geloofsaangelegenheden

B schrijft;

U hoeft het leven niet haastig naar binnen te schrokken, en als u het zou doen zou u het niet kunnen verteren.

Dag B,

Misschien bedoel je het volgende:
er zijn mensen, die deze idee hebben: dit leven ís het . In dit leven moet het gemaakt worden.
Ouders, die deze idee hebben, zouden kunnen redeneren:
"Ons kind moet alle kansen krijgen. Zo gauw mogelijk moeten al zijn bekwaamheden in kaart gebracht worden en vervolgens volledig benut. En we gaan hem leren en het daarheen richten, dat hij zo snel mogelijk alle dingen meegemaakt moet hebben, die maar meegemaakt kunnen worden, natuurlijk niet de slechte, slijtende, (dat hij dáartegen: 'Don't be involved' leert zeggen) maar alleen de positieve, plezier gevende.
Want dat is ook onze denktrant en wij hebben teveel gelukseenheden verspeeld. Dat mag ons kind niet overkomen. O, wat is het leven heerlijk maakbaar, vandaag de dag".

O gunst B, misschien bedoelde je dat helemaal niet. Sorry dan. Maar de vorige reageerders begrepen je bedoeling ook niet goed, dacht ik.

Ik ben een Christen en geloof, dat wij het leven uit Gods hand ontvangen hebben. Psalm 139 onder andere leert mij, dat God van oneindigheid al een plan voor ons leven heeft klaargemaakt, een plan dat er al in de eeuwigheid lag, onvoorstelbaar lang, voordat wij geboren werden.

Dat plan was goed, want God maakt alleen goede plannen. Toen we metterdaad geboren wérden, behoefden we alleen maar in dat plan te stappen. Maar dan was het wel nodig, dat- om te beginnen onze ouders- ons - als eersten- met de opsteller van dat goede plan in kennis brachten.

Dat hebben mijn ouders, onderwijzers en andere opvoeders dan ook gedaan naar hun beste kunnen. Ik heb werkelijk een goede voorbereiding gehad.
Maar ik stapte niet in dat plan en ontwikkelde mijn eigen plan, dat duisternis bracht. Maar tenslotte vroeg ik God om zijn goede plan. Dat bleek over Jezus en het erkennen van deze God en mens te lopen. Jezus erkennen als redder, die mijn zonden overnam.

Ik ga daar nu niet verder over uitweiden. Maar ik ben gaandeweg van dat plan gaan genieten als van ´goed, gul brood´, zoals een dichter het in het bevrijdingsjaar eens dichtte:
`O...om van vrijheid te genieten als van goed, gul brood`.

En ik ben nu 87 en ik geniet van Gods gulle brood met kleine, bedachtzame hapjes.
Vandaag vroeg ik God nog:
"Heer...ik doe zo veel voor u, (denk ik), maar raak ik het contact met u niet een beetje kwijt. Ik bid te weinig. Mag onze relatie weer eens wat dieper worden. U hoeft zich niet te haasten met antwoorden. U weet het nu. Ik ben nu even heel stil. En als er na een poosje 'stil zijn'geen bericht van u komt, dan blijf ik vertrouwen, dat u aan relatieherstel werkt."

Je kunt dus zeggen, dat ik het leven niet naar binnen schrok. Ik geniet ervan met kleine, voorzichtige hapjes. En dat bevalt me best. Vooral op mijn leeftijd verslik je je zo gauw.

Is dit antwoord een beetje naar 't zin, B. Je zegt het maar hoor.

Daag
Ger