In de jobat van dit weekend staat een deel over West-Vlaanderen en de provincie-politiek. Fier als een gieter verkondigt een "bestendig" afgevaardigde dat het beleid gelukkig boven de politiek staat en dat een andere meerderheid (nu CD&V/Spa) waarschijnlijk hetzelfde beleid zou moeten voeren.
Precies of je nu een beleid kan voeren zonder een politieke visie !
Indien dit zo is dan kun je meteen beter het provinciale nivo en de provincie afschaffen. Een van de argumenten om dit niet te doen is dat de kloof tussen politici en burgers al groot genoeg is.Een politicus die zegt dat zijn beleid boven de politiek staat, versterkt het beeld dat wat politici doen, niet kosjer is. Dat het beleid dat politici, gedreven door een visie, voeren slecht en onprofessioneel is. Terwijl er juist om een visie, zelfs een provinciale visie gevraagd wordt. Politici die zichzelf een acte van onbekwaamheid uitreiken, uiteraard na de verkiezingen ! Onbegrijpelijk.Onaanvaardbaar. Want dan laat je het beleid over aan ambtenaren of zogenaamde specialisten uit de privé.
Van hetzelfde alooi is de uitspraak dat een andere meerderheid hetzelfde beleid zou voeren. Natuurlijk bestaat een groot deel van het beleid en de centen voor personeelskosten. Natuurlijk is de mogelijkheid om op korte termijn het beleid bij te sturen beperkt. Maar dit wil niet zeggen dat je niks kan veranderen en geen eigen accenten kan leggen. Of waarom al die moeite voor het cordon sanitaire ? Zou het niet eerder een gebrek aan politieke visie zijn over de provincie West-Vlaanderen ? Gelukkig hebben jongeren uit de streek meer inspiratie. Laten we de streek midi noemen.... Adieu West-Vlaanderen. Zij willen een streek, een merk en een slogan. Kortom een politieke visie.
In een kranteninterview laat Vandelanotte weten dat er een nieuwe "doorbraak"operatie komt naar aanleiding van de komende verkiezingen in zijn partij. Liefst met jonge meiden uit de milieu- of Ngo-wereld als het kan. Tippen op Goedele of ???. De oude partijknarren en leden( 60.000 volgens het artikel) moeten plaats maken voor nieuw bloed. Zich versterken of hoe noem je dat in de praktijk. Lidgeld betalen aan een politieke partij blijkt volgens diezelfde partij niet ( meer) nodig. Partijvergaderingen volgen of politiek debateren hoeft niet meer op plaatselijk vlak. Partij en verkiezingspropaganda is reeds lang in handen van professionelen, amateurs hoeven niet meer. In vergelijking met de vorige doorbraak operaties is er wel een verschil: zij moeten zich wel inschrijven in het Spa-gedachtengoed, dat voor de gelegenheid 145 bladzijden bedraagt. Zonder inhoudstafel. En zonder amendementen. Leuk is dat de nieuwe beginselverklaring op hun website niet werkt.(ik schrijf dit zaterdag om 17u21) Tja, de congressencultuur verandert wel snel.Nu wordt er bijna gesmeekt om amendementen in te dienen. In het verleden mocht de studiedienst bij gebrek aan deze er nog snel een paar bijeenschrijven. Hilarisch: de studaxen penden teksten, die werkgroepen veranderden de teksten en diezelfde studaxen moesten dan amendementen uitvinden. Een stukje dialectiek om U tegen te zeggen. Ben ik nu tegen verandering en vernieuwing van de Spa ? Neen, helemaal niet. Er moeten nieuwe ideeën en antwoorden komen op nieuwe problemen. Maar blijkbaar is de spoeling vanuit kabinetten, studiediensten, denktanks en andere organisaties binnen de gemeenschappelijke actie (vakbonden, mutualiteiten enz...) te dun. Of past ze niet in het verkiezingsplaatje....
PS: Na een klinkende verkiezingsnederlaag koos de Spa- voor de oppositie en wierp Van de lanotte de voorzittershanddoek in de ring.Gemor bij heel wat plaatselijke afdelingen: zij werden te voorbije jaren al te dikwijls over het hoofd gezien bij de besluitvorming...
Geert Lambert had duidelijk eentje teveel gedronken op de nieuwjaarsreceptie van Spirit. Zijn uitspraak " dat ouderen fluitend op brugpensioen vertrekken zonder om te kijken naar de jongeren die dan voor die gepensioneerden moeten werken " schoot bij mij toch wel in het verkeerde keelgat. Niet dat ik veel zin had om ooit voor Spirit te stemmen. Daarvoor zijn zij te rechts. Ik ben het eens met die 98,5% van het kiezerskorps dat niet van die aanschurkende kleine partij moet weten. Nu naar de grond van de zaak. Het brugpensioen werd ooit ingevoerd om aan jongeren werk te bezorgen. Ouderen gaven aan jongeren de kans op werk. Dit blijft zo. Kijken we eens naar de cijfers. Er zijn in dit land zo'n 100.000 bruggepensioneerden. Voltijds. En er zijn zo'n 4500 deeltijdse bruggepensioneerden per jaar. Waar zit het grote verschil. De halftijdse bruggepensioneerden moeten nog altijd verplicht vervangen worden door een werkloze. De voltijdse bruggepensioneerden moeten niet vervangen worden. En daar zit het hem dus. Herstel gewoon het brugpensioen in zijn oorspronkelijke functie. Want de werkgevers willen die ouderen niet meer. De 55-plussers zijn niet meer gewenst in de bedrijven. Zij zijn te kritisch, kennen de trukken van de foor, en de werkgevers willen dat allemaal anders. Dus beste spiritist, uw analyse klopt van geen kanten. Stop eens met het culpabiliseren van de oudere werknemers en pak eens uit met voorstellen die jongeren aan het werk helpen. Voor de ouderen is het leven nog iets anders dan alleen maar werken. Dat heet genieten..
President Bush gaat 20.000 extra soldaten sturen naar Irak om vooral Bagdad op te kuisen en veiliger te maken. Alhoewel een grote meerderheid van de Amerikaanse bevolking wil dat Bush zijn oorlog stopt , een officiele commissie hem adviseerde de troepen uit Irak terug te trekken doet Bush juist het tegenovergestelde en pompt er 20.000 extra troepen in. Het is duidelijk wat hij daarmee wil doen: Bagdad uitkammen en dan in kleine controleerbare stukjes opdelen. Het wordt wellicht zoiets als de muur in Palestina, en de bezetting door de Israeli's.Maar op de schaal van Bagdad. Het blijkt meteen dat de Palestijnse kwestie wel een oefenterrein is voor de Amerikaanse politieke en militaire opties.De inwoners van Bagdad zullen via pasjes geregistreerd en na lange wachttijden hun gevangenis eventjes kunnen verlaten En ik die dacht dat de USA iets geleerd had van de Vietnamese oorlog in de jaren zestig. Toen hadden de Amerikanen zich niet alleen op de situatie volledig verkeken, maar moesten ze afdruipen voor het oog van de wereldbevolking. En dat alles omdat de best betaalde geheime dienst ter wereld blunderde en communisme en nationalisme vrolijk door elkaar haspelde. Irak lijkt momenteel minder in de publieke opinie te leven. Nochtans is het palmares van de Irak-oorlog niet mis: alle internationale conventies inzake oorlogsvoering en gevangen worden met de voeten getreden. Vijf jaar Guantanamo, duizenden doden in Irak, ontvoeringen en gevangenzetting van individuen die ervan verdacht worden terrorist te zijn, bombardementen in Somalie.... Bush zou beter zelf gaan vechten in Irak aande zijde van zijn troepenmacht, dan zou hij pas weten dat iedere oorlog nooit geen vrede kan brengen..
Een stom woord, want voor mij is alle geweld zinloos. Maar ik ben wellicht wat te simpel van geest. Den tiep die dat woord voor de eerste keer uitsprak was een Hollandse flik op een persconferentie en hij bedoelde daar eigenlijk mee dat er geen bepaalde reden was waarom iemand slachtoffer was van geweld. Het resultaat was tweeërlei: een mediahype en het gevoel dat er steeds meer zinloos geweld was en dat de mensen iets moesten doen. Op straat komen bijvoorbeeld. Of een organisatie oprichten. Of een lintje dragen.
Bij zinloos geweld moeten we vooral denken aan een drama: leuk voor de media en aan het feit dat de moordenaar, want daar gaat het nog altijd over, precies niet wist wat hij aan het doen was, nietwaar Hans Vanthemse. Daarom wordt hij meer dan een gewone moordenaar, een moordenaar plus ,een cultfiguur, die eigenlijk niet genoeg kan gestraft worden.
Maar wat als het een jongere migrant- is, die zich moeilijk integreert.
Heeft die misschien alleen zijn opvoeding via de rappende TMFers gehad? Maar dan drijft dit op gevoel, en niet op de rede, die ons als humanisten zo dierbaar is. Of zitten we iedere dag meer in een zinloze samenleving die steeds meer zinloos geweld oproept ? In ieder geval, onze Kurt weet er van mee te spreken: hij is buschauffeur en eigenaardig hij staakte tegen het zinloos geweld dat een collega overkwam. Zeg maar Kurt .
De stap van prins Laurent naar ne prins Albert is logisch. Al zegt mijn madame van niet. Het is in ieder geval een thema dat op de nieuwjaarsreceptie van de vrijzinnigen niet kan ontbreken. Iedereen denkt wel eens aan sex, of iets dat erop trekt. Maar na de voorgaande jaren weet ik eigenlijk niet welk een boekje ik nu moet open doen. De Kamasoetra, de herinneringen van Keetje Tippel. Of Louis Paul Boon met zijn erotische tekeningen. Ik typte weer het woordje" sex" in op mijn computer maar gekoppeld aan vrijzinnige sex. Waarschijnlijk heb ik hier of daar een letter te veel of te weinig getypt want ik kreeg een overzicht van de vrijzinnige orgasmen, ik bedoel vrijzinnige organisaties en het was een lange lijst. En zie we staan der ook op met de Poincaré, de HV en JUMP. Ik kan dus niet anders dan in naam van de vrijzinnige gemeenschap ( zie je wel, weer een woordspeling) dus in naam van iedereen zijn gemeenschap iedereen veel genot te wensen in het jaar 2007. Veel vrijzinnig genot.
In Waregem even populair als Kurt. Hij heeft een project om ouder wordende paarden een mooie oude dag te bezorgen, met ons geld natuurlijk via de vzw Kint. Alweer een naam als een klok in Waregem.
Maar ik zal wel te rap gaan. Als vrijzinnige ben ik er niet geheel gerust in : Laurent is immers onze vertegenwoordiger in de koninklijke familie. Waarmee we als vrijzinnigen toch maar weer onze aanwezigheidspolitiek via de Unie dik in de verf zetten.
Ik heb zo ne keer op Internet gekeken en moest ik hier allemaal voorlezen wat ze daar over onze lieve prins schrijven ge zoudt het niet geloven. Na het zesde studiejaar kon Laurent nog niet eens lezen en schrijven. Daarna studeerde hij in Antwerpen om zijn tweede taal wat bij te werken( Antwaarps!)en probeerde hij Duitsland en in Louvain La Neuve veterinair te worden. Hij zou na drie en een half jaar wel in een paar vakken geslaagd zijn.
Pas afgestudeerd had hij blijkbaar een belangrijk deel van het studentenleven overgeslagen: de collegas -studentes. Wendy kreeg voor haar wijze initiatie een dikke Mercedes cadeau. Daarmee was het koningsdrama afgesloten. Hij trouwde met Claire en kreeg kindjes. Hij probeerde de kindjes en de fotos te verkopen, want zijn levenswandel kreeg hij niet meer betaald met zijn wedde van senator en de talrijke zitpenningen die de beesten hem opbrachten Dotaties zijn giften en een gegeven paard kijkt men niet in zijn bek . hij beloofde het geld terug te betalen aan de marine. Dus geeft hij het " gebruikte geld terug aan de staat, met geld van zijn dotatie. Juist met ons geld...een alternatieve straf in de sociale sector zou een beter idee zijn.
Dit magistrale kunstwerk van Picasso staat in de Reina Sofia; het museum voor moderne kunst. Het wordt omringd door de verschillende tekeningen die Picasso maakte als voorstudie en de foto's die zijn vriendin maakte tijdens de creatie van het kunstwerk. Je kan dus zeer goed zien wat Picasso wegliet op het uiteindelijke grote doek en wat de kern van het werk gebleven is. Eerst een kleine situering: Picasso had net de opdracht van de republikeinen aanvaard om een groot kunstwerk te schilderen voor de Wereldtentoonstelling in Parijs, toen de Duitsers het kleine stadje Guernica plat bombardeerden. De gevolgen waren verschrikkelijk: meer dan 1600 doden, ongeveer een vierde van de zevenduizend inwoners van dit symboolstadje. Picasso besloot toen de oorlogsverschrikking uit te beelden. Geen bommen, geen vliegtuigen te zien. De essentie van Guernica is de treurende moeder om haar dode kind. Een beeld dat Picasso nooit meer losliet en in zijn later werk herhaaldelijk terug te vinden is. Toen de Duitsers Parijs veroverden en Picasso in zijn atelier opzochten vroegen zij hem:" Haben Sie das gemacht ?" Picasso's antwoord: " Nein, Sie" Picasso voorzag in zijn testament dat Guernica slechts terug naar Spanje mocht komen als de democratie herstelt was. Nu hangt het waar het thuishoort...
Een weekje Madrid om de cultuur wat bij te spijkeren. Prachtig weer en reeds van bij de aankomst een confrontatie met de nieuwe luchthaven van Barrajas bij Madrid. Speels , geel betoverend steken de metalen bomen in een golvend geheel in de lucht. Een indruk: licht en ruimte, een warm welkom voor de reiziger in Madrid. Ik wist reeds dat Spanjaarden veel aandacht gaven aan architectuur, maar dit van de hand van architect Richard Rogers is onovertroffen mooi. Nu ja Richard Rogers is niet de eerste de beste: de britse architect bouwde reeds de buizenconstructie van het Centre Pompidou in Parijs, de Millenium Dome in London en het Europees hof voor de mensenrechten in Straatsburg. Stuk voor stuk gedurfde constructies waar de functionaliteit en de gebruiker niet uit het oog verloren werd. De ganse week bezochten we de bekende musea van Madrid: met het Prado, de Reina Sofia,het museo de America en het museum van Thyssen. Vrijdag hoorden we plots het bericht dat de ETA een bomauto op de parking van de luchthaven tot ontploffing bracht.Vijf verdiepingen stortten als een kaartenhuisje in elkaar. Wellicht zijn er twee ecuadoriaanse slachtoffers die in hun wagen een dutje deden.De lieden die een dergelijke bomaanslag uitvoerden kunnen zeker niet op mijn symptathie rekenen: het nieuwe vliegveld is pas sinds februari in gebruik. Kunst en Cultuur die opgeblazen worden toont aan dat de daders niet goed bij hun hoofd zijn: enkel barbaren doen dit....
In Tule ( Mexico) staat een indrukwekkende boom: 56 meter omtrek, 42 meter hoog en 2000 jaar oud. De boom staat in Oaxaca, in het Zuiden van Mexico.Oaxaca kwam dit jaar ondermeer in het nieuws door de betogingen van de leraars en de studenten. Er groeide een volksbeweging, Appo, die de democratie van onder wilde opbouwen. Het leger en de politie schoot met scherp op de manifestanten, een Amerikaanse vrijwillige journalist van Indymedia overleed. Op 17 december begonnen de speciale politietroepen zich terug te trekken uit Oaxaca. Meer dan drie maanden bezetting van de stad zijn hiermee nog niet ten einde, een speciale eenheid van 500 man blijft nog ter plaatse om de speciale zone, waarin samenscholingen en betogingen verboden zijn, in het oog te houden.
Het doet me denken aan een spandoek " Un pueblo sin raices,es un pueblo sin futuro".- Een volk zonder wortels, is een volk zonder toekomst. Dit spandoek hing op aan de ingang van het museum van Palenque. De Mexicaanse regering was van plan de musea te privatiseren.Het gevolg voor de werknemers was dat zij hun statuut van ambtenaar kwijtspeelden.
De protesten in Mexico duren reeds een tiental jaren. Op iedere markt in iedere stad protesteren boeren, studenten, verplegers,leraars, studenten tegen het neo-liberale beleid van de regering. De toestand in Mexico wordt steeds hopelozer: niettegenstande economische groei, is de aangroei van de tewerkstelling desastreus. Er is enkel een aangroei van de informele werkgelegenheid, van het zwartwerk dus. De reguliere tewerkstelling krimpt verder. Dit is voor de mensen een ramp.Een van de milleniumdoelstellingen is "waardig werk". Duidelijker ware : regulier, officieel werk met alles er op en er aan: ook sociale zekerheid.
Gisteren een Cubaanse delegatie van de vakbond op visite in Brussel. Osiris, Ramon en Raymundo kwamen in Cubaanse termen uitleggen hoe en wat er in de vakbond beweegt. Osiris is nieuw en heeft het moeilijk moeilijk met de koude. Niet alleen de temperatuur maar ook de kille en afstandelijke werkrelaties is zij niet gewoon. De vlakke vergaderingen, het strakke werktempo en het gebrek aan menselijke warmte vergen heel wat van haar aanpassingsvermogen. Raymundo is de nieuwe verantwoordelijke voor internationale relaties van de vakbond. Als dokter luistert hij geduldig en poogt een heldere diagnose te stellen. De ziekte noemt: te weinig permanente communicatie tussen de Cubaanse en Belgische vakbond. Maar de Cubaanse vakbond werkt dan ook in een totaal andere context dan de Belgische vakbond. In Cuba is er geen privé-bezit, de arbeiders zijn de eigenaar van de productiemiddelen zoals dat allemaal mooi in theorie benoemd wordt. In de praktijk blijkt er daar mee heel wat mis te lopen: omwille van allerlei redenen ( gebrek aan grondstoffen, geen vervoer, slechte planning) kunnen de Cubaanse arbeiders niet meteen de productiefste ter wereld genoemd worden. Daar moet de vakbond dus wat aan doen: er wordt een plan gemaakt dat per bedrijf moet gerealiseerd worden en waarbij de arbeiders beter moeten betrokken worden. Een tweede punt waar de komende jaren werk van gemaakt zal worden is de kloof tussen de vakbondskaders en de arbeiders. Blijkbaar zitten de 5000 vakbondsvrijgestelden te veel op hun buro en zijn ze niet genoeg op de vloer aanwezig.Ze luisteren ook niet genoeg naar de problemen van de arbeiders. In Cuba zijn dergelijke analyses nieuw... misschien het begin van een veranderende vakbondscultuur ? Vamos a ver.
Hoogdagen voor de consument: in volle drommen stormen zij de eindejaarsdagen door winkelstraten en winkelcentra. Juichend verklaart Banksys dat opnieuw een pinrecord gebroken werd en dat er de komende dagen opnieuw records zullen sneuvelen. In het TV-nieuws wordt dit als hot item als eerste bericht gebracht.
Ik zou er geen letter aan vuil maken indien er geen nieuwe ideologie achter stak. Iedereen doet met zijn geld wat hij wil. Alleen hier gaat het wel degelijk over de toegenomen macht van de consument tegenover de productenmakers, de politici, de markteconomie. Consumentenzaken werd niet voor niets de twistappel tussen Socialisten en Liberalen: er waren stemmen mee te verdienen. Maar het consumentisme is ingebed op de groeiende individualisering.
Het komt, zoals veel overgewaaid uit de USA: de driepoot consumentisme, globalisme en informatisering zorgt voor steeds meer liberalisering. Onderverstaan voor steeds meer welvaart. Onderverstaan voor steeds meer geluk.
Ik voel me geen knorrepot, maar kan me toch niet van de indruk ontdoen dat die win-win situatie die men ons wil verkopen eigenlijk niet bestaat. Wij kunnen kopen, anderen niet. Zij zijn gewoon arm. Dus zweven op de wolkjes door de winkelstraten geeft me een onvoldaan gevoel ..
De RTBF- uitzending " Ceci n'est pas une fiction" toont waar ons land sterk in is: in surrealisme. Het overdoen van de radiostunt van Orson Welles: de landing op de aarde van marsmannetjes bracht meer dan 90 jaar geleden gans Amerika in rep en roer. Het bewees eens te meer de macht van de media: wat gedrukt, wat door de ether raast moet wel waar of gebeurd zijn. Alleen op 1 april zijn frivoliteiten toegelaten. Het ligt dus niet specifiek aan de zogenaamde lichtgelovige RTBF-kijkers, maar aan de macht en de invloed van de media. De media krijgen steeds meer invloed door het wegvallen van het natuurlijk samenlevingsverband onder de bevolking: wij worden met andere woorden steeds eenzamer en hebben steeds minder mogelijkheden om informatie af te checken en te controleren. Media wentelen zich iedere dag wel graag in hun toegenomen invloed. Yves De Morgen is een mooi voorbeeld daarvan: hij vult niet alleen redactionele koloms, praat politieke programma's vol , schrijft boeken, modereert panels... kortom je vraagt je af waar en wanneer hij zijn info allemaal kan bijeenscharrelen en nog dubbelchecken ook. Waarom Yves hier ter sprake brengen ? Wel , hij gaf een interview een twee-tal jaren geleden waarbij hij perfect de ideeën uit de RTBF-uitzending weergaf : door de NEE-houding van de PS zou Belgie onafwendbaar scheiden.Alleen daar hoor je hem vandaag niet meer over praten. Vreemd, zo surfen op de mediagolven zonder controle.... je mag visionnair niet te veel verwarren met surrealisme....
Een jaar na het generatiepakt zitten de vakbonden en de werkgevers nog steeds op dezelfde knoop: wie mag er nog op brugpensioen voor 58 jaar ? In het generatiepakt was er een uitzondering voorzien voor de zware beroepen en voor de bedrijven in herstrukturering. Eerst de herstruktureringen: het kan iedereen overkomen. Van vandaag op morgen blijkt uw bedrijf plots verlieslatend. Grote bedrijven omdat men op de hoofdzetel beslist dat uw bedrijf weg moet. Meestal zelfs onafhankelijk van de objectieve winstcijfers of de flexibiliteit. Grotere bedrijven krijgen dan de kans op brugpensioen vanaf 50 of 52 jaar, afhankelijk van het aantal jobs dat weggesanneerd moet worden of van het aantal vrijwilige vertrekkers. Dat aantal vrijwillige vertrekkers hangt dan ook af van de voorwaarden en de premies die aan vrijwillige vertrekkers gegeven wordt. Maar meestal zijn de vrijwillige vertrekkers jongeren: zij hebben nog zicht op een andere job. Want vanaf 45 jaar ben je "out" en niet meer welkom bij de werkgevers voor een gewone job. Wel om via uitzendarbeid de gaatjes te vullen. En dan de zware beroepen. De werkgevers willen die beperken tot de bouw. Zij vatten het begrip zwaar werk dus letterlijk op. Je moet gekraakt zijn . Psychologische druk, zoals bij de geldkoeriers, telt niet mee. Maar ook de zorgberoepen werden reeds jaren geleden erkend als zwaar beroep en de verpleegsters kregen de mogelikheid tot een vervroegde uitstap aan gunstige voorwaarden of de mogelijkheid om minder te werken. Een mooie definitie van zwaar werk is simpel: als je het werk niet meer aankan, met andere woorden, als het te zwaar wordt dan moet je minder kunnen werken of kunnen stoppen. En als je dan gans je leven keihard gewerkt hebt waarom zou dat dan niet mogen onder goede voorwaarden ?
Gisteren even een doctoraatsverdediging bijgewoond over de relatie tussen schrijvers en politiek. Het kader waarin de discussie plaats vond was een statig universiteitsgebouw. De rode portabel en de projectieapparatuur staken schril af tegen het middeleeuws kader. Alleen, de discussie verliep in het Engels, niet in het Latijn.Internationale communicatie met een zekere wereldvreemdheid is steeds een universiteitskenmerk geweest. Geleerde proffen gaven hun visie en hun mening over het voorliggend stuk. Meestal hun eigen mening, meestal tendenzieuse vragen waar zij zelf best het antwoord hadden willen op geven. Sacha antwoordde voorzichtig, beleefd zonder evenwel zijn standpunt weg te duwen. Ach ja, waar ging het juist over en vooral wat begreep ik er van ? Eerst de vele vragen : Hoe verhouden schrijvers zich tot het regime en de politiek en heeft die progressieve Avantgarde eigenlijk iets helpen veranderen? Of is kunst niet in staat iets te veranderen. Of moeten we de mooie verhaaltjes klasseren als klatergoud, zonder invloed op politieke veranderingen ? Of is iemand die een goed discours heeft , een politicus die het kan maken ? Het zijn allemaal vragen die we vandaag evengoed in de krant lezen, je hoeft maar aan een J-M Dedecker te denken en je af te vragen of die het inderdaad zal maken ? Sacha vindt alvast dat democratie zo belangrijk is dat enkel in die omstandigheden invloed van kunstenaars mogelijk is. Hij heeft een visie.Beperkt tot figuren zoals Van Ostayen en Marinetti, het kleine verhaal van enkele schrijvers, niet het grote verhaal. Eerst zal hij de vele kleine verhalen schrijven, wellicht komt hij bij zijn emiritaat tot het grote verhaal. Als uitsmijter: Mooi is de autoritaire uitspraak van Van Ostaijen: " Ik zal U zeggen hoe jullie zullen leven in de toekomstige maatschappij: jullie zullen allen vrij moeten leven" Graag, maar dat moeten is er te veel aan...
De Europese commissie riep 2008 uit tot het jaar van de intraculturele dialoog. Met een budget van 10 miljoen Euro. Wie warmt zich op om uit de pot een en ander te kunnen finacieren ? Europese lobbymannen kunnen aan het werk. Maar de gewone man : zal die daar iets van zien ? Het probleem is natuurlijk simpel: hoe meer landen er bij Europa aansluiten: hoe meer culturele verschillen er zijn en hoe maar talen de communicatie tussen de burgers bemoeilijken. De vertalingen kosten niet alleen handenvol geld, er is steeds meer nodig. Want naast de bestaande talen is er ook de waarborg dat iedere burger in zijn eigen taal een brief aan de Europese instellingen mag schrijven. Hoe financieert de Commissie dit allemaal. Je kunt het bijna niet geloven: door besparingen. Om het eigen personneel op te leiden was er een legertje lesgevers in dienst van de Europese commissie.Die werden afgedankt wegens onvoldoende flexibel. De taalcursussen die Europa voor zijn ambtenaren organiseert werden uitbesteed aan de grote taalinstituten. Op hun beurt werken die taalinstituten met zelfstandigen die per opdracht werken en volgens offerte. Uiteraard aan de laagst mogelijke prijs.Twee maal kassa op de rug van de lesgevers. Maar er is meer: die taalcursussen worden natuurlijk afgesloten met examen. Zo controleer je lesgevers, instituten en lesvolgers op de te bereiken resultaten Maar die "examens" zijn ook verdoken testen om een promotie te kunnen krijgen. Haalt men een bepaald nivo niet, dan grijp je gegarandeerd naast de promotie. Wat Europa doet met zijn ambtenaren, wil ze best met ons allemaal. Kil Europa, het belooft voor het jaar van de interculturele dialoog voor de bourgondiers onder ons...
De vakbonden staan in Palestina voor een moeilijke opgave: hoe in een bezet gebied de rechten van de werknemers verdedigen. Atef en Mohammed willen via een AC-Fos-project het onmogelijke doen: een inventaritie van de bedrijven op de Westbank en de werknemers, opleiding voor delegees organiseren over veiligheids- en gezondsheidsproblemen, de sociale dienstverlening versterken... Om dit te doen krijgen ze een klein budget, in spetember volgend jaar gaan we de stand van zaken evalueren. Maar Atef zegt dat geld niet het belangrijkste is. Hij heeft begrepen dat er in België een rijke vakbondstraditie bestaat en veel know-how aanwezig is om de problemen van de arbeiders in de bedrijven aan te pakken en op te lossen. Tijdens de voorbije week zag hij hoe de vakbond in de bedrijven het vertrouwen van de arbeiders geniet via de delegees. Dit wordt hun project en daar moeten en kunnen wij hen bij helpen.Atef spreekt met de tranen in de ogen over de herontdekkening van een verloren, gebroken droom. De droom van het socialisme, niet boven en naast, maar met de arbeiders. Wanneer ik hen naar de luchthaven voer beginnen Mohammed en Atef te zingen. Zij leggen mij uit dat het een oud arabisch lied is. Over een vriend die je verlaat en wellicht nooit terug ziet. Maar met melancholie en veel gevoelens: dankbaar voor de ervaring, triestig voor het afscheid maar met hoop voor de toekomst. Ik heb nieuwe syndicale vrienden, daar ver weg in Palestina
De Palestijnse economie is volledig afhankelijk van Israel. Door de bouw van de muur wordt de wurggreep steeds adembenemender. Voor het afsluiten van de grenzen en de instalatie van de militaire checkpoints werkten 160.000 Palestijnen in Israel, vandaag nog 40.000. Dit verlies aan arbeidsplaatsen heeft een 10-dubbel effect op de gezinsinkomens. Een inkomen zorgde niet alleen voor gans het gezin,maar ook voor broers en zussen. Mohammed werkte een paar jaar in Israel.Trots vertelt hij mij dat daardoor zijn broers konden studeren. Bij zijn thuiskomst uit Israel kwam hij beladen met vlees voor de ganse familie thuis.Zijn moeder barstte in tranen uit: hoe zij nu een feestmaal klaarmaken wanneer haar zoon de groenten vergat ? Een klein drama, binnen een groter drama van een overlevingseconomie. In Palestijna werkt 160.000 man voor de staat, de Palestijnse autoriteit. Door het stopzetten van de Internationale subsidies worden zij sinds maanden niet, of slechts een klein deeltje van hun loon betaald. De onderwijzers beslisten te stoppen met staken omdat de ouders bij hen aandrongen om de opvoeding en de toekomst van hun kinderen niet in gevaar te brengen,ook al werden zij niet betaald. De muur en de checkpoints(zo'n 600 in Westbank) maken werken en studeren gewoon onmogelijk. Proffen en studenten moeten koten en appartementen huren om de lessen te kunnen laten doorgaan. Israelische militairen controleren checkpoints minitieus. Laten Palestijnen slechts met mondjesmaat door de controle. Soms duurt dat 10 minuten,soms uren. Het begrip tijd vervaagt,afspraken kunnen relatief zijn... onbegrijpelijk voor ons. Want time is money of inkomen ?
Tijdens de discussies met de Palestijnse gasten valt dikwijls het woord Hamas. Hamas is een nieuwe partij die ontstond uit het Islamitische broederschap. Zij veroverden op zeer korte termijn de meerderheid in de verkiezingen, een groene Tsunami. Door het feit dat Fatah er maar niet in slaagt de Palestijnse droom op een eigen staat waar te maken. Door het feit dat extremisten meer en meer aanhang krijgen en een symbool worden voor een nieuwe droom: een wereldwijde Islamitische revolutie.Atef zegt dat de uitslag van de verkiezingen moet gerespecteerd worden. Democratie en verkiezingen kunnen niet gemanipuleerd worden, indien de verkiezingsuitslagen de grootmachten niet bevallen. Het gevolg is een internationale isolatie voor minstens vier jaar. Atef zag het aankomen: reeds 20 jaar geleden ageerden de moslimbroeders in de universiteiten voor de scheiding van mannen en vrouwen in de scholen, voor het dragen van hoofddoeken en voor het terugdringen van de vrouwen uit het publieke forum. Hamas heeft zelf een vakbond opgericht om zijn invloed te versterken. Atef vindt dit geen echte vakbond: zij zijn gericht op liefdadigheid. Toen een verpleegster aan de voorzitter van de Islamitische bond vroeg wat haat te doen stond, nu haar loon zou verminderd worden, zei die: " God (Allah) zal dit oplossen". Toch is Hamas een gevaarlijke extremistische partij die teert op de angst en de wanhoop van de Palestijnen.Zij hebben in Israel, maar ook werelwijd,objectieve bondgenoten. Rechtse partijen, zoals Likoud en George Bush, die willen dat de oorlog verder gaat, die willen dat de bezetting verder duurt. Het Palestijns-Israelische probleem is geinternationaliseerd. Syrie, Egypte, de US, Jordanië heel veel landen trekken aan de touwtje en proberen machtsposities in het midden-oosten in te nemen ten koste van de Palestijnen.De beste onderhandelingen en oplossingen kwamen steeds in zicht als Israel en Palestina zelf onderhandelden.
De voorbije week was het wel even stil op de blog. Een Palestijnse delegatie was te gast. Atef en Mohammed werden uitgenodigd om te komen vertellen wat er juist schort in hun bezette land. Ik trok een weekje met hen rond. De start was al moeilijk. Vrijdagmorgen vertelde een mail van Atef mij dat ze niet wegkonden uit de luchthaven van Amman. Vanuit Nablous hadden ze alle Israelische checkpoints doorstaan, alleen zaten ze met een tikket van Britisch Airways geblokkeerd. Groot-Britannie behoort niet tot de chengengroep en ze hadden een speciaal visum nodig, het visum voor belgie volstond niet voor de transit London-Brussel. Inventief zochten zij via een taximan een nieuw tikket: Amman-Frankfurt-Brussel. Dit lukte nu wel: een dagje later dan voorzien stonden zij in Brussels Airport. Amper een uur later werden zij op ons eerste seminarie voorgesteld. Zondag was hun enige vrije dag.Zij kozen voor Brugge en de zee. Zij hebben toch zelf een zee ? Ja, het was wel twintig jaar geleden dat zij de zee zagen. Opnieuw zorgt de Israelische bezetting daar voor. Wij kunnen ons moeilijk nog een bezet land voorstellen. In Westbank alleen zijn meer dan 600 checkpoints. Daar staan Israelische militairen iedereen zijn papieren, zijn bagage te controleren. Soms ben je er door in vijf minuten, soms in twee uur. Nooit kunnen zij afspraken maken. Studenten die op 15 minuten van de Universiteit wonen moeten op kot. Proffen zijn genoodzaakt een appartement te huren.Tijd is in Palestina dan ook een ander begrip dan bij ons... Na een mosselmaal op de zeedijk wilden ze de Ensor tentoonstelling in het PMK te Oostende zien. Grote ogen bij de pentekeningen van Felicien Rops. Een kleine kultuurchock Bij hen gesluierde vrouwen, hier blote madammen.
