26 augustus…

Vandaag verjaart ons Rose of moet ik zeggen zou ons Roosje verjaren?  

Ooit troostte ik Moeke die zich druk maakte om de leesbril die op en af ging, de souplesse die afnam, het werkritme dat wat stilviel… dat er maar één remedie was om dat alles voor te blijven en dat was… jong sterven… het vleugje humor deed dan de rest:  “daar is het toch te laat voor, Moeke, dus vooruit is de weg…”

Roosje is nu ‘4everyoung”, al werd ze in recordtempo rijkelijk bedeeld met alle narigheid die niet eens elk ouderwordend lichaam over zich heen krijgt. Maar nooit verloor ze haar jeugdige overmoed, haar geloof, hoop en liefde, al ging ze voor dat laatste door de hel... met aan het einde gelukkig alsnog de hemel op aarde…

Vanmiddag bekeek ik met Frank haar wondermooie reeks foto albums van de laatste twee jaar. Stralende kinderen,  een prachtmama met de ene keer veel-, geen-, dan weer... mooie haren….en een zorgzame evenwichtige nonkel Bak, de gangbare naam van superplus papa méér dan waardig, maar hem respectvol nooit aanmetend… die nu voor hen, die warme herinneringen koestert en bewaart in dat gezellige Wouwersnestje, met die onmiskenbare ‘touch of Rose’. Zijn verdriet is ook het mijne, maar zelfs gedeeld, halveert het niet.

Die 26e augustus 1972, toen dat prachtige dochtertje in mijn armen werd gelegd, wist ik zeker dat ze heel bijzonder was. Geen zee te diep, geen berg te hoog, om alles te doen voor dit kleine mensje. Hopelijk heeft ze dat steeds gevoeld en was het deel van haar gelukkig zijn. Op de foto, de dag van haar geboorte met papa en grote zus, die nu de 'realiseerbare' wens van Rose, werkelijkheid laat worden: 'a touch of Rose'.  

Rose was altijd een blij kind, voor alles had ze een oplossing, geen appel was zo zuur dat ze er niet zou doorbijten. Met haar beleefden we prachtige jaren, zo vanzelfsprekend als het was, dat onze levens verstrengeld waren, wat natuurlijk het gemis nu zo tastbaar maakt.

Maar we moeten vooruit, we deden dure beloftes. Die waar te maken vereist onze totale inzet en daarvoor moeten we sterk blijven. Samen sterk en goed blijven.

Al is het vandaag extra moeilijk.

26 augustus. De som van die twee cijfers is weerom 8 in de 8ste maand... er is iets met dat cijfer dat, zoals ik al eens schreef, op zijn zij liggend, oneindig voorstelt...  het perpetuum van de haar geliefde canon van Pachelbel die ze zo mooi op dwarsfluit kon spelen.

De hortensia’s die we nog samen in haar tuin plantten, staan rjkelijk te bloeien. De geitjes genieten van op het dak van hun kot van een panoramisch uitzicht, de kippen zitten vredig op de decoratieve boomstronk, de hondjes liggen in het zonnetje aan onze voeten. Hier ontbreekt maar één ding: ons Rose met haar jongens. En toch ademt alles hier Rose...

Straks begint het nieuwe schooljaar. Tijd om met de jongens op stap te gaan ter voorbereiding. Ze er weer zin in geven, want ‘goed begonnen is half gewonnen’. Een nieuw uniform want ze moeten uit een doosje komen, alvast de eerste dag… nieuwe schoenen, boekentas, bezoek aan de kapper…

Het naderende einde van de vakantie was steeds haar moment om het ritueel van de regelmaat terug op punt te stellen. Badje, verhaaltje, gebedje, bedje…  de dagelijkse routine die de druk voor een schoolgaand kind aanzienlijk verlaagt. Roosje was nooit voorstaander van televisie als babysit, en wist die hang ernaar, elke twee weken, binnen de kortste keren weer op te heffen en haar jongens creatief uit de hoek te laten komen. En reken maar dat het feest was, als mama de mooiste dingen met hen knutselde. Je kon geluk hier proeven en  zelfs vastpakken…

Wat zouden ze weer mooie dagen samen hebben, wat zou het ook voor ons weer heerlijk zijn mee te mogen uitzien naar al het nieuwe en boeiende dat hen te wachten staat. Verweesd loop ik langs de boekentassen, tussen de fardes, de schriftjes.

Nu kan ik enkel geloven dat ze weet dat we weer “on hold” staan. Tegelijk hoop ik dat ze de pijn in mijn moederhart niet zo voelt en dat enkel liefde haar deel is…

Mijn liefste Rose, glimlach maar, want er zijn hier en in je geliefde Wouwersnestje, heel wat prachtige rozenkaarten toegekomen van mensen die je verjaardag in herinnering brengen en je missen. Morgen zet ik een bloempje van Alexander en Marnix bij je. Zo zullen ze later weten dat ze er toch telkens bij waren, zodat ze zich nooit een schuldgevoel aanmeten. Ook oma Emma, die een dag later de kaap van 90 bereikt, feliciteer ik in hun naam, ik weet hoe graag ze elkaar zien. 

Nu het nieuwe academiejaar weer van start gaat en zoals steeds de studentjes in hun studio arriveren,  gedraag ik me nog steeds niet als 'gewone verhuurder’. Ik steek er nog altijd te veel tijd in, zoals jullie me vaak verweten. Maar weet je lieveling, in elk van die jonge meisjes, vind ik een stukje ‘jij’. En zo verleer ik misschien niet mama of oma te zijn als ooit de kinderen je komen zoeken in mijn hart, een spier die verslapt als je ze niet oefent…

1 september zal er geen stralende Rose rond 9 uur aan onze deur staan, om vol enthousiasme te vertellen hoe het afscheid aan de schoolpoort verliep. Hoe de ene doorloopt, de andere aarzelt en nog enkel keren terugkomt voor een knuffel…  hoe ze hen heeft beloofd er straks met oma te staan zodat ze alles in ’t lang en in ’t breed zouden kunnen vertellen.

Niet nu, maar ik vertrouw erop dat we altijd de weg naar elkaars hart zullen vinden. Jouw zonen een stukje mama hun moeder in mij en ik mijn dochter in hen.

“Lang zal ze leven in de gloria”… letterlijk.