Vandaag kwam het vleesbedrijf Struik Foods uit Schoten in het nieuws omdat door een staking van het personneel het contract met een Nederlands Interimkantoor voor Poolse werknemers verbroken werd. Proficiat Danny en de kameraden die bij deze Nederlandse Multinational de puntjes op de i zetten. ( Tussen haakjes Danny is de man uit een stuk achter de weblog voor syndicalisten zie mijn voorkeurinstellingen en klik op nieuws voor syndicalisten ). Maar terug naar de Poolse werknemers. Mogen zij dan niet in ons land werken, zij behoren nu toch tot de Europese Unie ? Natuurlijk, maar daar gaat het nu juist over in de Bolkensteindiscussie. Zij zijn welkom,maar moeten dezelfde lonen en arbeidsvoorwaarden krijgen als de Belgische arbeiders bij ons. Net zoals alle uitzendkrachten. Maar de werkgevers krijgen een natte droom als ze iets op de loonkosten kunnen besparen. Zo lang het maar niet over hun eigen loonkosten gaat ! Zij zoeken naar " creatieve" oplossingen, op de rand van de wettelijke bepalingen. Overal in ons land werken Poolse werknemers op de rand van de legale tewerkstelling, soms er over. Het zijn er vele tienduizenden. Zij verdringen niet alleen de tewerkstelling, zij ondergraven ook de bestaande loon- en arbeidsvoorwaarden en de cao's. Dat is waar het scheef loopt in ons Europa. In september kon je reeds lezen dat FNV-bondgenoten van hun minister konden verkrijgen dat er geen uitzonderingen mogelijk waren. De Poolse vakbonden, waaronder Solidariteit, zijn content met het Nederlandse verbod op de speciale cao voor buitenlandse uitzendkrachten (de VIA-cao). Dat bleek in Warschau tijdens een bijeenkomst van Europese vakbondsbestuurders en kaderleden in de vleessector. Wat er niet lukte in Nederland proberen de Nederlanders nu uit bij ons. De Belgen zijn toch dom, hoor ik ze denken.... Tja de metro in Brussel werd ook door Portugese werknemers aangelegd . Eén gedumpte Moldavier is slechts het topje van de ijsberg. De slavenhandel is in theorie afgeschaft, illegale arbeid is de moderne vorm ....
Zondag naar de vrouwendag gewandeld en gaan luisteren naarNawal El Sawaadi. Deze Egyptische feministe is sociologe, psychiater en schrijfster. Haar filosofie was plezant, onderhoudend en trof mij wel. Vooral het onderdeel over de rol van de godsdienten in de wereld was interessant. In iedere godsdienst wordt de vrouw onderdrukt en de huidige heropleving van de godsdienstbeleving versterkt de lagere positie van de vrouw. Alles gaat uiteindelijk terug op de rechtvaardiging van de slavernij ( Aristoteles) waarbij de rol van de man het belangrijkste wordt en de echte procreatie voortbrengt. Het echte leven komt van de vader. Daarom krijgt het kind ook de naam van de vader en verdwijnt de naam van de moeder.
Het religieus fundamentalisme heeft niet meer met een enkele godsdienst te maken, maar is een wereldwijd verschijnsel. Fundamentalisten verheffen het boek tot wet. De bijbel, de Koran, het Oude en het Nieuwe testament verhinderen het denken, de discussie... Sektes en godsdiensten zijn niet democratisch.Voor Nawal is feminisme gelijk aan humanisme. Mannen en vrouwen, kleuren, godsdiensten we moeten ons niet laten verdelen maar samen opkomen tegen onderdrukking en armoede. T'was wel prettig luisteren naar die boodschap
Moest je het nog niet weten: in sommige bedrijven organiseren ze soms seminaries.Meestal in de Ardennen of aan Zee. Daar worden in de eerste plaats een hoop "externe" specialisten beter van. De markt is ruim, de problemen talrijk. Eerst even een boek neerpennen. Een hoop onzin, maar je kan misschien toch wel iets leren. Fluiten zonder agressie bijvoorbeeld. Always look at the bright side of Life of minder uitbundig like a bridge over trouble water. Fluiten terwijl men je een hoop beeldsprakerige psycho-analyse door de strot wil duwen is niet eenvoudig. Een duw in de richting van individualisering en responsabilisering via gepopulariseerde theorievorming helpt ook niet zo veel. Dweilen met de kraan open, gebrek aan respect voor collectieve waarden en normen. Weirdo positivo's zijn in, ideologen out. Niet nadenken, er wordt voor U gedacht. Wollige woorden verdoezelen, stilaan word je "gepamperd" . Kei neig en mega tof. Macht is verleidelijk, maar kameraadschap blijft charmeren. Je krijgt er een gevoel van warme samenhorigheid door. Maar dit werd niet aan de ervaringen van de deelnemers getoetst. Het volstaat nochtans om een venster open te zetten... Maar hoe communiceer je dat ? Na zo een seminarie gaan de deelnemers opnieuw naar huis, opnieuw naar het werk. Met gemengde gevoelens. De kostprijs is gekend, de opbrengst niet. Je moet het maar kunnen: iemand iets verkopen, hem laten betalen en dan niet weten wat je gekocht hebt. Maar dat is de wondere en lukratieve wereld van goeroes en bedrijfsseminaries en commerce...
Verjaardag gepasseerd, uitzicht op brugpensioen ingepikt door rechtse regering. Maar zegt men mij: je bent veel te jong voor een brugpensioen... . Je ziet er nog goed uit...... Ja soms begrijpen mensen echt niet waar het leven om draait. Toch niet om werken ? Arbeid is een lastig begrip! In 2008 word ik 57 : pech dus. In 2010 heb ik een loopbaan van 34 jaar: 2°de maal pech dus. Langer werken en een jongere van een job houden: dat is waartoe de regering mij wil verplichten.
Toen ik deze blog begon reageerden nogal wat vrienden met een licht spottende blik: een blog bij de senioren ? Zij begrepen helemaal niet dat de blogs op seniorennet supergebruiksvriendelijk zijn en geen cent kosten. Wat zij nog minder begrijpen is dat senior zijn voor mij synoniem is van een herwonnen vrijheid. Reizen, schrijven, leven, zich engageren zonder dat het moet, zonder hierarchische structuren, zonder betutteling. De zogenaamde besparingsmaatregelen van de regering zullen integendeel veel geld kosten: neem de vrijwilligers weg uit het verenigingsleven en de samenleving kan alleen nog verder verzuren. Wie zal een zieke bezoeken, een praatje slaan met de buren, een kleine dienst verlenen ,van de natuur genieten? Maatschappelijk engagement telt niet in de regeringsbegroting. Alleen betaald werken kan belast worden. Maar ieder zal de rekening wel op zijn manier vereffenen.Senioren zullen nu wel weten waarom ze actief in een vakbond moeten militeren, ik zou zo zeggen om de jongeren te vertellen waar het op staat ! Senioren en mensen die hun loopbaan zien verlengen (iedereen dus..) verenigd U.
Het ABVV en de militanten krijgen de ganse pers over zich heen. Objectiviteit is zoek, enkel gekakel voor regeringspartijen. Zelfs professor Toon Vandevelde roept "onverantwoord" als professor ethiek. Hij wil wel de eindeloopbaan-appel herverdelen en doen betalen door steeds dezelfde kant: de werknemers. Maar misschien hebben die heren niet goed opgelet of gewoon niet geluisterd naar wat er in de bedrijven gaande is. Wanneer het ABVV democratisch zijn militanten en leden raadpleegt dan blijkt het ABVV zich zeer snel in het uiterst-linkse politieke kamp te bevinden, geen partijkat die nog wil of kan luisteren naar dit belangrijke signaal. Sommigen zullen dan raar opkijken als extreem-rechts de volgende verkiezingen opnieuw scoort.. Maar zij weigerden wel maanden en jaren rekening te houden of te luisteren naar de arbeiders. Media die anders zo graag getuigenissen van de straat brengen filterden de voorbije weken duidelijk de street-talk wanneer het over het eindeloopbaandebat gaat. Ik stond deze morgen in een filterblokkade met de militanten. Ik zag kaders en bazekes die witheet van woede maar al te graag op de blokkade hadden ingereden, blijkbaar werkt een vakbondsmilitant als een rode lap op hen in. Soms is er gelukkig nog politie (!!!!) De sfeer was positief: geen aanval op de CAO's, geen aanval op de brugpensioenen, respect voor de procedure Renault bij herstructureringen, kansen voor jongeren op de arbeidsmarkt.... En die andere vakbond dan? Blijkbaar heeft die een andere agenda, een andere opdracht in dit politieke spel. Misschien de Christendemocraten in de federale regering loodsen ????
Vandaag zegt Annemie Euro-VLD dat vrouwen onheus in de media behandeld worden. Tja, ik heb niet direct de indruk dat ze onvoldoende aan bod komen. Blader even mee: Home Upper party's in De Morgen, populaire miss-verkiezingen in Colombiaanse gevangenissen, Adele Sabine CD&V schiet op Instituut voor gelijke kansen voor vrouwen en mannen, Jarige Flair ( precies volwassen op 25 ?) fulmineert tegen feministen, Avant-garde tentoonstelling Russische Kunst zou veel vrouwelijk artiesten tonen, actrice Sex and the City schreef boekje over intelligente sex (sex doet nog steeds kopen..): het lijkt wel de aanloop naar een vrouwendag. Maar nu serieus: hoe komt het dat vrouwen minder betaald worden voor hetzelfde werk ? Hoe komt het dat mannen nog steeds meer carriere maken dan vrouwen ? Hoe komt het dat mannen hun deel in het samenwonen en traditionele gezin blijkbaar niet doen ? Daarover zijn al vele studies, veel studiedagen en veel vormingsavonden georganiseerd. Alleen hebben we wel de indruk dat het niet vooruitgaat, dat vrouwen blijven ter plaatse trappelen. Het is natuurlijk niet gemakkelijk om discriminatie aan te pakken en te bestrijden. In de politiek lukt het blijkbaar wel een beet-je: door het opleggen van verplichte Quota bij de verkiezingen en de samenstelling van de lijsten kwamen er meer vrouwen in een gemeenteraads-,procincieraads- of parlementszitje. Dat werkt blijkbaar wel. Waarop wachten we om voor alle groepen die gediscrimineerd worden en geen of onvoldoende kansen krijgen op de arbeidsmarkt ( jaja ook de mensen met een handicap) die kansen te bieden ? Dan worden de bedrijven misschien iets democratischer, iets minder eiland in de samenleving...meteen springt het glazen plafond vanzelf.
De problematiek en het lijden van het Palestijnse volk is reeds jaren gekend; een oplossing lijkt minder gemakkelijk te vinden. Amper zes maanden duurde het om Irak binnen te vallen, een halve eeuw om te komen tot een roadmap. De Palestijnen voelen zich wereldwijd in de steek gelaten. Maar misschien is begrip voor dit moegetergde volk een eerste en noodzakelijke stap. Bij iedere vredesonderhandeling krimpt de ruimte voor een snel aangroeiende bevolking, steeds opnieuw wordt land door Isrealische kolonisten ingenomen. Iedere roadmap beperkt hun vrijheid. De recente terugtrekking van 8000 kolonisten uit de Gaza is een strohalm van hoop op een onafhankelijke staat waar iedere Palestijn zich aan vastklampt. Maar het risico is groot dat Gaza een grote openluchtgevangenis wordt als economische opbloei uitblijft. Palestijnen willen naast levensruimte ook een eigen staat, een erkenning als volk. Mahmoud Darwish, de bekendste Palestijnse dichter, die nu in Ramallah woont weet dat hij als poeet over niks anders kan schrijven dan over de hoop, de vrijheid dat het Palestijnse volk autonoom kan beslissen. Israel wordt in de praktijk gesteund door de enige grootmacht die overblijft: de USA. Met de USA bedreigen zij iedere normale internationale wereldorde ondermeer door het niet erkennen van UNO-resoluties,het negeren van de adviezen van het Internationaal gerechtshof en het schenden van alle afspraken over de rechten van de mens en het respecteren van de elementaire rechten in de bezette gebeiden. Angst voor aanslagen, veiligheid zijn de motieven, de aangehaalde en begrijpelijke redenen voor deze politiek zonder perspectief. De bouw van de muur door Israel op Palestijns gebied is crimineel. Een beschaving onwaardig. Mahmoud Darwisch schrijft in een gedicht "Mohammed"dat het kind de muur nog niet opmerkte om erop te schrijven, want dat de muur geen vrijheid kan afnemen die nog niet bestaat...
Het eindeloopbaandebat verloopt woelig: getuige de beroering die er is omwille van de stakingsaanzeggingen door ABVV en ACV. De oude teksten worden opnieuw bovengehaald om de "werkstaking" als onverantwoord, een bedreiging van onze economie en toekomst, welvaart enz... te noemen. Om te zorgen dat er zo veel mogelijk mensen gaan werken en zo weinig mogelijk mensen staken. Het oude liedje, het oude verhaal. Het verloop van de gebeurtenissen is voorspelbaar: in grote bedrijven zal er wat meer gestaakt worden dan in kleine, de openbare diensten zullen wellicht opnieuw een duwtje in de rug geven, in het buitenland zal men in elk geval van een grote staking in een klein land spreken... Ondertussen is er in de rustige senaat na onnoemlijk veel hoorzittingen een advies over de eindeloopbaanproblematiek aan de regering gegeven. Die wijze heren zeggen aan Verhofstadt : pak het rustig aan, maak er vooral geen symbooldossier van en om mensen langer te laten werken moet je meer doen dan hen te verplichten langer te werken. Je moet iets doen aan de arbeidssituatie, je moet er voor zorgen dat het aangenamer werken wordt. Ik lees een blz verder dat Michel Jadot op de vooravond van zijn pensioen zegt dat de copernicushervorming een domme zaak was omdat onevaren en duurbetaalde consultants die geen jota van de zaken begrepen topambtenaren moesten beoordelen. Wel als dat zo is voor topambtenaren, waarom zou dat niet gelden voor gewone arbeiders en bedienden ? Steeds meer jonge ambitieuze omhooggevallen kaders oordelen over steeds minder productieve arbeiders en zeggen hoe het moet. Bij herstructureringen worden steeds veel arbeiders afgedankt en blijft het kader meestal gespaard. Het brugpensioen is uitgegroeid tot een symbooldossier omdat steeds meer werknemers de betuttelende hierarchie in hun bedrijf hartsgrondig beu zijn. Daar bestaat een woord voor: een elementair gebrek aan respect !
En ook dat woord zou in de senaatsaanbeveling te lezen zijn, omdat de senaat misschien zelf dit gevoel heeft...
Zaterdag maakt Marc De Vos, ekonomie- professor van de Gentste Universiteit in het Nieuwsblad brandhout van de reactie van de vakbonden op de regeringsvoorstellen over de eindeloopbaanproblematiek. Hij is zeer scherp: vakbonden durven hun leden niet vertellen waar het op staat, hebben geen leiderschap, denken niet aan de toekomst van de kinderen. En dit allemaal omdat dezelfde vakbonden niet meteen in de val van de regering trappen. Maar de beste professor zou beter zijn aureooltje van professor achter zich laten en zeggen dat hij ondervoorzitter is van de rechtse VLD denktank Nova Civitas, die samen met het Vlaams Blok de vakbonden als schietschijf kiest.De professor is dus geen professor meer, maar gebruikt zijn titel en zijn persrelaties om de rechterzijde van de VLD in het zonnetje te zetten. Dit is misbruik van deskundigheidsmacht. Want iedereen denkt natuurlijk dat de wetenschap objectief is en de professor dus ook.Puur volksverlakkerij en bedriegerij. Moet die meneer dan altijd en overal zijn mond houden of mag hij zijn mening niet kenbaar maken ? Hij mag van mij wel zeggen wat hij denkt. Maar een scheldpartij op de vakbonden heeft natuurlijk weinig met economie te maken, tenzij je zeer rechts bent. Kom er dan voor uit...
Vervolg... Op woensdag 28 september gaat de professor verder als professor arbeidsrecht en als ondervoorzitter van zijn clubje in De Standaard. Opnieuw in de aanval op het brugpensioen. Als professor arbeidsrecht zou hij de wetgeving goed moeten kennen. Meteen zou hij weten dat met de afschaffing van de vervangingsplicht voor bruggepensioneerden door jongeren het tewerkstellingseffect als sneeuw voor de zon verdween. Een suggestie: laten we de vervangingsplicht opnieuw invoeren voor alle maatregelen die onder het mom van de tewerkstelling ingevoerd worden. Misschien kunnen we beginnen met de verplichte vervanging voor tijdskrediet. De stress kan er alleen door afnemen en de productiviteit zal er op lange termijn wel bij varen...
Titel in de krant:"we willen geen zwaar gehandikapte als buur". Uit
het jaarlijks onderzoek naar de opinies en het gedrag van de Vlamingen
( APS-survey) blijkt dat de Vlamingen steeds rechtser, angstiger,
migrantenhatend en nu ook de gehandikapten en langdurige zieken het
liefst uit hun buurt willen. Het doet me even naar adem happen.
Personen met een handicap zouden meer dan 15% van de bevolking
uitmaken.En voor hen is er alleen maar plaats in homes, tehuizen maar
niet in onze samenleving. Je zult maar een probleemkind hebben , een
vader of moeder die op leeftijd is, een echtgenoot met een
arbeidsongeval en men ziet je liever niet meer komen. Ik kan het me
gewoon niet inbeelden. Blijf dan maar in het getto van specifieke
verenigingen, maar echt welkom ben je niet in de doordeweekse
sportvereniging, gezelligheidsclub of wellicht zelfs gewoon op
café. Wij zijn zo onverdraagzaam geworden dat je een babe of
superintelligente blonde kerel moet zijn om nog in aanmerking te komen
voor een gezellige babbel. Amper een jaar na het Europees jaar voor de personen met een handicap. Maar zijn we niet allemaal personen met een handicap als we eerlijk zijn ? Iedereen heeft wel een of ander "gebrek" te verstoppen.
Wie
is er nu minister in die Vlaamse regering die daar iets moet aan
doen ? Inge Vervotte. Wel zou ik zeggen: beste juffrouw lees
eens goed de rapporten die je zelf besteld hebt, wees misschien
wat minder mediageniek of pseudosympathiek en doe er iets
aan....dan pas ben je CHRISTEN en DEMOCRAAT
Duurzame ontwikkeling- een duur westers woord-om te
zeggen dat we een beetje moeten opletten hoe we met grondstoffen en
materialen omspringen, is in Vietnam noodgedwongen dagelijkse kost. Aan
iedere hoek van de straat zie je fietsenmakers alles hergebruiken, tot
spaken in de wielen toe, zie je schoenlappers uit autobanden zolen
snijden en merk je bij de horlogehersteller hoe alles bijgehouden wordt
en waarde heeft. Vandaag bezochten we een cocossnoepjesmakende
familie. Letterlijk alles van een cocosboom wordt gebruikt: de palmen
in de huizenbouw voor de daken,het sap voor verfrissingsdrank of melk,
de stam voor meubelen,de pulp om gemalen en vermengd met suiker snoep
te worden, de schelpen om het vuur te stoken. Natuurlijk besef ik wel
dat enkel goedkope arbeid deze intensieve productie betaalbaar houdt.
Niet direct een probleem in Vietnam.Maar wij kunnen er misschien toch
wel iets van leren. Als ik terugdenk aan het verhaal van mijn
DDR-vriend word ik weemoedig; bij de opslorping van de DDR door
West-Duitsland moesten alle DDR- materialen weg en vernietigd worden,
Ook hamers, schroevendraaiers enz... >. Hier hadden ze in Vietnam
nog vele jaren kunnen mee werken en ze hadden het nodig. Toen de
arbeiders zelf voorstelden al het materiaal aan de ontwikkelingslanden
zoals Vietnam te schenken werd dit geweigerd door de toenmalige
CDU-president Kohl...
Meteen een verwijzing naar de verkiezingen
van aanstaande zondag in Duitsland. U merkt het : deze
ontdekkingsreis is voorbij. Ik kocht me in Vietnam een nieuwe bril. Ik
zal zeker met deze Vietbril de wereld anders zien.
PS Nu
merk ik dat ik feitelijk niks expliciet over de politiek, de partij, de
communisten schreef. In mijn gesprekken met Viets kreeg ik te weinig
antwoorden op mijn vragen. Precies of het een inmenging was in hun
binnenlandse zaken. Vietnamezen hebben hun historische redenen om op
hun onafhankelijkheid te staan...
Communicatie is belangrijk. Maar dan moet je meestal
wel dezelfde taal spreken en hetzelfde teken voor hetzelfde begrip
hebben.Het staat natuurlijk altijd sympathiek als je een paar woorden
kent van het land waar je reist.Vietnamees heeft echter weinig
raakpunten met onze telenkennis. Alhoewel. De Franse kolonisatie liet
zijn sporen na: Bahn [ pain-brood],fo mai [ fromage-kaas] ga [
gare-station] ati cho [ artichoque] oto[auto] len[ laine-wol]caphe[
cafe-koffie]socola[ chocolade]. Zo te zien is het culinaire in een taal belangrijk of misschien kennen wij vooral die woorden ? Ik
vind dat je in een taal op zijn minst dank U moet kunnen zeggen. In het
vietnamees is dat dan [ Came om].Maar dan loopt het cultureel
verkeerd,want viets bedanken nooit iemand. Zij beschouwen je na een
bewezen dienst gewoon als vriend. Maar hier zijn niet alleen
culturele verschillen belangrijk. Ieder woord heeft zo zijn eigen
toonhoogte en uitspraak en daarmee wijzigt ook telkens zijn betekenis.
Een Amerikaanse Generaal sprak ooit bij zijn aankomst enkele woorden
Vietnamees en dacht dat hij zei : ik ben blij in Vietnam te zijn. De
Vietnamezen hoorden: Ik ben een stom kieken.
Dalat is speciaal, je hebt er dan ook veel kans speciale types of dingen te ontmoeten. Zo iets is Hotel Hang Nga [ voor de toeristen vertaald als The Crazy House]. Een architecte mevrouw Dang Viet Nga [ nu 75 jaar] , dochter van Truong Chinch, rechterhand van Ho Chi Minh himself, ontwierp en bouwde dit zeer speciale huis. Die mevrouw studeerde af als doctor in de architectuur te Moskou en werkte gans haar carriere voor de Viet-regering. Je kunt het je al voorstellen: strenge, bijna Stalinistische reuzen-gebouwen. Eens met pensioen kreeg ze blijkbaar een hippie-periode en wilde zij haar dromen realiseren en noemde zichzelf de 'koningin van de nacht' Haar hotel doet mij sterk aan Gaudi denken.Dezelfde speciale ronde vormen, op de natuur geinspireerd, hetzelfde materiaal [beton, spiegels en glas, veel hout] Binnen vijf jaar zal alles klaar zijn. Wij zagen een wondere wereld. Alle kamers zijn in een tuin als bomen gebouwd en hebben elk hun eigen karakter en stijl. Zo is er de kamer met de beer en de bijen,de kamer met de kalebassen, de kangoeroekamer,de kamer met de arend en het ei, de kamer voor de pasgehuwden... Iedere kamer is volledig uniek met eigen meubilair, kleuren en aankleding. Een overnachting kost tussen 35 en 55 dollar, het bezoek 5000 vd. De plaatselijke bevolking spreekt over het spookhuis, waar s'nachts tafels op en neer dansen. Kunst ?
In september begint in Vietnam het schooljaar,net
als bij ons. De leerlingen worden de laatste week van Augustus
opgetrommeld voor de feestelijkheden van 1 en 2 september, maar dan
onder leiding van een militair. De scholen zelf krijgen een nieuwe lik
verf en zien er met kleurijke vlaggen feestelijk versierd uit. Op de
eerste schooldag worden aan de schoolpoorten balonnen verkocht, aan de
kleuterscholen speelt vrolijke muziek om het gekrijs van schreeuwend
kleuters voor buitenstaanders te verbergen. De dag begint vroeg in
Vietnam; vanaf 7 uur begint de school. Dan is er les tot 10 uur, met
een tweede gedeelte tot 12 uur. Om in de namiddag les te volgen moeten
ouders extra bijbetalen aan de school. Helemaal niet goedkoop tot 100
dollar per semester [ 100 dollar per maand is een maandloon !] Kleuterscholen hebben hetzelfde regime. Heel
wat leerlingen uit het middelbaar of het hoger onderwijs volgen
s'avonds nog extra les Engels bij een priveschool of leraar. Veel
studenten studeren in het hoger onderwijs iets om gids te worden of in
hetr toerisme te werken meestal Engels en geschiedenis. Maar dit is wel
nodig. De kwaliteit van de aangeboden gidsen hier is bedroevend. Zij
vertellen een en ander in een moeilijk verstaanbaar Engels
brabbeltaaltje, haspelen er wat mopjes doorheen, maar op informatief
vlak een ramp. Jammer voor de rijke Vietgeschiedenis, dus studeren maar
! Niet chatten of spelletjes spelen zoals we iedere dag in de overvolle
Internetcafees na schooltijd zien....
*****Vandaag net voor we
Vietnam verlieten las ik in een Vietkrant dat er een nieuwe wet op het
onderwijs aangenomen was. Het onderwijs bestaat nu officieel uit vier
graden: de kleuterschool. het lager onderwijs, de middenschool
en het hoger onderwijs. Kleuterschool en Lager onderwijs
worden gratis. Men verwacht dat de uitvoeringsbeluiten niet voor
2 006 zullen verschijnen
Vandaag kwamen we toevallig in het cafe des Amis in
Hoi An. Een cafe waar fotos hangen van Brel, Leo Ferre en Brassens en
waar die muziek gedraaid wordt. Kim Nguyen Manh, de sympathieke
eigenaar kent de klappen van de zweep en toont ons fier zijn
gastenboeken. Tja, ooit was Frank Vandenbroucke hier ook. Nee niet de
coureur, maar de minister. In het gastenboek schreef Frank dat hij
binnenkwam om een pannekoek te eten, maar een volledige maaltijd
nam...Nu terug vakantie nemen Frank. En ja vervolgde Kim, de
minister verbrandde geld en kwam in de problemen. In Vietnam begrijpt
niemand dit: hier verbrandt iedereen [ vals] geld om geluk te hebben
bij de loterij of zo. Kim was de bekendste voetbaltrainer van
Zuid-Vietnam. Voor er problemen waren. Zijn vader was Internationaal
hoofd van het Rode kruis en emigreerde voor de problemen met gans de
familie naar Europa. Hijzelf verbleef ook lange tijd in Europa en was
een gerenommeerd kok. Hij kwam terug naar Vietnam om te zorgen voor de
overleden overgroot- en grootouders. Dit is zijn plicht als oudste van
de familie: zorgen voor de voorouders. Maar nu is dit zo erg niet meer;
het Vietnam van vandaag zet zijn vensters open. Iedereen die wil kan
ondernemen en gewoon belastingen betalen.Hij kan dus gewoon zijn cafe
restaurant uitbaten, zorgen voor zijn voorouders en Brel of Brassens
draaien...iedereen laat hem nu gewoon gerust. Zo lang de foto van
oompje Ho er duidelijk blijft hangen.
Epiloog: we gingen op de
middag eten bij Kim. Geen menu, hij zei alleen laat ik jullie meenemen
op reis. Inderdaad een culinaire reis zo als we er nog nooit een
meemaakten. We waanden ons in een vijfsterrenhotel waar de kok de
hapjes voor ons persoonlijk klaarmaakte met achtereenvolgens : White
Rose [iets met garnalen], Coquillages,Inktvis met groenten,Haai, een
speciaal dessert van fruit ter plaatse, Pudding en dit alles voor
220.000 VD voor 2 personen koffie en elk drie drankjes inbegrepen
of in 10 Euro in totaal...
De loonsverschillen tussen de viet-burgers
werden 2 weken geleden voor het eerst in een krant publiek gemaakt;
eigenaardig genoeg verdienen in Vietnam de werknemers uit de financiele
sector het meest, werknemers uit de publieke dienstverlenende sector [
onderwijs, geneeskunde] verdienen het minst. In Belgie zou ik daar
helemaal niet verwonderd van opkijken, in Vietnam, een land
dat zich beroept op 'communistische' principes van gelijkheid en
herverdeling stemt dit tot nadenken. Voor de kleine zelfstandige is
er een systeem van huur aan de staat voor de plaats waar de winkel
staat. Aan het strand kan je een restaurant openen, er zelf alles op
bouwen en parasols voorzien. Om de drie jaar wordt de boel herbekeken,
dan moet je met de staat opnieuw een huurcontract voor drie jaar
afsluiten en de boel op de nieuwe plaats terug opbouwen. Een
eigenaardig systeem om monopolies te verhinderen, de vraag is
natuurlijk of dit wel nog lang zal lukken eenmaal de
distributiekanalen in handen van de grote multi's zijn. Maar
Vietnam is de komende drie dagen in feest: 60 jaar
onafhankelijkheidsverklaring en drie dagen vrijaf voor de
ambtenaren...
China kookt economisch, Vietnam poogt een
[rijst]graantje mee te pikken. In de regio Hanoi/Haiphong rijzen
industrieterrreinen en bedrijven als paddestoelen uit de grond. Binnen
twee jaar wanen wij ons in de streek van Kortrijk.Alles gaat
razendsnel. Maar alles is in onderaanneming. De Vietnamezen noemen dit
cooperatieven. Multi's investeren, de overheid bezorgt hen grond en
infrastructuur. Een onderneming naar Vietnamese wetgeving wordt
opgericht. Een joint-venture. Benieuwd of er ook joint- winsten komen.
Maar dit is nu niet het probleem. Nu moet er geinvesteerd en
gewerkt worden. Overal zie je gemeenschappelijke namen opduiken; Viet
Ford Cny, Viet alu , Viet Mitsi,Viet Fuji enz. Duidelijk is dat de
buitenlandse multis naast onderaanneming vooral belangstelling aan de
dag leggen voor de sleutelsectoren zoals grondstoffen, energie en de
banksector. Maar dat deden de socialisten toch ook toen ze de macht
over de economie wilden veroveren in de jaren 50 ? De arbeiders
mogen al blij zijn dat ze werk krijgen: 100 dollar per maand is goed
betaald voor acht uur werken per dag , zes dagen op een week ? Overuren
moeten op commando van de baas, maar worden iets beter betaald.
Vakantie kan je krijgen, maar wel onbetaald. Om betaald te worden in
Vietnam moet je werken,niet luieren. Ondertussen wordt hier Iso
2000,2001 en 9001 in de praktijk gebracht. Ik vroeg aan iemand wat dit
betekende. Niet alleen de maat wordt gemeten, ook de kwaliteit is van
tel. Alleen van de producten, niet van de arbeiders en hun
werkomstandigheden.
Is er wel plaats voor kunst, moderne kunst in
Vietnam. Misschien moet de overheid daar centen voor hebben en hadden
ze die niet prioritair hier in Vietnam. Buiten de normale
posterpropaganda zagen we een paar privegallerijen die kunst aan
toeristen verkochten, In Hanoi een paar beeldjes aan het park in het
meer. Dit was het dan. Het leek Waregem wel ! Daarom ging ik
het museum voor moderne kunst in Hanoi bezoeken, zij noemen dit de '
Fine arts'. Ook goed. In het museum vind je een goed overzicht van de
hedendaagse Vietnamese kunst tussen 1900 en vandaag. Wat valt op ?
Zowat 90% van de werken draait rond de oorlog. Of om het anders te
zeggen: ik zag slechts een werk over vliegerende kinderen. Het zal wel
de realiteit en de plaats van de kunstenaar in de oorlog goed
schetsen. De soldaat, de revolutionnair, de guerillero die
moeder, kind en grootmoeder met heldhaftig priemende blik
beschermt. Maar ook de vrouwen die hun aandeel in de strijd via de
wapens verdedigden worden verheerlijkt.Voor westerlingen zal het
verwonderlijk zijn dat de vijand, de Fransen en de Amerikanen gewoon
ontbreken; zij worden in de Vietnamese kunst niet als barbaren
afgeschilderd, zij komen er gewoon niet in voor. Complete negatie. De
verschrikkingen moesten niet geschilderd worden, iedereen kon ze
dagelijks zien.Voor de rest viel mij op dat er een aantal
Picasso-achtige naschilderingen te zien waren, de zonnebloemen van Van
Gogh hingen er met Vietnamese naam. Naar stijl toe weinig experimenten;
geen pointillisme, geen abstraties. Wel een typische vietnamese stijl
op basis van lak. Op zwarte ondergrond van gelakt hout met gouden en
felle rode penseelstreken of inkerfd en ingekleurde lakvormen. Kunst ?
Ongetwijfeld, maar veel expressie moet nog bloeien.
Gisteren eens in een grootwarenhuis gekuierd. We
doen dit dikwijls eens op reis. Het geeft je een zicht op
prijzen,aanbod en producten. Meteen merk je hoe snel onze wereld
globaliseert; het is niet zo verschillend van wat je bij ons in een
warenhuis tegenkomt, integendeel het zijn meestal dezelfde merken,
dezelfde multi's.Aan de ingang van het warenhuis moet je uiteraard je
zak afgeven en ziet er prive-bewaking toe. Op het gelijkvloers bevinden
zich de voedingswaren ; de helft vers, de andere helft droge
voedingswaren. Hier is het al merkbaar bij het aanbod bier bv zijn er
slechts 2 of 3 lokale bieren te verkrijgen. Voor de rest Leffe,
Heineken, Witbier... allemaal van buitenlandse multi's. Op de tweede
verdieping kleren en schoonheidsmiddelen, cosmetica, zeep, pampers
ena... Hier zijn het pratisch alleen producten van multi's.Dure dingen
zoals make-up , goud en zuilver zijn in aparte , zelfstandige standjes
met verkoopsters in franchise ondergebracht. Daar moet je aan hen, niet
aan de kassa betalen. De macht van de multi's is dus enorm; zij zijn
zelfs begonnen de markt in zogenaamde communistische landen in te
palmen. Zo vertelde een toerist mij dat het beheer van
Angkor Wat in Combodja volledig in handen is van een petro-multi. Alle
inkomsten gaan naar deze muli en niet naar de lokale economie. De
ingang is helemaal niet goedkoop voor Angkor Wat: 50 euro.
Vietnam heeft drie TV-kanalen, waarom niet voor 70
miljoen inwoners. Daarnaast kun je hier CNN, Worldsport en nog wat
internationale zenders ontvangen. In Vietnam staat de TV in ieder huis
de godganse dag aan, ook al zit er niemand naar te kijken. Toch zit
s'avonds meestal iedereen TV te kijken. Tussen de drie zenders is er
geen groot onderscheid,alleen TV 2 zendt kinderprogramma's
uit [weinig eigen productie, meest gedubde overgenomen
buitenlandse tekenfilms en het uitstekende BBC knutselprogramma What I
can] Wat dan nog ? Heel wat Boer en Tuinderprogramma's. Omstandig
wordt uitgelegd hoe een nieuw product de opbrengst kan
verhogen,dat irrigatiekanalen moeten onderhouden worden,wat een
nieuwe teelt kan opbrengen. Daarnaast schooltelevisie van de stelling van Pythagoras tot hoe je een PC en Photoshop moet gebruiken. Reportages
over dier en natuur zijn er ook, samen met interviews met de
laatste getuigen van hun grote oorlog. De propagandauitzendingen zijn
nogal realistisch en geven een reeel beeld van wat je hier in de
straten ziet. Alleen worden ze steeds onderbroken door dezelfde
historische duiding in zwart-wit. Een
propagandauitzending vond ik gedateerd; een interview met een hoge
Vietbons via een omroepstertje met een live-publiek. Omroepstertje las
ellenlange vragen voor, Vietbons reageerde rustig en glimlachend,
publiek moest zwijgen, Maar dat alles zal wel aan mijn gebrek aan
kennis van de Vietnamese taal liggen. Zo kon ik ook de top tien
van mooie Vietzangeresjes met brug op de achtergrond niet echt smaken,.
Opnieuw zappen maar. En altijd prijs; een quiz ! Endemol zal gelukkig
zijn : ook hier spelen ze het spel met de stoel voor 1 miljoen met
hulplijn en publiek. Reclame zie je niet rechtstreeks , enkel
zijn er reclameblokken voor de goede boodschap [ poets je tanden] en de
eigen programma's. Mijn madam zag toch meer reclame maar misschien
sliep ik toen even. Enfin, de prive-firma's merkte ik vooral op door
hun sponsoring en de geschenken die je in een quiz kon winnen.
Wat ? Van een nieuw raam tot een pot verf. Want deze boodschap is
in Vietnam nooit ver weg : aan het werk !
