Op het graf van James Ensor staat een Reuzenspin. Negen meter hoog aan het kerkje van Raverszijde, boven het Graf van Baron James Ensor. De spin is een creatie van de Frans-Amerkaanse beeldhoudster Louise Bourgeois, 95 jaar. Het werk van Louise is een grote freudiaanse reactie tegenover haar ouders. James Ensor is vervlochten met Oostende en de linkse oppositie die zich ooit in Oostende concentreerde rond de 'stoeten Ostendenaere' een van de eerste stadskranten.Aan het kerkje werd ooit een gestolen kunstwerk van James Ensor begraven, precies vanuit de plaats waar James Ensor het ooit moet geschilderd hebben. De linkse rakkers verweten hem de titel van baron aanvaard te hebben, terwijl hij in zijn werk juist de burgerij bespotte en uitlachtte. Het kan dus verkeren, nu er boven zijn graf een spin staat van iemand die alvast haar naam tegen heeft. De zwangere spin staat symbool voor de zorgzame moeder. Het kunstwerk is volledig gemaakt uit aaneengesmeed ijzer, op zich een huzarenstukje, waar binnenkort wel snel restauratiewerk zal aan zijn. Uit het kerkje galmden misklanken: de blijde intrede van Christus ? gelukkig beschermde de spin James...
Wist U dat de wet op de jaarlijkse vakantie amper 70 jaar in ons land bestaat. De grote doorbraak van het recht op vakantie kwam er in ons land slechts in 1936 na sociale onrust en de doorbraak van de Communisten en extreem-rechts bij de verkiezingen. Toen hadden we reeds een grote achterstand opgelopen bij de ons omringende landen: daar was de vakantieregeling reeds lang ingeburgerd. Jarenlang had het patronaat de boot afgehouden. Geleidelijk aan werd het recht op 20 dagen dubbel betaalde vakantie een algemene regel.Niets is voor eeuwig verworven. Nu lees ik in de krant dat er veel ICT-werkers zijn die vanuit hun vakantie-oord gewoon op afstand verder werken of alvast een oogje in het zeil houden. Vakantiewerken op verplaatsing. Nochtans heeft iedereen nood aan een rustpauze. Anders draag je het verdiende geld gewoon naar de psi. Vakantie kan veel dingen betekenen: rusten, reizen, klussen thuis, lezen, luieren, sporten, familie bezoeken. Je doet wel die dingen,waar je anders tijdens het jaar onvoldoende tijd voor hebt. Maar voor sommigen is vakantie minder prettig: de blokkende herexamenstudent, de gebombardeerde libanees, de geevacueerde Europeaan. Zij hebben geen vakantie. Toch hoop ik dat de oorlog in het nabije Oosten dringend stopt: liever vakantie voor soldaten en milities dan opnieuw een uitzichtloze vernietigings- en guerillastrijd.Opnieuw wordt een groot stuk van het heropgebouwde Libanon aan puin geschoten. Vrede!
Stress op het werk. Volgens onze Minister van Arbeid en Welzijn Peter Vanvelthoven kan het best je eigen schuld zijn. Misschien kan je er niet zo goed tegen en moet je de arbeidsgeneesheer vragen om een andere job, of om tijdelijk thuis te kunnen blijven. Sinds een tiental jaar is iedereen er zich meer en meer van bewust dat stress geen managersprobleem is, maar dat iedere arbeider/bediende er mee te maken heeft. De oorzaak ? De toenemende flexibiliteit in de arbeidsorganisatie die er voor zorgt dat iedereen steeds moeilijker gezin, werk en individueel leven kan combineren. De oorzaak ligt in de arbeidsorganisatie. Aan het einde van de ketting komt er extra druk je moet zo waar alle problemen opvangen die met de just-in-time leveringen te maken hebben. Vraag maar eens aan GPS/GSM vrachtwagenchauffeurs wat dit in de praktijk betekent... Alle wetenschappelijke onderzoeken van de voorbije jaren, en dat zijn er zo nogal wat wijzen uit dat twee groepen in de arbeidspopulatie extra onder druk staan: jongeren en ouderen. Jongeren omdat ze ongelooflijk veel nieuwe opdrachten en informatie in de nieuwe arbeidssituatie moeten verwerken. Ouderen omdat ze permanent het gevoel krijgen achterop te hollen bij de vele technologische vernieuwingen. En bij dat alles komt de permanente controle op de kwaliteit en het productie proces. Niet aangenaam en zeer stresserend.Vooral met supervisers die er zelf weinig over weten en alleen naar statistieken kijken. Peter Vanvelthoven maakt van een collectief probleem een individuele zaak van de werknemer. Naast de roos. Geen socialistische aanpak.Moeten we dan die individuen die extra aan stress onderhevig zijn zo maar aan hun lot overlaten ? Nee helemaal niet. Zij vervullen juist een signaalfunctie dat het goed fout gaat met de arbeidssituatie. Het zijn zowat de kanariepietjes, die een alarmfunctie hebben. Alleen een algemene humanisering van de arbeidsomstandigheden in de bedrijven en een betere spreiding van de piekmomenten in het productieproces kan zorgen voor stress-reductie.
Gisteren gaf Jan Hoet les kunstgeschiedenis in het gemeentehuis te Waregem. Hij nam daarmee een vroegere job als leraar kunstgeschiedenis nog even op. De flamboyante kunstpaus van de moderne kunst was controversieel op de 11 juli viering: wat had die man nu met Vlaanderen te maken ? Jan Hoet gaf hen lik op stuk. Maar de verhouding tussen politiek en kunst is niet altijd gemakkelijk, Jan Hoet is er een goed voorbeeld van.
Vanuit een overzicht van de Vlaamse primitieven tot aan Luc Tuymans schetst hij de oerkenmerken van de Vlaamse kunstenaar. In de eerste plaats een spiegelbeeld van onze Vlaamse identiteit, die geënt is op België, Europa, op de wereld, op de globalisering.
De Vlaamse Primitieven (oorspronkelijk een scheldnaam) linkt hij meteen aan de iconenkunst en de piëteit van de 15°eeuw, toen Vlaanderen een economisch belangrijke macht was. Met Rubens verdween de vroomheid, hij werd in Rome opgeleid als een pure propagandaschilder voor het katholieke geloof. Via Permeke, Ensor, Raveel belanden we bij Luc Tuymans. Ne hele grote die perfect de lijn weergeeft van de gezochte eigen identiteit: afstand nemen, vragen stellen, zoeken,onzekerheid en angst. Maar om kunst te begrijpen moet je je open stellen, empathie hebben en nieuwsgierig zijn. "Kunst is een geboorte: met Liefde, angst en vernieuwing"
Een uur Fado brengt me terug naar Coimbra. Universiteitsstad , waar we na de anjerrevolutie rondzwierven.De Fado is weemoedige muziek, gespeeld op wat een Portugese guitaar noemt. Hoge scherpe klanken, meesleepend begeleid door een klassieke guitaar. Portugezen worden tot tranen toe bewogen bij deze muziek. Maar de muziek was lange tijd synoniem voor de dictatuur. Maar zoals dikwijls kan muziek ook een wapen worden. Amalia Rodriguez en Jose Afonso zijn bekende fadozangers. De start voor de Anjerrevolutie werd gegeven door het spelen van "Grandola,villa morena" op de radio, waardoor het leger de macht greep en de dictator Salazar aan de kant zette. Het leger was de bezetting en het vechten van de oude kolonieen beu, tijd voor verandering. Otello De Carvalho was een van de bekende legeraanvoerders die een radendemocratie wou oprichten. Na een verwarrende strijd tussen de linkse en rechtse tendenzen in het leger besloot men verkiezingen te organiseren. Hij eindigde tweede in de presidentsverkiezingen en werd later omwille van "samenzwering" tot 15 jaar opsluiting veroordeeld. Maar in Ciombra was hij een held. In Coimbra dronken we wijn in het "Casino". Nee, geen chique aangelegenheid, maar een wijnkelder in een rots. Met tonnen op houten tafeltjes,waar de vinho verde zo in de dikke ronde glazen stroomde. Precies limonadeglazen, dus verradelijk. Niet te missen is ook het Portugal voor de kleintjes, een soort madurodam. Kleine huisjes in de stijl van de verschillende regio's, vuurtorens en schepen herinneren aan de tijd dat Portugal de wereld ontdekte. Weemoed is soms ook het verlangen om de wereld te ontdekken...
Gisteren las ik in de krant dat ongeveer 20% van de ontwikkelingssamenwerking verdwijnt in de zakken van dure consultantieburo's en als we het plaatje volledig bekijken dat er dan wel 50% van hetgeen we aan ontwikkelingssamenwerking besteden, door investeringen terugvloeit naar de donors. Wanneer we dan erbij rekenen dat we onze "giften " ook nog van de belastingen kunnen aftrekken, is eigenlijk ook wel een persoonlijk voordeel, dan blijkt de "gift" die we met al onze goede gevoelens doen wel erg mager. België en een trits andere landen beloofden 0,7% van het BNP te geven aan ontwikkelingssamenwerking. Een kritische analyse van deze cijfers toont aan dat ook hier een deel van het geld niet bij de landen in kwestie aankomt, maar onderweg blijft plakken. Waarom moeten westerse consultanten de projectplanning, de evaluatie en de monitoring van al deze projecten doen ? Een meerwaarde is dat ook plaatselijke deskundigen, en daar is geen gebrek aan, dit allemaal doen en daarmee meer geld in het land en in het project houden. We moeten ophouden een legertje ontwikkelingssamenwerkers te zenden, die daar als neokolonisatoren op kosten van het project gaan uitleggen wat er moet gebeuren. Maar is het dan niet nuttig dat er verpleegsters en artsen van hier ter plaatse gaan werken om vb de gezondheid van de bevolking te verbeteren ? Het antwoord is niet eenvoudig: tegelijkertijd moeten er verpleegsters en artsen een opleiding krijgen die dan in eigen land aan de slag gaan, als ondersteunende diensten verricht worden door artsen van bij ons. De tijd dat we de chocolade opaten om zilverpapier naar de zwartjes te kunnen sturen is blijkbaar nog niet voorbij....
Van 6 tot 9 juli 2006 bezoekt de Indische sultan met zijn Olifant die door de tijd kan reizen Antwerpen. De Franse groep Royal de Luxe verbaasde reeds London met zijn sprookje. Een 11 meter hoge houten mechanische Olifant die liefst 42 ton weegt, een grote gigantische meisjespop en een raket willen het publiek doen dromen, geinspireerd door de verhalen van Jules Verne. De kern van het verhaal is dat een sultan, geplaagd door nachtmerries, zich niet meer met staatszaken kan bezig houden. Om van die ziekte te genezen moest hij op zoek naar de kleine reuzin. Deze zoektocht door de stad is een spektakel opgebouwd samen met het publiek. Olifanten hebben altijd een grote rol gespeeld in de verbeelding van de mensen. Een olifant is zo groot, dat je er moeilijk naast kunt kijken. Op een pamflet wordt de problematiek van de mensen zonder papieren vergeleken met een olifant: je kan het probleem niet langer negeren. Dat is precies wat de regering doet. Ik hoop dat het sprookje van de olifant de creativiteit, de tolerantie en de openheid in "A" bevordert...zonder van een mug een olifant te maken !
Op Rhodos kan je gerust buiten de toeristenvallen een prachtige wandelvakantie meemaken. Tip is het plaatsje Kalavarda, met het hotelletje Vouras. Je eet er gewoon de dagschotel en proeft er de zelfgemaakte wijn van Yannis.Moussaka, Stifado, Souvlakia en batsaria salata staan voor konijn, lamsvlees en rode bietensalade. Yannis heeft met zijn pensioen een klein stulpje opgetrokken aan de rand van zijn wijngaard, met douche. Voor de vriendinnen lacht hij breed. In Rhodos heerst het matriarchaat: het huis is en blijft van de vrouw, rond zijn mid-life crisis heeft iedere man recht op een zelf geinstalleerd en gebouwd huisje waar hij zijn zin kan doen. Van zo'n mooie toekomst kan ik alleen maar dromen. Wijn is Illias en Krasie.( Water en Wijn) Krasie is de menger, want vroeger dronk men nooit wijn zonder water. Men mengde steeds water bij de wijn. Een goede tafelmenger kon de dosis water en wijn perfect uitbalanceren. De oude grieken dronken ook de ganse dag terwijl ze aten. Zo ontstond het sym posium: eten met iets er bij. Of met andere woorden : een drinkgelag. Yannis had zo zijn speciale filosofie. Een quote van hem " Een kleine man is voor een vrouw als een zee-egel op het strand waar je met je voet intrapt: zeer pijnlijk " Ondertussen is hotel Vouras in de beste familietraditie overgenomen door de zoon , het blijft dus van de familie Papamichael.
De lezersbrieven in de kranten spuien goede raadgevingen. De dood van twee onschuldige kinderen houdt ons een spiegel voor. Hoe in de wildernis waarin we terechtgekomen zijn kinderen een mooie toekomst schenken ? Wil niet iedere ouder het beste en het mooiste voor zijn kinderen ? Kleine kindjes hebben een liefdevolle moederborst en verse pampers nodig. De truk is hen te begeleiden naar steeds meer zelfstandigheid; leren lopen, leren eten,leren spelen, de wereld ontdekken en rekening leren houden met anderen. Na de lachende en wenende kinderjaren komen snel de apenjaren en de experimenten. Helpen wordt niet gemakkelijk geaprecieerd. De opvoedende rol van de ouders wordt overgenomen door de vriendengroep.Hun referentie wordt de peergroep. Zo proberen ze zichzelf op te voeden en hun weg te vinden in de jong volwassenenwereld. Een kritische fase in de opbouw van hun zelfbeeld. Dan kiezen de jonge vogels hun richting en willen ze het nest verlaten. De moeilijke missie is gelukt als ze erin slagen te vliegen in de richting die ze zelf kiezen. In weer en wind, ook als het stormt....
Laatst gehoord: het is het effect van wat je ziet dat belangrijk is niet wat je ziet. Moeilijk ? Helemaal niet, daar focussen juist de camera's en de media op. Ongeschminkt op straat gaan, daar zou nu bijna geen enkel jong meisje aan denken. Stel je voor: alle onvolmaaktheden van je natuurlijke face zijn zo maar door iedereen te zien. Je kunt je dus volmaakt maken, althans het lijkt zo. Politici zijn dan ook minder en minder met het beleid bezig, meer en meer met het effect van wat ze zeggen op hun kiespubliek. Het gaat dus niet meer om het beleid, maar om het effect dat een uitspraak kan hebben op de kiesintenties. Zo ook in Project Cycle Management: het gaat om de perceptie. Mooie theorieen, dikke boekenkasten maar als je een mooi plan hebt, schrijf er dan gewoon om heen.Zo moeilijk is dat niet Je kan iedereen een plezier doen: de partners die geld krijgen zonder dat ze zich te veel in bochten moeten wringen, de donors die gerustgesteld zijn dat de logiek klopt of dat er ergens in het leven nog positief over de dingen nagedacht wordt, de overheid die alles netjes in een schema kan gieten... en tenslotte jezelf: je helpt efficient partners in ontwikkelings landen aan geld.En tenslotte :je verdient er je boterham mee,. Het is precies het verhaal van iedereen tevreden, iedereen rijk. Waarom moet je dan een opleiding volgen ? Voornamelijk om het zelfvertrouwen op te krikken en te leren dat iets altijd beter kan. En weet je het niet meer, dan is er geen probleem: smijt het in de groep en je krijgt een gratis antwoord.... de sleutel tot financiele hulp
De ontwikkelingsamenwerking krijgt rare kronkels: om centen te krijgen van de regering, de Europese commissie, de wereldbank hebben zij een methode ontworpen. Indien je die metode niet kent of niet volgt krijg je geen centen, ook al ben je aan het sterven.Dan val je onder een ander subsidievakje: noodhulp. Het gevolg is dat ik in een MDF-centrum in Nederland deze blog schrijf samen met mensen uit Zuid-Afrika, Benin, Kameroen, Georgie enz.... De voertaal is Engels. Deze mensen komen allemaal een dure opleiding volgen in de hoop projecten te kunnen schrijven die beantwoorden aan de normen van de overheid om er voor te zorgen dat ze centen krijgen. Eigenlijk dat we hen een stukje terug geven van wat we vele jaren afgepakt hebben. Als ze braaf zijn krijgen ze een stukje terug. We moeten dus positief zijn, geen problemen aanbrengen, maar oplossingen #Always look at the bright side of life. # Maar het beeld van de stervende Christus uit de Monty Pyton Film blijft me cynisch achtervolgen . En die Amerikaanse droom is akelig dicht bij. Jij als individu kan het. Jij kan het doen, ga er voor. Maar voor wie of wat ? Voor je zelf of voor de anderen ? Ik heb er niets tegen dat het zelfvertrouwen van mensen wat opgekrikt wordt. Maar als ze doorgaan ?De keerzijde is natuurlijk dat je de groep iets uit het oog verliest. De groep als motor van verandering. De millenium - doelstellingen vam de NGOs en de Verenigde naties zitten in hetzelfde denkschema: in 2015 zal de armoede uit de wereld gebannen zijn. Positief, naief .Wie kan daar nu tegen zijn ? Deze plannen zijn opgesteld vanuit hetzelfde denken; we gaan er voor. Dat zal ons meer helpen dan te zeggen wiens schuld het allemaal is, meer helpen dan de negatieve problemen te tonen, meer helpen dan iedereen kwaad te maken en in opstand komt. Dat is alleen maar chaos en geldverslindend. De energie van de bevolking moet positief gemanipuleerd worden, om het systeem te redden....
In een oude kerk, vlabij het vondelpark, was er een hippie-tempel die ik 35 jaar geleden in het kader van mijn thesis bezocht. Ja, die thesis schreef ik wel degelijk zelf. Nu is Paradiso een intieme concertzaal. De plaats om Karmen, het nieuwe stuk van Goran Bregovic te proeven. Bregovic is een componist van Balkanmuziek en werd met zijn filmuziek en zijn orkest Weddings en Funerals beroemd. Hij bewerkt Carmen van Bizet op zijn manier, omdat het de enige opera is die zigeuners hebben. Het verhaal gaat over Kleopatra die haar geliefde verlaat om carriere te maken in het verre Parijs in de show-biss. Helaas, daar aangekomen belandt ze in de prostitutie. Een verhaal dat we sinds de onthullingen van Chris Destoop over de vrouwenhandel met de vele Oost-Europese meisjes allemaal zouden moeten kennen. Bregovic laat zijn Carmen eindigen in een happy-end en een ode aan de echte liefde. Eentje wil ik jullie niet onthouden :
"'Jouw liefde is als een zigeunervogel Soms vliegt hij helemaal alleen Soms vliegt hij met mij
Het leven is een zware koffer te zwaar als jij hem draagt te zwaar als ik hem alleen moet dragen'"
Vorige week had ik het met een buitenlandse gast over de organisatiestructuur in de bedrijven . Hij glimlachte hartelijk en vergeleek dit met een Matrioska. Iedere keer je een doosje open doet, zit er nog een poppetje onder. Op de werkvloer heet dit "stylo's te veel, hamers te kort". Nu is er een wijze Amerikaanse socioloog 'Charles Tilly ' die daar zelfs een volledige theorie over ontworpen heeft.Zijn punt is dat het ongelijkheden niet door individuele capaciteiten ontstaan, maar door categorieën. Hij doorbreekt het Amerikaanse sprookje van de schoenpoetsers die door zijn inzet bedrijfsleider wordt. Het feit dat er cheffen en brave mensen zijn is niet doelbewust, maar toeval. De ongelijkheden worden gemaakt om de organisatieproblemen op te lossen. Blijkbaar is het moelijkste wat er zo bestaat het coordineren en het doen draaien van organisaties. Want er ontstaat al snel een verschil tussen de doelstellingen die we hebben en de feedback die gegeven wordt. Een illustratie: je vind niemand om het vuile werk te doen. Wel dan is het blijkbaar de gewoonte om daar een illegaal, een allochtoon, een student, een jongere, een laaggeschoolde, een interim enz... voor aan te nemen. En zo groeit de hierarchie in het bedrijf, zo krijg je ongelijkheden en spanningen. Omdat die bedrijfsmanger eigenlijk zijn organisatorische problemen niet kan oplossen.... en daarvoor niet nalaat in de kas te graaien zoals Jan Coene
Dagelijks koop ik mijn krantevoer aan het station te Waregem. Daar staat een houten kot met een vriendelijk pratend en lachend madammeke in. Dit paleis is " eigendom" van de Press-shop, zij hebben voor negen jaar het monopolie op alle krantenzaken bij de NMBS. Het ene kot is uiteraard het andere niet. Vanaf s'morgens 5uur tot 11uur, in om het even welk weerlacht het madammeke iedereen toe. Het houten kotje schurkt zich tegen de betonnen stationsmuren maar is van electriciteit en telefoon voorzien.
Haar aanbod ligt opgestapeld en ze kan zich nauwelijks bewegen. Aan de ene kant snoep, chocolade en tabakswaren. Tuinplezier, reizen en lekker genieten op de voorgrond, echte kranten op de achtergrond. Toen de "press-shop" haar handeltje overkocht en in een keten organiseerde kreeg zij uiteraard het bezoek van een "verkoopsmanager", die haar presentatie onder de loupe nam. Hij plaatste meteen de chocolade in de zon, de sigaretten in het verdoemhoekje en een paar bijkomende displays in en voor het kotje. Met als blikvanger een verplaatsbare display met alle aanbiedingen van de Nationale Loterij van gewoon kraslotje tot win voor life aanbiedingen.
Madam verkoopt meer door haar vriendelijk woordje met de klant dan door die marketingtrukken. Zij is voor mij ook een belangrijke informatiebron: niet alleen signaleert zij mij bij het dagelijks persoverzicht de belangrijkste artikelen, zij kan me ook vertellen wat er goed verkoopt en wat niet. Meteen een betrouwbare indicator voor de krantenverkoop. Vandaag vertrouwde zij mij toe dat de puzzels en suduko boekjes in vrije val zitten. De zomer komt eraan ...
Congressen zouden een hoogtepunt in democratie moeten zijn, het volwassen eindpunt van een lange discussie en debatcultuur.Blijkbaar wordt debat steeds moeilijker, discussie steeds meer vermeden. Het gevolg is natuurlijk dat applauscongressen en discussies over interne structuren hoogtij vieren. De reden is misschien dat we liever naar onze navel staren, dan met een open blik naar de wereld toekijken. Alvast politicoloog Carl Devos vindt de discussie over het gewicht van de lijststem bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een illustratie van dit fenomeen.Een lijststem zal immers voor een derde meetellen ! Een compromis waar echte politieke berekenaars wel nachten moeten van wakker gelegen hebben ! Ik heb sterk het gevoel dat vakbonden,maar ook politieke partijen steeds minder betekenen in de echte economische en sociale besluitvorming. Belangrijke beslissingen vallen op hoofdkwartieren van multi's zonder pottenkijkers of inspraak. Vakbonden horen er wel bij, maar precies zoals in KMO's niet in mijn bedrijf. Dus vakbonden mogen wel, maar als technici, niet als belangenverdedigers van de werknemers op de vloer, niet als echte verkozenen van de basis. Zo glijden we meer en meer af naar politici die door geen enkele basis meer gecontroleerd kunnen worden en zich laten leiden door de wetten van de marketing en de media. Het Europeees parlement is maar een klein voorbeeld....
De officiele opening van het WK-voetbal had wel iets. Op de skyline van Frankfurt waren foto's te zien van Marie-Jo Lafontaine. Een Belgische foto en video-kunstenares. In de tijd dat Culturele ambassadeurs nog bestonden was ze Vlaams Cultureel ambassadeur, nu is ze professor in Duitsland. Vandaar dat de Duitsers haar wel kennen. Op de radio was ze sterk in de 10 seconden die haar toegemeten werden. " Frankfurt is de stad van het geld. Het is zowat het enige wat in deze stad gebeurt. Op die banken kindergezichten projecteren moet de mensen toch eens doen nadenken.". Zij projecteerde megagrote foto's van kinderen onder de titel " I love the future" ondertussen hoorde je sirene's en kinderen vragen: " Can you hear me ?" Omdat communicatie nooit mag stoppen. In haar werk gebruikt Marie-Jo Lafontaine zeer veel kinderfoto's. Omdat kinderen zich niet bewust zijn van hun lichaam en hun uitzicht en daar wil zij via de foto een reflectie over brengen. Zij fotografeerde ooit een reeks kinderen in Molenbeek. Wat haar opviel was het geweld bij de kinderen, onder invloed van de media. Een ander werk van Marie-Jo Lafontaine gaat over het circus. In het Oude Rome brood en spelen, in de Middeleeuuwen als ontspanning, later de plaats om de exotische wereld te ontdekken: met de cowboy en de indiaan. Nu het wereldkapioenschap voetbal.... met spectakel
Een foto in Metro flitst me terug naar Yogjakarta. Een man scheert zijn hoofd kaal als teken van rouw voor de vele doden bij de aardbeving vorige week. Meteen denk ik terug aan de rustige zaterdagavond in Yogja, waar ik op een rond pleintje bij de kapper langs ging voor mijn traditionele vakantiescheerbeurt. Leuk, maar vooral een beetje pijnlijk want kappers in Indonesië zijn geen welige baardgroei gewend. Het werd een peeling met een klein verfborsteltje.
We belandden in Yogja in een klein hotelletje recht tegenover het Joker reiscafé Via Via, volgeboekt door een groepsreis. Maar we konden toch genieten van de lekkere keuken van Mie Cornedus en een beetje reisgezelschap van een Belgische groep. Junior kon lekkere frieten eten, wij een gezond slaatje. Via Via organiseert socio-culturele activiteiten, tentoonstellingen. Zij zorgen dat vrouwen een kans krijgen en dat het milieu niet verloederd wordt. Wij volgden samen we een cursus batik. Iets speciaals was er steeds bij op de reis. Een volle dag leerde men ons het proces en de techniek. Nu nog prijkt ons kunstwerk als herinnering thuis.
Op zondagmorgen bezochten we de paleizen in Yogja. Ik herinner me nog steeds de mooie dansen en het indrukwekkend dekor. Precies een middeleeeuws sprookje. Wij fietsen de smalle straatjes door, de mensen waren rustig en vriendelijk.Geen drukte in deze stad.
Via via organiseert nu een solidariteitsactie en ruimt puin. Mie en haar ploeg staan immers met twee benen in de Indonesische realiteit. Het vraagt wel veel inzet Een voorbeeld van hoe je in een land kan vertoeven, reizen én meeleven. Anders reizen, anders leven , een andere wereld ?
Dit weekend een berichtje: België is een kampioen in zwart werk. Twee-en-twintig % van ons Bruto Nationaal product is zwart. Enkel Italië, Griekenland,Spanje en Portugal werken zwarter. Een beetje surfen op internet deed mij ontdekkken dat de gevens afkomstig zijn uit een studie van McKinsey, "Prospero". Dit studiebureau zet op een rijtje wat er allemaal in ons land moet gebeuren om het "welvaarstverlies" te stoppen. En het gaat natuurlijk om een aantrekkelijke mix van 'linkse' en 'rechtste economische maatregelen, zodat iedereen wel ergens zijn gading vindt. Lastenverlaging voor de werkgevers, alarmkreten over de kwaliteit van ons onderwijs, afslanking en efficienter maken van het overheidsapparaat, beperking werkloosheidsuitkeringen in de tijd, langer werken.... kortom een mooi overzicht van wat er de laatste tijd allemaal over ons arme hoofd is uitgegoten. Op diverse terreinen worden we telkens met de beste leerling uit de Europese klas vergeleken en zo nodig met het verre Amerika. In deze mix past hun benadering van het zwartwerk. Het belet goede ondernemingen om te groeien, malefide bedrijven vervalsen de concurrentie. En kijk, Mckinsey voert Zweden op als voorbeeld van de bestrijding inzake zwartwerk. En niet toevallig de bouw.Wat er juist in Zweden gebeurd is zal de Spa-delegatie wel beter weten dan ik, in het rapport gaat het over in kaart brengen, gevangenisstraffen en een mediacampagne. Op het eerste zicht niet spectaculair. Klik op het beeldje en je hebt zo het rapport uit 2004. De vraag blijft waarom dit in 2006 plots een hot item wordt ? De groei van de informele sector is een effect van de globalisering: economie groeit, vooral in het zwart....
Deze blog schreef ik eind november de laatste dag van mijn verblijf in Colombia: hij wordt nu aangevuld...
Gisterenavond in het centrum van Bogota een politieke meeting bijgewoond. Het links front stelde zijn kandidaten voor in een grote cinemazaal onder de naam "het democratisch alternatief". In maart zijn er verkiezingen voor de kamer en de senaat. Een van de kandidaten is Hernando Hernadez, de vroegere charismatische leider van de USO, de vakbond. We zijn te laat en de zaal is reeds half leeg, naar misschien was er ook niet veel volk. In mei zijn er presidentsverkiezingen, ook hier is er normaal maar een kandidaat, naar een interne poll van links moet nog uitmaken wie, er zijn nu nog twee kandidaten. De linkerzijde in Colombia staat niet zo sterk. In de kamer hebben ze nu zes verkozenen op 160, wellicht kunnen dat er 20 worden.(****) Dit is niet verwonderlijk , bij de vorige verkiezingen werden alle verkozenen van de communistische partij vermoord. Uribe staat ijzersterk. Met 60 procent van de stemmen kan enkel een front van de linkerzijde met de liberalen een oplossing bieden. In mei staat de linkerzijde allicht voor dezelfde keuze als bij de vorige verkiezingen in Frankrijk: toen moest de linkerzijde kiezen tussen Chirac en Le Pen. Veel hoop is er dus niet. Er staat de Colombianen een toekomst te wachten met hetzelfde als ze nu meemaken: verarming, privatisering, flexibilisering, uitverkoop aan de multi's. Nieuwe pogingen om de vakbond definitief uit het sociale leven te doen verdwijnen, zeker uit de bedrijven. Bij een afscheid zeggen de Colombianen tegen elkaar mucha suerte ( veel geluk) (****) De verkiezingen in Colombia zijn zoals verwacht uitgedraaid op een overwinning voor Uribe. De linkse eenheidspartij kende een lichte vooruitgang van 6 naar 9 zetels in de senaat. Ver af van de verhoopte 20. Maar als er 60 % van de kiezers niet komt opdagen,dan weet je wel hoe het zit met de democratie... (******) De presidentsverkiezingen leidden tot de herverkiezing van Uribe met 62% van de 45% uitgebrachte stemmen. Tweede is de kandidaat van het verenigde links front Carlos Gaviria Diaz met 22% van de stemmen. Een zeer goed resultaat: op enkele maanden tijd verviervoudigde de aanhang van verenigd links.Verliezer is de liberale partij. Blijft de vraag of Uribe er mee rekening zal houden of niet ?
Laatste nieuws: Vorige jaar werd in de IAO, ( de internationale arbeidsorganisatie te Geneve) een klacht ingediend tegen de vele inbreuken van de regering op de vakbondsvrijheden. Op 2 juli kwam men in Geneve tot een akkoord tussen vakbonden, werkgervers en regering om een permanent buro van de IAO in Bogota te instaleren. Applaus, de syndicalisten zien dit als een echte overwinning. Blijft de vraag of de paracas zich daar veel zullen van aantrekken. Maar beter iets dan niks...
Cholula is een speciale plaats in Mexico,in de
schaduw van de Popocatepl. Het was een religieus centrum in Mexico voor
de komst van de Spanjaarden. De Azteken bouwden er meer dan 400
tempels, zoals meestal in Mexico groeide de bevolking te snel.
Hongersnood en ziekten luidden het verval van Cholula in . De pyramiden
werden met vegetatie bedekt. Cortes kwam er aan en viel bijna in een
hinderlaag. Meteen een reden voor een bloedbad onder de bevolking
en een kerk bovenop de pyramide. Een symbool dat kan tellen.
Via gangen kan je in Cholula de verschillende stadia van de pyramide
bekijken. In het plaatselijk museum vertellen verschillend educatieve
panelen hoe de godsdienst onstond.
Vrij simpel: sjamanen ( een soort plaatselijke geneesheren of
medicijnmannen) kregen veel invloed bij de bevolking omdat ze de
bevolking hielpen bij ziekte maar ook een verklaring hadden bij
ongelukken en tegenslag.
Die sjamanen werden steeds belangrijker en bouwden grote tempels met
pyramiden. Snel onstond in de steden een hierarchie met onderaan de
slaven,daarna het volk, de handelaars en de kunstannars en bovenaan de
proeisters. Toen de militairen machtiger werden, taande de macht van de
priesters en bouwden de militairen een eigen hierarchie op.
Dit verhaaltje las ik ook op andere plaatsen in de wereld, maar
misschien is het ontstaan van de maatschappelijke ordening een
universele spiegel waarin we onszelf herkennen ?
