Omdat er niet echt een specialeke te melden valt, is het vandaag een gewone weekdag. Met het zomeruur ligt mijn dag-nachtleven toch nog een beetje overhoop. Zoals bij velen zal dat uur minder slaap op zondagmorgen toch wat doorwegen en ook dat het nog schemerduister is als er moet opgestaan worden. Maar zoals iedereen wel weet en zeker de vrouwen, alles went behalve..... Maar soepel als een menselijk dier is, is dat weeral na een paar dagen opgelost en zijn we het winteruur vergeten. En deze middag heb ik niet de heilige Filetus van Illyrië tussen mijn boke gelegd maar Filetus Americanië, filet americainvof gemalen biefsteak dus met een goeie smak pickles er bovenop. Dat is een evenwichtige maaltijd want ik heb voedingswaren uit de voedingspiramide gebruikt. Eerst en vooral het gezondste is water dat ik weliswaar gebruikte om mijn koffie te maken. Uit de plantaardige groep komen granen ttz brood. Groenten krijg ik van de cornichons en uitjes in de pickles waarvan de saus spijtig genoeg een bewerkt product is. Uit de dierlijke groep is er rood vlees en boter. Uit de restgroep komt dan mijn dessert, tiramisu. Dat noem ik een evenwichtige en gezonde maaltijd. Voor de rest is het een dag zonder veel nieuwswaarde. Het enige specialeke dat ik op alle sites op internet en de krant terugvind, is dat Wout de zege gunde aan een ploegmaat. Heldhaftig of fout? De meningen zijn echt wel verdeeld en ik weet ook niet of ik dergelijke houding moet bejubelen of als fout bekijken want tenslotte is koers toch ook een individuele sport weliswaar beoefend in ploegverband vandaar de twijfels Tot morgen
De klokken zijn verzet, ttz de wijzers van de staande klok heb ik op zomeruur gezet. Ook heb ik nog manueel werk om wat uurwerken op de juiste tijd te zetten. Alleen de meer gesofisticeerde apparatuur schakelt zichzelf over op het veranderende systeem van de dag. En van zomer is er in de verste verte geen sprake, alleen in Spanje is het puffen en zweten. Daar komen ze al te kort wat wij hier vandaag in overvloed hebben: nat, druppels, regen dus. Sinds deze morgen speelt er het deuntje "Singing in the rain" door mijn hoofd met daarbij het beeld van Gene Kelly (1912-1996) die met zijn paraplu en veel plezier in de regenplassen staat te dansen. Ik ga ook buiten met een oversized regenbeschermer, maar de plassen laat ik links liggen want goesting om te dansen heb ik niet. Er is ook een wielerwedstrijd, Gent-Wevelgem, 260 km, die waarschijnlijk zal uitdraaien op een regenkoers. Alle wegen zullen er spekglad bij liggen, vooral de kasseistroken, door de modder en olie die op het wegdek is blijven liggen. Een spektakelkoers staat er koersminnend Vlaanderen te wachten maar hopelijk zonder valpartijen. Dat is altijd een pijnlijke zaak. Een andere pijnlijke zaak is natuurlijk dat we in België al op 26 maart 2023 onze 'overshoot day' hebben. De goederen en diensten die de aarde ons voor een jaar geeft zijn hier te lande al opgebruikt. Onze voetafdruk is dus echt wel groot te noemen. We leven en verbruiken meer dan de ons omringende landen van hetgeen de aarde ons geeft. Vanaf nu leven we zogenaamd op krediet. Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk als je onze staatsschuld bekijkt. En de ministers en regeringleden halen eens hun schouders op en doen voort op de ingeslagen verspillende levenswijze en zijn al met de volgende verkiezingen in hun achterhoofd bezig om zoveel als mogelijk vette posten voor de partij binnen te rijven in plaats van oplossingen te zoeken voor de miljarden staatsschuld die ons land heeft. Natuurlijk volgen er telkens de woorden op: het is minder dan gedacht!. Tot morgen
Het zomeruur zit er weer aan te komen en om daaraan te wennen, ben ik vandaag alvast een uur vroeger opgestaan. Het zal toch weer raar zijn om iedere dag, het gevoel te hebben en vast te stellen, 'een uur té weinig geslapen'. Dat ondervind ik nu ook. Mijn lichaam zal een tijdje nodig hebben om zich aan te passen aan één uur vroeger opstaan. Bovendien heb ik het niet begrepen op dat 'extra uur' licht 's avonds. Als ochtendmens voel ik me beter in de ochtenduren. Gelukkig heb ik niet zo veel klokken als de Windsorfamilie. Die moeten een speciaal team van conservatoren laten komen om hun meer dan 1500 klokken op het juiste uur te zetten. Dat moet allemaal manueel en met precisie gebeuren om de kostbare antieke klokken niet te beschadigen. Het is méér dan een dagtaak om alle klokken 'zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens' op hetzelfde moment dat te laten weergeven. De klokkenzetters werken er meer dan 12u aan en dan is het in alle kamers weer even laat. Komt daar nog bij dat die allemaal, en sommige iedere dag, mannueel moeten opgewonden worden. Er is dan ook meer dan één uurwerkmaker in dienst. Ik heb er gelukkig maar een paar en op 5 minuutjes is dat gefikst en loopt alles weer zoals België en Europa dat wenst. En de wind gaat ondertussen 'weer hevig te keer', zoals Bart Kaëll dat zo mooi bezingt als hij op zijn zeilschip "De Marie Louise" vaart. Een winderig weertje, dat alles en iedereen van zijn sokken blaast. Dat alles bij bewolkt maar droog weer en 10°C . Daar zal ik het moeten mee stellen vandaag. Ik ga nu mijn spelletjes in de krant oplossen en nog wat lezen in de katerns, dan heb ik, hopelijk, weeral inspiratie t over voor morgen. Tot morgen
Ik heb mijn mouwen opgestroopt. Niet om zware arbreid in de tuin te gaan doen maar om mijn wintervel wat te laten genieten van de schaarse zonnestralen. En als ik zo naar mijn armen kijk, zien ze er eigenlijk een beetje krakelé uit en spierwit door de maanden dat ze verstoken geweest zijn van de zon. Ik moest bekomen van de boodschappen doen, zoals altijd. Ik ben vroeger dan gewoonlijk gaan winkelen omdat er deze namiddag koers is, die ik niet wil missen. En dat vroege uur, heeft me parten gespeeld bij het winkelen. In de voormiddag lopen alle winkelketens vol met mannen, geen jonge snuiters maar gepensioneerden, die door hun gade het huis uit gestuurd zijn om zelf een beetje rust en wat tijd voor zich alleen te hebben. Al die meneren lopen met een briefke in hun hand, geschreven door de mevrouwen maar dat is blijkbaar nog niet gedetailleerd genoeg. De rekken waar de producten staan die de dames noteerden bevatten zoveel verschillende soorten dat het nog een gedraal en geslenter is als men als normale shopper wil voorbij stappen. Als geoefende boodschapper, weet ik de rekken en het schap zijn waar mijn producten zich bevinden. Ik zoek niet graag en ben een gewoontedier dat niet van verandering in eetgewoonten houd of op zoek gaat naar nieuwigheden. Af en toe gebeurt dat wel eens dat ik iets anders moet meebrengen en dat vraagt dan wat tijd in de rayons bv als een soort yoghurt niet meer in het assortiment aangeboden wordt. Ik passeer de mannen die een eerste halte hebben aan de wijnproeverij, daarna de inhoud van een koffiebekertje slurpen, dan even de beenhouwerij voor een ander proeverke om nen stevige fond te leggen in de maag, dan kan er nog een wijntje bij. De volgende winkel die ik frequenteerde was lètterlijk een grootwarenhuis. Daar was alles te vinden behalve voeding, maar wel alles voor de beestenmagen. Maar ook alle knutselwerktuigen, tangen, boren, zagen, hamers en ga zo maar door. Dààr ook mannen genoeg te zien om nagels en ander alaam te kiezen. Die komen in de namiddag, bij slecht weer, nog eens terug met vrouwlief (hoorde ik van de caissière). Die vindt dan haar gading in het andere deel van de winkel, bloempotten, vazen, tassen, ondertassen, gleiswerk dus. De derde winkel, die 'kruid' in zijn naam draagt, had niet wat ik zocht. Dan maar naar de winkel die 'actie' op de deur staan heeft en soms veel goedkope prulletjes in zijn schappen liggen heeft. Daar heb ik maar solar ledlampjes gevonden om de tuin ook 's avonds feeëriek te maken. Plezant is dat hier alles op voetafstand te doen is. Auto parkeren en van winkel tot winkel stappen en telkens langs mijn transportmiddel passeren om de koffer te vullen en met lege handen verder te gaan. Dat waren mijn bezigheden tot deze middag, waarna ik een rustje moest nemen. Nu ga ik nu koers kijken, de schermutselingen zullen nu gaan beginnen. Tot morgen
Ik zal de woord-erfenis van Frank, lenterig, maar gebruiken om het weer van heden te omschrijven. Naar mijn gevoel wil dat zeggen, ik zit wel in de lente, maar het is maar een schijnvertoning. Een beetje zon, een beetje wind, een beetje regen, een beetje warmte, maar nergens een standvastigheid van het weer te merken. Enkel in het zuiden van Europa, dat er al helemaal uitgedroogd bij ligt door gebrek aan regen, te veel zon en al te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Maar vandaag ben ik vooral blij gestemd omdat ik een verjaardagskaart kon versturen naar een vriend-generatiegenoot. Dat wil niets anders zeggen dan dat hij in goede gezondheid nog op dit aardse dal rondloopt. Vandaag mag die dus 77 kaarsjes op zijn taart uiblazen en hij heeft nog genoeg asem om dat te doen. En net zoals andere jaren verjaart ook Marva (80j). Mijn vriend uit Mechelen zal wel een of ander deuntje van haar spelen op zijn electronisch Hammondorgel/ piano en de echtgenote zal er de juiste tekst wel bij kwelen. Ze is een goede alt, dat moet dus lukken. Alles is aanwezig, taarten en muziek, om er een vrolijk verjaardagsfeestje van te maken met gans de familie. Veel plezier. Maar aangezien ze van Mechelen zijn en Ludwig, niet alleen de betreurde zanger, maar 'Van Beethoven' (1770-1827) de componist, hen nauw aan het hart ligt, zullen er gesprekken over dat Duitse koekoeksjong (waarschijnlijk zijn vader/opa) zeker en vast plaatsvinden. Een voorvader die een scheve schaats gereden heeft, je zou voor minder er alles willen bij verzinnen. Het is een smeuïg verhaal, dat plezant is om te vertellen en vele speculaties kan geven, dat nu, na zovele eeuwen en met de nieuwste technieken, kon achterhaald worden. Van wie hij zijn genialiteit en muzikaliteit erfde is moeilijk na te gaan, in ieder geval was zijn vader er als de kippen bij om van hem hetzelfde wonderkind te maken als Mozart (1756-1791) toen hij als peuter een pianotoets aanraakte. Zijn naam komt waarschijnlijk van een voorvader die 'van een bietenboerderij' kwam of had. In ieder geval het 'van' duidt op Vlaamse afstamming. Generaties die verhuisden via Bettincourt, Kampenhout, Mechelen om zo in Bonn te geraakten en alzo van de Ludwig een van de grootste Duitse componist maakte en geen Vlaamse. En ik leerde vandaag dat niet alleen politici graag hun zakken vullen zonder dat anderen het weten, maar in alle geledingen van de maatschappij, zelfs op de hoogste en meest verdienenden postjes, aasgieren zitten die meer dan een korrel willen meepikken van de inkomsten voorzien voor anderen. Tot morgen
Sinds 1992 hebben de Verenigde Naties deze dag uitgeroepen om het belang van water onder de aandacht te brengen. Onze 'aardkloot' bestaat uit 75% uit water, zonder water geen leven of overlevingskansen. Het is echt wel belangrijk om goed en voorzichtig met H2O om te gaan. Dus beste mensen, niet mopperen voor een regendag, we hebben het zoete water echt wel nodig anders zijn we er morgen niet meer. Dat zou echt wel spijtig zijn onze blauwe bol nu al te moeten verlaten in 'de fleur van onze sleet'. Niet alleen moeten we aandacht hebben voor het 'water' op onze planeet en er zorgvuldig mee omspringen ook moeten we de CO2 uitstoot van bv camions, auto's en ander gemotoriseerd verkeer, tot een minimum proberen te beperken. Hulp komt echt wel uit onvoorziene hoek. Niet zeggen: 'geen bier meer drinken want het vervoer en het ter plaatse brengen van dit gouden vocht in vaten en flessen weegt door op ons klimaat door de uitstoot van die slechte gassen'. Nee, er is bijna een oplossing gevonden om dit euforisch makend vocht tot poedervorm te herleiden. Zoals met poederkoffie en chocomelk, een zakje van 5gr openen, in dit geval, ijskoud water toevoegen en je pint is klaar om geconsumeerd te worden. Geen camions meer met biertonnen op de baan, enkel wat camionettekes met stapels dozen die ingrediënten bevatten om de dorstigen te laven. In de 'Klosterbrauerei' van Neuzelle (D), opgericht in 1589, was oorspronkelijk een cisterciënzerabdij, waar nog altijd, bier gebrouwen wordt volgens aloud monnikenrecept. Maar de milieubewuste moderne brouwers van aldaar, zijn sinds ettelijke jaren op zoek om bier uit een zakje te presenteren. Tot hiertoe is voor het water, het schuim en de smaak een oplossing gevonden en noemt het "Dryest Beer" en valt onder de noemer 'niet-alcolosche bierachtige drank'. Nog niet gevonden is het procédé 'hoe alcohol tot poedervorm' te krijgen. De camions blijven nog even op onze wegen denderen. De brouwerij, gelegen in Oost-Duitsland regio Brandenburg, is relatief onbekend. Deze brouwerij verdient eens bekeken te worden. Ik weet niks over de kwaliteit van hun bier maar er bestaat een heel gamma en onderverdeeld in verschillende soorten. Zeven soorten 'kloosterbieren' met als voornaamste, 'Schwarzer Abt' en 'Neuzeller Pilsner'. Dan de 'biermixen' met verbazende ingrediënten zoals, kersenbier, appelbier, aspergebier, aardappelbier, en een Fritser Fritz wat dat dan ook moge wezen. Ook 5 soorten frisdranken zijn er te verkrijgen zoals 'Himmels Pforte', 5 speciale bottelingen zoals bv 'Kir la Rouge', 5 tradionele bieren 'Geestelijke' en 'Wijnbrouwersbier'..... Maar je gaat me niet geloven, het meest bekend zijn ze om hun wellnssbieren, 'Anti-agingbier', 'Joie de Vivre' maar bovenal hun '0rigineel Badbier' om de baden die je er kan nemen, mee te vullen. Als je nog geen idee hebt waar naartoe op 5 mei, dan is er in Neuzelle een Kloostermarkt. Om alles te proeven, uit te proberen of aan te schaffen. Het 'bier' vroeg onverwacht veel aandacht en duwde mijn ander item, over alchemist en beëdigd boekhandelaar, schrijver, illuminator, Nicolas Flamel (1340-1418) in de prullenbak. Tot morgen
"De Lenteritus" is een gestolen en vertaalde titel van het werk van Igor Stravinsky (1882-1971) "Le Sacré du Printemps". Een toepasselijk werk om het nieuwe seizoen aan te melden, maar ik ga niet dansen op deze muziek, om er dood bij neer te vallen om dat aan te kondigen. De lente is inderdaad vannacht toegekomen maar er valt nog niet veel van te merken. Buiten mijn mooie boeketten gele paasbloemen, zie ik nog niet veel verschil met de herfst en de winter in mijn tuin. De kerselaar en de kriekelaar vertonen nog niet veel tekenen van herneming van groei en bloei, in tegenstelling tot de pruimenbomen bij de buren, die al volop in bloei staan. Maar heerlijk mopperen en malcontentementen, zitten nu eenmaal in onze Belgische genen. Daar zijn we, naast onze frieten en chocolade, ook voor gekend. En gisteren is Frank op gepaste wijze uitgewuifd. Ik denk dat alle werkers van de Openbare Omroep gehoor hebben gegeven om een erehaag te vormen voor een man die andere oorden moet gaan opzoeken en zoveel toewijding vertoonde voor zijn werkplek aan de Reyerslaan. Martine en Linda kregen ook wat lof en een eerbetoon maar hun werk was langs geen kanten te vergelijken met hetgeen Frankie heeft gepresteerd. Méér dan 100.000 weerberichten op radio en tv. Op een enkele vakantiedag na, was hij dagelijks te horen en te zien en dat zal gerust even wennen zijn om deze vlot en correct sprekende man, niet meer te horen of te zien. Mijn leven liep zoals dat gelopen is, en Frank zegt hetzelfde. Zo gaat het in het leven, elke generatie moet de kans krijgen om grootse en legendarische individuen te ontwikkelen, waar de gewone mens naar kan opkijken. Voor de rest heb ik geen speciale nieuwsberichten gevonden waar ik mijn licht over moet laten schijnen. Hopelijk voor morgen eens positief nieuws om over te spreken. Ik ben oorlog en protesten, moorden, slechte milieurapporten, méér dan beu. Tot morgen
Ik schrijf dat zo maar niet, want de astrologische lente begint pas om 22u24. Dat kan je natuurlijk aan de hemel niet zien, maar als je toch wil kijken of er enige verandering aan het firmament te bespeuren valt dan kan je vóór 22u, 2x het ISS zien passeren (20u14 en 21u52), je kan ook kijken naar de schitterende planeten Venus, Mars, Uranus vanaf 19u26 voornamelijk in het ZW. Dat alles natuurlijk bij een min of meer onbewolkte hemel. Hoe ik dat allemaal weet? Ik ben 's avonds nog een keer of 2 (minstens) buiten met de hond en dan speur ik in de donkere koepel boven mijn hoofd naar al wat er maar te zien is. Ik installeerde de app "Vannacht aan de hemel" en die geeft alle belangrijke info over sterren en planeten. Mijn kijken naar de passages van het 'spacecenter' boven mijn hoofdje, doordat ons aller Frank daar af en toe eens een hint voor gaf en eens te zwaaien naar de mannen en de vrouw die daar eenzaam en alleen, altijd maar rondjes moeten draaien rond hun thuishaven. Dat doe ik dan maar.
Vandaag is een dag die op zijn minst voor 5 zaken speciale aandacht vraagt. Het is de 'Internationale Dag van de Francofonie', 'De internationale dag voor de Mondverzorging', 'De Internationale Dag van de Mus', 'De Internationale Verteldag' maar bovenal de 'Internationale Dag van het Geluk'. Ondanks het feit dat de Belgen bekend staan als 'mopperaars' en 'moeilijk tevreden te maken zijn' komen er toch vele landen achter onze 17e plaats op de wereldranking. Die wordt opgemaakt rekening houdend met: sociale steun, inkomen, gezondheid, vrijheid, vrijgevigheid, afwezigheid van corruptie en nog een paar akkefietjes. Natuurlijk is 'geluk' en 'gelukkig zijn' een relatief begrip en verschilt van persoon tot persoon, maar de ranking is gemaakt voor de Belgen als geheel.
Wat maakt deze nieuwe lentedag in 2023 speciaal? Natuurlijk de allerlaatste werkdag van onze weerman puur sang (dag van de Francofonie), Frank Deboosere. Een levend monument op weergebied die het weer nog als een vertelseltje kan brengen. Goed of slecht, het werd nog altijd op een acceptabele manier weergegeven, maar met minder grapjes dan Armand. Ook was hij de eerste die ons IJslands deed praten toen de gletsjervulkaan, met de tongbrekende naam 'Eyjafjallajökull' uitbarstte, met zware gevolgen voor de luchtmacht, de as die op ons neerdwarrelde en dat alles nu 13 jaar geleden. Hij vernoemde die vulkaan zo dikwijls dat iedereen uiteindelijk de naam perfect kon uitspreken en nooit meer zal vergeten. Vanavond zullen er wel voldoende anekdotes aan bod komen in het speciaal voor hem gemaakte programma en uitgezonden op VRT, ipv 'iedereen' zal het 'een beroemd zijn'.Tot morgen, met meer weer
In het Westen zijn de christelijke en katholieke symbolen en begrippen stilletjes aan op het achterplan aan het geraken en hebben nog weinig invloed op het dagelijkse leven. Van de betekenis en oorsprong van Kerst, aswoensdag, vasten, Pasen enz heeft de jeugd van tegenwoordig geen kaas meer gegeten. Zelfs de oudere generatie ziet de voordelen van het verdwijnen van de verplichting om de wekelijkse zondagsmis bij te wonen (liever op tv kijken als men zin heeft), of om op aswoensdag een askruisje op zijn voorhoofd te gaan halen, of rond pasen eens in de biechtstoel kruipen om door een raster aan een vreemde man 'zonden' tegen de kerkelijke leer, tegen zijn medemens, tegen de maatschappij op te biechten, of om op palmzondag een gewijde palmtak in huis te halen als herdenking aan de martelgang van Jezus naar de Calvarieberg enzovoort enzoverder. De jeugd kent nu de 'ramadan', het suikerfeest, het offerfeest, de verplichte reis naar Mekka, de discussies over besnijdenis van vrouwen en mannen, een hoofddoek dragen voor de vrouwen, het alcholverbod en het eten van 'halhal' of 'reine' voedingswaren en vlees. Op een paar decennia zijn we overgestapt naar een seculiere, humanistische, ontkerkelijkte, wereldlijke maatschappij, althans degenen die zich vroeger 'katholiek' noemden. Het is de neergang van het belang van een religieuze levenshouding in het Westen. Wat blijft over van het religieuze leven? De kerkgang en vieringen bij belangrijke momenten in het leven: doop, communie, huwelijk, dood. (*). En natuurlijk de plezante vieringen die de familie bijeenbrengt, zoals Kerst, met versierde dennenboom en kerstal met de figuren, zonder de verhalen erbij. De vele schranspartijen, stoeten en cavalcades ook niet vergeten natuurlijk, al hebben die hun oorspronkelijke betekenis al lang verloren, zoals karnaval en vandaag 'halfvasten'. De dag dat in Lombardsijde de 61e 'Ezelcavalcade' uitgaat. Het tijdstip is goed gekozen want in de 40 dagen vastentijd mag men zich na 20 dagen weer eens te goed doen aan allerlei lekkers. Maar in deze kustgemeente heeft men er een herdenking van gemaakt voor alle vissers en boeren die hun koopwaar van verse vis, vlees en groenten op hun ezels naar de naburige gemeenten brachten of naar de grote stad Oostende. Een kleurrijke stoet, een vrolijke parade met prachtige kostuums, muziek, praalwagens, dansers en natuurlijk de geladen ezels die naar hun standbeeld "Bébèr" op de markt gaan kijken. Tot morgen
(*)Wat ik hier allemaal schrijf, zijn natuurlijk mijn bedenkingen, ervaringen en vaststellingen. Er is een blog (± 115, bij de top 200) van Karel D'Huyvetter, 'Kroniek', daar zijn diepgaandere en correctere teksten verschenen. Maar zoals jullie ongetwijfeld wel weten zijn er onnoemelijk veel interessante blogs te vinden en te lezen op seniorennet.
Er is een jarige in de familie. Veertien lentes telt nr 7 in de rij van mijn kleinkinderen. Met een zeer mooie naam. Die doet me denken aan de geschiedenis van de grootste overstroming ooit in de geschiedenis van de mensheid. De man die aan de zondvloed kon ontkomen, met heel zijn hebben en houden door in een zelf gebouwde woonboot, 'De Ark', de woeste baren, regen, wind en water te trotseren, 'Noah'. Hopelijk trotseert hij de figuurlijke woeste baren die op zijn levensweg kunnen komen. Zijn naam doet vermoeden dat dàt wel zal lukken.
En dan nu: KOERS. Het wielerseizoen is al een tijdje bezig maar vanaf vandaag begint eigenlijk het serieuzer werk en de grotere competities. Vandaag wordt de eerste van de 5 grote koersmonumenten gereden. Er is, Milaan- San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs- Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik, de Ronde van Lombardije. De lenteklassieker bij uitstek, La Primavera, genoemd, de Lenteklassieker. Hij wordt ook wel de Sint Jozefklassieker genoemd omdat hij verreden wordt op de zaterdag die het dichtste bij de feestdag van Sint Jozef, 19 maart is, ligt. De koers vertrekt vanuit het industriële hart van Noord-Italië, Milaan, naar de mondaine badplaats aan de Italiaanse Riviera, 298km verderop. Vandaag is het spijtige dat het op de commerciële zenders wordt uitgezonden want de reklame tussenin doet toch afbreuk aan het sportieve dat een koers toch zou moeten zijn. De rekordhouder met 7 overwinningen blijft nog altijd Eddy Merckx en ik denk dat het nog een tijdje zo zal blijven. De Italianen daarentegen, hebben nochthans de meeste overwinningen geboekt, op verre afstand gevolgd door de Belgen. Voilà, dan ga ik me nu klaarmaken om een middag koers kijken. Dat wil zeggen dat ik eerst mijn hondje zijn spelletjes moet gunnen vooraleer me in de zetel te draperen. Fijne namiddag. Tot morgen
Voraleer me een watergolf te laten zetten, ga ik altijd even kijken op de dijk, het strand en de baren van de zee. Het was al een drukte van jewelste, want het kalme en stille seizoen nadert zijn einde. De bars evenals de cabines of de verkleedhokjes worden geplaceerd op het strand in het zand. De brasseries en restaurants zetten den dijk weer vol met terrassen om de mensen toch maar te verleiden buitenshuis te eten en te drinken of anders gezegd te consumeren. En na een uurtje ontspannen zitten en keuvelen bij de coiffeur heb ik mooiere golven in mijn witte haar dan de zee vandaag. En bijna al huppelend met mijn propere kapsel van springende lokken, keer ik terug naar mijn klein bijouke dat geduldig op mij zit te wachten en weeral omhoogspringt van vreugde als hij me ziet binnenkomen. Zo veel liefdesblijken verdient dan wel een extra snoepje. En als ik dan gegeten heb en een lekkere koffie heb gedronken bekijk ik de krant nog eens zorgvuldig. Eens dat gedaan en weten dat ik niks vergeten te lezen heb, bekijk ik de andere items eens op mijn pc, waar ik dikwijls een herinnering aan heb. Vandaag springt de naam van Rudolf Noerejev (1938-1993) er werkelijk bovenuit. Een man waar veel over geschreven, verteld en gefilmd is. Geboren op een trein ter hoogte van Irkoetsk, balletdanser, vluchteling, en samen met Margot Fonteyn (1919-1991) het mooiste klassieke danskoppel ooit. Ik heb ze nooit in levende lijve zien optreden enkel opnames van "Het Zwanenmeer" van Tsjaikovki zien uitvoeren, alsook "Giselle" en "De schone slaapster". Allemaal gezien op de beeldbuis. Nu kijk ik dikwijls eens naar "Les Ballets Trocadero de Monte Carlo". Een volledig mannelijk draggezelschap, die zowel de mannelijke als de vrouwelijke rollen in de romantische en klassieke balletuitvoeringen, voor hun rekening nemen. Met tutu's en balletslippers in roze, zoals vereist voor de vrouwelijke ballerina's, wervelen ze over de scene met af en toe een 'faut pas' natuurlijk die hun optredens hilarisch maakt. Er wordt veel opgetreden voor schoolgaande jeugd om hun warm te maken voor dit kunstgenre (dansen), zowel als deelnemer of kijker. De bedoeling daarbij is dat een glimlach of een lachbui niet uit den boze is voor een balletvoorstelling maar iedereen laten genieten van dans zonder met ernstige en triestige gezichten het te moeten aanschouwen. Goed om eens om een andere mop te moeten lachen dan die van Gaston en Leo, die nu hun eigen musical krijgen. Tot morgen
Ik heb zodanig goed geslapen deze nacht dat ik 'moe' ben van zo goed te slapen. Geeuwen is de eerste uren van de dag mijn belangrijkste bezigheid. Dat zou eigenlijk niet mogen op deze "Dag van de Thuiswerker" wat onomstotelijk altijd mijn werkplaats en bezigheid is. Geeuwen is geen bezigheid die tot thuisarbeid kan gerekend worden. Door een woordje in mijn eerste zin, dan begon mijn zoektocht in mijn nog resterende spraakkunstboeken. Een leervak op school, ingedramd vanaf het eerste studiejaar tot het zesde middelbaar, en daar zat ik dan aan mijn geïmproviseerde bureau na te denken over de trappen van vergelijking van "moe". Moest ik schrijven 'ik ben moeier (comparatief of vergrotende trap) door op te staan'? Of is dat 'moeist' (superlatief of overtreffende trap)? Is het 'moeër','moest', 'moeder', 'meer moe', 'meest moe', 'het moest', 'moede', 'moeder' of 'meest vermoede', 'vermoeid', 'vermoeider' of het 'meest vermoeid'? Mijn ogen waren nog niet goed open en ik zat al met een serieus dilemma om een correcte Nederlandse tekst te schrijven die kon aangeven 'hoe moe ik wel niet uit mijn bed was gestapt'. Troost jullie allemaal lezers, ik ben er ondertussen wakker van geworden en moet mij geen zorgen meer maken over de vergelijkende trappen. Mijn moeite is op slag verdwenen toen ik de poetsdienst moest helpen kuisen.
De 2 meest verdienende burgers van dit land, wilden nog een graantje extra uit de belastingkas, gespijst door de gewone mens. 'Onterecht' zoals nu blijkt, maar geen van de 2 krijgt het schaamrood op zijn wangen. Integendeel, ze zoeken nog uit waarom die uitbetaling van die maandelijkse bonus, een vergissing zou zijn. Ze willen geen euro kwijt raken uit 'hun' hoorn van overvloed, ze zouden eens tot 'armoe' kunnen vervallen en van een normaal pensioen, zoals Jan met de pet, moeten leven!. Ik ben ook een Belgische burger en even Vlaams als Herman en Siegfried, maar ik zou op geen clementie moeten rekenen als er een subsidie, belastingkorting of welke verkeerde berekening dan ook, aan mij gegeven was. Binnen de kortste keren zou ik alles moeten terugstorten met eventueel nog verwijlinteresten ook. Iedereen is gelijk voor de wet maar de ene is toch blijkbaar wat 'gelijker' dan de andere.
Om te eindigen nog een mooi gezegde. Echte liefde is zoals wiskunde: er is altijd een oplossing, maar het kan eeuwigheid duren voor je deze gevonden hebt. Nu genieten van de zon. Tot morgen
Veertien jaar geleden was er een belangrijke kennismaking op deze dag. Ik leerde toen het hondenras 'lagotto romagnolo' oftewel 'Italiaanse waterhond', kennen. Ik mocht op bezoek gaan bij de fokkers in Nederland en zien hoe mijn toekomstige huisgenoot eruit zag. Ik had al kennis gemaakt met vele hondenrassen, allemaal uit het asiel gehaald, maar ik wilde nu eens een puppie hebben. Meer nog, een hondje in huis halen dat bijna geen allergiën bij mensen veroorzaakte. Dat was belangrijk omdat een kleinkind, met allergische reacties voor vele zaken o.a. honden, ook bij mij op vakantie kon komen. Een paar weken later kwam Baziel († 2018) bij mij wonen. Nu heb ik sinds bijna 5 jaar (gekomen op 23/06/2018) Raziel bij mij. Hetzelfde ras en toch totaal anders. We leven tesamen een goed en rustig leven en zien wat iedere dag voor nieuws brengt. Voor de hond probeer ik iedere dag hetzelfde te doen, veel buiten, veel springen, op tijd en stond wat drinken en eten en regelmatig een kouwbeentje van buffelhuid. Dan is hij gerust. Veeleisend is hij dus niet. Ik ben niet zo rap tevreden gesteld natuurlijk. Iedere dag is mijn krant al anders bij manier van spreken. Ik ben ook tuk op wat afwisseling in eten en drinken en in de regen ga ik niet graag buiten. Voor mode heeft mijn huisgenoot weinig belangstelling, enkel telt een gemakkelijke coupe van zijn krulletjes, broske. Mode spreekt me als vrouw wel aan. Ik ben niet meer zo'n modefreak als vroeger (toen ik mijn kledij naar de nieuwste modetrends zelf maakte met behulp van de 'Burda' patronen), maar nieuwe trends wil ik nog altijd graag eens goed bekijken of ze me van dienst kunnen zijn. Tja, ik zag de mannequin die de 'snit en naad' van Ann Demeulemeester voorstelde. Ik moet zeggen, goedkoper kan het niet zijn. Een oud wit gordijn rond mijn heupen draperen en gebruiken als pareo. Het ingenieuze van dit zomerse ensemble zit hem in de bustehouder, als men deze constructie tenminste zo kan noemen. Een grote witte 'veer' van de meeuwen op het strand gaan zoeken die vastmaken of kleven aan een mondmasker. De elastiekjes langs de zijkanten, die normaal voor de oren voorzien zijn, nu gebruiken om aan ieder rekkertje een veter te bevestigen om die dan op de rug te knopen, zodat de gigantische pluim vooraan op zijn plaats blijft zitten. Dat moet wel, want om zedig te zijn moeten de tepels bedekt worden, de rest van de boezem mag iederen zien, wat met deze couture dus gebeurt. Het is de nieuwste vorm beha voor een bikini. Ik zal deze zomer mijn ogen de kost geven als ik op het strand zal zitten of ik geen pluimen zie rondlopen. Zelf hou ik het liever allemaal bedekt, ik denk dat het voor het zicht van de toeristen en mijn eigen ego ook beter is. En nu ga ik de raad volgen van de slaapspecialisten: op de noen een powernap doen. Tot morgen
De meteorologen hebben gisteren niet meegedeeld dat het vandaag een nog zottere wind zou zijn. Een wind precies uit alle richtingen. Ik ben blij dat ik wat steviger op mijn poten sta, wat bij mijn mager hondje niet het geval is. Zelfs al heeft hij 4 poten, het blijft voor hem moeilijk om daarop zijn evenwicht te vinden en rechtop te blijven staan tegen de snelheid die de felle zuidwestenwind produceert, 80 km/u en rukwinden die nog wat meer tempo hebben. Voorlopig wel een droge wind wat al bij al beter is dan dat hij ook nog nattigheid zou brengen. Maar 'nat van de tranen' zijn mijn ogen wel. Na 36 jaar dienstbaarheid aan de gemeenschap, door ons het juiste weerbericht van de 'dag zelf' te geven en de waarschijnlijke voorzieningen voor de volgende dagen, is bij de VRT iedereen gelijk voor de wet. Populair of niet, het wettelijk pensioen wordt voor iedereen in acht genomen of je nu Linda. Michel of Frank noemt. Maar onze Frank was een ijverig baasje en vertikte het, de hem jaarlijks toegewezen rustdagen allemaal op te nemen. Verlofdagen mogen bij een overheidsnstelling niet uitbetaald worden maar moeten 'opgenomen' worden. En zo kan onze Frankie zelfs 5 maanden eerder al, van zijn lange congé genieten. Net zoals Armand zijn 'straalstroom' en 'rode lippenstift' naliet, heeft Frank ook een nalatenschap. 'Ochtendgrijs' en 'winterprik' zijn woorden die opgenomen zijn in Van Dale. En nu is het uitkijken of Sabine alleen de weerkaarten zal bespreken met Bram als inspringer of dat er een heel nieuwe ploeg het dagelijkse weerbericht zal lezen. En wil je Frank eens horen zingen als jonge knaap? Luister dan naar "De Vogel" van Tim Visterin (1940-2018). In het vergezellend kinderkoortje zit ook het hemelse stemmetje van klein Frankje verborgen. Dat was echt het onvoorziene nieuws van de dag. Maar sinds mensenheugenis is het vandaag 'π', '3,14', 'pi' dag. Ik heb even mijn wiskundig geheugen moeten opfrissen, want reken- meet- wiskunde is behalve optellen en aftrekken niet meer mijn bezigheid en al zeker niet meer de omtrek van een cirkel berekenen. En dat getal heeft men er sinds mensenheugenis voor nodig. Archimedes (287vC-212 vC) is een van de eerste bekende wiskundige die het erkende. Dat is de Griek die ooit 'eurika' riep. Sindsdien zijn allerlei geleerden bezig om de hoeveelheid cijfers na de komma van deze wiskundige constante, die niet in een breuk te vervatten is en een oneindig getal is, uit te zoeken. Deze feestdag is op Amerikaanse leest geschoeid omdat daar de maand (3) vóór de dag (14) komt. Men heeft wel al uitgevlooid dat voor gewone werkzaamheden tot 11 cijfers na de komma voldoende is. Maar voor berekeningen in het universum zijn 38 cijfers na de komma na nauwkeuriger. Het meest perfecte Pi moment was, maart 14, in 1592 om 6u 53 minuten en 58 seconden. Al hadden de mensen van toen geen besef van dit historische moment. In 2021 is men er ingeslaagd met een supersterk computer tot 62,8 biljoen cijfers na de 3,....te geraken. In de USA eet men vandaag de 'pi(e) taart met allerlei cijfertjes bestrooid. Tot morgen
Een stevige zuidwestenwind bevestigen de woorden van de weermannen: we bevinden ons in een sterk windveld. Maar het is ook zoals de krant vermeld: het weer jojoot, vandaag 17°C en morgen 8°C. We hebben bij manier van spreken een 'olifantenvel' dat alle weertypes en temperaturen aankan. Het is het weer voor een zuidwester op mijn hoofd te zetten, zo'n imperiabiliséhoedje met lintjes onder de kin, nekbescherming en hoog opslaande rand aan de voorkant van de hoed. Alle schippers staan met de gele geoliede versie afgebeeld op posters en foto's. Natuurlijk is een weerbestendige, ondoorlatende, waterafstotende, waterproof versie van een regenjas nodig voor de stoere binken die op zee hun geld moeten verdienen. Het is de ideale kledij om in een natte omgeving te werken, te varen op een boot of zelfs te wandelen op het strand bij dit onstuimige weer. Het ergelijke is wel dat de bootvluchtelingen dergelijke uitrusting niet krijgen. Een plastieken zak is hun enige bescherming om niet doornat en verkleumd van de kou te worden op woelige en koude zeeën. De woorden over de 'behandeling' van de bootvluchtelingen door de Britse regering uitgesproken, schoten bij sportanalist Gary Lineker in het verkeerde keelgat. Kreeg door zijn tweet van bezwaren over de behandeling van mensen, prompt de wind van voren door de directie van de de BBC, en kon opstappen. Hoe deze gerenomeerde zender, die neutraliteit ten opzichte van conservatief/labour hoog in het vaandel voert, zich uit dergelijke blunder zal herstellen, is de grote vraag.
Maar vandaag vergeet ik onze 'dagelijkse' Jeroen niet. De man die me terug deed goesting krijgen om te koken. Na jàààààren geen kookpotten te hebben vuilgemaakt kwam het verlangen om ze uit de kast te halen en te koken weer, toen hij zijn gerecht "gekookte patatten, rode kool met appeltjes en een uitje en de echte Vlaamse worsten" als 'kost' presenteerde. Hij mag van mij gerust zijn 45 kaarsjes uitblazen en dat hij nog lang mag tonen hoe eenvoudig en lekker eten wel kan zijn. Ik denk wel dat hij een liedje van Ferre Grignard (1939-1982) kan appreciëren om vandaag door de boxen te laten galmen. Keuze uit "Ring ring I've got to sing", "My crucified Jesus" maar met dit weer zal het wel "Drunken sailor"zijn. Misschien lust hij om op zijn verjaardag wel een "Duvel" te drinken. Eén van de erfgenamen van het familiebedrijf Moortgat uit Breendonk deelgemeente van Puurs/Sint Amands, ziet meer heil in acteren dan in brouwen en is te zien bij de VRT reeks "Dertigers". Geen nood er zijn genoeg nazaten die het gouden vocht zullen blijven produceren. Tot morgen
In se wil een maartse zondag zeggen, niks speciaals op een paar buien na. Op de weergrillen is het wachten tot in april alhoewel maart ook veel nukken heeft dit jaar. Regen, sneeuw, hagel, zon, wind, voorjaarswarmte en winterkoude. We hebben het allemaal al gehad de eerste 10 dagen van deze 3e maand van het nieuwe jaar. Kort gezegd er is geen standvastigheid op weergebied te bespeuren. De straalstroom van Armand Pien (1920-2003) is wispelturig want dat bezorgt ons het weerbeeld en de nodige stabiliteit op weerkundig gebied. Voor zover ik me de uitleg nog herinner, die de eerste weerman van de BRT eraan gaf. De autostrade van het weer ligt zogezegd nog altijd verkeerd. Ik zal maar niet treuren, want het grondwater is nog altijd niet op peil.
Zoals al eerder eens meegedeeld kijk ik ook naar de Nederlandse omroep omdat die hun programma's niet onderbreken om reklame te maken voor een of ander product dat ik niet gebruik of nodig heb. Zo komt het dat ik kijk naar het programma Blauw Bloed. Dat geeft voornamelijk de activiteiten, uitstappen, reizen enz. weer van de Oranjes maar soms komt er ook al eens een buitenlands (voor hen) koningshuis aan bod. Ik denk dat de leden van het Nederlandse Koningshuis deze week geluisterd hebben naar de kritiek die onze Vlaamse en federale excellenties kregen, omdat hun werkzaamheden niet in overeenstemming waren met de aan hen maandelijks uitgekeerde som geld, opgehoest door de belastingbetaler. Want behalve de idolate programmamakers en presentatoren (3 en nog wat lopende reporters voor een 20 min. durend programma) krijgen de leden die in paleizen, villa's en kastelen 'huizen' wel wat kritiek te verduren op hun royale levenswijze met de Nederlandse gekregen euro's van de gewone burgers. Dus, zeer zichtbaar de handen uit de mouwen steken om daadwerkelijk eens handenarbeid van een uurtje te verrichten en dan nog wel in het meest ondankbare weer: gietende en gutsende regen. Maar wel in gesofisticeerde en dure werkkledij sjouwde de koning met een kruiwagen vol met aarde voor de bloemen- en kruidentuin van een sociale woning en stond de koningin met oranje handschoenen en kostbare parka, een deur te schilderen. Maar heel Nederland is weer gesust want ze werken, al is het maar een uurtje en een groter loon, zoals de man in de straat. Voilà, dat was mijn verslag van een zaterdagavond tv kijken. Naar dansprogramma's kijk ik niet. Dan heb ik heimwee naar mijn lenige jonge jaren en zoals gezegd, ik wil mezelf geen pijn doen met herinneringen die mij duidelijk maken dat "wat geweest is, is geweest...(dixit Boudewijn De Groot). Tot morgen
Ik kijk uit mijn raam en zie een blauwe lucht. Vooraleer dat zou veranderen noem ik het vandaag maar een blauwe zaterdag. Ik moet mijn titel toch ergens vandaan halen. Meteen zie ik ook dat de mezenbollen allemaal opgegeten zijn en dat de netjes nog aan de takjes hangen. Die moet ik nog eens wegnemen. Iedere avond als ik in mijn bed lig, overloop ik zo eens mijn dag. Is alles verlopen zoals ik wilde of gepland had? Meestal niet, maar dat deert me niet. Ik denk ook altijd daarna aan mijn drie blessings, een dak boven mijn hoofd, warmte en eten. Dat maakt alles wel goed, daar moet een mens tenslotte toch dankbaar voor zijn. Daarna denk ik dan meestal aan de activiteiten van de dag erna, dus vandaag. Ik kon niets bedenken, buiten krant lezen, wat ik zou doen. Dat ik nog niet wist wat ik vandaag zou schrjven is normaal te noemen. De inspiratie komt gewoon de dag zelf door een activiteit zoals lezen, kijken, meemaken. In het eerste katern van de krant stond niets vermeldenswaardig behalve dat er ineens en plots een stikstofakkoord is na weken elkaar bezig te houden, benen stijf te houden, gebalde vuisten en hitsige woorden. Ik vermoed dat er na de commotie over lonen en extra vergoedingen, men toch aan de goegemeente moest tonen dat ze hun geld waard zijn en bereid waren compromissen (waar we zo voor bekend staan) te sluiten om ons eten te verzekeren. Een dag na de ophef over dat soort gebruik van ons belastinggeld is er zowaar een oplossing uit de lucht komen vallen!!! Bij gans dat poppentheater heb ik mijn bedenkingen, nachtelijke onderhandelingen zijn een bezigheidstherapie geworden voor al de leden van een regering, Vlaams of federaal. Of het nu gunstig is voor onze voedselketen en landbouwgronden, zal binnenkort wel blijken, eens alle akkoorden gelezen zijn door onze boeren of al degenen wie het aanbelangd. Dat zijn de enigen die de teksten kunnen beoordelen. Daar waag ik me niet aan, wetteksten lezen en juridische termen ontleden, kan ik niet. Die opleiding heb ik gemist in mijn jeugd. Ondertussen is het blauw weer grijs geworden, de lentezon zit er nog niet direct aan te komen. De regen des te meer maar dat is nodig om niet om te komen van de dorst.Tot morgen
Er worden nieuwe akkoorden gesloten tussen de post en de krantendrukkers. En zoals het er nu naar uitziet, zal ik wat langer moeten slapen of wat langer moeten wachten op mijn geliefde dagelijkse lectuur. Was tot nú toe de levering/bedeling van de gazet voorzien vóór 8u 's morgens (bij mij zelfs om 6u), zal dat de komende maanden verschoven worden naar vóór 10u 's morgens. Dat is een reuzengroot verschil en zal mijn dagelijkse planning volledig op zijn kop zetten. Dat wil zeggen: uuuuuuren wachten om mijn koffie en boke met chokolat te nuttigen, om niet te zeggen 'bijna van honger omkomen'. Want krant en ontbijt zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat wil ook zeggen dat ik van bij het opstaan en het openen van mijn ogen, uit mijn krammen moet schieten op mijn nuchtere maag. Dus eerst werken en dan de beloning krijgen van een ontbijtje met gazet. Ik weet niet of ik die jarenlange traditie zomaar zal kunnen omgooien naar een nieuw levensritme. Het bewijst weeral eens dat niets hetzelfde blijft in het leven en dat een mens gans zijn leven soepel (mentaal en fysiek) lenig moet blijven. Zelfs ik ben veranderd door de jaren heen: van jonge freule met mooie donker blonde lange haren naar bejaarde dame met grijze lange lokken. En daar komt zelfs nu al commentaar op. Want wat durft die Helen Mirren op 77 jarige leeftijd toch wel doen? Met lange loshangende grijze haren alle premieres van films en andere showbiss evenementen bijwonen en zo paraderen op de rode loper!!! Dat is toch wel een echt schande! Dergelijk kapsel mag absoluut niet getolereerd worden door oudere actrices, dat is meer een kapsel om er als een heks uit te zien! De oude grijze haren zijn alleen waardevol en elegant in een kort kapsel. Natuurlijk protesteer ik daartegen. Ik heb gedurende mijn 75 jaren op deze wereldbol nog nooit een kort kapsel gehad, bibob of wat dan ook de namen mogen zijn, van de verschillende haardrachten voor meisjes of dames. Ik draag met zwier mijn lange grijze haren, die ik na een kappersbeurt, los laat hangen zodat de wind er zijn draai aan kan geven en me hip en hups doet voelen. Natuurlijk is het wel zo dat de witte draadjes op mijn hoofd wat brozer en zwakker zijn en dat ze echt wel meer zorgen nodig hebben om er gezond uit te zien. Vandaar ook mijn bezoeken aan de coiffeur, die weten beter dan wie ook hoe ze een haardos 'op leeftijd' moeten verzorgen. Ik zou zeggen aan Helen en aan alle grijze kopkes, laat je haren maar groeien als je daar zin in hebt, je hebt immers geleefd en dat mag je met fierheid tonen. Tot morgen
Mijn huis is weeral eens spic & span. Met dit regenweer kan het evenwel weeral rap voorzien worden van de moddertstrepen door de hond aangebracht na zijn uurtje lopen. Ik zal maar zeggen, een dweil is nooit veraf om de sporen van zijn natte poten te verwijderen. Het oogverblindende glimmen van de vloeren in mijn huis staat in schril contrast met de ravage in de tuin. De natte winterprik met de nodige wind erbij heeft mijn narcissen allemaal laten flauwgevallen. De sneeuw was toch te zwaar voor de tere stengels. Hopelijk zijn ze niet geknakt en kunnen ze zich herstellen en terug rechtop staan. Dan kan ik toch nog genieten van hun gele bloemenpracht. Voor de rest heb ik eens niet veel te vermelden. Het nieuws is weeral hetzelfde als altijd en kan ik het gezegde gebruiken: niets nieuws onder de zon. Ik zal dan maar een siëstake doen. Dat is eigenlijk wel nodig na die poetsuren. Ik zal ook de bibliotheek van mijn tv eens controleren, misschien zit er een mooie film bij waar ik deze namiddag kan van genieten. Tot morgen
Vrouwendag 2023, met een Engelstalige slogan, dat zo veel wil zeggen 'strijdbaarheid, solidariteit, gelijkwaardigheid' van en voor vrouwen. Nog altijd zijn er genoeg aspecten op maatschappelijk en sociaal vlak waar de vrouwen voor moeten blijven vechten. Nog altijd is onderwijs voor meisjes een belangrijk strijdpunt, zie maar naar de vergiftiging van schoolgaande meisjes in Iran deze maand.
'Daar is geen maart zo goed of het sneeuwt wel op den boer z'n hoed'. Een onvervalste grijs-witte regendag. Eigenaardig genoeg vinden we dat romantisch omdat de nattigheid in vlokjes komt neergedwarreld. Maar druppels of ijskristallen, nat word ik er in ieder geval van. Ik moet bovendien uitkijken of er geen gladde plekken te zien zijn als ik de krant uit de brievenbus haal. Daarom stuur ik altijd mijn hond vooruit en als die op zijn poten blijft staan is het voor mij ook veilig om in die koude brij te stappen. Vallen is wel het laatste waar ik op zit te wachten. Natuurlijk is het prachtig eens alles onder een wit tapijt te zien. Geen verschil op te merken tussen het ietwat donkerder wit van de hemel en het spierwitte op de aarde, alles vervloeit eens in één geheel. En op deze eerder sporadische witte dag, komt ook de eeuwige sneeuw van de Matterhorn (4478m), de beroemdste mooiste berg van Zwitserland, in het nieuws. Niet omdat de permanente sneeuw verdwenen is maar zijn vorm en afbeelding mogen niet meer op de gele wikkel van de reep 'Zwitserse' chocolade "Toblerone" gebruikt worden. De beroemde samenstelling van deze lekkernij, melkchocolade, noga, amandelen en honing, wordt niet meer in La Suisse geproduceerd. De Zwitserse wetgeving voorziet dat hun nationale symbolen (zoals die specifieke berg) enkel mogen gebruikt worden als het productieproces en de meeste ingrediënten van hun land zelf komen. Melk en andere zuivelproducten moeten van de Zwitserse koeien komen, maar 'Gruyère' mag dan ook weer uit Amerika komen omdat het een productieproces is en niet gebonden aan een landstreek, tot grote ontgoocheling van de Franse en Zwitserse kaasboeren. De reep Toblerone komt niet meer van de fabrieken in Bern, omdat het Amerikaanse Mondelez International, besliste dat alles goedkoper moest gebeuren en verhuisde naar Slovakije. En er zal een ander gewone berg zonder speciale kenmerken op de wikkel gezet worden. Su Wiedersehen, Schweiz. Maar hoe lekker deze chocoladetabletten voor een ander ook mogen zijn, ik blijf verknocht aan mijn Galler-repen uit Luik. Tot morgen
