Trump en Jean Marie, deze namen zijn zo bekend dat ze geen verdere voorstelling hoeven. Iedereen weet stante pede wie ze zijn. Zeg 'controverse' en je komt vanzelf bij deze mensen uit. Veel vroeger kon ik nog denken dat Jean-Marie de keeper was, maar die denkwijze gaat niet meer op. Eerst, Mister President of the United States. Ik ben altijd verbaasd van de zienswijze, woorden en daden van deze mijnheer. Iedereen dacht, "zo iemand zal nooit baas van dat land worden" en zie hij zit al bijna vier jaar op zijn troon. Niemand luistert naar hem, schudt het hoofd bij zoveel arrogantie en onbekwaamheid, maar hij veegt gewoon zijn voeten aan allen die zijn mening niet delen of van commentaar voorzien. Ook nu weer bij deze mondiale gezondheidscrisis, trekt hij nog eens alle registers open om alle experten te schofferen. Ik ben nog altijd verbouwereerd van zijn strapatsen. Hier in ons land is Jean Marie dezelfde mening toegedaan als zijn meerdere in de U.S. en in hetzelfde bedje ziek. Hij kan niet zo veel noten op zijn zang hebben want hij is maar Volksvertegenwoordiger in een piepklein landje. Maar daar stoort onze politieker zich niet aan. Zelfde mentaliteit als zijn grote broer in dat uitgestrekte land. De virologen zijn allemaal oenen die de economie naar de verdoemenis helpen, die zijn geliefde tweede verblijvers de kans ontzeggen hun zuurverdiende geld in zijn regio te spenderen. Corona? Dat bestaat niet volgens deze burgervader, het is toch maar te vergelijken met een griepje? Voorzorgen nemen met maskers, 1,5m maatschappij, waar halen de wetenschappers dat in godsnaam allemaal vandaan, wat weten deze mensen nu hoe dat virussen zich gedragen? God noch gebod willen deze twee mannen horen, zien en kennen. Hun mening is de enige juiste! Betweters, ze hebben het verstand en de wijsheid in pacht, meer dan alle experten te samen. Dus de ene zegt: detol en javel drinken en de andere wil alle tweedeverblijvers naar de kust laten komen. So be it! Het was nodig mijn ergernis eens te ventileren. Ik had eerst gedacht aan een bridgeterm voor deze mannen, een 'sans a tout', maar bij nader inzien ging dat niet op. Een 'atout' is een troef, deze twee mannen vallen dus onder de noemer 'sans atout'. Geen troef en dus geen tref om deze mannen baas te laten zijn. Maar Sans Atout is ook een fictief personage van de Trump-Free reeks van Boileau-Narcejac. Een kinderreeks over een onhandige amateurdetectieve die liep van 1970-1990. Deze reeks stopte bij het overlijden van de twee schrijvers. Voilà, dat was het voor deze vrijdag.
Dagen zonder nieuws te melden zijn er ook. Een zalige dag, goed van temperatuur, rustig en stil nog. Een bezoek aan het postkantoor was nodig want er zijn te veel verjaardagen in het verschiet. Vroeger was het vandaag gepost morgen geleverd, maar dat is van den ouden stempel. Ik heb geen idee meer wanneer de brief of kaartje in de brievenbus valt bij de geadresserde. Dan vandaar een wandeling om een blik op de zee werpen. Er was maar één woord dat ik kon bedenken bij het zien van onze Noordzee, gewoonweg "zalig". Blauwe luchten, die op de kalme zee geen azuurblauwe tinten gaf, maar toch de kleur van de hemel weerspiegelde. Een foto zou tekortschieten om het mooie ervan weer te geven. Sommige taferelen moet je met eigen ogen aanschouwen. Hoe mooi is dan een klein vuurrood vissersbootje dat langzaam verder gaat op het rustige water!
Sinds ik mijn blog schrijf let ik op de woorden die ik gebruik. Vooral of ik het correcte woord weergeef om iets te omschrijven. Eens terug thuis was het bekijken van 'zalig' nodig. Gaf dat woord echt wel het gevoel en de impressie weer van hetgeen ik daarnet zag? Wel 19 betekenissen zijn er voor een zalige dag, evenement of gebeurtenis weer te geven. Zalig, in hoge mate aangenaam kan men het zicht op zee noemen, zalig met een hemels en tevreden gevoel ervaren. Zalig, mijn gemoedsrust die niet verstoord is door onbevredigende wensen. Dat komt nog het dichtste bij de omschrijving bij het zien van het natuurschoon. Zalig, een dag die tot mijn geluk bijdraagt, een verrukkelijke dag. Maar zalig kan men ook gebruiken voor een genuttigde maaltijd, eten of versnapering. Als alles smakelijk, delicieus en lekker was, is dat ook een zaligheid. Natuurlijk kennen we het woord ook in de katholieke betekenis; op weg naar heiligheid zijn. Een wonderdoener die in het voorgeborchte wacht op een hogere religieuze rangorde. Voor mezelf zit ik daar niet op te wachten, wonderen kan ik niet verrichten en zal dat ook nooit doen. Ik hou het liefst van al van deze aardse zalige dag, die ik met een boek in de schaduw zal doorbrengen. Zalig niets doen, dus!
Mijn krullebolleke wordt TWEE jaar. Bloed zweet en tranen om er een voorbeeldhond van te maken. Veel schade (behangpapier, planten, tuin..) ondervonden om hem op te kweken, maar nu is het een prachthond. Ik vind hem een goede reu hopelijk is hij even content met mij, als bazinneke. We leven in goede verstandhouding samen verder en genieten van dat samenzijn.
Deze week een reeks in Het Nieuwsblad, over mensen die een belangrijke wetenschappelijke bijdrage aan de mensheid leverden. Hun uitvindingen en bevindingen zijn baanbrekend geweest op verschillende vlakken. Gisteren was het de beurt aan Nikola Tesla (1856-1943) een electrotechnicus die de stroomgenerator uitwerkte. Dan is er Max Planck (1858-1947), natuurkundige, bekend voor de ontwikkeling van de kwantumtheorie. De volgende in het rijtje is Alfred Nobel(1833-1896), chemicus en industrieel en bekend van het dynamiet. Daar is ook nog een beschouwing over Wilhelm Röntgen (1845-1923),natuurkundige en uitvinder van de RX foto's. Vandaag gaat de aandacht naar Marie Sklodowska Curie (1867-1934) een Pools-Franse geleerde en wetenschapper. Zij emigreerde van Polen naar Frankrijk. In haar thuisland dat onder bezetting van Rusland was, mochten vrouwen niet studeren. Samen met haar zus gingen ze studeren aan de Sorbonne. Daar leerde ze ook haar man kennen Pierre Curie. Ze ontdekten dat de elementen radium en polonium een radioactieve uitstraling stuurden. Een belangrijk gegeven in het gebruik van radium bij de behandeling van kanker. Ze kreeg de Nobelprijs voor fysica en later nog een voor chemie.Tijdens WO I hielp ze met de RX foto's, die ze nam in haar omgebouwde labo-auto's (18) duizenden soldaten door het lokaliseren van breuken en kogels in hun lichaam. Vandaag het verhaal van een baby (ik) die de dag van geboorte in 1948 behandeld is geweest met radium. Ik ben geboren (zoals iedereen) met een gezwel aan mijn arm. Er werd direct beslist dat het moest verwijderd worden met de nieuwste behandelingsmethode die in zwang was: 'radium'. Het is wel in een hospitaal gebeurt. Wie het deed,of wat er gedaan werd en waar het gebeurde, heb ik nooit geweten. Zelfs mijn ouders waren er niet van op de hoogte. Wel werden de gevolgen vlug zichtbaar. Verbrand tot op het bot! Een hele hap van mijn huid, spieren en vet waren verdwenen. Een litteken van meer dan 10cm en een put aan de achterzijde van mijn rechter bovenarm. Nog altijd zichtbaar, maar geen enkele hinder daarvan gehad in mijn leven. Mijn ouders hebben jarenlang de lengte van mijn arm blijven meten om te zien of die wel mee evolueerde en groeide. Rechtshandig ben ik nooit geweest en mijn vader bleef er op toezien dat de school niet verbood om linkshandig te zijn. Ik heb daar niks speciaals voor moeten doen om links te zijn, het is een familietrek langs vaderszijde. Hij was fier genoeg dat er iets zichtbaars van hem in mij zat. Mijn drie kinderen zijn linkshandig, maar geen één van de negen kleinkinderen!
Boodschappen doen blijft nog altijd een heikele bezigheid. Ik ben nog niet gewoon om goed ingepakt buiten te gaan. Maar verhongeren kan toch niet. De schroom van het masker en sjaal overwinnen en met handschoenen aan, de winkel binnen. Het was zelfs héél rustig. Vooraf is het eerst met de hond naar de zee gaan kijken. Doe ik altijd als hij alleen moet achterblijven. Eerst zijn pootjes strekken vooraleer hij op mij binnen moet wachten. Een klein uitstapje om hem tevreden te stellen. De zee was woelig en stuwde zand door het water dat daarmee en donker bruine kleur kreeg. Ondanks de blauwe lucht was er geen blauwe reflectie op het water te bespeuren, het is hier nog geen Mediterranee.
Alles komt van bij de Romeinen, ook de namen van de dagen. Ze hanteerden een simpel systeem om de dagen van de week een naam te geven, de namen van de hemellichamen die ze kenden en veelal genoemd naar hun goden. De Germanen namen de gewoonte over en benoemden hun dagen ook naar hun goden. De god Týr, tekende voor dinsdag. Nog altijd te horen in de Scandinavische naamgeving van deze dag. In de muur van Hadrianus is er ook een verlatinisering gevonden van deze dag: Thingsus. Deze vorm verwijst naar 'ding'en meer naar 'rechtsgeding'. Týr was, zowel als Mars, de god van de rechtsspraak. Door de eeuwen heen raken woorden soms letters kwijt of veranderen ze bv van een 't' naar een 'd'. Het is wel zo dat de Germaanse talen de dinsdag een afleiding van de god Týr gebruiken, Tisdag (Zweeds) en de Romaanse talen de god Mars trouw bleven, Mardi (Frans).
De kranten zijn nog altijd even dun maar hebben al wat meer variëteit in de aangeboden lectuur. Na 6 weken is iedereen wel specialist in de virussen geworden. Er moest zich een ander hot item aanbieden. Niet moeilijk te vinden in de meimaand, tijd van de processies. Maar deze is niet aangenaam om in de buurt mee te maken: de processierups. Waaruit dan ook al geen mooie vlinder tevoorschijn komt. Wel een bruin scharminkel. De rups bezorgt iedereen ellende die er in de buurt van komt en het diertje verstoord in zijn daglijkse vreetpartij. Het scheidt microscopische kleine brandhaartjes af, die mens en soms huisdieren, ontstekingsreacties geven van huid en slijmvliezen. Vooral in nabijheid van eikenbomen komen ze voor. In de nacht lopen ze traag na elkaar de bomen op, op zoek naar het groene blaadje. Het 'spreekwoord', "een processie van Echternach" (op de dinsdag na Pinksteren) is niet van toepassing op de rups. Deze stoet is gekenmerkt door, 2 stappen vooruit en een achteruit. Een gezegde hoe iets traag en inefficiënt kan verlopen. Voor het plaaginsect* is er 'sprookweerden', het omgekeerde, een "processierups van Echternach", 1 stap vooruit en 2 stappen achteruit. Een goede dag voor mij als ik weer eens wat kon opzoeken. Een gelukkig vrouwtje aan haar desk heeft dus geschreven op tisdag.
*een plaaginsect is een insect dat lastig en schadelijk voor de mens kan zijn, verspreiders van ziektenverwekkers, en ongewenst vb tseetseevlieg, malariamug, rattenvlo, mijten en teken.
Na meer dan 6 weken is er een stukje van de lockdown opgeheven. Direct te merken aan het verkeer in de omgeving. Camionettes die door de straten racen alsof hun leven ervan afhangt en zeker hun inkomen.Terug geld verdienen voor een deel zelfstandigen en werknemers. Volgt er een sociaal bloedbad op werkgelegenheid, zoals de kranten vermoeden? Een tsunami van ontslagen? Of zal er veel vernietigd zijn zoals na de passage van een storm, orkaan, tornado of windhoos? Werkgevers die van de gelegenheid gebruik maken om hun arbeidersbestand in te krimpen? Zoals geweten, is het al gebeurd.
Mijn gedachten staan stil bij alle mensen die de invasie van covid 19 niet overleefd hebben en in eenzaamheid zijn gestorven. Met alleen zicht op buitenaardse wezens en geen geliefden, familie of vrienden rondom hen. Het is wel bewezen denk ik, dat ons verzorgingssysteem goed functioneert. Iedereen kan opgenomen en verzorgd worden zonder dat er gekeken is naar ras of stand. Dat kan minder gezegd worden van het onderwijs. Men kan beter nog eens een boom omhakken en er papier van maken zodat alle leerlingen de lessen kunnen volgen, de taken naar behoren kunnen maken en zo een extra oefening krijgen in lezen en schrijven. Nu zijn er veel kinderen die uit de boot vielen om afstandsonderwijs te krijgen. Geen pc of internet, ouders die echt niet met de kroost konden bezig zijn om verschillende redenen. Het heeft veel inspanningen gevraagd van de jeugd om vrienden en sociale contacten te missen en voor hen is het nog niet gedaan. Enkele gelukkigen krijgen kans om terug op de schoolbanken, wat er van overblijft, te mogen zitten. Terug eens onnozel doen met leeftijdsgenoten. The happy few zullen er van smullen en genieten. Ik wens nochtans alle kinderen, groot en klein, dom en slim, nog enkele weken een normaal schoolgaand leven toe. Ik denk dat ze nog nooit zo gelukkig zullen zijn met een schoolpoort die open gaat en waarachter ze een plezante en leerrijke tijd zullen hebben.
Waaraan dankt een Belgische Bondscoach van de voetbal een inkomen van 3 milj. euro? Geen idee! Ten andere, ik heb nog nooit beseft waarom een voetballer dergelijk inkomen moet hebben. Wat is het idee erachter om die gelden te rechtvaardigen? Wat is de maatschappelijke relevantie voor die miljoenen contracten? Er bovenop nog sponsorgelden, portretrechten en wat er nog meer is waar een gewone sterveling als ik, geen weet van heeft! Het voordeel van al deze rijke sportlui? Verzekering van het blijven bestaan van luxe merken. Al die onbekenden die kwaliteitsproducten leveren, ambachtslui die op die manier nog hun kunnen zien renderen, al zijn het de grote concerns die daar dan ook nog eens de winst van opstrijken!
Ik vind voor vandaag geen positieve noot om te eindigen, tenzij dat ik nog goed gezond ben en dat is eigenlijk veel waard. Vooral mijn hond is daar blij mee, knuffels verzekerd en hondensnoepjes ook.
Is het vandaag de laatste dag van rust, stilte, kalmte en lege trams? Ik veronderstel van wel. Iedereen wil buiten en zoals iedereen weet, een pinkje geven is een arm pakken. Ik ben nieuwsgierig naar de volgende dagen. Zoals gewoonlijk zal de pers op de loer liggen om al de bewegingen en gedragingen van de modale mens in beeld en woord vast te leggen. Ook zij hebben een beetje op hun honger moeten blijven zitten en verslagen van 'niets' en altijd 'hetzelfde' moeten brengen. Maar hier is het omwille van de pandemie en besmettingsgevaar dat hun vrijheid aan banden werd gelegd. In vele landen is het een politiek regime dat dicteert wie, wat, waar en hoe iets naar buiten mag verschijnen of gezegd worden. Op deze Internationale Dag ván en vóór Persvrijheid, wordt er ook eens stilgestaan bij de honderden journalisten die gevangen zitten omwille van de waarheid die ze willen verkondigen of die voor hun overtuiging het met de dood moesten bekopen. Iedereen moet fatsoensnormen en regels in acht nemen, de waarheid en geschiedenis respecteren, dat is niet hetzelfde als censuur. Het is laakbaar om mensen te kleineren, schofferen, het ontkennen van holocaust, verheerlijking van fascisme en totalitaire regimes. Dat alles heeft niets met persvrijheid te maken maar getuigt eerder van kleingeestigheid en onbekwaamheid. Iedereen die zijn mening wil verkondigen krijgt de kans om het te doen. Zelfs ik, kan mijn gedachten aan de buitenwereld kenbaar maken!
Vandaag was het ook een journaliste die haar 5 boeken, die een geweldige indruk op haar gemaakt hebben, mocht voorstellen: Mia Doornaert. Zij was jarenlang correspondente in Frankrijk voor de krant De Standaard en schreef ook voor Knack. Nu is ze freelance columniste bij De Standaard en voorzitter van het Vlaams Fonds Der Letteren. Ze gaat de controverse niet uit de weg, rad van tong, scherp en lucide in haar exposés. Bekend van haar liefde voor taal, geschiedenis en historische figuren, was de keuze van de boeken van Barones Doornaert, verrassend. Op nr 1 "De hut van oom Tom" van Harriet Beecher Stowe. Ook de volgende boeken die ik absoluut niet met haar in verband zou brengen: "Giovanni's Room" van James Baldwin, "Is dit een mens" van Primo Levi. Het verbaasde me niet dat "Antigone" van Sophocles erbij was gezien haar klassieke filologische opleiding. Als vrouwbewuste vrouw was het boek "Le Deuxième Sexe" van Simonne de Beauvoir geen enkele verrassing zelfs een must in haar lijstje. Haar columns voor de krant De Standaard zijn gebundeld en in de boekhandel te verkrijgen onder de titel,"Tegendraads".
Vandaag een belangrijke dag voor al degenen die van taal, schrijven en publiceren houden, dus voor alle bloggers is dit ook een feestdag, want zij en ik, hebben persvrijheid!
Bruce Springsteen zingt het ultieme verjaardagslied voor mijn zoon: melodie op you tube te horen Well surprise (x3) Yeah surprise (x3), Well surprise (x3) Come on open your eyes, And let your love shine down, Well today is your birthday, We've traveled so far we two, So let's blow out the candles on your cake, And we'll raise a glass or two, And when the sun comes out tomorrow, It'll be the start of a brand new day, And all that you have wished for, I know will come your way. Well surprise (x3) Yeah surprise,(x3) Well surprise (x3) In the hollow of the evening, As you lay your head to rest, May the evening stars scatter a shining crown upon your breast, In the darkness of the morning, As the sky struggles to light,May the rising sun caress and bless your soul for all your life .
Daarmee is mijn 2e mei begonnen, dag 123 van 2020 (het is een schrikkeljaar). Ieder jaar ervaar ik dezelfde gevoelens als bij de geboortedag zelf. Zenuwachtig, gespannen, hoopvol uitziend naar het mensje dat in mijn leven kwam en nu is. Zoals een filet pur van 2,800kg, en 50cm lang, toen, is hij nu een veelvoud van die afmetingen en een bonk van een man. Ik mag zeggen, het beste vlees, want daar houdt hij van. Eens ik hem gehoord heb, komt de rust weer over mij. Ik was toch wel nieuwsgierig of hij inderdaad een uniek persoon is, zoals iedere moeder denkt en op een unieke dag geboren is. Het mooiste dat ik terugvond had plaats in de vroege keizertijd van het Romeinse Rijk. Misschien herinnert hij deze feestelijke gelegenheid nog van tijdens zijn lessen Latijn: de Floralia, feest van de bloemengodin Flora. Het meest interessante dat ik gevonden heb. Ik controleer ook altijd of er in de katholieke kerk een speciale heilige te vinden is, voor de volledigheid. Wat ik vond overtreft mijn verbeelding. Niet zozeer dat er heiligen hun feestdag hadden die dag maar wel de uitzonderlijke namen en verder geen enkele referentie: H.Exsuperius en H.Zoë van Pamphylië, Waldebert van Luxeuil, Jose Maria Rubio y Peralta, Ultanus van Fosses. Ik heb ook geen enkele speciale gebeurtenis voor die dag gevonden. Besluit: ik heb mijn zoon een unieke dag gegeven om het levenslicht te zien want niemand anders kan die dag claimen. Dat was dé belangrijkste gebeurtenis en dé belangrijkste persoon op 2 mei 1974 en van vele vele jaren voordien en nadien.
Maar eerst had ik gezegd en geschreven dat hij een 'reus' was geworden en ik een 'besje'. Het leek me leuk om eens te weten te komen waar 'besje' vandaan komt als het om een oud vrouwtje gaat. Dat was wel plezant om te weten. Komt het van de vergelijking van een gerimpeld besje aan een struik of is de verklaring ergens anders gelegen? Heel veel vroeger is er een vertaling van 'bon-maman' en 'bon-papa' uit het Frans in het Nederlands geslopen. In de 17e werd 'bestevaar' aan oudere mannen gegeven en werd na verloop van tijd voor beleidsmensen een erenaam. 'Goede moeder' werd 'beste moeder'en zo naar 'bestemoer' en verkort tot 'bes(t)je'dat enigszins denigrerend aan een oude vrouw werd gegeven. Nu is het woord 'besje' meestal liefkozend in gebruik, zowel naar oudere dames als naar gammele oude wagentjes. Maar 'grootje' of 'oma' mag ook gezegd worden en dat hoor ik toch liever. Dat is 2 mei.
Vandaag 1 mei, dag van de arbeid. Dag waarop ik 46j geleden geen arbeid wilde verrichten en dus de dag nadien beviel van een gezonde zoon. Ik wilde er van bij de geboorte geen socialist van maken. Hij moest in het leven zijn eigen keuzes kunnen maken en geen stempel krijgen van bij het begin van zijn bestaan. Hij heeft dat ook gedaan.
Het regent en dat gebeurt niet zo vaak op deze dag. De weergoden ontzien niets of niemand in deze rare tijden. Geen vaandels of vlaggen, geen optochten, geen fanfares, geen bevlogen toespraken van de belangrijke socialisten. Alles heel gedempt en in achteraf lokaaltjes of thuis via skype. Dat valt in dovemansoren. Ik had gedacht dat het een specifiek socialistisch en communistisch idee was om een dag van de arbeid te organiseren. Maar de traditie van stakingen en optochten op 1 mei, is ontstaan in de USA sinds 1890 en overgenomen door vele landen. De ex Sovjet Unie maakte er telkens wel een parade van de arbeiders van, vandaar mijn verwarring. Maar de eisen van de oorspronkelijke stakingen zijn wel nog actueel : respecteren van de 8 uren werkdag, de arbeidsrechten respecteren en behouden en respecteren van de vrede. Hier in België is het een betaalde vrije dag geworden en spreekt men van 'Het Feest van de Arbeid'.
De dag van 1 mei was ook belangrijk bij het beëindigen van WO II. Op die dag werd symbolisch de rode vlag op de Rijksdag geplant, als overwinningsteken. Er was toen ook vernomen dat Hitler en Eva Braun zelfmoord hadden gepleegd op 30/04/1945, alsook Joseph Goebbels en zijn gezin. Einde van een zeer harde strijd en onmenselijk regime met miljoenen slachtoffers wereldwijd.
Maar de Katholieke Kerk heeft er ook een feestdag aan verbonden. De heilige Jozef, voedstervader van Jezus heeft men van een tweede feestdag voorzien. Afgeleid van het Latijnse 'nutritus', van voedsel voorzien. Ook zo genoemd omdat hij de opvoeding op zich nam van Jezus. Een pleegvader dus. Op 19 maart wordt hij gevierd als bruidegom van de Maagd Maria. Op 1 mei geeft men hem als patroonheilige van de arbeiders, meer speciaal de timmerlieden. Tot zover het weetje van de dag. Vandaag geen arbeid!
Eindelijk na 6 weken terug een ander levend wezen in mijn huis. De poetshulp komt helpen alles zandvrij te maken! Tenminste een uurtje zal ik daar kunnen van genieten, want de hond is op wandel. Tijdens dat stappen en lopen kruipt er aarde en zand in zijn krulletjes en dat valt er met tussenpozen uit in mijn huis. Kammen en borstelen van het beest, zeggen ze dan, maar de dreadlocks laten zich zomaar niet ontwarren. Hij ziet er niet uit, precies een verwilderd beestje met happen uit zijn krulletjes die ik veroorzaakt heb. Weliswaar met goede bedoelingen maar je ziet er aan dat er geen kapper aan te pas is gekomen. Een stratier ziet er soms beter uit! Nog 14 dagen en dan zal hij gekortwiekt worden, en dan is hij, werkelijk waar, het mooiste hondje in de omtrek. En dan is het ook mijn beurt om over een prachtig kapsel te kunnen beschikken. Hopelijk gaan de kappers open, altijd met twee woorden spreken.
Vandaag nog eens een bezoek brengen aan de bakker. Zou ik me laten verleiden voor wat zoetigheden? Wie weet, afhakelijk van wat er in de toog tentoongesteld zal zijn.
Ik ben ondertussen de grijze woelige zee gaan bekijken vooraleer de bakker binnen te stappen. Behalve dagelijks brood heb ik ook maar een gezonde versnapering meegebracht. Nooit iets enkel maar dubbel, twee eclairs. Dat is echt wel gezond eten met vanillepudding erin en chocolade erop! Mijn koffie smaakt eens zo goed nu ik er een pateeke bij kan hebben. Ik zal rustig mijn uurtje verwennerij hebben want hondje lief ligt uitgeteld en zal me niet lastig vallen. Een lekkertje verdient alle aandacht bij het smullen. Dat is dan pas genieten. De kleinigheden maken het leven zoet, al vallen de soezen redelijk groot uit.
"Twee tinten grijs", een nieuw programma op TV, die twee, bijna, gepensioneerde mannen helpen om een bucketlist op te maken om bezigheden voor de derde leeftijd te zoeken. Bij hen, Jan Van Eycken en Pascal Braeckman, gebruik ik liever 'jaggers'. Vrijwilligerswerk is het eerste voorstel dat hen gepresenteerd werd. Dat bracht hen dicht bij de Pyreneeën, Lourdes, een gemeente, een stad waar er veel over te vertellen is. Ook door mij. Men is er voor of tegen, men vindt het commerciële uitbuiting of niet, maar niemand blijft onberoerd bij dit bedevaartsoord. Waar de devotie van mijn moeder vandaan kwam weet ik niet, maar mei-juni waren de maanden van de 'beewegen' in de familie. Ik denk dat we ze allemaal afgedaan en bezocht hebben, Puyvelde met St Job, Oostakker met O.L.Vrouw, Gistel met de H. Godelieve, Kontich met de H. Rita, Broeder Isidoor in Vrasene en ga maar door en de processies niet te vergeten. De lentemaanden waren de drukste maanden van allemaal. Mijn vader bracht ons daar overal heen en of dat nu met of tegen zijn goesting was heb ik me nooit afgevraagd. Aan mijn broer en mij is daar nooit iets over gevraagd, we moesten altijd mee. Het ultieme bedevaartsoord voor mijn moeder was dus zeker en vast Lourdes. Een uitgekiende vakantie moest ons daar naar toe brengen. Mijn papa had drie hobby's: in de herfst-winter, voetbal. In de lente -zomer was dat duivensport en in de grote vakantie de Tour de France. Voor de plannen van mijn mama om in Lourdes te gaan bidden moest de Tour (wel een beetje zijn liefhebberij) eens in de buurt komen. Minstens één rit van de Tour wilde hij lijfelijk ervaren en meemaken in zijn vakantie. Het jaar dat het goed uitkwam was er een aankomst in Pau, ik denk 1963 of 64. Een foto met renners Rik Van Looy en Gilbert Desmet zit nog altijd in het foto-album. In Hotel d'Anvers (bestaat nog altijd) hebben we toen de vakantie doorgebracht, want behalve de grot bezoeken en kaarskesprocessie, werd er ook sightseeing gedaan. Overal waar mijn papa over gehoord had de voorgaande jaren van de bergetappes en bekende cols wilde hij met eigen ogen zien en ervaren. Niet op de fiets maar met de auto. De haarspeldbochten, de ravijnen, de steilte, de toppen, de bevroren en eeuwige sneeuw. Mijn fantasie bij al die plaatsen kende een deuk toen we naar de Cirque De Gavernie gingen. Verkeerdelijk dacht ik, dat we eindelijk ontspannng op jeugdmaat kregen, maar we werden op een paard door dat Pyreneeëndal gereden. De eerste en laatste keer dat ik op vier poten een verplaatsing meemaakte. De reis was daarmee niet ten einde want Bernadette Soubirous (1844-1879) die gebalsemd en opgebaard ligt in de kathedraal van Nevers, was ook een bezoek waard in het naar huis gaan. En zoals ieder jaar was er bij het terug de grens passage naar Belgenland de flauwe mop over 'de drache national', die eigenaardig genoeg, nooit ontbrak op weg naar huis.
Hemelwaterdag, een natte dag moet ik plezant voorstellen, dan toont hij niet zo nat, al blijft hij dat natuurlijk wel. Maar iets dat uit de hemel valt, als het geen bom is, kan toch niet slecht zijn? We willen allemaal naar de hemel, als er dan per ongeluk iets uitvalt, zodat we kunnen zien wat er zoal te beleven valt, moeten we er niet boos om zijn! Ik kan van geluk spreken dat er water komt anders woonde ik binnenkort in de woestijn. Ik zou dat absoluut niet graag willen hebben daar zitten ze met andere plagen dan water, nl sprinkhanen. Ik kan nu de danspasjes van Fred Astaire en Ginger Rogers uit "Singing in the rain" in de plasjes doen, zoals voorzien in het script. Soepel verloopt dat niet, al dans ik in mijn hoofd alle steps elegant mee. Plezant dat ik dan kan denken dat ik een prima ballerina ben, die gezwind van het ene eind van het podium zwierig naar het andere eind fladdert op de toppen van mijn tenen. Maar in werkelijkheid zal ik nog veel de oefeningen van Saartje Vandendriessche moeten doen om weerom een zekere souplesse te krijgen in mijn bewegingen en gewrichten. Het zijn goede lessen die ze geeft in "Beweeg in uw kot!". Als ik ze allemaal meedoe ben ik doodmoe en aan een serieuze rustpauze toe en dan is het nog maar 13u.
Ik lees ook dat jongeren het moeilijk hebben deze tijd, en dat neem ik gerust aan. Door te weinig sociaal contact, lijfelijk, brengt deze tijd van afzondering hun wereld in gevaar. Volgens UZ Gent is er veel angst, stress en depressies die de kop opsteken bij de jeugd. Ik hoop dat ze weer vlug mogen feesten, samenhangen en rondhangen. Ook naar school, universiteit of hogeschool mogen gaan. Voor hen wil ik als oudere best nog een poosje in mijn kot blijven
Alle momenten van de dag is er wel een item over mondmaskers waarmee we moeten rondlopen. De krant staat er ook vol van. Terug aan de snit en de naad dat ik al lang afgezworen had! De apotheker had er in voorraad en daar heb ik er al een paar van meegebracht. Maar dat is natuurlijk niet voldoende om ze constant te gebruiken zoals de beleidsmakers het willen. Ik zal me moeten behelpen met een bandana of een dikke sjaal. Maar in "Iedereen Beroemd" was er een voorstelling van een héél origineel masker, zelfs en zelf, gemakkelijk te maken van vrouwelijk ondergoed. Geen BeHa meer wegsmijten als hij té klein, té groot of versleten is. Splits de cups en maakt van ieder cupje een masker!! Goed gezien om met een mooi kantje rond neus en mond rond te lopen. De frivoliteit mag ook een kans krijgen. En past dat altijd? Dat is natuurlijk de vraag van één miljoen en afhankelijk van de boezem die ze normaliter steun zou verlenen. Ik denk dat cupmaat 70-75 miscchien iets te klein zal zijn om neus en mond te bedekken en de maten 100+ nog teveel virussen laten passeren. In ieder geval mag er wat leuks en ludieks te zien zijn als we allemaal bedekt moeten lopen!! Een glimlach is nodig in tijden van corona.
Vannacht in stukken en brokken geslapen! Dat kan ook bij mij gebeuren. Meestal als er de avond voordien iets tegen zat, zoals een wasmachine dat niet wilde wassen en een droogkast dat niet wilde drogen. Mijn eerste taak vandaag was om te zien en kijken of het om onherstelbare schade ging of alleen maar omdat ik, uit bezuinigingen, té veel kilo's in de machines gestoken had. Je kan gerust stellen dat bezuinigen soms een vorm van gierigheid is, zowel van zeep als water. Maar wat wilt ge, water moet weeral bespaard worden door de droogte en met zeep moet men door het hamsteren ook zuing omspringen. Ik gebruik natuurlijk niet dezelfde zeep voor mijn handen, douche , bad als voor de wasmachine. De gemeenschappelijke woorden zijn zeep en water en met beide, moet volgens de experten (weermannen en winkels), zuinig omgesprongen worden. Vandaar mijn verlangen naar regen, naar hemelwater, niet te geloven dat ik dat zeg! De droogkast heeft ondertussen wel zijn werk terug gedaan, goed gedaan en dat is 'drogen', meer verlang ik niet van dat soort electronica. "Goeie morgen, morgen, goeie dag..." van Nicole en Hugo zing ik dus niet, ik hoor het trouwens toch niet graag.
Al weken is er ook veel te doen geweest over het vroegtijdig stopzetten van de soaps op de televisie. Ik snap niet goed de heisa rond die programma's. Ik ben geen fan om dagdagelijkse drama's op de buis te zien. Het leven van iedere dag geeft al spanning en afwisseling genoeg zonder dat ik er 's avonds nog een fictieve aflevering aan moet toevoegen. Ook pagina's vol over "De Mol" in de krant. Zovele jaren terug vond ik dat een leuk en vernieuwend programma, maar men kauwt op hetzelfde been en moet dan ook weer extremer gaan om de spanning op te drijven. Ik ben met de avondtelevisie moeilijk tevreden te stellen. Michäel Portillo met de treinreizen, Simon Reeves met andere benaderingen van continenten, landen, religies, avonturen en Ben Fogle met New Lives in the Wild, zijn momenteel mijn geliefde kijkbuismomenten. Het rustige en gezapige karakter van de reportages zijn een lust voor mijn oren en ogen. Af en toe een goede film en detective smaak ik ook wel als avondamusement. Voor de rest is het verlangen naar mijn bed. Met stokjes tussen mijn oogleden, mijn ogen mogen niet dichtvallen, wacht ik tot het tijd is om de hond buiten te laten voor zijn laatste plasbeurt. Nog eens naar de sterren, de planeten en de maan kijken en de totale rust begint.
Ik betrap me er op dat ik nu veel doe waar ik als kind een hartsgrondige hekel aan had. Op zondag gaf mijn moeder me de gieter om de planten en bloemen water te geven en een stofdoek om de bladeren van de sanseveria's of de vrouwentongen, van stof te ontdoen. Aan stof afdoen heb ik nog altijd een hekel, maar mijn planten blijf ik wel op zondag verzorgen. Zoals elk levend wezen krijgen ook mijn bloemen en planten de nodige aandacht. Ze vragen ook onderhoud, een wasbeurt en een streling. In feite is er niks mis met zo'n gewoonte en door ze goed te verzorgen heb ik een minimum aan sterfgevallen in huis!
De verrassing vandaag was de boekenkeuze van Filip Joos, sportjournalist bij de VRT. Die catapulteerde me meteen terug naar de lectuur van de jaren 70 en 80. Ik ben zelf nooit een rebel geweest maar ik hield wel van tegendraadse mensen, hun schrijfsels, inzichten, verhalen, gedachten en rebellie. Hadden ze gelijk of niet? Evenveel als ik gelijk had met mijn gedachten en inzichten. Een vertegenwoordiger van die stelling, Johan Anthierens (1937-2000). Samen met Louis De Lentdecker en Maurice De Wilde, de grote drie van de Vlaamse kritische beleving van de journalistiek. Filip Joos koos voor 'Leve mij' met als ondertitel 'Niemands Meester, Niemands Knecht'. Geeft meteen een duidelijke omschrijving van Anthierens. Rad van tong en van pen kwam hij een tijd op teevee in allerlei spel-en praatprogramma's, zoals 'De Wies Andersen show' en 'Noord en Zuid' met Mies Bouwman. Maar door het beledigen van de gasten werd hij afgevoerd door de toenmalige BRT. Hij is dan nog enige tijd opgevoerd in het cultuurhuis De Brakke Grond in Amsterdam. Hij werd dan voorgesteld als: de rebelse waarnemer van België. Maar zijn schrijfsels las ik echt wel met belangstelling. Als columnist bij de Knack begonnen onder de naam 'Wounded Knee' tot zijn pennetrekken, woorden en zinnen voldoende sterk waren en hij onder zijn eigen naam kon tekenen. Toen was er in Vlaanderen alleen "'t Pallieterke". Het satirische weekblad vond vooral het binnenland belangrijk en hun motto: wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet. Daar was nog plaats voor een ander opinieblad "De Nieuwe"(1964-1984) waar Johan en zijn broer nog hoofdredacteur van geweest zijn. Maar een groot ego mag ook zijn eigen weekblad krijgen en dat kwam er in 1982: De Zwijger. Naar het voorbeeld van Le Canard Enchaîné en Charlie Hebdo. Cartoonist Gal en schrijfster Brigitte Raskin tekenden present. Maar na twee jaar ging ook dat weekblad failliet. Ik heb het graag gelezen. Hij was erg individualistisch ingesteld en werkte dus veel als freelancer. Had een hekel aan kitsch, onoprechtheid, gezapigheid. Een Vlaming die bovenal hield van het Franse chanson, zoals Brel, Léo Ferré en Georges Brassens.
En dierbare mensen, een quote van Gerd De Ley: echt crisis is het pas als we geen wijn meer hebben om bij het water te doen! Niet vergeten
Hier ben ik weer, en niet zomaar! Ik breng verslag uit van de meest exclusieve vooravond die ik al ooit beleefd heb. De zon scheen nog volop om 18u en een viersterrendiner was in aantocht. Het chicste restaurant van de kust en omstreken was in de maak. Plaats: het poortje dat mijn tuin en straat scheidt. Aan beide zijden een plastiek pikkelken met witte noppen, een kartonnen bord, een taartvorkje en een serviet. En dan.....de buurvrouw die aankomt met een zak dampende, heerlijk ruikende, vers gebakken frieten. Een waar festijn voor de neus. Dat alles vergezelt van mayo, andalouse, tartare, pickles en zout. De twee aanwezige vrouwmensen (de buurvrouw en ik) waren verrukt van al dat lekkers. We placeerden het pakje op onze schoot, want een tafel was te veel verhuis geweest en ook onhandig met dat hekken. Dat was nodig om social distancy na te leven, we wilden geen boete krijgen omdat we het ons lieten smaken! Een frite heeft nog nooit zo goed gesmaakt en heeft ook nog nooit zo lekker geweest. Het was de meest copieuze maaltijd van mijn leven! Drinken moest ieder in zijn kot doen. Dat is voor een volgende keer dat we samen een toast uitbrengen op het goede leven. De buren kregen ook goesting, want al de geuren ging door het kleine zeebriesje ook bij hen op bezoek. Die gaan vandaag naar het frietkot.
Dan natuurlijk daarachter de veiligheidsraad die ons toch nog een beetje in isolement wil houden. Uiteindelijk wen ik ook aan die hele toestand. Ik wil graag nog lang leven, ik gehoorzaam als plichtsbewust burger wat de overheid zegt en me oplegt. Op de tram met een mondmasker en plastiek handschoenen is nu ook niet het einde van de wereld dat ze vragen aan de bevolking. Minder winkelen of nog even wachten voor extra aankopen is ook niet zo erg. Het verkliksysteem voor eventuele coronapatiënten en de contacten met anderen, is vervelender. Ik moet nog eens bekijken en bestuderen hoe dat functioneert. Maar ik heb hoopvol nieuws gelezen voor mijn hond. Het is een snuffelhond, gebruikt voor truffeloogst. Er zijn snuffelhonden voor coke, marihuana en andere illegale midddelen op te sporen. Misschien kunnen ze ook aangeleerd worden om uit de transpiratie van de mensen te ontdekken wie het virus heeft? Tenminste als het virus een geur weergeeft in het zweet van mensen. Niet alleen frieten ruiken maar misschien ook corona. Dat geeft toch wat perspectief om het op te sporen vooraleer ziek te zijn. Ik zal mijn hond veel aan mij laten snuffelen zodat hij heel goed weet hoe ik ruik als ik gezond ben en me bij de minste verkeerde geur alarmeert. Dat zou een troef in mijn handen zijn en voor alle hondenbezitters.
Ik mag niet vergeten dat er veel goede dingen in het leven zijn ondanks de beperkingen die er tegenwoordig heersen. Eerst en vooral is mijn broer jarig, een jeugdige 68'er, maar even wit als ik van haar, maar met een bruiner velleke. In het bezit (al lachend) van een vrouw die op 02/04 verjaarde en goed kan koken. Hij zit dan ook goed in zijn vel! Samen zijn ze een goed span en hopelijk nog voor vele en vele jaren. Als oudere zus wens ik hem en haar nog een lang en gezond leven toe. Die wens krijgt sedert kort echt wel meer betekenis dan vroeger. Het is geen platitude meer die zomaar eens eventjes hoort bij een verjaardagswens. Ondertussen is het voor hem ook afwachten, net zoals voor alle burgers, wat de veiligheidsraad in petto heeft voor de Belgen. Ik verwacht niet veel versoepelingen voor het uitgaansleven. De werkgelegenheid zal ook zijn aanpassingen krijgen vooraleer er terug een normale arbeidssfeer zal ontstaan. Sommige goeroes en zelfverklaarde boeddhisten gebruiken deze tijd om personeel te ontslaan in deze toch al zo moeilijke tijden. Zo gaat het nu eenmaal in de zakenwereld: arbeiders, bedienden, werknemers in het algemeen, zijn de eerste slachtoffers bij elk slecht functioneren van een bedrijf, winkel of keten. Slecht management komt niet dikwijls of nauwelijks ter sprake, of te veel bazen, of geen eensgezindheid van bestuur. Een oud zeer in de materialistische, vrije economie maatschappij en wereld. Daarmee wil ik niet pleiten voor het socialisme, communisme of totalitaire regimes. Dat is een veel ergere toestand om in te leven. Niet alles is slecht deze tijd van 'blijf in uw kot'. Dat heb ik niet gedaan want er moest brood op de plank komen. Maar het is een genot om rond te lopen en te wandelen. Propere straten, een propere dijk en proper strand. Geen overvolle openbare vuilbakken. Bovenal is er de zalige rust, een gemeenschap op mensenmaat, zonder ergernissen, easy going. Hier toch. Ik maak me nergens nerveus over. Ik ken geen verveling. Ik leid een beetje een contemplatief leven, zoals sommige kloosterlingen. Meditatie, overpeinzingen, bezinning, reflectie, overweging eens een mystiek beschouwing doen van spirituele thema's. Door de stilte rondom mij kan dat allemaal gebeuren. Genieten van de zon die schijnt en het leven aangenaam maakt ondanks alle beperkingen van corona. Dat stille leven brengt goede dingen, aandacht voor het kleine dat een leven goed maakt. Dat kleine is straks een klein pakske Belgische friet met een klodder mayonnaise. Zo steek ik de patattenboeren een handje toe om een beetje van hun overproductie af te geraken. Deze week werd gemeld dat 2x per week frites eten heel gezond is! Daar doe ik aan mee. Leve de corona-kilo's
Ondanks mijn voornemen om niet meer naar duidingsprogramma's te kijken werd ik gisteravond toch weer zoals een magneet naar de beeldbuis getrokken. Reden: uitlekken van een werkpapiertje van de veiligheidsmensen, virologen, experten, sociologen, economen en politici. Wie heeft een papiertje laten vallen voor de pers? De verwijten en bezorgdheden die er op volgden zullen er wel voor zorgen dat de schuldige zich nooit kenbaar zal maken. Maar wie was er als de kippen bij om een datum vast te prikken, om te ageren en te reageren op dat kladbladje? Onderwijs! Eindelijk was onze minister terug in beeld, eindelijk had hij weer eens aandacht, eindelijk mocht hij weer zijn zegje doen en eindelijk voelde hij zich weer belangrijk want hij had als eerste een datum mee te delen. Het was nog niet voor zijn grote hervormingen die vroeger aangekondigd werden, maar alles was beter dan niet op tv te komen! Telkens ik onze minister van onderwijs in beeld zie komen denk ik aan een communiekantje dat lichtjes uit zijn schoonste kostuumpje gegroeid is. Strak in het pak, hoe ie erin of eruit geraakt is mij een raadsel. Mischien is zijn broek en vest gemaakt van elastische stof zodat niets hem belemmert te bewegen. Dat terzijde en onbelangrijk. Maar onderwijs bracht ook weer veel woorden mee waarvan ze hopen dat die in Van Daele terechtkomen. Preteaching werd al aanlooplessen, een woord van 3dagen oud. Dan op film gebaseerde woorden, scenario's en draaiboeken. Nieuwe woorden die ik geleerd heb en hun betekenis moest opzoeken, remediëren en differentiëren. Werken in doelgroepen en om de verschillen tussen de leerlingen zo klein mogelijk te houden. Het zal nog juist zijn wat ik in het begin van de coronacrisis dacht: als ik blijf leven ga ik heel veel slimmer uit deze lockdown komen dan dat ik er ben ingegaan! Een intellectuele compensatie voor al de terrasjes en bezoekjes die ik gemist heb.
Jullie kunnen jullie dus voorstellen dat ik 's avonds doodop ben van al hetgeen er overdag gebeurd en waar ik mijn aandacht en verstand moet bij houden. Bekaf ben ik des avonds en verlang ik hevig naar mijn bedje. Na de gebruikelijke passage langs de badkamer hijs ik me in mijn slaaptenue. Geen négligé, geen sexy babydoll, maar een zachte dikke Damart pyjama die me de ganse nacht heel goed warm houd. Dat is nodig voor mijn gewrichten, dat ik ze inpak in flanel of fleece. Dan dat echt zalige moment om tussen de frisse lakens te kruipen. Ik geniet daar iedere avond van. Nog een woord-of rekenspelletje om de schermkleur uit mijn hoofd te krijgen, lichtje uit en denken aan morgen. Iedere avond vooraleer naar slaapland te gaan denk ik aan alle goede dingen die me te beurt vielen en probeer ik een planning voor 's anderendaags op te maken. Hou ik me daaraan? Dat valt te bezien wat er in de ochtend op mijn pad komt!
Een goeie stoel, een goei jatte kaffie en een koekje met chocolat (de test met de zomerkledij was meegevallen) en ik ben begonnen. De hond is op wandel gestuurd. Ik heb weer rustige schrijftijd gekregen. Dat beestje is wel mijn bezigheidstherapie, dat is nodig, maar af en toe heb ik graag wat tijd voor mezelf. Reflecteren over de dingen des levens, eens diep nadenken, zonder gestoord te worden met de vraag om met de bal te spelen. Ze noemen hem soms 'jouw bedorven ventje' maar dan zeg ik altijd, 'mijn verwend hondje'. Ik ben opgestaan en bij de eerste blik in de spiegel, zag ik dat mijn gezicht in de juiste plooi was gevallen. Altijd een goed teken om een dag te beginnen als ik er jong, fris en gezond uitzie. In mijn ogen dan. Dat is niet moeilijk, ik ben rap content en ik zie niet zo goed meer!
De fabeltjes rond wensen doen, ik doe daar ook aan mee. Op een vrijdag de dertiende eens een lotje van de loterij kopen, niet onder ladders doorgaan (maar dat is voorzichtig zijn), liefst geen 3 zwarte poezen tegenkomen, klavertjes van vier zoeken in het gras en de hemel afspeuren om vallende sterren te zien. Bij al deze kleine voorvallen mag er een wens uitgesproken worden. Deze nacht was er weer een kans op geluk dat ik aan mij heb laten voorbij gaan. Ik ben te vroeg in bed gekropen om de meteorietenstroom van de Lyriden te zien neerkomen. De Lyriden zijn afkomstig van de komeet Thatcher, maar ontlenen hun naam aan het sterrenbeeld 'Lier' De Lyriden kruisen elk jaar de baan van de aarde in de 2e helft van april. Het is de oudst bekende meteorenstroom. Weer eens sterretjes gemist en nu moet ik wachten tot augustus, dan komen de Perseïden langs. Maar dan zal ik er wel voor zorgen dat ik wakker blijf, want een wens doen als er een speciaal natuurverschijnsel is, is toch wel leuk. Ik wilde wel echt kijken omdat er naast dat glinsterende gruis, ook het treintje satellieten van Elon Musk te zien zou zijn. Die zouden als kleine bewegende puntjes zichtbaar geweest zijn, zoiets als de passage van het ISS. Het plan van miljardair Musk is om in totaal, 12000 kunstmanen in een baan om de aarde te brengen om alzo een nieuwe generatie netwerk met hoge kwaliteit en lage kosten tot stand te brengen. Wat heb ik gemist: de meteorietenzwerm en SpaceX Starlink, spijtig. Je kan dat treintje als bewegende stippen zien op het internet. Jammer dat ik het niet zag in real time. En mijn wensen? Die vertel ik niet, anders zijn het geen wensen meer!
Een belangrijke dag vandaag, enkele spannende uren zitten er aan te komen. Zoals in een thriller zit ik vol suspense te wachten op de uitkomst. Een heel belangrijke tijd in een vrouwenleven: de zomerkledij moet uit de kast gehaald worden, nagekeken en bovenal gepast worden. Ieder jaar zijn het momenten die aantonen of er grammetjes bijgekomen zijn. Ik durf niet te hopen op kilo's eraf. Ik controleer mijn gewicht niet. Er is nog nooit aanleiding geweest waarom ik dagelijks op een bascule zou moeten staan. Een weegschaal die me iedere dag de lust op een koekje of ijsje zou ontnemen. Dat wil ik me nog niet inbeelden. Voor mij is de maatstaf de kledij die ik in de zomer terug wil aandoen. Dan heb ik maar eens per jaar gewichtsstress. Dat is veel gezonder. Vooral de shorts hebben mijn aandacht. Al zijn het geen jonge frisse billetjes meer, ik loop nog graag in korte broek rond. Na een ganse winter ingepakt te zijn, snakt mijn beenvelletje naar een zonnestraal en frisse lucht. Als zou blijken dat niets past, zal ik alles wel op de verkeerde temperatuur gewassen hebben vooraleer ze veilig op te bergen in mijn kast. Iedere uitleg is goed als blijkt dat alles te klein geworden is. Want zeggen en beweren dat ik verdikt ben is not done. Wel zijn er plots eens veel kilo's bijgekomen toen ik een paar jaar geleden, op een dag, zomaar gestopt ben met sigaretten te roken. Van mijn 18e, een pakje per dag. En dan zonder reden, was het genoeg geweest. Geen afkick verschijnselen, niet meer snoep of koekjes, maar een gezondere eetlust was het gevolg. Toen heb ik mijn kleerkast al eens vernieuwd en daar moet het bij blijven. Geen twee keer in mijn leven alles naar de kringloop doen. Op hoop van zegen en goed resultaat, ga ik er aan beginnen, de spanning is niet meer te harden. Seffens kan ik dan paraderen in mijn hot pants, al zijn de pijpen nu wat langer uitgevallen. Toch een beetje denken aan goed fatsoen!
Het begin van een prachtige dag met azuurblauwe lucht, een grote gele zon en toch....zie ik sneeuw in mij tuin. Ra ra ra....mijn japanse kerselaars verliezen hun blaadjes door de sterke koude noordenwind. Ze dwarrelen als sneeuwvlokjes neer in mijn tuin. Het uitzicht is geen weidelandschap meer. Eerder een sneeuwvlakte met hier en daar een groen stokje gras dat er tussen komt piepen. Het is mooi. Natuur is altijd schoon, onder welke omstandigheden ook.
Vandaag is er nog een nieuw woord tevoorschijn gekomen: huidhonger. Iedere huid snakt naar een aai, een streling, kortweg mekaar eens goed vastpakken of een stevige handdruk geven. Skin to skin. Volgens Wim Slabbinck: Tijdens een knuffel worden onze ademhaling en hartslag rustiger. Het stresshormoon in ons bloed wordt afgebroken en stimuleert de hormonen, oxytocine (knuffelhormoon), dopamine en endorfine. Doen ons beter in ons vel voelen, veiliger ook. Daarom verlaagt een knuffel onze angst en stress. Tot daar Wim. Iedereen is het eens over deze uitleg. Zeker voor babies is dat enorm belangrijk. Verschillende boeken zijn geschreven over het gunstige effect van huid naar huid, lichaamlijke warmte voor onze kleinsten. Maar in alle discussies en beschrijvingen is er ook nu weer geen aandacht voor de noodzaak van strelingen, aaien, elkaar eens vastpakken, aanrakingen, bij de ouderen. Gebrek aan lichaamlijk contact staat nu in the picture. Maar Mensen, in WZC zitten duizenden mensen die men nooit eens vastpakt. En als het dan al eens gebeurt is het nog met plastieken handschoenen, Nu en Altijd zo geweest! Is er nu nog iemand verbaasd dat er zoveel anti-depressiva gebruikt worden in die tehuizen? Ik niet! Het is niet omdat we oud en versleten zijn dat al die inzichten van geen tel zijn op onze groep. Het lichaam oogt niet zo fris meer, we gaan wat scheef en krom, maar de hormonen van welbevinden werken nog in ons lichaam. Niets of niemand neemt de angst en vrees eens weg, die bij sommigen in overvloed aanwezig is. Een echte gemeende warme knuffel zou iedereen van ons helpen. Zeker in een tehuis, de laatste halte, en iedereen is zich daar goed bewust van dat laatste station.
"hoe sterk is de eenzame fietser, die krom gebogen over zijn stuur, tegen de wind, zichzelf een weg baant...." Boudewijn De Groot. Dat is een lied over mij!. Ik ben de eenzame fietser op mijn hometrainer. Ik kijk naar buiten, want ik heb mijn vehikel aan het straatvenster opgesteld. En echt waar, hier passeert dus niets of niemand, zelfs geen straatkat. Ik ben echt de eenzame fietser van het lied al zal Boudewijn De Groot nooit vermoed hebben dat zoiets op pijltje van toepassing zou zijn.
De weekend krant was bijna op volle sterkte. Ik heb gisteren al een enkel commentaar gegeven maar er valt nog genoeg te palaveren over andere onderwerpen. Plots was er het idee dat het vandaag ook Beloken Pasen was. Wat naslagwerk leerde me dat dit ook 'Quasimodo' genoemd wordt, naar de eerste woorden van het introïtus bij de kerkdienst vandaag. De woorden 'quasi modo geniti infantes' 'zoals pasgeboren kinderen zijn' is een tekst toegeschreven aan Petrus in een van zijn brieven. Deze zondag wordt ook Barmhartigheidszondag genoemd sinds 2000. Omdat God, op deze dag, al wie berouw heeft, zijn zonden zal vergeven. Ik heb berouw getoond en ga met een wit zieltje het komende kerkjaar tegemoet. Maar die vreemde naam zal bij jullie ook wel een belletje doen rinkelen: 'De klokkenluider van de Notre Dame' roman van Victor Hugo (1802-1885), werd Quasimodo genoemd. En wel omdat hij op Beloken Pasen te vondeling werd gelegd. Ik heb ook een Salvatore Quasimodo (1901-1968) gevonden. Een Italiaans dichter die de Nobelprijs literatuur gewonnen heeft in 1959. Verder was hij de scenarist van de films 'Romeo e Guilietta'(1959), 'Tarantula' (1962) en 'Questo mondo prohibito'(1963). Bij de Orthodoxe Christenen is het Thomaszondag. Vandaag is het evangelie over Thomas, die zoals de meesten, alleen maar geloofde wat hij zag. Daarmee sluit ik Pasen af.
Ik heb me blauw geërgerd bij het onderwijs. Het onderwijzend personeel (een deel en de vakbonden) protesteert hevig omwille van een week werk in de 2 maanden vakantie. Zij hebben die beide maanden volledig nodig om te recupereren van het stressvolle on-line lesgeven, taken op pc te zetten en het na te kijken en verbeteren!!! Shame on you!!! Duizenden zorgverleners die het beste van zichzelf dag en nacht geven op eigen gezondheidsrisico, een miljoen werklozen met fel verminderde inkomsten, een heleboel grijs geworden, thuiswerkende en telewerkende ouders, die hun kroost uitleg en ontspanning geven. Al deze mensen klagen niet, zagen en zeuren niet over 'een week' verlof. Nee, die willen alleen maar een gewone maatschappij. Dat zijn werkelijk een voorbeelden voor de jeugd. Niet de zogezegde overwerkte en bijna burn-out klagende leerkrachten. Maar ik wil ze niet allemaal over dezelfde kam scheren. Dat zou onfair zijn van mijnentwege.De grote meerderheid is gewetensvol en wil het beste voor de schoolgaande jeugd.
Een klein beetje sport wil ik ook brengen. Een drietal voetbalclubs willen fusioneren. Een goede zaak, dat zal alles wel een beetje leefbaarder en betaalbaar maken. Grote angel in de plannen: de eigenaars. Gemakkelijk en simpel zullen de gesprekken niet verlopen, de een is een Thai, de andere een Maleisiër en de derde een Chinees.
Met muziek eindigen is altijd plezant. Radio 2 heeft het lijstje van de jaren 80 opgemaakt. Terug van niet altijd weg geweest, ABBA, met The Winner Takes Its All. Eervolle tweede, Bryan Adams met Summer of 69. En de bronzen plak voor een geliefde song van mij, David Bowie en Queen: Under Pressure. Wondermooi en luisteren maar om even de druk te vergeten.
