Klik op de foto en je komt op een powerpoint die mij werd toegezonden uit peru- Ajudemos-( Laten we helpen) giften om de vakbond CGTP te helpen bij de uitvoering van zijn noodplan kunnen op 132-5019717-08 Abvv Hoogstraat 42 1000 Brussel met als mededeling Solidariteit CGTP Peru
Vandaag was er een Uno-conferentie in het Europees parlement over Palestina. Leek me wel interessant om mee te maken. Conform alle reglementen schreef ik me netjes op tijd in zowel in New York, als in Belgie. Na wat mails bleek alles ok. Deze morgen dus naar het Europese parlement. Bleek ik wel ingeschreven te zijn,maar mijn toegangsbadge was er niet.Veel verontschuldigingen en een korte uitleg dat ik mij in een ander gebouw moest registreren. Samen met Newyorkse joden en een Italiaanse NGO'ster stond ik netjes mijn registratie af te wachten. De obligate foto en na een dik uurtje wachten met de ingangsbadge opnieuw naar het gebouw Altiero Spinelli. De zoveelste bewaker kon me niet binnenlaten, dit was blijkbaar een kaart die alleen kon gebruikt worden,indien je vergezeld was van een organisator. Opnieuw naar de inschrijvingsdesk, waar een vriendelijk onthaalmeisje me vergezelde. Ik werd neergepoot, niet in de plenaire zaal, daarvoor was ik reeds te laat, maar in een zaal voor toehoorders. Je zag er niks, je hoorde alleen , via een krakende luidspreker de officiele toespraken. Eerst nam ik dit allemaal filosofisch op en dacht aan de 500 checkpoints op de Westbank, waar de Palestijnen dergelijke 'administratieve pesterijen' dagelijks meemaken. Maar toen besefte ik dat ik me in Europa, de bakermat van de democratie bevond. Dat de veiligheidsobsessie eigenlijk ook je persoonlijkheid aantast. Dat je zonder pasje en toegangsbadge, zelfs als is dat niet je eigen schuld, een nulliteit wordt in een administratieve en zenuwachtige molen van wantrouwen. Om wat af te koelen, wandelde ik terug weg, via een park waar vrolijke muziek weerklonk. Daar kon je gewoon gratis luisteren, zonder pasje en zonder bewaking, maar daar was er weinig plaats door te veel volk....
Het spektakel dat we de laatste weken in Belgie te zien krijgen doet onze surrealistische traditie alle eer aan. Knooppunt in de regeringsonderhandelingen is de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Toppunt is dat deze splitsing uitgroeide tot een symbooldossier voor de Vlamingen. Terwijl het nu net de Franstaligen zullen zijn die door een dergelijke splitsing zetels zullen bijwinnen. In Brussel blijft er na de splitsing nog welgeteld een zetel voor de Nederlandstaligen over en die zal dan ook naar alle waarschijnlijkheid door het Vlaams Belang bezet worden. Bij de VUB hebben ze dit reeds lang uitgerekend. Maar waarom komt dit niet in de media, of nog beter waarom geven de Vlaamse partijen gewoon niet toe dat ze zich vergisten en dat ze dit dossier laten vallen ? Of waarom geven de Franstaligen niet toe op die eis omdat zij er voordeel zullen bij hebben ? Omdat er volgens hen nog meer inzit ? Intussen heeft iedereen zich in een onmogelijke positie gemanuvreerd en kan de anti-politiek opnieuw hoogtij vieren. Of wil men gewoon het nationalisme en de opgeklopte sfeer gebruiken om de ruk naar rechts nog te versterken.... (1) een week na dit stukje schreef Walter Zinzen in De Standaard ongeveer iets identieks. Bart De Wever antwoordde dat er met de VUB-studie wel degelijk rekening gehouden werd en dat er dus verschillende manier bestaan om te splitsen. Maar dat is iets voor geleerde politieke bollebozen... (2) nog een week na dit stukje opnieuw een voltreffer van formaat in de Standaard: Geert Vanistendael maakt onder de titel "Vlaming tel uit je verlies" komaf met die onnozele splitsing. Hij kan het immers weten. Het is een volbloed Vlaamse Brusselaar... en die werden nog helemaal niet om hun mening gevraagd
In Mons hebben ze hun museum voor moderne kunst vernieuwd. En meteen met een tentoonstelling over het surrealisme in in Belgie tussen 1924 en 2000. Het surrealisme had vooral Brusselse en Waalse roots. Vlamingen, Paul Van Ostayen uitgezonderd, waren grotendeels afwezig. Het leek wel op het politiek circus van Hertoginnedal met de onmogelijkheid om een nieuwe regering te vormen.... Typisch aan het " Belgisch" surrealisme was dat het in de clandestiniteit groeide.De tentoonstelling had vooral werken van Margritte, met natuurlijk de bekende pijp. Want de hamvraag voor de surrealisten was of de wereld zoals wij die zien wel de wereld is. ( Ceci n'est pas une pipe). Surrealisten wilden via de kunst de wereld veranderen. Omdat zij het onrecht en de ongelijkheid van de wereld niet konden aanvaarden, maar zij kozen niet voor politieke actie, maar voor de kunst. Daarbij was de provocatie een geliefd wapen van de surrealisten, met het vrouwelijk naakt als speerpunt. Een zin als 'indien ik God was, dan zou ik in hem geloven' en ' God schiep ook de strond' (Dieu a aussi inventé la merde) tonen het uitdagende en anti-clerikale karakter aan van de surrealisten. Een ontdekking was Achille Chaveé. Het grafisch werk van deze geengageerde poeet deed me denken aan een verdwenen vriend Patrick. Patrick had talent te over, liefde te kort...Ook hij wilde via de kunst de wereld veranderen.Maar daarvoor is ons dorp veel te klein.
Eén van de thema's waar ik, maar ook heel Venezuela al dan niet van wakker ligt is de wijziging aan de grondwet. Dit is niet opmerkelijk, ook in België zijn er al veel pagina's geschreven over de grondwet. Trouwens: daar gaan de komende weken in ons land de regeringsonderhandelingen juist over. Chavez en zijn partij willen de grondwet, die dateert van 1999 veranderen. Een van de discussies daarbij is de verkiezing van de President. Chavez wil , zoals Fidel, voor het leven verkozen worden. Ik ben die grondwet eens gaan nalezen. Interessant, want d'er zijn nog een pak voorwaarden waaraan de man die president wil zijn moet aan beantwoorden. In artikel 227 staat dat de president geboren moet zijn in Venezuela. Normaal, als je weet wat die Japanner in Peru heeft uitgespookt.Maar de kandidaat-president mag ook geen andere nationaliteit bezitten. Het moet een volbloed Venezolaan zijn. Hij moet minimum dertig jaar oud zijn en mag niet door een rechtbank definitief tot een straf veroordeeld zijn. Met andere woorden: amnestie of een blanco strafregister zijn noodzakelijk. Tot slot mag hij zich niet bekend hebben tot de een of andere godsdienst: hij moet neutraal zijn of vrijzinnig. Geen actief vrijzinnig militant, maar toch op zijn minst "onafhankelijk van een of andere religie". Het is de eerste maal dat ik zo iets lees in een grondwet, maar misschien kennen er lezers andere voorbeelden ? * Via een reactie werd mij gemeld dat in veel Zuid-Amerikaanse landen een dergelijke voorwaarde in de grondwet ingeschreven werd als reactie op de Spaans- Katholieke kolonisatie , waarbij geestelijken wel een politieke rol speelden in het bestuur van de kolonie
Als toerist een land bezoeken is vluchtig, minder wetenschappelijk dan dikke economische rapporten. Dit belet niet dat je rondreist met open ogen.De hamvraag is dan ook of de 70 % armen uit Venezuela er op vooruitgaan. Het antwoord is positief. De regering voert een tewerkstellingspolitiek zowel in de openbare diensten, maar vooral in het leger, de politie en de gemeenten. Die mannen rijden met gloednieuwe wagens en hebben goed materiaal. Iets minder zijn de lonen, waardoor corruptie onvermijdelijk groeit. Deze tewerkstellingspolitiek wordt nog versterkt door nationaliseringen en de oprichting van gemengde bedrijven: in Venezuela kan een arbeider niet ontslagen worden tenzij om zwaarwichtige redenen. Er zijn minimumlonen ingevoerd, maar toch compenseren de loonstijgingen de inflatie niet. Er is een prijzencontrole voor de winkels en de grootwarenhuizen, maar die werkt niet efficient. Corruptie en allerhande trukken vergroten het marktmonopolie van sommige bedrijven. Er is een groeiend tekort aan basisproducten zoals melk, wat prijsstijgingen in de hand werkt. Overal wordt er gebouwd. Er wordt veel geinvesteerd in nieuwe wegen, restauratie en sociale woningen.Er zijn investeringen in watertoevoer, scholen, ziekenhuizen en kinderspeelplaatsen.
De modale Venezolaan heeft het dus duidelijk beter dan een paar jaar geleden. Alleen zijn er wel onrustwekkende ontwikkelingen zoals de groei van de zwarte markt, de corruptie en het gebrek aan efficiente overheidscontrole. Maar dat zal de arme Venezolaan niet direct een zorg zijn: eerst het fressen, und dann die Moraal ( B. Brecht)
Het medialandschap is even verdeeld als de publieke opinie: de kranten en de radio zijn vooral in handen van de politieke oppositie, de TV is in handen van Chavez. Om dit even te toetsen koop ik regelmatig een krant. Er zijn veel regionale kranten, slechts 2 nationale kranten . El Universal en El National. Kosten alletwee 11.000 bolis of 20 eurocent. Toch betaal je iets meer.De krantenverkoper gaat voor die habbekrats kilometers ver de kranten ophalen om die plaatselijk te verkopen.El Universal is iets minder rechts dan el Nacional. Voor de rest paginas kritiek op het regeringsbeleid en op Chavez. Samenvattend: het economisch beleid is verkeerd, de regering is niet demokratisch, Chavez geeft al "ons" geld weg om zijn invloed bij de buurlanden te vergroten, we mogen geen kritiek geven en er is geen vrijheid van meningsuiting in Venezuela . Het gaat er nogal grof aan toe, een beetje buiten de normen die wij kennen. De persvrijheid is dagelijkse actualiteit: Chavez heeft namelijk onlangs een nationale TV-zender een nieuwe toelating tot uitzenden geweigerd, nu mogen ze opnieuw uitzenden als betaalTV. En er komt een klacht voor de Inter-Americaanse commissie voor de mensenrechten over de vervolging van de journalisten ( in vijf jaar werden er 63 journalisten voor de rechtbank beschuldigd van het verschaffen van onjuiste informatie). Een Zwitserse diplomaat geeft me het gevoel dat de oppositie succes boekt met hun aanklacht tegen de inperking van de vrijheid van meningsuiting, maar anderzijds geeft hij toe dat Chavez zeer veel charisma heeft en dingen zegt die de bevolking wil horen....
Je kan geen straat of plein over of je word geconfronteerd met een standbeeld of een poster van Simon Bolivar.Deze generaal is een Nationale held voor de Venezolanen en Chavez gebruikt het beeld van de Bolivariaanse revolutie. Wat zit hierachter en wie was deze man ? Bolivar verloor vrij jong zijn ouders en werd naar Frankrijk gestuurd voor zijn opvoeding. Daar kwam hij in contact met de Franse filosofen en de ideeën van de Franse revolutie. Terug in Venezuela sloot hij zich aan bij de bevrijdingsstrijd en de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Spanjaarden. Hij bevrijdde Peru, Bolivie, Panama, Colombia,Venezuela en Ecuador. Maar het idee om een grote Bolivariaanse staat op te bouwen mislukte. Terwijl hij aan de ene kant van het continent vocht, organiseerde de plaatselijke elite op andere plaatsen snel snel een nieuwe staat. Meer nog: terwijl de soldaten vochten voor de bevrijding van een ander land, schoten de grote andere generaals hem meermaals figuurlijk in de rug om plaatselijk een goede politieke positie te bekomen. Zelf was Bolivar ook geen engeltje: zijn beste vriend Manuel Piar werd veroordeeld in de Ciudad Bolivar en terechtgesteld, terwijl Bolivar aan de andere kant van het plein rustig een koffie dronk. Maar wat was het politiek programma van Bolivar ? * de oprichting van een Gran Colombia * de afschaffing van de slavernij * de scheiding der machten en de oprichting van een rechtsstaat Bolivar bleef een kind van zijn tijd en werd zelf door het nieuwe congres verbannen uit Venezuela. Hij stierf in 1830, eenzaam in Venezuela terwijl hij op weg was naar Europa, om zijn zwakke gezondheid te laten verzorgen.
Vorige week waren er in Venezuela niet minder dan 139 gewelddadige moorden. Meteen een poilitiek punt omdat de minister van Justitie deze cijfers officieel bevestigde. Je hoort bij ronddtrekkende backpackers veel verhalen over het onveilige Caracas. En de vele privebewakers in de straten en de winkels geven aan dat er een veiligheidsprobleem bestaat in Latijns-Amerika. Een oud sociologisch tijdschrift slingert rond in Puerta Colombia. Een sociologisch tijdschrift uit 1999 " Nueva sociedad" en er staat een interessant artikel in over wat zij een "nieuw "probleem noemen in Latijns-Amerika.
Het onveiligheidsprobleem.
Natuurlijk is de armoede en de ongelijkheid een fundamentele oorzaak van geweld, alleen is er geen direct verband vast te stellen tussen het politieke protest en de toename van geweld.De auteurs zien de grootste oorzaak bij de ontgoocheling en de wanhoop van de tweede en derde generatie migranten bij hun trek naar de steden. De steden hebben een imago van vrijheid en rijkdom voor de rurale bevolking die in Latijns-Amerika massaal naar de steden trekt. Er is electriciteit, water, medische verzorging en onderwijs. Alle consumentenproducten lijken zo maar binnen handbereik. De ontgoocheling en de wanhoop zijn groot voor de tweede en de derde genratie die opeengepakt zit in overbevolkte barrio's, nog meer wanneer zij zien dat opleiding en onderwijs meer en meer voor een elite bestemd is en geen zekerheid biedt voor een carriére. Die jongeren verliezen de traditionele omkadering van familie, school, katholieke kerk en zien hun individuele inpassing in een criminele bende als oplossing. Geweld is een middel, een carrieremiddel. Geweld is geen zaak van de arme bevolking alleen. De rijken die denken dat de armen elkaar best mogen uitmoorden hebben het mis: geweld is een middel dat via de mafia en de corruptie het ganse maatschappelijk systeem verkankert....
In Ciudad Bolivar werd de wereldberoemde kunstenaar Jesus Soto geboren: een prachtig museum eert de kunstenaar in Bolivar. We hadden een goede gids en de ingang is gratis. De tentoonstelling geeft chronologisch de belangrijkste werken en de evolutie van Soto weer. Zijn worsteling met de drie belangrijkste elementen in de kunst: licht, ruimte en beweging. De gids legt uit dat er een totaal andere kunst ontstond door de uitvinding van de fotografie: waar schilders soms uren op werkten, het juist weergeven van een bestaande realiteit, werd door de fotografie in een vingerknip gemaakt. Soto werd geinspireerd door de rivier de Orinnoco: de belangrijkste vraag voor hem was hoe je beweging in een kunstwerk kon krijgen. Daarvoor vertrok hij van de tegenstelling tussen zwart en wit en de afstand tussen de vlakken. Geleidelijk breidde hij zijn techniek uit naar de kleuren en maakte hij ook meer en meer gebruik van de verschillende eigenschappen van het materiaal en de ruimte voor en naast het schilderij. Tenslotte kon de kijker zelf energie toevoegen aan het kunstwerk door zichzelf te verplaatsen of het kunstwerk te doen bewegen Het ultieme is dat je als kijker zelf een kunstwerk kan doen veranderen door er zelf door te bewegen en dat Soto speelde met de fenomenen van optische perceptie. Zodat je door de werkelijkheid zelf bedrogen wordt. Nog een uitsmijter van de gids: " Hier in Venezuela moeten we werken als een zwarte om te kunnen leven als een blanke " ( Hay que trabajar como negra,para vivir como blanco) Of hoe je door de werkelijkheid kan bedrogen worden.....
La Copa America vindt plaats in Venezuela. Morgen is het halve finale in Puerto Ordaz. De regering liet voor de gelegenheid liefst maar negen gloednieuwe en supermoderne sportstadia bouwen. Een grootse en mediagenieke aanpak: voetbal is dezer dagen in alle restaurants op drie verschillende TV-schermen te zien. Zo kan je alle wedstrijden en herhalingen blijven volgen. Om de stadia tijdig klaar te krijgen kwamen heel wat Cubaanse bouwvakkers in Venezuela werken. Meteen zitten we middenin de Venezolaanse sociale strijd en beweging. Barbara, een Zwitserse Unia-syndicaliste was hier op inleefreis en vertelt dat de Venezolaanse vakbond traditioneel zeer sterk in de bedrijven uitgebouwd is, terwijl de bovenliggende structuren zeer zwak staan. Globaal zijn er twee grote vakbonden: de CTV, die zijn handen verbrandde door de grote petroleumstaking tegen Chavez te organiseren en beschuldigd wordt van medeplichtigheid aan de staatsgreep tegen Chavez. Daarna werd een nieuwe Venezolaanse vakbond de UNT opgericht. Daarbinnen bestaan niet minder dan een zevental verschillende ideologische strekkingen. Blijkbaar allemaal de grootste, met meest aanhang. Het grootste dispuut is de vraag of de vakbond het beleid van Chavez onvoorwaardelijk moet steunen tijdens " het processo naar het socialisme van de eenentwintigste eeuw" of de vakbond zijn rol als belangenverdediger van de arbeiders en zijn onafhankelijke koers van het regime verder moet vrijwaren.Best interessant. Tja, een discussie die we ook in Belgie kennen, alleen worden de discussies in Venezuela nogal hardhandig gevoerd: bij een staking bij de bouw van de voetbalstadia organiseerde de ene vakbond tegen de andere bond acties en vielen er een zevental doden....
De Orinnocco-delta lijkt een beetje op de Far-West: een plaats waar avonturiers thuis zijn. Maar niet noodzakelijk gesmaakt door de locals. Zo verdwenen twee Duitsers met de noorderzon toen ze goud begonnen te zoeken. Een andere Duitser organiseerde een posada,maar verkreeg geen toelating van de brandweer om de posada uit te baten, het dak was van stro en er zaten wel eens scorpioenen in. Maar Duitsers in Venezuela zat. Een gans netwerk heeft het backpakkertoerisme als klanten. Een Nederlands koppel bouwt hier een huis en wil een posada uitbaten. Zij worden momenteel gepest door hun joint-venture partners van naast de deur. Die willen wel de lusten, niet de lasten.Uiteindelijk wordt hun avontuur een ramp en moeten ze opnieuw naar Europa komen, een droom in het water. Een dergelijk systeem wordt in de hand gewerkt door het feit dat je Venezolaan(se) moet zijn om iets te kunnen kopen of ondernemen. Structureel ondernemen is voor een buitenlander een valkuil van wetten en regels. De boekhouding moet in orde zijn, om bier te verkopen heb je een dure vergunning nodig en dan hebben we het nog niet over bouwvergunningen, water en electriciteit. Bij ons evident, hier veel minder. Alhoewel: het leven van een beginnende en kleine zelfstandige zal wel nergens over rozen lopen, hier dus zeker niet. Tenzij je volbloed Venezolaan bent. Want Chavez subsidieert allerlei projecten met gratis krediet.Iedere Venozolaan wordt aangemoedigt om een "project" in te dienen en daar krijgt hij dan een renteloze lening voor. Jawel: Chavez moedigt de kleine zelfstandige aan met centen...
Santa Fe is een klein Venezolaans vissrsdorp. Precies Nieuwpoort: met een deel "stad", een deel " bad" en een deel "haven". De vis wordt hier direct op het strand verhandeld en per kilo. Het valt op dat de verkopers en de vissers de visresten ter plaatse opeten: ze zijn dus arm. In het dorp zijn er een paar winkels zoals een bakkerij, en slagerij, arepaverkoop, loterijverkoop, een lavanderia met wasmachines en een paar groot warenhuizen. Deze groot warenhuizen zijn allen in Chinese handen. Chinezen zorgen overal ter wereld voor hun familie, hier ook. In Venzuela worden in die grootwarenhuizen vooral basisproducten verkocht zoals rijst en pakken spaghetti, plastiekkommen en ook speelgoed voor de kinderen en veel pruts... Recht tegenover het politiekantoor is de Chavez-winkel: Dit is een grootwarenhuis waar basisproducten tegen zeer lage prijzen verkocht worden. Een ideetje van Chavez in de armoedebestrijding: Toch zijn de winkels hier geen succes, meer zelfs : ze hebben een negatief imago. Blijkbaar verkoopt men er slechte kwaliteit en wordt er veel zwart verhandeldwaardoor de beste producten niet eens te koop worden aangeboden in de Chavezwinkels. Een kralenkransverkoper op het strand zegt me: "ook al zijn we arm, de Venezolanen eten graag goed".
Geld wisselen kan hier op twee manieren: via de officiele kanalen zoals de bank. Dat gaat zeer moeilijk en dan krijg je 2100 bolivares voor 1 dollar. Ofwel via allerlei handelaars in het zwart. Dat gaat zeer eenvoudig en dan krijg je 3200 bolivars voor 1 dollar. Een van de vele eerste tegenstellingen die we zien. Officieel is geld wisselen in het zwart zelfs niet verboden. Tijdens een parlementair debat kwam was de redenering dat 15 % van de invoer via dit circuit gefinancieerd wordt. In tegenstelling tot de Cubaanse revolutie legt de Boliviaraanse revolutie veel minder de nadruk op thema's zoals onderwijs en de bestrijding van het analfabetisme.Op het strand zitten heel wat jongeren. Ze spelen spelletjes op internet, ravotten op het strand of werken in de visserij. Toch begint de vakantie hier slechts vanaf 15 juli. Er schort duidelijk iets aan de schoolplicht. Een kralenverkoper zegt me dat die kinderen te jong zijn om naar school te gaan, een leugentje om bestwil ? Ik krijg de indruk dat gezondheidszorg en alfabetisering een opdracht die aan de Cubanen doorgeschoven wordt. Uitbesteed in ruil voor petroleum... Maar Chavez is zelf prominent in het straatbeeld aanwezig. Ook het thema Mercosur, en de solidariteit met andere Latijns-Amerikaanse landen. Santa Fe, de place to be voor oudere hippies, heeft blijkbaar betere tijden gekend. Het is een beetje bouwvallig en het lijkt erop dat vele mensen als het ware weggevlucht zijn. Het werd me ook gezegd dat er heel wat rijke burgers het land verlaten: Ze dachten Chavez van de macht te kunnen verdrijven, maar na een tiental jaar geven ze het blijkbaar op. Ze kunnen wellicht de Cubaanse kolonie in Miami vervoegen...
Brussel-Caracas is zowat 12 uur vliegen, met nogal wat tussenstops.Bij Iberia zijn ze zuinig geworden : alle consumties en eetwaren op de korte afstandsvluchten moeten betaald worden.Alleen de kranten niet. Keer op keer krijg je het wereldnieuws voor de voeten geworpen. Een artikeltje blijft me bij: chantage van Hamas op hooggeplaatste Fatahleden. Bij zijn veroveringstocht door de Gazastrook botste Hamas op sex-tapes met hooggeplaatste Fatahleden.Niet met hun eigen vrouw,nee met andere vrouwen. De sextapes werden opgenomen om de Fatahleiders te kunnen chanteren.Nu vielen ze onverwacht in verkeerde handen. De geinterviewde Hamasstrijder voegt er fijntjes aan toe: misschien geven we die op een of andere dag wel vrij voor het grote publiek. Ik twijfel er niet aan dat Hamas er wel toe in staat is. Caracas begroet ons met Chavez en de Amerikaanse voetbalcup.Bienvenido zegt de immigratie-ambtenaar...
Morgen weg naar Venezuela. Wel te verstaan op vakantie. Niet om te werken dus. Met mijn madam en de jongste. Tijd voor reflectie, tijd voor ontspanning. Venezuela is natuurlijk een discussie onderwerp met Chavez. We zullen proberen te begrijpen hoe het er in dit land aan toe gaat. Hoe wordt de economische situatie door de mensen ervaren: beter of slechter ? Hoe zit het met de inspraak van de bevolking en die eenheidspartij ? Is er nog een rol weggelegd voor de vakbonden of niet ? Hoe zit het met de middenstand en zijn overlevingskansen. Vluchten de rijken echt weg uit Venezuela of niet ? D'er zijn dus voldoende vragen, of er binnen de maand voldoende antwoorden komen kan je uiteraard lezen op mijn blog...
Vandaag werd bekend dat de gemiddelde loonstijging tussen januari 2006 en januari 2007 een goede drie procent bedraagt. Gemiddeld. Blijkt dat de werknemers die meest verdienen ongeveer 6% kregen, de werknemers die minder verdienen minder. Twee tendenzen: lage lonen krijgen enkel de inflatie gecompenseerd, hoge verdieners krijgen er een flinke hap meer, niet in direct loon maar via allerlei bonussen en voordelen die niet aan sociale zekerheid onderworpen zijn. De economische groei draagt dus niet meer bij aan de financiering van de sociale zekerheid. De loonspanning neemt toe, zonder een duidelijke relatie met de gerealiseerde productiviteitstijging. In mensentaal betekent dit meer onrechtvaardigheid. Een bewijs dat de loonnorm nieuwe onrechtvaardigheden creeert: een loonnorm normeert enkelde lage lonen. Hoge lonen kunnen door de spanning op de arbeidsmarkt vrij stijgen door het tekort aan goed opgeleidde en geschoolde werkkrachten. Ondernemers weigeren de algemene opleiding te financieren, daarvoor moet de gemeenschap opdraaien. Het generatiepakt is niet veel beter: ouderen moeten langer werken om jongeren in tijdelijke contracten te duwen en aan de nodige arbeidservaring te helpen tegen een goedkoop prijsje. De KMO's willen zelfs geen stagairs , die de nodige ervaring kunnen opdoen. De tegenstellingen van het systeem waarin we leven en werken worden met de dag duidelijker. Alleen , de vraag is : hoe pakken we dit "anders" aan ?
Pacho, de coordinator van het Colombiaproject, is even in Brussel. Zijn valies was niet boven water gekomen in Parijs,maar alles valt op zijn pootjes. Op hetzelfde ogenblik zaten de vormingsanimatoren in een vierdaags conclaaf bijeen om de Belgische vakbondsvorming bij te sturen. Een goede gelegenheid om hen eens te confronteren met de Colombiaanse manier om vakbondsmilitanten op te leiden. Pacho had een mooie powerpoint voorbereid waarop hij de principes van zijn vormingsconcept uit de doeken doet. Het uitgangspunt van de vorming is zeer ideologisch, maar ook zeer eenvoudig: vakbondsvorming is gericht op verandering. De crisis van de vakbond wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door het ontbreken van een antwoord op het neoliberalisme, door het feit dat we lokaal reageren op multinationals, door het feit dat we onvoldoende internationaal bewust en georganiseerd zijn. De context waarin de colombiaanse syndicalisten de syndicale actie moeten voeren is natuurlijk wel ts anders dan in ons luxe-landje: daar worden de mensenrechten en de syndicale rechten en vrijheden met moorden, ontvoeringen,bedreigingen de nek omgewrongen. Hoe krijg je dan mensen zo ver om syndicalist te worden ? De situatie is zo erg dat dit een bewuste en politieke keuze is, de enige keuze voor die mensen die zich niet willen neerleggen bij uitbuiting en onrecht zonder grenzen. Daarom wordt in de Colombiaanse vakbondsvorming het accent gelegd op geen angst te hebben. Geen vrees hebben om te spreken in het openbaar, geen angst hebben om te lezen en te schrijven. Vertrouwen hebben in de bescherming van de kameraden en de solidariteit... De Colombiaanse spiegel reflecteerde glashelder de nood aan herbronning, aan ideologie...
Gisteren werd in Duitsland een lang proces van discussie tussen de vroegere Oost-Duitse Communisten en de dissidente West-Duitse sociaal-democraten beeindigd met een fusie in een nieuwe partij: die Linke. Terwijl links overal in Europa in de touwen ligt een opmerkelijk fenomeen. Gysi en Lafontaine sloten jaren geleden een stategische alliantie af en wonnen daarmee hun eerste zetels in het Duitse parlement. Tot op vandaag bleef deze alliantie een beetje vaag: links en democratisch, ecologisch en sociaal, voor de vredespolitiek. Maar gisteren in Berlijn was de toon duidelijk: het kan niet langer dat de arbeiders uit het voormalig Oost-Duistland 40% minder verdienen dan hun West-Duitse collega's bij dezelfde bedrijven. Dicht bij huis zijn de eerste prioriteiten, daar moeten de stemmen gewonnen worden. Het feit dat Oskar Negt bij de Linke militeert toont alvast aan dat de intellectuelen een mooie toekomst voor de nieuwe partij in Duitsland voorspellen en er in geloven. Momenteel is de nieuwe partij de vierde partij in Duitsland met 53 zetels in de Bundstag. Hun ambitie is de derde partij te worden en de liberalen voorbij te steken. Wellicht een voorbeeld voor de linkse herbronning waar iedereen die zich socialist noemt de komende jaren aan moet denken ?
Als er verkiezingen zijn dan is er altijd een evenement in Poincaré, het vrijzinnig ontmoetingscentrum. Deze keer organiseerden we een exit-poll, waarbij we de bezoekers open en bloot vroegen voor welke partij zij in 2003 stemden en voor welke partij in 2007. De resultaten zijn waarschijnlijk niet representatief voor de bevolking gezien CD&V/NVA geen enkele stem behaalde bij de bezoekers van het VOC. Een kleine scheeftrekking van 60% van de bevolking dringt zich meteen op. Grote overwinnaar is Spa in absolute stemmen, maar er valt toch een lichte achteruitgang waar te nemen in het stemmenaantal: conclusie licht verlies. VLD scoort tegen alle opniniepeilingen in te Waregem. Het quickie effect heeft blijkbaar enkele jongeren kunnen verleiden, zij zitten in de lift. Eigenaardig is het feit dat het Vlaams belang aanhang heeft in het VOC. Maar zij blijven stabiel, alhoewel ze de kiesdrempel overschrijden. Tot slot klimt Groen spectaculair: het gevolg van de film "An inconvenient Truth " die we samen met Groen organiseerden.
Grote conclusies zijn hieruit niet te trekken, alleen dat we in de toekomst wellicht een wetenschappelijke basis hebben om het kiesgedrag van de Waregemse vrijzinnigen exact te peilen. Maar vooral: aan de toog was het plezant en gaf de exitpoll aanleiding tot veel politieke discussie.
Naschrift: In de exitpoll had ik de lijst Dedecker onder de kiesdrempel gevaagd. Wishfull thinking of grove manipulatie ? De echte uitslag gaf aan dat zij 12% haalden in West-Vlaanderen. Daarmee werd het verlies van Spa geen licht verlies, maar een afstraffing
