cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
04-11-2013
Maandag - 04/11/2013 - Het einde van een lang weekend met heel wat roerende en pakkende momenten. Op woensdag begon het eigenlijk al met de koorrepetitie. Op de kerkelijke feestdagen zingt ons koor Canzonetta steeds de mis van 10u in Blauwput ( de grote kerk langs de
Diestsesteenweg in Kessel-Lo bij Leuven). We moesten dus de viering van
Allerheiligen voorbereiden. http://users.telenet.be/canzonetta/ (Voor de NAH zelf groep geef ik hier wat meer achtergrondinformatie mee). Op donderdag was er een filmavond van Join 2 Bike. Daar gaan we sedert mijn ontslag uit Pellenberg in 2011 mee fietsen. Vorig jaar fietsten we met onze tandem de Col du Galibier op en dit jaar werd het de Kaunerthaler Gletsjerstrasse in Oostenrijk. http://www.join2bike.be/ Dit jaar werden wij en Theo (een al wat oudere fietsmakker) gevolgd door een cameraploeg. Vorig jaar volgden ze Niko, naar wie de fietsotheek van Join 2 Bike genoemd is. Deze fietsotheek stelt aangepaste fietsen ter beschikking van revalidanten tegen de democratische huurprijs van 1 euro/dag (= bedrag van het onderhoud voor een jaar). We werden toen ook uitgebreid geïnterviewd. De sfeerbeelden en de interviews waren tot een pakkende film verwerkt. Het was heel verrassend om mezelf te zien en te horen. Pas zondag begreep ik wat me zo geraakt had in die film. Mijn gezicht heeft veel trekken van mijn moeder maar mijn houding en manier van spreken heb ik helemaal van mijn vader en zijn moeder. Het kwam mij bijna over alsof ik van hen de boodschap kreeg : "Goed bezig, Lieve. Doe zo voort !" Op vrijdag zongen we dan de viering in Blauwput. Zoals steeds was het een stemmige viering met aan het eind de uitreiking van de kruisjes met de namen op van de overleden parochianen van het afgelopen jaar. Tussen deze mensen kwam ook een gewezen koorlid naar voor. Haar moeder was nog maar 11 dagen voordien overleden. Toen ik haar grote verdriet zag, schoot mijn gemoed vol. Ik had wel gehoord van het overlijden van haar moeder maar ik zag haar nu voor het eerst. Ze werd onmiddellijk omringd door verscheidene koorleden. Ik deed mijn best om bij haar te komen en gaf haar een flinke knuffel. In onze jeugd ben ik nog leidster van haar geweest in de Chiro en we hebben wel niet echt contact gehouden maar we zijn elkaar niet uit het oog verloren. Ze had voor de koorleden rouwkaartjes meegebracht en ik kreeg er ook eentje. De tekst die daarop stond was door haar broer geschreven en raakte me zo sterk dat ik mijn tranen de vrije loop liet. In het koor zijn ze niet gewoon van mij te zien wenen en al gauw kwamen ze mij troosten. Na de viering brachten we mijn moeder naar huis en wou ik toch nog even langs het kerkhof gaan. Het is misschien de laatste keer dat ik het graf van mijn oudste zus kon bezoeken. Vorig jaar hing er al een kaartje op dat het zou opgeruimd worden omdat de termijn verstreken was. Het oude kerkhof van Vlierbeek ligt naast een waterwinningsgebied en het zal daarvoor moeten wijken. Marcel was voordien al eens gaan kijken en had de haag nog serieus gesnoeid. Mijn ouders kozen 31 jaar geleden voor een haagje rondom ipv een zerk. Die moet je niet poetsen maar wel snoeien. Enkele jaren geleden heb ik die klus van mijn moeder overgenomen. Ik woon nu toch vlakbij dat kerkhof en kon het met de hulp van mijn zonen wel gedaan krijgen. Mijn schoonouders liggen ook daar begraven en Marcel gaat dus jaarlijks kijken of er iets moet gedaan worden nu de gezondheid van zijn oudste broer dat niet meer toelaat. Dit jaar waren er heel veel graven waar zo'n kaartje op hing wat ons laat vermoeden dat de ontruiming van het kerkhof voor binnenkort gepland is. Er is, enkele jaren geleden, al een nieuw kerkhof aangelegd in Kessel-Lo, dat nu volop gebruikt wordt. Die vrijdag verliep verder gezellig in de familiekring van Marcel met pannenkoeken. Zondagmorgen was het droog weer en konden we nog eens gaan fietsen met Join 2 Bike. Altijd leuk en gezellig. We voelen ons al echt thuis bij die groep. Er werd uiteraard nagekaart over de filmavond van donderdag en ik vertelde toen, tot mijn eigen verbazing, dat ik mijn vader in mezelf had herkend. Dat bevreemde mij zo erg dat ik er de rest van de dag voor nodig had om het te plaatsen. Na de middag heb ik natuurlijk mijn moeder gebeld om het haar te vertellen. Ze is hoogst nieuwsgierig naar de film. Daar waren DVD's van te koop ten voordele van de club en die hebben we natuurlijk direct gekocht.
Maandag - 28/10/2013 - Wat een gezellig weekend had moeten worden met een etentje bij vrienden op zaterdagavond voor we samen naar het optreden gingen van het mannenkoortje 'De Corde', waar hun zoon in zingt. Heel leuke avond gehad ! Oktober was een topmaand voor ons : veel etentjes in de weekends, toch 2 fietstrainingen met Join 2 Bike : http://www.join2bike.be/ wierpen de aanvallen van epilepsie er toch een schaduw op. De eerste op 13/10 was kort en al gauw helemaal over. Zondag had beloofde ook veel maar is uitgedraaid op een namiddag opname op spoed : in de voormiddag viel de fietstraining weg omwille van het slechte weer. Ik compenseerde dat met een half uurtje fietsen op de hometrainer. Nadien ging ik mij wat opfrissen en iets moois aantrekken omdat we die avond zouden gaan eten met oud-leden van de kookploeg van de Chiro. Na het omkleden, voelde ik opnieuw een aanval van epilepsie opkomen. Dat was nog maar 2 weken geleden ! Ik weet de momenten wel te kiezen : op zondagen en weer met Marcel bij mij en onze zoon, Robbe in de buurt. Het was een lichtere deze keer : ik bleef bij bewustzijn, maar achteraf trok het niet direct helemaal weg en dat maakte mij ongerust. Marcel belde na overleg met de dokter van wacht dan toch maar naar de 100 om een ziekenwagen en deze bracht mij naar Gasthuisberg. Daar werden onmiddellijk een paar testen gedaan en een scan aangevraagd. Na de scan mocht ik dan vertrekken. Dat schrok mij wat af en daarom stelde de neurologe van dienst voor om nog te blijven tot 's avonds. Na de scan van mijn hoofd werd ik dan overgebracht naar het daghospitaal waar ze me nog de hele namiddag konden observeren. Die namiddag bleef ik OK, maar rustig is het nooit op spoed. Hoewel er maar 4 patiënten waren, liep de verpleging constant rond. Eén van de verplegers bleek een buurman (van 2 straten verder) te zijn. Hij vroeg nogal omstandig naar mijn adres waardoor mijn frank viel dat ik hem eigenlijk kende van ziens. Zijn kinderen zaten op dezelfde school als onze 2 jongsten, Mattias en Robbe, toen die in de lagere school zaten. Toen ik hem vroeg hoeveel kilometer hij zo per dag afliep, moest hij even lachen :"Dat weet ik niet, maar het zijn er veel !" Om 19u konden we dan het ziekenhuis verlaten met een voorschrift en richtlijnen voor het omschakelen naar de vorige medicatie Keppra. Daar was ik goed mee, afgezien van constante moeheid, maar liever dat dan onzekerheid en me niet veilig voelen in mijn vel. Daarmee kon ik nog fameuze prestaties leveren op de tandem met Marcel : cfr. de Galibier vorig jaar en de Weisseespitze in Oostenrijk dit jaar. Ze schrijven nu de halve dosis voor van wat ik vroeger nam. Ik hoop dat die vermoeidheid navenant gaat afnemen. Hoewel, ik voel me nu niet bijster fris voel terwijl ik toch goed geslapen heb vannacht. Dat is het voordeel dan weer van Keppra : ik slaap er goed van. Deze morgen na het ontbijt heb ik dan toch wat rondgelopen in huis (tafel afruimen, toilet) en voelde ik me heel even niet goed. Om zeker niet te vallen, mocht dit weer een nieuwe aanval van epilepsie zijn, ging ik maar gauw op de badstoel zitten. Het trok echter snel weer weg en ik kon weer in mijn rolstoel gaan zitten. Na een telefoontje naar Marcel, die bel ik tegenwoordig elke voormiddag om hem gerust te stellen dat alles ok is, hij vindt het nog altijd erg om mij alleen te laten, kon ik aan mijn normale bezigheden beginnen. In de voormiddag : op internet mails lezen, facebook bekijken (ik ben nu aangesloten bij een groep voor mensen met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). Daar viel heel wat te lezen. ik heb er direct ook een berichtje op gezet met een verwijzing naar mijn blog (of wat dacht je !?). De conditietraining zal ik nog even moeten uitstellen tot de omschakeling naar Keppra volledig is.
Dinsdag - 22/10/2013 - Dag 2 met de volle dosering van de
nieuwe medicatie. Vorige week mocht ik nog maar de helft nemen : opbouwen
noemen ze dat. Ik merkte er niet veel van, alleen wat wankeler op de
benen (één van de nevenwerkingen). Ik hoop dat dat niet erger wordt, dan
was ik beter af met de vorige pillen ! Het weekend is weer veel te snel
voorbij. Het was leuk met een optreden van Jonas Winterland (nieuwe
Vlaamse Kleinkunst) of hoe noemen ze dat tegenwoordig ? We dachten maar
tot aan de pauze te blijven om het niet te laat te maken. Voor aanvang
werd meegedeeld dat er geen pauze was en dat het optreden 90 min. zou
duren. Op deze manier moesten we niets missen. Maar goed ook want
het was een heel leuk optreden met aangename muziek. De organisatie BLiC
(Blauwput in Concert) bereikt veel oud-Chiro leden van Blauwput. Ook een
reden om te gaan ! We zien mekaar niet zo dikwijls dus dat is dan mooi
meegenomen. Na het optreden gingen we echter direct door naar huis.
Ik trek het 's avonds niet meer zo lang (spijtig genoeg). Zodoende konden
we er nog een rustig TV-moment aan vast knopen. Zondagmorgen was het
droog weer en konden we gaan fietsen met Join 2 Bike. Dat was 3 weken
geleden. Gelukkig kan ik thuis op de hometrainer mijn conditie op peil
houden. Er is een derde groep bijgekomen. Naast de recreanten en de
revalidanten is er nu ook een snelle groep voor revalidanten. Die
vertrekken een kwartiertje vroeger vanuit Pellenberg en maken een langere
tocht. Dat is voor ons heel goed haalbaar en we denken volgende keer naar
die groep over te stappen, nu rijden we nog met de tragere groep mee waardoor
het voor ons niet echt een training is. Zondagnamiddag gingen we
dan de dertigste verjaardag van onze oudste vieren. We beginnen oud te
worden, denk ik dan.
Deze morgen werd ik wakker na een heerlijke droom. Ik zou weer gaan
werken ! Ik liep het gebouw door, zoals vroeger (zonder beperking), zelfs
de trap was geen probleem. Achteraf kwam dan weer het besef : "het
was een droom". Maar heerlijk toch om het nog eens gevoeld te hebben
! Dit overkomt mij niet veel, maar heel af en toe nog wel eens.
Zalig !!! Dan wil ik er weer tegenaan gaan om weer te kunnen stappen als
in die droom. Nu gebruik ik mijn linkerbeen nog niet actief genoeg.
Dankzij die droom weet ik het weer en probeer ik het beter te doen zoals
vroeger. Ik vraag mij al eens af of dat geen utopie is. Dat kan ik
maar te weten komen door er hard aan te werken en te blijven oefenen. Ik
hoop dat die nieuwe medicatie dat niet bemoeilijkt...
Dinsdag 15/10/2013 - Het leuke weekend is geëindigd in
mineur. Zaterdag was er het personeelsfeest van mijn werk. Geen
diner met dansavond maar een nieuw concept : gezinsbarbecue met springkasteel
voor de kinderen en een goochelaar tijdens het eten en nadien muziek en
dans. Omwille van het nieuwe concept waren we heel benieuwd. Het kwam
mij heel goed uit dat het geen avondfeest was. Ik maak het 's avonds
liever niet meer laat. Dit feest begon om 17u. Tegen 19u konden we
aan tafel. Na het eten heb ik nog wat leuke babbels gehad met enkele
collega's en de nieuwe directeur kwam kennis maken. Heel sympathiek van
hem want dit was de eerste keer dat ik hem zag. Tegen 21.30u waren we al
thuis en konden we nog wat TV kijken voor het slapen gaan.
De fietstraining van zondag viel letterlijk in het water door het slechte
weer. 's Middags werden we verwacht op de brunch (eigenlijk lunch) van de
wereldwinkel. Die heb ik 20 jaar geleden mee uit de grond gestampt, ze hadden dus wat te vieren (mijn
ouders waren daar toen ook bij betrokken). Mijn moeder moest voor die
maaltijd passen omwille van ziekte (buikgriepje). Ik ben in de
wereldwinkel actief geweest als vrijwilliger (boekhouding/aansturen
winkeliers/toezicht kassa/verslaggeving vergaderingen e.d.) tot 2003 ongeveer. Toen ik in 2001 begon
te werken, kon ik me daar niet veel meer in engageren maar ik volg de werking
nog van op afstand. Van de medewerkers uit die beginperiode zijn er niet
zoveel meer actief. Er waren dus veel nieuwe gezichten. Nadien
gingen we met de oudste zoon op bezoek bij de tweede (die heeft een moeilijke periode doorgemaakt). Hij evolueert goed en we hopen dat hij met de feestdagen er
weer bij is. Die zondag eindigde in mineur met een lichte aanval van
epilepsie. Ik mocht 6 maanden na de schedeloperatie de medicatie tegen
epilepsie afbouwen. Die was deze maand gehalveerd en nu wou ik die
volledig stoppen. Ik voelde die aanval opkomen maar realiseerde me dat
niet direct en trachtte Marcel nog te verwittigen. Ik kon echter al niet
meer spreken en riep dan maar wat om de aandacht te trekken. Marcel zag
direct wat er aan de hand was en belde de 100. Die moet in de buurt
geweest zijn want die was hier heel snel. Toen de ambulanciers binnen
kwamen, was ik weer helder en was het niet nodig om naar het ziekenhuis te
gaan. Ik heb die zware pillen dan maar weer ingenomen. Na overleg van mijn huisarts met de neuroloog moet de medicatie aangepast worden.
Dit wil zeggen andere (lichtere) pillen. Dat kan in het begin wat
nevenwerkingen hebben waardoor ik voorlopig de conditietraining niet kan verder
zetten. Ik was nu juist zo goed bezig !
Woensdag - 09/10/2013 - Ik kreeg het daarnet even benauwd : ik kon niet meer op mijn nieuwe blog 'nieuwe start' geraken. Ik heb de laatste keren de reacties op mijn oude blog allemaal doorgenomen en die gegevens laten onthouden door mijn pc en daardoor kwam ik nu steeds automatisch op de oude terecht. Gelukkig heeft Seniorennet een hulplijn waardoor ik een nieuw paswoord kon opvragen. Bij deze ben ik er weer bij geraakt en kan ik verder met mijn verhaal. Nogmaals een dankwoord aan iedereen die reageert op mijn blogs (de trouwste onder hen lag van mij een mailtje verwachten). Ik voel me weer enorm gesteund en gedragen door velen ! De conditietraining van dinsdagavond was weer stevig. Deze keer heb ik me echt in het zweet gestapt door ook de eerste opwarming al te voet te doen. Alleen benen stretchen in de rolstoel lijkt me niet zo'n goed idee. Bij het armen stretchen heb ik mijn grenzen moeten stellen. Van mijn linkerarm moeten ze af blijven. Daar heeft Jozefien mij vorige week gelukkig voor gewaarschuwd. Vorige week bleven ze daar gewoon af maar die begeleider van deze week wou die arm ook doen en dat heb ik geweigerd. Ik zal hem volgende keer wel eens uitleggen waarom. Straks gaat Anouk er nog mee werken, dan kan ik haar nog eens vragen hoe dat zit met dat stretchen. Van Jozefien weet ik alleen dat je die arm niet gestrekt mag heffen.
Vrijdag - 04/10/2013 - na de week van de eerste keer volgde de week van 'goed bezig' ! Bij de tweede conditietraining was het bittere ernst : opwarming = rondjes lopen/stappen rond het speelveld zo groot als een basketterrein. Vermits ik niet kan lopen, reed ik de rondjes in de rolstoel. Na afloop noteerden ze hoeveel rondjes we gedaan hadden. Als je met slechts 1 hand en 1 been je rolstoel kan voortduwen, kom je niet snel vooruit. Ik had er maar 2. In de volgende maanden wordt de evolutie opgevolgd. Zo kunnen we zelf nagaan of we erop vooruit gaan. Na de opwarming, met muziek op de achtergrond om de boel wat op te vrolijken, volgden nog een hele reeks oefeningen, individueel en in groep, met om de 3 kwartier een pauze van 10 minuten om iets te drinken en even te rusten. Daarbij heb je dan ook de kans om eens iets te zeggen tegen de andere deelnemers. Ondertussen wordt het materiaal voor de volgende oefeningen klaargezet. Om niet alles met de rolstoel te moeten doen, kreeg ik de suggestie om achter mijn rolstoel aan te stappen. Dat was een goed idee want ik voelde de vermoeidheid al in mijn schouder. Zo kon ik het afwisselen. Ik denk dat ik, in totaal, ruim een uur gestapt heb. Daar kom ik thuis nooit aan op een hele dag ! Mijn conditie moet er dus wel bij varen... De vrouw, die de vorige keer veel aan de kant zat, was er niet meer bij. Mijn vermoeden, dat ze het niet zou volhouden, kwam dus uit.
Mijn kinesistes lijken mij te willen belonen voor mijn inzet. Als de praktijk verhuist, willen ze me nog een tijd blijven opvolgen door op huisbezoek te komen. Dat kost voor de patiënt niet veel meer en lost voor mij een groot deel van mijn kineprobleem op. Nu ze al zoveel bereikt hebben bij mij laten ze me niet graag vallen. Bij een andere kinesist loop ik het risico dat ik niet op de goede manier behandeld wordt. Neuropatiënten zoals ik vragen een bijzondere aanpak en niet alle kinesisten zijn daarmee vertrouwd. Zij schijnen niet het risico te willen nemen dat al mijn inzet teniet gedaan wordt door een foute opvolging door een andere kinesist. Als ze mij geen andere kunnen aanwijzen bij wie ik in goede handen ben, zal ik die huisbezoeken met plezier laten doorgaan. Dan is het voor Marcel al wat minder druk en krijg ik toch de kine die ik nodig heb.
Met het koor zijn we al weer goed bezig. Het jaarprogramma krijgt vorm en wordt tamelijk druk : kerstconcert (half-december), kerstviering, op tweede kerstdag : kerstzang ter ondersteuning van een activiteit van het Davidsfonds, in maart Provinciaal Tornooi, in april ons jaarlijks concert, tussendoor ongeveer maandelijks een misviering in Blauwput, tenzij er een feestdag in die maand valt. We gaan weer weten wat doen ! Mijn voormiddagen gaan weer goed gevuld zijn met partituren uitvlooien en beluisteren/meezingen ( nu mijn computerprogramma weer geluid geeft, kan dat ook weer) en ik zal het nodig hebben. Als ik mijn stem nog verder wil laten evolueren en krachtiger maken, moet ik die ook meer trainen. De stijgende trent van vorig jaar zou ik graag verder zetten. Een echte sopraan wordt ik waarschijnlijk nooit meer maar een diepe alt is nu al verleden tijd en dat wil ik zo houden !
Vrijdag - 27/09/2013 - Ik heb weer iets bijgeleerd over mijn blog : reacties van lezers komen niet allemaal in mijn mailbox terecht ! Sorry Sandra, Bert, e.a.. Ik heb ze nu pas gelezen en schaam me weer diep, maar ben ook blij dat ik ze gevonden heb. Elke reactie doet deugd. Bedankt daarvoor. Zoals ik al zei : "dit is de week van de eerste keer !" Ook dit hoort daar bij. En we zijn nooit te oud om te leren, dat blijkt nog maar eens ! De conditietraining van dinsdag was geen meevaller over de hele lijn maar : "verandering van spijs doet eten !" Hoe zou dat klinken in het Frans ? Mijn meter, tante Denise, en haar zoon, Robert, vertalen deze blog naar het Frans ten behoeve van onze Franstalige familie in binnen- en buitenland. Daar ben ik ze zéér dankbaar voor ! Zij helpen mij op hun manier om contact te houden met de familie in Frankrijk, die we sowieso niet veel zien, maar toch vooral niet willen vergeten. De conditietraining dus : we waren met een 15-tal waarvan slechts 2 in een rolstoel. Normaal splitsen ze de groep op (rolstoelen apart) om gerichte oefeningen te doen. Omdat we maar met 2 waren (ik en nog een andere vrouw) deden ze dat niet en werden we verplicht met de mobiele groep mee te doen. Het nieuwe werkjaar begint uiteraard met kennismaken, dus werd er een spel gespeeld om elkaars namen te leren kennen : er wordt een ballon omhoog gegooid terwijl iemands naam geroepen wordt. Die moet dan zo snel mogelijk die ballon opvangen en weer opgooien en een andere naam roepen. Eén van de 'mobiele' vrouwen haakte onmiddellijk af en ging aan de kant zitten, ze had misschien ook beter een rolstoel genomen. Of we die nog gaan terugzien, is nog de vraag want ze bleef meestal aan de kant zitten. Ik deed zo goed mogelijk mee met de rolstoel. Ik kan wel stappen maar helemaal niet snel en al zeker niet als iedereen door mekaar gaat lopen. Na een korte drankpauze werden matten op de grond verspreid en gingen we grondoefeningen doen. Vooral voor de buikspieren. Voor mij was het op de grond gaan liggen en weer opstaan al een hele klus. Dat kan ik niet zonder hulp maar misschien leer ik dat nu wel ! Ik ga dus zeker terug. Sterker zal ik er alleszins van worden. Terwijl ik aan het trainen ben, heeft Marcel een uurtje vrij om te fitnessen in het fitnesscentrum van de universiteit, ook daar in het 'Sportkot'. Zo hebben we er allebei wat aan en is het meteen ook een gezamenlijke activiteit zoals de fietstrainingen op zondag. Na afloop gaan we dan ergens iets eten en hebben we ook een gezellig moment samen. Dat durft er al eens overschieten de laatste jaren.
Dinsdag - 24/09/2013 - Het is de week van de nieuwe start : zondag was de eerste training Join 2 Bike en vandaag is er de eerste maal conditietraining in het Centrum Aangepast Sporten. Ik hoop dat het nog even blijft nazomeren want binnenkort (na nieuwjaar) verhuist de neuro-kinepraktijk naar 5 km van hier en dan is het afgelopen van met de scooter naar de kine te gaan. Ik ga proberen om toch hier vlakbij bij een andere kinesist te gaan en dan nog 1 à 2 maal/week bij die van nu. Anouk geeft mijn arm nog niet op, zei ze vorige week. Dat loont dus nog de moeite. Voor het stappen kan een andere kinesist mij ook wel verder helpen. We gaan hier links en rechts eens op prospectie en zien wel bij wie we terecht kunnen. Mijn huidige kinesisten doen daar niet moeilijk over en zijn bereid met hun opvolger samen te werken (info uitwisselen). Dat kan nog interessant worden !
Donderdag - 19/9/2013 - Weer hoopvol nieuws gekregen van de kine. Mijn arm evolueert goed en mijn stappen ook. Ik moet nu leren om niet te snel te willen stappen zodat ik mezelf de tijd gun om vol op mijn linkerbeen te steunen en mijn arm wordt stilaan sterker (dankzij mijn dagelijkse training met de handpedalo). Keerzijde van de medaille : de kinepraktijk verhuist binnenkort naar Wilsele Putkapel. Dat is zo'n 5 km van hier en nu vrees ik dat ik de kine van woensdagmiddag niet ga kunnen aanhouden. Daar ga ik met de scooter naartoe, als Marcel gaat werken, maar de weg daar naartoe is nogal druk en dat zie ik niet goed zitten. Waarschijnlijk is die verhuis nog niet voor volgende maand, dus dat zien we nog wel hoe dat verder moet. Vanaf volgende dinsdag begint de aangepaste conditietraining in het Sportkot, dan ga ik al een dag minder naar de kine. Vorige zaterdag zijn we mosselen gaan eten op het tuinfeest van het Woon-, zorgcentrum 'Ter Vlierbeke', waar mijn moeder woont. Vorig jaar hebben we dat ook gedaan. Het was voor veel mensen de eerste keer dat ze me terug zagen. Dankzij mijn schedelreconstructie zie ik er niet alleen veel beter uit maar kan ik ook weer genieten. Door de vooruitgang in het stappen loop ik nu ook beter. Mijn moeder kreeg dan ook veel complimentjes voor haar dappere dochter. Dat doet toch deugd ! Nu heb ik nog meer zin om te oefenen en loop ik weer wat meer rondjes in huis. Ik moet wel oppassen voor mijn enkel. Jozefien, de kinesiste, vindt dat ik die niet correct belast. Ik ga dat eens laten bekijken door mijn orthopedist. Vreemd dat je orthopedische schoenen moet laten voorschrijven door een neuroloog terwijl die orthopedisch niet onderlegd is !? Dat moet ik toch eens uitzoeken.
Dinsdag - 10/09/2013 - Zou de zomer nu echt voorbij zijn ? Zondag leek het er even op dat het nog zou gaan nazomeren maar die hoop is nu vervlogen. (Gelukkig heeft mijn 'dolend' kuiken nu onderdak). Hopelijk wintert het nog niet te snel zodat ik nog een tijdje met mijn scooter naar de kine kan. Ik probeer al wat meer stapoefeningen te doen in huis om te voorkomen dat ik teveel stil zit. Daar wordt ik toch alleen maar stijf en stram van. Die conditietraining komt net op tijd (over 2 weken) ! We hebben genoten van het gezelschap van onze buren en de Join 2 Bikers in een stralende zon, hoewel het 's morgens nog flink geregend had. We kunnen er weer tegen ! Nu kan ik me weer op mijn partituren storten. Die schreeuwen om wat aandacht. Ik heb nu een nieuwe versie van het partiturenprogramma en dat moet ik nog onder de knie krijgen : een hele uitdaging ! Vooral als de partituur, die ik eerst wil aanpakken een ongewone triolennotering heeft. Een triool bestaat normaal uit 3 nootjes die in je 1 tijd moet zingen : bv. 3 achtste noten op de tijd van 1 vierde noot. In deze partituur werd dit genoteerd als de combinatie van een vierde en een achtste met de aanduiding van een triool. Zoek dat maar eens uit ! Ik ga dat waarschijnlijk niet op dezelfde manier gefkst krijgen. Als ik het op de klassieke manier doe, wel natuurlijk, maar dan ziet het er weer heel anders uit dan het origineel. Het belangrijkste is dat ik een kortere partituur heb waardoor ik minder papier moet hanteren. Het zingen gaat dan vanzelf vlotter. Wat een koorzanger met een beperking lijden kan !
Woensdag - 04/09/2013 - Ik heb bericht gekregen dat de conditietraining
van het CAS (Centrum Aangepast Sporten, zie link :
http://www.casvzw.be/) start op 24/9. Onder begeleiding van kinestudenten kan je dan aan je conditie gaan werken. Dat is weer iets om naar uit te kijken. Een nieuw element in mijn revalidatie. Ik vervang dan 1 beurt kine door die aangepaste conditietraining. Je moet daarvoor een sportkaart kopen van de KUL maar als personeelslid krijg ik daar korting op. Marcel sluit zich daar ook bij aan, dan kan hij ondertussen gaan sporten in het fitnesscentrum van de KUL op de campus van het sportkot. Zij houden nu zondag ook een BBQ maar die valt samen met deze van onze wijk en de Benefiets tvv de fietsotheek van Join 2 Bike. We gaan overal onze neus laten zien en een hapje eten met onze buren zodat we ertegen kunnen voor de winter begint en ons weer allemaal binnen houdt. Druk weekend wordt dat !
Donderdag - 29/08/2013 - Het koorweekend was een succes
! Het deed deugd om nog eens een weekend samen te zijn en vele uren (15
!) te zingen. Het is vermoeiend, zeker na 2 zangloze maanden, maar je
haalt er zoveel energie uit dat je dat er graag voor over hebt. Tussen de
repetities door zijn er dan ook de gezellige babbels aan tafel en bij de
koffiepauzes. Het koor bestaat nu 29 jaar. Volgend jaar moet er dus
gevierd worden ! Het feest comité begint te brainstormen over de
mogelijkheden. Bij de viering van 25 jaar Canzonetta zat ik in het feest
comité. De gekste ideeën kwamen toen naar boven : o.a. welness (blijkbaar het enige dat mij bij gebleven is). Bij
wijze van uitstap zijn we toen met de trein, die achter ons verblijf doorrijdt,
gaan rijden. Ik wou wel eens weten waar die naartoe ging en de anderen
zagen daar ook wel iets in. Het werd een leuke dag. Met als kers op
de taart het bericht aan onze voorzitter dat hij opa geworden was van zijn
eerste kleinzoon ! We hebben toen in het station een paar liedjes
gezongen terwijl we op de trein stonden te wachten. Stefke is nu 4 jaar
en heeft onlangs een zusje, Ana, gekregen. Dit jaar werd er niets gevierd
dus verliep alles zoals gewoonlijk : 7 repetities, een sport- en spelmoment,
een wandeling, maar vooral een Free Podium ! Deze keer kwam de
grote verrassing van onze voorzitter die een duet zong met onze leading
lady, Lieve. Zij zingt op concerten nogal eens een solo met haar mooie,
dragende stem. Zij en ik en Magda, mijn zus en dirigente, zijn de enigen die van bij het begin bij het koor
zijn. We kennen elkaar al heel lang want als kind waren wij buurmeisjes.
Destijds speelde ik vooral met haar jongste zus en kleinste broertje. Zij
heeft mooie herinneringen aan mijn oudste zus, Gitta, en de volleybalploeg die
haar grote broer, met de oudere kinderen opzette. Ik hoorde daar niet bij omdat
ik door hem bij de kleintjes werd gerekend. Een feestjaar betekent ook een feestweekend. Dan maken we er 4 dagen van. Deze keer zal dat op een andere locatie zijn omdat onze vertrouwde stek op donderdag nog niet vrij is. We wijken dan uit naar een andere plaats, in eigen land deze keer. Daar hebben we enkele jaren geleden een prachtig weekend beleefd. Dankzij het mooie weer konden we in open lucht repeteren. De akoestiek van de vallei was buitengewoon ! We genoten volop van onze eigen echo. Hopelijk zitten de weergoden ons volgende zomer een beetje mee want binnen is er niet zoveel plaats. De eetzaal is de enige grote ruimte en die was toen al aan de krappe kant. Vermits we al jaren in Troisvierges op weekend gaan, kennen we de omgeving daar al vrij goed. Toch was er dit jaar bij de wandeling nog een verrassend element. De groep had zich opgesplitst in een sportieve groep, die uit was op een stevige wandeling, en een andere groep die, met mij in de rolstoel, langs de weg ging wandelen. Daarbij zag ik voor het eerst het Mariabeeldje langs de kant van de weg tegen een rotswand. Door de begroeiing er rond zag je het bijna niet staan en waar de 2 andere 'vierges' dan waren, wist niemand mij te vertellen. Het was in alle geval een goede gelegenheid om wat te praten en te lachen want mede daardoor is Canzonetta zo'n hechte vriendengroep : er mag gelachen worden ! Niet in het minst dankzij/door mijn vrolijke zus. Haar spontane vrolijkheid maakt elke repetitie weer tot een leuk evenement. Met al de nieuwe partituren, die we nu aan het instuderen zijn, heb ik nu weer veel werk om daar een beknopte versie van te maken die voor mij hanteerbaarder is dan de ellenlange versies met slechts 4 lijnen op 1 bladzijde die we nu gekregen hebben. Als ik daar mijn partij uit haal, hou ik 1 pagina over en hoef ik niet te bladeren, wat op zich al niet gemakkelijk is met 1 hand. Werk aan de winkel dus. Met het partiturenprogramma dat ik daarvoor gebruik, kan ik ze dan ook beluisteren. Een bijkomend voordeel als je geen piano kan spelen ! De nieuwe versie van dat programma heb ik nog niet onder de knie. Daar moet ik mij volgende week dringend eens aan zetten.
Donderdag - 22/08/2013 - Dinsdag heb ik enkele
trikes/driewielers uitgeprobeerd in het fietsadviescentrum van
Pellenberg. Mijn voorkeur : een gewoon fietsmodel met 2 wielen achteraan,
valt af omdat ik daar niet zelfstandig op geraak (ik moet nog steeds mijn
linkervoet vastmaken en dat kan ik op zon fiets niet zelf). Wat zij mij
aanraden is een sportief ligfietsmodel (zie foto op Facebook). Ik plaats
geen foto's op mijn blog om mijn privacy te bewaren. Nu moet ik nog een
test gaan doen in het verkeerspark om te zien of ik klaar ben voor een
verkeerssituatie. Misschien niet slecht want vanop zo'n ligfiets ziet
alles er toch heel anders uit. Daarna kan ik met Join 2 Bike bespreken
voor het huren van zo'n fiets. Voor ligfietsen krijg je geen tussenkomst
(dat valt dus wat tegen). We zien nog wel hoe het nu verder gaat.
Morgen vertrekken we op koorweekend. Gisteravond
was er nog een voorbereidende repetitie waarop we weer een heel pak nieuwe
partituren kregen. Ik werd zodanig goed voorzien dat ik er nu enkele
dubbel heb. Daar moet ik op weekend nog iemand voor zien te strikken om
die er weer uit te halen. Eerst moet ik zelf alles uit mijn map halen wat
we daar niet nodig hebben. Dan weegt die map toch al wat minder zwaar en
vind ik alles vlugger terug. Papieren hanteren met 1 hand blijft
moeilijk. Ik vind achteraf wel iemand om die oude partituren te
klasseren. Straks eerst mijn huiswerk maken en dan ben ik klaar om te
vertrekken !
Maandag - 19/08/2013 - Wat een deugddoende vakantie
was dat in Nederlands Limburg. We logeerden er in een gerieflijke
vakantiewoning in een bugalowpark in Arcen bij Venlo, aan de Duitse
grens. We hebben er de weide fietsomgeving rond Venlo verkend. Alle
dagen gefietst, op 1 na waarop de dreigende bewolking ons onterecht
binnenhield. Die dag hebben we de fiets laten staan, wat voor mij eerder
een straf is. Als ik moet stil zitten, krijg ik na een half uurtje al
last van verkrampte spieren in mijn rechterflank. Die moeten dan dubbele
kracht leveren omdat de linkerflank niet meer meewerkt. Op de fiets voel
ik dat niet dankzij de armsteun die het gewicht van de linkerarm opvangt en mij
helpt bij het rechtop zitten. Tegen de middag was ik dringend aan
beweging toe. Gelukkig was er nog het zwembad met een aangename
watertemperatuur. Onze reisgenoten waren daar wel voor te vinden, dus
trokken we voor de afwisseling naar het zwembad. Daar mochten we gelukkig
met de rolstoel tot aan het water (anders hadden ze me tot daar moeten dragen
want op blote voeten kan ik niet meer gaan). Het was er gelukkig niet al
te druk. Vanuit het zwembad zagen we de mensen buiten met paraplu's
rondlopen. De bui waar we 's morgens voor vreesden was er dan toch nog
gekomen. De volgende dagen hebben we altijd minstens 1 fietstocht
gemaakt. Slechts één lekke band, gevolgd door een fikse regenbui, heeft
de pret wat bedorven.De 4 windstreken
en alles wat daar tussen ligt, hebben we verkend. We kregen ook nog een
VIP rondleiding in een plaatselijke brouwerij. Daar heb ik voor gepast
omdat brouwerijen nu eenmaal niet rolstoelvriendelijk zijn. Het bier
(Hertog Jan) zal ik later wel eens proeven, als mijn alcoholdrempel nog wat
beter is. Sinds mijn ziekenhuisperiode verdraag ik dat niet goed
meer. Ik probeer er weer wat aan te wennen want Nieuwjaar vieren zonder
bubbels is maar goed voor één keer. Alleen echte Champagne gaf geen
ongewenst effect als plots vuurrood zien en jeuk in de halsstreek. Cava
lukt nog niet. Ik ben een tijdje geleden begonnen met weer half en half
(half pils, half tafelbier) te proberen. Daar reageer ik toch al niet meer
op. Nu kan ik ook al lichtere bieren drinken zoals Kriek en Ginder
Ale. Als ik kan afwisselen met water lukt witte wijn ook. Vorige
zaterdag kwamen de doctoraatsstudentes dan weer langs voor de laatste test van
mijn linkerarm. Die verliep zeer goed en ze lieten mij ook de grafieken
zien van de vorige tests. Zij waren zeer tevreden over de stijgende trend
en zullen me later de resultaten van de laatste test nog doorbellen.
Spijtig genoeg mogen zij maar één spier testen. Achteraf kan dat in
klinische situaties verder uitgebreid worden naar meerdere spieren maar deze
studie is dus beperkt tot eentje. Ze vonden dat ik flink wat kleur had
gekregen tegenover de laatste keer dat ze me zagen. Morgen heb ik dan die
afspraak met het fietsadviescentrum om een driewieler te gaan proberen.
Ik hoop dat dat wat meevalt want achterop zitten begint zijn charmes te
verliezen. Ik kan de oneffenheden in de weg niet vermijden of erop
anticiperen zodat ik elke put of bult lijdzaam moet ondergaan. Erg leuk
is dat niet. Hoe het met de armsteun moet op de driewieler moeten we ook
nog bekijken. Ik ben weer benieuwd. Volgend weekend is er dan weer
het koorweekend in onze vertrouwde stek in Cinq Fontaines in het noorden van
Luxemburg bij Troisvierges. Ook iets om naar uit te kijken !
Donderdag - 08/08/2013 - Gisteren eerste trainingssessie gehad voor de doctoraatsstudie. De studentes begonnen met het hertesten van mijn arm. Daarbij haalde ik niet dezelfde score als bij de eerste test en deze keer was dat te zwak om mee te kunnen doen en zouden ze over een maand wel eens terugkomen. "Hoe kan dat nu", dacht ik, "de kinesiste Anouk zegt dat mijn arm juist sterker geworden is nu ik dagelijks met de handpedalo werk". Toen ik hen erop wees dat bij de eerste test mijn arm steviger werd vastgehouden, begonnen ze opnieuw. De resultaten waren nu beter. Ze dankten mij voor deze opmerking en begonnen aan de training. Alles verliep naar wens maar als ze vanavond terug komen, ga ik ze toch nog op een paar punten wijzen. Hun methode verschilde nog op een paar vlakken : ander steunkussen, geen druk op mijn elleboog. Eigenlijk vond ik het nogal amateuristisch hoe ze te werk gingen. Bij een wetenschappelijke studie moet je toch op alle details letten. Hoe kan je nu een degelijk onderzoek voeren als je wat nonchalant bent ? Ze gaan me nog leren kennen ! Nog 2 trainingen te gaan en dan, op zaterdag, vertrekken we op fietsvakantie met de 5 koppels van de kookploeg van het koor. Ik hoop dat ik die handpedalo niet mag meenemen, dan is het echt vakantie. Zo niet neem ik hem zeker mee : 'geen tijd laten verloren gaan'. De leuze van 'less is more' gaat voor mij niet meer op ! 'Time is money' en uitstel kan ik mij nu niet meer permitteren.
Vrijdag - 02/08/2013 - Na een bewogen dinsdag kreeg ik 's avonds een superleuk telefoontje van de universiteit. De doctoraatsstudentes hebben navraag gedaan over het effect van metaal op hun testresultaten. Daaruit blijkt dat titanium niet zo'n probleem vormt. Dat is namelijk niet zo'n goede geleider en zal de testen niet storen. Daardoor ben ik weer 'in de running' voor de studie en kan het trainingsprogramma volgende week al starten. Ze komen op woensdag, donderdag en vrijdag 90 min. krachtoefeningen doen. Zaterdag vertrekken wij voor een week op fietsvakantie en als we terugkomen, komen ze mijn arm opnieuw testen om te zien wat het effect is. Ik ben even benieuwd als zij ! Enkele dagen later heb ik een afspraak met het fietsadviescentrum om een driewieler te proberen. Daar kijk ik al naar uit. We gaan niet direct weer een nieuwe fiets kopen, daar hebben we de plaats niet voor. Waarschijnlijk kunnen we via Join2Bike een driewieler uittesten (zij kopen die aan en wij huren die voor 1 /maand, dat is het opzet de fietsotheek van Join2Bike : revalidanten de mogelijkheid bieden om te blijven sporten door materiaal ter beschikking te stellen). Als dat meevalt, kunnen we daarna uitkijken naar een eigen fiets. Op die manier kunnen we nog samen fietsen zonder dat Marcel mij op de tandem moet hijsen. Dat zou op de lange duur niet langer haalbaar zijn. Ik begin al de kriebels te krijgen. Gaat dat nog lukken ? Het voelt zo veilig achter Marcel op de tandem. Woensdag reden we aan 30 km/uur langs de Diestsesteenweg. Dat durf ik nooit alleen. Ik ben ook bang dat er op smalle paadjes niet te fietsen valt met een driewieler. Stel dat ik overkop ga als het ene achterwiel hoger komt dan het andere. Stoepranden lijken mij ook heel gevaarlijk en hoge bergen, daar zal ik zwaar voor moeten trainen. Daarom ook dat ik liefst een driewieler wil. Dan kan ik thuis blijven trainen op mijn hometrainer. Een ligfiets is ook een mogelijkheid maar vraagt een aangepaste training omdat je daar andere spieren voor gebruikt dan wanneer je rechtop zit. Het kan even duren voor Join2Bike die fiets ter beschikking heeft. Nog wat geduld oefenen dus. Gelukkig start in september de conditietraining. Daar zal ik me wel kunnen afreageren. Ook daar kijk ik naar uit. 2014 belooft boeiend te worden !
Maandag - 29/07/2013 - Een verjaardag als geen andere
! Al heel vroeg berichtjes via gsm en Facebook (waarvoor dank
iedereen). 55 worden is leuk. Het heeft 1 nadeel : ik kan de
cijfers nu niet meer omdraaien om er jonger op te worden. 6 jaar wachten
voor ik weer 16 ben ! Vorige week donderdag leek het alsof ik aangevallen
werd : een luide knal op onze avondwandeling : een klapband links
vooraan. Marcel zou Marcel niet zijn als hij dat niet snel zou
verhelpen. Vrijdag had hij al andere wieltjes meegebracht (afdankertjes van
karren van het ziekenhuis). Nu weten we waarom die karren zoveel lawaai
maken. Die wielen zijn gewoon keihard. Zaterdag moest hij voor een
boodschap naar Vivantia, de thuiszorgwinkel van het ziekenfonds. Daar
heeft hij andere tweedehands wielen meegekregen uit het atelier, volle, geen
luchtbanden, deze keer. Deze rijden even zacht als luchtbanden, qua
geluid en vering een hele vooruitgang en ze kunnen niet afgaan of knallen
! Eens zien hoe lang het duurt eer we die op rijden. Vermits we die
rolstoel alleen gebruiken voor wandelingen in de buurt zal dat wel een hele
tijd zijn ! Van de fietssimulator in Pellenberg kreeg ik vorige week het
bericht dat die ten vroegste in 2014 operationeel zou zijn. Ik kan er wel
terecht in het fietsadviescentrum. Daar hebben ze me, toen ik er nog
opgenomen was, enkele ligfietsen en tandems laten proberen. In september
ga ik er eens een driewieler proberen. Marcel dacht dat het opstappen nog
een probleem zou zijn. Ik heb hem zaterdag bewezen dat ik dat wel
kan. Alleen zelfs! September wordt dus heel interessant :
driewieler testen, eerste conditietraining op maat. Van de sociale
woningmarkt in Leuven hebben we nog steeds geen nieuws. Wij denken dat
dat voor volgend jaar zal zijn. Ondertussen oefen ik ijverig verder met de
handpedalo (dagelijks al een kwartier). Het geeft me voldoening omdat ik
dat zonder hulp kan doen.
Door de onweersdreiging zijn we dit weekend 's avonds niet op stap
geweest. Zondagmiddag zijn we met de kinderen op restaurant gaan eten
voor mijn verjaardag. Nu zijn zij heel de week druk, druk, met hun werk
en zo, zodat we dat in het weekend moeten doen. Mijn 55ste wordt dus een
2-daagse, eigenlijk een 4-daagse. Mattias had op vrijdag al een kaart bij
van mijn schoonfamilie. Het kan niet op dit jaar ! In Pellenberg
heb ik er 2 jaar geleden per vergissing een 2daagse van gemaakt. Ik
verjaarde toen op vrijdag en mijn zus had mij op woensdag al voorzien van het nodige
snoepgoed om mee te trakteren. "Niet vergeten, hè ": zei ze nog voor
ze wegging voor de koorrepetitie. Dus de volgende dag ging ik, met mijn
kamergenote, al op ronde en kreeg ik van iedereen gelukwensen en kussen.
De volgende dag stond er bij het middagmaal een stuk verjaardagstaart op mijn
bord. Dat heb ik toen met een rode kop opgegeten ! Ik had niet door
dat het dan pas de 29ste was. Maar 't was leuk !
Woensdag - 24/07/2013 - Hopelijk hebben we gisteren de
warmste dag van het jaar gehad. Dit was genoeg voor mij. Nu het
weer wat heeft geregend gaat het gras weer groeien en krijgen we weer last van
het lawaai van grasmaaiers. Het weekend begon voor mij op vrijdagmorgen.
Mijn zus Magda kwam mij oppikken voor onze zussendag (dat was zeker 2 à 3 jaar
geleden). Wij proberen jaarlijks 1 dag samen door te brengen. 3
jaar geleden was dat een dagje shoppen op de Meir in Antwerpen. Het
vestje dat ik toen kocht, draag ik nog altijd. Dat was een goede
investering. Deze keer kozen we voor de zoo van Planckendael. Met
dit warme weer zou het daar in de voormiddag zalig moeten zijn (en dat was het
ook !). Voor mijn verjaardag (volgende week maandag) deed ze mij een
abonnement cadeau. Mindervaliden krijgen daar gelukkig een serieuze
korting. De grote verrassing kwam echter maandag : mijn vaste begeleider
krijgt een gratis abonnement ! Daarvoor moest Marcel zelf eens gaan met
zijn paspoort. Nu zijn wij officieel abonnees van de zoo van Antwerpen en
Planckendael ! De parking voor mindervaliden is een paradijs voor
rolstoelgebruikers (veel schaduw en ruim plaats tussen de auto's zodat je
gemakkelijk in en uit de auto kan om plaats te nemen in de rolstoel) Daar
hebben we wel 7 voor over ! Zodoende is mijn weekend begonnen en
geëindigd in Planckendael ! Marcel had maandag toevallig een vrije dag
(omdat onze nationale feestdag op een zondag viel). We hebben niet veel
gezien van de kroning van onze nieuwe koning maar we hebben wel genoten van het
dierenpark. Zaterdag werd een buurvrouw, Hilde, begraven (61 jaar,
longkanker). Toen ik haar vorig jaar sprak, zei ze nog : "We hebben
allebei een slecht lotje getrokken". In vergelijking valt het mijne
dan nog mee.
Ik heb vroeger nog toneel gespeeld met haar man, Herman, als tegenspeler (de
ingebeelde zieke van Molière). Hij speelde mijn zangleraar. Ik was
de dochter van de ingebeelde zieke. Dat was mijn eerste toneelervaring
(mijn ouders hadden de leiding : moeder regie, vader decor, licht en geluid in het kader van het
toneeltornooi van KWB). Ik heb Marcel er toen bij gevraagd om te helpen
met de belichting. Qua kennismaking met mijn ouders kon dat tellen (hoewel we toen nog geen koppel waren).
We wonnen dat tornooi en mochten nog een voorstelling geven in de
stadsschouwburg van Leuven. Ik kreeg van de jury een pluim voor mijn stil
spel (in een hoekje zitten pruilen omdat ik van mijn vader moest trouwen met
iemand die mij niet aanstond, ik was namelijk verliefd op de muziekleraar
natuurlijk, maar dat wist mijn vader niet). De kostumering was prachtig !
Mijn moeder maakte die zelf. Ik heb er nog een mooie foto van (mèt
schmink en pijpenkrullen !). Marcel bewaart die, als een relikwie
bijna. Ik was toen 21 en pas afgestudeerd. Mijn toneelcarrière was
kort (2 seizoenen). Daarna zijn wij getrouwd en kwamen er kinderen en die
gingen voor natuurlijk ! Ik herinner mij nog flarden van de tekst die ik
toen moest zingen (zangles met de zangleraar natuurlijk) :"O, Daifilo, één
grote zorg heeft mij bevangen, door 't dreigend huwelijk dat men mij bereid."
Dat was meteen ook mijn enige solo-zangoptreden. Hij noemde mij Dorilea
(we moesten echt wel toneel spelen voor mijn vader) dat de tekst niet op papier
stond, viel hem gelukkig niet op. Hij zag mij liever trouwen met een
dokter, die had hij graag in de familie om zijn ingebeelde ziektes te
behandelen.
Toen de vrouw van Herman een dik jaar geleden, ze was net met
pensioen, te horen kreeg dat ze longkanker had, was iedereen
stomverbaasd. Ze heeft nooit gerookt, leefde gezond, fietste altijd naar haar
werk (net zoals ik eigenlijk). Hij heeft daarop ook zijn pensioen
aangevraagd om haar bij te kunnen staan. Ook zij zijn een Chirokoppel van
Chiro Blauwput, net zoals wij. Zij wonen hier net om de hoek. We
zagen hen af en toe op straat of in de supermarkt, hier vlakbij en praatten dan
wel eens. Ik kende haar niet zo goed. Marcel kent Herman
beter. Hij heeft hem nog als leider gehad in de Chiro. De kerk van
Vlierbeek was overvol, veel volk van Blauwput uiteraard (hun kinderen gingen
daar ook naar de Chiro, zoals de onze). Er waren stoelen tekort, gelukkig
was daar veel staanplaats en kon iedereen toch binnen. Na de stemmige
uitvaart waarin Herman persoonlijk afscheid nam van zijn 'toffe madam'
(blijkbaar hield Hilde van tango en Fadomuziek, dat was nog eens een verrassing
!) gingen wij naar huis. Ze ligt nu begraven op het nieuwe kerkhof van
Kessel-Lo (niet vlak naast de kerk). Daar gaan wij 's avonds al eens
wandelen. Het is ingericht als een park met mooie wandelpaden met goede
klinkers. Veel aangenamer met de rolstoel dan de uitgesleten paden in
Heuvelhof, het gemeentelijke park, hier vlakbij. Daar zagen we
gisteravond dat ze in het zelfde perk ligt als onze buurman Piet, die vorig
jaar overleed, na een gevecht van 5 jaar tegen darmkanker. Nu het graf
van mijn zus er niet meer zal zijn, weten we waar naartoe met
Allerheiligen. Marcel was goed bevriend met Piet (elektronica en klussen
waren hun raakpunten). Toen ik pas thuis was uit Pellenberg, kwam hij
vaak aanbellen om ons uit te nodigen voor een pintje en een babbel. Daar
gingen we dan graag op in. Hij drong ook altijd aan dat ik mee
kwam. Dat plezier gunde ik hem graag ook al moest ik bij hem de trap op
(hij woonde in hetzelfde type huis als wij). Zo ondervond ik dat trappen
geen onoverkomelijk probleem zijn en ging mijn zelfvertrouwen weer wat
omhoog. Dank u, Piet. Dat is een mooi souvenir ! Zijn
kleinzoon studeerde voor piloot. Ook in de luchtvaart vonden ze elkaar
(de vergelijking met mijn vader, gewezen vliegtuigtechnieker in het leger, ligt
voor de hand).
Voor de Beleuvenissen trokken we vrijdagavond weer naar Leuven (goed op tijd
deze keer) we vonden vlot een parkeerplaats (met een gehandicaptenkaart parkeer
je gratis in Leuven) en een plaatsje in een sushibar in de Tiensestraat.
We bestelden een sushimenu voor 2 en kregen het niet op. De rest konden
we meenemen, maar met het warme weer en omdat we nog wat naar de optredens wilden
gaan kijken, deden we dat liever niet. Weer miste ik verhoogde plaatsen
voor rolstoelgebruikers. Daarom bleven we niet te lang in de stad
rondhangen en gingen moe maar voldaan naar huis. Wat een weekend vol
uitersten ! Zondag was er rommelmarkt in Blauwput. We trokken, in
de koelte van de morgen, op verkenning. Daarbij kwamen we langs de
Chirolokalen. Toevallig vertrok die dag de eerste groep (de meisjes) op
kamp. Voor de laatste keer apart, vanaf volgend jaar gaan de groepen
(jongens en meisjes) samen. Bij gebrek aan leiding worden de 2 groepen
samengevoegd en wordt Chiro Blauwput gemengd (zoals de meeste groepen
tegenwoordig). Een mijlpaal in de geschiedenis van Blauwput ! Hun
lokalen liggen nu nog op aparte locaties. Hoe het daarmee verder moet,
zien we nog wel. Op 1 ervan stonden vroeger klaslokalen van de vroegere
meisjesschool. Die lokalen zijn enige tijd geleden afgebroken en verkocht
(dat was prefab uit de jaren 60). Ze hebben ruim 30 jaar dienst gedaan.
Op de rommelmarkt zagen we op een affiche dat Kloezo kwam optreden. Dat
is een groepje Chirojongens die de echte Clouseau nadoen. Ze doen dat
heel goed. Wij kennen ze van op een Chirofeest van dik 10 jaar
geleden. Toen we hoorden dat ze 's avonds om 20u30 optraden, was ons
avondprogramma snel ingevuld. Lekker chillen (letterlijk dan) na een
warme zomerdag. Er was niet erg veel volk en Marcel vond al gauw een
stoel zodat hij naast mij kon zitten. Zo was ons weekend weer goed gevuld
en kunnen we er weer tegen voor een week.
Donderdag - 18/07/2013 - Ik heb net 2 kinestudentes van de KULeuven op bezoek gehad. Ze kwamen testen afnemen in het kader van een doctoraatsstudie. Daarmee testen ze of er nog leven in mijn linkerarm zit. Dat er iets inzit, weet ik al lang, van bij kinesiste Anouk, dat dat niet veel is (6 % tov mijn rechterarm weet ik nu pas). Het hoopvolle is dat die 6 % er is en verder kan ontwikkeld worden. Omdat de studie ook electrostimulatie inhoudt, mag de kandidaat geen metaal in het lichaam hebben. Nu is het, spijtig genoeg, zo dat ik in 1996 een kaakcorrectie heb gehad waarbij vijzen in titanium werden gebruikt. Daardoor val ik af als kandidaat proefpersoon omdat dit de resultaten zou verstoren. Ik kom eventueel nog in aanmerking voor andere testen waarvoor ze me eventueel later nog zullen contacteren. Helaas, maar niks aan te doen. Toen ze mijn handpedalo zagen staan waren ze direct opgetogen omdat ze daaruit afleiden dat ik gemotiveerd ben om te oefenen. Bij de proeven zouden ze 3 dagen langs komen om telkens 90 minuten oefeningen te doen om de arm te versterken wat mij zeker zou helpen om het functioneren van die arm te verbeteren. Ik zal dus verder moeten zoals ik bezig was. Gisteren vroeg ik nog aan Anouk wat ik zou moeten doen om ooit mijn linkerhand weer omhoog te kunnen steken. Dat wordt zwaar gewichtheffen om die spieren weer te ontwikkelen zodat ze het gewicht van die arm en/of hand kunnen dragen. Door dagelijks met die handpedalo te werken, ben ik al goed bezig. Wat daar extra nog bij komt, zou mooi meegenomen zijn. Dat zal dus niet gebeuren of toch niet zo intensief. Heel spijtig. Dat hadden ze beter vooraf gevraagd voor ze ook maar de moeite namen om langs te komen en mij blij maakten om een dode mus. Maar, niet getreurd. We doen gewoon verder en we zien wel waar we uitkomen. Misschien komen ze toch nog terug voor de training, zonder electrostimulatie, die mogelijkheid bestaat, zeiden ze. Ik hoop dus nog van hen te horen. De testen waren op zich al interessant om zien. Met elektroden op mijn arm maten ze de aanwezige spierkracht en moest ik proberen genoeg spanning in mijn armspieren te ontwikkelen om een bepaald doel te halen. Dat lukte vrij goed. Ze waren alleszins enthousiast over het resultaat. Maar die titanium gooit roet in het eten. Het gaat dus voorlopig niet door. Toen ik indertijd last kreeg van mijn onderkaak (problemen bij het kauwen) ben ik in behandeling gegaan bij een orthodontist. Zij stelde vast dat mijn onderkaak niet volledig uitgegroeid was waardoor mijn tanden van boven- en onderkaak niet goed correspondeerden. Om dit te verhelpen was een operatie nodig. Bij kinderen (onder de 14 jaar) kunnen ze die groei nog stimuleren (vraag maar aan onze Wim), bij volwassenen niet, vandaar die operatie. Daarbij hebben ze mijn onderkaak verlengd en vastgezet met vijzen in titanium. Die spelen mij nu dus parten. De behandeling werd dan afgerond met het recht zetten van mijn tanden (met blokjes). Daardoor ben ik verlost van een chronische gevoeligheid van 2 snijtanden. Die stonden niet netjes in de rij, door plaatsgebrek, waardoor ik daar steeds tandpijn aan kreeg. In mijn kindertijd stond de orthodontie nog nergens en heeft mijn tandarts zijn best gedaan om mij te helpen, zonder resultaat. Desalniettemin ben ik heel blij dat ik die kaakoperatie destijds gehad heb en dat ik nu een mooie tandpasta-smile heb (zoals ze dat in het koor noemden). Als ik blijf werken met die arm zal er ook wel wat verbeteren. We zien wel waar we uitkomen. Gisteren zat er een doodsbrief in onze brievenbus. Een buurvrouw (61 jaar) is overleden aan longkanker. Zij heeft nooit gerookt, fietste altijd naar haar werk en was net met pensioen toen ze die diagnose te horen kreeg. Met chemo hebben ze haar leven nog wat kunnen rekken, tot vorige maandag... Ik ben al blij dat ik niet ongeneeslijk ziek ben. Het mijne is ook niet min, maar ik leef nog en ik heb nog vooruitzichten. Wij leven erg met dat gezin mee.
Maandag - 15/07/2013 - Spijtig dat het vrijdag nog wat frisjes was. De Franse chansons op de Beleuvenissen misten wat warmte. De gereserveerde plaatsen voor rolstoelen waren ook niet denderend : helemaal vooraan, vlak voor het podium, amai mijne nek ! Dat ze een voorbeeld nemen aan de grote festivals. Die voorzien een klein verhoogd podium tegenover of achteraan het terrein. Zo zie je en hoor je alles (mits oordoppen) veel beter. Als ze dat op de grote markt voorzien, tegen de muur van de Sint-Pieterskerk aan, dan heeft niemand daar last van. Kan iemand dit doorseinen aan de bevoegde instantie zodat het de volgende keer in orde is ? Waarvoor nu reeds mijn oprechte dank !!! We zijn vrijdag niet al te lang blijven hangen in de stad. Door een late bezoeker waren we niet tijdig weg geraakt; we vonden niet direct een geschikte parkeerplaats (de lift van de ondergrondse parking onder het Ladeuzeplein werkte niet, gelukkig moesten we niet betalen, na het nodige gefoeter tegen de arme parkingbewaker). Zodoende parkeerden we uiteindelijk op een in extremis nog gevonden onverhoopte gehandicaptenplaats (ik zeg niet waar om ze de volgende keer nog vrij te vinden !). Zaterdag gingen we naar Tienen om een vriendin te bezoeken die daar in het ziekenhuis is opgenomen. Zij heeft last van bloeddrukvallen waardoor ze minder stevig te been is. Zo gauw de medicatie op punt staat, kan ze weer naar huis. Daarna gingen we nog langs bij een nicht van Marcel in Budingen. Zij heeft enkele weiden met wat paarden achter haar huis. Hele mooie dieren ! Haar dochter is nu niet meer zo fel bezig met paardrijden (jumping) zodat ze nu nog wel de mooie dieren hebben waar ze voor moeten zorgen. Met haar hogere studies (orthopedagogie in Hasselt) heeft ze ook al genoeg te doen, zodat ik wel kan begrijpen dat ze niet veel tijd meer heeft voor de paarden. Gelukkig hebben zij daar thuis de ruimte voor om ze zelf te houden. Op weg naar huis gingen we dan nog iets eten bij Pallieter in Bekkevoort. Een gezellig restaurant dat gekend is voor zijn verse frieten (geen diepvries). Er was tamelijk wat volk maar de bediening vlotte nogal, op het eerste zicht, zodat we nog niet direct in de gaten hadden dat er iets niet klopte. Toen we, na een uur, nog steeds geen eten hadden gekregen en 2 andere tafels, die later bezet waren dan de onze, wel, hebben we het personeel toch maar eens aan de mouw getrokken. Blijkbaar hadden wij hetzelfde besteld als de volgende klant en hadden ze die, per vergissing, eerst bediend. Binnen de 5 minuten werd ons eten opgediend en het was gelukkig heel lekker, maar het lange wachten eiste zijn tol, mijn rechterflank liet zich weer voelen, zodat het geen gezellig tafelen meer was. We hoefden gelukkig niet lang te wachten om af te rekenen zodat we snel verder konden. Moe maar voldaan plofte ik die avond in mijn zetel en konden we even later van een welverdiende nachtrust genieten (had ik gehoopt) want, wie was er om 24u30 al weer wakker ? Ik natuurlijk. Gelukkig heb ik tegen de morgen nog een paar uur geslapen zodat ik zondagmorgen toch nog tamelijk fris was. Gisteren was het zo'n prachtig weer dat we het niet konden laten om nog een fietstochtje te gaan maken. Marcel zocht op de fietskaart de beste fietsknooppunten uit om in de brasserie 'Gempemolen' te geraken. Daarvoor rij je haast langs het kasteel van Horst maar daar zijn we onlangs nog geweest zodat we toch liever naar de Gempemolen doorreden. Onze tandem had daar weer veel bekijks, zoals gewoonlijk... Na een lekker, alcoholarm pintje op het aangename terras, konden we weer verder. Mattias en Robbe waren ondertussen thuis gekomen zodat we samen konden eten (die hadden we van heel het weekend nog niet veel gezien en niet alleen omdat we zelf veel op stap waren). Ze waren allebei een verjaardag gaan vieren (de ene van zijn lief, de andere van zijn neef). Deze week belooft ook weer interessant te worden : donderdag komen de kinestudenten mijn arm en hand testen in het kader van een doctoraatsstudie (ik ben heel benieuwd wat ze gaan doen) en vrijdag ga ik met mijn zus een half dagje op stap naar de zoo van Plankendaal. We proberen jaarlijks toch één dag er samen op uit te trekken. Dit zal de eerste keer zijn NA mijn CVA ! Ook daar kijk ik naar uit. De zomer vliegt weer voorbij. Gelukkig dat het mooie weer wat aanhoudt zodat we er volop van kunnen genieten, zelfs in een rolstoel ! De 2000ste lezer van deze blog was mijn oudste zoon ! Bedankt Wim, voor het melden.
