De geglobaliseerde wereld staat nergens meer voor: een Deense krant publiceert 12 cartoons en zes maanden later beginnen betogingen in Indonesie, Sudan, Saoudie-Arabie, Egypte tot de moslimexecutieve in Brussel, die voor de camera's een Deense vlag vertrappelt. In Frankrijk wordt een hoofdredacteur van een zieltogende krant ontslagen, in Jordanie ook. Onze weekendkranten verslinden gretig alle aspecten van dit probleem, de blogs kunnen niet achterblijven. Het doet me in de eerste plaats denken aan Hoessein Boekriss, die me twintig jaar geleden vertelde als ik echt anti-racist wou zijn, dat ik de koran moest lezen. Ik, net de bijbel afgezworen zag dat niet zitten, vandaag nog evenmin. Maar zijn cartoons nu echt zo belangrijk om ertegen te gaan betogen, of om U daardoor beledigd te voelen ? Ik zal maar beginnen met het eenvoudigste: met iemand anders lachen is altijd gemakkelijk. Als het over jezelf gaat is iedereen snel gekwetst. Dit is de macht van de gazetten, van de media. Cartoons zouden zeer synthetisch moeten zijn en enerzijds de situatie, herkenbaar, duidelijk , en verhelderend in beeld moeten brengen én aanklagen. Wellicht zijn er cartonisten die liever op café zitten dan echt een vooronderzoek doen. Uit ervaring weet ik dat simplificering en to-the-point de vinger op de wonde leggen, moeilijk, arbeidsintensief en ondankbaar werk is. Met andere woorden: een cartoon die inslaat willen machtshebbers missen als de pest. De huidige hetze tegen een paar cartoons zijn een teken aan de wand: globalisering van normen en waarden ligt moeilijk voor conservatieven. Ik hoor het zo zeggen van godsdienstfanaten: " moest ik de macht hebben, dan zou ik dit en dat gewoon verbieden" Ik zie dit in de USA, Afrika, Soedie-Arabie, maar vooral bij potentaten die het weinig subsidie-geld herverdelen. Lachen in een andere cultuur veronderstelt dat je je kunt inleven in een andere cultuur. En dat is een globaliseringsprobleem....
Het verhaal van het Vlaams Belang dat een cheque
geeft op de nieuwjaarsreceptie van de socialistische havenbond doet me
denken aan het stuk van Bertold Brecht en Kurt Weill. Het
stuk werd opgevoerd en geschreven in de aanloop naar fascistisch
Duitsland en werd een hit die iedereen kon meezingen. Het belangrijkste
motief was dan ook: " Eerst het vreten, dan de moraal." Of met andere
woorden een variatie op het gezegde dat "geld niet stinkt". Mack the
knife, het hoofdpersonage lijkt sprekend op het Vlaams Belang. Het is
een schurk die iedereen belazerd en toch als bendeleider bij iedereen
sympathiek overkomt. Hij bedriegt zijn vrouw en huwt met een jong en
naïef meisje. Hij buit de bedelaars uit en lapt wetten en regels aan
zijn laars. De driestuiversopera zit vol met "zwarte" humor, omdat de
situatie zo tragisch is.
Wat heeft dat nu met de Gentse dokkers te maken ? De
dubbele moraal is typisch voor het Vlaams Belang. Vakbonden zijn hun
ergste vijanden, staken en betogen moet voor hen verboden worden. De
vrije concurrentie, zoals met de havenrichtlijn, is voor het Vlaams
Belang een heilig economisch basisprincipe. Dit alles kunnen zij
even opzij zetten om goedkoop in het nieuws te komen door misbruik te
maken van een solidariteitsactie van de havenbond. Het zijn als
bloedhonden die iemands zwakheid en gebrek aan
beginselvastheid aangrijpen voor goedkoop applaus. In dit stuk zouden de dokwerkers de hoofdrol moeten opeisen. Zij mogen fier zijn dokwerker te zijn. Maar met open ogen. In een rode solidariteitsactie is geen plaats voor extreem-rechts !
Wie durft in onzekere tijden de toekomst nog
voorspellen ? Blijkbaar gebeurt dit minder en minder.Als ik er de
goeroes op nalees trekt men dikwijls simpelweg de hedendaagse
lijnen in de geschiedenis door. Is alles dan gewoon evolutie en waar
blijft de grote sprong voorwaarts ?
In het oude griekenland voorspelden orakels de toekomst. In lange rijen
stonden de mensen aan te schuiven om bij een hysterische vrouw terecht
te komen. Zij wauwelde een aantal algemeenheden, die de loslippige
"gelovigen" tijdens het wachten vertelt hadden en die spionnen aan de
bedienaars van de eredienst overmaakten.In Rome waren vooral de
ingewanden van dieren een bron van inspiratie, maar ook wolken,
schaduwen, maanstanden en zonneclipsen gaven de loop van de
geschiedenis aan.
In Afrika voorspellen waarzeggers ( Isagoma's) de toekomst en bij paarderennen vraagt iedereen hen raad.
Bij ons zijn die zigeunerachtige vrouwen verbannen naar een circustent,
waar zij in een glazen bol staren of de hand lezen. Tarot en kaartlezen
is een mooie hobby geworden waar we vrolijk om lachen.
Maar zijn we echt wel af van ons bijgeloof ? Heel wat nieuwe technieken
proberen nog steeds de toekomst te voorspellen. Politieke partijen
hebben zakken geld over om het kiesgedrag voor de verkiezingen te
kennen, bedrijven geven handenvol geld uit aan marketingonderzoeken
om het koopgedrag van de consument te voorspellen.Nieuwe goeroe's
zijn niet veel anders dan de orakels in het oude griekenland: via
internet onderzoeken ze muzieksmaak van de jongeren door na te gaan
welke soorten muziek populair zijn bij het downloaden. De spionnen van
toen zijn de spyware van nu ?
Op de valreep slaagde ik erin de tentoonstelling Russische Avant-garde in Bozar te bezoeken. Dank zij een goede gids werd me meer duidelijk dan lijnen en gekleurde vlakken. In een zeer korte periode probeerden kunstenaars permanent grenzen te verleggen. Kunstenaars vertrekken van hetgeen bestaat: in Rusland was dat in die periode de Ikonenkunst. De vorm is steeds gebleven, tot aan het befaamde zwarte gat van Malevich toe.Symbool voor het zinloze waarmee we geconfronteerd worden in het Universum.
De kunstenaars in die tijd waren geen doetjes: ze vochten de ideologische strijd uit tussen individualisme en collectivisme, tussen het utilitarisme en de onthechte abstractie.
Het gebouw van Tatlin voor de derde Internationale spreekt boekdelen. Het gebouw moest groter worden dan de Eifeltoren, dan de Empire State building. Het gebouw zou drie ronddraaiende architecturale vormen bevatten- een kubus, piramide en een cilinder, waarin de verschillende bestuursorganen van de Internationale gehuisvest konden worden. Zij zouden op een verschillende snelheid draaien, per dag, per maand, per jaar. Een symbool van de traagheid van de bureaucratische molens in een administratie .
Die creatieve periode eindigde toen de kunst volledig in functie van de politiek en het beleid moest staan, Stalin kwam aan het bewind...
Deze week wordt Wannes 68. Een gelegenheid om iets
over hem en zijn "mansarde-wereld" te bloggen. Ik ontmoette Wannes 30
jaar geleden, toen hij wat afstandelijk zijn traditionele liederen uit
zijn boek voorzong.Met strenge blik bedwong hij het rumoer, ernst
!
Wannes verwoordde perfect mijn anti-militarisme (kerstmis is den dag
dat ze niet schieten), het onbezorgde liefdegevoel ( ik wil deze nacht
in de straten verdwalen) mijn ideeen over maatschappijverandering (
Mistero Buffo). Als vrijzinnige moest hij glimlachen toen hij
optrad in het Parochiaal Ontmoetingscentrum waar de jakkedoe geboren
werd.
Zijn eerbetoon aan de mijnwerkers met de productie " Het zwarte
Goud" was jammer genoeg geen succes, alvast niet in Zwevegem waar 15
toeschouwers genoten van een fantastische scenebezetting met Patrick
Riguelle, Wannes en zijn groep, Dirk Van Esbroeck en Juan Massando...
Net 50 jaar na de ramp van Marcinelle die het leven kostte aan 262
mijnwerkers klinkt het protestlied van Sting tegen kernenergie
nog na in mijn hoofd.
Derde herinnering: Wannes in de tent van Dranouter: uitgelaten en
vrolijk. Zelf licht aangeschoten op het podium, in perfecte
festivalstemming. Hoe ouder, hoe vrolijker.Festivalwannes op de Gentse
feesten met de "best of repertoire".
Dan verdween Wannes een tijd van de podia. Nu blijkt dat hij ernstig ziek was. Hij is terug, met een beperkte tournee.
Maar Wannes is voor mij in de eerste plaats een tedere anarchist die er
niet voor terugschrikt het geza(a)g op de korrel te nemen.
Kunst aan de kust. Een geslaagde oefening in 2004
wordt herhaald in 2006. Gelukkig want de torenhoge appartementen maken
het aan de kust niet mooier. Kunst fleurt op zijn minst op. Wie
herinnert zich de gouden reuzenschildpad van Jan Fabre niet , die in
Nieuwpoort tergend traag de zee introk met Fabre zelf op de schildpad.
West-Vlaanderen heeft de" chance" over een zeer tegendraadse, maar o zo
talentvolle Conservator te beschikken van het PMKK. Willy Van Den
Bussche loopt naar de pensioenleeftijd toe, maar wil nog enkele grote
kunstevenementen organiseren. Naast een grote Ensor-tentoonstelling
staat Beaufort 2006 op zijn lijstje. Pas is het officiele programma
voorgesteld, of er is reeds een Middelkerkse burgervader die zich meent
te moeten moeien. Politici die zich met kunst willen bemoeien zijn
nooit een goede zaak.Die man wil een werk van David Cerny niet in
Middelkerke. Het is Saddam in een watertank en het werk noemt "Shark" (
Haai). De bedoeling van de kritische kunstenaar is de politiek van de
Amerikanen in Irak aan te klagen en vooral ons te doen nadenken. Willy
Van Den Bussche is gewoon met politieke tegenstand in Oostende om te
gaan: hij zal een ander werk van David Cerny naar Middelkerke trekken
en Sadam in het PMKK zetten.
Meteen een publiekstrekker en reclame voor zijn "huis". Of hoe je slim
met censurerende politici kunt omspringen...
Deze morgen ondervroeg Radio 1 de rector van de
fakulteit economie Ku-Leuven over het feit dat de index, dit wil
zeggen de koppeling van de stijging van de levensduurte moet afgeschafd
worden of dat het anders nog veel slechter zal gaan met ons allen.
De journalist van dienst was blijkbaar nog niet goed wakker want toen de
professor de stijgende petrolprijzen als oorzaak gaf van de
indexstijging, vergat hij te vragen of er niet zoiets bestond als een
gezondheidsindex.
Ik leg even uit: lang geleden, toen Willy afgebleekt
Rood, minister van economie was, verzwakte die man de koppeling van de
lonen aan de index, door in de berekening van de index de stijging van
de
alcoholproducten, de ergieprijzen en de tabak te "neutraliseren" of in
het plat Vlaams gezegd niet meer mee te tellen. Ik herinner mij vaag
dat na een paar jaar dit al snel twee tot drie procent op de werkelijke
index scheelde. Soit, dit noemt nu de gezondheidsindex. Vandaag
(20/01/06) bevestiging van mijn cijfers door een studie van de
consumentenorganisaties. Verlies van koopkracht op 10 jaar door de
invoering van de gezondheidsindex: 2,2%.
Pas is mijn brugpensioen afgepakt, of er moet blijkbaar nog meer van
mij gepikt worden. Volgende ronde: het loonzakje van de werkmens, de
uitkering van de " sociaal gerechtigde". Want de stijging van de
levensduurte wordt gewikt en gewogen, uitgesteld, aan een spil gebonden
en met veel getreuzel doorberekent in mijn loon. Tis blijkbaar nog te veel.
Waarom ? Omdat we concurrentiekracht met de buurlanden verliezen.
Helemaal niet.
Algemeen stegen onze lonen niet sneller de laatste
jaren.Ik heb daar cijfers over en statistieken als het moet.
Waar die wel sneller omhoog wipten noemde men " wage drift". Wat
staat er voor dat mooi woord: de individuele en andere loonsverhogingen
die bedrijfsleiders en onmisbare informatici aan zichzelf bezorgen....
Men wil de index afschaffen, de sociaal uitkeringstrekkers nog meer
doen achterop hinken, om de loononderhandelingen te individualiseren.
Daarmee wordt de macht van de baas groter, die van de vakbonden kleiner
en groeit de sociale ongelijkheid. Niet echt sociaal die mannen...
Vandaag staat in de morgen een artikeltje over de
man die de vorige paus wou doden. Mehmet Ali Agça zou vrijkomen. De
Morgen omschrijft hem als een Al-Quedaterrorist avant-la-lettre. De
essentie van het artikel is dat de aanslag in feite werd opgezet door
de CIA, en handig in de schoenen van de Russische KGB en de Bulgaarse
staat werd geschoven. Dit gebeurde door een net van journalisten in de
hele wereld, die systematisch verkeerde informatie publiceerden.
Blijkbaar zaten daar zelfs Belgen tussen.Amaai, waar een klein land
groot in is. Als journalisten worden vernoemd: Arnaud de Borggrave
d'Altena (hoofdredacteur van de Washinton Times) de Belgische pater
Felix Morlion ( van de geheime dienst van het Vaticaan), de
Italiaanse geheime agent Francisco Pazienza, Claire Sterling en
Michiael Ledeen.
Blijkbaar zit er een Belg in de geheime dienst van het
Vaticaan, tjiens waarom ? De grootste Belg ? De
naam van de hoofdredacteur van die gazet lijkt verdacht veel op
een telg uit adelstand, waarvan iedereen weet dat de Belgische diplomatieke diensten er vol van lopen.
Dus die connectie lijkt me
normaal: het gaat meteen over de scheiding tussen kerk en staat. De
voormalige Minster van Buitenlandse zaken Erik Derijcke zal minzaam
glimlachen bij deze stelling.
Voor
de lol typ ik die naam eens in: een gans netwerk verschijnt. Geheime
Italianen, Amerikanen, Belgen, adelstand en journalisten: een pot nat.
We moeten dus voorzichtig zijn als we de krant lezen en ons steeds
afvragen wie wil ons wat doen geloven, en vooral waarom ?
En misschien
eens kijken waarom sommige dingen ook het nieuws niet halen....
Rik blauw en Sophie rouge keken mekaar diep in
de ogen , met als resultaat dat er een kindje van komt. Zelfs op
dit fenomeen wordt anders gereageerd, naargelang men in het noorden of
het zuiden van ons land woont. Het noorden staat in vuur en vlam, het
Zuiden vraagt zich af wat er gebeurd is. De kranten schreeuwen
over het privé-leven van de politici, hebben eigenlijk een beetje spijt
over de gemiste primeur, zagen wat over sommige technieken die een blad
als dag allemaal zou gebruikt hebben. De eerste minister wou Rik nog
via een een riante promotie in de overheidsdiensten een beetje
helpen, maar blijkbaar lukte het niet. De kamervoorzitter laat
zijn licht op de affaire schijnen vanuit zijn onverdroten wijsheid en
blaast vaderlijk warm en koud tegelijk. Hij vindt zelfs dat de pers mea
culpa moet slaan. Is dat nu allemaal zo belangrijk ? Ja, blijkbaar
is het ongeveer de belangrijkste prestatie van de paarse coalitie in de
kamer. Terwijl wij flink van leer trokken tegen de regeringspolitiek,
blijken kamerleden in het geheim te stoeien. Elio lacht breed om zo
veel onbenul, het leven is mooi ! Ik denk dat dit allemaal een
gevolg is van de manier waarop de laatste tijd met blitse meiden in de
politiek en de media omgesprongen wordt : de kat ( liefst in
midlifecrisis) wordt gewoon bij de melk gezet. Ik zou het aantal
echtscheidingen of gebroken relaties van politici niet willen
inventariseren. Het resultaat zou een duidelijke scheeftrekking van de
belgische statistieken betekenen. Of is bedriegen inherent aan politiek
? Maar misschien ben ik gewoon jaloers ?
In de trotoir-bijlage van De Standaard waagt ene
Nederlandse vrijwerpende schrijver zich aan een zelf-promoting analyse
over de Globaliseringsbeweging. Die beste man denkt over hoe je best de
wereld veranderen. Om het cru te stellen: de oude achtenzestigers zijn
oude vervelende en theoretische knarren, de jonge antiglobalisten
veranderen met veel marchandising en marketing echt de wereld. Een
beetje zot natuurlijk ! Als senior wil ik wel geen lessen geven : maar
de vele uren dat wij s'nachts de wereld veranderden in de Jakkedoe in
Desselgem blijven me wel bij. Het waren echte drinkgelagen, geen
theoretische analyses van bepaalde hoofdstukken uit het Kapitaal. Is
dit beter of slechter dan de Amadezen of de Rallers die via veel
pamfletten en vergaderingen mobiliseerden ? Ik zou het niet weten,
dertig jaar na de feiten. De ongelijkheid en het kapitalisme zijn
blijven bestaan. Het ideale socialisme bestaat nog altijd niet.
Integendeel, daar waar sommigen dachten dat het bestond, china of zo is
het erger dan ooit. Meteen zou iedereen moeten verstaan waar het
allemaal om draait: vechten voor meer rechtvaardigheid,gelijkheid en
solidariteit. Idealen die reeds geformuleerd werden bij de Franse
revolutie: Egalité, Fraternité, Liberté. Dus iets minder pretentie zou
de andersglobalisten sieren, maar misschien komt dit alleen met de
ouderdom, de wijsheid en het feit dat je een stuk van de wereld gezien
hebt. Want dan weet je meteen wat je in alle bescheidenheid echt kunt
doen...
Deze week bezocht ik de tentoonstelling " Big Bang"
in het centre Beaubourg. Een nieuwe manier om een tentoonstelling op te
bouwen en geintegreerde hedendaagse kunst via thema's te tonen. Daarbij
wordt litteratuur, fotografie,cinema, video, architectuur,schilderijen
en beeldhouwkunst vrolijk dooreen gevlochten om de eigen collectie voor
te stellen..
Bekende namen ontbreken helemaal niet op het appel
Mondriaan en het Bauhaus, Paul Klee en Breton, Pollock en Riviera, Wim
Delvoye en Magritte.... De thema's van de tentoonstelling zijn pure
emotie: vernieling en opbouw, primitivisme en sex,oorlog en subversie
en melancholie.
Ontdekking één van deze tentoonstelling is Jorg
Immendorff, een Duister die de scheiding tussen de twee Duitslanden
niet aanvaardde en samenwerkte met een West-Duitse kunstenaar. Titel
van het schilderij: Alles komt van het Volk. Over de hereniging tussen
Oost en West-Duitsland een visionnair.
Ontdekking twee: het gebrek aan
visie in ons land bij het zien van de maquette van Toyo Ito. Deze
architect ( maker van de Brugse " Carwash van de Gouverneur" op de
Burg) maakte een schets van het Gentse kunsten- en muziekcentrum dat er
nooit komt. Jammer, de maquette gaf een prachtig idee van hoe Gent met
een dergelijk gebouw op de wereldkaart terecht kon komen. Maar daarvoor
zijn de budgetten en de geesten te klein ?
Een nieuw jaar moet gevierd worden. Onvermijdelijk
met een glas, als het even kan hapjes, en met traditionele toespraken.
Toespraken met wensen, toespraken met goede voornemens,
toespraken waar diep in de glazen bol gekeken wordt.
Mijn agenda loopt reeds aardig vol: op het werk, bij de verschillende
clubs waar ik lid van ben, in het dorp waar ik woon: overal wordt er
tijdens de eerste maand van het jaar wel een receptie georganiseerd. De
eerste vraag is natuurlijk of je gaat of niet. Het antwoord is niet
altijd even gemakkelijk: want het blijft een groot vraagteken of je
eigenlijk wel iemand zal ontmoeten waar je meer dan een oppervlakkige
babbel mee kunt doen. Misschien kun je beter wandelen, of sporten, of
een boek lezen ? Tja ieder jaar neem ik me wel voor dat er wel iemand
zal zijn die blij is me te zien en dat ik op de andere dagen van het
jaar dan beter kan lezen, muziek luisteren of wandelen. Maar het blijft
een moeilijke keuze.
En eigenlijk gebeurt er weinig verrassends: de drankjes lijken op
elkaar, de hapjes ook en de toespraken volgen meestal hetzelfde
stramien: een woord van dank aan de aanwezigen, een terugblik op het
voorbije jaar, een blik op de uitdagingen voor het komende jaar en tot
slot het allerbelangrijkste: een goede gezondheid. Niemand kan immers
kwaad worden als je hem een goede gezondheid wenst.
Ik ook niet , daarmee wens ik al mijn bloglezers alvast een goede gezondheid...
Feest betekent meestal lekker tafelen en daarbij
hoort Champagne. Voor ons mag dat best Cava zijn, even goed en minder
duur dan het spul uit Reims. Blijkt nu dat de Spanjaarden zelf de Cava
boycotten omdat ze vinden dat de Catalanen te veel autonomie
willen. De Catalanen kijken immers al jaren met afgunst naar
Vlaanderen. Zij vinden het feit dat we een eigen staat hebben, die zelf
belastingen kan heffen, zijn onderwijs kan organiseren , een eigen
culturrbeleid heeft, het arbeidsmarktbeleid beleidsmatig kan
sturen een na te volgen voorbeeld. Daartoe is een ontwerp van nieuwe
grondwet ingediend bij het Spaanse parlement waardoor ook Catalonie
meer autonomie zou krijgen. De andere Spaanse regio's zijn daar niet zo
gelukkig mee. Zij verwijten de Catalanen een gebrek aan solidariteit.
Het rijke Catalonie zou alles voor zichzelf willen en niet meer mee
willen betalen voor de arme Spaanse regio's. Wij kennen dit liedje maar
al te goed: meer en meer worden voorwaarden gesteld aan financiële
transferts of aan het geven van geld. Ja, we willen nog wel best een
solidair zijn: maar gebonden aan voorwaarden, in een beperkte periode
en voor een beperkte tijd. De kersttijd bijvoorbeeld, maar of we daarom
de Cava moeten boycotten ?
Het leger in Spanje is zijn "slechte manieren" nog niet volledig kwijt.
Op zaterdag 7 /1/2006 werd bekend dat een hoge Spaanse
legergeneraal er mee dreigde Catalonië binnen te vallen als ze nog
verder met hun eisen voor meer zelfstandigheid zouden stellen. De
Franco-periode mag dan wel gelukkig voorbij zijn, sommige militairen
blijven dromen .
Kunst leert grenzen verleggen, opnieuw en terug de dagelijkse omgeving vorm geven. Het duurde wel even voor de reis en de herinneringen uit Colombia omgezet konden worden in een nieuw project. Verwerken heet dit. Een steuntje kwam van de kunsternaar Jean-Jacques Lebel. Poeet, schrijver, beeldend kunstenaar, toneel en film. Deze artistieke rebel organiseerde happenings, als nieuwe kunstvorm, in Europa. In zijn installaties mengde hij dikwijls kunst, erotiek en politiek. Het resultaat moest het bewustzijn langs nieuwe grenzen voeren. De overgang van Colombia naar Europa past perfect in dit plaatje. Mei 68 was voor Lebel een eikpunt van engagement, het geweld waarmee mei 68 door de overheid onderdrukt werd, leidt regelrecht naar de paraca's en de repressie in Colombia. Maar Lebel spotte graag met campagnes van politici die een campagne van zelfverheerlijking lieten organiseren. Johnson en Nixon in Vietnam, Lenin in Moskou, De Gaulle, Kruschev, Mao en Bobby Kennedy. Maar ook de paus en zijn collega's als Picasso ontsnapten niet aan zijn anarchistische kritiek.Klik op het beeldje, scroll naar het dollarbiljet en klik op Bush... plezant nu Bush publiek toegaf dat de invasie in Irak op valse informatie gebaseerd was... maar dat vermoedde U wellicht reeds.
Nee niet ikzelf,maar wel een jonge vakbondsleider, zes maand onterecht. De 35-jarige man zag er een maand na zijn vrijlating nog steeds aangeslagen en moe uit. De gevangenis waar hij zat had vijf afdelingen. Afdeling 1 was voor arme kleine criminelen zoafs drugsverslaafden en zakkenrollers . Veroordeelden van gemeen recht (moordenaars,afpersers) logeerden in afdeling 2. Gebouw 3 was voor witteboordcriminelen, hier zitten guerilleros en paramamilitairen samen. Zware deliquenten ( meer dan 20 jaar) verblijven in blok 5A, samen met tijdelijke politieke gevangenen.De grote luxe vind je in blok 5 B met corrupte militairen en politie. In colombia ziet een dag in de gevangenis er als volgt uit. Opstaan en ontbijt om 6 uur s'morgens met 1 stuk brood,chocolademelk,1 ei en een stukje kaas. Middagmaal om 10 uur met linzensoep, aardappelen, salade, droge rijst en een stikje kip met een glas fruitsap. Om 4 uur in de namiddag dezelfde kost met als verandering gefrituurde of gekookte aardappelen. S'avonds om 7 uur gaat de cel op slot tot 6 uur s'morgens. Zes gevangenen delen een ruimte van 4 op 2,5 m, met een toilet,een douche en een afwasbakje. Dit in de luxeverblijven, in afdeling 1 hebben ze dit niet. Bezoek is er op zaterdag, dan mogen 4 mannen komen, op zoindag vier vrouwelijke bezoekers. De jonge vakbondsleider was moedig: tijdens zijn verblijf organiseerde hij alfabetiseringslessen en een leeskring. Indrukwekkend...
In Colombia bestaat een brede volksbeweging om het eerbiedigen van de mensenrechten af te dwingen met vakbonden, advocatencollectieven, vredesbewegingen en vrouwenorganisaties. Deze organiseerden op 10 december een betoging en een manifestatie in het centrum van Bogota.Ik kwam per toeval deze betoging tegen en liep er natuurlijk in mee samen met een honderdtal manifestanten. Wij werden goed bewaakt, niet alleen door het leger en de politie, maar ook door twee flinke meiden van de peace-brigades. een katholieke Americaanse beweging die in conflictgebieden " getuigen" zendt. De betoging was gericht tegen een wet die de spons zal vegen over de politieke moorden , folteringen en verdwijningen. Een soort amnestie en straffeloosheid voor paramilaitairen en militairen. Tussen 1988 en 2003 werden12398 moorden gepleegd, 1339 folteringen en 2121 verplichtte verhuizingen vastgesteld door de advocatencollectieven. Voor hen is de "ontwapening" van de paraca's door Uribe show, want in de praktijk zitten de paraca's straffeloos verankerd in het sociale, politieke en economische leven.
Colombia is muziek, liefst luid en van s'morgens tot s'avonds. Salsa, merengue en cumbia, bij ons zouden ze zeggen ne swing , ne slow en iets wat op vrij expressie lijkt. Alleen een beetje moeilijker. Op TV is er zelfs een speciale zender K-music, die 24 uur op 24 uur clips uitzendt in deze genres. Belangrijk is de akkordeon en het slagwerk, als het kan ook wat schetterend koper. Het geheel bruist van leven en enthousiasme. Wanneer je zo wat Spaans begint te begrijpen, dan heb je vlug door waar het om draait: de liefde. Wacht op mij, vertrek niet, ik heb je nodig. Nee zonder jouw kan ik niet leven, laten we opnieuw beginnen. Smachtende blikken, swingende boys en een goed decolte zijn samen met glitter de vaste ingredienten. In Barranca ontmoette ik toevallig de wereldkampioen fluiten, zei hij zelf. Toen hij de Internationale en een vijftal andere liedjes gefloten had was ik murw en kocht ik zijn CD voor een goede vier euro. Vrolijk fluitend verdween de man met de ondergaande avondzon.Het leven kan soms simpel zijn.
De tradionele landbouw werd in de jaren 70 in Colombia practisch volledig verdrongen door de papaverteelt. De opening van de markten op wereldschaal, de koffiecrisis, het vrijhandelsbeleid van het Internationaal monetair fonds deden de kleine boeren overstag gaan. Het was dit of sterven voor de kleine boer. De regering greep in onder druk van de USA, de cocavelden werden met vliegtuigjes en helikopters gewoon met gif bespoten om op die manier alles wat groeit te vernietigen.Vietnam in Zuid en Centraal-Amerika. Aan de oorzaken en om de kleine boer een redelijk inkomen te garanderen werd niets gedaan. De gevolgen van dit beleid zijn catastofaal. Het volledige ecosysteem van ganse gebieden werd verstoord, bossen ontbladerd, mensen die in de nabijheid woonden werden ziek en stierven. Volledige gebeiden werden gemilitariseerd, Nationale parken uitgerookt, plantages vergiftigd. Politici lopen als gedrogeerd verdwaasd te kijken naar de directe inmenging van de USA bij deze ingreep.Want de cocaine wardt wel in de USA en Europa verkocht door drughandelaren met medeplichtigheid van de bankwereld. Het gaat immers over geld, zeer veel geld.
De Colombiaanse boerenvakbond Fensuagro (80.000 leden) organiseert het verzet tegen dit giftig beleid zonder alternatieven. Zij hebben in een Finca in Viota die ze inrichten als opleidingscentrum om boeren op te leiden die ecologisch kweken. Zij willen het land heroveren op de papaverteelt in hun strijd tegen het neo-liberalisme. Meer info over het project bij de afdeling van de Algemene Centrale Antwerpen bij Bruno Verlaeckt.
