Ik wou wel een gesprek met Darna, omdat we via de vrienden van Darna, een Parijse vrijwilligersorganisatie de verkoop van zeep promoten. Ik wou wel eens zien wat er met de centen gebeurt. Darna is een netwerkorganisatie die 73 verschillende verenigingen ondersteunt in Palestina. Het is de eerste Palestijnse NGO die op eigen vleugels kan vliegen zonder buitenlandse centen. Zij verkopen vooral zeep,een typisch product van Nablus.Met de winst financieren zij activiteiten,opleidingen,een bibliotheek en een internetcentrum. De bibliotheek is er vooral om studenten, die hun cursussen van de universiteit niet kunnen betalen toch de nodige cursussen te kunnen geven. In het Askar vluchtelingenkamp zorgen zij er ook voor dat gehandicapte vrouwen toch een inkomen voor hun gezin kunnen verdienen door borduurwerk. Allemaal goede doelen, maar ze geven een idee van de armoede en de problemen in het Palestijns gebied. In schril contrast troont een villa van de multimiljonnair op de top van de Nablusberg in carreramarmer. Dit paleis toont op een ongelooflijke manier de kloof tussen rijk en arm in Palestina. Meer dan 60% van de bevolking is volledig afhankelijk van de Internationale hulp van buitenaf. Maar dat is niet wat de Palestijnen vragen: zij zijn geen bedelaars, maar willen werken.Waardig werk, voor een waardig leven !
Op vrijdag is het hier zondag. De stad slaapt,de mensen gaan naar de moskee of doen een uitstapje. Wij doen dan maar het uitstapje naar El Badroom. Daar is een soort bos met watervalletjes waar families barbecuen. Kinderen huppelen vrolijk rond,mannen roken de huble-buble en soms ook vrouwen. Er wordt gegeten en koffie gedronken. Als toetje een watermeloen die in de fontein werd afgekoeld. Wij zijn als vreemdelingen overal erg welkom, en krijgen veel bekijks. We rijden terug om de familie van Mohammed te bezoeken. Aan het open checkpoint staan veel Palestijnse soldaten met vrienden- dit zijn blijkbaar milities, die de soldaten helpen in het opsporen van illegale wagens. Blijkbaar is de rust en de controle teruggekeerd in Nablus. De ramen in het splinternieuwe gemeentehuis zijn vervangen, enkel de ramen in het hotel Yasmeen herinneren nog aan de voorbije vuurgevechten. De familie van Mohammed is een traditionele familie:de vader en de moeder,broers, zusters,zoons en dochters wonen allemaal in hetzelfde huis. Vrouwen komen ons niet begroeten, er zit immers een vreemde man in de ontvangstkamer. De ontmoeting is hartelijk en we krijgen fruitsap en arabische koffie.De koffie smaakt een beetje speciaal door de toevoeging van Haal, een soort geplet kruid. Plots verandert het bezoek in een tupperwareparty, want een zus van een familielid komt schoenen, doosjes en tasjes verkopen. Palestijnen hebben ondanks de situatie veel humor. Wat denk je van dit mopje. Bush en Arafat zitten in de hel.Zij willen naar hun land telefoneren om de situatie te bespreken.God gaat akkoord, maar ze moeten wel hun telefoon betalen. Bush belt vijf minuten over Afganistan en Irak. Hij moet honder dollar betalen. Arafat belt twee uur naar Abbou Mazzen.Hij moet slechts 5 dollar betalen. Wanneer Bush protesteert zegt God, jij had een internationaal gesprek, Arafat een lokaal gesprek....
Van Jeruzalem naar Tel Aviv om Irma, een Armeense facilitator op te pikken aan de luchthaven. Onderweg naar Nablus vallen de vele joodse kolonies op: helverlicht, terwijl de Palestijnse dorpen in de nacht verdwijnen. Aan het Al Huwara checkpoint staat Atef met dochter Lena ons op te wachten.We krijgen eerst een sightseeing Nablus by night voor we in het All Yasmeen Hotel inchecken. Vandaag is het 41 jaar geleden dat Israel Palestina bezette. Toen was Atef 17. Hij was in het verzet, en vloog voor 10 jaar de gevangenis in. Daarna studeerde hij vier jaar en werd verkozen als studentenleider in Nablus.In die periode belandde hij 17 keer,voor korte of lange tijd opnieuw in de gevangenis. Maar Atef zegt er bij: iedereen maakte wel al eens kennis met aanhouding en de gevangenis. We moeten het niet over het verleden,maar over de toekomst hebben en hoop bieden aan de bevolking. Want ondanks de situatie gebruiken de Palestijnen hun culturele identiteit als wapen tegen de bezetting. Zo spreken de Palestijnen allemaal een dialect en zijn er niet minder dan 67 verschillende dialecten.Maar het sterkst zijn de Palestijnen in het ambacht, de beroepsfierheid.Zo was ik bij de kapper vandaag. Het ambacht kapper werd alle eer aangedaan en ik werd door een krak onder handen genomen,een meester... hier noemt men dat een malem...
Laat gearriveerd, niet wegens ambetante controles,maar door wegenwerken en files, Je zou bijna denken dat we in een normaal land zijn, Jeruzel is opgedeeld in vier stadsdelen: tradionneel neemt de Armeense gemeenschap hier een soort vrijstaat in. Ook onder Islamitische veroveringstochten wisten zij hun eigenheid en hun godsdienst te vrijwaren, Dan heb je nog het joodse deel van de stad; met synagogen, nieuwe en moderne huizen en met de Israelische vlag.Schoolkinderen trekken in de namiddag huppelend en in groep rond. Soms begeleidt door prive gewapende milities. Voor de rest ziet het er allemaal een beetje uit als een schoolreisje met het bezoek aan de heilige plaatsen. Hoogtepunt is het bezoek aan de klaagmuur,waar een groep zingende en dansende jongeren de tora in processie ronddraagt. Een derde deel is het christelijke deel. Reeds vanaf s morgens 9 uur trekken religieuze bedevaartsgroepen met een kruis door de via dolorosa. Bij iedere statie houden zij stil en zingen of bidden. Meestal is er naast de gids zel een of andere echte religieuze begeleider. Maar de via dolorosa is niet alleen kommer en kwel; talrijke winkeltjes worden steeds opnieuw bestormd door de bedevaarders om snel snel iets te kopen.De toeristische begeleider haalt daarna zijn fooi op, de religieuze begeleider poogt tevergeefs de bedevaarders bij de zaak te houden. Het laatste deel van Jeruzalem is de Palestijnse wijk. Omcirceld door nieuwe nederzettingen, steeds kleiner wordend. De Al Acsa Moskee vormt de hoop het lichtpunt voor de palestijnen.In dit [nternetcafe is het als overal ter wereld: jongeren chatten en spelen spelletjes. Alleen is de afstand tussen de gwapende soldaten op straat en de gevechten op hun scherm hier niet zo groot...
Atef is een Palestijnse journalist,projectcoordinator voor het PGFTU-petrochemie en FOS-Algemene Centrale ABVV. Projectcoordinator omdat er bij de PGFTU onvoldoende geld is om hun weekblad uit te geven. Hij bezoekt ons in het kader van de voorbereding van een nieuw project. Wanneer hij aankomt in Brussel, heeft hij reeds een lange weg achter de rug.Hij had een visum nodig dat 120 euro koste. Dit visum kon hij niet zelf in Jeruzalem ophalen, want om in Jeruzalem binnen te geraken heeft hij een speciale permit nodig. Daarom ging een koeriersbedrijf zijn visum ophalen opnieuw 100 euro. Met een collectieve taxi van Nablus naar Jericho. Daar moet hij de stad een tax betalen, een tweede tax om Jordanie binnen te kunnen,een nieuwe taxi brengt hem naar Amman.Een nachtje hotel drijft de kosten verder omhoog. Pas dan stapt hij het vliegtuig op naar Brussel. Voor ons is alles eenvoudiger en goedkoper: gewoon Brussel-Tel Aviv. Atef geeft met zijn commentaar een spiegel over onze samenleving. Wij hebben honderd verschillende zenders op de kabel maar Al Jazzera niet of enkel als betaalzender ? Hij gaat in het groot warenhuis rond en bekijkt verbaasd het ruime aanbod. Vooral electrische apparaten facineren: hij vertrekt dan ook met een gloednieuwe koffiemachine. Aan de Jordaanse grens wou men die koffiemachine in beslag nemen. Maar hij praatte de koffiemachine door de grenscontrole als een geschenk van een vriend. En dat kan je toch niet weigeren zonder beledigend te zijn ? A ja en dan de media. Hier oppervlakkig en misleidend. In Palestina overdonderend. Iedere Palestijn kijkt naar iedere nieuwsuitzending, waar hijzelf de hoofdvedette is. Elke gebeurtenis, ieder incident wordt breed uitgesponnen. De Palestijnen kijken constant naar zichzelf in de media. Het TV -scherm vergroot ieder incident uit, maar maakt de figuranten klein...
Sociaal Europa opbouwen,geen simpele zaak. In een Londons hotel vergaderen 2 Belgen, 1 Spanjaard,1 Duitse,3 Britten,1 Pool en een Tjechische. Een indrukwekkende batterij van 10 vertalers in vertaalhokjes moet er voor zorgen dat iedereen begrijpt wat er gezegd wordt.Voorbereiding van de Europese ondernemingsraad van een bedrijf dat niet uitmunt in vakbondsminded zijn. Als het moet, ja, maar als het kan zonder, waarom niet.Er zitten dus wat mensen rond de tafel die uit een bedrijf komen, waar de vakbond niet aanwezig is. Die vertegenwoordigers vertegenwoordigen dus in de eerste plaats zichzelf. Het bedrijf koos voor de vlucht vooruit en richtte zelf een Europees forum op,om niet verplicht te worden er eentje op te richten.De leden van dit forum wisten ook niet allemaal waarvoor ze naar de vergadering kwamen en wat hun opdracht was.Ze waren er en dat was blijkbaar al heel wat, de Fransen vertikken het gewoon van te komen. De start was een beetje onwennig. Dus een rondvraagje over wie wat waar en hoe. In kleine stukjes, beetje bij beetje ontdooide de groep. Taalproblemen verdwenen een beetje met de hulp van vertaalprogramma's en duidelijke schema's. Stilaan ontstond een stappenplan, een programma voor de komende jaren. Delegees leerden elkaar kennen,discussieerden over de shiftsystemen en zaten elkaar een beetje minder te beloeren. Het vertrouwen in het solidariteitsgevoel was er nog niet,maar piept hier en daar om het hoekje...
De koninklijke Gaanderijen in Oostende vormden een zonovergoten lokatie voor een tentoonstelling, pal tegenover het strand.Curator Sevie Tsampalla (moeilijke naam!).Tekeningen van Inge Nederkoorn, de walvis in het zand met Jonas Locht en Filip Berte met Eutopia. Eutopia is nog een project, maar het idee om de gaten op te vullen van ons collectieve vergeten met een huis heeft wel iets.De verschillende kaarten met de grenswijzigingen van de Balkan tonen duidelijk aan wat het probleem is. Maar Filip Berte heeft nog veel veel werk voor zijn huis meer dan een krant wordt. In dit decor kwam Sascha Bru ons uitleggen wat de Avant-garde juist was en of er vandaag opnieuw een vernieuwde avantgarde kan groeien. Zijn uitgangspunt is dat we leven in een maatschappij, waar wij voorbereid zijn op een mogelijke ramp en dat binnen deze context een vernieuwde Avant-garde mogelijk is. Het debat over actief zijn in de privé-ruimte of de publieke ruimte deed mij aan mijn blog denken. Kunstenaars wilden soms alleen kunst maken voor zichzelf en hun eigen kleine kringetje: kunst in de private ruimte. Daarmee werd hun invloed om maatschappelijk relevant uiteraard alleen duidelijk als ze de publieke ruimte gebruikten. Kunst in de publieke ruimte. Maar een blog is nu juist gemaakt vanuit de private ruimte en wordt gepubliceerd in cyberspace : de publieke ruimte. De relevantie van de blog toont ook meteen zijn beperkingen. Wanneer je man en paard noemt verschijnt je tekst: gewild of ongewild op alle zoekmachines. Soms is de publieke ruimte te groot en werkt als zelfcensuur....
Ooit waren er sociale verkiezingen met als slogan: " Heb je zeg met het ABVV". Leuk, maar in die tijd was de slogan helemaal niet van toepassing op de organisatie en wilde die slogan helemaal niet zeggen dat je ook als werknemer iets te piepen had in het ABVV. De tijden zijn veranderd. Enerzijds veranderde het personeelsbeleid in het ABVV, anderzijds werd ook minder en minder door de publieke opinie aanvaard dat vakbondseisen voor iedereen golden in andere bedrijven maar in eigen huis niet werden toegepast. Zo zijn er nu ook in mijn vakbond syndicale verkiezingen. Natuurlijk wordt er slechts een lijst ingediend. De grote bazen kwamen overeen zich niet in de interne keuken van de andere vakbonden te moeien.Het zou trouwens aanleiding kunnen geven tot eigenaardige combinaties en onnodig ingewikkelde toestanden. Syndicale verkiezingen zijn een goede zaak, want kijk meteen een pak jongeren stelt zich kandidaat om hun collega's werknemers te verdedigen. Bij ons zijn er een ondernemingsraad, een comité voor veiligheid en gezondheid en een syndicale delegatie. Dus heel wat kandidaten én heel wat effectieve en plaatsvervangende verkozenen. Als we het lijstje maken zitten we meteen met een 18 mensen rond de tafel.Een grote groep waar iedereen zijn zeg moet hebben, dat vraagt dus tijd en geduld. Maar het staat wel garant voor democratische besluitvorming en inspraak. Misschien hebben we nu wel met het ABVV onze zeg in het ABVV...
Een stadsbezoek door de ogen van een architect had ik nog niet gehad. Via Bazel wel dus. Leerijk en geen gewroet in het verleden, maar een blik op de toekomst. Want Bazel muteerde van een afgeleefde industriestad naar de nieuwe diensteneconomie. De motor van deze omwenteling bestond uit de fusie van de farmaceutische multi's tot de wereldspeler Novartis. Die revolutie kon slechts vreedzaam en harmonieus plaats grijpen door de samenwerking tussen overheid en de privé-sector. In het jargon heet zoiets publiek-private samenwerking ofwel PPS. Het basisidee is dat grootschalige projecten slechts kunnen gerealiseerd worden via een financiering door elke partner. En grote projecten zijn er genoeg in Bazel: oude industrieterreinen een nieuwe bestemming geven, de kades aan de Rijn ontsluiten en opnieuw toegankelijk maken voor recreatie, het oude stadscentrum renoveren en groen en autovrij maken...Dit gebeurt niet altijd zonder slag of stoot: de slogan " Architecten sind mörder" laat meteen voelen dat 50 jaar na mei 68 de contestatie niet volledig gerecupereerd werd.Vandaag zijn referenda de typisch Zwitserse manier om burgercomités en actiegroepen in "democratische" banen te leiden... Wat zijn nu de belangrijkste kenmerken van de ruimtelijke ordening in Bazel ? Prestigieuze gebouwen met veel glas een aandacht voor de inplanting in de omgeving. Gerenommeerde architecten als Herzog en Meuron, Mario Botta en Renzo Piano konden zich uitleven in grote en kleine architectureale pareltjes. De auto stop je liefst onder de grond in parkings en autostradetunnels. Daarmee komt er ruimte voor openbaar vervoer met groene trams en treins op een boogscheut van het centrum. Dure merkenwinkels vullen de winkel en wandelstraten in, omringd door parkes en speeltuintjes. Aan de rand van de stad, pal aan de ring en dicht bij het treinstation het voetbalstadium. Plaats voor 43.000 toeschouwers, omringd door winkelgalerijen,ontspanningsmogelijkheden en parkings. De natte droom van Club Brugge in Loppem. Maar niet alleen sport is het smeermiddel om geld en sponsors aan te trekken. Kunst evenzeer. Bazel heeft zowaar 41 musea. Met toppers als Tinguely en de Fondation Beyeler. Tinguely onderzocht hoe je een kunstwerk in beweging kunt brengen. Zijn machinen leken me minder speels dan zijn fonteinen, zijn compagne de route Nika Saint Phalle kreeg ook een plaatsje, mocht gerust iets meer zijn. Renzo Piano schiep een nieuw muzeum met licht en glas, waar de expresionisten als Monet,Cesanne en Van Gogh prachtig schitteren. De omturning van een traditionele industriestad naar een dienstenindustrie kost kapitalen.Torenhoge lonen, maar ook torenhoge levenskosten. Meteen een uitdaging tot spaarzaam genieten voor ons. Voor de vele migranten met werk is rondkomen in die contekst een dagelijkse uitdaging...
We krijgen een mooi 1 mei-kado van Trends. Zij deden een enquête onder 2000 Belgen over het nut van de vakbonden. Het antwoord is echt om vingers en duimen af te likken: de vakbonden zijn voor 60% van de respondenten overbodig. Graag wou ik de vraagstelling, het uitgekozen staal en de foutenmarge van dit "onderzoek" eens zien .Wellicht heeft het onderzoek gewoon het antwoord gegeven dat de Trends-redactie al in gedachten had. Want de vakbonden hebben ook te weinig oog voor de noodzakelijke flexibiliteit om onze concurrentiekracht te kunnen behouden (!!!), de delegees zijn niet nodig in de bedrijven en de vakbonden kunnen misschien wel nuttig zijn op nationaal vlak .... Ik ben het in ieder geval helemaal niet eens met die 60 % trendy lezers.En niet omdat het vandaag 1 mei is, maar omdat mijn ervaring mij iets anders leert. Ook al werk ik in de vakbond: zelfs in de vakbond is een vakbondswerking supernoodzakelijk. Zonder vakbond zit je met een autoritair beleid. Niet alleen in een land of een regio, maar ook in ieder bedrijf. Iedere baas heeft bazenstreken of anders gezegd een beetje autoritaire trekjes . De mooiste HRM-theoriëen zijn niet zozeer gericht op inspraak en solidariteit, maar op het stroomlijnen van de werknemers in functie van het doel: winstmaximalisatie. Natuurlijk is Trends een bazenblad, waarin HRMmers even mogen meelezen. Zij reiken ook ieder jaar een prijsje uit met de Vlerick-boys voor de beste manager. Meestal valt die na een tijdje wel van zijn voetstuk omdat blijkt dat hij eigenlijk alleen maar door illegale en vuile trucjes tot resultaten kwam. Maar daar lezen we dan ook veel minder over in dit trends-blaadje...
De titel van het 19 tiende lentefeest en feest van de vrijzinnige jeugd te Waregem. Opnieuw een schitterend feest in CC De schakel op zondag 18 mei om 10 uur met niet minder dan 52 kinderen die deelnemen.Een recordaantal . Vandaag is het voorbereidingsweekend en repeteren de kinderen het spektakel. Deze avond met een spannende wandeling en waarschijnlijk een korte nacht. Het thema van dit jaar is angst, of positiever gezegd dromen.Daarom wordt gevraagd of het licht nog even aan mag. Ik had nooit zo'n angst op die leeftijd, maar misschien hebben kinderen vandaag de dag meer redenen om angst te hebben in deze razendsnelle en prestatiegerichte maatschappij. De kinderen die ik vandaag ontmoette hadden spontaniteit te over en vertelden heel open over de problemen die ze hadden. Problemen die onmiddellijk aan hun leefwereld verbonden waren: het belang van broer en zus, de vriendjes op school,centen en geschenken en het moet voor alles leuk en plezant zijn. Vrij. Geen opgelegde verplichte nummertjes, maar vanuit hun eigen ervaringswereld aan die volwassenen uitleggen hoe zij nu eenmaal over een hoop dingen denken. Dat alleen al loont de moeite om vrij zinnig je te engageren... De problemen van de grote mensen werden ook dit weekend duidelijk geillustreerd. De kranten stonden vol van de stijgende levensduurte. De inkopers voor het voorbereidingsweekend zaten inderdaad met kopzorgen en overschreden hun budget met 20%. Dat men ons nog eens komt vertellen dat de basisproducten niet gestegen zijn.. Drie weken later het eigenlijke lentefeest in De schakel te Waregem.Ruim 600 aanwezigen, een doventolk die er meermaals de ambiance in stak,veel cadootjes... kortom het 19° lentefeest was geslaagd. Op naar het grote feest voor de twintig jaar...
De huidige economische zorgen doen me denken aan Diego Riviera, een Mexicaanse muralist. We bezochten het huis van zijn eeuwige liefde Frida Kahlo in 2004. Diego Riviera reisde veel: hij verbleef in Europa en Amerika.Hij inspireerde ondermeer Roosenvelt in zijn aanpak van de economische crisis in de jaren dertig. Zo werden schilders betaalt om schilderijen te maken, het werd een redplank naar wereldwijde bekendheid en succes.De eerste vormen van staatstussenkomst en subsidies om uit de miserie te geraken. Na jaren van neo-liberalisme is er blijkbaar wereldwijd wat meer plaats om de grote clash te vermijden door een staatstussenkomst op de financiele markten. Wanneer de risico's te groot worden blijven de prive-investeerders afwezig en mag de staat opnieuw een rol spelen. Diego Riviera ging nog een stapje verder: " Alle kunst is propaganda, zowel de mooie landschappen, de stillevens, de schilderijen over de kanalen van Venetie als het licht van de maan..." In zijn schilderijen probeerde Riviera de geschiedenis van zijn volk te vertellen en op te waarderen, schetste hij de moed van zijn volk om zijn kop boven water te houden, klaagde hij de uitbuiting en de slavernij aan, wees hij op het belang van onderwijs en gezondheidszorg, de herverdeling van het land onder de boeren... . Dat was inderdaad propaganda. Hij droomde luidop van een betere wereld waar het volk de toekomst zou uitmaken.Als alternatief voor de wereldwijde economische crisis, het fascisme en de wereldoorlog die zou uitbreken. De huidige situatie doet me sterk terugdenken aan die onzalige periode van de jaren dertig. Alleen waar blijven die kunstenaars, tv-makers,schrijvers en journalisten die een alternatief gestalte geven ?
Gisteren organiseerde het ABVV een kandidatendag voor de sociale verkiezingen in Turn en Taxis te Brussel. Op de infostand van de Algemene Centrale trakteerden wij met Taybeh, een palestijns biertje en verkochten we zeep uit Nablus. Taybeh is een Palestijnse familie, die in Palestina opnieuw bier brouwt en hier in Belgie het patent verkocht aan de NGO, Intal, dat in Palestina de medische hulp ondersteunt. Wij deelden liefst 475 biertjes uit van 33 cl, sommige militanten waren zeer solidair met Palestina.Dit bier wordt gebrouwen in Ichtegem, door de brouwerij Strubbe en heeft een pilssmaak, maar heeft iets meer alcohol ( 5,2%). Een gesmaakte kennismaking met dit biertje... In de tweede plaats verkochten we zeep uit Nablus in samenwerking met de Parijse organisatie "Les amis de Darna". Nadia bracht een ganse camionette zeep in alle geuren en soorten. Zoals zeep uit olijfolie en citroen, met modder uit de Dode Zee, met amber enz.... Een AC -ploeg moest de aanwezigen overtuigen zeep te kopen. Dit lukte wonderwel en we verkochten voor meer dan 1350 euro aan zeep. Ik schat dat ongeveer de helft van de aanwezigen met een stuk zeep naar huis trok. Om fris gewassen de laatste week van de campagne voor de sociale verkiezingen in te trekken in de hoop zeer goede resultaten in de bedrijven te hebben.
In Colombia werden in de maand maart opnieuw 7 vakbondsleiders vermoord. De schuldigen zijn de paraca's.Die opereren onder de hoge bescherming van president Uribe. Dit is allemaal reeds lang geweten. Ik ontving uit Colombia een muzikale CD en een video die dit probleem plastisch schetst. Het lied heet "Acuso a Mancuso" ( ik beschuldig Mancuso)en wordt gebracht door de rockgroep Furibundo.De leadzanger van de groep is de zoon van Emmanuel Chacon, een vermoordde vakbondsvoorzitter van de Uso. Chacon was een soort hippie en poeet avant la lettre, die ook vakbondsvoorzitter van de petroleumarbeiders was.Op basis van zijn poezie zingt Furibundo. Het lied is een aanklacht tegen president Uribe, die verantwoordelijk geacht wordt voor de ondertussen 2500 vermoordde vakbondsmensen. In de videoclip worden ook de multinationales bedrijven aangeklaagd met vestigingen in Colombia. Dit omdat zij dikwijls beroep doen op para-militairen als privébewakingsdiensten voor hun bedrijven. Klik op het beeldje en je ziet de video....
Het bericht dat de top van Fortis zich een fikse loonsverhoging van 15 % bezorgde, schiet in tijden van loonmatiging, slechte bedrijfsresultaten,tegenvallende beursresultaten van Fortis bij heel wat werknemers in het verkeerde keelgat, en vooral bij de werknemers van Fortis zelf. Want er wordt met twee maten en gewichten gemeten én dat toont pijnlijk aan wat de top van het bedrijf zich goed bediend, terwijl de werknemers anders behandeld worden en moeten inleveren.De loonsverhoging van Votron en zijn kornuiten is een soort compensatie omdat een deel van hun loon in aandelen betaald wordt. Die aandelen kregen flinke klappen, maar zij krijgen daarvoor een mooie compensatie.. Bij Fortis heb je enerzijds de traditionele bankbedienden, anderszijds het IT-personeel. De traditionele bankbedienden hebben slechts een klein deeltje van hun loon dat flexibel is. Het IT-personeel heeft een groter gedeelte van het loon dat flexibel is. Ongeveer 6 %.Deze 6% bestaat uit drie deeltjes van 2%. Een deel dat gebonden is aan de algemene bedrijfsresultaten, een deel dat afhankelijk is van de prestaties van de afdeling en een deel dat afhankelijk is van de beoordeling van de persoonlijke prestaties door de chef. Die beoordeling varieert tussen cijfer 1 en cijfer 7. Cijfer 1 betekent dat je ongeveer met één voet buiten staat en dat alleen een spectaculaire hermotivatie en werkdrift u van ontslag kan redden. Cijfer 7 is super en uitzonderlijk: alleen weggelegd voor supergemotiveerde werknemers, die thuis hun vrouw in de vuilbak kieperen en resoluut aanloggen en verder werken. De traditie was dat iedereen ongeveer een vijf kreeg.Dit jaar was er blijkbaar vanuit de top beslist dat die vijf een vier moest worden. Eén puntje naar beneden betekende een fikse besparing en extra ruimte om de top en de raad van bestuur te bedienen. Men had dezelfde besparing kunnen realiseren via de 2% die op de bedrijfsresultaten stond, maar dan had de top zichzelf niet meer kunnen bedienen. Maar er moest rechtstreeks op de man gespeeld worden. De individuele weerslag voor het werknemersloon varieert tussen 500 en 2000 euro op jaarbasis. Sommigen schieten er zelfs twee maandlonen bij in. De werknemers hadden de volgende dagen slechts een gespreksonderwerp: de negatieve beoordeling van hun prestaties door hun chefs. Een iets fijnere analyse leerde dat jongeren beter beoordeeld werden en dat ouderen automatisch iets minder kregen. Een generatiepakt te ver, want ouderen voelden zich opnieuw gepakt. Deze deining zorgde er ondertussen voor dat de beoordeling van 2008, op bevel van de HRM zou herzien worden met een puntje er bij. Chinese toestanden met een hollands accent ? De vakbonden zouden er goed aan doen de individualisering van de loonvorming via dergelijke beoordelingsystemen definitief uit de wereld te helpen.
Mijn bewust leven begon omstreeks mijn vijfde verjaardag. Voor die datum moet ik graven in het fotoalbum van mijn ouders. Met een flits beland ik op een zolder. In de bewaarklas met juffrouw Lydie. In die tijd was het kleuteronderwijs het monopolie van de meisjesschool. Er was geen onderscheid tussen mannekes en meiskes. Seksueel waren wij nog aan het slapen. Ook de activiteiten in de bewaarklas waren gemeenschappelijk. We leerden matjes vlechten of punniken en figuurtjes prikken, activiteiten die ons moesten voorbereiden op onze latere carrière.
De meisjesschool was getroffen door een brand, zodat het derde bewaarke tijdelijk een onderkomen vond op de zolder van de aanpalende jongensschool. Handig voor meester Dolf, die daardoor de kans kreeg om zijn toekomstige leerlingen van het eerste leerjaar alvast beter te leren kennen. Interessant voor juffrouw Lydie, die zo een betere samenwerking tot stand kon brengen met de meester uit het eerste leerjaar. Een oude paravan moest het koppeltje voor de blikken van de kleuters beschermen.
Toen Lydie en Dolf steeds langer achter de paravan bleven staan, trok een nieuwsgierige kleuter de stof van de paravan opzij en liep hij schaterlachend terug weg. Dolf schoot in zijn beruchte kolere, greep de belhamel vast en hield hem dreigend boven de trap. Meteen verstomde de joelende kleuterklas, korte tijd later trouwden Dolf en Lydie. Die paravan staat nu wellicht ergens nog op een zolder in Desselgem
De eerste grote stap in het leven kwam er met het eerste studiejaar: je moest leren lezen, rekenen en schrijven. In de klas moest er nu orde en stilte zijn. Meester Dolf ( zo wel zijn voor-als achternaam deden iets vermoeden) had als opdracht die kwetterende bende de noodzakelijke basisprincipes van het leerproces bij te brengen, als het moest met harde hand.
Zo moesten linkshandigen leren rechts te schrijven, anders werden alle academische vooruitzichten meteen naar de prullenmand verwezen. Desnoods gaf de meester een tik. Schrijven gebeurde in speciaal gelijnde schriften, met inkt en pen. De uitdaging was dat de ganse klas tegen Nieuwjaar een vlekkeloze nieuwjaarsbrief kon afleveren. Een ambitieuze doelstelling, die ongeveer door de helft van de klas gerealiseerd werd. De rest werd geschreven door de meester himself, of in de praktijk door Lydie.
Dolf had zo zijn methodes om de aandacht en de concentratie van de leerlingen vast te houden. Babbelende leerlingen werden door een vliegende bordveger verrast, zelfs al stond de meester met zijn rug naar de klas op het bord te schrijven.
Toen een medeleerling met zijn ouders naar Canada emigreerde zei Dolf bij wijze van afscheid: Wanneer ge ooit terugkomt, dan zal uw meester al een oud ventje zijn, terwijl hij als een oud ventje met een stok vooraan de klas liep.
Dolf is met pensioen, maar die familie woont nog steeds in Canada .
Het tweede studiejaar werd gegeven door meester Verbauwhede. Zijn aanpak van de leerlingen was niet bepaald zachter. Werd er in de rang na de speeltijd nog gebabbeld? Een paar rondjes rond de speelplaats waren de collectieve straf, waarbij de laatste met een lat op de blote billen tot iets meer spoed werd aangemaand.
Een ander voorbeeldje spookt in mijn herinnering rond. De inktpotjes werden uitgespoeld in een emmer met ijskoud water. Ook de spons waarmee het bord een grote beurt kreeg werd wel eens in diezelfde emmer uitgespoeld. Luidruchtige leerlingen kregen in diezelfde emmer een korte onderdompeling, waarna ze in de koude buitenlucht konden verdampen. Je hield er op zijn minst een verkoudheid aan over. Dergelijke methodes heten vandaag waterboarding en worden in vraag gesteld. Vandaag kan niemand zich dergelijke praktijken nog voorstellen in een pedagogische context. Niet dat het tweede leerjaar alleen maar uit brave engeltjes bestond. Kattenkwaad uithalen van en naar school was schering en inslag. Een variante op belletjetrek was een fluim spuwen op de etalage van een matrassenzaak in de Nieuwstraat. Desmet had de timing ontdekt. Steeds omstreeks hetzelfde uur, juist na schooltijd, sloeg de vervuiling toe. Hij stond op de uitkijk, greep de kwajongen bij zijn nekvel en zei dreigend lekt da nu ne keer op Tot algemene hilariteit van de buurtbewoners, die vanuit hun krotenkot of de aanpalende werkplaats het schouwspel gade sloegen ..
Het derde studiejaar was in handen van meester Vanderjeugd. De eerste tekenen van een meer menselijke aanpak werden zichtbaar. Hoewel. berucht was de uitspraak : Ik zal U ne keer Gent laten zien wat in de praktijk betekende dat je vast geknepen werd in de kaken en zo even de lucht in ging: pijnlijk!
Maar niet alleen fysiek kon het pijn doen. Ik denk met afschuw terug aan een grote vernedering. Om mijn tanden netjes in een rij te krijgen moest ik een appareil hebben. Toen moest je al erg uiteen staande tanden hebben vooraleer je een beugel omkreeg. Door dien appareil praatte ik niet zo vlot, wat mijn gebabbel in de klas niet verhinderde. Meester Vanderjeugd riep me vooraan in de klas en zei: Babbel nu ne keer voor gans de klas, ge hebt precies ne warme patat in uw mond Raar, maar dergelijke situaties vergeet je nooit in je ganse leven .
Het vierde leerjaar was er meester Alois. Hij woonde pal voor de school en kon zich dus de luxe permitteren tot aan de schoolbel bij wijze van spreken in zijn bed te blijven liggen. Meester Alois had er al een flinke carrière opzitten en straalde ervaring uit. Zijn middagdutje in de klas verstoorde geenszins het leerproces. Het vierde leerjaar zat nu bij de grote afdeling. De eerste drie studiejaren zaten apart, zowel met speelplaats als met klaslokalen. Het vierde, vijfde en zesde leerjaar zaten op de grote koer. Op die koer kwam op een dag een kameel of een dromedaris van de Soubry, waarmee de commerciële fotografie in de scholen zijn intrede deed. Maar de speelplaats was het tafereel van veel meer. Er werd geknikkerd, gebikkeld,geklakkebosd en gevoetbald. Daarbij kon wel eens een ruit sneuvelen. Na de speeltijd beschuldigde meester Alois mij van de oorzaak te zijn van een gebroken ruit. Meteen kookte mijn bloed en kwaad om zo veel onrecht snelde ik de klas uit, recht naar huis.
Ik bezwoer mijn ouders dat ik nooit van mijn leven nog naar school zou gaan, zeker niet naar die school en zeker niet bij die meester
Savonds kwam Alois langs en sanderendaags was het incident voorbij en zat ik opnieuw op de bank .
Het vijfde leerjaar werd gegeven door meester Deschilder. Tijdens de oorlog neergeschoten als RAF-vliegenier, verzorgd door een Engelse verpleegster Mary. De zorg was met een huwelijk bezegeld. Maar meester Deschilder hield aan zijn ongeval een houten been en een grote houten voet over. Zijn heen en weer geloop op de houten trede vooraan de klas had iets onheilspellends. Voeg daarbij de Cubacrisis. Vermengd met de oorlogsverhalen van meester Deschilder, dacht ik eraan om bij ieder overvliegend vliegtuig onder mijn bank weg te duiken. De derde wereldoorlog was onafwendbaar op komst en kon ieder ogenblik losbreken. Lagen wij immers niet tussen de Russen en de Amerikanen en waren alle grote wereldconflicten niet in ons landje uitgevochten? Na Nagasaki en Hiroshima leek ontsnappen onmogelijk.
Ik bedenk nu meteen dat in het vijfde leerjaar een einde kwam aan mijn onbezorgde kindertijd en dat de grote wereldproblemen voor het eerst een deel van mijn leven werden .
Het zesde leerjaar was de top. We kregen een nieuwe school. Meester Bossuyt was directeur met klas en stond voor de opdracht de verhuis naar de Pompoenstraat te organiseren. Zijn naoorlogse ervaring met de verdeling van voedselbonnen zou ongetwijfeld van pas komen. Daarnaast was hij huisvader, voorzitter van het plaatselijke Davidsfonds, CVP-voorzitter, bankier, voorlezer in de kerk kortom je vraagt je af waar hij de tijd had om ook nog de gemeenteschool te besturen.
Het schooljaar startte prachtig: de beloofde nieuwe klasmeubels waren niet aangekomen. Met paard en kar verhuisde het zesde leerjaar de oude schoolbanken naar de nieuwe school. Pas geïnstalleerd of de tafeltjes en de stoeltjes kwamen aan en we verhuisden opnieuw de oude schoolbanken van de Pompoenstraat naar de Nieuwstraat. De eerste schoolmaand was zo voorbij gegleden. Maar dit waren niet de enige praktische problemen. Een nieuwe elektrische chauffage ultramodern, spuwde geregeld vuur. Meteen verdween meester Bossuyt voor enkele uren uit de klas. Hij schreef netjes een opdracht op het bord die we tijdens zijn afwezigheid moesten oplossen. Een paar ijverige leerlingen kweten zich nauwgezet van de opgelegde taak, de rest schreef over. We waren zo goed georganiseerd dat er zelfs een beurtrol was in het moppentappen, de klas hield wel van een paar kluchtjes.
Ondanks de zelfdiscipline kon er toch nog iemand tegen de lamp lopen. Meester Bossuyt had dan een originele straf klaar. Zo werd een schuldige naar voor geroepen toen zijn klakkebosse onverwacht schoot. Hij moest zijn klakkebosse binnen een bepaalde tijd een aantal keren doen afgaan. Iedere keer dat hij mankeerde, kreeg hij een muilpeer als beloning.
Maar meester Bossuyt was ook visionair. Zo vertelde hij het verhaal hoe de eerste wereldoorlog ontbrandde door de moord op de Oostenrijkse kroonprins Frans Ferdinand. Een dag later, op 22 november 1963 werd John Kennedy vermoord .
Dit verhaal lijkt soms horror, recht uit Guantanamo.
Maar de functie van de school was in die tijd fundamenteel verschillend van de huidige school. Het dorp Desselgem was een knus dorp, waar iedereen elkaar kende. Buiten de school was er zo veel meer te doen dan in de school. Ravotten, kwajongensstreken uithalen, de jeugdbeweging soms leek de school een gevangenis.
Nu is Desselgem verstedelijkt, heeft zijn eigen industrieterrein. De inwoners werken niet noodzakelijk dicht bij huis, er is het drukke doorgaande verkeer, wegmarkeringen, klaar-overtjes moeten zorgen dat kinderen veilig in school geraken ; nu is de school wellicht een veilige kinderhaven.
Hoe reageer je wanneer je een pamflet van het vlaams belang in je brievenbus vindt waarin ze aankondigen dat ze in je dorp komen aanstormen tegen de pas erkende moskee, wanneer je dan nog vrijzinnig bent ? Eerst even nadenken. Dan meteen: geen grote ideologische discussies, geen urenlange vergaderingen, gewoon de mensen aanspreken en hen te kans geven om hun ongenoegen/afkeuring/of om het even wat te tonen. De campagne " zonder haat straat "lijkt een goed aanknopingspunt. Een beetje mails verstuurd, een beetje mensen pogen te betrekken. Deze morgen met een zevental burgers de straat op, een wijsneus daar gelaten. De ontvangst was zeer positief. Veel jonge mensen begrepen meteen wat de bedoeling was, oudere inwoners hadden een woordje uitleg nodig,maar niet veel meer. Het vlaams belang komt dus betogen, de inwoners weten alvast dat ze van een andere planeet komen. Een planeet waar haat, zoals op mars, planten doet verdorren. Een ding is zeker : onze zonder haat- actie treft doel bij het vlaams belang. Het ontmaskert hen perfect.Vantemsse had West-Vlaamse roots, Dewinter ook. Voor ze in de Nieuwstraat marcheren, geven ze een persconferentie in het café " het gemeentehuis".Ooit een verzamelplaats voor de Desselgemse middenstand. In het vergaderzaaltje van het café hangt nu een fiere foto van Dewinter. Je kan hem live bewonderen aanstaande vrijdag.Hij zal van zijn parlementaire onschendbaarheid profiteren om de boel op stelten te zetten onder politiebegeleiding. Maar niemand moet zich vergissen: bij incidenten is het vlaams belang opnieuw het slachtoffer. Iedereen die reageert is "tuig". Dus laat ze maar een komen, maar dan zo snel mogelijk rechtsom keren en verdwijnen. Op onze tocht kwamen we ook de voorzitter van de moskee tegen.De man was er niet gerust in. Hij weet dat hij een permanente schietschijf is van de haat. Ik had medelijden met de man, en wou hem alvast zeggen dat niet iedereen even onverdraagzaam is. Toen schoot me te binnen dat Filip Dewinter zich uitgeeft voor een vrijzinnige. Totaal onterecht. Vrijzinnigen dragen tolerantie hoog in het vaandel.
Naschrift: Ik telde 150 Vlaams Belang( voor een Nationale manifestatie!) betogers, 200 politieagenten, 100 toeschouwers en 25 journalisten... In de rand van de betoging liep een eigen ordedienst ( 25 man) en een rits Vlaams Belangers om de toeschouwers te overtuigen. Volgens een sympatisant waren er 350 betogers, waren de Islamieten verantwoordelijk voor het feit dat onze politici er niet in slaagden een echte regering te vormen en kreeg de moskee 500 euro subsidie per maand. Van leugens zijn ze precies niet vies..
In Bepart loopt van 23 februari tot 20 april een tentoonstelling van de beloftevolle schilder Helmut Stallaerts, een piepjonge kunstenaar met zeer veel maturiteit. Hij kijkt naar de mens. Prachtig zijn de kijkdozen, waar je letterlijk kijkt. Zes scenes, zes inkijkjes in een cirkel. Een vrouw hangt in Kamasutra-standje aan een boom van een vent Een werksituatie in een administratie waarbij een chef snoepjes uitdeelt Een familie die een gezelschapspel speelt, een nostalgisch tafereel Een vergaderende groep managers,die geen contact hebben met elkaar maar naar de toeschouwer kijken Een inkijkdoos met drie vensters,waardoor men opnieuw kan binnenkijken Een vrouw een man en een kind vormen een driehoeksverhouding... Wellicht allemaal eigen interpretaties, maar een aanrader. In de monumentale hall hangt een groot werk met allemaal mensen met open mond. Het werk noemt K-Sing mit. Zijn de figuren aan het zingen of staan ze vol verwondering in massa naar de wereld te kijken. In de "kelder" kan je ook een kortfilm zien. Van een vrouw die naar zichzelf kijkt. Kijkt of ze er wel ok uit ziet,of ze nog toonbaar is,of ze niet te snel verouderd. Ze lijkt sterk vertwijfeld.Ze kijkt in ieder geval niet naar mij, maar wellicht ben ik met andere dingen bezig...
Jos Geysels neemt wat afstand van de dagelijkse politieke gebeurtenissen en stelt intrigrerende vragen en zoekt antwoorden. Eerste vaststelling : we leven in een wereld van toenemende paradoxen. " Alles moet kunnen,maar blijkbaar zijn er toch grenzen. De roep naar meer snelheid leidt naar traagheid. Voor alles is er een verzekering, maar we hebben alles onder controle. Alles moet veilig zijn, dus is er meer en meer controle.. We chatten met de wereld, maar s'avonds na 7 uur durven we ons eigen straat niet meer in en gaan de rolluiken neer." Hoe reageert de samenleving op deze paradoxen ? Angstig,op zichzelf teruggeplooit,wantrouwen alle symptomen van een collectieve depressie zijn aanwezig. De zoektocht naar antwoorden verloopt moeilijk met tendenzen van restauratie van oude waarden en normen. Hoe reageert de politiek ? Door het verdwijnen van de natiestaat, het territorium komt netwerken op korte termijn in de plaats.De politicus wordt dus belangrijk door de perceptie, het media-evenenement en de persoonlijkheid op het scherm.Geen politieke boodschap, wel persoonlijke emoproblemen. Enkel extreem-rechts houdt halstarrig vast aan zijn gekende dreuntjes over steeds hetzelfde thema criminaliteit. De oplossing ? De staat moet zijn rol in de economie heroveren. Wij moeten een nieuwe taal gebruiken en de onderstroom naar verandering en een kwaliteitsvol leven herkennen. We moeten opnieuw het woord "solidariteit" durven gebruiken... En vooral durven nadenken...
Een avondje met Staf Nimmegeers op zoek naar de raakpunten tussen vrijzinnige humanisten en katholieke humanisten. De kerkelijke macht was volgens Staf te groot. Want een klein beetje macht geeft een klein beetje corruptie, een beetje meer macht een beetje meer corruptie en veel macht wel ja dan veel corruptie. De vrijzinnigen hadden ook zo hun instituten en daar viel dan de beruchte loge onder.Zij waren zo begaan om iedere dag een pastoor tussen hun boterham te leggen, dat zij zelf geen tijd hadden om een visie over de fundamentele levensvragen te stellen. Want gelovigen zijn niet alleen, zij hebben iemand. Vrijzinnigen zijn wellicht zelfstandiger, volwassener maar zij zijn alleen. Nu er volgens Staf niet veel meer over blijft van de Kerk, iedereen materialitisch en individualistisch denkt en nieuwe secten en godsdiensten als kapers op de kust de onzekerheid van de mensen poogt te claimen, is de tijd voor samenwerking tussen de humanisten aangebroken. We moeten samen dingen organiseren, nadenken en doen. Het uitganspunt en het doel tussen katholieken en vrijzinnigen zijn verschillend, maar we kunnen samen een groot deel van de weg afleggen. Voor alle duidelijkheid: de bovenstaande tekst is een samenvatting van Staf Nimmergeers uiteenzetting, ik ben het natuurlijk helemaal niet eens met wat er allemaal geponeerd werd.Maar om ideeen te begrijpen moet je in de eerste plaats luisteren, open staan. Maar ik werd helemaal niet verliefd op Staf Nimmegeers valentijnsfilosofie. Een mooie verpakte boodschap van geloof, maar waar niet-gelovigen nog steeds in de kou gezet worden.Eerst moet je geloven volgens die theorie, anders hoor je er niet echt bij....het is dan wel moeilijk om meer dan een paar zeer algemene maatschappelijke raakpunten te vinden tussen katholieken en vrijzinnigen.
