Dag Wil,

Het leidend element in jouw brief was de zinsnede:
"Nu weet ik".

Je trekt daaruit allerlei andere conclusies dan ik trek.De mijne zijn als
volgt, (ontleend onder andere aan 'de Korte Verklaring'):
...........................
God, die alwetend is, is er natuurlijk mee bekend hoe de gezindheid van Abraham is. De alwetende God is er dientengevolge natuurlijk ook volkomen mee bekend of Abrahams geloof krachtig genoeg is om zelfs het zwaarste offer aan zijn God te brengen.
Trouwens.....dat geloof heeft God zelf in Abraham gewerkt. Hoe zou hij het nu anders beoordelen dan als ' volstrekt deugdelijk'.

' Nu weet ik' is een ' mensvormige wijze van spreken' , waardoor tot uitdrukking wordt gebracht, dat nu metterdaad OP DE PROEF gebleken is , dat Abraham in zijn godsvrucht tot het uiterste en hoogste zou gaan en op Gods eis bereid is zelfs zijn geliefde zoon, de zoon van de belofte, te offeren.

Maar nu is een volgende vraag:
" Was het nemen van de proef dan eigenlijk wel noodzakelijk".
Uitgelegd is, dat het nemen van die proef van God uit gezien niet noodzakelijk was.......helemaal niet.

Maar Abraham kon tot in lengte van dagen op dit gebeuren terugkijken met diepe voldoening. Dan kon hij bij zichzelf bedenken:
"Het geloof, dat God mij in zijn genade schonk....
alle eer voor God en niet voor mensen
.....is in zichzelf een allesoverwinnende kracht.

En allen, die nadien de bijbel zouden lezen....
en er zijn -glorie voor God- zeer velen en steeds meerderen, die deze constante bestseller bestuderen, er zelfs 'in wonen', (overdrachtelijk gezien)
......leren er uit, dat God door zijn genade onbuigzame kracht legt in de vreze Gods die Hij.....
-nogmaals : glorie voor zíjn naam
.....werkt in een arm en zwak zondaarshart.

Eén keer brengt God zelf het offer, dat hij zijn eniggeboren Zoon offert voor de zonden van alle mensen, die ooit geleefd hebben, leven of zullen leven,. Ook de kleinkinderen van uw kleinkinderen zullen ervan kunnen profiteren,.

Dit is een van de diepere achtergronden van dit gebeuren. Heel het Oude testament is éen grote verwijzing naar Onze lieve Heer Jezus Christus, die nu aan Gods rechterhand zit op de troon van de zichtbare en de onzichtbare wereld.

Het moet voor Abraham een ontzaglijk moeilijke tocht zijn geweest, met als grote beproeving die argeloze en volkomen gepaste vraag van Izaäk:
"Waar ís het brandoffer".

En vergeet in de dramatiek ook niet de heldenmoed van Izaäk. Hij was dertien jaar. Hij kon de zware bos hout al dragen tijdens een lange tocht berg-op. Het moet een flinke knaap zijn geweest. Hij had tegen kunnen stribbelen en weglopen. Maar hij liet zich gewillig op dat altaar leggen en vastbinden. Wat een moed, wat een gehoorzaamheid.

En alweer; het bleek alleen nodig als ' heenwijzing' . Eénmaal zou er iemand anders komen, Jezus Christus; hij zou zich gewillig aan twee houten laten spijkeren en daar het werk voltooien, waarmee hij in Gethsemane al begonnen was, het uitboeten van alle zonden van alle mensen van alle tijden, ( voor zover zij dat van hem wilden aanvaarden) totdat hij kon roepen, nadat het laatste vuil verbrand was:
"VOLBRACHT'.

Blijft nog éen vraag:
Mocht God zoiets vreselijks vragen aan zijn trouwe dienaar.

Die vraag is moeilijk te beantwoorden. Ik probeer het te doen met behulp van Deuteronomium 29 v 29:
"De verborgen dingen zijn voor de Heer onze God. Maar de geopenbaarde dingen zijn voor ons om die te DOEN".

God ging met Abraham zover als nodig was om dat geloof te laten blijken.

God gaat ook met zijn gelovigen van nu en van alle andere tijden zo ver als nodig is om hún geloof te laten blijken.

Dat hoeft niet zo ver te zijn als Abraham overkwam. Het waren andere tijden. Duidelijke uitspraken van God, dat hij het mensenoffer afschuwelijk vindt, waren er niet, althans niet op schrift gesteld in de boekenverzameling, die wij nu kennen als 'de bijbel' . Die zie je pas in Deuteronomium. Daarom kwam Gods verzoek op Abraham misschien anders over dan het op ons over zou komen.

Maar in ieder geval gelovigen: jullie geloof wordt afgetest en zal worden afgetest. Van elke test kan je sterker worden.

Daag
Ger

06-02-2010, 18:51 geschreven door Gerritse

Dag Marieke,

Je vraagt mij:
- mag een Christen een ander vervloeken
- mag een ander een Christen vervloeken
- kan een Christen een over hem uitgesproken vervloeking kwijtraken.

Wat dat eerste betreft, Marieke, ik zou dat níet doen. Christenen zijn daar niet op gebouwd, het is hun taak niet. Zegt onze Heer niet in Lucas 6 v 28:
"...Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten, zegen wie jullie vervloeken, bid voor wie jullie slecht behandelen".

Een scholier zal het dikwijls moeilijk hebben met vijanden, pesters en dat soort mensen. Maar bij een Christenjongere mag dan toch slechts als gedachte dit opkomen:
- ik wil die ander liefhebben met alle kracht, die de Heer mij geven wil
- ik wil goed voor die ander zijn, bijvoorbeeld, wanneer ik zie, hoe ze nu eens zíjn fiets aan het slopen zijn; dan steek ik daar op de een of andere manier een stokje voor.
- ik wil voor hem bidden, omdat hij het kennelijk nodig heeft, want hij pest en dan moet er iets fout bij hem zitten.

Maar in Romeinen 12 v 14 staat het nog scherper:
"Zegen uw vervolgers....zegen hen, vervloek hen niet".
Wel; zo is jouw eerste punt wel voldoende beantwoord, denk ik.

Maar nu dat tweede punt; daarvoor gaan wij terug naar Numeri. In 22 v 6 staat, dat Balak een gerenommeerd tovenaar , zekere Bileam, oproept tegen het volk Israel, met deze woorden:
"Dat volk is te sterk voor me. Kom daarom hierheen om het voor mij te vervloeken. Misschien kan ik het dan verslaan en uit mijn land verjagen. Immers...: wie door u wordt gezegend, ís gezegend en wie door u wordt vervloekt, ís vervloekt".

Een eerste aanwijzing: Bileam was een opperbeste vakman, goed thuis in 'de zwarte kant van de onzienlijke wereld'. Daarom kan maar niet zo iedereen een vervloeking uitspreken, die werkelijk met krácht geladen is. Nochtans zou ik me kunnen voorstellen, dat een vader, met fonkelend oog, tegen een dochter zegt:
"Vervloekt ben je, omdat je onze kerk verlaat voor een andere kerk".
Zulke dingen zullen best wel eens gezegd zijn. Maar ook al is die vader helemaal 'zonder kracht ' in de onzienlijke wereld, de dochter kan zo bevreesd raken, dat haar eigen angst en tobberij kracht verlenen aan die in zichzelf krachteloze vloek.

Maar wanneer Bileam over deze -rijk te belonen - opdracht nadenkt, zegt God tegen hem:
"Ga niet met die mannen mee en vervloek dat volk níet....want het is gezegend", (22 v 12).

Hoewel gewaarschuwd, besluit Bileam God te trotseren en dat volk dan toch maar te vervloeken, om der wille van 'het geldje'.
Maar wanneer hij daar dan staat, kan hij niets anders uitbrengen dan:
"Hoe kan ik vervloeken wie door God niet is vervloekt?
Hoe kan ik verwensen wie door de Heer niet is verwenst?"(23 v .
(Overigens liep het toch slecht af met Bileam, maar dat valt buiten het kader van deze posting)

Een tweede les. Ook een kundige satanist kan jou niet verwensen, wanneer jij, Marieke, behoort bij de Heer Jezus, Gods grote gave aan ons. God wil jou toch alleen maar zegenen en verder brengen in zijn goede dingen.

Mijn antwoord: zeker kunnen er betoveringen en magische spreuken zijn, die andere mensen kwaad berokkenen. Maar aan de hand van de heer Jezus ben je velig ook voor allerlei occulte practijken, die heus wel worden beoefend, (die overigens niet alleen schade brengen aan de vervloekte, maar ook aan de vervloeker). In iedere geval ben jij, als het eigendom van God, zijn kind, daar veilig voor.

En dan die derde vraag: wanneer een volstrekt 'onbevoegde' in 'de slechte kant van de geestelijke wereld' een vervloeking over een Christen uitspreekt, mag deze daarover de schouders ophalen en zijn eigen onterechte angst door de Heer laten wegnemen...die zelf wegdoen in de naam van Jezus.

En zou zich het geval voordoen, wat toch maar weinig voorkomt, denk ik, dat een Christen te maken krijgt met een heuse vervloeking, met kracht in de onzienlijke wereld, dan kan hij die van zich afschudden, overleggende:
"Ik hoor toch bij God. Ik ben toch door hem gezegend. Wat kan mij deren".

Daag

06-02-2010, 18:41 geschreven door Gerritse

Hallo Optimus,

In een ander forum van Refo heb ik over deze aangelegenheid al geschreven. Ik wil zó doen, dat ik eerst maar even dat stuk herhaal.

.................

Riska schreef:
In de Tien Geboden staat de zin:
"Ik, de HERE, uw God, ben een naijverig God die de ongerechtigheid der vaderen bezoek aan de kinderen tot in het derde en vierde geslacht van hen die Mij haten..." (Exodus 20: 5b -NBG'51).

Wat wordt bedoeld met 'haten'?

Dag Riska,

Wanneer je verzen 4-6 in totaliteit leest in de NBV, dan krijg je allereerst een inzicht hierin, dat God alle verering van enig schepsel , in welke vorm dan ook, als zeer gevaarlijk oordeelt en zulk een handelwijze niet duldt. En degene, die zó Gods eer te grabbel gooit, door op enige wijze het schepsel te eren boven de Schepper, wordt door God een 'hater' genoemd, een mens, die God veracht en beledigt.

En deze zonde is zo erg, dat een vader en/of een moeder, die er zich aan schuldig maakt, zoons en dochters met een kwalijke erfenis opzadelen.
Dit kan niet zo zijn, dat de kinderen dan ' automatisch' gaan zondigen. Want Ezechiël 18 zegt luid en duidelijk, dat de kinderen niet zullen veroordeeld worden om de zonden van de ouders.

Maar ; een voorbeeld:
Er zijn kleine middenstanders. Hun zaak is hun afgod. Hun hele leven staat in het teken van ' de zaak'. De geestelijke opvoeding van de kinderen lijdt er schade door. Later zeggen die kinderen wel eens tijdens ' broertjesdagen' of ' zusjesdagen':
"Het was thuis altijd maar ' de zaak....de zaak'. Ik ben door die eenzijdige gerichtheid van mijn ouders echt niet voldoende toegerust voor het leven in al zijn aspecten".

Dit is een aangelegenheid , die alle ouders terdege dienen te overwegen: je kinderen dragen het stempel mee van wat jij verkeerd en goed deed.

Maar nu de zinsnede:
" ...en ook het derde geslacht en het vierde, WANNEER ZIJ MIJ HATEN...."
En nú komt er - in alle schuchterheid- een heel ongebruikelijke uitleg door de andere woordschikking van de NBV. Want de NBG heeft hier:
" die de ongerechtigheid der vaderen bezoek aan de kinderen, aan het derde en aan het vierde geslacht van hen, die mij haten..."

In de NBV staat dus eigenlijk:
"Ja zeg....de klein-en achterkleinkinderen kunnen echt niet meer met het argument aankomen:
' Bij opa en oma ging het alleen maar over die-en die voetbalclub. daar draaide het hele gezinsleven om. En daar heb ik nú nog de emotionele schade van' .
Nee..die vlieger gaat niet meer op".

Nu komt er iets moeilijks:
Je weet, dat Jezus eens een gelijkenis vertelde over een boze geest, die bij een mens was uitgedreven en ' zonder job' zo maar wat rondzwierf.
Toen dat stierlijk begon te vervelen, ging hij weer eens kijken bij de mens, waarbij het 'zo goed had gehad'. En ja hoor: het huis was schoon.....maar LEEG.
Je kent het verhaal; het is te vinden in Matth 12 v 43 en volgende.

Met een variatie hierop is ook goed voor te stellen, dat na het overlijden van grootouders met een afgod in hun leven, een- door dat overlijden werkloos en dakloos geworden- boze geest weer eens bij de kleinkinderen komt kijken of desnoods bij de achterkleinkinderen, of daar ook zulk een afkeer van God, een haten van God en een geneigdheid om afgoden te gaan volgen, aanwezig is.
En wanneer bij klein- of achterkleinkinderen het huis weer leeg is, trekt de boze geest weer naar binnen.
De kinderen krijgen hun portie rechtstreeks van de ouders.
Maar de klein- en achterkleinkinderen worden zo nu en dan nagelopen door satan en zijn trawanten, of ze ' rijp' zijn, (voor nieuwe aanvallen van de duivel dan).

Maar....het tegendeel wordt ons getekend in vers 6:
"...als mensen God liefhebben en doen, wat God gebiedt, heeft dat een liefde tot gevolg, die reikt tot in een onbepaalde volheid van geslachten".

............................
Tot zover dat eerdere stuk.
Maar je ziet, dat Ezechiël daarin alleen kort werd genoemd:

Ik zou daar nu wat over willen zeggen.
Merkwaardig is , dat de Heer zich zo fel afzet tegen 'zomaar een spreekwoord'
"Als de ouders onrijpe druiven eten, krijgen de kinderen stroeve tanden".

Er gaat evenwel zo'n wereld van foutieve gedachten schuil achter deze woorden.
De na het begin van de wegvoering in Jeruzalem achtergebleven Joden hebben het maar slecht. Klaagliederen 5 spreekt over de nare toestanden dertig jaar ná ´de ramp´.
Dit gezegde is kennenlijk overgewaaid naar de weggevoerden, die het ook met graagte gebruiken.
En wat zeggen al die mensen, zeer tot ongenoegen van God ?!
" Het tegenwoordig geslacht moet bezuren, wat het voorgeslacht heeft misdaan",
( aldus Kanttekeningen, die ik ook verder globaal volg).
Gods gerechtigheid wordt hier aangeklaagd:
"U geeft ons de ongerechtigjheden van vroegere mensen op óns brood".
Dat is me nogal wat.
En nog zo verwaand ook: "wij zijn beter dan hullie".
Dat duidt op zelfverheffing en blindheid voor eigen zonden.
De 'schrik moet toch God eigenlijk om het hart slaan'. Voer je het volk weg om het te louteren. En nu deze verharding !!

Eigenlijk lijkt dit wel op de veel latere Farizeeën, die ' vreumpjes' riepen bij de opgekalefaterde graven van vroeger vermoorde profeten:
"Zoiets zouden wíj nooit doen", (Matth 23 v 29).
En even later vermoorden zij maar niet een afgezant, maar ' DE AFGEZANT', (Matth 21 V 39).

De Heer verbiedt dit spreekwoord, omdat het leidt to de eeuwige dood, althans in zijn achterliggende afschuivings- gedachten.
Geen gekkigheid meer: ieder is persoonlijk verantwoordelijk. God is eigenaar van iedere mensenziel. Iedereen is persoonlijk voor eigen handelen aan hem verantwoording schuldig. Als JIJ onrijpe druiven eet, worden JOUW tanden slee, (stroef). Dan heb jij geen toekomst.

En dan volgen al die voorbeelden van een rechtvaardige vader , een onrechtvaardige zoon, een rechtvaardige kleinzoon enz.

Ezechiël kan volkomen zelfstandig bestaan naast Exodus.

Dáar worden kinderen getekend, die in het natuurlijke leven last hebben van de thuis in hun jeugd bestaan hebbende incorrecte levens-sfeer.
En er worden klein- en achterkleinkinderen getekend, die door hun eigen zondigheid de deur wijd openzetten voor de demonen, die hun groot- en overgrootouders gekweld hebben.

Maar hier - in Ezechiël- worden de volgende algemeen voorkomende karakterzonden gegispt:
- slachtofferigheid: pa deed het geestelijk fout en ik pluk geestelijk de wrange vruchten
- opstandigheid tegen God
- geen idée, dat men het zelf verkeerd doet of althans kán doen
- gebrek aan inzicht in de eigen persoonlijkheid

Ezechiël en Exodus behandelen twee verschillende gevallen. Maar beiden zijn zeer geschikt om ons op positieve, Godgerichte gedachten te brengen.

Daag
Ger

06-02-2010, 17:18 geschreven door Gerritse