Hier ben ik weer, en niet zomaar! Ik breng verslag uit van de meest exclusieve vooravond die ik al ooit beleefd heb. De zon scheen nog volop om 18u en een viersterrendiner was in aantocht. Het chicste restaurant van de kust en omstreken was in de maak. Plaats: het poortje dat mijn tuin en straat scheidt. Aan beide zijden een plastiek pikkelken met witte noppen, een kartonnen bord, een taartvorkje en een serviet. En dan.....de buurvrouw die aankomt met een zak dampende, heerlijk ruikende, vers gebakken frieten. Een waar festijn voor de neus. Dat alles vergezelt van mayo, andalouse, tartare, pickles en zout. De twee aanwezige vrouwmensen (de buurvrouw en ik) waren verrukt van al dat lekkers. We placeerden het pakje op onze schoot, want een tafel was te veel verhuis geweest en ook onhandig met dat hekken. Dat was nodig om social distancy na te leven, we wilden geen boete krijgen omdat we het ons lieten smaken! Een frite heeft nog nooit zo goed gesmaakt en heeft ook nog nooit zo lekker geweest. Het was de meest copieuze maaltijd van mijn leven! Drinken moest ieder in zijn kot doen. Dat is voor een volgende keer dat we samen een toast uitbrengen op het goede leven. De buren kregen ook goesting, want al de geuren ging door het kleine zeebriesje ook bij hen op bezoek. Die gaan vandaag naar het frietkot.
Dan natuurlijk daarachter de veiligheidsraad die ons toch nog een beetje in isolement wil houden. Uiteindelijk wen ik ook aan die hele toestand. Ik wil graag nog lang leven, ik gehoorzaam als plichtsbewust burger wat de overheid zegt en me oplegt. Op de tram met een mondmasker en plastiek handschoenen is nu ook niet het einde van de wereld dat ze vragen aan de bevolking. Minder winkelen of nog even wachten voor extra aankopen is ook niet zo erg. Het verkliksysteem voor eventuele coronapatiënten en de contacten met anderen, is vervelender. Ik moet nog eens bekijken en bestuderen hoe dat functioneert. Maar ik heb hoopvol nieuws gelezen voor mijn hond. Het is een snuffelhond, gebruikt voor truffeloogst. Er zijn snuffelhonden voor coke, marihuana en andere illegale midddelen op te sporen. Misschien kunnen ze ook aangeleerd worden om uit de transpiratie van de mensen te ontdekken wie het virus heeft? Tenminste als het virus een geur weergeeft in het zweet van mensen. Niet alleen frieten ruiken maar misschien ook corona. Dat geeft toch wat perspectief om het op te sporen vooraleer ziek te zijn. Ik zal mijn hond veel aan mij laten snuffelen zodat hij heel goed weet hoe ik ruik als ik gezond ben en me bij de minste verkeerde geur alarmeert. Dat zou een troef in mijn handen zijn en voor alle hondenbezitters.
Ik mag niet vergeten dat er veel goede dingen in het leven zijn ondanks de beperkingen die er tegenwoordig heersen. Eerst en vooral is mijn broer jarig, een jeugdige 68'er, maar even wit als ik van haar, maar met een bruiner velleke. In het bezit (al lachend) van een vrouw die op 02/04 verjaarde en goed kan koken. Hij zit dan ook goed in zijn vel! Samen zijn ze een goed span en hopelijk nog voor vele en vele jaren. Als oudere zus wens ik hem en haar nog een lang en gezond leven toe. Die wens krijgt sedert kort echt wel meer betekenis dan vroeger. Het is geen platitude meer die zomaar eens eventjes hoort bij een verjaardagswens. Ondertussen is het voor hem ook afwachten, net zoals voor alle burgers, wat de veiligheidsraad in petto heeft voor de Belgen. Ik verwacht niet veel versoepelingen voor het uitgaansleven. De werkgelegenheid zal ook zijn aanpassingen krijgen vooraleer er terug een normale arbeidssfeer zal ontstaan. Sommige goeroes en zelfverklaarde boeddhisten gebruiken deze tijd om personeel te ontslaan in deze toch al zo moeilijke tijden. Zo gaat het nu eenmaal in de zakenwereld: arbeiders, bedienden, werknemers in het algemeen, zijn de eerste slachtoffers bij elk slecht functioneren van een bedrijf, winkel of keten. Slecht management komt niet dikwijls of nauwelijks ter sprake, of te veel bazen, of geen eensgezindheid van bestuur. Een oud zeer in de materialistische, vrije economie maatschappij en wereld. Daarmee wil ik niet pleiten voor het socialisme, communisme of totalitaire regimes. Dat is een veel ergere toestand om in te leven. Niet alles is slecht deze tijd van 'blijf in uw kot'. Dat heb ik niet gedaan want er moest brood op de plank komen. Maar het is een genot om rond te lopen en te wandelen. Propere straten, een propere dijk en proper strand. Geen overvolle openbare vuilbakken. Bovenal is er de zalige rust, een gemeenschap op mensenmaat, zonder ergernissen, easy going. Hier toch. Ik maak me nergens nerveus over. Ik ken geen verveling. Ik leid een beetje een contemplatief leven, zoals sommige kloosterlingen. Meditatie, overpeinzingen, bezinning, reflectie, overweging eens een mystiek beschouwing doen van spirituele thema's. Door de stilte rondom mij kan dat allemaal gebeuren. Genieten van de zon die schijnt en het leven aangenaam maakt ondanks alle beperkingen van corona. Dat stille leven brengt goede dingen, aandacht voor het kleine dat een leven goed maakt. Dat kleine is straks een klein pakske Belgische friet met een klodder mayonnaise. Zo steek ik de patattenboeren een handje toe om een beetje van hun overproductie af te geraken. Deze week werd gemeld dat 2x per week frites eten heel gezond is! Daar doe ik aan mee. Leve de corona-kilo's
Ondanks mijn voornemen om niet meer naar duidingsprogramma's te kijken werd ik gisteravond toch weer zoals een magneet naar de beeldbuis getrokken. Reden: uitlekken van een werkpapiertje van de veiligheidsmensen, virologen, experten, sociologen, economen en politici. Wie heeft een papiertje laten vallen voor de pers? De verwijten en bezorgdheden die er op volgden zullen er wel voor zorgen dat de schuldige zich nooit kenbaar zal maken. Maar wie was er als de kippen bij om een datum vast te prikken, om te ageren en te reageren op dat kladbladje? Onderwijs! Eindelijk was onze minister terug in beeld, eindelijk had hij weer eens aandacht, eindelijk mocht hij weer zijn zegje doen en eindelijk voelde hij zich weer belangrijk want hij had als eerste een datum mee te delen. Het was nog niet voor zijn grote hervormingen die vroeger aangekondigd werden, maar alles was beter dan niet op tv te komen! Telkens ik onze minister van onderwijs in beeld zie komen denk ik aan een communiekantje dat lichtjes uit zijn schoonste kostuumpje gegroeid is. Strak in het pak, hoe ie erin of eruit geraakt is mij een raadsel. Mischien is zijn broek en vest gemaakt van elastische stof zodat niets hem belemmert te bewegen. Dat terzijde en onbelangrijk. Maar onderwijs bracht ook weer veel woorden mee waarvan ze hopen dat die in Van Daele terechtkomen. Preteaching werd al aanlooplessen, een woord van 3dagen oud. Dan op film gebaseerde woorden, scenario's en draaiboeken. Nieuwe woorden die ik geleerd heb en hun betekenis moest opzoeken, remediëren en differentiëren. Werken in doelgroepen en om de verschillen tussen de leerlingen zo klein mogelijk te houden. Het zal nog juist zijn wat ik in het begin van de coronacrisis dacht: als ik blijf leven ga ik heel veel slimmer uit deze lockdown komen dan dat ik er ben ingegaan! Een intellectuele compensatie voor al de terrasjes en bezoekjes die ik gemist heb.
Jullie kunnen jullie dus voorstellen dat ik 's avonds doodop ben van al hetgeen er overdag gebeurd en waar ik mijn aandacht en verstand moet bij houden. Bekaf ben ik des avonds en verlang ik hevig naar mijn bedje. Na de gebruikelijke passage langs de badkamer hijs ik me in mijn slaaptenue. Geen négligé, geen sexy babydoll, maar een zachte dikke Damart pyjama die me de ganse nacht heel goed warm houd. Dat is nodig voor mijn gewrichten, dat ik ze inpak in flanel of fleece. Dan dat echt zalige moment om tussen de frisse lakens te kruipen. Ik geniet daar iedere avond van. Nog een woord-of rekenspelletje om de schermkleur uit mijn hoofd te krijgen, lichtje uit en denken aan morgen. Iedere avond vooraleer naar slaapland te gaan denk ik aan alle goede dingen die me te beurt vielen en probeer ik een planning voor 's anderendaags op te maken. Hou ik me daaraan? Dat valt te bezien wat er in de ochtend op mijn pad komt!
Een goeie stoel, een goei jatte kaffie en een koekje met chocolat (de test met de zomerkledij was meegevallen) en ik ben begonnen. De hond is op wandel gestuurd. Ik heb weer rustige schrijftijd gekregen. Dat beestje is wel mijn bezigheidstherapie, dat is nodig, maar af en toe heb ik graag wat tijd voor mezelf. Reflecteren over de dingen des levens, eens diep nadenken, zonder gestoord te worden met de vraag om met de bal te spelen. Ze noemen hem soms 'jouw bedorven ventje' maar dan zeg ik altijd, 'mijn verwend hondje'. Ik ben opgestaan en bij de eerste blik in de spiegel, zag ik dat mijn gezicht in de juiste plooi was gevallen. Altijd een goed teken om een dag te beginnen als ik er jong, fris en gezond uitzie. In mijn ogen dan. Dat is niet moeilijk, ik ben rap content en ik zie niet zo goed meer!
De fabeltjes rond wensen doen, ik doe daar ook aan mee. Op een vrijdag de dertiende eens een lotje van de loterij kopen, niet onder ladders doorgaan (maar dat is voorzichtig zijn), liefst geen 3 zwarte poezen tegenkomen, klavertjes van vier zoeken in het gras en de hemel afspeuren om vallende sterren te zien. Bij al deze kleine voorvallen mag er een wens uitgesproken worden. Deze nacht was er weer een kans op geluk dat ik aan mij heb laten voorbij gaan. Ik ben te vroeg in bed gekropen om de meteorietenstroom van de Lyriden te zien neerkomen. De Lyriden zijn afkomstig van de komeet Thatcher, maar ontlenen hun naam aan het sterrenbeeld 'Lier' De Lyriden kruisen elk jaar de baan van de aarde in de 2e helft van april. Het is de oudst bekende meteorenstroom. Weer eens sterretjes gemist en nu moet ik wachten tot augustus, dan komen de Perseïden langs. Maar dan zal ik er wel voor zorgen dat ik wakker blijf, want een wens doen als er een speciaal natuurverschijnsel is, is toch wel leuk. Ik wilde wel echt kijken omdat er naast dat glinsterende gruis, ook het treintje satellieten van Elon Musk te zien zou zijn. Die zouden als kleine bewegende puntjes zichtbaar geweest zijn, zoiets als de passage van het ISS. Het plan van miljardair Musk is om in totaal, 12000 kunstmanen in een baan om de aarde te brengen om alzo een nieuwe generatie netwerk met hoge kwaliteit en lage kosten tot stand te brengen. Wat heb ik gemist: de meteorietenzwerm en SpaceX Starlink, spijtig. Je kan dat treintje als bewegende stippen zien op het internet. Jammer dat ik het niet zag in real time. En mijn wensen? Die vertel ik niet, anders zijn het geen wensen meer!
Een belangrijke dag vandaag, enkele spannende uren zitten er aan te komen. Zoals in een thriller zit ik vol suspense te wachten op de uitkomst. Een heel belangrijke tijd in een vrouwenleven: de zomerkledij moet uit de kast gehaald worden, nagekeken en bovenal gepast worden. Ieder jaar zijn het momenten die aantonen of er grammetjes bijgekomen zijn. Ik durf niet te hopen op kilo's eraf. Ik controleer mijn gewicht niet. Er is nog nooit aanleiding geweest waarom ik dagelijks op een bascule zou moeten staan. Een weegschaal die me iedere dag de lust op een koekje of ijsje zou ontnemen. Dat wil ik me nog niet inbeelden. Voor mij is de maatstaf de kledij die ik in de zomer terug wil aandoen. Dan heb ik maar eens per jaar gewichtsstress. Dat is veel gezonder. Vooral de shorts hebben mijn aandacht. Al zijn het geen jonge frisse billetjes meer, ik loop nog graag in korte broek rond. Na een ganse winter ingepakt te zijn, snakt mijn beenvelletje naar een zonnestraal en frisse lucht. Als zou blijken dat niets past, zal ik alles wel op de verkeerde temperatuur gewassen hebben vooraleer ze veilig op te bergen in mijn kast. Iedere uitleg is goed als blijkt dat alles te klein geworden is. Want zeggen en beweren dat ik verdikt ben is not done. Wel zijn er plots eens veel kilo's bijgekomen toen ik een paar jaar geleden, op een dag, zomaar gestopt ben met sigaretten te roken. Van mijn 18e, een pakje per dag. En dan zonder reden, was het genoeg geweest. Geen afkick verschijnselen, niet meer snoep of koekjes, maar een gezondere eetlust was het gevolg. Toen heb ik mijn kleerkast al eens vernieuwd en daar moet het bij blijven. Geen twee keer in mijn leven alles naar de kringloop doen. Op hoop van zegen en goed resultaat, ga ik er aan beginnen, de spanning is niet meer te harden. Seffens kan ik dan paraderen in mijn hot pants, al zijn de pijpen nu wat langer uitgevallen. Toch een beetje denken aan goed fatsoen!
Het begin van een prachtige dag met azuurblauwe lucht, een grote gele zon en toch....zie ik sneeuw in mij tuin. Ra ra ra....mijn japanse kerselaars verliezen hun blaadjes door de sterke koude noordenwind. Ze dwarrelen als sneeuwvlokjes neer in mijn tuin. Het uitzicht is geen weidelandschap meer. Eerder een sneeuwvlakte met hier en daar een groen stokje gras dat er tussen komt piepen. Het is mooi. Natuur is altijd schoon, onder welke omstandigheden ook.
Vandaag is er nog een nieuw woord tevoorschijn gekomen: huidhonger. Iedere huid snakt naar een aai, een streling, kortweg mekaar eens goed vastpakken of een stevige handdruk geven. Skin to skin. Volgens Wim Slabbinck: Tijdens een knuffel worden onze ademhaling en hartslag rustiger. Het stresshormoon in ons bloed wordt afgebroken en stimuleert de hormonen, oxytocine (knuffelhormoon), dopamine en endorfine. Doen ons beter in ons vel voelen, veiliger ook. Daarom verlaagt een knuffel onze angst en stress. Tot daar Wim. Iedereen is het eens over deze uitleg. Zeker voor babies is dat enorm belangrijk. Verschillende boeken zijn geschreven over het gunstige effect van huid naar huid, lichaamlijke warmte voor onze kleinsten. Maar in alle discussies en beschrijvingen is er ook nu weer geen aandacht voor de noodzaak van strelingen, aaien, elkaar eens vastpakken, aanrakingen, bij de ouderen. Gebrek aan lichaamlijk contact staat nu in the picture. Maar Mensen, in WZC zitten duizenden mensen die men nooit eens vastpakt. En als het dan al eens gebeurt is het nog met plastieken handschoenen, Nu en Altijd zo geweest! Is er nu nog iemand verbaasd dat er zoveel anti-depressiva gebruikt worden in die tehuizen? Ik niet! Het is niet omdat we oud en versleten zijn dat al die inzichten van geen tel zijn op onze groep. Het lichaam oogt niet zo fris meer, we gaan wat scheef en krom, maar de hormonen van welbevinden werken nog in ons lichaam. Niets of niemand neemt de angst en vrees eens weg, die bij sommigen in overvloed aanwezig is. Een echte gemeende warme knuffel zou iedereen van ons helpen. Zeker in een tehuis, de laatste halte, en iedereen is zich daar goed bewust van dat laatste station.
"hoe sterk is de eenzame fietser, die krom gebogen over zijn stuur, tegen de wind, zichzelf een weg baant...." Boudewijn De Groot. Dat is een lied over mij!. Ik ben de eenzame fietser op mijn hometrainer. Ik kijk naar buiten, want ik heb mijn vehikel aan het straatvenster opgesteld. En echt waar, hier passeert dus niets of niemand, zelfs geen straatkat. Ik ben echt de eenzame fietser van het lied al zal Boudewijn De Groot nooit vermoed hebben dat zoiets op pijltje van toepassing zou zijn.
De weekend krant was bijna op volle sterkte. Ik heb gisteren al een enkel commentaar gegeven maar er valt nog genoeg te palaveren over andere onderwerpen. Plots was er het idee dat het vandaag ook Beloken Pasen was. Wat naslagwerk leerde me dat dit ook 'Quasimodo' genoemd wordt, naar de eerste woorden van het introïtus bij de kerkdienst vandaag. De woorden 'quasi modo geniti infantes' 'zoals pasgeboren kinderen zijn' is een tekst toegeschreven aan Petrus in een van zijn brieven. Deze zondag wordt ook Barmhartigheidszondag genoemd sinds 2000. Omdat God, op deze dag, al wie berouw heeft, zijn zonden zal vergeven. Ik heb berouw getoond en ga met een wit zieltje het komende kerkjaar tegemoet. Maar die vreemde naam zal bij jullie ook wel een belletje doen rinkelen: 'De klokkenluider van de Notre Dame' roman van Victor Hugo (1802-1885), werd Quasimodo genoemd. En wel omdat hij op Beloken Pasen te vondeling werd gelegd. Ik heb ook een Salvatore Quasimodo (1901-1968) gevonden. Een Italiaans dichter die de Nobelprijs literatuur gewonnen heeft in 1959. Verder was hij de scenarist van de films 'Romeo e Guilietta'(1959), 'Tarantula' (1962) en 'Questo mondo prohibito'(1963). Bij de Orthodoxe Christenen is het Thomaszondag. Vandaag is het evangelie over Thomas, die zoals de meesten, alleen maar geloofde wat hij zag. Daarmee sluit ik Pasen af.
Ik heb me blauw geërgerd bij het onderwijs. Het onderwijzend personeel (een deel en de vakbonden) protesteert hevig omwille van een week werk in de 2 maanden vakantie. Zij hebben die beide maanden volledig nodig om te recupereren van het stressvolle on-line lesgeven, taken op pc te zetten en het na te kijken en verbeteren!!! Shame on you!!! Duizenden zorgverleners die het beste van zichzelf dag en nacht geven op eigen gezondheidsrisico, een miljoen werklozen met fel verminderde inkomsten, een heleboel grijs geworden, thuiswerkende en telewerkende ouders, die hun kroost uitleg en ontspanning geven. Al deze mensen klagen niet, zagen en zeuren niet over 'een week' verlof. Nee, die willen alleen maar een gewone maatschappij. Dat zijn werkelijk een voorbeelden voor de jeugd. Niet de zogezegde overwerkte en bijna burn-out klagende leerkrachten. Maar ik wil ze niet allemaal over dezelfde kam scheren. Dat zou onfair zijn van mijnentwege.De grote meerderheid is gewetensvol en wil het beste voor de schoolgaande jeugd.
Een klein beetje sport wil ik ook brengen. Een drietal voetbalclubs willen fusioneren. Een goede zaak, dat zal alles wel een beetje leefbaarder en betaalbaar maken. Grote angel in de plannen: de eigenaars. Gemakkelijk en simpel zullen de gesprekken niet verlopen, de een is een Thai, de andere een Maleisiër en de derde een Chinees.
Met muziek eindigen is altijd plezant. Radio 2 heeft het lijstje van de jaren 80 opgemaakt. Terug van niet altijd weg geweest, ABBA, met The Winner Takes Its All. Eervolle tweede, Bryan Adams met Summer of 69. En de bronzen plak voor een geliefde song van mij, David Bowie en Queen: Under Pressure. Wondermooi en luisteren maar om even de druk te vergeten.
Oef, het regent hier. Gelukkig was ik vroeg genoeg opgestaan om geen vochtig vodje papier van een krant te vinden. Ik was bijtijds bij de brievenbus om alles droog binnen te krijgen. Alle plantjes hebben dus hemelwater gekregen en dat is nog altijd 1000x beter dan het kalkrijke kraantjeswater. Ik moet dan ook niet sleuren met de tuinslang, wat toch altijd een heel gedoe is. De hond is net terug van zijn wandeling, klodder en kliedernat! Maar alle zand is eens uit zijn pels gespoeld. Hij zag en ziet er niet uit! Al 4 maanden niet naar de trimster geweest en hij krijgt last van zijn dreadlocks. Ik heb gisteren dan maar een coupe à la jatte geprobeerd, maar dat geeft en heeft niet de beste looks voor mijn hond. Soit, hij is toch van wat krullekes verlost. Hij is niet zo ijdel als ik en kijkt niet in de spiegel om het resultaat te zien. Comfort is het enige dat voor hem telt en dat heb ik een beetje gegeven. Vandaar dat hij me zo graag ziet. Doodmoe is hij van de inspanning. Ik kan beginnen lezen en schrijven zonder dat hij me lastig valt. Want lezen en schrijven vragen van mij de opperste concentratie. De commentaar die ik wil leveren moet toch min of meer correct zijn en de oorsprong vinden in het nieuws van gisteren en vandaag. Deze morgen heb ik eindelijk begrepen waarom er zo'n turbulente coronaweek geweest is. Ik heb bestudeerd hoeveel volk advies moet uitbrengen om deze crisis in goede banen te leiden. Op zijn minst heb ik 29 personen geteld die zichzelf allemaal belangrijk vinden (ook zijn). Wetenschappers, professoren. Naast of behorend tot een tiental organisaties met nog allemaal zetelende leden, die ook nog eens advies moeten geven. En samen met de politiekers een eendrachtig voorstel moeten uitwerken. L'Union Fait La Force, waar blijft dat in godsnaam, de lijfspreuk van ons land dat we nu nodig hebben. Geen klauterende leeuw en geen kraaiende haan. Natuurlijk willen de partijen die zichzelf buiten schot gezet hebben deze regering zo spoedig mogelijk een halt toeroepen. Via social media proberen ze hun blunder nog enigszins te herstellen maar de periode van doortastendheid die ze konden tonen, is voorbij. Als gewone sterveling zit ik weer geduldig te wachten op het volgende besluit van regering, wetenschapper, gouverneur of burgemeester: mondmasker nodig of niet, mogen er mensen naar zee komen of niet, mogen we op een bank zitten of niet. En bovenal, wanneer mag ik een terraske doen met een heerlijk dampende koffie en wafel?
Om af te sluiten, ze hebben in Australië het waarschijnlijk langste dier ter wereld gevonden; een buiskwal met tentakels van een paar kilometer. Vergelijk het een beetje met het Portugees Oorlogsschip dat enkele weken geleden hier aan onze kust gevonden werd. Hou het droog voor de rest van de dag, de regen is gestopt aan zee, binnenkort ook in het binnenland!
Een nieuwe dag is weer gestart, en ik ben weer blij dat mijn ogen opengegaan zijn. Dat is toch wel altijd een beetje afwachten nietwaar? Iedere avond de beddenbak induiken met dezelfde vraag: kom ik er morgen weer wakker, heelhuids en gezond uit? Geen twijfel, ik ben zo fris als een hoentje de dag binnen gestapt want ik wil geen enkele controverse van het coronaverhaal missen! Ondertussen hoor ik dat Christophe zijn "Aline" niet meer in het zand zal tekenen en ook niet meer op haar zal roepen. Die heeft de pijp aan Maarten gegeven maar ons wel van een van de mooiste strandliedjes voorzien.Terwijl ik het liedje "Aline" luidkeels meezing, hoor ik de grote vraag: mogen de Belgen naar zee, strand en duin komen en wie mag daar dan zijn? Al de Belgen die nog niet naar Frankrijk, Spanje of Italië mogen? Ook al degenen die niet op een vliegtuig mogen stappen naar exotische bestemmingen? We hebben na deze slopende periode echt wel nood aan een goed- en deugddoend verlof. Geen uitwijk mogelijkheden naar andere landen? Dan is het met z'n allen richting kust of ardennen. De vaststelling: een drukte van jewelste en hoe de 1,5m maatschappij handhaven. Een vervolg zal er zeker aan gebreid worden!
Gisterenavond ben ik voor de buis blijven zitten om van naald tot draad eens te horen wat er over 'het masker' 'winkels open of toe' 'bezoek' gezegd werd. Het 'Journaal' om 19u, 'Ter Zake' om 20u, 'De Afspraak' om 21u en dan nog 'Vandaag' om 22u. Een overdaad aan adviezen, welles nietes, de zwarte piet naar een ander schuiven, verkeerde en correcte cijfers, de eenzaamheid in WZC...en allemaal meegedeeld door deskundigen. Niemand van alle gesprekspartners weet werkelijk wat eenzaamheid, ouderdom en opgesloten zitten zonder misdrijf, is. Toch spreken ze telkens in naam van degenen die daar door moeten en het meemaken. Ik heb me voorgenomen alleen de krant te bekijken en VRTnws op pc te lezen, dan kies ik tenminste de items die ik wil weten en hoor ik die wisselende adviezen niet meer en gekrakeel van volwassenen wie er nu wel of niet gelijk heeft. Een godganse dag een schabouwelijk en afgrijselijk toneelspel waar de ouderen het middelpunt en onderwerp waren. De dag eindigde toch met een mooi liedje van een nieuw gevormd duo, Tom Dice en Kato oftewel The Starlings. Mooie stemmen en mooie liedjes en songs. Veel succes, dat was tenminste aangenaam voor mijn oren voor het slapengaan.
Iedere morgen bij het ontwaken en opstaan, ben ik zelf nieuwsgierig naar het onderwerp van mijn babbel en koutje van de dag. Meestal is er geen planning waarover ik wil schrijven en laat ik het aan de inval van de dag om te bepalen waarover mijn gesprekjes gaan. Al gezegd en geschreven dat de gazet een enorme bron van inspiratie is. Vandaag ook weer, al moest ik tot pagina 8 wachten vooraleer er iets mijn aandacht trok. Ik heb al dikwijls genoteerd dat ik echt wel een gebrek aan fantasie heb. Ik apprecieer enorm de mensen die bij elke gebeurtenis direct een grapje, woordspeling, omschrijving of met een nieuw woord instant weergeven waar het om gaat. Al die nieuwe woorden zijn eens opgesomd en er zitten verdomd goede bij. Zonder uitleg weet eenieder waarover het gaat en dat is toch wel de sterkte van veel van deze neologismen. De eerste die tevoorschijn kwam, e-peritieven of Whatsaperitieven en skyperitieven of quarantini. Dat om te zeggen dat men dorst heeft en voor een scherm wil toosten met familie, vrienden en collega's. Hoestschaamte en kuchscherm, mondmaskeroorlog, want we zijn niet ziek. Modieus zijn we dan weer met ons coronakapsel, kot-couture en uiteindelijk buitenschaamte voor onze quarantainecalorieën en coronakilo's. De ontmoetingen gebeuren met ellebooggroet in de anderhalvemetersamenleving. Wie er zich niet aan houdt is een covidioot en krijgt te maken met de anderhalvemeterpolitie. Ons amuseren doen we met de Wuhanshake en de lockdownfeestjes. Voor het slapengaan is er dan nog de balkonzanger die een balkonsolidarieteit ten beste geeft, een balconcert en een balconversatie. Dat allemaal om onze hamsterschaamte te verbergen. Al deze woorden bijeengebracht door An Willems. De commentaar van hoogleraar Nederlandse taalkunde UGent, Johan De Caluwé: Laten we vooral hopen dat die nieuwe woorden snel een stille dood sterven.
Een big smile kreeg ik op pagina 12: wanneer een 'zebra' vreemdgaat! Een kruising tussen een zebra en een ezel is geboren in een Keniaans wildreservaat, een "zezel" een "zonkey"met bruine vacht en zwart-wit gestreepte poten. Meteen de gelegenheid voor Silke Remmery om nog een paar vreemdgangers te noemen. Een "lijger", een liefdesbaby tussen leeuw en tijger. Een "walfijn", resultaat van een verhouding van walvis en dolfijn. Maar mijn mooiste glimlach kwam er met de kleintjes van een geit en een schaap: "gaap" of "scheit". Mijn dag kan niet meer stuk bij zo'n vrolijke schrijfsels. En de zon is er ook, het zal een fijne dag worden!
Honderd dagen is alles anders. Gaat het nog terug komen zoals het was? Iedereen heeft er zo zijn twijfels over en ik ook. Veel evenementen die verdwijnen, opgeschort of misschien nooit meer terugkomen. Wat verandert er voor mij? Van levenswijze niet zo heel veel. Maar ik keek ieder jaar wel uit naar alle mooie koersen en rondes. Ze zullen niet doorgaan of zijn verdaagd. Maar hopelijk in het najaar toch nog wat sightseeing op tv. Mooie prentjes van Frankrijk, Spanje en Italië en spannende koersen met mooie helden aan de meet. De kranten kijken rond en proberen nog wat interessants te vinden om de sportkatern vol te krijgen. Gisteren hebben ze toch wel een coureur gevonden waar wel eens over geschreven mocht worden. Ik mag zeggen, bijna een unicum in het peloton, in de sportwereld: een wielosoof. Guillaume Martin, een Frans renner met nog geen al te groot palmares, is ook een afgestudeerde filosoof. Hij heeft een boek gepubliceerd: "Socrates op de fiets. Een filosofische Tour de France". Een Tour waarin Plato, Kant en Nietzsche strijden voor de leidersplaats, het geel. Hij schrijft; "Voor mij is Nietzsche de echte geestelijke vader van de sport. Je hoort vaak : deelnemen is belangrijker dan winnen. Maar daarin herken ik mezelf niet. Ik wil winnen. Dat is Nietzsche". Een boek dat ik wil lezen om mijn filosofie lessen een stukje op te frissen. nadenken en filosoferen in tijden van corona kan geen kwaad.
Maar onze Nationale of Vlaamse Bouwheren mogen wel terug aan het werk gesteld worden. Hun visie op wonen, gemeenschappelijke en grote groene ruimtes zal hertekend worden. Er is nu toch wel gebleken dat de luciferdozen waarin zij mensen willen steken om grote parken te hebben en minimale openbare kosten, niet 'je dat' is als er een pandemie uitbreekt. Kleine behuizing die leidt naar huiselijk geweld en spanningen binnen een gezin? Papier is geduldig en tekent alles mooi en logisch. Maar mensen zijn niet altijd zoals architecten en woondeskundigen het uitdokteren. Mensen leven, hebben gevoelens, hebben noden die bouwheren aan zich laten voorbij gaan om hun projecten en visie door te drukken bij de overheid. Deze ziekte legt veel pijnpunten in onze maatschappij bloot en hopelijk worden ze allemaal eens goed bestudeerd en bekeken en dan is dit virus misschien een zegen.
"O krinkelende winkelende waterding, met 't zwarte kabotseken aan, wat zien ik toch geren uw kopke flink, al schrijvend op 't water gaan!" Het gedicht 'Het Schrijverke' van Guido Gezelle (1830-1899). Wel vandaag staat er te lezen dat het Gezellemuseum een andere invulling zal krijgen wegens gebrek aan belangstelling voor een van onze grote dichters. Al zijn werken staan in boekvorm en het bureau zien waar hij aan schreef, is voor mij nu ook niet direct een meerwaarde voor al de mooie gedichten die hij schreef. Ik treur dus niet om een nieuwe invulling voor dat geboortehuis. Er zal wel een goede bestemming gevonden worden en het meubilair zal nog wel dienstig blijven.
Eindelijk weer vers leesvoer gekregen. Gelukkig want na 3 dagen een dunne krant herkouwen blijft eentonig en blijft uiteindelijk wel op de maag liggen. Er was het gebruikelijke nieuws, de isolatie, de zieken, de gesneuvelden. Ik kan alle overleden op die manier wel een naam geven. Het is een oorlog die hier woed, met vele veldslagen die geleverd moeten worden en met veel menselijke verliezen en leed op de koop toe. Hier worden wel heroïsche gevechten en daden gesteld door een sector die veelal het onderspit moet delven als het op budgetten en financiering aankomt. De laatste jaren meer en meer met bezuinigen heeft leren leven. Toch hebben deze mensen, de individuen en de maatschappij enorme diensten bewezen met inzet van hun eigen gezondheid en leven. Politici vergeet het niet bij de volgende budgetcontrole.
De koning krijgt in deze turbulente tijden ook aandacht. Bij zijn zestigste verjaardag krijgt hij twee dagen een overzicht van zijn leven in de pers. Ondanks het feit dat hij als prins in een paleis woonde en luxe kende, is het toch een heel bewogen parcours geweest. Moeten leven en lezen, van en met criticasters allerhande. Men heeft van alles geschreven; niet slim genoeg, te verlegen, te houterig, zal het nooit kunnen enz. Wel, ik vind dat we een fijne mens als vorst hebben, die zijn land graag ziet en het wil dienen naar best vermogen. Zijn groots opgezet feest met de landgenoten kan niet doorgaan maar misschien komt Philippe Geubels nog eens langs voor taart met koffie en een gezellig onderonsje.
Vandaag was er nog een tweede groot verslag van een lang vervlogen gebeurtenis. "Houston, we've a problem", woorden van Jack Swigert, astronaut van de bijna fatale vlucht van Apollo XIII in april 1970. Samen met Fred Haise en Jim Lovell op missie naar de maan. Het was al de derde keer dat de mensen voet op de maan zouden zetten. De belangstelling was al wat minder maar dat veranderde toen er een horror verhaal dreigde te komen. Vertrokken op 11/04 vanuit Cape Canaveral om 13u13 kwam de catastrofe op 13/04. Zuurstoftank die ontplofte en daarna lekte. Dagen in de maanlander gezeten om zuurstof uit te sparen voor de terugreis naar huis. Uiteindelijk zijn ze veilig geland met de ruimtecapsule op 17/04/1970 in de Stille Oceaan. Meer weten: een mooie film met Tom Hanks in de hoofdrol van dit drama: Apollo 13, the movie. Veel kijkplezier
Mijn hoofd is een grote bib geworden door de ouderdom. Ieder jaar is een fictief schriftje vol met kleine en grote verdrietjes, frustraties, trauma's, pleziertjes, vrolijke momenten eraan toegevoegd. Nu worden de hersenen een harde schijf genoemd met bestanden waar mijn leven in onzichtbare inkt is opgeslagen. Hoe het ook zij, ik open niet graag de deur naar het verleden. Gedaan is gedaan, gebeurd is gebeurd, met goed of slecht resultaat. Toch is er af en toe eens een gelegenheid om een anekdote door te geven aan de volgende generaties. Al is het maar om te laten zien of te laten horen dat ik ook tiener en twen geweest ben en niet geboren ben als zeventiger. Het weekend van de gele kleur is bijna gepasseerd en die gele kleur werkt voor mij zoals een rode lap op een stier. Niet de kleur is lelijk maar de kledij die ik met die kleur heb moeten dragen. Mijn moeder was een heel brave genereuze vrouw. Maar ze dacht van zichzelf ook dat ze een grote ontwerpster van kleding was. Vooral haar dochter heeft met haar modellen moeten rondlopen, zonder protesteren of opmerkingen te mogen maken. Op mijn Plechtige Communiedag was er eerst een schabouwelijk wit kleed dat ik moest dragen en een kroon met grote witte strik op mijn hoofd. En als tweede stuk was er voor het feest een geel-wit pied-de-poul kleed dat ik moest dragen. De stof, van beide kledingstukken, ging naar de naaister die het met een design van mijn moeder maakte. Op geen enkele foto van die gelegenheid heb ik een lach op mijn gezicht. Ik vond het afgrijselijke kleren waar ik een ganse dag mee moest rondlopen. Afschuwelijk zwaar, niet alleen door het soort stof, maar ook door de hoeveelheid meters die erin verwerkt waren. Want na 2 jaar werd er van dat pied-de-poul kleed, een rok en een vest gemaakt, een complaitke, deux pieces, tweestuks, zoals ze in mooi Vlaams zeggen. Weer naar een ontwerp van mama. Terug moest ik er mee rond lopen, het ware mijn zondagse kleren. Maar dat ensemble heeft er wel voor gezorgd dat ik er, zeker langs de achterkant bekeken, nogal oud voor mijn leeftijd uitzag. Op een terugweg naar huis, van een vakantieverblijf bij mijn Bobonne en vergezeld van neef en nicht, moest ik een bus nemen. Een auto stopte, de man vroeg waar ik naartoe moest en ik stapte in. Grote paniek bij mijn twee gezellen die iedereen alarmeerden voor mijn ondoordacht gedrag. Maar ik fier dat ik mocht meerijden het hele eind naar het station om alzo maar 1 bus te moeten nemen i.p.v. twee. De ongerustheid was groot bij mijn ouders die ook nog vrienden opgetrommeld hadden om mij te zoeken. Zo fier als een gieter kwam ik, na verloop van tijd, thuis toe, met de woorden: awel, ik heb nogal wat geld uitgespaard vandaag!. Mijn vader, de zachtmoedigste persoon die er op de aardbol rondliep, heeft mij zo'n lel om mijn oren gegeven en me twee dagen kamerarrest opgelegd. Ik heb van mijn moeder nooit meer het gele gevaarte moeten dragen wegens te oud uitziend. Mijn ervaring met het geel van Pasen.
"Bim bam beieren. De koster lust geen eieren. Wat lust hij dan? Spek in de pan. Oh, wat smult hij dan". Kinderliedje uit de oude doos. Een koster zal iedereen nog wel kennen. Een bewaker van de kerk, al dan niet betaald of op vrijwillige basis. Belast met de dagelijkse zorg van het kerkgebouw, verwarming, verlichting enz. Zet ook alle verschillende voorwerpen voor de erediensten klaar. Een 'suisse' uitgesproken 'swies', wie herinnert zich nog deze persoonlijkheid van de kerk? Meestal een notabele van het dorp, die ervoor in aanmerking kwam. In prachtig zwart tenue, uniform, met een paars 'bandelier', afgebiesd met gouden gallon, waarop in gouden letters stond: eerbied in Gods huis. Een steekhoed met pluimen. Met hellebaard of staf wandelde hij door de kerk. Tikte op de grond als we moesten rechtstaan of zitten. Tikte tegen onze schouders als we teveel babbelden. Waarlijk een man van ontzag tijdens de misviering en waar ik wel een beetje schrik van had als hij mijn stoel passeerde. Het was dan ook muisstil tijdens de viering. De kerkbaljuw was een van de vele lithurgische medewerkers die nu uit het kerkbeeld verdwenen zijn. In Stekene werden ze ook 'hondslagers*' genoemd. In hun archief is er reeds sprake van deze kerkmedewerker sinds 1633.
Pasen is ook op zijn Paasbest voor de pinnen komen. Niet alleen uiterlijk, met nieuwe kleren, maar de innerlijke mens had ook nood aan vernieuwing. Als katholiek is het verplicht om minstens eenmaal per jaar ter communie te gaan en wel op Pasen. Niet zo maar, je moest in staat van genade zijn om de Heilige Hostie te ontvangen. Eerst te biechten gaan bij mijnheer Pastoor. Alles opbiechten; pekelzonden, dagelijkse zonden, doodzonden ( bv als je het jaar voordien niet te communie was geweest op Pasen). Met schrik afwachten hoe de priester je straf zou bepalen, hoeveel Onze Vaders en Weesgegroetjes nodig waren om alle plekjes van je zieltje weg te vegen!
Het Paasei staat symbool voor de steen die het graf van Josef Van Arimatea afsloot nadat Christus er was begraven na de kruisiging. De steen was opzij gerold bij zijn Verrijzenis op Pasen. Tijdens de vasten, die begint op aswoensdag en eindigt op Pasen, was het verboden eieren te eten. Men bewaarde ze en de oudste eieren werden gekleurd en gebruikt als versiering terwijl men zich te goed deed aan de verse eieren. Zo zijn onze paaseieren er gekomen en later naar Rome verhuisd. Marc Van Ranst heeft toestemming gegeven dat ze over onze contreien mogen vliegen en hun lekkers mogen droppen overal waar kinderen wonen. De chocoladen eieren zijn niet alleen een lekkernij voor de jeugd. Iedereen lust wel een eitje gevuld met marsepein, prailiné, puur of met nootjes. Ik ook en daar ga ik nu van smullen!
*Heemkring d'Euzie Stekene. "De kerkbaljuw had een hondenstiel" Mijn roots liggen in Stekene. Vandaar
Paaszaterdag, héél lang geleden dat ik me nog zo bewust geweest ben van een paaszaterdag. Een speciale dag om nooit te vergeten en hopen dat zoiets er nooit meer komt! Het is niet meer zo stil als de vorige weekends. Toch wat mensen zoeken de mazen van het net om minder solidair te zijn met de anderen. Zo zit de Belg nu eenmaal in mekaar. De eerste plicht van een Belg is, zoeken naar het zwakke punt om onder de wetten en regelgevingen onderuit te komen en naar hun hand te zetten. Wat ook de gevolgen voor de anderen zijn is peanuts en verwaarloosbaar bij hetgeen zij willen. Bos, hei, meer, strand, zee daar is men naar op zoek, een straatje om is niet meer voldoende na de 4 weken opsluiting, thuiswerk en kinderoppas. Aan de kust is het een open WZC, bewoners zijn gepensioneerde en ouderen. de groep die het meeste vatbaar is voor corona. Het is ook met die redenen dat er gevraagd is om niet naar het Westen te komen. Maar egoïstisch zijn we allemaal wel een beetje in deze virustijd. Een vijand die niet te zien is. En daarbij, zoveel plaats aan zee, daar kan je elkaar niet besmetten! "Blijf in uw kot" is voor iedereen een beetje moeilijker geworden met dit prachtige weer.. Ik heb, samen met de naasten, ook schrik om buiten te komen, iemand tegen te komen, boodschappen te doen, alles gebeurt met een klein hartje. Of je nu aan zee of ergens anders woont, het asociale leven, een onvrij gevoel en een soort vrijheidsberoving, is moeilijk voor alleman. Ik droom van een terrasje met een lekkere koffie en veel mensen rondom mij. Een babbeltje met iemand naast mij en geen 2m verder. Goed weer, maar de hond en ikzelf leven in de schaduw. Ik heb wit haar en blauwe ogen, de hond een witte vacht, we kunnen ons van nature onvoldoende beschermen tegen deze krachtige zonnestralen. Maar in de schaduw en luwte leven is ook goed, we kunnen buiten. Met zonnebril en hoed loop ik eventjes door de zon en de hond loopt in mijn schaduw. Zo goed en zo kwaad dat het kan zijn we tevreden en omzeilen we alle obstakels in dit paasweekend, in ons kot en tuin!
