Een van de grote toeristische troeven van Canada is de prachtige parken vol natuurschoon die te bezoeken zijn. Minder bekend is het feit dat de oorspronkelijke bewoners van die parken op een wreselijke manier uit de parken verwijderd en uitgedreven werden. Zo werden voor het park Forillon in Gaspe niet minder dan 205 families uit hun huizen gedreven, dit waren vooral vissers. Frontman van de strijd en symbool is Jacky Vautour, die meer dan 10 jaar vocht tegen de verwijdering van zijn land door de oprichting van een park in de periode 1968-1979. Hij werd manu military met zijn gezin uit zijn huis verwijderd en voor een drietal maanden in een motel op kosten van de staat gestopt. Toen hij maat bleef in de media komen werd hij en zijn familie gewoon in de gevangenis gestopt. Hij haalde het voor de rechtbank en men moest hem vrijlaten. Hij trok opnieuw naar zijn grond en zette er tenten en voorlopige barakken. De overheid iet hem begaan omdat ze er van overtuigd waren dat de koude en het onguur weer hem wel zou kraken. Hij woont er nog steeds... . Heeft zijn strijd iets opgeleverd ? In ieder geval zijn er nooit meer dergelijke uitdrijvingen gebeurd en paste de overheid zijn beleid aan. Maar je hebt toch bedenkingen als je ziet hoe er voor ieder dier een plakkat met uitleg staat en de problematiek van de uitdrijvingen doodgezwegen wordt. En zeker als je ziet hoe er nu in de parken omwille van commerciele doelstellingen toeristen in luxe yurts ontvangen worden..
Bombardier,een Canadese multi en de baas van de Brugeoise, kondigt met veel bravoure de bouw van een nieuw vliegtuig aan de C versie. Die zal geassembleerd worden in de vestiging St Laurent te Montreal.Een deel van het nieuwe vliegtuig wordt in Ierland gemaakt, een deel in China. De firma heeft de financiele risico's tot een strikt minimum weten te beperken door het uitspelen van de regeringen, de provincies en de landen tegen elkaar. Bombardier betaalt zelf een derde van de investering,Groot-Brittannie en de provincie Quebec zijn ook goed voor een derde en het laatste deel wordt betaald door de toeleverenciers van Bombardier. In totaal 3 milliard Canadese dollar.China moet niet betalen: zij sloten vorig jaar een akkoord af met Bombardier om nieuwe treins te bestellen en passeren nu aan de kassa in functie van werk en nieuwe technologieen. De vakbonden en de arbeiders betalen eveneens cash: de lopende CAO wordt opengebroken en verlengd tot zes jaar. Tegenprestatie is flexecurity: werken tijdens de weekends in ruil voor werkzekerheid, de toelating voor Bombardier om de helft van de nieuwe aanwervingen - 3000 werknemers- als tijdelijke contracten te mogen aanwerven of interims. Maar daarmee is het nog niet gedaan; ook het onderwijs zal voor pasklare en hoog opgeleidde afgestudeerden moeten zorgen. Alleen door de voorbije herstructureringen in de luchtvaartindustrie geloofden niet zo veel jongeren meer dat de luchtvaartindustrie een goede keuze was. Nu moeten zij via een speciale campagne opnieuw gesensibiliseerd worden. De vergelijking tussen de luchtvaartindistrie en de auto-industrie ligt zo voor het grijpen: overal wordt er geherstructureerd, de capaciteit is aan het krimpen, de arbeiders moeten zich maar aanpassen. De Canadese vakbondsleiders waren zeer opgelucht toen de CAO-voorstellen door 85 procent van de werknemers aangenomen werden....
Meer dan 12000 families in de stad Quebec doen beroep op voedselhulp. De stijgende voedselprijzen zorgen er voor dat families die moeten rondkomen van het minimumloon steeds meer beroep moeten doen op de voedselbank. Franco Dragone, de Italo-Belgische kunsternaar, beroemd van de Cirque du Soleil en Cecile Drion, bouwde in het kader van de viering 400 jaar Quebec een moestuin op het dak van het museum van de beschaving' De oogst van deze groententuin wordt geschonken aan de voedselbank, In samenwerking met Oxfam wordt geld ingezameld voor een project en de waterproblematiek neemt een belangrijke plaats in door de organisatie van een vertelput met videokinderen.Maar de groententuin heeft ook een educatief aspect en leert bijvoorbeeld ook iets over de planten zelf. Zo leerde ik dat Salie de eigenschappen heeft van een 20-tal planten. Een spreekwoord zegt " met Salie in de tuin,heb je geen dokter nodig ". De Indianen rookten Salie om lichaam en geest te reinigen en de boze geesten te verjagen. In de vredespijp mengden ze salie met andere kruiden. Het tuintje van Dragone is visionnair: voedsel wordt wellicht zo duur als kunst...
We huurden een wagen en toeren rond in het landelijke Gaspesie. Walvissen kijken, wandelen in de bossen, veel kunst. Allemaal een beetje Frans. Franser dan in Frankrijk, katholieker dan de Paus.Zij hebben in St Anne de Beaupre zelfs een heus Lourdes opgericht, een bedevaartsoord waar ganse horden bedevaarders een laatste stukje hoop op genezing komen zoeken. Het regent. We rijden verder de St Laurens rivier af, maar veel is er niet te zien. Mist. Een klein museum herbergt landschapschilders die van het leven in de bossen en de Indianen verheven schilderijen maken. Opdat er een onderscheid met fotos zou zijn, gebruiken ze schreewlelijke kleuren. S'avonds regent het nog steeds.maar het belet ons niet pret te maken en een glas te drinken met vier Quebecse vrouwen in de wirlpool in open lucht. Want de inwoners van Quebec zijn zeer open en gastvrij. Kom je een winkel binnen, dan krijg je steevast de vraag : ok, alles goed is met je. Toch zijn Quebecquois zeer direct en zeggen ze meteen wat ze denken en waar het op staat. Zij schuwen de controverse niet, maar iedereen heeft recht op zijn mening. In tegenstelling tot Vlamingen heeft de taalproblematiek hen niet introvert gemaakt of op zichzelf teruggeworpen. Zij spreken ons graag aan en heten ons welkom, van het contact met de inwoners van Quebec en hun belangstelling kunnen we zeker niet klagen..
De palestijnen hier noemen Inuits. Ongeveer 1 procent van de bevolking: 80.000 mensen, 11 volkeren, 40 gemeenschappen,15 dorpen. Allemaal verschillend met namen als de Abenakis, de Alquins,de Atikmekw, de Micmacs, de Mohaks, de Hurons-Wendat.. Een mooi overzicht van hun levenswijze en cultuur vind je in het museum van de civilisation - of sifilisation-in Quebec. Het verhaal van de Inuits is verre van mooi. Zij werden voor alcohol en kralen van hun grond verdreven en in reservaten als verwende kinderen opgesloten. Zij wilden immers niet meewerken aan de grote economische ontwikkeling, waarvoor alle immigranten hier uit alle delen van de wereld toestroomden. Inouts kenden geen begrippen als prive-bezit, in hun taal ontbreken begrippen als hij en zij, zij denken in termen van wij.De grote werken als mijnontginning verdreven de inouts van hun gronden en vooral van hun toegangswegen en hun trekkingroutes.Eenmaal de mijnuitbating na een dertig-tal jaar niet meer winstgevend was trokken de oorspronkelijke inwijkelingen weer weg. Voor de Inouts een onverwacht geschenk. Alsof zij hun gronden terugkregen.Maar de provincies, motor in Canada van de economische ontwikkeling, weigerden aanvankelijk de Inouts opnieuw toe te laten. Een ganse protestbeweging zorgde voor nieuwe akkoorden over de gronden. Dit kaderde in de modernisering van de staat, het liberalisme, dat van gelijke rechten en het bestrijden van discriminatie een prioriteit had gemaakt. Het bestrijden van dit primair racisme is een werk van lange adem,want vandaag bestaan er nog steeds veel vooroordelen tegenover de Inouts.Men verwijt hen te teren op de akkoorden,geen belastingen te betalen en niet mee te werken aan de welvaartstaat.Maar hun overtuiging zit dieper: zij vinden leven in de natuur en gaan vissen veel belangrijker...
Het grote zeilschip Belem meert aan in de haven van Quebec. Aan boord : eerste ministers, consuls en ander internationaal hoog gezelschap. Aan de top van de driemaster: een franse en een quebecvlag. Een diplomatieke franse weerwraak op de angelsaksische overwinning tijdens opeenvolgende veldslagen tussen Frankrijk en Groot- Brittannie in de jaren 1700. Het park van Abraham was meermaals het toneel van zeer bloedige veldslagen tussen de Franse en de Britse legers, maar telkens werd de overwinning bekomen door de strijdmacht die als eerste hulp kreeg van buitenaf door de komst van een schip. De race op zee werd steeds door de Britten gewonnen. De pogingen om Quebec aan de kant van de overwinnaar en de kolonisator te krijgen mislukten steeds: taal, het Frans, en godsdienst, het christianisme, zorgen voor de weerstand tegen de bezetter. Canada ontsnapte ook aan de franse revolutie, maar ook aan iedere burgerlijke revolutie tot in de jaren 1950, toen een einde kwam aan de harde conservatieve lijn en Canada de vensters naar de modernisering open gooide met de wereldtentoonstelling. Het prive-initiatief - de kerk- kon de aangegane verbintenissen inzake ziekenzorg en onderwijs niet meer aan. De staat nam de ganse socio-profit,een groeisector -in handen. De verzorgingsstaat werd geboren. Canada werd ook zeer langzaam een confederatie. En dan nog om te ontsnappen aan de grote Amerikaanse nabuur.De buitenlandse politiek van Canada bleef tot na WO II in handen van de Britse kolonisator, slechts veel Candees kanonnenvlees tijdens de wereldoorlogen zorgden voor de Canadese autonomie.Maar welke autonomie als je de mensen smalend hoort zeggen: wat doen we nu in Afganistan, tenzij opnieuw kanonnenvlees leveren voor andere grootmachten....
Noot: amper drie dagen later werd de 87ste dode Canadese soldaat uit Afganistan gerepatrieerd. Pacifisten die tegen de militaire parade op 400 jaar Quebec probeerden te protesteren door zich in de militaire parade te mengen werden hardhandig aangepakt en doodgezwegen in de media
Op vakantie. Quebec lijkt erg op vlaanderen: rijk, proper,duur en een beetje introvert. Alleen: hier spreken ze frans, maar ze willen net als bij ons alleen voor zichzelf betalen. Doen ze ook en zo zijn er nogal wat bijkomende taksen voor de stad of de provincie op de diensten of de goederen. Wellicht ziet onze toekomst er ook zo uit: vol met lachende en sportende gezonde lui,weinig agressiviteit,veel tolerantie, alcohol super duur, sigaretten onbetaalbaar en overal is het verboden om te roken of alcohol te drinken in het openbaar. Senioren zijn massaal aanwezig, de morele standaarden zijn vervangen door het gezondheidsmotto: let op uw gezondheid. Maar wel extra aandacht en toegankelijkheid voor mensen met een handicap. Openbaar vervoer is bijna weggeprivatiseerd met enorme parkeerproblemen voor gevolg. De zelfkant van de samenleving is prominent in het straatbeeld aanwezig. En blauwe vlaggetjes, als teken van zelfstandigheid. Montreal is de stad waar Leonard Cohen zijn inspiratie vond. Als openener van het Jazz-festival een tribute too. Chapeau voor Leonard door Buffy St Marie, Zachary Richard en veel Canadese vedetten. Op de playlist Suzanne, the Universal Soldier, maar ook Halleluja. Want Christelijk wordt hier nog steeds met een hoofdletter geschreven...
Het ABVV heeft een 17-tal projecten in verschillende continenten. Een groep uit Cuba, Peru, Colombia, Nicaragua is op bezoek. We worden ontvangen door Freddy Thielemans, burgemeester op het Brusselse stadhuis.In vlot Spaans spreekt hij tot de delegatie. Geen gelegenheidstoespraak, maar echte een warme speech vol humor. En belangrijk: hij luistert. Iedereen brengt zijn problemen naar voor en krijgt een antwoord van de burgemeester. Op zijn kabinet valt een leuk detail op: een klein beeldje dat de aapjes, horen-spreken en zwijgen-uitbeeldt maar dan met Marx, Lenin en Engels. De volgende dag wordt samen met de Internationale gasten een colloquium georganiseerd over vier verschillende thema's: de globalisering,de noden van projecten in het Zuiden, de relaties tussen Europa en Latijns-Amerika en de syndicale rechten en vrijheden. In de werkgroep syndicale rechten en vrijheden schetst Miguel Puerto van Ictur het weinig rooskleurige plaatje. In Colombia, Costa Rica en Guatemala wordt vakbondsmilitanten vermoord, moeten ze verhuizen, worden ze bedreigd. Dit alles reeds jarenlang met vb in Colombia meer dan 2500 vermoordde vakbondsmilitanten. Maar ook in ons democratische landje worden syndicalisten niet altijd met zachte hand opzij gezet. Zij worden ook geintimideerd, bedreigd ontslagen en geisoleerd. Gewoon omdat ze de democratie en het recht op spreken ook in het bedrijf willen doen respecteren. Terug naar Latijns-Amerika. In sommige landen kan het toch anders. In Ecuador wordt nu aan een nieuwe grondwet gewerkt, waar de syndicale rechten meer gerespecteerd zullen worden. In Venezuela wordt de vakbond meer betrokken bij de besluitvorming.In Cuba speelt de vakbond zijn rol in de onderhandelingen tussen werkgevers en regering. Op het einde vroeg Nico Cue zich af waarom een journalist die vermoord wordt altijd op de voorpagina van de kranten staat, terwijl wanneer er 30 vakbondsmilitanten vermoord worden dit hooguit een klein berichtje op pagina 18 waard is ?
Wandelend door de straten van de oude stad in Nablus, het armste gedeelte van de stad,krijg ik veel belangstelling van kinderen.Begrijpelijk zo veel toeristen lopen er niet rond in deze afgesloten stad. Maar de kinderen weten zich soms geen houding aan te nemen en worden zenuwachtig en agressief. Neda studeert af en komt fier als een gieter haar eindwerk aan mij tonen.Het eindwerk gaat over de situatie van kinderen onder de bezetting. Met het woord kinderen bedoelt ze kinderen van 5 tot 14 jaar.Zij verontschuldigd de ouders : zij zijn volgens haar niet zo hoog opgeleid en weten niet goed hoe ze moeten reageren tegenover hun ballorige kinderen. Meestal slaan ze dan gewoon. Door geldgebrek belanden kinderen al snel op de straatprostitutie of in een of andere job.Zij staan onderaan de ladder: doen het gevaarlijkste werk in de bedrijven, het lastigste werk,blijven van school,doen jobkes voor de straatmaffia en belanden dan ook dikwijls in de gevangenis. Thuis worden kinderen worden geslagen, gestraft. Welk soort straffen: het verbieden van Internet, de GSM of huisarrest. Dit is niet minder of meer dan isolatie.Komt daarbij nog de verschillende behandeling van meisjes en jongens in deze samenleving. Meisjes worden hard gestraft, jongens mogen alles. Hoe kan dit aangepakt worden, wat doe je praktisch nu ? Neda heeft een aantal oplossingen uitgewerkt. Zij wil een organisatie oprichten die de families bezoeken en praten met hen over opvoeding.Kinderen moeten kunnen spelen, zodat ze niet op straat rondhangen. De media moeten dit ondersteunen en er moeten opleidingen over opvoeding ingericht worden. Kinderen in oorlog hebben geen rechten....
Histadrut is de Israelische vakbond. Hij wordt geacht ook de Palestijnse werknemers in Israel de verdedigen. Maar Histadrut is niet alleen een vakbond: het is de kweekvijver voor alle belangrijke politici in Israel.Alle politieke partijen hebben dan ook een niet-gekozen, rechtstreekse vertegenwoordiger in het uitvoerend bestuur van Histadrut. In 1995 sloot Histadrut in de slipstream van de Oslo-akkoorden een overeenkomst met de PGFTU over de Palestijnse arbeiders in Israel en de nieuwe industriele zones in bezet gebied. Die arbeiders moeten immers een bijdrage betalen aan Histadrut, want willen zij verdedigd worden inzake arbeidsgeschillen dan moeten zij daar terecht. De Israelische overheid erkend de PGFTU niet. De helft van die bijdrage was bestemd voor de verdediging van de Palestijnse arbeiders, de andere helft zou uitbetaald worden aan de PGFTU. De hele wereld weet ondertussen dat dit akkoord dode letter blijft.Alle ontmoetingen om dit akkoord te implementeren draaiden op niks uit of werden uitgesteld. Telkens de een of andere vakbond de druk verhoogd,wordt een ontmoeting voorgesteld,eenmaal de druk van de ketel worden de PGFTU-onderhandelaars voor de zoveelste maal wandelen gestuurd. De PGFTU vroeg aan Histadrut om de mishandelingen van Palestijnse arbeiders aan de checkpoints of de inbreuken op de veiligheid en gezondheid in de industriele zones met een waarnemer te komen vast stellen. Niks, nada, Niemand, zelfs geen antwoord. Toen een taxichauffeur in 2004 aan een checkpoint werd neergeschoten reageerde de internationale vakbondswereld geschokt. De PGFTU stuurde brieven naar de IAO, het IVV, de Isrealische eerste minister én Histadrut. Allen antwoordden op de brief, maar voor Histadrut was een woordje van medeleven er te veel aan.Er werd dus reeds veel gepalaverd,meestal zonder Histadrut. Tijd voor verandering, tijd voor concrete resultaten.Blijven die uit op korte termijn dan moet er een oproep tot boycott tegen Histadrut uitgeroepen worden in alle Europese en Internationale vakbondsfederaties. Want een boycott van Histadrut is een boycott van de Israelische politici.... al is het maar om onze eigen geloofwaardigheid te behouden !
Wat doen meer dan 5000 Ngo's in Palestijns gebied ? Zorgen voor de directe tewerkstelling van meer dan 5000 werknemers en de indirecte tewerkstelling van meer dan 50.000 werknemers ? Bassan Salhi,een palestijns parlementair is kritisch. Hij spreekt met heimwee over de 1° intifada, toen het "volk" zich spontaan organiseerde en forums en basiscomités oprichtte om acties te plannen, politieke platforms te schrijven en de echte weerstand tegen de Israelische bezetter te organiseren. Nadia denkt met tranen in de ogen terug aan die strijdbare periode in haar leven, nu werkt ze voor een Ngo. De leiders van deze basisbeweging werden gerecupereerd hetzij door politieke partijen, de palestijnse autoriteit of de Ngo's. De Palestijnse autoriteit wilde haar gezag vestigen. Soms door de verzwakking van politieke concurrenten, soms door de controle op de Ngo's.Met de Ngos hebben ze ondertussen leren leven: het is te noodzakelijk voor de overlevingseconomie van Palestina. Maar door deze operatie verloren zowel de overheid ( 160.000 werknemers volledig vanuit het buitenland gefinancierd) als de Ngo's de directe aansluiting met de gewone man. Wat moet er nu gebeuren ? Wat is de rol van de vakbonden of bestaat er in de gepolariseerde samenleving geen middenveld ? Het middenveld moet volgens Bassan Salhi opnieuw opgebouwd worden via de organisatie van het vrijetijdsleven zoals sportclubs,ontspanningscentra. Dan pas zullen de werknemers opnieuw in de vakbond geloven. Het woord geloven doet met sterk aan het ACV-model denken met jongerenbeweging, vrouwenbeweging kortom de organisatie van een vakbond buiten het bedrijf. Voor mij niet gelaten, maar de echte sterkte van een democratische vakbond begint in het bedrijf.Ook in Palestina...
Ik wou wel een gesprek met Darna, omdat we via de vrienden van Darna, een Parijse vrijwilligersorganisatie de verkoop van zeep promoten. Ik wou wel eens zien wat er met de centen gebeurt. Darna is een netwerkorganisatie die 73 verschillende verenigingen ondersteunt in Palestina. Het is de eerste Palestijnse NGO die op eigen vleugels kan vliegen zonder buitenlandse centen. Zij verkopen vooral zeep,een typisch product van Nablus.Met de winst financieren zij activiteiten,opleidingen,een bibliotheek en een internetcentrum. De bibliotheek is er vooral om studenten, die hun cursussen van de universiteit niet kunnen betalen toch de nodige cursussen te kunnen geven. In het Askar vluchtelingenkamp zorgen zij er ook voor dat gehandicapte vrouwen toch een inkomen voor hun gezin kunnen verdienen door borduurwerk. Allemaal goede doelen, maar ze geven een idee van de armoede en de problemen in het Palestijns gebied. In schril contrast troont een villa van de multimiljonnair op de top van de Nablusberg in carreramarmer. Dit paleis toont op een ongelooflijke manier de kloof tussen rijk en arm in Palestina. Meer dan 60% van de bevolking is volledig afhankelijk van de Internationale hulp van buitenaf. Maar dat is niet wat de Palestijnen vragen: zij zijn geen bedelaars, maar willen werken.Waardig werk, voor een waardig leven !
Op vrijdag is het hier zondag. De stad slaapt,de mensen gaan naar de moskee of doen een uitstapje. Wij doen dan maar het uitstapje naar El Badroom. Daar is een soort bos met watervalletjes waar families barbecuen. Kinderen huppelen vrolijk rond,mannen roken de huble-buble en soms ook vrouwen. Er wordt gegeten en koffie gedronken. Als toetje een watermeloen die in de fontein werd afgekoeld. Wij zijn als vreemdelingen overal erg welkom, en krijgen veel bekijks. We rijden terug om de familie van Mohammed te bezoeken. Aan het open checkpoint staan veel Palestijnse soldaten met vrienden- dit zijn blijkbaar milities, die de soldaten helpen in het opsporen van illegale wagens. Blijkbaar is de rust en de controle teruggekeerd in Nablus. De ramen in het splinternieuwe gemeentehuis zijn vervangen, enkel de ramen in het hotel Yasmeen herinneren nog aan de voorbije vuurgevechten. De familie van Mohammed is een traditionele familie:de vader en de moeder,broers, zusters,zoons en dochters wonen allemaal in hetzelfde huis. Vrouwen komen ons niet begroeten, er zit immers een vreemde man in de ontvangstkamer. De ontmoeting is hartelijk en we krijgen fruitsap en arabische koffie.De koffie smaakt een beetje speciaal door de toevoeging van Haal, een soort geplet kruid. Plots verandert het bezoek in een tupperwareparty, want een zus van een familielid komt schoenen, doosjes en tasjes verkopen. Palestijnen hebben ondanks de situatie veel humor. Wat denk je van dit mopje. Bush en Arafat zitten in de hel.Zij willen naar hun land telefoneren om de situatie te bespreken.God gaat akkoord, maar ze moeten wel hun telefoon betalen. Bush belt vijf minuten over Afganistan en Irak. Hij moet honder dollar betalen. Arafat belt twee uur naar Abbou Mazzen.Hij moet slechts 5 dollar betalen. Wanneer Bush protesteert zegt God, jij had een internationaal gesprek, Arafat een lokaal gesprek....
Van Jeruzalem naar Tel Aviv om Irma, een Armeense facilitator op te pikken aan de luchthaven. Onderweg naar Nablus vallen de vele joodse kolonies op: helverlicht, terwijl de Palestijnse dorpen in de nacht verdwijnen. Aan het Al Huwara checkpoint staat Atef met dochter Lena ons op te wachten.We krijgen eerst een sightseeing Nablus by night voor we in het All Yasmeen Hotel inchecken. Vandaag is het 41 jaar geleden dat Israel Palestina bezette. Toen was Atef 17. Hij was in het verzet, en vloog voor 10 jaar de gevangenis in. Daarna studeerde hij vier jaar en werd verkozen als studentenleider in Nablus.In die periode belandde hij 17 keer,voor korte of lange tijd opnieuw in de gevangenis. Maar Atef zegt er bij: iedereen maakte wel al eens kennis met aanhouding en de gevangenis. We moeten het niet over het verleden,maar over de toekomst hebben en hoop bieden aan de bevolking. Want ondanks de situatie gebruiken de Palestijnen hun culturele identiteit als wapen tegen de bezetting. Zo spreken de Palestijnen allemaal een dialect en zijn er niet minder dan 67 verschillende dialecten.Maar het sterkst zijn de Palestijnen in het ambacht, de beroepsfierheid.Zo was ik bij de kapper vandaag. Het ambacht kapper werd alle eer aangedaan en ik werd door een krak onder handen genomen,een meester... hier noemt men dat een malem...
Laat gearriveerd, niet wegens ambetante controles,maar door wegenwerken en files, Je zou bijna denken dat we in een normaal land zijn, Jeruzel is opgedeeld in vier stadsdelen: tradionneel neemt de Armeense gemeenschap hier een soort vrijstaat in. Ook onder Islamitische veroveringstochten wisten zij hun eigenheid en hun godsdienst te vrijwaren, Dan heb je nog het joodse deel van de stad; met synagogen, nieuwe en moderne huizen en met de Israelische vlag.Schoolkinderen trekken in de namiddag huppelend en in groep rond. Soms begeleidt door prive gewapende milities. Voor de rest ziet het er allemaal een beetje uit als een schoolreisje met het bezoek aan de heilige plaatsen. Hoogtepunt is het bezoek aan de klaagmuur,waar een groep zingende en dansende jongeren de tora in processie ronddraagt. Een derde deel is het christelijke deel. Reeds vanaf s morgens 9 uur trekken religieuze bedevaartsgroepen met een kruis door de via dolorosa. Bij iedere statie houden zij stil en zingen of bidden. Meestal is er naast de gids zel een of andere echte religieuze begeleider. Maar de via dolorosa is niet alleen kommer en kwel; talrijke winkeltjes worden steeds opnieuw bestormd door de bedevaarders om snel snel iets te kopen.De toeristische begeleider haalt daarna zijn fooi op, de religieuze begeleider poogt tevergeefs de bedevaarders bij de zaak te houden. Het laatste deel van Jeruzalem is de Palestijnse wijk. Omcirceld door nieuwe nederzettingen, steeds kleiner wordend. De Al Acsa Moskee vormt de hoop het lichtpunt voor de palestijnen.In dit [nternetcafe is het als overal ter wereld: jongeren chatten en spelen spelletjes. Alleen is de afstand tussen de gwapende soldaten op straat en de gevechten op hun scherm hier niet zo groot...
Atef is een Palestijnse journalist,projectcoordinator voor het PGFTU-petrochemie en FOS-Algemene Centrale ABVV. Projectcoordinator omdat er bij de PGFTU onvoldoende geld is om hun weekblad uit te geven. Hij bezoekt ons in het kader van de voorbereding van een nieuw project. Wanneer hij aankomt in Brussel, heeft hij reeds een lange weg achter de rug.Hij had een visum nodig dat 120 euro koste. Dit visum kon hij niet zelf in Jeruzalem ophalen, want om in Jeruzalem binnen te geraken heeft hij een speciale permit nodig. Daarom ging een koeriersbedrijf zijn visum ophalen opnieuw 100 euro. Met een collectieve taxi van Nablus naar Jericho. Daar moet hij de stad een tax betalen, een tweede tax om Jordanie binnen te kunnen,een nieuwe taxi brengt hem naar Amman.Een nachtje hotel drijft de kosten verder omhoog. Pas dan stapt hij het vliegtuig op naar Brussel. Voor ons is alles eenvoudiger en goedkoper: gewoon Brussel-Tel Aviv. Atef geeft met zijn commentaar een spiegel over onze samenleving. Wij hebben honderd verschillende zenders op de kabel maar Al Jazzera niet of enkel als betaalzender ? Hij gaat in het groot warenhuis rond en bekijkt verbaasd het ruime aanbod. Vooral electrische apparaten facineren: hij vertrekt dan ook met een gloednieuwe koffiemachine. Aan de Jordaanse grens wou men die koffiemachine in beslag nemen. Maar hij praatte de koffiemachine door de grenscontrole als een geschenk van een vriend. En dat kan je toch niet weigeren zonder beledigend te zijn ? A ja en dan de media. Hier oppervlakkig en misleidend. In Palestina overdonderend. Iedere Palestijn kijkt naar iedere nieuwsuitzending, waar hijzelf de hoofdvedette is. Elke gebeurtenis, ieder incident wordt breed uitgesponnen. De Palestijnen kijken constant naar zichzelf in de media. Het TV -scherm vergroot ieder incident uit, maar maakt de figuranten klein...
Sociaal Europa opbouwen,geen simpele zaak. In een Londons hotel vergaderen 2 Belgen, 1 Spanjaard,1 Duitse,3 Britten,1 Pool en een Tjechische. Een indrukwekkende batterij van 10 vertalers in vertaalhokjes moet er voor zorgen dat iedereen begrijpt wat er gezegd wordt.Voorbereiding van de Europese ondernemingsraad van een bedrijf dat niet uitmunt in vakbondsminded zijn. Als het moet, ja, maar als het kan zonder, waarom niet.Er zitten dus wat mensen rond de tafel die uit een bedrijf komen, waar de vakbond niet aanwezig is. Die vertegenwoordigers vertegenwoordigen dus in de eerste plaats zichzelf. Het bedrijf koos voor de vlucht vooruit en richtte zelf een Europees forum op,om niet verplicht te worden er eentje op te richten.De leden van dit forum wisten ook niet allemaal waarvoor ze naar de vergadering kwamen en wat hun opdracht was.Ze waren er en dat was blijkbaar al heel wat, de Fransen vertikken het gewoon van te komen. De start was een beetje onwennig. Dus een rondvraagje over wie wat waar en hoe. In kleine stukjes, beetje bij beetje ontdooide de groep. Taalproblemen verdwenen een beetje met de hulp van vertaalprogramma's en duidelijke schema's. Stilaan ontstond een stappenplan, een programma voor de komende jaren. Delegees leerden elkaar kennen,discussieerden over de shiftsystemen en zaten elkaar een beetje minder te beloeren. Het vertrouwen in het solidariteitsgevoel was er nog niet,maar piept hier en daar om het hoekje...
De koninklijke Gaanderijen in Oostende vormden een zonovergoten lokatie voor een tentoonstelling, pal tegenover het strand.Curator Sevie Tsampalla (moeilijke naam!).Tekeningen van Inge Nederkoorn, de walvis in het zand met Jonas Locht en Filip Berte met Eutopia. Eutopia is nog een project, maar het idee om de gaten op te vullen van ons collectieve vergeten met een huis heeft wel iets.De verschillende kaarten met de grenswijzigingen van de Balkan tonen duidelijk aan wat het probleem is. Maar Filip Berte heeft nog veel veel werk voor zijn huis meer dan een krant wordt. In dit decor kwam Sascha Bru ons uitleggen wat de Avant-garde juist was en of er vandaag opnieuw een vernieuwde avantgarde kan groeien. Zijn uitgangspunt is dat we leven in een maatschappij, waar wij voorbereid zijn op een mogelijke ramp en dat binnen deze context een vernieuwde Avant-garde mogelijk is. Het debat over actief zijn in de privé-ruimte of de publieke ruimte deed mij aan mijn blog denken. Kunstenaars wilden soms alleen kunst maken voor zichzelf en hun eigen kleine kringetje: kunst in de private ruimte. Daarmee werd hun invloed om maatschappelijk relevant uiteraard alleen duidelijk als ze de publieke ruimte gebruikten. Kunst in de publieke ruimte. Maar een blog is nu juist gemaakt vanuit de private ruimte en wordt gepubliceerd in cyberspace : de publieke ruimte. De relevantie van de blog toont ook meteen zijn beperkingen. Wanneer je man en paard noemt verschijnt je tekst: gewild of ongewild op alle zoekmachines. Soms is de publieke ruimte te groot en werkt als zelfcensuur....
Ooit waren er sociale verkiezingen met als slogan: " Heb je zeg met het ABVV". Leuk, maar in die tijd was de slogan helemaal niet van toepassing op de organisatie en wilde die slogan helemaal niet zeggen dat je ook als werknemer iets te piepen had in het ABVV. De tijden zijn veranderd. Enerzijds veranderde het personeelsbeleid in het ABVV, anderzijds werd ook minder en minder door de publieke opinie aanvaard dat vakbondseisen voor iedereen golden in andere bedrijven maar in eigen huis niet werden toegepast. Zo zijn er nu ook in mijn vakbond syndicale verkiezingen. Natuurlijk wordt er slechts een lijst ingediend. De grote bazen kwamen overeen zich niet in de interne keuken van de andere vakbonden te moeien.Het zou trouwens aanleiding kunnen geven tot eigenaardige combinaties en onnodig ingewikkelde toestanden. Syndicale verkiezingen zijn een goede zaak, want kijk meteen een pak jongeren stelt zich kandidaat om hun collega's werknemers te verdedigen. Bij ons zijn er een ondernemingsraad, een comité voor veiligheid en gezondheid en een syndicale delegatie. Dus heel wat kandidaten én heel wat effectieve en plaatsvervangende verkozenen. Als we het lijstje maken zitten we meteen met een 18 mensen rond de tafel.Een grote groep waar iedereen zijn zeg moet hebben, dat vraagt dus tijd en geduld. Maar het staat wel garant voor democratische besluitvorming en inspraak. Misschien hebben we nu wel met het ABVV onze zeg in het ABVV...
Een stadsbezoek door de ogen van een architect had ik nog niet gehad. Via Bazel wel dus. Leerijk en geen gewroet in het verleden, maar een blik op de toekomst. Want Bazel muteerde van een afgeleefde industriestad naar de nieuwe diensteneconomie. De motor van deze omwenteling bestond uit de fusie van de farmaceutische multi's tot de wereldspeler Novartis. Die revolutie kon slechts vreedzaam en harmonieus plaats grijpen door de samenwerking tussen overheid en de privé-sector. In het jargon heet zoiets publiek-private samenwerking ofwel PPS. Het basisidee is dat grootschalige projecten slechts kunnen gerealiseerd worden via een financiering door elke partner. En grote projecten zijn er genoeg in Bazel: oude industrieterreinen een nieuwe bestemming geven, de kades aan de Rijn ontsluiten en opnieuw toegankelijk maken voor recreatie, het oude stadscentrum renoveren en groen en autovrij maken...Dit gebeurt niet altijd zonder slag of stoot: de slogan " Architecten sind mörder" laat meteen voelen dat 50 jaar na mei 68 de contestatie niet volledig gerecupereerd werd.Vandaag zijn referenda de typisch Zwitserse manier om burgercomités en actiegroepen in "democratische" banen te leiden... Wat zijn nu de belangrijkste kenmerken van de ruimtelijke ordening in Bazel ? Prestigieuze gebouwen met veel glas een aandacht voor de inplanting in de omgeving. Gerenommeerde architecten als Herzog en Meuron, Mario Botta en Renzo Piano konden zich uitleven in grote en kleine architectureale pareltjes. De auto stop je liefst onder de grond in parkings en autostradetunnels. Daarmee komt er ruimte voor openbaar vervoer met groene trams en treins op een boogscheut van het centrum. Dure merkenwinkels vullen de winkel en wandelstraten in, omringd door parkes en speeltuintjes. Aan de rand van de stad, pal aan de ring en dicht bij het treinstation het voetbalstadium. Plaats voor 43.000 toeschouwers, omringd door winkelgalerijen,ontspanningsmogelijkheden en parkings. De natte droom van Club Brugge in Loppem. Maar niet alleen sport is het smeermiddel om geld en sponsors aan te trekken. Kunst evenzeer. Bazel heeft zowaar 41 musea. Met toppers als Tinguely en de Fondation Beyeler. Tinguely onderzocht hoe je een kunstwerk in beweging kunt brengen. Zijn machinen leken me minder speels dan zijn fonteinen, zijn compagne de route Nika Saint Phalle kreeg ook een plaatsje, mocht gerust iets meer zijn. Renzo Piano schiep een nieuw muzeum met licht en glas, waar de expresionisten als Monet,Cesanne en Van Gogh prachtig schitteren. De omturning van een traditionele industriestad naar een dienstenindustrie kost kapitalen.Torenhoge lonen, maar ook torenhoge levenskosten. Meteen een uitdaging tot spaarzaam genieten voor ons. Voor de vele migranten met werk is rondkomen in die contekst een dagelijkse uitdaging...
