We bezochten ooit een hemel op aarde Puerto Colombia, niet ver van Choroni, na een helse rit vanuit Caracas. Na een lange vlucht werden we in de luchthaven uitgeschud. Namen een oude Amerikaanse taxi, recht de bochten in op een zondagavond. Na een urenlange tocht kwamen we in in het gereserveerde hostalletje Colonial aan in Puerto Colombia, een dag te vroeg, geen plaats meer. Gelukkig was er net iets aan de achterdeur en konden we de dag erop wel terecht. De 75-jarige uitbater, een Zwitser, zat zijn centen te tellen. Hij had voor zijn oude dag een mooie Cubaanse als toetje ingehuwd. Moet kunnen, zo op je oude dag. De pensioenfondsen zijn geen geldig alternatief voor zoiets. Aan de onthaaldesk (een mooi woord voor een kleine toog) hing een briefje: ontdek de jungle met een ervaren gids. Wij gingen er voor en ontmoetten Stefaan Vanfleteren. Geboren in Gent, van een Marokaanse/Spaanse moeder, een Russische/Belgische vader. Vanaf zijn 9 jaar in Venezuela.Kinderen in USA, een restautant afgebrand in Chroroni. Nu gids om den brode. Hij kende de jungle ( Parque Henri Pittier) als zijn broekzak. Door de gutsende regen verkenden we bloemen, kruidendokters, een cacaoplantage, een vervallen suikerrietpersing( de drijfkracht een ezel was de dag voordien 'schielijk' overleden) en een prachtig bos. Zijn droom was de cacaoproductie opnieuw te kunnen starten en daar geld voor te vinden. Zij hadden hem reeds vriendelijk ontvangen op de Belgische ambassade.Maar hoe zou het nu zijn daar in de jungle van Venezuela met zijn droom ?In ieder geval: nog altijd even mooi..
Ik bezocht onlangs het kursaal van Oostende. De voormalige bunker uit de Atlantikwahl had veel van zijn grandeur verloren maar staat nu volop in de vernieuwingsteigers. Dit beschermd monument werd volledig op de horeca heringericht: met een moderne Internet- Gezonde Mac Donalds eettoestand, een koffiebar, een loungebar ( dit is een discotheek met dure drankjes waar je als snob kan rondhangen) een restaurant : dit alles onder de faam en naam van Pierre Wynants. Het reastaurant kwam wereldwijd in het nieuws omdat de Michelinsterren al toegekend waren nog voor het open was. Gratis en goede reklame. De prijzen zijn daarenboven nog te doen. Zo moest een bedrijfsmanager tot zijn spijt vaststellen dat ook zijn secretaresse zich een etentje in dat restaurant kan veroorloven. De stad Oostende participeert in de exploitatie om het handelsfonds in handen te houden tot groot ongenoegen van de blauwe judocoach Dedecker. Want ondernemen mag de staat alleen met verlies, niet met winst in zicht. Aan de ingang Marvin Gaye, de Amerikaanse zanger die in de jaren 80 berooid in Oostende aanspoelde. Hij schreef er zijn grootste hits. Met de grote concertzaal met plaats voor 2200 toeschouwers, annex vip-ruimte, ziet het er goed uit. Alles met mobiele bar, waarbij via een ingenieus leidingensysteem de tapinstallaties via de kelder mobiel op verschillende punten kunnen ingeschakeld worden.Er waren reeds in dit eerste seizoen een paar grote opmerkelijke mediaevenementen zoals de verkiezing van Miss België, de Tsunami-show en de verkiezing van de westvlaming van het Jaar. Naast de artiestenloges, zie je personeel druk afwassen. Het herinnert mij aan de tekst van Brel waar hij over een sjieke madam zingt die paradeert en rijke heren verleidt, terwijl hij afwast in het hotel Alcazar. De grote zaal kan je blijkbaar huren voor 5000. Dan is er nog de Delvaux-zaal. Er was een congres aan de gang waar artsen onderzochten hoe ze de ziekteverzekering via gesplitste prestaties en extra honoraria nog meer in het rood kunnen duwen. Niet alleen het muurfresco van Delvaux, maar ook de sociale zekerheid moet gerestaureerd worden....
Morgen 10 juni organiseren de bazen van de Interim de dag van de uitzendkracht. De kantoren krijgen een affiche, de interims een badge met bravo. Goedkoop . Zo worden zij een sandwichman van de Interim. Niet dat die werknemers er om vragen. Meestal hebben zij geen andere keuze. De uitzendkantoren stellen het voor als de nieuwe vrijheid: werken als je zelf wil. De realiteit is anders : gevaarlijke jobs, onvaste uren en werken als het de baas past. In het bedrijf ben je meestal de invaller, niet echt een collega. Personeelsfeestjes,geboortes, cadeautjes van de collega's zijn er dan echt ook niet bij. Maar ja, de keuze is vandaag tussen niks of iets. Voor jou inspanning rekenen uitzendkantoren er 2,86% bovenop het bruto. Denk ik. Mooie madammen, net naast een missverkiezing gegrepen, zitten in middelgrote en grote stadscentra voor ramen te lokken. Het speciale licht is er net niet bij. Zij moeten gespecialiseerde werknemers vinden, die voor een prijsje de moeilijkste jobs opknappen. In de gevaarlijkste situaties; vraag het eens aan de werknemers van kerncentrales;de shutdowns in scheikundebedrijven. De cijfers van de arbeidsongevallen liegen niet.Maar dit is pas flexibiliteit, de natte droom van de werkgevers: geen risico's, geen personeelskosten, alleen 'andere kosten'. Fictief, maar prachtig in een bedrijfsbalans. Mag wel iets kosten, maar niet te veel. Bravo !
Vandaag in alle kranten een zeer opmerkelijke persmededeling van Marc Dillen, algemeen secretaris van de Vlaamse Confederatie Bouw: de mensen die werkzoekend zijn voor de bouw en als dusdanig ingeschreven bij de Vlaamse dienst voor Arbeidsbemiddeling ( meer dan 40.000) zijn volgens deze superwerkgevers niet goed genoeg. Die smijten we uit de cijfers van de VDAB zegt Marc Dillen. (Binnenkort uit de RVA-cijfers ?- Zonder recht op uitkering ?) Zijn categoriën die moeten " uitgezuiverd" worden: werklozen van meer dan een jaar, ouderen dan 40 jaar, schoolverlaters zonder ervaring... kortom ongeveer iedereen die niet onmiddelijk rendeert en inzetbaar is. Dan zijn er nog zo nog 1327 mensen die om allerlei onbegrijpelijke redenen de 13500 vacatures nog niet ingevuld hebben. Hoe oud is Dillen dan wel zelf ? Jonger dan 40 zeker niet ! Maar laat mij toe de cijfers van Dillen in twijfel te trekken, het zou niet de eerste keer zijn dat hij cijfers aan zijn visie wat losjes aanpast. Zo durft hij wel zeggen dat de cijfers van renovatie in de bouw te laag liggen, omdat niet alle renovatie in de cijfers opgenomen is. Of zegt hij hier gewoon dat er in de renovatie wel veel zwartwerk is ? Maar het punt moet nog komen: sinds maanden hamert de bouwconfederatie op dezelfde nagel: regulariseer alle bouwvakkers uit de voormalige Oost-bloklanden in een keer. Om het met andere woorden te zeggen: iedereen die meer dan 12 uur in de bouw wil werken, iedereen die in kotjes wil leven en slapen, geen vragen stelt over veiligheid, vakbonden en CAO's is welkom. Zo verging het de Portugese bouwarbeiders, zo vergaat het de Poolse, Moldavische, Romeense bouwvakkers. In december 2004 verspreidde meneer Dillen een persmededeling dat de Vlaamse Confederatie Bouw een actieplan klaar had tegen illegale tewerkstelling. Amper zes maanden later is de concurrentie voor de "eerlijke" bouwbedrijven onhoudbaar geworden. De pers doet er goed aan de persmedelingen en de verklaringen van Marc Dillen ( Familie van ?) goed bij te houden.... de wind zal wel nog een paar keer draaien en enige dossierkennis kan wel van pas komen !
De rel tussen de Nederlanse premier Balkenende en onze Superdiplomaat Karel Degucht heeft wel iets: binnenkort komen de Nederlanders opnieuw Brussel heroveren. Ondertussen staat iedereen wel op zijn achterste poten. De Gucht verklaart aan een huiskrant dat de Nederlandse premier stijf is en op Harry Potter lijkt. Hij wil daarmee eigenlijk zeggen dat de Hollanders gewoon wereldvreemd zijn en daarmee Nee tegen Europa gezegd hebben. Balkenende, ook niet van gisteren, zit juist met een probleem. De Fransen zijn voor hun nee gestrafd en de eerste minister moest gaan. Juncker, de populaire Luxemburger zegt als Luxemburg ook nee zegt ,dat hij ook weg gaat. Oeps en die Nederlandse premier blijft zitten. Gelukkig is daar onze Karel, die als bliksemafleider kan dienen en een externe vijand kan zijn voor het bedreigde Nederlandse volk. Karel zit echter juist in China en zegt dat hij dat niet gezegd heeft, als een bandje op het nieuws draait dat hij dat zo niet bedoeld heeft en als het nog erger wordt dat iedereen en zelfs de bandopnemer hem verkeerd begrepen hebben. Want het was niet op, maar off the record. Hij en ook zijn communicatieslaafje hebben nooit, maar ook nooit aan de liberale huiskrant hun zegen gegeven om dat betreffende interview ooit in de gazet te zetten.Hypokrieten ! Die mannen komen graag in de gazet, Karel zeker. Niet voor zijn eigen, maar om het hogere belang, de partij een plezier te doen en de VLD uit de storm te zetten van zelfkastijding. Ons land evolueert. Er zijn nog tijden geweest dat je als burger veroordeelt kon worden, wanneer je een buitenlands staatshoofd beledigde. Ik zal maar veronderstellen dat die tijden nu voorgoed voorbij zijn en onze staatsveiligheid met nuttiger opdrachten belast werd.
We bezochten vorig jaar het huis van Frida Kahlo. De casa Azul was vol mooie blauwe, gele en rode kleuren. Fel, zoals Frida geleefd en geschilderd had.Haar leven verliep nochtans niet over rozen. Zij had kinderverlamming en werd door een tram omver gereden,waardoor ze voor de rest van haar leven aan haar bed gekluisterd werd. Frida trouwde op 22-jarige leeftijd met de 20 jaar oudere Diego Riviera, de bekendste Murales-kunstenaar van Mexico.Hij verzamelde de pre-colombiaanse gebruiksvoorwerpen die je in de tuin en het huis kunt zien. In de nabijheid vind je ook het huis van een van haar minnaars Trotsky,die op uitnodiging van Riviera naar Mexico gevlucht was voor Stalin. Trotsky werd met een pikhouweel aan zijn bureel vermoord door een Catalaanse spion die zich als een Belgische journalist had voorgesteld. Maar terug naar Frida's huis. Naast belangrijke werken van Frida Kahlo en Diego Rivera zie je in het huis ook het bed van Frida, met spiegel, zo dat ze zichzelf kon schilderen.Naast het bed een fotocollage met Marx, Engels,Lenin, Stalin en Mao.Op het bed één van de 22 beschilderde korsetten met de communistische ster, waar Frida mee deelnam aan de betogingen.Boven het bed een schilderij van een doodgeboren kind, want Frida kon geen kinderen krijgen. Frida was eerder bescheiden over haar schilderijen en Diego moest haar bijna dwingen om voor het eerst in New York te exposeren. Haar eerste expositie in Mexico tekent haar lijden. Bij de vernissage werd de erg zieke Frida midden de tentoonstelling geplaatst in haar bed. Het had allemaal veel weg van een afscheidsplechtigheid, een levende begrafenis.Maar haar schilderijen overleefden.Wil je meer lezen of zien, klik op de foto of ga naar de volgende link http://www.cnca.gob.mx/cnca/inah/monuhis/fazul.html Toeval of niet op donderdag 9 juni staan de kranten vol met de aankondiging van een tentoonstelling met werken van Frida Kahlo in Tate Modern in London tot 9 oktober 2005 (www.tate.org.uk)
Michel Moore maakte een film waar hij zich afvroeg waarom in Amerika zo veel moorden met wapengeweld gebeuren ( kinderen die elkaar of leraars in school afschieten) en in het buurland Canada, dit niet zo is. Het blijkt wel iets te maken te hebben met angst en de manier hoe mensen er mee omgaan. De Amerikaanse samenleving is zeer gewelddadig. Er kijkt niemand van op dat er overal bewakingscamera's mensen filmen, dat ganse wijken door privébewaking beveiligd worden,dat politici en vedetten door privé-kleerkasten vergezeld zijn.In Canada sluiten de mensen niet eens hun huizen.Nochtans zijn er in Canada evenveel wapens, maar de burgers moorden er elkaar niet mee uit. Vandaag kondigt onze Justitiemadam Mevrouw Onkelinx een nieuwe wapenwet aan: veel strenger en zij verwijst daarbij naar de Canadese wetgeving:voorafgaand politiecontrole, medisch attest en registratie,beperking van het type wapen, vernieuwing om de vijf jaar. De voorzitter van de Belgische schutters is kwaad: hij vindt dat er te weinig gebeurd tegen illegale wapenhandel en dat de minister aan sportschutters niet mag opleggen met welk geweer ze mogen schieten. Zijn vergelijking is een beetje potsierlijk wanneer hij zegt dat het precies is of zwemmers opleggen dat ze alleen rugslag mogen zwemmen.Een beetje macho zijn en met een groot geweer afkomen maakt je blijkbaar alleen sportiever bij de verenigde karabijniers.Ik ben wel voor het wetsvoorstel om de wapenhandel wat beter te reglementeren:er zijn al genoeg "ongelukjes" gebeurd. Alleen vrees ik dat het inderdaad niet voldoende zal zijn, want de Amerikaanse sfeer van wantrouwen zit er dik in. In Kortrijk gaan ze bewakingscamera's plaatsen om het vandalisme tegen te gaan, Orwell achterna? Op hoeveel plaatsen moeten er straks welke camera's staan: privé aan de voordeur, met het straatcomité aan de ingang van de straat, aan de lichten door de Vlaamse Gemeenschap, aan het station door de NMBS, op het werk door de baas ? Niet echt verstandig, want met technische hulpmiddeltjes vervang je contact, geen samenleving. Uiteindelijk is dit een warme manier om problemen op te vangen, niet de kille manier die jonge boefjes meteen in een gevangenis stopt....om hen als volleerde bandieten daarna opnieuw in de samenleving te katapulteren. Misschien een hint voor onze justitiemadam ?
Het Franse non en het Nederlandse nee leiden tot pagina's vol verklaringen maar de hamvraag is toch wel waarom de burger in veel landen de politiek, de instellingen, de Europese eenmaking wantrouwt ? Mijn zoon schreef er vorig jaar iets over in zijn thesis als socioloog.(http://www.ethesis.net/politiek_wantrouwen/politiek_wantrouwen_inhoud.htm)( Politiek wantrouwen in de lage landen)http://www.fondspascaldecroos.org/scriptiebank/2004/vanhoutte.html. Ik zal het niet herschrijven maar uit zijn onderzoek bleek wel dat mensen die zich goed voelen in hun vel nog wel vertrouwen hebben in ons politiek democratisch stelsel. Een werkloze of iemand die uitgesloten wordt uit de samenleving voelt zich bedreigd en heeft een existentieel onveiligheidsgevoel.Bij frustratie zijn het zoeken naar eigen identiteit en bestemming belangrijk. Eigen culturele waarden worden dikwijls bevestigd door andere culturen als bedreigend af te schilderen voor de eigen cultuur. De wereldwijde Islam-hetze na 11 september vindt een vruchtbare bodem bij de erg Christelijk georienteerde Westerse Cultuur. De mix van de mogelijke Turkse toetreding bij Europa, een technisch opgestelde ' grondwet', angst voor werkloosheid zijn enkele elementen die Nee en NON veroorzaakten.Bij dit alles heb ik het beeld in mijn hoofd van het schilderij " de schreeuw "van Munch. Dit werk werd zowat symbool voor de angst en vertwijfeling van het individu. Dit schilderij werd verbrand. Hebben we soms angst geconfronteerd te worden met de realiteit van het ver doorgedreven individualisme in zijn politieke consequenties?
In de Standaard van vandaag wordt ingegaan op het probleem van de kostprijs van Internet. Volgens testaankoop is zowel Belgacom als Telenet veel te duur wat betreft het aanbieden van Internet in vergelijking met andere Europese landen. Het vrijmaken van de markt en de vrije concurrentie wordt op slinkse wijze in een feitelijk monopolie omgezet. De nieuwe wet op de Bipt ( overheidscontrole van telefonie) heeft dit in de kleine lettertjes omzeild. Want Belgacom en Telenet komen wel binnen in de huiskamer via de lokale lus. Daarvoor rekenen zij hun concurrenten prijzen aan die hun positie veilig stelt.De abonnee betaalt wel de rekening, rechtstreeks of onrechtstreeks. Fijntje kunnen wij ons de vraag stellen wat er nu met het voetbalcontract zal gebeuren, pas door Belgacom binnen gehaald. Het is duidelijk dat dit moet opbrengen, het begin van de mediastrijd en van de betaaltelevisie is op komst.... de afschaffing van het kijk en luistergeld zal peanuts zijn in vergelijking met de echte commerce. En wie zal dit kunnen of willen controleren in de praktijk ?
CD&V congresseerde blijkbaar over het gezin( na de gezinsdag in Plopsaland) en Inge Vervotte mocht uitpakken op dat congres met een paar ideetjes. Eentje vind ik wel heel speciaal: de Vlaamse minister denkt eraan opvoedingswinkels op te richten.Het idee winkel komt uit Nederland waar 20 jaar geleden wetswinkels, wetenschapswinkels en wereldwinkels werden opgericht. Nu ook bij ons.De vub heeft onlangs zo'n wetenschapswinkel opgericht in samenwerking met de ULB. In de praktijk kan je als vereniging zonder veel geld aan de VUB/ULB vragen om iets maatschappelijk relevants te onderzoeken.Lijkt me nuttig en waardevol. Maar een opvoedingswinkel ? Moet je dan het kind waar je opvoedingsproblemen mee hebt meebrengen ? En wat met oneerlijke concurrentie met andere instellingen zoals Het Centrum voor Leerlingenbegeleiding voor kinderen met schoolproblemen, De JIP's voor jongeren,De centra voor geestelijke gezondheidszorg, de centra voor Morele dienstverlening ? Of is concurrentie ook in virtuele winkels een voorwaarde voor succes ? Andere vraag: en welk een diploma moet zo'n winkelier hebben: sociaal werk ? De opvoedingswinkel lijkt me eerder het zoveelste ideetje dat uit een of ander kabinetsbrein ontsproten is op een luwe politieke dag. Goed voor het partijprogramma, goed om op een warme zomerdag het nieuws te halen.
Zondag is er in Frankrijk een referendum over de zogenaamde Europese grondwet. De kranten staan er vol van en in Frankrijk wordt er hard over gediscussieerd.Zelfs zo hard dat iedereen wel een beetje gaat meehelpen Mia De Vits voorop. Tja ik word er niet zo zenuwachtig van van dat hele gedoe. Want ik vraag me af of de "burgers" eigenlijk wel weten waarover het allemaal juist gaat. D'er is ne nederlandse blogger die alles leest en over alles zijn gedacht schrijft, interessant maar hij kent er niet te veel van. Enfin, d'er is toch een iemand die de teksten doornam. Belangrijker lijkt me het feit dat een grondwet meestal tot stand komt na een revolutie en daardoor zowat de schriftelijke neerslag is van "nieuwe" rechten voor de burgers. Dit is niet het geval met onze Europese grondwet, d'er was geen revolutie de laatste vijf jaar in Europa. Die grondwet is eerder een samenraapsel en het op elkaar afstemmen van alle verdragen ( Nice, Lissabon, Amsterdam, Brussel, Rome)die de laatste jaren werden afgesloten.Onder de leiding van verlichte geesten zoals Giscard d'Estaing en loodgieter Dehaene.Niet echt vernieuwend die mannen, maar gepokt en gemazeld in de politiek. Ik hoor jullie denken: is dat alles ? Nog ne keer dezelfde soep door de mixer ? Ja, uitgezonderd de sociale en fundamentele rechten van de burger die zaten in Nice in een bijlage, nu zit dat spel in de teksten zelf. Bon, en gaan we daar ne stap mee vooruit of achteruit op sociaal vlak. Sommige linksen zeggen van niet, andere linksen van wel. Zij alletwee mis, want dat is DE vraag niet ! Sociale rechten zullen nog zeer lang door de eigen regeringen en de afzonderlijke landen bepaald worden. Het is dus in eerste plaats in eigen land, in de eigen arbeidsplaats, dat we voor het behoud van onze sociale rechten moeten vechten. Oui of Non ? Ik begrijp niet goed dat er van een juridische coordinatie van al die verdragen die reeds ondertekend werden zo ne show gemaakt wordt. Maar daar zullen de mannen die dat organiseerden uiteindelijk zelf we het slachtoffer van worden en niet het sociaal Europa. Want dat sociaal Europa moeten de progressieven en de vakbonden tegen de almachtige multinationele bedrijven zelf verder uitbouwen... Met of zonder grondwet !
Vorig jaar reisden we een maand door Mexico. Bij mijn reisplanning zocht ik naar een plaats om te slapen, niet zo ver van Veracruz. Wij dachten daar eventueel te gaan duiken. Ik viel met het trefwoord "slapen in Veracruz" bij de familie 'Los Castillos'. Via Internet reserveerde ik de prachtige slaapplaats. Wij kwamen terecht bij -Sylvestre. De man was een staatsbeambte op ziekte, hij had de ziekte van Parkinson en had zijn huis in Mexico verkocht om in de omgeving van Xalapa( met het beroemde Olmeteken-muzeum-Museo de Antropología) Dos Rios te gaan wonen. Een huis met fitness, zwembad enz.. om zichzelf in conditie te houden. Wij werden ontvangen als echte gasten en konden daar eten, slapen in een eigen huisje, de discussie was hartelijk, we werden vrienden. Sylvestre had zijn eigen studeerkamer, volgepropt met boeken en met een gehandtekend boek van Trotsky, maar ook Frieda Kahlo, de dialogen van Plato, Lenin en Marx. Zijn passie was domino spelen. Rien had het geduld uren met hem te spelen. Het hielp hem zijn geest te trainen tegen het verval. Het werd een ontmoeting van gelijkgestemde geesten, Sylvestre arrangeerde een officiële ontvangst voor mij bij de Mexicaanse vakbond. Wij ontdekten dat Mexicaanse problemen ook in België bestaan: zoals privatisering van petroleummaatschappijen. Maar Los Castillos zijn een adresje om aan te bevelen...De illustratie die hier staat is het bekende schilderij van Diego Riviera in het Palacio National in de hoofdstad Mexico. Een perfecte illustratie van de revolutie en de Zuid-Amerikaanse geschiedenis van Mexico: Tierra Y Libertad. Sylvestre zou het niet beter kunnen zeggen.
Laatst waren we aanwezig op de algemene vergadering van een of andere huisvestingsmaatschappij. Geen vuiltje aan de lucht: de winsten zitten goed. Alleen de criteria voor de huisvestingsmaatschappijen zijn veel te ruim,de wachtlijsten veel te lang. Zo was een statistiekje gemaakt met de vreemde namen van de huurders en hun aandeel in het totale huurdersbestand. Is Deprez een vreemde naam? Allemaal niet erg wetenschappelijk, wel voor (voor)oordelen. Eenzame vrouwen mogen wel in docusaops uithuilen op het scherm, daarom moeten ze nog met geen sympathieke allochtoon komen hokken in een of andere sociale woning.Ik krijg het koud als ik zie hoe de Vereniging van Vlaamse Huisvestingsmaatschappijen in zijn tijdschrift( wel met centen van U en ik, dus de overheid) artikeltjes schrijft over " Uit de trukendoos. Hoe geraak je snel aan een sociale woning zonder de wachtlijst te moeten doorlopen ?" . Niemand had het lef om het artikel te ondertekenen, we zijn dus wel verplicht het toe te schrijven aan de voorzitter de heer Ludo Helsen. Die man heeft het in zijn edito over de klokken van Rome, Paaszondag, Kerstmis en Pasen. Alles behalve sociale huisvesting. Benieuwd welke representatievergoeding hij voor dergelijke onzin krijgt.Sociale huisvestingsmaatschappijen die vreemdelingen weren om de buurt leefbaar te houden hollen hun toekomst achterna. De raden van bestuur denken wat wereldvreemd over huisje weltevree. Spijtig,want sociale huisvesting verdient beter. Alleen wie durft de krabbenmand uitmesten ? Misschien wel les poupees( je kan die overigens aan het werk zien op zondag 3 juli op het Humorfestival te Marke in de circustent om 14.30u), die charmant de voorzitter van de Vlaamse Huisvestingsmaatschappij amuseren ?
Of wordt sociale huisvesting privé, dit rijmt wel erg onverwacht op A-CEE-WEE !
Wellicht dacht U aan de nieuwe Man: daarmee wordt dikwijls een softie bedoeld die thuis voor de kinderen zorgt,stofzuigt en blijgezind de afwasmachine aanzet. Ik voel me er wel mee verwant: ik werkte wel mee dit weekend tussen turkije en de brugpensioenen met mijn broeries, ik troostte wel senioren in hun verwarring en was wel een thuishaven voor veel warme zorg. Maar ik had helemaal niet het gevoel dat ik een monopolie te vervullen had. Natuurlijk wordt alles softer: het staat niet meer grote oorlogen te voeren of je zit meteen in the picture.En dan kan je gewoon niet meer kwijt waarom alles eigenlijk begonnen is. Alles moet er goed uitzien, alles is perceptie.De vraag groeit natuurlijk of de mens nog de maat van alle dingen blijft. Of worden media de norm ? Liever de mens, maar dan wel de nieuwe mens. Minder gebonden door zijn afkomst, zijn historie. Een mens die open staat voor nieuwe dingen, kritisch blijft en onderzoekt. Niet eenvoudig, iedere dag. Maar wat is het alternatief ? Blijven geleefd worden, meedoen en zeggen dat er niets aan de hand is. Dat het leefmilieu niet verloederd, dat de oorlog niet bestaat, dat iedereen happy is ? Ik denk het niet, we moeten tegen de stroom oproeien. Want rijken moeten niet altijd rijker worden, armen niet altijd armer. De nieuwe Mens staat dus ver af van de Ubermensch. Maar misschien droom ik ?
Vandaag afscheid genomen van wat Brel zou omschrijven als ' un ami'een vriendin, een zielsverwant. Ik ben daar echt niet goed in, veel te weemoedig. Niet alleen bij een laatste afscheid, telkens wanneer ik een zielsverwant achterlaat voel ik me week worden vanbinnen.En dat staat zo flauw in een mannencultuur. De gebruikelijke toespraak was uitzonderlijk. Haar zoon vroeg zich af wat zij zelf tot ons zou gezegd hebben. Wat Miekes boodschap zou zijn. Sterk. Hij had het over Miekes kleine en grote kanten. Haar manie om er af uit te zien. Om zelf haar kleren te maken. Om steeds de passende schoenen en de passende tas bij het passende deux-piece te hebben.Ik herinner mij de schoenenhistorie: op een etentje zei ze me dat je aan iemands schoenen zijn karakter kon kennen. Beschaamd keek ik even hoe mijn karakter er die avond wel uit kon zien: niet zo geweldig.Maar Mieke speelde meer dan één rol in het theater dat ons leven is: zij was geinteresseerd in filosofie, opera, boeken, koken, kinderen en was een vrolijke feministe. Haar boodschap: leef,geniet, nu, vandaag.
Op mijn bureel staat een kleine chinese vlag. Die bracht ik mee bij een privé- reis naar Peking. Het duurde wel even voor ik ze kon kopen: uiteindelijk vond ik die in een winkeltje voor theater-acessoires dicht bij Tienamen.Het "plein van de Hemelse vrede" gedoopt, na het neerslaan van het studentenprotest bij het zoveelste partijcongres.De studenten eisten meer vrijheid... zij zullen wellicht nooit gedacht hebben dat er zo snel een economische boom in China zou komen en dat kapitalistische principes zo snel hun land zouden veroveren. Toen ik die vlag meebracht was het mijn manier om te reageren tegen de wijze waarop er binnen het ABVV met linkse ideeen en mensen werd omgegaan. Voor alle duidelijkheid: het was in de periode van Mia De Vits waarbij de heksenjacht op extreem-links officieel was geopend.( dus voor er sprake was van de acties tegen het ABVV in het kader van de Forges.)Daarom plaatste ik een chinese vlag op mijn bureau: toen iemand mij vroeg naar het waarom had ik meteen een antwoord klaar in een verhaaltje. "Weet je bij mijn reis naar China bezocht ik het plein van de Hemelse vrede. Na mijn bezoek aan de opgebaarde Mao (heeft wel heel grote oren) hadden de Chinezen slechts één vraag: waarom worden onze partijgenoten in een vakbond als het ABVV zo verdacht gemaakt ? Zijn zij zo belangrijk ? ." Ondertussen weten we waarom in China geen echte vakbonden in de bedrijven bestaan... zij zijn een rem op de productiviteit en verhinderen dat arbeiders veel uren moeten kloppen, in ongezonde werkomstandigheden. Veel Europese bedrijven zien dat zitten en delocaliseren naar China, het land van de eeuwige belofte.
Onnauwkeurige berichtgeving kan je het vandaag wel noemen:de manier waarop de media bijna de ganse dag verontwaardigd berichtten over die Fransen, die maar geen verlofdag wilden inleveren voor het betalen van de verzorging van de oudjes. Even terug in de tijd: twee jaar geleden stierven door de hitte zeer veel ouderen, soms in eenzaamheid. De hittegolf gaf aanleiding tot verhitte discussies over de bejaardenzorg in ons buurland en de regering Raffarin besliste dat de Fransen een verlofdag moesten werken in solidariteit om de ouderenzorg te kunnen verbeteren. In ons land koelde de discussie zonder blazen door nuchtere statistieken waarbij men aantoonde dat er eigenlijk wel spectaculaire tv-beelden waren, maar eigenlijk geen abnormale golf van ouderlingensterfte. Niemand die er aan dacht dat dit misschien kan te maken hebben met de kwaliteit van de dienstverlening in ons land, ondanks witte woedes.Nederland weet ondertussen beter: hun social profit wordt gewoon financieel gewurgd. Terug naar Pinstermaandag bij onze Zuiderburen. Blijkt dat ze eigenlijk niet wilden werken voor niks vandaag. Sommigen staakten, sommigen namen een dagje verlof. Want zij wilden die dag niet afstaan. Blijkt dat de rechtse regering er niets op vond om boeren en vrije beroepen ook solidair te laten zijn en dat alleen de werknemers een dag in het fonds moesten bijdragen. gebrek aan inspiratie ? Ja dat kennen we onderhand wel, solidariteit is meestal alleen bij de werknemers te organiseren.De Franse werknemers zijn dus geen egoisten die niet willen dat hun oudjes een goede verzorging krijgen, integendeel. Alleen zijn ze wellicht hun rechtse regering beu en willen ze een ander beleid. En dat uiten ze door hun ongenoegen nu eens op de Europese grondwet, dan eens op andere regeringsmaatregelen te projecteren.
Deze week kreeg mijn madam een brief van Johan van Geluwe met felicitaties voor haar belangstelling voor het nieuwe provinciale kunstencentrum Bepart te Waregem (www.west-vlaanderen.be/cultuur& vrijetijd/bepart) H'heb de brief onmiddelijk ingekaderd, want dit is echt wel een collectors item. Johan van Geluwe is een 76-jarige kunstenaar-archtect uit Waregem. Hij was leraar aan de Gentse Hogeschool St-Lukas. Misschien geen sand in Waregems land, had hij geen prominente plaats gekregen hebben in de prestigieuze tentoonstelling 175 jaar Belgie in Bozar te Brussel van Harald Szeeman. Visionnair en een beetje raar want Johan van Geluwe verzette zich in zijn kunst sterk tegen curatoren en conservators, net dat waar Harald Szeeman nu juist de grote uitvinder en voorloper van was. Maar zijn collectie tuinkabouters mag er voor mij best wezen, ik herinnerde me deze nog uit De Morgen, maar de naam was mij ontsnapt. Ik kende het werk van Johan van Geluwe dus niet, maar mijn moeder kende Johan wel. Zij leerde hem kennen als een ietwat stille jongeman op feestjes die door de jonge Depoorters naar het einde van de oorlog toe georganiseerd werden in Waregem.Johan van Geluwe kwam uit een vlaamsvoelend nest en ook zijn vriendenkring werd op het einde van WOII door het verzet lastig gevallen, vooral omdat de Duitsers bij hun terugtrekking nog twee leden van de witte brigade omverknalden in Anzegem. Maar de herinnering aan die jaren is wellicht door mijn moeder bijgekleurd. Toch waren wij zeer blij met de brief van Johan van Geluwe.Hij stak er een copietje bij van een soort begeleiding bij een museumbezoek waarin stond: Opgelet ! Het is ten strengste verboden de kunstwerken aan te raken. Raak de kunstwerken niet aan aub. Raak aub de kunstwerken aan. Omhels de kunstwerken aub.En daar heb ik nu veel zin in: in het omhelzen van de kunst.
Tijdens mijn middagpauze duik ik een andere wereld in. Op wandelafstand is er iedere voormiddag rommelmarkt op het vossenplein/place de jeu de balles in de Marollenwijk. De Marollen liggen juist buiten het oude centrum en de wallen van Brussel. Het was steeds de wijk waar het gepeupel en de armen thuishoorden. Aan de rand van de stad, aan de rand van de samenleving. Onder het wakend en waarschuwend oog van het justitiepaleis, om het volk te onderdrukken. In deze volkswijk huisde het hoofdkwartier van het ABVV, tussen het volk. Ooit waren de kelders van het ABVV een wapendepot voor de weerstand. In lang vervlogen tijden. Tijdens mijn ontspanning op de rommelmarkt zie ik de migratiegolven in ons land op zoek naar goedkope huisraad, zie ik bedelaars hun kost verdienen, zie ik jongeren die helpen met opruimen, zie ik de een georganiseerde middenstand sjacheren in gevonden, verloren spullen. Ik hoor alle talen van Servisch tot Arabisch. Ik ruik de armoede en voel wanneer de lente in de lucht hangt aan de zenuwachtigheid van de markt. Hier klopt het hart van het internationale verpauperde proletariaat dat vecht om te overleven.
De bevrijding of het einde van WOII op 8 mei maakt wel indruk. De laatste dagen werden we overspoeld met herdenkingen over de overwinning op de Nazi's.In Parijs, Brussel Londen en Moskou. Het doet mij terugdenken aan ontmoetingen in Moskou op 8 mei met oud-veteranen op het rode plein. Zij speelden akkordeon en zongen patriotische liederen. Leon Decanne, een oud-sabena man op brugpensioen organiseerde reizen naar Moskou en Leningrad. Hij was zelf getrouwd met een Russische en sprak perfect Russisch. Met hem verkenden we de Moskouwse metro en de eerste kolchosemarkten. Alleen de verplichte passage aan het opgebalsemde lijk van Lenin verveelde ons een beetje. Ondertussen zagen we ook Mao in China. Het regime wil symbolen verder laten leven, om het regime verder te kunnen zetten. Maar ok, ik weet niet of medailles de ontelbare offers kunnen goedmaken. Want de doden krijgen geen medailles, alleen de overlevenden.Blijft het objectieve feit dat de Russen veel offers brachten om de nazi's er onder te krijgen. De concentratiekampslachtoffers bewijzen dat ze gelijk hadden. Maar medailles blijven medailles. Mijn collega Geoffrey bracht een paar jaar geleden een geschenk voor mij mee uit Cuba: een medaille van een Cubaanse soldaat die vocht in Angola. Gekocht op de rommelmarkt, maar o zo symbolisch voor mijzelf als anti-militarist: je beslist nooit zelf welke oorlog je in een leger vecht. Je beslist nooit zelf of je iemand neerschiet of zelf neergeschoten wordt. Daarom: nooit bracht een oorlog vrede: niet in Irak, niet in Duitsland, niet in Japan... nergens ! Of om het met een citaat van Frans Masereel te zeggen : 'het is niet met een geweer dat je iets zult veranderen, maar met je hart'
Michel Moore maakte een film waar hij zich afvroeg waarom in Amerika zo veel moorden met wapengeweld gebeuren ( kinderen die elkaar of leraars in school afschieten) en in het buurland Canada, dit niet zo is. Het blijkt wel iets te maken te hebben met angst en de manier hoe mensen er mee omgaan. De Amerikaanse samenleving is zeer gewelddadig. Er kijkt niemand van op dat er overal bewakingscamera's mensen filmen, dat ganse wijken door privébewaking beveiligd worden,dat politici en vedetten door privé-kleerkasten vergezeld zijn.In Canada sluiten de mensen niet eens hun huizen.Nochtans zijn er in Canada evenveel wapens, maar de burgers moorden er elkaar niet mee uit. Vandaag kondigt onze Justitiemadam Mevrouw Onkelinx een nieuwe wapenwet aan: veel strenger en zij verwijst daarbij naar de Canadese wetgeving:voorafgaand politiecontrole, medisch attest en registratie,beperking van het type wapen, vernieuwing om de vijf jaar. De voorzitter van de Belgische schutters is kwaad: hij vindt dat er te weinig gebeurd tegen illegale wapenhandel en dat de minister aan sportschutters niet mag opleggen met welk geweer ze mogen schieten. Zijn vergelijking is een beetje potsierlijk wanneer hij zegt dat het precies is of zwemmers opleggen dat ze alleen rugslag mogen zwemmen.Een beetje macho zijn en met een groot geweer afkomen maakt je blijkbaar alleen sportiever bij de verenigde karabijniers.Ik ben wel voor het wetsvoorstel om de wapenhandel wat beter te reglementeren:er zijn al genoeg "ongelukjes" gebeurd. Alleen vrees ik dat het inderdaad niet voldoende zal zijn, want de Amerikaanse sfeer van wantrouwen zit er dik in. In Kortrijk gaan ze bewakingscamera's plaatsen om het vandalisme tegen te gaan, Orwell achterna? Op hoeveel plaatsen moeten er straks welke camera's staan: privé aan de voordeur, met het straatcomité aan de ingang van de straat, aan de lichten door de Vlaamse Gemeenschap, aan het station door de NMBS, op het werk door de baas ? Niet echt verstandig, want met technische hulpmiddeltjes vervang je contact, geen samenleving. Uiteindelijk is dit een warme manier om problemen op te vangen, niet de kille manier die jonge boefjes meteen in een gevangenis stopt....om hen als volleerde bandieten daarna opnieuw in de samenleving te katapulteren. Misschien een hint voor onze justitiemadam ?
