De bouwsector in Peru doet mij aan de middeleeuwen denken in Europa. Er hangt iets cultureels rond het herstellen van de historische bouwwerken. Hier is werk genoeg: eens per jaar schudden de stenen hevig heen en weer. Maar ook de indeling van de bouwvakkers heeft iets van de gilden: er zijn vier categorien bouwvakkers. maestro (meester}, operario ( vakman) official (leerjongen) en peon ( hulpje, ongeschoolde of handlanger) In de bouw werken veel ongeschoolden: boeren werken slechts vier maand per jaar op het land, de andere acht maanden zoeken zij werk in de bouw. Deze indigenas kunnen meestal niet lezen en schrijven. Veiligheidsvoorschriften zijn niet aan hen besteedt. Meteen is er ook een communicatieprobleem op de werven,meestal spreken zij slechts een lokale taal. Maar ook de andere bouwvakkers hebben een scholingsprobleem. meestal volgden ze slechts lager onderwijs en bezitten geen enkele techmische opleiding. Op de 350.000 bouwvakkers hebben slechts 45000 bouwvakkers een vast contract. De anderen leven van losse snabbels. Meteen een probleem er bij: je moet drie maanden bij een baas werken voor je onder de sociale zekerheid valt en voor je verzekerd bent tegen arbeidsongevallen. Bouwbazen heten bij ons "cowboys", hier "piraten": Een bouwvakker verdient zo een 8 euro per dag. Daarvoor werkt hj in theorie 8 uur per dag, in de praktijk 12 uur per dag, overuren dikwijls niet betaald. Daarbij komen dan nog extraatjes zoal verplaatsingsonkosten , een premie voor schoollopende kinderen enz... De "piraten" kunnen putten uit een leger van werkloze boeren en de arbeiders met een vast contract doen er alles voor om hun jobke niet kwijt te spelen.
Peru is rijk aan goud,mineralen en grondstoffen.Helaas slepen de multi's alles weg.De grondstoffen worden uitgevoerd, niet bewerkt in het land zelf. De gewone peruaan heeft dus niks aan de natuurlijke rijkdom van zijn land. Van de 30 miljoen Peruanen leven er 3 miljoen in extreme armoede, 5 miljoen in armoede. En dit zijn dan nog maar de officiele cijfers, die veel verbergen. Het minimumloon bedraagt 60 euro per maand, maar om te overleven heb je minimum 150 euro per maand nodig. Op de tv volgde ik het parlementsdebat over de nieuwe regering en de begroting. Een parlementsvrouw kwam gevat tussen. Het grootste deel van de gezinnen is monoparentaal of anders uitgedrukt: het zijn alleenstaande vrouwen die voor hun drie of vier kinderen het moeten zien te redden. Meestal zonder water, electriciteit of sanitare voorzieningen. Een onder, onder, onder-ontwikkeld land. Onze cursusbegeleider was gisteren het slachtoffer van een inbraak bij hem thuis. De deur werd opengebroken, zijn hond afgemaakt en alles wat waarde had buitengesleept. Toen hij wakker werd gingen ze op de loop. Maar hij is wel heel wat geschreven werkmateriaal kwijt, hij sliep dan ook niet veel vannacht. Armoede en onveiligheid gaan hier dikwijls hand in hand.
Gisterenavond laat in Lima geland. Vier vriendelijke vakbondsmensen versperden alle uitgangen om me zeker niet te missen. Nieuwe luchthaven, weinig verkeer. De lange reis sloop in mijn benen. Nog een cervesa gepakt in het centrum en dan de jetlag proberen weg te slapen. Het is lente in Lima. Druilig en met veel mist. Druk kan je het niet noemen. Kleine huisjes en een bordje op de lift: gelieve de lift niet te gebruiken bij brand en aardbevingen, herinneren aan het feit dat de regio hier nogal eens dooreengeschud wordt. Na mijn ontbijt ga ik gewoontegetrouw ter kennismaking van een land naar de kapper. Op straat merk je meteen dat hier net zoals in gans Latijns-Amerika een veiligheidsprobleem is. Veel bewaking, wel door de stad Lima georganiseerd. Bij de kapper krijg ik meteen een krant. Het grote nieuws is het bezoek van de nieuwe president Alan Garcia aan het witte huis. Ze kwamen overeen een drugsbestrijdingsplan uit te werken en Chavez te isoleren om de demokratie in Latijns-Amerika te herstellen. Dit belooft weinig goeds voor Peru: politiek is Peru meer en meer verscheurd tussen links en rechts. Want zo ziet men Garcia wel hier. De kappersbeurt houdt ook een hoofdmassage in: voor 6 sol(1,5 euro) ben ik als herboren en kan ik met een frisse kop beginnen werken. Hier en daar is er wat bouwactiviteit: de houten stellingen zien er niet echt veilig uit. Ons project om de veiligheid voor de bouwvakker te verbeteren zal wel zeer nodig zijn...
De "case" Patrick van Antwerpen toont de verleidelijkheid aan om mee te gaan op de golven van een mediagerichtte markt-politiek. Op korte termijn is er resultaat,maar een oplossing ten gronde nl een halt aan de verrechtsing van de samenleving is hiermee niet binnen schot. Het doet me sterk aan Blair en zijn derde weg denken. Ook hij baseerde zijn politiek inzicht op marktonderzoek, peilingen naar de verwachtingen van het publiek.Daarvoor moest hij eerst de vakbonden aan de kant schuiven, de labourmilitanten vervangen door professionele adviseurs,surfen op de modegolven van internetcommunicatie, de partijstrukturen hervormen en het woord socialistisch uit de statuten schrappen,links-liberale them's zoals het adoptierecht op de agenda krijgen. Het leidde zelfs tot een ongenuanceerde pro-amerikaanse politiek die hem in het Irak-avontuur van Bush deed meestappen: Blair laat binnenkort een land achter dat liberaler is dan onder Tatcher.In Frankrijk heb je naar aanleiding van de PS-presidentskandidaat krak dezelfde discussie.Wordt het de mediagenieke Segiline Royal of de traditionele,principiele Laurent Fabius: Maar als je lang genoeg door de oppositiewoestijn strompelt,dan ben je tot veel bereid om aan de oase van de macht te geraken.Maar dat heeft niks meer met maatschappijverandering te maken...
Tja de laatse dagen mochten er best zijn. Druk, druk druk. Dan komt er van bloggen weinig in huis. Maar allee, eenmaal de gemeenteraadsverkiezingen verteerd en morgen vertrek ik naar Peru. Kuifje in Peru : de volgende dagen iedere dag. Let wel het is om te werken, niet om te spelen...
Met verbazing las ik het artikel in DSweekend waaruit bleek dat ongeveer 1 op 2 Vlaamse jongeren racistische stellingen onderschrijven, en dat 1 op 4 op het Vlaams Belang (VB) zou stemmen. Wat nuancering en omkadering is bij dit soort cijfers mijns inziens geen luxe.
Het is erg belangrijk in de verf te zetten dat de ondervraagde jongeren 16-17 jarigen zijn. Vele jongeren zijn op deze leeftijd nog niet zo begaan met politiek en vormen zich pas op stemgerechtigde leeftijd een idee voor welke partij ze zouden stemmen. In onderzoekstermen merkt men dit in een hoog aantal bevraagden die niet op deze vraag antwoorden. Verder zijn vragen naar stemintentie, net zoals vragen naar het inkomen, de meest genegeerde vragen in enquêtes in het algemeen. De bevinding dat een kwart van de 17-jarigen op het VB zou stemmen moet dus in dit licht gezien worden. Van diegenen die zich een mening vormen en op de vraag antwoordden zou een kwart op het VB stemmen.
Een verklaring voor het hoge percentage etnocentrische jongeren kan in het meetinstrument verscholen zitten: er is sprake van een jaknikkereffect bij het beoordelen vaneen stelling. Daarom bestrijkt een reeks stellingen idealiter het volledige spectrum van pro over gematigd tot contra, om de bevraagde even langer te laten nadenken en dit jaknikkereffect tegen te gaan. Dit leek echter niet het geval in het geciteerde onderzoek, de stellingen die vermeld werden in het artikel waren zo opgesteld dat ze een gematigd intolerante mening uitdrukten.
Een laatste opmerking is een dooddoener inzake comparatief onderzoek: Kan men wel Belgische jongeren vergelijken met Canadese jongeren, zonder het te hebben over de verschillende contexten waarin deze leven ? Terwijl we nu wel weten dat Canadese jongeren toleranter zijn dan Belgische, weten we niet of "immigratie" in Canada hetzelfde betekent als hier in Europa. Deze betekenis vormt zich niet enkel in de perceptie van de ondervraagden zoals Marc Hooghe aangeeft, maar hangt ook samen met de concrete manier waarop een fenomeen zoals immigratie zich in een maatschappij voordoet. Immigratie is veel nauwer verbonden met de Canadese geschiedenis en identiteit dan met de onze, aangezien enkel de Inuit en Indianen kunnen stellen dat dit hun land is...
Ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan van het Provinciaal Museum voor Moderne Kunst te Oostende is er een grote Ensor Tentoonstelling. Ensor is immers de beroemdste schilder van Oostende, samen met Leon Spelliaert. Ensor, de schilder van het licht, Spelliaert de schilder van de nacht, van de duistere kant. Met 277 werken is de tentoonstelling een interessante verzameling van de avantgarde, zoals ze zich in de nieuwe beau-monde ten tijde van Leopold II ontwikkelde. Er zijn werken te zien van Permeke,Delvaux, Magritte,Munch,Dali, Picasso,Knopf, Gaugain enz....De bedoeling is aan te tonen dat Ensor niet alleen in ons land en Europa, maar ook werelwijd een zeer grote invloed uitoefende. Om dit te bereiken zal de conservator wel ongeveer al zijn relaties moeten aangesproken hebben. Aan de 1300 man op de openingsreceptie, volk,volk, was dat wel te merken. Maar het resultaat mag gezien worden, ieder hoekje en kantje van het PMMK is gebruikt voor de tentoonstelling. Ensor was een socialistische anarchist, die graag kritiek gaf, maar ook met de bourgeois-kant koketteerde. Typisch voor kunstenaars ? Hij gebruikte de Christusfiguur maar al te graag om er een gedreven, bewogen rebel van te maken, waar hij in feite zichzelf in terugvond. De " Calvarie. Ensor op het kruis" en "De blijde intocht van Christus te Brussel zijn hiervan een illustratie. Het gaat natuurlijk om Ensor zelf, die in de Brusselse tentoonstellingsgalerijen niet welkom was. Het laatste schilderij ( Asger Jorn) op de tentoonstelling toont de maccabere humor van Ensor ( en Vandenbussche) duidelijk: " Ainsi on s'ensor" Het schilderij toont een man die zich verhangen heeft...
Op de dag dat Carrefour zijn campagne lanceert : " vrouwen aan de macht" hoor ik op de radio dat de vrouwenstudies op universitair niveau moeten stoppen omdat de subsidiekraan van het gelijke-kansen-ministerie wordt toegedraaid. Dat Carrefour handig inspeelt op het feit dat het meestal vrouwen zijn die beslissen over de kleine huishoudelijke aankopen en dat meneer beslist over grote sommen zoals wagens en huizen is dat geen schande. Carrefour wil verkopen en als dat kan met wat beroep op sentiment ("ik ben toch tenminste baas over de portemonnee") waarom niet ? Moeilijker is het met de subsidies aan vrouwenopleidingen. Ik kan me niet voorstellen dat er geen inschrijvingen meer zijn: meer en meer vrouwen stappen op de arbeidsmarkt en kunnen best wat bijscholing gebruiken die hen professionnel schoolt om discriminatie en mechanismen die zorgen voor het glazen plafond te ontdekken. Nu kunnen ze echter niet meer inschrijven. Kathleen van Antwerpen kondigde reeds een tijdje geleden aan dat zij in haar beleid specifieke aanmoedingen voor vrouwen niet meer zo noodzakelijk vond, maar dat er een beleid moest komen waardoor mannen en vrouwen gelijke kansen zouden krijgen. Ik denk dat zij zich vergist en dat er nog veel discriminatie voor vrouwen moet weggewerkt worden.Gender is een modewoord, misschien kan de Carrefour het uitverkopen.
PS: amper een dag later blijkt dat er een oplossing in zicht is: niet de uitverkoop door Carrefour, maar Minister Frank die de toelating zal geven om een nieuwe "master" vrouwenstudies door de Universiteiten te laten organiseren. Gelukkig zijn er nog mannen die vrouwenproblemen oplossen...
Mozart schreef ooit een opera om te lachen: de ontvoering uit de harem. Ramsey Nasr bewerkte die opera tot een spiegel voor onszelf. Dit is van alle tijden. Het verhaal is de ontvoering van een geliefde uit de Harem van het Topkapi-paleis in Istamboel. Ooit waren we er, de grote vleespotten gaven een indruk van de belangrijkheid van de harem van de sultan. Maar toch blijft het je verbeelding prikkelen: een sultan (oppermachtig en dictatoriaal) bereikt het toppunt van de macht door het in zijn macht houden van liefst zo veel mogelijk vrouwen. Een diepe droom van iedere man ?
In deze bewerking worden de rollen omgedraaid: de echte boeven zijn westers, de lieve en hartstochtelijke man is Oosters. De botsing tussen Oosterse en westers cultuur eindigt met de sultan die met zijn klaagzang rondjes draait op het podium omdat zijn geliefde koos voor het westen. Het deed me sterk denken aan het drama van het Palestijnse volk.
De filosofie achter deze opera is dat wij een verkeerd beeld hebben van de Oosterse wereld omdat wij deze wereld enkel bekijken vanuit onze normen en waarden.
In het diep katholieke Beieren steeg de hoogmoed de hoogste katholieke kerkleider naar het hoofd. Hij noemde de Islam, via een citaat, een godsdienst die alleen slechte en inhumane dingen heeft voortgebracht.Meteen valt de moeizame dialoog tussen verschillende godsdiensten aan scherven. Diegenen die nog in de onfeilbaarheid van de Paus geloven, zijn wel degelijk een illusie armer.
De reactie van de reeds kokende Islamwereld liet niet op zich wachten. Dat de Paus zich meteen in het spoor zet van Bush bv die met andere woorden sommige Islamstaten als duivels omschrijft. Of in het spoor van Leterme, als hij zegt dat men hem verkeerd begrepen heeft. Zoals Franstaligen die te dom zouden zijn om Nederlands te leren
De laatste reactie van de Paus is nog erger: hij weigert te zeggen dat hij zich vergist heeft
( verontschuldigingen) maar betoont diep respect voor de Islam.
Indien hij maar een greintje realiteitszin of elementair respect zou hebben: dan zegt hij gewoon zoals Freya:sorry .
In de jaren 80 ontstond een cursusbeweging " Leading successfull people". Via dure workshops en opleidingen pompten cursusleiders mensen met ambitie op. Eddy Merckx zou een product zijn en ik ken wel een paar vakbondsvrienden die omwille van carriereambities ook een dergelijke hersenspoeling ondergingen. Maar waarom schrijf ik daar vandaag over ? Blijkbaar zijn er hier en daar nog "late roepingen", vooral bij de gemeenteraadsverkiezingen. Je kan immers aan de kandidaat-burgemeesters geen vraag stellen of zij plaatsen behendig de bal opnieuw in uw kamp, zonder zelf een antwoord te geven. Een voorbeeld: een brave burger maakt zijn beklag over vekeersonveiligheid. De kandidaat burgemeester geeft de burger onmiddelijk gelijk: ja er is een probleem. Maar hoe zouden we dat oplossen ? Weet jij soms een oplossing ? Waarop de burger in kwestie uiteraard in het lang en het breed zijn oplossing naar voor brengt. Reactie van de kandidaat -burgemeester: lijkt me een goed idee, dit moeten we verder onderzoeken. Reactie van de burger: dat is tenminste ne serieuze mens. Die verdient mijn stem ! Zonder dat hij beseft dat de bal opnieuw in zijn kamp ligt en dat de kandidaat-burgemeester op zijn minst zou moeten durven om de bal op te nemen...
Vorige week werd ons land opgeschrikt door de aanhouding van ongeveer 19 extreem-rechtse militanten. Zij doen in wapenhandel, komen uit het leger en een madam hield zelfs een café de Viking open. Aan de toog van het café werden echte aanslagen gepland.Zij zouden het instituut Belgie definitief naar de kloten helpen, om het een beetje bruut uit te drukken. Neonazi's, skinhaeds, kortom stoere jongens die zelfs in de Ardennen gingen trainen en plannen om de bestaande institutionele orde te kraken. Wat moet ik me aan die toog voorstellen ? Guy kapot ? Tournee générale ? Bom op Elio ? Voor iedereen een pintje ? De geit van Yves kidknappen ? Even gaan pissen ?
Hoi, wat is mijn mening hierover ? Zijn het zotten, nitwits of gevaarlijke extremisten die de voorhoede vormen van de machtsovername van het Vlaams Belang ? Primo, ze zijn in ieder geval aan de extreem rechterzijde te situeren.Dommerikken of niet: aan de toog zullen migranten steevast kapotgemaakt worden, de uitdrijving van de duivel is nabij. Twee: ze willen in elk geval wapens gebruiken om problemen op te lossen. Niet direct mijn ding. Wie andere blogs van mij leest weet meteen dat ik tegen oorlog en voor vrede ben. Als het kan door discussie, maar misschien is dat niet meteen de sterkste kant van die mannen. Drie:toogpraat is goed om te socialisen, maar je komt zelden tot concrete engagementen en resultaten.
Ik schreef ooit een eindverhandeling over het fenomeen van jeugdcafés in agogisch perspectief. Wat blijft daar vandaag van over ? Ik vrees zeer weinig in verhouding met de hoop die ik toen had. Toogpraat blijft plat, zeker in de late uurtjes. Dan noemt men dat gewoonlijk lullen...
In Bepart, kunstencentrum voor actuele kunst loopt een tentoonstelling " Panoramic".Het werk van de nederlandse Job Koelewijn is prachtig. In een grote betonnenruimte heeft hij een echte beek gemaakt. Door de spiegels die hij aanbracht is het een weids zicht. De kunstenaar wil de kijker uitnodigen om over de beek te springen en hem daarmee aan zijn jeugd herinneren. Ik heb niet het idee dat ik over veel beken gesprongen heb in mijn jeugd.Toch doet dit kunstwerk me denken aan een bepaald moment dat ik karnemelk bij de boer moest halen. Ik moet toen zowat gevallen zijn, de melkkan ook en het resultaat was dat ik huilend opnieuw bij de boerin aankwam. Ik herinner me niet meer of ik gratis nieuwe melk kreeg of niet. In Bepart sprong ik niet over de beek, maar keek verwonderd naar de superrealistische wereld waarin ik terechtgekomen was en die nu niet meer bestaat.Loskomen van de kindertijd is een proces van volwassen worden, waar je naarmate je ouder wordt naar terugkeert. Het begrijpen van het werk "slootje springen" is dus allerindividueelst. De kinderen die ook op de tentoonstelling waren sprongen huppelend over de sloot. Hun verwantwoordelijkheid is nog beperkt, zij springen gewoon.
We zullen het geweten hebben: de "stad" waar ik woon: Waregem staat voor gemeenteraadsverkiezingen.Iedere open ruimte wordt dan ook gretig ingenomen door verkiezingsborden. In Waregem is dat massaal CD&V-borden, met hier en daar nog een bodje VLD-plus ertussen. In uitgelegen hoeken zie je nog een Spa-spiritbord staan.Maar het woud van CD&V borden is duidelijk een concurrentie tussen de verschillende clans op de lijst. Het CD&V kamp heeft twee kandidaat burgermeesters: eentje uit de middenstandsgroep en eentje uit de groene vakbonds-mutualiteits middens. Toevallig woont de ene kandidaat in de centrumgemeente en de andere kandidaat in een deelgemeente. Precies of de stad Waregem nog steeds de fusies niet verteerd heeft. Het uitspelen van twee kandidaten en twee groepen op eenzelfde lijst is de goocheltruk die reeds jarenlang door de CD&V toegepast wordt. Daarmee hou je alle schapen in de stal: het aantal voorkeurstemmen zal immers bepalen wie de burgemeester van de stad wordt. Het heeft niks meer met beleid en democratie te maken.Het is de georganiseerde concurrentie tussen personen, niet tussen standpunten en ideeën. Hoe zit het dan met de andere partijen, het lijkt precies of zij niet meespelen en dat de verkiezingen bij voorbaat naar een versterking van de absolute meerderheid van de CD&V zullen leiden. VLD-plus zet grote borden met daarop de foto van de drie eerste kandidaten. Momenteel hebben zij zeven zetels, via de campagne kun je veronderstellen dat ze er nog drie denken over te houden. Spa-spirit mikt op de groep. Een groepsfoto, weinig individuele campagne met zoals steeds een paar " einzellgangers". De campagne is pas gestart. Voor veel kandidaten worden het lange dagen in de stemmenjacht. Wordt vervolgd......
Park Guell ligt aan de rand van Barcelona. Dit grote terrein werd door Gaudi ingericht, die rekening hield met het bestaande landschap.Als tegengewicht voor de industriele revolutie ontwikkelde zich de Engelse landschapsarchitectuur. De muur en de lange bank in het park Guell, zijn hiervan een duidelijke illustratie.Park Guëll is een oefening in integratie van architectuur,schilderkunst en beeldhouwkunst.
Een park dat voorzien was om uit te groeien tot een exclusieve buitenwijk voor de rijke burgerij, strandde en werd bijna een grote finaciële put voor Gaudi. Die rijke burgerij zag het niet zitten om in een modernistisch sprookjeshuis in te trekken. Zoals altijd moest de overheid , de stad Barcelona, dit debacle opkopen om het project te redden.
Om diezelfde burgerij toch nog tevreden te stellen moest Gaudi een kathedraal bouwen voor de katholieken. In een stad waarvan men in Madrid zei dat de inwoners allemaal Communisten, Anarchisten en vrijmetselaars waren , zou het stadsbeeld beheerst worden door de Sagrada Familia.
Gaudi was wel gelovig, maar niet praktiserend. Toch stikt zijn werk van Christelijke symboliek. De laatste jaren van zijn leven ging hij zelf persoonlijk geld ophalen om zijn meesterwerk af te maken.De Sagrada familia geraakt nooit af, onlangs nam men de oorspronkelijke plannen opnieuw op en werkte men verder.
In het cafeetje " Bosque del Fades"- het sprookjesbos- ( op het einde van de ramblas- naast het wassenbeeldmuseum-carrer povenca 171) vinden we rust met de spiegel van Sneeuwitje en het verhaal van het tinnen soldaatje.Toen geloofden de kinderen nog in sprookjes...
De voorbije maanden kreeg ik de indruk dat de agressie in onze samenleving alsmaar toeneemt. Vooral in de publieke ruimte, maar wellicht onderbelichten de media wat er binnenskamers gebeurt. De oorzaak van deze toenemende agressie moet wellicht gezocht worden bij het feit dat we steeds meer letterlijk en figuurlijk op elkaars tenen leven. Experimenten met ratten toonden aan dat deze ratten steeds agressiever worden naarmate de ruimte waarover zij beschikken kleiner wordt. Het dierlijk gedrag van de mensensoort zal niet anders zijn. Agressie zien wekt agressie op, in de hersenen produceren wij dan steeds meer agressiehormonen en wellicht worden we er beetje bij beetje aan verslaafd. Kinderen die regelmatig aan agressie blootgesteld worden ( videospelletjes, gewelddadige films, geweld in huiselijke kring) zouden op volwassen leeftijd meer agressief gedrag vertonen. Ook de volkswijsheid dat je agressie kan beheersen door U eens flink af te reageren ( sla eens met een deur, brul eens tegen je huisgenoten,...) blijkt onjuist en alleen meer agressie op te wekken. Hoe moet je dan wel met opgekropte woede omgaan ? Denk of doe gewoon iets totaal anders, verdring het probleem en wellicht komt je zelfbeheersing terug.
Vanaf 1 september hebben treinreizigers recht op een vergoeding wanneer hun trein vertraging oploopt. NMBS werd door een Europese richtlijn verplicht dit door te voeren.Wanneer we het reglement onder ogen nemen kan dit alleen op schatergelach onthaald worden. De reiziger moet zelf alles noteren en de teller begint slechts te lopen vanaf 15 minuten vertraging. De reizigers die dachten een stuk van hun bijdrage te recuperen zijn dus goed mis. In de pendeltrein die ik regelmatig neem, werden meteen forse berekeningen gemaakt.Als er voldoende vertragingen zijn dan zouden we wel, mits het invullen van de nodige papieren recht krijgen op een terugstorting van zowat 7,5 euro. Keerzijde van het budget is dat de NMBS wel 20 personen zou tewerkstellen om deze ganse administratieve rondslomp tot een goed einde te brengen.Daar hebben rechtgeaarde pendelaars zelfs niets op tegen. Maar het blijft toch een makkie. Pendelaars hebben totaal liever geen vertraging. Niet als het vriest, niet als het dooit, niet als het even warm wordt. Zij willen gewoon op tijd op hun job aankomen, gewoon op tijd thuiskomen. Een GSM om moeder de vrouw te verwittigen kost meer dan de compensatie die nu voorgesteld wordt. Kafka ? De NMBS moet gewoon leren op een volwassen manier met zijn reizigers omgaan, ook als het pendelaars zijn.
De grote gebeurtenis is sinds meer dan 150 jaar "De grote steeple van Vlaanderen" ofwel Waregem Koerse in het dorp dat sinds kort de titel stad mag dragen.Je moet het gezien hebben om het allemaal te kunnen vatten. Een kleine kermis rond de kerktoren, een jaarmarkt waar iedereen zich door de centrumstraten drumt, optredens in het park Casier en drafrennen op een van de laatste hippodrooms in Vlaanderen en s'avonds vuurwerk ! Waregem wordt voor een dag het casino van vlaanderen met hoedenmadams, een heuse Miss, ministers en allerhande prominenten,een champagnetent en in de goede tijden zelfs contestatie tegen al het dierenleed. Wat speurwerk leert me dat de roulette wel goed draait in het Casino: de secretaris vertelt dat iedere bezoeker een gokje waagt van gemiddeld 25 euro. Met meer dan 30.000 bezoekers tikt de kassa aardig aan. En voeg daarbij wellicht nog de niet-officiële onder elkaar afspraken en de opbrengst in de PMU-kantoren. Moet er veel zwart geld in de regio zitten, niet ? Een gokje en het is meteen witgewassen. Leuk is de onmiddelijke nabijheid van het Coordinatiecentrum van de Beaulieu-groep. Zij kochten voor een habbekrats het vroegere hotel aan de Gaverbeek op en vestigden er het financieel coordinatiecentrum van de groep.Deze groep is reeds jarenlang verwikkelt in allerlei rechtszaken met de overheid omdat ze meer dan eens eigenaardige technieken toepasten. Zij zouden die subsidies moeten terugstorten zei Europa. ( een paar vb waren Verlipack en Fabelta) Vanop de balcons zitten ze steeds op de eerste rij bij Waregem koerse, champagne in de hand... Tjiens, waar zou Ludwig Verduyn, die onderzoeksjournalist nu uithangen ( klik op het beeldje en je hebt meer...)
Gunther Grass laat een stukje van zijn verborgen jeudjaren zien in zijn biografie: in 1944 was hij lid van de Waffen-SS. Meteen volgt een reeks minder of meer verontwaardigde reacties. De enen vinden de " bekentenis" vrij laat, anderen gaan zo ver om het volledige oeuvre van de nobelprijswinnaar in twijfel te trekken. Mooi, een controverse, de gedroomde publiciteit voor het nieuwe boek. In het verenigde Duitsland is het reeds meer dan 20 jaar "in"om met het verleden op een onvolwassen manier om te gaan. Of hoe moeten we de stroom van het uit- en opspitten van het verleden met Oorlogsbekentenissen, Stasi, Muur, Ossis en Wessis interpreteren ? Iedereen die de laatste jaren iets publiek gezegd of geschreven heeft én links is wordt door de vooral rechtse ( West) Duitse pers flink aan de schandpaal geplaatst. Grass zal gedacht hebben: wat je zelf doet, doe je beter en hij koos voor de vlucht vooruit. Voor de Amerikanen de bewuste fiche bovenhaalden. Want O ja, dat moet je ook wel weten : de Amerikanen lieten iedere burger die ze te pakken kregen nauwgezet een fiche invullen. Kan steeds van pas komen. Die duizenden fiches, aangevuld met de Stasi gegevens gijzelen intellektueel Duitsland. Daar wou Grass voor zijn dood aan ontsnappen , sterven in vrijheid is immers een van de belangrijkste dingen in het leven.
Op vakantie heb je tijd voor lectuur. Dit pareltje van Galeano ( de eeuw van de wind) blijft me bij.Nog even genieten voor we opnieuw gaan werken...
" Zwarte tijd die de rode tijd verwekt die de groene tijd mogelijk zal maken: de solidariteit is bezig de plaats in te nemen van de hebzucht en de angst. Omdat hij in staat is uit te vinden, in staat is tot creatie en dwaasheid,blijft de Cubaanse revolutie in gang. Maar vijanden genoeg. Eén van zijn meest gevreesde vijanden is de bureaucraat,verwoestend als de wervelstorm,verstikkend als het imperialisme: er is geen revolutie die hem niet in zich meevoert. De bureaucraat is de man van hout, geboren door een vergissing van de goden die hem zonder bloed, zonder moed of ontmoedigingen, en zonder een woord te zeggen hebben gemaakt. Hij heeft een echo maar geen stem. Hij kan orders overbrengen,geen ideeën. Iedere twijfel beschouwt hij als ketterij,iedere tegenspraak als verraad. Hij verwart eenheid met eenstemmigheid en hij vindt dat je het volk, een eeuwige minderjarige, bij het oor moet leiden; Het is vrij onwaarschijnlijk dat de bureaucraat zijn leven op het spel zet. Het is absoluut onmogelijk dat hij zijn baan op het spel zet."
