Geen tweeërlei zaad, geen tweeërlei stof; is alles dan verboden
Dag Hassan,
Je vroeg naar Leviticus 19 v 19: "Mijn inzettinge zult gij bewaren, gij zult van uw vee niet twee verschillende soorten laten paren,uw akker zult gij niet met tweeí«rlei zaad bezaaien en een kleed, uit tweeí«rlei stof vervaardigd, zult gij niet dragen".
In de gedachtenwereld van de mensen van die dagen was het zo, dat elke dieren- en plantensoort zijn eigen levensziel had, die bij vermenging gevaar liep, ontkracht te worden. Daaruit kan verklaard worden, dat tweeí«rlei stof niet prettig aan het gevoel aandeed. Ook twee soorten gewas op éen akker stuitte op innerlijke weerstanden. En wat het paren van een paard en een ezel betreft....nog in onze dagen is het zo, dat wij een muilezel of een muildier bezien met de idee: "Geen volwaardig dier...kan zich hiet voortplanten".
Overigens....wat die levensziel betreft; nog niet eens zo'n gek idee. Wij weten tegenwoordig, dat elke dieren-of plantensoort bepaald wordt door het geheel eigensoortige... ...het 'naar zijn aard' uit Genesis 1 ...desoxynucleribeïnezuur, (DNA A= acid).
Zou dan de lering uit deze tekst voor nú niet kunnen zijn:
Sta nu niet al te ruimhartig tegen alle geknutsel aan de genen. Ergens bij een menselijke cel een gen er uit peuteren om dat bij een koe in te plaatsen, in de hoop, dat dan een soort melk ontstaat, die mensen bestand maakt tegen allerlei ziekten....dat 'gen-gerommel', die genetische manipulatie kan heel onverwachte gevolgen hebben. Genetisch gemanipuleerde dieren, zoals onder andere het schaap 'Dolly' toonden later vreemde zwakheden. Je weet maar nooit, waartoe het inbrengen van wezensvreemde genen leidt.
Als de les deze zou zijn, dat wij ons voorzichtig opstelden ten opzichte van allerlei nieuwe wetenschappelijke ontwikkelingen, dan zou deze tekst heel wel actuele kracht kunnen hebben.
Eerst: géen rugzak mee; later: wél een rugzak mee. Wat wÃl Jezus nu.
Dag Frank,
Laten wij eerst de kerntekst in dezen, Lucas 9 v 3 , er eens bijnemen. Daar staat: "Neemt niets mede voor onderweg, geen staf of reiszak, geen brood of zilvergeld, en hebt ook niet twee hemden bij u".
Maar nu kom ik gelijk met een tweede tekst, die jou zal doen zeggen: "Goeie...goeie..morgen".
Komt-ie: Lucas 22 v 35- 36: "En Hij (Jezus) zei tot hen (de discipelen): 'Toen Ik u uitzond zonder beurs of reiszak of sandalen, hebt gij toen aan iets gebrek gehad?!' Zij zeiden: 'Aan níets!' .... 'Maar nú... - wie een beurs heeft, hij neme die, zo ook een reiszak - en wie er geen heeft,( te weten een zwaard), hij verkope zijn mantel en kope een ZWAARD'...".
Nou Frank; wat zeg je daarvan.
Weet je, wat de oplossing is: die eerste uitzending gebeurde onder Jezus' directe supervisie. Hij zei tegen zijn discipelen: "Ga er maar op uit, zonder de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen. Je zult wel eens beklemd zijn: 'kan dat nu maar zo?!'. Maar weet; Ik waak op de achtergrond over jullie, zodat jullie fijn je heerlijke opdracht kunt uitvoeren".
Die feestelijke, zorgeloze uitzending was iets eenmaligs. Zeker kunnen Gods uitgezondenen er nu ook allerlei lessen uit trekken: - ook nu is het nog zo, dat wij, in gevaarlijke situaties, niet van te voren hoeven te bedenken, wat wij gaan zeggen; want de Heilige Geest zal op het geëigende moment woorden geven. (Wat natuurlijk weer niet inhoudt, dat een dominee zijn preek niet zou dienen voor te bereiden). - Ook nu is het nog zo, dat mensen, die door God een bepaalde taak krijgen toebedeeld, zouden kunnen zeggen: "Ja Heer....ik zal het best ooit eens gaan doen, maar ik moet nog zoveel regelen...",(overdrachtelijk gezien een staf of een reistas enz).
Een algemene les is er best wel voor alle tijden uit te trekken. Maar wij moeten aan dit zeggen uit Lukas 9 v 3 niet al te verstrekkende gedachten gaan verbinden.
En wat Lukas 22 v 36 betreft; welke lessen kunnen wij hieruit tot ons nemen?; deze: - zorg dat je, als gelovige te allen tijde 'een beurs' bij je hebt. Overdrachtelijk zie ik dit zo: zorg, dat je voldoende kennis van Gods woord hebt om de taken, waarvoor je staat, aan te kunnen. Een zendeling zal op de bijbelschool eerst een gedegen ondergrond moeten leggen. - zorg, dat je een reiszak hebt; je dient op de weg door het leven met Christus een geestelijke voorraad geloof, hoop en liefde te hebben, waaruit je kunt putten. - zorg, dat je het zwaard van het evangelie bij je hebt. En draag er zorg voor, dat je dat zwaard goed kunt gebruiken; niet om -geestelijk gezien- oren af te slaan, zoals Petrus dat even later in het natuurlijke deed...nee; je behoort vervuld met de Heilige Geest te zijn, zodat je dat zwaard van de Geest op een geestelijke manier kunt gebruiken. Laat geen Christen in de moeilijke tijden van nu op weg gaan met een louter verstandelijke kennis van het woord van God. Nee; gaven en vrucht moeten in zijn proviand zitten om het zwaard zó te kunnen gebruiken, zoals bij de dragers van 'de wapenrusting uit Efeze 6 past.
Zo mag jij er op uit gaan Frank. Eerst als een zendeling thuis; onder je schoolgenoten...en daarna ...als God duidelijk aanwijzingen dienaangaande geeft....ook de wijde wereld in.
Frank...overleg met de Heer God, of je die schoolopleiding van jou, die niet zo succesvol lijkt te verlopen, meer vruchtbaar kunt maken. Het is zo goed, om behalve een geestelijke rugzak bij je te hebben, ook een tas met je mee te dragen met zielse kennis.
Frank; we zijn nog niet gereed met elkaar, denk ik. Kom gerust langs.
Waar staat die tekst : 'geloof, hoop en liefde'of zo iets.
Dag Anne,
De beroemde tekst over 'geloof, hoop en liefde' staat aan het eind van een van de meest bekende gedeelten van het Nieuwe Testament, 1 Corinthe 13... ....je weet wel; dat gedeelte, dat Tony Blair zo indrukwekkend voorlas bij de begrafenis van 'Lady Di"
Ik geef het nog even: 1 Corinthe 13 v 13: "Zo blijven dan: Geloof, hoop en liefde! deze drie, maar de meeste van deze is ....de liefde"
Nu heb ik zakelijk je vraag al beantwoord. Echter: wie niet meer doet, dan hij móet doen , is een slaaf. Wie meer doet, is een meester. Nu wil ik niet zeggen, dat ik een 'meester' ben.... ....dit is ook geen spreuk uirt de bijbel hoor ...maar ik wil toch iets méer doen.
Geloof is een eeuwige zaak. Die geldt niet alleen voor dït leven, maar ook voor het zalige leven na onze aardse dood, wanneer wij voortleven voor eeuwig met onze Heer. Het geloof is de hand, waarmee men de geestelijke, onzienlijke zaken grijpt en verwerft. Nu- op aarde- zijn wij bezig door het geloof, met het herstel en de opbouw van onze innerlijke persoonlijkheid. En van de opbouw van onze geest ervaren ziel en lichaam de zegeningen. Maar in de eeuwigheid groeien wij door het geloof voortdurend meer naar God toe. Maat de Eeuwige zal altijd verrassend blijven. Steeds zullen er nieuwe woorden van Hem komen om in te geloven en er naar te handelen, want Hij , die ons geschapen heeft, is eeuwig creatief.
Onze grote Creator zal altijd doorgaan om nieuwe verwachtingen bij ons op te wekken. Nu zijn wij al zo blij met de hoop, dat hij ons vernederd en sterfelijk leven zal verlossen, (Romeinen 15 v 13), maar de hoop op steeds meer kostelijkheden van onze Heer, gaat steeds door. Ook in de eeuwigheid zullen wij steeds nieuwe gedachten van God leren kennen en uitzien naar de realisering ervan.
Maar dan de liefde! Tot in eeuwigheid zullen wij dus nimmer zonder hoop en geloof zijn. Maar door de liefde, de agapè, krijgen wij deel aan de hoogste wezenseigenschap van God, dus aan zijn liefdde, want GOD IS LIEFDE. Deze liefde is ook de band van de volmaaktheid tussen de volmaakten, (Col. 3 v 14). Nu al groeien wij op, wanneer wij in de liefde blijven en ons aan de waarheid houden, naar het beeld van Christus.
Wanneer wij ons geloof losmaken van allerlei afgoden en het op God richten, dan doen wij dat, omdat wij Hem hebben liefgekregen, (1 Thess 1 v 8 en 9). En...liefhebben is ook de basis voor geloof.
De band met God zal in eeuwigheid steeds hechter worden. Door de band der liefde worden wij in de eeuwigheid steeds meer samengesmeed met de medegezaligden. Dan ontstaat er zo'n hechte eenheid, dat er voor God geen beletsel meer is om 'alles te zijn in allen'.
De liefde is de gezindheid, waarin God de mens tegemoet treedt, zijn woorden tot hem richt en zijn beloften aan hem schenkt. Liefde is ook de gezindheid, waarin de mens tot God kan naderen, in geloof diens woorden aangrijpt en hoopt op de vervulling van zijn belofte. De liefde draagt tot in eeuwigheid alles. Daarom is en blijft de liefde de meeste.
Nu denk je ook al, dat ik een mysticus ben. Je bent er niet boos om, maar je wilt het graag wéten.
Laat ik eens nagaan, wat mijn bronnen hierover te melden hebben: Mysticisme: - mystiek - de neiging tot mystiek - ( lichtelijk afkeurend): dweperige religiositeit, die zich het liefst verdiept in hetgeen voor de rede ontoegasnkelijk is.
En dan lees ik verder: in de mystiek worden mens en God éen. De mysticus dringt zover in allerlei begrippen door, dat hij het eigenlijke, wezenlijke, dat geen naam meer heeft en een onkenbare inhoud, bereikt. Ascese, extase, meditatie of contemplatie zijn de middelen om dieper door te dringen. Onbetreden gebieden worden verkend.
Voor allerlei riten en leerstellingen uit de religie , waartoe de mysticus zich het meest aangetrokken voelt, heeft hij weinig belangstelling.
De mysticus zoekt een bewuste, rechtstreekse en liefdevolle vereniging van de ziel met God, een vereniging , door God zelf teweeggebracht; het diepste wezen van de ziel wordt met de levende God verbonden. De mysticus zal vaak de behoefte voelen om zich ten bate van de gemeenschap te stellen. Hij beschouwt de aan hem gegeven instelling uiteindelijk alleen als een genadewerk van de Eeuwige
Enz ....enz....
Hijo; ooit had ik geen weet van de diepere zin van bekering. Ik wist ook niets van wedergeboorte en doop in de Heilige Geest. Geestesgaven en Geestesvrucht waren voor mij volkomen onbekende grootheden.
Maar toen het God behaagde, om mijn oog hiervoor te ontsluiten, kreeg ik nogal eens critische geluiden te horen: - Wat ben jij weggeraakt van het nuchtere geloof; je bent een 'zoeker' geworden. - je hebt datzelfde dweperige als je broer. - en zulke opmerkingen meer.
Maar ik herken veel van de dingen, die in een ver verleden voor mysticisme werden gehouden; het gaandeweg ontdekken van de onzienlijke wereld, de mogelijkheid om strijd te leveren met satan, de begeerte om een relatie met God te hebben en niet te leven bij allerlei leerstellingen, maar bij die relatie.
Altijd heb ik er naar gestreefd om de Bijbelse leerstellingen vast te houden. Nooit ben ik 'zweverig' geworden;maar het is zo, dat mensen, die mij een zwever, een mysticus, zouden willen noemen, tegenwoordig heel wat mystici tegenkomen.
In feite is het ontdekkken van de hemel, het ontdekken van de geestelijke werkelijkheden, het ontdekken van de geestelijke wereld, het ontdekken van de geestelijke strijdtotaal niet zweverig, maar de enige mogelijkheid om vol te houden in de grote, geestelijke strijd, die aanstaande is.
Ik heb je niet alles duidelijk uiteen kunnen zetten misschien, maar wij blijven in gesprek....toch!?
Waarom deed Jezus zo náar tegen die Kananese vrouw.
Dag Pluizeke, dag Koentje,
Jullie hadden een vraag over Matth 15 v 24: "Hij (Jezus) echter antwoordde en zeide (tot de Kananese vrouw, die om hulp smeekte voor haar bezeten dochter): 'Ik ben slechts gezonden tot de verloren schapen van het huis Israel'..."
En nu is de vraag: - waarom hield de Heer Jezus die vrouw een tikje 'af' - hoe moeten we deze tekst opvatten.
Allereerst dit: ik ben altijd zo in mijn nopjes met pure schriftvragen. En dit is er weer éen: leuk!
Het is goed om in dit verband ook aandacht te schenken aan Matth 10 v 5 en 6: "Deze twaalf zond Jezus uit met de volgende opdracht: 'Begeeft u niet in de richting der heidenen en gaat geen Samaritaanse stad binnen; maar gaat veeleer tot de verloren schapen van het huis Israel".
En kijk ook eens naar Matth 28 v 19: "En Jezus trad nader, zeggende: 'Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Gaat dan henen ...maak alle volken tot mijn discipelen'"
De Here Jezus achtte zich gebonden aan zijn opdracht, die Hij onder andere las in Jesaja 49 v 6; "Het is Mij (God) te gering, dat gij, (de toekomstige bevrijder) Mij tot een knecht zou zijn om de stammen van Jacob wederom op te richten en de bewaarden van Israel terug te brengen....Ik stel u ( in een later stadium) tot een licht der volken opdat mijn heil reike tot het einde der aarde..."
We zien heel duidelijk, dat Jezus' opdracht in eerste aanleg begrensd was. Het volk Israel moest eérst kennis maken met deze heerlijke dingen. Het was qua afkomst en geestelijke goederen op zo bijzondere wijze bevoorrecht en zó gelieerd aan de grote Bevrijder. Pas toen zij al deze schoonheden hadden verworpen, is het heil naar de heidenen doorgegaan.
En nog steeds staat Jezus op het nu beschreven moment aan het begin van de grote opdracht. Eerst moet het volk Israel alle kansen krijgen. Zeker; Hij heeft eens een inbreuk gemaakt op deze opdracht, toen Hij dat gesprek had met de Samaritaanse vrouw, (Johannes 4), maar dat was een bijzondere leiding van Gods Heilige Geest, immers: "...Hij MOEST door Samaria gaan", ( 4 v 4).
En nu staat Hij tegenover die Kananese vrouw en - trouw aan zijn opdracht- moet Hij zeggen: "Ik ben nog niet aan u toe...". De tijd, dat zijn arbeid de grenzen van de aanvankelijke opdracht geheel zou doorbreken, was nog niet gekomen.
En wanneer de vrouw blijft smeken, is Jezus' verdere antwoord zo op het oog kil, maar de door het geloof gespitste oren van de vrouw vangen iets heel liefs op. Zo voor het oor zegt Jezus: "Het is niet goed het brood der kinderen te nemen en het den honden voor te werpen". Maar de vrouw proeft de fijne nuance: "O....'de Zoon van David', (v 22) zegt niet 'honden', maar 'hondjes'. Wat klinkt dat aanspreekwoord voor de 'huishonden' veel liever......er is een opening."
En dan kan Jezus het gewoon niet meer áan. Er is wel zijn opdracht. Maar zo'n geloof als van deze heidense vrouw....dat móet beloond worden. En....de dochter wórdt genezen.
Wat kúnnen wij hier nu mee. Later kon Jezus opgelucht zeggen: "Het grote werk is voltooid. Ik heb datgene kunnen zeggen, waarnaar ik mijn hele leven heb toegeleefd: 'Volbracht'. En nu is ook elke belemmering weg...op pad...de hele wijde wereld in".
Maar nu kan het nóg zijn, dat iemand met een brandend hart voor de Heer Jezus staat en zegt: "O Heer....ik ben niet eens bekeerd...ik ben geen kind van U....ik heb geen relatie wat dan ook met U...ik weet niets van U...ik weet het: niemand kan ergens op pleiten...maar in ieder geval ík niet. Maar ik geloof, dat U mij helpen wilt".
En ook in zulke gevallen wil de Heer helpen. En al is zo iemand heel niet 'bekeerd'...al weet zo iemand totaal niets van de heerlijkheden,die nog wachten...Jezus redt.
Zelf heb ik het meegemaakt, dat ik midden in een Zuid-Amerikaans oerwoud een toverdokter ontmoette, die toch die ijskoude , oude hand in mijn nog zo jonge, sterke hand legde en smeekte om een aanraking van 'Hem'. En ik mocht Jezus' liefde aan hem doorgeven.
