Je stelt twee zienswijzen tegenover elkaar: - Geloven kun je wel alleen - Geloven kan alleen maar 'blijvend' in een gemeenschap met anderen.
Ik plaats mij zonder enige reserve achter de tweede opvatting.
Gisteren was ik nog in de gemeente, waarvan ik -als gewoon lid- deel uitmaak. Vóor de dienst begon, was er enige tijd beschikbaar voor 'social talk', gesprekken van mens tot mens. Als oudere kon ik raad geven aan enkele jongeren, die achtereenvolgens bij mij kwamen met uiteenlopende problemen. Dat raadgeven , daarbij geleid door Gods Geest, is dus niet alleen een taak voor de oudsten, maar voor allen, die dit aandurven , wetende, dat hun rijping voor het besprokene voldoende is.
Daarna gingen wij naar de grote zaal en hadden gezamenlijk een 'lofprijsavond'. De sfeer was zo goed, dat ik - door die sfeer 'gedragen'- een lied in klanktaal durfde zingen op een nieuwe melodie. En daarna heb ik -door het gebed van al die mensen om mij heen gedragen- ook de vertolking in gewoon Nederlands kunnen geven, eveneens op een nieuwe melodie. Ik voldeed daarme aan het gestelde in 1 Corinthe14 v 13: "Daarom moet iemand die in klanktaal spreekt bidden om de gave die te kunnen uitleggen". Ook was ik in de lijn van vers 15 dat spreekt: "Ik 'moet' zingen met mijn geest, maar ook met mijn verstand". Maar op dat moment realiseerde ik mij die twee teksten niet eens zozeer. Ik werd 'omhooggetild' door de opbouwende sfeer die er was.
En ook anderen kregen durf om van alles te doen.
En toen er een lied werd aangekondigd dat luidde: "Ik kniel neer en belijd: U bent Heer in dit huis. Ik kniel neer en belijd U bent Heer in dit huis. U bent mijn leven , mijn licht, ik zoek uw aangezicht. Aan uw voeten, dicht bij u kniel ik neer....kniel ik neer". namen velen de vrijmoedigheid om metterdaad te knielen, wat zij in andere omstandigheden dan in deze hechte gemeenschap niet zouden hebben gedurfd.
Na afloop weer nagesprekken van belang.
Kijk; dat sterkt. Je kunt niet zonder de gemeente.
Maar er is veel meer aan de hand Hung. De gemeente heeft zo'n 'wereldbepalende' betekenis. De apostel Paulus komt er in de brief aan de Efezií«rs niet over úitgesproken. Maar dat is zo'n groot onderwerp. Kom je daarover eens op 'Vraag het Ger'?
"Ik verveel mij in mijn orthodox-protestantse kerk. Ik leer er niks, het gaat altijd over dingen, die ik al weet.Ik vind dat saai, wat moet ik doen".
Mijn antwoord: Dat begrijp ik heus wel hoor, wat je nu zegt. Ik beluister regelmatig preken uit deze kring en dan valt het mij altijd weer op, dat er nog niet zoveel veranderd is, sedert ik als vijftienjarige jongen in de vooroorlogse jaren onze dominee hoorde.
In die jaren ging het over kerkbesef, en over bijbelkennis, maar het woord 'bekering' viel niet eens zoveel. En- wanneer het viel- werd er nog wel eens gezegd door de hoorders: "Tikje dweperig hí¨; deze dominee, soortement evangelist hí¨...tikje Leger des Heils-achtig. Het 'zondaarsbankje' ontbrak er nog maar aan".
Nú zijn die preken een stuk warmer, minder op de intelligentie gespitst. Het woord 'bekering' valt best wel vaak, maar nog altijd gaat het vooral over Jezus, wat Hij doet, wie Hij is. Zeg ik niets van, maar je hoort nog niet zo vaak, wie wij zijn in Christus, wat wij kunnen doen, wanneer wij Gods opdrachten verstaan over de 'goede werken'(Ef 2 v 10), die Hij voor ons klaar heeft liggen, als wij maar willen lúisteren.
En het woord 'wedergeboorte' hoor je te weinig in deze groep kerken. En de talloze teksten, die over de Heilige Geest spreken, hoor je helemaal weinig. En als je ze al hoort, dan gaat het niet zozeer over 'doop ín en vervulling mét de Heilige Geest'.
Men behandelt te weinig 'mogelijkheden van activiteiten', zoals de bijbel die ons leert. Men vliegt niet op 'als een arend', (Jesaja 40 v 31). Er zijn wel mooie preken, kunstige preken, hartverwarmende preken, maar het verrassende element ontbreekt er teveel in. Ik weet zelfs van preken in deze kerken, zo warm, zo meeslepend, dat mensen zaten te popelen: "O...nodigde de dominee mij maar eens uit om naar voren te komen en mijn liefde voor Jezus te belijden ...om iets te laten zien, wat dan ook, van mijn betrokkenheden en noden". Maar dat kwam dan niet...en terwijl de teleurstelling door zo iemand heen golfde...ebde alles weg. En dominee zei later tegen zijn vrouw: "O...als ik maar gedurfd had...'het' was er, maar ik durfde er geen beroep op te doen".
Wanneer er al gepreekt wordt over die tekst "Met mijn God spring ik over een muur",(Psalm 18 v 30), dan wordt er te weinig op gewezen, dat de kracht van de Heilige Geest je daarbij wil helpen . En ook wordt niet de weg gewezen, hóe je nu eens werkelijk met God de Heilige Geest in contact komt.
En dat is het saaie, dat je ervaart bij al die lieve, welmenende dominees, die mensen, die de Heer Jezus liefhebben en zelf óok hunkeren naar 'meer'. Er is zo'n veel ruimer gebied, waarop men zich kan bewegen en te weinig worden de hoorders geaktiveerd.
De wekelijkse lezing van 'de tien geboden' werkt ook niet motiverend. Dikwijls leidt dat tot deze gevolgtrekking: "Wij struikelen altijd maar weer. Altijd echter is er Gods genade, die vergeeft".
Was er maar eens een dominee, die zei:
"Stel je eens een jongen voor, die tegen zijn vader zegt: 'Pa...ik heb bij het voetballen een ruit gebroken bij de buren. Kunt U het mij vergeven'.
De vader zal dit wel doen, maar wanneer die jongen de volgende dag komt: 'Pa...ik heb weer een ruit gebroken bij het voetballen....en morgen zal ik het weer doen...en de dag daarop weer...en zo altijd maar door.. en altijd zal daar uw vergeving zijn', dan zal die vader toch waarschijnlijk wat minder grif zijn met vergeving en een brommig woordje met zijn spruit spreken".
Er zou wat meer de nadruk op gelegd kunnen worden, dat wij wel bij God mogen komen, zoals wij zijn, maar dat het niet de bedoeling is, dat wij blíjven, zoals we zijn.
En dan zou het ook goed zijn, wanneer er op gewezen werd: - WIE je bij dat loskomen van al dat ruitenbreken kan helpen: de Heilige Geest, die vrij tot je kan komen, nu Jezus de woorden heeft gesproken: "Het is volbracht" - WAT die Heilige Geest kan doen. God de Heilige Geest kan de weg, die door God de Zoon is gebaand, samen met jou belopen en zo jou de weg doen vinden naar Hem, om Wien en uit Wien en tot wien alle dingen zijn,(Romeinen 11 v 36), God de Vader. - WAAR die Heilige Geest dat kan doen: overal, bij iedereen,dus ook bij jou. - WANNEER die Heilige Geest dat kan doen; altijd , dus ook bij jou, hier en nu. - HOE de Heilige Geest dat doet; door jou binnen zijn sfeer te noden...de sfeer van wedergeboorte en doop in Hem.
Maar wat je nu moet doen is tweeledig: - zoek contact met hen, die ook van deze dingen gehoord hebben, lees daar boeken over. - denk op zondagmorgen in de kerk aan de profeet Jeremia; hij zei nooit: "Wat heb ik dit allemaal al vele keren gehoord", maar hij zei;(Jeremia 15 v 16): "Altijd wanneer uw woorden gevonden werden, AT IK ZE OP!!!" Er worden in jouw kerk veel goede woorden gesproken. Alleen; men bespeelt een te klein bereikt van het grote orgel met de vele klavieren van Gods genade-openbaringen. Maar geniet van wat je krijgt. En God wijst je wel verdere wegen. Zij, die geloven, haasten (God) niet",(Jesaja 28 v 16).
Graag had ik nog es wat in het hoenderhok gegooid: Wat is volgens jullie "het geweten". Is dit belangrijk voor een christen. Bent u zich bewust dat je een geweten hebt? Zou het en werktuig zijn van God? Tot straks ,beste forumezen....
Mijn antwoord:
Toen de vrouw, later van 'manninne' vernoemd tot 'Eva', van die vrucht at, raakte de mens los van God.
Maar ergens in die 'ontkoppelde mens' bleef een 'zeer' plekje, dat herinnerde aan 'paradise lost'.....een plekje, dat bléef spreken, wanneer de mens zich al te ver van God wilde verwijderen.
Er waren mensen, die dat geweten zó lastig vonden, dat zij het maar helemaal buiten gebruik stelden. 1 Timotheí«s 4 v 2 schrijft: "Er zijn huichelachtige leugensprekers, die hun eigen geweten hebben dichtgeschroeid...".
Ja....dan maak je het echt wel onbruikbaar. Eén keer gaat het toch weer open, bij het grote oordeel van Matth 25, maar dan is het te laat.
Maar Romeinen 2 v 15 spreekt over diverse heidenen, die een nog goed werkend geweten hebben,dat als volgt handelt: "Er zíjn heidenen, die de wet niet hebben en toch de wet van nature naleven.....hun geweten bevestigt hen daarin...(doordat het waarschuwt wanneer het verkeerd gaat en een rustig gevoel geeft, wanneer het goed gaat)". Over deze moeilijke tekst had ik op 'VhG' een uitvoerige gedachtewiseling met Autumn; lees die eens door. Van de rest van de 'natuurlijke Godskennis', in het geweten bewaard, zíjn er dus mensen, die daar gretig gebruik van maken inplaats van het 'onklaar te maken'.
Het is mogelijk om dat geweten níet te zuiveren van 'heidense insluipsels'. Want 1 Korinthií«rs 8 v 7 schrijft over: "...mensen met een zwak geweten, dat bezwaard wordt doordat ze nog niet los zijn van gedachten over afgoden..."
Het is echter ook mogelijk om een 'volkomen zuiver geweten te hebben'. Paulus getuigt tijdens een rechtzitting; (Handelingen 23 v 1): "Broeders....ik heb een volstrekt zuiver geweten".
Hoe kwám Paulus aan zo'n zuiver geweten. Het geweten was bij hem niet meer een 'restfactor' van iets lieflijks. Nee.....door bekering, wedergeboorte en doop in de Heilige Geest was het weer verbonden geraakt aan God. De breuk , in het paradijs geslagen was geheeld, doordat Paulus tot de volledige erkentenis was gekomen, dat Christus op Golgotha de beker met alle zonden van alle mensen van alle tijden totaal en totaal had leeggedronken....dat ook zijn eigen loodzware druppel was weggedronken in dat vreselijke gevecht van Getsemané tot Golgotha. En....hij was verder gegaan in het verkennen van wat die zoendood van Christus ten diepste betekende: onder andere dat de Heilige Geest je nu verder volledig terzijde wilde staan.
Aimé....laten wij het hierbij even laten. Kom op 'Vraag het Ger' voor verder gesprek. Aimé... betekent: 'Geliefde'. Nu ja; dat weet jij ook wel. Wat zou het echter heerlijk zijn, wanneer je ten volle een 'beminde van de Heer' zou kunnen worden. Maar je weet, wat daarvoor nodig is....met je diepste wezen Jezus als God en mens kunnen zien. Geve de Heer je die genade.
