 |
|
|
| gedachtewisseling in vriendschap |
|
|
| 08-09-2007 |
 Bitterheid versus vergeving |
Hallo allemaal,
Nog steeds ben ik doende met de tegenstellingen, die ene meneer Anderson ooit eens 'in de groep heeft gegooid'.
Nu komt aan de beurt: bitterheid versus vergeving.
In het Oude testament staan vele schriftplaatsen, die over bitterheid spreken.
Het zijn geen vrolijke teksten, maar moet alles altijd alleen maar lollig en licht verteerbaar zijn ? Als de slotsom maar voedzaam is.
Job kan er wat van !
In 7 v 11 zegt hij:
God !!!...ik zal mijn mond niet houden,
zo beklemd als mijn hart is , zal ik spreken,
zo bitter als mijn ziel is, zal ik klagen".
En in Job 9 v 18:
" God laat me nooit op adem komen,
hij vervult mij met een diepe bitterheid".
en in 10 v 1:
"Vervuld van afschuw voor het leven
laat ik mijn klacht de vrije loop
en zal ik spreken uit het bitterst van mijn ziel".
En in 27 v 2 maakt Job het helemaal 'van eieren':
"Ja...!!!! GOD heeft mij mijn recht onthouden,
de Ontzagwekkende heeft mij diep verbitterd".
Naomi kan er ook wat van:
Toegegeven, haar leven is niet zo gladjes aan het verlopen. Maar om dan gelijk maar te zeggen:
"Noem miij maar niet meer Naomi , (de lieflijke), noem mij Mara, (de bittere), want de Ontzagwekkende heeft mijn lot zeer bitter gemaakt".
Laten wij het eerst eens over deze teksten hebben...
Wij weten allemaal de achtergronden bij Jobs lijden.
- de Heer God is verschrikkelijk blij mét en ook wel een beetje trots op Job. Zoals die man toch volhoudt in het leven en er iets moois van maakt, ondanks - dan al weer- 4000 jaar geknoei van de duivel....
(want Genesis 11 dekt een langere periode, dan je zo op het eerste gezicht zou denken)( hè lui, wie bijt er nu eens toe; jullie nemen alles maar voor zoete koek...
na mijn laatste preek ontmoette ik een jonge felle vent, die tegen mij zei:
"Hoorde ik dat nu goed ???!!!...suggereerde u , dat de dagen uit Genesis 1 LANGER waren dan gewoon 24 uur...daarover wil ik wel eens met u in debat"...hij nam het dus niet allemaal voor zoete koek!!!)
Goed dan: God is onnoemelijk trots op 'zijn Job'
En wanneer de Heer dan weer eens 'ontvangstdag 'houdt en de duivel daar ook is met zijn aanklagend werk, dan weet de Heer, dat de duivel zich net zo veel ergert aan Job als God blij met Job is. Want satan hoort in de 'standhoudende Job' de doosklokken al beieren over zijn ambitie om het hele mensdom afvallig te maken.
Goed....Job zondigt ook wel, (Romeinen 3 v 23), maar hij blijft een 'jazegger', zo éen die zich niet van God kán losmaken.
En dan wrijft God zout in de open wond en hij zegt:
"Ja...ik weet het wel; je hebt naar Job zitten kijken...en je staan verbijten".
En dan ontwikkelt zich een gesprek en God zegt:
"Je krijgt hem niet echt óm, wat je ook probeert"
De satan vraagt verlof om zijn hele onheilstrommel over Job uit te storten. En omdat God weet, wat Job áankan, geeft hij tot op zekere hoogte toestemming:
"Goed...doe met hem wat je wilt...maar : spaar zijn leven".( 2 v 6).
En verder kon satan niet. Hij kon Job in alles treffen, zelfs ten dode toe in zijn gezondheid, maar God stelde grenzen, zoals hij dat bij elk optreden van satan jegens 'ja zeggers' doet.
En wanneer alle verschrikkingen zijn gekomen en een vreselijk ziekte Job kwelt, terwijl zijn zogenaame vrienden zijn lijden nog verzwaren, dan begrijpt Job er niets meer van.
Hij is volkomen verbitterd, zegt dat hij toch heel niet gevaarlijk is, (7 v 12). Waarom acht God hem de dubieuze eer waardig om zo vreselijk op de proef te worden gesteld, (7 v 17).
Waarom heeft hij heel geen rust. Die ziekte, die vreselijke ziekte, die hem telkens bijna doet stikken. Nooit even wat adem, altijd die bitterheid:
"Waarom moet mij dat nou overkomen", 9 v 18, Zo'n afkeer van dit moeizaam bestaan en een ziel, die tot op het uiterste is verzuurd.(0 v 1)
En God heeft het allemaal op zijn geweten. Hij ontzegt Job alle rechten en maakt zijn leven tot een hel van bitterheid", (27 v 2).
Job zondigt hier toch wel heel erg. Je kunt nu wel zeggen:
"Maar zulk een lijden is toch ook niet doenlijk. Dan móet je wel zo reageren".
Maar God denkt er anders over. Hij stuurt eerst Elihu voor het bestraffende vóorwerk. En daarna betuigt de Heer zélf zijn uitdrukkelijk misnoegen. De drie 'vrienden' krijgen ook een 'veeg uit de pan', ( 42 v 7), maar Job gaat toch niet vrijuit en moet excuses aanbieden, (42 v 6).
Hierin zit voor ons een les. Jullie zijn nu nog zo heerlijk jong. maar de tijd van beproevingen, achter verzoekingen schuilgaande, komt voor ieder mens.
Je weet de achtergronden niet. Je kent niets van Gods meesterplan. Daarom mag je niet bitterheid in je hart toelaten, wanneer onbegrepen tegenslagen je ooit kwellen. Goed...je mag tegen God klagen, Maar doe niet zo, dat je zonder enig begrip gaat spreken over dingen, die onderdeel vormen van een plan, uiteindelijk jou tot eeuwig heil, (42 v 3).
Al ons meest logische verstand is, vergeleken met Gods volstrekte onbeperktheid, alleen maar ónverstand, ( v 3).
Niet verbitterd worden lui, ook wanneer het heel moeilijk wordt, bijna niet te dragen. Leg je hand op je mond....doe er het zwijgen toe, evenals Job uiteindelijk deed.(40 v 5).. hij wist niet, dat zijn volhouden deel was van Gods meesterplan, dat mede inhield: de duivel vertellen, dat hij de uiteindelijke verliezer zou zijn.
En volg altijd deze regel:
" als g' ín nood gezeten
geen uitkomst ziet
Wil dan nooit vergeten
God verlaat u niet
Schoon g' ín 't verdriet
nergens uitkomst ziet.
Groter dan de Helper
Is de nood toch niet.
Schoon stormen woeden,
vrees toch geen kwaad.
God zal U behoeden,
uw toeverlaat"
Job kreeg vergeving voor zijn tijdelijke , verzengende bitterheid. Dat blijkt hieruit, dat God hem jegens zijn 'moeilijke vertroosters' rehabiliteerde, ( 42 v 8).
Maar met jullie spreek ik nog even over Naomi. Ook zij was verbitterd, mede omdat de inwoners van Bethlehem haar klagerig in de put praatten. Laat je niet in de put praten, zodat je ondoordachte dingen gaat zeggen zoals Naomi dat deed.
Ook zij kende Gods meesterplan niet, dat niet- Joodse vrouwen als voormoeders voor Jezus verkoos, zoals eerder Tamar, (Genesis 38) en Rachab, (Jozua 2), zo ook nú Ruth.
Maar met Gods vergeving is alles goed, wijkt elke verbittering voor Gods manna.
Over 'bitterheid' in het Nieuwe testament en over vergeving een volgend maal.
Daag
Ger
Bericht gewijzigd door: gerritse, op: 2007/09/03 19:28 |
| |
reageer | citeer | bewerk |
gerritse
|
Antwoord:Serie 20 - 2007/09/04 19:20 Hallo allemaal,
De vorige posting wijdde ik aan een gedeelte van de tegenstelling: bitterheid contra vergeving.
Ik behandelde teksten uit het oude Testament, die bitterheid jegens God behandelden.
Toch is dit, niet wat ik uiteindelijk zoek. De bedoeling van de tegenstelling is nog niet behandeld:
- bitterheid die wij in on hart kunnen koesteren jegens andere mensen, ( een wrok, die ons op de duur tot een wrak maakt).
- vergeving aan andere mensen, die ons wrak, ontstaan door de wrok, weer tot een hersteld persoon maakt.
Toch bracht het zoeken van teksten....
iets wat ik altijd allereerst doe
....ons tot een vruchtbare slotsom.
Alleen....de kern van de kwestie raakten we niet wezenlijk.
Teksten uit het Nieuwe Testament brengen ons dichter bij die kern.
Hier komen ze:
Efeze 4 v 31:
"Laat alle wrok"....
(NBG :bitterheid)
...."en drift en boosheid varen, alle geschreeuw en gevloek en alle kwaadaardigheid".
1 Corinthe 13 v 5:
"De liefde laat zich niet boos maken".
(NBG: zij wordt niet verbitterd).
Handelingen 15 v 39:
Ëen en ander leidde tot grote onenigheid tussen Barnabas en Paulus";
(NBG: En er ontstond een verbittering tussen Paulus en Barnabas).
Hier hebben wij drie teksten, die ons nader tot ons doel brengen:
- Efeze 4 v 31: de bitterheid over een aangedane belediging is, naar Hebr 12 v 15:
"... een opschietende giftige kiem die onrust veroorzaakt en met zijn bitterheid velen besmet".
Hebben jullie het wel eens meegemaakt....
en als dat niet zo is, dan komt het nog wel
....dat iemand je nadeel bezorgde, kwaad deed op enigerlei wijze. Dat kan gaan van een dronken autobestuurder, die jouw kind doodreed tot een kind in de klas, dat andere kinderen tegen je opzette.
Zoiets heeft de potentie in zich om jou tot een levenslange wrok te brengen.
.....
Ik ken iemand met een ijzersterk geheugen, die zich als 70-jarige nog precies weet te herinneren, wat een medeschoolkind haar aandeed als zevenjarige. Zij kan zich dat kind en dat handelen nog precies te binnen brengen. En alle dingen, die ze daarna in die 63 jaar als negatief ervaarde, weet ze ook haarscherp.
Dat alles kan haar boos en kwaadaardig maken.
...........
Nu is dit een extreem geval. Maar doe zo'n giftige wortel van wrok uit je hart weg. Die maakt jou niet alleen zélf tot een wrak, maar veroorzaakt ook in brede kring onrust en besmetting met negatieve gevoelens.
1 Corinthe 13 v 5:
Wanneer je door Gods genade vervuld bent met de Heilige Geest en de vrucht daarvan in je leven bespeuirt, die heerlijke negendelige vrucht van Galaten 5 v 22, waarvan ik nu neem dat 'eerste partje'; de agapè, de Goddelijke liefde, dan krijgt die bittere wortel geen kans om op te schieten. Dan laat je je niet meer boos maken. Strek je daarnaar uit.
Handelingen 15 v 39:
Je ziet hier, hoe verbittering, grote onenigheid kan ontstaan zelfs tussen hecht verbonden gelovigen als Paulus en Barnabas.
Later zal alles wel weer goed gekomen zijn; tenminste Paulus ging later weer samen met de 'twistappel', Johannes Marcus, op weg.
Maar wees waakzaam, dat in het verband waarin je- bijvoorbeeld in de christelijke gemeente- werkt alles liefdevol blijft toegaan.
Streef ernaar in vrede te leven met allen, (Hebr 12 v 14). Laat- altijd mogelijke- zakelijke onenigheid je innerlijke persoon nooit in de war brengen.
En wanneer je deze raadgevingen ter harte neemt , wordt het ook mogelijk om te vergeven.
De vergevende houding is zelfs mogelijk, wanneer de andere partij zich helemaal niet bewust is, wat hij heeft aangericht. Ja...de vergevende houding is zelfs mogelijk voor geestelijk denkende mensen, wanneer de schuldige partij geen zweem van berouw vertoont, zelfs als hij heel goed beseft, wat hij de ander heeft aangedaan.....wanneer een eventueel - in dat geval overigens niet aan te raden- zeggen:
" Ik heb je vergeven",
geen andere reactie wekt dan : "Nou...én?!" of: "Ik voel me hierdoor niet aangesproken"of....
Zulk een houding is om der wille van je eigen conditie zelfs absoluut noodzakelijk.
Zulk een houding is ook bereikbaar, want , naar beneden kijkende uit Gods sfeer, wordt elke aardse berg, hoe hoog ook, tot een molshoop.
Elke gelovige kent het verhaal , dat de Heer Jezus vertelde, toen hij dat voorbeed gaf van een koning, die aan een van zijn onderdanen zoiets kwijt schold als 20 miljoen euro. Die man ging weg van de koning en viel een ander lastig om een bedrag van 50 Euro. U vindt deze geschiedenis in Matth 18. De gevolgtrekking is duidelijk: wat iemand ons ook heeft misdaan, het is geen vergelijk met wat ieder van ons aan God heeft misdaan, door al zijn weldaden, culminerend in het zenden van zijn Zoon om voor onze zonden te betalen....door al die weldaden te ontkennen.
Maar Lukas 6 v 37 zegt:
"Je moet loslaten om zelf losgelaten te worden".
Stel dat je tegen iemand, wie ook, een zo ernstige grief hebt, omdat aan jou bijvoorbeeld iets zeer ernstigs en onherstelbaars is aangedaan, en dat je zou zeggen:
"Vergeven wel...maar vergeten niet",
omdat bijvoorbeeld een lichamelijke invaliditeit je altijd eraan zal blíjven herinneren.
Toch moet die angel eruit, zodat het-niet-kunnen-vergeten bevrijd wordt van het bittere wortel - element erin. Een gelovige, in het bijzonder een wedergeborene, een gedoopte in de Heilige Geest, zal door Gods genade zover kunnen komen, dat de bitterheid uit het 'niet kunnen vergeten' verdwijnt. En dan kan het zo ver komen, dat de aangedane verminking in lichaam, ziel of geest op de duur een ereteken wordt van overwinning in de naam van Jezus.
Wanneer je zo leert loslaten, dan verdwijnt het laatste restje 'binding aan je grief
Is er bitterheid in je innerlijk tegen iets of iemand: leer vergeven, leer loslaten, roei de bittere wortel uit in Gods kracht.
Daag
Ger
|
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
