Peter de grote stichtte St Petersburg. Peter de grote werd omwille van zijn snor de"kat" genoemd. Maar zijn uiterlijk zal niet de enige reden geweest zijn. Hij was de belangrijkste Tsaar uit de Romanov-familie en je kan vandaag zijn zomerverblijf " Petershof" nog bezoeken. Het is moeilijk om je het allemaal voor te stellen,want we beschikken waarschijnlijk niet meer over die ongelooflijke kapitalen om dit te realiseren. Voor de goede verstaander, ik val daarom niet om van bewondering , eerder integendeel. Het zomerpaleis, Petershof, werd na de revolutie omgevormd tot museum van het volk. Hitler had het spul bijna volledig platgebombardeerd in WOII. Tot op vandaag zijn de Russen het gebouw nog aan het restaureren, nu met meer ijver dan een paar jaar geleden. Maar de gewone man, zal daar niet van wakker liggen; Peter de Grote reisde veel rond en Europa en zag Versailles. Meteen wou hij een kopie voor zichzelf, alleen alles moest iets groter, iets verbluffender. De fonteinen zijn in ieder geval geslaagd. Massa's water spuiten op basis van natuurlijke communicerende vaten de lucht in. de Franse tuinen zijn evenzeer gelukt. Met de nodige verrassingen. Peter de Grote hield er namelijk van zijn gasten in verwarring te brengen en te verrassen. Zo zijn er in de tuin "bespiedertjes". Dat zijn gewoon onverwachte fonteinen die je nat sproeien. Lachen geblazen in de jaren 1600. Ander grapje: de Chinese kamers in het paleis. Vol met porceleinen beeldjes om de gasten te confronteren met ongewone en ongekende voorwerpen. Porcelein was namelijk een fabrieksgeheim. Of gaat het over de kamer vol met schilderijen die de gewonnen oorlog tegen de Turken moet aantonen. Een van de schilderijen is te gek: de Tsaar liet namelijk een echt schip in Livorno opblazen opdat de Duitse schilder Philippe Hacker de overwinning in Cesna exact zou kunnen weergeven. Maar de waanzin van Peter de grote was nog groter: gasten werden met koffiekopjes vol sterke drank uitgetest tot ze er bij neervielen. Peter de Grote stierf op 52-jarige leeftijd aan een verkoudheid. Maar misschien was het gewoon de alcohol die hem velde, zoals vandaag nog altijd zeer veel Russische mannen. De gemiddelde leeftijd waarop mannen in Rusland vandaag streven is 59 jaar, vrouwen leven tot 79 jaar. Een alcohol en sigarettenkloof van 20 jaar ! Enkel Zuid-Afrika heeft een dergelijk sterftecijfer door de Aidsepidemie... S'avonds dineren we in de beroemde Astoria. Beroemd omdat Hiltler er een overwinningsfeestje moest annuleren. Beroemd omdat de Amerikaanse journalist John Reed er zijn boek schreef over de Russische Revolutie" 10 dagen die de wereld veranderden" Beroemd omdat de bekende Sovietdichter Serge Ensenin zelfmoord pleegde, na nog een gedicht met zijn bloed op de muur van het hotel geschreven te hebben.. maar blijkbaar was hij een vogel voor de kat voor het regime...
Andrey vertelt ronduit over zijn passie: taal. Pas na 18 jaar studeren kreeg hij zijn ingenieursdiploma in taaltechnologie. Om het in orde te krijgen met Moskou duurde het nog negen maanden. Nu runt hij een hotel, oraginzeert toeristenbezoeken, helpt zakenlui aan contacten, doceert en onderzoekt aan de Universiteit. Zoals de meeste Russen moet hij meerdere jobs combineren om rond te komen. De gouden Soviettijden zijn voorbij, Rusland zoekt een nieuwe identiteit.Alle clichés worden bevestigd: de kloof tussen rijk en arm groeit iedere dag, de vroegere sovjetnomenclomentura herschoolde zich in maffia en is schandalig rijk. Het proletariaat drinkt zich lazarus, zonder uitzicht op een of ander alternatief. Rusland produceert niks meer, alle Westerse luxeproducten van de gekende multi's worden vrij geimporteerd. Er bestaan kleine marktjes voor de "arme" en gewone mensen, grote verkoopscentra voor rijke toeristen en de Russische maffia.Voor de rest is alles nep: nepbont, nepvodka, nepprentkaarten, nepamber.. meestal zelfs uit China. Arbeiders in Rusland hebben geen keuze: ofwel werken ze in een staatsdienst voor een laag loon ( 300 tot 600 euro per maand ) met werkzekerheid ofwel werken ze in de privé-sector voor iets meer maar zonder sociale zekerheidsverzekering. Jongeren kiezen voor loon, ouderen voor zekerheid... maar ze moeten wel samen wonen want het leven kost zo duur dat ze wellicht veel kunnen discussieren, maar elk hun eigen woonst is een luxe die ze zich niet kunnen veroorloven...
Een begroting is zo wat een berekening van wat je allemaal denkt te gaan doen als regering en hoe veel centen je denkt dat dit allemaal zou kosten. In de voorbije jaren was dit wekenlang vergaderen tussen de verschillende kabinetsadviseurs, politieke spanningen tussen de verschillende regeringspartijen om ten slotte in het parlement na een stevig debat goedgekeurd te worden. Deze regering maakt er reeds maanden een potje van. Het duurde tot eind mei voor de begroting van 2008 in het parlement binnen sukkelde.Met enorme gaten, een niet-sluitende begroting, die de Vlaamse regering zou bijpassen in ruil voor een verregaande staatshervorming. ( de vette vis). Vandaag lees ik in de krant dat begrotingsminister Van Mechelen de beloofde reservering van 400 miljoen euro opnieuw inslikt. Want als dit geen lepe trukken zijn: om federaal de rekining te doen kloppen vraag je aan de regionale regering dat ze 400 miljoen euro niet uitgeven. Maar er is meer.Reeds verschillende maanden had men ons gewaarschuwd dat er grote besparingen zouden nodig zijn, dat de rekening niet meer klopte en dat we zeer zuinig met de centen zouden moeten omspringen.Vandaag horen we daar niks meer van, integendeel er werd zelfs nog geld gevonden om de laagste pensioenen te verhogen en enkele sociale maatregelen in de begroting te voorzien. Heeft de regering dan plots een goudschat gevonden ? In zekere zin wel. Leterme I zal namelijk de geschiedenis ingaan als de man die sluipend en zonder veel heisa de manier om een begroting op te stellen grondig veranderde. Zonder parlementair debat, zonder grote verklaringen, maar stilzwijgend en met instemming van alle politieke partijen.Vroeger werd een begroting opgesteld op basis van de ramingen van de departementen en de ministeries. De begroting 2008 werd simpelweg opgesteld op basis van de uitgaven van 2007 + 3%. Een gigantische besparingsoperatie, waarbij alle partijen konden beslissen zonder te beslissen...
De titel alleen al: huiselijk geweld. Het bonkt reeds een paar dagen door mijn hoofd. Huiselijk en geweld staan als een tang op een varken. Nochtans blijkt ene Ignace Crombez, organisator van Missverkiezingen en vrouwelijk schoon ook binnenshuis een agressor. Laten we even kijken waarover we het hebben. Een op vijf, das 20% van de relaties,blijkt hardhandig. Niet omdat de partners dat leuk vinden, maar gewoon omdat er iemand zich te buiten gaat wegens teveel alcohol, of iets anders. In de praktijk: mensen die zich dringend moeten laten behandelen. Alleen : het slachtoffer ziet die persoon die slaat doodgraag. Dus wordt er geen klacht ingediend, dus worden de harde agressies onder het vloertapijt geveegd.In algemene discussies zegt men dat dat dit een individueel probleem is, geen mensenrechtenprobleem. In Zuid-Amerika zegt men zelfs dit is machismo. Ik geloof daar allemaal niks van. In relaties zijn omgangsnormen;geen veroveringsnormen. Dit is voor de beesten. Bijten, krabben, slaan hebben weinig vandoen met kussen, aaien en strelen. Mensen die niet op een gewone manier kunnen liefhebben, hebben hulp nodig. Van ons allemaal. Van iedereen. Maar er zijn grenzen. Als er strafbare feiten gepleegd worden, moet de overheid tussen beide komen. Al is het maar om erger te voorkomen..
De staking van flight-care en aviapartners toont nieuwe slachtoffers op tv: honderden mensen die staan te wachten tot hun bagage op het vliegtuig geraakt. Vandaag las ik in de krant dat een handige meneer de klachten van die gedupeerde reizigers zal verzamelen en daar mee naar de rechtbank stapt. Minister Magnette doet er nog een schepje bovenop en stelt stoer dat reizigers die door de staking hun bagage verloren een vergoeding moeten krijgen. Nieuw bij deze staking is dat er steeds zwaardere termen gebruikt worden om de gevolgen van een stakingsactie te omschrijven: reizigers worden " gegijzeld", zijn "gedupeerd",de fundamentele mensenrechten -zoals het recht op een vliegvakantie- worden met de voeten getreden. Het lijkt me allemaal lichtjes overdreven. Laat staan dat we begrip zouden opbrengen voor de stakers, laat staan dat we even zouden nadenken over de arbeidssituatie en de lonen van die werknemers die al die valiezen ook nog in een zeer korte tijd in en uit het vliegtuig moeten krijgen. Want een reiziger die twintig minuten op zijn valies moet wachten wordt snel een ontevreden reiziger die foetert op de slechte dienstverlening. Onze samenleving wordt steeds onverdraagzamer en steeds egoistischer: ik koop een vliegtuigtikket en een all-in verblijf met armbandje; Wie daar de dupe van wordt is steeds minder belangrijk; Indien er ook maar één seconde iets misloopt dan dreig ik, roep ik , jawel dien ik klacht in bij de rechtbank. Want ik heb betaald, ik heb een contract en volgens dat contract moet mij die service geleverd worden. De diensten worden steeds meer zoals goederen: ook als daar mensen achter staan die de dienst moeten leveren. We verwachten dat die mensen dat doen met de glimlach en zeer professioneel... tegen de laagste prijs
Ps: Dit weekend bleek uit een artikel in " De Morgen" dat de handige meneer die klacht indient niet aan zijn proefstuk toe is en reeds herhaaldelijk klachten verzamelde, maar ook dat hij van extreem-rechtse signatuur is.
In oktober wordt de top van de fransprekende landen in Quebec georganiseerd.Dergelijke zaken worden maanden vooraf grondig voorbereid via allerhande congressen en colloquia. De politieke top is dan als het ware de kers op de taart. Zo kwamen deze week een 2000 proffen in Quebec vergaderen over hoe het nu met de taal van Moliere gesteld is in de wereld. Met een woord :zeer triestig, want het onderwijs in het Frans gaat overal achteruit waar het niet verplicht is. Voor de Franstaligen een zoveelste reden om aan de alarmbel te hangen, want de strijd tussen Anglofielen en Francofielen blijft een wereldstrijd. President Sarko maakt handig gebruik van het machtsvacuum dat ontstaat door de Amerikaanse verkiezingen. Voor Sarko een uitgelezen kans om Frankrijk, maar vooral zichzelf, op de wereldkaart te zetten. Hij slijmt als volgt: De Canadezen zijn onze vrienden, Inwoners uit Quebec zijn onze broers. Via Cultuur ondersteunt Frankrijk zijn imago. Zo hadden we gisterenavond een avondje theater in een dorpje- Petite Vallee- waar het chanson reeds 150 jaar gekoesterd wordt. De vijftig aanwezigen konden een gesponsorde tournee volgen van het kruim van de nieuwe lichting :Ours en Jeanne Chertal. Subliem. Maar de vraag blijft of taal macht schept of is het beheersen van meerdere talen een toekomstgerichte troef ....
Een van de grote toeristische troeven van Canada is de prachtige parken vol natuurschoon die te bezoeken zijn. Minder bekend is het feit dat de oorspronkelijke bewoners van die parken op een wreselijke manier uit de parken verwijderd en uitgedreven werden. Zo werden voor het park Forillon in Gaspe niet minder dan 205 families uit hun huizen gedreven, dit waren vooral vissers. Frontman van de strijd en symbool is Jacky Vautour, die meer dan 10 jaar vocht tegen de verwijdering van zijn land door de oprichting van een park in de periode 1968-1979. Hij werd manu military met zijn gezin uit zijn huis verwijderd en voor een drietal maanden in een motel op kosten van de staat gestopt. Toen hij maat bleef in de media komen werd hij en zijn familie gewoon in de gevangenis gestopt. Hij haalde het voor de rechtbank en men moest hem vrijlaten. Hij trok opnieuw naar zijn grond en zette er tenten en voorlopige barakken. De overheid iet hem begaan omdat ze er van overtuigd waren dat de koude en het onguur weer hem wel zou kraken. Hij woont er nog steeds... . Heeft zijn strijd iets opgeleverd ? In ieder geval zijn er nooit meer dergelijke uitdrijvingen gebeurd en paste de overheid zijn beleid aan. Maar je hebt toch bedenkingen als je ziet hoe er voor ieder dier een plakkat met uitleg staat en de problematiek van de uitdrijvingen doodgezwegen wordt. En zeker als je ziet hoe er nu in de parken omwille van commerciele doelstellingen toeristen in luxe yurts ontvangen worden..
Bombardier,een Canadese multi en de baas van de Brugeoise, kondigt met veel bravoure de bouw van een nieuw vliegtuig aan de C versie. Die zal geassembleerd worden in de vestiging St Laurent te Montreal.Een deel van het nieuwe vliegtuig wordt in Ierland gemaakt, een deel in China. De firma heeft de financiele risico's tot een strikt minimum weten te beperken door het uitspelen van de regeringen, de provincies en de landen tegen elkaar. Bombardier betaalt zelf een derde van de investering,Groot-Brittannie en de provincie Quebec zijn ook goed voor een derde en het laatste deel wordt betaald door de toeleverenciers van Bombardier. In totaal 3 milliard Canadese dollar.China moet niet betalen: zij sloten vorig jaar een akkoord af met Bombardier om nieuwe treins te bestellen en passeren nu aan de kassa in functie van werk en nieuwe technologieen. De vakbonden en de arbeiders betalen eveneens cash: de lopende CAO wordt opengebroken en verlengd tot zes jaar. Tegenprestatie is flexecurity: werken tijdens de weekends in ruil voor werkzekerheid, de toelating voor Bombardier om de helft van de nieuwe aanwervingen - 3000 werknemers- als tijdelijke contracten te mogen aanwerven of interims. Maar daarmee is het nog niet gedaan; ook het onderwijs zal voor pasklare en hoog opgeleidde afgestudeerden moeten zorgen. Alleen door de voorbije herstructureringen in de luchtvaartindustrie geloofden niet zo veel jongeren meer dat de luchtvaartindustrie een goede keuze was. Nu moeten zij via een speciale campagne opnieuw gesensibiliseerd worden. De vergelijking tussen de luchtvaartindistrie en de auto-industrie ligt zo voor het grijpen: overal wordt er geherstructureerd, de capaciteit is aan het krimpen, de arbeiders moeten zich maar aanpassen. De Canadese vakbondsleiders waren zeer opgelucht toen de CAO-voorstellen door 85 procent van de werknemers aangenomen werden....
Meer dan 12000 families in de stad Quebec doen beroep op voedselhulp. De stijgende voedselprijzen zorgen er voor dat families die moeten rondkomen van het minimumloon steeds meer beroep moeten doen op de voedselbank. Franco Dragone, de Italo-Belgische kunsternaar, beroemd van de Cirque du Soleil en Cecile Drion, bouwde in het kader van de viering 400 jaar Quebec een moestuin op het dak van het museum van de beschaving' De oogst van deze groententuin wordt geschonken aan de voedselbank, In samenwerking met Oxfam wordt geld ingezameld voor een project en de waterproblematiek neemt een belangrijke plaats in door de organisatie van een vertelput met videokinderen.Maar de groententuin heeft ook een educatief aspect en leert bijvoorbeeld ook iets over de planten zelf. Zo leerde ik dat Salie de eigenschappen heeft van een 20-tal planten. Een spreekwoord zegt " met Salie in de tuin,heb je geen dokter nodig ". De Indianen rookten Salie om lichaam en geest te reinigen en de boze geesten te verjagen. In de vredespijp mengden ze salie met andere kruiden. Het tuintje van Dragone is visionnair: voedsel wordt wellicht zo duur als kunst...
We huurden een wagen en toeren rond in het landelijke Gaspesie. Walvissen kijken, wandelen in de bossen, veel kunst. Allemaal een beetje Frans. Franser dan in Frankrijk, katholieker dan de Paus.Zij hebben in St Anne de Beaupre zelfs een heus Lourdes opgericht, een bedevaartsoord waar ganse horden bedevaarders een laatste stukje hoop op genezing komen zoeken. Het regent. We rijden verder de St Laurens rivier af, maar veel is er niet te zien. Mist. Een klein museum herbergt landschapschilders die van het leven in de bossen en de Indianen verheven schilderijen maken. Opdat er een onderscheid met fotos zou zijn, gebruiken ze schreewlelijke kleuren. S'avonds regent het nog steeds.maar het belet ons niet pret te maken en een glas te drinken met vier Quebecse vrouwen in de wirlpool in open lucht. Want de inwoners van Quebec zijn zeer open en gastvrij. Kom je een winkel binnen, dan krijg je steevast de vraag : ok, alles goed is met je. Toch zijn Quebecquois zeer direct en zeggen ze meteen wat ze denken en waar het op staat. Zij schuwen de controverse niet, maar iedereen heeft recht op zijn mening. In tegenstelling tot Vlamingen heeft de taalproblematiek hen niet introvert gemaakt of op zichzelf teruggeworpen. Zij spreken ons graag aan en heten ons welkom, van het contact met de inwoners van Quebec en hun belangstelling kunnen we zeker niet klagen..
De palestijnen hier noemen Inuits. Ongeveer 1 procent van de bevolking: 80.000 mensen, 11 volkeren, 40 gemeenschappen,15 dorpen. Allemaal verschillend met namen als de Abenakis, de Alquins,de Atikmekw, de Micmacs, de Mohaks, de Hurons-Wendat.. Een mooi overzicht van hun levenswijze en cultuur vind je in het museum van de civilisation - of sifilisation-in Quebec. Het verhaal van de Inuits is verre van mooi. Zij werden voor alcohol en kralen van hun grond verdreven en in reservaten als verwende kinderen opgesloten. Zij wilden immers niet meewerken aan de grote economische ontwikkeling, waarvoor alle immigranten hier uit alle delen van de wereld toestroomden. Inouts kenden geen begrippen als prive-bezit, in hun taal ontbreken begrippen als hij en zij, zij denken in termen van wij.De grote werken als mijnontginning verdreven de inouts van hun gronden en vooral van hun toegangswegen en hun trekkingroutes.Eenmaal de mijnuitbating na een dertig-tal jaar niet meer winstgevend was trokken de oorspronkelijke inwijkelingen weer weg. Voor de Inouts een onverwacht geschenk. Alsof zij hun gronden terugkregen.Maar de provincies, motor in Canada van de economische ontwikkeling, weigerden aanvankelijk de Inouts opnieuw toe te laten. Een ganse protestbeweging zorgde voor nieuwe akkoorden over de gronden. Dit kaderde in de modernisering van de staat, het liberalisme, dat van gelijke rechten en het bestrijden van discriminatie een prioriteit had gemaakt. Het bestrijden van dit primair racisme is een werk van lange adem,want vandaag bestaan er nog steeds veel vooroordelen tegenover de Inouts.Men verwijt hen te teren op de akkoorden,geen belastingen te betalen en niet mee te werken aan de welvaartstaat.Maar hun overtuiging zit dieper: zij vinden leven in de natuur en gaan vissen veel belangrijker...
Het grote zeilschip Belem meert aan in de haven van Quebec. Aan boord : eerste ministers, consuls en ander internationaal hoog gezelschap. Aan de top van de driemaster: een franse en een quebecvlag. Een diplomatieke franse weerwraak op de angelsaksische overwinning tijdens opeenvolgende veldslagen tussen Frankrijk en Groot- Brittannie in de jaren 1700. Het park van Abraham was meermaals het toneel van zeer bloedige veldslagen tussen de Franse en de Britse legers, maar telkens werd de overwinning bekomen door de strijdmacht die als eerste hulp kreeg van buitenaf door de komst van een schip. De race op zee werd steeds door de Britten gewonnen. De pogingen om Quebec aan de kant van de overwinnaar en de kolonisator te krijgen mislukten steeds: taal, het Frans, en godsdienst, het christianisme, zorgen voor de weerstand tegen de bezetter. Canada ontsnapte ook aan de franse revolutie, maar ook aan iedere burgerlijke revolutie tot in de jaren 1950, toen een einde kwam aan de harde conservatieve lijn en Canada de vensters naar de modernisering open gooide met de wereldtentoonstelling. Het prive-initiatief - de kerk- kon de aangegane verbintenissen inzake ziekenzorg en onderwijs niet meer aan. De staat nam de ganse socio-profit,een groeisector -in handen. De verzorgingsstaat werd geboren. Canada werd ook zeer langzaam een confederatie. En dan nog om te ontsnappen aan de grote Amerikaanse nabuur.De buitenlandse politiek van Canada bleef tot na WO II in handen van de Britse kolonisator, slechts veel Candees kanonnenvlees tijdens de wereldoorlogen zorgden voor de Canadese autonomie.Maar welke autonomie als je de mensen smalend hoort zeggen: wat doen we nu in Afganistan, tenzij opnieuw kanonnenvlees leveren voor andere grootmachten....
Noot: amper drie dagen later werd de 87ste dode Canadese soldaat uit Afganistan gerepatrieerd. Pacifisten die tegen de militaire parade op 400 jaar Quebec probeerden te protesteren door zich in de militaire parade te mengen werden hardhandig aangepakt en doodgezwegen in de media
Op vakantie. Quebec lijkt erg op vlaanderen: rijk, proper,duur en een beetje introvert. Alleen: hier spreken ze frans, maar ze willen net als bij ons alleen voor zichzelf betalen. Doen ze ook en zo zijn er nogal wat bijkomende taksen voor de stad of de provincie op de diensten of de goederen. Wellicht ziet onze toekomst er ook zo uit: vol met lachende en sportende gezonde lui,weinig agressiviteit,veel tolerantie, alcohol super duur, sigaretten onbetaalbaar en overal is het verboden om te roken of alcohol te drinken in het openbaar. Senioren zijn massaal aanwezig, de morele standaarden zijn vervangen door het gezondheidsmotto: let op uw gezondheid. Maar wel extra aandacht en toegankelijkheid voor mensen met een handicap. Openbaar vervoer is bijna weggeprivatiseerd met enorme parkeerproblemen voor gevolg. De zelfkant van de samenleving is prominent in het straatbeeld aanwezig. En blauwe vlaggetjes, als teken van zelfstandigheid. Montreal is de stad waar Leonard Cohen zijn inspiratie vond. Als openener van het Jazz-festival een tribute too. Chapeau voor Leonard door Buffy St Marie, Zachary Richard en veel Canadese vedetten. Op de playlist Suzanne, the Universal Soldier, maar ook Halleluja. Want Christelijk wordt hier nog steeds met een hoofdletter geschreven...
Het ABVV heeft een 17-tal projecten in verschillende continenten. Een groep uit Cuba, Peru, Colombia, Nicaragua is op bezoek. We worden ontvangen door Freddy Thielemans, burgemeester op het Brusselse stadhuis.In vlot Spaans spreekt hij tot de delegatie. Geen gelegenheidstoespraak, maar echte een warme speech vol humor. En belangrijk: hij luistert. Iedereen brengt zijn problemen naar voor en krijgt een antwoord van de burgemeester. Op zijn kabinet valt een leuk detail op: een klein beeldje dat de aapjes, horen-spreken en zwijgen-uitbeeldt maar dan met Marx, Lenin en Engels. De volgende dag wordt samen met de Internationale gasten een colloquium georganiseerd over vier verschillende thema's: de globalisering,de noden van projecten in het Zuiden, de relaties tussen Europa en Latijns-Amerika en de syndicale rechten en vrijheden. In de werkgroep syndicale rechten en vrijheden schetst Miguel Puerto van Ictur het weinig rooskleurige plaatje. In Colombia, Costa Rica en Guatemala wordt vakbondsmilitanten vermoord, moeten ze verhuizen, worden ze bedreigd. Dit alles reeds jarenlang met vb in Colombia meer dan 2500 vermoordde vakbondsmilitanten. Maar ook in ons democratische landje worden syndicalisten niet altijd met zachte hand opzij gezet. Zij worden ook geintimideerd, bedreigd ontslagen en geisoleerd. Gewoon omdat ze de democratie en het recht op spreken ook in het bedrijf willen doen respecteren. Terug naar Latijns-Amerika. In sommige landen kan het toch anders. In Ecuador wordt nu aan een nieuwe grondwet gewerkt, waar de syndicale rechten meer gerespecteerd zullen worden. In Venezuela wordt de vakbond meer betrokken bij de besluitvorming.In Cuba speelt de vakbond zijn rol in de onderhandelingen tussen werkgevers en regering. Op het einde vroeg Nico Cue zich af waarom een journalist die vermoord wordt altijd op de voorpagina van de kranten staat, terwijl wanneer er 30 vakbondsmilitanten vermoord worden dit hooguit een klein berichtje op pagina 18 waard is ?
Wandelend door de straten van de oude stad in Nablus, het armste gedeelte van de stad,krijg ik veel belangstelling van kinderen.Begrijpelijk zo veel toeristen lopen er niet rond in deze afgesloten stad. Maar de kinderen weten zich soms geen houding aan te nemen en worden zenuwachtig en agressief. Neda studeert af en komt fier als een gieter haar eindwerk aan mij tonen.Het eindwerk gaat over de situatie van kinderen onder de bezetting. Met het woord kinderen bedoelt ze kinderen van 5 tot 14 jaar.Zij verontschuldigd de ouders : zij zijn volgens haar niet zo hoog opgeleid en weten niet goed hoe ze moeten reageren tegenover hun ballorige kinderen. Meestal slaan ze dan gewoon. Door geldgebrek belanden kinderen al snel op de straatprostitutie of in een of andere job.Zij staan onderaan de ladder: doen het gevaarlijkste werk in de bedrijven, het lastigste werk,blijven van school,doen jobkes voor de straatmaffia en belanden dan ook dikwijls in de gevangenis. Thuis worden kinderen worden geslagen, gestraft. Welk soort straffen: het verbieden van Internet, de GSM of huisarrest. Dit is niet minder of meer dan isolatie.Komt daarbij nog de verschillende behandeling van meisjes en jongens in deze samenleving. Meisjes worden hard gestraft, jongens mogen alles. Hoe kan dit aangepakt worden, wat doe je praktisch nu ? Neda heeft een aantal oplossingen uitgewerkt. Zij wil een organisatie oprichten die de families bezoeken en praten met hen over opvoeding.Kinderen moeten kunnen spelen, zodat ze niet op straat rondhangen. De media moeten dit ondersteunen en er moeten opleidingen over opvoeding ingericht worden. Kinderen in oorlog hebben geen rechten....
Histadrut is de Israelische vakbond. Hij wordt geacht ook de Palestijnse werknemers in Israel de verdedigen. Maar Histadrut is niet alleen een vakbond: het is de kweekvijver voor alle belangrijke politici in Israel.Alle politieke partijen hebben dan ook een niet-gekozen, rechtstreekse vertegenwoordiger in het uitvoerend bestuur van Histadrut. In 1995 sloot Histadrut in de slipstream van de Oslo-akkoorden een overeenkomst met de PGFTU over de Palestijnse arbeiders in Israel en de nieuwe industriele zones in bezet gebied. Die arbeiders moeten immers een bijdrage betalen aan Histadrut, want willen zij verdedigd worden inzake arbeidsgeschillen dan moeten zij daar terecht. De Israelische overheid erkend de PGFTU niet. De helft van die bijdrage was bestemd voor de verdediging van de Palestijnse arbeiders, de andere helft zou uitbetaald worden aan de PGFTU. De hele wereld weet ondertussen dat dit akkoord dode letter blijft.Alle ontmoetingen om dit akkoord te implementeren draaiden op niks uit of werden uitgesteld. Telkens de een of andere vakbond de druk verhoogd,wordt een ontmoeting voorgesteld,eenmaal de druk van de ketel worden de PGFTU-onderhandelaars voor de zoveelste maal wandelen gestuurd. De PGFTU vroeg aan Histadrut om de mishandelingen van Palestijnse arbeiders aan de checkpoints of de inbreuken op de veiligheid en gezondheid in de industriele zones met een waarnemer te komen vast stellen. Niks, nada, Niemand, zelfs geen antwoord. Toen een taxichauffeur in 2004 aan een checkpoint werd neergeschoten reageerde de internationale vakbondswereld geschokt. De PGFTU stuurde brieven naar de IAO, het IVV, de Isrealische eerste minister én Histadrut. Allen antwoordden op de brief, maar voor Histadrut was een woordje van medeleven er te veel aan.Er werd dus reeds veel gepalaverd,meestal zonder Histadrut. Tijd voor verandering, tijd voor concrete resultaten.Blijven die uit op korte termijn dan moet er een oproep tot boycott tegen Histadrut uitgeroepen worden in alle Europese en Internationale vakbondsfederaties. Want een boycott van Histadrut is een boycott van de Israelische politici.... al is het maar om onze eigen geloofwaardigheid te behouden !
Wat doen meer dan 5000 Ngo's in Palestijns gebied ? Zorgen voor de directe tewerkstelling van meer dan 5000 werknemers en de indirecte tewerkstelling van meer dan 50.000 werknemers ? Bassan Salhi,een palestijns parlementair is kritisch. Hij spreekt met heimwee over de 1° intifada, toen het "volk" zich spontaan organiseerde en forums en basiscomités oprichtte om acties te plannen, politieke platforms te schrijven en de echte weerstand tegen de Israelische bezetter te organiseren. Nadia denkt met tranen in de ogen terug aan die strijdbare periode in haar leven, nu werkt ze voor een Ngo. De leiders van deze basisbeweging werden gerecupereerd hetzij door politieke partijen, de palestijnse autoriteit of de Ngo's. De Palestijnse autoriteit wilde haar gezag vestigen. Soms door de verzwakking van politieke concurrenten, soms door de controle op de Ngo's.Met de Ngos hebben ze ondertussen leren leven: het is te noodzakelijk voor de overlevingseconomie van Palestina. Maar door deze operatie verloren zowel de overheid ( 160.000 werknemers volledig vanuit het buitenland gefinancierd) als de Ngo's de directe aansluiting met de gewone man. Wat moet er nu gebeuren ? Wat is de rol van de vakbonden of bestaat er in de gepolariseerde samenleving geen middenveld ? Het middenveld moet volgens Bassan Salhi opnieuw opgebouwd worden via de organisatie van het vrijetijdsleven zoals sportclubs,ontspanningscentra. Dan pas zullen de werknemers opnieuw in de vakbond geloven. Het woord geloven doet met sterk aan het ACV-model denken met jongerenbeweging, vrouwenbeweging kortom de organisatie van een vakbond buiten het bedrijf. Voor mij niet gelaten, maar de echte sterkte van een democratische vakbond begint in het bedrijf.Ook in Palestina...
Ik wou wel een gesprek met Darna, omdat we via de vrienden van Darna, een Parijse vrijwilligersorganisatie de verkoop van zeep promoten. Ik wou wel eens zien wat er met de centen gebeurt. Darna is een netwerkorganisatie die 73 verschillende verenigingen ondersteunt in Palestina. Het is de eerste Palestijnse NGO die op eigen vleugels kan vliegen zonder buitenlandse centen. Zij verkopen vooral zeep,een typisch product van Nablus.Met de winst financieren zij activiteiten,opleidingen,een bibliotheek en een internetcentrum. De bibliotheek is er vooral om studenten, die hun cursussen van de universiteit niet kunnen betalen toch de nodige cursussen te kunnen geven. In het Askar vluchtelingenkamp zorgen zij er ook voor dat gehandicapte vrouwen toch een inkomen voor hun gezin kunnen verdienen door borduurwerk. Allemaal goede doelen, maar ze geven een idee van de armoede en de problemen in het Palestijns gebied. In schril contrast troont een villa van de multimiljonnair op de top van de Nablusberg in carreramarmer. Dit paleis toont op een ongelooflijke manier de kloof tussen rijk en arm in Palestina. Meer dan 60% van de bevolking is volledig afhankelijk van de Internationale hulp van buitenaf. Maar dat is niet wat de Palestijnen vragen: zij zijn geen bedelaars, maar willen werken.Waardig werk, voor een waardig leven !
Op vrijdag is het hier zondag. De stad slaapt,de mensen gaan naar de moskee of doen een uitstapje. Wij doen dan maar het uitstapje naar El Badroom. Daar is een soort bos met watervalletjes waar families barbecuen. Kinderen huppelen vrolijk rond,mannen roken de huble-buble en soms ook vrouwen. Er wordt gegeten en koffie gedronken. Als toetje een watermeloen die in de fontein werd afgekoeld. Wij zijn als vreemdelingen overal erg welkom, en krijgen veel bekijks. We rijden terug om de familie van Mohammed te bezoeken. Aan het open checkpoint staan veel Palestijnse soldaten met vrienden- dit zijn blijkbaar milities, die de soldaten helpen in het opsporen van illegale wagens. Blijkbaar is de rust en de controle teruggekeerd in Nablus. De ramen in het splinternieuwe gemeentehuis zijn vervangen, enkel de ramen in het hotel Yasmeen herinneren nog aan de voorbije vuurgevechten. De familie van Mohammed is een traditionele familie:de vader en de moeder,broers, zusters,zoons en dochters wonen allemaal in hetzelfde huis. Vrouwen komen ons niet begroeten, er zit immers een vreemde man in de ontvangstkamer. De ontmoeting is hartelijk en we krijgen fruitsap en arabische koffie.De koffie smaakt een beetje speciaal door de toevoeging van Haal, een soort geplet kruid. Plots verandert het bezoek in een tupperwareparty, want een zus van een familielid komt schoenen, doosjes en tasjes verkopen. Palestijnen hebben ondanks de situatie veel humor. Wat denk je van dit mopje. Bush en Arafat zitten in de hel.Zij willen naar hun land telefoneren om de situatie te bespreken.God gaat akkoord, maar ze moeten wel hun telefoon betalen. Bush belt vijf minuten over Afganistan en Irak. Hij moet honder dollar betalen. Arafat belt twee uur naar Abbou Mazzen.Hij moet slechts 5 dollar betalen. Wanneer Bush protesteert zegt God, jij had een internationaal gesprek, Arafat een lokaal gesprek....
Van Jeruzalem naar Tel Aviv om Irma, een Armeense facilitator op te pikken aan de luchthaven. Onderweg naar Nablus vallen de vele joodse kolonies op: helverlicht, terwijl de Palestijnse dorpen in de nacht verdwijnen. Aan het Al Huwara checkpoint staat Atef met dochter Lena ons op te wachten.We krijgen eerst een sightseeing Nablus by night voor we in het All Yasmeen Hotel inchecken. Vandaag is het 41 jaar geleden dat Israel Palestina bezette. Toen was Atef 17. Hij was in het verzet, en vloog voor 10 jaar de gevangenis in. Daarna studeerde hij vier jaar en werd verkozen als studentenleider in Nablus.In die periode belandde hij 17 keer,voor korte of lange tijd opnieuw in de gevangenis. Maar Atef zegt er bij: iedereen maakte wel al eens kennis met aanhouding en de gevangenis. We moeten het niet over het verleden,maar over de toekomst hebben en hoop bieden aan de bevolking. Want ondanks de situatie gebruiken de Palestijnen hun culturele identiteit als wapen tegen de bezetting. Zo spreken de Palestijnen allemaal een dialect en zijn er niet minder dan 67 verschillende dialecten.Maar het sterkst zijn de Palestijnen in het ambacht, de beroepsfierheid.Zo was ik bij de kapper vandaag. Het ambacht kapper werd alle eer aangedaan en ik werd door een krak onder handen genomen,een meester... hier noemt men dat een malem...
