Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
25-03-2006
NACHTZWART. (Michelly 23.03.2006)
Verdriet, zo oneindig en bodemloos,
Verdriet, in mijn ziel en mijn hart,
Verdriet, zo beklemmend, zo hopeloos,
de dag en de nacht op zijn zwarts.
Het klauwt in mijn keel mijn hart en mijn lijf!
Ik weet met mijn angsten en woede geen blijf!
Het is deze inktzwarte duisternis, die tranen verdroogt, waar wanhoop is.
Het was gisterennamiddag een stralende, zonnige winternamiddag, die iets van de lente in zich droeg. En plots werd alles duister als bij een totale zonne-eclips, want Krista stierf in haar auto, ergens onderweg naar haar werk. Iemand anders was onoplettend en verleende geen voorrang van rechts, en voor haar hield alle leven op, daar ter plaatse. Ze was net 40 jaar geworden op 01-01-2006 en het leven lachte haar toe. Haar twee zoons , mooie en lieve jongens, werden stilaan groot, en ze voelde zich goed in haar gezinnetje en haar werk. Haar mama, de oudste zus van mij man, stierf op 37-jarige leeftijd. Zelf was ze toen 9 jaar oud. Ik kwam elke dag bij mijn schoonzus en de kinderen over de vloer, omdat zij de oppasmama was voor onze eigen zoon, als ik werken was. Ik bracht hem 's morgens en 's avonds haalde ik hem weer op. Gewoonlijk hadden wij dan even een gezellig onderonsje en dat smeedt hechtere banden. Voor onze zoon, waren Krista, en haar broertje en zusje de broers en zussen, die hij zelf niet had. Ze speelden, lachten en huilden, en vochten en stechelden samen, over allerlei zaken, zoals ook broers en zussen dat doen. Zo herinner ik mij, als de dag van gisteren het volgende voorval. Mijn schoonzus was in verwachting van haar jongste dochter en de kinderen waren ervan op de hoogte, dat het babietje in mama's buik groeide. Zij mochten af en toe luisteren en over de buik strelen. Zelf kon ik geen kinderen meer krijgen, en onze zoon had het daar zeer moeilijk mee, omdat hij het verschrikkelijk vond, om een énig kind te zijn. De kinderen hadden wat gekibbeld met elkaar en zoals dat normaal is op die ouderdom, proberen ze elkaar dan de loef af te steken. Krista zegde tegen onze zoon: Wij krijgen toch een broertje of zusje en jij niet! Maar dat nam onze zoon zomaar niet, en zegde dat het ook zijn broertje of zusje was. Mijn schoonzus, die als scheidsrechter erbij gehaald werd, moest hem teleurstellen. Het zou een neefje of een nichtje voor hem worden, maar geen broertje of zusje! En of dat nog niet erg genoeg was! Krista zegde: En meisjes kunnen toch kindjes krijgen en jongens niet! Daarmee was hij het dus absoluut niet eens en er werd een robbertje gevochten. Mijn schoonzus wist zulke situaties wel op te lossen en het ongenoegen werd dan ook in kiem gesmoord. Toch zat het hem niet lekker, hélemaal niet! Krista kon kindjes krijgen en hij niet. Dat was niet eerlijk. 's Avonds aan tafel bracht hij dat item natuurlijk ter sprake en hij voegde er hoopvol aan toe: Dat is niet waar hé mama! Tot zijn algehele teleurstelling moest ik dat dus beamen en zijn ontgoocheling was zo groot, dat ik werkelijk medelijden met hem had. Ik zegde toen: Maar dat is toch geen probleem! Als jij later een vrouw hebt, krijgt jouw vrouw wel de baby, maar die baby krijgt altijd jouw familienaam en gaat dus net als jij heten. (Die stelling ging in die tijd dus nog op!) De opluchting op het gezicht van mijn zoontje was aandoenlijk! Eindelijk iets van hem, waar het de toekomstige baby betrof! Dat er geen baby zou zijn, zonder zijn tussenkomst, heb ik hem op die leeftijd nog niet diets gemaakt. Maar alles was weer peis en vree, met zijn neefje en Krista, want hiermee kon hij wel leven. Aan al die kleine dingen denk ik, nu Krista haar eigen "babies" achter heeft moeten laten.
De eerste foto rechts boven is "Beholding" van Henry Asensio
Eigenlijk is het echt eigenaardig, hoe op bepaalde momenten specifieke herinneringen komen bovendrijven en op je netvlies gebrand staan! Wat die beelden oproept, is soms totaal niet te achterhalen en zo heb ik er wel enkele.
Ik heb reeds verteld, dat wij elke morgen naar de mis moesten in het dorp, nuchter en wel, en na de mis naar het klaslokaal gingen en daar ons boterhammetjes opaten en uit een soort veldfles dronken. Ik was als klein meisje behoorlijk alert en hoorde en zag veel, van wat er rond mij gebeurde. Zo viel mij op dat er dikwijls vrouwen achter in de kerk zaten, op de laatste rij. Ze zaten daar ingetogen, een hoofddoek om, het hoofd gebogen en ze bleven zitten nadat de mis uit was. Ik wist helemaal niet of ze die mis ook gevolgd hadden, of dat ze eerst op het einde van de ceremonie binnengekomen waren. Het viel mij op en ook dat de vrouwen steeds na de mis bleven zitten en niet mee naar buiten kwamen. Op een zekere dag ben ik gewoon terug gaan kijken, wat ze daar dan eigenlijk deden. Ik zag hoe een vrouw uit het dorp de ganse ronde van de kerk maakte, terwijl ze stilletjes in zichzelf prevelde en bad. Daar moest ik dus het fijne van weten. Ik vroeg dan ook aan mijn ma, wat die vrouwen daar eigenlijk deden. Zij antwoordde, dat de vrouwen, die een kindje gekregen hadden hun "kerkgang" moesten doen! Dat antwoord voldeed mij wel niet, maar daar moest ik het dus mee stellen. Toen ik enkele jaren ouder was, intrigeerde mij dat nog steeds en heb ik die vraag ook weer in de godsdienstles gesteld. Ik kreeg een uitleg, waarover ik heden ten dage nog steeds geschokt en woedend ben! Vrouwen, zo werd mij uitgelegd, die een kind gebaard hadden, waren in de ogen van de kerk "ONREIN" en moesten een boetegang doen door de kerk, vooraleer ze opnieuw de sacramenten mochten ontvangen of een mis bijwonen! Ik ontplofte zo ongeveer en vloog dus ook prompt weer aan de deur. Zelfde systeem als bij mijn vraag over de kleine graven in ongewijde grond.
Als ik daar zo over nadenk, werd ik regelmatig aan de deur gezet, ofschoon ik een erg goede leerling was. Zo moesten wij in de handwerkles een voor een bij de juffrouw komen om ons handwerk te laten inspecteren en eventuele op- of aanmerkingen in ontvangst te nemen. We stonden dan in een lange rij tussen de banken aan te schuiven, totdat je zelf aan de beurt was. Het was strikt verboden tijdens het wachten in de banken te gaan zitten. Rechtop in de rij was de boodschap en niet hangen of doorzakken. In die tijd was ik een behoorlijk stukje gegroeid en erg groot voor mijn leeftijd. Het gevolg was echter, dat ik nogal last had van groeipijnen en vooral veel pijn had in de zijde, als ik lang ergens moest staan. Op een zeker ogenblik was de pijn niet meer te harden en liet ik me zijdelings in de bank zakken, waarnaast ik stond. Deze baldadigheid ging niet onopgemerkt voorbij. Het gevolg was, dat ik buiten, midden op de gang twee uren onafgebroken heb mogen rechtstaan, terwijl ik bijna flauw viel van de pijn. Hoe ik ook uitlegde, wat de oorzaak van mijn ongehoorzaamheid was, het was allemaal boter aan de galg. Dat noemde men in die tijd "Opvoeding" met een hoofdletter!!!
Een ander feit, dat onuitgewist in mijn herinnering blijft hangen, is al even weinig fraai. Tussen de middag gingen wij naar huis om thuis te eten en daarna gingen wij terug naar school. Wij, de grotere meisjes van het zesde studiejaar, hadden dan normaliter enkele kleintjes bij de hand tussen ons in. In die tijd was er aan één zijde van de straat een fietspad en wij liepen aan de andere kant. Er was echter een jongen, die elke middag met een gevaarlijke zwaai van het fietspad achter op ons in kwam rijden, zodat wij steeds een sprong opzij moesten doen. Ik was woest op hem, maar er was natuurlijk geen beginnen aan, om hem te voet achterna te rennen. Die midag liepen een schoolvriendinnetje en ik daar weer, met twee kleine ukjes tussen ons, naar school. Ik erg alert, omdat ik verwachtte, dat die belhamel ons wel weer te grazen zou willen nemen. En inderdaad, daar kwam hij met een rotvaart aangereden , zwenkte van het fietspad naar ons toe en wilde gewoon tussen ons doorrijden en dus die kleine kinderen omverrijden!! Maar deze keer had hij buiten de waard gerekend. Ik gaf hem een forse duw en hij vloog met fiets en al onderdersteboven . Ik ben op hem afgevlogen en heb die jongen afgerammeld gelijk een furie! Razend was ik, over zijn laf gedrag. Een meester van de lagere school, die net voorbij fietste, heeft mij van hem afgetrokken met de woorden: Foei, foei, meisjes rammelen toch geen jongens af! (Waarom eigenlijk niet??) Hieraan is nooit een gevolg gebreid in de vorm van straf, wat een logisch gevolg was van een vechtpartij, maar die belhamel is nooit meer van zijn rechte lijn op het fietspad afgeweken, d.w.z. toch niet in mijn buurt!
Wij hadden thuis achter de grote hof met groenten, een stukje weide liggen, waarop verschillende fruitbomen stonden en waaronder het in de zomer heerlijk vertoeven was in de schaduw. Er groeiden, appelen, peren, pruimen, kersen, en dat was een natuurlijke heerlijkheid in de zomer, waar wij als kinderen ten volle van genoten. Ik ben tot op heden een echte fruit- en groenteneter, en dat zal wel te wijten zijn aan mijn gezond eetpatroon in mijn jeugd. Als de pruimen en kersen rijp waren, had mijn ma haar handen vol aan het bereiden van ketels confituur! Eerst moesten de vruchten minutieus gewassen worden en alle slechte exemplaren werden verwijderd. Daarna werden alle kersen en pruimen ontpit, wat een behoorlijk werkje was! Dan werden de vruchten met de nodige suiker in grote ketels op het vuur gezet. Terwijl de hete brij op het vuur stond te pruttelen, werden alle glazen potjes netjes afgewassen en gereed gezet om de gelei erin te lepelen. Ondertussen moest er ijverig in de borrelende confituur geroerd worden zodat hij niet aan de bodem aanbrandde. Af en toe werd dan met een lepel een beetje van de brij uitgeschept op een bordje om te zien of de gelei voldoende opstijfde, want dan was het brouwsel klaar en werd hij met een pollepel in de glazen potjes overgeheveld. Hierin bleef hij staan totdat hij afgekoeld en opgestijfd was en dan werd er een soort gesmolten was opgegoten, die op zijn beurt hard werd en de confituur afsloot van de buitenlucht zodat hij een hele tijd bewaard kon worden.Dan werden de glaasjes afgesloten met een doorschijnend velletje papier en mooi in een koude ruimte neergezet om te bewaren. Heel het huis was zwanger van de zoete geur van vruchten en suiker. De deur van de keuken en een venster stonden wijd open, om op die manier een beetje van de hitte te laten ontsnappen. Een afzuigkap hadden wij niet en ik weet zelfs niet of die in die goede oude tijd al in zwang waren voor huishoudelijk gebruik! Niet alleen wij werden door die zoete geur naar binnen gelokt, maar ook wespen kwamen gulzig af op het heerlijke goedje. Het kon natuurlijk niet uitblijven en op een bepaald ogenblik werd mijn ma door een van de diertjes in de onderzijde van haar arm gestoken. Niet zo prettig, maar er werd gewoon doorgewerkt, nadat de wespenbeet met een doekje, in azijn gedrenkt, gebet was. Tegen de avond, toen de kleintjes naar bed gebracht waren, merkte ik dat mijn ma last had van haar arm. Ze maakte hierover een opmerking tegen mijn pa, en die moest er mee lachen! Lieve deugd, zegde hij, ik ben wel honderd keren gestoken door wespen, en dat gaat vanzelf over. In de zomer reden zij namelijk met de fiets naar de grens en hadden dan een uniformhemd aan zonder jas, zodat ze er een beetje fris bijliepen. Het gebeurde regelmatig dat een wesp in de opening aan de manchetsluiting vloog, zich in het nauw gebracht voelde, en prompt stak. Mijn pa was daar dan ook totaal immuun voor. Mijn ma begon zich echter licht misselijk te voelen en haar hand zwol helemaal op. Ze kreeg vingers als worstjes en haar ringen kon ze niet meer uitdoen. Ook de plek, waar de wesp gestoken had, zag er rood en grillig uit en er liep een rode streep naar de elleboogholte. Ma vond het dan toch maar wijzer om even de dokter te raadplegen, en deze stelde inderdaad een lichte bloedvergiftiging vast en gaf haar een inspuiting met tegengif. Het was dus niet de onschuldige wespensteek, waarover mijn pa lachte. Het diertje had waarschijnlijk, volgens de dokter, ergens op zwaar besproeid fruit gezeten en samen met de prik ook die giftige stof in de arm van mijn ma gespoten. Ik snap eigenlijk nu nog niet, hoe het daarbij zelf in leven gebleven is. De dokter knipte de ringen van mijn ma door, want die zouden haar vingers zodanig gaan afknellen, dat er mogelijkheid bestond voor blijvende schade. Toen ma thuiskwam, maakte mijn pa zich helemaal niet meer vrolijk over de situatie. De éne wespensteek is de andere niet, en hij zelf had dus al heel veel geluk gehad.
Door de aard van zijn werk, was mijn pa voortdurend buiten, in regen en wind, in koude en zonneschijn. Hij was een erg donker type met zwarte haren, donkere ogen en zware, zwarte wenkbrouwen. Dat gaf hem een erg streng uitzicht. Hij had bovendien een huid, die gemakkelijk bruinde. Het kaki van zijn uniform versterkte die strenge aanblik dan nog. Meestal hoefde hij helemaal niets te zeggen, maar alleen de mensen eens zijdelings aan te kijken, en ze voelden zich al niet meer op hun gemak. Dat was zeker het geval als ze iets te verbergen hadden. Hij vond het absoluut "not done" dat mijn ma met het veer de grens overstak, als hij dienst had. Mensen denken dan, dat jij smokkelt, als ik daar sta, zegde hij, en ik heb totaal niets meer te zeggen. Mijn moeder hield zich dan ook braaf aan de orders. Zij had familie in Nederland en bezocht die af en toe per fiets. Zij zorgde dat zij steeds tijdig terug was, voordat mijn pa aan de grens stond. Op een dag liep het echter fout. Het bezoek was uitgelopen en ze kwam terug met de veerboot toen mijn pa al aan de Maas stond. Met haar stonden op het veer nog enkele vrouwen , die boter gekocht hadden en die wilden wegstoppen onder hun kleren. Om "Jo de veerman" niet al teveel inkijk te geven, vroegen ze aan mij ma of ze even voor hen wou gaan staan. Die deed dat zonder commentaar. Plots zegde één van de dames: Als die kwaaie zwarte daar maar niet staat, want dat is een lelijkerd! Niet dat hij al ooit iets gezegd, heeft, maar de manier waarop hij kijkt!!! Mijn ma gaf geen antwoord, waarop de vrouw vroeg: Vind jij dat dan niet? Och neen, zegde mijn ma, ik heb daar nog nooit iets van gemerkt. Het is namelijk mijn man. De arme vrouw wist niet, hoe ze zich moest verontschuldigen en ik denk dat ze zich graag in lucht had opgelost! Mijn ma vond dat allemaal behoorlijk grappig.
Het buitenleven mag dan al erg romantisch lijken, dat was het zeker niet altijd! Daar in die tijd echt nog smokkelroutes waren, had mijn pa ook regelmatig nachtdienst en dat was altijd velddienst. In de winter, met laarzen aan en een zware, dikke lange jas, trokken ze het veld in langs de Maas. Om zich nog beter tegen de koude te beschermen, stopten ze krantenpapier of bruin inpakpapier onder hun jas op de borst. Dat hield de snijdende wind weer een beetje beter tegen. Op een nacht had pa met een collega velddienst. Ze liepen met hun fiets aan de hand langs de boord van de Maas. Plots zagen ze op enige afstand een donker gevaarte staan, dat bij nader inzicht een auto bleek te zijn. Ze naderden voorzichtig het vehikel en dachten dat ze hier te maken hadden met smokkelaars. Groot was echter hun verbazing toen ze tot op enkele passen genaderd waren. De ruiten van de auto waren ietwat beslagen en een van de vensters van de achterdeur was een stukje naar beneden gedraaid. Binnen in de auto was het één en al leven! Twee vrijers waren volop in actie en hoorden of zagen iets van de wereld rondom hen. De man die bovenop lag had zijn blote billen naar het venster gericht. Pa en zijn collega keken elkaar aan, en zonder woorden begrepen ze elkaar. Eén van hen stak zijn hand door het venster en klopte de man op zijn billen met de woorden: Gaat het jongen!!! Dat die jongen bijna een hartinfarct kreeg en prompt platviel hoeft verder zeker geen betoog. Ik denk dat die beiden het record aankleden toen verbeterd hebben en daarna gingen ze er in een razende vaart vandoor. Velddienst was niet altijd alleen maar kommer en kwel!
Mijn pa was douanier aan de grens met Nederland, in een tijd dat er nog vrij veel gesmokkeld werd en daar dan ook zeer streng op werd toegezien. Mensen uit de omringende dorpen en uit ons eigen dorp gingen regelmatig met de fiets naar de andere kant van de grens. Dat deden ze met de veerboot, waarop voetgangers, fietsers en auto's een plaatsje vonden en die dag in dag uit de Maas overstak, bediend door "Jo, de veerman" en zijn broer. Alleen als het water van de Maas véél te hoog stond,op het einde van de winter, werd het veer uit de vaart genomen, voor tijd en wijle wel te verstaan, en moesten de mensen een omweg maken van ettelijke kilometers om naar Nederland over te steken. Aan de belgische zijde van de Maas, lag een café en daar tegenaan gebouwd lag het bureautje van de douaniers. Hier werden o.a. goederen ingeklaard en er was een vertrek, waar een klein "duvelke" in de winter zorgde voor de nodige warmte. In die tijd gingen mensen uit de ons omringende dorpen en ons eigen dorp regelmatig naar Nederland om daar boter en o.a. schoenen te kopen, die daar blijkbaar aanmerkelijk beterkoop waren, dan in ons eigen land. Daar er toen nog geen open grenzen waren, was dit strikt verboden en er werd dus ook trouw door de douaniers gevraagd, aan iedereen die terugkwam van Nederland, "of ze iets aan te geven hadden" (in te klaren hadden) In negen op de tien gevallen, was het antwoord dan ook "neen" De meeste douaniers, wilden het de mensen ook niet echt moeilijk maken en lieten vaak oogluikend toe, dat er al eens iets meegebracht werd. Op gezette tijden was er echter controle van de "vliegende brigade". Dat was een gemotoriseerde groep, die van grenspost naar grenspost reed en zich verdekt opstelde op een bepaalde afstand van de grens. Die hielden de reizigers dan op hun beurt weer tegen en controleerden hen op de meegebrachte waren en goederen. Als er dan iemand met smokkelwaar onderschept werd, kreeg de verantwoordelijke douanier natuurlijk een blaam, en dat was niet bijzonder gunstig voor het verder verloop van zijn carrière! Zodra de douaniers dus wisten, dat de brigade in de buurt was, werd er strenger opgetreden, en dat werd hen niet steeds in dank afgenomen door de bevolking. Sommige vrouwen overdreven dan weer zo erg, dat er echt opgetreden moest worden. Ze kwamen dan in héél brede mantels en rokken gekleed aanzetten, en dan wisten de douaniers reeds, welk vlees ze in de kuip hadden! Die vrouwen verstopten kilos (!) boter onder die wijde kleren en stonden dan triomfantelijk te kijken naar de douanier, die goed wist, waar het schoentje wrong, maar als man, geen vrouw mocht aftasten! Maar ondanks de vele moppen over douaniers, die hun hoofd schuin moeten houden om het verstand te laten samenlopen, waren ze helemaal niet van gisteren. De dames werden vriendelijk verzocht om naar het vertrek te komen, waar het "duvelke" roodgloeiend stond te branden en plaats te nemen naast de kachel. Natuurlijk was dat niet erg comfortabel, want van die jas afleggen, was natuurlijk geen sprake! Dus goed warm ingepakt, met kilos boter op het lijf gepakt, zaten ze daar te zweten en te puffen langs de kachel, totdat de boter langs hun lichaam naar beneden droop. De vieze troep en de bijbehorende boete was dan het orgelpunt van het verhaal.
In mijn kinderjaren, was het voor veel mensen normaal, om buiten hun gewone werkzaamheden, ook nog een beetje te boeren. Dat wil zeggen, dat er veel mensen wat vee op na hielden, om in hun eigen behoeften te voorzien en ook om het te verkopen en daaruit wat winst te maken en op die manier het huishoudbudget aan te vullen. Ze hielden dan koeien, konijnen, kippen, schapen en/of geiten, varkens etc. Sommigen hadden dan nog een paard om de stukjes grond te bewerken. Het enige "vee" dat wij thuis hadden, waren wat konijnen en twee varkens. Eén varken werd er vetgemest om te slachten en in eigen vleesverbruik te voorzien en het andere werd verkocht. Veel verstand van dieren, of hoe het er op een boerderij aan toegaat, had ik dus niet. Eén van mijn vriendinnetjes uit de lagere school kwam van een echte boerderij, waar dus in het groot geboerd werd. Als ik daar op bezoek was, was dan ook alles nieuw en fascinerend voor mij. Van het voeren van de kippen tot het naar huis drijven van de koeien 's avonds, alles was intrigerend en "anders". En tot op heden ruik ik die specifieke geur, die aan boerderijen eigen was.De warme geur van dieren, meel, hooi en veevoeders en al die typische geluiden van gesnuif en gestamp van dieren, die in een stal ondergebracht waren. Mijn vriendin draaide natuurlijk volop mee in het boerderijgebeuren en zij voerde opdrachten uit, waarvan ik nog nooit gehoord had, wat natuurlijk mijn bewondering oogstte! Op een bepaalde dag in de zomer werd het graan gemaaid en moest natuurlijk met de hand in schoven gebonden worden. In die tijd werd dat nog niet machinaal gedaan! Met man en macht liep dan iedereen achter de maaimachine aan en greep men om beurt een bundel om er een mooie schoof van te maken. Die schoven werden dan rechtop tegen elkaar aangezet, zodat ze als het ware een hutje vormden. Ik had dat reeds eerder met veel interesse bekeken en wilde dat ook kunnen. Toen ik dat thuis aan mijn pa vertelde, lachte hij mij gewoon uit en zei, dat ik dat nooit zou kunnen. "Ik zie jou met je mooi verzorgde handen en lange nagels al schoven binden op het veld!" spotte hij. Ik voelde mij gekrenkt tot in mijn ziel en was vastbesloten hem te tonen, dat verzorgde handen en wat langere nagels, niet synoniem waren van er niets mee kunnen verrichten! Bij mijn eerstvolgende bezoek aan mijn vriendinnetje ging ik onvertogen mee aan het werk op het veld. Die dag werd er gerst gemaaid en aan de aren zitten behoorlijk lange, stevige stekels. Ik had het binden vrij snel onder de knie en deed koppig mee tot heel het werk gedaan was. De zon scheen ongenadig op onze gebogen hoofden en nekken en de lucht rook naar warmte, gerst, aarde en zweet. Dat het niet een van de aangenaamste karweitjes was, die ik ooit tot een einde gebracht had, hoef ik hier wel niet uit te leggen! Maar ik was te trots en te koppig om op te geven. Toen we 's avonds moe en bezweet van het veld terugkwamen en ons wat verfrist hadden op de boerderij, was het tijd voor het volgende pijnlijke werkje: met een naald alle stukjes gerstestekels uit mijn vingers en handen peuteren en daarna ontsmetten, zodat ze niet zouden ontsteken. Mijn wil en bedoeling waren wel goed, maar mijn handen natuurlijk véél te zacht voor dit ongewone werk; Om dit zonder problemen te klaren moet er al een laag eelt op zitten en dat was bij mij dus duidelijk niet het geval. Ik was ook behoorlijk moe, maar niettemin erg fier dat ik het tempo had kunnen volgen en niet had opgegeven! Nadat wij op een lange bank achter de tafel als uitgehongerd ons avondmaal verorberd hadden, ging ik terug naar huis en vertelde mijn pa met trots en enig leedvermaak, dat die jufferhandjes de klus geklaard hadden en dat ik de hele middag vruchten gebonden had op het veld. Er kwam geen commentaar maar ik meende in zijn ogen toch een vonk van bewondering te zien. Misschien heb ik me dat ook alleen maar verbeeld, omdat ik het zo graag wou!
Ik wil hierbij al mijn bezoekers en hun geliefden vredige Kerstdagen toewensen en een gezond, inspiratievol, en vooral LIEFDEVOL 2006! Eveneens wil ik iedereen bedanken voor de trouwe bezoekjes, en vooral voor de stimulerende en hartverwarmende commentaren, die jullie op mijn blog achterlieten. Steeds welgekomen!
Bijgevoegd plaatje en tekst zijn niet van mij persoonlijk maar ik vond het zo mooi, dat ik het van internet geplukt heb om hier voor jullie te plaatsen.
Kerstnacht, het roept héél speciale herinneringen op en die zijn voor ieder van ons natuurlijk weer anders en héél persoonlijk! Voor mij zijn er twee kerstnachten anders dan andere. Hier volgt het verhaal van een van die nachten. Het was Kerstavond en ik was 21 en mijn lief was er 24 en op die leeftijd probeer je wel eens wat uit, en deins je ook niet zo snel terug voor wat moeilijkheden. Hoe wij op het idee gekomen waren, weet ik nu niet meer maar we hadden besloten, dat wij in de Kerstnacht langs het kanaal naar het thuisdorp van mijn lief zouden lopen. Dat is op zich niet zo'n geweldige onderneming, want op die leeftijd kun je een afstand van 12 km te voet wel aan! Bijkomend feitje was echter, dat het héél hard gesneeuwd had en de wegen zo ongeveer dicht lagen met een prachtig wit tapijt. We stonden er echt niet bij stil, dat het langs de boorden van het kanaal natuurlijk nog onbegaanbaarder moest zijn. Vol goede moed vertrokken wij. Goed ingeduffeld en zelf droeg ik rood-zwarte rijglaarsjes met een klein hieltje. Niet zo uitermate geschikt voor een verre wandeling, maar , 1. ik was het gewoon van op hakjes te lopen en deed dat altijd. 2. ik bezat gewoon geen platte schoenen, dus moest ik het hiermee stellen. Zolang onze weg via de normale wegen voerde, ging alles zonder problemen. Toen we eindelijk aan de boord van het kanaal waren aangeland, bleek het allemaal geen sinecure te zijn! De sneeuw lag er erg hoog en er was natuurlijk nog geen enkel voertuig voorbij gereden. Er waren dus geen sporen waarop wij konden lopen. Mijn lief nam het voortouw en ik probeerde zo goed en zo kwaad als ik kn in zijn sporen te stappen. In die tijd waren die paden echter nog niet verhard en de weg, die wij moesten volgen lag rond. Hiermee bedoel ik dat het midden van de weg hoger lag dan de zijkanten. Het gevolg laat zich wel raden natuurlijk! Voortdurend schoof ik uit en belandde languit in de sneeuw. Ik zag er uit als een verkleumd sneeuwvrouwtje maar van opgeven was geen sprake! Na de nodige kilometers gelopen te hebben, moesten wij de boord van het kanaal verlaten en ging de tocht verder door een stuk bos. Daar was de weg breder, maar lag even rond en was even dik ondergesneeuwd als de kanaalweg. Op een bepaald ogenblik ging ik weeral onderuit en zat op mijn achterwerk in de sneeuw. Ik zegde tegen mijn maatje, dat ik het gevoel had, dat ik scheef liep! Laarsjes gecontroleerd en inderdaad één van mijn hieltjes had het begeven en ik liep dus op een laarsje mét en een laarsje zonder hieltje! Door de klompen sneeuw onder mijn laarzen, had ik dat niet echt gevoeld, maar het verklaarde natuurlijk wel, waarom ik zo dikwijls viel. Bleef ons niets anders over, dan de andere hiel er ook onderuit te halen. Voor mijn vriend was dat een koud kunstje en nu zou ik dus terug "normaal" kunnen lopen. Wat heet normaal!!! Nu stond ik met mijn hielen lager dan met mijn tenen! Bekijk schoenen met hoge hakken maar eens goed. De hiel zonder hak, ligt hoger dan de teen van de schoen! Ik schoof en schoof en zat meer in de sneeuw dan dat ik rechtstond. Ik kwam gewoon niet meer bij van het lachen. Ik zie mezelf daar nog zitten, op mijn achterwerk in de sneeuw, midden in het bos, bij het licht van de maan en niet bij machte op op een normale manier op mijn voeten te blijven staan! Mijn lief heeft mij dan aan een hand genomen en zo liep ik dan naast hem over de besneeuwde weg en was er geen sprake meer van om in zijn voetsporen te treden. Ik was gewoon al blij, dat ik mij aan hem kon vastklampen, telkens ik weer onderuit schoof! Enkele malen heb ik het zelfs klaargespeeld om hem mee omver te trekken. Het ergste stuk van de weg moest echter nog komen. Het was een vrij zware helling die we omhoog moesten om eindelijk terug in de bewoonde wereld te komen. Mijn lief dus voorop en ik achter hem aan tegen die helling op, met mijn hielen lager dan mijn tenen! Dit was zo'n potsierlijke bedoening dat het ons extra veel tijd gekost heeft, omdat wij voortdurende terugschoven en wij zo hard moesten lachen, dat we zonder meer al makkelijker een buiteling maakten. Na héél veel inspanning en de nodige tijd, is het ons eindelijk gelukt om de bewoonde wereld te bereiken. Ik moet er nog bij vertellen, dat wij allebei absoluut geen kou hadden, ondanks het feit, dat wij bijna zoveel tijd in de sneeuw zaten als dat wij erin liepen. Nu, na zoveel jaren, moet ik nog steeds gibberen, als ik aan die nacht denk! Het is een herinnering om nooit te vergeten, en we haddden toch maar bewezen, dat wij onze weg vonden door nacht en ontij!!!! En met de man, waarmee ik zo'n avontuur beleefd heb, en waarmee ik zo ongelooflijk kan lachen, ben ik nog steeds getrouwd.
Dat tieners verliefd werden, is van alle tijden, en dat zal wel niemand ontkennen! Bij de een slaat de verliefdheid wat eerder toe dan bij de ander, maar het gebeurt, en dat is zo ongeveer een vast gegeven. Het wordt door de omringende volwassenen dan wel niet serieus genomen en kalverliefde genoemd, maar daarom is het niet minder serieus voor de personen in kwestie. Ik was geen uitzonering op dat vlak en zo rond mijn veertiende werd ik voor de eerste keer verliefd. Het was allemaal héél onschuldig en puur en het voorwerp van die liefde werd dan ook behoorlijk geromantiseerd en geïdialiseerd. Hij was 18 en ik 14, ik studeerde en hij werkte als leerjongen. Toen mijn ouders, vooral dan mijn pa, daar lucht van kregen was het huis te klein. Veel gelegenheid om elkaar te ontmoeten hadden wij toch niet, want ik mocht nooit weg, zelfs niet in het weekend. Wij kwamen elkaar elke morgen en avond tegen, omdat wij in tegengestelde richting naar onze bestemming fietsten. Hij naar zijn werkhuis en ik naar mijn school. Toch waren wij behoorlijk "clever" als het erop aan kwam om mekaar berichten toe te spelen. Ik schreef kleine briefjes, die ik opgevouwen in mijn zak had en op het ogenblik dat we elkaar passeerden, liet ik dat briefje vallen. Dit gebeurde zo onopvallend, dat alleen de persoon, voor wie het bestemd was, dit zag, stopte en het briefje opraapte en naderhand las. De briefjes, die ik van hem ontving durfde ik niet los in mijn tas bewaren, want die werd door mijn ouders gecontroleerd op verdachte voorwerpen (zoals liefdesbriefjes). Ik bewaarde ze tussen de omslag van mijn leerboeken en het papier waarmee ze gekaft waren. In die tijd werden boeken nog met kaftpapier beschermd. Zo wisselden wij gegevens en berichten uit. Soms had mijn vriendje een namiddag vrij en kwam dan naar de school gereden, waar hij mij dan opwachtte. Op een winterdag zijn we zo samen naar de boorden van de Maas gewandeld en hebben onze fietsen daar achtergelaten. Je kon dan de weiden in langs de oevers van de Maas en dan zo langs de Maasboord verder wandelen. Ik weet nog dat wij daar hand in hand door de koude middaglucht liepen en over vanalles en nog wat liepen te kletsen. Opeens zagen we vanuit de verte een muur van sneeuw afkomen! Ik heb dat nooit meer gezien, maar vergeet die aanblik nooit meer! Sprookjesachtig was het! Weiden ver van ons verwijderd sneeuwde het hevig en waar wij liepen viel er nog geen vlok. Wij liepen zo de sneeuwmuur tegemoet en zagen er binnen de kortste tijd uit als verkleumde sneeuwmannetjes. Het was zo'n ongewone belevenis, dat ik dit natuurgebeuren nog klaar en duidelijk voor ogen heb. Het kon natuurlijk niet uitblijven, dat mijn pa de goed verstopte brieven en foto's van mijn vriendje vond. Toen gingen de poppen eerst echt aan het dansen! Mijn vriend werkte in een werkhuis, dat kort bij ons huis lag. Mijn pa contacteerde prompt zijn baas, en hoe hij het aan boord gelegd heeft, weet ik niet maar hij heeft er voor gezorgd, dat hij daar moest vertrekken en in een werkhuis in een ander dorp en bij een ander baas moest gaan werken. Hij heeft de ouders van die jongen gecontacteerd en formeel verboden nog contact met mij te zoeken, en blijkbaar had hij zoveel overwicht dat hij er dat ook doorgedrukt kreeg. Ik heb mijn vriendje niet meer teruggezien! Verdriet en hartzeer waren het gevolg en iets wat nog kinderlijk en heel puur was, werd door volwassenen besmeurd en kapotgemaakt, zonder ook maar enige consideratie met de gevoelens van diegenen, die gemanipuleerd werden. Dat laat voor altijd littekens na, en het vertrouwen komt nooit meer volledig terug.
Waar is de tijd? Dagen vervuld met angstige spanning, hoop, verwachting en geloof in wonderen. Ik herinner mij als de dag van gisteren, en het is echt al wat langer geleden, die avond begin december. Ik moet een jaar of 6-7 geweest zijn en Zwarte Piet was op ronde in de straat en zou ook ons huis aandoen. Vol angstige spanning zaten wij braaf te wachten. Opeens een hard gebons op de deur. Niemand van ons verroerde een vin en we staarden als gebiologeerd naar de deur waarachter een zwarte hand verscheen. En daar kwamen er twee Pieten binnen met een grote jutezak, waarin ze blijkbaar één en ander meezeulden. De Chefpiet nam ons een voor een op de korrel en mijn zus was onder de divan gekropen en was absoluut niet van plan om daar onderuit te komen, zolang het bezoek niet verdwenen was! De Pieten vertelden ons dat ze reeds de hele straat waren afgegaan en dat het maar goed was, dat wij nogal braaf geweest waren, want iets verder in de straat was er een kindje, dat echt stout was geweest! En waar denken jullie dat dat kindje nu zit??? Juist ja, in mijn zak hier, zegde de Piet, die de jutezak voortzeulde! In eerste instantie waren wij natuurlijk verstijfd van angst, maar ik wilde toch echt weten, of dat wel waar was. Dus ik vroeg met een bang stemmetje, of dat ook echt zo was, dat zij een kindje in de zak meesleurden. De Piet draaide zich naar mij toe, waarschijnlijk verwonderd, dat ik zoiets durfde te vragen, en zegde: Kom maar kijken, hier zit ze in! En geloof het of niet, maar ik deed inderdaad een paar passen naar voor en wierp een blik in de zak. En wat zag ik? Suzanne, een meisje uit de straat met blonde krullen, zat in de zak!! Er was maar een meisje met blonde krullen, dus het was zéker Suzanne! Daaruit blijkt maar weer, hoe kinderen, en soms ook volwassenen, zien, wat ze verwachten te zien op een bepaald ogenblik. Na nog wat gebrom en gepreek, vertrokken de Pieten, ons achterlatend met het vreselijke gevoel, dat de blonde krullebol in de zak ons buurmeisje was. Toen wij al wat groter waren en 's avonds samen aan tafel ons huiswerk maakten, gebeurde het met Sinterklaas regelmatig, dat er keihard op de rolluiken werd geroffeld. Iedereen hield dan zijn adem in en hield betreffend venster in de gaten. Natuurlijk werd er dan van een totaal andere zijde lekkers naar binnen gezwierd! Dat was, ondanks de hartkloppingen, een welkomme afleiding, want wij werden nooit overstelpt met zoetigheden of mandarijnen, en iedereen haastte zich om zijn deel bijeen te grabbelen. De avond van Sinterklaas, zetten wij dan allemaal een bord op de eetkamertafel, met wortelen of brood erin en daarna gingen de deuren op slot. Sinterklaas en Piet konden overal binnen, die hadden geen sleutel nodig! Slapen werd een erg moeilijke klus die nacht en bij het ochtendgloren stonden wij dan ook aan het bed van onze ouders, "of het nog niet tijd was om op te staan?". Wij werden dan nog een tijdje aan de draai gehouden tot het ogenblik aanbrak dat iedereen naar beneden ging. We moesten allemaal gewassen, aangekleed en netjes gekamd zijn, eerder gingen de deuren niet van het slot. Mijn pa treuzelde dan behoorlijk om de spanning op te voeren en wij probeerden om beurten door het sleutelgat iets te ontwaren. Iedereen zag vanalles en nog wat! Dat was echter absoluut onmogelijk omdat alle lichten gedoofd waren en de rolluiken naar beneden. In de plaats was het aardedonker en alleen onze kinderfantasie nam een loopje met ons, net als bij die zak! We zagen of meenden te zien, waar we het meeste naar verlangden. Als eindelijk de deuren opengingen, was het één groot feest. Veel speelgoed was er voor ons in die jaren niet bij. Maar we kregen altijd nieuwe kleren, die dan broodnodig waren voor de winter, wat snoep en fruit , een gezelschapsspel, spullen voor school en, wat mij het meest interesseerde: leesboeken. Dan kon mijn dag niet meer stuk en had ik niet eens meer oog voor al het andere. Het was mijn weg naar een andere wereld, vol spanning, avonturen en dromen.
Ik had niet alleen een Waalse penvriend, maar ook nog een Braziliaanse en een Duitse! De taal in Brazilië is portugees, en dat als enig land in Zuid-Amerika.In alle andere landen van Zuid-Amerika wordt er spaans gesproken. In Duitsland natuurlijk duits. Mijn Duitse penvriend was van het toenmalige Oost-Duitsland, namelijk van Halle a/d Saale. Volker, was een student aan de hogeschool (of universiteit?) van Klingenthal en hij volgde ingenieurstudies, die iets van doen hadden met chemie. Precies weet ik het allemaal niet meer. Hij was een blonde, knappe jongen en dat laatste weet ik alleen maar van de foto's, die hij stuurde. Ontmoet heb ik hem nooit, ofschoon hij dat dolgraag wilde. Ik weet nog dat hij schreef dat hij stages moest lopen in een bedrijf, dat muziekinstrumenten vervaardigde en ik kan mij voorstellen, dat de legering van zo'n instrument erg nauwkeurig moet berekend zij om een zuivere klank voort te brengen. Ik moet nog ergens een foto van hem hebben, waar hij op de trappen van een groot gebouw staat, bij de diploma-uitreiking. Hij droeg een kostuum, waarvan de broekspijpen en de mouwen veel te kort waren. Het zag er allemaal erg armoedig uit en Volker klemde zijn diploma als een schat tegen zijn borst. Hij was duidelijk erg verliefd op mij geworden en had al plannen gemaakt, waarin ik naar Duitsland kwam en dan zouden wij trouwen! Hoe naïef is jeugd! Hij stuurde mij een foto van een ondergesneeuwd hotelletje ergens in een skigebied, en dat zou ons trefpunt zijn, voor de eerste ontmoeting. Hij kon maar moeilijk begrijpen, dat ik op dat voorstel niet inging, omdat ik het zelf niet wilde, maar ook omdat dit door mijn ouders nooit getollereerd zou worden! Het gevolg was, dat de correspondentie doodbloedde en een vermeende romance een stille dood stierf. Af en toe vraag ik mij wel eens af, hoe het hem vergaan is in het leven en of hij voor zichzelf en zijn familie een menswaardig bestaan heeft kunnen opbouwen in het toemalige Oostblok.
Mijn Braziliaanse penvriend, was een héél ander verhaal! Zijn voorouders waren van Italiaanse afkomst en het was blijkbaar een vrolijke levendige familie! Ik herinner mij een foto van hem, waar hij aan een tafel een hoop verfrommeld geld zit te tellen! Hij studeerde ook, maar zat in zijn vrije tijd en in de weekends aan de kassa van een filmzaal. Alleen vond ik die hoop verfrommeld geld géén gezicht! Blijkbaar stak daar nooit iemand ook maar één geldbriefje in een geldbeugel, maar zat alles opgefrommeld in hun zakken! Met Antonio (Tony) correspondeerde ik in het engels, want portugees kende ik niet en heb ik ook nooit geleerd. Hij was ongelooflijk attent en schreef zijn brieven allemaal in kleine drukletters, zodat ik nooit ook maar één woord niet kon ontcijferen! Hij stuurde mij in die tijd reeds, grote weekbladen met prachtige glanzende foto's erin van het Carnaval van Rio. Wij keken onze ogen uit! Onder elke foto plakte hij in het engels de vertaling van de tekst. Die vertaling schreef of typte hij op doorslagpapier voor brieven, in lange smalle strookje! Bij alle prachtige gewaden, die door speciaal uitgekozen personen werden gedragen, stond de naam van de eigenaar vernoemd, de waarde van het gewaad en de naam van de drager of draagster. Het duizelde ons van de waarde van sommige kostuums. Buiten deze geklede dames en heren, waren er natuurlijk ook heel wat foto's, waar minder kledij bij te pas kwam! Maar mooi waren ze allemaal! Wij stuurden elkaar af en toe ook een singeltje met muziek van onze contreien. Ik kreeg van hem een met de titel "Boeing, Boeing"! En ongelooflijk maar waar, ik stuurde hem er een van Bobbejaan Schoepen! Het was een van zijn romantische liedjes en niet dat van "het café zonder bier"! Tony schreef mij terug, dat al zijn vrienden bij hem thuis naar de muziek kwamen luisteren en dat ze het buitengewoon mooi vonden! Het was dus een aangename en ongecompliceerde correspondentie. En toch kwam er op zekere dag een einde aan. Mijn toenmalige vriend vond het maar niets dat ik er met andere jongens een briefwisseling op nahield. En wat deed een braaf meisje in die tijd? Juist ja, het contact verbreken. Een jaar of 8 geleden kreeg ik plotseling een telefoontje van een vroegere buurvrouw van mijn ouders. Ik moest daar een brief gaan afhalen, die er blijkbaar voor mij was aangekomen op het adres van mijn ouders. Mijn oudershuis is ondertussen verkocht en er wonen vreemde mensen in, die mij van haar of pluim kennen. De brief was gericht "Aan de bewoners van dit huis" en dan mijn vroeger adres. Daarin vroeg Tony of ik daar nog woonde, en als dat niet het geval was, of iemand van de nieuwe bewoners hem dan toch kon vertellen, wat er van mij geworden was of waar hij mij kon contacteren. Daar de nieuwe eigenaars van mijn oudershuis mij niet kenden hebben zij navraag gedaan bij de buurvrouw en die kwam tot de slotsom, dat ik de gezochte persoon moest zijn. Vandaar het telefoontje. En nu correspondeer ik, na al die jaren, opnieuw met mijn Braziliaanse penvriend. En op een bepaald ogenblik stuurde hij mij de copie van mijn allereerste brief en omslag en de allereerste zichtkaart, die ik hem ooit gestuurd had, met een begeleidend schrijven, waarin stond, dat hij een glas wijn zou drinken op mijn gezondheid, want op die dag was het juist 40 jaar geleden, dat hij die eerste brief en kaart van mij gekregen had. Proost mijn trouwe vriend!
Ik was een jaar of vijftien, en zat op de humaniora, waar natuurlijk ook vreemde talen als duits, engels en frans werden onderwezen. Daar mijn interesse in taal, de onze zowel als vreemde talen, steeds erg groot is geweest en nog is, was ik er direct voor te vinden om een briefwisseling te beginnen met meisjes of jongens van mijn leeftijd. Hoe wij aan die adressen geraakt zijn, kan ik mij niet meer exact herinneren, maar wij kregen die wel via de school toegespeeld en popelden om lange brieven te schrijven naar voor ons onbekende jongeren! Ik had het adres ontvangen van een jongen uit Vresse-sur-Semois in de Ardennen en ik haalde mijn beste frans boven, en vertelde over alle kleine gebeurtenissen op school en thuis. Claude was één van de twee zonen van de commandant van de gendarmerie van Vresse-sur-Semois en er ontwikkelde zich een gezellige correspondentie, die gedurende de ganse humaniora voortkabbelde. Tijdens het groot verlof na mijn humaniora zou ik hem voor de eerste keer ontmoeten, want ik mocht (!) op vakantie op de gendarmerie en mijn correspondentievriend ontmoeten na al die jaren van ijverig schrijven. Maar schrijven is natuurlijk één ding, en praten een héél ander! Als je schrijft in een vreemde taal kun je nadenken en eventueel iets opzoeken, waaraan je twijfelt. Als je praat moet het er direct zijn, en fouten uitwissen gaat niet! Toen ik daar dan arriveerde, was mijn hartje dan ook erg klein en was ik héél weinig van zeggen. Ik kan echt mijn zegje wel doen, maar daar was op dat ogenblik helemaal niets meer van te merken en mijn zwijgen "in alle talen", werd alleen maar af en toe onderbroken door een "oui" of "non" en daarmee hield het op. Claude en zijn broer hadden duidelijk in de gaten, waar het schoentje wrong en begonnen mij behoorlijk te plagen en op mijn kop te zitten en hun vader keek lachend toe en had van ons drie het meeste plezier, denk ik. Zo te zien, kon hij de strategie van zijn zonen wel waarderen! Het geplaag werd zo erg, dat ik het echt niet meer over mijn kant kon laten gaan. Ik was nochtans aardig wat gewoon met zes broers! En toen ik de eerste repliek in het frans gegeven had, was ik natuurlijk vertrokken en dat was de bedoeling geweest van de hele plagerij. Ik voelde mij best op mijn gemak op de gendarmerie met de twee broers, want ik was het gewoon om met jongens om te gaan en begreep aardig wat van hun leefwereld. Vlakbij de gendarmerie lag een klein hotel en daar verbleven een groep Waalse jongeren, meisjes en jongens, die ook hun humaniora beeindigd hadden en samen hun vakantie doorbrachten, vooraleer verdere studies aan te vatten. Wij troffen hen 's avonds op het terras bij een drankje en geraakten in gesprek. Het klikte en het gevolg daarvan was, dat wij elke dag samen optrokken, lange wandelingen maakten, plaatsen bezochten of gewoon rustig langs de Semois zaten te keuvelen terwijl er gezwommen, gevist, kano gevaren of alleen maar pootje gebaad werd. Op een dag waren wij weer te voet onderweg en de voertaal was, zoals steeds frans.Plots vroeg iemand mij, waar ik dat vlotte frans geleerd had. Ik antwoordde hem: Op school. Daar begrepen ze dus niets van. Want zij hadden ook nederlands op school geleerd, maar konden toch echt niet, volgens henzelf, een vlot gesprek voeren in het nederlands! Ik vroeg hen om iets te zeggen in het nederlands. Wat er toen kwam, vergeet ik mijn hele leven niet meer, omdat het zo ongelooflijk grappig was: Eerst volgden de nodige krachttermen !!! Toen ik hen vertelde, dat fatsoenlijke mensen, die niet gebruikten, schakelden ze over op een hoger niveau. Eerste zinnetje was: De dunne telefoondraden wiebelen tussen de dunne dunnebossen! Ik vertelde hen dat het geen "dunnebossen" waren, maar dennebossen. Het volgende zinnetje: De forellen ijlen door de wateren van de Semois. En dan moeten jullie die "ij" en "w" op z'n frans uitspreken! Toen ik hen vroeg welke schrijvers zij toch wel te lezen gekregen hadden, kreeg ik als antwoord: Guido Gezelle en Multaluli. Geen wonder dat die arme stakkers geen normaal gesprek in het nederlands konden voeren. Maar gelachen heb ik zeker, en ze namen het me echt niet kwalijk. Mijn correspondentievriend zou naar Brussel gaan om verder te studeren aan de school voor officieren bij het leger. Geleidelijk verwaterde de correspondentie. Jaren later gebeurde er echter iets grappigs. Twee van mijn broers studeerden in Brussel en kregen les in wiskunde van een officier van het leger. Zelf volgden zij een opleiding voor officier bij de rijkswacht. Plots keek de docent hen aan en vroeg: hebben jullie een zus, die Michelly heet? Mijn twee broers, stomverbaasd, knikten allebei dat dit inderdaad zo was. Hij zegde: Doe haar de groeten van mij, ik ben haar vroeger correspondentievriendje uit Vresse-sur-Semois! Prachtig vond ik het en ZO KLEIN is onze wereld!
In een gezin als het onze, was er telkens wel iets loos. En ik verwonder er mij over, dat het niet eens ophef makende gebeurtenissen zijn, die onbewust in mijn onderbewustzijn bleven hangen. Mijn pa had heel dikwijls 's nachts dienst of 's avonds, omdat hij de jongste van de brigade was. Het gebeurde dus niet dagelijks, dat hij zich met onze lessen en huiswerk bezig hield. Als hij dan eens thuis was tegen huiswerktijd, hield hij dat dan ook allemaal goed in de gaten, en werd er nogal wat gecontroleerd. De klasagenda's werden nagezien, schriften en huiswerken bekeken en dan vooral de opmerkingen , die door de leraars of nonnen in de kantlijn geschreven waren. Mijn zus, die 4 jaar jonger was, had het niet zo gemakkelijk op school en had nogal wat begeleiding nodig. Ik herinner mij de avond, dat mijn vader haar probeerde uit te leggen, hoe een balk in elkaar stak en wat de lange of korte zijde was etc. Hij haalde er een luciferdoosje bij en aan de hand van dat "balkje" probeerde hij haar die begrippen bij te brengen. Voor kubussen versneed hij een kroot, zodat er een perfecte kubus te voorschijn kwam. Maar mijn zus werd alleen maar zenuwachtiger, naargelang hij meer voorbeelden aandroeg en meer uitleg gaf, zodat ze eigenlijk niet eens hoorde, wat hij zegde, maar alleen bezig was met bang zijn, dat ze het toch weer mis deed. Ik had ondertussen mijn huiswerk af en mijn lessen geleerd, en kwam naar hem toe om dat te zeggen. Hij gaf als antwoord: Ja het zal wel goed zijn. Hij keek zelfs niet naar hetgeen ik in mijn handen had, of wat ik gemaakt had. Ik voelde mij op dat ogenblik totaal en volledig afgewezen. Ik begrijp nu wel, dat hij al lang blij was, dat hij zich met mijn werk niet moest bezig houden, maar op die leeftijd kon ik dat echt nog niet begrijpen en mijn maag kromp ineen door dat gevoel van afwijzing Ik heb toen erg ongewone uitspraak gedaan: Ik wou dat ik ook dom was. Het enige wat ik echter werkelijk wilde, was natuurlijk aandacht en erkenning, en die kreeg ik absoluut niet, toen niet en in mijn latere jaren op school ook niet. Voor mijn pa was het nooit goed genoeg. "Het kon altijd beter!" Als gevolg daarvan, ga je erg perfectionistisch worden in bepaalde dingen en ben je altijd op zoek naar erkenning van anderen. En dat maakt het leven er echt niet gemakkelijker op.
Tot ons 12de jaar moesten wij steeds om 19u00 naar bed, en dat is, vooral in de zomer erg vroeg! Het was dan echt nog klaarlichte dag! Er werd dan ook nogal wat afgebabbeld tussen de verschillende slaapkamers en soms werden er spelletjes gespeeld, tenminste zolang mijn ouders dat beneden niet hoorden! Een van die spelletjes, was "miske doen". Ik had enkele broertjes, die misdienaar waren en wij moesten elke morgen naar de mis en wisten dus perfect hoe dat moest. Eén van de jongens was de priester en het laken werd rond zijn hals geknoopt, want dat was de kazuifel. Twee pantoffels dienden als water- en wijnvaatje en één pantoffel was de kelk. Als het consecratie was, moest natuurlijk de bel geluid en daarvoor deed het koordje van het licht dienst. Er werd gebrabbeld in het Latijn en het licht werd voortdurend uit en aan getrokken. Plots ging de gangdeur open en riep een stem beneden aan de trap, dat het haast gedaan moest zijn daar boven!!! Iedereen vliegensvlug onder de lakens en zelfs ademen deden we dan in een ander tempo dan normaal het geval was! We begrepen absoluut niet hoe onze ouders konden weten, dat wij miske speelden. Later werd dat mysterie natuurlijk opgelost, want het voortdurend uit- en aantrekken van het licht, was duidelijk beneden te horen. Onze mis werd vroegtijdig afgebroken. Tenminste tot de volgende morgen, als we weer opgeruimd naar het echte gebeuren vertrokken.
Waar is de tijd, dat wij niet eens wisten wat een TV was, nooit gehoord hadden van een computer of van computerspelletjes en wij de radio alleen interessant vonden, als er, voor onze begrippen, mooie muziek te horen was, hetgeen gelijk alle nieuwsberichten of sportuitslagen uitsloot! Ja wat voerden wij dan uit de ganse dag? Vervelen? Géén sprake van, want er was héél veel te doen. Een van onze geliefkoosde spelletjes was vogeltjes vangen. Ik denk dat Gaia nog niet bestond in die tijd, of is het mogelijk daarvoor aangeklaagd te worden met terugwerkende kracht? Hoe wij dat deden? Met veel geduld en list. Wij namen het rechthoekige zeef, waarmee de assen uit de kachel gezeefd werden om de sintels eruit te halen. Dat zeef zetten wij schuin omhoog op een stevig stokje en aan dat stokje was een lang, dun koordje bevestigd. We plaatsten dat zeef op het betonnen paadje, dat de hof netjes in twee helften sneed. Onder dat zeef legden wij in melk geweekte broodkruimels en dan leidden wij dat koordje tot om de hoek van de staldeur, waar wij aan het wachten begonnen. En de musjes kwamen hoor, héél zeker. Alleen geduld was nodig en uithoudingsvermogen. Daarbij kwam dan nog, dat er in alle talen moest gezwegen worden, want anders kwam natuurlijk geen vogeltje opdagen. Op het ogenblik dat het musje parmantig onder het zeef wipte en een beetje wantrouwig en schichtig aan zijn broodmaaltijd begon, trokken wij bliksemsnel aan het koordje, het zeef klapte naar beneden en het musje zat gevangen. De kunst bestond er nu in, het diertje onder dat zeef uit te halen zonder dat het ontsnapte. En raar maar waar, het lukte ons telkens zonder moeite. Ik voel nog steeds dat kleine lijfje in mijn hand en dat hartje dat als een wilde tekeerging. Het musje werd dan in een vogelkooi gezet en met heel veel liefde verzorgd, en van brood en water voorzien. Toch kon het niet uitblijven dat het diertje stierf, want musjes zijn niet gemaakt om in kooien te leven en zoveel begrip van de natuur, hadden wij op die leeftijd nog niet. Verdrietig als wij dan waren, werd het diertje op zacht gras in een sigarenkistje gelegd en plechtig begraven ergens onder een bloemenstruik in de hof en er werd zelfs een zelfgemaakt kruisje opgezet, gemaakt van enkele takjes. Mijn vader heeft waarschijnlijk zonder ruchtbaarheid, veel van die kistjes stiekem weer verwijderd, om zijn graafwerkzaamheden in het voorjaar niet in het gedrang te brengen.
Wij vingen niet alleen vogeltjes maar ook dikke hommels! Die beestjes zaten in grote getale op de bloemen, die veelvuldig aanwezig waren in onze hof. Wij vouwden kleine repen karton dubbel en met de open kant van het gewouwen kartonnetje plukten wij de hommels van de bloemen en plaatsen ze allemaal tegen het venster binnen in de stal. Daar bleven die lieve diertjes met veel misbaar tegen het glas vliegen en zoemen, en het was niet eens nodig de staldeur dicht te doen, want het kwam niet in hen op van het venster weg te vliegen. Als het vensterglas helemaal vol hommels zat, stopten wij met onze vangst en was het spelletje over. Tot ons ma in de stal kwam. Zij had totaal geen begrip voor deze sport en gebood ons elke keer opnieuw, de diertjes hun vrijheid terug te geven. Door het venster te openen, kozen er heel wat die vluchtweg, maar veel van hen moesten wij terug met dat geplooide kartonnetje opnemen en buiten laten vliegen. Het vensterglas was dan natuurlijk telkens aan een grondige poetsbeurt toe! En in de gemetste kooien, mooi hun naam op het hout rond het gazen deurtje geschreven, keken onze konijnen met grote ogen en wippende neusjes toe.
Verdriet,
Het was gisterennamiddag een stralende, zonnige winternamiddag, die iets van de lente in zich droeg. En plots werd alles duister als bij een totale zonne-eclips, want Krista stierf in haar auto, ergens onderweg naar haar werk. Iemand anders was onoplettend en verleende geen voorrang van rechts, en voor haar hield alle leven op, daar ter plaatse. 
Eigenlijk is het echt eigenaardig, hoe op bepaalde momenten specifieke herinneringen komen bovendrijven en op je netvlies gebrand staan! Wat die beelden oproept, is soms totaal niet te achterhalen en zo heb ik er wel enkele.
Wij hadden thuis achter de grote hof met groenten, een stukje weide liggen, waarop verschillende fruitbomen stonden en waaronder het in de zomer heerlijk vertoeven was in de schaduw. Er groeiden, appelen, peren, pruimen, kersen, en dat was een natuurlijke heerlijkheid in de zomer, waar wij als kinderen ten volle van genoten. Ik ben tot op heden een echte fruit- en groenteneter, en dat zal wel te wijten zijn aan mijn gezond eetpatroon in mijn jeugd. Als de pruimen en kersen rijp waren, had mijn ma haar handen vol aan het bereiden van ketels confituur! Eerst moesten de vruchten minutieus gewassen worden en alle slechte exemplaren werden verwijderd. Daarna werden alle kersen en pruimen ontpit, wat een behoorlijk werkje was! Dan werden de vruchten met de nodige suiker in grote ketels op het vuur gezet. Terwijl de hete brij op het vuur stond te pruttelen, werden alle glazen potjes netjes afgewassen en gereed gezet om de gelei erin te lepelen. Ondertussen moest er ijverig in de borrelende confituur geroerd worden zodat hij niet aan de bodem aanbrandde. Af en toe werd dan met een lepel een beetje van de brij uitgeschept op een bordje om te zien of de gelei voldoende opstijfde, want dan was het brouwsel klaar en werd hij met een pollepel in de glazen potjes overgeheveld. Hierin bleef hij staan totdat hij afgekoeld en opgestijfd was en dan werd er een soort gesmolten was opgegoten, die op zijn beurt hard werd en de confituur afsloot van de buitenlucht zodat hij een hele tijd bewaard kon worden.Dan werden de glaasjes afgesloten met een doorschijnend velletje papier en mooi in een koude ruimte neergezet om te bewaren. 
Door de aard van zijn werk, was mijn pa voortdurend buiten, in regen en wind, in koude en zonneschijn. Hij was een erg donker type met zwarte haren, donkere ogen en zware, zwarte wenkbrouwen. Dat gaf hem een erg streng uitzicht. Hij had bovendien een huid, die gemakkelijk bruinde. Het kaki van zijn uniform versterkte die strenge aanblik dan nog. Meestal hoefde hij helemaal niets te zeggen, maar alleen de mensen eens zijdelings aan te kijken, en ze voelden zich al niet meer op hun gemak. Dat was zeker het geval als ze iets te verbergen hadden.
Mijn pa was douanier aan de grens met Nederland, in een tijd dat er nog vrij veel gesmokkeld werd en daar dan ook zeer streng op werd toegezien. Mensen uit de omringende dorpen en uit ons eigen dorp gingen regelmatig met de fiets naar de andere kant van de grens. Dat deden ze met de veerboot, waarop voetgangers, fietsers en auto's een plaatsje vonden en die dag in dag uit de Maas overstak, bediend door "Jo, de veerman" en zijn broer. Alleen als het water van de Maas véél te hoog stond,op het einde van de winter, werd het veer uit de vaart genomen, voor tijd en wijle wel te verstaan, en moesten de mensen een omweg maken van ettelijke kilometers om naar Nederland over te steken.
In mijn kinderjaren, was het voor veel mensen normaal, om buiten hun gewone werkzaamheden, ook nog een beetje te boeren. Dat wil zeggen, dat er veel mensen wat vee op na hielden, om in hun eigen behoeften te voorzien en ook om het te verkopen en daaruit wat winst te maken en op die manier het huishoudbudget aan te vullen. Ze hielden dan koeien, konijnen, kippen, schapen en/of geiten, varkens etc. Sommigen hadden dan nog een paard om de stukjes grond te bewerken. Het enige "vee" dat wij thuis hadden, waren wat konijnen en twee varkens. 
Sneeuw ruizelt nu blank
Onzichtbare wereld,
Ik wil hierbij al mijn bezoekers en hun geliefden vredige Kerstdagen toewensen en een gezond, inspiratievol, en vooral LIEFDEVOL 2006!
De zon staat hoog
Jij bent mijn lach en mijn traan
Ik had niet alleen een Waalse penvriend, maar ook nog een Braziliaanse en een Duitse! De taal in Brazilië is portugees, en dat als enig land in Zuid-Amerika.In alle andere landen van Zuid-Amerika wordt er spaans gesproken. In Duitsland natuurlijk duits. Mijn Duitse penvriend was van het toenmalige Oost-Duitsland, namelijk van Halle a/d Saale. Volker, was een student aan de hogeschool (of universiteit?) van Klingenthal en hij volgde ingenieurstudies, die iets van doen hadden met chemie. Precies weet ik het allemaal niet meer. Hij was een blonde, knappe jongen en dat laatste weet ik alleen maar van de foto's, die hij stuurde. Ontmoet heb ik hem nooit, ofschoon hij dat dolgraag wilde. Ik weet nog dat hij schreef dat hij stages moest lopen in een bedrijf, dat muziekinstrumenten vervaardigde en ik kan mij voorstellen, dat de legering van zo'n instrument erg nauwkeurig moet berekend zij om een zuivere klank voort te brengen. 
In een gezin als het onze, was er telkens wel iets loos. En ik verwonder er mij over, dat het niet eens ophef makende gebeurtenissen zijn, die onbewust in mijn onderbewustzijn bleven hangen. 
