Toen we aankwamen op de camping in de buurt van Sibiu regende het oude wijven. Uit voorzorg had ik mijn ruitenwissers opgeborgen (ze konden gestolen worden ) waarbij ze afgekraakt waren. Toen ik wou nagaan of ik nog voldoende olie had in mijn aftandse Lada brak ook de oliepijlmeterstok.Lap, daar stonden we dan midden in Roemenie, toen nog onder het barre Ceaucescu Securitatebewind. Ik toerde even rond op de camping en zag een Lada met DDR-plaat. Oef iemand die een taal sprak waarmee ik weg kon. Of ik zijn oliepeilstok even kon uitlenen. Ekkehard was de vriendelijkheid zelve, ging mee en herstelde ruitenwissers, mat de olie en controleerde ongeveer de ganse Lada. Toen bleek dat zij ook nog een gasvuur hadden waaraan wij ons konden warmen en wij een fles plaatselijke drank openden begon een babbel tot diep in de nacht.Monika was een beetje bleekjes, zij had juist een ziekenhuisavontuur in Boekarest achter de rug. Toen het bleef regenen spraken we af s'anderendaags te gaan wandelen in het prachtige plaatselijke bokrijk van Sibiu.Stof om te praten was er direct: een vergelijking tussen kapitalisme en socialisme lag voor de hand. Maar dat zij alleen in Oostbloklanden konden reizen begrepen we toen reeds niet. Uiteindelijk de doodsteek bij de bevolking voor het regime. Na twee dagen namen we traditionneel afscheid met de uitwisseling van adressen. Het onverwachte begin van meer dan 20 jaar brieven schrijven tussen DDR en België, het begin van een warme vriendschap.
In de zomer (???) kan je overal te lande leuke muziek beluisteren, soms gratis. Het Brugse festival Klinkers biedt wel kwaliteit. Daarom een extra korte blog met een clipje van Pink Martini, met een link naar een website waar je zo maar gratis de muziek van de Amerikaanse klasse-groep ook kan beluisteren.Klik op het beeldje en je komt op de website, via deze link zie je een leuke clip van hen, met de gebarentaal voor doven.http://platea.pntic.mec.es/~cvera/hotpot/martini.htm ( klik onderaan op de tekst en je kan downloaden, verder amuement met de tekst)Pink Martini zong ook het Griekse liedje " les enfants du Piree" van Manos Hadjidakis. Een van zijn meest bekende succesnummers. Maar hij ontkende dat dit nummer van hem was, omdat hij vond dat vele vertolkers het lied kapot maakten. Melina Mercouri zei hem ooit in dat verband dat hij de vader van de song was, maar zij de moeder. Benieuwd of Hadjidakis de versie van Pink Martini zou begrepen hebben...
Junior verjaart steeds op 4 augustus. Meestal waren we op reis. Er moest dus wel een speciale verjaardag georganiseerd worden.In Indonesia belandden we in een hippie-dorp, gerund door een forse Australische madam. Een leuk dorpje aan het strand met stro-hutten en een gemeenschappelijke maaltijd s'avonds. Ik informeerde of het mogelijk was om een tractatie op te zetten voor alle gasten ter gelegenheid van juniors verjaardag. Meteen nam de Australische madam het volledige gebeuren in handen: wij konden rustig op tocht, s'avonds zou zij het feest wel organiseren. Met de roeste fietsen en de brandende zon verliep de tocht niet zo goed: tranen en tandengeknars verzuurden de uitstap. S'avonds kwam alles goed: junior werd op tafel gezet en kreeg een T-shirt, iedereen zong 'happy birthday', wij moesten gele rijst met safraan proeven (een teken van geluk) en de avond kon niet meer stuk na een groot kampvuur aan het strand. Wij waren in de zevende hemel. Echt in de hemel kwamen we een paar dagen later toen we Borobudur bezochten. Dit boedhistische pelgrimsoord ligt in een prachtige vallei. Via een 5km lang weg vol bas-reliefs( 1500) beklim je het heiligdom. Niet minder dan 400 boedha's kijken je onverstoord aan, hoe je je onttrekt van de aardse geneugten om stilaan de opperste staat van onthechting te bereiken. Op het dakplatteau staan 72 stupa's met mediterende boedha's. Als je die kan aanraken bij de vingers of de tenen kan je misschien ooit de lotto winnen. Een magere troost toen wij in Indonesie waren. Iedere dag sloeg de inflatie genadeloos toe en werden de zuurverdiende spaarcenten van de bevolking weggevreten. Wij daartegenover werden slapend rijk: wij hadden dollars. In de restaurant werden de prijzen van de menu's met witte plakkertjes bedekt: de prijs werd à jour aan de koers aangepast. Onzekerheid troef, daar kan niemand mee leven...
De nieuwe Franse regering onder leiding van Villepin laat er geen gras over groeien. Toen de Franse bevolking in een referendum tegen het ontwerp van Europese grondwet stemde greep Chirac in en zond hij zijn eerste minister naar huis en verving hem. Er moest tenslotte iets gebeuren. Na een stevig potje racisme (vreemdelingen zonder werk moeten het land uit), komt er nu een plan om de werkloosheid aan te pakken. Geen verrassingen in dit plan: flexibiliteit op werkgeversmaat. Speciaal getroffen jongeren, speciaal bevoordeeld de KMO's. Zo moet een ontslag slechts nog gemotiveerd worden indien een nieuw aangeworven personeelslid meer dan 2 jaar ancienniteit heeft, de vooropzeg en de ontslagvergoeding wordt verminderd in dat geval en de werkloosheidsvergoeding wordt vervangen door een forfaitair bedrag. Anderzijds krijgen de KMO's een soort cheques om hun sociale paperassen te kunnen uitbesteden en tellen jongeren niet mee als personeelsleden tot aan hun 26 jaar. In de praktijk krijgen ondernemingen met minder dan 20 werknemers de mogelijkheid om arbeidscontracten af te sluiten zonder dat er sprake is van een bepaalde duur en kunnen zij gedurende twee jaar ontslag geven zonder enige reden. Wie kwam er op dergelijke voorstellen ? De Franse werkgeversorganisatie Medef natuurlijk, maar zij wilden deze maatregelen in alle bedrijven toepassen. De vakbonden reageren verbolgen omdat zij niet werden geraadpleegd en kondigen acties en betogingen aan eind september. Ook in België hangt er onweer in de lucht omwille van de regeringsvoorstellen over de eindeloopbaanproblematiek. Er zou dus niet alleen in Parijs een ferme najaarsbui kunnen komen....
Niet alleen de terroristische aanslagen brengen camera's en controle van de publieke ruimte iedere dag meer in ons leven. Aan gevaarlijke kruispunten en lichten staan camera's om te controleren of we niet doorrijden, snelheidscontroles zijn schering en inslag, in warenhuizen en banken staan overal camera's, aan huizen zie je meer en meer dat het vroegere 'spionnetje' door een camera vervangen wordt. Met de nieuwe generatie GSM's zit binnenkort in iedere jaszak een digitale camera. We worden dan ook dagelijks overspoeld met beelden, een artikel in een krant zonder foto kan echt niet meer. George Orwell onder ons, niet in een communistische, maar in een kapitalistische samenleving ? Een Amerikaanse kunstenares " Julia Scher" gebruikt reeds jaren controle en camera's in haar werk. Zij creert installaties met camera's, die ons op een bevreemdende duidelijke wijze met camera's en controle confronteren. Zo installeerde zij ooit camera's in toiletten, waarbij de beelden uit de toiletten als kunstwerk een etage hoger werden uitgezonden. Bij een andere installatie werden mensen vriendelijk uitgenodigd om in een tentoonstelling te bezoeken en kwamen ze terecht in een ruimte die het midden hield tussen een gevangenis en een hollywoodfilm. Ook op internet speelt ze met de dualiteit van amusement en vrijheidsberoving (controle). Internet, GSM's, camera's kritisch benaderen en ermee omgaan. Techniek kan menselijke communicatie en sociale controle niet vervangen zonder in te grijpen op onze vrijheden...
Soms geloven mensen nog in de maakbare wereld. In Guatemala, een straatarm land, bezochten we in de buurt van Antigua een project van een Amerikaanse gepensioneerde "professor". De man,een oudvietnamveteraan, had in zijn vrije tijd gans zijn leven gewerkt aan de ontwikkeling van een nieuwe notensoort: de macadamia. Daardoor kon hij verschillende problemen in een keer oplossen. In Guatemala is de ontbossing een probleem: boeren hakken er wild op los en de erosie zorgt er vervolgens voor dat alle vruchtbare grond verdwijnt en de boeren steeds minder opbrengst hebben.Om dit tegen te gaan had hij een snelgroeiende plant nodig, die ook nog iets opbracht.Om het ecosysteem te stabiliseren moesten boeren deze notenbomen aanplanten. Deze planten werden op de lokale markten voor een habbekrats aan de boeren op de lokale markten verpatst. Hij ontwikkelde de macadamia omdat ernaast bomen er ook noten waren. Noten kun je niet alleen opeten: ze bevatten ook olie: daar kun je vanalles van maken. Meteen extra tewerkstelling. Bij het bezoek aan de kwekerij kon je pannekoeken met noten eten, notenconfituur enz..De "professor" kreeg een nomatie voor een prijs van duurzame ontwikkeling in Geneve, maar daar blijft het blijkbaar bij. Algemene erkenning blijft uit. Zo komt het dat ik thuis nu met een zalfje zit dat goed ruikt en mijn beperkte erotische aantrekkingskracht zou moeten verhogen ( alvast dit beloofde men mij toen) en een flesje olie dat mijn huid meer natuurlijk zou moeten maken en vooral soepelder.Klik op het beeldje en je bent in Guatemala...
Onder de titel " Optimisme is een morele plicht" met een foto van een vlag" I'm not afraid" las ik een boekbespreking ( ?) van Dirk Verhofstadt in de wekelijkse boekenbijlage van De Morgen. Het moet me van het hart: ik wist niet dat De Morgen zo ver naar rechts opgeschoven was dat een ultra-rechts boek van Ralf Bodelier openlijk aangeprezen wordt. Verhofstadt stelt pessimisme gelijk met met een kritische houding tegenover onze westerse maatschappij ( daarmee belanden we net niet in het kamp van de occidentalisten ( islamwereld ?). Optimisme wordt dan een morele plicht. Een paragraaf verbindt de kritiek op Bush en het Anti-Amerikanisme meteen met burgerzin: " Terwijl het anti-Amerkanisme in Europa enorme proporties aanneemt wijst Bodelier net op de ambitie van Bush voor een wereldwijde vrijheid. Met als hoogtepunt dat enkel het 'vrije 'individualisme alles zaligmakend is. Want " iedereen die weigert de algemene wil te gehoorzamen, zal daar door de gemeenschap toe gedwongen worden." Zowel met de Franse Revolutie als onder de Rode Kmers in Cambodja hebben we gezien tot welke drama's dat kan leiden. Deze wil ik jullie ook niet onthouden dat " de liberale democratie ondanks al haar fouten toch het beste politieke model van alle denkbare politieke modellen is." Dirk Verhofstadt besluit dat de kankeraars niet willen of kunnen zien dat we het nog nooit zo goed hebben gehad en dat dit boek een lichtbaken is in deze duistere Europese tijden.
Paul Goossens moet zich vandaag toch wel zeer ongemakkelijk voelen. Ik ook. De Morgen, ooit gered door progressief Vlaanderen, wordt een vrije liberale tribune. Ik vrees alleen dat er stilaan een nieuwe jacht op intellektueel, kritisch wild a-la -Mc Cartey in volle voorbereiding is. Laat er nog wat aanslagen komen .... en een interne vijand moet de onmacht tegen de ongrijpbare externe vijand verbergen. De liberale denktanks zijn volop op zoek naar een tweede adem, een gewond dier kan verrassend gevaarlijk aanvallen. De tijd van de Morgen die een geweten schopt ( zoals Louis Paul Boon) is lang voorbij. De Morgen is gebeten door de macht en hun blauwe aandeelhouders.
Vakantie geeft tijd om te lezen en muziek te beluisteren. Eentje wil ik niemand onthouden: de Canto General van Pablo Neruda om te lezen, de versie van Mikis Theodorakis om te luisteren. Het werk van de nobelprijswinnaar Neruda bestaat uit een cyclus van 231 gedichten, die de geschiedenis van Amerika en de strijd van het Amerikaanse volk beschrijven. In Nederlandse vertaling(ondermeer door Marc Braet) best genietbaar. Mikis Theodorakis zette een deel van de gedichten op muziek.De belangrijkste delen zijn in de vorm van een Oratorium gegoten, waarbij hij het scheppingsverhaal opnieuw inkleurt. Zuid-Amerika wordt daarna door Cortes veroverd en kent een lange periode van uitbuiting en slavernij.De decolonisering leidt Zuid-Amerika opnieuw naar een nieuwe onderdrukking: nu door de burgerij en de USA. Een nieuwe, steeds terugkerende bevrijdingsstrijd is noodzakelijk. De context van het werk van Mikis Theodorakis was verbonden met de militaire dictatuur in Griekenland en de militaire diktatuur na de staatsgreep tegen Allende in Chili. De Canto Genral groeide aldus uit tot een ultiem eerbetoon aan Neruda (overleden kort na de staatsgreep tegen Allende) en een aanklacht van de militaire dictaturen overal in de wereld. De Canto General blijft een emotionele oproep om op te komen voor een andere, nieuwere en rechtvaardiger wereld. Als je op het beeldje ( foto van Neruda en Theodorakis in Parijs. Neruda was onder Allende ambassadeur in Parijs in een poging op de finciële boycot door de banken tegen Chili te doorbreken. Daar ontmoette hij Theodorakis om over de toonzetting van de Canto General te discussieren) klikt kun je reeds wat lezen...
Op de grens met Oekraine ligt een klein dorpje Sapanta in Roemenie waar een "vrolijk kerkhof" staat.Wij bezochten ooit dit dorpje en werden vriendelijk ontvangen door de orthodokse geestelijke. Hij sprak Duits,zo dat hij ons uitleg kon geven over dit speciale kerkhof. In de streek zie je prachtige poorten aan de ingang van de huizen, daar komt de traditie van de kleurrijke houten kruisen vandaan. Stan Patras begon met de kruisen meer dan 50 jaar geleden. In het kruis werd een typische karikatuur van de dode gemaakt, samen met een versje dat op een plezante manier aan de overledene herinnerde.Ondertussen is dit kerkhof de levende geschiedenis van het dorp geworden, want alle belangrijke figuren van het dorp vind je er terug. De pope vertaalde verschillende versjes voor ons en nodigde ons daarna uit om hem te vergezellen naar een bruiloftsfeest. Maar eerst moesten we nog de kerk binnen. Mijn madam moest achteraan blijven staan, ik moest een kaars vooraan ontsteken. Zonder verpinken deden we mee. Daarna vertrokken we naar bruiloft.Het volledige dorp was volop aan het feesten.Na een tijdje zetten we onze reis verder: er werd nogal wat gedronken en we werden lichtjes ongerust in die dronken massa. Maar de herinnering blijft onuitwisbaar.
Op 21 juni krijgt Georges Debunne in Gent de prijs voor de democratie 2005 omwille van zijn verzet tegen de Europese grondwet en zijn pleidooi voor een sociaal Europa. Ik zag Georges Debunne voor het eerst op het Rogierplein in Brussel waar hij als Algemeen Secretaris van het ABVV de 100.000 manifestanten toesprak en brandhout maakte van het regeringsbeleid. Zijn slogan dat "de rijken steeds rijker werden en de armen steeds armer " maakte indruk.Ik dacht: deze massabeweging kan ons land veranderen, daar wil ik bij zijn ! Ik had toen reeds een groot stuk van de discussies in het ABVV gemist: het ideologisch congres van 1971 had het ABVV radikaal opnieuw aan de linkerzijde geprofileerd. De uitbouw van een nieuwe en briljante studiedienst om het federaal ABVV te versterken was strategisch een meesterzet.In die studiedienst zaten zeer veel jonge studaxen zoals Michel Jadot, Gilbert Eggermont, Norbert Debatselier, Mia De Vits, Toon Colpaert, Luc Voets en Xavier Verboven. S'avonds liep Georges Debunne door gang om dossiers op te halen, s'morgens keerden die terug, gelezen en met opmerkingen in de rand. Georges Debunne betekende zeer veel in het ABVV: hij wou voor alles de eenheid van de arbeidersklasse stimuleren. Hij was voorstander van een eenheidsvakbond en lag aan de basis van het gemeenschappelijk vakbondsfront ABVV-ACV. Maar de roep naar meer autonomie voor de Waalse en Vlaamse ABVV'ers in de organisatie en de politieke regionalisering kon hij niet tegen houden; Hij richtte zijn energie dan ook steeds meer naar Europa en de uitbouw van de Europese vakbeweging. Ook daar was Georges Debunne geen lobbyist, maar een strijdsyndicalist. De uitbouw van de Ferpa (de gepensioneerdenbewegingvan de Europese Bond) toonde opnieuw aan dat Georges het belang van de belangenverdediging van de senioren lang voor vele anderen juist inschatte. Hij blijft voor vele vakbondsmilitanten een voorbeeld, een leider, een inspiratiebron.
Op 21 juli zijn alle federale musea bijna gratis( 1 euro), je weet immers nooit dat het zou regenen op dit 175-jarige nationale feestdaggebeuren. http://www.belspo.be/belspo/home/pers/perscom24_nl.stm Maar als je warm en koud tegelijk wil hebben: ga eens naar Felicien Rops kijken. Deze bekende Naamse tekenaar tekende en etste vooral het mysterie " vrouw "op het einde van de 19°eeuw. Zijn bekendste werk heet Pornocrates en laat weinig aan de verbeelding over.Het feit dat deze eminente vrijzinnige kunstenaar bij de Jezuiten werd opgevoed zal hem alleen maar meer inspiratie bezorgd hebben.Als volbloed Waal stichtte hij samen met Charles De Coster het tijdschrift L'Uylenspiegel, symbool van het schalkse en spottende verzet.In Parijs leerde hij de belangrijkste kunstkringen kennen en werkte samen met Beaudelaire en Verlaine. Hij was een fervent reiziger en bezocht Amerika en Canada. Felicien Rops wordt vandaag door velen bewonderd omdat hij durfde afdalen naar de diepste verlangens van de mens. De vrouw was een zinne-beeld van mystiek en satanisme.Oeps, nu gaan we toch wel erg ver in de intepretatie van ons vrouwbeeld, zoals Rops ons dat voorschoteld. Plezant is dat Namen, nu zowat de stad met het imago en de inwoners van de nieuwe progressieve Christelijke Waalse ambtenarenburgerij, nu juist onderdak geeft aan een schilder die juist de pest had aan een welbepaald type kleinburgerij.Momenteel loopt een tentoonstelling over absinth, de groene verleidingsdrank , die menig kunstenaar insireerde maar ook ten gronde richtte. En op 21 juli kan je ook gratis een kaartje versturen in België, zonder postzegel. Daarnaast zal de post ook 200.000 briefkaarten uitdelen op 15 plaatsen die gratis verstuurd kunnen worden. Ik hoop dat we de rubriek "gratis" de volgende dagen nog kunnen uitbreiden. Wordt hopelijk in deze blog vervolgd...
In Chiapas (Mexico) staat in San Cristobal de las Casas een zeer speciaal huis: Na Bolom. In de plaatselijke indianentaal : het huis van de jaguar. Het werd bewoond door een Zwitserse archeoloog en een Franse journaliste/fotograaf : Frans en Gertrude voor WOII. Frans was een van de eersten die zich om de Lacadon-indianen bekommerde. Deze indianen woonden in de jungle van Chiapas en waren door ondervoeding en ziektes aan het uitsterven. Frans en Gertrude ontvingen en verzorgden de indianen. Nu is hun huis omgevormd tot muzeum, onderzoeksstichting, hotel en restaurant om met dit geld een stichting te financieren die het werk van dit koppel vandaag verder zet. Zij waren sociaal, ecologisch ingesteld en pleitten voor duurzame ontwikkeling. Zij waren met andere woorden hun tijd ver vooruit.Wij bezochten het huis, maar zij kennen hun job wel: logeren was niet in ons budget voorzien. Wel hadden andere ' groten' der aarde er reeds gelogeerd zoals Francois Mitterand, Regis Debray... Boven de grote tafel in de eetkamer, waar steeds zeer veel gasten werden ontvangen, hingen in plaats van lampekappen sombrero's met binnenin bloempotten. Een zeer ecologische toepassing, de bloempotten vangen licht en warmte op, houden het vast en verspreiden het nadien weer in de ruimte. Mijn gebuur doet dit ook in zijn caravan: als het koud wordt zet hij een omgekeerde bloempot op het gasvuur om de ruimte goed te verwarmen. Bij ons thuis hangt een sombrero boven eettafel: om steeds terug te denken aan Na Bolom met Frans en Gertrude.
In een vorige blog had ik het over de maakbare samenleving en verandering. Maar waar moeten we dan wel naar toe: hoe ziet die samenleving er dan wel uit. Iedereen gelijk verdienen ? Iedereen hetzelfde kapitaal ? De afschaffing van het erfenisrecht, de afschaffing van het bezit ? Dergelijke modellen worden dikwijls voor iemand anders dan zichzelf bedacht: er zijn weinig maatschappelijke modellen uitgetekend die de bedenkers er van echt consequent voor zichzelf wilden toepassen. Neem nu de afschaffing van het erfenisrecht. Zonder echt materialistisch te zijn en alleen aan geld te denken, hebben bezittingen soms wel een emotionele waarde. Vroeger hielden mijn kinderen een erfenisboekje bij. Zij verdeelden onder elkaar reeds wat zij mooi of waardevol achtten en schreven dat dan vitueel in hun erfenisboekje. Dit lukte aardig, zelfs al waren wij nog jammergenoeg in leven. terug ernstig: welke zijn mijn basisvoorwaarden die nu in deze utopische samenleving voor iedereen beschikbaar moeten zijn. Of zoals Steve zei: gratis. Ik denk aan drie dingen: onderwijs, geneeskunde en een dak boven het hoofd, de huisvesting. Juist die basislevensvoorwaarden waar de commerce zich meer en meer mee bemoeit. In theorie bestonden deze basislevensvoorwaarden in Cuba, nu twijfel ik. Misschien gratis, maar kwalitatief niet voor iedereen gelijk ? In vergelijking met de rest van het Amerikaanse continent blijft de geneeskunde in ieder geval overeind. Maar die vergelijking maken we steeds minder: gedreven door de luxe durven we wel eens de waarde van onderwijs en gezondheid vergeten...
Het is reeds een tijdje geleden dat de minima opgetrokken werden,maar de minimumlonen blijven zeer laag, de inflatie is laag en zij moeten zoals de sociale uitkeringstrekkers steeds langer wachten op de aanpassing van hun inkomen aan de levensduurte. De gezondheidsindex maakt dat de galoperende petroleumprijzen, de extra BTW op sterke dranken en de sigaretten geneutraliseerd blijven. Maar hoeveel is dat minimumloon nu juist weer ? Ongeveer 1161,28 euro per maand. En de groep die juist iets meer verdiend groeit constant aan: in de horeca (1328 euro), de kleding ( 1468 euro) de houtsector (1657 euro) de bouw ( 1688 euro). . Dit zijn brutolonen. Een arbeider met twee kinderen ten laste heeft ongeveer 1365 euro net/maand. Meer dan 800.000 werknemers hebben een dergelijk loon. Moeilijk leefbaar, vandaar: overuren, een zelfstandig bijberoep. Deze bedragen verbleken natuurlijk in het licht van de bedragen die sommige bedrijfsleiders vangen. Neem nu Jan Coene, bestuurder van Picanol.Hij had een maandloon van 70.860 euro, zitpenningen van de raden van bestuur en comités die hij volgde,een groepsverzekering,kans op een bedrijfswagen,terugbetaling van gemaakte onkosten, 3% op de waardevermeerdering van het bedrijf en de kans om tegen dumpingprijzen aandelen ten koste van het bedrijf te verwerven. Daarnaast zou hij ook nog 6,5 miljoen euro als instapkost in het bedrijf ontvangen hebben. Gezien Picanol niet zijn enige bedrijfsbezigheid was, Jan Coene zetelde ook in de Raad van Bestuur van Belgacom, veronderstel ik dat ook die raden van bestuur geen "gratis" aangelegenheden waren. De loonkloof tussen bestuurders en werknemers groeit op zijn Amerikaans: zeer snel, te snel. Het feit dat de lonen en vergoedingen van bestuurders openbaar zouden moeten zijn is opnieuw verdaagd tot in het najaar. Zijn ze misschien beschaamd ?
Verkleinwoordjes doen me glimlachen. Het frituurke, het cafeetje, het bloempotje, het smoefelke, het ruimerke,het hondenasiel het helpende pootje ,... allemaal om een gezellige en knusse indruk te geven en de winsten te maximaliseren. Vlaanderen staat vol van dergelijke middenstandszaken. Waarom verkleinwoordjes voor grote ambities. Omdat het grote verhaal van ideologieen niet meer pakt. Maar wat hebben we dan wel aan de kleine verhalen als je door het bos de bomen niet meer ziet ? Ik denk nog altijd dat een goede analyse mee helpt om de complexe realiteit te omvatten, te begrijpen. Voor mij helpt het wel dat niets aaneenhangt, maar alles samenhangt. De zaken eens van een andere kant bekijken helpt wel om de andere zijde te zien, en niet eenzijdig te worden van visie, van denken. Dit brengt meteen kritiek als grondhouding als levensvisie mee. Blijkbaar is daarmee de grens van tolerantie snel bereikt, nu onze hoofden nazinderen van de zoveelste terroristische aanslag New York, Madrid en Londen. Casablanca en andere moeilijke namen onthouden we niet zo. Zei iemand me " ja bloggen is eenvoudig, je zet de kraan open en de kritiek spuit eruit". Of het eenvoudig is weet ik niet, het is in ieder geval mijn tweede natuur, mijn levenshouding. Maar ben ik dan negatief omdat ik deze samenleving, deze maatschappij wil veranderen ? Omdat ik liever eerlijk zeg wat ik denk, dan alles in te slikken en psychotisch te worden ? Nee het motto blijft: zeggen wat we doen en doen wat we zeggen. Ook in conformistische tijden ...
Onlangs overleed de Brusselse kunstenaar Wilchar. Deze anarchistische communist was veelzijdig en schreef,maakte affiches,schilderde en creeerde lithografieen. In de jaren dertig maakte hij affiches voor de communistische en socialistische partij. Hij slaagde erin zijn opdrachtgevers ervan te overtuigen dat er zo weinig mogelijk tekst op een affiche moest staan, wat toen erg nieuw was. Hij was tijdens de oorlog lid van de groep Contact,die bestond uit communistische artisten. In 1943 wordt hij door de nazi's opgesloten in Breendonck. Na zijn vrijlating schildert 32 goaches die het leven in Breendonck voorstellen.In de jaren 80( toen was hij reeds 70 jaar) schildert hij zijn meest proletarische maatschappijkritiek, het zijn precies naief/naturalistische werken die steeds het koningshuis, het kapitaal, de kerk en de bourgeoisie op de korrel nemen.Wilchar bleef consequent en deed geen toegevingen om beter te kunnen verkopen. Hij was ook zeer verbitterd over het feit dat zijn werk niet meer gebruikt werd voor politieke propaganda zoals in zijn vooroorlogse periode maar dat de politieke partijen meer en meer beroep deden op publiciteitsagentschappen en marketingbedrijven. Daarmee werd de band tussen kunst, maatschappijkritiek en politiek verbroken... Samen met Frans Masereel ging een geengageerd kunstenaar heen.
Vandaag hoerageroep in Londen: wij hebben de spelen van 2012 binnen. Meteen zie je op de volgende pagina van de krant wie de champagne mag bovenhalen: de bouwpromotoren. De olympische spelen zullen immers in Londen de grootste stadskernvernieuwing ooit te weeg brengen. Nu reeds in aanbouw: een olympisch zwembad met plaats voor 20.000 toeschouwers, een nieuw olympisch stadium voor 80.000 toeschouwers, een olympisch park met dorp, een speciale arena voor paardensport, vier nieuwe arena's voor handbal,vijfkamp,hockey en basketbal. Daarnaast wordt bestaande infrastructuur zoals Wembley vernieuwd en dan hebben we het nog niet over de algemene infrastructuur zoals hotels, wegen enz.... . Raming kostenplaatje: 18,2 miljard dollar. Tijdens de Olympische spelen in Athene vielen er op de werven voor de Olympische infrastructuur 13 doden onder de bouwvakkers.
Bovendien zorgden de zeer moeilijke werkomstandigheden werkdagen van 14 uur, hoge temperaturen - voor veel stress bij de arbeiders omdat het werk voor de opening van de spelen moest af zijn. In andere landen zouden werven gesloten worden indien ze geen beschermende kledij zouden verschaffen of over geen enkele organisatie zouden beschikken. Wanneer de arbeiders protesteerden tegen deze verschrikkelijke condities werden ze onmiddellijk terug gezonden.
De ongeschoolde handenarbeid werd vooral verricht door buitenlandse arbeiders. Ze werden gedwongen veel overuren te presteren om premies te bekomen; de arbeidsomstandigheden van deze Pakistaanse, Albanese en Syrische migranten waren verschrikkelijk.
Ik hoop dat Londen dit record van Athene niet poogt te breken.
*** Jammer genoeg vielen er vandaag reeds onschuldige slachtoffers in London***
Vorig jaar maakte ik een reportage in de Verreries de Momignies. Het bedrijf ligt op de Frans-Belgische grens en is gespecialiseerd in de productie van parfumflesjes.Veel werknemers komen van over de grens. Na de overname door het Duiste Gerresheimer kregen ze rake klappen en werd het bedrijf meermaals geherstructureerd, steeds met een groot jobverlies tot gevolg. Achter het bedrijf lagen bergen glasafval.Na een rondleiding begon ik te begrijpen waarom. De nieuwe directie wou het bedrijf meer en meer automatiseren. Teer punt was de doorgedreven kwaliteitscontrole die noodzakelijk was voor de parfumflesjes, als luxeproduct. Er mocht geen spatje of geen foutje te merken zijn.De kwaliteitscontrole was in vrouwelijke handen, zij hadden de nodige scherpe blik,de nodige concentratie.Op een band werd een poging ondernomen om de kwaliteitscontrole te automatiseren: gevolg bergen glas, bergen afval.Dit lukte moeilijk.Terug naar af. Ondertussen sloot het bedrijf noodgedwongen een milieuovereenkomst af en kreeg ze nieuwe subsidies om de tewerkstelling te handhaven en een nieuwe oven op te starten.Niet verwonderlijk als je weet dat een oven in de glasindustrie om de vijf jaar aan vernieuwing toe is. De werknemers hadden het niet gemakkelijk: hoge kwaliteitseisen, managers die het product en dikwijls zelfs de taal niet kenden, meer en meer flexibiliteitsdruk. Maar daar zullen de madammen met parfum weinig over weten...
Een collega verandert van werk en hij geeft een kadootje. Eigenaardig. Normaal is het eerder omgekeerd. Maar ja het is ook een promotie. Toch doet me dit terugdenken aan de "filosofie van de gift" . Prof Vandevelde (prof filosofie Fac economie Ku Leuven) kreeg ooit de hele wereld van de ontwikkelingssamenwerking over zich heen toen hij de filosofie van de gift toepaste op de wereld van de ontwikkelingssamenwerking. Wat was zijn stelling: als je iemand iets geeft, dan kweek je een gevoel van afhankelijkheid bij diegene die ontvangt. Want als je iemand iets geeft, dan wil die iets teruggeven, maar indien dit niet kan of past dan heb je het gevoel dat je in de schuld staat bij de gever. Mijn madam heeft een gelijkaardige filosofie en geeft ook graag kadootjes: zij zegt dat je altijd op een of andere manier iets terugkrijgt.Terug naar het perfecte kadootje van mijn collega: het is een biljet van het eerste geld in Cuba dat Fidel en zijn companen drukten toen er nog maar een klein stukje van Cuba bevrijd was door de Cubaanse guerilla's. Fidel heeft steeds gepoogd de geldmarkt zelf in handen te hebben, ook nu nog.Hij wist dus hoe belangrijk geld was als ruilmiddel in de ontwikkeling van een economie en hoe belangrijk eigen geld is in de erkenning van een staat. De kwijtschelding van de schulden van de derde wereld is dus geen gift,maar een vermindering van hun afhankelijkheid van de wereldbank. Een kans op eigen biljetten ! Morgen kijken zonder enig schuldgevoel naar de concerten van Live 8 .Je kan klikken op het beeldje en zo kan je de petitie van live 8 tekenen. Doen !
Vandaag proklamatie van zoon junior. Laatste jaar technische opleiding toerisme. Met de hakken over de spreekwoordelijke sloot, door het zelfde oog van de naald. Toch puik, want alleen resultaten tellen. Een ganse trits van leerlingen werd via evenzoveel speciale prijzen opgevoerd en geprezen voor hun intellect, ijver, inzet, uitmuntendheid. Als levend uithangbord van hoe goed de school wel is. Grundlichheid muss sein. Iets mindere leerlingen met bv leerproblemen komen op een dergelijk palmares niet voor, of de leerkrachten zouden meer oog moeten hebben voor de lijdensweg van sommige leerlingen. De lof der zotheid is niet aan het onderwijs besteed. Soit, ook Erasmus had het in donkere tijden niet altijd makkelijk om zijn wijsheden aan de man te brengen.Maar hij was wel een symbool van vernieuwing en verlichting.Erasmus gebruikte de boekdrukkunst om over alles en nog wat als "geleerde" zijn mening te verspreiden. Internet en blogger avant-la-lettre. Als junior daar iets van opgestoken heeft, dan is hij klaar voor een nieuwe toekomst. Maar eerst, papieren afwerken, inschrijven, perspectief geven en vooral loslaten. Opvoeden is zelfstandig maken en daar zijn wij zeker aan toe. Op duidelijke aanvraag staan we ter beschikking. Op naar de volgende aflevering van deze never ending story...
