Onder de titel " Optimisme is een morele plicht" met een foto van een vlag" I'm not afraid" las ik een boekbespreking ( ?) van Dirk Verhofstadt in de wekelijkse boekenbijlage van De Morgen. Het moet me van het hart: ik wist niet dat De Morgen zo ver naar rechts opgeschoven was dat een ultra-rechts boek van Ralf Bodelier openlijk aangeprezen wordt. Verhofstadt stelt pessimisme gelijk met met een kritische houding tegenover onze westerse maatschappij ( daarmee belanden we net niet in het kamp van de occidentalisten ( islamwereld ?). Optimisme wordt dan een morele plicht. Een paragraaf verbindt de kritiek op Bush en het Anti-Amerikanisme meteen met burgerzin: " Terwijl het anti-Amerkanisme in Europa enorme proporties aanneemt wijst Bodelier net op de ambitie van Bush voor een wereldwijde vrijheid. Met als hoogtepunt dat enkel het 'vrije 'individualisme alles zaligmakend is. Want " iedereen die weigert de algemene wil te gehoorzamen, zal daar door de gemeenschap toe gedwongen worden." Zowel met de Franse Revolutie als onder de Rode Kmers in Cambodja hebben we gezien tot welke drama's dat kan leiden. Deze wil ik jullie ook niet onthouden dat " de liberale democratie ondanks al haar fouten toch het beste politieke model van alle denkbare politieke modellen is." Dirk Verhofstadt besluit dat de kankeraars niet willen of kunnen zien dat we het nog nooit zo goed hebben gehad en dat dit boek een lichtbaken is in deze duistere Europese tijden.
Paul Goossens moet zich vandaag toch wel zeer ongemakkelijk voelen. Ik ook. De Morgen, ooit gered door progressief Vlaanderen, wordt een vrije liberale tribune. Ik vrees alleen dat er stilaan een nieuwe jacht op intellektueel, kritisch wild a-la -Mc Cartey in volle voorbereiding is. Laat er nog wat aanslagen komen .... en een interne vijand moet de onmacht tegen de ongrijpbare externe vijand verbergen. De liberale denktanks zijn volop op zoek naar een tweede adem, een gewond dier kan verrassend gevaarlijk aanvallen. De tijd van de Morgen die een geweten schopt ( zoals Louis Paul Boon) is lang voorbij. De Morgen is gebeten door de macht en hun blauwe aandeelhouders.
Vakantie geeft tijd om te lezen en muziek te beluisteren. Eentje wil ik niemand onthouden: de Canto General van Pablo Neruda om te lezen, de versie van Mikis Theodorakis om te luisteren. Het werk van de nobelprijswinnaar Neruda bestaat uit een cyclus van 231 gedichten, die de geschiedenis van Amerika en de strijd van het Amerikaanse volk beschrijven. In Nederlandse vertaling(ondermeer door Marc Braet) best genietbaar. Mikis Theodorakis zette een deel van de gedichten op muziek.De belangrijkste delen zijn in de vorm van een Oratorium gegoten, waarbij hij het scheppingsverhaal opnieuw inkleurt. Zuid-Amerika wordt daarna door Cortes veroverd en kent een lange periode van uitbuiting en slavernij.De decolonisering leidt Zuid-Amerika opnieuw naar een nieuwe onderdrukking: nu door de burgerij en de USA. Een nieuwe, steeds terugkerende bevrijdingsstrijd is noodzakelijk. De context van het werk van Mikis Theodorakis was verbonden met de militaire dictatuur in Griekenland en de militaire diktatuur na de staatsgreep tegen Allende in Chili. De Canto Genral groeide aldus uit tot een ultiem eerbetoon aan Neruda (overleden kort na de staatsgreep tegen Allende) en een aanklacht van de militaire dictaturen overal in de wereld. De Canto General blijft een emotionele oproep om op te komen voor een andere, nieuwere en rechtvaardiger wereld. Als je op het beeldje ( foto van Neruda en Theodorakis in Parijs. Neruda was onder Allende ambassadeur in Parijs in een poging op de finciële boycot door de banken tegen Chili te doorbreken. Daar ontmoette hij Theodorakis om over de toonzetting van de Canto General te discussieren) klikt kun je reeds wat lezen...
Op de grens met Oekraine ligt een klein dorpje Sapanta in Roemenie waar een "vrolijk kerkhof" staat.Wij bezochten ooit dit dorpje en werden vriendelijk ontvangen door de orthodokse geestelijke. Hij sprak Duits,zo dat hij ons uitleg kon geven over dit speciale kerkhof. In de streek zie je prachtige poorten aan de ingang van de huizen, daar komt de traditie van de kleurrijke houten kruisen vandaan. Stan Patras begon met de kruisen meer dan 50 jaar geleden. In het kruis werd een typische karikatuur van de dode gemaakt, samen met een versje dat op een plezante manier aan de overledene herinnerde.Ondertussen is dit kerkhof de levende geschiedenis van het dorp geworden, want alle belangrijke figuren van het dorp vind je er terug. De pope vertaalde verschillende versjes voor ons en nodigde ons daarna uit om hem te vergezellen naar een bruiloftsfeest. Maar eerst moesten we nog de kerk binnen. Mijn madam moest achteraan blijven staan, ik moest een kaars vooraan ontsteken. Zonder verpinken deden we mee. Daarna vertrokken we naar bruiloft.Het volledige dorp was volop aan het feesten.Na een tijdje zetten we onze reis verder: er werd nogal wat gedronken en we werden lichtjes ongerust in die dronken massa. Maar de herinnering blijft onuitwisbaar.
Op 21 juni krijgt Georges Debunne in Gent de prijs voor de democratie 2005 omwille van zijn verzet tegen de Europese grondwet en zijn pleidooi voor een sociaal Europa. Ik zag Georges Debunne voor het eerst op het Rogierplein in Brussel waar hij als Algemeen Secretaris van het ABVV de 100.000 manifestanten toesprak en brandhout maakte van het regeringsbeleid. Zijn slogan dat "de rijken steeds rijker werden en de armen steeds armer " maakte indruk.Ik dacht: deze massabeweging kan ons land veranderen, daar wil ik bij zijn ! Ik had toen reeds een groot stuk van de discussies in het ABVV gemist: het ideologisch congres van 1971 had het ABVV radikaal opnieuw aan de linkerzijde geprofileerd. De uitbouw van een nieuwe en briljante studiedienst om het federaal ABVV te versterken was strategisch een meesterzet.In die studiedienst zaten zeer veel jonge studaxen zoals Michel Jadot, Gilbert Eggermont, Norbert Debatselier, Mia De Vits, Toon Colpaert, Luc Voets en Xavier Verboven. S'avonds liep Georges Debunne door gang om dossiers op te halen, s'morgens keerden die terug, gelezen en met opmerkingen in de rand. Georges Debunne betekende zeer veel in het ABVV: hij wou voor alles de eenheid van de arbeidersklasse stimuleren. Hij was voorstander van een eenheidsvakbond en lag aan de basis van het gemeenschappelijk vakbondsfront ABVV-ACV. Maar de roep naar meer autonomie voor de Waalse en Vlaamse ABVV'ers in de organisatie en de politieke regionalisering kon hij niet tegen houden; Hij richtte zijn energie dan ook steeds meer naar Europa en de uitbouw van de Europese vakbeweging. Ook daar was Georges Debunne geen lobbyist, maar een strijdsyndicalist. De uitbouw van de Ferpa (de gepensioneerdenbewegingvan de Europese Bond) toonde opnieuw aan dat Georges het belang van de belangenverdediging van de senioren lang voor vele anderen juist inschatte. Hij blijft voor vele vakbondsmilitanten een voorbeeld, een leider, een inspiratiebron.
Op 21 juli zijn alle federale musea bijna gratis( 1 euro), je weet immers nooit dat het zou regenen op dit 175-jarige nationale feestdaggebeuren. http://www.belspo.be/belspo/home/pers/perscom24_nl.stm Maar als je warm en koud tegelijk wil hebben: ga eens naar Felicien Rops kijken. Deze bekende Naamse tekenaar tekende en etste vooral het mysterie " vrouw "op het einde van de 19°eeuw. Zijn bekendste werk heet Pornocrates en laat weinig aan de verbeelding over.Het feit dat deze eminente vrijzinnige kunstenaar bij de Jezuiten werd opgevoed zal hem alleen maar meer inspiratie bezorgd hebben.Als volbloed Waal stichtte hij samen met Charles De Coster het tijdschrift L'Uylenspiegel, symbool van het schalkse en spottende verzet.In Parijs leerde hij de belangrijkste kunstkringen kennen en werkte samen met Beaudelaire en Verlaine. Hij was een fervent reiziger en bezocht Amerika en Canada. Felicien Rops wordt vandaag door velen bewonderd omdat hij durfde afdalen naar de diepste verlangens van de mens. De vrouw was een zinne-beeld van mystiek en satanisme.Oeps, nu gaan we toch wel erg ver in de intepretatie van ons vrouwbeeld, zoals Rops ons dat voorschoteld. Plezant is dat Namen, nu zowat de stad met het imago en de inwoners van de nieuwe progressieve Christelijke Waalse ambtenarenburgerij, nu juist onderdak geeft aan een schilder die juist de pest had aan een welbepaald type kleinburgerij.Momenteel loopt een tentoonstelling over absinth, de groene verleidingsdrank , die menig kunstenaar insireerde maar ook ten gronde richtte. En op 21 juli kan je ook gratis een kaartje versturen in België, zonder postzegel. Daarnaast zal de post ook 200.000 briefkaarten uitdelen op 15 plaatsen die gratis verstuurd kunnen worden. Ik hoop dat we de rubriek "gratis" de volgende dagen nog kunnen uitbreiden. Wordt hopelijk in deze blog vervolgd...
In Chiapas (Mexico) staat in San Cristobal de las Casas een zeer speciaal huis: Na Bolom. In de plaatselijke indianentaal : het huis van de jaguar. Het werd bewoond door een Zwitserse archeoloog en een Franse journaliste/fotograaf : Frans en Gertrude voor WOII. Frans was een van de eersten die zich om de Lacadon-indianen bekommerde. Deze indianen woonden in de jungle van Chiapas en waren door ondervoeding en ziektes aan het uitsterven. Frans en Gertrude ontvingen en verzorgden de indianen. Nu is hun huis omgevormd tot muzeum, onderzoeksstichting, hotel en restaurant om met dit geld een stichting te financieren die het werk van dit koppel vandaag verder zet. Zij waren sociaal, ecologisch ingesteld en pleitten voor duurzame ontwikkeling. Zij waren met andere woorden hun tijd ver vooruit.Wij bezochten het huis, maar zij kennen hun job wel: logeren was niet in ons budget voorzien. Wel hadden andere ' groten' der aarde er reeds gelogeerd zoals Francois Mitterand, Regis Debray... Boven de grote tafel in de eetkamer, waar steeds zeer veel gasten werden ontvangen, hingen in plaats van lampekappen sombrero's met binnenin bloempotten. Een zeer ecologische toepassing, de bloempotten vangen licht en warmte op, houden het vast en verspreiden het nadien weer in de ruimte. Mijn gebuur doet dit ook in zijn caravan: als het koud wordt zet hij een omgekeerde bloempot op het gasvuur om de ruimte goed te verwarmen. Bij ons thuis hangt een sombrero boven eettafel: om steeds terug te denken aan Na Bolom met Frans en Gertrude.
In een vorige blog had ik het over de maakbare samenleving en verandering. Maar waar moeten we dan wel naar toe: hoe ziet die samenleving er dan wel uit. Iedereen gelijk verdienen ? Iedereen hetzelfde kapitaal ? De afschaffing van het erfenisrecht, de afschaffing van het bezit ? Dergelijke modellen worden dikwijls voor iemand anders dan zichzelf bedacht: er zijn weinig maatschappelijke modellen uitgetekend die de bedenkers er van echt consequent voor zichzelf wilden toepassen. Neem nu de afschaffing van het erfenisrecht. Zonder echt materialistisch te zijn en alleen aan geld te denken, hebben bezittingen soms wel een emotionele waarde. Vroeger hielden mijn kinderen een erfenisboekje bij. Zij verdeelden onder elkaar reeds wat zij mooi of waardevol achtten en schreven dat dan vitueel in hun erfenisboekje. Dit lukte aardig, zelfs al waren wij nog jammergenoeg in leven. terug ernstig: welke zijn mijn basisvoorwaarden die nu in deze utopische samenleving voor iedereen beschikbaar moeten zijn. Of zoals Steve zei: gratis. Ik denk aan drie dingen: onderwijs, geneeskunde en een dak boven het hoofd, de huisvesting. Juist die basislevensvoorwaarden waar de commerce zich meer en meer mee bemoeit. In theorie bestonden deze basislevensvoorwaarden in Cuba, nu twijfel ik. Misschien gratis, maar kwalitatief niet voor iedereen gelijk ? In vergelijking met de rest van het Amerikaanse continent blijft de geneeskunde in ieder geval overeind. Maar die vergelijking maken we steeds minder: gedreven door de luxe durven we wel eens de waarde van onderwijs en gezondheid vergeten...
Het is reeds een tijdje geleden dat de minima opgetrokken werden,maar de minimumlonen blijven zeer laag, de inflatie is laag en zij moeten zoals de sociale uitkeringstrekkers steeds langer wachten op de aanpassing van hun inkomen aan de levensduurte. De gezondheidsindex maakt dat de galoperende petroleumprijzen, de extra BTW op sterke dranken en de sigaretten geneutraliseerd blijven. Maar hoeveel is dat minimumloon nu juist weer ? Ongeveer 1161,28 euro per maand. En de groep die juist iets meer verdiend groeit constant aan: in de horeca (1328 euro), de kleding ( 1468 euro) de houtsector (1657 euro) de bouw ( 1688 euro). . Dit zijn brutolonen. Een arbeider met twee kinderen ten laste heeft ongeveer 1365 euro net/maand. Meer dan 800.000 werknemers hebben een dergelijk loon. Moeilijk leefbaar, vandaar: overuren, een zelfstandig bijberoep. Deze bedragen verbleken natuurlijk in het licht van de bedragen die sommige bedrijfsleiders vangen. Neem nu Jan Coene, bestuurder van Picanol.Hij had een maandloon van 70.860 euro, zitpenningen van de raden van bestuur en comités die hij volgde,een groepsverzekering,kans op een bedrijfswagen,terugbetaling van gemaakte onkosten, 3% op de waardevermeerdering van het bedrijf en de kans om tegen dumpingprijzen aandelen ten koste van het bedrijf te verwerven. Daarnaast zou hij ook nog 6,5 miljoen euro als instapkost in het bedrijf ontvangen hebben. Gezien Picanol niet zijn enige bedrijfsbezigheid was, Jan Coene zetelde ook in de Raad van Bestuur van Belgacom, veronderstel ik dat ook die raden van bestuur geen "gratis" aangelegenheden waren. De loonkloof tussen bestuurders en werknemers groeit op zijn Amerikaans: zeer snel, te snel. Het feit dat de lonen en vergoedingen van bestuurders openbaar zouden moeten zijn is opnieuw verdaagd tot in het najaar. Zijn ze misschien beschaamd ?
Verkleinwoordjes doen me glimlachen. Het frituurke, het cafeetje, het bloempotje, het smoefelke, het ruimerke,het hondenasiel het helpende pootje ,... allemaal om een gezellige en knusse indruk te geven en de winsten te maximaliseren. Vlaanderen staat vol van dergelijke middenstandszaken. Waarom verkleinwoordjes voor grote ambities. Omdat het grote verhaal van ideologieen niet meer pakt. Maar wat hebben we dan wel aan de kleine verhalen als je door het bos de bomen niet meer ziet ? Ik denk nog altijd dat een goede analyse mee helpt om de complexe realiteit te omvatten, te begrijpen. Voor mij helpt het wel dat niets aaneenhangt, maar alles samenhangt. De zaken eens van een andere kant bekijken helpt wel om de andere zijde te zien, en niet eenzijdig te worden van visie, van denken. Dit brengt meteen kritiek als grondhouding als levensvisie mee. Blijkbaar is daarmee de grens van tolerantie snel bereikt, nu onze hoofden nazinderen van de zoveelste terroristische aanslag New York, Madrid en Londen. Casablanca en andere moeilijke namen onthouden we niet zo. Zei iemand me " ja bloggen is eenvoudig, je zet de kraan open en de kritiek spuit eruit". Of het eenvoudig is weet ik niet, het is in ieder geval mijn tweede natuur, mijn levenshouding. Maar ben ik dan negatief omdat ik deze samenleving, deze maatschappij wil veranderen ? Omdat ik liever eerlijk zeg wat ik denk, dan alles in te slikken en psychotisch te worden ? Nee het motto blijft: zeggen wat we doen en doen wat we zeggen. Ook in conformistische tijden ...
Onlangs overleed de Brusselse kunstenaar Wilchar. Deze anarchistische communist was veelzijdig en schreef,maakte affiches,schilderde en creeerde lithografieen. In de jaren dertig maakte hij affiches voor de communistische en socialistische partij. Hij slaagde erin zijn opdrachtgevers ervan te overtuigen dat er zo weinig mogelijk tekst op een affiche moest staan, wat toen erg nieuw was. Hij was tijdens de oorlog lid van de groep Contact,die bestond uit communistische artisten. In 1943 wordt hij door de nazi's opgesloten in Breendonck. Na zijn vrijlating schildert 32 goaches die het leven in Breendonck voorstellen.In de jaren 80( toen was hij reeds 70 jaar) schildert hij zijn meest proletarische maatschappijkritiek, het zijn precies naief/naturalistische werken die steeds het koningshuis, het kapitaal, de kerk en de bourgeoisie op de korrel nemen.Wilchar bleef consequent en deed geen toegevingen om beter te kunnen verkopen. Hij was ook zeer verbitterd over het feit dat zijn werk niet meer gebruikt werd voor politieke propaganda zoals in zijn vooroorlogse periode maar dat de politieke partijen meer en meer beroep deden op publiciteitsagentschappen en marketingbedrijven. Daarmee werd de band tussen kunst, maatschappijkritiek en politiek verbroken... Samen met Frans Masereel ging een geengageerd kunstenaar heen.
Vandaag hoerageroep in Londen: wij hebben de spelen van 2012 binnen. Meteen zie je op de volgende pagina van de krant wie de champagne mag bovenhalen: de bouwpromotoren. De olympische spelen zullen immers in Londen de grootste stadskernvernieuwing ooit te weeg brengen. Nu reeds in aanbouw: een olympisch zwembad met plaats voor 20.000 toeschouwers, een nieuw olympisch stadium voor 80.000 toeschouwers, een olympisch park met dorp, een speciale arena voor paardensport, vier nieuwe arena's voor handbal,vijfkamp,hockey en basketbal. Daarnaast wordt bestaande infrastructuur zoals Wembley vernieuwd en dan hebben we het nog niet over de algemene infrastructuur zoals hotels, wegen enz.... . Raming kostenplaatje: 18,2 miljard dollar. Tijdens de Olympische spelen in Athene vielen er op de werven voor de Olympische infrastructuur 13 doden onder de bouwvakkers.
Bovendien zorgden de zeer moeilijke werkomstandigheden werkdagen van 14 uur, hoge temperaturen - voor veel stress bij de arbeiders omdat het werk voor de opening van de spelen moest af zijn. In andere landen zouden werven gesloten worden indien ze geen beschermende kledij zouden verschaffen of over geen enkele organisatie zouden beschikken. Wanneer de arbeiders protesteerden tegen deze verschrikkelijke condities werden ze onmiddellijk terug gezonden.
De ongeschoolde handenarbeid werd vooral verricht door buitenlandse arbeiders. Ze werden gedwongen veel overuren te presteren om premies te bekomen; de arbeidsomstandigheden van deze Pakistaanse, Albanese en Syrische migranten waren verschrikkelijk.
Ik hoop dat Londen dit record van Athene niet poogt te breken.
*** Jammer genoeg vielen er vandaag reeds onschuldige slachtoffers in London***
Vorig jaar maakte ik een reportage in de Verreries de Momignies. Het bedrijf ligt op de Frans-Belgische grens en is gespecialiseerd in de productie van parfumflesjes.Veel werknemers komen van over de grens. Na de overname door het Duiste Gerresheimer kregen ze rake klappen en werd het bedrijf meermaals geherstructureerd, steeds met een groot jobverlies tot gevolg. Achter het bedrijf lagen bergen glasafval.Na een rondleiding begon ik te begrijpen waarom. De nieuwe directie wou het bedrijf meer en meer automatiseren. Teer punt was de doorgedreven kwaliteitscontrole die noodzakelijk was voor de parfumflesjes, als luxeproduct. Er mocht geen spatje of geen foutje te merken zijn.De kwaliteitscontrole was in vrouwelijke handen, zij hadden de nodige scherpe blik,de nodige concentratie.Op een band werd een poging ondernomen om de kwaliteitscontrole te automatiseren: gevolg bergen glas, bergen afval.Dit lukte moeilijk.Terug naar af. Ondertussen sloot het bedrijf noodgedwongen een milieuovereenkomst af en kreeg ze nieuwe subsidies om de tewerkstelling te handhaven en een nieuwe oven op te starten.Niet verwonderlijk als je weet dat een oven in de glasindustrie om de vijf jaar aan vernieuwing toe is. De werknemers hadden het niet gemakkelijk: hoge kwaliteitseisen, managers die het product en dikwijls zelfs de taal niet kenden, meer en meer flexibiliteitsdruk. Maar daar zullen de madammen met parfum weinig over weten...
Een collega verandert van werk en hij geeft een kadootje. Eigenaardig. Normaal is het eerder omgekeerd. Maar ja het is ook een promotie. Toch doet me dit terugdenken aan de "filosofie van de gift" . Prof Vandevelde (prof filosofie Fac economie Ku Leuven) kreeg ooit de hele wereld van de ontwikkelingssamenwerking over zich heen toen hij de filosofie van de gift toepaste op de wereld van de ontwikkelingssamenwerking. Wat was zijn stelling: als je iemand iets geeft, dan kweek je een gevoel van afhankelijkheid bij diegene die ontvangt. Want als je iemand iets geeft, dan wil die iets teruggeven, maar indien dit niet kan of past dan heb je het gevoel dat je in de schuld staat bij de gever. Mijn madam heeft een gelijkaardige filosofie en geeft ook graag kadootjes: zij zegt dat je altijd op een of andere manier iets terugkrijgt.Terug naar het perfecte kadootje van mijn collega: het is een biljet van het eerste geld in Cuba dat Fidel en zijn companen drukten toen er nog maar een klein stukje van Cuba bevrijd was door de Cubaanse guerilla's. Fidel heeft steeds gepoogd de geldmarkt zelf in handen te hebben, ook nu nog.Hij wist dus hoe belangrijk geld was als ruilmiddel in de ontwikkeling van een economie en hoe belangrijk eigen geld is in de erkenning van een staat. De kwijtschelding van de schulden van de derde wereld is dus geen gift,maar een vermindering van hun afhankelijkheid van de wereldbank. Een kans op eigen biljetten ! Morgen kijken zonder enig schuldgevoel naar de concerten van Live 8 .Je kan klikken op het beeldje en zo kan je de petitie van live 8 tekenen. Doen !
Vandaag proklamatie van zoon junior. Laatste jaar technische opleiding toerisme. Met de hakken over de spreekwoordelijke sloot, door het zelfde oog van de naald. Toch puik, want alleen resultaten tellen. Een ganse trits van leerlingen werd via evenzoveel speciale prijzen opgevoerd en geprezen voor hun intellect, ijver, inzet, uitmuntendheid. Als levend uithangbord van hoe goed de school wel is. Grundlichheid muss sein. Iets mindere leerlingen met bv leerproblemen komen op een dergelijk palmares niet voor, of de leerkrachten zouden meer oog moeten hebben voor de lijdensweg van sommige leerlingen. De lof der zotheid is niet aan het onderwijs besteed. Soit, ook Erasmus had het in donkere tijden niet altijd makkelijk om zijn wijsheden aan de man te brengen.Maar hij was wel een symbool van vernieuwing en verlichting.Erasmus gebruikte de boekdrukkunst om over alles en nog wat als "geleerde" zijn mening te verspreiden. Internet en blogger avant-la-lettre. Als junior daar iets van opgestoken heeft, dan is hij klaar voor een nieuwe toekomst. Maar eerst, papieren afwerken, inschrijven, perspectief geven en vooral loslaten. Opvoeden is zelfstandig maken en daar zijn wij zeker aan toe. Op duidelijke aanvraag staan we ter beschikking. Op naar de volgende aflevering van deze never ending story...
Waar is de tijd dat de Spa-hoofdkwartieren hun politieke mandatarissen de opdracht gaven zo veel mogelijk in de media te komen ? Beginnende politici deden er goed aan een plakboek met de persartikels bij te houden en als portefolio te gebruiken bij de samenstelling van de lijst.Vandaag lijkt het beter niet in de media te komen en als een hard werkende grijze muis door het leven te gaan. Of vergis ik mij ? Notaris-boekhouder Yves met de geit stijgt in politieke polls naarmate hij minder verklaringen aflegt en meer en meer vast stelt. Met Steve in Limburg is het wachten op Johan om nog iets van de Spa te vernemen, en voormalig VLD -woordvoerder van dienst Bart Somers moet als voorzitter door een porseleinwinkel lopen en het goede voorbeeld geven. Het Vlaams Belang moet opnieuw naar vroegere racistische uitspraken grijpen om een halve bladzijde gratis publiciteit te kunnen krijgen in de kranten. Alhoewel de titel 'overbodig' in het edito van de Standaard wel erg raak is, wat mij betreft. De komkommertijd is er vroeger dan andere jaren, wellicht wil het parlement gewoon naar Zee.Of zou het aan het feit liggen dat er eigenlijk de komende twee jaar geen verkiezingen zijn voor de federale regering en er alleen maar gemeenteraadsverkiezingen komen volgend jaar ? Dan is het immers de tijd om opnieuw straten open te breken, lintjes door te knippen, eerste stenen te leggen.. om de plaatselijke politici in de kijker te brengen.Ook in de blogwereld zullen nieuwe blogs van 'kandidaten met ambitie' over plaatselijke toestanden openbloeien. Laat duizend bloemen bloeien... het komt de democratie en de burger ten goede. Maar ondertussen wacht ons een mooie zomer, en dan kijken de mensen geen tv, en slaan ze een praatje met de buren.
Mooie discussie tussen de kwaliteitsgazetten De Standaard en De Morgen. Vandaag antwoordt de Standaard lichtjes in een column op de beschuldiging dat de Standaard het Vlaams Belang als een normale partij behandeld. De Morgen houdt stand in het cordon sanitaire als enigste gazet in Vlaanderen. progressief ? Nee helemaal niet! . Hoofdredacteur en coryfee Yves koketteert reeds jaren met blauwe logebroeders en heeft derhalve zijn roots en zijn brave socialistische achterban aan de paarse regering verkocht. De katholieke Standaard probeert langzaam en braafjes te veranderen naar een open, graag gelezen en met trakteertoestanden krant. Marketing moet, ook als je ernstig wilt blijven. Het punt in de VB discussie is uiteraard hoe je omgaat met een bende bedriegers die zich op Vlaams-nationalistische en antipolitieke gevoelens beroepen en daarmee de grootste partij in Vlaanderen worden. Geef je ze ruimte ; aandacht en een forum. Of sabel je ze elke keer neer ? Ik kijk niet graag naar een artikel, naar een column. In een krant staat meer. De egobladzijden van de Morgen over trends, fassion en sex ergeren me mateloos, de Standaard heeft te veel beursnoteringen. Ik mis in alle kranten wat een werkmens mag of moet verdienen.( vind je wel op http://www.groupes.be/ned/frset_global.asp?Content=http://www.groupes.be/ned/actualiteit.html)Ik lees te veel HRM-gewauwel, te weinig echte reportages over hoe het er echt in een bedrijf aan toe gaat. Dus wat rest er anders dan gericht te internetten ? Zij delven op termijn hun eigen graf. We kopen geen gazet om CD's;boeken, prijskampen, handdoeken, biografieën, met afslagbonnetjes te kunnen kopen. Ik koop een gazet om s'morgens een vriendelijke lacht te krijgen van het madammeke ...
Tropisch weer brengt tropische herinneringen. Cuba waar we salsa dansten in de internationale camping El Abra ,waar we voor het eerst gingen duiken,waar we Frans Wuytack voor het eerst ontmoetten. Waar we de varkensbaai bezochten en krokodil aten.Waar we zwetend in onze cabanas tot s'morgens muziek uit de nabijlegen cubaanse campings konden horen. Cuba waar de George ons mojito leerde drinken en maken. Het Mojito-recept Men neme een glas, 1/3 witte rum ( geen bacardi= miamese maffia, liever wereldwinkelrum) 2 koffielepels vloeibare rietsuiker, frisse muntblaadjes (pletten), een halve limoen ( of limon-pulco)2 druppels angosta, aanvullen met bruisend water en ijsblokken.
De friste coctail ter wereld,waarvan Ernest Hemmingway er sloten van dronk in de Bodegito del Medio in Havanna. Cuba is het land waar toerisme en muziek( Omara Portuando komt naar het blue-note Festival in Gent op 24 juli) een mix van aantrekkingskracht en overleving aan de bevolking geven. Iedereen weze gewaarschuwd: zoals overal waar armoede heerst ben je een wandelende dollar in de straat.Ook in Cuba, waar Fidel zelfs de zwarte markt controleert om zijn munt te vrijwaren van speculatie en om de binnenlandse markt te stimuleren. Maar er is geen of weinig analfabetisme, goede en goedkope medische zorg. In de trova's( muziekclub waar ouderen komen spelen) vind je gelukkige oude mensen. Het land waar de officials willen tonen dat hun systeem werkt, beter werkt dan in de rest van de wereld.Stilaan begint men met mondjesmaat toe te geven dat er toch hier en daar problemen zijn. Een Cubaanse delegatie vorige week in ons land gaf toe dat de arbeiders die in de gemeentes aan de sociale woningbouw werkten niet meteen de best geschoolde en de best betaalde waren. Voor het eerst hoorde ik iets anders dan dat iedereen gelijker was dan iedereen en er geen discriminatie bestond.Misschien het begin van de maatschappelijke vernieuwing daar op Cuba ?
Colombia, het gevaarlijkste land ter wereld om syndicalist te zijn
Zopas zijn de Colombiaanse mannen van de USO ( Colombiaanse pertroleumvakbond) langs geweest. Zij waren in ons land om een getuigenis voor te bereiden voor een commissie bij de Internationale Arbeidsorganisatie. Dit is pas achter de rug en had positieve resultaten. In oktober gaat een IAO-missie ter plaatse gaan onderzoeken hoe het daar juist zit met de syndicale rechten en vrijheden. Tja, ik vrees dat ze er nogal gaan schrikken.Niet alleen zijn er de voorbije jaren nogal wat syndicalisten vermoord, ontvoerd, moeten vluchten : slechts 1% van de bevolking heeft een CAO, slechts 5% is gesyndiceerd. Dit alles in een klimaat van geweld, privatisering, armoede drugshandel, maffia-bendes,para-miliatairen,kortom een klimaat dat meer aan oorlog dan aan vrede en democratie doet denken.De petroleumvakbond slaagt er ondanks alles in nog iets te doen: zij hebben 4500 leden, 150 militanten, een gazet, en een CAO. Vorig jaar staakten zij in het staatsbedrijf ECOPETROL, en konden een akkoord bereiken. Maar in Colombia is natrappen de regel: 245 werknemers werden ontslagen. Volgens de wet is staken onwettelijk.De rechtbank zei dat de staking toch mocht, de regering lapte de uitspraken van de rechtbank aan zijn laars. Daarvoor trokken zij nu naar Geneve om niet in een totale rechteloosheid en chaos terecht te komen. Zij krijgen gelijk, nu kijken wat er in de praktijk veranderd....
Ooit kampeerden we in Spanje en ontmoette ik iedere avond aan het zwembad Ramon. Hij deed juist hetzelfde als ikzelf: rond zes uur s'avonds met de kinderen zwemmen zo dat ze daarna moe in bed konden en er nog wat tijd overbleef voor een rustige avond. We werden vrienden en hij vertelde vurig over de politieke uitdagingen in Catalonië. Een linkse en groene nationalist. Jaren erna was hij door de nederlaag van de socialisten bij de gemeenteraadsverkiezingen op de wip komen te zitten met zijn ene zetel. Hij verkocht zijn huid duur, werd schepen en vormde een coalitie met de communisten en de katholieken en de groene/ nationalisten. Amper twee jaar later kon hij als schepen van cultuur reeds indrukwekkende realisaties in Los Franqueses voorleggen. Zo was er een nieuwe en moderne biblitheek gebouwd en een opleidingscentrum voor werklozen. Nochtans was de erfenis van het voormalige stadsbestuur zeer negatief zoals: een beperkte en corrupte gemeenteadminstratie met amper 48 ambtenaren... De nieuwe coalitie bleef niet bij de pakken zitten en zorgde voor zeer veel ( zij het tijdelijke) aanwervingen, trok naar Madrid om het oude militaire vliegveld tegen een spotprijsje aan te kopen, en bereikte een extra stopplaats voor de trein. Zij dreven handel als geen ander en verruimden daarmee de investeringsmogelijkheden van de stadskas. Een gedeelte van het militair vliegveld verkochten zij aan bedrijven, met de opbrengst werd het opleidingscentrum voor werklozen gefinancieerd. De naam van de stopplaats voor het station verkochten zij in ruil voor een petanqueplein aan het naburige Granollers. De officiële ontvangst die ons te beurt viel in Los franqueses blijft een mooie herinnering..
Komt de blauwe voorzitter mij deze morgen op mijn nuchtere maag vertellen dat het nu genoeg geweest is. De Vlaamse dienst voor beroepsopleiding moet zijn opleidingen privatiseren. DE VDAB'ers zijn traag en lui. Daarom zijn er zo veel langdurige werklozen in ons arm Vlaanderen.De dag kabbelt verder en ik lees wat ik als wist: een groot deel van de opleidingen van de VDAB zijn al in handen van privéorganisaties die opleidingen geven. Mijn madam zegt dat er een werkgeversfederatie van de privéopleiders opgericht is en dat die nu een "luisterend" oor in de VLD gevonden hebben. Wat is er nu belangrijk ? Wel plots weet iedereen wat de nieuwe VDAB-baas Fons nu moet doen: de VLD zegt privatiseren, Frank, de vroegere baas van Fons vindt dan weer dat ook de (laag)-geschoolden meer aan de lessenaar moeten zitten, de werkgevers vinden dan weer dat vooral direct inzetbare producten moeten afgeleverd worden. Zo moeten zij niet investeren in opleiding voor hun werknemers, maar intussen worden de eisen die zij aan hun werknemers stellen steeds specifieker , steeds gespecialiseerder. Algemene opleiding is alleen goed voor kaders en middenkaders-met -hoop-op promotie. Zij moeten er niet zo veel van kennen , goed kunnen rekenen en liefst overal een mangementswoordje kunnen placeren. Misschien worden zij nog wel ooit Manager van het jaar, nietwaar ? De praktijk staat in schril contrast met de doelstellingen van Lissabon: de Europeanen zouden de slimste mens ter wereld worden door opleiding en vorming en zo onze welvaart en de toekomst van onze kinderen veilig stellen. Levenslang leren heet dit. Voor pubers die nu in de blok zitten klinkt het precies als levenslange opsluiting....
