Deze morgen bezochten we een geronoveerde sociale woonwijk,waar ze rekening hadden gehouden met ecologische, esthetische een leefbaarheidsaspecten.De wijken waren eigenaar van de gemeente via een soort beheersvorm die aan onze sociale woninsmaatschappijen doen denken.Een resulttaat van jarenlang bewind door de sociaal demokratische partij.In Malmö is er nu een coalitie tussen de groenen, de left (een soort die Linke zoals in Duitsland) en de Kommunisten. De ecologische belangstelling is dus geen toevalstreffer. Hoe vertaald zich dat in de renovatie van de huizen en flats ? Vooreerst alternatieve energiewinning met windmolens en zonnepanelen. De aanleg van kanaaltjes en grachtjes om het regenwater te kunnen opvangen, te kunnen zuiveren en gescheiden van het afvalwater te houden. De organisatie van gescheiden en gesorteerd afval waarbij alles direct gescheiden wordt in speciaal ingerichtte huisjes met een vijftiental verschillende containers. De flatbewoners hadden ook hun zeg bij de inrichting van de omgeving, waar een speelplein moest komen en waar een rustbank of bomen en planten. Alhoewel de groene daken nog steeds een experiment zijn, was het toch indrukwekkend. Op de platte daken werd een speciale laag schuimrubber aangebracht,daarna aarde en vetplantjes.Een variatie bestond uit een kruidendak of een bloemendak.Deze aanpak gaf een oplossing voor het teveel aan regenwater door verdamping of absorbering,maar droeg ook bij tot minder vervuiling en meer groene ruimte. De daktuin is daarenboven een uitstekende isolatie en draagt bij tot het in stand houden van de biodiversiteit.
Een uiteenzetting waarom de sterke Zweede vakbonden leden verliezen en hoe zij dit bekijken trok mijn aandacht.Vooral toen bleek dat een van de sprekers Olle Sahlström was,een vakbonder die vijf jaar geleden uit de vakbond Lo gekieperd werd omdat hij vond dat de relaties met de Zweedse sociaal-demokraten moesten verbroken worden. Bij de Lo was vroeger 92 procent van de werknemers aangesloten,nu nog 70. Oorzaken: de vakbond speelt onvoldoende in op de wijzigende arbeidsmarkt,wordt gepercipeerd als instelling en niet als beweging die de belangen van de werknemers verdedigd,ontbreken van een offensieve strategie,jongeren weten helemaal niet waartoe een vakbond dient... Bij een onderzoek naar de redenen om de vakbond te verlaten antwoordden de mensen dat de vakbond te duur was,of men zag geen reden om lid te blijven van de vakbond of er werd geen verband gelegd tussen hun belangenverdediging in het bedrijf en de lid zijn van een vakbond. Lo werkte een stategie uit om er iets aan te doen en hun recept is eenvoudig: iedere nieuwe werknemer in het bedrijf vragen om lid te worden, de vakbondswaarden meer benadrukken en een betere bereikbaarheid. De Denen pakten het anders aan met hun trondheimmodel. In feite stelden ze een lijstje op van politieke prioriteiten die de vakbond zou moeten verdedigen en ze bediscussieerden die lijst uit met de basis. Daarna legden ze dit lijstje voor aan alle politieke partijen en ze ondersteunden die politieke partij die het best hun eisenprogramma had opgenomen.De basis was razend enthousiast en het bezorgde de deense vakbond een nooit gekende dynamiek. Allemaal niet echt nieuw die ideeen maar goed het eens van een ander te horen. In Belgie verlieen we geen leden meer. Maar we organiseerden de voorbije jaren nieuwe groepen zoals de uitzendkrachten de de beschutte werkplaatsen,we zijn een vakbond in beweging en organiseerden stakingen en betogingen ook als de sociaal demokraten in de regering zaten en ten slotte is het vakbondslidmaatschap spotgoedkoop door de syndicale premie.Een vakbond kost veel minder dan een GSM abonnement en je krijgt een gratis advocaat in de praktijk.
Een van de vele worshops die hier te volgen zijn draaide omtrent mensen zonder papieren.Zij werken meestal in de informele economie of duidelijker gezegd in het zwart. Tegen lage lonen,in onveilige en ongezonde situaties kortom een beetje zoals onze overgrootouders moesten werken. Als vakbond moet je voor die groep opkoöen,al is het maar om sociale dumping op de arbeidsmarkt tegen te gaan. Daarom moeten CAO´s ook voor hen gelden,daarom moeten koppelbazen en mesenhandelaars in de gevangenis, daarom moet de hoofdaannemer aansprakelijk zijn voor de ganse ketting van onderaannemingsbedrijfjes. En het heeft ook te maken met het bestrijden van racisme en discriminatie op de werkvloer. Hoe organiseren we dat. Door communicatie en pamfletten in hun eigen taal over de rechten die ze hebben, de lonen die ze moeten krijgen en de contracten die er moeten zijn. Door het eigen netwerk van de migranten aan te spreken en een rol te laten spelen en samen te werken met de migrantenorganisaties. Door het veiligheidsargument van alle arbeidders te gebruiken en desnoods inspectie er bij te betrekken. Door de werknemers zonder papieren bij de vakbond te betrekken,hun eigen delegees te laten verkiezen. Doorhet probleem bespreekbaar te maken en niet weg te moffelen in stilzwijgen. Na het seminarie trok ik even binnen bij een Libanese kapper.Hij was twaalf jaar geleden uit zijn land gevlucht voor de oorlog. Je voelde zo zijn beroepsfierheid en zoals iedere vluchteling was hij goedkoper uit noodzaak !
In een hotellobby bloggen in Malmö: een vreemd klavier,vreemde termen, er zullen wellicht wat meer fouten in de blog sluipen dan gewoonlijk. Een begroeting hier is verrassend eenvoudig en sympathiek: hey ! Malmö is een stad met 220.000 inwoners op de rand van denemarken. Via een lange brug wordt je over het water met een autostrade en een trein verbonden met Kopenhagen.Alles netjes en proper.Veel fietsen,rustig verkeer. Prijzen zijn iets hoger dan bij ons,maar vallen buiten alcohol eigenlijk nog wel mee. Ik wandelde al eens naar het Folketspark waar de opening van het Europees Sociaal Forum vanavond plaats grijpt.Het ziet er een rustig parkje uit met speeltuigen, fonteinen, standbeelden en wandelende jonge moeders. Alleen de aanwezigheid van politie te paard en een podium laten vermoeden dat er hier iets te gebeuren staat.Het ziet er een beetje uit zoals de zomers parkfestivals bij ons.Blijkbaar is dit park gesticht door de vakbond,samen met de sociaal-demokratische partij. Om 18 uur opent de voorzitster van de LO, de zweeds vakbond, en ook voorzitster van het Europees Vakverbond Wanja Lundby-Wedin met een stevige toespraak dit Europees sociaal forum. Daarna worden wij door LO ontvangen. Ik ken alvast een woordje om tegen de Zweedse vakbonders te zeggen: hey !Het vakbondsgebouw is precies een bijenkorf met in alle hoeken en kanten vakbonders.Ik babbel met een secretaris uit de voeding: zijn grootste probleem is de recrutering van nieuwe delegees.Of ze krijgen promotie en hij geraakt ze meteen kwijt, of hij vindt geen nieuw jong bloed en zijn militantenbestand wordt lanzaam ouder en gepensioneerd. Deze morgen vroeg iemand me of ik nog actief was....
Woensdag vertrek ik naar het Europees Sociaal Forum in Zweden. Aanvankelijk blijkbaar vooral( en alleen ?) voor jonge mensen. Wellicht ben ik al ietwat gedateerd. Maar het gaat er om dat alle mensen die vinden dat de wereld vierkant draait, samen komen en uitzoeken hoe het anders zou kunnen. bij een eerste blik op het programma zijn die mensen vooral voor een wereld zonder oorlog, zonder discriminatie en waar centen en werk beter verdeeld zijn. Wellicht denkt je nu dat dit problemen zijn waar wij weinig of niks mee te maken hebben. Ik denk maar aan de oorlog in Afganistan: het zijn wel onze F-16 die daar bombardementen uitvoeren. Of de milieuwproblematiek: het is wel onze regering die schone lucht koopt in ontwikkelingslanden om te voldoen aan de Kyotonormen.Og aan Europa 2009: het zal wel Belgie zijn die straks voorzitter van de Europese Unie is of hier dat Europese verkiezingen zullen plaats vinden. Om die rechtvaardiger wereld zo wat te organiseren komen 20.000 mensen in Malmo bijeen om ervaringen uit te wisselen, te discussieren en contacten te leggen. Ik ben er bij, de komende dagen lees je meer op deze blog, zoals gewoonlijk...
Sinds de Peristroika werd het museum van de revolutie omgedoopt in het muzeum van de politieke geschiedenis van Rusland. Weg revolutie,weg USSR. Er zijn een twaalftal politieke tentoonstellingen te bezichtigen zoals over de Duma (= denken),politiek en kledij,het secretariaat van het centraal comité van de USSR, het sovjettijdperk: tussen utopie en realiteit en een tentoonstelling over het Stalintijdperk. Ik wandel binnen en het tweede panneel geeft me de meest vernietigende kritiek op het Stalintijdperk. Alles passeert de revue: de Goelag, het elimineren van alle politieke oppositie zoals Trotsky,de gedwongen en geforceerde industrialisering ( Stahanov)- de hongersnood van 1932-1933 na de massale onteigening van de landbouwers, de massale alfabetiseringscampagnes ( ze begrijpen ons niet) en het extreme verbod op progressieve kunst. In de Soviet-Unie werd alles opgevat als een staat die zo wel extern als intern bedreigd werd ( Kulacs), nu zou men dat doodgewoon een staats-sekte noemen. De realistische kunst moest een voorstelling geven van de ideale communistische maatschappij. Maar daardoor werd die kunst minder en minder realistisch..Na WOII kwamen duizenden soldaten terug uit het Westen. Die hadden gezien dat er in het Westen een veel hogere levensstandaard was en hogere lonen. Meteen de start voor de koude oorlog en de herhaling van de propagandacampagne van iedereen is onze vijand. Pas na de dood van Stalin vindt Croetjev de mogelijkheid om iets meer levenstandaard te geven. Maar economisch blijft de USSR achterop hinken als ontwikkelingsland, met enkel investeringen in de de militaire economie. Import van Westerse goederen zet de verarming in. Na mijn bezoek vind ik met veel moeite mijn jas en bagage terug in de vestiaire. Het oude vrouwtje mag iets bij verdienen : haar 80 euro per maand is onvoldoende om te overleven. De inflatie heeft haar zuurverdiende spaarcentjes reeds lang opgesoepeerd....
Peter de grote stichtte St Petersburg. Peter de grote werd omwille van zijn snor de"kat" genoemd. Maar zijn uiterlijk zal niet de enige reden geweest zijn. Hij was de belangrijkste Tsaar uit de Romanov-familie en je kan vandaag zijn zomerverblijf " Petershof" nog bezoeken. Het is moeilijk om je het allemaal voor te stellen,want we beschikken waarschijnlijk niet meer over die ongelooflijke kapitalen om dit te realiseren. Voor de goede verstaander, ik val daarom niet om van bewondering , eerder integendeel. Het zomerpaleis, Petershof, werd na de revolutie omgevormd tot museum van het volk. Hitler had het spul bijna volledig platgebombardeerd in WOII. Tot op vandaag zijn de Russen het gebouw nog aan het restaureren, nu met meer ijver dan een paar jaar geleden. Maar de gewone man, zal daar niet van wakker liggen; Peter de Grote reisde veel rond en Europa en zag Versailles. Meteen wou hij een kopie voor zichzelf, alleen alles moest iets groter, iets verbluffender. De fonteinen zijn in ieder geval geslaagd. Massa's water spuiten op basis van natuurlijke communicerende vaten de lucht in. de Franse tuinen zijn evenzeer gelukt. Met de nodige verrassingen. Peter de Grote hield er namelijk van zijn gasten in verwarring te brengen en te verrassen. Zo zijn er in de tuin "bespiedertjes". Dat zijn gewoon onverwachte fonteinen die je nat sproeien. Lachen geblazen in de jaren 1600. Ander grapje: de Chinese kamers in het paleis. Vol met porceleinen beeldjes om de gasten te confronteren met ongewone en ongekende voorwerpen. Porcelein was namelijk een fabrieksgeheim. Of gaat het over de kamer vol met schilderijen die de gewonnen oorlog tegen de Turken moet aantonen. Een van de schilderijen is te gek: de Tsaar liet namelijk een echt schip in Livorno opblazen opdat de Duitse schilder Philippe Hacker de overwinning in Cesna exact zou kunnen weergeven. Maar de waanzin van Peter de grote was nog groter: gasten werden met koffiekopjes vol sterke drank uitgetest tot ze er bij neervielen. Peter de Grote stierf op 52-jarige leeftijd aan een verkoudheid. Maar misschien was het gewoon de alcohol die hem velde, zoals vandaag nog altijd zeer veel Russische mannen. De gemiddelde leeftijd waarop mannen in Rusland vandaag streven is 59 jaar, vrouwen leven tot 79 jaar. Een alcohol en sigarettenkloof van 20 jaar ! Enkel Zuid-Afrika heeft een dergelijk sterftecijfer door de Aidsepidemie... S'avonds dineren we in de beroemde Astoria. Beroemd omdat Hiltler er een overwinningsfeestje moest annuleren. Beroemd omdat de Amerikaanse journalist John Reed er zijn boek schreef over de Russische Revolutie" 10 dagen die de wereld veranderden" Beroemd omdat de bekende Sovietdichter Serge Ensenin zelfmoord pleegde, na nog een gedicht met zijn bloed op de muur van het hotel geschreven te hebben.. maar blijkbaar was hij een vogel voor de kat voor het regime...
Andrey vertelt ronduit over zijn passie: taal. Pas na 18 jaar studeren kreeg hij zijn ingenieursdiploma in taaltechnologie. Om het in orde te krijgen met Moskou duurde het nog negen maanden. Nu runt hij een hotel, oraginzeert toeristenbezoeken, helpt zakenlui aan contacten, doceert en onderzoekt aan de Universiteit. Zoals de meeste Russen moet hij meerdere jobs combineren om rond te komen. De gouden Soviettijden zijn voorbij, Rusland zoekt een nieuwe identiteit.Alle clichés worden bevestigd: de kloof tussen rijk en arm groeit iedere dag, de vroegere sovjetnomenclomentura herschoolde zich in maffia en is schandalig rijk. Het proletariaat drinkt zich lazarus, zonder uitzicht op een of ander alternatief. Rusland produceert niks meer, alle Westerse luxeproducten van de gekende multi's worden vrij geimporteerd. Er bestaan kleine marktjes voor de "arme" en gewone mensen, grote verkoopscentra voor rijke toeristen en de Russische maffia.Voor de rest is alles nep: nepbont, nepvodka, nepprentkaarten, nepamber.. meestal zelfs uit China. Arbeiders in Rusland hebben geen keuze: ofwel werken ze in een staatsdienst voor een laag loon ( 300 tot 600 euro per maand ) met werkzekerheid ofwel werken ze in de privé-sector voor iets meer maar zonder sociale zekerheidsverzekering. Jongeren kiezen voor loon, ouderen voor zekerheid... maar ze moeten wel samen wonen want het leven kost zo duur dat ze wellicht veel kunnen discussieren, maar elk hun eigen woonst is een luxe die ze zich niet kunnen veroorloven...
Een begroting is zo wat een berekening van wat je allemaal denkt te gaan doen als regering en hoe veel centen je denkt dat dit allemaal zou kosten. In de voorbije jaren was dit wekenlang vergaderen tussen de verschillende kabinetsadviseurs, politieke spanningen tussen de verschillende regeringspartijen om ten slotte in het parlement na een stevig debat goedgekeurd te worden. Deze regering maakt er reeds maanden een potje van. Het duurde tot eind mei voor de begroting van 2008 in het parlement binnen sukkelde.Met enorme gaten, een niet-sluitende begroting, die de Vlaamse regering zou bijpassen in ruil voor een verregaande staatshervorming. ( de vette vis). Vandaag lees ik in de krant dat begrotingsminister Van Mechelen de beloofde reservering van 400 miljoen euro opnieuw inslikt. Want als dit geen lepe trukken zijn: om federaal de rekining te doen kloppen vraag je aan de regionale regering dat ze 400 miljoen euro niet uitgeven. Maar er is meer.Reeds verschillende maanden had men ons gewaarschuwd dat er grote besparingen zouden nodig zijn, dat de rekening niet meer klopte en dat we zeer zuinig met de centen zouden moeten omspringen.Vandaag horen we daar niks meer van, integendeel er werd zelfs nog geld gevonden om de laagste pensioenen te verhogen en enkele sociale maatregelen in de begroting te voorzien. Heeft de regering dan plots een goudschat gevonden ? In zekere zin wel. Leterme I zal namelijk de geschiedenis ingaan als de man die sluipend en zonder veel heisa de manier om een begroting op te stellen grondig veranderde. Zonder parlementair debat, zonder grote verklaringen, maar stilzwijgend en met instemming van alle politieke partijen.Vroeger werd een begroting opgesteld op basis van de ramingen van de departementen en de ministeries. De begroting 2008 werd simpelweg opgesteld op basis van de uitgaven van 2007 + 3%. Een gigantische besparingsoperatie, waarbij alle partijen konden beslissen zonder te beslissen...
De titel alleen al: huiselijk geweld. Het bonkt reeds een paar dagen door mijn hoofd. Huiselijk en geweld staan als een tang op een varken. Nochtans blijkt ene Ignace Crombez, organisator van Missverkiezingen en vrouwelijk schoon ook binnenshuis een agressor. Laten we even kijken waarover we het hebben. Een op vijf, das 20% van de relaties,blijkt hardhandig. Niet omdat de partners dat leuk vinden, maar gewoon omdat er iemand zich te buiten gaat wegens teveel alcohol, of iets anders. In de praktijk: mensen die zich dringend moeten laten behandelen. Alleen : het slachtoffer ziet die persoon die slaat doodgraag. Dus wordt er geen klacht ingediend, dus worden de harde agressies onder het vloertapijt geveegd.In algemene discussies zegt men dat dat dit een individueel probleem is, geen mensenrechtenprobleem. In Zuid-Amerika zegt men zelfs dit is machismo. Ik geloof daar allemaal niks van. In relaties zijn omgangsnormen;geen veroveringsnormen. Dit is voor de beesten. Bijten, krabben, slaan hebben weinig vandoen met kussen, aaien en strelen. Mensen die niet op een gewone manier kunnen liefhebben, hebben hulp nodig. Van ons allemaal. Van iedereen. Maar er zijn grenzen. Als er strafbare feiten gepleegd worden, moet de overheid tussen beide komen. Al is het maar om erger te voorkomen..
De staking van flight-care en aviapartners toont nieuwe slachtoffers op tv: honderden mensen die staan te wachten tot hun bagage op het vliegtuig geraakt. Vandaag las ik in de krant dat een handige meneer de klachten van die gedupeerde reizigers zal verzamelen en daar mee naar de rechtbank stapt. Minister Magnette doet er nog een schepje bovenop en stelt stoer dat reizigers die door de staking hun bagage verloren een vergoeding moeten krijgen. Nieuw bij deze staking is dat er steeds zwaardere termen gebruikt worden om de gevolgen van een stakingsactie te omschrijven: reizigers worden " gegijzeld", zijn "gedupeerd",de fundamentele mensenrechten -zoals het recht op een vliegvakantie- worden met de voeten getreden. Het lijkt me allemaal lichtjes overdreven. Laat staan dat we begrip zouden opbrengen voor de stakers, laat staan dat we even zouden nadenken over de arbeidssituatie en de lonen van die werknemers die al die valiezen ook nog in een zeer korte tijd in en uit het vliegtuig moeten krijgen. Want een reiziger die twintig minuten op zijn valies moet wachten wordt snel een ontevreden reiziger die foetert op de slechte dienstverlening. Onze samenleving wordt steeds onverdraagzamer en steeds egoistischer: ik koop een vliegtuigtikket en een all-in verblijf met armbandje; Wie daar de dupe van wordt is steeds minder belangrijk; Indien er ook maar één seconde iets misloopt dan dreig ik, roep ik , jawel dien ik klacht in bij de rechtbank. Want ik heb betaald, ik heb een contract en volgens dat contract moet mij die service geleverd worden. De diensten worden steeds meer zoals goederen: ook als daar mensen achter staan die de dienst moeten leveren. We verwachten dat die mensen dat doen met de glimlach en zeer professioneel... tegen de laagste prijs
Ps: Dit weekend bleek uit een artikel in " De Morgen" dat de handige meneer die klacht indient niet aan zijn proefstuk toe is en reeds herhaaldelijk klachten verzamelde, maar ook dat hij van extreem-rechtse signatuur is.
In oktober wordt de top van de fransprekende landen in Quebec georganiseerd.Dergelijke zaken worden maanden vooraf grondig voorbereid via allerhande congressen en colloquia. De politieke top is dan als het ware de kers op de taart. Zo kwamen deze week een 2000 proffen in Quebec vergaderen over hoe het nu met de taal van Moliere gesteld is in de wereld. Met een woord :zeer triestig, want het onderwijs in het Frans gaat overal achteruit waar het niet verplicht is. Voor de Franstaligen een zoveelste reden om aan de alarmbel te hangen, want de strijd tussen Anglofielen en Francofielen blijft een wereldstrijd. President Sarko maakt handig gebruik van het machtsvacuum dat ontstaat door de Amerikaanse verkiezingen. Voor Sarko een uitgelezen kans om Frankrijk, maar vooral zichzelf, op de wereldkaart te zetten. Hij slijmt als volgt: De Canadezen zijn onze vrienden, Inwoners uit Quebec zijn onze broers. Via Cultuur ondersteunt Frankrijk zijn imago. Zo hadden we gisterenavond een avondje theater in een dorpje- Petite Vallee- waar het chanson reeds 150 jaar gekoesterd wordt. De vijftig aanwezigen konden een gesponsorde tournee volgen van het kruim van de nieuwe lichting :Ours en Jeanne Chertal. Subliem. Maar de vraag blijft of taal macht schept of is het beheersen van meerdere talen een toekomstgerichte troef ....
Een van de grote toeristische troeven van Canada is de prachtige parken vol natuurschoon die te bezoeken zijn. Minder bekend is het feit dat de oorspronkelijke bewoners van die parken op een wreselijke manier uit de parken verwijderd en uitgedreven werden. Zo werden voor het park Forillon in Gaspe niet minder dan 205 families uit hun huizen gedreven, dit waren vooral vissers. Frontman van de strijd en symbool is Jacky Vautour, die meer dan 10 jaar vocht tegen de verwijdering van zijn land door de oprichting van een park in de periode 1968-1979. Hij werd manu military met zijn gezin uit zijn huis verwijderd en voor een drietal maanden in een motel op kosten van de staat gestopt. Toen hij maat bleef in de media komen werd hij en zijn familie gewoon in de gevangenis gestopt. Hij haalde het voor de rechtbank en men moest hem vrijlaten. Hij trok opnieuw naar zijn grond en zette er tenten en voorlopige barakken. De overheid iet hem begaan omdat ze er van overtuigd waren dat de koude en het onguur weer hem wel zou kraken. Hij woont er nog steeds... . Heeft zijn strijd iets opgeleverd ? In ieder geval zijn er nooit meer dergelijke uitdrijvingen gebeurd en paste de overheid zijn beleid aan. Maar je hebt toch bedenkingen als je ziet hoe er voor ieder dier een plakkat met uitleg staat en de problematiek van de uitdrijvingen doodgezwegen wordt. En zeker als je ziet hoe er nu in de parken omwille van commerciele doelstellingen toeristen in luxe yurts ontvangen worden..
Bombardier,een Canadese multi en de baas van de Brugeoise, kondigt met veel bravoure de bouw van een nieuw vliegtuig aan de C versie. Die zal geassembleerd worden in de vestiging St Laurent te Montreal.Een deel van het nieuwe vliegtuig wordt in Ierland gemaakt, een deel in China. De firma heeft de financiele risico's tot een strikt minimum weten te beperken door het uitspelen van de regeringen, de provincies en de landen tegen elkaar. Bombardier betaalt zelf een derde van de investering,Groot-Brittannie en de provincie Quebec zijn ook goed voor een derde en het laatste deel wordt betaald door de toeleverenciers van Bombardier. In totaal 3 milliard Canadese dollar.China moet niet betalen: zij sloten vorig jaar een akkoord af met Bombardier om nieuwe treins te bestellen en passeren nu aan de kassa in functie van werk en nieuwe technologieen. De vakbonden en de arbeiders betalen eveneens cash: de lopende CAO wordt opengebroken en verlengd tot zes jaar. Tegenprestatie is flexecurity: werken tijdens de weekends in ruil voor werkzekerheid, de toelating voor Bombardier om de helft van de nieuwe aanwervingen - 3000 werknemers- als tijdelijke contracten te mogen aanwerven of interims. Maar daarmee is het nog niet gedaan; ook het onderwijs zal voor pasklare en hoog opgeleidde afgestudeerden moeten zorgen. Alleen door de voorbije herstructureringen in de luchtvaartindustrie geloofden niet zo veel jongeren meer dat de luchtvaartindustrie een goede keuze was. Nu moeten zij via een speciale campagne opnieuw gesensibiliseerd worden. De vergelijking tussen de luchtvaartindistrie en de auto-industrie ligt zo voor het grijpen: overal wordt er geherstructureerd, de capaciteit is aan het krimpen, de arbeiders moeten zich maar aanpassen. De Canadese vakbondsleiders waren zeer opgelucht toen de CAO-voorstellen door 85 procent van de werknemers aangenomen werden....
Meer dan 12000 families in de stad Quebec doen beroep op voedselhulp. De stijgende voedselprijzen zorgen er voor dat families die moeten rondkomen van het minimumloon steeds meer beroep moeten doen op de voedselbank. Franco Dragone, de Italo-Belgische kunsternaar, beroemd van de Cirque du Soleil en Cecile Drion, bouwde in het kader van de viering 400 jaar Quebec een moestuin op het dak van het museum van de beschaving' De oogst van deze groententuin wordt geschonken aan de voedselbank, In samenwerking met Oxfam wordt geld ingezameld voor een project en de waterproblematiek neemt een belangrijke plaats in door de organisatie van een vertelput met videokinderen.Maar de groententuin heeft ook een educatief aspect en leert bijvoorbeeld ook iets over de planten zelf. Zo leerde ik dat Salie de eigenschappen heeft van een 20-tal planten. Een spreekwoord zegt " met Salie in de tuin,heb je geen dokter nodig ". De Indianen rookten Salie om lichaam en geest te reinigen en de boze geesten te verjagen. In de vredespijp mengden ze salie met andere kruiden. Het tuintje van Dragone is visionnair: voedsel wordt wellicht zo duur als kunst...
We huurden een wagen en toeren rond in het landelijke Gaspesie. Walvissen kijken, wandelen in de bossen, veel kunst. Allemaal een beetje Frans. Franser dan in Frankrijk, katholieker dan de Paus.Zij hebben in St Anne de Beaupre zelfs een heus Lourdes opgericht, een bedevaartsoord waar ganse horden bedevaarders een laatste stukje hoop op genezing komen zoeken. Het regent. We rijden verder de St Laurens rivier af, maar veel is er niet te zien. Mist. Een klein museum herbergt landschapschilders die van het leven in de bossen en de Indianen verheven schilderijen maken. Opdat er een onderscheid met fotos zou zijn, gebruiken ze schreewlelijke kleuren. S'avonds regent het nog steeds.maar het belet ons niet pret te maken en een glas te drinken met vier Quebecse vrouwen in de wirlpool in open lucht. Want de inwoners van Quebec zijn zeer open en gastvrij. Kom je een winkel binnen, dan krijg je steevast de vraag : ok, alles goed is met je. Toch zijn Quebecquois zeer direct en zeggen ze meteen wat ze denken en waar het op staat. Zij schuwen de controverse niet, maar iedereen heeft recht op zijn mening. In tegenstelling tot Vlamingen heeft de taalproblematiek hen niet introvert gemaakt of op zichzelf teruggeworpen. Zij spreken ons graag aan en heten ons welkom, van het contact met de inwoners van Quebec en hun belangstelling kunnen we zeker niet klagen..
De palestijnen hier noemen Inuits. Ongeveer 1 procent van de bevolking: 80.000 mensen, 11 volkeren, 40 gemeenschappen,15 dorpen. Allemaal verschillend met namen als de Abenakis, de Alquins,de Atikmekw, de Micmacs, de Mohaks, de Hurons-Wendat.. Een mooi overzicht van hun levenswijze en cultuur vind je in het museum van de civilisation - of sifilisation-in Quebec. Het verhaal van de Inuits is verre van mooi. Zij werden voor alcohol en kralen van hun grond verdreven en in reservaten als verwende kinderen opgesloten. Zij wilden immers niet meewerken aan de grote economische ontwikkeling, waarvoor alle immigranten hier uit alle delen van de wereld toestroomden. Inouts kenden geen begrippen als prive-bezit, in hun taal ontbreken begrippen als hij en zij, zij denken in termen van wij.De grote werken als mijnontginning verdreven de inouts van hun gronden en vooral van hun toegangswegen en hun trekkingroutes.Eenmaal de mijnuitbating na een dertig-tal jaar niet meer winstgevend was trokken de oorspronkelijke inwijkelingen weer weg. Voor de Inouts een onverwacht geschenk. Alsof zij hun gronden terugkregen.Maar de provincies, motor in Canada van de economische ontwikkeling, weigerden aanvankelijk de Inouts opnieuw toe te laten. Een ganse protestbeweging zorgde voor nieuwe akkoorden over de gronden. Dit kaderde in de modernisering van de staat, het liberalisme, dat van gelijke rechten en het bestrijden van discriminatie een prioriteit had gemaakt. Het bestrijden van dit primair racisme is een werk van lange adem,want vandaag bestaan er nog steeds veel vooroordelen tegenover de Inouts.Men verwijt hen te teren op de akkoorden,geen belastingen te betalen en niet mee te werken aan de welvaartstaat.Maar hun overtuiging zit dieper: zij vinden leven in de natuur en gaan vissen veel belangrijker...
Het grote zeilschip Belem meert aan in de haven van Quebec. Aan boord : eerste ministers, consuls en ander internationaal hoog gezelschap. Aan de top van de driemaster: een franse en een quebecvlag. Een diplomatieke franse weerwraak op de angelsaksische overwinning tijdens opeenvolgende veldslagen tussen Frankrijk en Groot- Brittannie in de jaren 1700. Het park van Abraham was meermaals het toneel van zeer bloedige veldslagen tussen de Franse en de Britse legers, maar telkens werd de overwinning bekomen door de strijdmacht die als eerste hulp kreeg van buitenaf door de komst van een schip. De race op zee werd steeds door de Britten gewonnen. De pogingen om Quebec aan de kant van de overwinnaar en de kolonisator te krijgen mislukten steeds: taal, het Frans, en godsdienst, het christianisme, zorgen voor de weerstand tegen de bezetter. Canada ontsnapte ook aan de franse revolutie, maar ook aan iedere burgerlijke revolutie tot in de jaren 1950, toen een einde kwam aan de harde conservatieve lijn en Canada de vensters naar de modernisering open gooide met de wereldtentoonstelling. Het prive-initiatief - de kerk- kon de aangegane verbintenissen inzake ziekenzorg en onderwijs niet meer aan. De staat nam de ganse socio-profit,een groeisector -in handen. De verzorgingsstaat werd geboren. Canada werd ook zeer langzaam een confederatie. En dan nog om te ontsnappen aan de grote Amerikaanse nabuur.De buitenlandse politiek van Canada bleef tot na WO II in handen van de Britse kolonisator, slechts veel Candees kanonnenvlees tijdens de wereldoorlogen zorgden voor de Canadese autonomie.Maar welke autonomie als je de mensen smalend hoort zeggen: wat doen we nu in Afganistan, tenzij opnieuw kanonnenvlees leveren voor andere grootmachten....
Noot: amper drie dagen later werd de 87ste dode Canadese soldaat uit Afganistan gerepatrieerd. Pacifisten die tegen de militaire parade op 400 jaar Quebec probeerden te protesteren door zich in de militaire parade te mengen werden hardhandig aangepakt en doodgezwegen in de media
Op vakantie. Quebec lijkt erg op vlaanderen: rijk, proper,duur en een beetje introvert. Alleen: hier spreken ze frans, maar ze willen net als bij ons alleen voor zichzelf betalen. Doen ze ook en zo zijn er nogal wat bijkomende taksen voor de stad of de provincie op de diensten of de goederen. Wellicht ziet onze toekomst er ook zo uit: vol met lachende en sportende gezonde lui,weinig agressiviteit,veel tolerantie, alcohol super duur, sigaretten onbetaalbaar en overal is het verboden om te roken of alcohol te drinken in het openbaar. Senioren zijn massaal aanwezig, de morele standaarden zijn vervangen door het gezondheidsmotto: let op uw gezondheid. Maar wel extra aandacht en toegankelijkheid voor mensen met een handicap. Openbaar vervoer is bijna weggeprivatiseerd met enorme parkeerproblemen voor gevolg. De zelfkant van de samenleving is prominent in het straatbeeld aanwezig. En blauwe vlaggetjes, als teken van zelfstandigheid. Montreal is de stad waar Leonard Cohen zijn inspiratie vond. Als openener van het Jazz-festival een tribute too. Chapeau voor Leonard door Buffy St Marie, Zachary Richard en veel Canadese vedetten. Op de playlist Suzanne, the Universal Soldier, maar ook Halleluja. Want Christelijk wordt hier nog steeds met een hoofdletter geschreven...
Het ABVV heeft een 17-tal projecten in verschillende continenten. Een groep uit Cuba, Peru, Colombia, Nicaragua is op bezoek. We worden ontvangen door Freddy Thielemans, burgemeester op het Brusselse stadhuis.In vlot Spaans spreekt hij tot de delegatie. Geen gelegenheidstoespraak, maar echte een warme speech vol humor. En belangrijk: hij luistert. Iedereen brengt zijn problemen naar voor en krijgt een antwoord van de burgemeester. Op zijn kabinet valt een leuk detail op: een klein beeldje dat de aapjes, horen-spreken en zwijgen-uitbeeldt maar dan met Marx, Lenin en Engels. De volgende dag wordt samen met de Internationale gasten een colloquium georganiseerd over vier verschillende thema's: de globalisering,de noden van projecten in het Zuiden, de relaties tussen Europa en Latijns-Amerika en de syndicale rechten en vrijheden. In de werkgroep syndicale rechten en vrijheden schetst Miguel Puerto van Ictur het weinig rooskleurige plaatje. In Colombia, Costa Rica en Guatemala wordt vakbondsmilitanten vermoord, moeten ze verhuizen, worden ze bedreigd. Dit alles reeds jarenlang met vb in Colombia meer dan 2500 vermoordde vakbondsmilitanten. Maar ook in ons democratische landje worden syndicalisten niet altijd met zachte hand opzij gezet. Zij worden ook geintimideerd, bedreigd ontslagen en geisoleerd. Gewoon omdat ze de democratie en het recht op spreken ook in het bedrijf willen doen respecteren. Terug naar Latijns-Amerika. In sommige landen kan het toch anders. In Ecuador wordt nu aan een nieuwe grondwet gewerkt, waar de syndicale rechten meer gerespecteerd zullen worden. In Venezuela wordt de vakbond meer betrokken bij de besluitvorming.In Cuba speelt de vakbond zijn rol in de onderhandelingen tussen werkgevers en regering. Op het einde vroeg Nico Cue zich af waarom een journalist die vermoord wordt altijd op de voorpagina van de kranten staat, terwijl wanneer er 30 vakbondsmilitanten vermoord worden dit hooguit een klein berichtje op pagina 18 waard is ?
