Sinds een viertal jaar organiseren we projecten in "ontwikkelingslanden " in de derde wereld. Vanuit de vakbond, op basis van gelijke relaties met een andere vakbond. Dit wordt blijkbaar niet overal op applaus onthaald. Artsen zonder grenzen zijn populair, delegees zonder grenzen veel minder. Blijkbaar zijn heel wat mensen binnen het ABVV bang voor een dergelijke aanpak. We worden uiteraard bij DGOS niet met open armen ontvangen. Laat staan dat we aangemoedigd worden. Maar de specifieke vakbondsaanpak zit in onze genen. Waarom zou een vakbond zelf aan ontwikkelingssamenwerking moeten doen ? Een goede denkoefening. Een: vakbonden zijn een stuk van de democratie en een stuk van het middenveld. Of je nu in Belgie leeft of in Colombia een democratische samenleving kan niet zonder vakbond. We zouden de lessen van Chili ondertussen moeten kennen. Twee: Ngo's zijn vooral met eerlijke handel en met de consumentenproblemtiek begaan. Mij best, maar geen garantie voor goede arbeidsvoorwaarden voor de werknemers.Wij moeten op zijn minst elkaar aanvullen, niet komen in de plaats van... Drie: Ook vakbonden moeten impulsen krijgen om verder dan de fabriek te kijken. Een werk van lange adem dat echter op de toekomst gericht is. Dit efficient organiseren is een basistaak van de vakbond om zich in de wereld en niet buiten de wereld te plaatsen. Vier: de federale overheid poogt het ontwikkelingswerk te stroomlijnen in functie van zijn eigen buitenlandse, soms Europese belangen. Daarmee schrijven we ons zonder enige kritiek in het enge globaliseringsdenken waar productiviteit en winst de enige criteria vormen. Vanuit vakbonden moet hier een antwoord komen in daden, niet in woorden met deelnames aan een of ander wereldforum.. Zoals je merkt: veel werk. Maar er is vooral nood aan ideeen en strategie....
De film van Al Gore zie ik volgende week. Moet je gezien hebben schijnt het. Onze achterkleinkinderen zullen hier niet meer kunnen leven, allicht omdat wij teveel confort opgebruikt hebben. Een oude Britse wetenschapper zei vorige week in de radio dat de oplossing voor het CO-twee probleem enkel kan door kernenergie. Het deed me wel even nadenken, want twintig jaar geleden ging ik tegen die onveilige kerncentrales betogen.Ook het feit dat milieubewuste mensen kernenergie afwijzen doet me twijfelen. Goed, ik vroeg het aan iemand op de trein die het kan weten.Die mevrouw studeerde immers zoiets. Eerst heeft ze me netjes de oorzaken van de opwarming uitgelegd. De aarde heeft een beetje koorts en reageert met opwarming. Een natuurlijke verdedigingsreactie. Maar zijn er oplossingen,want we kunnen toch niet gewoon verder doen en zo wat in de rand blijven morrelen met spaarlampen, windmolens en warme truiendagen ? Blijkt dat inderdaad kernenergie een goede oplossing zou zijn om onze stijgende energiebehoeften te bevredigen. Alleen zitten we met dat vervelend probleem van de kernafval en het feit als er iets gebeurd met zo'n kerncentrale het gevolg altijd zeer enrstig is. Want het is als een atoombom die je dan niet meer onder controle hebt. In plaats van kernfusie zou kernsplitsing een goed alternatief zijn. Alleen kunnen we dat vandaag nog niet. Lijkt me wat eigenaardig: we kennen de oplossing een beetje, wel dan moeten we er snel een beetje werk van maken...
Als pendelaar passer ik iedere dag in Brussel Centraal. De plaats met bekende bedelaars, waaiende che-doeken, Balkan cimbalons en 60.000 pendelaars.De geur van wafels die proberen te verleiden. De moord op joe was pas gebeurd toen ik mijn trein probeerde te halen, me van geen kwaad bewust. Het centraal station blijft een speciale ruimte, met de heroische hulde aan de spoormannen die stierven in het verzet. Het centraal station wordt verbouwd. In de buik is men winkeltjes en galerijen aan het installeren. De spoorweg als knooppunt van de commercie. Momenteel staat er een kubus in het centraal station.Het zou een kunstwerk moeten zijn. Een installatie: point zeroo. Een interactieve en multidisciplinaire installatie van Chris Christoffels en José Roland. Je moet dansen en flink met je armen zwaaien en dan zijn er ingebouwde sensoren die muziek maken. Het is de bedoeling je terug op te nemen in de moederschoot. Grote geprojecteerde beelden van Boticelli's "De geboorte van Venus" zouden je visueel moeten helpen. S'morgens probeerde ik even. Waarschijnlijk waren de sensoren zo vroeg nog niet wakker , er gebeurde gewoon niks.Of zwaaide ik niet hard genoeg. Of is het spel niet voorzien voor mijn kleine gestalte. Of reageert kunst niet op mijn intenties...Voor de liefhebbers: deze expo kadert in een driedaagse kunst in Brussel, waar op 3 maart een 500-tal mensen een multicultureel lied zingen op de prachtige grote markt te Brussel om 15 uur en 17 uur.
Gisterenavond relax op zoek naar de raakpunten tussen zen en vrijzinnigheid. Leraar Frank heeft me echt niet veel geholpen of was ik niet toegankelijk genoeg ? Zo waren de eenvoudige verhaaltjes een truk om abstracte begrippen voor iedereen te duiden. Ging er in als zoete koek. Of wat dacht je van : " Twee handen klappen. Wat is het geluid van een hand ?" . Ik dacht dat zen controle betekent. Dus als je twee handen hebt, dan gebruik je die. Het blijkt iets intiemer te zijn. Medidatie is de hemel op aarde, volgens Frank.Vereenvoudigd komt het hier op neer: als je iets denkt, denk het dan weg. Meteen blijf je geconfronteerd worden met het niets. En daar zijn verschillende mogelijkheden voor zoals ascese, spiritualiteit,medidatie en loslaten of het niets. Neem nu een glas. Je weet dat dit glas kan of zal breken. En dan verandert meteen je relatie met dat glas: je gaat er anders mee om. Niet onmiddelijk een voorbeeld van vrij onderzoek. Frank omschreef zen als deel worden van een groter geheel door zelfvergetelheid. Tja ik heb me ook wel eens goed gevoeld toen 100.000 syndicalisten betoogden. Toen voelde ik me pas deel van een beweging die de maatschappij wilde veranderen.Maar dan was ik niet met mezelf begaan, maar met die arbeidersklasse die vocht voor een rechtvaardiger toekomst...
President Uribe wordt ervan beschuldigd structurele banden met de paraca's te onderhouden. Tegen hem en verschillende regeringsleden en parlementairen loopt er een proces. Zijn reactie liegt er niet om. Publiek spreekt hij over " terroristen die in burgerkleren rondlopen". Hij noemt daarbij alle organisaties en individuen die met mensenrechten bezig zijn, de vakbonden en de organisaties voor ontwikkelingssamenwerking. Voor de paraca's is dit meteen een vrijgeleide om de aanval in te zetten en selectief hun moorddadig werk verder te zetten. Dit is de realiteit, geen verhaaltje. De faxen met bedreigingen stromen binnen. De tekst is zeer duidelijk: " we zullen Colombia zuiveren van dit ongedierte, de hoeren zullen hun verdiende loon krijgen ( daarmee worden de vrouwelijke advocaten die actief zijn in de mensenrechtenorganisaties bedoeld) Iedereen is gewaarschuwd en ook hun zonen en echtgenotes moeten niet gerust slapen. Ook zijn zijn het mikpunt. Ik hoor dit allemaal stilletjes aan. Een vakbondsmilitant zegt gelaten: in een dergelijk land moeten wij hier leven. Een prachtig land dat verpest wordt door de geldmachine van de drugshandel, de corruptie en de dagelijkse doodsbedreigingen. Een gewapende escorte brengt me naar de luchthaven. Emotioneel afscheid, voor ik de luchthaven binnenstap.
Amper een week later blijkt dat de beschuldigingen niet uit de lucht gegrepen zijn: niet minder dan vijf parlementsleden van de partij van Uribe blijken structurele banden met de paramilitairen te hebben. Waaronder de broer van de minister van buitenlandse zaken, onlangs op bezoek bij de Europese Commissie en Solana. Bij een onderhoud op het Kabinet van Karel De Gucht zei de kabinetchef, de heer Bodson, dat zo lang de minister niets kon ten laste gelegd worden door de Colombiaanse justitie, er voor hem geen reden was om de aangekondigde ontmoeting met de minister in het gedrang te brengen. Nu de minister zelf opstapt schijnt er wel een probleem. Misschien gaan de ogen van onze regering en van Europa eindelijk open en beseffen ze dat in Colombia de paraca's en de maffia aan de macht zijn....
Het leven voor een syndicalist in Colombia is verre van rooskleurig. Naast de vele bedreigingen, aanslagen enz... moet je als vakbondsleider ook nog een achterban hebben. Leden dus. In de Colombiaanse context is lid worden van een vakbond niet eenvoudig. Hoe werkt dat in de praktijk? Minimum 25 arbeiders moeten lid zijn van een vakbond voor er CAO-onderhandelingen kunnen beginnen.Om lid te worden moet je een aanvraag doen bij de lokale vakbond en moet je aan je werkgever de toelating vragen om je vakbondsbijdrage af te trekken van je loon. Dit is ongeveer 2% van je loon. Indien er 25 arbeiders lid zijn van de vakbond, dan kan je tijdens de periode van CAO-onderhandelingen niet ontslagen worden.Dit maakt de zaken er niet simpeler op want dan is er de tweespalt voor de vakbond: lange onderhandelingen om ledenverlies te vermijden,of korte onderhandelingen en veel ledenverlies ?Het lokale eisenbundel wordt voorgelegd en goedgekeurd door de nationale vergadering ( de Assamblea Nacional). Voor hen is dat het bewijs dat de ganse vakbond dit eisenbundel zal verdedigen. Indien er 25 leden zijn in een bedrijf dan start de vakbond dikwijls een plaatselijke vakbondsafdeling op met de bedoeling een soort plaatselijke vakbondsleider te hebben, die dan weer beschermd is tegen ontslag. De vakbondstructuur is strak en wordt met strenge hand geleid door het nationaal bestuur ( de Junta Directiva). Zij starten nieuwe afdelingen op, onderhandelen in die bedrijven de CAO's,organiseren plaatselijke meetings, het dienstbetoon en de juridische betwistingen... kortom er zijn steeds handen te kort. Zij blijven op de loonlijst van hun bedrijf staan en worden dus door het bedrijf verder betaald. Niettegenstaande alle mooie reglementen van de Internationale Arbeidsorganisatie over de vrijheid om zich bij een vakbond aan te sluiten, is het in Colombia allemaal een beetje dode letter. De cijfers liegen niet: in Belgie is meer dan 60% lid van de vakbond, in Colombia zo een 2 à 3%. Niet verwonderlijk....
Op de luchthaven El Dorado wissel ik 100 euro.Ik ben meteen millionnair want ik krijg 275.000.00 pesos terug. Wel even eerst handtkekening en duim op een officieel papiertje drukken. De Colombianen laten de twee laatste nulletjes weg: hun geld werd gerevalueerd denken ze. Alleen amper een jaar geleden kreeg ik wel nog 300.000 pesos voor die 100 euro. Van inflatie gesproken. Maar wat koop ik nu voor die pesos ? De lijst op mijn kamer in het hotel zet me aan het rekenen. In oude belgische franken en in euro. En watertje of een agua mineral 1500 peso of 20 frank/=0,5 euro Een biertje of een cervesa 2500 peso of 40 frank of 1 euro Een pakje sigaretten 4500 peso of 60 frank of 1,5 euro Ik zie op tv een reportage over de marktprijzen van de groenten een krop sla kost 1500 pesos of 20 frank en het ziet er wel een kleintje uit. Dit is de eerste oefening. de uitgaven. Maar wat verdienen de mensen hier ? Een poetsvrouw verdient 25.000 pesos of 10 euro voor acht uur werk per dag. Een buschauffeur heeft 600.000 pesos of 250 euro per maand met ritten van 10 uur per dag. Een petroleumarbeider verdient 850.000 pesos of 370 euro per maand, maar hij heeft wel sociale zekerheid. Daar kunnen de verkoopsters die niet eens het minimumloon van 440.000 pesos per maand krijgen alleen van dromen. Ik vraag naar de grote posten in de gezinsuitgaven: huishuur 300.000 pesos per maand, voeding 300.000 pesos voor een gemiddeld gezin van vijf personen, gas electriciteit water 100.000 euro per maand. Het is duidelijk dat de meest families hier geen geld meer over hebben voor kledij, de tweedehandskledij wordt gretig verkocht. om maar te zwijgen over gezondheidskosten, vervoer, een kadootje voor de kinderen... Maar de mensen helpen elkaar: bij een verjaardig koopt een vriend of een kennis wel een kadootje voor de kinderen....
Even kort een nieuwsuitzending bekijken. De thema's liegen er niet om: Cundinamerca: een boer met een machete vreselijk verminkt, in Medellin is een vrachtwagen omgekanteld, van op een moto werden GSM's gejat: de jonge dader kreeg vier jaar cel, de twee GSM's werden teruggegeven, in Cordoblia werden veertig lijken,door de paraca's in cement gegoten, opgegraven, acht militairen die in de gevangenis vertoefden ontsnapten, 32 lijken van de mijnramp in Santander werden geborgen... niet echt prettig nieuws om je dag mee te starten. Maar een spiegel van de realiteit. Uribe liet een wet "justicia y paz" stemmen om de verzoening tussen parac's, guerilla's en burgers mogelijk te maken. Internationale instanties zeggen dat deze wet onder alle internationale normen ligt die een dergelijk vredesproces moeten begeleiden. De wet is dus eerder een instrument om amnestie te verlenen aan de paraca's. Hoe werkt dat in de praktijk: de leiders van de paraca's getuigen voor een commissie wie ze allemaal vermoord hebben en ze kunnen niet meer vervolgd worden voor die misdaden. Concreet: de bekend leider Mancuso gaf toe dat hij de bekende vakbonsleider Aury Sara vermoord had in Cathagena en dat is het dan. Maar misschien denk je: wellicht werkt het en gaat Colombia eindelijk de weg van de vrede en de verzoening op? Maar dan is er wel vertrouwen en eerlijkheid nodig. Hier fluistert iedereen dat regeringsleden en zelfs Uribe onder een hoedje spelen met de paramilitairen. Ondertussen zie je op televisie de tronies van paraca's verschijnen die gezocht worden. De mensen worden gevraagd te getuigen bij de rechtbank met concrete beschuldigingen. Zopas werd een juriste die de belangen van de slachtoffers verdedigd door de paraca's vermoord. Niet echt een signaal dat er een proces van vrede in Colombia begonnen is...
Momenteel valt de avond in Bogota. Vanuit het hotel del Parque Superior schrijf ik deze blog. Op de luchthaven werden we opgewacht door een chauffeur, een bewaker en Daniel en Pacho. Hartelijk weerzien. Een charla over de situatie. Meer daarover de komende dagen. Wij zijn hier om het nieuwe project met de USO, de Colombiaanse petroleumvakbond op punt te stellen. De grote lijnen liggen al vast: nu nog de activiteiten en de concrete invulling. Ze hebben het meteen begrepen en er komt een nieuw begrip op tafel: een chronogram. Dat is eigenlijk een moeilijk woord waarbij je gewoon vastlegt wanneer je wat gaat doen. Over het geld is er goed nieuws. Het huis van de Corparation is door zijn ligging in vier jaar tijd met 50% in waarde toegenomen. Een grote belegger is er wel op belust. Vooral omdat het huis geen verzamelplaats werd van wapens en guerillia's. In het huis zijn er gewone vakbondsactiviteiten, een prettig huis met goede buren. Het huis van de "syndicale "vrijheden zoals wij het noemen, kon dringend een laagje verf gebruiken. De USO heeft dit natuurlijk nu even uitgesteld, want zij houden het been stijf en zijn ondertussen wel een paar andere panden gaan bezoeken. We zullen zien zeggen ze in Colombia, maar onze partners zijn wel handige en lepe onderhandelaars. Tweede goede nieuws is dat door de vele contacten de afgelopen jaren, de Uso eindelijk begrepen heeft dat een project planning noodzakelijk is, los van de dagelijkse syndicale beslommeringen. Want veiligheidsproblemen en bedreigingen voor syndicalisten, onderhandelingen en problemen oplossen mogen niet langer een project vertragen. En als toetje: kunnen we echt geen uniform boekhoudingssyteem opstellen voor hen en alle andere projecten die we hebben. Niet nu, vandaag, maar toch tegen 2009 ? De twee uurtjes kennismaking met Pacho geven een goede tendens: deze week zullen we veel van hun goede intenties wel op papier krijgen....
In de jobat van dit weekend staat een deel over West-Vlaanderen en de provincie-politiek. Fier als een gieter verkondigt een "bestendig" afgevaardigde dat het beleid gelukkig boven de politiek staat en dat een andere meerderheid (nu CD&V/Spa) waarschijnlijk hetzelfde beleid zou moeten voeren.
Precies of je nu een beleid kan voeren zonder een politieke visie !
Indien dit zo is dan kun je meteen beter het provinciale nivo en de provincie afschaffen. Een van de argumenten om dit niet te doen is dat de kloof tussen politici en burgers al groot genoeg is.Een politicus die zegt dat zijn beleid boven de politiek staat, versterkt het beeld dat wat politici doen, niet kosjer is. Dat het beleid dat politici, gedreven door een visie, voeren slecht en onprofessioneel is. Terwijl er juist om een visie, zelfs een provinciale visie gevraagd wordt. Politici die zichzelf een acte van onbekwaamheid uitreiken, uiteraard na de verkiezingen ! Onbegrijpelijk.Onaanvaardbaar. Want dan laat je het beleid over aan ambtenaren of zogenaamde specialisten uit de privé.
Van hetzelfde alooi is de uitspraak dat een andere meerderheid hetzelfde beleid zou voeren. Natuurlijk bestaat een groot deel van het beleid en de centen voor personeelskosten. Natuurlijk is de mogelijkheid om op korte termijn het beleid bij te sturen beperkt. Maar dit wil niet zeggen dat je niks kan veranderen en geen eigen accenten kan leggen. Of waarom al die moeite voor het cordon sanitaire ? Zou het niet eerder een gebrek aan politieke visie zijn over de provincie West-Vlaanderen ? Gelukkig hebben jongeren uit de streek meer inspiratie. Laten we de streek midi noemen.... Adieu West-Vlaanderen. Zij willen een streek, een merk en een slogan. Kortom een politieke visie.
In een kranteninterview laat Vandelanotte weten dat er een nieuwe "doorbraak"operatie komt naar aanleiding van de komende verkiezingen in zijn partij. Liefst met jonge meiden uit de milieu- of Ngo-wereld als het kan. Tippen op Goedele of ???. De oude partijknarren en leden( 60.000 volgens het artikel) moeten plaats maken voor nieuw bloed. Zich versterken of hoe noem je dat in de praktijk. Lidgeld betalen aan een politieke partij blijkt volgens diezelfde partij niet ( meer) nodig. Partijvergaderingen volgen of politiek debateren hoeft niet meer op plaatselijk vlak. Partij en verkiezingspropaganda is reeds lang in handen van professionelen, amateurs hoeven niet meer. In vergelijking met de vorige doorbraak operaties is er wel een verschil: zij moeten zich wel inschrijven in het Spa-gedachtengoed, dat voor de gelegenheid 145 bladzijden bedraagt. Zonder inhoudstafel. En zonder amendementen. Leuk is dat de nieuwe beginselverklaring op hun website niet werkt.(ik schrijf dit zaterdag om 17u21) Tja, de congressencultuur verandert wel snel.Nu wordt er bijna gesmeekt om amendementen in te dienen. In het verleden mocht de studiedienst bij gebrek aan deze er nog snel een paar bijeenschrijven. Hilarisch: de studaxen penden teksten, die werkgroepen veranderden de teksten en diezelfde studaxen moesten dan amendementen uitvinden. Een stukje dialectiek om U tegen te zeggen. Ben ik nu tegen verandering en vernieuwing van de Spa ? Neen, helemaal niet. Er moeten nieuwe ideeën en antwoorden komen op nieuwe problemen. Maar blijkbaar is de spoeling vanuit kabinetten, studiediensten, denktanks en andere organisaties binnen de gemeenschappelijke actie (vakbonden, mutualiteiten enz...) te dun. Of past ze niet in het verkiezingsplaatje....
PS: Na een klinkende verkiezingsnederlaag koos de Spa- voor de oppositie en wierp Van de lanotte de voorzittershanddoek in de ring.Gemor bij heel wat plaatselijke afdelingen: zij werden te voorbije jaren al te dikwijls over het hoofd gezien bij de besluitvorming...
Geert Lambert had duidelijk eentje teveel gedronken op de nieuwjaarsreceptie van Spirit. Zijn uitspraak " dat ouderen fluitend op brugpensioen vertrekken zonder om te kijken naar de jongeren die dan voor die gepensioneerden moeten werken " schoot bij mij toch wel in het verkeerde keelgat. Niet dat ik veel zin had om ooit voor Spirit te stemmen. Daarvoor zijn zij te rechts. Ik ben het eens met die 98,5% van het kiezerskorps dat niet van die aanschurkende kleine partij moet weten. Nu naar de grond van de zaak. Het brugpensioen werd ooit ingevoerd om aan jongeren werk te bezorgen. Ouderen gaven aan jongeren de kans op werk. Dit blijft zo. Kijken we eens naar de cijfers. Er zijn in dit land zo'n 100.000 bruggepensioneerden. Voltijds. En er zijn zo'n 4500 deeltijdse bruggepensioneerden per jaar. Waar zit het grote verschil. De halftijdse bruggepensioneerden moeten nog altijd verplicht vervangen worden door een werkloze. De voltijdse bruggepensioneerden moeten niet vervangen worden. En daar zit het hem dus. Herstel gewoon het brugpensioen in zijn oorspronkelijke functie. Want de werkgevers willen die ouderen niet meer. De 55-plussers zijn niet meer gewenst in de bedrijven. Zij zijn te kritisch, kennen de trukken van de foor, en de werkgevers willen dat allemaal anders. Dus beste spiritist, uw analyse klopt van geen kanten. Stop eens met het culpabiliseren van de oudere werknemers en pak eens uit met voorstellen die jongeren aan het werk helpen. Voor de ouderen is het leven nog iets anders dan alleen maar werken. Dat heet genieten..
President Bush gaat 20.000 extra soldaten sturen naar Irak om vooral Bagdad op te kuisen en veiliger te maken. Alhoewel een grote meerderheid van de Amerikaanse bevolking wil dat Bush zijn oorlog stopt , een officiele commissie hem adviseerde de troepen uit Irak terug te trekken doet Bush juist het tegenovergestelde en pompt er 20.000 extra troepen in. Het is duidelijk wat hij daarmee wil doen: Bagdad uitkammen en dan in kleine controleerbare stukjes opdelen. Het wordt wellicht zoiets als de muur in Palestina, en de bezetting door de Israeli's.Maar op de schaal van Bagdad. Het blijkt meteen dat de Palestijnse kwestie wel een oefenterrein is voor de Amerikaanse politieke en militaire opties.De inwoners van Bagdad zullen via pasjes geregistreerd en na lange wachttijden hun gevangenis eventjes kunnen verlaten En ik die dacht dat de USA iets geleerd had van de Vietnamese oorlog in de jaren zestig. Toen hadden de Amerikanen zich niet alleen op de situatie volledig verkeken, maar moesten ze afdruipen voor het oog van de wereldbevolking. En dat alles omdat de best betaalde geheime dienst ter wereld blunderde en communisme en nationalisme vrolijk door elkaar haspelde. Irak lijkt momenteel minder in de publieke opinie te leven. Nochtans is het palmares van de Irak-oorlog niet mis: alle internationale conventies inzake oorlogsvoering en gevangen worden met de voeten getreden. Vijf jaar Guantanamo, duizenden doden in Irak, ontvoeringen en gevangenzetting van individuen die ervan verdacht worden terrorist te zijn, bombardementen in Somalie.... Bush zou beter zelf gaan vechten in Irak aande zijde van zijn troepenmacht, dan zou hij pas weten dat iedere oorlog nooit geen vrede kan brengen..
Een stom woord, want voor mij is alle geweld zinloos. Maar ik ben wellicht wat te simpel van geest. Den tiep die dat woord voor de eerste keer uitsprak was een Hollandse flik op een persconferentie en hij bedoelde daar eigenlijk mee dat er geen bepaalde reden was waarom iemand slachtoffer was van geweld. Het resultaat was tweeërlei: een mediahype en het gevoel dat er steeds meer zinloos geweld was en dat de mensen iets moesten doen. Op straat komen bijvoorbeeld. Of een organisatie oprichten. Of een lintje dragen.
Bij zinloos geweld moeten we vooral denken aan een drama: leuk voor de media en aan het feit dat de moordenaar, want daar gaat het nog altijd over, precies niet wist wat hij aan het doen was, nietwaar Hans Vanthemse. Daarom wordt hij meer dan een gewone moordenaar, een moordenaar plus ,een cultfiguur, die eigenlijk niet genoeg kan gestraft worden.
Maar wat als het een jongere migrant- is, die zich moeilijk integreert.
Heeft die misschien alleen zijn opvoeding via de rappende TMFers gehad? Maar dan drijft dit op gevoel, en niet op de rede, die ons als humanisten zo dierbaar is. Of zitten we iedere dag meer in een zinloze samenleving die steeds meer zinloos geweld oproept ? In ieder geval, onze Kurt weet er van mee te spreken: hij is buschauffeur en eigenaardig hij staakte tegen het zinloos geweld dat een collega overkwam. Zeg maar Kurt .
De stap van prins Laurent naar ne prins Albert is logisch. Al zegt mijn madame van niet. Het is in ieder geval een thema dat op de nieuwjaarsreceptie van de vrijzinnigen niet kan ontbreken. Iedereen denkt wel eens aan sex, of iets dat erop trekt. Maar na de voorgaande jaren weet ik eigenlijk niet welk een boekje ik nu moet open doen. De Kamasoetra, de herinneringen van Keetje Tippel. Of Louis Paul Boon met zijn erotische tekeningen. Ik typte weer het woordje" sex" in op mijn computer maar gekoppeld aan vrijzinnige sex. Waarschijnlijk heb ik hier of daar een letter te veel of te weinig getypt want ik kreeg een overzicht van de vrijzinnige orgasmen, ik bedoel vrijzinnige organisaties en het was een lange lijst. En zie we staan der ook op met de Poincaré, de HV en JUMP. Ik kan dus niet anders dan in naam van de vrijzinnige gemeenschap ( zie je wel, weer een woordspeling) dus in naam van iedereen zijn gemeenschap iedereen veel genot te wensen in het jaar 2007. Veel vrijzinnig genot.
In Waregem even populair als Kurt. Hij heeft een project om ouder wordende paarden een mooie oude dag te bezorgen, met ons geld natuurlijk via de vzw Kint. Alweer een naam als een klok in Waregem.
Maar ik zal wel te rap gaan. Als vrijzinnige ben ik er niet geheel gerust in : Laurent is immers onze vertegenwoordiger in de koninklijke familie. Waarmee we als vrijzinnigen toch maar weer onze aanwezigheidspolitiek via de Unie dik in de verf zetten.
Ik heb zo ne keer op Internet gekeken en moest ik hier allemaal voorlezen wat ze daar over onze lieve prins schrijven ge zoudt het niet geloven. Na het zesde studiejaar kon Laurent nog niet eens lezen en schrijven. Daarna studeerde hij in Antwerpen om zijn tweede taal wat bij te werken( Antwaarps!)en probeerde hij Duitsland en in Louvain La Neuve veterinair te worden. Hij zou na drie en een half jaar wel in een paar vakken geslaagd zijn.
Pas afgestudeerd had hij blijkbaar een belangrijk deel van het studentenleven overgeslagen: de collegas -studentes. Wendy kreeg voor haar wijze initiatie een dikke Mercedes cadeau. Daarmee was het koningsdrama afgesloten. Hij trouwde met Claire en kreeg kindjes. Hij probeerde de kindjes en de fotos te verkopen, want zijn levenswandel kreeg hij niet meer betaald met zijn wedde van senator en de talrijke zitpenningen die de beesten hem opbrachten Dotaties zijn giften en een gegeven paard kijkt men niet in zijn bek . hij beloofde het geld terug te betalen aan de marine. Dus geeft hij het " gebruikte geld terug aan de staat, met geld van zijn dotatie. Juist met ons geld...een alternatieve straf in de sociale sector zou een beter idee zijn.
Dit magistrale kunstwerk van Picasso staat in de Reina Sofia; het museum voor moderne kunst. Het wordt omringd door de verschillende tekeningen die Picasso maakte als voorstudie en de foto's die zijn vriendin maakte tijdens de creatie van het kunstwerk. Je kan dus zeer goed zien wat Picasso wegliet op het uiteindelijke grote doek en wat de kern van het werk gebleven is. Eerst een kleine situering: Picasso had net de opdracht van de republikeinen aanvaard om een groot kunstwerk te schilderen voor de Wereldtentoonstelling in Parijs, toen de Duitsers het kleine stadje Guernica plat bombardeerden. De gevolgen waren verschrikkelijk: meer dan 1600 doden, ongeveer een vierde van de zevenduizend inwoners van dit symboolstadje. Picasso besloot toen de oorlogsverschrikking uit te beelden. Geen bommen, geen vliegtuigen te zien. De essentie van Guernica is de treurende moeder om haar dode kind. Een beeld dat Picasso nooit meer losliet en in zijn later werk herhaaldelijk terug te vinden is. Toen de Duitsers Parijs veroverden en Picasso in zijn atelier opzochten vroegen zij hem:" Haben Sie das gemacht ?" Picasso's antwoord: " Nein, Sie" Picasso voorzag in zijn testament dat Guernica slechts terug naar Spanje mocht komen als de democratie herstelt was. Nu hangt het waar het thuishoort...
Een weekje Madrid om de cultuur wat bij te spijkeren. Prachtig weer en reeds van bij de aankomst een confrontatie met de nieuwe luchthaven van Barrajas bij Madrid. Speels , geel betoverend steken de metalen bomen in een golvend geheel in de lucht. Een indruk: licht en ruimte, een warm welkom voor de reiziger in Madrid. Ik wist reeds dat Spanjaarden veel aandacht gaven aan architectuur, maar dit van de hand van architect Richard Rogers is onovertroffen mooi. Nu ja Richard Rogers is niet de eerste de beste: de britse architect bouwde reeds de buizenconstructie van het Centre Pompidou in Parijs, de Millenium Dome in London en het Europees hof voor de mensenrechten in Straatsburg. Stuk voor stuk gedurfde constructies waar de functionaliteit en de gebruiker niet uit het oog verloren werd. De ganse week bezochten we de bekende musea van Madrid: met het Prado, de Reina Sofia,het museo de America en het museum van Thyssen. Vrijdag hoorden we plots het bericht dat de ETA een bomauto op de parking van de luchthaven tot ontploffing bracht.Vijf verdiepingen stortten als een kaartenhuisje in elkaar. Wellicht zijn er twee ecuadoriaanse slachtoffers die in hun wagen een dutje deden.De lieden die een dergelijke bomaanslag uitvoerden kunnen zeker niet op mijn symptathie rekenen: het nieuwe vliegveld is pas sinds februari in gebruik. Kunst en Cultuur die opgeblazen worden toont aan dat de daders niet goed bij hun hoofd zijn: enkel barbaren doen dit....
In Tule ( Mexico) staat een indrukwekkende boom: 56 meter omtrek, 42 meter hoog en 2000 jaar oud. De boom staat in Oaxaca, in het Zuiden van Mexico.Oaxaca kwam dit jaar ondermeer in het nieuws door de betogingen van de leraars en de studenten. Er groeide een volksbeweging, Appo, die de democratie van onder wilde opbouwen. Het leger en de politie schoot met scherp op de manifestanten, een Amerikaanse vrijwillige journalist van Indymedia overleed. Op 17 december begonnen de speciale politietroepen zich terug te trekken uit Oaxaca. Meer dan drie maanden bezetting van de stad zijn hiermee nog niet ten einde, een speciale eenheid van 500 man blijft nog ter plaatse om de speciale zone, waarin samenscholingen en betogingen verboden zijn, in het oog te houden.
Het doet me denken aan een spandoek " Un pueblo sin raices,es un pueblo sin futuro".- Een volk zonder wortels, is een volk zonder toekomst. Dit spandoek hing op aan de ingang van het museum van Palenque. De Mexicaanse regering was van plan de musea te privatiseren.Het gevolg voor de werknemers was dat zij hun statuut van ambtenaar kwijtspeelden.
De protesten in Mexico duren reeds een tiental jaren. Op iedere markt in iedere stad protesteren boeren, studenten, verplegers,leraars, studenten tegen het neo-liberale beleid van de regering. De toestand in Mexico wordt steeds hopelozer: niettegenstande economische groei, is de aangroei van de tewerkstelling desastreus. Er is enkel een aangroei van de informele werkgelegenheid, van het zwartwerk dus. De reguliere tewerkstelling krimpt verder. Dit is voor de mensen een ramp.Een van de milleniumdoelstellingen is "waardig werk". Duidelijker ware : regulier, officieel werk met alles er op en er aan: ook sociale zekerheid.
Gisteren een Cubaanse delegatie van de vakbond op visite in Brussel. Osiris, Ramon en Raymundo kwamen in Cubaanse termen uitleggen hoe en wat er in de vakbond beweegt. Osiris is nieuw en heeft het moeilijk moeilijk met de koude. Niet alleen de temperatuur maar ook de kille en afstandelijke werkrelaties is zij niet gewoon. De vlakke vergaderingen, het strakke werktempo en het gebrek aan menselijke warmte vergen heel wat van haar aanpassingsvermogen. Raymundo is de nieuwe verantwoordelijke voor internationale relaties van de vakbond. Als dokter luistert hij geduldig en poogt een heldere diagnose te stellen. De ziekte noemt: te weinig permanente communicatie tussen de Cubaanse en Belgische vakbond. Maar de Cubaanse vakbond werkt dan ook in een totaal andere context dan de Belgische vakbond. In Cuba is er geen privé-bezit, de arbeiders zijn de eigenaar van de productiemiddelen zoals dat allemaal mooi in theorie benoemd wordt. In de praktijk blijkt er daar mee heel wat mis te lopen: omwille van allerlei redenen ( gebrek aan grondstoffen, geen vervoer, slechte planning) kunnen de Cubaanse arbeiders niet meteen de productiefste ter wereld genoemd worden. Daar moet de vakbond dus wat aan doen: er wordt een plan gemaakt dat per bedrijf moet gerealiseerd worden en waarbij de arbeiders beter moeten betrokken worden. Een tweede punt waar de komende jaren werk van gemaakt zal worden is de kloof tussen de vakbondskaders en de arbeiders. Blijkbaar zitten de 5000 vakbondsvrijgestelden te veel op hun buro en zijn ze niet genoeg op de vloer aanwezig.Ze luisteren ook niet genoeg naar de problemen van de arbeiders. In Cuba zijn dergelijke analyses nieuw... misschien het begin van een veranderende vakbondscultuur ? Vamos a ver.
