Een collega verandert van werk en hij geeft een kadootje. Eigenaardig. Normaal is het eerder omgekeerd. Maar ja het is ook een promotie. Toch doet me dit terugdenken aan de "filosofie van de gift" . Prof Vandevelde (prof filosofie Fac economie Ku Leuven) kreeg ooit de hele wereld van de ontwikkelingssamenwerking over zich heen toen hij de filosofie van de gift toepaste op de wereld van de ontwikkelingssamenwerking. Wat was zijn stelling: als je iemand iets geeft, dan kweek je een gevoel van afhankelijkheid bij diegene die ontvangt. Want als je iemand iets geeft, dan wil die iets teruggeven, maar indien dit niet kan of past dan heb je het gevoel dat je in de schuld staat bij de gever. Mijn madam heeft een gelijkaardige filosofie en geeft ook graag kadootjes: zij zegt dat je altijd op een of andere manier iets terugkrijgt.Terug naar het perfecte kadootje van mijn collega: het is een biljet van het eerste geld in Cuba dat Fidel en zijn companen drukten toen er nog maar een klein stukje van Cuba bevrijd was door de Cubaanse guerilla's. Fidel heeft steeds gepoogd de geldmarkt zelf in handen te hebben, ook nu nog.Hij wist dus hoe belangrijk geld was als ruilmiddel in de ontwikkeling van een economie en hoe belangrijk eigen geld is in de erkenning van een staat. De kwijtschelding van de schulden van de derde wereld is dus geen gift,maar een vermindering van hun afhankelijkheid van de wereldbank. Een kans op eigen biljetten ! Morgen kijken zonder enig schuldgevoel naar de concerten van Live 8 .Je kan klikken op het beeldje en zo kan je de petitie van live 8 tekenen. Doen !
Vandaag proklamatie van zoon junior. Laatste jaar technische opleiding toerisme. Met de hakken over de spreekwoordelijke sloot, door het zelfde oog van de naald. Toch puik, want alleen resultaten tellen. Een ganse trits van leerlingen werd via evenzoveel speciale prijzen opgevoerd en geprezen voor hun intellect, ijver, inzet, uitmuntendheid. Als levend uithangbord van hoe goed de school wel is. Grundlichheid muss sein. Iets mindere leerlingen met bv leerproblemen komen op een dergelijk palmares niet voor, of de leerkrachten zouden meer oog moeten hebben voor de lijdensweg van sommige leerlingen. De lof der zotheid is niet aan het onderwijs besteed. Soit, ook Erasmus had het in donkere tijden niet altijd makkelijk om zijn wijsheden aan de man te brengen.Maar hij was wel een symbool van vernieuwing en verlichting.Erasmus gebruikte de boekdrukkunst om over alles en nog wat als "geleerde" zijn mening te verspreiden. Internet en blogger avant-la-lettre. Als junior daar iets van opgestoken heeft, dan is hij klaar voor een nieuwe toekomst. Maar eerst, papieren afwerken, inschrijven, perspectief geven en vooral loslaten. Opvoeden is zelfstandig maken en daar zijn wij zeker aan toe. Op duidelijke aanvraag staan we ter beschikking. Op naar de volgende aflevering van deze never ending story...
Waar is de tijd dat de Spa-hoofdkwartieren hun politieke mandatarissen de opdracht gaven zo veel mogelijk in de media te komen ? Beginnende politici deden er goed aan een plakboek met de persartikels bij te houden en als portefolio te gebruiken bij de samenstelling van de lijst.Vandaag lijkt het beter niet in de media te komen en als een hard werkende grijze muis door het leven te gaan. Of vergis ik mij ? Notaris-boekhouder Yves met de geit stijgt in politieke polls naarmate hij minder verklaringen aflegt en meer en meer vast stelt. Met Steve in Limburg is het wachten op Johan om nog iets van de Spa te vernemen, en voormalig VLD -woordvoerder van dienst Bart Somers moet als voorzitter door een porseleinwinkel lopen en het goede voorbeeld geven. Het Vlaams Belang moet opnieuw naar vroegere racistische uitspraken grijpen om een halve bladzijde gratis publiciteit te kunnen krijgen in de kranten. Alhoewel de titel 'overbodig' in het edito van de Standaard wel erg raak is, wat mij betreft. De komkommertijd is er vroeger dan andere jaren, wellicht wil het parlement gewoon naar Zee.Of zou het aan het feit liggen dat er eigenlijk de komende twee jaar geen verkiezingen zijn voor de federale regering en er alleen maar gemeenteraadsverkiezingen komen volgend jaar ? Dan is het immers de tijd om opnieuw straten open te breken, lintjes door te knippen, eerste stenen te leggen.. om de plaatselijke politici in de kijker te brengen.Ook in de blogwereld zullen nieuwe blogs van 'kandidaten met ambitie' over plaatselijke toestanden openbloeien. Laat duizend bloemen bloeien... het komt de democratie en de burger ten goede. Maar ondertussen wacht ons een mooie zomer, en dan kijken de mensen geen tv, en slaan ze een praatje met de buren.
Mooie discussie tussen de kwaliteitsgazetten De Standaard en De Morgen. Vandaag antwoordt de Standaard lichtjes in een column op de beschuldiging dat de Standaard het Vlaams Belang als een normale partij behandeld. De Morgen houdt stand in het cordon sanitaire als enigste gazet in Vlaanderen. progressief ? Nee helemaal niet! . Hoofdredacteur en coryfee Yves koketteert reeds jaren met blauwe logebroeders en heeft derhalve zijn roots en zijn brave socialistische achterban aan de paarse regering verkocht. De katholieke Standaard probeert langzaam en braafjes te veranderen naar een open, graag gelezen en met trakteertoestanden krant. Marketing moet, ook als je ernstig wilt blijven. Het punt in de VB discussie is uiteraard hoe je omgaat met een bende bedriegers die zich op Vlaams-nationalistische en antipolitieke gevoelens beroepen en daarmee de grootste partij in Vlaanderen worden. Geef je ze ruimte ; aandacht en een forum. Of sabel je ze elke keer neer ? Ik kijk niet graag naar een artikel, naar een column. In een krant staat meer. De egobladzijden van de Morgen over trends, fassion en sex ergeren me mateloos, de Standaard heeft te veel beursnoteringen. Ik mis in alle kranten wat een werkmens mag of moet verdienen.( vind je wel op http://www.groupes.be/ned/frset_global.asp?Content=http://www.groupes.be/ned/actualiteit.html)Ik lees te veel HRM-gewauwel, te weinig echte reportages over hoe het er echt in een bedrijf aan toe gaat. Dus wat rest er anders dan gericht te internetten ? Zij delven op termijn hun eigen graf. We kopen geen gazet om CD's;boeken, prijskampen, handdoeken, biografieën, met afslagbonnetjes te kunnen kopen. Ik koop een gazet om s'morgens een vriendelijke lacht te krijgen van het madammeke ...
Tropisch weer brengt tropische herinneringen. Cuba waar we salsa dansten in de internationale camping El Abra ,waar we voor het eerst gingen duiken,waar we Frans Wuytack voor het eerst ontmoetten. Waar we de varkensbaai bezochten en krokodil aten.Waar we zwetend in onze cabanas tot s'morgens muziek uit de nabijlegen cubaanse campings konden horen. Cuba waar de George ons mojito leerde drinken en maken. Het Mojito-recept Men neme een glas, 1/3 witte rum ( geen bacardi= miamese maffia, liever wereldwinkelrum) 2 koffielepels vloeibare rietsuiker, frisse muntblaadjes (pletten), een halve limoen ( of limon-pulco)2 druppels angosta, aanvullen met bruisend water en ijsblokken.
De friste coctail ter wereld,waarvan Ernest Hemmingway er sloten van dronk in de Bodegito del Medio in Havanna. Cuba is het land waar toerisme en muziek( Omara Portuando komt naar het blue-note Festival in Gent op 24 juli) een mix van aantrekkingskracht en overleving aan de bevolking geven. Iedereen weze gewaarschuwd: zoals overal waar armoede heerst ben je een wandelende dollar in de straat.Ook in Cuba, waar Fidel zelfs de zwarte markt controleert om zijn munt te vrijwaren van speculatie en om de binnenlandse markt te stimuleren. Maar er is geen of weinig analfabetisme, goede en goedkope medische zorg. In de trova's( muziekclub waar ouderen komen spelen) vind je gelukkige oude mensen. Het land waar de officials willen tonen dat hun systeem werkt, beter werkt dan in de rest van de wereld.Stilaan begint men met mondjesmaat toe te geven dat er toch hier en daar problemen zijn. Een Cubaanse delegatie vorige week in ons land gaf toe dat de arbeiders die in de gemeentes aan de sociale woningbouw werkten niet meteen de best geschoolde en de best betaalde waren. Voor het eerst hoorde ik iets anders dan dat iedereen gelijker was dan iedereen en er geen discriminatie bestond.Misschien het begin van de maatschappelijke vernieuwing daar op Cuba ?
Colombia, het gevaarlijkste land ter wereld om syndicalist te zijn
Zopas zijn de Colombiaanse mannen van de USO ( Colombiaanse pertroleumvakbond) langs geweest. Zij waren in ons land om een getuigenis voor te bereiden voor een commissie bij de Internationale Arbeidsorganisatie. Dit is pas achter de rug en had positieve resultaten. In oktober gaat een IAO-missie ter plaatse gaan onderzoeken hoe het daar juist zit met de syndicale rechten en vrijheden. Tja, ik vrees dat ze er nogal gaan schrikken.Niet alleen zijn er de voorbije jaren nogal wat syndicalisten vermoord, ontvoerd, moeten vluchten : slechts 1% van de bevolking heeft een CAO, slechts 5% is gesyndiceerd. Dit alles in een klimaat van geweld, privatisering, armoede drugshandel, maffia-bendes,para-miliatairen,kortom een klimaat dat meer aan oorlog dan aan vrede en democratie doet denken.De petroleumvakbond slaagt er ondanks alles in nog iets te doen: zij hebben 4500 leden, 150 militanten, een gazet, en een CAO. Vorig jaar staakten zij in het staatsbedrijf ECOPETROL, en konden een akkoord bereiken. Maar in Colombia is natrappen de regel: 245 werknemers werden ontslagen. Volgens de wet is staken onwettelijk.De rechtbank zei dat de staking toch mocht, de regering lapte de uitspraken van de rechtbank aan zijn laars. Daarvoor trokken zij nu naar Geneve om niet in een totale rechteloosheid en chaos terecht te komen. Zij krijgen gelijk, nu kijken wat er in de praktijk veranderd....
Ooit kampeerden we in Spanje en ontmoette ik iedere avond aan het zwembad Ramon. Hij deed juist hetzelfde als ikzelf: rond zes uur s'avonds met de kinderen zwemmen zo dat ze daarna moe in bed konden en er nog wat tijd overbleef voor een rustige avond. We werden vrienden en hij vertelde vurig over de politieke uitdagingen in Catalonië. Een linkse en groene nationalist. Jaren erna was hij door de nederlaag van de socialisten bij de gemeenteraadsverkiezingen op de wip komen te zitten met zijn ene zetel. Hij verkocht zijn huid duur, werd schepen en vormde een coalitie met de communisten en de katholieken en de groene/ nationalisten. Amper twee jaar later kon hij als schepen van cultuur reeds indrukwekkende realisaties in Los Franqueses voorleggen. Zo was er een nieuwe en moderne biblitheek gebouwd en een opleidingscentrum voor werklozen. Nochtans was de erfenis van het voormalige stadsbestuur zeer negatief zoals: een beperkte en corrupte gemeenteadminstratie met amper 48 ambtenaren... De nieuwe coalitie bleef niet bij de pakken zitten en zorgde voor zeer veel ( zij het tijdelijke) aanwervingen, trok naar Madrid om het oude militaire vliegveld tegen een spotprijsje aan te kopen, en bereikte een extra stopplaats voor de trein. Zij dreven handel als geen ander en verruimden daarmee de investeringsmogelijkheden van de stadskas. Een gedeelte van het militair vliegveld verkochten zij aan bedrijven, met de opbrengst werd het opleidingscentrum voor werklozen gefinancieerd. De naam van de stopplaats voor het station verkochten zij in ruil voor een petanqueplein aan het naburige Granollers. De officiële ontvangst die ons te beurt viel in Los franqueses blijft een mooie herinnering..
Komt de blauwe voorzitter mij deze morgen op mijn nuchtere maag vertellen dat het nu genoeg geweest is. De Vlaamse dienst voor beroepsopleiding moet zijn opleidingen privatiseren. DE VDAB'ers zijn traag en lui. Daarom zijn er zo veel langdurige werklozen in ons arm Vlaanderen.De dag kabbelt verder en ik lees wat ik als wist: een groot deel van de opleidingen van de VDAB zijn al in handen van privéorganisaties die opleidingen geven. Mijn madam zegt dat er een werkgeversfederatie van de privéopleiders opgericht is en dat die nu een "luisterend" oor in de VLD gevonden hebben. Wat is er nu belangrijk ? Wel plots weet iedereen wat de nieuwe VDAB-baas Fons nu moet doen: de VLD zegt privatiseren, Frank, de vroegere baas van Fons vindt dan weer dat ook de (laag)-geschoolden meer aan de lessenaar moeten zitten, de werkgevers vinden dan weer dat vooral direct inzetbare producten moeten afgeleverd worden. Zo moeten zij niet investeren in opleiding voor hun werknemers, maar intussen worden de eisen die zij aan hun werknemers stellen steeds specifieker , steeds gespecialiseerder. Algemene opleiding is alleen goed voor kaders en middenkaders-met -hoop-op promotie. Zij moeten er niet zo veel van kennen , goed kunnen rekenen en liefst overal een mangementswoordje kunnen placeren. Misschien worden zij nog wel ooit Manager van het jaar, nietwaar ? De praktijk staat in schril contrast met de doelstellingen van Lissabon: de Europeanen zouden de slimste mens ter wereld worden door opleiding en vorming en zo onze welvaart en de toekomst van onze kinderen veilig stellen. Levenslang leren heet dit. Voor pubers die nu in de blok zitten klinkt het precies als levenslange opsluiting....
We bezochten ooit een hemel op aarde Puerto Colombia, niet ver van Choroni, na een helse rit vanuit Caracas. Na een lange vlucht werden we in de luchthaven uitgeschud. Namen een oude Amerikaanse taxi, recht de bochten in op een zondagavond. Na een urenlange tocht kwamen we in in het gereserveerde hostalletje Colonial aan in Puerto Colombia, een dag te vroeg, geen plaats meer. Gelukkig was er net iets aan de achterdeur en konden we de dag erop wel terecht. De 75-jarige uitbater, een Zwitser, zat zijn centen te tellen. Hij had voor zijn oude dag een mooie Cubaanse als toetje ingehuwd. Moet kunnen, zo op je oude dag. De pensioenfondsen zijn geen geldig alternatief voor zoiets. Aan de onthaaldesk (een mooi woord voor een kleine toog) hing een briefje: ontdek de jungle met een ervaren gids. Wij gingen er voor en ontmoetten Stefaan Vanfleteren. Geboren in Gent, van een Marokaanse/Spaanse moeder, een Russische/Belgische vader. Vanaf zijn 9 jaar in Venezuela.Kinderen in USA, een restautant afgebrand in Chroroni. Nu gids om den brode. Hij kende de jungle ( Parque Henri Pittier) als zijn broekzak. Door de gutsende regen verkenden we bloemen, kruidendokters, een cacaoplantage, een vervallen suikerrietpersing( de drijfkracht een ezel was de dag voordien 'schielijk' overleden) en een prachtig bos. Zijn droom was de cacaoproductie opnieuw te kunnen starten en daar geld voor te vinden. Zij hadden hem reeds vriendelijk ontvangen op de Belgische ambassade.Maar hoe zou het nu zijn daar in de jungle van Venezuela met zijn droom ?In ieder geval: nog altijd even mooi..
Ik bezocht onlangs het kursaal van Oostende. De voormalige bunker uit de Atlantikwahl had veel van zijn grandeur verloren maar staat nu volop in de vernieuwingsteigers. Dit beschermd monument werd volledig op de horeca heringericht: met een moderne Internet- Gezonde Mac Donalds eettoestand, een koffiebar, een loungebar ( dit is een discotheek met dure drankjes waar je als snob kan rondhangen) een restaurant : dit alles onder de faam en naam van Pierre Wynants. Het reastaurant kwam wereldwijd in het nieuws omdat de Michelinsterren al toegekend waren nog voor het open was. Gratis en goede reklame. De prijzen zijn daarenboven nog te doen. Zo moest een bedrijfsmanager tot zijn spijt vaststellen dat ook zijn secretaresse zich een etentje in dat restaurant kan veroorloven. De stad Oostende participeert in de exploitatie om het handelsfonds in handen te houden tot groot ongenoegen van de blauwe judocoach Dedecker. Want ondernemen mag de staat alleen met verlies, niet met winst in zicht. Aan de ingang Marvin Gaye, de Amerikaanse zanger die in de jaren 80 berooid in Oostende aanspoelde. Hij schreef er zijn grootste hits. Met de grote concertzaal met plaats voor 2200 toeschouwers, annex vip-ruimte, ziet het er goed uit. Alles met mobiele bar, waarbij via een ingenieus leidingensysteem de tapinstallaties via de kelder mobiel op verschillende punten kunnen ingeschakeld worden.Er waren reeds in dit eerste seizoen een paar grote opmerkelijke mediaevenementen zoals de verkiezing van Miss België, de Tsunami-show en de verkiezing van de westvlaming van het Jaar. Naast de artiestenloges, zie je personeel druk afwassen. Het herinnert mij aan de tekst van Brel waar hij over een sjieke madam zingt die paradeert en rijke heren verleidt, terwijl hij afwast in het hotel Alcazar. De grote zaal kan je blijkbaar huren voor 5000. Dan is er nog de Delvaux-zaal. Er was een congres aan de gang waar artsen onderzochten hoe ze de ziekteverzekering via gesplitste prestaties en extra honoraria nog meer in het rood kunnen duwen. Niet alleen het muurfresco van Delvaux, maar ook de sociale zekerheid moet gerestaureerd worden....
Morgen 10 juni organiseren de bazen van de Interim de dag van de uitzendkracht. De kantoren krijgen een affiche, de interims een badge met bravo. Goedkoop . Zo worden zij een sandwichman van de Interim. Niet dat die werknemers er om vragen. Meestal hebben zij geen andere keuze. De uitzendkantoren stellen het voor als de nieuwe vrijheid: werken als je zelf wil. De realiteit is anders : gevaarlijke jobs, onvaste uren en werken als het de baas past. In het bedrijf ben je meestal de invaller, niet echt een collega. Personeelsfeestjes,geboortes, cadeautjes van de collega's zijn er dan echt ook niet bij. Maar ja, de keuze is vandaag tussen niks of iets. Voor jou inspanning rekenen uitzendkantoren er 2,86% bovenop het bruto. Denk ik. Mooie madammen, net naast een missverkiezing gegrepen, zitten in middelgrote en grote stadscentra voor ramen te lokken. Het speciale licht is er net niet bij. Zij moeten gespecialiseerde werknemers vinden, die voor een prijsje de moeilijkste jobs opknappen. In de gevaarlijkste situaties; vraag het eens aan de werknemers van kerncentrales;de shutdowns in scheikundebedrijven. De cijfers van de arbeidsongevallen liegen niet.Maar dit is pas flexibiliteit, de natte droom van de werkgevers: geen risico's, geen personeelskosten, alleen 'andere kosten'. Fictief, maar prachtig in een bedrijfsbalans. Mag wel iets kosten, maar niet te veel. Bravo !
Vandaag in alle kranten een zeer opmerkelijke persmededeling van Marc Dillen, algemeen secretaris van de Vlaamse Confederatie Bouw: de mensen die werkzoekend zijn voor de bouw en als dusdanig ingeschreven bij de Vlaamse dienst voor Arbeidsbemiddeling ( meer dan 40.000) zijn volgens deze superwerkgevers niet goed genoeg. Die smijten we uit de cijfers van de VDAB zegt Marc Dillen. (Binnenkort uit de RVA-cijfers ?- Zonder recht op uitkering ?) Zijn categoriën die moeten " uitgezuiverd" worden: werklozen van meer dan een jaar, ouderen dan 40 jaar, schoolverlaters zonder ervaring... kortom ongeveer iedereen die niet onmiddelijk rendeert en inzetbaar is. Dan zijn er nog zo nog 1327 mensen die om allerlei onbegrijpelijke redenen de 13500 vacatures nog niet ingevuld hebben. Hoe oud is Dillen dan wel zelf ? Jonger dan 40 zeker niet ! Maar laat mij toe de cijfers van Dillen in twijfel te trekken, het zou niet de eerste keer zijn dat hij cijfers aan zijn visie wat losjes aanpast. Zo durft hij wel zeggen dat de cijfers van renovatie in de bouw te laag liggen, omdat niet alle renovatie in de cijfers opgenomen is. Of zegt hij hier gewoon dat er in de renovatie wel veel zwartwerk is ? Maar het punt moet nog komen: sinds maanden hamert de bouwconfederatie op dezelfde nagel: regulariseer alle bouwvakkers uit de voormalige Oost-bloklanden in een keer. Om het met andere woorden te zeggen: iedereen die meer dan 12 uur in de bouw wil werken, iedereen die in kotjes wil leven en slapen, geen vragen stelt over veiligheid, vakbonden en CAO's is welkom. Zo verging het de Portugese bouwarbeiders, zo vergaat het de Poolse, Moldavische, Romeense bouwvakkers. In december 2004 verspreidde meneer Dillen een persmededeling dat de Vlaamse Confederatie Bouw een actieplan klaar had tegen illegale tewerkstelling. Amper zes maanden later is de concurrentie voor de "eerlijke" bouwbedrijven onhoudbaar geworden. De pers doet er goed aan de persmedelingen en de verklaringen van Marc Dillen ( Familie van ?) goed bij te houden.... de wind zal wel nog een paar keer draaien en enige dossierkennis kan wel van pas komen !
De rel tussen de Nederlanse premier Balkenende en onze Superdiplomaat Karel Degucht heeft wel iets: binnenkort komen de Nederlanders opnieuw Brussel heroveren. Ondertussen staat iedereen wel op zijn achterste poten. De Gucht verklaart aan een huiskrant dat de Nederlandse premier stijf is en op Harry Potter lijkt. Hij wil daarmee eigenlijk zeggen dat de Hollanders gewoon wereldvreemd zijn en daarmee Nee tegen Europa gezegd hebben. Balkenende, ook niet van gisteren, zit juist met een probleem. De Fransen zijn voor hun nee gestrafd en de eerste minister moest gaan. Juncker, de populaire Luxemburger zegt als Luxemburg ook nee zegt ,dat hij ook weg gaat. Oeps en die Nederlandse premier blijft zitten. Gelukkig is daar onze Karel, die als bliksemafleider kan dienen en een externe vijand kan zijn voor het bedreigde Nederlandse volk. Karel zit echter juist in China en zegt dat hij dat niet gezegd heeft, als een bandje op het nieuws draait dat hij dat zo niet bedoeld heeft en als het nog erger wordt dat iedereen en zelfs de bandopnemer hem verkeerd begrepen hebben. Want het was niet op, maar off the record. Hij en ook zijn communicatieslaafje hebben nooit, maar ook nooit aan de liberale huiskrant hun zegen gegeven om dat betreffende interview ooit in de gazet te zetten.Hypokrieten ! Die mannen komen graag in de gazet, Karel zeker. Niet voor zijn eigen, maar om het hogere belang, de partij een plezier te doen en de VLD uit de storm te zetten van zelfkastijding. Ons land evolueert. Er zijn nog tijden geweest dat je als burger veroordeelt kon worden, wanneer je een buitenlands staatshoofd beledigde. Ik zal maar veronderstellen dat die tijden nu voorgoed voorbij zijn en onze staatsveiligheid met nuttiger opdrachten belast werd.
We bezochten vorig jaar het huis van Frida Kahlo. De casa Azul was vol mooie blauwe, gele en rode kleuren. Fel, zoals Frida geleefd en geschilderd had.Haar leven verliep nochtans niet over rozen. Zij had kinderverlamming en werd door een tram omver gereden,waardoor ze voor de rest van haar leven aan haar bed gekluisterd werd. Frida trouwde op 22-jarige leeftijd met de 20 jaar oudere Diego Riviera, de bekendste Murales-kunstenaar van Mexico.Hij verzamelde de pre-colombiaanse gebruiksvoorwerpen die je in de tuin en het huis kunt zien. In de nabijheid vind je ook het huis van een van haar minnaars Trotsky,die op uitnodiging van Riviera naar Mexico gevlucht was voor Stalin. Trotsky werd met een pikhouweel aan zijn bureel vermoord door een Catalaanse spion die zich als een Belgische journalist had voorgesteld. Maar terug naar Frida's huis. Naast belangrijke werken van Frida Kahlo en Diego Rivera zie je in het huis ook het bed van Frida, met spiegel, zo dat ze zichzelf kon schilderen.Naast het bed een fotocollage met Marx, Engels,Lenin, Stalin en Mao.Op het bed één van de 22 beschilderde korsetten met de communistische ster, waar Frida mee deelnam aan de betogingen.Boven het bed een schilderij van een doodgeboren kind, want Frida kon geen kinderen krijgen. Frida was eerder bescheiden over haar schilderijen en Diego moest haar bijna dwingen om voor het eerst in New York te exposeren. Haar eerste expositie in Mexico tekent haar lijden. Bij de vernissage werd de erg zieke Frida midden de tentoonstelling geplaatst in haar bed. Het had allemaal veel weg van een afscheidsplechtigheid, een levende begrafenis.Maar haar schilderijen overleefden.Wil je meer lezen of zien, klik op de foto of ga naar de volgende link http://www.cnca.gob.mx/cnca/inah/monuhis/fazul.html Toeval of niet op donderdag 9 juni staan de kranten vol met de aankondiging van een tentoonstelling met werken van Frida Kahlo in Tate Modern in London tot 9 oktober 2005 (www.tate.org.uk)
Michel Moore maakte een film waar hij zich afvroeg waarom in Amerika zo veel moorden met wapengeweld gebeuren ( kinderen die elkaar of leraars in school afschieten) en in het buurland Canada, dit niet zo is. Het blijkt wel iets te maken te hebben met angst en de manier hoe mensen er mee omgaan. De Amerikaanse samenleving is zeer gewelddadig. Er kijkt niemand van op dat er overal bewakingscamera's mensen filmen, dat ganse wijken door privébewaking beveiligd worden,dat politici en vedetten door privé-kleerkasten vergezeld zijn.In Canada sluiten de mensen niet eens hun huizen.Nochtans zijn er in Canada evenveel wapens, maar de burgers moorden er elkaar niet mee uit. Vandaag kondigt onze Justitiemadam Mevrouw Onkelinx een nieuwe wapenwet aan: veel strenger en zij verwijst daarbij naar de Canadese wetgeving:voorafgaand politiecontrole, medisch attest en registratie,beperking van het type wapen, vernieuwing om de vijf jaar. De voorzitter van de Belgische schutters is kwaad: hij vindt dat er te weinig gebeurd tegen illegale wapenhandel en dat de minister aan sportschutters niet mag opleggen met welk geweer ze mogen schieten. Zijn vergelijking is een beetje potsierlijk wanneer hij zegt dat het precies is of zwemmers opleggen dat ze alleen rugslag mogen zwemmen.Een beetje macho zijn en met een groot geweer afkomen maakt je blijkbaar alleen sportiever bij de verenigde karabijniers.Ik ben wel voor het wetsvoorstel om de wapenhandel wat beter te reglementeren:er zijn al genoeg "ongelukjes" gebeurd. Alleen vrees ik dat het inderdaad niet voldoende zal zijn, want de Amerikaanse sfeer van wantrouwen zit er dik in. In Kortrijk gaan ze bewakingscamera's plaatsen om het vandalisme tegen te gaan, Orwell achterna? Op hoeveel plaatsen moeten er straks welke camera's staan: privé aan de voordeur, met het straatcomité aan de ingang van de straat, aan de lichten door de Vlaamse Gemeenschap, aan het station door de NMBS, op het werk door de baas ? Niet echt verstandig, want met technische hulpmiddeltjes vervang je contact, geen samenleving. Uiteindelijk is dit een warme manier om problemen op te vangen, niet de kille manier die jonge boefjes meteen in een gevangenis stopt....om hen als volleerde bandieten daarna opnieuw in de samenleving te katapulteren. Misschien een hint voor onze justitiemadam ?
Het Franse non en het Nederlandse nee leiden tot pagina's vol verklaringen maar de hamvraag is toch wel waarom de burger in veel landen de politiek, de instellingen, de Europese eenmaking wantrouwt ? Mijn zoon schreef er vorig jaar iets over in zijn thesis als socioloog.(http://www.ethesis.net/politiek_wantrouwen/politiek_wantrouwen_inhoud.htm)( Politiek wantrouwen in de lage landen)http://www.fondspascaldecroos.org/scriptiebank/2004/vanhoutte.html. Ik zal het niet herschrijven maar uit zijn onderzoek bleek wel dat mensen die zich goed voelen in hun vel nog wel vertrouwen hebben in ons politiek democratisch stelsel. Een werkloze of iemand die uitgesloten wordt uit de samenleving voelt zich bedreigd en heeft een existentieel onveiligheidsgevoel.Bij frustratie zijn het zoeken naar eigen identiteit en bestemming belangrijk. Eigen culturele waarden worden dikwijls bevestigd door andere culturen als bedreigend af te schilderen voor de eigen cultuur. De wereldwijde Islam-hetze na 11 september vindt een vruchtbare bodem bij de erg Christelijk georienteerde Westerse Cultuur. De mix van de mogelijke Turkse toetreding bij Europa, een technisch opgestelde ' grondwet', angst voor werkloosheid zijn enkele elementen die Nee en NON veroorzaakten.Bij dit alles heb ik het beeld in mijn hoofd van het schilderij " de schreeuw "van Munch. Dit werk werd zowat symbool voor de angst en vertwijfeling van het individu. Dit schilderij werd verbrand. Hebben we soms angst geconfronteerd te worden met de realiteit van het ver doorgedreven individualisme in zijn politieke consequenties?
In de Standaard van vandaag wordt ingegaan op het probleem van de kostprijs van Internet. Volgens testaankoop is zowel Belgacom als Telenet veel te duur wat betreft het aanbieden van Internet in vergelijking met andere Europese landen. Het vrijmaken van de markt en de vrije concurrentie wordt op slinkse wijze in een feitelijk monopolie omgezet. De nieuwe wet op de Bipt ( overheidscontrole van telefonie) heeft dit in de kleine lettertjes omzeild. Want Belgacom en Telenet komen wel binnen in de huiskamer via de lokale lus. Daarvoor rekenen zij hun concurrenten prijzen aan die hun positie veilig stelt.De abonnee betaalt wel de rekening, rechtstreeks of onrechtstreeks. Fijntje kunnen wij ons de vraag stellen wat er nu met het voetbalcontract zal gebeuren, pas door Belgacom binnen gehaald. Het is duidelijk dat dit moet opbrengen, het begin van de mediastrijd en van de betaaltelevisie is op komst.... de afschaffing van het kijk en luistergeld zal peanuts zijn in vergelijking met de echte commerce. En wie zal dit kunnen of willen controleren in de praktijk ?
CD&V congresseerde blijkbaar over het gezin( na de gezinsdag in Plopsaland) en Inge Vervotte mocht uitpakken op dat congres met een paar ideetjes. Eentje vind ik wel heel speciaal: de Vlaamse minister denkt eraan opvoedingswinkels op te richten.Het idee winkel komt uit Nederland waar 20 jaar geleden wetswinkels, wetenschapswinkels en wereldwinkels werden opgericht. Nu ook bij ons.De vub heeft onlangs zo'n wetenschapswinkel opgericht in samenwerking met de ULB. In de praktijk kan je als vereniging zonder veel geld aan de VUB/ULB vragen om iets maatschappelijk relevants te onderzoeken.Lijkt me nuttig en waardevol. Maar een opvoedingswinkel ? Moet je dan het kind waar je opvoedingsproblemen mee hebt meebrengen ? En wat met oneerlijke concurrentie met andere instellingen zoals Het Centrum voor Leerlingenbegeleiding voor kinderen met schoolproblemen, De JIP's voor jongeren,De centra voor geestelijke gezondheidszorg, de centra voor Morele dienstverlening ? Of is concurrentie ook in virtuele winkels een voorwaarde voor succes ? Andere vraag: en welk een diploma moet zo'n winkelier hebben: sociaal werk ? De opvoedingswinkel lijkt me eerder het zoveelste ideetje dat uit een of ander kabinetsbrein ontsproten is op een luwe politieke dag. Goed voor het partijprogramma, goed om op een warme zomerdag het nieuws te halen.
Zondag is er in Frankrijk een referendum over de zogenaamde Europese grondwet. De kranten staan er vol van en in Frankrijk wordt er hard over gediscussieerd.Zelfs zo hard dat iedereen wel een beetje gaat meehelpen Mia De Vits voorop. Tja ik word er niet zo zenuwachtig van van dat hele gedoe. Want ik vraag me af of de "burgers" eigenlijk wel weten waarover het allemaal juist gaat. D'er is ne nederlandse blogger die alles leest en over alles zijn gedacht schrijft, interessant maar hij kent er niet te veel van. Enfin, d'er is toch een iemand die de teksten doornam. Belangrijker lijkt me het feit dat een grondwet meestal tot stand komt na een revolutie en daardoor zowat de schriftelijke neerslag is van "nieuwe" rechten voor de burgers. Dit is niet het geval met onze Europese grondwet, d'er was geen revolutie de laatste vijf jaar in Europa. Die grondwet is eerder een samenraapsel en het op elkaar afstemmen van alle verdragen ( Nice, Lissabon, Amsterdam, Brussel, Rome)die de laatste jaren werden afgesloten.Onder de leiding van verlichte geesten zoals Giscard d'Estaing en loodgieter Dehaene.Niet echt vernieuwend die mannen, maar gepokt en gemazeld in de politiek. Ik hoor jullie denken: is dat alles ? Nog ne keer dezelfde soep door de mixer ? Ja, uitgezonderd de sociale en fundamentele rechten van de burger die zaten in Nice in een bijlage, nu zit dat spel in de teksten zelf. Bon, en gaan we daar ne stap mee vooruit of achteruit op sociaal vlak. Sommige linksen zeggen van niet, andere linksen van wel. Zij alletwee mis, want dat is DE vraag niet ! Sociale rechten zullen nog zeer lang door de eigen regeringen en de afzonderlijke landen bepaald worden. Het is dus in eerste plaats in eigen land, in de eigen arbeidsplaats, dat we voor het behoud van onze sociale rechten moeten vechten. Oui of Non ? Ik begrijp niet goed dat er van een juridische coordinatie van al die verdragen die reeds ondertekend werden zo ne show gemaakt wordt. Maar daar zullen de mannen die dat organiseerden uiteindelijk zelf we het slachtoffer van worden en niet het sociaal Europa. Want dat sociaal Europa moeten de progressieven en de vakbonden tegen de almachtige multinationele bedrijven zelf verder uitbouwen... Met of zonder grondwet !
Vorig jaar reisden we een maand door Mexico. Bij mijn reisplanning zocht ik naar een plaats om te slapen, niet zo ver van Veracruz. Wij dachten daar eventueel te gaan duiken. Ik viel met het trefwoord "slapen in Veracruz" bij de familie 'Los Castillos'. Via Internet reserveerde ik de prachtige slaapplaats. Wij kwamen terecht bij -Sylvestre. De man was een staatsbeambte op ziekte, hij had de ziekte van Parkinson en had zijn huis in Mexico verkocht om in de omgeving van Xalapa( met het beroemde Olmeteken-muzeum-Museo de Antropología) Dos Rios te gaan wonen. Een huis met fitness, zwembad enz.. om zichzelf in conditie te houden. Wij werden ontvangen als echte gasten en konden daar eten, slapen in een eigen huisje, de discussie was hartelijk, we werden vrienden. Sylvestre had zijn eigen studeerkamer, volgepropt met boeken en met een gehandtekend boek van Trotsky, maar ook Frieda Kahlo, de dialogen van Plato, Lenin en Marx. Zijn passie was domino spelen. Rien had het geduld uren met hem te spelen. Het hielp hem zijn geest te trainen tegen het verval. Het werd een ontmoeting van gelijkgestemde geesten, Sylvestre arrangeerde een officiële ontvangst voor mij bij de Mexicaanse vakbond. Wij ontdekten dat Mexicaanse problemen ook in België bestaan: zoals privatisering van petroleummaatschappijen. Maar Los Castillos zijn een adresje om aan te bevelen...De illustratie die hier staat is het bekende schilderij van Diego Riviera in het Palacio National in de hoofdstad Mexico. Een perfecte illustratie van de revolutie en de Zuid-Amerikaanse geschiedenis van Mexico: Tierra Y Libertad. Sylvestre zou het niet beter kunnen zeggen.
Michel Moore maakte een film waar hij zich afvroeg waarom in Amerika zo veel moorden met wapengeweld gebeuren ( kinderen die elkaar of leraars in school afschieten) en in het buurland Canada, dit niet zo is. Het blijkt wel iets te maken te hebben met angst en de manier hoe mensen er mee omgaan. De Amerikaanse samenleving is zeer gewelddadig. Er kijkt niemand van op dat er overal bewakingscamera's mensen filmen, dat ganse wijken door privébewaking beveiligd worden,dat politici en vedetten door privé-kleerkasten vergezeld zijn.In Canada sluiten de mensen niet eens hun huizen.Nochtans zijn er in Canada evenveel wapens, maar de burgers moorden er elkaar niet mee uit. Vandaag kondigt onze Justitiemadam Mevrouw Onkelinx een nieuwe wapenwet aan: veel strenger en zij verwijst daarbij naar de Canadese wetgeving:voorafgaand politiecontrole, medisch attest en registratie,beperking van het type wapen, vernieuwing om de vijf jaar. De voorzitter van de Belgische schutters is kwaad: hij vindt dat er te weinig gebeurd tegen illegale wapenhandel en dat de minister aan sportschutters niet mag opleggen met welk geweer ze mogen schieten. Zijn vergelijking is een beetje potsierlijk wanneer hij zegt dat het precies is of zwemmers opleggen dat ze alleen rugslag mogen zwemmen.Een beetje macho zijn en met een groot geweer afkomen maakt je blijkbaar alleen sportiever bij de verenigde karabijniers.Ik ben wel voor het wetsvoorstel om de wapenhandel wat beter te reglementeren:er zijn al genoeg "ongelukjes" gebeurd. Alleen vrees ik dat het inderdaad niet voldoende zal zijn, want de Amerikaanse sfeer van wantrouwen zit er dik in. In Kortrijk gaan ze bewakingscamera's plaatsen om het vandalisme tegen te gaan, Orwell achterna? Op hoeveel plaatsen moeten er straks welke camera's staan: privé aan de voordeur, met het straatcomité aan de ingang van de straat, aan de lichten door de Vlaamse Gemeenschap, aan het station door de NMBS, op het werk door de baas ? Niet echt verstandig, want met technische hulpmiddeltjes vervang je contact, geen samenleving. Uiteindelijk is dit een warme manier om problemen op te vangen, niet de kille manier die jonge boefjes meteen in een gevangenis stopt....om hen als volleerde bandieten daarna opnieuw in de samenleving te katapulteren. Misschien een hint voor onze justitiemadam ?
