 |
|
|
| gedachtewisseling in vriendschap |
|
|
| 26-01-2009 |
 Hoe men tot geloof kan komen |
| Optimatus schreef: |
Veel mensen groeien op buiten elke vorm van geloof en/of kerk.
Veel andere mensen groeien op binnen de kerk, maar gaan uit gewoonte naar de kerk, maar "geloven het wel".
Toch komen mensen ook echt tot geloof. Hier op Refoweb zijn mooie getuigenissen te vinden.
Hoe ben jij tot geloof gekomen? |
Dag Rafael,
Hoe ik tot geloof ben gekomen ?
Dat is in mijn geval zo'n geleidelijk proces geweest.
Ik was 8. Het was 1930. De herfstregen kletterde tegen de ruiten van het klaslokaal. Maar daarbinnen was het intens-genoeglijke licht van enkele gasbolletjes.
In die veilige sfeer zong de juf liedjes met ons. En op een gegeven ogenblik zongen wij:
"Open uwe mond,
Eis van mij vrijmoedig".
En ik kreeg zo'n heerlijke aanraking. God toonde hier voor het eerst heel duidelijk, hoe hij met mij bezig was.
En toen was ik elf. En ik liep buiten in weer en wind. En plotseling was er zo'n vreugd in mijn hart, dat ik voelde, dat God mij aanraakte.
Maar er was ook een heel naar moment geweest toen ik 6 was. Toen raakte de duivel mijn heel prille leventje aan.
Wij waren naar het strand geweest. En mijn oudst aanwezige zusje zei:
"Naar huis. Moeder wacht met het eten".
Ik wilde niet. Er ontwaakte een razende drift in mij. Ik sloeg met mijn strandschepje haar zo hard in het gezicht, dat haar lip bloedde.
Daarna kwam er zo'n ontreddering over mij, dat ik alleen maar kon weglopen.
Natuurlijk kwam dat allemaal wel goed. Maar satan had zijn eerste stormloop op mijn leven geopend om mij rijp te maken voor de toestand, zoals geschetst in Romeinen 3 v 23:
"Want allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid van God".
Maar goed....ik wil nu niet een volledig dagboek schrijven. Ik wil alleen zeggen, dat ik met mijn 14 de echt heel duister was, terwijl ik toch trouw kerk, catechisatie en knapenvereniging bezocht.
Daarna kwam langzaaaan een kentering en deed ik op mijn 19 de belijdenis des geloofs.
De ouderling, die mij ondervroeg, zei:
"Hoe is je motivatie".
Ik antwoordde:
"Ik ben zo bang, dat ik van het geloof wegval, wanneer ik nu niet iets duidelijks doe".
Hij keek mij twijfelend aan, zei tenslotte:
" 't Had iets enthousiaster gekund. Maar ik neem er genoegen mee".
Toen kwam de onderduikerij en al die ellende van de oorlog en werd ik geleidelijk aan serieuzer.
Ik trouwde, kreeg kinderen, kreeg het razend druk, Tot 1959 leek het of de distels van de zorg om het dagelijkse bestaan (Matth 13 v 22) het zaad van de bekering verstikten. Maar in 1959 kwam de omkeer. Ik hoorde van wedergeboorte en doop met de Heilige Geest en van toen af aan kreeg het geloof 'vlees op de botten' als ik dit vreemde beeld mag gebruiken voor een geestelijke zaak,. Nog een ander beeld : mijn geestelijk leven kreeg 'merg in de knokken' en dat proces van groei gaat, zij het ook nog steeds met wat mindere perioden, tot op de huidige dag door.
Toch is het geloof de laatste jaren, bij belangrijke tegenslagen in het persoonlijhke leven....
mijn vrouw is 84 en ik 85 ...en wij voelen onze kwetsbaarheid terdege
...eigenlijk steeds sterker geworden door de genade van God. Wij mogen zeggen met 2 Corinthe 4 v 16:
" Ook al gaat ons uiterlijk bestaan verloren, ons innerlijk bestaan wordt van dag tot dag vernieuwd".
Ons tot geloof komen is een zaak van de lange adem, die een heel mensenleven beslaat.
Daag
Ger
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
