cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
04-12-2018
Dinsdag - 04/12/2018 - Ik ben nu 7 jaar en 2 dagen terug thuis na mijn verblijf van 9 maanden in het ziekenhuis en het revalidatiecentrum in 2011. Dat maakte zondag tot een speciale dag. In al die tijd is er veel veranderd, heb ik veel bijgeleerd en weet ik wat ik kan en niet kan. Ik evolueerde van permanente rolstoelgebruiker naar meer een actieve persoon maar ik blijf nog altijd een mindervalide. Ik probeer nog steeds een actief leven te leiden want de vrees voor een depressie loert om de hoek. Af en toe, als ik alleen ben en er iets niet lukt of tegen valt sakker ik dat het niet mooi is om te horen. Dat lucht op en als het me dan even later toch lukt kan ik er weer tegen. Ik blijf verbeten oefenen om mijn mobiliteit, waar ik al die tijd zo hard aan gewerkt heb, nog niet te verliezen. Dat spook achtervolgt mij constant.
De trainingen en koorrepetities blijven belangrijk en brengen afwisseling en sociale contacten in mijn leven. Ze compenseren het verlies van mijn zelfstandigheid voor een groot deel. Soms besluipt mij een gevoel van weemoed als ik terug denk aan mijn vorig (gezond) leven, toen ik nog alles zelf kon en mijn leven in eigen handen had. Nu is alles veel moeilijker geworden om georganiseerd krijgen. Mijn gezinshulp is al een tijdje in ziekteverlof (ik vrees dat ze rugproblemen heeft want daar kloeg ze over). Nu wordt er telkens een andere vervanging gestuurd. Die moet begeleid worden omdat ze hier nog nooit geweest is.
Zo'n avondactiviteit pikken we nog graag mee als het haalbaar is (vraagt ook weer organisatie). Het drankje achteraf zijn we thuis gaan drinken want in een volle zaal met veel volk is het te druk en na de mooie muziek zou dat wat teveel van het goede zijn. Doseren is nog altijd nodig !
Door het slechte weer viel de fietstraining van Join2Bike zondag letterlijk in het water en konden we die dag anders invullen. Niets beter dan familie opzoeken die we al een tijdje niet meer gezien hebben. Na een paar telefoontjes was dat gauw geregeld.
Dinsdag - 27/11/2018 - Een vrije dinsdagmorgen (gezinshulp komt pas morgennamiddag) en er valt wat te vertellen. Ik heb de koude weer voelen aankomen. De barometer in mijn linkerbeen werkt nog perfect : een paar dagen vooraf werd het al wat strammer en ging het stappen moeizamer. Oefenen (rondjes lopen in huis) en fietsen hielpen niet. Sindsdien stap ik minder in de conditietraining want het maakt mij onzeker om tussen de anderen door te lopen. Er is ook een nieuwe trainer die het gewone stappen, als opwarming, wat wil variëren met andere oefeningen die mij minder liggen : voor- en achteruit stappen, links en rechts zijwaarts stappen in snel tempo afwisselen. Misschien best dat ik hem daar eens op wijs. Alles in de rolstoel doen vind ik minder leuk maar dat is dan de enige manier om ook actief te kunnen mee doen. Uiteindelijk is dat toch de bedoeling.
Mijn verkoudheid van vorige maand is na enkele weken dan toch genezen. Nu zing en fiets ik weer als voorheen. De koude trotseren op de fiets is geen probleem : met een warme joggingbroek + een regenbroek en een ski-vest, wanten, muts en sjaalkraag bijt de kou alleen nog in mijn neus en na een kwartiertje voel ik dat ook al niet meer. De actie van Join2Bike voor 'De Warmste Week' loopt goed. De verkoop van fietskettingsleutelhangers loopt als een trein : https://j2b.join2bike.be/. De leden maken die zelf en de eerste voorraad is al bijna uitverkocht. Morgen volgt een tweede knutselmoment om die voorraad aan te vullen.
Bestellen kan via alle leden en ze zijn te koop in de winkels vermeld op de website. Voor Franstaligen hier een beetje uitleg (zij kunnen een Franstalige versie bekomen via mail). De opbrengst van deze verkoop gaat naar Join2Bike om meer mindervaliden de kans te geven om te fietsen op aangepaste fietsen. Onze voorzitter zal in de week van 19 - 23 december 1000 km fietsen van Oostenrijk naar België op 4 verschillende fietsen (zie foto's op de website). Wij vergezellen hem van Wachtebeke naar domein Puyenbroek waar 'De Warmste Week' van Radio 2 wordt afgesloten. Met deze actie doet Join2Bike voor de eerste maal mee aan dit gebeuren om geld in te zamelen voor het goede doel. Wij hopen op een goede respons.
Het koor bereidt zich stilaan voor op Kerstmis. Dat is werken geblazen. Ik heb weer werk aan de partituren om ze te kunnen beluisteren. De altpartij is nog nieuw voor mij, van 1 lied kan ik zelfs al de lage sopraanpartij aan. Het vraagt wat voorbereiding maar het lukt en dat doet deugd. Het lijkt op 'thuiskomen'. Niet dat ik niet graag alt zing maar een toontje hoger, zoals vroeger, is toch weer wat anders (omdat het 7 jaar geleden is misschien !?)
Vrijdag - 26/10/2018 - De eerste maand conditietraining zit er op en alles gaat goed.
Ik heb nergens last van behalve een verkoudheid die al 2 weken aansleept. Laat die maar snel genezen want mijn stem heeft eronder te lijden. Soms herkennen mensen mij niet aan de telefoon. Zingen gaat ook moeilijk zelfs zonder keelpijn : daar had ik de eerste week last van maar nu niet meer. Het zijn nog vooral slijmen ophoesten en snuiten (heel moeilijk met 1 hand).
Het oefenen gaat grotendeels weer zoals het hoort behalve de handpedalo, die gebruik ik niet meer. Met alternatieve armoefeningen hou ik mijn schouders soepel en dat lijkt te volstaan. Het fietsen staat nu ook op een laag pitje door die verkoudheid. Stom want ik mis het wel, vooral het gevoel van vrijheid op de fiets en het contact met de groep. Verder lijkt er niet veel meer te evolueren maar meestal als ik dat zeg merk ik even later toch weer iets nieuws op. Als het zo ver is meld ik dat hier zeker weer.
Het komt erop aan van door te zetten zo lang ik kan. Revalideren stopt blijkbaar nooit maar als ik het 'levenslange dwangarbeid' noem horen mensen dat niet graag. Ik ben het ermee eens dat iedereen in beweging moet blijven maar het is toch een heel verschil als je gewoon kan blijven doorgaan zoals vroeger dan dwangmatig moeten oefenen om mobiel te blijven.
Het vervelende is dat ik die arm voor alles nodig heb. Bij elke beweging moet ik nu nadenken : "Hoe kan ik dat doen zonder die pees te belasten (zonder pijn dus) ?" Het antwoord voel ik al gauw : goed of fout. De dokter raadt mij aan om niet te veel pijnstillers te gebruiken omdat je dan te gemakkelijk overdrijft. Daar ben ik het helemaal mee eens. Toen ik nog rug lijder was deed ik dat ook zo. Pijn is het beste signaal : die geeft aan wanneer je iets forceert of iets doet dat die zwakke plek niet aan kan. Doseren was toen de belangrijkste les die ik daaruit geleerd heb. Ik probeer nu de foute belastende bewegingen te vermijden. Dat is vooral het draaien aan de handpedalo (de rechterarm moet het gewicht van de linkerarm mee doen ronddraaien) https://www.google.com/search?q=hand+pedal&client=firefox-b&tbm=isch&source=iu&ictx=1&fir=c0rwFyocmesxqM%253A%252CkZdMsirKMiPEzM%252C_&usg=AFrqEzfnhZn_g0BFDDuI28msKge4CSTy9Q&sa=X&ved=2ahUKEwiwhvCnjrPdAhWILlAKHSl7DcwQ9QEwDXoECAQQCg#imgrc=aiX3BR38rqAvfM:. Dat vervang ik nu door andere oefeningen met de armen in zit en in lig waarbij ik mijn schouders rondjes laat draaien.
Op die manier heb ik weer een probleem opgelost. Nu nog afwachten wat het rijden met de rolstoel teweeg brengt in de conditietraining. Ik vrees nu al dat dat een probleem gaat zijn. In huis hoef ik niet veel te duwen maar daar wel en als dat niet kan, kan ik daar niet veel gaan doen. 2 uren stappen is te zwaar maar als het duwen op de hoepels van de rolstoel dat ook is wat dan ? Op 25 september ga ik het weten.
Eerst komt zaterdag nog de fietstocht van 26 km van de https://www.lucclassic.be/. Ik heb nog wat mensen van Join2Bike warm kunnen maken om mee te doen. Met een 10-tal gaan we van start tussen nog vele andere wielerliefhebbers uit de omgeving. Het wordt waarschijnlijk een hartverwarmend gebeuren ten voordele van zorg voor jonge mensen met dementie.
Dinsdag - 28/08/2018 - De conditietraining start weer op 25 september. Ik kijk er naar uit ! Mijn 60ste verjaardag daagt mij uit om door te blijven gaan. Mijn fysieke beperking zet wel een serieuze rem op mijn mobiliteit maar mentaal voel ik me nog niet zo en dat wil ik zo houden.
Tegen het einde van de maand zit ik thuis weer op kruissnelheid met stappen en oefenen. Ik voel mijn linkerflank wel meer en meer inzakken : het wordt moeilijker om mijn romp gewoon rechtop te houden. Na 5 à 10 minuten wordt dat zwaarder en pijnlijker voor mijn rechterkant. Als ik nu oudere mensen zie die niet meer rechtop kunnen lopen of zitten begrijp ik wat er scheelt. Dat dat ook zo pijnlijk is realiseer ik me nu wel.
Vestimentair krijg ik ook problemen. Zolang ik een trui of T-shirt draag die los over mijn taille hangt is er geen probleem maar ik kan niks meer dragen dat mijn middel benadrukt, dan zie je pas hoe scheef dat is. Mijn bekken staat recht maar door die ingezakte linkerflank lijkt dat nergens meer op. En ik die vroeger altijd zo'n mooie rechte houding had !
Ik begin me te realiseren dat mijn oude dag heel zwaar kan worden. Als ik 80 zou worden ben ik 25 jaar gezond geweest, 27 jaar rug lijder (lumbago, hernia) en 28 jaar half verlamd. Dat is niet bepaald een leuke levensloop. Maar ik kan terugblikken op een goed gevuld sociaal leven, een goed huwelijk en een mooi gezin met 3 prachtige zonen. Ik kan alleen maar hopen dat ik zo lang mogelijk mobiel blijf en in goed gezelschap. Ik maak er maar beter het beste van zoals ik nu bezig ben.
Woensdag - 15/08/2018 - Een feestdag geeft wat meer tijd voor andere dingen. Geen kine deze week. Waarom dan niet even bloggen ? De geplande fietsactiviteiten zijn goed verlopen. Ondanks de warmste week van juli hebben we toch heel wat kilometers gefietst in de grensstreek van Poperinge. Veel velden gezien, bijna geen bossen en we ondervonden dat het vlakke West-Vlaanderen vooral 'vals plat' is : zowel omhoog als omlaag. Door de warmte waren dagtochten niet echt haalbaar. We hebben er wel een paar gedaan waaronder eentje naar de kust. Daar was het wat frisser en konden we genieten van een broodje in de schaduw 'met zicht op zee' !
Nu heb ik mijn oefenschema weer opgenomen maar aangepast deze keer : voorzichtig opbouwen en vooral niks forceren. Dat wil zeggen dat ik nu nog maar de helft doe van wat ik voor de zomer deed vooral wat stappen betreft. Dat vraagt al heel wat zelfbeheersing. Ik leer mezelf nu echt wel kennen (zo'n 'drive' had ik van mezelf niet verwacht). Mijn oefenschema is nog wat uitgebreid met arm- en beenoefeningen, deze laatste vooral om mijn bilspieren wat meer te oefenen. Mijn lamme bil wordt steeds magerder waardoor ik altijd op een kussen moet zitten om het een tijdje te kunnen volhouden. Die bil is bijna vel over been geworden en dat is heel pijnlijk bij het zitten op een harde stoel. Gelukkig heb ik meestal een kussen bij (rolstoel of fiets) zodat we dat zelf kunnen oplossen. Ik zit ook niet meer in evenwicht (waterpas) en daar heeft mijn rug dan weer last van. Na een half uurtje stil rechtop zitten zonder armsteunen begint die al flink pijn te doen en wordt het moeilijk.
Het koorweekend komt dichterbij (laatste weekend van augustus). We kregen een lijst doorgestuurd met de nummers van de partituren die we nodig hebben. Dat zijn degene die we gaan hernemen. Daarnaast komen er gewoonlijk nog wat nieuwe bij. De oude heb ik al kunnen bekijken en die waarvan ik de altpartij nog niet ken eens doorgenomen en beluisterd. De nieuwe partituren krijgen we volgende week of op koorweekend. Die kan ik dan pas onder handen nemen, gewoonlijk zijn die minder lastig omdat ze nieuw zijn en ik niet afgeleid wordt door de sopraanpartij die ik voor mijn CVA geleerd heb (toen was ik sopraan en zong ik de hoogste partij).
Half september ga ik meedoen aan de Lucclassic : https://lucclaes.webhero.be/. Dat is een evenement waar gefietst en gewandeld kan worden ten voordele van zorgcirkels jongdementie : http://www.zorgcirkelsjongdementie.be/ (deze organisatie ondersteunt mensen die op jongere leeftijd getroffen worden door dementie). Wij kennen Luc Claes van vroeger in de Chiro, de jeugdbeweging waar we lid van waren. Hij kreeg de diagnose jongdementie in 2011 toen ik in het ziekenhuis lag door mijn CVA. Hij is ondertussen al overleden terwijl ik blijf vechten tegen de gevolgen van de hersenbloeding : verlamming van mijn linkerkant. Zolang ik mobiel kan blijven ga ik door.
Daarna hoop ik dat de wekelijkse, aangepaste conditietraining weer begint. Dan is het nieuwe werkjaar helemaal opgestart en gaan we er weer tegenaan.
Dinsdag - 17/07/2018 - Join2Bike is teruggekeerd uit Oostenrijk. Ze hebben er een leuke tijd en mooi weer gehad. Wij waren er deze keer niet bij. Met veel spijt in het hart zagen we op Facebook foto's en verslagen verschijnen : https://www.facebook.com/join2bike/. We gaven dit jaar forfait omdat we een druk zomerprogramma hebben en Marcel niet zoveel vrij kon krijgen op zijn werk. Vanaf volgend jaar is dat probleem opgelost. Dan gaat hij in het voorjaar met brugpensioen en zijn we in de zomer vrijer om te doen wat we willen.
De vorige weken zijn een paar mensen in mijn schoonfamilie vrij plots overleden. Dat was droevig nieuws. Ze waren beiden al wat op leeftijd (74 en 80) en niet gezond (diabetes en keelkanker). We hopen dat het daarbij blijft deze zomer, er zijn betere gelegenheden om de familie terug te zien. Een huwelijk bijvoorbeeld : dat is iets voor augustus. Dan trouwt een van onze zonen. We kijken er naar uit. Ze kennen elkaar nu al een hele tijd en het is een mooi koppel.
Het is de laatste tijd te warm om te fietsen (25 - 30° C), maar zondag zijn we in de voormiddag toch een flinke toer gaan doen. We begonnen met de verkenning van de nieuwe fietsstraat (fietsers hebben er voorrang op auto's) in de Martelarenlaan hier in Kessel-Lo. Met wat omleidingen bereikten we de Tiense steenweg en daarna reden we al improviserend verder richting Heverlee en Oud-Heverlee. Via de campus van de universiteit konden we dan door stad Leuven terug naar huis rijden. Het was hoog tijd om weer eens in beweging te zijn. Altijd thuis zitten vind ik niet zo leuk. Zeker niet nu er geen trainingen of repetities meer zijn. Ik ga nu wel wat meer met de scooter op pad om zelf een boodschap te doen maar veel beweging kan je dat niet noemen. Het helpt me wel de deur uit en ik kom al eens iemand tegen maar daar blijft het bij.
Volgende week zal beter zijn, dan gaan we met vrienden op fietsvakantie in Poperinge http://www.toerismepoperinge.be/. Dat wordt een leuke week, we zijn er allebei aan toe. Na die week is er nog een fietstocht gepland door iemand van Join2Bike in en rond Keerbergen. Daarna zal ik zelf weer initiatief moeten nemen. In de zomer is het wel niet evident om gezelschap te vinden want velen gaan met vakantie.
Na een vakantie moet ik mijn eigen trainingsschema weer aanpassen om niets te forceren, dat heb ik deze zomer geleerd. Na een week stil zitten kan ik niet gewoon verder doen aan het tempo van daarvoor want dat leidt tot overbelasting en ontstekingen !
Maandag - 02/07/2018 - Na een weekje deugddoende vakantie in Frankrijk aan de Atlantische kust zijn we weer thuis. We genoten er van mooi weer, de streek en het weerzien met enkele bekenden. Na de rust is het nu werken geblazen : kine en trainingen weer opnemen. Het stappen in beperkte mate om mijn voet niet te overbelasten. Mijn schoenen zitten nu beter. Ik heb wat last van een stijve nek en een pijnlijke schouder, met de goede zorgen van de kinesist duurt dat misschien niet lang. Veel fietsen is er nu niet bij met het superwarme weer : eens boven de 25° C is het bijna niet te doen om echte inspanningen te leveren. Voor oude mensen kan dat zelfs gevaarlijk zijn. Er zijn in onze familie enkele mensen op hoge leeftijd waar het minder goed mee gaat.
Woensdag vertrekt Join2Bike naar Oostenrijk. Daar moeten ze tot het weekend wachten op mooi, droog weer. Wij gaan niet mee dit jaar, dat vinden we natuurlijk heel spijtig maar we hebben een alternatief : een paar weken later vertrekken wij op fietsvakantie met vrienden. Met wat geluk is het dan ook nog wat mooi weer.
Ik hou het kort deze keer. De volgende weken en maanden heb ik waarschijnlijk weinig tijd om te bloggen maar als er wat te melden valt zal ik het zeker niet kunnen laten.
Dinsdag - 05/06/2018 - Alles begint wat in de plooi te vallen. Mijn schoenen zijn eindelijk bruikbaar. De steunzolen zijn nog maar eens aangepast en nu gaat het stappen beter. Deze keer ben ik veel voorzichtiger met het inlopen en oefenen. Mijn knie moet haar stabiliteit terug vinden en dat vraagt weer oefening. Ik doe het nu rustig aan. Vorige keer ben ik te snel vooruit willen gaan waardoor ik mijn voet overbelast heb. Eigen schuld, dikke bult ! Dat doe ik beter niet opnieuw.
De 20 km door Brussel is heel goed verlopen. Door de omleidingen in en rond Brussel wegens wegenwerken en gesloten tunnels kwamen we maar net op tijd aan de start. Net als 5 geleden (mijn eerste deelname) moesten we achteraan aansluiten. De vorige jaren startten we vooraan waardoor je meteen voluit kon gaan. Achteraan moet je opletten voor groepjes lopers die elkaar aflossen bij het duwen van een rolstoel, buggy of joëlette : http://www.joeletteandco.com/produits/joelette-fauteuil-randonnee/. De start verliep nogal chaotisch en het was echt aansluiten en oppassen tot de eerste brede straat vooraleer je die groepjes kon voorsteken. Vanaf dan kon je pas op je eigen tempo gaan rijden en werd het leuk om mee te doen. Deze keer reed ik weer solo. Dat heb ik een paar jaar geleden nog gedaan maar met een lichtere fiets. Om het gewicht van mijn zware fiets wat op te vangen reed ik nu elektrisch (niet constant maar vooral op de hellingen). De handisporters mochten 25 minuten voor de lopers vertrekken. Zo kwamen de meesten voor de middag al binnen en hadden we niet veel last van de warmte. Het was weer een hele belevenis. Het enthousiaste publiek en de muziekgroepjes langs de kant van de weg maken het heel aangenaam voor de deelnemers. Mijn tijd is behoorlijk goed ondanks de moeilijke start : 1:20:53. Je kan hem vinden via deze link : http://www.20kmdebruxelles.be/_static/nl/index.html. Geef bij race : handbike in en daaronder Join2Bike om de resultaten van onze groep te kunnen zien. Op het einde van elke lijn staat het symbooltje van een camera. Daar kan je de beelden zien van mijn aankomst en de passage na 10 km. Onze bus kon de voorbehouden parkeerplaats niet bereiken zodat we nu elkaar moesten opwachten om samen naar de bus terug te kunnen keren. Deze stond geparkeerd naast de Tervurenlaan zodat we nu eens de aankomst van de lopers konden zien. Zoveel mensen die samen lopen moeten ook genoeg ruimte geven aan elkaar om valpartijen te voorkomen. Ze liepen in hetzelfde tempo : niet echt een race maar eerder een groepsactiviteit.
De laatste conditietraining van dit werkjaar was vorige week. De studenten gaan hun examens voorbereiden en afleggen. Nu is het wachten tot half september eer ze weer herbeginnen. Zo heb ik extra vrije tijd in de namiddag op dinsdagen. Dan kan ik zelf wat oefenen met stappen en kracht opbouwen in mijn been, dat heb ik gevoeld in Brussel : mijn goede tijd heb ik ook zelf geleverd met dat sterkere been. Daar ga ik nog van genieten op de fiets deze zomer. Ik hoop op nog mooi, droog weer om met mijn fiets op pad te kunnen gaan. Tijdens de zomerstop van Join2Bike wil ik graag nog wat fietsen met enkele fietsvrienden. We weten elkaar wel te vinden om af te spreken.
De laatste zondag van juni sluit het koor ook het werkjaar af met de feestviering van de parochie en een barbecue. Dan vallen de repetities ook weg tot eind augustus zodat iedereen met verlof kan gaan zonder iets te moeten inhalen achteraf. We herbeginnen voor het koorweekend dat de start vormt van de aanloop naar het volgende concert in 2019.
Maandag - 21/05/2018 - Pinkstermaandag en al enkele buien gehoord en gezien. Gisteren zong Canzonetta de viering van Pinksteren in Blauwput, dus ben ik niet gaan fietsen. Veel volk was er niet in de kerk, dat vermindert altijd. Het was een woorddienst : sinds er geen vaste pastoor meer is zijn er enkele opgeleide leken die in de vieringen voorgaan. Zij doen dat heel goed. Deze keer was het een ex-koorlid. Hij is theoloog en heeft een interessante visie op het leven en geloven.
Het was 's morgens vrij fris, eerder koud, maar 's middags brak de zon door en werd het warm. Ik had me al omgekleed : een lange broek en een truitje met lange mouwen. Na mijn siësta gingen we naar een evenement kijken : http://www.cirklcircus.be/nl/programma in het Sluispark, een nieuwe wijk aan de vaartkom in Leuven : ik met mijn scooter en Marcel met de fiets. Zo konden we overal gemakkelijk door en zat ik heel comfortabel. Ik heb vooral de koorddansers gezien op een breed touw gespannen tussen hoge gebouwen, voor de rest van het programma waren we wat te laat vertrokken en er was teveel publiek zodat we er niets van konden zien. Er stond nogal wat wind waardoor de koorddansers soms hun evenwicht verloren maar ze waren goed beveiligd en er gebeurden geen ongelukken. Ik zat daar in volle zon met nog een licht jasje aan dat ik dan maar gauw uit deed. De meeste mensen liepen er zomers gekleed bij, ik viel serieus op !
Op de terugweg reden we door het park Heuvelhof, hier vlakbij. Daar gaan met Pinksteren altijd de Kesselse Feesten door : http://www.kesselsefeesten.be/ : een kermis en op Pinkstermaandag een rommelmarkt. Die mensen worden nu af en toe goed nat door een regenbui. Tussendoor straalt de zon weer even en zullen ze wel opgelucht zijn.
Na het lange weekend wordt het hoog tijd om het probleem van mijn schoenen aan te pakken zodat ik weer kan oefenen met stappen. Nu dienen die schoenen hoofdzakelijk om te fietsen. Vrijdag heb ik nog goed gereden met iemand van Join2Bike : een combinatie van wat vlakke stukken met de fameuze Heiberg hier vlakbij : http://www.sport.be/cycling/nl/hellingen/info.html?Route_ID=277. We hebben ongeveer 2 u gefietst.
Op deze manier kan ik me toch een beetje voorbereiden op de 20 km door Brussel : http://www.20kmdebruxelles.be/nl/. Zondag is het zo ver. Dan ga ik er weer tegen aan. Het plan is om het deze keer alleen te doen, met elektrische ondersteuning moet dat lukken !
Ik hoop dat er daarna voor mijn schoenen snel een oplossing gevonden wordt. Ik ben het stil zitten grondig beu. De vervangende krachtoefeningen met mijn been zijn wel nuttig geweest. Nu fiets ik sneller, volgens mijn begeleiding. Dat kan ik zondag goed gebruiken. Eens het stappen weer beter gaat ga ik buitenshuis nog wel meer de rolstoel gebruiken voor groepsactiviteiten. Dat is toch veiliger en stelt de mensen meer op hun gemak. Ik ben dan ook niet bang om te vallen als ik me tussen de mensen bevind.
Nu rij ik met de scooter zelfs binnen in het centrum waar mijn moeder woont. Het is een eind lopen voor ik haar flat bereik, dat doe ik overdag bij droog weer. Tenzij ik het uitstel tot 's avonds, dan kan ik met Marcel met de rolstoel gaan en is er geen probleem.
Morgen is de verjaardag van mijn vader, hij zou 89 jaar geworden zijn maar hij overleed in 1998 aan longkanker. We missen hem nog steeds. Mijn moeder houdt zich kranig, al is ze 87 jaar, in november 88. Ze is wat minder goed te been maar ze trekt nog goed haar plan en houdt de moed er in. Ik bezoek haar wekelijks op donderdag, mijn zus ziet haar elke zondag.
Dinsdag - 08/05/2018 - Sinds vorige week zondag gaat het niet goed met mijn lamme voet. Ik vrees dat die overbelast is. Het inlopen van de nieuwe schoenen verbeterde na 10 dagen volhouden en op mijn tanden bijten. Dat was voor mij het signaal om het stappen wat te verhogen : van 5 minuten naar 10 minuten. Van zodra ik weer 20 minuten haalde is het snel fout gegaan : een week later ging het niet meer : heel veel pijn ! Hij zwelt nu heel gemakkelijk op en doet pijn als ik stap met de nieuwe schoenen. Voor korte stukjes in huis (vb. naar de keuken/badkamer) gaat het nog maar verder is het niet te doen, zeker niet met die schoenen. Vrijdag werd er een rx en een echo van mijn voet genomen : daarop is alleen de zwelling te zien, verder geen breuk of barstje (dat is op zich al goed nieuws want daar was ik bang voor). Nu moet ik voor verder advies naar de revalidatiearts. Ik probeer er zo snel mogelijk een afspraak te maken.
Ondertussen stap ik veel minder : geen rondjes meer maar krachtoefeningen met mijn been om de spierkracht niet te verliezen. Nu ga ik altijd met de rolstoel op stap. Dat heeft een verrassend effect : de reacties zijn heel positief ! Het lijkt alsof iedereen blij is dat ik niet kan vallen. Ook voor mij is dat motiverend. Ik gaf het stappen niet graag op maar veel evolutie zat er niet in de laatste tijd. De krachtoefeningen laten zich al voelen : bij het fietsen voel ik dat mijn been sterker is. Het gaat beter dan voordien en op de fiets heeft die voet geen last van de schoen. Dat is een hele opluchting !
De conditietraining doe ik straks ook met de rolstoel. Daarbij kan ik het opstaan en de algemene conditie nog oefenen. Ook voor de koorrepetities gebruik ik nu de rolstoel. Daar ben ik dan wat mobieler en hoef ik niet meer bang te zijn om me tussen de anderen te begeven tijdens de pauze. Dat is een meerwaarde waar ik voordien niet aan dacht. Ik hield zodanig aan het stappen vast dat ik de risico's van het vallen erbij nam.
Donderdag fietsen we Join2Bike weer 39 km op de Ravel van Hoegaarden naar Namen : https://www.routeyou.com/nl-be/route/view/360467/fietsroute/ravel-2-hoegaarden-tot-namur. Deze keer beperk ik me tot de heenrit. Vorig jaar probeerde ik heen en terug maar dat was echt teveel. Daar laat ik me geen 2 keer aan vangen. Hopen dat het droog blijft in de voormiddag ! In Namen gaan we dan iets eten voor we terugkeren naar Hoegaarden. Daarmee hebben we genoeg gefietst deze week.
De koorwandeling op 1 mei viel heel goed mee. Het begrip 'geschikt voor rolstoelen en buggy's' moet je wel met niet al te letterlijk nemen. We konden overal door maar ik was behoorlijk dooreen geschud en mijn begeleider heeft zich serieus schrap moeten zetten ! Het weer leende zich goed voor een wandeling : met een warme jas en een dekentje op mijn benen kreeg ik het niet koud. De wandelaars liepen zich warm op de hellingen van Meerdaalwoud in Sint Joris Weert. Als afsluiter gingen we nog iets drinken op het terras van 'In de rapte' in het dorp. Dat terras was net groot genoeg voor onze groep. Daarmee was 1 mei een fijne kooractiviteit.
Dinsdag - 24/04/2018 - De eerste 'zomerprik' hebben we al gehad : 27° in april ! Daarmee is het warmterecord in april al een feit. Dat zou te wijten zijn aan de klimaatopwarming. Het lijkt erop dat wij daar de eerste gevolgen van gaan meemaken.
Mijn schoenen zitten al veel beter. De felle pijn is weggetrokken na 10 dagen volhouden en op mijn tanden bijten. Ik ben er nu van overtuigd dat dat komt door de versleten steunzolen in mijn oude schoenen. Die heb 2,5 jaar gedragen en dat is blijkbaar veel te lang. Als ik volgend jaar nieuwe sandalen bestel vraag ik er ineens nieuwe steunzolen bij voor mijn bottines. Zo voorkom ik de miserie die ik nu gehad heb.
Vorige week dinsdag was ik te zwaar verkouden om naar de conditietraining te gaan. De hele dag niezen, hoesten en een lopende neus waren er teveel aan. Woensdag ging het al veel beter maar mijn stem liet het nog afweten. We kregen bezoekers die we al heel lang niet meer gezien hadden. Daarvoor had ik de koorrepetitie al afgezegd. Zij bezochten ons 8 jaar geleden (toen ik nog goed te been was) en wij gingen hen 4 jaar later bezoeken (met rolstoel en trike). Het was een blij weerzien natuurlijk. We gaan zeker nog eens op tegenbezoek.
Dankzij het mooie weer zijn we al 2 zondagen op rij kunnen gaan fietsen met Join2Bike. De tocht in Booischot was een succes, die van eergisteren vanuit Pellenberg ook maar een buitje kwam wat te vroeg voor ons. De vrijdagen lukte het niet. Ofwel was het te warm in de namiddag of hadden we het te druk met andere dingen. Dat vind ik wel spijtig want ik moet in topvorm geraken tegen einde mei voor de 20 km door Brussel. Laat ons hopen dat het dan niet weer zo warm is als vorige week want daar hebben de lopers veel last van. Met de 10 miles in Antwerpen hebben ze de lopers moeten aanraden om hun tempo te verminderen tot wandelen omdat veel mensen last kregen van de warmte.
Straks kan ik in de conditietraining weer wat stappen. Alles met de rolstoel doen is een goed alternatief maar toch minder leuk. Nu het stappen beter gaat ben ik het thuis ook aan het oefenen, zij het op een lager ritme dan voorheen (10 rondjes in plaats van 20). Dat kan ik mettertijdwel wat opbouwen tot op het niveau van vroeger.
Morgen naar het koor, we krijgen stemcoaching, mijn stem is net op tijd gerecupereerd na de verkoudheid. Zo valt deze week alles in de plooi !
Maandag - 09/04/2018 - Na de warmste 8 april ooit volgt de 9de met een betrokken hemel waar de zon nauwelijks door komt. Gisteren kon ik, dankzij mijn nieuwe schoenen, toch gaan fietsen. Donderdag werd ik 's morgens bij het ontbijt al gebeld dat ze klaar waren. Ik had de kinesist al verwittigd dat ik waarschijnlijk niet kon komen zodat ik ze rustig kon uitproberen en we ons niet moesten haasten om nog tijdig bij haar te geraken. Gelukkig maar want we waren er niet snel buiten. De schoenen wringen nog steeds aan mijn lamme voet, zelfs ik er niet mee stap. Stappen blijft uiterst pijnlijk. Om er wat aan te wennen moet ik ze 3 maal per dag een uur dragen. Ik doe dat ook om te zien of het betert maar een uur stappen is niet te doen. Als ik het al 5 minuten volhou heb ik nadien veel pijn aan mijn voet. Dat doe ik dus liever niet 's avonds zodat ik niet te veel pijn heb als ik ga slapen.
Dagelijks pijnstillers nemen wordt afgeraden daarom laat ik er telkens een dag tussen zodat ze blijven werken. Ik hoop wel dat het lukt en dat het beter gaat met mijn voet na een paar dagen flink zijn anders ga ik er zeker mee terug. Ze hebben me verzekerd dat ze er blijven aan sleutelen tot het goed is, zelfs al moeten ze helemaal opnieuw beginnen ! Ik vrees dat de stand van mijn voet veranderd is na 2,5 jaar met dezelfde schoenen gelopen te hebben (die zijn waarschijnlijk wat uitgezet waardoor mijn voet vrij spel kreeg). In dat geval zal er een nieuwe afdruk van mijn voet gemaakt moeten worden. Dit verhaal wordt dus nog vervolgd !
Het zomeruur heeft me dit jaar meer gestoord dan de vorige jaren. Moe opstaan en de hele dag moeite hebben met concentratie. De eerste dagen wat later gaan slapen is daar een goede remedie tegen, denk ik. Mijn medicatie kon ik op 2 dagen gemakkelijk omschakelen (telkens een half uur opschuiven). Na de misselijkheid na de trip naar Antwerpen van vorige maand weet ik dat het wel lukt als de regelmaat eens in het gedrang komt. Dat is iets anders dan onregelmatig zijn. Toen ik pas thuis was van Pellenberg nam ik mijn medicatie 's avonds niet stipt genoeg en dat liet zich voelen na een tijdje. Nu doe ik dat veel stipter nadat ik daarop gewezen werd op de epilepsieraadpleging en heb ik geen problemen meer.
Zondag hebben we volop genoten van het fietsen met Join2Bike in en rond Pellenberg en Bierbeek. Volgende zondag wordt dat een tocht in en rond Booischot vanuit Nethedal : https://www.gaph-heist.be/nethedal-vzw.html. Een goede reden om de pijnlijke schoenen wat langer hier te houden.
Dinsdag - 27/03/2018 - 'Maart roert zijn staart' : deze weerspreuk klopt als een bus ! Na het vriesweer van de vorige weken komen nu ineens enkele zonnige en warmere dagen. Zondag konden we met Join2Bike 'eindelijk' nog eens gaan fietsen. Dat was van 11 februari geleden ! Onze fietshonger was groot en we waren uiteraard heel blij om elkaar terug te zien. Het was een gewone training in en rond Pellenberg en Bierbeek. Door wegenwerken moesten we hier en daar omleidingen volgen langs smalle veldwegen, gelukkig gebetonneerd. Die werden ook gebruikt door oude auto's. Er moet ergens een bijeenkomst geweest zijn want ze waren voorzien van eenzelfde kenteken van een of andere club, denk ik. Iedereen genoot met volle teugen en ook al waren onze benen niet meer in vorm, we maakten er het beste van. Een trike op rollen zetten om indoor te kunnen fietsen is niet vanzelfsprekend.
Vorige donderdagnamiddag gingen we naar een vorming over balans en evenwicht na een hersenletsel. Deze vorming ging door in Pellenberg en werd gegeven door een van de kinesisten. Zijn werkervaring kwam goed van pas. Het publiek bestond vooral uit mensen met een hersenletsel (patiënten en ex-patiënten) en hun begeleiders (partners/familie). Na een uur achtergrondinformatie met wat filmmateriaal en een koffiepauze volgde een half uurtje oefeningen waarbij we zelf konden voelen hoe we de praktische tips konden gebruiken. Deze vorming werd georganiseerd door SIG : http://www.sig-net.be/nl/vormingen_2.aspx. Ik krijg de nieuwsbrief via mail en blijf zo op de hoogte van hun agenda.
Gisteren mocht ik mijn nieuwe schoenen gaan passen. Deze keer was ik er op voorzien om de beugel van mijn oude schoenen te laten overzetten op de nieuwe. Ik heb er aan gedacht om mijn sandalen mee te nemen. Nu ik een tweede beugel daarop heb gaat dat heel wat vlotter. Vroeger moesten we die oude schoenen op afspraak binnen brengen en zat ik een dag zonder schoenen. Dan moest ik die dag alles vanuit de rolstoel doen. Ik heb nog wel mijn eerste paar oude schoenen als reserve, maar zonder beugel heb ik daar niet veel aan. Ze houden mijn voeten warm en ik kan er op staan maar ik kan er niet mee gaan. Met mijn sandalen gaat dat al iets beter : daar kan ik wel mee gaan, maar liefst zo weinig mogelijk want ze steunen mijn enkel niet genoeg. Ik zit vandaag dus weer zoveel mogelijk in de rolstoel. Nu hoop ik dat ik vandaag nog bericht krijg dat mijn schoenen klaar zijn en we ze kunnen gaan halen. Dat zou vandaag of morgen zijn werd me beloofd. Als het niet voor vandaag is moet ik straks de conditietraining volledig met de rolstoel doen.
Voor Pasen zou dat een mooi cadeau zijn. Zondag zingen we met het koor de mis van 10u. De fietstraining van Join2Bike wordt verzet naar Paasmaandag, als het weer het toelaat. 'Aprilse grillen' kunnen al eens tegenvallen maar wie weet valt het nog mee !
Dinsdag - 13/03/2018 - Na een muzikaal weekend met de concerten van Canzonetta kom ik weer in de gewone routine.
Vorige week was niet alleen druk maar ook bewogen. De trip naar Antwerpen op maandag en het intakegesprek bij TRAINM verliepen goed. Het voorstel om een abonnement te nemen houden we voorlopig in beraad omdat het zo duur is.
We hadden geen idee wat de avondspits zou geven en daarom had ik een belegd broodje voorzien. Dat broodje is me echter niet goed bevallen en op de snelweg werd ik al gauw erg misselijk. Een tussenstop op een parking was noodzakelijk om even te bekomen en mijn mond te spoelen. Lag het nu aan het broodje of heb ik het griepje van Marcel overgenomen, waar hij in het weekend last van had, geen idee. Toen we thuis kwamen voelde ik me erg zwak en moest ik ondersteund worden. Met de hulp van een voorbijganger kon ik met de rolstoel en de lift naar binnen. Mijn avondmedicatie moest ik dan nog innemen maar daardoor kwam de misselijkheid weer terug en braakte ik die algauw weer uit. Dan maar gauw mijn bed in en rusten om erger te voorkomen.
Ik maakte me het meest zorgen om de gemiste medicatie tegen epilepsie en stond dinsdag heel wankel op mijn benen. De conditietraining heb ik dan maar overgeslagen. Marcel is die dag thuis gebleven om in de buurt te zijn als er weer een probleem zou opduiken. Dat was gelukkig niet zo. Ik heb me enkele dagen heel rustig gehouden en weinig of niet gestapt als ik alleen was omdat ik mij niet zeker genoeg voelde. Woensdagnamiddag moest ik op controle bij de epilepsieraadpleging : uit ons verhaal maakten zij op dat het eerder griep was dan epilepsie. De generale repetitie van het koor op woensdagavond heb ik ook laten vallen in de hoop dat ik me donderdag wat beter zou voelen. Dat was ook zo en bij de kinesist heb ik dan mijn eerste stappen gezet op de loopband.
Door het vele stil zitten voelden mijn benen stijver aan en ging het stappen moeilijker. Nu ben ik aan het oefenen om dat weer vlotter te kunnen en dat begin ik te voelen.
De concerten van het koor waren op zaterdagavond en zondagnamiddag. Naar het eerste ben ik gaan kijken omdat ik de laatste repetitie gemist had en om mijn krachten wat te sparen. Zo kon ik zien wat er eventueel nog gewijzigd was. Zondag zong ik dan wel mee, dat was blijkbaar genoeg om 's avonds doodop te zijn. Ik hoop volgend jaar gezond en wel aan de start te staan van het concertweekend !
De training van Join2Bike viel zondagmorgen letterlijk in het water : veel regen tot ongeveer 10.00 u. Ze houden niet echt een winterstop maar het slechte weer van de laatste weken brengt dat wel met zich mee. We hopen op beterschap voor het volgend weekend want dan is er een fietstocht in Averbode gepland.
De 7de verjaardag van mijn CVA (28/02) is uiteindelijk toch geen zwarte dag geworden. Dankzij enkele bemoedigende berichtjes, telefoontjes, bezoek en een koorrepetitie viel het heel goed mee. De dagen ervoor waren moeilijker dan de dag zelf.
Dinsdag - 27/02/2018 - Eindelijk weer even tijd om te bloggen ! De afgelopen weken waren goed gevuld. Een mammo- en echografie wezen uit dat alles prima in orde is. De pijn in mijn linkerflank zou vanuit mijn ribben komen en niet mijn borst zoals gevreesd.
De vorige zondagen ben ik niet gaan fietsen. Door het vriesweer was de laatste training afgelast. Op 4 februari had het koor een extra repetitie in de namiddag waarvoor ik mijn krachten moest sparen en ook die training niet kon meedoen. De repetities vlotten goed en iedereen begint zich zekerder te voelen voor de concerten van 10 en 11 maart. Ondertussen hebben we al enkele weken veel zon gezien en dat maakt veel goed.
Op 18 februari zijn we gaan kijken naar TRAIN M : http://trainm.com/nl/home-nl/ in Antwerpen. Dat is een modern revalidatiecentrum waar met robots gewerkt wordt. Die robots helpen je om je spieren op de juiste manier te gebruiken. Ik hoop daar mijn manier van stappen te verbeteren en mijn arm wat meer te activeren. Het is wel heel duur en het vraagt veel tijd maar volgende maandag gaan we meer te weten komen bij het intakegesprek.
Het is nog wachten op nieuwe schoenen. Ik hoopte dat dat vlotter ging gaan na het bericht van de goedkeuring door het ziekenfonds maar ik ben nog niet opgeroepen voor een pasbeurt.
Mijn schouder doet het goed. Ik probeer hem nog wat te ontzien bij de conditietraining maar verder heb ik er geen last meer van. Ik voel het nog wel wanneer ik te lang in dezelfde houding zit of met hetzelfde bezig ben, vooral aan de laptop.
Morgen ben ik 7 jaar half verlamd. Dat is geen leuke verjaardag. Het voelt aan als de zwarte bladzijde in mijn leven. Nu 7 jaar geleden kreeg ik een zware aanval van migraine en ging vroeg naar bed met een pijnstiller omdat licht en geluid onverdraaglijk waren. De volgende morgen stond ik op met een raar gevoel in mijn hoofd, zoals steeds na zo'n aanval. Verder leek er niets aan de hand en ik vertrok naar mijn werk. Als ik thuis gebleven was zou ik die dag niet overleefd hebben. Mijn collega's brachten mij een paar uur later naar het ziekenhuis om na te kijken wat er gaande was. Mijn arm werkte minder goed maar verder viel het nog mee. Dat was het begin van die zwarte dag. Tegen de avond kreeg ik een zware hersenbloeding en werd ik met spoed geopereerd. Na 9 maanden kwam ik weer thuis. Na 2 schedeloperaties en herstel daarvan waren 5 maanden revalidatie nodig om handig te worden met 1 hand en te leren stappen met een lam been.
Sindsdien ben ik blijven oefenen om beter te functioneren. Mijn sociaal leven heb ik grotendeels kunnen hervatten, zij het in aangepaste versie. Ik ben mijn man, zonen en de vele mensen die mij daarbij helpen oneindig dankbaar.
Dinsdag - 13/02/2018 - Mijn schouder lijkt weer oké. Straks neem ik de proef op de som in de conditietraining !
Van het fietsen heb ik totaal geen last gehad. Zondagmorgen regende het even maar tegen dat we vertrokken met Join2Bike stopte het al en we hebben een mooie, droge tocht gemaakt langs de vaart, van Leuven naar Kampenhout en terug, een vlakke training dus. De wolken hielden de zon tegen tot na de middag. Deze keer kwamen we niet samen in Pellenberg maar wel op de parking van de nieuwe klimzaal aan de vaart. De groep was kleiner dan gewoonlijk, misschien door het twijfelachtige weer ? In de namiddag zijn we de nieuwe woonst van een van onze zonen gaan bewonderen. Hij heeft nu een appartement in Schaarbeek. De inrichting is nog niet afgerond maar dat komt wel in orde.
Na Pasen wil ik graag weer fietsen op vrijdag. De kine moet daar dan voor wijken, met 3 beurten per week, 2 x fietsen en 1 x conditietraining heb ik nog genoeg beweging, naast de kooractiviteiten. Ik verwittig mijn kompanen van vorig jaar op voorhand, hopelijk hebben ze er nog zin in, zodat we wat extra kunnen trainen voor de 20 km door Brussel van einde mei.
Het is nog even wachten op nieuwe schoenen. Het ziekenfonds heeft de aanvraag al goed gekeurd. Lang kan het nu niet meer duren maar het vraagt weer geduld.
Nu ik hier een tijdje heb zitten werken op de laptop voel ik dat mijn schouder weer begint pijn te doen. Straks voorzichtig zijn, is de boodschap !!!
Dinsdag - 30/01/2018 - Eindelijk wat tijd om te bloggen. Ik heb weer wat nieuws ! Mijn nieuwe schoenen zijn besteld. Het worden weer donkere, zoals enkele jaren geleden. Het grijs vindt Marcel blijkbaar wat saai.
De eerste conditietraining bleek toch wat te zwaar te zijn. Ik heb sindsdien, al 2 weken ondertussen, last van mijn rechter schouder. De aanhoudende inspanning bij het voortduwen van de rolstoel was te zwaar, denk ik. Mijn kinesisten hebben er aan gewerkt en vrezen voor een mogelijke ontsteking. In dat geval kan het nog een hele tijd duren voor ik weer kan gaan trainen.
Voor die schouder kan ik weer wat extra oefeningen doen : de voorwaarts gestrekte arm naar voor en naar achter bewegen en bij dat laatste het schouderblad naar beneden trekken alsof je het in je linker broekzak zou willen steken. Zo weet ik weer wat meer te doen en op te letten. Bij deze oefening ook de onderrug goed oprichten en een beetje hol maken zodat de spiertjes tussen de wervels wat steviger worden. Dat doe ik ook zo veel mogelijk bij het zingen omdat je longen dan meer plaats hebben en je buikspieren dan mee steun kunnen geven aan je stem zodat je wat krachtiger kan zingen.
Aan de laptop voel ik ook wat last aan die schouder. De armsteun van mijn rolstoel stond wat te laag. Toen Marcel dat hoorde heeft hij dat nagekeken en verholpen. Zo'n klusser in huis is toch wel super handig. Hij doet zijn bijnaam 'MacGyver' weer alle eer aan !
Fietsen gaat gelukkig nog. Zondag had ik geen enkel probleem na de rit met Join2Bike. Het was niet al te koud, ondanks een beetje wind, en het bleef gelukkig droog ! Bij het stappen met mijn stok voel ik die schouder ook altijd. Deze morgen voelde ik hem al bij het ontbijt terwijl ik maar gewoon havermoutpap maak in de microgolfoven. Dat eten met een lepel kan niet zwaar belastend zijn.
Deze morgen schijnt de zon hier in Leuven. Dat is weer lang geleden ! De grijze bewolking en donkere lucht werkt deprimerend.
Zondag wordt een drukke dag : 's morgens fietsen en na de middag extra repetitie van het koor. Het volgende concert op 10 en 11 maart nadert al snel en we hebben nog veel werk. Er zijn ook enkele nieuwe kandidaat-koorleden opgedoken. Goede voornemens voor het nieuwe jaar zeker ? Ik hoop dat ze nog even geduld hebben tot na het concert zodat wij ons daar op kunnen concentreren.
Donderdag - 18/01/2018 - Stormweer in Vlaanderen : beter binnen blijven dan omwaaien en weer wat tijd om te bloggen !
Vorige week kreeg ik eindelijk meer uitleg over de ganganalyse die plaats vond in september. Daaruit blijkt dat mijn hamstrings (achterkant bovenbeen) heel zwak zijn. Ze zijn net sterk genoeg om mijn knie in een aanvaardbare positie te houden als ik stap. Mijn kinesisten zijn het erover eens dat er wel wat activiteit in zit en dat daaraan gewerkt kan worden om die te versterken. Ik heb weer heel wat tips gekregen om ermee aan de slag te gaan. Daarnaast merk ik ook dat al die uitleg (en misschien ook door de extra stimulatie met de vliegenmepper) ervoor zorgt dat ik me meer bewust ben van die spieren en ze VOEL werken bij het stappen. Dat geeft me weer moed om verder te blijven oefenen.
Op Facebook trok dit artikel mijn aandacht : https://wandelnet.nl/waarom-wandelen-zo-goed-voor-je-hersenen. Er staat een verwijzing in naar het originele artikel in het Engels, ten behoeve van buitenlanders voor wie het Nederlands te moeilijk is. Misschien verklaart dat waarom ik zo graag stap ook al gaat het moeilijk en evolueert het niet genoeg om het zonder stok te kunnen doen. Je hersenen hebben er baat bij : ze vormen nieuwe verbindingen en je wordt er goed gezind van ! De laatste tijd zeggen veel mensen mij dat ik er zo goed uit zie, zou dat er iets mee te maken hebben ? Ik vraag mezelf al lang af van waar ik de energie blijf halen om door te gaan. Ik kan het gewoon niet laten denk ik dan, maar misschien komt het wel doordat ik zoveel stap ! Ik probeer een uur per dag te stappen in huis om niet te verstijven als ik te lang zit. Elke gelegenheid om rond te lopen grijp ik aan, in het koor wordt mij spontaan hulp aangeboden (door een groep mensen lopen is riskant omdat je dan al eens een duwtje krijgt waardoor ik mijn evenwicht zou kunnen verliezen), stil blijven staan is ook moeilijk.
Dinsdag ging de eerste aangepaste conditietraining van 2018 door. Het was lang geleden en ik ben er natuurlijk goed in gevlogen, met als gevolg dat mijn rechter schouder nu wat pijnlijk is : overbelast waarschijnlijk. Volgende maandag kan ik eindelijk nieuwe schoenen gaan bestellen. Ik hoop dat ze snel klaar zijn want de oude zijn nu helemaal uitgezakt en versleten. Ik kan ze moeilijk stevig genoeg vast maken zodat ze genoeg steun geven. Heel vervelend !
Dinsdag - 09/01/2018 - Een onverwacht vrije dinsdag kan ik niet laten voorbij gaan zonder te bloggen. Mijn jaaroverzicht van vorige week was wel heel beknopt. Uiteraard is er wel wat meer gebeurd dan die grondige expertise ! De uitslag en het inzicht dat ze opleverde overheerst wel mijn gevoel over 2017.
Voor Join2Bike was het een sabbatjaar : geen reis naar Oostenrijk maar daardoor had ik wel meer vrije tijd in de zomer om te fietsen in kleine groepjes met vrienden van het koor en van Join2Bike. Verveling krijgt bij mij geen kans, ondanks de zomerstop van conditietraining en koorrepetities bleef ik bezig met lezen, kruiswoordraadsels, kineoefeningen, stappen, fietsen (als het weer het toeliet : juni was een goede maand daarvoor).
De jaarlijkse consultatie bij de revalidatiearts in Pellenberg (september) leverde een bijkomend onderzoek op : ganganalyse om na te gaan hoe ik stap en waar de pijn in mijn linkervoet vandaan kwam. Die analyse vond plaats eind september. De uitslag daarvan werd mij toegestuurd eind december en de bespreking vond gisteren pas plaats. Uit de analyse bleek dat bepaalde spiergroepen in mijn linkerbeen te weinig actief zijn. Of ik daar nog iets aan kan doen zullen mijn kinesisten mij moeten duidelijk maken. Ik kreeg instructies mee voor hen. Wat mij het meest interesseerde was of er iets moest veranderd worden aan mijn schoenen of mijn beugel. Dat is niet het geval en ik kreeg het lang verwachtte voorschrift voor nieuwe schoenen mee. De afspraak met de orthopedische werkplaats ligt al vast. Over 2 weken kan ik daar terecht want mijn vaste schoenmaker is nog met verlof. Met mijn oude schoenen stap ik nu veel minder, mijn rondjes in huis zijn beperkt tot 10 minuten ipv 20 minuten om pijn te voorkomen. Op onze wandelingen in Spanje kreeg ik meer pijn en merkte ik dat de steunzool van mijn linker schoen nog dieper ingezakt was. Als ik nog eens langer dan een jaar met hetzelfde paar schoenen moet stappen kan ik beter die steunzool laten vervangen dan hem steeds weer op te lappen zoals afgelopen jaar. Weer iets dat we geleerd hebben !
De bijkomende fietstochtjes op vrijdagnamiddag zijn voorlopig afgelast. We wachten op beter weer na de winter om dat te hervatten. In de aanloop naar de 20 km door Brussel in mei zal de motivatie er weer volop zijn om dat te doen. Deze keer ga ik het weer solo doen, met behulp van mijn motor moet dat lukken. Sinds oktober fiets ik bij Join2Bike ook weer solo en dat valt goed mee. Ze noemen me daar :"Speedy Lieve" ! Dat zegt genoeg, ik kan het weer niet laten om in te halen als het kan. De steile hellingen zijn ook geen probleem blijkbaar. Langzaam maar zeker kom ik altijd boven.
2017 eindigde in mineur met 2 begrafenissen tussen Kerstmis en nieuwjaar. Daarna feesten voelt raar aan maar helpt wel om verder te gaan. Zo gaat dat ook bij de koffietafel na een uitvaart. Je ontmoet dan vaak mensen die je al lang niet meer gezien hebt. Ik heb zo heel wat familie die ver weg wonen. Ik ben dan meestal heel blij om die nichten en neven, tantes en nonkels nog eens te zien en er mee te praten dat de droevige gelegenheid op de tweede plaats komt.
