cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
24-09-2013
Dinsdag - 24/09/2013 - Het is de week van de nieuwe start : zondag was de eerste training Join 2 Bike en vandaag is er de eerste maal conditietraining in het Centrum Aangepast Sporten. Ik hoop dat het nog even blijft nazomeren want binnenkort (na nieuwjaar) verhuist de neuro-kinepraktijk naar 5 km van hier en dan is het afgelopen van met de scooter naar de kine te gaan. Ik ga proberen om toch hier vlakbij bij een andere kinesist te gaan en dan nog 1 à 2 maal/week bij die van nu. Anouk geeft mijn arm nog niet op, zei ze vorige week. Dat loont dus nog de moeite. Voor het stappen kan een andere kinesist mij ook wel verder helpen. We gaan hier links en rechts eens op prospectie en zien wel bij wie we terecht kunnen. Mijn huidige kinesisten doen daar niet moeilijk over en zijn bereid met hun opvolger samen te werken (info uitwisselen). Dat kan nog interessant worden !
Donderdag - 19/9/2013 - Weer hoopvol nieuws gekregen van de kine. Mijn arm evolueert goed en mijn stappen ook. Ik moet nu leren om niet te snel te willen stappen zodat ik mezelf de tijd gun om vol op mijn linkerbeen te steunen en mijn arm wordt stilaan sterker (dankzij mijn dagelijkse training met de handpedalo). Keerzijde van de medaille : de kinepraktijk verhuist binnenkort naar Wilsele Putkapel. Dat is zo'n 5 km van hier en nu vrees ik dat ik de kine van woensdagmiddag niet ga kunnen aanhouden. Daar ga ik met de scooter naartoe, als Marcel gaat werken, maar de weg daar naartoe is nogal druk en dat zie ik niet goed zitten. Waarschijnlijk is die verhuis nog niet voor volgende maand, dus dat zien we nog wel hoe dat verder moet. Vanaf volgende dinsdag begint de aangepaste conditietraining in het Sportkot, dan ga ik al een dag minder naar de kine. Vorige zaterdag zijn we mosselen gaan eten op het tuinfeest van het Woon-, zorgcentrum 'Ter Vlierbeke', waar mijn moeder woont. Vorig jaar hebben we dat ook gedaan. Het was voor veel mensen de eerste keer dat ze me terug zagen. Dankzij mijn schedelreconstructie zie ik er niet alleen veel beter uit maar kan ik ook weer genieten. Door de vooruitgang in het stappen loop ik nu ook beter. Mijn moeder kreeg dan ook veel complimentjes voor haar dappere dochter. Dat doet toch deugd ! Nu heb ik nog meer zin om te oefenen en loop ik weer wat meer rondjes in huis. Ik moet wel oppassen voor mijn enkel. Jozefien, de kinesiste, vindt dat ik die niet correct belast. Ik ga dat eens laten bekijken door mijn orthopedist. Vreemd dat je orthopedische schoenen moet laten voorschrijven door een neuroloog terwijl die orthopedisch niet onderlegd is !? Dat moet ik toch eens uitzoeken.
Dinsdag - 10/09/2013 - Zou de zomer nu echt voorbij zijn ? Zondag leek het er even op dat het nog zou gaan nazomeren maar die hoop is nu vervlogen. (Gelukkig heeft mijn 'dolend' kuiken nu onderdak). Hopelijk wintert het nog niet te snel zodat ik nog een tijdje met mijn scooter naar de kine kan. Ik probeer al wat meer stapoefeningen te doen in huis om te voorkomen dat ik teveel stil zit. Daar wordt ik toch alleen maar stijf en stram van. Die conditietraining komt net op tijd (over 2 weken) ! We hebben genoten van het gezelschap van onze buren en de Join 2 Bikers in een stralende zon, hoewel het 's morgens nog flink geregend had. We kunnen er weer tegen ! Nu kan ik me weer op mijn partituren storten. Die schreeuwen om wat aandacht. Ik heb nu een nieuwe versie van het partiturenprogramma en dat moet ik nog onder de knie krijgen : een hele uitdaging ! Vooral als de partituur, die ik eerst wil aanpakken een ongewone triolennotering heeft. Een triool bestaat normaal uit 3 nootjes die in je 1 tijd moet zingen : bv. 3 achtste noten op de tijd van 1 vierde noot. In deze partituur werd dit genoteerd als de combinatie van een vierde en een achtste met de aanduiding van een triool. Zoek dat maar eens uit ! Ik ga dat waarschijnlijk niet op dezelfde manier gefkst krijgen. Als ik het op de klassieke manier doe, wel natuurlijk, maar dan ziet het er weer heel anders uit dan het origineel. Het belangrijkste is dat ik een kortere partituur heb waardoor ik minder papier moet hanteren. Het zingen gaat dan vanzelf vlotter. Wat een koorzanger met een beperking lijden kan !
Woensdag - 04/09/2013 - Ik heb bericht gekregen dat de conditietraining
van het CAS (Centrum Aangepast Sporten, zie link :
http://www.casvzw.be/) start op 24/9. Onder begeleiding van kinestudenten kan je dan aan je conditie gaan werken. Dat is weer iets om naar uit te kijken. Een nieuw element in mijn revalidatie. Ik vervang dan 1 beurt kine door die aangepaste conditietraining. Je moet daarvoor een sportkaart kopen van de KUL maar als personeelslid krijg ik daar korting op. Marcel sluit zich daar ook bij aan, dan kan hij ondertussen gaan sporten in het fitnesscentrum van de KUL op de campus van het sportkot. Zij houden nu zondag ook een BBQ maar die valt samen met deze van onze wijk en de Benefiets tvv de fietsotheek van Join 2 Bike. We gaan overal onze neus laten zien en een hapje eten met onze buren zodat we ertegen kunnen voor de winter begint en ons weer allemaal binnen houdt. Druk weekend wordt dat !
Donderdag - 29/08/2013 - Het koorweekend was een succes
! Het deed deugd om nog eens een weekend samen te zijn en vele uren (15
!) te zingen. Het is vermoeiend, zeker na 2 zangloze maanden, maar je
haalt er zoveel energie uit dat je dat er graag voor over hebt. Tussen de
repetities door zijn er dan ook de gezellige babbels aan tafel en bij de
koffiepauzes. Het koor bestaat nu 29 jaar. Volgend jaar moet er dus
gevierd worden ! Het feest comité begint te brainstormen over de
mogelijkheden. Bij de viering van 25 jaar Canzonetta zat ik in het feest
comité. De gekste ideeën kwamen toen naar boven : o.a. welness (blijkbaar het enige dat mij bij gebleven is). Bij
wijze van uitstap zijn we toen met de trein, die achter ons verblijf doorrijdt,
gaan rijden. Ik wou wel eens weten waar die naartoe ging en de anderen
zagen daar ook wel iets in. Het werd een leuke dag. Met als kers op
de taart het bericht aan onze voorzitter dat hij opa geworden was van zijn
eerste kleinzoon ! We hebben toen in het station een paar liedjes
gezongen terwijl we op de trein stonden te wachten. Stefke is nu 4 jaar
en heeft onlangs een zusje, Ana, gekregen. Dit jaar werd er niets gevierd
dus verliep alles zoals gewoonlijk : 7 repetities, een sport- en spelmoment,
een wandeling, maar vooral een Free Podium ! Deze keer kwam de
grote verrassing van onze voorzitter die een duet zong met onze leading
lady, Lieve. Zij zingt op concerten nogal eens een solo met haar mooie,
dragende stem. Zij en ik en Magda, mijn zus en dirigente, zijn de enigen die van bij het begin bij het koor
zijn. We kennen elkaar al heel lang want als kind waren wij buurmeisjes.
Destijds speelde ik vooral met haar jongste zus en kleinste broertje. Zij
heeft mooie herinneringen aan mijn oudste zus, Gitta, en de volleybalploeg die
haar grote broer, met de oudere kinderen opzette. Ik hoorde daar niet bij omdat
ik door hem bij de kleintjes werd gerekend. Een feestjaar betekent ook een feestweekend. Dan maken we er 4 dagen van. Deze keer zal dat op een andere locatie zijn omdat onze vertrouwde stek op donderdag nog niet vrij is. We wijken dan uit naar een andere plaats, in eigen land deze keer. Daar hebben we enkele jaren geleden een prachtig weekend beleefd. Dankzij het mooie weer konden we in open lucht repeteren. De akoestiek van de vallei was buitengewoon ! We genoten volop van onze eigen echo. Hopelijk zitten de weergoden ons volgende zomer een beetje mee want binnen is er niet zoveel plaats. De eetzaal is de enige grote ruimte en die was toen al aan de krappe kant. Vermits we al jaren in Troisvierges op weekend gaan, kennen we de omgeving daar al vrij goed. Toch was er dit jaar bij de wandeling nog een verrassend element. De groep had zich opgesplitst in een sportieve groep, die uit was op een stevige wandeling, en een andere groep die, met mij in de rolstoel, langs de weg ging wandelen. Daarbij zag ik voor het eerst het Mariabeeldje langs de kant van de weg tegen een rotswand. Door de begroeiing er rond zag je het bijna niet staan en waar de 2 andere 'vierges' dan waren, wist niemand mij te vertellen. Het was in alle geval een goede gelegenheid om wat te praten en te lachen want mede daardoor is Canzonetta zo'n hechte vriendengroep : er mag gelachen worden ! Niet in het minst dankzij/door mijn vrolijke zus. Haar spontane vrolijkheid maakt elke repetitie weer tot een leuk evenement. Met al de nieuwe partituren, die we nu aan het instuderen zijn, heb ik nu weer veel werk om daar een beknopte versie van te maken die voor mij hanteerbaarder is dan de ellenlange versies met slechts 4 lijnen op 1 bladzijde die we nu gekregen hebben. Als ik daar mijn partij uit haal, hou ik 1 pagina over en hoef ik niet te bladeren, wat op zich al niet gemakkelijk is met 1 hand. Werk aan de winkel dus. Met het partiturenprogramma dat ik daarvoor gebruik, kan ik ze dan ook beluisteren. Een bijkomend voordeel als je geen piano kan spelen ! De nieuwe versie van dat programma heb ik nog niet onder de knie. Daar moet ik mij volgende week dringend eens aan zetten.
Donderdag - 22/08/2013 - Dinsdag heb ik enkele
trikes/driewielers uitgeprobeerd in het fietsadviescentrum van
Pellenberg. Mijn voorkeur : een gewoon fietsmodel met 2 wielen achteraan,
valt af omdat ik daar niet zelfstandig op geraak (ik moet nog steeds mijn
linkervoet vastmaken en dat kan ik op zon fiets niet zelf). Wat zij mij
aanraden is een sportief ligfietsmodel (zie foto op Facebook). Ik plaats
geen foto's op mijn blog om mijn privacy te bewaren. Nu moet ik nog een
test gaan doen in het verkeerspark om te zien of ik klaar ben voor een
verkeerssituatie. Misschien niet slecht want vanop zo'n ligfiets ziet
alles er toch heel anders uit. Daarna kan ik met Join 2 Bike bespreken
voor het huren van zo'n fiets. Voor ligfietsen krijg je geen tussenkomst
(dat valt dus wat tegen). We zien nog wel hoe het nu verder gaat.
Morgen vertrekken we op koorweekend. Gisteravond
was er nog een voorbereidende repetitie waarop we weer een heel pak nieuwe
partituren kregen. Ik werd zodanig goed voorzien dat ik er nu enkele
dubbel heb. Daar moet ik op weekend nog iemand voor zien te strikken om
die er weer uit te halen. Eerst moet ik zelf alles uit mijn map halen wat
we daar niet nodig hebben. Dan weegt die map toch al wat minder zwaar en
vind ik alles vlugger terug. Papieren hanteren met 1 hand blijft
moeilijk. Ik vind achteraf wel iemand om die oude partituren te
klasseren. Straks eerst mijn huiswerk maken en dan ben ik klaar om te
vertrekken !
Maandag - 19/08/2013 - Wat een deugddoende vakantie
was dat in Nederlands Limburg. We logeerden er in een gerieflijke
vakantiewoning in een bugalowpark in Arcen bij Venlo, aan de Duitse
grens. We hebben er de weide fietsomgeving rond Venlo verkend. Alle
dagen gefietst, op 1 na waarop de dreigende bewolking ons onterecht
binnenhield. Die dag hebben we de fiets laten staan, wat voor mij eerder
een straf is. Als ik moet stil zitten, krijg ik na een half uurtje al
last van verkrampte spieren in mijn rechterflank. Die moeten dan dubbele
kracht leveren omdat de linkerflank niet meer meewerkt. Op de fiets voel
ik dat niet dankzij de armsteun die het gewicht van de linkerarm opvangt en mij
helpt bij het rechtop zitten. Tegen de middag was ik dringend aan
beweging toe. Gelukkig was er nog het zwembad met een aangename
watertemperatuur. Onze reisgenoten waren daar wel voor te vinden, dus
trokken we voor de afwisseling naar het zwembad. Daar mochten we gelukkig
met de rolstoel tot aan het water (anders hadden ze me tot daar moeten dragen
want op blote voeten kan ik niet meer gaan). Het was er gelukkig niet al
te druk. Vanuit het zwembad zagen we de mensen buiten met paraplu's
rondlopen. De bui waar we 's morgens voor vreesden was er dan toch nog
gekomen. De volgende dagen hebben we altijd minstens 1 fietstocht
gemaakt. Slechts één lekke band, gevolgd door een fikse regenbui, heeft
de pret wat bedorven.De 4 windstreken
en alles wat daar tussen ligt, hebben we verkend. We kregen ook nog een
VIP rondleiding in een plaatselijke brouwerij. Daar heb ik voor gepast
omdat brouwerijen nu eenmaal niet rolstoelvriendelijk zijn. Het bier
(Hertog Jan) zal ik later wel eens proeven, als mijn alcoholdrempel nog wat
beter is. Sinds mijn ziekenhuisperiode verdraag ik dat niet goed
meer. Ik probeer er weer wat aan te wennen want Nieuwjaar vieren zonder
bubbels is maar goed voor één keer. Alleen echte Champagne gaf geen
ongewenst effect als plots vuurrood zien en jeuk in de halsstreek. Cava
lukt nog niet. Ik ben een tijdje geleden begonnen met weer half en half
(half pils, half tafelbier) te proberen. Daar reageer ik toch al niet meer
op. Nu kan ik ook al lichtere bieren drinken zoals Kriek en Ginder
Ale. Als ik kan afwisselen met water lukt witte wijn ook. Vorige
zaterdag kwamen de doctoraatsstudentes dan weer langs voor de laatste test van
mijn linkerarm. Die verliep zeer goed en ze lieten mij ook de grafieken
zien van de vorige tests. Zij waren zeer tevreden over de stijgende trend
en zullen me later de resultaten van de laatste test nog doorbellen.
Spijtig genoeg mogen zij maar één spier testen. Achteraf kan dat in
klinische situaties verder uitgebreid worden naar meerdere spieren maar deze
studie is dus beperkt tot eentje. Ze vonden dat ik flink wat kleur had
gekregen tegenover de laatste keer dat ze me zagen. Morgen heb ik dan die
afspraak met het fietsadviescentrum om een driewieler te gaan proberen.
Ik hoop dat dat wat meevalt want achterop zitten begint zijn charmes te
verliezen. Ik kan de oneffenheden in de weg niet vermijden of erop
anticiperen zodat ik elke put of bult lijdzaam moet ondergaan. Erg leuk
is dat niet. Hoe het met de armsteun moet op de driewieler moeten we ook
nog bekijken. Ik ben weer benieuwd. Volgend weekend is er dan weer
het koorweekend in onze vertrouwde stek in Cinq Fontaines in het noorden van
Luxemburg bij Troisvierges. Ook iets om naar uit te kijken !
Donderdag - 08/08/2013 - Gisteren eerste trainingssessie gehad voor de doctoraatsstudie. De studentes begonnen met het hertesten van mijn arm. Daarbij haalde ik niet dezelfde score als bij de eerste test en deze keer was dat te zwak om mee te kunnen doen en zouden ze over een maand wel eens terugkomen. "Hoe kan dat nu", dacht ik, "de kinesiste Anouk zegt dat mijn arm juist sterker geworden is nu ik dagelijks met de handpedalo werk". Toen ik hen erop wees dat bij de eerste test mijn arm steviger werd vastgehouden, begonnen ze opnieuw. De resultaten waren nu beter. Ze dankten mij voor deze opmerking en begonnen aan de training. Alles verliep naar wens maar als ze vanavond terug komen, ga ik ze toch nog op een paar punten wijzen. Hun methode verschilde nog op een paar vlakken : ander steunkussen, geen druk op mijn elleboog. Eigenlijk vond ik het nogal amateuristisch hoe ze te werk gingen. Bij een wetenschappelijke studie moet je toch op alle details letten. Hoe kan je nu een degelijk onderzoek voeren als je wat nonchalant bent ? Ze gaan me nog leren kennen ! Nog 2 trainingen te gaan en dan, op zaterdag, vertrekken we op fietsvakantie met de 5 koppels van de kookploeg van het koor. Ik hoop dat ik die handpedalo niet mag meenemen, dan is het echt vakantie. Zo niet neem ik hem zeker mee : 'geen tijd laten verloren gaan'. De leuze van 'less is more' gaat voor mij niet meer op ! 'Time is money' en uitstel kan ik mij nu niet meer permitteren.
Vrijdag - 02/08/2013 - Na een bewogen dinsdag kreeg ik 's avonds een superleuk telefoontje van de universiteit. De doctoraatsstudentes hebben navraag gedaan over het effect van metaal op hun testresultaten. Daaruit blijkt dat titanium niet zo'n probleem vormt. Dat is namelijk niet zo'n goede geleider en zal de testen niet storen. Daardoor ben ik weer 'in de running' voor de studie en kan het trainingsprogramma volgende week al starten. Ze komen op woensdag, donderdag en vrijdag 90 min. krachtoefeningen doen. Zaterdag vertrekken wij voor een week op fietsvakantie en als we terugkomen, komen ze mijn arm opnieuw testen om te zien wat het effect is. Ik ben even benieuwd als zij ! Enkele dagen later heb ik een afspraak met het fietsadviescentrum om een driewieler te proberen. Daar kijk ik al naar uit. We gaan niet direct weer een nieuwe fiets kopen, daar hebben we de plaats niet voor. Waarschijnlijk kunnen we via Join2Bike een driewieler uittesten (zij kopen die aan en wij huren die voor 1 /maand, dat is het opzet de fietsotheek van Join2Bike : revalidanten de mogelijkheid bieden om te blijven sporten door materiaal ter beschikking te stellen). Als dat meevalt, kunnen we daarna uitkijken naar een eigen fiets. Op die manier kunnen we nog samen fietsen zonder dat Marcel mij op de tandem moet hijsen. Dat zou op de lange duur niet langer haalbaar zijn. Ik begin al de kriebels te krijgen. Gaat dat nog lukken ? Het voelt zo veilig achter Marcel op de tandem. Woensdag reden we aan 30 km/uur langs de Diestsesteenweg. Dat durf ik nooit alleen. Ik ben ook bang dat er op smalle paadjes niet te fietsen valt met een driewieler. Stel dat ik overkop ga als het ene achterwiel hoger komt dan het andere. Stoepranden lijken mij ook heel gevaarlijk en hoge bergen, daar zal ik zwaar voor moeten trainen. Daarom ook dat ik liefst een driewieler wil. Dan kan ik thuis blijven trainen op mijn hometrainer. Een ligfiets is ook een mogelijkheid maar vraagt een aangepaste training omdat je daar andere spieren voor gebruikt dan wanneer je rechtop zit. Het kan even duren voor Join2Bike die fiets ter beschikking heeft. Nog wat geduld oefenen dus. Gelukkig start in september de conditietraining. Daar zal ik me wel kunnen afreageren. Ook daar kijk ik naar uit. 2014 belooft boeiend te worden !
Maandag - 29/07/2013 - Een verjaardag als geen andere
! Al heel vroeg berichtjes via gsm en Facebook (waarvoor dank
iedereen). 55 worden is leuk. Het heeft 1 nadeel : ik kan de
cijfers nu niet meer omdraaien om er jonger op te worden. 6 jaar wachten
voor ik weer 16 ben ! Vorige week donderdag leek het alsof ik aangevallen
werd : een luide knal op onze avondwandeling : een klapband links
vooraan. Marcel zou Marcel niet zijn als hij dat niet snel zou
verhelpen. Vrijdag had hij al andere wieltjes meegebracht (afdankertjes van
karren van het ziekenhuis). Nu weten we waarom die karren zoveel lawaai
maken. Die wielen zijn gewoon keihard. Zaterdag moest hij voor een
boodschap naar Vivantia, de thuiszorgwinkel van het ziekenfonds. Daar
heeft hij andere tweedehands wielen meegekregen uit het atelier, volle, geen
luchtbanden, deze keer. Deze rijden even zacht als luchtbanden, qua
geluid en vering een hele vooruitgang en ze kunnen niet afgaan of knallen
! Eens zien hoe lang het duurt eer we die op rijden. Vermits we die
rolstoel alleen gebruiken voor wandelingen in de buurt zal dat wel een hele
tijd zijn ! Van de fietssimulator in Pellenberg kreeg ik vorige week het
bericht dat die ten vroegste in 2014 operationeel zou zijn. Ik kan er wel
terecht in het fietsadviescentrum. Daar hebben ze me, toen ik er nog
opgenomen was, enkele ligfietsen en tandems laten proberen. In september
ga ik er eens een driewieler proberen. Marcel dacht dat het opstappen nog
een probleem zou zijn. Ik heb hem zaterdag bewezen dat ik dat wel
kan. Alleen zelfs! September wordt dus heel interessant :
driewieler testen, eerste conditietraining op maat. Van de sociale
woningmarkt in Leuven hebben we nog steeds geen nieuws. Wij denken dat
dat voor volgend jaar zal zijn. Ondertussen oefen ik ijverig verder met de
handpedalo (dagelijks al een kwartier). Het geeft me voldoening omdat ik
dat zonder hulp kan doen.
Door de onweersdreiging zijn we dit weekend 's avonds niet op stap
geweest. Zondagmiddag zijn we met de kinderen op restaurant gaan eten
voor mijn verjaardag. Nu zijn zij heel de week druk, druk, met hun werk
en zo, zodat we dat in het weekend moeten doen. Mijn 55ste wordt dus een
2-daagse, eigenlijk een 4-daagse. Mattias had op vrijdag al een kaart bij
van mijn schoonfamilie. Het kan niet op dit jaar ! In Pellenberg
heb ik er 2 jaar geleden per vergissing een 2daagse van gemaakt. Ik
verjaarde toen op vrijdag en mijn zus had mij op woensdag al voorzien van het nodige
snoepgoed om mee te trakteren. "Niet vergeten, hè ": zei ze nog voor
ze wegging voor de koorrepetitie. Dus de volgende dag ging ik, met mijn
kamergenote, al op ronde en kreeg ik van iedereen gelukwensen en kussen.
De volgende dag stond er bij het middagmaal een stuk verjaardagstaart op mijn
bord. Dat heb ik toen met een rode kop opgegeten ! Ik had niet door
dat het dan pas de 29ste was. Maar 't was leuk !
Woensdag - 24/07/2013 - Hopelijk hebben we gisteren de
warmste dag van het jaar gehad. Dit was genoeg voor mij. Nu het
weer wat heeft geregend gaat het gras weer groeien en krijgen we weer last van
het lawaai van grasmaaiers. Het weekend begon voor mij op vrijdagmorgen.
Mijn zus Magda kwam mij oppikken voor onze zussendag (dat was zeker 2 à 3 jaar
geleden). Wij proberen jaarlijks 1 dag samen door te brengen. 3
jaar geleden was dat een dagje shoppen op de Meir in Antwerpen. Het
vestje dat ik toen kocht, draag ik nog altijd. Dat was een goede
investering. Deze keer kozen we voor de zoo van Planckendael. Met
dit warme weer zou het daar in de voormiddag zalig moeten zijn (en dat was het
ook !). Voor mijn verjaardag (volgende week maandag) deed ze mij een
abonnement cadeau. Mindervaliden krijgen daar gelukkig een serieuze
korting. De grote verrassing kwam echter maandag : mijn vaste begeleider
krijgt een gratis abonnement ! Daarvoor moest Marcel zelf eens gaan met
zijn paspoort. Nu zijn wij officieel abonnees van de zoo van Antwerpen en
Planckendael ! De parking voor mindervaliden is een paradijs voor
rolstoelgebruikers (veel schaduw en ruim plaats tussen de auto's zodat je
gemakkelijk in en uit de auto kan om plaats te nemen in de rolstoel) Daar
hebben we wel 7 voor over ! Zodoende is mijn weekend begonnen en
geëindigd in Planckendael ! Marcel had maandag toevallig een vrije dag
(omdat onze nationale feestdag op een zondag viel). We hebben niet veel
gezien van de kroning van onze nieuwe koning maar we hebben wel genoten van het
dierenpark. Zaterdag werd een buurvrouw, Hilde, begraven (61 jaar,
longkanker). Toen ik haar vorig jaar sprak, zei ze nog : "We hebben
allebei een slecht lotje getrokken". In vergelijking valt het mijne
dan nog mee.
Ik heb vroeger nog toneel gespeeld met haar man, Herman, als tegenspeler (de
ingebeelde zieke van Molière). Hij speelde mijn zangleraar. Ik was
de dochter van de ingebeelde zieke. Dat was mijn eerste toneelervaring
(mijn ouders hadden de leiding : moeder regie, vader decor, licht en geluid in het kader van het
toneeltornooi van KWB). Ik heb Marcel er toen bij gevraagd om te helpen
met de belichting. Qua kennismaking met mijn ouders kon dat tellen (hoewel we toen nog geen koppel waren).
We wonnen dat tornooi en mochten nog een voorstelling geven in de
stadsschouwburg van Leuven. Ik kreeg van de jury een pluim voor mijn stil
spel (in een hoekje zitten pruilen omdat ik van mijn vader moest trouwen met
iemand die mij niet aanstond, ik was namelijk verliefd op de muziekleraar
natuurlijk, maar dat wist mijn vader niet). De kostumering was prachtig !
Mijn moeder maakte die zelf. Ik heb er nog een mooie foto van (mèt
schmink en pijpenkrullen !). Marcel bewaart die, als een relikwie
bijna. Ik was toen 21 en pas afgestudeerd. Mijn toneelcarrière was
kort (2 seizoenen). Daarna zijn wij getrouwd en kwamen er kinderen en die
gingen voor natuurlijk ! Ik herinner mij nog flarden van de tekst die ik
toen moest zingen (zangles met de zangleraar natuurlijk) :"O, Daifilo, één
grote zorg heeft mij bevangen, door 't dreigend huwelijk dat men mij bereid."
Dat was meteen ook mijn enige solo-zangoptreden. Hij noemde mij Dorilea
(we moesten echt wel toneel spelen voor mijn vader) dat de tekst niet op papier
stond, viel hem gelukkig niet op. Hij zag mij liever trouwen met een
dokter, die had hij graag in de familie om zijn ingebeelde ziektes te
behandelen.
Toen de vrouw van Herman een dik jaar geleden, ze was net met
pensioen, te horen kreeg dat ze longkanker had, was iedereen
stomverbaasd. Ze heeft nooit gerookt, leefde gezond, fietste altijd naar haar
werk (net zoals ik eigenlijk). Hij heeft daarop ook zijn pensioen
aangevraagd om haar bij te kunnen staan. Ook zij zijn een Chirokoppel van
Chiro Blauwput, net zoals wij. Zij wonen hier net om de hoek. We
zagen hen af en toe op straat of in de supermarkt, hier vlakbij en praatten dan
wel eens. Ik kende haar niet zo goed. Marcel kent Herman
beter. Hij heeft hem nog als leider gehad in de Chiro. De kerk van
Vlierbeek was overvol, veel volk van Blauwput uiteraard (hun kinderen gingen
daar ook naar de Chiro, zoals de onze). Er waren stoelen tekort, gelukkig
was daar veel staanplaats en kon iedereen toch binnen. Na de stemmige
uitvaart waarin Herman persoonlijk afscheid nam van zijn 'toffe madam'
(blijkbaar hield Hilde van tango en Fadomuziek, dat was nog eens een verrassing
!) gingen wij naar huis. Ze ligt nu begraven op het nieuwe kerkhof van
Kessel-Lo (niet vlak naast de kerk). Daar gaan wij 's avonds al eens
wandelen. Het is ingericht als een park met mooie wandelpaden met goede
klinkers. Veel aangenamer met de rolstoel dan de uitgesleten paden in
Heuvelhof, het gemeentelijke park, hier vlakbij. Daar zagen we
gisteravond dat ze in het zelfde perk ligt als onze buurman Piet, die vorig
jaar overleed, na een gevecht van 5 jaar tegen darmkanker. Nu het graf
van mijn zus er niet meer zal zijn, weten we waar naartoe met
Allerheiligen. Marcel was goed bevriend met Piet (elektronica en klussen
waren hun raakpunten). Toen ik pas thuis was uit Pellenberg, kwam hij
vaak aanbellen om ons uit te nodigen voor een pintje en een babbel. Daar
gingen we dan graag op in. Hij drong ook altijd aan dat ik mee
kwam. Dat plezier gunde ik hem graag ook al moest ik bij hem de trap op
(hij woonde in hetzelfde type huis als wij). Zo ondervond ik dat trappen
geen onoverkomelijk probleem zijn en ging mijn zelfvertrouwen weer wat
omhoog. Dank u, Piet. Dat is een mooi souvenir ! Zijn
kleinzoon studeerde voor piloot. Ook in de luchtvaart vonden ze elkaar
(de vergelijking met mijn vader, gewezen vliegtuigtechnieker in het leger, ligt
voor de hand).
Voor de Beleuvenissen trokken we vrijdagavond weer naar Leuven (goed op tijd
deze keer) we vonden vlot een parkeerplaats (met een gehandicaptenkaart parkeer
je gratis in Leuven) en een plaatsje in een sushibar in de Tiensestraat.
We bestelden een sushimenu voor 2 en kregen het niet op. De rest konden
we meenemen, maar met het warme weer en omdat we nog wat naar de optredens wilden
gaan kijken, deden we dat liever niet. Weer miste ik verhoogde plaatsen
voor rolstoelgebruikers. Daarom bleven we niet te lang in de stad
rondhangen en gingen moe maar voldaan naar huis. Wat een weekend vol
uitersten ! Zondag was er rommelmarkt in Blauwput. We trokken, in
de koelte van de morgen, op verkenning. Daarbij kwamen we langs de
Chirolokalen. Toevallig vertrok die dag de eerste groep (de meisjes) op
kamp. Voor de laatste keer apart, vanaf volgend jaar gaan de groepen
(jongens en meisjes) samen. Bij gebrek aan leiding worden de 2 groepen
samengevoegd en wordt Chiro Blauwput gemengd (zoals de meeste groepen
tegenwoordig). Een mijlpaal in de geschiedenis van Blauwput ! Hun
lokalen liggen nu nog op aparte locaties. Hoe het daarmee verder moet,
zien we nog wel. Op 1 ervan stonden vroeger klaslokalen van de vroegere
meisjesschool. Die lokalen zijn enige tijd geleden afgebroken en verkocht
(dat was prefab uit de jaren 60). Ze hebben ruim 30 jaar dienst gedaan.
Op de rommelmarkt zagen we op een affiche dat Kloezo kwam optreden. Dat
is een groepje Chirojongens die de echte Clouseau nadoen. Ze doen dat
heel goed. Wij kennen ze van op een Chirofeest van dik 10 jaar
geleden. Toen we hoorden dat ze 's avonds om 20u30 optraden, was ons
avondprogramma snel ingevuld. Lekker chillen (letterlijk dan) na een
warme zomerdag. Er was niet erg veel volk en Marcel vond al gauw een
stoel zodat hij naast mij kon zitten. Zo was ons weekend weer goed gevuld
en kunnen we er weer tegen voor een week.
Donderdag - 18/07/2013 - Ik heb net 2 kinestudentes van de KULeuven op bezoek gehad. Ze kwamen testen afnemen in het kader van een doctoraatsstudie. Daarmee testen ze of er nog leven in mijn linkerarm zit. Dat er iets inzit, weet ik al lang, van bij kinesiste Anouk, dat dat niet veel is (6 % tov mijn rechterarm weet ik nu pas). Het hoopvolle is dat die 6 % er is en verder kan ontwikkeld worden. Omdat de studie ook electrostimulatie inhoudt, mag de kandidaat geen metaal in het lichaam hebben. Nu is het, spijtig genoeg, zo dat ik in 1996 een kaakcorrectie heb gehad waarbij vijzen in titanium werden gebruikt. Daardoor val ik af als kandidaat proefpersoon omdat dit de resultaten zou verstoren. Ik kom eventueel nog in aanmerking voor andere testen waarvoor ze me eventueel later nog zullen contacteren. Helaas, maar niks aan te doen. Toen ze mijn handpedalo zagen staan waren ze direct opgetogen omdat ze daaruit afleiden dat ik gemotiveerd ben om te oefenen. Bij de proeven zouden ze 3 dagen langs komen om telkens 90 minuten oefeningen te doen om de arm te versterken wat mij zeker zou helpen om het functioneren van die arm te verbeteren. Ik zal dus verder moeten zoals ik bezig was. Gisteren vroeg ik nog aan Anouk wat ik zou moeten doen om ooit mijn linkerhand weer omhoog te kunnen steken. Dat wordt zwaar gewichtheffen om die spieren weer te ontwikkelen zodat ze het gewicht van die arm en/of hand kunnen dragen. Door dagelijks met die handpedalo te werken, ben ik al goed bezig. Wat daar extra nog bij komt, zou mooi meegenomen zijn. Dat zal dus niet gebeuren of toch niet zo intensief. Heel spijtig. Dat hadden ze beter vooraf gevraagd voor ze ook maar de moeite namen om langs te komen en mij blij maakten om een dode mus. Maar, niet getreurd. We doen gewoon verder en we zien wel waar we uitkomen. Misschien komen ze toch nog terug voor de training, zonder electrostimulatie, die mogelijkheid bestaat, zeiden ze. Ik hoop dus nog van hen te horen. De testen waren op zich al interessant om zien. Met elektroden op mijn arm maten ze de aanwezige spierkracht en moest ik proberen genoeg spanning in mijn armspieren te ontwikkelen om een bepaald doel te halen. Dat lukte vrij goed. Ze waren alleszins enthousiast over het resultaat. Maar die titanium gooit roet in het eten. Het gaat dus voorlopig niet door. Toen ik indertijd last kreeg van mijn onderkaak (problemen bij het kauwen) ben ik in behandeling gegaan bij een orthodontist. Zij stelde vast dat mijn onderkaak niet volledig uitgegroeid was waardoor mijn tanden van boven- en onderkaak niet goed correspondeerden. Om dit te verhelpen was een operatie nodig. Bij kinderen (onder de 14 jaar) kunnen ze die groei nog stimuleren (vraag maar aan onze Wim), bij volwassenen niet, vandaar die operatie. Daarbij hebben ze mijn onderkaak verlengd en vastgezet met vijzen in titanium. Die spelen mij nu dus parten. De behandeling werd dan afgerond met het recht zetten van mijn tanden (met blokjes). Daardoor ben ik verlost van een chronische gevoeligheid van 2 snijtanden. Die stonden niet netjes in de rij, door plaatsgebrek, waardoor ik daar steeds tandpijn aan kreeg. In mijn kindertijd stond de orthodontie nog nergens en heeft mijn tandarts zijn best gedaan om mij te helpen, zonder resultaat. Desalniettemin ben ik heel blij dat ik die kaakoperatie destijds gehad heb en dat ik nu een mooie tandpasta-smile heb (zoals ze dat in het koor noemden). Als ik blijf werken met die arm zal er ook wel wat verbeteren. We zien wel waar we uitkomen. Gisteren zat er een doodsbrief in onze brievenbus. Een buurvrouw (61 jaar) is overleden aan longkanker. Zij heeft nooit gerookt, fietste altijd naar haar werk en was net met pensioen toen ze die diagnose te horen kreeg. Met chemo hebben ze haar leven nog wat kunnen rekken, tot vorige maandag... Ik ben al blij dat ik niet ongeneeslijk ziek ben. Het mijne is ook niet min, maar ik leef nog en ik heb nog vooruitzichten. Wij leven erg met dat gezin mee.
Maandag - 15/07/2013 - Spijtig dat het vrijdag nog wat frisjes was. De Franse chansons op de Beleuvenissen misten wat warmte. De gereserveerde plaatsen voor rolstoelen waren ook niet denderend : helemaal vooraan, vlak voor het podium, amai mijne nek ! Dat ze een voorbeeld nemen aan de grote festivals. Die voorzien een klein verhoogd podium tegenover of achteraan het terrein. Zo zie je en hoor je alles (mits oordoppen) veel beter. Als ze dat op de grote markt voorzien, tegen de muur van de Sint-Pieterskerk aan, dan heeft niemand daar last van. Kan iemand dit doorseinen aan de bevoegde instantie zodat het de volgende keer in orde is ? Waarvoor nu reeds mijn oprechte dank !!! We zijn vrijdag niet al te lang blijven hangen in de stad. Door een late bezoeker waren we niet tijdig weg geraakt; we vonden niet direct een geschikte parkeerplaats (de lift van de ondergrondse parking onder het Ladeuzeplein werkte niet, gelukkig moesten we niet betalen, na het nodige gefoeter tegen de arme parkingbewaker). Zodoende parkeerden we uiteindelijk op een in extremis nog gevonden onverhoopte gehandicaptenplaats (ik zeg niet waar om ze de volgende keer nog vrij te vinden !). Zaterdag gingen we naar Tienen om een vriendin te bezoeken die daar in het ziekenhuis is opgenomen. Zij heeft last van bloeddrukvallen waardoor ze minder stevig te been is. Zo gauw de medicatie op punt staat, kan ze weer naar huis. Daarna gingen we nog langs bij een nicht van Marcel in Budingen. Zij heeft enkele weiden met wat paarden achter haar huis. Hele mooie dieren ! Haar dochter is nu niet meer zo fel bezig met paardrijden (jumping) zodat ze nu nog wel de mooie dieren hebben waar ze voor moeten zorgen. Met haar hogere studies (orthopedagogie in Hasselt) heeft ze ook al genoeg te doen, zodat ik wel kan begrijpen dat ze niet veel tijd meer heeft voor de paarden. Gelukkig hebben zij daar thuis de ruimte voor om ze zelf te houden. Op weg naar huis gingen we dan nog iets eten bij Pallieter in Bekkevoort. Een gezellig restaurant dat gekend is voor zijn verse frieten (geen diepvries). Er was tamelijk wat volk maar de bediening vlotte nogal, op het eerste zicht, zodat we nog niet direct in de gaten hadden dat er iets niet klopte. Toen we, na een uur, nog steeds geen eten hadden gekregen en 2 andere tafels, die later bezet waren dan de onze, wel, hebben we het personeel toch maar eens aan de mouw getrokken. Blijkbaar hadden wij hetzelfde besteld als de volgende klant en hadden ze die, per vergissing, eerst bediend. Binnen de 5 minuten werd ons eten opgediend en het was gelukkig heel lekker, maar het lange wachten eiste zijn tol, mijn rechterflank liet zich weer voelen, zodat het geen gezellig tafelen meer was. We hoefden gelukkig niet lang te wachten om af te rekenen zodat we snel verder konden. Moe maar voldaan plofte ik die avond in mijn zetel en konden we even later van een welverdiende nachtrust genieten (had ik gehoopt) want, wie was er om 24u30 al weer wakker ? Ik natuurlijk. Gelukkig heb ik tegen de morgen nog een paar uur geslapen zodat ik zondagmorgen toch nog tamelijk fris was. Gisteren was het zo'n prachtig weer dat we het niet konden laten om nog een fietstochtje te gaan maken. Marcel zocht op de fietskaart de beste fietsknooppunten uit om in de brasserie 'Gempemolen' te geraken. Daarvoor rij je haast langs het kasteel van Horst maar daar zijn we onlangs nog geweest zodat we toch liever naar de Gempemolen doorreden. Onze tandem had daar weer veel bekijks, zoals gewoonlijk... Na een lekker, alcoholarm pintje op het aangename terras, konden we weer verder. Mattias en Robbe waren ondertussen thuis gekomen zodat we samen konden eten (die hadden we van heel het weekend nog niet veel gezien en niet alleen omdat we zelf veel op stap waren). Ze waren allebei een verjaardag gaan vieren (de ene van zijn lief, de andere van zijn neef). Deze week belooft ook weer interessant te worden : donderdag komen de kinestudenten mijn arm en hand testen in het kader van een doctoraatsstudie (ik ben heel benieuwd wat ze gaan doen) en vrijdag ga ik met mijn zus een half dagje op stap naar de zoo van Plankendaal. We proberen jaarlijks toch één dag er samen op uit te trekken. Dit zal de eerste keer zijn NA mijn CVA ! Ook daar kijk ik naar uit. De zomer vliegt weer voorbij. Gelukkig dat het mooie weer wat aanhoudt zodat we er volop van kunnen genieten, zelfs in een rolstoel ! De 2000ste lezer van deze blog was mijn oudste zoon ! Bedankt Wim, voor het melden.
Woensdag - 10/07/2013 - Gisteren bij kine Jozefien vroeg ik wanneer de doctoraatsstudie over de hand- en armfunctie zou beginnen. Nog geen kwartier later werd ik gebeld door een studente van de universiteit om een afspraak te maken voor de eerste test ! Volgende week donderdag komen ze daarvoor langs. We moesten er allebei om lachen : "Ze hebben ons daar gehoord !" Dat wordt weer een interessante week ! Vorige week vrijdagavond zijn we naar de Beleuvenissen geweest. In Leuven zijn er sinds enkele jaren elke vrijdagavond van de maand juli gratis muziekoptredens in een bepaald thema, verspreid over een 6-tal pleinen in de stad. Vorige week was het folkmuziek. Gezien het mooie weer trokken we daar naartoe. Dat was 2 jaar geleden. Vorig jaar had ik nog teveel hoofdpijn om daarvan te kunnen genieten. We waren vroeg vertrokken om een goede plaats te zoeken voor de auto en een terrasje om iets te eten voor de optredens begonnen. Dat eerste was niet simpel omdat vele straten dan afgesloten zijn voor het verkeer. Na wat rondjes zoeken, vonden we toch iets in de buurt waar we eens gingen kijken of we daar nog een plaatsje vonden om iets te eten. Op het grote plein achter de St. Pieterskerk leek het al goed vol te zitten. Na wat rondkijken in de buurt vonden we aan de overkant van dat plein achter de tent met de technische installatie toch nog plaats om te eten. Even later kwam de groep die daar nog aan het soundchecken was daar ook eten. We waren dus goed op tijd en zouden de start zeker niet missen. We zaten daar blijkbaar heel strategisch want iedereen die dat plein overstak, konden we zien langs komen. Op deze manier zagen we een enkele bekenden van het koor en van Join2Bike langskomen. Het werd een leuk weerzien. In de zomer zijn er geen activiteiten van beide dus is het leuk om zo eens iemand tegen komen die ook tijd heeft voor een praatje en/of een drankje. Na die groep liepen we nog even over de Grote Markt. We hadden gehoord dat daar nog iemand van Join2Bike zat. We zagen hem al gauw zitten en zijn bij hem aangeschoven om nog wat na te praten over ons exploot in Oostenrijk. Hij vertelde mij dat het veel mensen in de groep was opgevallen dat ik er dit jaar veel beter uitzag en dat ik vaak lachte. Dat hadden ze me vorig jaar bijna niet zien doen. Zij wisten blijkbaar niet dat ik toen zoveel hoofdpijn had dat het lachen mij verging. Gelukkig ben ik daar nu van verlost en kan ik weer een beetje genieten. Die vrijdagavonden in Leuven zijn altijd heel gezellig, als het droog weer is, zodat we gewoonlijk pas in augustus op verlof gaan. De volgende weken staan er nog Franse chanson, gezongen door Vlaamse artiesten, Special (ook Vlaamse artiesten die hun nieuwste albums komen voorstellen) en The Best of (nog geen idee wat dat inhoudt). In tegenstelling tot Marktrock (3 dagen na mekaar in de helft van augustus) dat uit zijn voegen barstte tot ze daar voor een paar jaar ook overschakelden op Belgisch en gratis werd èn op meerdere podia op verschillende pleinen. Naast Rock Werchter, dat het seizoen opent einde juni, is er heel wat te doen in de Vlaamse steden. We mogen niet klagen !
Maandag - 08/07/2013 - De zon, een nieuwe laptop (even wennen nog), de zomer is in het land. Het kan niet meer stuk. Uiteraard hebben we gisteren onze tandem uit de garage gehaald en zijn we gaan fietsen. Via het fietsknooppuntennetwerk reden we langs rustige wegen naar Leefdaal. Daar was het dorpsfeest van de 'Jefkes'. Een jaarlijks evenement dat heel het dorp op stelten zet (een beetje zoals de jaartallen in Leuven). Alle mannen van een zekere leeftijd zijn dan 'Jefke' en worden op een praalwagen (deze keer was het een bus) door het dorp gereden onder begeleiding van een fanfare. Het eindpunt is de taverne van het nichtje van Marcel. Daar is dan een grote BBQ en een feestelijk einde van de dag. Een 4-tal jaar geleden zat ik daar nog mee aan de kassa. Nu zijn we de familie Nolmans gaan begroeten (zij waren bijna voltallig, meestal als er te feesten valt). We waren deze keer zonder fietskledij vertrokken (niet ver, geen bergen) maar dat hebben we toch gevoeld ! Een fietsbroek is toch veel comfortabeler voor een klein uurtje fietsen door bos en veld. De dagelijkse routine herneemt zich. Nu Marcel en de jongens weer aan het werk zijn, de kine weer aan de orde is, kunnen we ons weer koesteren in de herinneringen van ons avontuur in Oostenrijk. We krijgen bijna dagelijks foto's in onze mailbox van reisgenoten. Via de kine werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een doctoraatsonderzoek over het functioneren van de hand na een CVA. Dat houdt een paar testen in en daarna een experiment met elektrische impulsen op de hersenen bij het uitvoeren van enkele opdrachtjes. Tot nu toe werd dat getest op gezonde mensen. Nu is de doelgroep (mensen met een CVA) aan de beurt. Wie weet wat dat geeft ! Baat het niet dan schaadt het niet en als ik er iets mee win, is dat mooi meegenomen. Het is een Chinese studente die Nederlands spreekt ! Waar gaan we dat schrijven ? Ik verwachtte me aan gebroken Engels, maar Nederlands (met Exotisch accent uiteraard) hoe gaat dat klinken ? Naar het schijnt, is het even wennen maar dan gaat het vlot. Ik ben benieuwd wanneer ze me gaat bellen. Vanaf september ga ik ook naar de conditietraining voor revalidanten in het Sportkot. De kinestudenten geven daar oefeningen op maat aan revalidanten. Een lotgenote, die hier in de buurt woont, is daar voor de zomer al naartoe geweest en is daar zeer tevreden over. Zelfs het vervoer (met rolstoel) heeft zij al voor mekaar. Op deze manier zou Marcel één avond per week vrijgesteld zijn van de kine, tenzij hij mee wil om te gaan fitnessen, daar vlakbij in de fitnesszaal. Dan zijn we toch weer samen op gang maar hoeft hij mij niet te begeleiden en heeft zo ook eens een uurtje voor zichzelf. We zien nog wel wat het gaat geven. Nu eerst genieten van het mooie weer en hopen dat het nog lang blijft zomeren. Gisteravond hebben we nog genoten van een avondwandeling (met rolstoel) in het park hier vlakbij. Daar kikker je echt wel van op na de warmte van de namiddag op de fiets.
Woensdag - 03/07/2013 - Wir haben es geschafft ! Ons spitsengevoel is
aangescherpt. Vrijdag vetrokken we met Join2Bike naar Oostenrijk. Na
een halve dag rijden door de regen in Duitsland, vanaf de Oostenrijkse
grens werd het droger kwamen we zonder problemen aan in ons hotel
WeisSeespitze****. Prachtig hotel in het kleine Platz, aan de ingang
van het Kaunertal. Via deze link : http://www.kaunertal.com/at/guide/146861sy,en,SCH1/objectId,RGN505359at,selectedEntry,home/home.html?season=at2&_site=kaunertal
kom je er alles over te weten. De voorwacht, enkele groepsleden
die al eerder ter plaatse waren, had onze groep al ingecheckt en stond
ons met de kamersleutels op te wachten. Zo konden we snel aan tafel en
naar boven. Na een goede nachtrust (mijn beste van deze vijfdaagse)
stond iedereen de volgende morgen te popelen om te kunnen gaan fietsen.
De groepsleiding had wijselijk besloten om die eerste dag maar een
gedeelte van de tocht te doen. Ergens halverwege kom je langs een
stuwmeer. Dat was ons doel voor die zaterdag. Niet te ver en niet te
hoog. Goed om erin te komen. Na 3 uurtjes klimmen, dat begon al van
zodra we op de hoofdweg kwamen, bereikten we het stuwmeer, in een
druilerig weer, tamelijk fris, maar niet te koud : 16 °. We hadden ons
voorzien op wintertoestanden, gezien de weersverwachtingen, dus van de
kou hadden wij geen last. Mijn linkerarm durft daar nogal spastisch van
te worden maar met mijn winterse fietsjas, gevoerde wanten en een warme
joggingbroek over mijn fietsbroek kon ik er tegen en hield mijn arm
zich rustig. Na die pittige klim deed een warme choco in de bar van het
Seepanorama ons fameus deugd. We hoefden de afdaling niet per fiets te
doen dus konden we die namiddag rustig doorbrengen in het hotel. Met
een smakelijke Croque (die benaming kennen ze niet in Oostenrijk, daar
noemen ze dat Käse und Schinken Toasti) met gemüsegarnitur
(groentengarnituur) en wat cake en koffie kwamen we weer op krachten en
kon ik gaan genieten van mijn siësta. De kamers zijn er mooi en
gerieflijk en, voor rolstoelgebruikers, ruim. Dat viel goed mee, zo kon
ik 's nachts met de rolstoel van mijn bed naar het toilet en hoefde
Marcel niet op te staan om mij te helpen. De tweede nacht werd ik al om
4 u 's ochtends wakker. Met de vermoeiende dagactiviteiten kon ik 's
avonds geen pap meer zeggen en ging dan maar vroeg naar bed. Mijn Duits
is niet zo slecht dus kon ik het nieuws op de ORF (Oostenrijkse
Rundfunk, denk ik) tamelijk goed volgen. Net als vorig jaar hadden we
een kleine cameraploeg bij. Dit jaar volgden zij, Peter en Anita,
enkele deelnemers in functie van een promofilmpje over Join2Bike (meen
ik begrepen te hebben). Wij en Theo, een nieuwe, al wat oudere
revalidant, waren de gelukkigen om uitgebreid gefilmd en geïnterviewd te
worden. Ze hebben geduld moeten hebben want ik was pas de laatste dag
(een rustdag) in staat om dat interview te doen. Het is wel raar om zo
de hele tijd, dat je op de fiets zit, een cameraploeg in de buurt te
hebben, maar dat went gauw. Gelukkig moesten we niet constant lachen
naar de camera. Ze hebben ons ook pas echt op de hielen gezeten tijdens
de tweede klim van het stuwmeer naar de top (2 750 m). Het Kaunertal
is adembenemend mooi. Dat hebben we pas echt gezien vanuit de auto
(mooie mobilhome) op de rustdag. Als je op de fiets zit, kan je niet
echt rondkijken. Dat tweede deel heeft 29 haarspeldbochten (Kehre
noemen ze dat daar) en ze worden netjes aangeduid met een bord zodat je
zelf niet hoeft te tellen. Gelukkig was het ook niet constant steil
omhoog, er waren ook een paar 'vlakkere' stukken zodat we even op adem
konden komen. We werden, zoals vorig jaar op de Galibier, constant
begeleid door enkele mensen van Join2Bike. Zij helpen je met raad en
daad (fiets vasthouden als je even wilt stoppen, helpen op- en afstappen
bij het halt houden, bevoorrading met eten en drinken). Daar hebben we
dankbaar gebruik van gemaakt. We kwamen af en toe langs een
skistation. Mochten die open geweest zijn, zou het voor de vrouwen wat
handiger geweest zijn om een plaspauze te houden. Op zo'n kale
bergflank vind je geen beschut plekje om je discreet terug te trekken.
Deze keer was ik zo slim geweest om vooraf niet teveel te drinken
daardoor had ik geen probleem om het op te houden tot we boven waren.
Die les heb ik op de Galibier geleerd. Daar waren slechts 2 plaatsen
met een toilet en op 1 daarvan vroegen ze nog geld om het te mogen
gebruiken. Je moet het maar durven om dat te vragen aan gehandicapte
vrouwen ! Vorige week heb ik de reportage gezien over de beklimming van
de Stelvio door een groep diabetespatiënten en zanger Sergio als BV.
Die sukkelaar was geeneens goed voorbereid en werd aan zijn lot
overgelaten. Hij heeft er 6 uur over gedaan en dan stonden ze hem boven
smalend op te wachten. (Zou hij nog komen? Heeft hij niet opgegeven
?) Ik had er veel compassie mee. Zo werkt Join2Bike niet. Iedereen
wordt begeleid en naar boven geholpen. Aan Kehre 4 kreeg Marcel serieus
last van zijn knieën. Zijn hartslag was ook te hoog en zakte niet
genoeg tijdens de laatste rustpauzes zodat we het veiliger vonden om hem
te laten aflossen door andere ervaren tandembestuurders. Jan had
eerder ervaring met een andere tandem maar Luc Derden kwam hem al gauw
aflossen, hoewel hij net zelf de hele klim gedaan had met Freddy
achterop. Met een duwtje in de rug van Anita en Niko's moeder en Marcel
zelf. Vóór Kehre 1 ging het al weer beter met Marcel zodat hij het
stuur terug kon overnemen. Zo klopt de fotofinish tenminste. We
hebben de top gehaald ! De fiere blik in de ogen van mijn 3 zonen was
de kers op mijn taart. Ik was zielsgelukkig dat ze er alle drie bij
waren. Vorig jaar had ik een fanclub van het koor die ons met de
koorvlag kwamen aanmoedigen en een duwtje gaven toen onze batterij leeg
was. We hoopten het deze keer beter aan te pakken met voldoende
rustpauzes, maar ook nu bleek eens te meer dat elektrische fietsen niet
gemaakt zijn om bergen mee te beklimmen. Die verkopers zouden daar
beter zelf eens mee in de bergen gaan rijden zodat ze hun klanten
gerichter en juister kunnen adviseren en het gepaste materiaal
aanbieden. Onze tandem weegt 36 kg, droog aan de haak, dat gewicht moet
je ook mee naar boven duwen ! Dat hij stevig moet zijn, spreekt voor
zich. Ik vraag mij af of we niet beter af zijn zonder batterij (die is
ook tamelijk zwaar, maar vooral de motor is het zwaarst, volgens
Marcel) We hebben er echter wel veel aan bij het starten op een
helling. Je kan er alleen niet op rekenen om de top te halen met
ondersteuning. In de pers werd er smalend over gedaan dat die klimmers
op de Selvio elektrische fietsen hadden. Ze kennen er niks van, hoewel
daar in die reportage niet over gesproken werd. Niemand kloeg over een
platte batterij. Wij weten wel beter ! De volgende nacht was mijn
slechtste. Een adrenalinestoot op grote hoogte heeft blijkbaar geen
goed effect op je nachtrust. Daardoor had ik veel tijd om na te denken
en kreeg ik een lumineus idee voor een gelegenheidsliedje. Dat heb ik
na het laatste ontbijt in het hotel aangeleerd. Er was een jarige en
toen ze uitgezongen waren, zette ik mij recht en leerde de aanwezigen
het liedje aan. De tekst gaat als volgt : Op de WeissSeespitze xxx
(3 maal klappen in de handen), kwam Join2Bike met hééééél veel volk, op
tandems en trikes. Bij de herhaling eindigen we met : tandems en
bikes. De nacht en mijn inspiratie was daarmee om en op zodat ik het
daarbij gelaten heb. Iedereen deed goed mee en was zo enthousiast dat
het bleef hangen. Op de terugreis naar huis werd het nog vele malen
gezongen in de auto. Met een zeer enthousiaste Els en onze zonen
erbij was Chiro Blauwput goed vertegenwoordigd. Marcel en ik zijn een
chirokoppel. Waarom komen mijn goede ideeën altijd zo laat ? Mijn
timing is nooit veel waard geweest. Met het koor gaan we eind augustus
altijd op koorweekend en dan is er altijd een free podium. Voor
Join2Bike is dat waarschijnlijk geen goed idee. In het koor zijn er
mensen die tijdens het werkjaar daar veel tijd in steken om dat voor te
bereiden en die brengen dan een juweeltje van een nummer (dikwijls met
veel muziek, zang en soms dans). Vorig jaar hadden ze zelfs filmpjes
gemaakt om enkele dingen naar voor te brengen. Wij zien mekaar dan ook
wekelijks en kunnen tijdens de pauze en achteraf goed afspreken en
plannen. Vermits Join2Bike een fietsclub is, kunnen we zoiets niet doen
op onze meerdaagse fietsreis. Hoewel, zingen is topsport, zeggen onze
zangcoaches. Ik heb dat ondervonden : na 10 maanden onderbreking was ik
mijn hoge sopraanstem kwijt. Een hele oktaaf (8 tonen) was ze gezakt
! Na een jaar zingen, is ze gelukkig al weer 5 tonen gestegen. Daarom
zing ik nu met de alten mee (veel moeilijker omdat die meestal
begeleiden en zelden een melodie zingen). Maar het is de enige manier
om te kunnen blijven zingen en mee te kunnen doen en het is zo'n toffe,
plezante groep. Op zo'n koorweekend zijn er 7 repetities, wat ook vrij
vermoeiend is. Maar om het plezant te maken, is zo'n free podium
natuurlijk ideaal. Ik moet zeggen, de 'Tirolerinnen' waren goed bezig
!!! Ze hebben ons kostelijk geamuseerd. De kostuums waren prachtig.
De improvisaties goed gevonden. Top !!! Ik hengel dus geenszins naar de
functie van animator. Laat mij maar zingen, want :"Zingen, zingen en
zwoegen, zwoegen in groep, is plezant !" Vervang het zingen door
fietsen en je komt op hetzelfde uit, maar dan anders. Bedankt Join2Bike
voor alles. Ik was er weer heel graag bij. Dit jaar waren er heel wat
nieuwe gezichten, stuk voor stuk fijne mensen. Onze vriendenkring is
weer ruimer geworden. De terugreis verliep vlot en aangenamer mede met het mooie weer en de vrolijke stemming in de auto's. We misten ook enkele mensen die we vorig jaar op
de Galibier hebben leren kennen. Ze hebben iets gemist. De
WeissSeespitze is niet van de poes. De Galibier is daar klein bier
tegen. Maar ieder kiest voor zichzelf wat hem/haar het best past.
Hopelijk zien we ze nog eens bij een andere gelegenheid. Noteer alvast
de volgende 'benefiets' in Pellenberg op 8 september. Hopelijk tot dan !
Dinsdag - 25/6/2013 - Ik ben te
optimistisch geweest over mijn laptop. Ik vrees dat hij met een zware
'burnout' zit. Gisterenmorgen deed hij het weer niet meer. Weer
dezelfde historie met de R. Ik ben weer heel blij dat ik nog kan
terugvallen op die goede oude, lawaaierige mastodont van een PC die het al zo
lang volhoudt, zonder kuren ! De garantie van de laptop is natuurlijk net
verlopen. Dat gaf Marcel de vrijheid om hem een technisch onderhoud te
geven (= toetsenbord uitblazen). Het resultaat was 1 dag respijt.
Nu blijkt dat de kwaal niet verholpen is, belet niets ons nog om drastisch in
te grijpen, maar eerst gaan we naar Oostenrijk. Daarna lossen we alles op
wat nu blijft liggen. Naar het schijnt is het daar nog fameus koud op de
top van de Gletsjerstrasse. We zijn nu volle bak warme kledij aan het
inpakken voor het geval ik toch de top zou bereiken. Straks train ik nog
een laatste maal op de hometrainer en dan ben ik beter voorbereid dan vorig
jaar op de col du Galibier. Toen had ik in april nog in het ziekenhuis
gelegen met bloedklonters in de longen : weg alle conditie. Marcel ziet
het nu veel beter zitten omdat hij voelt dat er vanachter goed wordt meegetrapt
op de pedalen. Met een warme joggingbroek over de fietsbroek,
handschoenen en een dikke winterjas zal ik niet veel voelen van de kou.
Ik ben er klaar voor !
Zaterdag - 22/06/2013 - Mijn laptop doet het weer !!!
Na de online aangifte van onze belastingen, vorige zaterdag, vertoonde hij een paar eigenaardigheden : de r
kwam er niet als ik er op drukte en rolde er even later eindeloos en ongevraagd
uit. Ik hoop dat hij OK blijft. Ik kon me nog redden met onze oude
pc om mijn mailbox en blog bij te houden maar voor dat grote scherm moest ik
super rechtop zitten en om te kunnen lezen (mijn brilglazen zijn multifocaal)
moest ik door de onderste helft ervan kijken. Dat gaat prima op de laptop
maar op het grote scherm moest ik dan ook nog eens mijn hoofd wat naar achter
kantelen om scherp te kunnen zien. Daardoor kreeg ik verschrikkelijke
nekpijn en stramme schouders. Iemand in het koor suggereerde om hoger te
gaan zitten. Toen ik dat probeerde, werd het nog erger met mijn schouders
omdat de armleuningen van de rolstoel dan weer te laag waren. Gelukkig
kon ik 's avonds naar Jozefien, de kinesiste, zij werkte dan alles weer los
zodat ik weer verder kon. Hopelijk had mijn laptop gewoon wat rust
nodig. Ik gebruik die nu gemakkelijk 2 à 3 uur per dag. We hadden
al bijna een nieuwe gekocht. Gelukkig gaat Marcel nooit overhaast te
werk. Hij heeft hem helemaal binnenstebuiten gekeerd en niks gevonden.
En vanmorgen kondigde hij glorieus aan : "Hij doet het weer!"
Het resultaat lezen jullie nu : niks meer aan de hand en alle rren op de juiste
plaats. Ik zal maar weer een kaars branden dat hij die kuren niet opnieuw
krijgt.Dat schijnt hier nogal te
helpen.Geen fietstraining dit
weekend.Morgen zingt het koor en 's
avonds is er een etentje met het koor om het werkjaar af te sluiten.Ik moet dus vandaag nog wat fietsen op de
hometrainer om mijn conditie wat op peil te houden. Volgende vrijdag vertrekken we dan eindelijk naar Oostenrijk. Het lijkt nog niet zo lang geleden dat we de col du Galibier gedaan hebben. Dat was vorig jaar, ook in het laatste weekend van juni. Bij de voorstelling in het Provinciehuis, afgelopen dinsdag, hebben we daar nog beelden van gezien. Onze cameramensen van toen fietsen nu zelf ook mee. Of we van dit exploot nog zo'n mooie beelden gaan krijgen, is nog de vraag. Het was zo'n mooi filmpje...
Woensdag - 19/06/2013 - Gisteravond was Join2Bike te gast in het
Provinciehuis waar we ons sportief project van dit jaar mochten
voorstellen : Kaunertal - Gletsjerstrasse. Marieke Vervoort, de
Belgische revelatie op de Paralympics in Londen vorig jaar kwam ons een
hart onder de riem steken. Zij draagt ons sportief integratieproject
een warm hart toe. Als ex-patiënte van Pellenberg, onderste ledematen
verlamd na een ongeval, weet zij wat het is om in een rolstoel te
belanden. Zij behaalde gouden medailles in rolstoelsprint. Ik ben fan van haar en wou haar voorbeeld volgen, maar zij is 20 jaar jonger en sportte voor haar ongeval ook al. Ik vrees dat mijn paralympische droom een droom zal blijven. Eerst de Gletsjerstrasse en dan zien we wel verder. In de Paralympics zijn de tandems voorbehouden voor de slechtzienden. Ik heb dus om te beginnen een andere fiets nodig en of het dan nog haalbaar is, weet ik niet. Daar moet ik het binnen Join2Bike nog eens over hebben.
Maandag - 17/06/2013 - Het weekend was weer druk maar ook heel erg sportief, deze keer. Normaal zouden we zaterdag een grote fietstocht maken met Join2Bike. De weerman was echter lovender over zondag, dus werden de plannen omgegooid en gingen we zondag op fietstocht : 75 km (eigenlijk waren het 78 km, hoorden we achteraf) door het glooiende Hageland. Tussen Holsbeek (Horst was ons vertrekpunt), Aarschot, Diest-Molenstede, langs Scherpenheuvel, Averbode, Herselt. Voor wie de details wil weten, volg deze link : http://www.wtcmolenstede.be en je vind er alles over. Niets zo zalig op een zonnige zondag dan een fietstocht (ondanks de zadelpijn). We bleven gelukkig gespaard van pech (op een paar geblokkeerde kettingen en 1 platte band na). In groep is dat allemaal snel verholpen en kan je gauw weer verder. Het beloofde gedruppel heeft slechts onze babbel achteraf wat ingekort maar de pret onderweg hebben we gehad ! De ontnuchtering kwam achteraf : mijn laptop laat het een beetje afweten. De R blokkeert en overschrijft ongevraagd het één en ander. Gelukkig hebben we onze oude pc nog bij de hand. Anders had ik dit nu niet kunnen schrijven en bleef iedereen (vooral ik) op zijn/mijn honger zitten. Nu kost het mij een stijve nek en wat extra moeite om dit uit te tikken en op het grote scherm alles na te lezen. Nu kan ik ook mijn partituren niet meer inzetten in Sibelius om een gepersonaliseerde versie uit te printen (wat voor mij veel handiger is tijdens de repetities). Gelukkig gebeurt dit nu vlak voor de zomervakantie, dan zijn er niet veel repetities. Tegen volgende maand zullen we dit probleem wel opgelost krijgen en loopt alles weer gesmeerd.
