En dit was dus je vierde en laatste vraag: Hoe kom ik van dat masker af van: - niet willen zeuren; geen kopzorg willen geven - over mijn 'van binnen huilen' een glimlach trekken voor de buitenwereld van 'niks aan de hand' ".
Suzanne; dat 'niet willen zeuren, geen kopzorg willen geven'...daar zit iets heel goeds in: de liefhebbende dochter, die haar ouders het leven zo dragelijk mogelijk wil maken. Maar er zit ook iets in van 'zelfhandhaving'; dat wat de Engelsen 'a stiff underlip' noemen , ( altijd je gelaatsuitdrukking onder controle), in dit geval: over je hele wezen de glimlach leggen van 'ik red mij wel'.En dát is toch niet goed.
Dat vernisje gaat scheurtjes vertonen. En het barst een keer open op ongelegen tijd. Ikzelf heb ook met spanningen te maken. En in de geloofsgemeenschap, waarin ik vertoef, wordt dan zo gauw gedacht: "Broer Ger....83....nestor in de gemeente, 'niks mee aan de hand'.." Maar onlangs had ik een diepe nood. En ik heb een lieve vriend, een jong, veelbelovend gelovige. En ik ging naar hém toe om troost. Hij troostte mij lief en was eigenlijk ook nog vereerd, dat 'zo'n oude frontsoldaat' bij hém kwam voor 'blaren doorprikken'. Hij had het zo fijn gevonden om mij nu eens ter hulp te kunnen zijn, zo vertrouwde hij me later toe.
Laatst was ik zó overladen met werk dat ik gejaagd werd, alle tekenen ging vertonen van een zekere 'overspannenheid'. Ik vertelde het aan een oudstenechtpaar. Zij namen mij tussen zich in en ik voelde mij zo veilig onder hun vertroostende woorden.
(Nog even een voorbeeld uit de 'wereld van alle dag'. Ik had indertijd een werkkring, waarin ikzelf alle problemen wel oploste en nooit eens bij mijn chef te rade ging. Op het laatst groeide er een spanning: een 'meerdere' wil ook wel eens bemerken, dat hij een 'meerdere' ís en geraadpleegd worden. En toen diende zich een probleem aan, waar ikzelf wel uitkwam, maar ik dacht: "Kom...nu vraag ik toch mijn chef eens op advies". De Heer gaf mij dat in. Het 'hoofd van bureau' was opgetogen , gaf heel graag advies. De spanning tussen ons verdween. Nu weet ik wel, dit vooerbeeld ligt een beetje als een 'Fremdkörper in het geheel van deze brief, maar deze practische raad zal iemand van de lezers dan wel nodig hebben).
Niemand neemt jou je 'smiling mask' af....je kunt het wél zelf afdoen. Ga eens naar je ma en pa en zeg gewoon: "Pama...mag ik eens met u praten..." En dan vertel je gewoon eens je innerlijke spanningen. Ze zullen net zo blij zijn als die jonge gelovige was , toen hij mij kon helpen. Tegen míj heb je al een beetje uitgehuild. Maar dat is nog maar een randgebeuren. Zeg het eens uit tegen hen, die jou het liefst zijn.
