cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
20-12-2013
Vrijdag - 20/12/2013 - Ik heb gisteren een verhelderend gesprek gehad met mijn kinesiste Jozefien over die flauwtes die mij de laatste dagen parten spelen. Zij is ervan overtuigd dat het mijn emoties zijn die een uitweg zoeken. Vorig weekend was er één met zeer uiteenlopende emoties (begrafenis, concert). Destijds zeiden mijn osteopaat en homeopaat ook al zoiets : emoties uiten zich via de zwakste plek van je lichaam. Vroeger was dat mijn rug, nu eerder mijn lamme kant (veel meer spasmen). Het is niet omdat ik mij mentaal sterk voel dat ik dat ook ben, blijkt nu. Ik ben geneigd om die denkpiste te volgen. Eerder dan weer naar de neuroloog te lopen, ben ik eerder aan vakantie toe. Het weekje Bretagne, vanaf volgende week zaterdag, zal ons deugd doen !
Gisteren zat er nieuws over mijn schoenen in de post. Het ziekenfonds keurt mijn aanvraag goed. Nu moet de adviserend geneesheer nog zijn fiat geven en dan beginnen ze eraan. Dat wordt dus eerder iets voor volgend jaar. Daar moet ik volgende keer rekening mee houden : wat eerder bij de neuroloog langs gaan voor dat voorschrift zodat ik de papiermolen wat eerder in gang kan zetten. We hebben weer wat bijgeleerd !
De volgende 2 weken is er geen aangepaste conditietraining omwille van de feestdagen. Dan nemen we maar eens wat vrij. Ik kan altijd nog eens wat op mijn hometrainer aan mijn conditie werken. Ook de koorrepetities, op woensdagen, vervallen omwille van de feestdagen. We missen dus niets terwijl we bij mijn broer in Bretagne zijn. Ons jongens zullen dit jaar creatief moeten zijn met oud en nieuw. Dat is voor hen ook eens wat anders. Gewoonlijk vieren wij dat in eigen land met familie of vrienden. Dit jaar wordt dat dus anders en dat komt ons goed uit !
Donderdag - 19/12/2013 - Wat zondag een onschuldige flauwte leek (spanning voor het concert) heeft zich gisteravond herhaalt op de koorrepetitie. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Mijn huisarts raadt aan om de neuroloog te contacteren. Misschien moet ik dat toch maar doen, voor alle zekerheid. Morgen moet ik nog op consultatie bij Heelkunde. Eens zien of we dan iets kunnen regelen bij neurologie. Ik hoop dat het een reactie is op de spanning na vorig weekend, met al zijn uitersten.
Eerst de begrafenis van Dries, op zaterdag. Héél veel volk ! Ze stonden rijen dik tot buiten aan te schuiven om de familie te groeten. Wij zijn Dries op donderdagavond nog gaan groeten. Hij lag daar zo vredig... Niets meer te zien van al de pijn die hij de laatste dagen en uren heeft geleden (pancreaskanker schijnt de pijnlijkste te zijn !). Het was een heel stemmige viering waarin de families afscheid namen van deze mooie, jonge man, die véél te vroeg is moeten gaan.
Het kerstconcert dat voor die avond gepland was, werd afgelast. Dat van zondag ging wel door en het liep goed vol ! De koren (wij en nog 2 kleinere koren uit Tildonk) en de fanfare, waar Dries lid van was, klonken mooi samen. Het publiek was enthousiast en wij ook ! Het maakte het afscheid van Dries compleet. We zullen hem nooit vergeten !!! Zijn gitaarsolo op ons laatste kerstfeestje, vorig jaar, en dat op het feest van zijn ouders, dit jaar, zullen ons nog lang heugen ! Deze eindejaarsperiode krijgt weer een rare bijklank, kerstconcerten ook. Hopelijk blijven we nu nog lang gespaard van zulke rampen. Ondertussen proberen we zo goed mogelijk verder te werken aan onze lopende opdrachten. Ik heb nog geen nieuws gekregen over mijn nieuwe schoenen. Ik hoop er deze week nog iets van te horen, anders zijn ze dit jaar nog niet klaar ! De fanfare 'Toeterdonk' kan je beluisteren via deze link :
Zij speelden dit nummer ook op de begrafenis van Dries. Wij zongen erbij op het kerstconcert. Dat klonk goed samen, volgens kenners in het publiek. We vulden elkaar goed aan, zonder elkaar te overstemmen, en dat is een kunst. Stemmen en orkest is niet gauw een goede combinatie, maar 't is ons gelukt ! Ondanks de flauwte voor het concert kon ik nadien nog genieten van de receptie en een leuke babbel hebben. De volgende nacht bleef de muziek maar door mijn hoofd klinken waardoor ik niet veel geslapen heb. Gelukkig was ik goed uitgerust tijdens de vorige nachten. Deze morgen heb ik mijn schade ingehaald. Ik hoorde Marcel nog opstaan om 5u en het volgende was mijn gsm om half 8. Mijn wekker heeft me weer eens in de steek gelaten om 7u. Zal wel aan mij liggen zeker !
Donderdag - 12/12/2013 - Het kerstconcert nadert met rasse schreden (nog 3 keer slapen). Maar eerst moeten we Dries begraven. Die is na een slopende nacht met veel pijn in coma geraakt en gestorven. We hadden het zien aankomen maar toch doet het vreselijk veel pijn om weer iemand op zo'n jonge leeftijd (29) te moeten afgeven. Hij is letterlijk uit zijn lijden verlost en dat is de enige troost. Net zoals ons Gitta, mijn oudste zus, nu 31 jaar geleden (zij was slechts 27) en overleed onverwacht, 5 dagen na een hersenbloeding (door een aangeboren afwijking). Die schok doemt nu af en toe weer op. Ik weet hoe dat voelt de oudste zus/broer moeten afgeven. Het is onwezenlijk, niet normaal. In al die jaren heb ik haar geregeld gemist. Zoals bij de dood van ons vader (15 jaar geleden), de verkoop van ons ouderlijk huis (7/8 jaar geleden). Zij wist van aanpakken, had altijd de leiding genomen. Ik heb die leiding nooit willen/kunnen nemen maar wel gekregen. Door mijn praktische geest en ingesteldheid was dat de natuurlijke gang van zaken. Ik woon ook het dichtst bij ons moeder en zij is nog steeds mijn steun en toeverlaat.
Omwille van de begrafenis wordt het eerste concert, op 14/12 in Tildonk, afgelast. Het tweede, op 15/12 in Blauwput, gaat gewoon door en wordt opgedragen aan Dries. Het is niet de eerste keer dat we Kerst vieren na een overlijden in de familie. Gitta stierf op 23/12/82 en ons vader op 23/11/98 (toen waren we ook al met kerstmuziek bezig). We gaan er iets moois van maken en in gedachten bij hen zijn. Laat ons hopen dat het nog heel wat jaren mag duren voor we nog iemand moeten afgeven ! Gisteren was er nog een repetitie met de fanfare en het koor van Tildonk. Deze keer onder leiding van de dirigent van de fanfare (schoonbroer van Dries). Bijna de hele familie van zijn verloofde zit in de fanfare. Dat we ze onder deze omstandigheden moeten leren kennen !
Deze week is er toevallig geen aangepaste conditietraining. De zaal was niet vrij door een ander indoor evenement van de universiteit. Daardoor is er alleen gewone kine deze week. Vanavond gaan we Dries groeten en zaterdag wordt hij begraven. Dat wordt druk met al dat volk van jeugdbeweging en muziek (koor en fanfare), vrienden (hij had er vele) en familie. Het zal deugd doen om met zovelen samen te zijn !
Zaterdag - 07/12/2013 - Het bezoek aan de orthesist stemt mij weer hoopvol voor verbetering in mijn gangpatroon. In de nieuwe schoenen zal de versteviging (ik vergelijk het met een ingebouwde brace) helemaal doorlopen rond de enkel. Nu zit die alleen aan de binnenkant van de enkel. Die steun heb inderdaad het meest nodig maar de buitenkant heeft nu nog teveel vrij spel waardoor mijn voet telkens wat wegdraait in de schoen en ik er niet goed op kan steunen. Dat zie je nu heel goed aan de vorm van mijn linkerschoen. Die voet staat daar al serieus in ! Daar moet de nieuwe steunzool ook bij helpen, volgens Jozefien (kine). Ik hoop dat zij nog eens mee kan gaan als ik de eerste keer ga passen, dat wou ze graag doen (wat een toewijding toch) !
Zondag was het prachtig fietsweer (koud maar zonnig) ! Wij dus weer de tandem op en op weg om de groep tegemoet te rijden. Die hadden echter een andere route genomen dan de vorige keer en toen we ze na een kwartier, na het afgesproken uur, nog niet zagen opdagen, zijn we maar doorgereden naar ons vast verzamelpunt op de parking van D' store in Bierbeek. Een klein uur na ons kwamen zij daar dan ook aan en hoorden we wat er gebeurd was. We hebben nu het contactnummer van de volgwagen zodat we in gelijkaardige omstandigheden toch iemand kunnen bellen. Na de tussenstop, met hapje en drankje, reden we dan met de groep mee terug naar de campus in Heverlee. Zo hebben we toch weer de meeste van onze fietsmaatjes terug gezien. Ik heb nog wat kaarten voor het kerstconcert van Canzonetta kunnen verkopen. Dat wordt al een heuse delegatie van Join 2 Bike deze keer !
Met mijn peter gaat het al veel beter. Hij zal nog een paar maanden moeten aansterken voor ze hem een nieuwe heup gaan aanmeten. Ik ben natuurlijk vooral benieuwd naar de revalidatie. Mijn buurman heeft er enkele jaren geleden een moeten laten zetten (hij was toen ook al 70+). Hij lijkt daar zeer tevreden over en doet nog alles zoals voorheen.
Dinsdag heb ik in de aangepaste conditietraining mijn krachten wat gedoseerd. De vorige keer deed ik alles te voet en had ik achteraf last van een pijnlijke enkel. Het voordeel van dagelijkse kine (ik heb een speciaal statuut waardoor dat mogelijk is) is dan dat je daar de volgende dag de gepaste therapie voor kan vragen. Anouk heeft dan lymfedrainage toegepast en dat heeft zijn effect niet gemist. Ik heb er de volgende dagen geen last meer van gehad.
Vorige woensdag moest ik dan weer naar Gasthuisberg. Voor de opvolging van mijn laatste aanval van epilepsie moest er nog een EEG en een neurologische consultatie gedaan worden. De onderzoeksresultaten waren goed. Ik mag dus gewoon doorgaan met de medicatie zoals ik ze nu neem. Ik kreeg wel advies mee voor het geval ik weer een aanval zou krijgen. Die voormiddag was zo druk dat ik er duizelig van werd. De volgende morgen ben ik er nog mee opgestaan zodat ik dikwijls moest gaan zitten terwijl ik mijn ontbijt bereidde in de microgolfoven (havermoutpap). Ik denk dat ik beter die medicatie weer neem zoals vroeger, toen was ik nooit duizelig en kon ik meer aan. Ik volg nu de instructies die de neuroloog heeft meegegeven en als de huisarts volgende week langs komt, bespreek ik dat verder met hem. Ik had gehoopt dat de halve dosis zou volstaan omdat die medicatie toch wel zwaar is en zich laat voelen onder de vorm van vermoeidheid, maar nu blijkt mijns inziens, toch dat ik een hogere dosis wel nodig heb. Benieuwd wat de dokters daarvan gaan zeggen.
Gisteren hebben we de eerste repetitie gehad met de fanfare en de andere koren van Tildonk (mijn zus is bij allen betrokken, als stichter, dirigente of spelend lid). Vandaar dat dit kerstconcert zo bijzonder gaat zijn. Het is alleszins een indrukwekkende groep op het podium, dat nu weer te klein is ! De klank zit goed, volgens mijn broer Jan, die uit Frankrijk overgekomen is om zijn petekind Dries te bezoeken. Het gaat er niet zo goed mee de laatste tijd. De dokters doen hun best om hem pijnvrij te krijgen en lijken op goede weg te zijn, maar hoop op genezing geven ze niet meer. We bereiden ons voor op weer een sterfgeval in de familie. 31 jaar na mijn zus (hersenbloeding), 15 jaar na mijn vader (longkanker), zou het over enkele weken zijn beurt kunnen zijn. Gelukkig is de borstkanker van mijn zus, de spil van het kerstconcert, onder controle. We hopen dat zij gespaard blijft want onze familie heeft zijn portie nu wel gehad, vindt iedereen die ervan hoort !
Woensdag - 27/11/2013 - Wat een leerrijke week was vorige week ! Dinsdag ben ik nog op consultatie geweest bij de neuroloog. Die heeft ons de scan laten zien die genomen werd op 27/10, na de laatste aanval van epilepsie. We hadden toen gesignaleerd dat ik ter hoogte van mijn rechterslaap een deukje in mijn hoofd heb waar ik me toch wel ongerust over maak. Bij deze hebben ze mijn vrees, of dat iets met de prothese te maken heeft, ontkracht. Dat heeft alles met de kauwspieren te maken. Mijn kinesiste, Jozefien, heeft dat bevestigd met haar spierencatalogus. Kauwspieren bestaan uit verschillende lagen : de onderste lopen van het kaakbeen naar het jukbeen en de bovenste vertrekt ook van het kaakbeen maar waaiert boven het jukbeen uit over de hele zijkant van de schedel (waar de prothese zit). De aanhechting van dat bovenste deel is door die prothese onmogelijk waardoor dat deel weggetrokken is en dat deukje er gekomen is. Er is niks mis met de prothese. De hoofdpijn die ik er de laatste tijd aan heb, als ik op mijn achterhoofd lig, zou te wijten zijn aan het littekenweefsel (na 3 operaties op dezelfde plaats is dat behoorlijk dik heb ik gezien op de scan).
Donderdag kreeg ik een verontrustend bericht van mijn peter (die wordt volgende week 85). Hij heeft een ongeval gehad met zijn scooter en heeft een zware bekkenbreuk opgelopen. Zijn toestand was enkele dagen kritiek, maar dat is ondertussen al voorbij. Hij gaat een moeilijke tijd tegemoet van herstel en revalidatie. Een beetje zoals de mijne, maar op je 85ste gaat dat waarschijnlijk niet meer zo vlot. Of hij zijn zelfstandigheid (hij woonde nog alleen) volledig gaat herwinnen, is nog maar de vraag. Zo'n intensieve revalidatie als de mijne is voor hem misschien ook niet haalbaar. Hij is 30 jaar ouder !
Gisteren ben ik dan nog eens naar de aangepaste conditietraining geweest. Vorige week kwam ik een dik half uur te laat door dat consult met de neuroloog. Nu heb ik nog eens de volledige training meegedaan en dat laat zich voelen aan mijn lamme enkel. Ik hoop dat die er niet teveel onder gaat lijden en dat dat betert met de nieuwe steunzolen. Ik ben benieuwd wat de orthesist daarover gaat zeggen, deze namiddag, als ik met 2 voorschriften afkom ! Ik hoop weer dat de nieuwe schoenen snel klaar zijn (zoals vorig jaar : toen zat ik ook op hete kolen om eindelijk orthopedische schoenen te hebben !) Sindsdien stap ik al veel beter. Ik ben benieuwd wat die nieuwe steunzolen voor effect gaan hebben.
Vrijdag hebben we de eerste repetitie met de fanfare voor het kerstconcert. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven. Donderdagavond is er nog een infomoment van Join 2 Bike over trainingsschema's en fietstechniek. Daar zal ik forfait voor moeten geven want anders ben ik de hele week op gang en dat is wat teveel van het goede.
Dinsdag - 19/11/2013 - Er zit weer wat vooruitgang in mijn revalidatie ! Afgelopen weekend kon ik op de trap mijn linkerbeen beter aansturen. Het zal nog wat oefening vragen maar er zit nog iets meer in dan ik dacht. Dat nodigt weer uit tot extra oefenen. Laat die trappen maar komen !!! Ik kan stilaan aan nieuwe schoenen gaan denken. De voorschriften zijn in orde. Tot mijn 65ste heb jaarlijks recht op nieuwe schoenen. Dat is nodig want die zien serieus af nu die conditietraining erbij komt. Gisteren ben ik nog extra bij de orthopedist langs geweest. Dat was precies een goed idee want hij heeft bijkomende instructies gegeven voor de steunzolen die daarin moeten. Aan de slijtage van 1 jaar kon hij zien waar ze tekort schieten. Ik draag al bijna 10 jaar steunzolen omwille van holvoeten (een familietrekje van de Vandenbussche tak). Mijn lamme, linkervoet zakt nu door en daar moet nu bijkomend op gelet worden om erger te voorkomen.
Tijdens de fietstraining op zondag, bleek ik baas te zijn over de pedalen. Marcel was de zijne kwijt geraakt en ik moest even stoppen met trappen zodat hij ze kon terug vinden. Dat was grappig ! Even later kwam mijn linkervoet los (die zit vastgegespt aan de pedaal). Bij het bergaf rijden, kon mijn linkerbeen de snelheid van het trappen niet volgen waardoor de gesp los kwam. Nu kennen we pas goed onze rolverdeling op de tandem : Marcel is baas over de versnellingen en ik over de pedalen ! Join 2 Bike traint nu in 3 groepen : een langzame groep met trikes (driewielers) en handbikers, een snellere groep met handbikers (die vertrekken een half uurtje vroeger dan de eerste groep en doen een grotere afstand) en de snelste groep (die vertrekt nog een half uur vroeger vanop de campus in Heverlee en maakt een grote tocht via Kessel-Lo , Linden en Lubbeek naar Pellenberg en Bierbeek). Deze laatste groep hebben wij opgewacht in Kessel-Lo om dan zo met hen de heuvels van de omgeving in te trekken. Op deze manier hebben wij ook een pittiger training en waren we goed opgewarmd bij onze doortocht in Pellenberg. De 3 groepen komen samen in Bierbeek voor een gezamenlijke tussenstop waarbij we iets kunnen eten, drinken en een babbeltje kunnen doen. Heel gezellig nu we bijna iedereen wat beter kennen. De terugweg met de laatste groep gaat dan via Haasrode weer naar de campus in Heverlee. Ik werkte daar vroeger, dat roept dus weer herinneringen op aan 3 jaar en meer geleden. 10 jaar heb ik daar gewerkt in de administratie (waarvan ruim 9 jaar in de boekhouding) van de Alma restaurants van de universiteit van Leuven. Dat was een leuke tijd met mijn collega's. Die mis ik toch wel want het waren er goede ! Na de fietstraining hadden we niet veel tijd want in de namiddag trad Canzonetta op in museum M in Leuven. Ze hebben extra gerepeteerd om een kort programma te brengen met renaissancemuziek in het kader van de tentoonstelling van Michiel Coxcie. http://www.visitflanders.co.uk/press/exhibitions/michiel-coxcie/michiel-coxcie.jsp Voor deze extra activiteit van het koor heb ik gepast want ik heb het al druk genoeg zo. We waren nog net op tijd om het laatste nummer van ons koor te zien/horen. Het was aanschuiven aan de kassa en dan zoeken naar de lift. We zijn dan de tentoonstelling wat gaan bekijken en gaan luisteren naar het volgende koor dat ook een kort optreden gaf. Coxcie leefde in de 16de eeuw en is 93 jaar geworden (wat een prestatie in die tijd !). Daardoor beslaat de muziek uit zijn tijdperk verschillende stromingen en werden verschillende koren aangesproken om hieraan mee te werken. Dat was boeiend en leerrijk. We hebben weer wat bijgeleerd !
Woensdag - 13/11/2013 - Nu de epilepsiemedicatie weer op punt staat (de helft van vroeger), kan ik weer naar de conditietraining. Zoals gebruikelijk ging ik er weer heel moedig tegenaan. Ik wou het deze keer zonder rolstoel doen en nam dus een wandelstok mee voor bij het stappen. Die rolstoel draait nogal eens de verkeerde kant op en dat is niet zo prettig. Misschien was ik zelfs wat overmoedig want al gauw merkte ik dat ik tussen de oefeningen door toch wel graag even een zitje had gehad. Ik heb dus 2 x 3 kwartier gestapt, in alle mogelijke richtingen. Er zat zelfs een spelletje tikkertje tussen. Alleen bij de drankpauze halverwege ben ik gaan zitten. In het tweede deel vertrokken we vanaf de muur zodat ik daar toch wel even tegenaan kon leunen. Als je de afgelopen 2 jaar overwegend zit, is staan al zwaar genoeg op zich ! Ik heb er alleszins veel beter van geslapen. De vorige nachten was ik telkens veel te vroeg wakker (te weinig beweging misschien ?) De fietstraining van zondag viel weg door het slechte weer. In de namiddag gingen we met Mattias, onze tweede zoon, naar de film (Marina : over 'onze' Rocco Granata : een aanrader ! Stijn Coninx heeft er weer iets moois van gemaakt.) We wisten niet in hoeverre Kinepolis toegankelijk is voor rolstoelen zodat Marcel mij aanmoedigde om het zonder te doen. Blijkt dat je het personeel moet aanspreken om met de lift tot op de eerste verdieping te geraken. Marcel en Mattias hielpen mij dan maar de trap op (als ik dat thuis kan, kan ik dat daar ook). Naar beneden kan het zonder assistentie (ook al staat er 'staff only' op het bordje naast de lift). Halverwege zaal 7 was er een ruime gang waar tussen de stoelen een aantal vrije ruimten zijn gelaten voor rolstoelen. Of dat in alle zalen zo is, vraag ik me nog af. Gelukkig kan ik nog voldoende goed stappen om het zonder rolstoel te doen. Na de film gingen we dan samen met Robbe, onze jongste, nog op bezoek bij Dries, de zoon van mijn zus, die ligt al een tijdje weer in het ziekenhuis ligt met maagproblemen. Hij vecht ook al ruim een jaar tegen pancreaskanker. De eerste chemokuren gaven goede resultaten, zodat we weer veel hoop kregen op een goede afloop, maar de laatste zijn minder positief, zodat het er nu toch weer even wat minder goed uit ziet. De behandeling met chemo blijft echter voortgaan en dat stemt ons dan weer hoopvol. Op de vrije maandag kwam Mattias zelf met de bus op bezoek en heb ik met hem genoten van de zon bij een wandeling in de wijk met de wandelstok. Qua voorbereiding op de conditietraining kon dat eigenlijk wel tellen ! Het was eigenlijk de eerste keer dat ik niet aan de arm liep op straat. Dat vraagt meer concentratie omdat ik zeker niet wou vallen en stoepen zijn niet altijd even vlak als ze lijken.
Maandag - 04/11/2013 - Het einde van een lang weekend met heel wat roerende en pakkende momenten. Op woensdag begon het eigenlijk al met de koorrepetitie. Op de kerkelijke feestdagen zingt ons koor Canzonetta steeds de mis van 10u in Blauwput ( de grote kerk langs de
Diestsesteenweg in Kessel-Lo bij Leuven). We moesten dus de viering van
Allerheiligen voorbereiden. http://users.telenet.be/canzonetta/ (Voor de NAH zelf groep geef ik hier wat meer achtergrondinformatie mee). Op donderdag was er een filmavond van Join 2 Bike. Daar gaan we sedert mijn ontslag uit Pellenberg in 2011 mee fietsen. Vorig jaar fietsten we met onze tandem de Col du Galibier op en dit jaar werd het de Kaunerthaler Gletsjerstrasse in Oostenrijk. http://www.join2bike.be/ Dit jaar werden wij en Theo (een al wat oudere fietsmakker) gevolgd door een cameraploeg. Vorig jaar volgden ze Niko, naar wie de fietsotheek van Join 2 Bike genoemd is. Deze fietsotheek stelt aangepaste fietsen ter beschikking van revalidanten tegen de democratische huurprijs van 1 euro/dag (= bedrag van het onderhoud voor een jaar). We werden toen ook uitgebreid geïnterviewd. De sfeerbeelden en de interviews waren tot een pakkende film verwerkt. Het was heel verrassend om mezelf te zien en te horen. Pas zondag begreep ik wat me zo geraakt had in die film. Mijn gezicht heeft veel trekken van mijn moeder maar mijn houding en manier van spreken heb ik helemaal van mijn vader en zijn moeder. Het kwam mij bijna over alsof ik van hen de boodschap kreeg : "Goed bezig, Lieve. Doe zo voort !" Op vrijdag zongen we dan de viering in Blauwput. Zoals steeds was het een stemmige viering met aan het eind de uitreiking van de kruisjes met de namen op van de overleden parochianen van het afgelopen jaar. Tussen deze mensen kwam ook een gewezen koorlid naar voor. Haar moeder was nog maar 11 dagen voordien overleden. Toen ik haar grote verdriet zag, schoot mijn gemoed vol. Ik had wel gehoord van het overlijden van haar moeder maar ik zag haar nu voor het eerst. Ze werd onmiddellijk omringd door verscheidene koorleden. Ik deed mijn best om bij haar te komen en gaf haar een flinke knuffel. In onze jeugd ben ik nog leidster van haar geweest in de Chiro en we hebben wel niet echt contact gehouden maar we zijn elkaar niet uit het oog verloren. Ze had voor de koorleden rouwkaartjes meegebracht en ik kreeg er ook eentje. De tekst die daarop stond was door haar broer geschreven en raakte me zo sterk dat ik mijn tranen de vrije loop liet. In het koor zijn ze niet gewoon van mij te zien wenen en al gauw kwamen ze mij troosten. Na de viering brachten we mijn moeder naar huis en wou ik toch nog even langs het kerkhof gaan. Het is misschien de laatste keer dat ik het graf van mijn oudste zus kon bezoeken. Vorig jaar hing er al een kaartje op dat het zou opgeruimd worden omdat de termijn verstreken was. Het oude kerkhof van Vlierbeek ligt naast een waterwinningsgebied en het zal daarvoor moeten wijken. Marcel was voordien al eens gaan kijken en had de haag nog serieus gesnoeid. Mijn ouders kozen 31 jaar geleden voor een haagje rondom ipv een zerk. Die moet je niet poetsen maar wel snoeien. Enkele jaren geleden heb ik die klus van mijn moeder overgenomen. Ik woon nu toch vlakbij dat kerkhof en kon het met de hulp van mijn zonen wel gedaan krijgen. Mijn schoonouders liggen ook daar begraven en Marcel gaat dus jaarlijks kijken of er iets moet gedaan worden nu de gezondheid van zijn oudste broer dat niet meer toelaat. Dit jaar waren er heel veel graven waar zo'n kaartje op hing wat ons laat vermoeden dat de ontruiming van het kerkhof voor binnenkort gepland is. Er is, enkele jaren geleden, al een nieuw kerkhof aangelegd in Kessel-Lo, dat nu volop gebruikt wordt. Die vrijdag verliep verder gezellig in de familiekring van Marcel met pannenkoeken. Zondagmorgen was het droog weer en konden we nog eens gaan fietsen met Join 2 Bike. Altijd leuk en gezellig. We voelen ons al echt thuis bij die groep. Er werd uiteraard nagekaart over de filmavond van donderdag en ik vertelde toen, tot mijn eigen verbazing, dat ik mijn vader in mezelf had herkend. Dat bevreemde mij zo erg dat ik er de rest van de dag voor nodig had om het te plaatsen. Na de middag heb ik natuurlijk mijn moeder gebeld om het haar te vertellen. Ze is hoogst nieuwsgierig naar de film. Daar waren DVD's van te koop ten voordele van de club en die hebben we natuurlijk direct gekocht.
Maandag - 28/10/2013 - Wat een gezellig weekend had moeten worden met een etentje bij vrienden op zaterdagavond voor we samen naar het optreden gingen van het mannenkoortje 'De Corde', waar hun zoon in zingt. Heel leuke avond gehad ! Oktober was een topmaand voor ons : veel etentjes in de weekends, toch 2 fietstrainingen met Join 2 Bike : http://www.join2bike.be/ wierpen de aanvallen van epilepsie er toch een schaduw op. De eerste op 13/10 was kort en al gauw helemaal over. Zondag had beloofde ook veel maar is uitgedraaid op een namiddag opname op spoed : in de voormiddag viel de fietstraining weg omwille van het slechte weer. Ik compenseerde dat met een half uurtje fietsen op de hometrainer. Nadien ging ik mij wat opfrissen en iets moois aantrekken omdat we die avond zouden gaan eten met oud-leden van de kookploeg van de Chiro. Na het omkleden, voelde ik opnieuw een aanval van epilepsie opkomen. Dat was nog maar 2 weken geleden ! Ik weet de momenten wel te kiezen : op zondagen en weer met Marcel bij mij en onze zoon, Robbe in de buurt. Het was een lichtere deze keer : ik bleef bij bewustzijn, maar achteraf trok het niet direct helemaal weg en dat maakte mij ongerust. Marcel belde na overleg met de dokter van wacht dan toch maar naar de 100 om een ziekenwagen en deze bracht mij naar Gasthuisberg. Daar werden onmiddellijk een paar testen gedaan en een scan aangevraagd. Na de scan mocht ik dan vertrekken. Dat schrok mij wat af en daarom stelde de neurologe van dienst voor om nog te blijven tot 's avonds. Na de scan van mijn hoofd werd ik dan overgebracht naar het daghospitaal waar ze me nog de hele namiddag konden observeren. Die namiddag bleef ik OK, maar rustig is het nooit op spoed. Hoewel er maar 4 patiënten waren, liep de verpleging constant rond. Eén van de verplegers bleek een buurman (van 2 straten verder) te zijn. Hij vroeg nogal omstandig naar mijn adres waardoor mijn frank viel dat ik hem eigenlijk kende van ziens. Zijn kinderen zaten op dezelfde school als onze 2 jongsten, Mattias en Robbe, toen die in de lagere school zaten. Toen ik hem vroeg hoeveel kilometer hij zo per dag afliep, moest hij even lachen :"Dat weet ik niet, maar het zijn er veel !" Om 19u konden we dan het ziekenhuis verlaten met een voorschrift en richtlijnen voor het omschakelen naar de vorige medicatie Keppra. Daar was ik goed mee, afgezien van constante moeheid, maar liever dat dan onzekerheid en me niet veilig voelen in mijn vel. Daarmee kon ik nog fameuze prestaties leveren op de tandem met Marcel : cfr. de Galibier vorig jaar en de Weisseespitze in Oostenrijk dit jaar. Ze schrijven nu de halve dosis voor van wat ik vroeger nam. Ik hoop dat die vermoeidheid navenant gaat afnemen. Hoewel, ik voel me nu niet bijster fris voel terwijl ik toch goed geslapen heb vannacht. Dat is het voordeel dan weer van Keppra : ik slaap er goed van. Deze morgen na het ontbijt heb ik dan toch wat rondgelopen in huis (tafel afruimen, toilet) en voelde ik me heel even niet goed. Om zeker niet te vallen, mocht dit weer een nieuwe aanval van epilepsie zijn, ging ik maar gauw op de badstoel zitten. Het trok echter snel weer weg en ik kon weer in mijn rolstoel gaan zitten. Na een telefoontje naar Marcel, die bel ik tegenwoordig elke voormiddag om hem gerust te stellen dat alles ok is, hij vindt het nog altijd erg om mij alleen te laten, kon ik aan mijn normale bezigheden beginnen. In de voormiddag : op internet mails lezen, facebook bekijken (ik ben nu aangesloten bij een groep voor mensen met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). Daar viel heel wat te lezen. ik heb er direct ook een berichtje op gezet met een verwijzing naar mijn blog (of wat dacht je !?). De conditietraining zal ik nog even moeten uitstellen tot de omschakeling naar Keppra volledig is.
Dinsdag - 22/10/2013 - Dag 2 met de volle dosering van de
nieuwe medicatie. Vorige week mocht ik nog maar de helft nemen : opbouwen
noemen ze dat. Ik merkte er niet veel van, alleen wat wankeler op de
benen (één van de nevenwerkingen). Ik hoop dat dat niet erger wordt, dan
was ik beter af met de vorige pillen ! Het weekend is weer veel te snel
voorbij. Het was leuk met een optreden van Jonas Winterland (nieuwe
Vlaamse Kleinkunst) of hoe noemen ze dat tegenwoordig ? We dachten maar
tot aan de pauze te blijven om het niet te laat te maken. Voor aanvang
werd meegedeeld dat er geen pauze was en dat het optreden 90 min. zou
duren. Op deze manier moesten we niets missen. Maar goed ook want
het was een heel leuk optreden met aangename muziek. De organisatie BLiC
(Blauwput in Concert) bereikt veel oud-Chiro leden van Blauwput. Ook een
reden om te gaan ! We zien mekaar niet zo dikwijls dus dat is dan mooi
meegenomen. Na het optreden gingen we echter direct door naar huis.
Ik trek het 's avonds niet meer zo lang (spijtig genoeg). Zodoende konden
we er nog een rustig TV-moment aan vast knopen. Zondagmorgen was het
droog weer en konden we gaan fietsen met Join 2 Bike. Dat was 3 weken
geleden. Gelukkig kan ik thuis op de hometrainer mijn conditie op peil
houden. Er is een derde groep bijgekomen. Naast de recreanten en de
revalidanten is er nu ook een snelle groep voor revalidanten. Die
vertrekken een kwartiertje vroeger vanuit Pellenberg en maken een langere
tocht. Dat is voor ons heel goed haalbaar en we denken volgende keer naar
die groep over te stappen, nu rijden we nog met de tragere groep mee waardoor
het voor ons niet echt een training is. Zondagnamiddag gingen we
dan de dertigste verjaardag van onze oudste vieren. We beginnen oud te
worden, denk ik dan.
Deze morgen werd ik wakker na een heerlijke droom. Ik zou weer gaan
werken ! Ik liep het gebouw door, zoals vroeger (zonder beperking), zelfs
de trap was geen probleem. Achteraf kwam dan weer het besef : "het
was een droom". Maar heerlijk toch om het nog eens gevoeld te hebben
! Dit overkomt mij niet veel, maar heel af en toe nog wel eens.
Zalig !!! Dan wil ik er weer tegenaan gaan om weer te kunnen stappen als
in die droom. Nu gebruik ik mijn linkerbeen nog niet actief genoeg.
Dankzij die droom weet ik het weer en probeer ik het beter te doen zoals
vroeger. Ik vraag mij al eens af of dat geen utopie is. Dat kan ik
maar te weten komen door er hard aan te werken en te blijven oefenen. Ik
hoop dat die nieuwe medicatie dat niet bemoeilijkt...
Dinsdag 15/10/2013 - Het leuke weekend is geëindigd in
mineur. Zaterdag was er het personeelsfeest van mijn werk. Geen
diner met dansavond maar een nieuw concept : gezinsbarbecue met springkasteel
voor de kinderen en een goochelaar tijdens het eten en nadien muziek en
dans. Omwille van het nieuwe concept waren we heel benieuwd. Het kwam
mij heel goed uit dat het geen avondfeest was. Ik maak het 's avonds
liever niet meer laat. Dit feest begon om 17u. Tegen 19u konden we
aan tafel. Na het eten heb ik nog wat leuke babbels gehad met enkele
collega's en de nieuwe directeur kwam kennis maken. Heel sympathiek van
hem want dit was de eerste keer dat ik hem zag. Tegen 21.30u waren we al
thuis en konden we nog wat TV kijken voor het slapen gaan.
De fietstraining van zondag viel letterlijk in het water door het slechte
weer. 's Middags werden we verwacht op de brunch (eigenlijk lunch) van de
wereldwinkel. Die heb ik 20 jaar geleden mee uit de grond gestampt, ze hadden dus wat te vieren (mijn
ouders waren daar toen ook bij betrokken). Mijn moeder moest voor die
maaltijd passen omwille van ziekte (buikgriepje). Ik ben in de
wereldwinkel actief geweest als vrijwilliger (boekhouding/aansturen
winkeliers/toezicht kassa/verslaggeving vergaderingen e.d.) tot 2003 ongeveer. Toen ik in 2001 begon
te werken, kon ik me daar niet veel meer in engageren maar ik volg de werking
nog van op afstand. Van de medewerkers uit die beginperiode zijn er niet
zoveel meer actief. Er waren dus veel nieuwe gezichten. Nadien
gingen we met de oudste zoon op bezoek bij de tweede (die heeft een moeilijke periode doorgemaakt). Hij evolueert goed en we hopen dat hij met de feestdagen er
weer bij is. Die zondag eindigde in mineur met een lichte aanval van
epilepsie. Ik mocht 6 maanden na de schedeloperatie de medicatie tegen
epilepsie afbouwen. Die was deze maand gehalveerd en nu wou ik die
volledig stoppen. Ik voelde die aanval opkomen maar realiseerde me dat
niet direct en trachtte Marcel nog te verwittigen. Ik kon echter al niet
meer spreken en riep dan maar wat om de aandacht te trekken. Marcel zag
direct wat er aan de hand was en belde de 100. Die moet in de buurt
geweest zijn want die was hier heel snel. Toen de ambulanciers binnen
kwamen, was ik weer helder en was het niet nodig om naar het ziekenhuis te
gaan. Ik heb die zware pillen dan maar weer ingenomen. Na overleg van mijn huisarts met de neuroloog moet de medicatie aangepast worden.
Dit wil zeggen andere (lichtere) pillen. Dat kan in het begin wat
nevenwerkingen hebben waardoor ik voorlopig de conditietraining niet kan verder
zetten. Ik was nu juist zo goed bezig !
Woensdag - 09/10/2013 - Ik kreeg het daarnet even benauwd : ik kon niet meer op mijn nieuwe blog 'nieuwe start' geraken. Ik heb de laatste keren de reacties op mijn oude blog allemaal doorgenomen en die gegevens laten onthouden door mijn pc en daardoor kwam ik nu steeds automatisch op de oude terecht. Gelukkig heeft Seniorennet een hulplijn waardoor ik een nieuw paswoord kon opvragen. Bij deze ben ik er weer bij geraakt en kan ik verder met mijn verhaal. Nogmaals een dankwoord aan iedereen die reageert op mijn blogs (de trouwste onder hen lag van mij een mailtje verwachten). Ik voel me weer enorm gesteund en gedragen door velen ! De conditietraining van dinsdagavond was weer stevig. Deze keer heb ik me echt in het zweet gestapt door ook de eerste opwarming al te voet te doen. Alleen benen stretchen in de rolstoel lijkt me niet zo'n goed idee. Bij het armen stretchen heb ik mijn grenzen moeten stellen. Van mijn linkerarm moeten ze af blijven. Daar heeft Jozefien mij vorige week gelukkig voor gewaarschuwd. Vorige week bleven ze daar gewoon af maar die begeleider van deze week wou die arm ook doen en dat heb ik geweigerd. Ik zal hem volgende keer wel eens uitleggen waarom. Straks gaat Anouk er nog mee werken, dan kan ik haar nog eens vragen hoe dat zit met dat stretchen. Van Jozefien weet ik alleen dat je die arm niet gestrekt mag heffen.
Vrijdag - 04/10/2013 - na de week van de eerste keer volgde de week van 'goed bezig' ! Bij de tweede conditietraining was het bittere ernst : opwarming = rondjes lopen/stappen rond het speelveld zo groot als een basketterrein. Vermits ik niet kan lopen, reed ik de rondjes in de rolstoel. Na afloop noteerden ze hoeveel rondjes we gedaan hadden. Als je met slechts 1 hand en 1 been je rolstoel kan voortduwen, kom je niet snel vooruit. Ik had er maar 2. In de volgende maanden wordt de evolutie opgevolgd. Zo kunnen we zelf nagaan of we erop vooruit gaan. Na de opwarming, met muziek op de achtergrond om de boel wat op te vrolijken, volgden nog een hele reeks oefeningen, individueel en in groep, met om de 3 kwartier een pauze van 10 minuten om iets te drinken en even te rusten. Daarbij heb je dan ook de kans om eens iets te zeggen tegen de andere deelnemers. Ondertussen wordt het materiaal voor de volgende oefeningen klaargezet. Om niet alles met de rolstoel te moeten doen, kreeg ik de suggestie om achter mijn rolstoel aan te stappen. Dat was een goed idee want ik voelde de vermoeidheid al in mijn schouder. Zo kon ik het afwisselen. Ik denk dat ik, in totaal, ruim een uur gestapt heb. Daar kom ik thuis nooit aan op een hele dag ! Mijn conditie moet er dus wel bij varen... De vrouw, die de vorige keer veel aan de kant zat, was er niet meer bij. Mijn vermoeden, dat ze het niet zou volhouden, kwam dus uit.
Mijn kinesistes lijken mij te willen belonen voor mijn inzet. Als de praktijk verhuist, willen ze me nog een tijd blijven opvolgen door op huisbezoek te komen. Dat kost voor de patiënt niet veel meer en lost voor mij een groot deel van mijn kineprobleem op. Nu ze al zoveel bereikt hebben bij mij laten ze me niet graag vallen. Bij een andere kinesist loop ik het risico dat ik niet op de goede manier behandeld wordt. Neuropatiënten zoals ik vragen een bijzondere aanpak en niet alle kinesisten zijn daarmee vertrouwd. Zij schijnen niet het risico te willen nemen dat al mijn inzet teniet gedaan wordt door een foute opvolging door een andere kinesist. Als ze mij geen andere kunnen aanwijzen bij wie ik in goede handen ben, zal ik die huisbezoeken met plezier laten doorgaan. Dan is het voor Marcel al wat minder druk en krijg ik toch de kine die ik nodig heb.
Met het koor zijn we al weer goed bezig. Het jaarprogramma krijgt vorm en wordt tamelijk druk : kerstconcert (half-december), kerstviering, op tweede kerstdag : kerstzang ter ondersteuning van een activiteit van het Davidsfonds, in maart Provinciaal Tornooi, in april ons jaarlijks concert, tussendoor ongeveer maandelijks een misviering in Blauwput, tenzij er een feestdag in die maand valt. We gaan weer weten wat doen ! Mijn voormiddagen gaan weer goed gevuld zijn met partituren uitvlooien en beluisteren/meezingen ( nu mijn computerprogramma weer geluid geeft, kan dat ook weer) en ik zal het nodig hebben. Als ik mijn stem nog verder wil laten evolueren en krachtiger maken, moet ik die ook meer trainen. De stijgende trent van vorig jaar zou ik graag verder zetten. Een echte sopraan wordt ik waarschijnlijk nooit meer maar een diepe alt is nu al verleden tijd en dat wil ik zo houden !
Vrijdag - 27/09/2013 - Ik heb weer iets bijgeleerd over mijn blog : reacties van lezers komen niet allemaal in mijn mailbox terecht ! Sorry Sandra, Bert, e.a.. Ik heb ze nu pas gelezen en schaam me weer diep, maar ben ook blij dat ik ze gevonden heb. Elke reactie doet deugd. Bedankt daarvoor. Zoals ik al zei : "dit is de week van de eerste keer !" Ook dit hoort daar bij. En we zijn nooit te oud om te leren, dat blijkt nog maar eens ! De conditietraining van dinsdag was geen meevaller over de hele lijn maar : "verandering van spijs doet eten !" Hoe zou dat klinken in het Frans ? Mijn meter, tante Denise, en haar zoon, Robert, vertalen deze blog naar het Frans ten behoeve van onze Franstalige familie in binnen- en buitenland. Daar ben ik ze zéér dankbaar voor ! Zij helpen mij op hun manier om contact te houden met de familie in Frankrijk, die we sowieso niet veel zien, maar toch vooral niet willen vergeten. De conditietraining dus : we waren met een 15-tal waarvan slechts 2 in een rolstoel. Normaal splitsen ze de groep op (rolstoelen apart) om gerichte oefeningen te doen. Omdat we maar met 2 waren (ik en nog een andere vrouw) deden ze dat niet en werden we verplicht met de mobiele groep mee te doen. Het nieuwe werkjaar begint uiteraard met kennismaken, dus werd er een spel gespeeld om elkaars namen te leren kennen : er wordt een ballon omhoog gegooid terwijl iemands naam geroepen wordt. Die moet dan zo snel mogelijk die ballon opvangen en weer opgooien en een andere naam roepen. Eén van de 'mobiele' vrouwen haakte onmiddellijk af en ging aan de kant zitten, ze had misschien ook beter een rolstoel genomen. Of we die nog gaan terugzien, is nog de vraag want ze bleef meestal aan de kant zitten. Ik deed zo goed mogelijk mee met de rolstoel. Ik kan wel stappen maar helemaal niet snel en al zeker niet als iedereen door mekaar gaat lopen. Na een korte drankpauze werden matten op de grond verspreid en gingen we grondoefeningen doen. Vooral voor de buikspieren. Voor mij was het op de grond gaan liggen en weer opstaan al een hele klus. Dat kan ik niet zonder hulp maar misschien leer ik dat nu wel ! Ik ga dus zeker terug. Sterker zal ik er alleszins van worden. Terwijl ik aan het trainen ben, heeft Marcel een uurtje vrij om te fitnessen in het fitnesscentrum van de universiteit, ook daar in het 'Sportkot'. Zo hebben we er allebei wat aan en is het meteen ook een gezamenlijke activiteit zoals de fietstrainingen op zondag. Na afloop gaan we dan ergens iets eten en hebben we ook een gezellig moment samen. Dat durft er al eens overschieten de laatste jaren.
Dinsdag - 24/09/2013 - Het is de week van de nieuwe start : zondag was de eerste training Join 2 Bike en vandaag is er de eerste maal conditietraining in het Centrum Aangepast Sporten. Ik hoop dat het nog even blijft nazomeren want binnenkort (na nieuwjaar) verhuist de neuro-kinepraktijk naar 5 km van hier en dan is het afgelopen van met de scooter naar de kine te gaan. Ik ga proberen om toch hier vlakbij bij een andere kinesist te gaan en dan nog 1 à 2 maal/week bij die van nu. Anouk geeft mijn arm nog niet op, zei ze vorige week. Dat loont dus nog de moeite. Voor het stappen kan een andere kinesist mij ook wel verder helpen. We gaan hier links en rechts eens op prospectie en zien wel bij wie we terecht kunnen. Mijn huidige kinesisten doen daar niet moeilijk over en zijn bereid met hun opvolger samen te werken (info uitwisselen). Dat kan nog interessant worden !
Donderdag - 19/9/2013 - Weer hoopvol nieuws gekregen van de kine. Mijn arm evolueert goed en mijn stappen ook. Ik moet nu leren om niet te snel te willen stappen zodat ik mezelf de tijd gun om vol op mijn linkerbeen te steunen en mijn arm wordt stilaan sterker (dankzij mijn dagelijkse training met de handpedalo). Keerzijde van de medaille : de kinepraktijk verhuist binnenkort naar Wilsele Putkapel. Dat is zo'n 5 km van hier en nu vrees ik dat ik de kine van woensdagmiddag niet ga kunnen aanhouden. Daar ga ik met de scooter naartoe, als Marcel gaat werken, maar de weg daar naartoe is nogal druk en dat zie ik niet goed zitten. Waarschijnlijk is die verhuis nog niet voor volgende maand, dus dat zien we nog wel hoe dat verder moet. Vanaf volgende dinsdag begint de aangepaste conditietraining in het Sportkot, dan ga ik al een dag minder naar de kine. Vorige zaterdag zijn we mosselen gaan eten op het tuinfeest van het Woon-, zorgcentrum 'Ter Vlierbeke', waar mijn moeder woont. Vorig jaar hebben we dat ook gedaan. Het was voor veel mensen de eerste keer dat ze me terug zagen. Dankzij mijn schedelreconstructie zie ik er niet alleen veel beter uit maar kan ik ook weer genieten. Door de vooruitgang in het stappen loop ik nu ook beter. Mijn moeder kreeg dan ook veel complimentjes voor haar dappere dochter. Dat doet toch deugd ! Nu heb ik nog meer zin om te oefenen en loop ik weer wat meer rondjes in huis. Ik moet wel oppassen voor mijn enkel. Jozefien, de kinesiste, vindt dat ik die niet correct belast. Ik ga dat eens laten bekijken door mijn orthopedist. Vreemd dat je orthopedische schoenen moet laten voorschrijven door een neuroloog terwijl die orthopedisch niet onderlegd is !? Dat moet ik toch eens uitzoeken.
Dinsdag - 10/09/2013 - Zou de zomer nu echt voorbij zijn ? Zondag leek het er even op dat het nog zou gaan nazomeren maar die hoop is nu vervlogen. (Gelukkig heeft mijn 'dolend' kuiken nu onderdak). Hopelijk wintert het nog niet te snel zodat ik nog een tijdje met mijn scooter naar de kine kan. Ik probeer al wat meer stapoefeningen te doen in huis om te voorkomen dat ik teveel stil zit. Daar wordt ik toch alleen maar stijf en stram van. Die conditietraining komt net op tijd (over 2 weken) ! We hebben genoten van het gezelschap van onze buren en de Join 2 Bikers in een stralende zon, hoewel het 's morgens nog flink geregend had. We kunnen er weer tegen ! Nu kan ik me weer op mijn partituren storten. Die schreeuwen om wat aandacht. Ik heb nu een nieuwe versie van het partiturenprogramma en dat moet ik nog onder de knie krijgen : een hele uitdaging ! Vooral als de partituur, die ik eerst wil aanpakken een ongewone triolennotering heeft. Een triool bestaat normaal uit 3 nootjes die in je 1 tijd moet zingen : bv. 3 achtste noten op de tijd van 1 vierde noot. In deze partituur werd dit genoteerd als de combinatie van een vierde en een achtste met de aanduiding van een triool. Zoek dat maar eens uit ! Ik ga dat waarschijnlijk niet op dezelfde manier gefkst krijgen. Als ik het op de klassieke manier doe, wel natuurlijk, maar dan ziet het er weer heel anders uit dan het origineel. Het belangrijkste is dat ik een kortere partituur heb waardoor ik minder papier moet hanteren. Het zingen gaat dan vanzelf vlotter. Wat een koorzanger met een beperking lijden kan !
Woensdag - 04/09/2013 - Ik heb bericht gekregen dat de conditietraining
van het CAS (Centrum Aangepast Sporten, zie link :
http://www.casvzw.be/) start op 24/9. Onder begeleiding van kinestudenten kan je dan aan je conditie gaan werken. Dat is weer iets om naar uit te kijken. Een nieuw element in mijn revalidatie. Ik vervang dan 1 beurt kine door die aangepaste conditietraining. Je moet daarvoor een sportkaart kopen van de KUL maar als personeelslid krijg ik daar korting op. Marcel sluit zich daar ook bij aan, dan kan hij ondertussen gaan sporten in het fitnesscentrum van de KUL op de campus van het sportkot. Zij houden nu zondag ook een BBQ maar die valt samen met deze van onze wijk en de Benefiets tvv de fietsotheek van Join 2 Bike. We gaan overal onze neus laten zien en een hapje eten met onze buren zodat we ertegen kunnen voor de winter begint en ons weer allemaal binnen houdt. Druk weekend wordt dat !
Donderdag - 29/08/2013 - Het koorweekend was een succes
! Het deed deugd om nog eens een weekend samen te zijn en vele uren (15
!) te zingen. Het is vermoeiend, zeker na 2 zangloze maanden, maar je
haalt er zoveel energie uit dat je dat er graag voor over hebt. Tussen de
repetities door zijn er dan ook de gezellige babbels aan tafel en bij de
koffiepauzes. Het koor bestaat nu 29 jaar. Volgend jaar moet er dus
gevierd worden ! Het feest comité begint te brainstormen over de
mogelijkheden. Bij de viering van 25 jaar Canzonetta zat ik in het feest
comité. De gekste ideeën kwamen toen naar boven : o.a. welness (blijkbaar het enige dat mij bij gebleven is). Bij
wijze van uitstap zijn we toen met de trein, die achter ons verblijf doorrijdt,
gaan rijden. Ik wou wel eens weten waar die naartoe ging en de anderen
zagen daar ook wel iets in. Het werd een leuke dag. Met als kers op
de taart het bericht aan onze voorzitter dat hij opa geworden was van zijn
eerste kleinzoon ! We hebben toen in het station een paar liedjes
gezongen terwijl we op de trein stonden te wachten. Stefke is nu 4 jaar
en heeft onlangs een zusje, Ana, gekregen. Dit jaar werd er niets gevierd
dus verliep alles zoals gewoonlijk : 7 repetities, een sport- en spelmoment,
een wandeling, maar vooral een Free Podium ! Deze keer kwam de
grote verrassing van onze voorzitter die een duet zong met onze leading
lady, Lieve. Zij zingt op concerten nogal eens een solo met haar mooie,
dragende stem. Zij en ik en Magda, mijn zus en dirigente, zijn de enigen die van bij het begin bij het koor
zijn. We kennen elkaar al heel lang want als kind waren wij buurmeisjes.
Destijds speelde ik vooral met haar jongste zus en kleinste broertje. Zij
heeft mooie herinneringen aan mijn oudste zus, Gitta, en de volleybalploeg die
haar grote broer, met de oudere kinderen opzette. Ik hoorde daar niet bij omdat
ik door hem bij de kleintjes werd gerekend. Een feestjaar betekent ook een feestweekend. Dan maken we er 4 dagen van. Deze keer zal dat op een andere locatie zijn omdat onze vertrouwde stek op donderdag nog niet vrij is. We wijken dan uit naar een andere plaats, in eigen land deze keer. Daar hebben we enkele jaren geleden een prachtig weekend beleefd. Dankzij het mooie weer konden we in open lucht repeteren. De akoestiek van de vallei was buitengewoon ! We genoten volop van onze eigen echo. Hopelijk zitten de weergoden ons volgende zomer een beetje mee want binnen is er niet zoveel plaats. De eetzaal is de enige grote ruimte en die was toen al aan de krappe kant. Vermits we al jaren in Troisvierges op weekend gaan, kennen we de omgeving daar al vrij goed. Toch was er dit jaar bij de wandeling nog een verrassend element. De groep had zich opgesplitst in een sportieve groep, die uit was op een stevige wandeling, en een andere groep die, met mij in de rolstoel, langs de weg ging wandelen. Daarbij zag ik voor het eerst het Mariabeeldje langs de kant van de weg tegen een rotswand. Door de begroeiing er rond zag je het bijna niet staan en waar de 2 andere 'vierges' dan waren, wist niemand mij te vertellen. Het was in alle geval een goede gelegenheid om wat te praten en te lachen want mede daardoor is Canzonetta zo'n hechte vriendengroep : er mag gelachen worden ! Niet in het minst dankzij/door mijn vrolijke zus. Haar spontane vrolijkheid maakt elke repetitie weer tot een leuk evenement. Met al de nieuwe partituren, die we nu aan het instuderen zijn, heb ik nu weer veel werk om daar een beknopte versie van te maken die voor mij hanteerbaarder is dan de ellenlange versies met slechts 4 lijnen op 1 bladzijde die we nu gekregen hebben. Als ik daar mijn partij uit haal, hou ik 1 pagina over en hoef ik niet te bladeren, wat op zich al niet gemakkelijk is met 1 hand. Werk aan de winkel dus. Met het partiturenprogramma dat ik daarvoor gebruik, kan ik ze dan ook beluisteren. Een bijkomend voordeel als je geen piano kan spelen ! De nieuwe versie van dat programma heb ik nog niet onder de knie. Daar moet ik mij volgende week dringend eens aan zetten.
Donderdag - 22/08/2013 - Dinsdag heb ik enkele
trikes/driewielers uitgeprobeerd in het fietsadviescentrum van
Pellenberg. Mijn voorkeur : een gewoon fietsmodel met 2 wielen achteraan,
valt af omdat ik daar niet zelfstandig op geraak (ik moet nog steeds mijn
linkervoet vastmaken en dat kan ik op zon fiets niet zelf). Wat zij mij
aanraden is een sportief ligfietsmodel (zie foto op Facebook). Ik plaats
geen foto's op mijn blog om mijn privacy te bewaren. Nu moet ik nog een
test gaan doen in het verkeerspark om te zien of ik klaar ben voor een
verkeerssituatie. Misschien niet slecht want vanop zo'n ligfiets ziet
alles er toch heel anders uit. Daarna kan ik met Join 2 Bike bespreken
voor het huren van zo'n fiets. Voor ligfietsen krijg je geen tussenkomst
(dat valt dus wat tegen). We zien nog wel hoe het nu verder gaat.
Morgen vertrekken we op koorweekend. Gisteravond
was er nog een voorbereidende repetitie waarop we weer een heel pak nieuwe
partituren kregen. Ik werd zodanig goed voorzien dat ik er nu enkele
dubbel heb. Daar moet ik op weekend nog iemand voor zien te strikken om
die er weer uit te halen. Eerst moet ik zelf alles uit mijn map halen wat
we daar niet nodig hebben. Dan weegt die map toch al wat minder zwaar en
vind ik alles vlugger terug. Papieren hanteren met 1 hand blijft
moeilijk. Ik vind achteraf wel iemand om die oude partituren te
klasseren. Straks eerst mijn huiswerk maken en dan ben ik klaar om te
vertrekken !
