.

Het vroege leven

Haar Cubaans-Amerikaanse [1] vader Emilio Diaz werkte als voorman voor een oliemaatschappij, en haar moeder Billie Early (het van wie voorgeslacht Engels omvat, Duits, en Inheemse Amerikaan) werkten als uitvoerende agent.

Op de leeftijd van 21, auditioned Diaz voor het Masker van Jim Carrey's. Aan haar eigen verrassing, en zonder vroegere acterenervaring, werd zij gegoten als vrouwelijk lood. Onmiddellijk na het krijgen van het deel, ondertekende zij omhoog voor acterenlessen.

In de loop van de volgende drie jaar, won zij rollen in laag-begroting, onafhankelijke films, zoals het Laatste Avondmaal, Voelend Minnesota, en zij is.

Zij herwon toen heersende stromingssucces met het Huwelijk van Mijn Beste Vriend en Er zijn iets over Mary, en won kritieke toejuiching voor het Zijn John Malkovich, die haar Beste Ondersteunende Actress benoemingen bij de Gouden Bollen, de Toekenning BAFTA en de SAG Toekenning verdiende.

Diaz heeft ook starred in de klapaanpassing van de Engelen van Charlie en zijn gevolg, en zij uitte een loodkarakter in Shrek en zijn gevolg, waarvoor zij $10 miljoen verdiende. In 2001, won zij benoemingen voor Beste Ondersteunende Actress bij de Gouden Bollen, de SAG Toekenning en de Toekenning AFI voor de Hemel van de Vanille. Voor de Engelen van Charlie: Volledig Gaspedaal, werd zij tweede actress (na Julia Roberts) om $20 miljoen voor een rol te verdienen; de film underperformed op het bespreekbureau.

.

Irene Cara (pseudoniem van Irene T Escalera) (18 maart 1959) is een Amerikaanse zangeres en actrice. Begin jaren '80 scoorde ze twee wereldhits met titelsongs van de films Fame en Flashdance.

Al als kind stond Irene Cara in de schijnwerpers. Op de leeftijd van 5 maakte ze haar debuut op Broadway. Enkele jaren later had ze meerdere optredens op Broadway op haar naam staan en had ze opgetreden in een concert ter ere van Duke Ellington samen met onder meer Stevie Wonder, Sammy Davis Jr. en Roberta Flack.

Irene Cara debuteerde op het witte doek als Angela in de romantische thriller Aaron Loves Angela.

Irene Cara speelde Coco Hernandez in de film en televisieserie Fame, die begin jaren '80 enorm populair was. Ze zong zowel de titelsong Fame als het nummer Out There On My Own. Dit nummer zou later, in 1983, een nummer 1-hit in Nederland worden.

Later in 1983 zong ze ook de titelsong van Flashdance, getiteld What a feeling. Dat nummer haalde datzelfde jaar in Nederland de 13e plaats van de Top 40. Voor dit nummer won ze een Grammy-award.

Tegenwoordig leeft Irene Cara grotendeels in de anonimiteit. Ze woont in Florida en treedt nu en dan nog op. Verder begeleidt ze een meidengroep, Hot Caramel.

.

Katherine Moss (Addiscombe, 16 januari 1974) is een Brits fotomodel. Het bekendst werd ze van haar werk voor Calvin Klein. Van dat kledingmerk werd ze het vaste gezicht.

Ze werd in 1988 op 14-jarige leeftijd ontdekt door Sarah Doukas, toen ze rondliep op JFK Airport in New York City. Moss werd in korte tijd zeer populair maar kreeg tegelijkertijd ook veel kritiek te verwerken. Voornamelijk omdat ze zich bewust was van haar jonge uitstraling en ondanks dat regelmatig naakt poseerde. De vergelijkingen met kinderporno werden door de critici meerdere malen aangekaart.

Moss is naar de maatstaven van een model erg klein. Haar modellenbureau Storm Model Agency vermeldt een lengte van 173 cm, maar veel kenners beweren dat ze zelfs nog kleiner is— namelijk 168 cm. Normaal gesproken is een korte lichaamslengte een nadeel voor een fotomodel, voor Kate Moss werd dit echter geen reden om uiteindelijk niet door te breken. Ze werd gevraagd voor catwalks en kreeg vele internationale opdrachten. Moss werkte onder andere voor bedrijven als Gucci, Dolce & Gabbana, Louis Vuitton, Versace, Chanel, Missoni en David Yurman.

In 2002 kreeg ze met Jefferson Hack een dochtertje genaamd Lila Grace. In 2005 werd ze gefilmd door paparazzi toen ze cocaïne snoof. Veel sponsors lieten haar meteen vallen, maar door de Virgin Group keerde ze alweer snel terug in de modellenwereld. Moss laat zich nauwelijks publiekelijk uit en geeft bijna nooit interviews.

.

Donovan Philips Leitch (Glasgow, Schotland, 10 mei 1946), beter bekend onder de naam Donovan, is een Schots singer-songwriter die populair werd in de jaren zestig. In die tijd werd hij met zijn aan folk verwante popliedjes beschouwd als "het Engelse antwoord op Bob Dylan", maar zijn liedjes waren veel optimistischer en naïever, waarbij Donovan aansluiting vond bij de hippiebeweging uit die tijd.

Donovan werd geboren in het Schotse Glasgow, maar groeide op in Engeland. In 1964, op achttienjarige leeftijd, nam hij een demo op. Begin 1965 had hij zijn eerste televisie-optreden bij het popprogramma "Ready, Steady, Go!". Zijn optreden daar sloeg aan, en hij werd vaker teruggevraagd. Na deze optredens werd zijn eerste single, "Catch the Wind", uitgebracht, die al gauw in de top vijf van de Britse hitlijsten stond. Vanaf dat moment al werden er vergelijkingen getrokken tussen hem en Bob Dylan. Een ontmoeting tussen hen beiden in 1965 werd vastgelegd in D.A. Pennebaker's documentaire Don't Look Back, uitgebracht in 1967.

Zijn tweede single "Colours" werd eveneens een hit, gevolgd door de Buffy Sainte-Marie-cover "Universal Soldier". Donovan ging in 1965 ook op tournee door de Verenigde Staten, waar hij onder andere op het Newport Folk Festival optrad. In 1966 tekende Donovan een contract bij Epic Records, waarvoor hij zijn doorbraak-LP opnam, Sunshine Superman. Het psychedelische album, waarop hij ook gebruikmaakt van exotische instrumenten als de sitar en de conga, bevatte onder andere de gelijknamige titeltrack, die aan beide zijden van de Atlantische Oceaan een hit werd. Ook de single Mellow Yellow werd een grote hit, en groeide uit tot het nummer waarmee Donovan nog jaren later werd vereenzelvigd.

In 1967 leverde hij een dubbelalbum af, A Gift from a Flower to a Garden. Donovan reisde af naar India voor een studie met de Indiase goeroe Maharishi Mahesh Yogi (waar ook o.a. The Beatles waren). Rond die tijd raakte hij afkerig van harddrugs. In 1968 bracht hij The Hurdy Gurdy Man uit, een album met meer psychedelische en krachtigere nummers, waaronder het titelnummer en de hit "Jennifer Juniper". In 1969 kwam het album Barabajagal uit, met daarop de hit "Atlantis". De Jeff Beck Group speelde mee op het titelnummer.

Begin jaren zeventig trok Donovan zich terug uit het openbare leven, om in 1972 terug te keren in de film The Pied Piper. Zijn album Essence to Essence uit 1973 werd vrij slecht ontvangen, en ook zijn volgende albums deden weinig. Na Lady of the Stars uit 1984 leek hij te zijn gestopt met het opnemen van platen. Pas in 1996 kwam hij weer terug met Sutras, opvallend genoeg geproduceerd door Rick Rubin. In 2004 kwam Beat Cafe uit, geproduceerd door John Chelew en bijgestaan door bassist Danny Thompson en drummer Jim Keltner.

Donovan is sinds 1970 getrouwd met Linda Lawrence, de ex van Rolling Stone Brian Jones. Hij is de stief- en adoptievader van hun zoon Julian Brian Jones. Ook heeft hij twee kinderen met Linda, Astrella Celeste en Oriole Nebula, en heeft hij twee kinderen met zijn ex Enid Stulberger, Donovan Leitch jr. en Ione Skye, die beide acteur zijn geworden.

Paul Michiels (Heist-op-den-Berg, 15 juni 1948) is een Belgische zanger.

In de jaren tachtig van de twintigste eeuw vormde hij de succesvolle popgroep Soulsister met Jan Leyers. In 1988 scoorden ze een internationale hit met het nummer "The way to your heart". Na de split van de groep bouwde hij verder aan zijn solocarrière. In 2001 scoorde hij tegelijkertijd twee hits. "Let Me Be Turned To Stone" werd een succes, maar vooral "Forever Young", een cover van Alphaville en titeltrack van de film Team Spirit scheerde hoge toppen.

Op zaterdag 1 maart 2008 zal Soulsister, 12 jaar na de split, een reünie-concert geven in het Antwerps Sportpaleis..

Biografie

Pausini groeide op in Solarolo. Ze is door haar ouders opgeleid in het zingen. Vader Fabrizio Pausini liet haar als barpianist en zanger kennismaken met songs van Tina Turner, Barbara Streisand en Ella Fitzgerald. Op haar achtste trad ze op bij een verjaardagsfeest en vanaf toen wist zij dat op het podium haar toekomst lag. Na de basisschool besloot Pausini naar de Italiaanse kunstacademie Liceo Artistico di Faenza te gaan. Haar eerste album I Sogni di Laura nam ze vervolgens in 1987 in eigen beheer op. Ze werd daarmee officieel ontdekt door producer Angelo Valsiglio. Op 25 februari 1993 stond hij tijdens het jaarlijkse San Remo-festival aan de wieg van deze ster in wording. Met het nummer La Solitudine won de toen 18-jarige Pausini het festival. Dit nummer sloeg ook aan in Nederland en vormde daarmee haar internationale doorbraak. La solitudine werd door Paul de Leeuw vertaald tot Ik wil niet dat je liegt, dat - net als het origineel - ook op nummer 1 kwam. Haar eerste commerciële album, Laura Pausini, verscheen ook in 1993 bij Warner Music.

In 1994 nam Pausini voor de tweede maal deel aan het San Remo-festival, dit keer met het nummer Strani Amori waarmee ze op de derde plaats eindigde. Haar tweede album Laura verscheen rond diezelfde periode en werd een groot succes in bijna veertig landen. Ook Spaanstalige landen toonden intussen interesse in Pausini, zodat de zangeres besloot om een geheel Spaanstalig album op te nemen. Het werd een plaat met de beste nummers van haar eerste twee Italiaanstalige albums en verscheen eind 1994 in de Spaanstalige wereld, alwaar het een gigantisch succes werd.

Aan haar management veranderde vervolgens het een en ander. Marco Marrati, die Pausini begeleidde vanaf het moment dat ze een ster werd, bleek grote delen van het verdiende geld in zijn eigen zakken te laten verdwijnen. Ook vond hij de zangeres enkel goed voor het inzingen van 'door anderen gekozen' liedjes en liet hij haar niet ontwikkelen als liedjesschrijver, wat wel haar ambitie was. Na flink wat confrontaties was Pausini in 1996 klaar om met een schone lei te beginnen en begon zij na een kleine pauze vol goede moed aan een nieuw album. Gedurende zes maanden hield zij zich bezig met de realisatie van dit album, dat in het Italiaans en het Spaans zou verschijnen. Ook kwamen er drie liedjes in het Portugees uit, die in Brazilië op de Italiaanse versie stonden.

Het album werd in september door Warner Music uitgebracht, in het Italiaans onder de titel Le Cose Che Vivi, in het Spaans als Las Cosas Que Vives. De plaat bereikte wereldwijd de hoogste plaatsen van vele hitlijsten. Nog voor het eind van het jaar ging Pausini voor de allereerste keer op wereldtournee. De succesvolle Laura Pausini World Tour 96/97 bracht de zangeres naar de verste uithoeken van de wereld. Tijdens de tour deed de zangeres inspiratie op voor een nieuw album. Rond kerst 1997 gaf de zangeres een exclusief optreden voor Paus Johannes Paulus II in het Vaticaan.

In 1998 besteedde Pausini aandacht aan haar vierde plaat. Voor schrijfsessies en opnames vloog zij over naar New York en Los Angeles. Het album werd in oktober van dat jaar door Warner Music over meer dan vijftig landen verspreid. Net als de vorige cd opnieuw in een Italiaanse en een Spaanse versie, respectievelijk La Mia Risposta en Mi Rispuesta. Het album was - in tegenstelling tot Pausini's eerdere materiaal - een stuk persoonlijker. Ook ontpopte zij zich met deze plaat al redelijk als songwriter.

Om de plaat te ondersteunen ging Pausini in 1999 opnieuw op wereldtournee. Verder maakte ze in dat jaar een uitstapje naar de Engelse taal: ze nam de soundtrack van de speelfilm Message In A Bottle, met Kevin Costner in de hoofdrol, voor haar rekening. Het desbetreffende nummer heette One More Time en werd geschreven door zanger Richard Marx. Na een pauze begon Pausini in 2000 te werken aan haar vijfde album. In het september verscheen het album onder de titels Tra Te E Il Mare (Italiaans) en Entre Tu y Mil Mares (Spaans) en werd opnieuw een bestseller.

Deze keer werd er geen wereldtournee aan het nieuwe album verbonden. Pausini had inmiddels diverse aanbiedingen gekregen om een geheel Engelstalig album op te nemen. Het plan werd alleen telkens verschoven, aangezien de zangeres er nog niet aan toe was. In 2001 bleek Pausini genoeg succesvol materiaal te hebben om een verzamelalbum te vullen. Naast bekend werk, nam Pausini voor dit project enkele nieuwe nummers op. Het album verscheen in oktober, wederom in een Italiaanse (E Ritorno Da Te - The Best Of) en een Spaanse versie (Volveré Junto A Ti).

Eind 2001 begon Laura aan een nieuwe wereldtournee, die tot halverwege 2002 duurde. Na de tour vloog Pausini naar de Verenigde Staten om dan eindelijk haar eerste Engelstalige album op te nemen. Ze verbleef er een half jaar voor het opnemen van liedjes en voor het opdoen van indrukken van de Amerikaanse bevolking en haar cultuur. Om de kans op een doorbraak in Amerika te vergroten, werden voor het album diverse bekende Amerikaanse producers en liedjesschrijvers aangetrokken. In november werd het album onder de naam From The Inside uitgebracht in de VS en in Canada. De eerste single van het album was Surrender. Daarmee behaalde Pausini de eerste plaats van de Amerikaanse dancecharts. Pausini baalde echter van het feit dat de single overal in Amerika te horen was in diverse remixen, maar niet in de originele versie. Zij werd in de VS gezien als dance-artiest, terwijl ze dat dus niet was. Haar Amerikaanse platenlabel beloofde haar vervolgens op een andere manier neer te zetten.

Aanvankelijk was From The Inside enkel voor de VS en Canada bestemd, omdat dat Pausini in Noord-Amerika nog niet was doorgebroken. Toch werd het album door veel mensen geïmporteerd via internet. Om haar fans tegemoet te komen, werd From The Inside begin 2003 alsnog in Europa en Japan uitgebracht. Ze behaalde er redelijke successen mee, maar mensen zagen Pausini toch liever Italiaans of Spaans zingen, dat was een feit. Op 8 maart 2003 kreeg Pausini voor de totale verkoop een diamanten plaat uitgereikt. Er waren tot dan toe, wereldwijd minimaal 25 miljoen albums verkocht.

In de VS werd intussen - geheel tegen Pausini's zin - opnieuw een single met diverse remixen uitgebracht, waarmee ze opnieuw de dancecharts besteeg. Pausini zette daarop alle promotie die voor de VS nog op het programma stond stop. Ze keerde terug naar Italië en trad tijdelijk uit de spotlights. Haar volgende album verscheen in oktober 2004: Resta In Ascolto was de Italiaanse persing, Escucha de Spaanse. Op 23 november 2004 kreeg Pausini tijdens opnames van het televisieprogramma All You Need Is Love de Life Time Music Award voor de verkoop van 1 miljoen exemplaren van haar tot dan toe verschenen albums in de Benelux.

Tijdens de tournee ter promotie van haar nieuwe album werden opnames gemaakt voor de live cd/dvd Laura Pausini - Live In Paris '05 die in november 2005 door Warner Music werd uitgebracht. Eind 2005 won Laura Pausini de Latin Grammy voor Best Female Pop Album of the Year. Niet veel later, begin 2006, won ze de Grammy voor Best Latin Pop Album. Rond diezelfde tijd werd ze ook genomineerd voor vier Lo Nuestro Awards, waarvan ze er één mee naar huis mocht nemen. In het najaar van 2006 heeft Laura het coveralbum Io Canto / Yo Canto uitgebracht.

In 2007 gaf ze als eerste vrouw een solo-concert in het San Siro in Milaan. Hier werden een cd en dvd van uitgebracht, beide met de naam San Siro 2007..