14-08-2006 om 14:37 geschreven door BOJAKO  

Tegen wil en dank word ik hier vastgehouden in een caravan aan zee. Ik ben al dermate claustrofobisch dat ik er uitslag van krijg.

De afspraak was nochtans dat we terug naar huis zouden gaan bij slecht weer.

Ik zal bij Wikepedia eens de definitie van ‘slecht weer’ moeten opzoeken. Wat voor mij blijkbaar slecht is, geldt niet voor mijn ventje.

Toch verbaast het me, want meestal krijgt hij pas een gelukkige blik op zijn gezicht vanaf een temperatuur van om en bij de dertig graden celcius.

Ik vermoed dat zijn zuinige aard hier meespeelt. We tellen hier per jaar een aanzienlijk bedrag neer om onze caravan op dit kleine lapje aarde neer te poten en ventje vindt dat we dit bedrag tenvolle moeten benutten.

Vorig jaar was het zo’n slechte zomer dat we er dik onze broek aan gescheurd hebben. Dit jaar daarentegen was juli zo goed dat iedereen gelukkig was. Augustus doet nu flink haar best om al het goede van juli teniet te doen. Regen, stormwind, vannacht zelfs onweer. Het kan niet op.

Deze morgen stond ik op en dacht: foert, gedaan, seffens inpakken en wegwezen, met of zonder ventje. Toen trok ik de blaffetuurkes in de caravan omhoog en ons Laura (de zon) scheen in al haar glorie met enkel hier en daar een mooi wit wolkje dat voorbij dreef in de hemelsblauwe lucht.

Elk argument om ventje voor zijn voeten te gooien om huiswaarts te keren viel letterlijk naast het water. Ik had me vannacht anders goed voorbereid bij elke donderslag en de kletterende regen op het dak.

Het nadeel van slecht weer op een camping is ook dat iedereen in zijn slakkenhuisje kruipt en je haast niemand ziet. Ik heb volk nodig. Zet me niet in het midden van een bos want ik word gek. Een weekend in de ardennen gaat nog, maar een week en ze kunnen me afvoeren in een geel wagentje. Gisteren zijn we van pure verveling in Brugge gaan wandelen.

Ik heb er nooit om gelogen dat ik niet graag wegga. Zie maar boven links bij de beschrijving van mijn persoontje: ‘ik ga niet graag op reis maar….’ Enz.

Ik had het eigenlijk van in het begin moeten weten. Ventje was al naar Canada geëmigreerd toen hij vooraan in de twintig was. Ik heb hem ontmoet toen hij even terug in België zijn ouders bezocht. Toen al wou hij dat ik samen met hem naar Canada zou trekken.

De meeste mensen zijn ook tevreden met af en toe een tiental dagen vakantie, maar mijn ventje niet…..al sinds we getrouwd zijn wil hij minstens een maand aan een stuk weg. Hij beweert dat het een week duurt om het gevoel te krijgen dat je op vakantie bent, de rest is dan vakantie, min de periode die je nodig hebt om terug naar huis te gaan.

Wij passen op dat gebied totaal niet bij elkaar. Tien dagen en dan nog liefst in een luxe hotel lekker verwend worden, dat is voor mij pas vakantie.

Maanden rondtrekken met een rugzak en een tent of caravan daarentegen grenst aan foltering.

Ventje en ik zitten dus al van in het begin met een Catch 22 situatie, in feite zijn noch hij, noch ik, ooit volledig tevreden van een vakantie teruggekomen.

Dit jaar had het kunnen lukken na de prachtige julimaand, maar nu zijn we weer een brug te ver gegaan met augustus.

Trop is teveel zei Van den Boeynants en hij had groot gelijk.

Nu sta ik natuurlijk voor de keuze: ofwel zeg ik aan ventje: “genoeg, ik wil naar huis of ik ga gillen” en dan valt hij voor de volgende twee weken over zijn onderlip.

Ofwel zwijg ik en blijven we hier tot ik echt ontplof en loop ik de hele tijd op mijn tenen van de zenuwen.

Meestal gebeurt het laatste omdat ik een vreselijke hekel aan ruzie heb en altijd iedereen tevreden wil stellen.

Dit laatste begin ik hoe langer hoe meer een vreselijk hinderlijke eigenschap te vinden. Het heeft lang geduurd maar ik ben er nu van overtuigd dat ge nooit iedereen tevreden kunt stellen en dat iedereen gelukkiger is al je zelf gelukkig en tevreden bent.

Jullie weten dat ik mijn moeder ontzettend liefhad maar ze heeft me wel die verschrikkelijke eigenschap aangeleerd: het martelaarschap. Volgens haar hoorde dat nu éénmaal bij het vrouw zijn. Bullshit. (sorry mam).

Bon, ik bijt nog even door omdat ik blauwe lucht en zon zie. We zullen zien wat morgen brengt. Ik weet het natuurlijk: ventje zal zeggen: “maar shoeke ’t is de moeite niet dat we overhuis gaan, zondag moeten we naar mijn broer in Oostende, dan blijven we toch beter hier.” Hij bedoelt natuurlijk dat we van hieruit sneller in Oostende zijn, maar voor de GPS periode was ik altijd de navigator in de auto. Van Antwerpen naar Oostende of van hier naar Oostende duurt ongeveer even lang.

Gelukkig moeten we woensdag thuis zijn, dat staat vast. Als ik mijn schoondochter en zoon 1 zie ga ik hun een extra dikke kus geven omdat ze ons uitgenodigd hebben voor moederdag.

Een prachtig excuus om meteen een einde te maken aan deze eindeloze vakantie (sic)…..

Groetjes van Bojako met een zware aanval van heimwee en claustrofobie.

11-08-2006 om 12:53 geschreven door BOJAKO  

Ik begin me stilaan meer en meer een zigeuner te voelen. Na een weekje thuis en een –bijna mislukt – weekendje Amsterdam, zijn we terug in de caravan aan de Hollandse Rivièra…alhoewel….van Rivièra is er momenteel niets te bespeuren. Een echt Hollandse zomer hebben we nu.

We kwamen vooral omdat de twee kleinzoontjes moesten opgevangen worden en omdat ze al heel lang vroegen om naar de zee en de caravan te komen.

De eerste dag was het koud en winderig maar we moesten en zouden naar de zee en het strand, leg maar even uit aan een drie en vijfjarige dat het geen ideaal strandweer is. Hun logica zegt: we zijn aan zee, daar is water, daar is zand, daar moeten we naartoe.

Warmpjes aangekleed trokken we de duinen over, regen en wind trotserend, allemaal voor die klein mannen. Kleinzoon van drie proberen we nog aan te leren dat hij niet mag weglopen en bij ons moet blijven en het lukte hem tot aan de eerste duin en toe schoot hij weg als een raket.

Wij de twee krakende oudjes er zo snel mogelijk achteraan, maar niet snel genoeg want daar zat hij, op het zand, helemaal uitgekleed tot op zijn onderbroek en dat bij regen en windkracht 6. Zijn gezichtje betrok helemaal toen we al zijn spulletjes terug aantrokken en hij besefte dat in zee zwemmen er voor vandaag niet inzat.

Verderop was een van de zeldzame strandcafé’s en we gingen daar naartoe. Daar konden ventje en ik nog tamelijk droog onder een grote parasol zitten en iets drinken en konden de kinderen zich een beetje vermaken op het strand.

De uitbater van dat bewust strandcafé is ons niet bekend om zijn vriendelijke, vrolijke gastvrijheid, maar om zijn excentrieke manier van handel drijven. We herinnerden ons nog vorig jaar toen hij ruzie had met iemand van zijn personeel en briesend en woedend iedereen buiten zette, ook de stamgasten.

Dit jaar hadden we meer geluk. We kregen iets te drinken, de kinderen hebben toch een tijdje kunnen spelen op het omliggend strand en een ijsje eten en toen was het voor de uitbater weer wel geweest. Zijn portie vriendelijkheid voor die dag was weer opgebruikt. Andere strandwandelaars wilden zich ook op het terras neerzetten om iets te bestellen maar voor hun achterwerk de stoel raakte stond hij daar en zei stuurs: “sorry, ik sluit de boel. Veel te rot weer en dat kost me meer aan personeel dan aan inkomen, ik sluit nu, jullie moeten weg…” het was ongeveer drie à vier uur ’s middags. Tegen ons was hij nog vrij vriendelijk, want hij stond ons nog even toe om ons drankje uit te drinken maar begon toch overal de parasols en de stoelen weg te nemen. Ook de parasol van onze tafel. Een duidelijker hint hadden we niet nodig.

“En ze voorspellen voor morgen en overmorgen nog veel slechter pokkenweer” mompelde hij kwaad, terwijl hij weer met een stoel smeet.

Ik vroeg me al ongerust af wat ik dan de volgende dag met twee kleine, avontuurlijke, levendige jongentjes zou moeten doen in de beperkte omgeving van een caravan. Het zijn geen rustige spelers. Ze willen buiten en ze willen bewegen.

Ik was mijn engelbewaarder vergeten: de volgende dag scheen de zon flink tussen de wolken door, de temperatuur was redelijk, we konden buiten, we konden zelfs naar het strand. Het was in feite een doorsnee Belgisch/Hollandse zomerdag. Normaal gezien sleur je dan zo’n enorm windzeil mee naar het strand en een paar dekens en je kan er een hele middag blijven zitten. Het nadeel is echter dat zo’n klein gastjes niet uit de wind blijven zitten om te spelen. Dus we beperkten ons tot het minimum om mee te zeulen en ze hebben toch in T shirt een fort kunnen bouwen, de zee in hun fort zien stromen, een beetje tegen de kleine aankomende golfjes kunnen springen, schelpen geraapt…..meer hadden ze niet nodig om gelukkig te zijn.

Bomma en Bompa zaten verkleumd maar gelukkig toe te kijken. Bomma zat te knikkebollen want kleinzoon van drie had die nacht bij haar geslapen. Hij sliep als een roosje, maar ’t is een wroeterke. Wroeterke is nog zacht uitgedrukt, hij gaat rond en rond als een kleine windmolen en…hij moet je in zijn nabijheid voelen. Zijn handje tast voortdurend naar mijn hand en dan eens hij die vindt en een vinger kan vasthouden, slaat hij weer een diepe, voldane zucht, sabbert nog eens flink aan zijn tutterke die hij nu enkel nog krijgt om te gaan slapen.

Kleinzoon van vijf sliep in het andere bed bij Bompa. Veiligheidshalve nog een pamperbroekje aan want hij heeft soms nog een nachtelijk ongelukje. Heel verontwaardigd want : “ik begrijp niet waarom ik die stomme pamper nog aan moet Bompa, ik ben al lang droog hoor, ik ben al vijf jaar.” De volgende ochtend was hij zo fier als een gieter toen hij heel macho zijn droge pamperbroekje uitdeed en onder onze neus duwde en zei: “zie je wel, helemaal droog, ik had toch gezegd dat ik het niet moest aandoen.”

Ik zei dat ik het aan zijn mama zou vertellen en dat het zeker honderd goei punten zou opleveren. Dat troostte hem toch een beetje.

Rond zes uur kwamen mama en papa hen halen. We hebben allemaal nog lekker samen buiten kunnen picknicken voor ze vertrokken. Pyjama’s aangedaan en klaargemaakt voor de nacht zodat mama en papa ze nog enkel moesten in bed leggen bij thuiskomt.

Vanmorgen werden we wakker en we hoorden de regen hevig tokkelen op de caravan, het ziet er naar uit dat het voor een hele dag zal zijn.

Gelukkig dat het gisteren goed was. Bedankt lieve Engelbewaarder.

Vandaag ga ik dan terug naar de hotspot pla ats met mijn laptopje om te zien of mijn abonnement nog loopt en dan kan ik eens lezen hoe het bij mijn blogvrienden is.

Dat zijn dan weer de leuke kanten van een regendag, je voelt je niet schuldig als je een paar uur achter je PC zit.

09-08-2006 om 14:38 geschreven door BOJAKO  

Het is lang geleden maar hier schrijft weer ventje. Sorry mensen maar af en toe moet ik ook iets kwijt.  Zij schrijft altijd over mij en mijn gebreken, maar nu is het efkes mijnen toer.

Ons madam heeft nog last van haar experiment met een Amsterdamse speeskeek.

Nu ben ik al meer dan veertig jaar bij dat vrouwmens en elke keer slaagt ze erin om  weer met iets nieuws op de proppen te komen.

Speeskeek nondedju,  en dat op haar leeftijd, alsof ze nog niet zot genoeg doet  !?

Ik zei nog, ‘blijft eraf, ge hebt al zo lelijk gedaan toen ge moest stoppen met sigaretten, wat gaat dat zijn als ge moet afkicken van drugs?’ maar denkt ge dat ze naar mij luisterde?
Dag Jan.... ik kon evengoed tegen mezelf praten.

En dit alles gewoon omdat haar nicht in Hongkong vast zat door een cyloon.

De nicht zat nog in Hongkong en wij op hotel in Amsterdam.

Wat doet een mens in Amsterdam als er geen nicht komt opdagen? Een normaal mens gaat bootje varen op de grachten. Een normaal mens gaat zien als het gay-parade is in Amsterdam op de grachten. Een normaal mens gaat kijken naar musea.
Maar nee....ons madam wou weer iets nieuws doen.
Water had ze al genoeg gezien deze zomer zei ze, veel zee, veel zwembad, nu wou ze eens wat anders. Koffieshops en speeskeeks.
Allemaal omdat ze dat in haar jongen tijd niet heeft mogen of kunnen doen.

Ik kreeg haar niet aan haar verstand dat deftige, serieuze vrouwen zo’n dingen niet deden en nu ook nog altijd niet doen.
Ze is nu tenslotte op een leeftijd gekomen dat ze moet koken en breien en rusten en den hof doen en nog van die vrouwendinges waar een man geen verstand van heeft.

Maar nee....mijn madam wil speeskeek:  en waarom? 
Omdat ze nog nooit van haar leven zwaarder drugs heeft genomen dan aspirine, alcohol, een sigaret en een sigaar,  en af en toe een valium als mijn moeder op bezoek komt wou ze nu eens weten wat echte drugs waren, dan kon ze meeklappen met de jeugd zei ze. Ha! en nog eens Ha!

Echte drugs, precies of al de rest geen drugs zijn. Ik zei haar nog:
“mens er gaat niets boven een goei Duvel of drie, vier...” maar wou ze luisteren naar mijn goede raad?
Nee, ons madam had van koffieshops gehoord in Amsterdam en van speeskeeks. 't Was precies een plaat dat zot draaide.

En zeggen dat ze indertijd zo hard tegen onze twee zonen gezaagd heeft toen die begonnen uit te gaan. Ik hoor ze nog altijd klagen:
“shoeke, shoeke toch.... ze zullen toch geen drugs gebruiken zeker!”
 en ikke ze maar troosten.

Nu zal ik er mijn hand niet voor in’t vuur steken dat die twee gasten van ons eens niet met een en ander geëxperimenteerd hebben, maar experimenteren moet ge doen als ge jong zijt, toch niet als ge bomma van vier kleinkinderen zijt, ik vraag u...wat volgt er nog?

Ze beweert dat ze alles wat ze nog niet gedaan heeft nog wil doen voor ze doodvalt.

Als ze nog veel van die speeskeeks eet zal het niet lang meer duren, er komt nog altijd geen zinnig woord uit en het is al van eergisteren geleden. 
Ge hadt ze gisteren moeten bezig zien in ons hotel, vreselijk, ik wist niet waar kruipen toen de dat juffrouwke van achter de receptie trok en begon op dat kind haar computer te tokkelen:  ze wou per sé de blogs lezen, zo stond ze daar de hele tijd te jengelen!
Twee garçons waren er nodig om me te helpen haar in de lift te krijgen.  In de lift stond een arabische mevrouw in vol ornaat en toen begon ze een buikendans te dansen en terwijl was ze aan't zingen:
"in de Sahara, in nen grote bak met zand, zat ne Maradjah met ne lolly in zijn hand ... en maar zuiiiiigggeeeennnn....."  beschaamd dat ik was, al goed dat die Arabische mevrouw er niets van verstond.


Ik heb ze daarstraks nog giechelend in ons bed gesmeten toen we thuiskwamen, want ik zou niet willen dat ons jongens ze zo te zien kregen. Hun bloedeigen moeder in zo'n toestand.

Zo’n vrouw in brandweerhouding over mijn schouder de trap op dragen, ik ben er dedju nog altijd kapot van. Wacht tot ik haar morgen mijn hoge bloeddruk resultaat van daarstraks laat zien als ze uit haar roes komt, ze zal nogal verschieten.
’t Is goed om een attack te krijgen. Wat ga ik nog allemaal meemaken?

Nu spreekt ze al van volgend jaar naar een naturistenkamp op vakantie te gaan. Maar enfin toch, en dat op onze leeftijd.
Bij mij zit en hangt alles nog een beetje respectabel op de juiste plaats, maar ik zie haar graag, dat is het niet, maar als ik eerlijk moet zijn:
ons madam is een beetje hier en daar uit haar voegen gegroeid.

Dertig jaar geleden, voor de kinderen, stond alles bij haar ook nog ongeveer op de juiste plaats, maar de zwaartekracht heeft hier en daar zijn tol geëist en alles zo’n beetje naar beneden getrokken, een beetje veel zelfs.

Zij kan er natuurlijk niets aan doen en ik ga mijn leven niet riskeren door haar te zeggen dat ze dan beter een volledig vleeskleurig korset zou moeten aantrekken.

Wat een man toch allemaal moet verbijten voor wat peis en vree in zijn huis.
Nu denkt ge toch dat die vrouwen tegen de zestig eindelijk een beetje normaal zullen beginnen doen, maar nu begint die van ons nog erger te flippen. Zou dat nu met al de vrouwen van die leeftijd zijn?  Ik zie ze altijd wel zitten konkelfoezen met haar vriendinnen en als ik eraan kom dan valt de conversatie altijd stil, da's toch verdacht hé?   Ik denk dat ze elkaar opsteken.

’t Is hetzelfde met deze computer. Ik kan nu eindelijk weer eens schrijven omdat zij uitgeteld ligt bellekes te blazen op bed, afgewisseld met piepsnurkskes.

Ik vraag me af wat ze hier altijd op die blogs van seniorennet zit te doen.
Moet ik nu ongerust worden of niet.

Ik hoorde een tijdje terug van een maat van mij op café vertellen dat zijn vrouw na 32 jaar huwelijk het was afgebold met ene van de chat. Ik weet nog niet wat de chat is, als ik het vind moet ik misschien daar eens gaan kijken wat ze aanvangt en met wie. 
Maar mijne maat zei: "pas op jongen....die chat da's voor niks goed!"
en die heeft me natuurlijk nu ongerust gemaakt.

Af en toe zoals nu kom ik eens op haar blog lezen en ik zie daar bij de reakties altijd dezelfde namen terugkomen....veel vrouwennamen, dat is o.k, maar ik zie ook veel mannen namen erop staan en altijd dezelfde! Miljaarde, miljaarde....

Speeskeeks....blog, chatten, en binnenkort wil ze gaan swingen.
Ze sprak vandaag al giechelen over swingen, ik hoop dat ze er dansen mee bedoelt en niet dat ander soort swingen.

De eerbare moeder van mijn zonen krijgt het oud zot!
Ik hoop dat er pillekes voor zijn.
Volgende week moet ik naar onzen doktoor voor een prostaat onderzoek, ik zal hem eens vragen of er iets is dat ik in haar koffie kan doen zodat ze terug gewoon, normaal zot doet, dat was al erg genoeg.

En nu ga ik ook slapen, tenminste als het mogelijk is want ze is nu al slapend aan’t zingen!

Vrouwen!....

geschreven door ventje van Bojako

06-08-2006 om 01:40 geschreven door BOJAKO  

Ventje wou vanmiddag absoluut naar de braderij in onze winkelstraat en ik...wie ben ik om hem tegen te spreken...ik ging dus maar mee. Ik heb er een prachtig paar schoenen aan overgehouden.

In feite had ik geen tijd om te gaan winkelen, want ik moest mij valieske nog pakken voor twee dagen verblijf in Amsterdam.

Mijn nicht uit Australië passeert daar even op doortocht van een Scandinavische reis.

Om haar nog even te zien besloten we om ook in hetzelfde hotel te boeken waar zij twee dagen logeerde, dan hadden we tenminste één ontbijt en één dagje tijd om bijgepraat te geraken.

Op de braderij plots telefoon: broer 1 die meeging naar Amsterdam – neef van diezelfde nicht natuurlijk! “ Zusterlief, ’t is naar de kloosterstraat, ik heb net een telefoontje gehad van nicht en ze zit vast in Hong Kong want er is een cycloon en ze kunnen niet vertrekken!”.

Akkerdjie... akkerdjie... , het leven loopt toch nooit zoals gepland.

Ik had net alles in orde gebracht met zoon 1 voor de verzorging van onze 16 jaar oude hond.

“t is betaald, dus we gaan, nicht of geen nicht” zei ventje kordaat, een man van weinig woorden maar heel doortastend als het er op aan komt.

“OK” , antwoordde ik, een heel volgzame, brave vrouw met nog minder woorden. "Dan gaan we in Amsterdam maar eens een ‘spacecake’ proeven, nog nooit gedaan en een mens moet alles één keer gedaan hebben in zijn leven nietwaar?!"

Zoon 1, die in de buurt was,  bekeek ons met een rare blik, hij weet nooit of ik iets meen of niet, en we kregen een korte maar duidelijke info over de schadelijke nadelen van druggebruik. Van een omgekeerde wereld gesproken!

Alsof ik, la mama, het ooit zou durven...hahaha....één drankje teveel en ik ben al tot alles in staat, laat staan met drugs, wie weet wat ik dan ooit zou aanvangen? Bloednuchter sta ik al op een tafel te zingen.

Enfin, twee Gordon’s, (we waren schoonma en haar vriendin tegengekomen in de parochiezaal) - een nieuw paar schoenen en een Tapa’s maaltijd later,  kregen we terug telefoon van broer 1.

“’t is OK, ze is met Virgin kunnen vertrekken en ze zal op tijd in Amsterdam zijn” zei hij en ik dacht – ‘verdorie, daar gaat mijn allereerste drugsexperiment....’

Nee hoor, grapje, ik ben heel blij dat ik nicht uit Australië nog eens ga ontmoeten, het is weer een paar jaartjes geleden en we hebben heel wat bij te praten alhoewel we elkaar regelmatig op de chat zien en spreken.

Mijn Tapa’s en Rioja en Caragillio – of hoe je het ook schrijft – beginnen zich nu wel zo’n beetje te wreken.

't is tijd om in mijn relax te gaan hangen/liggen en kijken of er iets op TV is dat me kan wakker houden.

Mijn valiesje inpakken zal voor morgenvroeg zijn want dat zie ik nu echt niet meer zitten hoor.

‘k zie jullie allen terug na Amsterdamned......bij leven en welzijn en spacecake.....

toedeloekes ..... hic....

05-08-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

03-08-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

De zon is even weg, de temperatuur is wat gedaald, mijn hersenen werken terug op hun normaal vrij laag pitje.

Na een overdosis zon en hitte wordt het terug tijd om te beseffen dat het hier de categorie dagboek en bedenkingen is.

Na de frivole vorige stukjes hiervoor moet er nu even terug iets serieus geschreven worden zodat ik mezelf terug recht in de ogen kan kijken ’s morgens in de spiegel.

Als ik ’s nachts in mijn bed lig en niet kan slapen dan zet ik steeds mijn groot wit cinema scherm aan, nestel me in gedachten in een comfortabele relax stoel en zet mijn verstand op nul.

Verbazend wat je dan allemaal terug voor je ziet flitsen op je geheugenscherm.

Vannacht was het een heel klein jongentje, tweede kleuterklas in de parochiale school.

Ik bracht mijn zoontje tussen de middag terug naar school en zag het kind daar beteuterd staan,  zijn handje gekneld in die van een vrouw. De vrouw was aan het praten met juffrouw Maria, kleuterjuf van het tweede kleuterklasje, kindjes van drie, vier jaar oud, mijn zoontje zat ook in haar klas.

Waarom viel hij me onmiddellijk op tussen de massa andere spelende, joelende kindjes?

Omdat hij heel droevig naar de grond keek, de traantjes druppelden op zijn wangen en vooral omdat om zijn schouders, over zijn jasje heen een wit lakentje was gebonden.

Eerst dacht ik dat hij Zorro speelde of Batman en het lakentje daarom als een cape om zijn nekje had gebonden, mijn zoontjes deden dat ook.

Maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een wat oudere dame was die zijn handje vastklemde in de hare.

Ik wou ook iets vragen aan de juffrouw maar wachtte netjes mijn beurt af vanop een korte afstand daardoor hoorde ik hen duidelijk spreken.

“Hier juffra, hier is de stoute jongen, op zijn leeftijd nog in zijn bed pissen, foei....hij moet van mij als straf de rest van de dag dit lakentje om zijn rug houden!”.

Toen pas merkte ik de grote, ronde, inmiddels opgedroogde, urinevlek op het lakentje.

Mijn mond viel open van verbazing, we waren toen toch eind jaren zeventig, niet meer in de middeleeuwen.

De vrouw die het kindje bij de hand hield was duidelijk te oud om de moeder te zijn, ik veronderstel dus dat ze de grootmoeder was of een oudere familielid, wat voor mij de hele zaak nog erger maakte indien zo iets nog erger te maken is.

Ik wachtte gespannen af hoe juffrouw Maria zou reageren. Ik was ervan overtuigd dat zij als goed opgeleide kleuterjuf nu aan die boze heks zou uitleggen dat zo iets helemaal niet kon in een beschaafde wereld en dat dit het kind voor de rest van zijn leven een trauma zou opleveren.

Zelfs ik als leek wist dit en ik heb geen psychologie gestudeerd.

Maar nee, juffrouw Maria was niet bestand tegen de verbale bittere galspuwende grootmoeder en knikte enkel maar braafjes en mompelde tot mijn grote verbazing: “ goed mevrouw, ik zal ervoor zorgen dat hij het aanhoudt! “ en tegen het jongetje zei ze toen: “ flinke, grote jongens (tweede kleuterklas) doen niet meer in hun bed hé, vanaf nu zult ge het wel niet meer doen!”

Ik begreep op dat moment pas de uitdrukking : aan de grond genageld staan.... daar stond ik, gewoon aan de grond vastgenageld, mijn zoontje zat bij deze feeks in de klas. Ik voelde razernij en frustratie in me opwellen.

Maar weten jullie op wie ik nu na al die jaren nog het meest boos op ben?

Op mezelf !

Ik ben zonder in te grijpen gewoon volkomen over mijn toeren razend weggelopen, me ondertussen afvragend hoe iemand een kind zo iets kon aandoen. Hoe een kleuterjuf zo iets kon laten betijen.

Had ik toen maar de durf en het zelfvertrouwen gehad dat ik nu heb, elke keer ik eraan terugdenk overlaad ik mezelf met verwijten dat ik toen niet gereageerd en ingegrepen heb.

Met mijn levenswijsheid en zelfvertrouwen van nu en met ‘hindsight’ zou ik dat lakentje van de rug van het kind getrokken hebben.

Indien de grootmoeder zou getracht hebben om me tegen te houden, dan zou ik dreigen dat ik haar ging aangeven voor kindermishandeling, dreigen? Ik zou het doen, dat weet ik nu zeker.

Maar ik heb het niet gedaan en voor de rest van mijn leven zal ik mijn schuldig verzuim moeten meedragen.

Zoals je ziet, als ik me ’s nachts installeer voor mijn cinema scherm dan zijn het die zaken die weer voor mijn netvlies verschijnen.

De schaamte komt dan ook steeds weer terug opzetten. Elke keer weer vraag ik me af hoe het nu met dat jongentje is. Had ik maar iets gedaan, éénder wat.....

Juffrouw Maria heb ik daarna nooit meer recht in de ogen kunnen kijken.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ook zij nog regelmatig nachtmerries krijgt van haar nalatig gedrag, net zoals ik. Voor zo iets verdienen we een straf al is het maar een steeds weerkerende nachtmerrie en een levenslang schuldgevoel.

Soms vraag ik me af wat ik zou veranderen indien ik mijn leven zou kunnen overdoen:

Dit zou dan toch één ding zijn dat ik zeker zou rechtzetten.

Bij deze bied ik dat jongentje – hij moet nu een dertiger zijn – mijn oprechte excuses aan.

Ik had moeten ingrijpen ventje! Sorry.........duizendmaal sorry......

01-08-2006 om 12:09 geschreven door BOJAKO  

29-07-2006 om 14:01 geschreven door BOJAKO  

Ik had me altijd voorgenomen om nooit te beginnen klagen en zagen over ziekte en ongemak als ik wat ouder werd, maar ik kan het dus niet meer laten.

Veel mensen zullen veel ergere dingen hebben, maar dit is mijn blogdagboek en ik moet het toch kwijt.

Ik heb dus weer op een mooie namiddag binnengezeten, weer in het ziekenhuis voor een onderzoek.

Al een hele tijd lang werd ik geplaagd door vreselijke rugpijn. Trouwe bloglezers zullen hier al meer over gelezen hebben. De verklaring van de dokter was een tijdje terug: “gewone sleet voor uw leeftijd”.

Enkele dagen nadien kroop ik bijna van de pijn naar de huisdokter en zei dat ik het niet meer kon uithouden – gewone sleet of niet. Ik kon zelfs mijn nek amper bewegen. De huisdokter begon hier en daar te duwen en te porren en zei: ‘maar dat heeft niets met uw ruggewervels te maken, dat is een spieronsteking en ge moet ontstekingsremmers nemen!’. Ok, ik was met alles akkoord als de pijn maar wegging.

Toen hij bijna klaar was met het voorschrift schrijven vroeg ik terloops om een extra briefje te schrijven voor mijn Cholesterol pillen die bijna op waren.

‘Hm....’ zei hij over zijn bril kijkend....’hoe lang neemt ge die al?’ Ik dacht bij mezelf: ‘manneke dat zou jij beter moeten weten dan ik, je hebt tenslotte mijn dossier’ maar zoals alle moedige vrouwen zweeg ik en zei...’al een heel tijdje’... Toen zei hij: ‘’t ja die cholesterol pillen kunnen als nevenwerking wel spierontstekingen veroorzaken.’. Ik viel bijna van mijn stoel. Toen ik ’s avonds begon na te denken realiseerde ik me dat de rugpijnen en alle andere pijnen waarschijnlijk rond de tijd begonnen waren dat ik cholesterol remmers begon te nemen. Ik nam de bijsluiter en daar stond het zwart op wit.

De volgende ochtend belde ik de dokter terug om te vragen of ik er onmiddellijk mee mocht stoppen. Hij bevestigde dit en zei dat ik dan na een tijdje vrij van pijn de pillen terug moest nemen en indien ik dan terug pijn kreeg, dan wisten we waar de oorzaak lag.

Jahaaa....dag Jan...geen haar aan mijn hoofd dat er aan denkt om ze terug te nemen. Mijn rug doet geen pijn meer.

Maar nu het onderzoek van vandaag. Al een tijdje heb ik een pijnlijk knobbeltje in de palm van mijn hand. Storend soms en pijnlijk af en toe, bv. gisteren toen ik met de kinderwagen een lange wandeling maakte. Ik had dus een afspraak gemaakt bij een handchirurg in ’t ziekenhuis want als vrouw weet ge dat ge met knobbeltjes hier en daar voorzichtig moet zijn!

Nu even een tussendoortje..-jullie weten dat ik af en toe afdwaal - onlangs had een medeblogster http://blog.seniorennet.be/elkedagtelt/ en ik het erover hoe je bij specialisten slechts een ‘lichaamsonderdeel’ bent en indien je als ‘mens’ gezien wilt worden ben je verplicht om daarna met je grieven terug bij de huisdokter te gaan om wat meer algemene uitleg en troost.

Onlangs was ‘mijn rug’ dus een bij de specialist en vandaag ging ‘mijn hand’ dan naar de specialist. Nadien ga ik dan maar naar de huisdokter voor troost en bijstand.

Heel vriendelijk was ze wel die specialist, ze bekeek mijn hand, hm’de en ha’de wat en zei toen doodleuk : je hebt de ‘ziekte van Dupuytren’. Wablief ???? ‘ uwe vinger zal op de duur helemaal krom gaan staan – hebt ge ook knobbels op uw voeten?’. Van de ene verbazing in de andere vallend zei ik dat ik de onderkant van mijn voeten nooit goed bekeken had vermits ik niet erg lenig ben. Ik probeer dan bij zo’n mensen nog wat de clown uit te hangen.

Ik heb het zelf nog niet durven doen, maar straks moet ventje de onderkant van mijn voeten eens grondig bestuderen. Wat er zou gebeuren indien daar knobbeltjes waren ben ik gewoon vergeten te vragen, daar is de huisdokter dan weer voor.

Ik vroeg toen of ze dat knobbeltje op mijn hand misschien nu weg kon doen voor mijn vingers begonnen te krommen, maar ze zei dat ik moest wachten op een kromming van minstens 30 graden.

Ik ben thuis gekomen en heb natuurlijk onmiddellijk op Google naar de ziekte van Dupuytren gezocht. Oeioei, beter niet gedaan. Ik ben er nog niet goed van.

Nu ga ik seffens naar een vriendin bellen van wie de man al twee of drie keer geopereerd is aan die ziekte om me de beste dokter aan te bevelen.

Maar het ergste moet nog komen: hou u vast. Vanachter in mijn hoofd begint er een belletje te rinkelen. Cholesterol pillen oorzaak van spierziekten....jaha....en bij nader inzien ook ziektes aan het bindweefsel. Potverblomme ’t zal nog efkes duren eer ik meer dan een aspirine durf in te nemen hoor.

Ik zeg nu niet dat die pillen de oorzaak zijn, dat zal nog moeten bewezen worden, op de site van Dupuytren staat mijn afstamming blijkbaar ook in voor het hebben van deze ziekte:

De ziekte komt vooral voor in Scandinavië, Nederland, Schotland, Engeland en Ierland. In het zuiden van Europa is de aandoening nagenoeg onbestaande.
De verklaring voor deze noord-west Europese dominantie ligt bij de Kelten, die een genetische aanleg zouden hebben voor de ziekte van Dupuytren. Waarschijnlijk hebben de Noormannen de genetische aanleg voor de ziekte doorgegeven tijdens hun veroveringstochten tussen de 8ste en de 11 de eeuw. De ziekte wordt daarom soms ook wel eens 'de ziekte van de Vikingen' genoemd.

’t ja en mijn vader heeft altijd gezegd dat onze naam een ‘Viking’ naam is en we zijn inderdaad van het noord – oosten van Engeland waar de Noormannen veel veroverd hebben.

Alhoewel....mijn vader was donker en heel fel – en ik heb dus altijd gedacht dat de Romeinen daar meer schuld hadden, maar ge ziet, het waren waarschijnlijk de Vikings.

Tenzij.....het natuurlijk die verdomde cholesterol pillen zijn.

28-07-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Mijn zwembad is het beste geschenk dat ik ooit heb gehad.

Toen we thuiskwamen na drie weken vakantie was het water echter wel donkergroen geworden.

Ventje bukte zich over het bad en zei de wijze woorden:
’tch tch tch....’ ( zijn woordenschat is soms beperkt )
“shoeke, daar kunt ge niet in, dat moet eerst gezuiverd en gefilterd worden.”

“Potvolkoffiemetheelveelklontjes....” dacht ik bij mijn eigen zichzelve, en dat bij zo’n temperatuur! Ik wil erin maar ik krijg verbod. Onderdanig zoals altijd blijf ik er uit. Gisteren dan toch.

Ventje zet de pomp aan en doet al wat nodig is om het donkergroene water terug hemelsblauw te krijgen.

’s Nachts moet de pomp af van ventje;  waarom weet ik niet, zulke vragen stel je niet als onwetende, onnozele vrouw aan een praktische handige Harry.
Ik zou die pomp natuurlijk lekker de hele nacht hebben laten doordraaien...

Ventje vertrok gisterenavond naar Oostende, hij moest de volgende dag – vandaag dus - met zijn broer een verhuis doen in Gent van nicht 2 (langs zijne kant).

Biebieke (ventjeloos) springt deze morgend heel vroeg gezwind uit haar beddeke, zet de pomp onmiddellijk terug aan want nog een dag zonder zwembad kan gewoon niet bij deze tropische temperatuur.

Schoonzus 1 komt op bezoek kort na de middag.
De temperatuur loopt heel hoog op. Bibieke heeft een goei fles lekkere witte wijn koel staan in de ijskast. De witte wijn wordt geproefd.....hmmmm....lekker....smaakt naar nog.

Bibieke kijkt vervolgens naar het appelblauwzeegroene water van het zwembad en het wordt met de seconde lichtgroener, waarschijnlijk een bizar neveneffect van de goei wijn.

Bibieke kan niet meer wachten, algen of geen algen, erin gaat ze. Zàààààààlig.....

Schoonzus 1 perst zich in een zwempak van mij en wil ook het groene water trotseren maar kan omwille van haar dropfoot de wankele ladder niet op!
Ocharme, ze druipt terug af en ik zwem lekker verder rondjes. Heerlijk!

Vriendin en echtgenoot komen ook langs.... ’t is vreselijk heet op hun appartement.
“Spring erin roep ik vrolijk vanuit mijn groen waterbad!” maar ze bedanken er feestelijk voor, ze hebben waarschijnlijk onlangs gelezen dat ze grote kans hebben om dood te gaan aan de blauwe algen plaag die momenteel heerst in stilstaand water.

Mijn water is niet blauw – het is groen, nu zelfs al mooi appelblauwzeegroen!

Super, ik zwem nog wat rondjes en hijs me eruit om met vriendin de lekkere fles witte wijn verder te ledigen.

De wereld wordt met de minuut mooier. Vriendin zweet zich een ongeluk in onze tuin. “Kom toch mee in’t water” nodig ik vriendelijk uit. Haar echtgenoot doet verontrust teken van : “nee...niet doen....niet veilig....groen water....algen.....” zelfs door mijn witte wijn waas lees ik zijn ogen.

Ik plons er terug lekker in, algen of geen algen, doodgaan moet iedereen....

Ventje komt terug thuis van de verhuis in Gent en groet iedereen aanwezig.

Hij komt naar het zwembad en vraagt de vraag die alle mannen stellen als ze hun vrouw na een nacht alleen en een zware dagtaak terugzien: “wa gaan w’éten?”.

Hij weet niet dat Biebieke een driekwart fles goei witte wijn binnen heeft en zich een tikkeltje anders dan anders voelt.

Biebieke antwoordt zingend terwijl ze rondjes zwemt: “blub, blub, blubber de blub... ik ben de motor van een wasmachien....blub, blub, blubberdeblub.....ik kuis mijn zwembad met mijn poepmachien....blub, blub,blubberdeblub.....”

Ventje kan er niet om lachen, ventje heeft honger en is moe....ocharme dat schatje toch.

“Als ge me zegt wat we gaan eten zet ik het klaar” zegt hij, ik antwoord al zwemmend: “blub, blub, blubber de blub......”

Hij geeft het op. Hij komt naar mij met een stok met een schapenvacht-achtige dweil eraan en een spons.

“Hier...terwijl ge zwemt, kuis dan de bodem en de kantjes maar” zegt de lieve, lieve schat.

Ik neem het kuisgerief zonder morren aan en zwem lustig met mijn nieuwe attributen verder rondjes: “blub, blub, blubber de blub....al zwemmend kuis ik mijn zwembad up.....met een sponske doe ik de randjes uk....blub...blub...blubber de blub....”.

Tiens....waar is ventje, hij is verdwenen.
Raar hé, mannen kunnen er niet goed tegen als hun vrouw gedronken heeft, beseffen ze niet hoe lief ze zelf zijn met een Duveltje op????

Zo helemaal alleen zou ik nog kunnen verzuipen op mijn eentje want ik merk dat het ander gezelschap inmiddels ook verdwenen is.
Ik klauter vrij onelegant uit mijn nu lichtgroene zwembad vol met algjes en druip af naar de douche.
Misschien toch niet zo gezond al die algjes....best afspoelen ....alhoewel....’De Witte’ van Ernest Claes ging toch ook zwemmen in een beek. Maken we ons niet teveel zorgen tegenwoordig? Time will tell.

Ik kijk in de ijskast of er een nieuwe fles witte, koele wijn klaar staat .... ooohhhh....allemaal op....en iedereen is weg.
Ik vind nog een fles lekkere rode wijn in de kelder, oké, rode dan maar, maar pas na mijn douche.

Blub....blub....blubber de blub....heerlijk ......Ik denk dat ik vannacht goe ga slapen, ben benieuwd wat ventje zal meebrengen van de GB om te eten... hic ....goei rode wijn! Cheers lieve vrienden....

26-07-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ik zit hier terug rustig in mijn computer kamerke thuis, dat ben ik niet meer gewoon, mijn toetsenbord ook niet,  want mijn vingers staan nu gezet naar mijn laptop en ik maak de ene tikfout na de andere.

Geen joelende kindjes om me heen, maar mijn hotspot maatjes ga ik wel missen.

Langs de ene kant zag ik er tegenop om te vertrekken want het is daar aan zee veel koeler dan hier in de koekenstad en mijn dagelijks zeebad zal ik ook wel missen.
Ik werd al een echte zeerot. Ik vraag me af hoe dikwijls ik dat nog zal kunnen meemaken, elke dag zwemmen in de Noordzee tijdens je vakantie en dan bedoel ik niet alleen erin tot aan je knoeseltjes maar tot aan je nek en dan nog met plezier!  Geen windzeilen, maar net zoals in het zuiden lekker met je stoeltje vlak aan’t water zitten opdrogen met je nat zwempak nog aan, lekker in het zonnetje... heerlijk.

Er is zelfs één dag geweest dat je net zoals in het zuiden je voetzolen verbrandde op het hete, mulle zand. Je zag iedereen de grootste gekke sprongen maken om zo snel mogelijk erover te geraken. In het zuiden leggen ze daarvoor houten loopplanken, maar normaal gezien heb je die hier nooit nodig.

Mijn Hollandse overburen zal ik ook missen met hun kindjes, want die zullen weg zijn als wij teruggaan in Augustus (als het niet regent natuurlijk ).

Je leert elkaar ook veel beter kennen met zo’n goed weer, iedereen zit, ligt of hangt buiten voor zijn caravan en alhoewel er dezelfde beleefdheidsnormen heersen als in de grotten van het boek ‘The clan of the Cavebear’ van Jean Auel,  wordt er heel veel gegroet en met elkaar gepraat.
Als je assosciaal bent moet je dus zeker niet kamperen.

Maar langs de andere kant moet ik toch ook de negatieve kanten opsommen.
Ons wreed klein bed bv. Ventje is vannacht bijna twee keer uit ons normaal bed thuis gevallen omdat hij het zo gewoon was om tegen een muur aan te liggen.

Gelukkig hebben we ook een mini badkamertje met wc in de caravan want ik kan met de beste wil van de wereld niet naar de wc op een camping. Allemaal netjes op een rij naast mekaar ’s morgens....nee, sorry ... dat lukt me dus nooit. Een eigen wc was een absolute voorwaarde.
Ventje had de keuze, ofwel af en toe een jerrycan ledigen, ofwel een vijfsterren hotel voor bibieke.
Er zijn limieten aan mijn toegeeflijkheid.

Ik ben natuurlijk niet zoals hij bij de scouts geweest en heb dan ook nooit geleerd om gezellig samen keuvelend over een UDO te hangen en je ding te doen. Ik denk toch dat hij het een UDO noemde. Enfin, het is een gat in de grond en er wordt een boomstronk erover gemonteeerd waar je je aan moet vasthouden zodat je niet in de ....put valt.

Het enig sanitair gedeelte waar ik gebruik van maak op een camping is de douche. De douches (we zijn in Holland nietwaar) moet je apart betalen.
Het hele systeem zit wel niet zo goed in mekaar vind ik.
Je moet eerst buiten de douche je vijftig cent in een gleuf stoppen en dan ren je naar de douche in kwestie en je krijgt dan een toegemeten tijd om je te wassen vooraleer het water stopt.
Je weet op voorhand ook niet wanneer het water zal stoppen met lopen!  Je zal daar maar staan in je flikkie,  helemaal ingezeept en dan terug uit de douche moeten lopen om vijftig cent bij te steken.

Toen ik uitleg vroeg aan de eigenaar van de camping kreeg ik als antwoord dat je best een kledingstuk aantrekt dat heel gemakkelijk aan en uit kan, en dat je dan ruimschoots de tijd had om te douchen. Bij mij lukte het nèt, zelfs met een beetje overschot, maar ik heb me dan ook ongelooflijk gehaast uit grote schrik en ik had inderdaad zijn advies gevolgd en enkel een badstof jasje aangedaan en plastic sloefjes, en die houd ik dan ook weer aan omdat ik bang ben om een schimmelinfectie op te doen. Jaja....ik weet het, ik ben een oude, bange zeur, maar ik vind mezelf vrij moedig.

Ik moet trouwens vertellen dat ik ernorm genoten heb van een boek dat mijn schoondochter me meegegeven heeft op reis en dat ook grotendeels mijn schaamte van hiervoor verklaart.
‘De schaamte en de schrik, goesting en genot’ geschreven door Diane De Keyzer.
Ik had ooit met schoondochter zitten praten hoe het er vroeger aan toe ging bij ons en bij mijn moeder,  en mijn grootmoeder op gebied van seks en voorlichting.
Er was geen voorlichting punt, uit, gedaan!
Mijn vader zei toen ik voor de eerste keer mijn regels kreeg:
“vanaf nu je portemonneeke toehouden hoor schat” en daar moest ik het mee doen. Ik begreep er niets van.

Wel in dat boek lees ik dat ik niet alleen ben, het is zo herkenbaar. Misschien zijn de Hollandse lezeressen van mijn blogje ooit beter voorgelicht geweest dan wij Vlamingen. Het boek is een echte aanrader!

Nu ga ik kijken hoever ventje staat met het filteren van het water van mijn zwembadje, want met deze hitte zal ik er nog dikwijls in zitten.
Toen we gisteren thuis kwamen zag het water groen en vies en hij is nu vanalles aan het doen om het weer zwembaar te maken.

Ik ga ook nog snel even bijlezen op mijn favoriete blogs en dan beginnen we aan de opruim....alhoewel....op TV raden ze aan om alles rustig te doen bij deze temperatuur en wie ben ik om Frank Deboosere tegen te spreken?

25-07-2006 om 11:42 geschreven door BOJAKO  

Wat ze zeggen over vrouwen blijkt in mijn geval waar te zijn, ik kan dus nooit een kort en bondig antwoord geven. Mannen kunnen blijkbaar in een paar zinnen een hele uitleg doen en ik heb er een heel blad voor nodig.

Toch vond ik het nodig om een langer antwoord te geven op de reactie van Cyberfox en tevens is het ook wat meer uitleg aan Huismusje die gelukkig nog altijd mijn vriendin is, ondanks het feit dat we het niet op alle punten eens zijn. Zoals Chia zei: dat is pas échte vriendschap, bedankt Musje.

Ik heb de tijd genomen om je reactie op je blog eens aandachtig te lezen Cyberfox.

Ik stel me wel heel wat vragen bij de juridische waarde van de oprichting van een Onafhankelijk Bloggerscomité zoals door u voorgesteld.

De redenen waarom zet ik even hierna:

Uiteindelijk krijgen we ons Blogspace gratis met veel hulp qua lay-out en raad die we ook gratis krijgen op het forum ofwel van andere mede-bloggers en het enige dat van ons in ruil wordt gevraagd is dat we ons houden aan enkele regels.

Ik besef natuurlijk dat Seniorennet geld verdient via sponsors, het zouden slechte zakenmensen zijn indien ze dit niet deden. Maar wij kunnen onze hobby volledig gratis uitoefenen.

Het is inderdaad waar dat de eigenaars van Seniorennet een beetje naar eigen goeddunken blogs keuren en/of verwijderen.

Of we dit prettig vinden is een andere zaak, maar of de oprichting van een bloggerscomité iets zal oplossen betwijfel ik sterk.

We hebben in het verleden toch al opgemerkt dat indien we niet akkoord waren met een beslissing van Seniorennet, ( bv. toen er gedreigd werd met de verwijdering van beide blogs van Huismusje Seniorennet is kunnen overtuigd worden om ze niet te verwijderen.)

Bijna onze hele categorie ging toen in blogstaking en dat leverde resultaat op. Een blogcomité was toen niet nodig. Trouwe lezers van de blogs van Huismusje stonden allemaal vierkant achter haar en schreven niets meer tot een rechtvaardige oplossing gevonden werd.

Huismusje heeft een toegeving moeten doe en Seniorennet deed dan een tegenzet van hun kant:

Een diplomatische oplossing – niet altijd rechtvaardig, maar soms is het nodig dat er van beide partijen toegevingen zijn.

Iets afdwingen via een bloggerscomité bij Seniorennet zal volgens mij onmogelijk blijken tenzij het bepaalde blog in strijd is met de goede zeden, bv. pedofilie of iets dergelijks, maar reeds twee keer hebben ze zelf een blog verwijderd omdat er blijkbaar veel klachten zijn binnengekomen – klachten die waarschijnlijk goed gefundeerd waren volgens hun eigen huis reglement.

Zelf heb ik al in verschillende comités gezeten en wat ik geleerd heb is dat het bijna onmogelijk is om voor iedereen goed te doen. Wat de ene persoon aanvaardbaar vindt, is voor de andere dan weer totaal onaanvaardbaar, dit heb je heel goed kunnen opmerken bij de twee verwijderde blogs. Voor sommigen was het ‘humor’ voor anderen, onder meer mezelf, was het ‘pesten’.

Krijg dat maar opgelost in een comité….

Ik heb u en uw blog pas heel laat leren kennen en ik veronderstel dat er in het verleden tussen u en seniorennet ook onenigheid is geweest.

Spijtig genoeg kan ik u daar mijn visie niet over geven omdat ik uw blog toen niet kende en het geschil niet gevolgd heb.

Een comité oprichten is dan ook weer zo’n vreselijk officiële bedoening vind ik.

Natuurlijk zou ik ook graag steun hebben van mijn blogvrienden indien ik vond dat ik onrechtvaardig werd behandeld, maar als er één ding is dat ik geleerd heb in mijn leven Fox, dan is het dat je veel meer vliegen vangt met siroop dan met azijn.

Het voorgaande klinkt misschien wat ironisch, maar het is nu eenmaal een feit dat je met vriendelijkheid en beleefdheid toch heel veel kunt bekomen in het leven. Als je jezelf daarentegen heel offensief en defensief opstelt bots je meestal tegen een onverzettelijke muur.

Uit reacties stel ik ook vast dat de meeste bezoekers van mijn blogje vrij tevreden zijn met het reilen en zeilen van Seniorennet.

Ik maak in elk geval regelmatig een back-up van mijn blog. Moest ik ooit om welke reden dan ook met mijn klikken en klakken bij Seniorennet buitenvliegen, of stel je gewoon voor dat Seniorennet besluit te stoppen of hun zaak te verkopen; dan heb ik al mijn gegevens nog en vind ik waarschijnlijk een andere plaats om verder te kunnen bloggen. Ik heb inmiddels al zoveel geleerd dat ik bijna een eigen website zou kunnen maken ( zeg ik met een grote dosis nederigheid en mijn vingers en tenen gekruist ) want ik hoop dat ik dit niet zal moeten doen.

Voor de meesten onder ons, zeker toch in onze categorie ‘Dagboek en bedenkingen’ is het bloggen gewoon een heel plezante hobby en we zijn inmiddels al een hechte vriendengroep geworden. Misschien is het in andere categorieën niet zo, maar dan moeten ze zich maar bij ons in de leer komen.

Zeveraars, kankeraars, ruziemakers en flauwe plezanten bezoeken we gewoon niet en dan hebben we er ook geen last van.

Hiermee wil ik niet zeggen dat de blogs in onze categorie die ik niet of weinig bezoek niet goed zijn, maar ik moet ook de tijd vinden om ze allemaal gelezen te krijgen en dat wordt soms heel moeilijk want ik heb een natuurlijke behoefte aan zelf schrijven zoals je kan opmerken, weer een probleem voor je voorstel van een bloggerscomité, hoe ga je in hemelsnaam al die blogs gelezen en beoordeeld krijgen, dan ben je dag en nacht bezig en dan is het helemaal geen hobby meer.

In het leven krijg je heel dikwijls terug wat je zelf uitstraalt, als je omringd wordt door lieve, vriendelijke, plezante mensen dan ligt dit voor een groot deel aan jezelf. Meestal krijg je terug wat je zelf uitstraalt.

Ik probeer deze stelling in mijn leven toe te passen en in ik prijs me gelukkig met de liefde en vriendschap die ik terugkrijg van mijn familie- en vriendenkring.

Tot daar mijn reactie op uw reactie Cyberfox, vrij lang maar recht uit mijn hart.

22-07-2006 om 13:29 geschreven door BOJAKO  

Ondanks de korte verfrissing van het ontweer deze nacht, moet ge toch toegeven dat dit tropisch weer niet bepaald uitnodigt om lang aan de computer te zitten.

Ik ben ook verplicht om elke keer met heel mijn kaboedel te verzeulen naar de hotspot vooraan in de camping, om dan aan het kampeertafeltje te kunnen werken met een hoop joelende, spelende kindjes om me heen, wat niet zo bevorderlijk is voor de inspiratie. De antieke, rechtopstaande computer die de campingbaas daar neergezet heeft, is bijna altijd kapot omdat die spelende kindjes van alles in het munt gleufje steken.

Als ik er dan rustig probeer te werken komen er achter me mensen staan aan dat ding dat meer weg heeft van een hoge flipperkast, die willen internetten, ze steken dan hun munten in de gleuf, de euro’s blijven dan natuurlijk meestal vaststeken en zijn er niet meer uit te krijgen. Voor de zoveelste keer wordt de baas erbij gehaald en met veel moeite peutert die er papiertjes en zelfs kleine schelpjes uit die door de vingertjes erin gepropt worden.

Ik raad hem aan om het ding in de cafetaria te zetten, maar die is maar vanaf twee uur open en dan moet hij de cafetaria de hele dag openhouden. Hopelijk zijn er volgend jaar meer hotspots en kunnen we vanuit de caravan met de laptop werken.

Ik voel me op de duur net een politieagente als ik de zoveelste kleine verjaag.

Dan komt er een jonge Duitser die zachtjes vloekt wanneer ook zijn euro’s blijven steken, want hij moet binnen het half uur op het Internet vertelt hij me heel zenuwachtig. Ik veronderstel dat hij thuis een doodzieke moeder of familielid heeft en bied hem aan om dan maar even op mijn laptop te werken. Ik krijg een smile van zijn één oor tot zijn ander, ik denk dat hij zelfs overweegt op me een kus te geven maar zich dan bedenkt. Hij zet zich naast me neer, verzekert me dat het maar vijf minuten zal duren en begint vliegensvlug in te loggen op een site en er verschijnt een soort voetbalveld op het scherm. Heel druk zit hij op allerlei knopkes te drukken en binnensmonds te vloeken, want wat hij wil doen (?) schijnt niet te lukken. Na een half uurke in plaats van de beloofde vijf minuten geeft hij het eindelijk op… en bedankt me nogmaals uitvoerig en zegt dat hij nooit meer zonder zijn laptop op reis gaat. Hij was speciaal naar deze camping gekomen omdat er op de brochure stond dat er internet was.

Een andere mede-laptopper die ik dagelijks onder het afdakje ontmoet, installeert zijn laptop over me aan de tafel en ik vertel hem over de jonge man. “Och….die is waarschijnlijk zoals ik een internet spel aan het spelen waarbij je binnen een bepaalde tijd een antwoord moet geven” verklaart mijn nieuwe vriend.

Ik zit me nu verbaasd af te vragen wat volwassen mannen zitten te spelen op het internet?

Ik zal mannen nooit echt volledig begrijpen denk ik.

Omdat het al laat wordt besluit ik om de stukken die ik wou lezen op mijn favoriete blogs maar te kopiëren, en rustig in de caravan te lezen, wat ik nu vandaag gedaan heb.

Ik ben nog aan het bekomen van het stukje van Ludovicus over Fred in het ziekenhuis, ik las het voor aan ventje en de tranen liepen over ons gezicht van’t lachen.

Ik heb de vakantieverhalen van Pazke gelezen en ik vraag me af hoe het met de cholesterol van Herman gesteld is na al die eieren, die zullen ze er wel afgefietst hebben denk ik.

De poep van Vanessa – moet die nog alle dagen in de regenton gedompeld worden Paz?

En hoe is het met Frauke? Ik weet uit ervaring hoe vreselijk het is om op je laatste te zijn van een zwangerschap in een hittegolf.

Momenteel is de koelste plaats binnen in onze caravan, daarom zit ik hier nu ook te schrijven, buiten is het niet te doen. Buiten zijn er ongelooflijk veel vreselijk kleine dondervliegjes, als je even buiten gaat hang je helemaal vol en het voelt heel griezelig aan, straks als de wind wat opsteekt dan betert dit wel wat hoop ik. Na de middag gaan ventje en ik altijd met ons hondje aan de waterkant zitten, ventje zit met de verrekijker naar de grote schepen te kijken die naar Vlissingen varen, regelmatig krijgen we een SMSje wanneer er een schip passeert waar zijn broer op zit ( hij is zeeloods), wij staan dan als twee ouwe gekken te zwaaien tot het schip in kwestie voorbij is en schoonbroer beweert dat hij ons kan zien wat ik vrij onwaarschijnlijk vind met de grote massa volk op het strand.

Ik ben al elke dag gaan zwemmen in de Noordzee, we zijn al heel dikwijls aan zee geweest in ons leven, maar nog nooit heb ik elke dag kunnen zwemmen inde Noordzee. Ik kom elke keer weer met spijt maar heel opgefrist weer uit het water. Schoonbroer vertelt ons dat de bruine streep die we aan de horizon zien, de luchtvervuiling is. Over de vervuiling van de zee durf ik helemaal niet nadenken nu ik er alle dagen in zwem, mijn huid ziet er nog vrij normaal uit, misschien valt het er pas na een tijdje af. Ik probeer ook om zo weinig mogelijk zeewater binnen te krijgen, maar kan toch niet vermijden dat ik af en toe een borrel per ongeluk moet doorslikken.

Ons oud hondje is nog niet in zee geweest, nochtans deed hij dit vroeger heel graag, maar toch heeft hij nu erge buikloop, het zal de warmte zijn vrees is. Bij navraag van alle campingburen mèt hond, besluiten we om in het dorp bij de drogist Noorit te kopen en hem dit te geven. Tot hiertoe heeft dit enkel als resultaat dat hij nu zwarte buikloop heeft. Als het nog langer duurt zullen we toch op zoek moeten naar een dierenarts in de buurt. Ik durf hem geen Immodium geven omdat ik niet weet of je aan een hond dezelfde medicatie mag geven als aan een mens. Immodium schijnen onze Nederlandse en Duitse buren niet te kennen, enkel die Noorit. Een echte apotheek vind je hier ook niet, gewone medicatie wordt dus verkocht bij de drogist…net over de grens en toch is het hier helemaal anders. Bij ons vind je dan amper nog een drogist maar op elke hoek een apotheker.

Vannacht heeft ventje geprobeerd om me op een heel nieuwe, originele manier te vermoorden. Ik was heel vroeg gaan slapen want mijn rug liet weer van zich horen. Ik moet op de computerplaats op een hoge houten bank klimmen om de stekker in te steken en uit te trekken van mijn laptop (de batterij is kapot) en ik was van de bank gesprongen.

Fellow ruglijders: van banken springen met een wonky rug is niet aan te raden.

Enfin om terug te keren naar de moordpoging moet je eerst de lay-out van onze caravan kennen.

De slaapruimte van één grote dikke vierkante meter kan indien gewenst, bv. putteke winter, afgesloten worden door twee schuifdeuren voor intimiteit of rust. Er is wel een raampje, gelukkig voor mij.

Ik droom dat ik stik en spring rechtop in bed en zie dat de schuifdeuren volledig gesloten zijn en dàt in deze warmte. Met een gil schuif ik de deuren heel hard open en kijk in de verbaasde ogen van ventje die rustig TV zit te kijken.

“Wil je me soms dood hebben” roep ik nog halfslapend, maar heel kwaad? “Ik heb geen lucht meer hierbinnen, ik stik bijna.” Ventje is helemaal van de kaart en terwijl ik terug steil achterover val en naar lucht hap zet hij de kleine ventilator uit de keuken op het schabje naast mijn bed om me wat af te koelen.

Vanmorgen tijdens het ontbijt vraag ik hem met uitgestreken gezicht of je vrouw opsluiten in een grote kast bij zo’n temperatuur door de politie zal aanzien worden als moordpoging. Omdat hij na zesendertig jaar nog steeds niet doorheeft of ik serieus ben of niet, kijkt hij me een beetje ongerust aan.

“euh…ik dacht dat het geluid van de TV je zou storen” mompelt hij verontschuldigend vanachter zijn boterham met confituur.

Gelooft hij nu echt dat ik hem ga aangeven? Zo’n schatje…..

Oei, de dondervliegjes komen nu al binnen in de caravan ondanks alle muggenramen. Het moet dan buiten wel verschrikkelijk zijn. Zelfs ventje komt terug binnenzitten.

Enfin, zo krijg ik dan toch nog een stukje geschreven en weten jullie dat ik nog niet verdronken ben, alhoewel, ik kan niet goed zwemmen en ben al een paar keer een beetje te diep geweest en lichtjes paniekerig heb ik toch terug kunnen zwemmen. In zee is zwemmen is toch helemaal anders dan zwemmen in een zwembad.

Vandaag ga ik zien of ik mijn andere favoriete blogjes kan kopiëren en lezen. Ik ben toch blij dat ik jullie niet helemaal moet missen.

Hete kusjes uit de Hollandse Riviera….

20-07-2006 om 15:44 geschreven door BOJAKO  

Laat antwoord aan Huismusje wegens hittegolf….

’t ja Musje – sorry dat mijn antwoord zo laat komt, maar beter laat dan nooit.

Het spijt me wel dat ik niet helemaal met je akkoord kan gaan, maar je weet ik probeer ook om altijd een eerlijk antwoord te geven.

Ik moet je dus zeggen dat ik helemaal niet misnoegd ben over het beleid van SenNet.

Misschien is dit niet echt wat je wou horen, maar je moet even hier bij stilstaan: een heel jonge man, nog jonger dan mijn zonen, heeft ons senioren “volledig gratis” de kans gegeven om te bloggen.
Tot ik Seniorennet ontdekte wist ik zelfs niet eens wat bloggen was.

Dank zij SenNet heb ik u en veel andere toffe mensen leren keren, sommigen virtueel, anderen heb ik ook al echt ontmoet.

Via Seniorenet en jullie (mijn blogvrienden) heb ik dan ongelooflijk veel bijgeleerd ivm de computer. SenNet geeft ons gratis cyber space en jullie geven me gratis cyber raad, twee geschenken die ik zeer op prijs stel.

Dus….SenNet krijgt van mij alvast een groot aantal gratis punten cadeau gewoon omdat ze ons die kans hebben gegeven.

Waarschijnlijk zijn er nog veel andere internetsites waar je ook je blogje kunt maken of een website, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er nooit aan zou begonnen zijn indien ik Senioren Net niet ontdekt had.

Af en toe gebeuren er misschien zaken waar wij het niet helemaal mee eens zijn maar dat gebeurde vroeger op mijn werk ook. Mijn baas was uiteindelijk de baas en wat hij wou gebeurde, was ik niet tevreden kon ik opstappen.

Ik bezie het zo: Seniorennet is eigendom van iemand anders, de zaak van de familie Vynke; en alhoewel ik persoonlijk niemand van het bestuur ken, tenzij uit de krant, vind ik het hun recht om te mogen beslissen welke maatregelen ze treffen ivm hun zaak.

Moesten ze u of mij of een andere blogvriend/vriendin van het SenNet gooien zou ik heel hard protesteren, wat we trouwens al een paar keer gedaan hebben, maar toch vind ik het hun recht. Soms is het recht inderdaad wat krom, maar als ik me niet vergis heb je verteld dat jij vroeger ook een zaak had , dus jij zal ook beslist hebben wat daar gebeurde of niet.

Of ik het altijd eens ben met wat ze doen op SenNet : NEE …..maar zij hebben dat recht, net zoals wij het recht hebben om morgen gewoon te stoppen met bloggen indien we dat willen.

Musje, dankzij SenNet heb ik u leren kennen en Chia, Hotlips, Michelly en Myette en Caerwyn en Cyberfox en nog vele anderen….. als er echt iets gebeurt dat ik volledig onrechtvaardig vind, dan zal ik daar zeker in mijn blog over schrijven en in het slechtste geval schrijf ik naar de klachtencommissie, maar momenteel laat ik het beleid nog aan hen over, ik vind tot hiertoe, buiten een paar zaken die ik niet eerlijk vind, dat het voor 99% een geschenk aan ons senioren is.

Sorry Musje, dit is misschien niet wat je wou horen, maar je vraagt om eerlijke antwoorden en ik weet ook dat je eerlijkheid op prijs stelt.

Omdat dit antwoord zo lang is zet ik het ook niet bij je reakties maar op mijn blog. Tevens zet ik er het gedicht van ons aller Hotlips op. Niet enkel om je een plezier te doen, maar omdat ik in haar gedicht namelijk bijna woordelijk lees wat ik hier probeer te zeggen.

Ik hoop dat je me nu nog steeds wil ontmoeten zoals we al eens afgesproken hebben; eens die ‘long, hot summer’ voorbij is. Trouwens…..voor mij mag de zomer nog best wat blijven duren hoor, alle dagen in de Noordzee gaan zwemmen is niet zo evident. Zeker niet ecologisch evident…ik mag er niet aan denken hoeveel vreselijke producten er in het water zitten….maar het is zo warm en het is zo plezant, maar….als morgen mijn vel van mijn knoken valt dan zal ik het je laten weten, dan krijg je uiteindelijk een heel andere Bojako te zien wanneer we elkaar ontmoeten.

Hopelijk tot later lieve Mus.

Gedicht van Hotlips, blogadres links te vinden bij mijn favorieten….

Op Internet zijn verschillende mensen,
ieder op zich met verschillende wensen.
De een uit zijn verdriet,
terwijl een ander van gezelschap geniet.
Zo vangen we elkaar allemaal hier op,
met een traan of met een goede mop.
De een is erg depressief, maar toch zo lief.
De ander voelt zich eindelijk bevrijd,
na een gevoerde innerlijke strijd.
Weer iemand vindt hier een nieuw begin,
en duikt steeds vaker de prive chat in.
Dat kan iemand weer jaloers maken,
want die wil ook wel eens contact maken.
Het leven schenkt je lieve mooie blije dagen,

soms sta ik duidelijk bij het leven in de gunst.

Als het me goed gaat, hoort niemand me klagen.

Maar met de trieste dagen omgaan,
dat is De kunst
Dan neemt het passen meer tijd in beslag,
dus vul die tijd in de chat op, met een lach.
Bied je schouder aan of deel virtueel bier,
als mens zijn we dan allemaal gelukkig hier.
Als mens zijn we allemaal uniek,
met z'n allen kunnen we hier zorgen voor muziek.
Een ieder verdient op zijn manier respect,
want wees eerlijk……

Niemand is perfect!

17-07-2006 om 20:38 geschreven door BOJAKO  

Het verhaal van het testament en …..

de rouwende familie

De hele familie was verzameld om het testament van oom Harry te horen voorlezen.

Schijnbaar achteloos bekeken ze elkaar, sommigen hadden elkaar al in jaren niet meer gezien.

Neef Fons keek stiekem naar nicht Maria en zij loenste op haar beurt naar neef Artuur.

Artuur hield zijn ogen strak gericht op Nellie, de oudste nicht.

Zij streelde zacht de antieke kast waarin opa altijd zijn huurgelden bewaarde.

Buiten op het terras zat neef Pol met een uitdrukkingsloos gezicht,

Verspreid rond hem op de grond lagen allerlei berekeningen.

Zachtjes mompelde hij:  ‘ach lieve oom, nu zal ik u nooit meer zien…’

Beneden in de keuken snuitte nicht Anna haar neus.

Ze mompelde net hard genoeg opdat de anderen het zouden horen:

‘die lieve schat, hij was zoooo lief maar dat wist hij zeker en vast . 

Nooit heb ik iemand meer liefgehad dan hem, die lieve grootoom. 

Hij wist wel vast dat ik graag veel meer zou langsgekomen zijn,

maar ja, je weet hoe het gaat;

ik woonde net iets te ver weg van hem.’

Neef Wim zat gewoon op een stoel in de living rond te staren

naar de oude plankenvloer, en hij vroeg zich af

onder welke plank een oude man zijn geld zou verbergen.

Hij bestudeerde stil maar intens elke spleet.

Toen keek hij naar de sofa en hij dacht ook aan de matras op het bed.

Oude mensen hadden de meest rare plaatsen om iets te verstoppen.

Veiligheidshalve had hij zijn auto thuisgelaten en een lichte vrachtwagen gehuurd.

Hij stond op en streelde een oude antieke kast en

hij trachtte stiekem het tapijt wat opzij te schuiven.

De anderen hielden hem allen sluiks in het oog. 
Niets ging ongemerkt voorbij. 

Iedereen volgde achterdochtig iedereen.

‘Lijkenpikkers’ mompelde Wim,

terwijl hij bad dat niemand anders de schat zou vinden voor hem.

Eindelijk…de notaris was aangekomen.

Die keek traag rond, nam alles in zich op en zette zich imposant aan het hoofd van de grote tafel.

Hij stak een grote sigaar aan, pufte  wat rook in het rond en zei eindelijk, tergend traag:

‘Is iedereen aanwezig?’

‘Jawel’ klonk het onmiddellijk, eenstemmig in koor. 

Zweetdruppels parelden op de meeste bovenlippen.

‘Hm’, zei de notaris toen hij de enveloppe met het testament openmaakte en bekeek.

‘Hm,   het is maar een heel kort testament.’

Toen nam hij het papiertje, keek over zijn bril naar de hoopvol, starende, kwijlende familieleden en las:

‘Liefste familie,

Bedankt voor jullie liefde en vriendschap.

Buiten, aan de vijver, onder het beeld van de ooievaar

Ligt mijn spaarpot van één miljoen euro.

Ik laat het met liefde na aan

‘Greenpeace’.

12-07-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Ongelooflijk, dit maak je aan de Noordzee zo zelden mee…. al bijna een hele week tropisch weer hier aan de Hollandse Rivièra. Honderdduizend keer beter dan vorig jaar. Toen werd in juli onze caravan bijna weggespoeld en hebben we een maand met rubber botten rondgelopen, op het einde van die vakantie hadden we zwemvliezen tussen onze tenen ontwikkeld.

Ik had aan ventje gezegd dat dit mijn allerlaatste poging was om te kamperen in het noordelijk halfrond en hij heeft geluk, zelfs indien het nu nog ferm begint te regenen kan het bijna niet meer kapot.

Zwemmen in de Noordzee (rondplodderen is een beter woord – ik ga erin tot mijn kin maar niet dieper) en op het strand zitten zonder strandzeil en dekens om je heen is iets dat hier zo zelden voorkomt dat het voor het nageslacht moet onthouden worden.

Daarom wordt het ook hierbij vermeld in mijn dagboek.

‘’Kinderen: anno 2006 heeft jullie moeder drie keer in een week in de Noordzee gezwommen!’’

De caravan zelf lijkt met zo’n mooi weer ook wel drie keer zo groot. We slapen in de caravan, eten soms in de grote voortent, maar met prachtig weer zoals nu, zetten we tafel en stoelen lekker gewoon buiten op het gras, net zoals alle andere kampeerders rond ons en het is dan een heel gezellige boel.

We hebben dan ook nog het geluk dat de andere caravans voor het grootste deel bewoond zijn door ongelooflijk lieve Hollanders. Er zijn ook vrij veel Duitsers en die lopen sinds de wereldcup allemaal heel verdrietig rond. Veel Belgen heb ik hier nog niet ontmoet, die zitten allemaal in ’t zuiden denk ik.

’t Is wel even wennen aan het raar taaltje, maar na een tijdje gaat het en dan zijt ge vertrokken. Ik zie ook af en toe hun verwonderde, onbegrijpende blik ondanks het feit dat ik toch altijd tracht AN te spreken. Ik vind het verschrikkelijk als een Vlaming probeert om Hollands te spreken, dat klinkt zo vreselijk artificieel.

De misverstanden worden soms veroorzaakt door gewone woorden. Als buurman weg is dan zegt zijn vrouwtje, ‘’hij is wat gaan lopen’’ – ik denk bij mezelf ‘’’sportief ventje’’ maar zij bedoelt wandelen. Lopen is hier rennen.

Als je kip eet en zegt : ‘’leg je beentjes maar op dit bord’’ dan lachen zij zich een breuk, ik vraag me nog steeds af waarom?

Aan de overkant staan allemaal enorme caravans met jonge gezinnen en ik zit met verbazing te kijken naar al die jonge mannen, ongelooflijk hoe die hun vrouwtjes helpen; helemaal anders dan bij ons vroeger. Maar ja, ik troost mezelf met de gedachte dat wij van ’68 de weg voor die vrouwtjes geplaveid hebben.

Trouwens nu mag ik echt niet klagen, ventje draagt zijn steentje nu ook flink bij alhoewel het vijfentwintig a dertig jaar terug veel meer dan welkom zou geweest zijn.

In gedachten hoor ik nu mijn vader zeggen; ‘’ shut up you silly woman and thank your lucky stars and be grateful you’ve got such a good husband!’’ - ja wat wilt ge, tegen mijn vader viel niet tegen te spreken, zelfs nu nog beinvloedt hij mijn gedachten, dus ik zal hem nog maar eens gelijk geven anders rust de lieve schat niet in vrede.

Drie oudere koppels links en rechts naast ons – gepensioneerden – zitten hier van mei tot en met september en gaan nooit naar huis, goed of slecht weer ….

Dat vind ik dan van het goede wat te veel. Ik wil af en toe mijn huisje zien. Maar misschien wonen onze camping buren op een klein appartementje en hebben ze geen tuin en dan vinden ze de groene natuur en de zee heerlijk.

Wij komen hier maar af en toe, maar zij houden voor ons alles in’t oog. Is ons windzeil omgevallen, dan rapen ze die netjes op en leggen het gevouwd in de voortent. Piketjes en stokken allemaal mooi naast elkaar. Hollanders noemen die piketjes trouwens ‘haringen’. Ze hebben wel iets met ‘haringen’ als ze niet alleen hun maatjes maar ook ijzeren tentstokjes hetzelfde noemen.

Nu is kamperen nog altijd niet mijn favoriete manier van reizen, maar met zo’n weer heeft het wel iets.

Toch gebiedt mijn aangeboren eerlijkheid om te zeggen dat ik een gat in de lucht zou springen indien morgen iemand me een reis in een luxe vijfsterren hotel aanbood met alles erop en eraan.

In de grond ben ik dus inderdaad een ‘luxepoepke’ zoals ze in Antwerpen zeggen.

Enfin, seffens kruip ik naast mijn ventje op ons bedje van één grote vierkante meter voor ons beiden, niet zo plezant bij een hittegolf, een vreselijk plakkerige bedoening als je dan zo dicht bij elkaar ligt, maar wel lekker warm en knus als de temperatuur een paar graden zakt. Gelukkig voor mij koelt een caravan snel af eens de zon weg is.

Nog even tussendoor vermelden dat vandaag mijn ‘shame bones’ flink pijn doen! Ik ben voor de eerste keer in lange tijd terug op mijn fiets geweest, maar ik kan nog altijd niet mee naar Compostella hoor Pedro.

Trouwens je camping Wulpen van vroeger bestaat nog steeds.

Eens mijn pijnlijke poep wat bekomen is zullen we er eens naartoe fietsen en kijken of die molens waarover je schrijft er nog staan. In Retranchement staat er een hele mooie, maar die is niet kapot hoor.

Zozie, als er nog mensen zijn die inside info over de streek nodig hebben, vraag maar gerust….nu de camping baas voor ons – de computer freaks - een tafeltje heeft neergezet aan de hotspot, wordt het er een heel gezellige boel, nu moet hij nog zorgen voor een lekker fris wit wijntje en dan is het perfect.

Dus Chia, wil je mannen ontmoeten – neem je laptop mee naar een camping met 1 hotspotje….

11-07-2006 om 16:46 geschreven door BOJAKO  

09-07-2006 om 13:26 geschreven door BOJAKO  

08-07-2006 om 18:18 geschreven door BOJAKO  

02-07-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Vandaag voor u gelezen in ‘De Frut’

Goedele Liekens zoekt piemels!

Voor “Het Penisboek” – de opvolger van “Het Vaginaboek”.

Ze zoekt mannen die bereid zijn om hun –lid- te laten fotograferen.

Alles zal anoniem verlopen, de naam of gezicht van de trotse bezitter wordt niet gepubliceerd.

En nog beter...ze is niet op zoek naar gigantische penissen – neenee, alles komt in aanmerking, oud, jong, klein, donker, recht, krom, besneden of onbesneden.

De fotosessies vinden plaats in Antwerpen.

Geïnteresseerden kunnen zich kandidaat stellen via e-mail en men moet géén foto meesturen, uw naam en contactgegevens volstaan.

Dus mannen: mailen naar penisboek@hotmail.com.

Men zegge het voort: “there’s no penis like an old penis”....

01-07-2006 om 01:09 geschreven door BOJAKO